ความคิดเห็นที่ 1 .. จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 21 พ.ค. 50 20:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จะเหลาให้ฟัง..... เซลล์มือทองนี่แหละโกงบริษัทเป็นล้าน... ผู้จัดการทั่วไปที่โปรโมทซวยไปเลย.....โปรโมทเป็นผู้จัดการสาขา.... แล้วทำยังไงล่ะทีนี้ ตัวเองต้องยื่นใบลาออกเพื่อชดใช้ความอับอายที่โปรโมทขึ้นไป..... แต่ผู้จัดการทั่วไปไม่ผิด 100 %หรอกนะ... ผิดที่ดูคนไม่ลึกซึ้ง คนเรามันเปลี่ยนกันได้ เมื่อจุดยืนเปลี่ยนไป.... อำนาจและเงิน เป็นสิ่งเย้ายวน.... ลองทำเป็นคนฉลาดแสร้งโง่ดูบ้าง จะรู้อะไรมากขึ้น คงต้องหากุศโลบาย ต่างๆมาใช้... ยังไม่มีประสบการณ์ด้านนี้จึงบอกไม่ได้มาก รอผู้รู้อื่นๆมาตอบต่อไปนะคะ จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 21 พ.ค. 50 21:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อืม น่าคิด จากคุณ : ดอกไม้ในฤดูฝน - [ 21 พ.ค. 50 21:26:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณที่ช่วยแชร์ประสบการณ์ครับ พี่โอ้ย...แจ่ม ตอนนี้ผมกำลังปวดหัวในการแก้ปัญหากับผู้จัดการกลุ่มนี้อยู่ครับ บอกให้เป็นคนสร้างท่อน้ำไม่ยอมสร้างซ่ะที มัวแต่หาบน้ำอยู่นั่นแหล่ะเฮ้อ กลุ้ม ขอบคุณครับพี่ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 21 พ.ค. 50 21:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบประโยคนี้จังเลยครับพี่ "ลองทำเป็นคนฉลาดแสร้งโง่ดูบ้าง จะรู้อะไรมากขึ้น" เพราะผมบอกเด็กๆ เสมอว่า "คนฉลาด คือคนที่ทำให้คนที่คิดว่าเค้าฉลาดกว่าเรากำลังเอาเปรียบเราอยู่ แต่จริงๆแล้วใครได้เปรียบเรารู้ดีที่สุด" ซึ่งซัพพลายเออร์ผม เค้าคิดเสมอว่าคนโง่แบบผมโชคดีจังที่มัลูกน้องเก่ง เลยยอมขายของให้ผมถูกๆ ให้ดิวยาวๆ เพราะมองว่า วันไหนลูกน้องผมลาออกเค้าสบายเลย ผมเลยต้องเป็นคนโง่ๆ เซ่อๆต่อครับ เฮ้อกลุ้ม เมื่อไหร่ผมจะฉลาดซะทีนะ จะได้ไม่มีใครเอาเปรียบผมได้ซะที อิๆ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 21 พ.ค. 50 21:53:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อวานยังไม่ได้ดูของแถมที่พี่หมอขึ้นจอไว้เลย เสียดายเนอะ จากคุณ : cat_mania - [ 21 พ.ค. 50 22:31:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จริงๆ  ผมไม่กล้าแสดงทัศนะอะไรมาก  เพราะเห็นแล้วว่าพี่หมอ ก็จัดอยู่ในยอดชั้นเซียนคนหนึ่งในการจัดการและการขายอยู่แล้ว  ผลงานกลุ่มบริษัทของพี่จึงใหญ่โตขนาดนี้ แต่พี่ถามมา  ก็ขอเอาคำเขามาพูดแล้วกันครับ  เรื่องเซลส์นี้ตรงกับประเด็นในหนังสือดีเล่มหนึ่งที่ผมถือเป็นทฤษฎีหลักอันหนึ่งในหลายทฤษฎีที่ต้องจำเลยก็คือ หนังสือเรื่อง "First Break All the Rules" ซึ่งเนื้อหาในนั้น  ก็อาจมองง่ายๆว่าคือ Put the right man on the right job ได้  เพียงแต่มีประเด็นที่ละเอียดลงไปที่ Talent เฉพาะ  ที่แต่ละคนมี  และบางอย่างสร้างเลียนแบบกันได้ยาก   และกรณีของเซลส์ที่เก่งและถูกโปรโมทขึ้นไปเป็นผู้จัดการ  แล้วหลังจากนั้นก็  Fail เพราะทำได้ไม่ดี  ก็เป็นเคสหลักที่หนังสือเล่มนี้ยกเป็นตัวอย่างให้คนอ่านจำ  เพราะผู้จัดการฝ่ายขาย  นอกจากจะขายเก่งแล้ว  ยังอาจต้องมีทักษะการเป็นผู้นำด้วย  การโปรโมทนักขายขึ้นเป็นผจก.ฝ่ายขาย  จึงมีอะไรมากกว่าที่คิด  และเซลส์เองก็อยากขึ้นเสียด้วย  เพราะไม่คิดว่านั่นคือการ"ฆ่าตัวตาย" ตามหลักในหนังสือ  เสนอแนวทางที่เปิดช่องให้นักขายมือทองเหล่านี้ได้ก้าวขึ้นไปอีก  แต่ไม่ใช่ในตำแหน่งผจก.  อาจเป็นตำแหน่งเซลส์อาวุโสหรืออะไรก็ตาม  ที่มีระดับให้ดูเหมือนเขาก้าวหน้าได้เรื่อยๆ  และอาจต้องหาหนังสือเล่มนี้มาให้พวกเขาได้อ่าน  เพื่อจะได้เข้าใจว่า ทำไมขายเก่งที่สุดในบริษัท  แต่ไม่ได้เป็นผจก.ฝ่ายขาย  และอธิบายให้เข้าใจว่า  การขาดทักษะการนำ  ไม่ได้เป็นเรื่องแย่อะไร  เพราะพวกเขาเก่งในทางของตัวเองอยู่แล้ว ส่วนคนที่จะมาเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย  ผมมองว่า  ถ้าจะหาคนที่มีทักษะการขายดีเด่นและเป็นผู้นำด้วย  เห็นที่จะหายากมากๆ  เพราะนักขายนั้น  ทักษะหลักคือการทำงานคนเดียวอยู่แล้ว  ทำงานคนเดียวมานาน  ถ้าจะโปรโมทกันจริงๆ  จึงต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ทักษะการนำกันนานทีเดียว  จึงอาจจะลองทางเลือกอื่นๆดังนี้ดูครับ 1. หาคนที่อาจขายไม่เก่ง แต่เน้นด้านทักษะการนำมาเป็นผจก.  แต่คนๆนี้ก็ควรต้องรู้เกี่ยวกับทักษะการขายอยู่พอสมควร  แต่ไม่มาก  เน้นให้นำทีมได้  บริหารได้  แล้วให้นักขาย  ขายด้วยวิธีของตัวเอง หรือให้นักขายมือทอง  ซึ่งขึ้นไปเป็นระดับซีเนียร์มาช่วยเทรนให้อีกที 2. มองเซลส์ในบริษัทที่มีแววผู้นำ  โดยไม่ได้ดูเรื่องการขายให้มากนัก  แล้วโปรโมทขึ้นมา  แล้วปฏิบัติตามหลักข้อ 1 3. สร้างระบบ Level ของทีมขายขึ้นมา  โดยนอกจากระดับผจก.แล้วให้มีระดับหัวหน้าทีม  ซึ่งระดับหัวหน้าทีม  จะมีทักษะความเป็นผู้นำระดับหนึ่ง  แต่น้อยกว่าผจก.  แล้วก็ให้มีเวลาไปอบรมการเป็นผู้นำ  เพื่อพัฒนาทักษะ  เพื่อรอการปรับระดับขึ้นไปเป็นผจก.เมื่อถึงเวลา หรือผจก.ออกไป  ซึ่งตรงนี้  นอกจากจะเป็นการทำให้เซลส์มีโอกาสใช้เวลาเรียนรู้การเป็นผู้นำมากกว่าการถูกโปรโมทแบบปัจจุบันทันด่วนแล้ว  ยังทำให้มีตัวเลือกคนที่จะมาเป็นผจก.ที่มีทักษะความเป็นผู้นำมาบ้างอย่างน้อยสองคน(สองทีม)  เพื่อจะได้คนที่มาเป็นผจก.ฝ่ายขาย อย่างมีคุณภาพต่อไป * ส่วนนักขายมือทองที่อ่านหนังสือนี้แล้ว ไม่เชื่อว่าตัวเองทำไม่ได้  ก็อาจจะให้ลองพิสูจน์ตัวเอง ทำดูระยะสั้นๆก็ได้  (ถ้าพี่ยังไม่ได้ผจก.ที่ลงตัว) แต่ถ้าผลงานไม่ได้  ก็ต้องมีทางให้เดินลง  ไม่ให้เหมือนขี่หลังเสือ ลงไม่ได้ เป็นเพียงเรื่องที่จำมาจากหนังสืออีกทีนะครับพี่  ผมเองยังอ่อนด้อยมากนัก  ไม่กล้าแสดงทัศนะด้วยตัวเอง  และถ้าพี่อยากอ่านหนังสือเล่มนี้  และไม่สามารถหาซื้อได้  ผมยินดีจะเอาไปให้พี่ได้อ่านครับ  ยินดีตอบแทนในความกรุณาที่พี่มาบรรยายแนวคิดดีๆให้เราได้ฟังกันครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 21 พ.ค. 50 23:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีครับพี่หมอ.... สำหรับประเด็นนี้ผมว่า . . . "บางคนอาจเป็นลูกน้องที่ดี แต่เป็นนายที่แย่" . . อาจเก่งขาย        แต่ไม่ถนัดบริหาร อาจเก่งปฎิบัติ      แต่สอนคนอื่นไม่ได้ อาจไม่เก่งงาน     แต่มีวาทะศิลป์ดี โน้มน้าวคนเก่ง . . ผมยอมรับว่าคนสามารถฝึกได้แต่ถ้าฝึกเขาไปในทางที่เขาไม่ถนัดมันจะเสียทั้งเวลาและต้นทุน ซึ่งสุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครได้รับประโยชน์ที่น่าพอใจเลยทั้ง 2 ฝ่าย ไม่ว่าจะกับผู้หวังดี (นาย) หรือกับผู้ที่ถูกผลักดัน (ลูกน้องหรือผู้ถูกโปรโมท) หากเป็นไปได้เราน่าจะพัฒนาในสิ่งที่เขามี ที่เขาเป็นให้ดีขึ้น . . . . จากความรู้อันน้อยนิด...ขายหน้ามากแล้ว จากคุณ : ACM - [ 21 พ.ค. 50 23:35:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 นั้่นแน่่คุณ cat_mania มีคนติดเบ็ดผมแล้วหนึ่งคน ขอบคุณที่สนใจครับ ถ้ามีโอกาสหน้า จะเอามะพร้าวห้าวไปขายสวนอีกทีครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 50 01:12:32 จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 01:11:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากๆในคำชี้แนะครับคุณจิมมี่ ว่าแต่ว่าหนังสือเรื่อง "First Break All the Rules" นี่ออกนานหรือยังครับ และเป็นภาษาไทยหรืออังกฤษ (อายจังถ้าจะบอกว่าภาษาอังกฤษผมแย่มากๆ) ถ้าเป็นภาษาไทย พรุ่งนี้จะไปหาซื้อมาให้ได้เลยครับ เพราะตอนนี้มีเซลส์อยู่คนที่เข้าข่าย มือทอง แต่ผมดูแล้วขืนโปรโมทขึ้นผมเสือนักขายเก่งๆ แต่ได้ผู้จัดการแย่ๆมาอีกคนแน่ครับ จะซื้อมาอ่านดูครับ ถ้าดีจะซื้อแจกฝ่ายขายทั้งบริษัทเลยครับ เพราะจะได้พัฒนาทีมงานและตัวเองไปในตัวครับ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 01:19:56 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณพี่ACMครับ ผมได้คำที่จะไปบอกเด็กแล้วครับ คือจะไปบอกเค้าพัฒนาทักษะผู้นำให้เต็มที่ก่อนดันขึ้น ส่งไปอบรมเสร็จต่อไปจะให้มาสอบก่อน เพราะแต่ก่อนให้ขึ้นแล้วส่งไปอบรม ไม่เคยได้ผลเลยครับ ต่อไปจะได้บอกลูกน้องว่า พัฒนาทักษะด้านอื่นให้เต็มที่ให้เราเห็นก่อน ไม่งั้นเพี๋ยววันหลังผมไม่อยากถูกต่อว่าๆเป็น "นายรังแกฉัน" (เหมือนพ่อแม่รังแกฉัน) ขอบคุณทุกความเห็นอีกทีครับ อ้อลืมขอบคุณคำชี้แนะของน้องที่อยู่ในห้องที่บอกสำนักกฎหมายหายไปไหนด้วยครับ ขอบคุณจริงๆครับ สงสัยต้องเพิ่มอีกหนึ่งองค์กรครับ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 01:26:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตื่นมาดึกๆลองมาแชร์เรื่องนี้กับน้องๆดู... คนเก่ง..หลายคนเก่งงาน แต่ ไม่เก่งคน.... ดังนั้น..คนเก่ง หลายคนเมื่อทำงานเก่งๆ...เจ้านายไว้ใจก็เลยโปรโมทให้เป็นหัวหน้า...แต่..คนเก่งคนนั้นเมื่อเป็นหัวหน้ากลับบริหารไม่ได้เรื่อง....พูดจาไม่เป็นสัปรด เอาใจลูกน้องไม่อยู่ จนสร้างปัญหาให้องค์กร... สำหรับความคิด 1 2 3 ของจิมมี่ จะขัดหลักความจริงอยู่บ้าง ตรงที่ว่า....ในองค์กรหนึ่งๆคนที่เจ้านายจะไว้ใจที่สุดคือ คนทำงานเก่งขายเก่ง เจ้านายไม่มีเวลาไปแยกแยะหรอกครับว่า คนไหนขายเก่งคนไหนบริหารเก่ง....เพราะในกลุ่มคนฝ่ายขาย(เซลล์)จะไม่มีหัวหน้าไม่มีลูกน้องให้บริหารมีแต่เพื่อนๆกัน....แต่ จิมมี่พูดถูกตรงที่ว่า ในองค์กรหนึ่งๆต้องมีลำดับขั้นบริหาร คือ ผจก.ใหญ่ ก็จะมี ผจก.ฝ่าย มีผู้ช่วย ผจก. ดังนั้นการโปรโมท ควรให้ความสำคัญกับระดับหัวหน้าที่ใกล้ชิดเป็นผู้เสนอ...หากผู้จัดการใหญ่ไปเป็นคนชี้ตัวเพราะดูแค่ผลงาน ร้อยทั้งร้อยก็จะเกิดปัญหาแบบที่ว่ามานั้นแหละ... ความผิดจึงไม่ได้ตกที่เซลล์คนนั้นแต่อยู่ที่ เจ้านายที่ต้องแก้ไขเพราะไปโปรโมทเค้าขึ้นมาแล้ว... ผมเชื่อว่า...สอนคนให้เป็นหัวหน้าคนนั้น ทำได้.....เพียงแต่ต้องหมั่นบอกหมั่นสอน เพราะโดยธรรมชาติ ทุกคนต้องการเป็นคนเก่ง คนดี และคนที่คนอื่นยอมรับ....ในร้อยคนจะมีคนที่เข็นไม่ขึ้นสัก 1-2 คนเท่านั้น หากเจอคนประเภทนั้นคือคนที่เข็นไม่ไหวจริงๆก็จำเป็นต้องคุยกันให้กลับตำแหน่งเดิม หรือให้เปลี่ยนสายงานก่อนที่องค์กรจะวุ่นวายกว่านั้น...... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 22 พ.ค. 50 03:38:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สุดยอดครับพี่คนอุบล จะจำคมความคิดไปทดลองใช้ดูครับพี่ จากคุณ : พ่อฟ้าใส - [ 22 พ.ค. 50 06:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลืมขอบคุณพี่คนอุบลครับ ที่เตือนสติเรื่อง 7-11 ผมแก้ไขในห้องสัมนาแล้วนะครับ ว่าลุยเค้าได้สาขาเดียว และบอกเาไปว่า เราจะไปขายของ(การพูดของเรา) เลยต้องโฆษณาตัวสินค้าหน่อย  จึงเผลอใช้หลัก โฆษณาที่ว่า "ทุกเรื่องที่พูดต้องจริง แต่ความจริงทุกเรื่องไม่ต้องพูด" ขอบคุณอีกทีครับพี่ จากคุณ : พ่อฟ้าใส - [ 22 พ.ค. 50 07:06:31 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หนังสือเล่มที่ว่านี้ชื่อไทยว่า "ฝ่ากฎเพื่อผลสำเร็จ" ครับพี่หมอ  เขียนโดย มาร์คัส  บัคกิ้งแฮม  และเคิร์ท  คอฟฟ์แมน  ผมไม่แน่ใจว่าจะยังหาได้ตามร้านหนังสือหรือเปล่านะครับ  เพราะเล่มที่ผมอ่านก็พิมพ์ตั้งแต่ปี 40 บางทีร้านใหญ่ๆที่มีหนังสือมากๆอาจจะมีเหลือครับ  แต่ถ้าไม่มีจริงๆ  และพี่หมอไม่รังเกียจ  เพราะมันอาจมีรอยปากกามาร์คเกอร์รบกวนสายตาอยู่ด้วย  ผมยินดีให้พี่หมอไปอ่านครับ  เพราะยังงัยผมก็มีอีกเล่มเป็นภาษาอังกฤษด้วย (สมัยนั้น  ถ้าผมชอบหนังสือแปลเล่มไหนมากๆ  จะไปหาซื้อเวอร์ชั่นอังกฤษมาด้วย  ไม่รู้บ้าหรือเปล่า  ทำเหมือนนักสะสมซะงั้น)  แล้วก็ไม่จำเป็นต้องรีบคืนอะไรครับ  อ่านตามสะดวกครับพี่  เล่มนี้ยังเคยให้น้อง(ของ)หมา  ยืมไปอ่านเลยครับ แล้ว ACM  นี่เค้าเป็นรุ่นน้องครับพี่  อายุเพิ่งยี่สิบกว่าๆ  เดี๋ยวมาเห็นพี่ไปเรียกเค้าพี่  จะยิ่งเขินไปกันใหญ่ ขอบคุณโก(คนอุบล)  ที่ให้ข้อชี้แนะผมเพิ่มเติมจากประสบการณ์จริงของผู้บริหารองค์กรครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 50 08:17:39 จากคุณ : Jimmy Walker - [ 22 พ.ค. 50 08:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่น่าเชื่อเลยว่ากระแสจิตของพวกเราที่ไปนั่งคุยกันต่อที่ร้านอาหาร จะส่งตรงถึงคุณพี่หมอได้เร็วปานฉะนี้  ^^' พวกเรายังคุยกันอยู่เลยคะพี่หมอ เรื่องเซลส์มือทอง ขายเก่งสุดยอด แต่เซลส์กลุ่มนี้กลับไม่สามารถเป็นผู้บริหารที่ดีได้.....อารมณ์ว่าขายเก่งอย่างเดียว -__-' เป็นเรื่องแปลกแต่จริง....โดยประสบการณ์ที่น้องม๋าทำงานอยู่กับบริษัท trader มานานเป็นสิบปี เห็นเซลส์เก่งๆมาเยอะ ตกม้าตายเกือบทุกคนเมื่อถูดโปรโมทเป็น sales manager .....ไปไม่เป็นเอาดื้อๆเลย.....สร้างความแปลกใจให้น้องม๋าจนถึงวันนี้ เพราะการขายของหรือเป็นเซลส์นั้น ก็ต้องมีการ "บริหารจัดการ" อยู่ในการทำงานด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการวิเคราะห์ตลาดหรือพื้นที่ในความรับผิดชอบ การอ่านใจลูกค้า เดาเกมส์คู่แข่ง แก้ปัญหาระหว่างบริษัทกับลูกค้า.....มองดูก็เป็นคุณสมบัติปกติที่ middle management หรือ ผู้จัดการเริ่มแรกพึงมีเป็นเป็นอยู่แล้ว มองไปมองมา น้องม๋าว่าการรับมือกับลูกค้าเขี้ยวๆ หลากหลายอารมณ์ ควบคุมไม่ได้นี่ยากยิ่งกว่าการบริหารจัดการลูกน้องในแผนกอีกนะคะ เพราะอย่างไรเสีย ลูกน้องในแผนกหรือพนักงานในบริษัท ก็ยังมีกฎระเบียบและบทลงโทษคอยควบคุมกำกับ......แล้วกับคุณลูกค้าผู้มีอุปการะคุณทั้งหลายเนี่ย เราจะไปทำกับเขาอย่างนั้นได้ยังงัย เป็นไปได้มั้ยคะที่ "ความเคยชิน" กับการอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมานานๆ อาจทำให้คนๆนึง (หรือเซลส์คนหนึ่ง ^^' )  เสื่อมความสามารถในการปรับตัว (หรือแม้แต่พัฒนาศักยภาพ) เมื่อได้รับบทบาทหน้าที่ใหม่ การที่ต้องเดินอยู่ในแนวระนาบ (ขายของ) มาเป็นเวลานาน อยู่ๆนายเล่นจับให้มาเดินแนวตั้ง ทำตัวเป็นนักไต่เขาขึ้นที่สูง มันก็เลยเกิดอาการ "ป๊อด" =P กลัวความสูงขึ้นมาซะงั้น จากคุณ : น้อง(ของ)หมา - [ 22 พ.ค. 50 08:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ลุงแอ็ดขอแจมด้วยคน......มีสุภาษิต จีน ไทย อังกฤษ บทหนึ่งกล่าวไว้ว่า .            นักขายมือดี...........................ศักดิ์ศรีศิลปินเดี่ยว .                The Good Salesperson is a prima donna. .                   ผู้บริหารงานขาย  (Sales  Manager) .                                 ต้องทำงานกับทีม .                                 ทำงานผ่านลูกทีม .                                 และ   เป็นผู้นำทีม .                  บางทีมีบางบริษัท  สูญเสีย  จอมยุทธนักขาย .                  แต่...กลับได้...ผู้บริหาร  ผลงานเสี่ยวเอ้อ..... .         Lost a good Salesperson  but  acqoired a poor Sales Manager. จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 08:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 .          นักขาย...........มือเซียน .       An outstanding Salesperson .      ไม่แน่นัก.....ว่าจักเปลี่ยนไปเป็น .         Need not necessarity make .      นักบริหารงานขาย.......ไร้เทียมทาน .          An outstanding Sales Manager จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 08:38:11 ]

ความคิดเห็นที่ 19 การจัดการ  (Management) ก็คือ "การทำให้เกิดความเหมาะสม....และลงตัวอย่างพอดี ของทุกปัจจัย....ในทุกมิติ         เพื่อความสำเร็จ..... ของเป้าหมาย      ที่วางไว้.................................." จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 08:45:12 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถ้าเป็นนายทหารที่เก่งกล้าสามารถแล้ว จงอย่ากลัว ว่าฮ่องเต้จะไม่ให้เป็นขุนพล  ถ้าจะกลัวจงกลัวว่า ถ้าถึงเวลาที่ฮ่องเต้ให้เป็นขุนพลแล้ว เราจะมีความสามารถ สมกับตำแหน่งนั้นหรือเปล่า      ถ้าแปลแบบผมๆมองว่า ถ้าเราเก่งอย่ากลัวนายไม่เห็น ทำไปเถอะ และเตรียมตัวให้พร้อมกับตำแหน่งที่นายจะมอบให้พอ อย่าให้นายผิดหวัง  (แต่ต้องได้นายที่ดีนะ) แต่คนทั่วไปมักมองว่า ให้ตำแหน่งมาซิฉันจะทำให้ดู จะได้รู้ว่าฉันแน่แค่ไหน (ซึ่งไม่รู้ว่าต้องรอนานแค่ไหนนะนี่)    ขอร่วมวงด้วยคนครับ  ถ้าจะเปรียบพนักงานของเราเป็นนายทหาร  ผมคิดว่านายทหารก็ยังมีอีกหลายแบบ  การจัดสรรค์กำลังให้ใครลงตรงไหน  ก็ต้องดูกึ๊นของฮ้องเต้กันละครับ     ทหารบางคนรบเก่งไม่มีใครสู้ได้  บู๊อย่างเดียวบุ๊นไม่ได้เรื่อง  ถ้าในสามก๊ก ละก็ลิโป้ไงครับ  กวนอู เตียวหุย เล่าปี่ ช่วยกันรุมยังเอาไม่อยู่  แต่พอข้ามขึ้นมาเป็นแม่ทัพที่ต้องใช้เรื่องของบุ๊นนำหน้า  ลิโป้ทำไม่ได้เรื่อง  ลูกน้องเกลียดเอาใจออกห่าง  ยุทธวิธียุทธศาสตร์ไม่มี  สุดท้ายก็ต้องเสียหัวตัวเอง  ไปไม่รอด   ทหารแบบนี้ตำแหน่งสูงสุดที่เขาควรได้คือ พนักงานขายอาวุโส  ไม่ใช่ผู้จัดการแผนกขาย  ให้เขาขายต่อไปเอาประสบการณ์คอยแนะนำนักขายรุ่นน้องๆ        ทหารบางคนรบได้บัญชาการได้   คุมทหารได้  แต่ก็นั่นแหละมันก็มีหลังคา  มีขอบเขตที่เขาสามารถใช้ความสามารถสูงสุดได้แค่ไหน คนไหนคุมทหารได้สิบคน  ก็เป็นนายสิบ  คนไหนคุมทหารได้ร้อยคนก็เป็นนายร้อย  คนไหนคุมทหารได้พันคนก็เป็นนายพัน  คนไหนคุมนายพันได้ก็เป็นนายพล  คนไหนคุมนายพลได้ก็เป็นแม่ทัพ  คนไหนคุมแม่ทัพได้ก็เป็นฮ้องเต้  มันไปของมันตามลำดับ  ซึ่งก็ต้องผ่านการพิสูจน์เป็นขั้นเป็นตอนไป  ต้องสะสมประสบการณ์  ต้องทำให้นายรู้ว่าตัวเองนั้นมีศักยภาพมากกว่าตำแหน่งที่เป็นอยู่นะ  ถ้านายเอาคนที่มีศักยภาพเป็นนายพลได้มาเป็นแค่นายร้อย  นายก็งี่เง่าเต็มที       ประเด็นที่คุณหมอว่ามาผมพอจะสรุปได้ดังนี้นะครับ    ๑.ทักษะของนักรบ  คือการใช้ดาบเข้าไปตัดหัวข้าศึก    ๒.ทักษะของแม่ทัพ  คือการเอาชนะข้าศึก    ๓.ทักษะของฮ่องเต้คือการ  ครอบครองพื้นที่ และ ครองหัวใจของข้าศึก    ๔.มีนักรบบางคนเท่านั้นที่เป็นแม่ทัพได้    ๕.แม่ทัพไม่จำเป็นต้องรบเก่ง  แต่แม่ทัพต้องรู้วิธีการเอาชนะข้าศึก รู้จักการเอาจุดอ่อนของข้าศึกมาขยายผล รู้จักการจำกัดจุดแข็งของข้าศึก รู้จักการป้องกันจุดอ่อนของกองทัพฝ่ายเรา และ รู้จักเอาจุดแข็งของกองทัพฝ่ายเรามาใช้ประโยชน์ให้สูงสุด            แต่ผมชอบโมเดลทางธุรกิจของคุณหมอ  ที่สนับสุนนให้หน่วยงานของตัวเอง  แยกออกไปตั้งบริษัท  ผมเคยอยู่ในบริษัทที่มีนโยบายแบบนี้มาก่อน พอหน่วยงานไหน  มีการทำงานที่เป็นลักษณะแชร์คอร์ส  กับหน่วยงานอื่นๆได้  ก็ตั้งเป็น BU (business Unit) แยกระบบบัญชีออกไปต่างหากก่อน  พอคุ้นทุน  พอมีกำไร และ หาลูกค้าอื่นๆนอกเหนือจากบริษัทในเครือได้แล้ว  ก็ให้ผู้จัดการ BU ออกไปตั้งบริษัทเองเลย  บริษัทแม่ก็จะกลายเป็นบริษัทโฮลดิ้ง  และ คอลซัลติ้ง  สองอย่าง          เข้า MAI เมื่อไร  ขอคิวแรกเลยนะครับ  ส่งใบจองมาให้หน่อย ผม เล่นหุ้นมาตั้งแต่อยู่ ม๖ ไปส่องกล้องอยู่สยามสแควร์  และอยู่ในทีมบุกเบิก  หนังสือพิมพ์หุ้นไทย  มากับ  พี่สุนันท์ ศรีจันทรา ครับ  ตอนตั้งคำถามว่าจะถามแล้วว่ามีตัวอะไรเด็ดๆไหม  แต่เกรงว่าจะนอกเรื่อง  ยินดีที่รู้จักนะครับ  ของที่ระลึกวิทยากรที่ทำให้  มูลค่าเป็นตัวเงินอาจจะแค่ยี่สิบเก้าบาทก็จริง  แต่  ขั้นตอนการทำน่ะไม่ง่ายนะครับ       ต้องเอาเหล็กร้อนๆมาแนน กับไม้ทีละครั้งที่ละครั้ง  แล้วก้อนหินที่ติดว่าเป็นดีไซด์ของผมนั้นก็  ต้องใช้หินที่เป็นรูปร่างรีๆ แบนๆ รูปร่างสมบูรณ์  ไม่แหว่ง ไม่ผิดรูป  หินกระสอบนึงผมเจอแบบที่ผมเอามาติดให้คุณหมอ  ก้อนเดียว  ยินดีที่รู้จักครับ จากคุณ : แมว มหาภัย - [ 22 พ.ค. 50 08:53:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านอีกที  เจอความเห็นเด็ดๆทั้งนั้นเลยครับ  ทั้งจากน้องม๋า  ลุงแอ็ด และพี่แมวครับ  ขอเก็บมั่งคราวนี้ ว่าแต่น้องม๋าครับ  เสื่อมความสามารถที่ว่านี่  ไม่ใช่อันเดียวกับเสื่อมสมรรถภาพใช่มั๊ยครับ  : P  ถ้าใช่ล่ะน่ากลัวตายเลย จากคุณ : Jimmy Walker - [ 22 พ.ค. 50 09:10:16 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ลึกซึ้งสุดจะหยั่ง คารวะทุกท่านขอรับ งานนี้ต้องนั่งอ่านอย่างเดียวซะแระ!! เป็นแฟนพันธุ์ทางของพี่ก้อนหิน MBA ตั้งกะตอนเล่นหุ้นและเข้าห้องสินธรบ่อยๆน่ะครับ (ตอนนี้ฉกเงินจากตลาดมาลงในธุรกิจหลัก รอจังหวะกลับไปใหม่อยู่) พอได้ยินว่าพี่เป็นวิทยากรก็จี๊ดขึ้นมาเลย จองที่ไว้ทันที ปรากฏว่าไม่ได้ไปซะงั้น เสียดายจริงๆ :/ จากคุณ : Jiang wei - [ 22 พ.ค. 50 09:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อะไร.......คือ  คำว่า  "ทุกปัจจัย.....ในทุกมิติ" คนเราเกิดมาทุกคน  ย่อมมี มิติ และปัจจัย เป็นสิ่งเกื้อหนุน เมื่อเรายังเป็นทารก  มิติของเรา คือ "เด็กทารก"  และปัจจัยของเราก็มี ประการเดียว  คือ  "นมแม่" ต่อมา  เราเติบใหญ่ขึ้น  จากเด็กทารก  กลายเป็น "เด็กนักเรียนโรงเรียน อนุบาล"  มิติเราก็เปลี่ยน  จำได้ไหมว่า  เราต้องให้แม่ นุ่งกางเกง   กระโปรง  และจูงมือไปโรงเรียน จากนั้น  มิติ  ของเราจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ  จาก  เด็กอนุบาล  กลายเป็นขึ้นชั้น ประถม  ซึ่งเราต้องมีสตางค์ไปกินขนมบ้าง  สัก 5 บาท  10 บาท จากนั้น  ก็  กลายเป็นเด็กมัธยม  ต้องนุ่งกางเกง  นุ่งประโปรง  ใส่เสื้อเอง   ไปโรงเรียนเอง  ซื้อข้าวกินเอง  มิติเราเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ปัจจัยของเราก็ต้อง เปลี่ยนแปลงไปเรื่องๆ เช่นกัน พอเข้ามหาวิทยาลัย   เราก็ตั้งความหวังๆว่า  4 ปีจะต้องจบออกเป็นบัณฑิต เราเป็นเด็กบ้านนอก  ทางบ้านส่งเงินเดือนละ 2000 (สมมุติ) เพราะมีเท่า นั้น  เราจะต้อง  "อยู่ได้  และจบ 4 ปีออกมาเป็นบัณฑิต"  ด้วยเงินเพียง 2000  บาท   เราจะได้อย่างไร? นั่นละ  คือ  "การจัดการ"  ละ เพราะว่า  ทุกคนมีปัจจัยและมิติไม่เหมือนกัน  การเอาแนวของผู้อื่นมายึดถือ และเดินตามจึงไม่สมควรนัก  เราอาจจะเรียนประวัติ  นับถือ "ความเก่งกาจ" ของคุณปั้น  CEO ธนาคารกสิกรไทย  เราอาจจะเรียนรู้วิธีการทำงานของคุณ ปั้น  และเอามาแนวไป Guide Line ให้กับตัวเราในการพัฒนาองค์กรได้ บาง  แต่อย่า Copy ระบบของคุณปั้นมา  เพราะคุณปั้นนั้น  มี  "มิติและ ปัจจัย"  ไม่เหมือนกับตัวเรา  พออายุได้ 5 ขวบ  ท่านก็พูดเป็นแล้ว 3 ภาษา ไป Summer ที่อังกฤษ  พออายุ  7  ขวบ ก็เล่นซอสามสายเป็น   พออายุ 21 ก็มาฝึกงานเป็นเสมียนอยู่ที่กสิกรไทย  พออายุ 22 ก็ได้ขึ้น เป็น หัวหน้าแผนก  อายุ 23 ก็ได้เป็น ผู้ช่วยผู้อำนวยการฝ่าย  อายุ 24 ได้เป็นผู้ อำนวยการฝ่าย  พออายุ 30 ก็ได้เป็นกรรมการผู้จัดการของกสิกรไทย   (เรื่องสมมุติ).......เราต้องนับถือว่า  คุณปั้นท่านเก่งกาจจริงๆ  และแนวทาง ของคุณปั้นนั้น  ทุกคนยอมรับว่า  เอามาเป็นบทเรียนได้ ทำไมคุณปั้นจึงเก่งเช่นนั้น  เพราะ คุณปั้นมี "มิติและปัจจัย" ที่ต่างจากลุง แอ็ด  ต่างจากคุณก้อนหิน MBA  ต่างจากคุณจิมมิ่ คุณธวัช  ยิบอินซอย  ซึ่งเป็นเจ้านายของลุงแอ็ดตั้งแต่ตอนที่ลุงได้รับ โปรโมทจาก Super Salesman  ขึ้นมาเป็น Sales Manager ใหม่ๆ สอนไว้ ว่า  อ่านไปเถอะตำราของคอตเล่อร์  ของเดล  คาร์เนกี  ของโจ  จีราดร์ด   แต่อย่าของเขามาทำเป็นอันขาด...... "เธอจะต้องรู้ ...มิติ และ ปัจจัย..."  ของตัวเธอเอง  แล้วเธอจะประสบความ สำเร็จ  ...."และหาทางทำให้เหมาะสมและลงตัวมากที่สุด"  เพื่อ  ให้ประสบ กับเป้าหมายที่ได้วางไว้  คิดเอง  ทำเอง  อย่าลอกเลียนใคร.....   "ผมจะบอกให้ก็ได้ว่า  ถ้าคุณมี  ...มิติและปัจจัย...เหมือนกับคุณปั้น  มีนาม สกุลล่ำซำเหมือนกัน  เป็นลูกคุณบัญชาเหมือนกัน  ได้ไปเรียนที่อังกฤษ เหมือนกัน.....คุณอาจจะเก่งกว่าคุณปั้นก็ได้.......ใครจะรู้" นั่นคือปฐมนิเทศน์  ของการที่เด็กบ้านนอก  จนๆ คนหนึ่ง  เรียนจบแค่ปวช. และจะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่ทราบที่บังเอิญขายดี  ทำยอดขายได้ทะลุ เป้าติดๆ กันหลายๆ ปี จนบริษัททนไม่ไหว ต้องโปรโมทขึ้นตำแหน่ง Sales Manager  ของแผนกอุปกรณ์เครื่องใช้สำนักงาน ของบริษัท ยิบอินซอย จำกัด  เมื่อ พ.ศ. 2516 (ยังมีต่อครับ.....เดี๋ยวจะเอามาเล่าให้ฟัง....ถึงเรื่องจริงๆ  ของจริงๆ ที่เกิดขึ้น กับลุงในตำแหน่ง  Sale Manager ของบริษัท ยิบอินซอย จำกัด เมื่อ พ.ศ. 2516) จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 10:06:31 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณทุกความเห็นจริงๆครับ ถ้าสังคมไทย แชร์เรื่องดีๆ เพื่อพัฒนากันแบบนี้ ผมว่า ต่อไปใครๆก็ชนะเรายากนะครับ ผมว่าในอนาคต สองคลับนี้ อาจกลายเป็นเครือข่ายธุรกิจที่ใหญ่ระดับ ประเทศก้อได้ครับ ถึงเวลานั้นผมขอเกาะไปด้วยนะครับ สุดยอดครับ ขอบคุณ คติดีๆของลุงแอ็ด ขอบคุณชื่อหนังสือของคุณจิมมี่ วันนี้ผมวางแผนโดดงานไปนวดแผนโบราณแก้เมื่อย ต้องเปลี่ยนแผนไปหาหนังสือแล้วครับ ถ้าได้เย็นๆจะกลับมารายงานผลครับ อ้อเสียดายนะครับคุณJiang wei เลยไม่มีโอกาสเห็นตัวเป็นๆกันเลย เพราะคนสินธรจริงๆ ผมเคยเจอตัวไม่เกินสิบคนเองครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 50 11:24:42 จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 10:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โหพี่แมว ไอเดียสุดยอด แต่ยอมรับแบบไม่อายเลยครับว่า ไม่เคยอ่านสามก๊ก ทั้งๆที่มีคนบอกว่าถ้าจะทำธุรกิจ ยังไม่อ่านสามก๊ก อย่าทำ แต่ถ้าใครอ่านสามก๊กครบ3รอบคบไม่ได้ (ไม่รู้พี่แมวอ่านกี่รอบ อิๆ) เพราะเค้าจะเชี่ยวชาญจนเอาเปรียบคนอื่นสบายๆ ถ้าคุณธรรมไม่มากพอ แบบนี้สงสัยต้องไปหาหนังชุดมาดูแล้ว (แบบว่าเห็นยาวมากๆ เป็นคนขี้เกียจอย่างที่เรียนในห้องครับ เลยพลาดโอกาสดีๆไป) สำหรับของขวัญ ถ้าราคาเท่านี้ผมว่าทำขายสบายเลยนะครับพี่ เพราะเมื่อวาน ผมเดินเอาไปอวดคนทั้งบริษัทเลย ลูกน้องยังแซวเลยว่า ไปซื้อมาเองหรือเปล่า เพราะไม่เห็นมีชื่อเราเลย อิๆ(ไม่เป็นไรครับพี่ เดี๋ยวผมแอบเติมเอง) สวยจริงๆครับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 50 11:26:13 จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 10:15:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ลุงแอ็ด ขอบคุณเรื่องกสิกรครับ งั้นขอประชาสัมพันธ์ให้เค้าหน่อยครับ ลองค้น google แล้วพิมพ์ว่า smechula โครงการนี้น่าสนนะครับ ดูแล้วเหมือนมินิ MBA เล็กๆ เลย อาจารย์จากจุฬาเพียบครับ แถมรับเฉพาะนักธุรกิจหรือทายาท 300 คน หมดเขตสมัคร 25 นี้ครับ ผมเพิ่งส่งใบสมัครเมื่อวานครับ เพราะการเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด แถมได้ประสบการณ์ตรงจากคุณปั้น และได้รู้จักนักธุรกิจอีกสามร้อยคน คุ้มเกินคุ้มครับ งานนี้ แถมฟรีอีกต่างหาก งานนี้ยอมรับเลยครับว่า กสิกร จัดอีเว้นมาร์เก็ตติ้งได้ใจลูกค้าจริงๆครับ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 10:26:07 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ตอบกันยาว ๆ ไม่มีที่ว่างให้แทรกเลยเรา จากคุณ : MiraSport - [ 22 พ.ค. 50 11:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 การเริ่มต้นของ Sales Manager คนหนึ่ง ตอนนั้น ตั้งแต่ปี 2512 ซึ่งลุงแอ็ดได้เป็น Senior ของบริษัท ยิบอินซอย นั้น ลุงมีความสุขมาก  สุขที่สุด  มีเงินใช่มากที่สุด ทำไมจะไม่มีล๊ะ......ในเมื่อ  ลุงได้ปรับโปรโมทจาก Salesman ขายเครื่อง บวกเลข  เครื่องละ 6,000 บาท  (ราคาในขณะนั้น)  ขึ้นมาขายเครื่องจักรทำ บัญชี  (Accounting Machine)  ซึ่งเป็นเครื่องจักรที่แพงระยับในสมัยนั้น   (เครื่องละ 1 แสนบาท) ในระบบของยิบอินซอยนั้น  ใครจะขึ้นไปขายสินค้าอะไรก็ได้  แต่คุณต้อง สอบได้นะ  หมายถึงสอบความรู้ของเครื่องฯ  Feature มีอะไรบ้าง  ให้ Benefit ต่อลูกค้าอย่างไร  การสอบก็ไม่ใช่ง่ายๆ  ต้องใช้ข้อสอบจากเมือง นอก  มันทำให้ลุงต้องศึกษาอ่านภาษาอังกฤษมากขึ้น  เรียนรู้การวิธีขาย มากขึ้น  โดยเฉพาะการขายให้กับผู้บริหารระดับสูง  เพราะเป็นสินค้าราคา แพง  และผู้ซื้อมีกลุ่มเดียวเท่านั้น  คือ "กลุ่มลูกค้าธนาคาร" เซลส์แมนทุกคนอยากขายของที่มีราคาสูงกว่า  เพราะจะได้ Commission มากกว่า  ลุงแอ็ดขายเครื่องบวกเลขเครื่องละ 6,000.- ได้คอมฯ 5% ก็ได้ เครื่องละ 300.-บาท  แต่ถ้าเราได้ขายเครื่องจักรทำบัญชี  เครื่องละ 1 แสน บาท  นั่นหมายถึง ขายได้ 1 เครื่อง  ได้คอมฯ 5% เท่ากัน  ก็ 5,000.-บาท ซึ่งหากขายได้เดือนละ 1 เครื่องก็รวยแล้ว ดังนั้น  ลุงแอ็ดอยากรวย...เหมือนคนอื่นเขา  ได้เงินเดือนแค่ 650.-บาท   ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้ขึ้นสักที  ดังนั้น  จะต้องขายเครื่องจักรทำบัญชีให้ได้  เพื่อ จะได้ Commission เครื่องละ 5,000.-  โอ้.....สวรรค์น้อยๆ ของข้าพเจ้า ในที่สุดลุงก็สอบได้  และได้รับอนุมัติให้ขึ้นไปขายระบบเครื่องจักรลงบัญชี ตามใจปรารถนา จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 11:19:44 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ต้องเอาเหล็กร้อนๆมาแนน กับไม้ทีละครั้งที่ละครั้ง  แล้วก้อนหินที่ติดว่าเป็นดีไซด์ของผมนั้นก็  ต้องใช้หินที่เป็นรูปร่างรีๆ แบนๆ รูปร่างสมบูรณ์  ไม่แหว่ง ไม่ผิดรูป  หินกระสอบนึงผมเจอแบบที่ผมเอามาติดให้คุณหมอ  ก้อนเดียว  ยินดีที่รู้จักครับ จากคุณ : แมว มหาภัย ขอโทษทีครับพี่แมว ที่ใส่ชื่อผมไปแล้ว แต่ดันคิดช้าจนไม่ทันคมความคิดพี่  ป้ายแผ่นนี้มูลค่ามหาศาลเลยครับ เพราะเป็นการสื่อว่า จะทำอะไรให้สำเร็จ ต้องบากปั่นแค่ไหน ต้องทนร้อนมากี่รอบ ถึงจะได้ผลงานที่ดี แถมพี่ยังลงชื่อโดยชมผมซะเกินจริงที่บอกว่า" ต้องใช้หินที่เป็นรูปร่างรีๆ แบนๆ รูปร่างสมบูรณ์  ไม่แหว่ง ไม่ผิดรูป  หินกระสอบนึงผมเจอแบบที่ผมเอามาติดให้คุณหมอ  ก้อนเดียว  ยินดีที่รู้จักครับ" คือก้อนหินที่สมบูรณ์ขนาดนี้ ทั้งกระสอบคัดมาได้ก้อนเดียว(ดันลืมว่าตัวเองใช้ชื่อในโลกไซเบอร์ว่าก้อนหิน เพราะหลังๆ ใช้แต่ชื่อ พ่อฟ้าใส)  (แถมผมบอกในประวัติว่า ชื่อก้อนหินที่ตั้งตามนั้น เพราะรู้สึกว่าเราไร้ค่าเหมือนก้อนหิน) ขอบคุณจริงๆครับพี่ ผมมีเรื่องเอาไว้สอนคนจากไม้ที่ล้ำค่าอีกหนึ่งแผ่นแล้ว ขอคาระวะหมื่นๆๆๆครั้งครับพี่ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ค. 50 11:58:07 จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 11:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ลุงแอ็ด กับ เครื่องบวกเลข ราคา 6,000.-บาท จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 11:35:12 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ลุงแอ๊ดหมุ่มๆหล่อเหมือนตอนนี้เลยครับ มาเข้าแถวรอฟังอยู่ครับ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 11:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ลุงแอ็ด กับ เครื่องจักรทำบัญชี ราคา 100,000.- บาท (เห็นไหม....คนขายต้องใส่สูท ให้เท๋..แลเหมาะกับการขายให้แก่ผู้บริหาร) จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 11:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 33 โหลุงแอ็ดยอดเซลส์จริงๆครับ ไปแล้วครับ บ่ายๆมาใหม่ครับ ไปหาหนังสือที่คุณจิมมี่แนะนำก่อนครับ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 11:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 34 การวางแผนหาลูกค้าในสมัยนั้น ลุงแอ็ดเรียนให้ทราบแล้ว  กลุ่มลูกค้าของเครื่องจักรทำบัญชีในสมัยนั้น คือ กลุ่มธนาคาร ที่เป็นกลุ่มใหญ่ที่สุด  ลูกค้าส่วนใหญ่เช่นธนาคารกรุงเทพฯ   ธนาคารกรุงไทย  ธนาคารกสิกรไทย ฯลฯ ก็มีเครื่องจักรฯ ใช้ งานกันบ้างแล้ว  แต่ธนาคารอื่นๆ เช่น ธนาคารศรีนคร  ธนาคารแหลมทอง   หรือธนาคารเล็กๆ ก็ยังใช้ระบบ Manual กันอยู่ ลุงแอ็ดได้ 2 ธนาคารเป็นลูกค้าที่จะต้องเข้าไปขาย  คือธนาคารกสิกรไทย และ ธนาคารกรุงเทพพณิชยการ (BBC เดิม)   สมัยก่อน  การเปิดธนาคาร  ยังต้องขึ้นอยู่กับการอนุมัติของแบงค์ชาติ  และ การเปิดแต่ละสาขาของธนาคารก็ต้องยื่นเรื่องขออนุมัติกันวุ่นวาย  ลุงแอ็ด เมื่อเข้าไปขายให้ธนาคารใหม่ๆ ก็ได้เข้าไปเรียนรู้ในเรื่องนี้  และได้เป็นสาย สืบให้ธนาคารผู้ยื่นเรื่องขออนุมัติว่า  จะได้เปิดกี่สาขา  ที่ไหนบ้าง  ....  นั่นเอง ทำให้ลุงแอ็ดรู้ความก้าวหน้าของธนาคารลูกค้าทุกระยะว่า  จะเปิดที่สาขาที่ ไหนบ้าง  รู้ก่อนคนอื่นเป็นเดือนๆ นี่เป็นข้อได้เปรียบของ Sales ที่พยายาม หา Information ให้มากที่สุด  และสามารถแสดงศักยภาพให้สำนักงานใหญ่ เห็นว่า  การเข้าไปพบเขาแต่ละครั้ง  ไม่ใช่เราเข้าไปรบกวนเขา  แต่เรามีข่าว สาร และมี Information ที่มีประโยชน์ต่อลูกค้าที่จะไปบอก  ไปเล่าให้เขา ทราบอยู่ตลอดเวลา นี่คือประโยชน์ ของ Connection ซึ่งตอนนั้น ก็อาศัยเพื่อนที่จบพาณิชย์รุ่น พี่  ที่เข้าไปทำงานในแบ็งค์ชาติหลายคน ช่วยหาข้อมูลให้......ไม่ได้ยากเย็น เข็ญใจอะไร....แต่ก็ทำความประหลาดใจให้แก่สำนักงานใหญ่ในสมัยนั้นน่า ดู ลุงแอ็ดดูแล้ว  ก็รู้อนาคตของตนเองว่า  ต้องรวยแน่ๆ  เพราะทั้งสอง ธนาคาร จะเปิดสาขา  อย่างน้อยก็ สิบกว่าแห่งต่อปี  สองธนาคารก็ร่วม 20 แห่ง  และถ้าเราขายเครื่องจักรทำบัญชีได้สาขาละ 2 เครื่อง (เอาไว้ทำ Current Account หนึ่งเครื่อง  ไว้ทำ Saving Account หนึ่งเครื่อง) เครื่อง ละ 100,000.-บาท  สาขาละ 200,000 บาท  ปีหนึ่ง 2 ธนาคารเปิด 20 สาขา เอา 20 คูณ 200,000.-บาท  เท่ากับขายได้ 4 ล้านบาท  ได้ Com 5% ก็จะ ได้เงิน 200,000.- บาทต่อปี  (ในขณะนั้น ทอง บาทละ 400 บาทเท่านั้นเอง)  และมีทางแต่จะรวยขึ้น  รวยขึ้น   เพราะธนาคารจะต้องแข่งขันกันเปิดสาขาไปทั่วประเทศ โอ้.....พ่อเจ้า  แม่เจ้า  เจ้าพ่อจาตุคามรามเทพเจ้าข้า...... ข้ารวยแน่ๆ แล้ว  เจ้าข้าเอ๊ย..................................... แต่ช้าก่อน  "บุญมีแต่กรรมบัง"  เดี๋ยวละเล่าให้ฟัง  ขอไปกินข้าวเที่ยงก่อน จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 12:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 35 แหมๆๆ ใครจะรู้ละเนี่ย ว่าลุงแอ๊ดที่น่ารัก มองตรงไหนก็เป็นหนุ่มมมมมน้อยยยยแก้มแดงคนปัจจุบัน สมัยวัยรุ่นจะหล่อไม่เกรงใจใครขนาดนี้นะคะเนี่ย ฮี่ๆๆๆ (เฟี้ยวววววว เสียงวิ่งหนีจากกระทู้ไปแล้ว ก่อนที่ลุงแอ๊ดจะกลับมาจากกินข้าวเที่ยง) จากคุณ : น้อง(ของ)หมา - [ 22 พ.ค. 50 12:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 36 พี่หมอครับ ผมว่าแทบจะเป็นเรื่องธรรมชาตินะครับ ที่ sales มือทอง จะกลายเป็น sales manager ห่วย ๆ แต่ผมคิดว่าไม่ใช่เพราะเขาขาด management skill แน่นอน...... !!!! เพราะว่าคนที่เป็น sales ที่เก่ง ย่อมมีความสามารถที่จะจัดการกับ account ตัวเองได้เก่ง มีความสามารถที่จะ manage ลูกค้า และงานต่าง ๆ ที่เข้ามาได้ดี ไม่งั้นเขาคงไม่สามารถทำงานได้มากกว่าคนอื่นในเวลาที่เท่ากัน แต่ผมว่าปัญหาของการเปลี่ยนจาก sales มาเป็น manager นี่สำคัญเลยคือเรื่องของ "บทบาท" ครับ เพราะบทบาท หรือหน้าที่ของ sales กับ manager ค่อนข้างจะต่างกันมาก ทั้งคาแรกเตอร์ ทัศนคติ มันต้องแทบจะกลับกันคิดหมด ถ้ายังไม่ทิ้งนิสัย sales ที่ปกติต้องติดต่องานกับลูกค้า มาเป็น manager ที่ต้องดูแลลูกทีมให้ทำงานร่วมกันได้ ก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนมาเป็น manager ที่ดีได้เลย นิสัย sales ที่สำคัญที่ทำให้ขายได้ คือเป็นนักเจรจาต่อรอง เพื่อปิดการขายใช่มั๊ครับ แต่นิสัยผู้จัดการที่สำคัญคือการเป็นนักมองโอกาส และจัดหาคน หรือของให้ตรงกับความต้องการหรือโอกาสตรงนั้น คือเป็นนักเริ่มมากกว่านักจบ ผมว่าขั้นแรก sales คงต้องทำลืม sales skill ส่วนแรก (การต่อรอง) ลงบ้าง แล้วไปเพิ่มส่วนที่ 2 (หาโอกาส) ให้มากขึ้น  ก็คงน่าจะพอเป็นผู้จัดการที่ดีได้ครับ จากคุณ : คาเฟอีน - [ 22 พ.ค. 50 13:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ^ ^ น่าคิดครับ  คุณคาเฟอีน  แล้วผมขอคิดเพิ่มเติมไปด้วยว่า  ปกติเซลส์เก่งๆ  น่าจะแสดงบุคคลิกประนีประนอมออกมามากกว่าเพื่อประโยชน์ในการเจรจากับลูกค้า  ส่วนการเป็นเมเนเจอร์นั้น  นอกจากจะน้องบริหารจัดการแล้ว  ยังต้องแสดงความแข็งออกมาพอสมควร(บทบาทของผู้นำ)  เพื่อจะคุมลูกทีมให้อยู่ในกรอบได้  สั่งได้  บังคับบัญชาได้  ซึ่งสองบุคคลิกนี้ค่อนข้างจะขัดแย้งกันอยู่  แม้จะมีบางคนที่ทำได้ทั้งสองบทบาท  แต่อาจจะหาแบบนั้นได้ยากหน่อย  อย่างพี่หมอก็มาจากเซลส์ที่เก่งที่ทำยอดได้มากมาก่อน  แต่ก็มาบริหารองค์กรได้   สิ่งที่คุณคาเฟอีนกล่าวมา  น่าคิดครับ  ขอเก็บอีกแล้ว  ไอเดียนี้ ^_____^ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 22 พ.ค. 50 13:28:18 ]

ความคิดเห็นที่ 38 โอ้โฮ....สุดยอดจริงๆคะคุณคาเฟอีน  ปัญหาเรื่องเซลส์ปรับขึ้นไปเป็น sales manager แล้วมีปัญหานี่ น้องม๋าเห็นปัญหานี้มาเป็นสิบปี ยังตีโจทย์ไม่ออกเลยว่ามันเป็นไปได้ยังงัย แต่อ่านเจอประโยคนี้ของคุณแล้ว....แจ่มมาก ผู้จัดการเป็น....นักเริ่ม เซลส์แมนเป็น...นักจบ ข้าผู้น้อยขอคาระวะหนึ่งจอก  ^_^ จากคุณ : น้อง(ของ)หมา - [ 22 พ.ค. 50 13:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามาอีกที....... สวัสดีวันรุ่งขึ้นค่ะ... เซลส์ หลายคน อยากจะเป็นผู้จัดการ จึงทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้รับการโปรโมท เพราะเขาคิดว่าผู้จัดการเป็นการง่ายเซ็นเอกสาร 2 3 เกร็กก็เสร็จแล้ว โปรโมชั่น แผนการตลาด ก็สังลูกน้องคิดได้ อะไรๆก็โยนให้ฝ่ายการตลาด หรือไม่ก็ให้ลูกน้องคิด แล้วตัวเองก็เอาขึ้นไปนำเสนอ... แต่ความจริงแล้ว บางทีผู้จัดการที่เคยเป็นหัวหน้าเขานั่นแหละ ไม่เคยแสดงให้เห็นว่า เค้าต้องรับบทหนักในการเป็นผู้จัดการอย่างไร... เลยทำให้เซลส์คิดว่าในเมื่อเขาทำอย่างนี้ได้ก็น่าจะทำอย่างนั้นได้เหมือนกัน มีเรื่องจะเหลาให้ฟัง ครั้งหนึ่งเมื่อ แจ่มยังอยู่ในวังวนธุรกิจ ปวดหัวอยู่กับลูกค้าทั้งหลายในประเภทของตนเอง เจ้านายใหญ่ก็มาแบ่งกรุงเทพให้ดูแลแบบใหม่ คือตะวันตก กับ ตะวันออก ยุบรวมทุกประเภทเข้าด้วยกัน จัดเป็นทีมละ 3 คน.... แล้วให้เลือกหัวหน้ามา 1 คนในแต่ละทีม เขาให้สิทธิ์เราในการเลือกกันเอง.... และเป็นที่แน่นอนว่าคนนั้น ต่อมาจะได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการสาขาแน่นอน.... แจ่มอยู่ทีมตะวันออก..... คุณคิดว่าแจ่มจะเป็น หัวหน้าทีมหรือไม่.................... คำตอบคือไม่..... เพราะแจ่มจะได้เฝ้าดูหัวหน้าทีม...ว่าจะเป็นยังไงบ้าง.... ผู้จัดการถึงกับมาคุยกับแจมว่า....เธอไม่อยากก้าวหน้าหรือไง เธอไม่คิดว่านี่จะเป็นโอกาสหรือไง..... แจ่มตอบกลับไปว่า.... ยังไม่ถึงเวลาของแจ่ม....แจ่มยังไม่อยากก้าวไปในเมื่อตัวเองยังไม่แน่พอ.... และแล้วเมื่อคนที่ได้รับเลือกเป็นหัวหน้า (คนนี้ทำ แคชแวนทั่วกรุงเทพมาจนได้รับคำชมมากมายมาแล้วจากเจ้านายใหญ่) ต้องมาทำหน้าที่หัวหน้าจริงๆ... เค้ากลับเป็นหัวหน้าแย่ๆ....ที่ทำงานไม่เป็นเอามากๆเลย.... การที่จะขึ้นเป็นใหญ่ได้นั้น... ผู้จัดการได้ทำการทดสอบกดดันเรียกประชุมทุกเช้า  ให้วางแผนงาน กำหนดยอดขาย...และเรียกไปคุยถึงการเติบโตของยอดขายเป็นระยะ... หัวหน้าทีมก็ใช้วิธี...เอามาแล้วมาใช้ต่อ....ซึ่งคนทำก็คือแจ่มเอง... การที่แจ่มทำงานนั้น คิดหรือว่า ผู้จัดการจะไม่รู้.... และในที่สุด เมื่อวุฒิภาวะหัวหน้าทีมไม่พร้อม ผลงานไม่เข้าตา ได้รับการกดดันเรื่องยอดขายอย่างหนัก.... จนในที่สุดก็ต้องลาออกไป..... --------------------------------------------- กรณีของแจ่ม ยังมีผู้จัดการที่ฉลาด.....รู้จักทดสอบก่อนโปรโมท...และรู้จักที่จะแกล้งโง่ ทำเป็นไม่รู้ว่าแจ่มเป็นคนทำงานนั้นๆ และไม่เคยใช้กรณีที่แจ่มทำงานอยู่คนเดียว มาต่อว่า หัวหน้าทีมคนนี้เลย --------------------------------------------- อีกกรณี..คือกรณีใน คห.2 .. เจ้านายใหญ่โปรโมทเซลส์มือทองขึ้นมาเป็นผู้จัดการสาขา ทางภาคหนึ่ง.... เซลส์ คนนี้เก่งมาก ลูกค้าอยู่ในอาณัติหมด ขายของทีเป็น สิบๆตัน เดือนหนึ่งสาขาเดียวได้เป็นหลายร้อยตัน.... พูดจา ทุกอย่างดูน่าเชื่อถือ....และค่อยๆไต่ระดับจากพนักงานธรรมดา...ขึ้นมาจนถึง รักษาการผู้จัดการสาขา.... และแล้วก็มาถึงตำแหน่งที่เขาใฝ่ฝัน.... เมื่ออำนาจมาถึง เงินก็อยู่ในมือเขาง่ายๆ.....กว่าจะส่งเข้าสำนักงานใหญ่ที่กรุงเทพ...เครดิตลูกค้า มีทั้ง สด 3 5 7 30 วันตามลำดับ เขาจะเล่นแร่แปรธาตุยังไงก็ได้ ทำให้เขาโกงบริษัทเป็นล้านอย่างไม่มีใครคาดคิด... ตัวเขาเองก็ไม่คาดคิด ว่าเขาจะควบคุมมันไม่อยู่....ทำให้เรื่องแดงขึ้น..... ---------------------------------------------------------- กรณีนี้เจ้านายใหญ่ คิดว่าตัวเองฉลาดเลือกคนไม่ผิด แต่ไม่เคยทดสอบอะไรเลย เห็นยอดขายเยอะเข้าว่า พูดจาน่าเชื่อถือ....ก็โปรโมทเลย --------------------------------------------------------------- จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 22 พ.ค. 50 14:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 40 "ข้อควรระวัง สำหรับ Salesman ที่รวย.....รวย.....และรวย" ลุงแอ็ดก็ทำได้ตามที่ว่ามาแล้ว  มันไม่ได้แค่ปีละ 20 เครื่องเท่านั้นละซิ...แต่ เพราะธนาคารมันระดมเปิดเอา  เปิดเอา  เปิดสาขาหนึ่งลุงแอ็ดก็ขายได้ 2 เครื่อง บ้าง  3 เครื่องบ้าง........... ทำไปทำมา  คอมมิชชั่นมันตกเอาเดือนละ 2 หมื่นบ้าง  บางเดือนก็ 3 หมื่น   ทำเอาตอนนั้นลุงแอ็ดมีความสุขอย่างที่ว่ามาแล้ว  อยากได้รถได้  อยากได้ เมีย ได้  อยากได้อะไร  ก็ง่ายไปหมด........... จนกระทั่ง บริษัทที่ลุงแอ็ดทำงานอยู่ เห็นว่า  ถ้าให้ลุงแอ็ดยังเป็น Salesman ขายของอยู่เหมือนเดิม  สงสัยบริษัทอาจจะต้องปิดกิจการ เพราะต้องหา คอมฯมาจ่ายลุงเดือนละหลายสตางค์  ว่าแล้ว  ก็เรียกลุงแอ็ด ไปเจรจา...... "คุณอมร  ในขณะนี้คุณก็ขายมาหลายปีแล้ว  บริษัทเห็นว่า  อนาคตของคุณ ยังก้าวหน้าไปได้อีกมาก.....บริษัทอยากจะโปรโมทให้คุณขึ้นเป็น Sales Manager.....จะว่าอย่างไร?" โอโห......จะโปรโมทเป็น Sales Manager ......  ลุงหยิกแขนของตัวเอง.... นี่ตรูไม่ได้ฝันไปนะ  .....  เรื่องจริงหรือนี่ "ครับ.....ก็แล้วแต่บริษัทจะพิจารณาครับ"   ลุงไม่รู้จะพูดว่าไง "เอางี้แล้วกัน  ภายในวันนี้  ผมจะออก Memo ถึงพนักงานทุกคน แต่งตั้งให้ คุณเป็น Sales Manager  ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป.....คุณคุม ส่วนของการ ขายเครื่องจักรทำบัญชีที่คุณดูแลอยู่  และดูและพนักงานขายทีมอื่นด้วยอีก 5 คน  รวมตัวคุณเองอีก 1 คน  ทำงานเป็นทีม  ดีไหม 6 คน..." "ดีครับ  ดี...."   ลุงแอ็ดพลางคำนวนค่าคอมในใจ  คนหนึ่งมันขาย ขี้หมูขี้หมาก็เเฉลี่ยเดือน ละเครื่อง มีลูกน้อง 5 คน  บวกเราอีก 1 คน เป็น 6 คนเท่ากับเฉลี่ยละเดือน   6 เครื่อง  เท่ากับ 6 แสนบาท  คูณ 5% เท่ากับ 30,000.-บาทสบายๆ แถม ยังได้ชื่อว่า  ได้เป็น Sales Manager (ซึ่งตอนนั้น ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับ บ้าง)  ดังระเบิดไปเลย พอรุ่งขึ้น  ก็มี Memo ออกมาเป็นภาษาอังกฤษ  ความว่า.................. "ขอแต่งตั้งให้คุณอมร  ถาวรมาศ ขึ้นเป็น Sales Manager มีหน้าที่รับผิด ชอบในงานขาย และงานบริหารในส่วนการธนาคาร......ในการนี้  คุณอมร จะได้รับ Overriding Commission เป็นจำนวน 1% ของยอดขายของทีม งาน  ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป" ........................................เพราะไอ้คำว่า Overriding  Commission มันไม่เคยหุ้นหู  ก็เลยวิ่งโร่กลับไปถามนายว่า "มันคืออะไรกัน" นายก็บอกว่า....... "อ้อ...ในระบบสากล  เมื่อคุณขึ้นสู่ตำแหน่งผู้บริหารแล้ว  เขาจะไม่มีระบบ Commission ให้แล้ว  ค่าตอบแทนจะอยู่ในรูปของเงินเดือนที่สูงขึ้น  ความ ก้าวหน้าก็จะมีมากขึ้น  อีกก้าวเดียว  คุณก็จะขึ้นตำแหน่ง Department Manager อยู่แล้ว  จะได้มีรถประจำตำแหน่ง  มีคนขับรถให้  แต่การที่คุณ เพิ่งเริ่มในตำแหน่ง Sales Mangager เราจึงให้ Overridding คุณก่อน  เพื่อ ชดเชยกับรายได้ที่คุณอาจจะต้องสูญเสียไปในตอนแรก.....แต่ในที่สุด เมื่อ คุณขึ้นเป็นฝ่ายบริหารแล้ว  คุณก็จะได้ Management Bonus Scheme ต่อ ไป......" ลุงแอ็ด....เดินจากคุณธวัชมาอย่างงงงง......เพราะไม่รู้เรื่องว่า อะไรคือ Overrinding Scheme  อะไรคือ  Management Bonus Scheme...... มารู้อีกที.....ก็ต่อเมื่อมันสายเสียแล้ว จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 14:55:00 ]

ความคิดเห็นที่ 41 "รายได้ลด  ภาระเพิ่ม" การเป็น Sales Manager มันไม่ง่ายอย่างที่คิด  ประการแรกที่ลุงผิดพลาดที่ สุด  และยังคิดว่า  ถ้ารู้เสียก่อน  ลุงจะยอมรับตำแหน่งนี้หรือไม่ ปกติที่ลุงขายอยู่เอง ก็เดือนละ 2 - 3 เครื่องอยู่แล้ว   และลุงก็ไม่รู้ว่าคนที่ จะมาเป็นลูกน้องเรามันขายกันอยู่เดือนละเท่าไหร่  เพราะไม่เคยสนใจ  มุ่ง ขายแต่เรื่องของตัวเอง  ลุงเลยไปคำณวนว่ารายได้มันคงจะดีกว่าเดิม แต่ออกมาจริงๆ มันผิดคาด เงินเดือนที่ได้เพิ่มขึ้นจาก Saleman ในการเป็น Sales Manager  แค่ไม่ กี่พันบาท  แต่ภาระในค่าใช้จ่ายสูงขึ้น  นับตั้งแต่วันนั้น  วันที่ Memo ส่งออก ถึงลูกน้องในวันแรกเลย "เฮ้ย...ไอ้...เออ  เอ่อ.....คุณอมร ครับ  ขอแสดงความยินดีที่ได้เลื่อน ตำแหน่งนะครับ" ไอ้เจ้าโรส  นำพรรคพวกอีก 5 คน  ซึ่งเป็นเพื่อนกันมาก่อนเก่า  กินด้วยกัน   นอนด้วยกัน  เมาด้วยกัน  เข้ามาแสดงยินดีตั้งแต่เช้า "อืม....ขอบใจวะ   ไม่ต้องแสดงความยินดงยินดีอะไรก็ได้  ก็ทำงานไป เหมือนเก่า  ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  เพียงแต่มีอะไรก็มาเล่าให้ฟังบ้างเท่า นั้น" "เฮ้ย  มันเป็นไปได้อย่างไร  นี่มาหาลื้อจะบอกว่า  ต้องเลี้ยงฉลองกัน หน่อย  เย็นนี้  เลิกงาน 5 โมง  เอาร้านเก่าที่ไก่ย่างสนามมวยแล้วกัน.... ฉลองเพื่อนรักที่ได้รับตำแหน่งกันสักหน่อย......" คืนนั้น  กว่าจะได้กลับบ้าน  ปาเข้าตีสาม   หมดเงินไปเกือบแปดร้อย  เงิน เดือนที่หวังว่าจะได้ขึ้นมาทั้งเดือน  ถลุงมันเกือบทั้งหมดภายในคืนเดียว  แต่ ไม่เป็นไร  ถือว่าซื้อน้ำใจเพื่อน.......ต่อไปจะได้พึ่งพาอาศัยกัน จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 15:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 42 คุณก้อนหินเจ้าขา  สามก๊ก 86 แผ่น  แผ่นละเกือบชม. ฮุ ๆ ๆ ดูกันให้อ้วกไปเลย -_-' ข้าเจ้าดูทุกวันเดือนกว่าแหนะกว่าจะจบ  โอ้ก -*- จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 22 พ.ค. 50 15:23:48 ]

ความคิดเห็นที่ 43 "มีลูกน้อง....เหมือนมีลูก....และน้อง  ที่เลี้ยงไม่โต" มันไม่ใช่ไปกินไก่ย่างกันมื้อเดียวแล้วก็จบ นิสัยคนไทย......ที่ไม่มีในตำราฝรั่ง  และฝรั่งไม่เคยสอนก็คือ "ต้องให้ลูกน้องยืมเงิน"................................................. ใครเป็นผู้นิยามคำนี้ไว้  อยากรู้นัก พอเริ่มเป็นผู้จัดการได้สักเดือนสองเดือน  ไอ้ลูกน้องเรา  ก็คือไอ้เพื่อนเก่า เรานั่นเอง  เคยกินด้วยกัน  เมาด้วยกัน  เคยยืมสตางค์กันใช้เมื่อขัดสน  เคย เอาของเข้าโรงจำนำด้วยกัน ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วซี มันมี  "ไอ้อมร  ....  เป็นที่พึ่งแล้วซิ"  มันเป็นนายกรูนี่หว่า  มันต้องให้เงินกรู ยืมซิวะ  ไม่งั้น  ไม่มีเงิน  ออกไปขายของไม่ได้นะโว้ย "เฮ้ย   มร...ยืมห้าร้อยซิวะ   ที่บ้านข้าวสารหมดหม้อเลยว่ะ" "คุณอมรครับ  มีสักสองร้อยไหมครับ.....จะพาลูกไปหาหมอนะครับ" "เจ้านายครับ.....เดือนหน้า  คอมฯของผมก็จะออกแล้ว  แต่ตอนนี้  หมด แล้วครับ  ไม่มีเงินออกไปหาลูกค้าแล้ว....ขอสักร้อยก็พอครับ" เป็นประจำ  อยู่เป็นประจำ  พอเห็นเดินยิ้มกริ่มเข้ามาละก้อ ..  โดนทุกราย (เดี๋ยวนี้  ลูกพี่ยังให้ต้องให้เงินลูกน้องกันอยู่หรือไม่ ไม่ทราบ) มันโดนจนสียวสันหลังไปหมดนะครับ เป็นนายคน  เป็นมันต้อง Sport  ใจต้องนักเลง  มือต้องไวในการควัก ไม่รู้ใครนิยามไว้อย่างนี้......มันน่าเหยียบจริงๆ มันเป็นไปได้ สำหรับเจ้าสัว  หรือนักเลง  เจ้าพ่อที่มีเงินถุงเงินถัง  แต่ไอ้ Manager ซังกะบ๊วยอย่างเรานี่  จะทำได้อย่างไร จะไม่ให้ยืมก็ไม่ได้  เดี๋ยวลูกน้องโกรธ  จะไปกินข้าวคนเดียวก็ไม่ได้  หา ว่า  "พอได้ขึ้นเป็นนายแล้วหยิ่ง"  ต้องชวนไปกันทั้งโขยง จะพาเพื่อนบางคนไปกินเหล้าก็ไม่ได้  เดี๋ยวจะหาว่าเป็นคนโปรด  ต้องชวน กันไปทั้งก๊วน กินแล้วจะอเมริกันแชร์  ก็ไม่ได้  คนเป็นนายต้องจ่าย สรุปแล้ว  ทำเอา 2 - 3 ปีแรก  กว่าจะตั้งตัวติด  ก็เป็นหนี้เป็นสิ้นกันจนแทบ เอาตัวไม่รอดเพราะเจ้าลูกน้องผู้มีพระคุณทั้งหลาย ใครไม่เคยลองเป็น  ก็อยากจะให้ลองเป็นดูสักครั้งซิน่า  ไอ้เจ้า Sales Manager นี่นะ จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 16:04:24 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ลุงแอ๊ด อ่านแล้วเห็นภาพเลย... ทำให้ แจ่ม นึกถึงอดีตอันดูดดื่ม...... ทำเอาขำเลยค่ะ... ภาพของแต่ละคนในที่ทำงานลอยออกมาเลย.... จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 22 พ.ค. 50 17:14:22 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ผู้นำ ก็คือ ผู้นำ ผู้ตาม ก็คือ ผู้ตาม ไม่รู้สินะ  ผมเชื่อว่าอย่างนี้ จากคุณ : อนาวิน - [ 22 พ.ค. 50 17:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 46 คลิ๊กโหวต กระทู้นี้ครับ... ลุงแอ๊ดครับ  ผมรออ่านต่อครับ นึกถึงตัวเองเลย เรื่องผู้จัดการ กับลูกน้องเนี่ย... ผมไม่รู้ว่า มีบัญญัติ ไว้แบบนั้นนะ แต่ทำลงไป ตามธรรมชาติ ทั้งเรื่องเลี้ยง และ ยืมเงิน... พี่หมอ แก้เกมส์นี้ ยังไงหรือครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 22 พ.ค. 50 17:25:55 ]

ความคิดเห็นที่ 47 งานขาย  -  คือการพัฒนาลูกค้า และ ขายให้กับลูกค้า แต่งานบริหาร ต้อง พัฒนาลูกน้อง และขายให้กับลูกน้อง การพัฒนาลูกค้า  และ ขายให้กับลูกค้านั่นเหรอ ซึ่งเป็นของหมูๆ  ทำอยู่ทุกวัน  ตั้งแต่มีอาชีพเป็นเซลส์มาตั้งแต่ พ.ศ. 2507 มีผู้ใดที่ดูที่ท่าว่าน่าจะเป็นลูกค้า  ก็ค่อยย่องหาทาง  เลียบเคียงเข้าไปสนิท กับเขา ทำทุกท่า  ไม่ว่าลูกค้าจะให้พบหรือไม่ก็ตาม  จะต้องสนิทกับเขาให้ได้  พอ เปิดใจเขาได้แล้ว  ก็ค่อยๆ เสนอขาย  ขายผลประโยชน์ที่เขาต้องการ สร้างความอยากได้.....ให้ได้เสียก่อน  พอถึงจังหวะเหมาะ  ก็ปิดการขาย โครมเข้าให้ เสร็จ...เรียบร้อยโรงเรียนจีนทุกราย   รายไหนรายนั้น  ไม่เคยพลาด แต่พอมาเป็น Sale  Manager ฟังชั่นมันเปลี่ยน  จากที่เราเคยขายให้แก่ ลูกค้าเป็นร้อยเป็นพันราย  ก็มา  “ขายให้กับลูกน้อง”  ซึ่งมีเพียง 5 คนเท่า นั้น ทำไมมันยากพิลึก...... เจอลูกค้ามาหัวเห็ดเจ็ดย่านน้ำ  แต่มีลูกน้อง 5 คน  ขายมันไม่ได้ บอกให้มันทราบว่า  ต่อไปนี้  โมเดิลนี้อย่าขาย  เพราะโรงานเลิกผลิตแล้ว   ก็พูดกันไม่ค่อยจะรู้เรื่อง   มันบอกเป็นรุ่นที่ขายทีดีสุด  โรงงานเลิกผลิตได้ไง.....อ้าว  ก็ตรูไม่ได้เป็นผู้ ผลิตนี่หว่า  ก็เอ็งขายปีละกี่เครื่องละ  ปีละ 10 – 12 เครื่องเท่านั้น  ฝรั่งมัน มีนโยบายจะออกเครื่องรุ่นใหม่  มันก็ต้องหยุดผลิตรุ่นนี้ซีโว้ย มันบอก  “ผมจะขาย...ไอ้เครื่องที่เขาไม่ผลิตนี่แหละครับ  นายต้องไปพูด กับโรงงานให้รู้เรื่อง” วะ...เจ้าหมอนี้  พูดภาษาไทยกับเอ็ง  ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย  แล้วจะให้ข้าไป พูดภาษาฝรั่งรู้เรื่องได้ไง วันดีคืนดี  บริษัทก็มีนโยบายออกมาว่า  ต่อไปนี้  คอมมิชชั่นจะจ่ายเพียง 85% เท่านั้น  อีก 15% ที่เหลือจะเก็บเอาไว้เพื่อคำนวณภาษีสิ้นปี  เพราะมัน มีปัญหา  Sale นี่ต่อให้ขายดี  รวยเท่าไหร่  แต่เก็บเงินไม่ค่อยจะได้  พอถึง สิ้นปี  ภาษีเงินได้ที่คำนวณไว้ก็ขาดไป  พนักงานต้องหามาเพิ่มเป็นพันเป็น หมื่น  ซึ่งต้องปวดหัวปวดกระบานทุกกันทุกปี  บริษัทเลยกันเอาไว้   หากที่หักไว้ทุกเดือนเพียงพอก็ไม่เป็นไร  จ่ายออกมาเต็ม  แต่ถ้าหักไว้ ขาด  ก็เอาที่กันไว้ 15% ไปจ่ายเพิ่ม.....แค่นี้เอง  ไม่เข้าใจ หาว่าบริษัทจะเอาเงินไปหมุนก่อน  ไม่จ่ายให้พนักงานเต็มเม็ดเต็มหน่วย   แล้วถ้าบริษัทเจ๊งไป  จะเอาที่ไหน.....แม่โว้ย พูดให้ลูกค้าเชื่อมั่นในฐานะของบริษัท  ยังง่ายกว่าพูดให้เจ้าพวกเซลส์ มันเชื่อ..................................................... นี่ขนาดมี 5 คนนะนี่  แล้วก็เจอกันทุกวัน  ยังมีปัญหาถึงขนาดนี้   ปัญหามันก็คือ  “ความเก่งกาจที่ว่าเราขายเก่ง  ขายได้ดี  เป็นซูเปอร์ เซลส์แมนมาใช้กับ  “งานบริหาร”  ไม่ได้เลย  ต้องปรับใหม่หมด เพราะฉะนั้น  งานบริหาร ของ Sale Manager ก็คือ  “การพัฒนาลูกน้อง   และขายให้กับลูกน้อง”   ใครว่าเรื่องหมูๆ ก็ว่ามา จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 17:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 48 งานขาย ปฏิบัติหน้าที่ด้วยตนเอง แต่งานบริหาร ต้องปฏิบัติหน้าที่ด้วยความ สามารถของผู้อื่น สมัยเป็นเซลส์  ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหน  ลูกค้านัดให้ไปพบ  ไปกินเหล้า  เรา ก็ต้องไป มีลูกค้าบางคน  นัดให้ลุงแอ็ดไปพบตอนตีสี่ครึ่ง  ที่สนามโปโล  เพราะเขาจะ ไปจ๊อกกิ้งที่นั่นตอนเช้า  เราก็ต้องไป  ไปวิ่งกับเขา  วิ่งไปด้วย  ขายไป ด้วย  พอหกโมงเช้า  เขามากินเบรกฟาด  กินไส้กรอก  ไข่ดาว  หมูแฮม   เราก็ต้องนั่งกินกับเขาด้วย ไม่เห็นอร่อยตรงไหน ก็ต้องพยายามกระเดือก เข้าไป (กินข้าวแกงไก่ไข่ต้ม ยังอร่อยกว่า) แล้วเขาก็ขับรถ  ใส่เสื้อนอกไป ทำงาน  ไอ้เราก็กลับไปนอนต่อที่ Office ทำอย่างนี้เป็นประจำ  ไม่ว่าลูกค้าต้องการอะไร  เราทำได้.....มิฉะนั้น  มันจะ ขายได้รึ แต่พอมาเป็น Sales Manager  คราวนี้ต้องให้ลูกน้องมันทำ....ตูสำบาย แล้ว...ใจคิดว่าอย่างนั้น “เฮ้ยไอ้เปี๊ยก  เย็นนี้ลูกค้าที่แบ็งค์เขานัด 2 ทุ่ม  ไปคุยกับเขาหน่อยไป...” “ไอ้หยา....ผมไม่ว่าง.....ต้องไปรับเมีย......” “เฮ้ย....เป็นเซลส์มันต้องว่างซิวะ...เมียเมย ช่างหัวมัน  ดูข้าสิ  ไม่เคยเห็น หน้าเมียมาเป็นเดือนแล้ว...” “ไม่ได้หรอกครับเฮีย  เมียผมเอาตายแน่  นี่อีสั่งให้ไปรับทุกวันตอน 5 โมง เย็น...ขืนไม่ไปละก้อ...คอขาด...” ไอ้เปี๊ยกมันทำท่าละห้อย  พลาดทำท่าเอามือปาดคอ  เหมือนจะตายเอา จริงๆ “ว้า.....ถ้าเขาจะซื้อของขึ้นมา  แล้วไม่มีใครไป  เดี๋ยวคู่แข่งก็เอาไปแ-กเสีย หรอก” “นาย...พอว่างไหมล๊ะ...เย็นนี้....ช่วยไปให้ผมหน่อย”  มันส่งเสียงอิดออด เอา.....ไปก็ไปวะ.....ไอ้เปี๊ยกนะไอ้เปี๊ยก  เป็นเซลส์ประสาหอกอะไรวะ  เอา แต่รับเมีย ...................................................................................................................................... อ้าว.....ไอ้หมาน.....ไป  ลูกค้านัดไปเล่นก๊อล์ฟ  ข้าว่าดีนะจะได้สนิมกับเขา ผมโดนแดดไม่ได้ครับพี่  เพิ่งไปทำหน้ามา  หมอไม่ให้โดนแดด (ไอ้หอกหัก.....ใครสอนให้เอ็งทำหน้าหมา  เป็นเซลส์มันต้องทนแดดทน ฝนซีวะ) ..................................................................................................................................... คุณสโมสร  พรุ่งนี้อย่าลืมไปลูกค้าที่สนามบินด้วยละ  อย่าลืมว่าเขาเป็นญาติ กับคุณชนะ  รุ่งแสงนะ  เอ็งสนิทกับเขาได้  เราก็มีโอกาสได้ออร์เดอร์เพิ่ม พรุ่งนี้ผมมีนัดกับครูสอนเทนนิสครับ  ต้องไปเรียนเป็นประจำ  เดี๋ยวเสียค่า เล่าเรียนไปแล้ว  ขาดเรียนจะเสียดายตังค์เปล่าๆ ........................................................................................................................................ ทำไม  ทำไม  ทำไม.....ไอ้แต่ละคนที่ตรูใช้งานให้มันทำ  มันจึงอิดออด   ไม่ยอมไปกัน อ้อ  ตรูรู้แล้ว  เพราะมันมีนายไว้ใช้นี่เอง   ไม่เป็นไรหรอก  ถ้ามันเกี่ยวข้อง กับยอดขายจริงๆ นายแกไม่ทิ้งหรอก ยังไง  ยังไง  ...  แกต้องไปช่วยเราอยู่แล้ว  ก็หน้าที่ของแกนี่หว่า ................................................................................................. ....................................... นี่คือความตอนหนึ่ง  ซึ่งลุงแอ็ดกำลังทำธุระหนักอยู่ในห้องน้ำของตอนเช้า ในวันหนึ่งได้ยินเสียงเจ้าเซลส์แมนลูกน้องตัวโปรดมันคุยกัน ทำเอาลุงแอ็ดท้องอืดไปหลายวัน ดังนั้น  การปฏิบัติหน้าที่ด้วยความสามารถผู้อื่น  มันก็เปรียบเสมือน “ยืมจมูก คนอื่นเขามาหายใจ” แต่จะทำยังไงได้ละ  มันเสือกไปเป็น “นายที่เคารพ” ให้ลูกน้องเขาใช้แล้วนี่ บอกแล้วว่า  ถ้าใครจะแต่งตั้งให้เป็น Sales Manager ให้มาปรึกษาลุงก่อน จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 18:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ผมขอออกความคิดเห็นเชิงจิตวิทยาบริหารละกันครับ... เอาอีกมุมมองหนึ่งเท่านั้นครับ... คนไทยเรียก เซลแมนว่า "พนักงานขาย" เพราะมันมีความหมายในตัวครับ "พนักงาน" กับ "ขาย" ซึ่งมันก็บ่งบอกเป็นนัยแล้วว่า เขาเป็นเช่นใด พนักงาน ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ต้องการรายได้เป็นค่าตอบแทนทั้งสิ้น ซึ่งการที่ได้ค่าตอบแทนมากๆ โดยเฉพาะพนักงานขายด้วยแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะมี 2 ประเด็นคือ 1. ต้องขายให้มากเพื่อจะได้ยอดคอมมิชชั่น 2.เลื่อนตำแหน่งเพื่อจะได้เงินเดือนมากขึ้น ทั้งนี้ มุมมองของพนักงานที่ขายเก่ง ย่อมต้องการค่าตอบแทนในข้อ 1 แต่การตอบสนองพนักงานคนนั้นด้วยข้อ 2 ทำให้เขาเหมือนถูกรางวัลเลขท้าย แต่ผมคิดว่า เขาอาจจะไม่ชอบ หรือ ไม่สามารถปรับตัวได้ อันเนื่องจาก 2.1 เลื่อนตำแหน่งแล้ว เขาจะได้เงินเดือนมากขึ้น แต่เขาก็อาจจะไม่ได้ค่าคอมมิชชั่นอย่างที่เคย 2.2 เลื่อนตำแหน่งเป็นงานบริหารแล้ว แต่สายงานเดิมเป็นการขาย เป็นงานปฏิบัติงาน ซึ่งผลลัพท์ก็เป็นอย่างที่เห็น เสียพนักงานขายแต่ได้หัวหน้างานไม่เก่งบริหาร 2.3 ความมุ่งมั่นในการทำงานของพนักงานจะดีในช่วงแรกๆ และจะลดลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขารู้สึกว่าเขาเองก็ไม่ประสบความสำเร็จจากหน้าที่การงานใหม่ 2.4 ความคาดหวังของเจ้าของเมื่อให้ตำแหน่ง ย่อมหวังว่าเขาต้องทำอย่างนั้นได้ อย่างนี้ได้ แต่เมื่อไม่ได้ตามที่คาดหวังมักจะต่อว่าลูกน้องคนนั้นเสมอๆ แทนที่จะมองอีกทางว่า วิธีการที่จะแก้ไขลูกน้องคนนั้น ควรจะเป็นเช่นใด 2.5 ความคาดหวังของพนักงานที่ได้เลื่อนตำแหน่งนั้น ส่วนใหญ่ เขาคิดว่า เขาจะทำงานน้อยลง แต่ความเป็นจริง การรับผิดชอบที่มากขึ้นจะบังคับให้เขาทำงานมากขึ้น คิดมากขึ้น คนที่ไม่ถนัดทางด้านคิด เลยมีปัญหากับตัวเอง และ ตำแหน่งงานใหม่ จากคำพังเพยของจีนที่ใช้ ผมคิดว่า คุณก้อนหิน MBA อาจจะมองข้ามบางเรื่องตรงที่ความแตกต่างระหว่าง ทหาร กับ พนักงาน/หัวหน้างาน ต่อให้ทหารเก่งกาจขนาดไหน ได้โปรโมทขึ้นไปเป็นแม่ทัพนายกองของจีน ยังไงแล้ว เขาก็ยังต้องออกทัพอยู่ดี ทั้งนี้ งานของเขานั้นไม่เปลี่ยนไปมากมายในคราวเดียว กว่าที่ทหารจะก้าวเข้ามาสู่การบริหารจัดการจริงๆ ต้องผ่านขั้นตอน และ ลำดับขั้นมากกว่า สายงานทางธุรกิจ ดังนั้น การปลูกฝังการเป็นผู้บริหารกองทัพ และ เล่นเกมส์การเมืองนั้น มีเวลาค่อนข้างมากที่จะปรับตัว แต่จากพนักงานขาย มาเป็นผู้จัดการนั้น อาจจะรวดเร็วเกินไปหรือเปล่า ซึ่งถ้าองค์กรขนาดใหญ่ เขาจะมีตำแหน่งย่อยๆ เพื่อฝึกการบริหารหลายขั้นครับ ขอยกตัวอย่างเช่น Saleman => Senior Saleman => Assistant Supervisor => Supervisor => Senior Supervisor => Assistant Executive => Executive => Senior Executive => Assistant manager => Manager จะเห็นว่า กว่าที่พนักงานขายจะกลายมาเป็นผู้จัดการได้ ต้องผ่านตำแหน่งย่อยๆ ถึง 8 ตำแหน่ง ซึ่งเป็นแผนการทีละขั้นในการพัฒนาเขาให้มาเป็น ผู้จัดการได้อย่างเต็มที่ และ เนื้องานของเขาในแต่ละขั้น ก็จะเปลี่ยนแปลงไม่มาก กว่าเขาจะขึ้นมาเป็นผุ้จัดการจริงๆ เขาก็จะซึมซับวิธีการบริหาร วิธีการสอนงานลูกน้อง วิธีการจัดการ รวมทั้งวิธีการไม่ให้ลูกน้องโกงได้ด้วย ซึ่งสิ่งเหล่านี้ต้องสะสมให้เกิดขึ้น และ ค่อยๆเปลี่ยนแปลงจากพนักงานขาย มาเป็นผู้บริหารด้วย อีกอย่าง การค่อยๆเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้ ความคาดหวังของเจ้าของธุรกิจนั้น มีน้อยลง และ จะไม่กดดันพนักงานคนนั้นมากด้วย... การโปรโมทฯ ไปแล้ว และไม่ได้ตามความคาดหวังนั้น ถ้าเป็นผม ผมคิดว่า ผมจะให้การอบรมกับเขามากขึ้น งานบริหาร กับ งานขายมันแตกต่างกันสิ้นเชิง ดังนั้น ผมอาจจะต้องวางกรอบขึ้นมาก่อนว่า ความคาดหวังของผมที่มีต่อเขา และ ตำแหน่งงานนี้ มีอะไรบ้าง แล้ว list ขึ้นมาครับว่า มีเรื่องอะไร ซึ่งแต่ละเรื่องนั้น ก็จะสามารถแยกย่อยออกมาได้ครับว่า เขาควรจะมีความสามารถทางด้านใดบ้าง จากนั้น ก็เอาความสามารถของเขามาเปรียบเทียบว่า เขาต้องพัฒนาในส่วนใดบ้าง แล้ว จัดลำดับการพัฒนาเขาไปตามลำดับ จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 22 พ.ค. 50 19:12:07 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ตัวอย่างนะครับ ผุ้จัดการแผนกขายนั้น ควรจะมีความสามารถดังนี้ 1. สามารถควบคุมการทำงานให้ได้ยอดตามเป้าหมายได้ 2. สามารถควบคุมพนักงานให้ทำงานตามแผนงาน 3. สามารถตรวจสอบพนักงานว่าทำงานให้กับบริษัทฯเต็มกำลังหรือไม่ หรือว่ามีการโกงบริษัทฯ หรือเปล่า 4. ต้องเข้าใจลูกล่อลูกชนของพนักงานขาย ผมก็ไม่เก่งทางด้านการขาย และ ไม่เคยเป็น Sale Manager มาก่อน ก็เลยไม่สามารถแจงได้ละเอียด ขอแค่คร่าวๆ แค่นี้นะครับ จากหัวข้อหลักที่คุณต้องการ ก็มาแตกประเด็นย่อยว่า สิ่งที่ลูกน้องคุณต้องมีคุณสมบัติให้เข้ากับสิ่งที่คุณต้องการ ผมลองแตกประเด็นเป็น 2 ประเด็นก่อน คือ การวางแผน และ กำลังคนก่อน... 1 มีการวางแผนงาน .    1.1 วางแผนงานหลักทั้งปี .    1.2 แตกงานหลักเป็นงานย่อยๆ ราย 3 เดือน .    1.3 แตกงานหลักเป็นงานย่อยๆ รายเดือน .    1.4 กำหนดยอดของแต่ละบุคคล .    1.5 ตรวจสอบ และ ควบคุมแผนงานแต่ละแผนงาน .    1.6 รายงานผลเป็นระยะๆให้รับทราบ 2 มีความสามารถทางด้านบุคคล .    2.1 เข้าใจความสามารถของพนักงานแต่ละคน .    2.2 สามารถใช้ดึงความสามารถของแต่ละบุคคลมาใช้ได้อย่างถูกต้อง .    2.3 วางแผนงานคร่าวๆให้แต่ละคน .    2.4 สามารถแนะนำวิธีการขายให้กับพนักงานแต่ละคนได้อย่างดี .    2.5 สามารถประยุกต์วิธีการขายต่างๆ ให้เหมาะกับการขายของแต่ละคน .    2.6 สอนงานพนักงานขาย แล้วต้องมีประสิทธิผล .    2.7 monitor พนักงานแต่ละคน ในแต่ละเดือน .    2.8 สามารถสร้างทีมนักขาย ให้เป็นหนึ่งเดียวกันได้ .    2.9 motivate พนักงานขายทั้งจิตใจ และ ความรู้สึก .    2.10 รุ้เท่าทันพนักงาน .    2.11 ตรวจสอบยอดของแต่ละคน เทียบกับ แผนงาน อาจจะต้องเพิ่มหรือลดเป้าของแต่ละคนเพื่อให้ยอดใหญ่ ถึงเป้า... เป็นต้น แค่เรื่องเหล่านี้ การที่พนักงานขายเก่งๆ จะสามารถทำได้ทั้งหมดนั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถทำได้ภายในคืนเดียว ต้องอาศัยประสบการณ์ และ ความเข้าใจ อย่างสูง ดังนั้น ต้องส่งเขาไปเรียน หรือ อบรมในเรื่องต่างๆ ก่อน เมื่ออบรมกลับมา ก็ต้องตรวจสอบว่า เขาเอาสิ่งที่อบรมมาใช้หรือไม่ ทั้งนี้ ถ้าจะให้ได้ผล เจ้าของหรือ เจ้านายเขาอีกทีก็ควรเข้าไปเรียนร่วมด้วย หรือ ขอเข้าไปนั่งดู เพื่อจะได้รับรู้ว่าเขาเรียนอะไรมา และ ยังขาดเรื่องใดจะได้เสริมเรื่องนั้นๆ ซึ่งคนไทยส่วนใหญ่ไม่ค่อยทำกัน แต่ถ้าไม่ส่งเรียน คุณก็ต้องวางแผนในการทะยอยสอนเขาแต่ละเรื่อง ในเมื่อโปรโมทเขาขึ้นมาแล้ว ก็ต้องรับผิดชอบกันครับ เขาจะเก่ง หรือ ไม่เก่งในงานใหม่ของเขา ก็ขึ้นอยู่กับคุณ ว่าจะสามารถปั้นเขาได้มากน้อยเพียงใด ผมมักจะให้หัวหน้างานที่เป็นลูกน้องผมใช้คำๆนี้กับลูกน้องเขาเสมอๆ คือ "ถ้าจะมองความผิดของลูกน้องเราแล้ว ให้มองที่ความผิดของเราก่อน" เพราะประสบการณ์ของผมพบว่า ปัญหาส่วนใหญ่ เกิดจากหัวหน้างาน ปัญหาของหัวหน้างาน เกิดจากผุ้จัดการ ดังนั้น ถ้ามองเห็นปัญหาต่างๆ ให้มาแก้ไขที่ตนเองก่อน ก่อนที่จะไปแก้ไขคนอื่น เพราะ การแก้ไขตัวเราเองนั้น จะแก้ไขได้รวดเร็วมากที่สุด และ เมื่อแก้ไขข้อบกพร่องของตนเองได้แล้ว ค่อยไปแก้ไขข้อบกพร่องของลูกน้อง แต่โดยทั่วไป เวลาเราแก้ไขตัวเราเอง เราก็จะค่อยๆปรับตัวเราให้เข้ากับลูกน้องแล้ว ค่อยๆแก้ไขกันไประหว่างเรากับลูกน้อง ดังนั้นเวลาที่เหลือจะไปแก้ไขลูกน้องเราเพียงด้านเดียวก็แทบจะไม่มีแล้วครับ... ทั้งหมด เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัว ซึ่งอาจจะไม่สามารถนำไปใช้ได้จริง หรือบางที ผมอาจจะเขียนรุนแรงไปหน่อย ก็ต้องขอโทษไว้ที่นี้ จุดประสงค์ก็แค่อยากเสนอมุมมองอีกด้านเท่านั้นครับ จากคุณ : Wiboon Joong (wbj) - [ 22 พ.ค. 50 19:35:00 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ลุงแอ๊ด...คะ... อ่านต่อมา... ทำให้นึกถึง...ประโยคหนึง ที่เจ้านายสอนไว้ว่า.... "จงใช้เจ้านายให้เป็นประโยชน์" เช่น...แบบง่ายๆนะคะ วันนี้เราจะหาลูกค้าเจ้านี้แต่ไกลมาก รถก็เสียซ่อมยังไม่เสร็จ... ก็ทำเป็นชวนเจ้านาย...ไปหาลูกค้า....อิอิ.... แต่ต้องฉลาดนิดหน่อยนะคะ ตรงที่ลูกค้าที่พาไปต้องมีพาวเวอร์พอให้เราโชว์พาวว์ได้....มิฉะนั้นอาจซวยได้.... หรือบางครั้ง....เราชนกับลูกค้าตรงๆไม่ได้...ไม่งั้นมีหวัง เราซวยโดนทั้งลูกค้าและเจ้านายด่าแน่นอน... ก็พาเจ้านายไปเลยค่ะ...แต่ต้องบอกรายละเอียดคร่าวๆแต่ไม่หมดให้เจ้านายรู้พอสังเขป... ปล่อยเจ้านายไปชนแทนเรา... มีอีกหลายอย่างที่เราสามารถใช้เจ้านายให้เป็นประโยชน์ได้..... แต่นานแล้ว..แจ่มนึกไม่ค่อยออก......ลุงแอ๊ดเขียนมาค่อยระลึกชาติได้ทีละอย่างค่ะ จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 22 พ.ค. 50 19:44:19 ]

ความคิดเห็นที่ 52 แอบมาอ่าน จากคุณ : RiverTree - [ 22 พ.ค. 50 20:27:54 ]

ความคิดเห็นที่ 53 งานขาย – ความสำเร็จขึ้นอยู่กับสามารถส่วนตัว แต่งานบริหาร – ความสำเร็จขึ้นอยู่กับทีมงาน ใครเคยผ่านงานขายมาแล้ว  จะบอกได้เลยว่า  โควตาที่บริษัทตั้งให้ไว้นี่มันหมูมาก มันต้องทำโควตาให้เกือบถึง 100% ทุกเดือนได้สิน่า มันจะไม่ได้งัย  ในเมื่อเขาก็รู้กันอยู่ทั่วเมืองว่า  หลักการตั้งโควตาที่ดีนั้น ก็คือ ตั้งให้จนเกือบจะเอื้อมมือถึง  เช่น  ประมาณว่า  เซลส์คนหนึ่ง จะขาย ได้ 100,000.- บาทต่อเดือน  ก็ตั้งโควตาให้เซลส์แต่ละคนทำ 120,000.-   คือให้เซลส์คนนั้น  พอจะกระโดดได้สุดมือเอื้อม  บางทีก็ถึง  แต่ส่วนมากไม่ ถึง ดังนั้น  มืออย่างซูเปอร์เซลแมนส์  จึงมักจะทำให้ได้ประมาณ 90 – 95% ของโควตาเสมอ   แต่พอสิ้นปี  ก็จะไปทิ้งทวนเอาเดือนสุดท้าย  ทำมันให้ได้ สัก 150,000 หรือ 180,000.- ก็จะครบโควตาทันที ทำไมต้องทำอย่างงั้น  คำตอบมันก็คือ  ออเดอร์ที่อยู่ในกระเป๋า  ของเซลส์ ที่รู้จักตลาดดี  คุมตลาดได้  คุมลูกค้าให้อยู่หมัด  มันมีมากกว่า  ออเดอร์ที่ ส่งให้บริษัทอยู่แล้ว ถ้าเราส่งออเดอร์ให้บริษัท ตามความเป็นจริงที่เราขายได้  เช่น  ขายได้ เดือนละ 120,000.- ก็ส่งออเดอร์ให้บริษัทเดือนละ 120,000.- ทุกเดือน   พอเราส่งออเดอร์ให้ 120,000.- เป็นเดือนที่ 3  เดือนที่ 4  นายก็เรียกไปตบ บ่า  ตบไหล่  แล้วกล่าวชมเชยว่า “เอ็งนี่เก่งอย่างไม่น่าเชื่อ  ไม่มีใครอีกแล้วที่จะมีฝีมืออันร้ายกาจเท่าเอ็ง   อย่ากระนั้นเลย  โควตาที่บริษัทให้เอ็งทำ  นี่มันดูไม่เหมาะสมสำหรับคน เก่งๆ อย่างเอ็งเสียแล้ว......เอาอย่างนี้  ก็แล้วกัน  เพื่อจะให้เอ็งได้คอมฯ เยอะๆ เดือนหน้า  ข้าว่าเอ็งต้องรับเป้าไป 150,000.- จึงจะเหมาะสม” พอเราทำได้ 150,000.-  อีก็ขึ้นเป็น 180,000.-  พอเราทำได้  180,000.-   ด้วยความยินดีปรีดา  อีก็ตั้งเป้าเราให้เป็น 150,000.-  เรื่องมันเป็นฉะนี้ละแม่ ทูนหัว ดังนั้น  ซูเปอร์เซลส์ที่เขาเก่งๆ นั้น  เขารู้ว่าในเขตขายของเขามีเท่าไหร่  เขา ก็จะทำให้ต่ำกว่าเป้าที่ตั้งไว้เสมอ  ถ้าสูงกว่า  นายก็จะต้องเรียกพบไปชมว่า เก่ง  แล้วมันก็จะมีปัญหาอีก  ถ้าทำไม่ได้ เขาไม่อยากมีภาระ  ไม่อยากเก่ง  ก็เลยทำโควตาให้มันเกือบ  เกือบ  เกือบ จะถึง  แล้วโน่น ไป Cover เอาตอนปลายปี เท่านี้  คนที่อยู่อย่างพอเพียง  เขาก็อยู่ได้สบายแล้ว  ไม่มีการไล่ออก  ไม่ ตกงาน  ทำงานอย่างสบายๆ ไม่ซีเครียด อย่างนี้ในภาษานักขาย  เขาเรียกว่า “ดึงเป้า”  หรือ  “กระชากเป้า”  ได้สม ตามใจปรารถนา ไม่รู้นะ  ในสมัยลุงแอ็ด  เขาทำกันแบบนี้  แต่สมัยนี้  ไม่รู้ว่าเขาทำกันอย่าง ไร? นั่นหมายความว่า  “งานขาย  -  ความสำเร็จขึ้นอยู่กับความสามารถของตัว เอง”   จะให้สำเร็จเร็วก็ได้  สำเร็จช้าก็ได้  หรือไม่สำเร็จเลย  หรือสำเร็จเยอะๆ ก็ ได้  ตามใจปรารถนา แต่พอลุงแอ็ดมาเป็น Sales Manager  มีลูกน้อง 5 คน  สมมุติว่า  ลูกน้อง ได้เป้ากันคนละ 100,000.-  รวมแล้วก็เป็นค่าเป้า....เอ้ย  ไม่ใช่  เป็นโควตา ที่ทีมของลุงแอ็ดต้องทำงานให้บริษัท 500,000.- บาทใช่ไหม (ไม่นับตัว ของลุงเอง) ลุงก็เป็นซูเปอร์แมน  เอ้ย....ซูเปอร์เซลส์แมนเก่า  ก็ทำมันได้ 500,000.- ทุกเดือน 5 คน ห้าแสน  เดือนที่หนึ่ง พอเดือนที่สอง ก็ได้ 5 แสนอีกแล้ว พอเดือนที่สาม  ก็ได้ 5 แสนกว่านิดหน่อย พอเดือนที่สี่ คุณธวัช  เจ้านายที่เคารพก็เรียกไปพบ “คุณอมร  ยอดขายของทีมคุณดีนี่....ได้ครบ  ถึงเป้ามา 3 เดือนแล้ว......” “คุณธวัชจะเลี้ยงฉลองให้หรือครับ?”  ลุงยิ้มหน้าบาน  เพราะชื่นใจ  ที่นาย เรียกไปชม “เลี้ยงผีทะเลอะไรกัน....”  คุณธวัชนี่เป็นอย่างไรไม่รู้  เวลาจะด่าใคร  ต้อง เป็นด่าว่า “ผีทะเล” ทุกครั้ง  เป็นผีอย่างอื่นไม่ได้ แกด่าไม่เป็น เพราะแกเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก  เรื่องแม่นาคพระโขนงแกจึงยังไม่รู้จัก “ผมเอายอดขายของทีมคุณมาดูแล้ว  คุณมาดูนี่  มาดูใกล้ๆ” และในแผ่นกระดาษที่คุณธวัชทำขึ้น  เป็นผลงานยอดขายจากทีมงานของลุง นายสำราญ  เดือนแรก  ขายได้  50,000.-  เดือนที่สอง ขายได้  40,000.-  เดือนที่สาม ขายได้ 60,000.- คนที่สอง นายสโมสร  เดือนแรกขายได้  70,000.-  เดือนที่สอง  ขายได้   50.000.-  เดือนที่สาม  ไม่มีตัวเลขยอดขายเลย มาดูคนที่สาม  นายสำรวย  เดือนแรก ขายได้ 150,000.-  เดือนที่สอง  ขาย ได้  120,000.-  เดือนที่สาม  ขายได้ 180,000.- ฯลฯ  ฯลฯ  ฯลฯ ฯลฯ  ฯลฯ  ฯลฯ  ฯลฯ  ฯลฯ  ฯลฯ เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย  แต่พอบวกเลขมาท้ายสุดของเดือนแล้ว  ลุงได้โควตา ทุกที  ..... “แล้วไงครับ....”  ลุงถามอย่างงง “แล้วไง....ผีทะเลอะไรละ...”  เอาอีกแล้ว  ผีทะเลอีกแล้ว “ก็ตัวเลขคุณ 3 เดือนนี่  มันถึงโควตาเสียที่ไหนล่ะ” “ไม่ถึงได้ไงครับ  ก็ผมทำได้ 5 แสนทุกเดือน”  ลุงเถียงคอเป็นเอ็น “แต่ลูกน้องคุณ ทำไม่ถึงโควตา 2 คน  นายสำราญกับนายสโมสรอะไรนี่....” “แต่ผมก็รับผิดชอบโควตาอยู่ 5 แสน  ผมก็เข้าเป้าแล้วนี่ครับ” “ว๊ะ  ผีทะเลนี่พูดไม่รู้เรื่อง” “ผมหมายความว่า  นายสำราญกับนายสโมสรนี่ไม่ได้เรื่อง  คุณต้องพัฒนา เขาให้ทำงานได้ดีกว่านี้  เอาละ  ผมให้เวลาคุณอีก 3 เดือน  ถ้าเขาทั้งสอง คนยังไม่ดีขึ้น  ให้คุณปลดเขาออก  ถือไม่ทำงานไม่ได้เป้า” ????????????????????????????????????????????????????????????????????????? “แล้วคนทีได้เป้าละครับ....”  ลุงถามอย่างงงๆ “ก็ตั้งเป้าใหม่ให้เขา.....ให้มันสมน้ำสมเนื้อกับที่เขาทำได้หน่อย   เอาละ..... ไปได้แล้ว......” คุณธวัชพูดส่งท้ายเพื่อตัดบท  ทำให้ลุงเถียงแกไม่ออก แต่ลุงก็มานั่งงงอยู่ครับนี่......... “ก็ลุงทำครบ 5 แสนบาทแล้วนี่น่า  แล้วคูณธวัชต้องมายุ่งอะไรกับลุงด้วย เล่า...ถ้าลุงทำขาดซี  แกน่าจะเรียกว่าต่อว่า” คุณคิดอย่างไรกันครับ ............................ คุณธวัชทำถูก  หรือลุงแอ็ดทำถูกกันแน่ วันนี้  เขียนมามากแล้ว  นี่เขียน (ไม่ใช่...พิมพ์)  ออกมาสดๆ เลยนะครับ ขอไปนอนก่อน  พรุ่งนี้น่าจะมีคำตอบให้ลุงนะครับว่า  ใครเป็นคนผิดกันแน่ (แล้วจะมาเขียนต่อ  ถ้ายังอยากอ่านกันครับ) จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 พ.ค. 50 20:36:47 ]

ความคิดเห็นที่ 54 สุดยอดครับสุดยอด กลับมาเก็บเกี่ยวความรู้จากพี่ๆ เพื่อนๆครับ คงต้องขอพิมพ์ออกมาแจกกันอ่านแล้วครับ นี่ทำตำราได้หนึ่งเล่มเลยนะครับนี่ จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 22 พ.ค. 50 21:16:52 ]

ความคิดเห็นที่ 55 :) เป้าส่วนตัวกับเป้ากลุ่ม.... จริงๆแล้วผมคิดว่านายลุงแอ๊ดกำลังหาวิธีสอนการ Evaluation พนักงานในแผนกมากกว่าครับ ถ้าดูตามความรับผิดชอบแล้วลุงแอ๊ดทำได้ถึงเป้าหมายแน่ใน (ในภาพความเป็นเซลส์) แต่ถ้าดูในภาพรวมของการเป็นผู้บริหาร ถือว่าสอบตกในการพัฒนาทีมงาน :P (ผมหมายถึงลุงแอ๊ดในอีตน่ะคร๊าบบบ) จากคุณ : tanoy_delphi - [ 23 พ.ค. 50 05:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 56 มาเข้าแถวรอฟังลุงแอ็ดเล่าต่อครับ จากคุณ : พ่อฟ้าใส - [ 23 พ.ค. 50 06:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอเป็นผู้ชายตัวน้อยๆ ที่เข้ามาลงชื่อในกระทู้ ...   จากคุณ : =[ชงเข้ม]= - [ 23 พ.ค. 50 07:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอเป็นนักเรียนด้วยคนนะคะ นั่งหลังห้องก็ได้ค่ะ มาช้า.... รับรองจะไม่คุยค่ะ  อิ อิ จากคุณ : Mossard - [ 23 พ.ค. 50 08:35:13 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สวัสดีตอนเช้าครับ ตื่นมาตั้งแต่เช้า  เมื่อคืนนอนฝันไปว่า  กระทู้ที่อุตสาห์พิมพ์มาตั้งนมนาน  จน ปวดหัว  ปวดหู  ปวดตาไปหมด  ตั้งแต่เมื่อวาน  “โดนลบไปหมด”   ตื่นมารีบไปเปิด คอมฯดู ปรากฏว่า  “ยังอยู่แฮะ”  แล้วไอ้ที่เราฝันเป็นตุเป็น ตะ นี่มันเป็นยังไงกัน.....อ้อ   คงอารมณ์ค้างมาจากเรื่องเก่าๆ นั่นเอง  ช่าง มันเถอะ   เรื่องแล้วไปแล้ว  ขอกันกินมากกว่านี้ ควาวนี้  ก็จะมาเล่าเรื่อง Sales Manager ซังกะบ๊วยคนนี้ต่อ ที่เรียกว่า “ซังกะบ๊วย”  นั้น  มันเห็นจะเป็นจริงๆ ตามคำที่ว่า  ในสมัย พ.ศ. 2516 นั้น  มันไม่มีตำรา  ไม่มีการสอนกันที่ไหนหรอกครับ  ว่า  การเป็น ซูเปอร์ไวเซอร์ที่ดี  การเป็นเซลส์แมเนเจอร์ที่ดี  เขาต้องทำอย่างไรกัน   อย่างมากก็จำขี้ปากเขามาสอนกันเองระหว่างพี่น้องเท่านั้น หนังสือเข้าใจว่าพอจะหาอ่านได้  ก็มีตามห้องสมุดของ เอ.ยู.เอ เพราะลุง แอ็ดเคยไปค้นหาหนังสือเกี่ยวกับ “วิชาการขาย”  ก็มีเจอหลายเล่ม  ที่เป็น ของ Sales Supervisor  - Sales Manager  แต่....โถ   ใครจะไปหยิบมา อ่านละครับ  เล่มหนึ่งโตเท่าควาย  เปิดดูยังไม่กล้าเปิดเลย  เพราะรู้ว่า  ข้าง ในนั้น มันภาษาต่างด้าวทั้งนั้น  ดังนั้น  ท่านที่เกิดมาในสมัยนี้  ท่านโชคดี มหาศาลที่ท่านมีโรงเรียนจนถึงระดับปริญญาโท ปริญญาเอกสอนวิชาการ บริหารกันต่างๆ นานา  Pocket Book ทั้งของไทยเขียนเอง  แปลเขามา   ของฝรั่ง  เขียนกันออมาขายจนซื้อหากันแทบไม่หวั่นไหว เพราะฉะนั้น  อย่างลุงแอ็ด  เขาเรียกว่า  “เรียนไป  ทำไป”  หรือ อะไรนะ   ภาษาปะกิดที่ว่า  “Learning by doing”  อะไรเทือกๆ นั้นนะครับ พอปล้ำกับเจ้าเพื่อนเก่า  ซึ่งตอนนี้มันแปลงร่างมาเป็นลูกน้องของเราได้เสร็จ สรรพ.....ตอน 6 เดือนแรก  ก็ยังดีอยู่หรอก  แต่พอ 6 เดือนหลัง  พรรคพวก เริ่มออกลาย..... ประการแรก  เรื่องการเขียน Daily Report  หรือรายงานประจำวัน   ไอ้เรื่องเขียน Daily Report นี่นะครับ  ใครไม่เคยเป็นเซลส์  และใครไม่เคย เป็นซูเปอร์ฯ  (ต่อไปนี้ขอเรียกสั้นๆ แล้วกันนะครับว่า ซูปเปอร์...อันหมาย ความรวมถึง Sales Manager ทั้งหลายด้วย)   ก็อาจจะไม่ทราบหรอกครับ ว่ามันเป็น  “ยาขม” ของทั้งเซลส์ ทั้งซูเปอร์ฯ แค่ไหน ปกติตอนที่เข้าไป เซลส์ที่ยิบอินซอยใหม่  ก็ต้องเข้า Office ตั้งแต่ไก่โห่ คือ ประมาณ 6 โมงครึ่ง  ตอนเช้า  เพื่อไปสั่งกาแฟดำร้อน  หรือโอวยั๊ว  กินกับ ปาทองโก๋  แล้วก็นั่งทำตาลอยๆ พยายามนึกว่า  เมื่อว่าเมื่อวานตูไปที่ไหนมา บ้างหว่า....... ไปกินข้าวมันไก่.....ไม่ได้  ไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน  เขียนใน Report ไม่ได้ ไปหัดเล่นสนุ๊ก......นี่ก็ไม่ได้อีก       ไปไหนดี........ อ้อ...นึกออกแล้ว  ไปโรงไม้สี่จับกัง  ไปเสนอเครื่องบวกเลข  เจ 524   เถ้าแก่สนใจ  บอกให้ทำใบราคามาเสนอ....... เอ้า  รายนี้เขียนได้......นั่งนึกมันไปอย่างนี้ละครับ  กว่าจะเขียนเสร็จ  ส่ง Super ได้ก็เกือบเจ็ดโมง  แล้วต้องนั่งรอแกอ่าน Report จนเสร็จสำหรับ 6 - 7 สำหรับเซลส์ 6 – 7 คน และถ้าวันไหนใครดวงดี  หรือดวงซวย  โดนเรียก ไปพบ  เพื่อซักถามข้อมูลต่างๆ   บางทีก็เรียกให้เข้าไปพบกับนายใหญ่คือ คุณธวัช  ยิบอินซอย  นั่นหมายถึงเรื่องใหญ่แล้ว  ใครไม่โดนเรียก  ก็จะมี สมุดคืนออกมาจากห้องของซุปเปอร์ฯ  แล้วเซลส์ที่เหลือก็ออกไปทำงาน ได้  ซึ่งจะพอดีเป๊ะ  กับตอน 8 โมงเช้า ท่านอาจจะสงสัยว่าอะไร คือ สมุด Report  ซึ่งในสมัยนั้น  ก็ยังเป็นสมุดปก แข็งธรรมดานี่แหละครับ  เอาไม้บรรทัดมาตีเป็นช่องเข้า  วันที่  ไปร้าน อะไร  ไปหาใคร  ไปขายอะไร  และก็มีหมายเหตุ.......... ไอ้ตรงหมายเหตุนี่แหละสำคัญ  ที่จะเขียนเล่าเรื่องลูกค้านี้ให้นายฟัง  ว่ามีคู่ แข่งใครบ้าง  ลูกค้าให้ความสนใจอย่างไร  Planไว้ว่าจะทำอย่างไร  และจะ ให้นายช่วยอะไรบ้าง.... เช่น  “นายครับ  ช่วยพิจารณาขอราคาพิเศษสำหรับรายนี้หน่อยนะครับ  เขา จะซื้อ 3 เครื่อง  ถ้านายอนุมัติให้  ผมคงขายได้  และคงได้โควตาเดือนนี้   ถ้านายไม่สงสารลูกน้องน้อยๆ คนนี้...ก็ขอให้นึกถึงลูกเต้าที่บ้านมันบ้าง  คง จะต้องอดนมเป็นแน่แท้” แล้วซูเปอร์จะเรียกไปซักถึงที่มาที่ไปของลูกค้ารายนี้  แต่กว่าจะได้ราคา พิเศษมาก็เหงือกแห้งเหมือนกัน  เพราะเซลส์แต่ละคนมี “ลูกอ้อน”  ที่ไม่ เหมือนกัน  ทุกคนพอได้โอกาส  ก็จะขโมยอ่าน “สมุดรายงาน” ของเพื่อน   ว่ามันอ้อนนายด้วยสไตล์ไหน  เราจะได้เลี่ยงๆ ไม่ให้ไปซ้ำกัน ใครที่ยังแต่ง “นิยาย”  สำหรับเขียน Daily Report ไม่เป็น  เขาถือว่า  ยังไม่ ได้เป็น Salesman ตัวจริง เพราะฉะนั้น  ใน Daily Report นั้น  จะเป็นข้อมูลที่เชื่อได้ครึ่งหนึ่ง  เชื่อไม่ ได้ครึ่งหนึ่ง  และไอ้ที่เขียนมา  ก็ต้องกรองแต่เนื้อๆ  พวกลูกอ้อน  ลูกโอด ทั้งหลาย นี่  บางคนไม่ต้องอ่านเลย  ทุกราย พ่อเจ้าประคุณเขียนมาเหมือน กันหมด  “จะซื้อเยอะ....จากซื้อบาน.....” ซึ่งทั้งเซลส์กับซูเปอร์ต้องทันกัน ลุงก็ให้พวกเซลส์เขียน Daily Report มาเหมือนอย่างที่เคยทำ.......แต่เขียน ไปเขียนมาสักพัก   ไอ้ความขี้เกียจเขียน  ขี้เกียจเขียนนิยายในเพื่อนอ่าน   ถึงเขียนไป  เพื่อนก็รู้  เพราะเคยทำด้วยกันมาก่อน  พรรคพวกก็ยกโขยงกัน เข้ามาที่ห้อง.... “คุณอมร....พวกผมมีเรื่องอยากจะคุยด้วยสักครู่ครับ” “เอ้า....เชิญ  เชิญ  มีอะไรว่ามาพรรคพวก”   มีข้อที่น่าสังเกตไหมครับ   เพียง 6 เดือนเท่านั้น  ลุงสามารถทำให้เพื่อนซี้  พูด “คุณ – ผม” ได้ในเวลา ประชุม  แต่พอตอนกินเหล้า  ก็ไอ้....’มร เหมียนเดิม “ผมว่า  ไอ้ Daily Report ที่พวกเราเขียนกันอยู่ทุกวันนี่  คุณก็รู้ว่ามันคือ อะไร  และมันเสียเวลามาก  ผมว่า  คุณยกเลิกมันได้ไหม  ไม่ต้องเขียน   อยากจะรู้อะไร  พวกเราก็จะเข้ารายงานคุณ  ขอคำปรึกษาคุณเหมือนเดิม”   คุณนิพนธ์  เป็นคนเริ่มอย่างเป็นทางการ “อืม.....ผมว่า  ที่คุณว่าก็มีเหตุผลนะ  แต่เราปฏิบัติกันมาอย่างนี้ตั้งนานแล้ว   คุณก็รู้  ผมไปยกเลิก เดี่ยวคุณธวัชก็มาเฉ่งเอา  แกยิ่งเจ้าระเบียบอยู่ ด้วย....”   ลุงรับฟังแบบคาบลูกคาบดอก “ไม่เป็นไรหรอกครับ  ถ้าคุณธวัชถาม  ก็บอกว่า  พวกเราพร้อมใจกันยก เลิก...” “เฮ้ย....เฮ้ย.....ทำอย่างนั้นไม่ได้นาโว้ย......มันต้องมีเหตุผล  คุณจะไปอ้าง ดื้อๆ อย่างนั้น ผมก็โดนคุณธวัชอัดเละซี.....เอาซี  ถ้าอยากเลิก  ก็เลิก  แต่ หาเหตุผลดีๆ ให้หน่อย”   ลุงซักเห็นดีด้วย  ขี้เกียจอ่านเหมือนกันเรื่องนิยาย น้ำเน่านี่ “เอาอย่างนี้ซิครับ  บอกว่า  เครื่องจักรทำบัญชีอย่างที่พวกผมขายนี่  มันก็มี ลูกค้าซ้ำไปซ้ำมาอยู่ไม่กี่ราย...ถ้าจะให้เขียนทุกวัน  มันก็ไม่มีอะไรจะ เขียน  มาเล่ากัน ปรึกษากันจะดีกว่า”  เจ้าสมชายออกความเห็น “เออดี  ถ้างั้นเอาอย่างนี้  ผมไม่อยากให้หยุดไปเลย  คุณช่วยเขียนมาให้ หน่อย  แต่ไม่ต้องเขียนทุกวัน  เอาอาทิตย์ละครั้งก็พอ  เอาแต่เนื้อๆ นะ   นิยาย ไม่ต้อง ...  เรารู้กันอยู่แล้ว...ดีไหม?” หลังจากวันนั้น  ทุกคนก็ออกจากห้องไปอย่างแฮปปี้   แต่พอหลังจากนั้นอีก สองอาทิตย์   คุณทราบไหมว่า  อะไรเกิดขึ้น คุณธวัชเรียกลุงไปพบ  แล้วก็โดนด่าเสียเละ   โดนอัดเละอย่างไร  เดี๋ยวจะมาเล่าให้ฟังต่อครับ จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 23 พ.ค. 50 09:06:39 ]

ความคิดเห็นที่ 60 แอบอ่านซึมซับความรู้อย่างตั้งใจ จากคุณ : papamod - [ 23 พ.ค. 50 09:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ลุงแอ๊ด....คะ สวัสดีตอนเที่ยงค่ะ Daily Report   นี่ยาขมจริงๆค่ะ จากตอนแรก เจ้านายให้ ใส่แฟ้มไว้ถึงเวลาเจ้านายจะอ่านเอง... กลายเป็นว่าใส่มั้งไม่ใส่มั้ง.. เจ้านายถาม... ก็บอกว่า ....เอาไว้ที่บ้านค่ะเมื่อคืนเอาไปอ่านเพื่อรวบรวมข้อมูลลูกค้า.... รอดตัวไปหนึ่งวัน... หลังๆนายให้ส่งอาทิตย์ละครั้ง ต้องมีวางที่บนโต๊ะทำงาน... แรกๆก็ขยันกันดีอยู่ค่ะ....หลังๆชักเหลวไม่เป็นท่า.... เจ้านายเลยสั่งให้ส่งทุกเช้า ประชุมทุกเช้า... เจ้านายก็อดทนกับเราเหมือนกันนะนี่.. ทีนี้ตอนเช้าก็ต้องมารีบปั่นเหมือนลอกการบ้านเลยค่ะ.... บางคนขี้เกียจจัด....รื้อวันเก่าๆที่นายจำไม่ได้มาลบวันที่ออกส่งซะงั้น.... เจ้านายก็มามุขใหม่อีก... ให้เขียนสรุปเป็นสัปดาห์  ไม่ต้องเขียนทุกวัน.... แต่เช้าวันจันทร์ ต้องส่งและประชุมกันถึงเรื่องสัปดาห์ที่ผ่านมา... และสุดท้ายไปๆมาๆ ก็กลับมาเขียน รายวันเหมือนเดิมอีก... เพราะบาง จันทร์ ที่นายไม่ว่างก็ไม่ส่ง....หายไปอีก จริงๆแล้ว  Daily Report    มีความสำคัญนะคะ... 1. เจ้านายจะได้รู้ว่าเราไปไหนมาไหน ทำงานจริงหรือเปล่า  Daily Report     ก็ช่วยได้ 60 % เลยค่ะ 2. จะได้รู้ความคืบหน้าเป็นระยะ ของลูกค้าที่เราไปพบ 3. ข้อนี้สำคัญเลยค่ะ   เวลาเบิกค่าเดินทาง ค่าอะไรต่อมิอะไร เราจะใช้ตัวนี้เป็นตัวอ้างอิง....   ถ้าเราไม่เขียนDaily Report    ไว้ เรานี่แหละจะลืมเองและมั่วไปเรื่อย   เกิดวันไหน ที่เจ้านายนอกจากจะเซ็นต์ส่งๆให้แล้ว เกิดผีเข้า อยากจะเทียบว่าเราโม้หรือเปล่า Daily Report    นี่แหละค่ะที่ช่วยได้.... ส่วน เป้า หรือ target.... เป็นเรื่องปกติค่ะ...ที่ต้องตั้ง target group ไว้ และสุดท้ายต้องมา total target อยู่ดี...... เป้าที่เจ้านายตั้งส่วนใหญ่ มักจะ โอเวอร์ เสมอ เราก็มีหน้าที่ต้องตะกายไปให้ถึงนั่นแหละค่ะ... target  มันจะเพิ่มขึ้นทุกเดือนๆๆๆๆๆ เพื่อกันไม่ให้เรา กั๊กยอดขาย..... เช่นเมื่อลูกค้าสั่งเต็มจำนวนแล้ว ยอดขายคงเส้นคงวาแล้วนั้น เซลส์อาจจะ กั๊กยอดให้ไปเข้าเดือนหน้า แทน.... เพราะยังไง ยอดขายเราก็ถึงเป้าที่วางไว้... เก็บส่วนเกินไว้บอกเจ๊อย่าเพิ่งสั่ง รออีกไม่กี่วันค่อยสั่งเอายอดเข้าเดือนหน้าแล้วกัน... เดือนหน้า เราก็นอนสบายอยู่บ้าน เพราะมียอดสำรองไว้แล้วทำอีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงเป้า.... ดังนั้น...target หรือเป้าหมายยอดขาย จึงควรเพิ่มขึ้นทุกเดือน...... แต่ถ้าบริษัทไหนสงสารเซลส์หน่อยก็อาจจะเป็น 2 เดือน ค่อยเพิ่ม... แต่ แจ่มยังไม่เห็นบริษัทไหนสงสารเซลส์เลยค่ะ... ใกล้สิ้นเดือนทีไหร วิ่ง 4 คูณ  100 เข้าชนลูกค้าทุกที.... ---------------------------------------------------------- จะมาอ่านของลุงแอ๊ดต่อนะคะ... เพราะ ความรู้ของแจ่มจะได้ไม่จมหายไปกับกาลเวลา.... จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 23 พ.ค. 50 12:05:50 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตามคุณพ่อน้องฟ้าใสมาอ่านความเห็นดีๆ ครับ จากคุณ : academician - [ 23 พ.ค. 50 12:40:22 A:130.18.158.159 X: TicketID:075095 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เข้ามาอ่านเรื่อย ได้ความรู้ไปเป็นกระบุง เสริมเพิ่มเติมความรู้ที่มีอันน้อยนิด เพราะเพิ่งเข้ามาอยู่ในวงการธุรกิจกะคนอื่นเค้า ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ดอกไม้ในฤดูฝน - [ 23 พ.ค. 50 12:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ทำเครื่องหมายไว้... จะได้กลับมาอ่านต่อถูก... ดีจัง  ไม่เคยเป็น พนักงานขาย ได้เรียนรู้จากประสบการณ์นักขายตัวจริงเสียงจริง มันส์ ครับ..... จากคุณ : มาต่อไวไว นะครับ (อนาวิน) - [ 23 พ.ค. 50 17:06:40 ]

ความคิดเห็นที่ 65 เข้ามาค่อยๆ เก็บข้อมูลไปเรื่อยๆ ค่า ปีนี้ต้องทำ Career Path ให้กับทีมเซลล์ที่บริษัทด้วย ข้อมูลทั้งหมดเป็นประโยชน์มากๆ เลยค่ะ จากคุณ : แมงปอในไร่ส้ม - [ 23 พ.ค. 50 19:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 66 งั้นชวนคุยหัวข้อใหม่ครับ http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B5439743/B5439743.html จากคุณ : ก้อนหิน MBA - [ 24 พ.ค. 50 02:23:58 ]

ความคิดเห็นที่ 67 โดนอัดเละ  เรื่อง Daily  Report เช้าวันหนึ่ง  ท่ามกลางฝนที่ตกจ๊อกแจ๊ะ  ไม่ยอมหยุด  เสียงคุณธวัชให้ เลขาฯ มาเรียกลุงไปพบ “นั่งซีคุณอมร.....ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณหน่อย”   คุณธวัชมักจะเริ่มต้นด้วยดี อย่างนี้เสมอ “มีอะไรหรือครับ....”  ลุงถามอย่างเฉยๆ เพราะเราเคยคุยกันเป็นประจำ  ไม่ เห็นต้องตื่นเต้น “ได้ยินข่าวว่า คุณไปอนุมัติให้ลูกน้องของคุณส่ง Report อาทิตย์ละครั้ง หรือ?”  คุณธวัชถาม “ใช่ครับ...”  ลุงรับตามความเป็นจริง “เหตุผล...?”  คุณธวัชถามเสียงสูง “ก็...ก็  คือวันหนึ่ง  พวกเซลส์เขามาที่ห้องของผมกันทุกคน  มาปรึกษาว่า ควรจะยกเลิกการเขียน Daily Report ดีไหม?” “ทำไมเขาต้องการจะยกเลิกเสียละ...” “เขาเห็นว่าไม่มีประโยชน์  เนื่องจากผมก็พบกับเขาทุกวันอยู่แล้ว  และ รายงานที่เขียนก็  เอ้อ....เขียนมาอย่างยกเมฆกัน  จริงบ้าง ไม่จริงบ้าง  ผม ก็อยากเรียนคุณธวัชตรงๆ ว่า  ผมเองก็ไม่อยากอ่าน  มันเสียเวลาทั้งคน อ่าน  คนเขียน....ผมเลยขอให้เขาเขียนอาทิตย์ละครั้งแทน....คุณธวัชมี อะไรหรือครับ?”   “คุณรู้ไหม  คุณทำผิดกฎอะไรอย่างหนึ่ง”  คุณธวัชพูด “อะไรครับ  ผมไม่ทราบ....”   ลุงรีบถามอย่างร้อนใจ “มันมีอะไรซีเรียสหรอก  แต่เรื่องอะไรก็ตาม  ที่ปฏิบัติเขาทำมาเป็นประจำ   เป็นประเพณี  ว่าทุกคนต้องเขียน Report ทุกวัน  และส่งทุกวัน  นั่นเป็น ระบบที่เราวางไว้ดีแล้ว  การที่คุณมายกเลิกเป็นให้เขียนอาทิตย์ละครั้ง  มัน จะทำให้แผนกอื่นๆ เอาตามด้วย  นี่ดูรายงานของแผนกแอร์  เขาก็มีคอมเม้น มาว่า  ทีแผนก Office Machine ยังทำได้เลย”   คุณธวัชพูดพลาง เลื่อนกระดาษ Memo จากแผนกแอร์เพื่อขอส่งรายงาน เป็นรายอาทิตย์มาให้ดู “คุณควรปรึกษาผมก่อน....”  คุณธวัชพูด “ผมขอโทษ....ผมไม่นึกว่า  แผนกอื่นเขาจะเอาเป็นตัวอย่าง...”   ลุงขอโทษ อย่างจริงใจ  จริงซิ  แม้แต่เรื่องเล็กๆ  แต่เราอยู่ในบริษัทใหญ่  มีหลาย แผนก  มีหลายหน่วยงาน  อะไรที่เขาทำกันมาก่อน  แล้วเราจะไปยกเลิกเขา นั้น  ต้องระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง  มันอาจจะกระทบกับบริษัททั้งบริษัทก็ได้ “ไม่เป็นไรหรอก  ......  ผมจะอธิบายให้แผนกอื่นเขาฟังเอง....เพราะคุณได้ สั่งการไปแล้ว  หากไปยกเลิก คุณก็จะเสียหน้าเปล่าๆ ....แต่ที่คุณพูด  ดู เหมือนคุณจะไม่ได้สนใจเรื่องรายงานของพนักงานของคุณเลย” “จริงๆ ครับ  คุณธวัช.....”  ลุงสารภาพ  และยอมรับว่า คุณธวัชเป็นลูกพี่ที่ เป็นสุภาพบุรุษทุกคนมากคนหนึ่ง  แกมักจะใช้ความนิ่มนวลในการแก้ปัญหา เสมอ “ผมว่าเอาเวลาไปทำอย่างอื่นจะดีกว่า  มันเหมือนงานรูทีน  ซึ่งใครๆ ก็ต้อง ทำ  ต้องเขียนเป็นประเพณี  แล้วรายงานที่เขียน  มันก็ไม่ใช่ของจริง  เรื่อง จริงๆ นั้น  ผมคุยกับพนักงานขายเขาจะดีกว่า”   ลุงพูดอย่างเปิดอกกับคุณ ธวัช “แล้วเวลาผมจะสั่งเครื่อง  ผมจะต้องเรียกคุณเข้ามาสอบถาม....คุณจะมี สถิติให้ผมดูไหมว่า  ใครไปขายเครื่องรุ่นอะไรบ้าง...?” “แล้วเวลาที่ผม ต้องการหลักฐานว่า  เครื่องที่สั่งเข้ามา  กว่าจะขายได้  มัน ต้องมาสต๊อกอยู่ สามเดือน หกเดือนนั้น  เพราะพนักงานขายของคุณเปลี่ยน ใจ  ไม่ขายรุ่นนั้นแล้วใช่ไหม?” “ถ้าหากผมต้องการรู้ ว่า  ลูกค้ารายใหญ่  ทำไม่ยังไม่ปิดการขาย  จะมีอะไร จะให้ช่วยไหม  คุณทราบไหมว่า  ลูกค้ารายนั้น เซลส์เขาเริ่มไปติดต่อตั้งแต่ เมื่อไหร่....และจนถึงบัดนี้  กี่เดือนแล้วที่ยังปิดไม่ได้” “แล้วอีกอย่างหนึ่ง  ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นระหว่างพนักงานขายด้วยกัน  เช่น   แย่งลูกค้ากัน  คุณจะรู้ไหมว่า ใครไปติดต่อลูกค้ารายนี้ ก่อนหลัง? ......คุณธวัช  สาธยายมาเป็นชุด......ทำให้ลุงต้องคิด “ตัวของคุณเองก็ไม่เชื่อว่าการเขียน Report เป็นประโยชน์ใช่ไหม?”   คุณ ธวัชถามเอาดื้อๆ “เอ้อ....เอ้อ.....” ลุงไม่รู้จะตอบแกอย่างไร  จะบอกไปตรงๆ ว่าจริงๆ แล้วก็ ไม่ค่อยเชื่อเหมือนกันว่ามันไม่มีประโยชน์ก็กลัวแกจะอัดเอา “เอาอย่างนี้ ...... พรุ่งนี้  ผมขอให้คุณเรียกประชุมเซลส์แผนกของคุณทั้ง หมด  และให้ทุกคนทำรายงานขึ้นมาเป็นพิเศษคนละแผ่น  ว่า  ภายใน 9 เดือน ข้างหน้า  จะขายเครื่อง Model ไหน  เท่าไหร่  คุณก็รู้นี่ว่า Lead Time ของเรา  เมื่อสั่งเครื่องครั้งหนึ่ง  โรงงานต้องใช้เวลาผลิต 6 เดือน  กว่า จะ Ship มาทางเรือ อีก 1 เดือน  เสียเวลาออกของอีก 15 วัน  รวมเวลาทั้ง สิ้น ก็เป็นเวลา 7 เดือนครึ่ง กว่าเครื่องจะมาถึงโกดังของเรา ดังนั้น  พนักงานขายที่ทำรายงานมาว่า  อีก 9 เดือนจะขายเครื่อง Model ไหน  นั้น  เป็นสิ่งที่จำเป็นมาก  เพราะถ้าเราสั่งผิด Model หรือเป็นรุ่นที่ พนักงานไม่ขาย  หรือขายไม่ออก  ของก็จะค้างสต๊อก  แล้วเซลส์ก็จะ โวยวายว่าคุณบริหาร Stock ไม่ได้เรื่อง....”  คุณธวัชพูดเสียยาวเฟื้อย “ขอโทษครับ  คุณธวัช  ทำไมไม่เป็น 7 เดือนครึ่งละครับ  ทำไมต้องเป็น 9 เดือน ในเมื่อของมาถึงโกดังแล้ว  เราก็รีบขายเลยไม่ได้หรือครับ”   ลุง สงสัย “คุณอมร  คุณอย่าลืมว่า  เวลาคุณให้เขาทำรายงานอะไรให้คุณ  คุณสั่งปุ๊บ   จะเอาปั๊บเลยหรือ.....มันต้องเวลาเขาวิเคราะห์  เช็คกับลูกค้า  สำรวจ Prospects ถ้าจะให้ละเอียดจริงๆ คุณต้องให้เวลาเขาอย่างน้อย 1 อาทิตย์   แล้วมาเสียเวลาที่คุณตรวจสอบอีก 1 อาทิตย์  กว่าจะส่งมาถึงผม  และผมก็ ต้องใช้เวลาอีก 1 อาทิตย์กว่าจะพิจารณาเรื่องจำนวนของ  เรื่องเงินสดของ บริษัทว่าจะได้สั่งได้หรือไม่  และอีก 1 อาทิตย์สำหรับให้โรงงานตรวจสอบ และ Confirm กลับมายังเรา  ทั้งหมดกินเวลาอย่าน้อยก็ 4 อาทิตย์หรือ 1 เดือน....นี่หากไม่มีอะไรติดขัดนะ...” เออ...จริงแฮะ  ไอ้เราก็บอกลูกน้องไปอยู่เสมอว่า  Lead Time ของโรง งาน ใช้เวลาผลิต 6 เดือน  เด็กมันเลยเอาตัวเลข 6 เดือนมาคำนวณว่าจะขาย อะไรบ้าง....นี่มันผิดไปตั้งไกลนะนี่ “ดังนั้น หมายความว่า เสียเวลาใน Office ของเรา 3 อาทิตย์  ให้เมืองนอก คอนเฟอร์มอีก 1 อาทิตย์  ผลิต 6 เดือน  เป็น 7 เดือนแล้วนะครับ  กว่าจะ Ship มาทางเรืออีก 1 เดือน  เสียเวลาออกของอีก 15 วันก็ 8 เดือนครึ่ง  เรา ก็สามารถส่งของถึงลูกค้าได้ใช่ไหมครับ .......” “แล้วพอคุณแกะเครื่องเสร็จ  ก็ส่งลูกค้าเลยรึงัย  ใจคอจะไม่ต้องรอให้ช่าง ปรับเครื่อง  เทสเครื่องก่อนหรือไง?”...คุณธวัชค้อนลุงเสีย 3 ตลบ เออ  จริงของแกอีก.....งั้นก็เป็น 9 เดือนตามที่คุณธวัชว่า  ถูกต้องแล้ว “ดังนั้น  เวลาคุณชี้แจงลูกน้อง  จะต้องบอกเขาให้ละเอียด  เพราะทุกคนมี   Lead Time ของโรงงานอยู่ในมือ.  ลูกน้องของคุณจะได้คำนวณถูก....” “แล้ว...เรื่อง Report ละครับ.....ตกลงคุณธวัชเห็นด้วยที่จะให้ลูกน้องของ ผมส่งอาทิตย์ละครั้งใช่ไหมครับ?”  ลุงย้ำเพื่อความเข้าใจ “ก็แล้วแต่คุณ  ถ้าคุณเห็นว่า การเขียนทุกวันมันจะเป็นภาระ  ในเมื่อเซลส์ ของคุณมั่นใจว่า  จะเขียนทุกอาทิตย์  และจะทำให้ Report แม่นยำขึ้น....” “หลักการของการทำ Report ก็ไม่มีอะไรมาก  ทำให้มันง่ายที่สุด  แต่ต้อง Cover ในเรื่องดังต่อไปนี้ • ต้องง่ายต่อการเขียน สะดวก ใช้เวลาน้อย ให้น้อยที่สุด  อย่าให้ เป็นภาระกับเซลส์และตัวของเราซึ่งต้องเป็นผู้อ่าน • ต้องมีรายละเอียดครบถ้วน ตามความจำเป็น  เรื่องนี้สำคัญ มาก  เพราะการทำ Report เท่ากับเป็นการควบคุมการทำงานของเซลส์ไป ในตัว  เขาไปที่ไหน  ไปถูกตามวัตถุประสงค์หรือเปล่า  อย่าลืมว่า  เซลส์นั้น พยายามจะขายสินค้ากับทุกคนที่เขาเจอ  แต่บางทีที่ไปเสียเวลาโดยไร้ ประโยชน์  เพราะเขาไม่ใช่ลูกค้าของเรา • ต้องสามารถเก็บเป็นสถิติได้  เช่น  จำนวนไมล์ในการเดินทาง   หรือ  ค่าพาหนะที่เราต้องจ่ายเขา • ต้องเป็นการสื่อความสองทาง  นี่เป็นหลักสำคัญมาก  เซลส์ที่ ไม่เขียน  เพราะเขาเขียนไปแล้วหาย  เขียนแล้วหาย  นายไม่เคยเรียกไป ถาม  บางทีเขาเขียนขอความช่วยเหลือมา  เราก็ไม่ Response เขา  แล้ว เขาจะเขียนไปทำไม • สามารถใช้เป็นเครื่องมือวัดประสิทธิผลการทำงานของพนักงาน ขายได้ “ครับ  ผมจะทำตาม..... และมีอะไรอีกไหมครับ?”.....ลุงแสดงอาการ ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาทันใด "อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง  การชี้แจงให้พนักงานขายเห็นถึงผลประโยชน์ของ Reportนั้น   ผมจะให้คุณเอาหลักการนี้ไปลองศึกษาดู  ถ้าเห็นว่าดีก็ลองเอา ไปใช้ดูแล้ว....อย่าลืมว่า  เรื่องที่ผมพูดกับคุณข้างต้นนั้น  เป็นรื่องที่ตัวคุณ และบริษัทจะได้ประโยชน์จากการทำรายงาน  แต่อย่าเอาไปพูดกับเซลส์   เขาไม่ฟังหรอก  สิ่งที่เขาสนใจ และจะฟังก็คือ  “รายงานจะเป็นประโยชน์ต่อ ตัวเขาอย่างไรบ้างเท่านั้น”  แล้วก็อย่าลืมส่งรายงานเรื่อง Stock ใน 9 เดือนหน้าให้ผมทราบภายใน  ....” “2 อาทิตย์ครับ”  ลุงก็เป็นเหมือนกัน พลางเดินออกมาพร้อมด้วยกระดาษใบหนึ่ง  มีข้อความสั้นๆ ว่า รายงานมีประโยชน์ต่อพนักงานขายอย่างไร? 1. ประหยัดเวลา...ในการรายงานผลของการปฏิบัติงาน 2. มีสินค้าที่ต้องการจะขายเพียงพอในสต๊อก...เมื่อต้องการ 3. เมื่อต้องการความช่วยเหลือ....ขอได้ทันที 4. ราคา, เงื่อนไข.......ได้รายงานให้ทราบแล้ว 5. ลูกค้ารายนี้....ถ้าขายได้....เป็นของเราแน่นอน 6. ถ้ามีปัญหา....ให้เรียกมาถาม...ถ้าไม่ถาม...ถือว่าไม่มีปัญหา 7. เป็นเครื่องมือสร้างความสัมพันธ์อันดี ระหว่างเจ้านาย, เพื่อนพนักงานขายด้วยกัน 8. เป็นเครื่องมือวิเคราะห์การทำงานของตนเอง ลุงอ่านแล้วชอบใจ  ใครจะนำไปใช้  ก็ไม่หวงห้ามแต่ประการใด ว่าแล้วลุงก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน  ก็เจ้านิพนธ์ลูกน้องตัวดีนะซี  เมื่อคืน ชวนไปกินส้มตำปูดองฟาดเข้าไปสามชาม  กับแม่โขงหนึ่งแบน ทำเอาข้าศึกวิ่งเข้าประชิดประตูหลังบ้านโดยไม่ให้ตั้งตัว นี่แหละครับ  เหตุผลของ การที่โดนคุณธวัชแกอัดเสียจน เละไปจริงๆ .... หากช้าไปเพียวเสี้ยววินาที ขอจบลงด้วยข้อเขียนนี้นะครับ  แล้วเจอกันใหม่  เมื่อชาติต้องการครับ จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 24 พ.ค. 50 09:11:28 ]

ความคิดเห็นที่ 68 โอ้ ... ขอบคุณมากค่ะ ความรู้อัดอยู่ในกระทู้เพียบเลย อยากจะเลิกอ่านหนังสือ มานั่งอ่านกระทู้แทน ประสบการณ์จริง  กับ ทฤษฏี ต่างกันลิบลับ จากคุณ : น้องหนูสะดิ้งน้อย - [ 24 พ.ค. 50 19:00:13 ]

ความคิดเห็นที่ 69 มาเก็บข้อมูลครับ... จากคุณ : Dman - [ 29 พ.ค. 50 01:34:12 ]