PANTIP.COM : B5918893 “จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 1 เริ่มต้นของชีวิต “นักขาย” อีกครั้ง []

“จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 1 เริ่มต้นของชีวิต “นักขาย” อีกครั้ง

“จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 1 เริ่มต้นของชีวิต “นัก

ขาย” อีกครั้งหนึ่ง

ตอนบ่ายวันหนึ่ง ท่ามกลางอากาศร้อนระอุของเดือน

เมษายน พ.ศ. 2515 ลุงกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้อง

แอร์เย็นฉ่ำสบายใจเฉิบ ทันใดนั้น ก็มีเสียงจากรีเซบชั่นซึ่ง

นั่งอยู่ด้านหน้าของออฟฟิตดังขึ้น

“คุณอมรขา มีคนมาขอพบคะ”

ลุงเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นคุณผู้ชายสองสามคน แต่ละคน

แต่งตัว ใส่เสื้อแขนยาว ผู้เน็คไทเรียบร้อย มีคนหนึ่งในนั้น

รูปร่างท้วมๆ อูมๆ ดูภูมิฐานประกอบกับสูทสีเข้ม ทำให้ลุง

ยืนขึ้นต้อนรับในทันที

“สวัสดีครับ ผมชื่ออมร ถาวรมาศ….มีอะไรจะให้ผมรับใช้

ครับ”

ลุงมักจะติดคำว่า “อมร ถาวรมาศ” เวลาแนะนำตัวเอง ไม่

ว่าจะอยู่ในออฟฟิต หรือออกไปหาลูกค้าข้างนอก ก็ต้อง

เอ่ยทั้งชื่อและนามสกุลพร้อมกันไปเสมอ

“ที่นี่มีใครพอที่จะพูดคุยเรื่องธุรกิจกันได้บ้างครับ”

ชายคนใส่สูทพูดขึ้น

“ผมก็ได้ครับ ไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไร ผมเป็นเซลส์

ซูเปอร์ไวเซอร์ของแผนกเบอร์โร่ส์ครับ”

“ผมต้องการพูดกับคนที่ใหญ่กว่านี้….ไม่ใช่คุณไม่สำคัญ

นะ แต่นี่เป็นธุรกิจที่สลับซับซ้อนและสำคัญมาก”

“ได้ครับ ผมจะให้คุณพบกับคุณธวัช ยิบอินซอย ซึ่งเป็นผู้

จัดการของแผนกนี้ …แต่จะให้ผมไปเรียนท่านว่าใครจะมา

พบและด้วยธุระอะไรหรือครับ”

“เอาคุณเอานามบัตรนี้ไป…แล้วช่วยเรียนท่านว่า ผมเป็นตัว

แทนจากหน่วยราชการแห่งหนึ่ง อยากคุยเรื่องธุรกิจ

คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่กับท่าน”

แล้วลุงก็เข้าไปเรียนคุณธวัช ยิบอินซอย ซึ่งนั่งอยู่อีกห้อง

หนึ่ง ท่านเป็นทั้งผู้จัดการของแผนกเครื่องใช้สำนัก

งาน “เบอร์โร่ส์” ซึ่งเป็นสินค้าอุปกรณ์สำนักงานครบวงจร

จากสหรัฐอเมริกา ชื่อเต็มๆ คือ Burroughs บางคนก็อ่าน

ว่า “เบอรูท” บางคนก็อ่านว่า บูเล่อร์ แต่เราพวกเซลส์มัก

จะอ่านกันอย่างง่ายๆ ว่า “เบ้อเร่อ” ซึ่งถ้าเจ้านาย หรือคุณ

ธวัชได้ยิน ก็มักจะโดนแซวว่า จะให้เปลี่ยนชื่อแผนกหรือ

ท่านจะต้องให้เรียกให้ถูกต้องเสมอ

ลุงพาชายกลุ่มนั้น เข้าไปคุยกับคุณธวัชตามลำพัง ลุงก็ไม่

รู้ว่าธุรกิจที่สลับซับซ้อนและสำคัญนั้นคืออะไร เห็นหาย

อันไปอยู่นาน พนักงานเอากาแฟเข้าเสริฟ 2-3 รอบ จนใน

ที่สุด หลังจากที่ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง ชายทั้งหมดก็เดิน

ออกจากห้องมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส คุณธวัชเดิน

ออกมาส่งด้วยความสุภาพนอบน้อม

“ผมกราบลาละครับ หากคุณธวัชตัดสินใจอย่างไรก็ติดต่อ

ไปที่โทรศัพท์ในนามบัตรนะครับ แต่อย่าช้านะครับ ท่าน

กำลังรอคำตอบอยู่…..”

เสียงชายผู้นั้นบอกลาคุณธวัช แล้วก็ขึ้นรถแท็กซี่กลับไป

คุณธวัชเรียกลุงเข้าไปพบทันทีหลังจากที่ชายกลุ่มนั้นกลับ

ไป

“เราเห็นจะต้องลองทำงานใหญ่กันสักรอบแล้วคุณอมร”

ที่บริษัท ยิบอินซอย เรามักจะเรียกขานทั้งเจ้านายและลูก

น้องว่า “คุณ” กันทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร คนที่ได้รับ

การเอ่ยชื่อว่า “นาย” มีแต่ระดับผู้ก่อตั้งบริษัทเท่านั้น ซึ่งก็

มี “นายยิบอินซอย” “นายฉันทร์ ลายเลิศ” “นายจู ชู

ตระกูล” ซึ่งเป็นทั้งเครือญาติและเริ่มก่อตั้งบริษัทด้วยกัน

มาตั้งแต่บริษัทยังเริ่มกิจการใหม่ในเหมืองแร่เล็กๆ และรับ

เหมาถมหินทางรถไฟอยู่ที่ อำเภอทุ่งสง จังหวัดนครศรี

ธรรมราช ต่อมาจึงได้ย้ายมาตั้งสำนักงานใหญ่ที่ถนนมหา

พฤฒาราม กรุงเทพ

“มีอะไรหรือครับคุณธวัช เห็นคุยกันอยู่เกือบชั่วโมง”

ปกติลุงไม่เคยเห็นคุณธวัชคุยกับใครนานขนาดนั้น

“พวกเขามาจากตัวแทนหน่วยราชการแห่งหนึ่ง เขาเสนอให้

เราไปขายระบบคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่….”

“ระบบคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่..?????” ลุงอุทานขึ้นด้วย

ความประหลาดใจ

“ใช่ ระบบคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ ใหญ่กว่าที่เราขายอยู่นี้

มาก ซึ่งเขาได้ติดต่อไปทางเมืองนอกแล้ว เมืองนอกจึงรี

เฟอร์มาถึงเรา เขาจะต้องใช้ขนาด บี 4700 ซึ่งเป็น

คอมพิวเตอร์ที่เราไม่รู้จักมาก่อน…..มันใหญ่กว่าเครื่องที่

เราขายอยู่มากมาย ราคาคงนับร้อยล้านบาท…..”

ลุงนั่งฟังคุณธวัชเงียบ เพราะไม่รู้จะออกความเห็นอย่างไร

“เราต้องลอง….ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ ผมไม่ค่อยเชื่อใจนัก

หรอกว่าจะสำเร็จ รู้สึกว่างานมันจะสลับซับซ้อนมากมาก

มาย แต่ถ้าเราไม่ลอง เราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไร.......”

“แล้วคุณธวัชจะทำอย่างไรต่อไปครับ………..”

ลุงถามขึ้นมา ก็เพราะไม่รู้จะถามอะไร

“ผมจะโทรเลขติดต่อกับทางเมืองนอก ลองขอข้อมูลมา

แต่นี่ ทางเราต้องมีผู้รับผิดชอบ และงานนี้ต้องเป็นความ

ลับเพราะผมรับปากเขาไว้แล้ว การติดต่อให้รู้กันน้อยคนที่

สุดและนี่คือเหตุผลที่ผมเรียกคุณเข้ามา”

“คุณธวัชหมายความว่า……”

“ใช่ ผมจะให้คุณรับงานนี้ นอกเหนือจากงานที่คุณทำอยู่

การขายระบบคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่อย่างนี้ ในเมืองไทย

ก็มีเพียงรายเดียวที่ครองตลาดเกือบ 100% ซึ่งเราจะต้อง

เอาชนะไอบีเอ็มให้ได้ ผมจึงอยากให้คุณลองจับงานนี้ดู

เพราะจะเป็นของใหญ่ ใหม่และแปลกประหลาดที่สุด….

ถ้าเรามีโอกาสชนะ ก็จะเป็นการขายที่ประหลาดใจคู่ต่อสู้

ที่สุดที่จู่ๆเราก็ได้ออเด้อร์มา ดังนั้น เราต้องทำโดยไม่ให้คู่

แข่งขันรู้ตัว ทุกอย่างที่ทำกัน รับรู้กันอยู่เฉพาะเรา สอง

คนเท่านั้น คนในบริษัทก็รู้ไม่ได้ เพราะอาจจะเอาไปพูด

กันจนเสียแผน เข้าใจนะอมร

และผมหวังว่า คุณไม่ควรหนักใจมากเกินไป เพราะหากเรา

ขายไม่ได้ ก็ไม่เห็นเสียหายอะไร มันเป็นการท้าทายที่คุณ

จะได้เรียนเรื่องแปลกใหม่……ผมดูแล้วคุณเป็นที่ชอบ

ท้าทายไม่ใช่หรือ….ตกลงนะคุณอมร”

ครับ……คุณธวัชที่รัก ก็ท่านเล่นพูดเอง สรุปเองอย่างนี้

ลุงจะมีอะไรไปขัดคุณธวัชได้เล่า ก็ต้องรับปากไปอย่างนั้น

เอง ใจหนึ่งก็บอกดีเหมือนกัน จะได้มีของใหม่ๆขาย อีก

ใจหนึ่งก็บอกเฉยๆ เพราะเรื่องนี้อาจเงียบหายไปพร้อมกับ

คนที่มาติดต่อเพราะได้ยินข่าวบ่อยๆ ว่าสมัย “เฮีย” ยังอยู่

ก็มีมาติดต่อบ่อยๆ

แต่ความเป็นนักขายเก่า ถึงแม้ว่าตอนนี้จะได้รับแต่งตั้งให้

เป็นซูเปอร์ไวเซอร์คุมลูกน้องถึงห้าคนแล้วก็ตาม พลัง

ของ “นักขาย” ยังลุกโพลงอยู่ไม่ได้ดับมืดมิดลงแต่

ประการใด

อ้า….คุณอมรได้เริ่มต้นงานขายอีกครั้งหนึ่งแล้ว แต่การ

ขายครั้งนี้เป็นครั้งที่ประหลาดที่สุดที่ไม่มี Information

อะไรสักอย่างเดียวแม้กระทั่งแคตตาล๊อกและรายชื่อของ

คนที่จะมาเป็นลูกค้า …..แต่ก็ต้องลองดูกันซักตั้ง

amorntvm@anet.net.th

จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 15 ต.ค. 50 11:17:43 ]