PANTIP.COM : B6300333 "เลขาฯ ตัวแสบ!" ตอน…..ชีวิตในต่างแดน….สุขหรือเศร้า? (ภาค 2) []

"เลขาฯ ตัวแสบ!" ตอน…..ชีวิตในต่างแดน….สุขหรือเศร้า? (ภาค 2)

…..ซาอุฯ เป็นอีกประเทศหนึ่งที่ “ไม่เปิด” สำหรับนักท่องเที่ยว
คงจะเกรงว่าถ้าเปิดประเทศให้นักท่องเที่ยวเข้ามาโดย “เสรี”
จะทำให้ยากแก่การ “ควบคุม” เนื่องจากเป็นประเทศที่เคร่งศาสนามาก

ผู้ที่ “มีสิทธิ์” สามารถเข้ามาในประเทศซาอุฯ ได้
คาดจากประสบการณ์ว่าน่าจะประกอบด้วยกลุ่มคนหลัก ๆ ดังนี้
1. ประมุขหรือตัวแทนประเทศ
2. ชาวมุสลิมที่เข้ามาในช่วงเทศกาลรามาฎอนปีละครั้ง
3. นักการทูตและสมาชิกในครอบครัว
4. ผู้เชี่ยวชาญหรือคนงานที่เข้ามาทำงาน
5. นักธุรกิจ
6. อื่น ๆ ตามที่ทางราชการจะพิจารณาเห็นเหมาะสม

ด้วยข้อจำกัดข้างต้นประเทศซาอุฯ จึงยังคงเป็นดินแดน “ลี้ลับ”
ที่น่าเข้าไปสัมผัสและค้นหาเป็นอย่างยิ่ง
แต่น่าเสียดายที่หากท่านไม่ได้เป็นผู้ที่อยู่ในกลุ่มบุคคลข้างต้น
ไม่ว่าท่านจะมีเงินถุงเงินถังมากขนาดไหน
โอกาสที่ท่านจะเข้าไปเยือนประเทศนี้จึงเป็นไปได้ยาก

ตอนที่ฉันอยู่ซาอุฯ เพื่อนฝูงหรือญาติที่คิดจะไปเยี่ยมก็ทำไม่ได้
ยกเว้นสมาชิกใน “ครอบครัว” ของคุณด๋องหรือฉัน
ที่มีนามสกุลเดียวกันหรือมีชื่ออยู่ในสำมะโนครัวเดียวกันเท่านั้น

เนื่องจากซาอุฯ ไม่มีแหล่งท่องเที่ยวหรือ “สถานบันเทิง” ใด ๆ
จึงอาจทำให้รู้สึกอึดอัดและไม่มีอะไร “ตื่นเต้น” เร้าใจ
โดยเฉพาะสำหรับคน “ต่างชาติ” ที่เข้าไปอาศัยอยู่ในประเทศนี้
เพราะแม้แต่ TV ที่แพร่ภาพออกอากาศในซาอุฯ ยังมีแค่ 2 ช่อง
ช่อง 1 เป็น “ภาษาอาหรับ” มีข่าวสารบ้านเมืองและรายการอื่น ๆ
ที่ดูไม่รู้เรื่องและเป็นอะไรที่ค่อนข้างเรียบ ๆ ไม่ทันสมัย

ส่วนช่อง 2 เป็น “ภาษาอังกฤษ” ซึ่งมีแต่ข่าวประจำวัน
และสารคดีเชิงวิชาการของต่างประเทศ
ผู้อ่านข่าวเป็นชาวซาอุฯ ที่เป็น “ชายล้วน” เท่านั้น
สวมชุดโต๊บประจำชาติพร้อมผ้าโพกศีรษะ
แต่ “สำเนียงภาษาอังกฤษ” ชัดเจนซึ่งคาดว่าเรียนจบนอกมา
ข่าวส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของกิจกรรมของทางราชการ
และ “พระราชกรณียกิจ” ของกษัตริย์และเจ้าชายต่าง ๆ

TV หรือสื่อพิมพ์ต่าง ๆ จะไม่มีภาพของ “ราชินี” หรือ “เจ้าหญิง”
แพร่ภาพออกอากาศหรือลงในหนังสือพิมพ์ให้เห็นกันเลย
ดังนั้นช่วงที่อยู่ซาอุฯ ฉันจึงไม่มีโอกาสได้ “ยลโฉม” ของราชินี
หรือเจ้าหญิงของซาอุฯ แม้แต่พระองค์เดียว

เวลามีข่าวว่ากษัตริย์จะเสด็จแปรพระราชฐานก็ไม่มีการระบุว่า
จะแปรพระราชฐานไปที่ไหน
ทั้งนี้คงต้องการเก็บเป็นข้อมูล “ลับ”
เพื่อผลทางด้าน “ความปลอดภัย” นั่นเอง

ส่วนเรื่องของจานดาวเทียมเพื่อให้สามารถเปิด TV
จากต่างประเทศได้ “อย่างเสรี” ไม่ต้องพูดถึง
เพราะไม่สามารถทำได้เนื่องจากทางการไม่ต้องการ
ให้ “วัฒนธรรมตะวันตก” เข้ามาทำลาย
หรือครอบงำประเพณีวัฒนธรรมอันดีงามที่มีอยู่

ทางออกหนึ่งที่จะ “ช่วยลด” ความรู้สึกอึดอัด
หรือเบื่อกับความเป็นอยู่ที่ “เคร่งครัด” และขาดเสรีภาพ
สำหรับชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ในประเทศนี้
ก็คือการจัดงานเลี้ยงเพื่อพบปะ “สังสรรค์” ในหมู่นักการทูตด้วยกัน
นอกเหนือจากการจัดงานเลี้ยงวันชาติของสถานทูตต่าง ๆ

นอกจากการเลี้ยงสังสรรค์ในหมู่นักการทูตแล้ว
ในหมู่ข้าราชการและคนไทยด้วยกันที่อาศัยอยู่ในซาอุฯ
ที่เป็นเจ้าของธุรกิจร้านอาหารหรือร้านค้าอื่น ๆ
รวมทั้งคนไทยที่แต่งงานกับผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านหรือ
นักธุรกิจชาวต่างชาติก็มีการจัดงานและทำกิจกรรมร่วมกันเสมอ ๆ

ท่ามกลางกฏระเบียบที่เคร่งครัดและดูเหมือนจะทำให้
ผู้เข้ามาอาศัยในประเทศนี้ขาดอิสระและรู้สึกอึดอัด
แต่สำหรับการใช้ “ชีวิตคู่” โดยเฉพาะของฉันและคุณด๋อง
เป็น “ข้อดี” ที่จะได้มีโอกาสเรียนรู้ซึ่งกันและกันมากขึ้น
เป็นการชดเชยช่วงเวลาก่อนแต่งงานที่เรารู้จักกันน้อยมาก

จาก Working Woman ที่มีความทะเยอทะยานและมุ่งมั่นสูง
ฉันต้องกลายมาเป็นแม่บ้านที่ต้องทำหน้าที่เหมือน “แจ๋ว”
จากที่ไม่เคยทำ “งานบ้าน” ก่อนการแต่งงาน
ไม่ว่าจะเป็นการปัดกวาดเช็ดถู
การซักรีดหรือการดูแลรับผิดชอบงานภายในบ้าน

เมื่อมาใช้ชีวิตคู่อยู่ในต่างแดนเช่นนี้
ฉันต้องลุกขึ้นมาเรียนรู้การทำงานบ้านทุกอย่าง
คุณอาจจะไม่เชื่อว่าแม้แต่การทอด “ไข่เจียว” ฉันยังไม่เคยทำ

ก่อนเดินทางฉันจึงหอบ “ตำรา” การทำอาหารไปด้วยเป็นกอง
และค่อย ๆ เรียนรู้การทำอาหารจากตำรานั่นแหละ
สิ่งที่ทำให้เรียนรู้ได้เร็วขึ้นอีกอย่างเห็นจะเป็นการเข้าไปฝึก
เป็นลูกมือของเพื่อน ๆ แม่บ้านด้วยกันเวลามีการจัดงานเลี้ยง

ซาอุฯ ในช่วงที่ฉันอยู่มีคนงานไทยกว่าสามหมื่นคน
นับเป็นจำนวนคนงานไทยสูงที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับที่อื่น
เราคงเคยได้ยินประโยคที่ติดหูคือการไป “ขุดทอง” ที่ซาอุฯ
แต่ตอนหลังเนื่องจากมีปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
จึงทำให้คนที่หมดสัญญาและกลับมาเมืองไทยแล้ว
ไม่มีคนงานชุดใหม่เข้าไปแทน
คนงานไทยจึงนับวันจะร่อยหรอลงและเปลี่ยนไปทำงานที่อื่นมากขึ้น

ถึงแม้จะมีร้านขายของชำและร้านอาหารไทยในซาอุฯ จำนวนมาก
แต่การออกไปกินอาหาร “นอกบ้าน” บ่อย ๆ ก็คงน่าเบื่อ
และที่สำคัญเป็นการ “สิ้นเปลือง” เนื่องจากค่าครองชีพที่สูงกว่า
แม้จะไม่สูงมากเมื่อเทียบกับหลาย ๆ ประเทศก็ตาม

ยกตัวอย่างพริกขี้หนู ใบกระเพราะ ขิงข่าหรือเครื่องเทศอื่น ๆ
จะแพ็คเป็นถุงขนาดพอใช้ทำอาหารได้ 1 ที่
ราคาแพ็คละ 5 ริยาล (สกุลเงินซาอุฯ)
ซึ่งคิดเป็น 7 บาทต่อ 1 ริยาลหรือแพ็คละ 35 บาท

ราคา “ข้าวผัดกระเพรา” หนึ่งจานในร้านอาหารในเมืองไทย
จะตกอยู่ที่ประมาณจานละเพียง 25-30 บาท
ในขณะที่ในซาอุฯ จะอยู่ที่ 10-15 ริยาลแล้วแต่ความหรูหราของร้าน
แต่อาจจะไม่แพงมากเมื่อเทียบกับข้าวผัดกระเพราะในกรุงลอนดอน
ที่ฉันเคยไปแอบดูเมนูหน้าร้านแล้วต้อง “รีบเผ่น”
เพราะราคาจานละ 5-6 ปอนด์คูณด้วย 70 บาทตอนนั้น

ฉันไม่ค่อยนิยมอาหารพื้นเมืองของซาอุฯ มากนัก
เนื่องจากอาหารส่วนใหญ่เป็นประเภทปิ้ง ๆ ย่าง ๆ
กินพร้อมกับโรตีแผ่นนำมาห่อเนื้อต่าง ๆ พร้อมน้ำจิ้ม
แต่รสชาด “ไม่คุ้นลิ้น” จึงไม่ค่อยใช้บริการซื้อมากินเท่าไร

ยกเว้น “ข้าวหมก” ต่าง ๆ ที่ฉันและคุณด๋องจะชื่นชอบเป็นพิเศษ
ข้าวหมกที่เป็นที่นิยมก็จะเป็นข้าวหมกแพะ/แกะและข้าวหมกไก่
คนซาอุฯ จะบริโภคเนื้อแพะและเนื้อแกกันเป็นส่วนใหญ่
ข้าวหมกของที่นี่จะต่างจากข้าวหมกไก่สีเหลือง ๆของบ้านเรา
เพราะสีเหลืองเข้มในข้าวหมกไก่ของเรามาจากผงกระหรี่

แต่ที่ซาอุฯ จะใช้เครื่องเทศพื้นเมืองซึ่งฉันจำชื่อไม่ได้แล้ว
ซึ่งเมื่อนำมาปรุงหรือหมกกับข้าวแล้วสีจะอ่อน
คล้าย ๆ กับ “ข้าวมันไก่” ของบ้านเรา
ข้าวที่ใช้ทำข้าวหมกเรียกว่า “ข้าวบาสมาติ-Basmati”
ซึ่งมีขนาดยาวเรียวกว่า “ข้าวหอมมะลิ” ของไทย

ข้าวที่หมกแล้วแห้งเป็นเม็ด ๆ ไม่แฉะเหมือนข้าวหมกไก่บ้านเรา
แถมยังมี “กลิ่นหอมฉุย” พร้อมกับเนื้อแพะเนื้อแกะที่นุ่มละมุนได้รส
นี่ขนาดเขียนถึงยัง “น้ำลายไหล” ไปด้วยเลย!

อาหารพื้นเมืองอีกอย่างที่ฉันโปรดมากเป็นพิเศษก็คือ
“Kebab” ซึ่งเป็นแผ่นโรตีห่อด้วยเนื้อต่าง ๆ พร้อมผักและซ๊อส
นำมาห่อเป็นกรวยและถือกินได้สะดวก
อืมม…. “อร่อย” อย่าบอกใครเลย….
แถมราคาก็ “ย่อมเยาว์” เหมาะกับชนชั้นกรรมกรทั่วไป
ดูเหมือนราคาจะตกอยู่ที่ 5 ริยาลหรือเท่ากับ 35 บาท
กินหมดชิ้นก็ “อิ่มแปร้” ไม่แพ้ก๊วยเตี๋ยวชามโต ๆ บ้านเราทีเดียว

ร้านอาหารต่าง ๆ ในซาอุฯ ไม่ได้มีทั่วไปเหมือนเมืองไทย
แถมยังมีเวลาเปิดปิดที่เราไม่คุ้นเคยกัน
เช่นอาจจะเปิดตอนเช้า 10-11 โมงจนถึงบ่าย 2
หลังจากนั้นชาวซาอุฯ จะ “นอนกลาง” วันกัน
และจะกลับมาเปิดร้านกันอีกครั้งตอน 4-5 โมงเย็น
จนกระทั่งถึง 4 ทุ่มหรือเที่ยงคืนก็มี

แต่ถ้าเป็นช่วง “เทศกาลถือศีลอด” ซึ่งชาวมุสลิม
จะกินอาหารกันหลัง “พระอาทิตย์ตกดิน” เท่านั้น
ร้านรวงต่าง ๆ ก็จะปิดในช่วงกลางวันเพื่อให้ผู้คนพักผ่อน
และจะเริ่มทำงานกันตอนเย็นหรือออกจากบ้าน
ไปกินข้าวนอกบ้านหรือจับจ่ายข้าวของกันในตอนเย็น
จนถึงใกล้สว่างของอีกวันเลยทีเดียว

ด้วยเหตุนี้ข้าราชการในสถานทูตทุกคน
จะต้องถือ “ปิ่นโต” ไปที่ทำงานสำหรับเป็นอาหารกลางวัน
ทำให้ฉันต้องตื่นแต่เช้ามาเตรียมทั้งอาหารเช้า
และอาหารกลางวันสำหรับใส่ปิ่นโตให้คุณด๋องไปที่ทำงานด้วย

ส่วนอาหารมื้อเย็นส่วนมากจะเป็นอาหารจานเดียวง่าย ๆ
เช่นข้าวผัดต่าง ๆ ก๊วยเตี๋ยวราดหน้า ผัดซีอิ๊ว
ก๊วยเตี๋ยวไก่ตุ่น เนื้อ/หมูตุ๋นต่าง ๆ
อาหารจานโปรดที่ฉันทำเป็นประจำก็คือ
“ก๊วยเตี๋ยวราดหน้าทะเล”
ซึ่งทำบ่อยมากประมาณว่าอาทิตย์เว้นอาทิตย์ทีเดียว

เวลาเสริฟจะใส่ชามแทนจานเพราะมีน้ำซุปข้น ๆ รสกลมกล่อม
และมีผักและเครื่องทะเลเยอะ ๆ แทนเส้นในปริมาณน้อยหน่อย
ผักที่ใช้จะเป็นผัก Spinach แทนผักคะน้าซึ่งบางช่วงจะขาดตลาด
แต่ผัก Spinach จะนุ่มอร่อยและน่าจะมีประโยชน์มากกว่า

เห็นท่าทางคุณด๋องกินก๊วยเตี๋ยวราดหน้าทะเลฝีมือของฉัน
ด้วยความ “เอร็ดอร่อย” จนหมดเกลี้ยงชามทุกครั้งแล้ว “ชื่นใจ”
เย็นวันหนึ่งฉันถามเขาว่าวันนี้อยากกินอาหารอะไรเป็นพิเศษไหม
เขาทำท่าคิดสักครู่แล้วตอบว่า “อะไรก็ได้ที่เบา ๆ”
ฉันรีบสวนทันทีว่า “เมนู –นุ่น- เป็นอย่างไร?”
เขาหัวเราะเขิน ๆ และก่อนที่จะตอบอะไรฉันได้เสนอว่า
“งั้นเอาเส้นใหญ่ราดหน้าทะเลดีไหม?”

คุณด๋องคิดสักครู่แล้วตอบว่า
“ราดหน้าของคุณไม่เห็นอร่อยเลย!”
“อีตาบ้า!”
ฉันคิดในใจ…เห็นกินมาเป็นปีด้วยความเอร็ดอร่อย
ทำให้ฉันเข้าใจผิดหลง “ปลื้ม” คิดว่าเขาชื่นชอบเมนูนี้เป็นพิเศษ
ที่แท้ฉันคิดไปเองจนเขามาเฉลยความจริงวันนี้นี่แหละ!

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเมนู “ราดหน้าทะเล” จึงเป็นหมัน
หรือเป็นเมนูท้าย ๆ ที่ฉันจะคิดถึงและทำให้คุณด๋องกิน
ฉันเลยพลอยอดกินอาหารจานเด็ด “ฝีมือตัวเอง” ไปด้วย
ไม่รู้ว่าจะดีใจที่เขาอุตส่าห์ “ถนอมน้ำใจ” ฉันมาเป็นปี
หรือเสียใจที่เขาไม่น่า “พูดตรง ๆ” แบบนั้นทำให้ฉันเสียกำลังใจดี?

อีกหนึ่งเมนูเด็ดที่ฉันขอ “อวด” ว่าทำได้อร่อยมาก
ขนาดคิดว่าถ้ามีโอกาสไปใช้ชีวิตในต่างประเทศอีกครั้งหนึ่ง
ฉันจะเปิดร้านขายก็คือ “ข้าวมันไก่” ซึ่งเป็นสูตรพิเศษ
ที่เพื่อนแม่บ้านคนหนึ่งเคยสอนและตอนกลับมาเมืองไทย
ฉันได้นำสูตรนี้มาทำให้สมาชิกในครอบครัว “ลิ้มรส”
เป็นที่ถูกอกถูกใจในรสชาดความเอร็ดอร่อยทีเดียว!

ที่จริงแล้วเคล็ดลับของสูตรความอร่อย
อยู่ที่ส่วนประกอบของ “น้ำจิ้ม” นั่นเอง
ซึ่งต่อมาฉันพบสูตรน้ำจิ้มแบบเดียวกันนี้ในร้านข้าวมันไก่
ตรง “ซอยคอนแวนต์” ถนนสีลมซึ่งเป็นร้านรถเข็นเล็ก ๆ
แต่ขายดีและอร่อยมาก ๆ ขอบอก!
ลองไปชิมกันดูและจดจำส่วนประกอบของน้ำจิ้มมาลองทำดูนะ

มีอีกสิ่งหนึ่งเกี่ยวกับคุณด๋องที่ทำให้ฉัน “ชื่นใจ” มากก็คือ
เขาไม่เคย “ตำหนิ” ฉันเกี่ยวกับอาหารปิ่นโต
ที่ฉันเตรียมให้เป็นอาหารกลางวันตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเลย
เอ๊ะ…หรือว่าเขาต้องการถนอมน้ำใจของฉัน
จนไม่ยอมปริปากพูดให้เสียกำลังใจน๊า?

มีเมนูเด็ดอีกหลายอย่างที่เขาชอบทุกครั้งที่ฉันทำ
เช่น “ก๊วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋น” ซึ่งฉันมักจะทำให้เขากินบ่อย ๆ
ถึงแม้ว่าตอนนั้นฉัน “เลิก” กินเนื้อไปแล้วก็ตาม
นับเป็นความ “เสียสละ” ของฉันที่ฉันคิดว่า
เขาคง “แอบประทับใจ” บ้างไม่มากก็น้อย!

ที่จริงที่ทำได้อย่างนี้เป็นเพราะว่าฉันเคยได้ยินตัวอย่างว่า
มีสามีภรรยาคู่หนึ่งผู้เป็นสามีชอบรับประทานปลามาก
แต่ภรรยาไม่ชอบจึงไม่เคยทำอาหารเมนูปลาให้สามีเลย
จึงทำให้คู่นี้อยู่กันไม่ยืดเนื่องจากขาดความเอื้ออนาทรต่อกัน

เอ๊ะ…แล้วสำหรับกรณีของฉันล่ะ
ชีวิตคู่ของฉันจะเป็นอย่างไรต่อไปน๊า?
เพราะแต่ละเรื่องที่เขียนเหมือนเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น
ในที่สุดแล้วชีวิตคู่ของฉันจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ?

จากคุณ : Destinyhurtsme - [ 4 ก.พ. 51 06:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 1

ไปประจำการในซาอุดิอาระเบียได้ไม่ถึง 2 เดือน
เกิดเหตุการณ์ที่ต้องบันทึกไว้ใน “ประวัติศาสตร์โลก”
นั่นคือ “อิรักได้เข้ายึดคูเวต” ในวันที่ 2 สิงหาคม 1990
(Oops! ปีเกิดเหตุคงได้ตอบคำถามอะไรบางอย่างไปบ้างแล้ว?)

การเริ่มต้นชีวิตคู่ของฉันจึงเหมือนการไป “Honeymoon”
ท่ามกลางเสียงระเบิด….
การยิงขีปนาวุธ….
และการปล่อยเชื้อโรคที่ซัดดัมได้ขู่จะ “ทำลาย” ล้างโลก
ในระหว่าง “สงครามอ่าวเปอร์เซีย” นั่นเอง!!

ในตอนนั้นกระทรวงต่างประเทศได้มีคำสั่งให้
ครอบครัวของข้าราชการประจำสถานทูตไทยขณะนั้น
ซึ่งก็คือคู่สมรสและบุตรอพยพกลับประเทศไทย
เพื่อความ “ปลอดภัย” และเพื่อให้ตัวข้าราชการ
สามารถ “ปฏิบัติหน้าที่” ได้อย่างเต็มที่
โดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังกับสมาชิกในครอบครัว

เนื่องจากชีวิตคู่ของฉันซึ่งเกิดขึ้นแบบ “ผิดธรรมชาติ”
และฉันมีปัญหาใน “เชิงความคิด” มาตั้งแต่ต้น
การอพยพกลับเมืองไทยซึ่งมีเงื่อนไขว่ามีกำหนด 3 เดือน
ครอบครัวจึงจะสามารถกลับมาใหม่ได้เมื่อเหตุการณ์
กลับเข้าสู่ภาวระปกติแล้ว

ตอนนั้นฉันคิดว่าถ้าฉันกลับเมืองไทย
โอกาสที่จะ “กลับมา” อีกคงไม่มีแล้ว
และอีกครั้งหนึ่งเพื่อเป็นการประคับประคอง
และช่วย “ยืดอายุชีวิตคู่” ที่เปราะบางอยู่แล้วในตอนนั้น
ให้ยืนยาวต่อไปให้ได้นานที่สุด
ฉันตัดสินใจ “ไม่อพยพ” กลับเมืองไทย
เหมือนกับคู่สมรสและครอบครัวเพื่อนข้าราชการอื่น ๆ

สิ่งสำคัญอีกประการหนึ่งที่ช่วยในการตัดสินใจเช่นนี้ในตอนนั้น
ก็คือคุณด๋องและฉันได้รับความกรุณาจาก “ท่านทูตฯและภริยา”
ให้ย้ายเข้าไปพักชั่วคราวใน “ทำเนียบทูตฯ”
ซึ่งอยู่ใน “Diplomatic Quarter” หรือเขตสถานทูตพิเศษ
ที่เป็นแหล่งรวมสถานทูตของทุกประเทศในบริเวณเดียวกัน
และเป็นที่เชื่อกันว่าจะเป็น “เขตที่ปลอดภัย” ที่สุด

เพราะหากทางอิรักจะยิง “ขีปนาวุธ” เข้ามาในซาอุดิอาระเบีย
ก็จะไม่กล้าเล็งเป้าเข้ามาใน Diplomatic Quarter แห่งนี้
เพราะนั่นหมายถึงการเพิ่มศัตรูจาก “นานาประเทศ”
ที่อยู่ในเขตดังกล่าวเพิ่มมากขึ้นซึ่งอิรักคง “ไม่เสี่ยง” ที่จะทำเช่นั้น

ในระหว่างสงครามและท่ามกลางคำขู่ของซัดดัม
เกี่ยวกับการยิงขีปนาวุธติด “เชื้อโรค”
ทางการซาอุฯ ได้ “ประกาศเตือน” แจ้งประชาชน
ให้เตรียม “ห้องพิเศษ” ภายในเคหะสถานห้องหนึ่ง
ที่สามารถปิด (seal) “มิดชิด” หนาแน่น
ขนาดที่อากาศไม่สามารถ “เล็ดลอด” เข้าไปได้

ทั้งนี้เมื่อไรก็ตามที่อิรักยิงขีปนาวุธเข้ามา
ทางการจะเปิด “สัญญาณเตือนภัย”
และให้ประชาชนรีบใช้ห้องดังกล่าวเป็นที่หลบภัย
โดยให้อยู่ในห้องอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง
หรือจนกว่าจะได้รับสัญญาณแจ้งว่าปลอดภัยแล้ว
จึงสามารถออกจากห้องได้

ทั้งนี้เนื่องจากหากขีปนาวุธที่ยิงมามีเชื้อโรคจริง ๆ
เชื้อโรคก็จะตายภายในครึ่งชั่วโมง

ดังนั้นการหลบอยู่ในห้องที่ปิดมิดชิดอากาศเข้าไม่ได้
ก็จะปลอดภัยแต่ต้องอยู่ไม่เกิน 2-3 ชั่วโมง
แล้วแต่ขนาดของห้องมิเช่นนั้นออกซิเจนในห้อง
จะหมดและขาดอากาศหายใจทำให้เสียชีวิตได้

ใหม่ ๆ ตอนได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัย
ทุกคนจะรีบหลบเข้าไปในห้องพิเศษที่เตรียมไว้
แต่พอเวลาผ่านไปหลาย ๆ วันและเป็นสัปดาห์
ก็ไม่เห็นมีเชื้อโรคตาม “คำขู่” ของซัดดัม

ตอนหลังพอได้ยินเสียงสัญญาณทุกคนก็จะวิ่ง
ออกมากลางแจ้งเพื่อดูขีปนาวุธ (Missile) ที่ยิงมา
และเครื่องดักจับ (Patriot) ตัวขีปนาวุธที่พันธมิตรยิงไปสกัด
(ขออภัยหากใช้ศัพท์และคำพูดผิดทั้งภาษาไทยและอังกฤษ
เนื่องจากเหตุการณ์เกิดขึ้นมา 10 กว่าปีแล้ว)

เป็นที่น่าสังเกตว่าในระหว่างการทำสงครามอ่าวเปอร์เซีย
ระหว่างอิรักและซาอุดิอาระเบียนั้น
ประชาชนในซาอุฯ ก็ยังคงทำงานและห้างร้านต่าง ๆ ก็เปิดตาม “ปกติ”
เนื่องจากกลางวันจะไม่ค่อยมีการยิง Missiles จากอิรักเข้ามา

จะมีก็เฉพาะกลางคืนซึ่งหลังจากเลิกงานผู้คนก็จะกลับเข้าบ้าน
และไม่ออกมาจับจ่ายซื้อของหรือเดินเพล่นพล่านเหมือนปกติ
ในระหว่างสงครามมี “ทหารพันธมิตร” เข้ามาเดินเที่ยวในเมือง
ตามห้างร้านต่าง ๆ ให้เห็นบ่อย ๆ เช่นกัน

และที่น่าประหลาดใจก็คือเหล่า “ทหารหญิง” ที่ออกมาเดินเที่ยว
หรือมาเดินจับจ่ายซื้อข้าวของในที่สาธารณะต่าง ๆ
ไม่ต้องสวมใส่ชุด “อบาย่า” เหมือนกับผู้หญิงทั่วไป
แต่ทหารหญิงเหล่านั้นจะอยู่ในชุดทหาร

นับเป็นการ “เลือกปฏิบัติ” ที่ทำให้รู้สึกว่าเธอเหล่านั้นมีอภิสิทธิ์
แต่คิดว่าทางการของซาอุฯ มีความจำเป็นต้อง “อนุโลม”
เนื่องจากทหารหญิงเหล่านั้นเข้ามาช่วยรบ
และมิได้แต่งตัว “ล่อแหลม” หรือไม่สุภาพแต่อย่างใด

โชคดีที่ท่านทูตฯ กรุณาให้คุณด๋องและฉัน
เข้ามาพักในทำเนียบทูตฯ
มิเช่นนั้นแล้วก็จะ “อกสั่นขวัญแขวน” ไปนาน
เนื่องจากว่ามีอยู่วันหนึ่งอิรักยิงขีปนาวุธเข้ามา
โดนอาคารบ้านเรือน “ถล่ม” และมีประชาชนล้มตาย
และบาดเจ็บเป็นจำนวนมากซึ่งบริเวณดังกล่าว
ห่างจากอพาร์ตเม้นท์ที่ฉันพักไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร!

ในระหว่างที่พักอยู่ที่ทำเนียบท่านทูตฯ
ฉันมีโอกาสได้นำวิชาความรู้ที่ได้จากคุณด๋อง
ในช่วงที่เราคบหากันใหม่ ๆ มาใช้ด้วย
นั่นก็คือการเล่นเกมส์ “Scrabble”

กลางคืนหลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ
ท่านทูตฯ จำเป็นต้องอยู่ดึก ๆ เพื่อ “ติดตาม” เหตุการณ์
และคอย “รายงาน” สถานการณ์เข้ากระทรวงทันทีหากเกิดเหตุร้าย
นอกจากนั้นยังมีนักข่าวโทรเข้ามาเกาะติดสถานการณ์
ด้วยการสัมภาษณ์สดทางโทรศัพท์ตลอดเวลาเช่นกัน

การติดตามสถานการณ์ในระหว่างสงครามไม่สามารถทำได้
ผ่าน TV ทั้ง 2 ช่องของทางการซาอุฯ
เนื่องจากทางการค่อนข้างจะ “ไม่เปิดเผย” ข้อมูลหรือปิดหูปิดตาประชาชน
และเนื่องจากไม่มีจานดาวเทียมจึงไม่สามารถดูข่าวสาร
จาก CNN หรือ TV ต่างประเทศอื่น ๆ เลย
มีทางเดียวที่สามารถติดตามสถานการณ์ได้ก็คือการ “ฟังวิทยุ BBC”
แต่บ่อยครั้งคลื่นจะขาด ๆ หาย ๆ

อีกทางหนึ่งก็คือการโทรศัพท์ “สอบถาม” ญาติพี่น้องจากเมืองไทย
ถึงสถานการณ์ที่แท้จริงของซาอุฯ!
อ้าว…เป็นงั้นไป!

ในระหว่างการติดตามรอดูเหตุการณ์ดังกล่าวข้างต้น
ฉันจึงได้นำเกมส์ Scrabble มาให้ท่านทูตฯ เล่น “ฆ่าเวลา”
ซึ่งท่านทูตฯ ได้กรุณาให้เกียรติเล่นเกมส์
ร่วมกับคุณด๋องและฉันด้วยโดยมีภริยาท่านทูตฯ คอยเป็น “กองเชียร์”

ระหว่างที่พักอยู่ในทำเนียบท่านทูตฯ ช่วงที่สงครามกำลังตึงเครียดอยู่นั้น
ทำให้เกิดกิจกรรมต่าง ๆ ที่ช่วยให้ชีวิตคู่ของฉัน
เกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ “ดีขึ้น”
ความกรุณาที่ฉันและคุณด๋องได้รับจากท่านทูตฯ และภริยา
สร้างความประทับใจอย่างสูงจนกลายมาเป็นความรู้สึก
ผูกพันธ์ส่วนตัวโดยเฉพาะของฉันต่อภริยาท่านทูตฯ จนถึงวันนี้…..

War in the Gulf…Special Issue by TIME
Baghdad: January 17, 1991

จากคุณ : “เลขาฯ ตัวแสบ!” (Destinyhurtsme) - [ 4 ก.พ. 51 06:48:05 ]