จะตั้งความหวังทำไม ถ้าต้องรอคอยความหวังนั้น ทั้งที่มันริบหรี่เหลือเกิน
จะคิดอีกทำไม ในเมื่อเราต้องคิดอยู่ฝ่ายเดียว
ทำไมถึงอยู่คนเดียวไม่ได้
เราไม่ใช่คนเข้มแข็งเลย เราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้
แค่อยู่ในห้องคนเดียวและคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ตลอดไป เราก็ร้องไห้ซะแล้ว
เอาแต่คิดถึงคนที่จะไม่กลับมาอยู่ด้วยกันอีก คนที่เคยบอกรักเราทุกวัน
คนที่คอยกอดและหอมแก้มเรา คนที่คอยลูบหัวเวลาเราท้อแท้
คนที่เป็นทั้งคนรัก เพื่อนสนิท ที่ปรึกษา คนคอยดูแลเวลาไม่สบาย
เราจะต้องสูญเสียคน ๆ นี้ไปจริง ๆ แล้วใช่มั้ย
เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย คิดถึงตอนที่เคยจับมือกัน
คิดถึงตอนที่เดินจูงมือไปด้วยกัน คิดถึงตอนที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ กัน
คิดถึงแม้แต่ตอนที่ทะเลาะกัน เราคงจะไม่ได้ช่วงเวลานั้นกลับคืนมาอีกแล้ว
แล้วต่อจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อไป ตั้งแต่วันนี้ไปจะไม่มีใครบอกรักเราอีกแล้ว
ไม่มีใครกอด จูงมือ อยู่ด้วยเวลาที่เราเศร้าเสียใจ
อยากจะกลับไปเหลือเกิน อยากเอาเวลาตอนนั้นคืนมา
ตอนนี้เราเหมือนอยู่คนเดียวในโลก รู้สึกร่างกายมันกลวง ๆ
เหมือนทุกอย่างว่างเปล่า จนทำให้คิดไปว่า เราอยู่ไปทำไม
ทำไมเราอ่อนแออย่างนี้
ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะไปทางไหน เหมือนถูกทิ้งไว้ในโลกเพียงลำพัง
เมื่อเราไม่มีเขาคนนั้นอีกต่อไป
ตอนนี้ยอมรับว่าอ่อนแอมาก ๆ ไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร
กินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับ นั่งเฉย ๆ ก็คิดมาก ร้องไห้ตลอดเวลา
ใจก็หวังว่าเขาจะกลับมา อีกใจก็รู้ว่าเรามันโง่ที่คิดแบบนั้น
ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำยังไงต่อไป
เมื่อไหร่ความรู้สึกว่างเปล่านี้จะหายไป
จากคุณ :
empty
- [
24 ก.ย. 48 18:11:30
A:58.10.208.116 X: TicketID:085066
]