PANTIP.COM : B4840570 ทำธุรกิจส่วนตัว แล้วกำลังจะล้ม ทำไงดีครับ [การบริหารจัดการ]

ความคิดเห็นที่ 5

เห็นใจและเป็นกำลังใจให้นะครับ
กระทู้นี้ ผมขออนุญาต ร่ายยาวกว่าปกติ โปรดอย่าได้ถือสาหาความผมเลยนะครับ

ตอบ
1. มีหนี้หรือไม่มีหนี้ ก็เลิกได้ครับ เพียงแต่สภาพหรือผลลัพธ์ที่ออกมามันจะเป็นอย่างไรเท่านั้นเอง
ลองได้ถอดใจไม่อยากทำแล้ว อะไรก็ดูเลวร้ายไปหมดล่ะครับ
2. เรื่องนี้ไม่ทราบแน่ชัดครับ
แต่ปกติก็หลังจากเราขาดส่งต้นหรือดอกเบี้ยสักพักนั่นล่ะครับ
ก็จะเป็นไปตามขั้นตอน เช่นทวงถามด้วยวาจา (โทรมาให้ไปจ่าย)
จากนั้นก็จะมีจดหมายมาเตือนเรื่อยๆ�
กว่าจะเข้าสู่กระบวนการฟ้องก็หลายเดือนอยู่ครับ (ไม่ต่ำกว่า 2-3 เดือนแน่นอน)
3. การเตรียมตัวก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
ตอนนี้หากคุณคาดหวังจะลงหลังเสือแบบเจ็บ แต่ยังเดินบนถนนได้ตามปกติสักพัก ก็ทำตามที่ทนายบอก
อันนั้นเป็นเรื่องของข้อกฏหมาย
ส่ิงที่เขาแนะนำให้คุณทำ ผมเข้าใจว่าเป็นการเตรีียมโดนฟ้องล้มละลายน่ะครับ�
ลองปรึกษาเพิ่มเติมถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาให้ดีก่อนนะครับ�
สำหรับชาวบ้านหากินแบบธรรมดาทั่วไปแบบเราๆ การฟ้องล้มละลายมีผลกระทบต่อการทำธุรกิจภายหน้าแน่นอน คิดดีๆครับ
4. เรื่องกรรมไม่มองในแง่อื่นนะครับ มันเป็นไปตามกระบวนการของกฏหมายแน่นอน
แม้ว่าทนายจะช่วยให้คุณไม่หมดตัวอย่างแท้จริง
คือยังพอมีที่นอน มีข้าวกิน แต่การเป็นบุคคลล้มละลายไม่ใช่เรื่องสนุกแน่นอน
ก่อหนี้ไว้ ก็ต้องใช้หนี้อยู่วันยังค่ำ
คำแนะนำที่ให้ชำระหนี้ที่เป็นเช็ค ก็เพื่อไม่ให้ถูกฟ้องอาญา (หากผมจำไม่ผิด รบกวนปรึกษาทนายอีกครั้ง)
ส่วนการโอนเงินหรือทรัพย์สินให้บุคคลอื่น ก็เพราะเมื่อเป็นคนล้มละลาย คุณจะถูกสั่งอายัดและยึดทรัพย์สินขายทอดตลาดจนกว่าจะครบจำนวนหนี้ที่โดนฟ้อง
นั่นคือคุณจะเป็นคนตัวเปล่าเล่าเปลือยจริงๆ ไม่มีอะไรที่มีมูลค่า เพราะหากมี ก็จะโดนยึดไป
ไม่ใช่ยึดแค่ที่ดินหรืออาคารที่จำนองกับแบงก์เท่านั้น แถมยังโดนเรื่องดอกเบี้ยระหว่างการฟ้องร้องด้วยครับ

ผมไม่ทราบในรายละเอียดเลยไม่สามารถแนะนำอะไรได้อย่างชัดเจนนะครับ
เช่น คุณค้าขายอะไร� ปริมาณสต๊อกคงเหลือมีมูลค่าเท่าไหร่
หนี้แบงก์อยู่ในรูปของเงินกู้ตายตัว ที่ต้องส่งทั้งต้นทั้งดอก หรือโอดี�
เช็คที่จ่ายไป มีกำหนดถึงเมื่อไหร่, เจ้าหนี้กี่ราย
เพราะข้อมูลเหล่านี้จะใช้ในการตัดสินใจแก้ปัญหาที่ต่างกันออกไป

แต่โดยรวม (สำหรับความเห็นส่วนตัว ) หากเป็นไปได้ อยากให้คุณนั่งคิด แล้วสู้อีกสักครั้ง แม้ว่าหนี้สินจะมีมูลค่ามากกว่าทรัพย์สินที่มีอยู่ก็ตาม

ในช่วงภาวะบีบคั้นแบบนี้ หนี้ที่ควรชำระก่อนมี 2-3 อย่าง (พร้อมๆกัน) ขึ้นอยู่กับสิ่งที่คุณมีอยู่

สำหรับเช็คกับคนทั่วไป ต้องเข้าไปคุยเจรจาขอยึดการชำระ (หากไม่ช่วยจริงๆ ก็คงต้องยอมเสนอดอกเบี้ย แต่ในอัตราที่ต่ำสักหน่อย)
อันนี้เป็นเรื่องของเทคนิคการต่อรองล่ะครับ�
พูดตรงๆคือไปกราบกรานให้เขาช่วยเรานั่นล่ะ แต่รับประกันว่าเราไม่หนีหนี้ เจ้าหนี้จะได้เงินครบทุกบางทุกสตางค์

ก่อนเข้าไปเจรจาเรื่องนี้ ต้องเตรียมการนิดหน่อย
คือหนึ่ง� เตรียมขายทรัพย์สินที่ไม่จำเป็น เช่นรถ, สร้อยแหวนเงินทอง อะไรที่ขายได้ จัดการซะ (เก็บไว้แค่ปัจจัยสี่, ศักดิ์ศรี และกำลังใจของตัวเอง)
สอง เตรียมโล๊ะสต๊อกสินค้า (แม้ว่าจะขาดทุนนิดหน่อย) ประเมินมูลค่าส่วนนี้ว่าจะขายได้เท่าไหร่ และเมื่อไหร่
โดยให้เลือกโล๊ะเฉพาะสินค้าที่ขายไม่ได้ หรือมีปัญหากับการขาย แต่ตัวที่ขายได้ให้เก็บเอาไว้ หรือตัวที่มีมากเกินกำลังขายให้ตัดออกบางส่วน
สาม ประเมินรายได้คร่าวๆ หลังการตัดทิ้งสต๊อก และเปิดร้านใหม่อีกครั้ง ว่าจะมีรายได้ประมาณเท่าไหร่ต่อเดือน

เมื่อทราบข้อมูลส่วนนี้ซึ่งเป็นทั้งเงินก้อน และรายได้ในอนาคตแล้ว
ให้ไล่ชำระเช็ครายย่อยไปก่อน (มูลค่าไม่มาก) เพื่อให้เหลือเจ้าหนี้น้อยรายที่สุด (ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องนั่งรับโทรศัพท์แบบไม่ต้องทำอะไรกัน)

เข้าไปเจรจากับเจ้าหนี้ที่เหลือแต่ละราย ขอยืดเช็ค พร้อมกับซอยเช็ค
การซอยเช็คให้อยู่ในกำลังที่รับได้ (ขอกับเจ้าหนี้ตรงๆเลยว่า "พี่ นานหน่อย แต่ได้ชัวร์)
อย่ายอมเขียนเช็คที่มีมูลค่าสูงกว่าที่จะหาเงินมาได้ เพราะจะทำให้คุณต้องปล่อยเช็คเด้งอีกในอนาคต
... เท่าที่ผมเจอมา เจ้าหนี้ส่วนใหญ่ อยากได้เช็คเงินก้อน ระยะสั้น ผมเองก็เป็นเช่นนั้น
แต่ในทางปฏิบัติเวลาผมรับเช็คลูกค้าที่มีปัญหา เช็คเงินก้อน มักจะเด้งแล้วเด้งอีก
ผมกลับชอบลูกหนี้ที่ซื่อสัตย์ มาให้พบเห็นทุก 2-4 สัปดาห์ (คือรู้สึกว่า เขายังไม่หนีไปไหน)
เช่นหนี้หนึ่งแสน แต่มาชำระเดือนละ 10,000 -20,000 ก็ยังรู้สึกดี
เวลาไม่มีจริงๆ คนที่เดินเข้ามาหา (ไม่ต้องโทรมา) แล้วกำเงินมาให้ 2,000 แล้วบอกว่า อย่าเพิ่งขึ้นเช็คใบ 20,000 ก็ยังรู้สึกดีกว่า
จำไว้ว่า มีน้อยให้น้อย อย่าหนี อย่าหาย เดินเข้าหา ให้ 500 ก็ยังรู้สึกว่่า ลูกหนี้คนนี้ "คบได้" และ "พร้อมจะให้โอกาส"
"ความซื่อสัตย์" ยังใช้ได้ในวงการธุรกิจ (แม้ว่าจะใช้กับแบงก์ไม่ได้ก็ตาม)
และสำหรับเจ้าหนี้ คำว่า "คนล้มอย่าข้าม" ก็ยังเป็นสำนวนที่ใช้ได้อยู่เสมอ

หนี้ส่วนที่ สอง ที่ต้องจัดการคือ หนี้แบงก์ ครับ
สำหรับโอดี ก็ชำระแค่ดอกเบี้ย ไม่ใช่ปัญหา
แต่สำหรับเงินกู้ที่ต้องมีการส่งต้นและดอก ให้คุยกับธนาคารครับ ว่าขอเปลี่ยนสัญญาได้ไหม เช่นยืดอายุการกู้
เปลี่ยนจากเงินกู้เป็นตั๋วสัญญาใช้เงิน ขยายวงเงิน อันนี้แล้วแต่ว่า แบบไหนทำให้คุณหายใจได้สะดวกโดยไม่อึดอัด
หากไม่ได้ ให้ดูว่าสามารถชำระเฉพาะดอกเบี้ยได้ไหม
หากไม่ได้ ให้ ดูว่าเงินต้นต่ำสุดที่ชำระ แล้วแบงก์ไม่มีปัญหากับเราคือเท่าไหร่
หากไม่ไหว ให้ดูว่า เบี้ยวชำระได้กี่เดือน แล้วกลับไปชำระบางส่วนเท่าไหร่ ที่แบงก์จะไม่มีปัญหา
เรื่องการโดนทวงถาม มันมีแน่ๆครับ อันนี้ต้องตั้งหลัก และมีใจมั่นคงพอสมควร อย่าให้เสียงโทรศัพท์ทำให้เราเป็นโรคจิตเด็ดขาด

หนี้บัตรเครติด หนี้ส่วนนี้ เป็นเรื่องของเครดิต คือให้เราใช้เงิน โดยไม่มีหลักทรัพย์ค้ำประกัน
แน่นอนว่าดอกเบี้ยมหาโหดแน่นอน
คุณต้องดูว่ากำลังชำระเฉพาะดอกเบี้ยไหวไหม
หากเงินเหลือจากช่วงแรกๆมีพอ ก็ชำระพวกบัตรวงเงินเล็กๆน้อยๆไปเสีย (เหมือนให้เหลือเจ้าหนี้น้อยรายที่สุด)
แต่หากเงินไม่เหลือจริงๆ
พวกเครดิตนี่ต้องหยุดชำระไปเลย ยอมให้โดนฟ้องครับ (ยืดอายุไปหาเงิน)

แต่ต้องตัดสินใจในสองทาง คือเคลียร์เลย หรือยอมฟ้อง แล้วเคลียร์ตอนศาลสั่ง
เพราะหากปล่อยดอกลอยไปเรื่อยๆ แล้วทยอยจ่าย คุณจะเหมือนคนเลือดไหลไม่หยุดครับ เพราะจ่ายไม่ทันดอกเบี้ยแน่นอน

ผมไม่ได้แนะนำให้เป็นคนไม่ดีนะครับ
แต่อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่า ดอกเบี้ยบัตรเครดิตนั้น สูงเกินจริง (แม้ว่า คุณจะยอมรับในตอนแรกก็ตาม)
ต้องดูว่าวงเงินพอไหม ถ้าพอก็จ่ายไปเลย ถ้าไม่พอคือไม่จ่ายแล้วยอมโดนฟ้อง

ที่ผมแนะนำเช่นนี้เพราะว่า� หนี้ส่วนนี้ไม่มีหลักทรัพย์ค้ำประกัน ไม่เหมือนหนี้แบงก์ปกติ�
ส่วนของหนี้แบงก์ เราจ่ายพอให้อยู่รอด อย่าให้โดนฟ้อง เพราะจะกระทบกันการค้าแน่นอน
เช่นโดนอายัดบัญชี โดนฟ้องยึดที่ (ซึ่งอาจเป็นที่ทำมาหากิน)

แต่หนี้บัตรเครดิต จะเป็นการฟ้องเอาเงินล้วนๆ
ผมไม่ได้ให้คุณเบี้ยวนะครับ อันนี้ตอ้งจ่าย แต่จ่ายเมื่อศาลสั่งนั่นล่ะครับ
อาจจะยึดอายุไปอีกสักปี (พอที่จะกลับมายืนได้ไหม)

ขอย้อนกลับไปที่หนี้เรื่องเช็คเสียก่อน
หากเป็นเช็คของเจ้าหนี้ที่เป็นพวกเซลล์ อันนี้ต้องขอให้เขามาเก็บของกลับครับ (คุณจะขาดทุนมูลค่าน้อยสุด หรือไม่ขาดทุนเลย)
หากเป็นของรายย่อย ให้พยายามหักหนี้เช็คใบเล็กๆด้วยสินค้าที่มีอยู่ (ขาดทุนนิดหน่อย)
เช่น ของซื้อมา 100 ถ้าเขาเอาไปขายต่อได้ ก็ขายที่ 90-95 พูดตรงๆไปว่า "ช่วยผมหน่อย ไม่อย่างนั้น พี่จะไม่ได้อะไรเลย เพราะหนี้สินผมล้นพ้นตัว แค่นี้ผมก็ขายขาดทุนอยุ่แล้ว"
หากเป็นรถ ถ้าจะขาย ก็ตีราคาสูงกว่าปกตินิดหน่อย เช่น รถกระบะไปถามขายเต็นท์ราคาอยู่ที่ 200,000�
แล้วมีเช็คใบละ 220,000 อยู่ ให้ขอตีแลกเช็คไปเลย (กึ่งๆหักคอ ส่วนใหญ่เถ้าแก่รับได้ ยิ่งถ้ารู้ว่า เรามีหนี้มาก ก็จะเอาไว้ก่อน ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย)
หากมีเช็คใบละ 200,000 อยู่ ให้ขอตีแลกเช็ค แต่บอกว่า ขอเงินสด 20,000+เช็ค(หนี้) แลกกับรถ

ฟังดูแล้วไม่ดีเลย แต่ถ้าเขารีบร้อน ก็มักจะรับ
ถ้าไม่รับ ก็ต้องรับเงื่อนไขอื่น เช่นรับเป็นสินค้า หรือหากกจะเอาเงินอย่างเดียว ตอบได้ว่าไม่มี ต้องซอยเช็คกลับไป
ส่วนใหญ่ที่เห็น ก็อย่างที่บอกครับ แทบทั้งร้อย กำขี้ดีกว่ากำตด ทั้งนั้นเลยครับ (ผมก็กำขี้ไว้เยอะเหมือนกัน :)

การเจรจา อย่ากดดันว่า "ข้าเหนือกว่า" แต่ควรบอกสภาพความเป็นจริง ให้เขาเห็นใจ และยอมรับ เพื่อช่วยเหลือ

ผมจะพูดถึงคร่าวๆแค่นี้ก่อน เพราะข้อมูลน้อยเหลือเกิน ยังไงลองหลังไมค์มาคุยกันได้ครับ

โชคดีครับ��

จากคุณ : kmin - [ 1 พ.ย. 49 17:27:42 ]