PANTIP.COM : B6240118 “จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 27 คุณธวัช ยินอินซอย []

“จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 27 คุณธวัช ยินอินซอย

“จากเซลส์แมนสู่เอ็มดี” ตอนที่ 27 คุณธวัช ยินอินซอย

คุณธวัช ยินอินซอย อายุมากกว่าลุง 13 ปี ท่านเกิดเมื่อ

วันที่ 28 พฤศจิกายน 2475 ที่กรุงเทพ คุณธวัชไปเรียน

เมืองนอกตั้งแต่ยังเล็กๆ ตั้งแต่ปีนัง จนไปจบปริญญาตรี

ทางด้านไฟฟ้าที่ Faraday House Engineering College

ในลอนดอน แล้วก็ย้ายไปทำปริญญาโทต่อ สาขาการ

บริหารที่มหาวิทยาลัยคอร์แนล เมืองอิตาก้า รัฐนิวยอร์ค

คุณธวัชกลับมาเริ่มงานที่ยิบอินซอย โดยมาเป็นผู้จัดการ

แผนกเครื่องใช้สำนักงาน “เบอร์โร่ส์” หรือที่เราเรียกกัน

ว่า “แผนกบี” ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2506

ก่อนที่ลุงจะเข้ายิบอินซอย โดยการสัมภาษณ์ของ

เฮีย “ฤทธิ์” และการอนุมัติของคุณธวัช เมื่อพ.ศ. 2507

ดังที่ลุงได้เล่าไว้แล้วในหนังสือเล่มแรก คือ “อวสาน

เซลส์แมน”

และลุงได้ทำงานใกล้ชิดกับคุณธวัชเพิ่มขึ้นเรื่อยมา จนเป็น

ลูกน้องที่ใกล้ชิดและสนิทที่สุดของคุณธวัชในเวลาต่อมา

คุณธวัชเคยพูดให้ใครต่อใครฟังว่า ลุงเป็น My first best

recruited. ของแก และลุงก็นับถือว่าคุณธวัช เป็นเจ้านาย

คนแรก และคนเดียว ที่ให้ทุกๆ อย่างกับลุง ไม่ว่า ความ

รู้ คำสั่งสอน ความก้าวหน้าในชีวิตการทำงาน ชีวิต

ครอบครัวที่เป็นสุข…….และลุงเป็น “คน” ขึ้นมาได้ ก็

เพราะ “คุณธวัช” คนนี้แหละ

คุณธวัช เป็นคนทำงาน….ใช่…ใครก็เป็นคนทำงาน แต่ลุง

ไม่เห็นใครทำงานเหมือนคุณธวัช

คุณธวัชจะใส่สูทมาทำงานทุกวัน มาทำงานตั้งแต่เช้า มา

ถึงก็นั่งก้มหน้าง่วนอยู่กับกระดาษ ตัวเลขต่างๆ เพราะ

ท่านเป็นนักไฟฟ้า เรียนมาทางวิศว ทางคงถนัดในการใช้

อุปกรณ์ต่างๆ ในสมัยก่อนไม่มีเครื่องคำนวณเลข ไม่มี

คอมพิวเตอร์ มีแต่ Slide Rule เป็นไม้บรรทัด สีขาวๆ

ซ้อนกันอยู่สองอัน ลุงแอบมองท่านบ่อยๆ ไม่รู้ว่าแกทำ

อะไรของแก

ตอนเข้าไปทำงานแรกๆ ท่านในฐานะของลูกนายห้าง และ

ผู้จัดการแผนก ทำให้ลุงไม่กล้าสนิทด้วย โดยเฉพาะ

อย่างยิ่ง แกไม่พูดภาษาไทย และลุงก็ภาษาอังกฤษยัง

ไม่ได้กระดิกสักตัว ก็เลยแอบอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าใกล้

พอเห็นคุณธวัชเดินมาทักทายสตาฟฟ์ ลุงก็หลบแวบด้วย

ความเกรงกลัวเป็นอย่างยิ่ง

ต่อมา พอลุงทำงานนานขึ้น ก็เริ่มมีกิจกรรมต่างๆ เกี่ยว

กับแผนกมากขึ้น เช่น การเอาเครื่องไปแสดงในงานแสดง

สินค้าที่โรงเรียนพณิชยการพระนคร ซึ่งเป็นโรงเรียนเก่า

ของลุง ซึ่งลุงต้องขออนุมัติเอาเครื่องไปแสดงหลายๆ

เครื่อง เป็นเวลาหลายๆ วัน คุณฤทธิ์เขาก็ให้ลุงเข้าไปชี้

แจงกับคุณธวัชเอง

ลุงจำได้ว่า แกก็พยายามพูดภาษาไทย ส่วนเราก็

พยายามกระแดะภาษาอังกฤษ เพื่อให้เป็นที่เข้าใจกันทั้ง

สองคน ก็เลยมีสนิทสนมใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น

ต่อมามีงานแสดงสินต้าที่เรียกว่า “The First American

International Products Show” ซึ่งจัดที่ศูนย์แสดงสินค้า

ของอเมริกา ซึ่งน้องๆ คงสงสัยว่าอยู่ที่ไหน ก็อยู่ใกล้ ยิบ

อินซอยนั่นแหละ อยู่ตรงหัวมุมตึก ซึ่งตอนนี้เป็นร้านขาย

เฟอร์นิเจอร์กระจก และสินค้าพลาสติกต่างๆ

เป็นครั้งแรกที่เราเอาเครื่องบวกเลข เครื่องจักรลงบัญชีไป

แสดง พนักงานขายทุกคนต้องใส่สูท คุณธวัชต้องลงมา

กำกับดูแลการติดตั้งเครื่อง การตกแต่งสถานที่เอง พวก

เราก็ต้องเทสต์เครื่องกันเป็นเวลาติดต่อไม่ได้หลับได้นอน

กันหลายคืน มีการเชิญนักเรียนพาณิชย์ ธรรมศาสตร์

จุฬามาในงาน ต้องมีการบรรยายให้ผู้เข้าชมเหล่านี้ฟัง

ลุงก็อาสาเป็นผู้บรรยายคนหนึ่ง ต้องท่องบท เขียนบท

ซ้อมพูดหน้ากระจกให้คล่องปาก ไม่ให้อายบูทเจ้าอื่นเขา

ได้ ซึ่งตอนนั้นก็มีบริษัทที่ขายเครื่องใช้สำนักงาน

ของอเมริกันเช่น NCR หรือ WANG ก็มาออกในงานนี้

เหมือนกัน

ในตอนที่เราขนเครื่องไปทดลองให้ประชาชนผู้มาชมดู

นั้น ก็ต้องอยู่กันดึกดื่น คุณธวัชกับพี่เอื้อย ภรรยาสาว

สวยของคุณธวัช ที่พูดไพเพราะ นิสัยงาม แต่งตัวสวย

สมเป็นกุลสตรียิ่งในสายตาของพวกเรา ก็เอารถโฟลกเต่า

ทองสีเหลือง (ซึ่งตอนแรกที่เขียนในอวสานเซลส์แมน

คิดว่าเป็นของคุณธวัช แต่ที่จริงเป็นของพี่เอื้อย)

เปิดหน้ารถ เอาแซนวิส โค้ก ลงมาแจกจ่ายให้พวกช่าง

และเซลส์ที่กำลังหน้าดำคร่ำเครียดกับเครื่องที่มีปัญหา

บางทีทั้งสองท่านก็ขับรถกันมาดึกๆ ตั้งสี่ห้าทุ่ม สองยาม

คอยเป็นห่วงพวกเราเสมอ

ตอนหนึ่ง มีงาน “The First International Trade Fair”

ที่หัวหมาก ซึ่งเป็นงานแสดงสินค้านานาชาติ ซึ่งจัดให้มี

การแสดงสินค้าครั้งยิ่งใหญ่เป็นเวลาถึง 24 วัน ไปสิ้นสุด

เอาวันที่ 10 ธันวาคม 2509

งานนี้จัดกันยิ่งใหญ่มาก (ในสมัยนั้น) และถึงแม้จะอยู่

ไกลแสนไกลถึงหัวหมาก ผู้คนก็ยังไปชมกันล้นหลาม

โดยสถานที่แสดงสินค้าทั้งหมดก็คือเวลโลโดมที่ใช้แข่ง

กีฬาในอันดับต่อมานั่นเอง

ยิบอินซอยก็ไปออกงานแสดงสินค้ากันอย่างเต็มที่ มี

เครื่องจักรทุกชนิด ทั้งรถแทรกเตอร์ ทั้งเครื่องทำความ

เย็น เครื่องกำเนิดไฟฟ้า เครื่องทำบัญชี พวกเราก็ช่วย

กันตกแต่งบูทที่จะไปออกเอง ยืนเฝ้าบูทเอง

แต่เนื่องจากงานมีหลายวัน จะให้พวกเซลส์ไปเฝ้าบูทกัน

หมด ก็จะไม่มีใครไปขายของ

ลุงเลยเสนอคุณธวัชว่า ควรให้ Helper เข้าไปช่วยอธิบาย

เครื่องจักรของแผนกต่างๆ ที่ไปออกงาน คุณธวัชก็เห็นดี

ด้วย ก็สั่งว่า

“เอ้า ถ้าอย่างงั้น ให้คุณอมรเป็นคนจัดการหานักเรียน

มา อบรมและจัดการทั้งหมดในเรื่องนี้จนสิ้นงาน”

พอได้รับคำสั่งจากคุณธวัชดังนั้น ลุงซึ่งเป็นเซลส์แมนตัว

เล็กๆ ธรรมดา แต่อาสาทำงานใหญ่ ก็ไปติดต่อที่โรง

เรียนพาณิชยการราชวิถี ที่ลุงเกิดจับผลัดจับพลูให้ไปเป็น

ครูสอนเครื่องบวกเลขจำเป็นที่นั่น ก็เอานักเรียนหญิง นัก

เรียนชายมายี่สิบกว่าคน ทำหนังสือไปขออนุญาตผู้

ปกครองของแต่ละคนเรียบร้อย เอามาที่บริษัท ก็จัดการ

ให้ศึกษาเรื่องเครื่องยนต์กลไกต่าง ๆที่จะนำออกแสดงใน

งาน

ซึ่งเราไม่ค่อยคาดหวังเท่าไหร่ว่านักเรียนสามารถจะตอบ

คำถามต่างๆ แก่ผู้เข้าชมงานได้ แต่เนื่องจากเราต้องการ

ให้เขาไปเฝ้าดูของ กันคนมาเล่นหรือขโมยหนึ่ง คอยยิ้ม

สวยๆ ให้กับลูกค้าสอง คอยยืนแจกแคตาล๊อคสาม และ

ถ้าใครสนใจจริงๆ ก็ให้วิ่งตามเซลส์หรือผู้จัดการที่เข้าเวร

ยามในวันนั้นให้มาอธิบายคุณสมบัติของสินค้าแทน

ลุงจึงเลือกนักเรียนที่มีหน้าตาดี ยิ้มสวย น่ารักไปทุกคน

และนั่นเป็นครั้งแรกที่ทำให้ลุงได้ร่วมงานกับ “ป้าอี๊ด” ที่

เป็นภรรยาของลุง อยู่กินกันมาจนถึงบัดนี้เป็นเวลา 36 ปี

แล้ว

และก็เป็นงานที่เกิดเรื่องที่ทำให้ลุงเห็นน้ำใจและสปิริตของ

คุณธวัชมาตั้งแต่บัดนั้น

ซึ่งมันทำให้ลุงยิ่งรักและเคารพคุณธวัชมากยิ่งขึ้น ซึ่งหา

ไม่ได้ในผู้ใหญ่รุ่นปัจจุบัน

ไว้คอยติดตามนะครับว่า จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในงาน

แสดงสินค้านั้น

amorntvm@hotmail.com

จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 16 ม.ค. 51 23:10:02 ]