ความคิดเห็นที่ 1 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 25 ส.ค. 49 05:15:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิตมันมีรายละเอียดมากกว่านั้น  ผมว่านะ มองเผินๆ  ในมุมของคนทำธุรกิจเล็กๆ  และศึกษาเรื่องพื้นฐานด้านบุคคลิกภาพจากการเลี้ยงดู   การเป็นลูกพ่อค้า  จะได้เปรียบในด้านทักษะนิสัย  แม้มีหนี้สินก็ยังมีโอกาสมากกว่าในระยะยาว แต่ในชีวิตจริง... ถ้าพ่อเป็นข้าราชการ  แต่บังเอิญมีโชค  ได้พบคนแนะนำดีๆในเรื่องธุรกิจ  แบบโรเบิร์ต  คิโยซากิ  ก็ไม่มีจุดด้อยแต่ประการใด  ถ้าได้เงินสดมา 10 ล้านยิ่งสบายเลย แต่หากเป็นลูกพ่อค้า  ที่ในระหว่างเกิด  พ่อแม่ร่ำรวย  และเลี้ยงดูแบบไข่ในหิน  ไม่ต้องทำงาน  ทำงานไม่เป็น  พอประสบวิกฤติ  ก็อาจไม่สามารถกู้สถานการณ์ได้ ชีวิตคนจริงๆมันซับซ้อนครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 25 ส.ค. 49 08:35:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณจิมมี่ครับ ผมเคยเชื่ออย่างคุณจิมมี่นะ ว่าถ้าลำบากไม่เป็น โอกาสที่ประสบความสำเร็จในชีวิตจะน้อย แต่จากเห็นตัวอย่างหลายๆคน แม้นว่าชีวิตวัยรุ่น วัยเด็ก หรือเริ่มต้นผู้ใหญ่ ใช้ชีวิตเหลวแหลกอย่างไร เป็นไข่ในหินอย่างไร แต่ส่วนใหญ่....ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นครับ ทักษะการค้าขาย ทักษะการบริหาร ไม่ใช่เป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นเอง และไม่ใช่สิ่งที่จะสั่งสมได้ในระยะเวลาอันสั้น ต้องมีการบ่มเพาะ ยิ่งการบ่มเพาะด้วยการซึมซาบ โดยอยู่ในสิ่งแวดล้อมชนิดนั้นๆ มาตั้งแต่เด็ก แม้นจะเป็นไข่ในหิน แต่เมื่อถึงจุดๆ หนึ่ง ที่มีความมุ่งมั่นขึ้นมา ผลึกทางความคิดที่ตกมาตั้งแต่เด็ก และพื้นฐานทางธุรกิจประกอบจนคอนเนคชั่นของพ่อและแม่เขา ก็สร้างทางไปสู่ความสำเร็จได้ไม่ยากเย็นเลยครับ ยกตัวอย่าง พานทองแท้ พานทองแท้ในสายตาผมชั่วโมงนี้ บอกตามตรงว่าในความเห็นผมเขาไม่อยู่ในสายตาผมเลย อาจจะด้วยเป็นเพราะที่เขาไม่จำเป็นต้องดิ้นรน ความมุ่งมั่น ความมีวินัยในตัวเอง และความรับผิดชอบ พานทองแท้ไม่ใช่คนเก่งในสายตาผมเลย แต่วันหนึ่ง หากพานทองแท้สามารถปรับความคิดตนเองได้ สร้างความมุ่งมั่นในตนเองขึ้นมา ปรับนิสัยให้มีวินัยในตนเองมากขึ้น ผมบอกได้เลยว่าพานทองแท้จะเป็นนักธุรกิจที่จะเก่งกาจได้ในเวลาไม่นาน ด้วยเพราะสิ่งแวดล้อมที่อยู่ในครอบครัวค้าขายมาตั้งแต่เด็ก ด้วยเพราะทักษะทางการค้า ทางการบริหาร ที่พ่อแม่เขามีอยู่เต็มเปี่ยมและพร้อมจะถ่ายทอดให้ลูกชายเสมอ นี่ยังไม่พูดเรื่องพื้นฐานทางธุรกิจที่เขามีนะครับ สิ่งสำคัญที่ผมจะเสนอในที่นี้ คือ ข้อสำคัญในการทำธุรกิจ ไม่ใช่การมีเงินทุน แต่ทักษะและฐานทางธุรกิจต่างหาก ที่เป็นทุนที่แท้จริงของผู้ประกอบการ จากคุณ : lb'sN (สิงห์เหนือ...เสือสำอาง) - [ 25 ส.ค. 49 09:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอบคุณสิงห์เหนือครับ   ไอ้การจะปรับคนๆหนึ่ง  ที่เติบโตและใช้เวลายาวนานมาเป็นแบบใดแบบหนึ่งแล้ว  มาให้เป็นคนอีกแบบหนึ่ง  นั่นแหละครับเรื่องยาก  แม้ว่าจะมีโอกาสเป็นไปได้บ้าง  เพราะคนเราไม่ได้เปลี่ยนจากที่เราอยากให้เขาเปลี่ยน  หรือคิดว่าเขาควรจะเปลี่ยน  แต่เปลี่ยนจากที่เขาอยากเปลี่ยนเอง  และที่เราควบคุมไม่ได้เลย  คือความอยากเปลี่ยนของเขา  ความคิดของเขา  นั่นคือสิ่งที่ยากที่สุด  จนบางกรณีแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย  และที่สำคัญยิ่งกว่า  การอยากเปลี่ยนตัวเอง  ในหลายกรณีก็ไม่ใช่ง่าย  เพราะเรามีนิสัยติดตัวมาแล้ว  วิธีคิดมันถูกฟังมาตั้งแต่เด็กแล้ว  การเปลี่ยนแบบ 180 องศา  เป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยครับ ผมอยากเปลี่ยนตัวเองเป็นคนมีความพยายามสุดๆ  แบบนักธุรกิจเก่งๆหลายคน  แบบคนปากกัดตีนถีบ  แต่ก็คงเปลี่ยนไม่ได้ขนาดนั้น  เพราะเกิดมาสบายเกินไป  แต่อาจเปลี่ยนได้ระดับหนึ่ง  ผมจึงใช้จุดเด่นของผมเป็นทางไปสู่ความสำเร็จมากกว่า แต่ทั้งนี้  ต้องดูปัจจัยของการเลี้ยงดูและการสร้างนิสัยก่อนโดยละเอียดครับ (อ้างอิงจาก  งานวิจัยชิ้นหนึ่ง  ระบุว่า  คนไข้ตัวอย่างจากผ่าตัดโรคหัวใจที่ถูกให้ความรู้ว่า  ต่อไป  การออกกำลังกาย  จะช่วยให้เขามีอายุยืนยาวขึ้น  แต่มีเพียงคนเพียง 10 % เท่านั้นที่ยอมเปลี่ยนชีวิตตนเองในการออกกำลังกาย  -  แม้คนเราจะรู้ว่าอะไรดีไม่ดีต่อตัวเอง  แต่บางทีมันก็ขัดกับนิสัยแต่เดิม  เช่น  ความขี้เกียจมันเอาชนะเหตุผลที่รู้ว่า  ทำอะไรบางอย่างแล้วมันจะดีกับตัวเอง) มนุษย์เราก็เป็นแบบนี้แหละครับ  เท่าที่ผมศึกษาเรื่องนี้มานะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 49 11:27:44 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 25 ส.ค. 49 09:53:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 100 คน 100 แบบ ลูกขายสมบัติตระกูลกินก็เยอะ พวกทำต่อแล้วรุ่งก็ไม่น้อย พวกมีเงินสดแล้วสร้างกิจการเองก็มีมาก พวกถูกหวยรวยหลายสิบล้าน ใช้แป๊บเดียวหมด ก็ไม่น้อย เรื่องนี้ไม่มีข้อสรุปแน่ชัดหรอกครับ ส่วนบุคคลโดยแท้ เหมือนที่เค้าบอกว่านิ้วยาวเล่นกีต้าร์ได้ดี ก็ทำนองนั้น แต่นิ้วสั้นเล่นเก่งก็เยอะแยะไป จากคุณ : Jiang wei - [ 25 ส.ค. 49 10:23:36 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาดูตามชื่อกระทู้ จะว่าไป ผมก็คงจะไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกครับ แต่คิดว่า ผมเองจะอยู่ยัดเยียดให้อยู่ในกลุ่มที่ 2 ครับ แต่ไม่ถึง 100 ล้านนา..... คนเราเลือกเกิดไม่ได้ครับ แต่ถ้าให้ผมเลือก ผมก็คงอยากจะเลือกในข้อ 2 ครับ เนื่องจาก ความได้เปรียบทางสังคมมีมากกว่า ส่วนเรื่องหนี้ 100 ล้านนี่ คงต้องดูว่า เป็นหนี้ธรรมดา เป็นOD หรือแปลงเป็นทรัพย์สิน หรืออสังหาริมทรัพย์ใดๆหรือเปล่า  ถ้าไม่มี เป็นหนี้ตัวแดงธรรมดา (ผมหมายถึงหนี้ที่ไม่ก่อให้เกิดรายได้ )นี่ก็หนักหนาสาหัสพอสมควรครับ ถ้าเป็นหนี้ที่ก่อให้เกิดรายได้  ผมคิดว่ายังพอมีทาง มีเงินหมุนในระบบ  แต่จะเหนื่อยหน่อย ถ้าตามดอกเบี้ยแบงค์ไม่ทัน   แต่ถ้าเรากู้สถานการณ์ได้ เราจะเติบโตอย่างแข็งแกร่งมากขึ้นครับ เรื่องที่คุณสิงห์เหนือ เปรียบเทียบกับคุณพานทองแท้นั้น ผมไม่ขอพาดพิงดีกว่า  เดี๋ยวจะโดนฟ้องร้อง ( เสียว ) เอาเรื่องง่ายของผมละกัน เพื่อนผมคนหนึ่ง เป็นลูกคนรวย มีหน้ามีตาในสังคม  ไม่เคยเจอความล้มเหลวใดๆมาก่อนในชีวิต ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองมาก่อน  มีเงินที่สามารถจะทำอะไรก็ได้  สร้างตึกแถว ทำหมู่บ้าน ทำ.... ทุกอย่างที่เขานึกออก โดยใช้เงินของพ่อแม่ของเขา กับ ผม ที่ด้วยตัวเองตลอด เริ่มจาก นักดนตรีตามเบียร์การ์เดนท์  พนักงานต๊อกต๋อย  และ เริ่มเข้าสู่การเป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ  ซึ่งจริงๆแล้วฐานะครอบครัวของผมและเขา ถือว่า ใกล้เคียงกันมาก แต่เลือกที่จะเดินกันคนละทาง คำถามคือ ..แล้วทำไมผมไม่ทำแบบเขาล่ะ ผมคิดว่า บางครั้งการที่เราทำอะไรด้วยตัวเอง ล้มแล้วลุกขึ้นด้วยตัวเอง หาประสบการณ์ทุกอย่าง มันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจกว่าเยอะ เชื่อไหมครับ สมัยที่ผมล้มบ่อยๆ  คนรอบข้าง สงสารผมทุกคน แต่คนในครอบครัว ไม่มีเลยครับ  เขาบอกว่า ... " ดีแล้ว....ตอนนี้ล้มได้ ก็ล้มไปเถอะ  ถ้าอายุมาก แล้วล้ม มันจะลำบาก... " ผมก็ยังจำจนถึงทุกวันนี้ วันนี้ผมยังเป็นเพื่อนเขาอยู่ เดินไปด้วยกัน คนหนึ่ง เป็นคนรวยติดอันดับท็อปๆของจังหวัด อีกคนหนึ่ง เป็นคนไม่รวย แต่ทำอะไรด้วยตัวเองตลอด เชื่อไหมครับ.....คนส่วนใหญ่จะคุยกับผมมากกว่า ..แปลกนะ จากคุณ : =[ชงเข้ม]= - [ 25 ส.ค. 49 10:37:30 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บางทีการจะเลือกช้อยของพี่ผมว่ามันอยู่ที่ลักษณะความคิดของแต่ละคนมั้งครับ ถ้ามันเป็นมรดกที่ได้มาโดยพ่อแม่ไม่เดือดร้อนสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างมีความสุขผมก็ยินดีรับทั้งสองข้อแหละครับ ขอให้รับมาแล้วพ่อแม่มีความสุข อนาคตผมก็ต้องไปดิ้นรนพัฒนาทุกอย่างด้วยตัวเองครับพ่อแมเลี้ยงเราได้แต่ทางเดินชีวิตเป็นของเราเอง เราจะขีดทางเดินนั้นเองครับ อันนี้ความคิดส่วนตัวซึ่งไม่ค่อยกับกระทู้สักเท่าไร จากคุณ : et009 - [ 25 ส.ค. 49 23:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ก่อนที่จะแสดงความคิดเห็น ผมขอเล่าเรื่องสองเรื่องให้ฟังก่อนดีมั้ยครับ นาย เอ เป็นลูกคนที่มีฐานะ อยู่ในครอบครัวฐานะทางสังคมปานกลางค่อนไปทางสูง ไม่เดือดร้อนใดๆ มีบุตรสี่คน เรียนต่างประเทศทุกคน จบปริญญาโทจากสหรัฐอเมริกาสองคน อีกสองคนจบสิงคโปร์ และประเทศจีนครับ มีฐานะหลายร้อยล้าน แต่หนี้สินก็เป็นร้อยเช่นกัน ครอบครัวมีกิจการส่วนตัว บิดามารดาต้องทำงานตั้งแต่เด็กๆ โดยเริ่มจากเงินไม่กี่แสนบาทเมื่อสี่สิบปีก่อน ลูกๆ ทั้งสี่คนมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เอาถ่าน ที่เหลือนอกนั้นไม่ยอมทำงาน นั่งๆ นอนๆ ไปวันๆ ไม่มีความกระตือรือล้นใดๆ ในขณะที่นาย บี เป็นคนที่มีฐานะค่อนข้างดี มีสินทรัพย์เฉพาะเงินสดหลายร้อยล้าน ไม่มีหนี้สินใดๆ บิดามารดาเป็นคนเก่ง ทำงานขยันขันแข็งฉลาดคล่องแคล่ว แต่ลูกชายคนเดียวทำงานไม่เป็น ไม่มีความรู้ที่จะพัฒนาธุรกิจของครอบครัวใดๆ มีทั้งมรดกที่เตรียมพร้อม มีธุรกิจที่รอให้ทำ แต่ท้ายสุดก็เลือกที่จะไปเป็นพนักงานบริษัทเงินเดือนน้อยกว่าค่าพี่เลี้ยงที่คอยดูแลลูกอีกสี่คน ทั้งสองกรณีเป็นเรื่องจริง กรณีแรกคล้ายกับกรณีตัวอย่างที่ยกไว้ แต่ก็ไม่เห็นว่าพวกเขาจะเอาทุนทางสังคมต่างๆ ที่มีไปทำประโยชน์ใดๆ ได้ ดังนั้นผมคิดว่าเท่าที่เพียงข้อมูลที่ให้มานั้นตัดสินใดๆ ไม่ได้อย่างเช่นที่คุณ Jimmy ได้บอกไว้ครับ มันซับซ้อนมากกว่านั้นครับ จากคุณ : นายทิว - [ 26 ส.ค. 49 00:54:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าเป็นดิฉัน ซึ่งชอบความท้าทายในชีวิต เป็นประเภทลูกบ้าเยอะ ดิฉันเลือกทำธุรกิจแหงๆ แต่ก่อนจะตัดสินใจของคิดเพิ่มประเด็นเดียวคือ ขาลงของธุรกิจของพ่อแม่ที่ว่านั้นดิฉันมีปัญญาหาทางออกไหม ดิฉันหวังจริงๆว่าดิฉันจะมีปัญญาแก้ปัญหา เพราะดิฉันชอบธุรกิจที่มีวันรวยได้อย่างพลิกหน้าพลิกหลังกันเลย มันให้ความหมายกับชีวิตมากกว่าการมีเงินสดเก็บไว้แล้วต้องคิดกระเหม็ดกระเหม่ใช้เพราะขาดปัญญาทำให้มันงอกเงย  อันนี้เป็นความฝันของดิฉันที่ต้องพยายามไปให้ถึงค่ะ ปัญญาในการทำธุรกิจของตนเองให้ประสบความสำเร็จด้วยตนเอง ชีวิตจะได้มีรสมีชาดมีความหมาย ดิฉันได้ยินมาตั้งแต่เด็กว่าคนรวยจะรวยสามรุ่นเท่านั้น ยังไม่มีกรณีศึกษาให้พิสูจน์คำพูดนี้มากนะคะเพียงแต่จำมา ซึ่งถ้าเป็นตามคำกล่าวอ้างต่อๆกันมานี้ แม้เด็กจะอยู่ในสภาพแวดล้อมของธุรกิจ หรือพ่อแม่จะปลุกปั้นลูกอย่างไรก็ตาม บางคนก็ไม่สามารถยันกายขึ้นมาเป็นระดับแถวหน้าได้จริงๆ แถมเด็กเหล่านี้มักจะมีปมด้อยว่าเก่งสู้พ่อสู้ปู่ไม่ได้ ตูไปดีทางอื่นดีก่า ชอบคมความคิดของทุกคนที่แชร์กันในนี้ค่ะ กระทู้คมๆ สลักลอยหยักของสมองได้ทีละนิดๆ จริงๆ จากคุณ : dokbotan - [ 26 ส.ค. 49 19:28:47 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต้นตระกูลผมแต่ปางปัน  สืบทอดไปได้ถึงหลวงพัศดา  จ่าเมืองสุพรรณ  เรารับราชการสังกัดกระทรวงมหาดไทยมาโดยตลอด  หลุดไปกระทรวงอื่นๆบ้างประปราย  แต่ก็เป็นข้าราชการกันหมด  อย่างไกลครุฑสุดๆก็แค่  รัฐวิสาหกิจ  แต่ก็ยังเป็นนกวายุภักษ์   มีผมคนเดียวแหกเหล่าผ่ากอ  อยากเป็นบุญชูตั้งแต่อยู่ ม๖.  อยากเป็นซาร์เศรษฐกิจ  อยู่ปีหนึ่งริอ่านติดสาวเศรษฐศาสตร์  แม้จะอยู่คนละคณะก็เข้าไปฟังแลคเชอร์ด้วย  นั่งมองตาละห้อยน้ำลายหยดแหมะๆ  อาจารย์ก็พูดไปปาวๆ  ชั่วโมงก็แล้วสองชั่วโมงก็แล้ว  พอเข้าชั่วโมงที่สามก็เริ่มเก็ท อะไรดีเข้าสมอง  วิชาที่ไปนั่งดูสาวคือวิชาหลักการลงทุน  อาจารย์เพชรรีย์  ขุมทรัพย์  สอนเอง  ชั่วโมงที่สี่หูตั้งเลย  ไปถึงห้องแลคเชอร์ก่อนสาวคนนั้นซะอีก  พอจบวิชาก็ร้อนวิชา  อธิบายให้พ่อให้แม่ฟังอย่างไรแกก็ไม่เข้าใจหุ้นคืออะไร  ต้องใช้เคล็ดวิชา  อแซร์  ลูแปงค์  สะเดาะตู้โชว์เอากาน้ำชากระไหล่ทอง  สมัยเช็ง  ออกมาประมูลที่ริเวอร์ซิตี้  ได้ตังมาสองหมื่น  เป็นจุดเริ่มต้นความวินาศทั้งปวงในชีวิต       ไม่เคยได้รับความสนับสนุน  และ  คำปรึกษาใดๆ  เหมือนอยู่กันคนละมิติกับทางครอบครัว  เจ็บช้ำ เก็บกด ทำไมไม่เลือกเป็นนายร้อยตำรวจ  ทั้งๆที่ได้คะแนนช่วยยี่สิบ % (พ่อเป็นหัวหน้าภาค อยู่นรต. และ ได้เหรียญรามรามา)  ดันเลือกมาอยู่ข้างภาคเอกชน  เพื่อนรุ่นเดียวกันขึ้นหัวหน้าศาลภาค  ขึ้นเป็นนายพล  กันหลายคนแล้ว  เรายังอยู่ตำแหน่งกระจอกสุดของ  ออร์กาไนซ์ชาร์ท      แต่ไอ้มรดกที่เอ็งว่านี่แหละทำให้ได้คิด  อะไรบางเรื่อง วันที่เจอทางแยกของชีวิตจะเอาไงดี  ทำเลวเพื่อรักษาผลประโยชน์ของบริษัท แต่ทำลายผลประโยชน์ของชาติ  หรือไม่ก็ตกงาน  แถมอาจจะต้องล้มดีลราคาหลายร้อยล้านอันส่งผลให้ชิวิตต้องมีศัตรูระดับเจ้าพ่อปากน้ำ  ก็เอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อ  เป็นการปรึกษาพ่อครั้งแรกในรอบหลายๆปี  พ่อบอกว่า  พ่อไม่ต้องการให้เอ็งเป็นคนร่ำคนรวย  หรือคนใหญ่คนโต  เอาแค่เป็นคนดีที่ยังเป็นลูกของพ่อก็พอแล้ว  แล้วพอก็พาไปเปิดดูหีบเหล็กเก่าๆใบหนึ่งหยิบกระดาษกรอบๆออกมาวางไว้หนาสักคืบนึงได้       หลวงภัศดา  ท่านทิ้งไว้ให้  ถ้าเอ็งต้องทำเลวทำชั่วเพื่อให้ได้อะไรที่เอ็งอยากได้  อย่าทำ  เอ็งเอาปึกนี้ไปหาขายเอา      ผมถึงบางอ้อ  รุ่งขึ้นกะหักกะพวกมันเต็มที่  เจ้าพ่อก็เจ้าพ่อว่ะ  ปืนตูก็มี  เกิดมากลัวไมค์  ไทสันคนเดียว  ทำเรื่องต่อให้ดีลมันปฏิสนธิ  เดี่ยวจะหาว่าไร้ฝีมือ  แล้วค่อยให้มันแท้งทีหลัง  มันจะสร้างความฉิบโป้งให้กับไอ้พวกเลวชาติได้มากกว่า  ล้มไม่ให้มันเกิด  ให้มันลงทุนก่อนจ่ายเงินก่อนแล้วค่อยให้มันล่ม       ผมทำเรื่องจนไปจ่ออยู่ปากหลุมแล้วก็ยื่นใบลาออก  พร้อมกันนั้น  ก็ส่งข้อมูลทั้งหมดไปที่กองปราบ จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 27 ส.ค. 49 21:35:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แล้วก็ไปกลับไปเหยียบ เมืองนั่นอีกเลย จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 28 ส.ค. 49 08:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จากนั้นก็มาทำ 50,000 up.com รวบรวมคน 50,000 คน  ไว้รบกับไอ้พวกชั่ว  แล้วก็แพ้มันอีก    ต้องรอให้น้ำท่วมโลกล้างความสกปรกด้วยพระเจ้านั่นแหละ  ตอนนี้เป้าหมายเลยเปลี่ยน  อะไรเป็นปฏิปักษ์ต่อการมีชีวิตยืนยาวเพื่อเห็นอะไรๆได้นานๆ  ไม่ทำแล้ว  รวมทั้งงานเครียดๆทั้งหลาย  เอางานกระจอกๆสบายๆ ไม่ต้องถูกกดดัน ไม่ต้องกดดันใคร  ไม่มีอะไรฝืนใจต้องทำ  หาเงินแค่พอเที่ยวพอเมา  แค่นั้น    ขาดเหลืออย่างไร  หลวงภัศดาท่านมีค่าเช่านาให้ ถ้าไม่มีหลวงท่าน   คงใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ได้ จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 28 ส.ค. 49 08:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไอ้เราก็รอลุ้นอยู่ เห็นแว่วๆว่าเริ่มรวมพล กะแล้วว่าจะไปช่วยเชียร์ โธ่..ท่านแมว  แพ้ตั้งแต่ก่อนรบ ซ่ะงั้นหนังมันจบเร็วไป  เอาใหม่อย่าเพิ่งรีบเพิ่งหลวงภัศดาเลย ..รวมพลใหม่เผาเหล็กตีดาบ แล้วออกไปฟาดฟันกอบกู้กรุงคืนให้มันรู้ว่า...กูคือแมว  มหาภัย ( น่ะเฟ้ยๆๆ!!!!) ... จากคุณ : ปักษาสวรรค์ - [ 30 ส.ค. 49 14:47:19 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สู้ไม่ไหวครับคุณปักษา  รวบรวมรายชื่อได้ประมาณ ๔,๐๐๐ คน งานการกุศลทั้งนั้น  ยุคนี้มันยุคกระเบื้องเฟื่องฟูลอยครับ  คนเลวครองแผ่นดิน  ครองไปหมดทุกเซ็คเตอร์  ผู้ดีเดินตรอก  ขี้ครอกเข้ารัฐสภา     คนดีกว่าผม  คนเก่งกว่าผมประเทศเรามีตั้งเยอะ  ทำไม่อยู่กันนิ่งๆ  อยู่กันเงียบๆ  ผลสรุปก็เลยเอาแค่เมาไปวันๆ หาอ๊อกซิเจนดูดกันตายเท่านั้น จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 31 ส.ค. 49 10:53:32 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เฮ้อ ได้ฟังพี่แมวแล้วห่อเหี่ยวจัง สงสัยมันต้องเล่นศาลเตี้ยกันอย่างเดียวละมั้งไทยนี่ จากคุณ : et009 - [ 1 ก.ย. 49 19:46:03 ]