PANTIP.COM : B4627370 มา Magnify my talent กันดีกว่า []

ความคิดเห็นที่ 1

ตัวอย่างของ Hiden talent
เคลียร์แบงค์เสร็จ เคลียร์ซัพพลายเออร์เสร็จ กลับมายืนแก้ผ้าพิงกำแพงอยู่ปลายตรอกกันอีกครั้ง ในสภาพที่เหลือกางเกงในตัวเดียวจะเอาอย่างไรกับชีวิตกันดี อ้อ นอกจากปราการด่านสุดท้ายของท่านชายแล้ว คุณยังมีสิ่งที่มีค่าที่สุดในโลก แต่คุณหรือใครๆไม่ค่อยจะสนใจจนหลงลืมไปว่าว่ามันมีค่ามหาศาล สิ่งนั้นก็คือเวลา เวลาเป็นสิ่งเดียวที่สูญเสียไปแล้วหามาคืน หรือ หาสิ่งใดมาชดใช้ทดแทนไม่ได้ ในสถานการณ์จนตรอกแบบนี้คุณต้องบริหารเวลาให้ดีที่สุด เพราะมันคือของมีค่ามากที่สุดที่คุณมีอยู่และจะไม่มีเจ้าหนี้หน้าไหนมาบังคับคดียึดเวลาไปจากคุณได้ อีกสิ่งหนึ่งที่คุณมีอยู่เหมือนกันแต่คุณไม่รู้ (อีกแล้ว)ว่าตัวเองมี
คุณยังมีดาบอีกเล่มหนึ่ง ที่ลืมไว้บนหิ้งไม่ได้เอามาใช้ บางคนก็ลืมไว้หลายเล่ม ดาบเก่าๆเล่มนี้เอาถูๆกับหินลับมีดสักทีสองทีมันก็คมพอที่จะเอาไว้ป้องกันตัว หรือไม่ก็พอเอาออกมารำโชว์ตามสี่แยกแลกหมั่นโถกันตาย แบบหนังจีนได้ ดาบที่ว่านี่ก็คือความสามารถ ความมุ่งมั่นทะยานอยากที่ซ่อนเร้นอยู่โดยไม่ได้เอาออกมาใช้ ในวันที่ตกต่ำสุดของชีวิตตกรถเมล์อยู่แถวๆสีคิ้ว โบกรถเข้ากรุงเทพโบกเท่าไรๆก็ไม่มีใครจอดรับ ร้านขายหินแถวนั้นก็มีน้ำใจชวนเข้าไปนั่งพักในร่มก่อน หาน้ำหาท่ามาให้กินแล้วเราก็นั่งดูเขาทำงานแกะสลักหินลูกนิมิตร นั่งดูการวางมือ การตอก การลงค้อน อยู่พักนึงเฮ้ยน่าสนใจนี่หว่า หินมันมีอยู่ทั่วไปหมดมีเป็นภูเขาใครๆก็ไม่อยากได้ ไปเอามาจากบ้านเขาเผลอๆเขาให้ค่ายกหินเสียอีก นี่เป็นวัตถุดิบที่ไม่ต้องเสียเงินซื้อหามาเลย อุปกรณ์ทำมาหากินค้อนเล็กอันนึง สิ่วตอกหินสองอัน ลงทุนไม่เกินร้อยบาทโอ้ยธุรกิจลงทุนไม่ถึงร้อยบาทในโลกนี้มีที่ไหน ก็เลยวางเป้ลงยองๆนั่งดูแบบจริงๆจังๆ เย็นวันนั้นก็ได้ลูกนิมิตร ที่กลมที่สุดเท่าที่ร้านเคยทำมา ๑ ลูก โดยที่เจ้าของร้านหินเองยังงง ว่าเฮ้ยอะไรกันว่ะ มืออาชีพที่ทำงานมาเป็นสิบปี เค้ายังสลักกันเป็นวันถึงจะได้ลูกนึง นี่เองสลักลูกแรกในชีวิตเอ็งใช้เวลาครึ่งวัน แกก็เลยจ่ายค่าแรงมาให้โดยการขับรถไปส่งที่ท่ารถแล้วก็ซื้อตั๋วรถทัวร์ให้เข้ากรุงเทพ ผมมีดาบเล่มนี้อยู่ตั้งแต่เมื่อไรผมก็ไม่เคยรู้เหมือนกัน

หลวงปู่ศุขวัดปากคลองมะขามเฒ่า ใช้ให้ลูกศิษย์แบกท่อนซุงไปขุดเรือพายบิญฑบาต ลูกศิษย์สิบคนบ่นกันอู้ว่าหลวงปู่ท่อนซุงหนักจะตายสิบคนยกกันไม่ไหวหรอก หลวงปู่บอกสิบคนไม่ไหวได้ไงไม่ลองไปยกดูก่อนล่ะ บ่นตั้งแต่ยังไม่ทันยก งั้นไปกวาดลานวัดคนหนึ่งยกกันเก้าคน ลูกศิษย์เก้าคนก็ลองเข้าไปยกท่อนซุง พอลองยกจริงแล้วก็ยกไม่ไหว หลวงปู่บอกเก้าคนยกไม่ไหว งั้นไปล้างบาตรพระอีกหนึ่งคน เหลือแปดคนลองยกดู แปดคนก็ยกไม่ไหวอีก หลวงพ่อเลยเอามือไปลูบท่อนซุงแปดคนไม่ไหวงั้นไปถูพื้นโบสถ์อีกคนหนึ่งโน่นไป คราวนี้เหลือเจ็ดคน ยกซุงตัวปลิวเลย ญาติโยมเห็นเข้านึกว่าหลวงพ่อใช้คาถาอาคมอะไร ช่วยตามประสาเกจิชื่อดัง แต่จริงๆแล้วหลวงพ่อไม่ได้ช่วยอะไรเลย หลวงพ่อชี้ที่ซ่อนให้ไอ้พวกเด็กวัดเจ็ดคนได้เห็นที่ซ่อนที่มันวางดาบของมันไว้เท่านั้นเอง พวกมันกลัวจะเหลือหกคน และ ได้กำลังใจจากการที่หลวงพ่อไปเอามือลูบท่อนซุงทำให้ ไอ้ดาบที่ซ่อนอยู่เล่มนั้นโผล่ออกมาจากที่ซ่อน
อันนี้เป็นหมายเหตุนอกบทความนะครับ พอจบสมบูรณ์แล้วลองเรียบเรียงใหม่ เอาไปลงในพันทิพย์สีลมห้องกลางหน่อย ก่อนขึ้นรถทัวร์กลับกรุงเทพจากสีคิ้ว พี่เค้าควักเศษกระดาษอออกมาจดอะไรลงไปยิ๊กๆ แล้วเอายัดใส่กระเป๋ามาให้ใบหนึ่งแล้วบอกว่า ถ้าน้องสนใจจะเอาดีทางนี้กลับกรุงเทพแล้วให้ไปติดต่อท่านผู้นี้
อีกสองอาทิตย์ต่อมาผมก็ได้เป็นลูกศิษย์รุ่นแรก คนแรกของอาจารย์สมชาย เถาทอง อาจารย์สมชาย เถาทอง เป็นน้องชายแท้ๆของ ศิลปินแห่งชาติสาขาจิตรกรรม อาจารย์ปรีชา เถาทอง ศิลปินใหญ่แห่งยุคสมัย ซึ่งคนในนามสกุลเถาทอง ต่างก็ประสบความสำเร็จอยู่ในแวดวงศิลปิน ชั้นแนวหน้าของไทยมาอย่างยาวนาน ผลงานชิ้นเด่นๆของอาจารย์สมชาย ไปหาดูได้ที่ห้องประชุมกองทัพเรือ ชุดนี้ทำไว้เมื่องานเอเป็ค รูปแกะสลักนูนต่ำชุดบัวสี่ประเภท ชิ้นนี้อยู่ที่ทางเข้าตึกซีพี ถ้าอาจารย์เล่นเน็ทเป็นคงต้องทำเป็นบัวห้าประเภท คือประเภทบัวเต่าถุย อีกประเภทหนึ่ง นอกจากนี้ก็เป็นงานปฎิมากรรมหลักประจำอาคาร และงานแลนด์มาร์ค เช่นที่หน้าตึกธนาคารกสิกรไทยสำนักงานใหญ่ หน้ากระทรวงสาธารณสุข งานชุดหมู่ปลาโลมาที่บางแสน และฝูงช้างที่โรงแรมรีเจ็นท์เป็นต้น ทั้งหมดนั่นเกิดจากฝีมืออาจารย์ภายไต้สโลแกนงานศิลป์ของท่านเองที่ว่า "ทำให้หินสูญเสียความเป็นหิน แต่ยังคงความเป็นหิน"

ผมเรียนกับอาจารย์อยู่สามเดือน ก็ได้ผลงานออกมาชิ้นหนึ่งภายไต้ปรัชญาติสสสส์ ของตัวเองว่า "ทำให้หินมีความปราถนาที่จะอยากหลุดพ้นจากความเป็นหิน" คือใส่ทั้งวิญญาน ความรู้สึก และความมุ่งมันทั้งหมดของตนเองลงไปในหิน ให้มันกล่อมเกลาสลักเสลาหินแข็งๆให้กลายเป็นสิ่งที่ตัวเองวาดภาพไว้ในใจ พอจบได้หัวใจที่สลักด้วยหินมาหนึ่งชิ้น ส่งไปให้แม่เจ้าประคุณคนนั้นแหละ คือวัตถุประสงค์ต้องการจะด่ามันทางอ้อมว่า ผู้หญิงห่าอะไรใจแข็งฉิบ....ไม่รู้ว่ามันพอเพียงให้เธอได้รู้สึกรู้สาอะไรบ้างรึเปล่า หรือเอาไปโยนทิ้งแล้วก็ไม่รู้ อ้อ โยนไม่ไหวหรอก ต้องแบก

จากนั้นมาก็ไม่ได้จับค้อนตอกหินอีกเลย เพราะทำไปทำไป มันชักรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะบ้า เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นนักสมบูรณ์แบบนิยม กับงานแกะสลักหิน อยากทำอะไรขาดนิด เกินหน่อยไม่ได้ ทิ้งทำใหม่ ทิ้งทำใหม่มันอยู่นั่นแล้ว บางวันนั่งมองหินไม่ได้ทำอะไร ครึ่งวัน เหลืออีกครึ่งวันก็เดินวนรอบหิน มันเริ่มเข้าใกล้ความเป็นติสสสส์ จริงจังกับสิ่งเป็นเป็นศิลป์มากกว่าความเป็นตัวของตัวเองที่ค่อนข้างจะเป็นคนสบายๆ เช้าฮาเย็นเฮ ดาบเล่มนี้ชักออกมาใช้แลกตั๋วค่ารถทั้วร์เที่ยวเดียวพอแล้ว เอาเก็บเข้าหิ้งไว้อย่างเดิมดีกว่า

มีลุ้นนิดๆตอนทักษิญกลับจากจอร์แดน ลูกพี่แกไปเที่ยววิหารเภทตรา ที่แกะสลักวิหารเข้าไปในหน้าผาหินทราย อันเดียวกันกับที่ถ่ายขุมทรัพย์สุดขอบฟ้าตอนจบนั่นแหละ แกเกิดไอเดียร์กระฉูด จะทำที่เมืองไทยบ้าง
เออ ถ้าเป็นงานนี้แหละน่าทำน่าทุ่ม ทำให้ประเทศชาติแล้วผลงานของเรายังคงยืนเด่นอยู่เป็นหลักฐานว่ากาลครั้งหนึ่งไอ้มนุษย์บ้าระห่ำ นามว่าแมว มหาภัย มันมีตัวตนอยู่จริง นอกจากกระทู้ในอินเตอร์เน็ทแล้วดูซิ ยังมีประสาทหินที่มันสลักขึ้นปรากฏอยู่ที่หน้าผาภูกระดึงอยู่จนทุกวันนี้

จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 16 ส.ค. 49 16:07:23 ]