PANTIP.COM : B4565004 +++เจ้าของกิจการทั้งหลาย ช่วย share ชีวิตช่วงเริ่มกิจการให้ฟังหน่อยได้ไม๊คะ+++ [SME]

ความคิดเห็นที่ 5

ผมเริ่มทำกิจการแรกคือเปิดร้านขายส่งเสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ประตูน้ำ ซอยซิตี้ ข้างตึกใบหยก เริ่มทำครั้งแรกตอนอายุ 19 ปี ตอนนั้นเรียนรามไปด้วย ปีสอง

เริ่มเปิดร้านเมื่อตอนปลายปี 35 ค่าเช่าที่สองหมื่นบาท(สมัยก่อนถือว่าแพง เพราะที่เท่าแมวดิ้นตาย) ค่าใช้จ่ายอื่นๆอีกเช่นลูกจ้าง และอีกจิปาถะ เริ่มขายเดือนแรก(ขายส่ง) กำไรแสนห้า(กำไรหลังหักค่าใช้จ่าย) สำหรับเด็กวัยรุ่นอายุ 19 ปีถือว่าเยอะมากในตอนนั้น

ด้วยความที่ช่วงแรกๆตลาดยังดีอยู่ จากที่สั่งเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาขาย ก็เริ่มผลิตเอง สั่งผ้าจากสำเพ็งเอง หาช่างตัดเย็บเอง เริ่มผลิตเองว่างั้นเหอะ แรกๆขายดีเงินสดเข้ามาตลอด ด้วยความที่ยังอ่อนประสบการณ์ทำให้ใจใหญ่

สั่งสินค้าเข้ามาตุนไว้ในสต็อคเยอะมากๆ หลังจากนั้นตลาดเริ่มซบเซาเพราะเกิดสงครามอิรัก-คูเวต ทำให้ยอดขายตกลงไปมาก การเงินเริ่มติดขัด เพราะต้องผ่านเช็คแทบทุกวัน ตีสองตีสามผมยังนอนไม่หลับ เพราะวันรุ่งขึ้นไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาผ่านเช็คดี เงินที่ได้กำไรมาช่วงแรกๆ เริ่มเอามาใช้ผ่านเช็คไปเรื่อยๆ

สินทรัพย์ที่ซื้อไว้พวกสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ เริ่มเอามาทยอยออกขาย เหตุการณ์ที่ว่านี่หลังจากเปิดร้านไปได้ปีนึงได้

สรุปทำไปได้ปีครึ่ง เจ๊งแบบหมดเนื้อหมดตัว มีหนี้สินอีกต่างหาก ตอนอายุ 19 ก่อน 20 ผมมีสินทรัพย์หลักล้านจากการหาด้วยตัวเอง ไม่ได้ใช้ทุนจากพ่อแม่เลยเพราะเค้าไม่มีจะให้ หาเองทุกบาททุกสตางค์ และในที่สุดผมก็หมดตัวจนได้ตอนอายุยี่สิบต้นๆนี่เอง

หลังจากนั้นชีวิตตกระกำลำบากมานับไม่ถ้วน ทำมาแล้วสารพัดอาชีพ(เป็นสิบๆ) แม้กระทั่งไปปูผ้าขายของที่หน้าราม ขายพวกสร้อยข้อมือ เครื่องประดับที่ทำจากดินญี่ปุ่นก็ทำมาหมดแล้ว ไปขายของจตุจักร ก็ทำมาแล้ว วิ่งหนีเทศกิจก็ทำมาแล้ว ขับแท็กซี่ก็เคยมาแล้ว ชีวิตยามอับจนหนทางหันหน้าไปพึ่งใครไม่ได้ทั้งนั้น ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนตลอดมา

ในขณะที่เปลี่ยนไปอีกหลายอาชีพผมก็ยังเรียนที่รามไปด้วย จนมีโอกาสได้ทำงานในบริษัทเป็นเซลล์อยู่พักนึง ลาออกมาอยู่เป็นเซลล์ขายเครื่องมือแพทย์อีกสองปี และลาออกมาทำงานขายประกันของเอไอเออีกสองปีครึ่ง

สุดท้ายแล้วเริ่มต้นทำธุรกิจของตัวเองตอนปี 40 ชาวบ้านเค้าเจ๊งกันสนั่นหวั่นไหว แต่ธุรกิจผมค่อยๆเติบโตมาได้ในช่วงที่เศรษฐกิจแย่สุดๆ ทำมาได้ 7-8 ปี ก็เริ่มเปลี่ยนไปจับธุรกิจในสายอื่นๆอีก

หลังจากนั้นก็พยายามขยายไปทำธุรกิจทางอื่นเรื่อยๆ มีสำเร็จบ้าง เจ๊งบ้าง ถือเป็นประสบการณ์ของชีวิต ตอนนี้ทำกิจการหลายอย่าง มีปัญหาเข้ามาทุกวัน แต่เมื่อมองย้อนกลับไปเมื่อสักสิบปีก่อน ผมยังไม่มีอะไรเลยอยู่ห้องเช่า ไม่มีแม้แต่จักรยาน

วันที่ตกอับที่สุดในชีวิตผมมีเงินติดตัวอยู่บาทเดียว สาบานได้ ไม่มีใครให้ไปหยิบยืมเงินด้วย อยู่กันสองคนกับแฟน เลยตัดสินใจไปขอเค้าขับแท็กซี่ ถ้าไม่ทำอดตายแน่ เจ้าของอู่ยังใจดี ทั้งๆที่หลักฐานผมไม่ครบเค้าก็ยังให้ผมขับ เป็นบทเรียนให้กับตัวเองว่าถ้ามีโอกาสจงให้โอกาสนั้นกับคนอื่นบ้าง

ทุกวันนี้เป็นโรคกลัวความจนขึ้นสมอง เพราะเคยจนสุดๆมาก่อน เลยทำให้พอมีโอกาสเมื่อไหร่ จะขยายธุรกิจออกไปเรื่อยๆ ดีบ้าง เจ๊งบ้าง แต่ก็สนุกที่ได้ทำ ตอนนี้ธุรกิจค่อนข้างอยู่ตัวหมดแล้ว

ในวัยสามสิบต้นๆ ผมมีพร้อมทุกอย่างแล้ว กะว่าจะวางมือตอน 45 แล้วจะขับรถท่องเที่ยวไปให้ทั่วประเทศ นี่คือความฝันที่ตั้งเอาไว้ ไม่รู้ถึงวันนั้นจะวางมือจากธุรกิจที่สร้างมาทั้งหมดได้ลงหรือเปล่า

ตอนนี้ยังสนุกกับงานอยู่ ถึงแม้มันจะปวดหัวบ้างแต่ก็คิดในแง่ดีว่า ดีแล้วที่ยังมีงานทำ มีเงินใช้ มีกิจการของตัวเอง ดีกว่าคนที่เค้าอยากมีแต่ยังมาไม่ถึงจุดที่เรายืนอยู่

สิ่งหนึ่งที่ผมจะบอกคนที่อยากมีธุรกิจของตัวเองก็คือ ถึงคุณจะไม่มีเงินทุนติดตัวเลย คุณก็มีโอกาสที่จะหามันได้ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่มีอะไรที่คนเราทำไม่ได้หรอก มีคนที่เค้าสร้างเนื้อสร้างตัวจากศูนย์แล้วร่ำรวยเป็นร้อยเป็นพันล้านได้ โดยไม่มีมรดกติดตัวมาแม้แต่บาทเดียวเยอะแยะไป

ผมนี่แหละคนนึงที่ประสบความสำเร็จได้โดยไม่เคยใช้เงินจากทางบ้านแม้แต่บาทเดียว ประสบความสำเร็จในที่นี้อาจจะไม่ได้หมายถึงรวย แต่หมายถึงเราอยู่ได้แบบมั่นคง และพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ เพราะจะบอกว่ารวยหรือจนนั้นมันวัดกันยาก บางคนมีพันล้านยังไม่พอ แบบนี้ก็ถือว่ายังจนอยู่ แต่บางคนมีน้อยกว่านั้นมากแต่เค้ารู้จักพอ แบบนี้ถือว่ารวย พูดง่ายๆต้องรู้จักคำว่าพอเพียงนั่นแหละครับ

ผมชอบเข้ามาอ่านเว็ปนี้บ่อยๆ เรียนรู้ประสบการณ์ของคนอื่นไปด้วย และเห็นน้องๆอีกหลายคนที่เบื่องานประจำอยากออกมาทำธุรกิจส่วนตัวกันทั้งนั้น ที่จริงมันก็มีทั้งดีและไม่ดี ที่ดีก็คือเราเป็นเจ้านายตัวเอง ไม่ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของใคร แต่ข้อเสียก็คือความรับผิดชอบมหาศาล เมื่อคุณเริ่มทำธุรกิจ คุณจะต้องรับผิดชอบชีวิตลูกน้องคุณด้วย ต้องนำพาธุรกิจในอยู่รอดให้ได้ ท่ามกลางการแข่งขันที่รุนแรง ต้องเจอกับปัญหาปวดหัวสารพัด ที่คุณจะไม่ต้องเจอถ้าคุณเป็นแค่ลูกจ้างเค้า

เด็กที่จบใหม่ๆน่ะผมแนะนำให้ไปเป็นลูกจ้างเค้าก่อนครับ สะสมประสบการณ์ไว้แก้ปัญหาในอนาคต ทุกอย่างต้องเรียนรู้มาก่อนครับ ไม่ใช่จู่ๆมีทุนก็มาเปิดกันได้เลย เรียนรู้จากประสบการณ์คนอื่นง่ายและเร็วที่สุดครับ

อย่าเสียเวลาไปลองผิดลองถูกเองเลยครับ เด็กสมัยใหม่ผมเห็นความอดทนน้อย อยากทำงานสบายๆได้เงินมากๆ ซึ่งมันตรงกันข้ามกับนายจ้างเค้าคิดครับ เค้าจ่ายให้คุณเท่าไหร่ เค้าก็ต้องเอาคืนให้ได้คุ้มค่าจ้างที่เค้าจ่ายไป ไม่ว่าจะที่ไหนก็หลักการเดียวกันหมด

ถ้าอยากทำธุรกิจเองต้องทำการบ้านมากๆ ขยัน อดทน กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญสำหรับคนที่เพิ่งเริ่มทำธุรกิจใหม่ๆ เพราะจะต้องเจออุปสรรคอีกมาก ถ้ากำลังใจไม่ดี ท้อแท้ท้อถอย ก็เป็นลางร้ายของธุรกิจครับ คนที่เป็นนายท้ายเรือต้องนำพาเรือไปสู่จุดหมายให้ได้อย่างปลอดภัย นี่แหละครับลองเอาไปปรับใช้ดู หลักการง่ายๆแต่ทำได้ยาก ที่จะแนะนำได้ก็มีเท่านี้แหละครับ

จากคุณ : เจ้าของธุรกิจ sme - [ 25 ก.ค. 49 13:39:33 A:124.120.60.43 X: TicketID:106043 ]

ความคิดเห็นที่ 10

พอดีได้อ่านแล้วรู้สึกว่าอยากจะขอขอบคุณผู้ตั้งกระทู้และทุกๆท่านที่มาแบ่งปันมากๆเลยครับ มีประโยชน์มากโดยเฉพาะในช่วงสภาวะบ้านเมือง เศรษฐกิจแบบนี้ การให้กำลังใจกัน การแบ่งปันซึ่งกันและกัน มีความสำคัญมาก
แล้วก็ทำให้ผมอยากแบ่งปันบ้างเช่นกัน แต่ผมเองก็ไม่ได้มีประสบการณ์อะไรมากมายนะครับ เริ่มผมเรียนจบมาทางด้านวิศวกรรมโยธาและวิศวกรรมทรัพยากรน้ำ(ปริญญาตรี 2 ใบ) จากมหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งละกันเน้อ ตอนนั้นจบได้ว่ารู้สึกทะนงในตัวเองมากๆๆ เราจบมาจากมหาวิทยาลัยดัง เรียนจบ4ปีพร้อมกับปริญญา2ใบ ด้วยเกรดเกือบ 3 ทั้ง 2 ใบ ผลก็คือเลือกงานครับ คงเหมือนน้องที่จบใหม่ๆตอนนี้ ฟังไว้ให้ดีนะครับ ทำให้ผมต้องว่างงานอยู่ถึง 6 เดือน ในขณะที่เพื่อนๆเขาได้งานทำกันไปตั้งแต่ยังไม่ได้รับปริญญาเลยด้วยซ้ำ นึกย้อนกลับไปรู้สึกเสียดายเวลามาก แต่สุดท้ายผมก็ได้งานทำครับ เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง กับตำแหน่งวิศวกรโยธา ผมทำงานอยู่ที่นี่ได้ 2 ปี จนโครงการเสร็จ ก็รู้สึกไม่ชอบงานด้วยที่เราต้องทำงาน 7 วัน ไม่มีวันหยุด ไม่มีเวลาให้ที่บ้านเลย กินนอนก็อยู่กับที่ก่อสร้าง (แต่ค่าตอบแทนก็คุ้ม) เลยลาออกมาอยู่บริษัทออกแบบ ทำงานด้านการออกแบบโครงสร้างพื้นฐานต่างๆโดยทำงานกับโครงการของรัฐ ชีวิตช่วงนั้นก็สุขสบายมากครับ เช้าทำงาน เย็นกลับบ้าน เย็นวันศุกร์ไปสังสรรค์กับเพื่อน วนอยู่อย่างนี้ งานก็สบาย ทำให้ผมเริ่มก่อหนี้ครับ ซื้อรถป้ายแดง ผ่อนโน่นผ่อนนี่ แต่วันหนึ่งเหตุการณ์ที่ไม่มีใครอยากให้เกิดก็เกิดขึ้นครับ คุณพ่อผมขับรถอยู่ดีๆก็ตัวชาไปครึ่งซีก แกก็พยายามขับรถไปจนถึงโรงพยาบาล ปรากฏว่าเป็นเส้นโลหิตสมองตีบ สิ่งที่ตามมาก็คือ ธุรกิจที่บ้านที่พ่อผมทำอยู่ ก็ชะงักหมดทุกอย่าง รายได้ที่เคยมีก็หมดไป ผมเองก็ไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย มิหนำซ้ำยังมีหนี้เพิ่มมาอีก ประกอบกับงานที่บริษัทเริ่มมีปัญหาเรื่องผลประกอบการ เริ่มจ่ายเงินไม่ตรงเวลา เริ่มลดคน ลดเงินบ้าง ตอนนั้นเครียดมากครับ สิ่งที่คิดได้ตอนนั้นคือ “ไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมต้องดูแลพ่อและครอบครัวให้ดีที่สุด” มันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปหมดครับ หน้ามือเป็นหลังมือเลย มันทำให้ผมมองหาโอกาสทุกโอกาสที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เอาทุกอย่าง จนนึกขึ้นมาได้ว่าสมัยก่อนพ่อผมเคยได้สูตรยาสมุนไพรตัวนึงมาเกี่ยวกับแก้โรคเบาหวาน น้ำตาลในเลือด(ผมจะไม่พูดถึงรายเอียดของสรรพคุณครับ เดี๋ยวจะหาว่าผมมาขายของ) แล้วเราก็เคยไปหาตัวยานี้กันมา จนทำขายกันเล่นๆในหมู่เพื่อนพ่อ บ้าง แถวใกล้บ้านบ้าง ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะไม่เชื่อ แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนั้น ทุกโอกาส สำคัญมาสำหรับผม ผมก็เลยเริ่ม ศึกษา จากทั้ง internet คนที่ได้ลองทาน คนที่เคยปลูก โทรไปถามเพื่อนๆพ่อที่เคยทาน ระหว่างนั้นผมก็ขายไปด้วยโดยขายส่ง อีกที เพราะไม่มีเวลา และที่ จะไปขายเอง เพราะ ยังคงทำงานอยู่ด้วยแต่ก็ไม่มากได้ไม่กี่ที่ แต่สุดท้าย โอกาสก็เป็นของผมครับ ผมได้พบกับลูกค้าคนหนึ่งที่เคยทานแล้วก็เลยนำสมุนไพรตัวนี้ไปวิจัย เพราะ ท่านเป็นนักวิจัย อยู่ที่จุฬา สุดท้ายเราก็เลยได้ทำการจดสิทธิบัตรสมุนไพรตัวนี้ไว้ครับ ด้วยความช่วยเหลือของอาจารย์ท่านนี้ หลังจากนั้นทำให้ผมเชื่อมั่นในสินค้ามากขึ้น ช่วงนั้นก็ตระเวนเลยครับอาศัยเวลาหลังเลิกงาน วันเสาร์อาทิตย์บ้าง ไปทุกที ไปทุกร้าน แต่ด้วยยาเราไม่ดัง บ้างรายก็รับ บ้างก็ไม่รับ หรือรับก็ขายฝาก ถ้าเดือนนึงขายไม่ออก ก็ต้องไปเอากลับ แต่ผมมีแผนการตลาดอยู่ในใจด้วยนะครับ ไม่ใช่ลุยถั่ว โดยถ้าผมเอายาไปวางขายที่แหล่งขายยาแผนโบราณแหล่งใหญ่ๆได้ ก็จะทำให้ติดตลาด ที่นั่นก็คือ ท่าพระจันทร์ครับ แต่ไปก็ไม่มีใครรับเลย วิธีที่ใช้ตอนนั้นคือ ผมจ้างมอไซด์รับจ้างครับ วันละ 2-3 คน ไปเดินถามที่ร้านที่ผมจะเอาไปขาย เดินไปถามว่ามียาของผมขายไหม แรกๆ เขาก็ตอบไม่มีเฉยๆ หลังๆเจ้าของร้านก็เริ่มเอะใจครับทำไมมีคนมาถามบ่อยจัง ผมเข้าไปคุยใหม่ ปรากฏขายได้ หลังจากนั้นผมก็ขยายมาเรื่อยๆ เริ่มจากปากต่อปาก กัน จนลูกค้าเรามากขึ้น แต่ตอนนั้นส่วนใหญ่จะอยู่แต่ในตจว. ผมก็เลยเอาไปโฆษณาในวิทยุ AM ครับ ก็ขายได้มากขึ้น จนทุกวันนี้ ยอดขายเดือนนึง เป็นพันๆถุง ผมมอง

จากคุณ : เด็กก่อสร้าง (เด็กก่อสร้าง) - [ 26 ก.ค. 49 16:31:55 ]