วันหนึ่ง ขงจื๊อ เมธีจีนนามอุโฆษ
พร้อมศิษยานุศิษย์เดินทางรอนแรมลี้ภัยการเมืองอยู่กลางป่า
พอได้เวลาอาหาร ลูกศิษย์เตรียมตักข้าวใส่จานพร้อมสำรับอาหาร
ขณะกำลังตักข้าวอยู่ห่างๆนั้น
มหาปราชญ์สังเกตเห็นว่าลูกศิษย์หยิบข้าวจากจานของตัวเองขึ้นมา
ใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ

พอกับข้าวมาวางอยู่ตรงหน้า
อาจารย์ใหญ่จึงถือโอกาส”เทศน์นอกธรรมาสน์”เอากับลูกศิษย์
โดยท่านชี้ให้เห็นว่า การหยิบอาหารจากสำรับของครูบาอาจารย์
มารับประทานก่อนได้รับอนุญาตนั้น
แสดงถึงความ”อนารยะ”ที่น่าตำหนิอย่างยิ่ง

แต่ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ยิ่งกว่านี้
ลูกศิษย์จึงขอโอกาสชี้แจงในฐานะที่เป็นผู้ถูกพาดพิงถึงโดยตรง

“อาจารย์ครับ ที่กระผมหยิบข้าวจากจานของอาจารย์ขึ้นมารับประทานก่อน
หาใช่กระทำไปด้วยความเขลาหรือขาดคารวะก็หาไม่
แต่ที่เป็นเช่นนั้นเพราะกระผมพิจารณาเห็นว่า
ในจานข้าวของอาจารย์มีผงถ่านสีดำปนเปื้อนข้าวอยู่สองสามเม็ด
ครั้นจะยกมาให้อาจารย์เลยก็เกรงว่าคงไม่เหมาะ
จะหยิบข้าวที่เปื้อนนั้นทิ้งก็เสียดาย
เพราะข้าวหายากและจำเป็นมากสำหรับการอยู่รอดในยามวิกฤต
กระผมก็เลยหยิบข้าวที่เปื้อนนั้นขึ้นมารับประทานเสียเองขอรับ”

ดวงตาที่ฉายแววตำหนิของผู้เป็นอาจารย์ค่อยๆทอประกายอ่อนโยนด้วยเมตตา
ก่อนเอ่ยวาจาขอโทษผู้เป็นศิษย์อย่างไม่ถือตัว


จงมองด้วย”ตา” แล้วปล่อยให้”ปัญญา”เป็นผู้วินิจฉัย

สิ่งที่ตาเห็นกับสิ่งที่ปัญญาประจักษ์ไม่แน่นอนว่าจะสอดคล้องกันเสมอไป

จงใช้ตานอกสำหรับ”ดู” แล้วจงใช้ตาในสำหรับการ”เห็น”



ที่มา.... หนังสือ ธรรมะเกร็ดแก้ว - ว.วชิรเมธี

http://tamdee.net/note/view.php?No=1310