PANTIP.COM : B6236460 “เลขาฯ ตัวแสบ!” ตอน….บังอาจทำธุรกิจส่วนตัว!!! (ภาค 1) []

“เลขาฯ ตัวแสบ!” ตอน….บังอาจทำธุรกิจส่วนตัว!!! (ภาค 1)

…..ช่วงที่ลาออกจากบริษัทของเตี่ยในสมัยแรก
ฉันได้ไปทำงานกับบริษัทตัวแทนยาต่างชาติแห่งหนึ่ง
เวลาทำงานที่บริษัทยาแห่งนี้สั้นมาก
เพราะทำงานเฉพาะวันจันทร์ถึงศุกร์ตั้งแต่เวลา 08.30-16.30 น.
ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีเวลาเหลือเฟือเมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เคยทำงานอยู่กับเตี่ย
ที่มีเวลาทำงานมากถึงสัปดาห์ละห้าวันครึ่งแถมยังต้องอยู่เย็น ๆ ดึก ๆ ด้วย

เมื่อเปลี่ยนที่ทำงานใหม่และมีเวลามากขึ้นจึงรู้สึกฟุ้งซ่านไม่มีที่ไป
ฉันจึงคิดหา Job พิเศษทำหลังเลิกงานเพิ่ม
และได้ไปทำงานให้กับอาเสี่ยในบริษัทนำเข้าเครื่องจักรแห่งหนึ่ง
โดยเป็นงานเกี่ยวกับ correspondence มีหน้าที่ช่วยร่างจดหมาย
Telex และ Fax ติดต่อกับต่างประเทศ
สัปดาห์ละหลายวันหลังเลิกงานแล้วแต่อาเสี่ยจะเรียกใช้

ถึงแม้จะลาออกจากการทำงานกับเตี่ยแล้วฉันก็ยังไปมาหาสู่
และได้พบกับ Uncle ซึ่งเป็นลูกค้าชาวญี่ปุ่นของเตี่ยเหมือนเดิม
คนที่ตั้งฉายาฉันว่า “Stone Head” หรือหัวแข็งไง….ยังจำกันได้ไหม?
ฉันได้เล่าเรื่อง Job พิเศษกับอาเสี่ยให้ Uncle ฟัง

Uncle แสดงความคิดเห็นว่างานรับจ้างเขียนจดหมายภาษาอังกฤษ
และการรับส่ง Telex และ Fax น่าจะเป็นธุรกิจที่น่าสนใจ
ถ้าฉันสามารถทำเป็นธุรกิจให้บริการ Secretarial Services
ครบวงจรเป็นแบบ Business Center ได้ก็ไม่เลวทีเดียว

คำพูดลอย ๆ ของ Uncle ในครั้งนั้นได้จุดประกายความคิดให้กับฉัน
ประกอบกับการที่เป็นคนทะเยอทะยานอยากประสบความสำเร็จ
เหมือนหลาย ๆ ตัวอย่างของบุคคลที่ประสบความสำเร็จที่ฉันได้ยินได้ฟังมาตลอด
ทำให้ฉันคิดถึงเรื่องการทำธุรกิจส่วนตัวขึ้นมาทันที

ฉันกลับบ้านไปคิดฟุ้งซ่านและฝันหวานต่ออยู่เป็นสัปดาห์
จากนั้นจึงลงมือศึกษาเรื่องการทำธุรกิจเองอย่างเคร่งเครียดเอาจริงเอาจัง
ด้วยการซุ่มศึกษาโดยการซื้อหนังสือพิมพ์มานับสิบฉบับ
เนื่องจากตอนนั้น Internet ยังไม่ได้แพร่หลายแบบวันนี้

ฉันเริ่มด้วยการหาข้อมูลเกี่ยวกับธุรกิจที่จะทำว่ามีใครกำลังทำอยู่ที่ไหนบ้าง
และทำกันอย่างไรจากโฆษณาต่าง ๆ ในหนังสือพิมพ์
พร้อมทั้งศึกษาว่าถ้าฉันจะเปิดบริษัทจะต้องมีขั้นตอนอะไรบ้าง

นับตั้งแต่เริ่มทำงานตอนที่เรียนจบพานิชย์ 6 เดือน
จนอายุเพิ่งเลยวัยเบญจเพสรวมเป็นเวลาเกือบ 10 ปี
ตอนนั้นฉันเก็บสะสมเงินได้ก้อนหนึ่งประมาณแสนกว่าบาท
บวกกับเงิน “ก้อนพิเศษ” อีกหนึ่งแสนบาทที่เพิ่งได้มาก่อนหน้านี้ไม่กี่เดือน
รวมแล้วฉันมีเงินทุนประมาณสองแสนกว่าบาท

เรื่องเงินพิเศษหนึ่งแสนบาทที่ได้มามีที่มาที่น่าสนใจ
ที่ฉันขอแชร์ประสบการณ์มาให้อ่านกันด้วย….

วันนั้นเป็นวันสุดสัปดาห์และอยู่ในช่วงตรุษจีนที่ไม่ต้องไปทำงาน
ปกติวันตรุษจีนทุกปีจะเป็นวันนัดรวมญาติและจะมีการทำกิจกรรมร่วมกัน
วันนั้นเผอิญฉันร่วมทำกิจกรรมหนักไปหน่อยจนเกือบสว่างและแทบจะไม่ได้นอน
แต่เช้าวันนั้นฉันมีนัดกับเพื่อน ๆ ที่จะต้องพาลูกค้าญี่ปุ่นคนหนึ่ง
ไปอยุธยาเพื่อเที่ยวชมโบราณสถานและไหว้พระตามวัดต่าง ๆ

วันนั้นฉันตื่นสายและเผอิญไม่ได้เป็นตัวตั้งตัวตีหรือผู้รับผิดชอบหลัก
ตอนแรกจึงตั้งใจจะเบี้ยวและให้เพื่อน ๆ ไปกันเอง
(แหะ ๆ ไม่อยากจะเล่าเรื่องการขาดความรับผิดชอบตรงนี้เลย!)
แต่เพื่อน ๆไม่ยอมและยินดีคอยฉันจึงต้องรีบหอบสังขารไปที่จุดนัดพบ

หลังจากแวะเที่ยวชมโบราณสถานต่าง ๆ ระหว่างทางแล้ว
เราก็ไปถึงวัดมงคลบพิตในจังหวัดอยุธยา
บริเวณทางเดินก่อนขึ้นอุโบสถมีแม่ค้าขายล๊อตเตอรี่เรียงรายเป็นแถว
เพื่อน ๆ ของฉันแวะซื้อล๊อตเตอรี่กันคนละใบสองใบ
แต่ฉันไม่ได้ซื้อทั้ง ๆ ที่มีแม่ค้าคนหนึ่งพยายามหยิบยื่น
และชักชวนให้ซื้อแต่ฉันปฏิเสธเพราะไม่ค่อยนิยมการเสี่ยงโชคแบบนี้

ขณะที่กำลังไหว้พระบนอุโบสถฉันและเพื่อน ๆ ก็มีการเสี่ยงเซียมซีกัน
ใบเซียมซีที่ฉันเสี่ยงได้บอกว่าฉันจะมีโชค
แต่เป็นโชคที่ได้เท่าที่ได้สร้างสมมาหรือทำมาเท่าไรก็ได้เท่านั้น
หากต้องการเพิ่มก็ต้องสร้างกรรมดีต่ออีก
จึงจะได้รับโชคลาภเพิ่มเติมเป็นการตอบแทน

ขาลงจากอุโบสถฉันจึงตรงไปหาแม่ค้าคนนั้น
พร้อมกับขอล๊อตเตอรี่หนึ่งใบและให้แม่ค้าเลือกเลขอะไรให้ก็ได้
แม่ค้าเลือกมาให้สองใบที่เป็นเลขเดียวกัน
แต่ฉันบอกว่าขอใบเดียวก็พอ

แม่ค้าพยายามยัดเยียดให้ฉันรับไปทั้งสองใบตามประสาคนขายทั่ว ๆ ไป
ฉันยืนยันคำเดิมว่าขอเพียงใบเดียวก็พอเพราะไม่มีตังค์
แม่ค้าจึงยอมยุติการคะยั้นคะยอ
เมื่อผลสลากออกมาในงวดนั้นปรากฏว่าฉันถูกรางวัลเป็นเงินหนึ่งแสนบาท!!

ตอนหลังฉันเอาเซียมซีมาอ่านอีกรอบรู้สึกขนลุก
อะไรจะแม่นยำปานนั้น…
มีโชค…แต่สร้างสมมาเท่าไรก็จะได้รับแค่นั้น….
หากต้องการโชคเพิ่มก็ต้องสร้างบุญกุศลและคุณความดีมากขึ้นอีก
มิน่าล่ะ! ฉันจึงปฏิเสธการยัดเยียดจากแม่ค้า
และถูกล๊อตเตอรี่เพียงใบเดียว!!

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงเป็นที่มาของความเชื่อของฉันในเรื่องบาป บุญ คุณโทษ
รวมทั้งโชคลาภต่าง ๆ ว่าไม่ใช่เป็นเรื่องของความบังเอิญ
แต่เป็นเรื่องที่เกิดจากการกระทำของเราและถูกกำหนดมาแล้ว
ว่าจะต้องเป็นไปตามนั้น
และเหตุการณ์ในลักษณะเช่นนี้เกิดขึ้นกับฉันอยู่เสมอ ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทุกเรื่อง
ทำให้หลายครั้งฉันต้องเปลี่ยนคำกล่าวที่ว่า
30 ลิขิตฟ้า….70 ต้องฝ่าฝัน มาเป็น
70 ลิขิตฟ้า….30 ต้องฝ่าฝัน!

แต่ถึงแม้จะเชื่อว่า 70% เป็นลิขิตฟ้าก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะงอมืองอเท้า
ไม่ทำอะไรและหวังคอยฟ้ามาลิขิตชีวิตเพียงอย่างเดียวหรือก็เปล่า
เพียงแต่ความเชื่อจะทำให้ฉันรู้สึกสบายใจว่า
ถึงแม้ฉันจะฝ่าฝันอุปสรรคต่าง ๆ ด้วยความมานะอุตสาหะเต็มร้อย
แต่หากต้องล้มเหลวหรือไม่สมหวัง
ฉันก็จะถือว่านั่นคือลิขิตฟ้าที่ไม่สามารถทำให้ฉันประสบความสำเร็จ
และถ้าฉันยิ่งย่อท้อ….ลิขิตฟ้าก็จะยิ่งไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้….

สรุปแล้วขณะนั้นฉันมีเงินที่จะใช้เป็นทุนเปิดบริษัทจำนวนสองแสนกว่าบาท
ซึ่งเมื่อคำนวณค่าใช้จ่ายประมาณการคร่าว ๆ ดูแล้ว
เพียงพอสำหรับการจะเริ่มต้นทำธุรกิจใหม่ได้
โดยสามารถที่จะซื้อ Computer 1 ตัว เครื่องพิมพ์ดีดไฟฟ้า 1 เครื่อง
เครื่องพิมพ์ดีดธรรมดาภาษาไทยและภาษาอังกฤษอย่างละ 1 เครื่อง
ขาดแต่เครื่อง fax ซึ่งตอนนั้นราคายังแพงอยู่และสูงถึงเครื่องละหลาย ๆ หมื่นบาท
ส่วนเครื่อง Telex ไม่ต้องซื้อแต่สามารถเช่าเป็นรายเดือน
หรือรายปีกับการสื่อสารแห่งประเทศไทยได้

ฉันใช้เวลาเตรียมการประมาณ 2-3 เดือนในการศึกษา
และรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับการเปิดบริษัทฯ
ในขณะที่ฉันก็ยังคงทำงานอยู่กับบริษัทยา

เมื่อเขียนโครงการคร่าว ๆ เสร็จแล้วฉันได้ไปขอพบเตี่ย
เพื่อปรึกษาขอคำแนะนำเกี่ยวกับการทำธุรกิจดังกล่าว
เพราะนอกจากเตี่ยฉันไม่ได้สนิทกับใครที่มีความรู้เรื่องธุรกิจ
และที่สำคัญฉันต้องการสถานที่สำหรับใช้เป็นสำนักงาน
ซึ่งฉันรู้ว่าเตี่ยได้เช่าตึกแถว 4 ชั้นในซอยแห่งหนึ่งบนถนนสีลม
สำหรับทำเป็นโรงงานซึ่งชั้นล่างว่างและไม่ได้ติดป้ายชื่อบริษัท
ฉันจึงขออนุญาตเตี่ยขอเช่าต่อพื้นที่ที่ว่างนั้น

เตี่ยตกลงอนุญาตให้ฉันเช่าต่อห้องชั้นล่างขนาดประมาณ 5x6 ตรม.
ในราคาค่าเช่าเดือนละ 3,000 บาทจากค่าเช่าทั้งตึกที่เตี่ยเช่าอยู่ 12,000 บาท
และเมื่อรู้ว่าฉันยังขาดเงินทุนสำหรับซื้อเครื่อง fax
เตี่ยได้กรุณามอบเงินทุนเพิ่มเติมให้ฉันอีกเป็นจำนวน 90,000 บาท
ซึ่งตอนหลังฉันไม่ได้นำเงินนี้ไปซื้อเครื่อง fax
แต่นำไปสมทบทุนเพื่อใช้เป็นเงินทุนหมุนเวียนสำหรับเป็นค่าใช้จ่ายอื่น ๆ
และขอใช้เครื่อง fax ที่ office ของเตี่ยแทนในระยะแรก

เมื่อรวบรวมเงินได้ทั้งหมดจำนวน 300,000 บาท
ฉันจึงได้เปิดสำนักานจดทะเบียนเป็นห้างหุ้นส่วนจำกัดในเวลาต่อมา

ก่อนเริ่มต้นธุรกิจและการเปิดบริษัทของฉันไม่ใช่เรื่องง่าย
ฉันได้ฝ่าฝันอุปสรรคต่าง ๆ มากมาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างการเตรียมการและเตรียมข้อมูลต่าง ๆนั้น
เป็นช่วงที่คุณพ่อของฉันป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาล
ฉันจึงต้องวิ่งเข้าออกโรงพยาบาลสลับกับการทำงานประจำ
แล้วยังต้องยุ่งอยู่กับการดำเนินการในเรื่องการจดทะเบียนบริษัทด้วย
แต่โชคดีที่ฉันมีน้องสาว “น้องเล็ก” คอยช่วยวิ่งเต้นธุระต่าง ๆ แทน
น้องเล็กเรียนครูภาคค่ำและมีเวลาว่างในตอนกลางวัน
จึงสามารถช่วยแบ่งเบาภาระของฉันไปได้มากทีเดียว

หลังจากจดทะเบียนเปิดบริษัทได้เพียง 5 วันคุณพ่อของฉันก็เสียชีวิต
ถึงแม้คุณพ่อมีโอกาสได้รับรู้และได้ร่วมภาคภูมิใจ
กับการเปิดบริษัทใหม่ก่อนที่จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับก็ตาม
แต่ฉันก็รู้สึกโศกเศร้าและเสียใจที่คุณพ่อไม่มีโอกาส
ได้อยู่เป็นกำลังใจให้ฉันได้นานกว่านี้

หลังจากคุณพ่อเสียชีวิตฉันก็ได้ข่าวการจากไปของผู้มีพระคุณอีกท่านหนึ่ง
ภายในเวลาห่างกันไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์
เป็นเหมือน After Shock ที่ยิ่งเพิ่มความเศร้าโศกเสียใจให้ฉันยกกำลังสอง
เพราะวันที่เตี่ยเป็นเจ้าภาพงานศพให้กับคุณพ่อของฉัน
เตี่ยได้แจ้งข่าวร้ายให้แก่ฉันซึ่งเป็นการเสียชีวิตของ “Uncle” นั่นเอง!

ก่อนหน้านี้ฉันฝันหวานว่าหาก Uncle มาเมืองไทยครั้งต่อไป
ฉันจะต้องนำเรื่องการเปิดบริษัทที่เกิดจากแรงบันดาลใจของ Uncle
ไป “อวด” และ “surprise” ให้กับ “Uncle”
และจะเลี้ยงฉลองใหญ่ให้กับ Uncle และเตี่ยเป็นการตอบแทน

แต่ฝันของฉันสลายไปเสียแล้ว….
เพราะนอกจากการสูญเสียคุณพ่ออันเป็นที่เคารพรัก….
แล้วยังต้องมาสูญเสีย Uncle ผู้มีพระคุณพร้อม ๆ กันอีก
น้ำตาฉันไหลจนเหือดแห้งและตกในไปพร้อมกับงานศพของคุณพ่อ
และข่าวการเสียชีวิตของ Uncle อย่างสุดที่จะพรรณนา

เดือนต่อมาภรรยาและบุตรชายนำรูปถ่ายของ Uncle
มาทำพิธีไว้อาลัยในเมืองไทยสำหรับเพื่อนฝูงและคนสนิท
งานพิธีถูกจัดขึ้น ณ โรงแรมแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ
เห็นรูปแล้วยิ่งคิดถึงและเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้ขอบคุณและอวด Uncle
เพื่อให้ Uncle ร่วมภาคภูมิใจกับสิ่งที่ฉันได้สร้างขึ้น
จากแรงบันดาลใจที่ได้รับจาก Uncle

ในระหว่างพิธีทางศาสนาฉันจึงไม่สามารถอดกลั้นเสียงร้องไห้โฮเอาไว้ได้
ทำให้ขนาดลูกชายวัยซ่าของ Uncle ต้องเข้ามาตบไหล่และปลอบโยนฉันอยู่เป็นนาน….

จากคุณ : Destinyhurtsme - [ 15 ม.ค. 51 22:49:51 ]

ความคิดเห็นที่ 1

เมื่อทุกอย่างจบสิ้นก็ได้เวลาที่ฉันต้องหันหน้าเข้าหาความจริงของชีวิตอีกครั้งหนึ่ง
นั่นก็คือการเดินหน้าและดำเนินธุรกิจที่สร้างขึ้นมาแล้วต่อไป
ธุรกิจที่ทำประกอบด้วยการให้บริการ
รับเขียนและส่งจดหมายธุรกิจทั้งทาง Telex, fax
การแปลเอกสารทุกภาษา การพิมพ์รายงานและวิทยานิพนธ์ต่าง ๆ
และการให้บริการงานในสำนักงานอื่น ๆ ทุกชนิด
รวมทั้งการสอนพิมพ์ดีดและการใช้คอมพิวเตอร์สำหรับคนทั่วไป
เป็นเหมือนศูนย์รวมบริการงานสำนักงานที่มีทั่วไปตามโรงแรมต่าง ๆ
หรือที่เรียกกันว่า Business Center นั่นเอง
ซึ่งเป็นงานที่ฉันถนัดเพราะเป็นสิ่งที่ฉันทำอยู่แล้วทุกวันในฐานะเลขานุการ
และนั่นเป็นที่มาและจุดเริ่มต้นของการทำธุรกิจส่วนตัวของฉันในวันนั้น

ถึงแม้จะเปิดบริษัทและเริ่มกิจการแล้วแต่ฉันไม่ได้ลาออกจากงานมาทำเองเต็มตัว
เพราะฉันยังไม่มั่นใจว่าธุรกิจนี้จะสามารถเติบโตได้ขนาดไหน
ตอนนั้นฉันจึงยังคงทำงานต่ออยู่ในบริษัทยา
และให้น้องเล็กซึ่งกำลังเรียนปริญญาตรีภาคค่ำมาช่วยดูแลในตอนกลางวัน

หลังจากเลิกงานจากบริษัทยาในตอนเย็นและในวันหยุดสุดสัปดาห์
ฉันจะเข้าที่ทำงานที่นี่ทุกวันเพื่อวางแผนงานให้น้องเล็กทำในวันรุ่งขึ้น
เราทำงานกันเหมือนการวิ่งผลัดที่ส่งไม้ให้กัน

นอกจากน้องเล็กแล้วฉันยังได้จ้างพนักงานอีก 2 คน
คนหนึ่งเป็นพนักงานช่วยงานธุรการในสำนักงาน
และอีกคนหนึ่งเป็นพนักงานรับส่งเอกสาร

การโฆษณาบริการธุรกิจในระยะแรกนอกจากการแจกแผ่นพับ
ตามตรอกซอกซอยและบริษัทห้างร้านและอาคารต่าง ๆ บนถนนสีลมสาทร
และบริเวณใกล้เคียงโดยพนักงานส่งเอกสารแล้ว
การโฆษณาประชาสัมพันธ์อีกวิธีหนึ่งที่ได้ผลอย่างเกินคาดก็คือ
การส่ง Telex แจ้งบริการให้แก่ลูกค้านับหมื่นรายที่ได้จาก Telex Directory
ของการสื่อสารแห่งประเทศไทย

ค่าบริการส่ง Telex ตอนนั้นคิดเป็นนาที ๆ ละ 3 บาทถ้าเกินคิดเป็น 2 นาที
ดังนั้นข้อความที่จะส่งออกไปต้องสั้นกระชับและได้ใจความ
ที่จริงภาษา chat ที่วัยรุ่นใช้กันในปัจจุบันไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น
แต่เกิดมานานแล้วตั้งแต่การใช้ Telex หรือโทรเลขที่คิดค่าบริการตามขนาดข้อความ

Telex ที่ส่งข้อความโฆษณาของฉันจึงประกอบด้วยคำย่อเป็นส่วนใหญ่
ซึ่งเป็นภาษาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในธุรกิจอยู่แล้วเช่น
B4 = Before
4ever = Forever
2U = To You
ADV = Advice
TLX = Telex
เป็นต้น

ฉันจำได้ว่ารายได้ครึ่งเดือนแรกของบริษัท (เปิดทำการกลางเดือน)
เป็นเงิน 900 กว่าบาท
ซึ่งส่วนใหญ่ได้มาจากค่าเขียนจดหมายภาษาอังกฤษ ค่าส่ง Telex, fax
ค่าถ่ายเอกสารและค่าบริการอื่น ๆ

ต่อมาเมื่อบริษัทเริ่มเป็นที่รู้จักและมีชื่อติดตลาดมากขึ้น
เริ่มมีงานหลั่งไหลเพิ่มเข้ามาโดยเฉพาะงานแปลเอกสาร
งานพิมพ์และอื่น ๆ ซึ่งทำให้ฉันและน้องเล็กรวมทั้งพนักงาน
ต้องอยู่กันดึก ๆ ถึง 3-4 ทุ่มเกือบทุกวัน
จำได้ว่าบ่อยครั้งที่มีงานพิมพ์ของลูกค้าที่เร่งด่วนมาก
จนเราต้องอยู่ทำกันดึก ๆ จนถึงตี 3 ตี 4 ก็เคยทำมาแล้ว
แม้จะทำงานหนักแต่รายได้ก็ไม่ค่อยพอกับค่าใช้จ่าย
บางเดือนฉันต้องควักกระเป๋านำเงินเดือนส่วนตัวมาเป็นเงินเดือนพนักงาน
และเป็นค่าใช้จ่ายประจำเดือนอื่น ๆ ด้วย

วันหนึ่งมีลูกค้ารายหนึ่งมาจาก World Bank เข้ามาใช้บริการ
เพื่อพิมพ์รายงานด้วยคอมพิวเตอร์ด้วยการ dictate หรือบอกให้พิมพ์ตาม
วันนั้นเป็นวันสุดสัปดาห์และฉันเข้ามาทำงานในตอนกลางวันตามปกติ
ฉันจึงได้ทำหน้าที่เป็นเลขาฯ ให้ลูกค้าแบ๊งค์ชาติคนนั้น

ขณะทำหน้าที่พิมพ์ตามคำบอกของเขาไปเรื่อย ๆ
มีอยู่ช่วงหนึ่งฉันไม่เข้าใจคำศัพท์ที่เขาพูด
เพราะเขาพูดว่า “upper case” กับ “lower case”
ซึ่งตอนนั้นฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าหมายถึงอะไร

ลูกค้าอารมณ์เสียและกล่าวหาว่าฉันไม่ได้เป็นมืออาชีพเหมือนคำโฆษณา
และไล่ฉันออกจากที่ทำงานของฉันเอง
“โอ้ว…มีแบบนี้ด้วย…I ไม่ไล่ you ออกจากที่ทำงาน I ก็บุญแล้ว
ยังมีหน้ามาไล่ I จากที่ทำงาน I อีก…เดี๋ยวก็ขับออกนอกประเทศซะนี่!”

ฉันไม่ได้ปากกล้าโต้ตอบเขาไปอย่างที่ใจคิดอยากจะทำหรอก
เพราะตอนนั้นฉันรู้สึกตกใจและกลับเป็นฝ่ายขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่
เขาจึงใจเย็นลงและอธิบายให้ฉันฟังว่า
ไอ้เจ้า “upper case” หมายถึงตัวพิมพ์ใหญ่
ส่วนเจ้า “lower case” หมายถึงตัวพิมพ์เล็ก
รู้ไว้ซะด้วย…ยัยเลขาฯ หน้าโง่!! (ประโยคนี้ฉันเติมเอง!)

จากนั้นฉันก็ทำหน้าที่เลขาฯ ชั่วคราวให้เขาต่อจนงานเสร็จเรียบร้อย
เป็นไปตามที่เขาต้องการซึ่งใช้เวลาเกือบทั้งวัน
หลังจากจ่ายค่าบริการเป็นเงิน 3,000 บาทเสร็จแล้ว
เขาได้ยื่นธนบัตรใบละ 500 บาทเพิ่มให้ฉันอีก
เป็นค่าปลอบขวัญ…เอ๊ย…เป็นรางวัลสำหรับความอดทนของฉัน
แล้วเขาก็จากไปด้วยรอยยิ้ม….
เป็นคนละคนกับคนที่ใส่อารมณ์ไล่ฉันก่อนหน้านี้!!

การได้ทำงานกับลูกค้ายิ่งมากยิ่งได้เรียนรู้
และบริการต่าง ๆ ที่เพิ่มขึ้นจากธุรกิจที่ฉันทำอยู่ล้วนได้มาจาก
ความต้องการของลูกค้าทั้งสิ้นโดยที่หลาย ๆ อย่างไม่ได้อยู่ในสมอง
หรือรายการบริการที่วางแผนจะทำมาแต่แรก

หนึ่งตัวอย่างของความต้องการของลูกค้าก็คือ
การขอให้ส่งพนักงานไปช่วยงานในสำนักงานของลูกค้า
เพื่อทำงานเป็นการชั่วคราวระหว่างที่เลขาฯ
หรือพนักงานตำแหน่งอื่น ๆ ของลูกค้าลาหยุดหรือลาออกแล้วยังหาคนแทนไม่ได้
ในช่วงที่ความต้องการยังมีไม่มาก
บางครั้งฉันส่งตัวเอง (ถ้าเป็นวันหยุด)
บางครั้งส่งน้องเล็ก….หรือพนักงานผู้ช่วยอีกคนหนึ่ง
ไปทำงานให้กับลูกค้าในที่ทำงานของลูกค้าเสียเอง

เมื่อความต้องการของลูกค้ามีเพิ่มเข้ามามากขึ้น
ทำให้เกิดความคิดในการเพิ่มเป็นบริการอีกหนึ่งทางเลือก
ฉันจึงเริ่มประกาศหาคนเพื่อมารองรับงานบริการในจุดนี้
ต่อมาเกิดกรณีที่ลูกค้าพอใจคนที่บริษัทฯ ส่งไปช่วยชั่วคราว
และขอจ้างเป็นการถาวรหรือเป็นพนักงานประจำ
ทำให้เกิดเป็นอีกหนึ่งการบริการที่เพิ่มขึ้นมาอีก
นั่นก็คือการสรรหาบุคลากรประจำให้กับบริษัทต่าง ๆ

ก่อนที่กิจการของบริษัทเล็ก ๆ ที่ฉันเปิดขึ้นนี้จะมีการเปลี่ยนแปลง
ในเรื่องรูปแบบการให้บริการที่ไม่เหลือเค้าโครงของบริการต่าง ๆ ที่มีอยู่ในตอนแรก
ฉันดูแลบริษัทได้เพียง 3 ปีก็มีความจำเป็นต้องทิ้งกิจการนี้ไป

ตลอด 3 ปีที่ดำเนินธุรกิจฉันไม่ได้ลาออกจากงานประจำ
โดยในช่วง 2 ปีแรกฉันยังคงทำงานอยู่กับบริษัทยา
แต่พอย่างเข้าปีที่ 3 ฉันได้ลาออกจากบริษัทยา
ไปอยู่ในบริษัทน้ำดำแห่งหนึ่งได้อีกปีเศษ
จากนั้นจึงลาออกด้วยมีความจำเป็นต้องเดินทาง
ไปประเทศซาอุดิอาระเบียและทิ้งทุกอย่างที่เมืองไทย
ทิ้งธุรกิจที่ทำได้เพียง 3 ปี
ทิ้งงานอาชีพเลขาฯ ที่ได้เงินเดือนมากกว่าธุรกิจที่ทำอยู่
และขอร้องให้น้องเล็กที่เพิ่งเรียนจบป. ตรีภาคค่ำให้ดูแลรับผิดชอบธุรกิจแทนฉัน

ตอนนั้นน้องเล็กอิดออดไม่ยอมเพราะเกรงว่าตัวเองจะมีความสามารถไม่พอ
แต่ฉันได้ให้ความมั่นใจกับเธอว่าฉันจะยังคงเป็นที่ปรึกษาให้เธอ
ได้เหมือนเดิมตลอดเวลาผ่านการติดต่อทาง fax เมื่อฉันไปถึงซาอุฯ แล้ว
ซึ่งฉันไม่คาดหวังว่าเธอจะต้องทำได้ดีและไม่ต้องกังวลหากธุรกิจไปไม่รอด
และเลวร้ายถึงขึ้นต้องปิดกิจการก็ไม่เป็นปัญหา
เธอจึงยอมรับที่จะดูแลธุรกิจต่อในช่วงที่ฉันไม่อยู่

ในระหว่างที่อยู่ในซาอุฯ น้องเล็กจะ fax หาฉัน
และเล่าเหตุการณ์และกิจกรรมที่เกิดขึ้นในที่ทำงานเสมอ
บางครั้งเธอก็จะมีคำถามและขอคำแนะนำจากฉันเกี่ยวกับปัญหางานที่เกิดขึ้น

ไปอยู่ซาอุฯ ได้ในปีเดียวฉันก็มีความจำเป็นต้องรีบกลับเมืองไทยเป็นการด่วน
เนื่องจากคุณแม่ป่วยหนักซึ่งทำให้ฉันมีโอกาสเฝ้าไข้คุณแม่นานเกือบ 3 เดือน
จนถึงวาระสุดท้ายแห่งชีวิตของคุณแม่….

หนึ่งปีที่ฉันทิ้งธุรกิจให้น้องเล็กดำเนินการโดยลำพัง
ฉันไม่เคยถามเธอเรื่องรายได้หรือเงินที่บริษัทมีอยู่
ก่อนกลับไปซาอุฯ เธอรายงานฉันว่ามีเงินสดเหลืออยู่ในบัญชีประมาณ 4 แสนบาท
ข้อมูลดังกล่าวทำให้เกิดความคิดหนึ่งขึ้นในสมองฉันทันที!

ฉันขอให้น้องเล็กโอนเงิน 3 แสนบาทให้แก่ฉัน
เธอทำตามและโอนเงินจำนวนดังกล่าวให้ฉันด้วยน้ำตา….

จากคุณ : “เลขาฯ ตัวแสบ!” (Destinyhurtsme) - [ 15 ม.ค. 51 22:51:43 ]