PANTIP.COM : B6062091 “จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 13 ตั้งบริษัทใหม่ []

“จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 13 ตั้งบริษัทใหม่

“จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 13 ตั้งบริษัทใหม่

เราฉลองกันอยู่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ ก็มีข่าวแว่วเข้าหูว่า IBM

ซึ่งเปรียบเสมือนโมฮัมหมัด อาลี ต้องมาพ่ายแพ้แก่เขา

ทราย แชมป์โลกที่เมืองไทยนั้น มันเป็นข่าวที่ยอมรับไม่

ได้……

ตอนนั้น MD ของ IBM เป็นฟิลิบปินส์ เซลส์เมเนเจอร์รู้สึก

จะเป็น คุณสมภพ อมาตยกุล (อดีตรัฐมนตรีของไทยสมัย

หนึ่ง) และยังมี คุณอนันต์ ลี้ตระกูล คุณปราโมทย์ พงษ์

ทอง และ “คนดังๆ” อีกพะเรอเกวียน ได้ยินข่าวว่า โดน

ทางเมืองนอกเฉ่งปี๊มาเหมือนกันว่า ทำอย่างไรจึงหลุดให้

เจ้าเด็กที่ฟันน้ำนมก็ยังไม่ขึ้นสำหรับวงการคอมพิวเตอร์

ได้….

แต่ลุงมัวแต่สับสน วุ่นวายกับภาระอันใหม่ ที่ต้องจัดการ

ไม่ว่าการรับคนเข้ามาทำงาน การหาทีมงาน การจัดตั้ง

องค์กรใหม่เพื่อมารับภาระกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นโดยเราไม่ทัน

รู้เนี้อรู้ตัว……ลุงจึงไม่ได้สนใจกับข่าวนี้เท่าไหร่

เราไม่ได้ข่าวแน่ชัดว่า เรื่องมันเกิดขึ้นอย่างไร บางข่าวที่

ได้ยินก็ว่า IBM วิ่งโร่เข้าไปหาคุณบัญชาท่านประธานใหญ่

กล่าวหาว่าคณะกรรมการลำเอียง และบางคนมีผล

ประโยชน์กับเรา

บางเสียงก็ว่ากรรมการฟ้องกันเอง เอาเป็นที่แน่ชัดไม่ได้

แต่คุณบัญชาก็สั่งสอบสวนเรื่องนี้ จนประมาณ 2 อาทิตย์ก็

ไม่มีมูลความจริงแต่ประการใด ก็ตัดสินให้เราชนะ IBM

อย่างขาดลอย

ต่อไปก็เป็นขั้นตอนในการทำสัญญา ซึ่งต้องรอบคอบและ

ป้องกันความผิดพลาดของทั้งสองฝ่ายไว้เต็มประตู และ

เป็นเรื่องที่เราทั้งสอง หมายถึง ธนาคารกับบริษัทฯ ต่างก็

ให้เอาข้อเสนอ และประกาศประกวดราคาของทั้งสองฝ่าย

ไปให้สำนักงานทนายความศึกษา และหาทางในการทำ

สัญญา

การใช้เวลาทำสัญญานานมาก…..ทางเราใช้สำนักงานของ

อาจารย์เสนีย์ ปราโมทย์ ซึ่งเป็นสำนักทนายความที่ดังที่

สุด และแพงที่สุดในสมัยนั้น

ลุงจำได้ว่า เวลาไปพบท่านเสนีย์ครั้งหนึ่ง ต้องไปนั่งรอ

เป็นชั่วโมง เพื่อให้ท่านเล่นเปียโนให้สุขอุราในอารมณ์เสีย

ก่อน จึงอนุญาตให้เราเข้าไปพบได้

ที่บริษัทเอาสำนักงานของอาจารย์เสนีย์ ก็เพื่อจะขู่

ธนาคารเบาๆ ว่า “เราก็มีสำนักงานทนายความชั้นหนึ่งเป็น

ผู้ร่างสัญญานะว้อย…..ดังนั้น อย่าบีบกันให้มากไปนัก”

เพราะธนาคารเมื่อได้ฟังข่าวที่เป่าหูจาก IBM ก็ไม่ค่อยเชื่อ

น้ำหน้าเราเท่าไหร่ จึงงัดทั้งข้อปรับ ข้อเปรียบถ้าทำไม่ได้

ดังสัญญา ออกมาใส่เราอย่างเต็มที่

โดยเฉพาะข้อที่ว่า เราจะต้องมีเครื่อง Back Up ให้ธนาคาร

ใช้เป็น First Priority ในอันดับแรกที่เครื่องของธนาคาร

เกิดใช้ไม่ได้ จะต้องเป็น Configuration เดียวกัน ต้องมี

Operating System ที่สามารถใช้แทนกันได้ทันที มี

ระบบ Diskและ Tape เหมือนกัน และต้องอยู่ในสถานที่

ใกล้กับธนาคาร……

สารพัดที่ธนาคารจะใส่ Conditions เข้าไปเพื่อให้เชื่อใจได้

ว่า บริษัทจะสนับสนุนเขาอย่างเต็มที่หากมีอะไรเกิดขึ้น

ซึ่งเป็นการสร้างภาระให้เรามากขึ้นอีกเท่าตัว ทั้งทางด้าน

Hardware , Software, Peopleware โดยเฉพาะ

Moneyware

สำหรับ ระบบ IBM เขามีศูนย์บริหารลูกค้าพร้อมอยู่แล้ว

และเขานิยมให้ลูกค้า Back Up กันเอง ตอนนั้นตั้งอยู่ที่

ตึก IBM ใกล้กับดุสิตธานี

นอกจากจะช่วยให้ IBM ประหยัดเงินในการลงทุนในแต่ละ

ส่วนแล้ว (IBM พูดว่า) เป็นการช่วยให้ลูกค้าเกิดความ

สะดวกยิ่งขึ้นอีกด้วย

โดย IBM อ้างว่า ของเขามีสถานที่ Back Up ทั้งเครื่องเล็ก

เครื่องน้อยเกือบ 50 เครื่องในกรุงเทพซึ่งจะไปใช้ที่ไหนก็

ได้ตามสะดวก แล้วแต่จะตกลงกันเอง (โดย IBM จะไม่

เข้าไปก้าวก่ายอะไรทั้งสิ้น หมายความว่า ให้ลูกค้าตกลง

เรื่อง Back up กันเอง)

ซึ่งหากพิจารณาไปถึงในรายละเอียดจริงๆ แล้ว ถ้า

ธนาคารต้องการทำ Back Up จริงๆ ก็ต้อง Load Data ขึ้น

เทป แล้ววิ่งไปหา Configuration ที่มี Operating ที่เหมือน

กันกับเครื่องที่เสนอให้ธนาคาร แล้วยังมีปัญหาเรื่อง

Security อีก ซึ่งไม่ง่ายดังที่ IBM พูดเลย แต่ตอนนั้น

IBM เป็นเสมือนพระเจ้า ทางคอมพิวเตอร์ IBM พูด

อะไร “ไม่มีคำว่าผิด”

จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 25 พ.ย. 50 22:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 1

การที่เราต้องโดนบีบให้ใช้ Configuration ที่ใช้แทนกัน

ได้กับที่เสนอที่ธนาคารกสิกรไทย ก็เหมือนเราขายเครื่อง

แถมเครื่อง

Costing ที่ทำให้กับ Burroughs สูงขึ้นเป็นสองเท่า ยังโชค

ดีที่ตอนนั้น ระบบ Hardware ยังมีราคาแพงอยู่ และราคา

ที่เสนอให้ธนาคาร ก็คิดราคาเกือบ 100% (ท่านผู้

อ่านอย่านึกว่าเราเอาเปรียบธนาคารนะครับ การขาย

อุปกรณ์ไฮเทคสมัยนั้น ต้องบวกเรากำไรไว้อย่างน้อยก็

60% ทั้งนั้น ถาม IBM ดูก็ได้) ส่วนราคาของ Software ก็

ยังไม่ได้คิดอะไรจริงจังนัก แถมๆ แจกๆ ให้กันส่วนใหญ่

ซึ่งเรียกภาษาธุรกิจคอมพิวเตอร์ว่า ยังเป็นระบบ Bundle

System อยู่

ทางยิบอินซอยก็ต้องแก้เกมกันยกใหญ่ว่า จะทำอย่างไร

ให้พอเหลือกำไรมาเป็นค่าใช้จ่ายบ้าง เพราะถ้าเราขายไป

แล้วไม่ได้กำไรเลย เงินรายได้เอาไปลงทุนจนหมด และ

ยังมีค่าใช้จ่ายต่อเนื่องเรื่องคน เรื่องค่า Maintenance เรา

ก็อาจจะอยู่ไม่รอด

นี่ก็เป็นข้อคิดอย่างหนึ่งว่า การคิดจะทำอะไร มันต้องคิด

ในระยะยาว คิดให้รอบคอบ จะเอา “มัน” แต่อย่างเดียว

หาได้ไม่

ในตอนหลังๆ พอคอมพิวเตอร์เริ่มบูมในเมืองไทย

ทุกบริษัทฯ ก็หันมาลงทุนระบบคอมพิวเตอร์กันเป็นแถวๆ

ทั้งที่ตนเองไม่ได้อยู่ในธุรกิจนั้นมาก่อน เช่น ปูนซิเมนต์

ไทย บริษัท หนังสือพิมพ์ผู้จัดการ บริษัท สหยูเนี่ยน

ฯลฯ และแล้วในที่สุดก็ค่อยๆ เลิกรากันไป…..

รายสุดท้ายนี้จำได้ว่า น่าจะเป็นของนามสกุล “ภิรมย์

ภักดี” ที่ขายซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ในเมืองไทยให้กรม

อุตุฯได้เครื่องเดียวแล้วเลิก……….หันไปขายเบียร์มันกว่า

กันเยอะเลย

ยิบอินซอยก็เหมือนกัน ถ้าเราขายได้เครื่องเดียว เรา

ก็ “เจ๊ง” ดังนั้น ถ้าจะทุ่ม ต้องทุ่มให้สุดตัว และหวังว่าจะ

ต้อง “แจ้งเกิด” ให้ได้ การขายคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่

เพียงเครื่องเดียว เราไม่เรียกว่าเป็นการแจ้งเกิด แต่เป็น

การแจ้ง “อำลาเพื่อการตาย” มากกว่า ดังนั้น เราต้องขาย

ให้ได้มากกว่าหนึ่งเครื่อง จึงจะคุ้มที่ได้ลงทุน ลงแรงทั้ง

หมดไป

เราจึงจะคิดทำ Join Venture โดยดึงต่างประเทศเข้ามา

ร่วมทุนด้วย โดยการตั้งบริษัทใหม่ขึ้นมา ชื่อว่า บริษัท

ศูนย์คอมพิวเตอร์ประเทศไทย จำกัด หรือ Thailand

Computer Center Co., Ltd. เพื่อทำหน้าที่เป็นศูนย์

Back Up ให้ธนาคาร

และใช้เวลาที่เหลือทำเป็น Service Bureau คือขายเวลา

ของเครื่องคอมพิวเตอร์ในส่วนที่เหลือให้บริษัท หรือหน่วย

ราชการหรือองค์กรอื่นใดที่ประสงค์จะใช้คอมพิวเตอร์ แต่

ยังไม่มีระบบใช้ หรือยังไม่มีโนบายจะซื้อจะเช่า ให้มาใช้

บริการของศูนย์บริการก่อน

โดยคิดค่าบริการเป็นชั่วโมงต่อ CPU ซึ่งสมัยนั้นก็มี

บริษัท ดาต้าแมท จำกัด และ บริษัท บางกอก ดาต้า เซน

เตอร์ จำกัด อยู่เพียงสองหน่วยงานเท่านั้นที่ให้บริการทาง

ด้านนี้อยู่

เราจัดตั้งบริษัทขึ้นใหม่ที่ ตึกเตียวฮง สีลม ซึ่งไม่เกิน หนึ่ง

กิโลเมตรจากธนาคาร ตามสัญญา โดยเอาทีมงานจากซึ่ง

เป็นฝรั่งจากไซง่อนเข้ามาทำหน้าที่ในการวางแผนงาน

วาง Floor Plan และวางระบบ Security ให้เป็นมาตรฐาน

บริษัทที่มาจากไซ่ง่อนนี้ ก็เป็นฝรั่งที่เชี่ยวชาญในระบบ

คอมพิวเตอร์กันทุกคน เริ่มตั้งแต่ตัวนายใหญ่ ชื่อเจ้า

Howard จนถึง ตัวลูกกระเปี๋ยก ทำหน้าที่เป็น System

analyst ชื่อ Clause Jencen

ตอนที่ลุงไปดูงานและถือโอกาสเยี่ยมพวกนี้ที่ไซ่ง่อน

ตอนนั้นกรุงไซ่ง่อนยังไม่แตกเป็นของคอมมูนิสต์ บ้าน

เมืองของเขาน่าอยู่ มีผู้คนขวักไขว่มากมาย โดยเฉพาะ

สาวๆ ที่ใส่เสื้อผ้าผ่าข้างแล้วนุ่งกางเกงทับ…ซึ่งเป็นเครื่อง

แต่งกายประจำถิ่นนั้น แต่ละคนสวยหยาดเยิ้มไปทั้งนั้น

เวลาถีบจักรยานกันเต็มถนน กางเกงบางเบาพริ้วสะบัดกับ

สายลม ดูแล้วงามตาพิลึก

ตอนนั้นลุงได้ไปดูงานในไซง่อนหลายวัน เห็นเขาใช้ระบบ

คอมพิวเตอร์ที่ทหารอเมริกันนำเข้าไปใช้ในเมืองเขาแล้วมี

หลายสิบระบบ ตั้งแต่ระบบใหญ่โตมหึมา จนเครื่องเล็กจิ๋ว

นับว่าแตกต่างกับบ้านเรามาก ที่เพิ่งจะเริ่มเตาะแตะทาง

ด้านนี้

ฝรั่งที่เป็นนายใหญ่ของพวกฝรั่งที่ไซ่ง่อนคงคิดสาระตะ

แล้วเห็นว่า อเมริกันจะต้องแตกแน่นอน อนาคตทางด้าน

ภาระกิจที่ไซ่ฮ่อนไม่มีอีกต่อไปจึงตัดสินใจย้ายฐานมาอยู่

เมืองไทย เจอเราเข้าซึ่งกำลังหา Partner อยู่พอดี ก็เลย

ตกลงกันได้โดยง่าย

ตอนนั้นลุงได้รับการแต่งตั้งให้เป็น รองกรรมการผู้จัดการ

บริษัทศูนย์คอมพิวเตอร์ไทย นี่เข้าอีกตำแหน่งหนึ่ง

นับเป็น “ลูกจ้าง” คนแรก ของบริษัท ยิบอินซอย จำกัด ที่

ได้ขึ้นถึงตำแหน่ง “กรรมการ หรือ Director” ของบริษัทฯ

ในเครือ (อันนี้คุณธวัชเป็นผู้บอก….ลุงไม่ได้นึกเอาเอง)

ยังความภูมิใจให้ลุงยิ่งนัก

การปกครองฝรั่งนี่ไม่ใช่ของง่าย โดยเฉพาะต้องปกครอง

คนซึ่งมีทั้งความรู้ และวัยวุฒิ อย่างเจ้า Howard นั้นแก่กว่า

ลุงตั้งหลายปี ความรู้เรื่องคอมพิวเตอร์ก็เทียบกันไม่ติด

เราจะไปสั่งอะไรเขาได้ แต่ก็พอเอาตัวรอดไปได้ที่ได้คุณ

ธวัชช่วยเหลืออยู่ตลอดเวลา เวลามีปัญหาทีไรก็ต้องขอ

ร้องให้คุณธวัชเข้ามาไกล่เกลี่ยให้

ส่วนมากเรื่องที่กระทบกระทั่งกันก็เรื่องการทำงาน และ

เรื่องการสื่อความนั้นแหละ เจ้าฝรั่งพวกนี้ถือตัวว่าเป็นผู้ที่รู้

เรื่องระบบคอมพิวเตอร์ดี การสร้างห้องให้คอมพิวเตอร์

อยู่ ก็ต้องสร้างให้เนี๊ยบ เช่นฝาห้องต้องเป็นฟอร์ไมก้าที่

อิมปอร์ตมาจากเมืองนอก ทนไฟได้หลายเท่า ราคาก็แพง

เหลือหลาย

ระบบสปริงเกอร์ก็เอาอย่างแพงสุดๆ ทุกอย่างต้องได้

มาตรฐานของอเมริกัน ไอ้เราก็ต้องการประหยัดสุดๆ ในที่

สุดก็ต้องทะเลาะกัน เถียงกันทุกที แต่เถียงกับพวกฝรั่ง

พวกนี้ดีที่เถียงกันดังลั่นห้อง แต่ถ้าเราใช้อำนาจเข้า

ตัดสิน เช่นว่า

“เอาละ เอาละ ในเมื่อยูไม่เชื่ออย่างที่ไอว่า แต่ในฐานะที่

ไอเป็นนายยู หวังว่ายูคงยอมรับความคิดของไอเอาไปทำ

นะ และหากมีข้อผิดพลาดใดๆ เกิดขึ้น ไอจะรับผิดชอบ

เอง”

เท่านี้ ฝรั่งพวกนี้ก็หยุด ยอมรับความคิดของเราโดยดุษฎี

ไม่ทราบว่า ถ้าไปทำงานที่อเมริกา เราจะใช้ Power ที่ได้

รับมอบหมายมาอย่างนี้ ฝรั่งมันจะยอมหรือไม่ เพราะลุงไม่

เคยทำงานที่อเมริกา และพอออกนอกห้องแล้ว ไอ้เรื่องที่

ทะเลาะกันจะเป็นจะตายเมื่อกี้ก็ลืมหายไปหมดสิ้น หันมา

นั่งซดเหล้าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันเป็นอย่างดี

การปกครองอย่างนี้ในเมืองไทยไม่มีหรอก ถึงแม้ข้าจะ

ยอมเอ็ง เพราะเอ็งมีอำนาจมากกว่า แต่ข้าก็ต้องหาทาง

แกล้งมันไม่ให้งานสำเร็จ หรือออกมานอกห้องแล้ว ก็ยัง

นินทาว่าร้ายกันไม่จบ

ฝรั่งกับไทยมันดีไปคนละอย่างนะ

แต่ที่ดีกับลุงแน่ๆ คือลุงได้เถียงกับฝรั่งคอเป็นเอ็น ต่างคน

ต่างไม่ยอมกัน แต่เราก็สามารถทำงานได้อย่างดีด้วยกัน

และที่ได้ประโยชน์อีกอย่างคือ “มันทำให้ลุงไม่ต้องไป

เรียนภาษาอังกฤษเอาที่ไหน เอาที่มันปฏิบัติกันจริงๆ

ทะเลาะกันจริง ว่ากันจริงๆ นี่แหละครับ ได้ผลดีมากที่เดียว

เลยละ................................................................

ทำงานไม่ถึงปี เถียงกับฝรั่งคอเป็นเอ็นได้อย่างสบายปรื๊อ

เลย”

จนมีเพื่อนฝูงหลายคนมันไม่เชื่อ ว่านายอมร ไม่เคยได้

ไปเรียนมาจากเมืองนอกเมืองนามาจากที่ไหน.............

มันหาว่า “คนใต้ขี้ห๊อก”

amorntvm@hotmail.com

จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 25 พ.ย. 50 22:37:23 ]