ความคิดเห็นที่ 1 ธุรกิจแรกในชีวิต          ด.ช.ก๊องส์ เกิดมาในครอบครัวที่แตกแยก พ่อกับแม่อย่าร้างกัน เขาและพี่น้องร่วมชีวิตอีก 3 คน อาศัยอยู่กับแม่ซึ่งหอบลูกทั้ง 4 คนกลับมาพักเลียแผลจากการดำเนินชีวิตที่บ้านเกิด ซึ่งเป็นบ้านนอกคอกนา ห่างไกลความเจริญ ซึ่งแม่คิดได้เพียงหนทางเดียวสำหรับการหาที่ตั้งหลักเพื่อสู้ชีวิตใหม่อีกครั้ง หลังจากพ่ายแพ้ชีวิตในเมืองมาแล้วหนึ่งยก และกลับมาบ้านนอกพร้อมหนี้สินมากมาย เขาเริ่มเรียนรู้ความยากลำบากจากการทำมาหากิน หาเงินที่นี่ ถึงแม้เขายังเล็ก อายุยังไม่ถึง สองขวบ แต่ก็ยังจำเรื่องราวต่างๆ ได้พอรางๆ บวกกับผู้เป็นแม่ช่วยย้อนลำลึกความหลังให้เมื่อเขาเติบใหญ่ และสิ่งที่เขาจำได้ดีก็คือ ชาวบ้านเรียกพวกเขาว่า “ขอทาน” จากคุณ : ขอทาน (อนาวิน) - [ 22 ต.ค. 51 16:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 2          หญิงวัยเพียง 28 ปี ที่ชีวิตครอบครัวล้มเหลว มีหนี้สินมากมาย จนต้องซมซานกลับมาบ้านนอกในช่วงหลังฤดูเก็บเกี่ยว ที่ไม่มีงานทางด้านเกษตรกรรมอีกแล้ว จนกว่าจะถึงหน้าฝนปีหน้า การกลับมาขอเธอ กับลูกเล็กๆ อีก 4 ชีวิต ต้องสร้างความลำบากใจให้กับพี่น้องอย่างแน่นอน เพราะส่วนแบ่งของอาหารและอื่นๆ ก็ต้องมีคนมาแบ่งเพิ่มมากขึ้น ซึ่งโดยปกติที่ผ่านมา ก็แค่พออยู่พอกินไปปีต่อปี แต่นี่ ต้องมีคนมาร่วมใช้สอยส่วนกลางเพิ่มขึ้นอีก 5 ชีวิต ทำให้เธอต้องคิดหนัก เธอครุ่นคิดอยู่นานว่าจะทำอย่างไรดี หากรอจนถึงหน้าฝนปีหน้า มีหวังปัญหาความไม่พอเพียงของอาหารเกิดขึ้นแน่ๆ จะเพราะปลูกอะไรสักอย่าง ก็ไม่มีน้ำซะแล้ว ชาวนาชาวสวนก็อย่างนี้แหล่ะ ชีวิตขึ้นอยู่กับดินฟ้าอากาศ ปีไหนฝนดีก็ยิ้มกันได้ ปีไหนฝนแล้ง ก็ต้องทำใจยอมรับชะตากรรม แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:42:43 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3          เธอตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะทำอย่างไร จะหาทางออกให้ชีวิตและครอบครัวแบบไหน จะมีเงินหรืออะไรก็ได้ เพิ่มขึ้นมาได้อย่างไร ทำอย่างไร เธอและลูกๆ จึงจะไม่มาเป็นภาระให้กับญาติพี่น้อง... วันแล้ววันเล่า ก็ยังมองไม่เห็นหนทางเลย เพราะเกษตรกร ต้องรอน้ำจากฝนในปีหน้า ซึ่งก็อีกเกือบปีเลยทีเดียว... ทางออกสุดท้ายที่พอจะทำได้ก็คือ  การเก็บของป่าไปแลกข้าว เพราะชาวนาเพิ่งจะเก็บเกี่ยวผลผลิตกันได้ใหม่ๆ เกือบทุกชีวิต จึกพักผ่อนให้หายเหนื่อยจากการตากตรำทำงานหนักมาแล้วช่วงหนึ่ง แน่นอน ครอบครัวที่มีที่ทำมาหากินเยอะหน่อย ก็จะมีข้าวเหลือมากมายเกินการบริโภคในครัวเรือน หากเธอหาของป่ามาแลกข้าวจากพวกเขา ย่อมต้องมีคนยอมแลกอย่างแน่นอน การหาของป่า ก็ใช้เพียงแค่แรงกายเท่านั้นคือการลงทุน แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:43:50 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:43:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4          รุ่งขึ้นตั้งแต่ ตีสี่ ฟ้ายังไม่ทันสาง เธอก็กุลีกุจอออกจากบ้าน มุ่งสู่ป่าเขาทันที โดยที่ไม่ลืมสั่งเสียผู้เป็นแม่ของเธอให้ดูแลลูกๆ ทั้ง 4 ก่อนที่เธอจะกลับมา...ในตอนสายๆ เด็กชายก๊องส์และพี่น้องอีก 3 คน ต่างร้องกระจองอแงหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นผู้เป็นแม่ สร้างความอลหม่านให้กับญาติพี่น้องเป็นอย่างยิ่ง และเกือบเที่ยงวัน ผู้เป็นแม่ก็กลับมาจากป่า หลังจากพักเหนื่อย กินข้าวกินปลาเสร็จ เธอก็เตรียมที่จะหาบของป่าที่หามาได้ ออกไปตระเวนแลกข้าวจากชาวบ้านทันที พร้อมทั้งลูกน้อยที่กระจองอแงจะติดตามไปด้วย เธอจะทำอย่างไรดี เนื่องจากลูกชายคนโต เพิ่งจะ 5 ขวบ ลูกชายคนที่สอง 4 ขวบ ลูกชายคนที่ 3 คือเด็กชายก๊องส์ เพิ่งจะ 2 ขวบ และน้องสาวคนเล็ก ยังไม่เต็มขวบดี ญาติพี่น้องที่ช่วยเลี้ยงดูเด็กๆ ตอนที่เธอเข้าไปหาของป่า ก็ทำท่าไม่อยากดูแลลูกๆ ให้เธอ อาจจะเพราะทุกคนก็เหนื่อยล้ามาจากการตากตำทำนาเพิ่งเสร็จมาหมาดๆ อยากจะพักให้หายเหนื่อยเมื่อยล้า กลับจะต้องมาเอาใจดูแลเด็กเล็กที่ไม่ยอมฟังเสียใดๆ ทั้งสิ้น ร้องหาแม่ท่าเดียว ทำให้เธอตัดสินใจ หอบลูกๆ ทั้ง 4 ชีวิต ไปกับเธอด้วย แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:44:54 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5          เด็กชายก๊องส์ ยังจำภาพตอนขากลับได้ดีไม่มีลืมเลือน กับความสนุกสนาน ที่แม่แลกของป่าหมดแล้ว และฝากข้าวที่แลกมาได้ไว้กับเพื่อนบ้านแถวนั้น เพื่อจะมาขนเอาในคราวหลัง มันเป็นภาพของเขาที่นั่งอยู่ในตระกล้าด้านหน้า โดยมีน้องสาวคนเล็ก นั่งอยู่ที่ตะกร้าด้านหลัง และเราสองคนแย่งกันเพื่อให้ผู้เป็นแม่หมุนเราไปอยู่ด้านหน้า ใครได้มาอยู่ด้านหน้า ก็ยิ้มหัวเราะร่า แต่คนที่อยู่ด้านหลังกลับร้องไห้งอแง เพื่อให้แม่หมุนย้ายตนเองไปอยู่ด้านหน้า เป็นอย่างนี้ เกือบทุกวัน ที่เดินทางกลับจากหมู่บ้านอื่นๆ ที่แม่พาไปแลกข้าว เขาและน้องสาวไม่ได้รับรู้หรอกว่าผู้เป็นแม่จะเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน คิดถึงเหตุการณ์นี้ทีไร น้ำตาเขาจะไหลและรักแม่แบบสุดหัวใจขึ้นมาทุกที แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:46:08 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6          จากการตระเวนเอาของป่าไปแลกข้าวจากหมู่บ้านโน้นออกหมู่บ้านนี้ จากหมู่บ้านนี้ ไปหมู่บ้านนั้น ทำให้แม่ได้ข้าวหลายกระสอบเลยทีเดียว แต่ก็แลกมาด้วยการดูหมิ่นจากชาวบ้านว่าเป็นขอทาน เพราะไม่มีใครเขาทำกันแบบนี้ ถือเป็นเรื่องอับอายมากสำหรับชาวบ้านที่นั่น แต่แม่ไม่สนใจ แม่ถือว่าเป็นการค้าขายชนิดหนึ่ง เพียงแต่จากขายของป่าแลกกับเงิน เปลี่ยนมาเป็นขายของป่าแลกกับข้าวเปลือก เพราะข้าวมันดูเหมือนจะจ่ายให้ง่ายกว่าการใช้เงินซื้อสำหรับชาวบ้าน เพราะมีข้าวอยู่เต็มยุ้งเต็มฉาง นี่คือความชาญฉลาดของแม่ แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:47:18 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7          เด็กชายก๊องส์ มีชีวิตอยู่บ้านนอกคอกนาจนอายุ 7 ขวบ แม่คงวิเคราะห์แล้วว่า อยู่บ้านนอก ไม่มีโอกาสเลย 5 ปีที่ผ่านมา ไม่สามารถสร้างเนื้อสร้างตัวได้เลย ทำได้ก็เพียงมีชีวิตอยู่ไปอย่างชาวชนบททั่วๆ ไป กอร์ปกับบาดแผลในใจจากชีวิตคู่และชีวิตการต่อสู้ในเมืองที่ล้มเหลวนั้น ได้รับการเยียวยาจากเวลาที่ผ่านไป ทำให้แม่ตัดสินใจหอบลูกๆ ทั้ง 4 เดินทางเข้าสู่ตัวเมืองอีกครั้ง โดยครั้งนี้ แม่เลือกไปเผชิญโชคยังเมืองที่ใหญ่กว่าเมืองที่แม่เคยไปอยู่ เป็นการเริ่มต้นชีวิตคนจนในเมือง โดยแม่เลือกประกอบอาชีพที่แม่ถนัดคือ เย็บเสื้อโหล ถึงแม้เงินที่ได้มาจะไม่มากมายอะไร แต่ก็พอเพียงสำหรับทุกคนในครอบครัว เนื่องจากการประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เด็กชายก๊องส์และพี่น้องทั้งสาม ไม่เคยมีของเล่นกับเขาหรอก เพราะเงินทุกบาททุกสตางค์ต้องเก็บไว้ซื้อสิ่งที่จำเป็นที่สุด แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:48:07 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:47:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8          เมื่อเข้าเรียนชั้น ป.1 ก๊องส์เห็นพี่ชายคนที่สองของเขานำท๊อฟฟี่ที่ซื้อจากร้านที่เราเดินผ่านไปโรงเรียนทุกๆ วัน เอาไปขายให้เพื่อนๆ ที่โรงเรียน เมื่อเขาดูพี่ชายทำจนเข้าใจแล้ว อาชีพแรกของเขา ก็เริ่มขึ้นทันที ก๊องส์เริ่มเก็บค่าขนมที่แม่ให้ไปโรงเรียนวันละ 1 บาท เป็นเวลา 8 วัน เนื่องจากท๊อฟฟี่ตรานกแก้วมันถุงละ 8 บาท มีทั้งหมด 100 เม็ด เมื่อไปถึงโรงเรียน ก๊องส์ก็เริ่มบอกขายท๊อฟฟี่ให้เพื่อนๆ โดยขายในราคา 8 เม็ดบาทตามที่พี่ชายบอก ไม่ถึงครึ่งวัน ท๊อฟฟี่ก็หมดเกลี้ยง ก๊องส์ดีใจมากๆ ได้เงินมา 12 บาท เพราะเขากินเองไป 4 เม็ด แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:49:08 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:48:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9          “แม่ครับ...” เสียงของก๊องส์ตะโกนเรียกแม่ดังมาแต่ไกลด้วยความดีใจคละด้วยความตื่นเต้นและอยากอวดแม่ ก่อนที่ตัวเองจะถึงหน้าบ้านซะอีก เมื่อเห็นแม่ที่นั่งเย็บผ้าอยู่ที่จักรตัวเก่งยี่ห้อซิงเกอร์ ซึ่งผ่อนเดือนละไม่กี่มากน้อย พอที่จะช่วยให้แม่ประกอบอาชีพได้ ก๊องส์รีบกระโดดกอดแม่อย่างริงโลด แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:50:24 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:49:40 ]

ความคิดเห็นที่ 10          “ผมขายท๊อฟฟี่หมดเกลี้ยงเลยครับ ได้เงินตั้ง 12 บาทแน่ะครับแม่...” ก๊องส์กุลีกุจอล้วงเอาเงินในกระเป๋ากางเกงออกมาอวดแม่ ส่วนแม่ก็ยิ้มให้ด้วยสายตาที่ชื่นชมในตัวลูกชาย          “ทำไมถึงได้เงินเยอะจังครับแม่ ตั้ง 12 บาทแน่ะ” ก๊องส์อดสงสัยไม่ได้          “ไม่ใช่ได้ 12 บาทหรอกลูก... ไอ้ 12 บาทนั้น มันรวมเงินต้นทุนของลูกด้วย” แม่เริ่มอธิบาย ต้นทุนกำไรให้ก๊องส์ฟัง “กำไรจริงๆ ของลูกคือ 4 บาท... มานี่มา แม่จะสอนการลบเลขให้” พูดจบแม่ก็จัดแจงหากระดาษกับดินสอมาสอนก๊องส์ ส่วนก๊องส์ก็ตั้งใจฟังตาแป๋วเลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:51:25 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:51:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11          จากท๊อฟฟี่รสน้ำผึ้งผสมมะนาวเพียงรสเดียว ไม่กี่วัน ก๊องส์ก็สามารถเพิ่มสินค้าเป็นรสกาแฟ รสฮอลล์เย็นซ่าชุ่มคอเพื่อเป็นทางเลือกให้ลูกค้ามากขึ้น ถึงแม้จะเพิ่มจำนวนสินค้ามากขึ้น แต่ก๊องส์ก็ขายของหมดทุกวัน สร้างความภิรมณ์สุขสมให้ก๊องส์เป็นยิ่งนัก เงินกำไรทุกบาททุกสตางค์ ก๊องส์จะให้แม่หมดเหลือแต่เพียงต้นทุนที่จะซื้อท๊อฟฟี่ไปขายใหม่เท่านั้น ส่วนแม่เอง ก็ยังคงให้ค่าขนมกับก๊องส์วันละ 1 บาททุกวัน ก๊องส์จะใช้เงิน 1 บาทค่าขนมที่แม่ให้มาเท่านั้น ไม่เคยเอาเงินกำไรจากการขายของมาใช้เลย เงินกำไรในการขายของเป็นของแม่ ก๊องส์คิดเช่นนั้น แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:52:31 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12          ธุรกิจของก๊องส์ดำเนินไปได้ไม่กี่สัปดาห์ เด็กชายวิชัย แซ่แต้ เพื่อนเรียนในห้องเดียวกัน ก็เปิดกิจการขึ้นมาแข่ง และที่สำคัญ ไอ้แต้มันมีของแปลกๆ มากกว่าก๊องส์ เช่น ผลไม้ดองที่อยู่ถุงพลาสติก เย็บติดกับกระดาษชาร์ตเป็นแผงๆ หรือแม้แต่สลาก มันก็มี ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ลูกค้าประจำของก๊องส์จะหันไปเป็นลูกค้าประจำของไอ้แต้มัน ทำให้ยอดขายของก๊องส์ตกลงไปกว่าครึ่ง แต่ก๊องส์ก็ไม่ทันเกมส์ ไม่มีความคิดที่จะเอาสินค้าแปลกๆ มาขายบ้าง ยังคงขายท๊อฟฟี่เหมือนเดิมทุกวันๆ ขายได้เท่าไรก็เอาเท่านั้น เป็นอยู่อย่างนั้น อย่างที่มันต้องเป็น แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 51 16:53:37 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ต.ค. 51 16:53:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่อ่าน.........ไม่ได้แล้ว! แฟนเก่า จากคุณ : ลุงแอ็ด - [ 22 ต.ค. 51 18:07:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 22 ต.ค. 51 18:15:16 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังยอดเยี่ยมกระเทียมดองเหมือนเดิม อุอุ จากคุณ : pukkhom - [ 22 ต.ค. 51 19:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 น่าติดตามยิ่งนัก จากคุณ : zia - [ 22 ต.ค. 51 20:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 17 น่าติดตามมากครับ จากคุณ : เปตอง (paetong) - [ 22 ต.ค. 51 21:29:14 ]

ความคิดเห็นที่ 18 รออ่านอยู่นะครับ จากคุณ : O-Positive - [ 22 ต.ค. 51 22:42:30 ]

ความคิดเห็นที่ 19 " มันเป็นภาพของเขาที่นั่งอยู่ในตระกล้าด้านหน้า โดยมีน้องสาวคนเล็ก นั่งอยู่ที่ตะกร้าด้านหลัง  " เอ๊....................................................... ตอนนี้เหมือนเรื่องของใครซักคนนึงที่เรารู้จักนี่นา..... นับถือ นับถือ นับถือๆๆๆๆๆๆๆๆ.... จากคุณ : ครูต้อ - [ วันปิยมหาราช 10:53:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ไม่ได้เข้ามาบอร์ดนี้ซะนาน เพราะยุ่งกับการ Set up โรงงานใหม่ ดีใจที่เห็นกระทู้คุณอนาวินกลับมา ยังคิดถึง เศรษฐีไม้เท้าทองคำไม่จาง ว่าแต่หลังจากที่ชายหนุ่มไปเปิดตลาดรองเท้าที่เมืองซึ่งคนไม่ใส่รองเท้าแล้ว ชายหนุ่มเป็นอย่างไรบ้างคะ ปูเสื่อรออ่านจ้า จากคุณ : นกพญาไฟ (นกพญาไฟ) - [ วันปิยมหาราช 13:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อุ๊บ! ลืมโหวต ขอหนึ่งจึ๊ก จากคุณ : นกพญาไฟ - [ วันปิยมหาราช 13:03:51 ]

ความคิดเห็นที่ 22 สุดยอดเลยครับ จากคุณ : seto16 - [ วันปิยมหาราช 16:08:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาอ่าน รอตอนต่อไป จากคุณ : Holic (โฮลิก) - [ วันปิยมหาราช 18:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ลงชื่ออ่านด้วยคนนะคะ ^_^ จากคุณ : picmie - [ 24 ต.ค. 51 09:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เข้ามา Give ใจสำหรับเรื่องราวที่เป็นประโยชน์ให้ข้อคิดที่ดีและเป็นแรงบันดาลใจในการต่อสู้กับชีวิตบนโลกนี้อย่างมีความหวัง... จากคุณ : "เลขาฯ ตัวแสบ!" - [ 24 ต.ค. 51 09:51:22 ]

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านต่อนะครับ  สำหรับเรื่องอย่างนี้ ^^ จากคุณ : mr.wisdom - [ 24 ต.ค. 51 10:05:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จากคุณ : wbj - [ 24 ต.ค. 51 11:03:03 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มารออ่านต่อ จากคุณ : คิดบวก - [ 24 ต.ค. 51 11:30:04 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาแล้วครับ... กลับมาเขียนต่อ เหมือนเดิม ด้นสดๆ เมื่อวานว่าจะเขียนต่อ แต่พอดีย้ายบ้าน ขนของจนหมดแรง และก็หลับเป็นตายเลยครับ ขอบคุณเพื่อๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เข้ามาคอมเม้นทุกท่านเลยนะครับ เนื่องจาก นิทานเชิงบริหารธุรกิจเรื่อง "ชาวนา กับ เศรษฐีไม้เท้าทองคำ" ได้นำไปตีพิมพ์ในนิตยสารรายเดือน จนจบเรื่องไปแล้ว กระแสตอบรับดีมากๆ จนต้องรวมเล่ม และจัดเป็นคอสอบรมสัมนา เรื่อง "พลิ๊กชีวิต ด้วยสองมือเปล่า" ซึ่งจะจัดขึ้นในวันที่ 9 พ.ย. นี้ ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ ทั้งสิ้น โดยผมเป็นสปอนเซอร์เอง ส่วนแขกรับเชิญคือ คุณสมศักดิ์ ปัทมเมธิน เจ้าของ "สมศักดิ์ทรานสปอร์ต" ประวัติของคุณสมศักดิ์ อ่านได้ที่นี่ครับ http://www.moreavenue.com/magazine/onlinesm.asp?vol=11&page=18 งานนี้ได้รับเกียรติจากคุณ Jimmy Walker มาให้แนวคิดเรื่องทฤษฎี 3 ขา ของท่านด้วย งานจัดที่ โคราชบ้านผมครับ จำกัดที่นั่งสำหรับคนที่ต้องการสร้างตัวให้ประสบความสำเร็จจริงๆ 30 ที่นั่งเท่านั้น มาเข้าเรื่องต่อครับ เนื่องจากมีเสียงตอบรับที่ดีมากๆ และทางหนังสือต้องการให้เขียนเรื่องแนวนี้ต่อ ก็เลยตกปากรับคำว่าจะเขียนให้อีก โดยคราวนี้ ใช้ชื่อหนังสือว่า "เศรษฐีไม้เท้าทองคำ" ก็จะเขียนโดยประยุกค์มาจากเรื่องของคนที่สร้างตัวจนประสบความสำเร็จ หรือไม่ก็เรื่องที่สามารถเอามาเป็นความรู้ให้กับผู้อ่านได้ ในเชิงการบริหารธุรกิจ โดยแยกเรื่องเป็นตอนๆ ไป เช่นตอนนี้ก็เป็นเรื่อง เจ้ง!.. ซะให้พอ ก็ตั้งใจจะเขียนเอาไปลงหนังสือ ก็เลยเอามาแบ่งปันให้กับเพื่อนๆ ที่ไม่มีโอกาสได้รับหนังสือ ได้อ่านกัน หากมีข้อผิดพลาด หรือความคิดเห็น ข้อชี้แนะใดๆ ผมก็ขอน้อมรับด้วยความเต็มใจ เพื่อพัฒนาผลงานให้ดียิ่งๆ ขึ้นไปครับ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 11:33:30 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 11:30:18 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอออกตัวก่อนอีกเรื่องนะครับ เรื่องสั้นเชิงบริหารธุรกิจเรื่องนี้ อาจจะเขียนจบตอนแล้วก็หายๆ ไปบ้าง เนื่องจากตอนนี้ ผมมีงานล้นมือจริงๆ ต้องแบ่งภาคตัวเองออกเป็นหลายส่วน ทำบริษัท ออนเน็ต จำกัด ทำบริษัทที่ปรึกษาทางธุรกิจ ทำบริษัท Soft ware รับงาน เขียนโปรแกรม เขียนโฮมเพจ ทำบริษัทบริหารจัดการบ้านเช่า ทำร้านกาแฟสด+สเต็ก  2  สาขา ซื้อ-ขาย รถมือสอง Leasing เปิดสอนเขียนโปรแกรมและโฮมเพจ ทำกองทุนรวม "อนาวินกรุ๊ป" เพื่อนำเงินไปลงทุนในโปรเจ็กต่างๆ และอันนี้โปรเจ็กใหม่ จัดอบรมโครงการ "เศรษฐีไม้เท้าทองคำ" โดยมีคอส อบรมทุกวัน วันละ 6 ท่าน 19.00-21.00 น. วัตถุประสงค์ เพื่อให้ผู้เข้าอบรมประสบความสำเร็จเป็น "เศรษฐีไม้เท้าทองคำ" และแน่นอน ผมยุ่งจนไม่มีเวลาเข้ามาห้องสีลมเลย คิดถึงนะครับ บางครั้งถึงกับแค่กดโหลดหน้าห้องสีลมเฉยๆ แต่ไม่ได้อ่าน ก็เอา จึงเหมือนกับเห็นผม หายๆ ไป แถมดันทะลึ่งเขียน เรื่องสั้นแนวรักโรแมนติก ลงนิตยสารอีกแน่ะ จบไปแล้ว 1 เรื่อง คือ "สื่อรัก อินเตอร์เน็ต" ตอนนี้กำลังลงเรื่องที่ 2 "จูนจ๋า... ผมรักคุณ" .... จากคุณ : อยากจะมีฉันอีกสัก 3-4 คน (อนาวิน) - [ 24 ต.ค. 51 12:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 31 มาต่อกันเลยครับ          มันก็แปลกดีนะ ร้านค้ากิจการการต่างๆ เมื่อเคยรุ่งเรืองจนเวลาผ่านไปได้สักระยะ ยอดขายก็จะตกลง ลูกค้าที่เคยเยอะแยะมากมาย ก็ค่อยๆเหลือแต่เพียงแฟนพันธุ์แท้ บางร้านก็พอที่จะมีกำไรให้กิจการอยู่ต่อไปได้ แต่บางร้านถึงกับต้องปิดกิจการไปเลยก็มีไม่ใช่น้อย ร้านที่ยังไม่ปิดกิจการ ก็จะยังคงดำเนินกิจการต่อไปในรูปแบบเดิมๆ รูปแบบที่เคยรุ่งเรืองมาแล้วในอดีต แล้วก็รอรับชะตากรรมตามแต่มันจะเป็นไป มีกำไรอยู่ก็เปิดต่อ ขาดทุนก็ปิดกิจการ ทำไมเขาไม่ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นมองหาช่องทางหรือแนวคิดใหม่ๆ มาสร้างสีสันให้กับกิจการ สร้างความน่าสนใจให้กับผู้คนและลูกค้า เขาช่างไม่เข้าใจกฎของธรรมชาติซะจริงๆ เรื่อง เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป มันไม่มีอะไรที่จะอยู่ยงคงกระพันค้ำฟ้า ด้วยวิธีการเดิมๆหรอก... เถ้าแก่หลายๆ คน ก็ยังคงติดอยู่กับความสำเร็จในอดีต ความสำเร็จที่ผ่านมา แต่หาใช่ความสำเร็จในปัจจุบันไม่ บางครั้ง บางคนจึงเรียกสิ่งนี้ว่า กับดัก-หลุมพราง แห่งความสำเร็จ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 19:48:23 แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 14:29:31 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 14:28:54 ]

ความคิดเห็นที่ 32 .          เด็กชายก๊องส์ก็เป็นเช่นเดียวกับคนอื่นๆที่กล่าวถึง ขายท๊อฟฟี่ 4 รสชาติเหมือนเดิมทุกวันๆ ก่อนหน้านี้ที่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ถึงแม้ร้านค้าในโรงเรียนก็มีขายเหมือนกัน แต่เพื่อนๆ ก็เลือกที่จะซื้อกับก๊องส์ เพราะความเป็นเพื่อน(Connection) และซื้อได้ง่ายๆ ในห้องเรียน  แต่เมื่อไอ้แต้ นำมาขายบ้าง ความเป็นเพื่อนเหมือนกัน แต่สินค้ามีสีสันและหลากหลายกว่า จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่กิจการของมันจะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า ส่วนกิจการของก๊องส์ ก็จะเหลือเพียงแฟนพันแท้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่เนื่องจากไม่มีต้นทุน สินค้าไม่เน่าเสีย ก๊องส์ก็ยังคงขายต่อไป หมดก็ซื้อมาติดกระเป๋าไว้ พอได้มีกำไรกลับไปให้แม่บ้าง แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 14:41:33 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 14:41:05 ]

ความคิดเห็นที่ 33 .          ความที่เป็นคนจนในเมืองใหญ่ การจะเอาชีวิตให้อยู่รอดได้ต้องใช้เงิน เพราะในเมืองใหญ่ ไม่มีของป่า ไม่มีอาหารจากธรรมชาติ ให้หามาเพื่อประทังชีวิตเหมือนคนตามชนบทได้ ดังนั้นเมื่อมีโอกาสหรือช่องทางที่จะได้เงิน เด็กชายก๊องส์ก็จะรีบคว้าไว้ทันที วันนี้ก็เช่นกัน โอกาสดีได้เข้ามาถึงก๊องส์โดยบังเอิญ เนื่องจากแถวๆ บ้านที่ก๊องส์อาศัยอยู่นั้น มักจะมีการตั้งวงเล่นไพ่กันเป็นประจำ ปกติก๊องส์จะไม่เข้าไปใกล้แถวนั้นหรอก เพราะแม่เคยสอนไว้เสมอว่า การพนันเป็นสิ่งไม่ดี เราไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปใกล้มัน แต่วันนี้เป็นวันเสาร์ และก็เป็นช่วงบ่ายแล้วด้วย เพื่อนที่เคยเล่นด้วยกันทุกเสาร์-อาทิตย์ จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา ก๊องส์เลยเข้าไปหาเขา และไม่ใช่อะไร บ้านของเพื่อนก๊องส์นั่นเอง ที่ตั้งวงเล่นไพ่กัน จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 15:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 34 .          “ก๊องส์...” เสียงหญิงวัยกลางคนตะโกนเรียกเขา ขณะที่กำลังเดินจะไปหาเพื่อน ก๊องส์จำได้ว่าเป็นเสียงของแม่เพื่อนที่เขาจะไปหานั่นเอง          “คร๊าบบบ...” ก๊องส์ขานรับด้วยสัญชาตญาณของเด็กนิสัยดี มีสัมมาคารวะที่ผู้หลักผู้ใหญ่แถวนั้นรู้จักกันดี อาจเป็นเพราะละแวกนั้นนอกจากครอบครัวของก๊องส์แล้ว ก็มีแต่ผู้ดีมีสตางค์ เมียท่าน ลูกเธอกันทั้งนั้น การเป็นคนจนไม่มีอะไรจะไปทัดเทียมคนอื่นเขา จึงทำให้ก๊องส์ต้องเจียมเนื้อเจียมตัว เป็นเด็กที่ผู้ใหญ่ให้ความเอ็นดู          “ไปซื้อโซดากับเมล็ดแตงโมให้แม่หน่อยสิลูก” ทันทีที่ก๊องส์ไปถึง แม่ของเพื่อนก็ขอให้ก๊องส์ทำงานให้ ซึ่งร้านค้าที่จะต้องไปซื้อนั้น อยู่ห่างออกไปสัก 800 เมตรได้ เมื่อกลับมาและนำของที่สั่งส่งให้แม่เพื่อนแล้ว ก๊องส์ถึงกลับต้องดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อแม่เพื่อนยื่นเศษเงิน 50 สตางค์ ที่เหลือมาจากซื้อของ เพื่อเป็นรางวัล และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา วันเสาร์-อาทิตย์ หรือแม้แต่เย็นๆ วันธรรมดา จันทร์-ศุกร์ ก๊องส์ก็มักจะไปป้วนเปี้ยนแถววงไพ่เป็นประจำ เพราะแต่ละบ้านในละแวกนั้นติดเล่นไพ่กัน ก็จะขี้เกียจไปซื้อของเอง ทำให้แม่บ้านระแวกนั้น ใช้บริการม้าเร็วอย่างก๊องส์เป็นประจำ และค่าตอบแทนที่ได้รับ ก็มากบ้าง น้อยบ้าง ตามแต่ผู้ใช้บริการจะศรัทธา แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 15:38:46 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 15:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 .          ก๊องส์สังเกตเห็นว่า วันไหนที่บางคนให้ลูกเขาเดินไปซื้อขอเองแสดงว่าวันนั้นเขาเสียเงิน และบางคนก็ให้ค่าตอบแทนการวิ่งซื้อของเขามากเป็นพิเศษ แสดงว่าวันนั้นเขาได้เงินมากนั่นเอง แต่โดยรวมๆ แล้ว กิจการม้าเร็วของก๊องส์ จะมีผู้เรียกใช้บริการทุกวันอย่างแน่นอน ทำให้ก๊องส์มีเงินมาให้แม่อีกช่องทางหนึ่ง          ธุรกิจอำนวยความสะดวกกับคนที่ขี้เกียจแต่มีเงิน ก็เป็นธุรกิจอีกอย่างหนึ่งที่ไม่มีวันตายไปจากสังคมมนุษย์ ตราบใดที่สะสารไม่มีวันสูญหาย ตราบนั้น เงินทองก็จะยังคงหมุนเวียนไปอยู่ในมือของผู้คน พลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ปีนี้คนนี้ร่ำรวยขึ้นมา แต่คนนั้นจนลง ปีต่อไปก็มีคนรวยคนใหม่ คนจนคนใหม่ และเงินที่ไม่มีวันสูญหายก็หมุนเวียนไปอยู่ในมือของใครคนใดคนหนึ่ง และเป็นธรรมชาติอีกอย่างของมนุษย์สุดประเสริฐ ที่เมื่อมีเงินมากพอก็จะเริ่มจ่ายให้กับสิ่งอำนวยความสะดวก คนที่จนลงก็จะงดเว้นรายจ่ายเพื่ออำนวยความสะดวก แต่คนที่มีเงินเพิ่มขึ้นจะมาจ่ายทดแทนให้ จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 16:08:41 ]

ความคิดเห็นที่ 36 .          เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน ก๊องส์รีบไปหาพี่ชายคนโตที่เรียนอยู่ชั้น ป.4 และถามพี่ชายว่า “ตั่วเฮีย... วันนี้ให้ผมไปขายหนังสือพิมพ์กับตั่วเฮียได้ไหมครับ?...”          “วันนี้คงยังไม่ได้หรอก... ก๊องส์ต้องไปขออนุญาตแม่ก่อน ถ้าแม่ให้ เฮียจึงจะพาไป” พี่ชายคนโตตอบกลับมา         พี่ชายคนโตกับคนที่สอง หลังเลิกเรียนแล้วก็จะไปรับหนังสือพิมพ์ออกไปวิ่งขายในวันที่หวยออก ก๊องส์สังเกตมาสักระยะแล้ว และคิดว่าตนเองก็คงทำได้ จึงขออนุญาตแม่ ทีแรกแม่ก็คิดหนักอยู่เหมือนกัน เพราะก๊องส์เพิ่งจะเจ็ดขวบเอง ต้องวิ่งไปวิ่งมาตามท้องถนน จะสามารถดูแลตนเองได้หรือไม่ แต่ที่สุดแล้วก็อนุญาตเพราะมั่นใจในตัวลูกชาย          มันก็แปลกดี ในเมืองใหญ่นี้ มีช่องทางให้หาเงินได้เยอะแยะมากมายจริงๆ การวิ่งขายหนังสือพิมพ์ตรวจล๊อตตารี่ ทำให้ก๊องส์มีรายได้ 50 บาทต่อวันเลยทีเดียว ใช้เวลาเพียง ชั่วโมงกว่าๆ เอง แถมไอ้หนังสือพิมพ์ตรวจล๊อตตารี่ก็ราคาแพงกว่าหนังสือพิมพ์รายวันอย่างไทยรัฐหรือเดลินิวส์ซะอีก ค่าจ้างที่ทางโรงพิมพ์จ่ายให้เด็กวิ่งขายนั้นคือ ฉบับละ 50 สตางค์ ด้วยกำลังของก๊องส์ ไม่สามารถแบกหนังสือพิมพ์จำนวนมากๆ ทีเดียวได้ ต้องรับไปทีละน้อยขายหมดแล้วก็รีบกลับมารับออกไปขายใหม่ ทำให้ก๊องส์ต้องเหนื่อยกว่าเด็กโตคนอื่นๆ ที่รับได้ทีละเยอะๆ ซึ่งจะไปได้ไกลๆ โดยไม่ต้องเสียเวลาย้อนทางเดิมกลับมารับใหม่อย่างก๊องส์ แต่ด้วยความที่เป็นเด็กตัวกระเปี๊ยก เล็กที่สุดในจำนวนเด็กวิ่งขายหนังสือพิมพ์ที่นั่น ก๊องส์จึงได้รับความเมตรตาจากโรงพิมพ์ ให้ได้คิวแรกเสมอ โดยที่คนอื่นต้องจับสลากกัน ทำให้ก๊องส์มีโอกาสขายให้คนในละแวกรัศมีใกล้โรงพิมพ์และหมดอย่างรวดเร็ว จึงใช้เวลาไม่นานนักก็กลับมาต่อคิวรับใหม่อีกรอบ          และมีอีกสิ่งหนึ่งที่ก๊องส์ได้เรียนรู้เป็นประสบการณ์ก็คือ หนังสือพิมพ์ตรวจล๊อตตารี่ มีเท่าไรก็ขายหมด แต่หนังสือพิมพ์รายวันอย่างไทยรัฐ-เดลินิวส์ กลับไม่ค่อยมีคนอยากจะซื้อ เพราะก๊องส์เคยไปลองวิ่งขายดู เนื่องจากมันสามารถขายได้ทุกวัน ผิดกับหนังสือพิมพ์ตรวจล๊อตตารี่ ซึ่งออกเดือนละ 2 ครั้งเท่านั้น แต่คนก็ไม่ค่อยซื้อ กว่าจะขายได้แต่ละเล่ม ใช้เวลามากเหลือเกิน ส่วนไอ้หนังสือพิมพ์ตรวจล๊อตตารี่ นี่แทบจะแย่งกันซื้อเลยทีเดียวทั้งๆ ที่แพงกว่าเกือบ 2 เท่า แถมแทบไม่มีอะไรจะให้อ่านซะด้วยซ้ำ นอกจากข่าวในท้องถิ่นและบทความบ้างนิดหน่อย แถมถ้าไม่มีผลการออกสลากกินแบ่งฯ ขายเฉพาะข่าวและบทความ เชื่อได้เลยว่าแทบจะไม่มีคนซื้อซะด้วยซ้ำไป          แต่ก็มีคนพิมพ์เฉพาะผลการออกรางวัลสลากกินแบ่งฯ อย่างเดียว(เรียงเบอร์) และราคาถูกกว่าเกือบ 3 เท่า กลับไม่ได้รับความสนใจใคร่ซื้อจากผู้คนมากอย่างหนังสือพิมพ์ที่ก๊องส์วิ่งขาย ทั้งๆ ที่ใจจริงแล้ว คนที่ซื้อก็อยากได้แค่ผลการออกสลากฯ แต่ก็ยอมจ่ายเงินมากกว่า เพื่อให้ได้รับความรู้สึกว่า ตนเองซื้อหนังสือพิมพ์ มนุษย์นี่ก็แปลกดีนะ มักจะมีเหตุผลที่ไม่ใช่เหตุผลเสมอๆ ใครจับจุดธรรมชาติของมนุษย์ได้ ก็จะสามารถหาเงินได้ไม่ยาก                         ทำหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น แต่คนซื้อเพราะเรียงเบอร์          ทำปั้มน้ำมัน แต่คนเข้าเพราะห้องน้ำสะอาด และกำไรมาจากร้านขายของ                                                   ฯลฯ แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 17:53:58 แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 17:01:37 แก้ไขเมื่อ 24 ต.ค. 51 16:49:29 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 16:46:16 ]

ความคิดเห็นที่ 37 .          วันแรกที่ก๊องส์ขึ้นเรียนในชั้น ป.2 เมื่อเดินเข้าไปยังห้องประจำชั้น ก๊องส์ถึงกับต้องอึ้ง... เพราะที่หลังห้องเรียน มีโต๊ะเตี้ยๆ กว้าง 1.5 เมตร ยาว 2.5 เมตร ตั้งอยู่ และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยกระจาดใส่ขนมประเภทต่างๆ นอกจากขนมแล้วก็ยังมี สมุด ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัด และเครื่องเขียนอื่นๆ ... โอ้โห... นี่มันร้านค้าย่อมๆ 1 ร้านเลยนะนี่ มันเข้ามาอยู่ในห้องเรียนเราได้อย่างไร เพียงไม่นานนัก ก๊องส์ก็รู้ว่า นี่คือร้านขายของของคุณครูเคลือมาศ ซึ่งเป็นครูประจำชั้นคนใหม่ของก๊องส์          ปีที่แล้ว เจอคู่แข่งทางธุรกิจคือไอ้วิชัย แซ่แต้ ก็เล่นเอากิจการของก๊องส์แทบล้มพับ แต่วันนี้ เจอธุรกิจใหญ่กว่าไอ้แต้อีกหลายเท่าตัวนัก แถม ลูกค้าก็คือ กลุ่มเดิมๆ คือเพื่อนในห้องเรียนและห้องข้างๆ และที่สำคัญ Connection ของครูเครือมาศ ย่อมเหนือกว่าทั้งก๊องส์และไอ้แต้ อย่างแน่นอน เพราะเด็กๆ ก็คงอยากได้หน้า อยากเป็นที่รักของครูประจำชั้น ต้องพากันอุดหนุนคุณครูอย่างไม่ต้องสงสัย เห็นทีงานนี้ทั้งเด็กชายก๊องส์และเด็กชายวิชัย แซ่แต้ ต้องเจอศึกยักษ์เข้าแล้วสิ จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 17:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 38 .          เปิดเรียนได้สองสัปดาห์ ไอ้แต้ก็ปิดกิจการลงไปก่อน อาจจะเพราะยอดขายตก รวมทั้งไม่อยากเป็นคู่แข่งกับครูประจำชั้น ทำให้ก๊องส์ขายของดีขึ้นบ้าง รวมทั้งก๊องส์หาของที่คุณครูไม่มีมาเสริมทัพ เช่น มะขามหวาน โดยก๊องส์ไปปีนเก็บมาจากต้นที่อยู่แถวๆบ้าน นำมามัดเป็นกำๆ ซึ่งไม่มีต้นทุน นอกจากแรงกายที่ต้องไปปีนเอามา ก็เลยขายดี มีเท่าไรก็ขายหมด แต่... เพื่อนๆ กลับกินแล้วทิ้งทั้งเปลือกและเม็ด สร้างปัญหามลภาวะในห้องเรียนอยู่หลายวัน จนในที่สุด คุณครูก็รู้ที่มาที่ไปว่า ก๊องส์เป็นคนนำมาขาย และได้ใช้คำสั่งขั้นเด็ดขาด “ห้ามนำของมาขายในห้องเรียน” ธุรกิจตัวแรก ก็เลย เจ้ง!... comment:          ไม่รู้ว่ามีใครเคยเจ้ง!... แบบประถม เหมือนเด็กชายก๊องส์บ้าง เจ้งแบบประถมเป็นอย่างไรหรือ  ก็อย่างที่เด็กชายก๊องส์ เจ้ง!... นี่ยังไงล่ะครับ เปิดกิจการมาแล้วก็ดี มีคนอุดหนุนอุ่นหนาฝาคลั่ง อาจจะถึงกับดังเป็นพลุแตก ต่อมาสักพัก ก็เริ่มซบเซาลง กอร์ปกับมีคู่แข่งที่เหนือชั้นกว่า เจ๋งกว่า หรือไม่ก็เปิดใหม่ ลูกค้าให้ความสนใจมากกว่า ส่วนตนเองก็ไม่ได้ปรับปรุงหากลยุทธอะไรมาสู้ แต่เลือกที่จะมีความสุขอยู่กับความสำเร็จในอดีต และก็ยกเรื่องเก่ามาคุยฟุ้งตลบอบอวล ว่า เคยเจ๋งอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ลูกค้าตรึม แบบนี้ เรียกว่า ติดกับดักความสำเร็จ ระดับประถม จงจำไว้ว่า  ทุกสิ่งมี เกิดขึ้น - ตั้งอยู่ - ดับไป ดังนั้น จึงจำเป็นที่จะต้อง เกิดขึ้น อยู่เสมอๆ ฉบับหน้า เตรียมพบกับตอน... “โรงงานทำลายความฝัน” การหันหลังให้กับอาชีพพ่อพระของคนเจ็บป่วยอย่างไม่มีวันหวนกลับ เหตุเพราะอะไร?... ทำไมจึงเจ้ง!... ในอาชีพนี้ได้ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 17:26:28 แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 51 11:09:47 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ต.ค. 51 18:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ทั้งสนุก ทั้งมีประโยชน์...นับถือ...นับถือ... จากคุณ : ไม่ได้แก่ แค่เกิดก่อน - [ 24 ต.ค. 51 19:17:47 A:124.120.75.240 X: TicketID:186229 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ตามติด ติดตามครับ หากมีตอนใหม่ ไม่ทราบว่าจะรบกวนขอหลังบ้านไปตามผมด้วยได้ไหมครับ ขอบคุณมากครับ โหวต+เก็บเข้าคลังครับ จากคุณ : saengchot - [ 25 ต.ค. 51 01:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 41 น้อมจิต คารวะ ..... จากคุณ : แมวเมา - [ 25 ต.ค. 51 09:35:36 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณ ลุงแอ๊ดครับ ที่มาเป็นประธาน เปิด comment ให้ ผม save เรื่องของลุงแอ๊ด เก็บไว้ทุกตอนเลยครับ ครูต้อครับ: ผมเองก็คุ้นๆ เหมือนกันนะครับ เรื่องที่ครูต้อ comment ไว้ คุณนกพญาไฟ : โห... ชายหนุ่มชาวนาคนนั้น ก็กลายเป็นเศรษฐีไม้เท้าทองคำ ไปอีก 1 คน ส่วนเขาทำได้อย่างไร ต้องไปตามหามาอ่านครับ http://www.moreavenue.com/magazine/onlinesm.asp?vol=1&page=75 ขอบคุณทุกๆ ท่าน ทั้งคุณเลขาตัวแสบ คุณจุง คุณคิดบวก ที่ให้ ใจ คิคิ ขอบคุณทุกๆ ท่านที่ติดตามอ่านนะครับ แล้วจะมาปั่นต่อนะครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 25 ต.ค. 51 12:10:08 ]

ความคิดเห็นที่ 43 มีหลายท่าน หลังไมค์มาถามผม เกี่ยวกับเรื่อง การจัดอบรมโครงการ "เศรษฐีไม้เท้าทองคำ" โดยมีคอส อบรมทุกวัน วันละ 6 ท่าน 19.00-21.00 น. วัตถุประสงค์ เพื่อให้ผู้เข้าอบรมประสบความสำเร็จเป็น "เศรษฐีไม้เท้าทองคำ" พอดีผมไม่ได้บอกว่า ผมจัดอบรมอยู่ที่ โคราช ครับ ดังนั้น จึงขอกลับมาแจ้งให้ท่านอื่นๆ ได้ทราบโดยทั่วกัน ส่วนท่านที่สนใจและสามารถเข้าอบรมได้ ผมอยากให้เข้าคอสแรกก่อน มันจะเป็นคอสที่จะช่วยให้ท่านตัดสินใจก่อนว่า จะเดินบนเส้นทางเศรษฐีไม้เท้าทองคำนี้หรือไม่ คือคอสอบรมใน ความคิดเห็นที่ 29 (เลื่อนขึ้นไปอ่านรายละเอียด) เพื่อให้มองเห็นโครงสร้างและเส้นทางที่จะเป็นเศรษฐีไม้เท้าทองคำ และหากยังคงมุ่งมั่นที่จะเดินบนเส้นทางนี้อยู่ จึงค่อยเข้าคอสอบรมย่อยอีกที ซึ่งเปรียบเสมือนการติวเข้มเลยทีเดียว จากคุณ : อนาวิน - [ 25 ต.ค. 51 15:42:44 ]

ความคิดเห็นที่ 44 กลับมาอีกแล้วเหรอครับท่านเศรษฐี.... จากคุณ : อาจารย์โช๊ะ - [ 26 ต.ค. 51 03:04:12 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ดี ครับ จากคุณ : SEA - [ 26 ต.ค. 51 21:55:35 A:124.120.86.211 X: TicketID:107202 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เยี่ยมครับ อ่านตอนแรก นึกว่าเป็นชีวิตจริง อ่านไปอ่านมาเป็นการสอน แบบยกตัวอย่าง ทำให้อ่านง่ายและผูกเรื่องน่าติดตาม จากคุณ : คิดบวก - [ 27 ต.ค. 51 10:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เข้ามาปักหมุดค่ะ จะติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆ คิดถึง เหมือนกัน พี่อนาวิน ขอบคุณหลายๆ  สำหรับเมล์ดีๆ ที่ส่งมานะคะ ถึงแอมไม่ได้ตอบแต่ขอบคุณจริงๆ ยุ่งเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 51 10:26:17 จากคุณ : samhow BFC - [ 27 ต.ค. 51 10:24:33 ]

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีครับพี่ ^_^ จากคุณ : ACM - [ 27 ต.ค. 51 16:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 27 ต.ค. 51 16:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 50 ชอบเรื่องราวที่ motivate และให้ข้อคิดแบบนี้จังค่ะ รอติดตามอ่านต่อนะค่ะ จากคุณ : Invisible Angel - [ 27 ต.ค. 51 20:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 51 มาลงชื่ออ่านค่ะ ได้ข้อคิดดีค่ะ แถมใจให้ด้วยค่ะ :) จากคุณ : Baby Bean - [ 27 ต.ค. 51 22:49:42 ]

ความคิดเห็นที่ 52 แฟนของพี่อนาวินยังหนาแน่นเช่นเคยนะครับ ขนาดห่างหายไปนาน คงเป็นเพราะพรสวรรค์และทักษะในการเล่าเรื่องที่สนุกสนาน แต่แฝง แนวคิด และการให้กำลังใจนี่เอง ที่ยังทำให้มีคนติดตามอยู่เสมอ ขอบคุณพี่อนาวินที่ให้เกียรติผมเป็นวิทยากรเสริมของรายการด้วยครับ เพราะตอนแรกก็ตั้งใจว่าไปร่วมงานเฉยๆ อันถือเป็นการไปเยี่ยมเยียนด้วย แต่ก็ยินดีที่จะได้มีโอกาสเสนอแนวคิดให้ผู้ที่กำลังสนใจจะเป็นผู้ประกอบการ ธุรกิจในอนาคตด้วยครับ เผื่อเป็นแนวทางที่ชัดเจนและง่ายขึ้นในการ จับทางการทำธุรกิจ ลดความเสี่ยง เพิ่มโอกาสการประสบความสำเร็จ ด้วยครับ จากคุณ : Jimmy Walker - [ 28 ต.ค. 51 12:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 53 มาลงชื่ออ่านด้วยคนครับ . . . จากคุณ : ก๊วน 99 (libra-cat) - [ 28 ต.ค. 51 14:23:17 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ลงชื่อด้วยคับ :)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 28 ต.ค. 51 15:19:02 ]

ความคิดเห็นที่ 55 โอ้โห... ดีใจจัง มีคนคอยติดตามผลงานอยู่ เดี๋ยวจะมาต่อตอนที่ 2 นะครับ แต่ตอนนี้ กำลังเขียน "จูนจ๋า... ผมรักคุณ" (เรื่องสั้นแนวรักโรแมนติก) ทางนิตยสารเร่งต้นฉบับมาแล้ว รออีกนิดนะครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 28 ต.ค. 51 16:56:50 ]

ความคิดเห็นที่ 56 ถ้าตอนใหม่มารบกวนทุบประตูหลังบ้านบอกด้วยนะคับ ขอบคุณคับ ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 29 ต.ค. 51 12:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณครับ เรื่อง เยี่ยมมากๆ ครับ !!! จากคุณ : yos3000trip2story - [ 3 พ.ย. 51 08:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 58 comment:          ไม่รู้ว่ามีใครเคยเจ้ง!... แบบประถม เหมือนเด็กชายก๊องส์บ้าง เจ้งแบบประถมเป็นอย่างไรหรือ  ก็อย่างที่เด็กชายก๊องส์ เจ้ง!... นี่ยังไงล่ะครับ เปิดกิจการมาแล้วก็ดี มีคนอุดหนุนอุ่นหนาฝาคลั่ง อาจจะถึงกับดังเป็นพลุแตก ต่อมาสักพัก ก็เริ่มซบเซาลง กอร์ปกับมีคู่แข่งที่เหนือชั้นกว่า เจ๋งกว่า หรือไม่ก็เปิดใหม่ ลูกค้าให้ความสนใจมากกว่า ส่วนตนเองก็ไม่ได้ปรับปรุงหากลยุทธอะไรมาสู้ แต่เลือกที่จะมีความสุขอยู่กับความสำเร็จในอดีต และก็ยกเรื่องเก่ามาคุยฟุ้งตลบอบอวล ว่า เคยเจ๋งอย่างโน้น ดีอย่างนี้ ลูกค้าตรึม แบบนี้ เรียกว่า ติดกับดักความสำเร็จ ระดับประถม จงจำไว้ว่า  ทุกสิ่งมี เกิดขึ้น - ตั้งอยู่ - ดับไป ดังนั้น จึงจำเป็นที่จะต้อง เกิดขึ้น อยู่เสมอๆ จากคุณ : อนาวิน - [ 4 พ.ย. 51 11:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สุดยอดมาก ๆ ครับ จากคุณ : LovelyPanda - [ 8 พ.ย. 51 17:40:26 ]

ความคิดเห็นที่ 60 คิดดีทุกอย่างก็ดีด้วยค่ะ เข้าแวะเวียนมาอ่านค่ะ จากคุณ : Noojammai - [ 9 พ.ย. 51 11:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 61 แปลกแต่จริง! เด็กที่มีแวว ว่าจะรวยในอนาคต  เค้าจะเริ่ม มีความคิด เรื่องการค้า การขาย  ตั้งแต่ตอนเยาว์วัย   มีใจรัก  แม้จะไม่ได้มีการปลูกฝัง  มีความสุขมากมาย  แม้จะเป็นการค้าขาย เพียงเล็กน้อย ลูกชายของผม  ผมพยายามปลูกฝัง  และหัดให้ค้าขาย  ซึ่งที่โรงเรียนก็มีโครงการตลาดนัดของเด็กนักเรียน   แต่เข็นเท่าไหร่  ก็เข็นไม่ไป  เด็กไม่มีใจรัก  ฝืนไปก็เท่านั้น  ผมเลยต้องให้โอกาสกับเค้าหลายๆ รูปแบบ  เพื่อดูว่า  แบบใหน น่าจะรุ่ง ให้เรียนศิลปะก็แล้ว  ให้เล่นกีฬาเกือบทุกชนิดก็แล้ว  สรุปมีเพียงไม่กี่อย่างที่ทำได้  สำหรับเด็ก ป.5   คือเล่นเกมส์คอมฯ  กับหุงข้าว  ทอดไข่  ล้างจาน  แล้วก็ดูแลน้อง   อืม...สงสัย ลูกชายจะชอบงานบ้าน  งานเรือน  เด็กสมัยนี้อ่ะนะ  - -" ขอปักธงกระทู้นี้   จะขอแอบเข้ามาอ่านเรื่อยๆ   เป็นอะไรที่  หนุนใจ  และได้ข้อคิดมากมายครับ จากคุณ : สมาคมช่างกิโลขาย - [ 11 พ.ย. 51 00:13:45 ]

ความคิดเห็นที่ 62 Thank you.... จากคุณ : Bowornpong - [ 11 พ.ย. 51 20:04:07 A:86.62.30.158 X: ]

ความคิดเห็นที่ 63 มาลงชื่อติดตามด้วยครับ จากคุณ : เเสงเเดดยามเช้า - [ 14 พ.ย. 51 16:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 64 "ไม่มีอะไรน่าเสียใจ ถ้าเราต้องเริ่มใหม่อยู่เสมอ เพราะถ้าพระอาทิตย์ไม่ตกดิน เราคงไม่ได้เห็นรุ่งอรุณที่งดงาม" <------อันนี้จากไหนจำไม่ได้ "ทุกโมงยามในราตรี อาจเหน็บหนาวต้องอดทน"<----- เสริมเอง จากคุณ : มารออ่านครับ (bpcmarket) - [ 15 พ.ย. 51 09:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 65 อ่านแล้วนึกถึงอดีต.... ผมเคยพับกระดาษทำเป็นปืน มีด เอาไปขายเพื่อนๆ ตอนสมัยอนุบาล อันละ3-5บาท ขายให้เพื่อนแล้วก็ชวนเพื่อนเล่นตำรวจกะผู้ร้าย ขายได้แค่3-4วัน ก็เลิก เพราะเพื่อนเริ่มทำเอง และก็ไม่ได้คิดทำจริงจัง มานึกๆ เพื่อนก็ยังอุตส่าห์ซื้อเนอะ จากคุณ : หลอกเพื่อนแต่เด็ก 55+ (bpcmarket) - [ 15 พ.ย. 51 09:22:17 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ... จากคุณ : mengnoi - [ 16 พ.ย. 51 19:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 67 รู้สึกเหมือนจะคุ้นเคยกับเรื่องราวนี้จัง.... ช่วยกันรักษ์ภาษาไทยครับ http://th.wikipedia.org/wiki/รายชื่อคำในภาษาไทยที่มักเขียนผิด จากคุณ : paytai - [ 17 พ.ย. 51 15:13:02 ]

ความคิดเห็นที่ 68 คลอดเป็นรูปเล่มแล้วครับ... http://www.moreavenue.com/magazine/onlinesm.asp?vol=12&page=76 . จากคุณ : เจ๊ง!.. ซะให้พอ (อนาวิน) - [ 19 พ.ย. 51 02:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 69 แต่ เพื่อนๆ ที่นี่... ได้อ่านก่อนใครๆ เดี๋ยวจะมาเล่าตอนที่ 2 ต่อ ที่นี่แหล่ะครับ อดใจรออีกนิ๊ดดดดดดดดดดดด จากคุณ : อนาวิน - [ 19 พ.ย. 51 02:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 70 มาปูเสื่อรอครับพี่อนาวิน ขอบคุณมากครับที่นำมาแชร์กัน โดนใจผมมากๆครับ จากคุณ : yos3000trip2story - [ 19 พ.ย. 51 11:20:38 ]

ความคิดเห็นที่ 71 หลงเข้ามาอ่าน แล้วก็ติดใจเลย จากคุณ : smallfox - [ 19 พ.ย. 51 15:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 72 บทที่ 2 ตอน... โรงงานทำลายความฝัน          หลังจากโดนมาตการเด็ดขาด ห้ามนำของมาขายในโรงเรียนของคุณครูเครือมาศ ซึ่งเป็นคุณครูประจำชั้น และมีแผงขายขนมอยู่หลังห้อง ก๊องส์ก็เลยต้องปิดกิจการไปโดยปริยาย ด้วยความที่เป็นเด็ก ครูคือผู้มีอำนาจสูงสุด เด็กนักเรียนทุกคน จะกลัวครู ก๊องส์ไม่ได้คิดอะไรมากและเข้าใจว่า การที่ก๊องส์นำขนมมาขายในโรงเรียนนั้น มันผิดกฎของโรงเรียน แต่คุณครูสามารถนำมาขายได้ และก๊องส์ก็เป็นลูกค้าประจำคนหนึ่งของคุณครูเช่นกัน โดยเฉพาะ เวลาเข้าแถวเสร็จแล้ว และทุกคนเข้ามายังห้องเพื่อเตรียมตัวเรียนวิชาแรก ก๊องส์และเพื่อนๆ ก็จะมาออกันอยู่หลังห้อง ตรงแผงขนม โดยมีคุณครูเครือมาศขึ้นนั่งอยู่บนแท่นเพื่อรับเงินและทอนเงิน วิชาแรกจะเริ่มเรียนกันก็ต่อเมื่อตลาดซื้อขายหลังห้องซาลงมาแล้ว คุณครูเครือมาศ ก็จะมาเริ่มสอนหนังสือ ส่วนนักเรียนก็ กินขนม อมลูกอม และเรียนไปอย่างมีความสุข ที่มีคุณครูใจดี ให้นักเรียนกินขนมในเวลาเรียนได้ แถมครูประจำชั้นคนเดียว สอนทุกวิชา และทุกวันอีกต่างหาก แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 17:27:27 จากคุณ : อนาวิน - [ 20 พ.ย. 51 18:51:18 ]

ความคิดเห็นที่ 73 .          เมื่อรายได้ประจำวันที่เคยได้ขาดหายไป 1 ช่องทาง แต่ก็ยังเหลือรายได้จากธุรกิจการวิ่งซื้อสินค้าอุปโภค-บริโภคให้เพื่อนบ้าน และการวิ่งขายหนังสือพิมพ์ตรวจสลากกินแบ่งรัฐบาล และไม่นานนัก ช่องทางรายได้อีกทางก็วิ่งเข้ามาหาก๊องส์          "มีใครสนใจไปขายโปรแกรมม้าบ้าง" พี่แจ๋ว เพื่อนบ้านใกล้เคียงเอ่ยถามเด็กๆ ที่กำลังเล่นสนุกกันอยู่ ทันทีที่ได้ยินคำถมจบลง ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ประมวลผลคำถาม ก๊องส์ก็ยกมือขึ้นก่อนเพื่อนเลย เสนอตัวก่อนแล้วค่อยฟังเงื่อนไขทีหลัง          "ต้องไปขายที่หน้าสนามม้า วันเสาร์กับวันอาทิตย์ ขายสักครึ่งวันก็หมดแล้วล่ะ ให้กำไรเล่มละ 1 บาท ใครสนใจจะไปบ้าง" พี่แจ๋วอธิบายงานให้เด็กๆ ฟัง นอกจากก๊องส์แล้ว เด็กๆ คนอื่นไม่มีใครสนใจเลย อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ก็เลยนึกกลัวและไม่กล้า แต่สำหรับก๊องส์แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดามากๆ ถึงแม้ว่า สนามม้ามันอยู่ทางไหนและจะไปได้อย่างไรก็ยังไม่รู้เลย แต่กำไรเล่มละตั้ง 1 บาท มากกว่าหนังสือพิมพ์ที่ก๊องส์วิ่งขายซะอีก จากคุณ : อนาวิน - [ 20 พ.ย. 51 19:19:43 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ สนุก ได้ข้อคิด :) กำลังอ่านเพลินๆเลย รีบมาต่อนะคะ :) สวัสดีทุกๆท่านชาวสีลม เปนเด็กใหม่ค่ะ ((ใหม่ที่นี่ แต่เก่ามาจากห้องอื่น:P ยินดีได้รู้จักทุกๆท่านค่ะ :) จากคุณ : neoatom - [ 21 พ.ย. 51 00:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 75 .         ที่หน้าสนามม้า ก๊องส์ไปถึงที่หมายแล้วเรียบร้อย พี่แจ๋วกำลังรออยู่พอดี เมื่อพี่แจ๋วมองเห็นก็องส์ก็รีบกวักมือให้เข้าไปหาด้วยท่าทีที่รีบร้อน          "ก๊องส์ เร็วๆ หน่อย เดี๋ยวลูกค้าจะมาแล้ว..." พี่แจ๋วเสียงบอกก๊องส์อย่างเสียงดังฟังชัด          "นี่ เอาไป พี่นับไว้ให้แล้ว 50 เล่ม เอาไปดักรอด้านหน้าๆ เลยนะ ตรงประตูทางเข้าเลย" พี่แจ๋วแนะนำขั้นตอนให้ ส่วนก๊องเมื่อฟังจบก็ไม่รอช้า วิ่งปู๊ดเดียวก็ถึงประตูทางเข้าสนามม้า ผูคนเริ่มทยอยกันเข้ามาแล้ว บางคนก็มารถเมล์ บางคนก็มาสามล้อปั่น บางคนก็ขับรถเก๋งส่วนตัวมาเอง เรียกได้ว่า ที่นี่เป็นที่อีกแห่งหนึ่ง ที่รวมคนทุกชนชั้นให้ทำกิจกรรมร่วมกันได้          โปรแกรมม้าที่ก๊องส์ขายมีปกเป็นสีขาว เป็นเจ้าใหม่ ที่เพิ่งจะทำขึ้นมา โดยวันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มขาย ส่วนปกสีแดง จะเป็นเจ้าเก่า ทำมานานแล้ว ลูกค้าจึงมักจะซื้อปกแดง เพราะในหนังสือโปรแกรมม้านั้น นอกจากจะแสดงโปรแกรมการแข่งขันของม้าแล้ว ก็ยังจะมีเซียน เขียนวิเคราะห์ว่าม้าตัวไหนเที่ยวไหนจะชนะการแข่งขัน แต่ก๊องส์ก็สามารถขายได้ถึง 100 เล่ม แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 51 17:29:31 จากคุณ : อนาวิน - [ 23 พ.ย. 51 15:32:43 ]

ความคิดเห็นที่ 76 .         “คนเรา... เลือกเกิดไม่ได้... แต่เลือกที่จะเป็นได้” นี่คือความจริง เด็กชายก๊องส์ กำลังเลือกที่จะเป็นมหาเศรษฐีโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว ในกลุ่มเพื่อนๆ ที่วิ่งเล่นด้วนกันแถวๆ บ้านนั้น เมื่อพี่แจ๋วมาชวนไปขายโปรแกรมม้า เพื่อนๆ คนอื่นๆ ไม่มีใครสนใจ พวกเขาเลือกที่จะเป็นเด็กและวิ่งเล่นสนุกสนานไปวันๆ แต่เด็กชายก๊องส์กับไม่คิดอย่างนั้น ก๊องส์เลือกที่จะแบ่งเวลาวิ่งเล่น มาวิ่งขายโปรแกรมม้า และกลับไปวิ่งเล่นกลับเพื่อนๆ อีกครั้ง หลังเที่ยง เมื่อภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว สิ่งที่ก๊องส์ขายหายไปก็คือ ความสนุกในกลุ่มเพื่อนๆ เมื่อเช้านี้ แต่ได้รับเงิน 100 บาทกลับมาแทน และก็สามารถสนุกกับเพื่อนๆได้ในช่วงบ่าย .         แต่สิ่งที่ก๊องส์ได้กลับมา ไม่ใช้เพียงแค่เงินกำไรจากการขาย 100 บาท หากแต่เขาได้ประสบการณ์ มันเป็นประสบการณ์เล็กๆ ที่เปรียบเสมือนก้อนอิฐก้อนเล็กๆ ที่ถูกก่อด้วยปูนรวมๆ กัน กลายเป็นตึกใหญ่โตมโหฬาร มันไม่แปลกเลย ที่ในวันที่เด็กชายก๊องส์ประสบความสำเร็จ แต่เพื่อนที่วิ่งเล่นด้วยกัน กลับมีชีวิตที่เหมือนๆ เดิม หรือบางคน แย่ลงไปกว่าเดิม และคนเหล่านี้ก็จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ก๊องส์เก่ง ก๊องโชคดี ก๊องส์มีบุญวาสนา เพราะเขามองดูที่ความประสบความสำเร็จของก๊องส์ในปัจจุบัน ไม่มีใครเลยที่จะเห็นเบื้องหลังว่า กว่าจะประสบความสำเร็จในวันนี้ มีอะไรเป็นองค์ประกอบบ้าง มันไม่ใช่แค่เพียงตัดสินใจลงมือทำสิ่งนี้ และก็ประสบความสำเร็จได้เลย การเลือกที่จะทำและไม่ทำสิ่งต่างๆ ในอดีตต่างหาก ที่ส่งผลต่อคนเราในปัจจุบัน และแน่นอน การตัดสินใจที่จะทำและไม่ทำสิ่งใดในวันนี้ ก็จะส่งผลต่อคนเราในอนาคตเช่นกัน แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 51 18:41:44 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 51 17:56:45 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 51 17:47:02 จากคุณ : อนาวิน - [ 23 พ.ย. 51 17:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 77 .         เด็กชายก๊องส์จัดได้ว่าเป็นเด็กเรียนเก่ง มีสติปัญญาและไหวพริ๊บปฏิภาณดี มักจะสอบได้ที่ 1 เป็นประจำ รวมทั้งความสามารถในเรื่องต่างๆ เรียกได้ว่าครบเครื่อง แต่ก็นั่นแหล่ะ คนเรามักจะเป็นแบบเดียวกันกับสังคมที่เราเลือกคบค้าด้วย เมื่อชั้นประถม ทุกคนจะพูดถึงการสอบที่ได้ 1 กลุ่มที่ก๊องส์เลือกคบค้าสมาคมด้วย คือกลุ่มที่ตั้งใจเรียน และมีเป้าหมายคือสอบได้ที่ 1 และแน่นอน ก๊องส์และเพื่อนๆ ทั้งกลุ่ม จะสอบได้อันดับต้นๆ ข้องห้องเป็นประจำ แต่เมื่อขึ้นชั้นมัธยม เป้าหมายของการเรียนก็เปลี่ยนไป อาจารย์บอกว่า ถ้าต่ำกว่า 50% ถือว่าตก หากผ่าน 50% ได้ ก็จะสอบผ่าน นั่นคือเงื่อนไขในการเรียนที่แห่งใหม่นี้ที่ก๊องส์ได้รับมา รวมทั้งอาจารย์ไม่มีรางวัลหรือพูดถึงคนสอบได้ที่ 1 เหมือนสมัยเรียนชั้นประถมเลย เมื่อไม่มีรางวัลล่อใจ หรือเรียกง่ายๆว่า ไม่มีเป้าหมายให้พิชิต มันก็ไม่มีอะไรท้าทายก๊องส์อีกแล้ว ก๊องส์เรียนๆ เล่นๆ ก็สอบผ่านสบายๆ ไม่เคยตก ดังนั้นการตั้งใจเรียนจึงไม่ใช่สิ่งที่ก๊องส์ต้องการอีกต่อไป ระยะเวลาผ่านไปไม่นาน เพื่อนๆ ของก๊องส์ จากกลุ่มที่ตั้งใจเรียน ก็เปลี่ยนมาเป็นกลุ่มที่เรียนๆ เล่นๆ จากการวิ่งจองที่นั่งเรียนหน้าสุดเพื่อให้ไม่พลาดในสิ่งที่อาจารย์สอน เปลี่ยนมาเป็นการวิ่งจองนั่งหลังห้องเพื่อหามุมเหมาะๆ และแอบหากิจกรรมสนุกๆ เล่นกัน และแน่นอน เกรดเฉลี่ยของก๊องส์ ก็ไม่ได้แตกต่างจากเพื่อนๆ ในกลุ่มเลย คือ ผ่านบ้าง ตกบ้าง แต่เพื่อนๆ ในกลุ่มถือเป็นเรื่องธรรมดา ผ่านก็ดีใจ ตกก็ซ่อม          มันไม่แปลกอะไรเลย และธรรมชาติก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ กลุ่มที่สนใจในเรื่องการเรียนก็จะมีเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับการเรียนเกี่ยวกับข้อสอบมาสนทนากัน เช่น          "เฮ้ย!.. วันนี้ข้าไปเจอข้อสอบมาข้อหนึ่งว่ะ... โจทย์มันซับซ้อนกว่าที่อาจารย์สอนอีกนะโว๊ย... ข้าใช้เวลาตั้งเกือบ 20 นาทีแน่ะ กว่าจะทำได้" เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น          "จริงเหรอวะ... ไหนๆ เอาโจทย์มาเลย แล้วพวกเรา มาลองทำแข่งกันไหมล่ะ ใครจะเสร็จก่อนกัน" เพื่อนอีกคนเสนอ  และความรู้ใหม่ๆ ประสบการณ์ใหม่ๆ ในเรื่องการเรียนในทำนองนี้ก็จะถูกนำเข้ามาสู่สังคมของสมาชิกในกลุ่มเรื่อยๆ และก็ไม่แปลก ที่สมาชิกของกลุ่ม จะสอบได้เกรดเฉลี่ยดีๆ ทั้งนั้น          ส่วนกลุ่มของก๊องส์ ก็ได้เรื่องที่อยู่ในความสนใจใหม่ๆ และท้าทายมาสนทนาในกลุ่มไม่แตกต่างจากกลุ่มแรก          "เฮ้ย!.. วันนี้ข้าไปเจอการเล่นอันหนึ่งมาโว๊ย... เพื่อรุ่นพี่ข้างบ้านข้าสอนเล่น มันไม่ยากเลยนะ... แอบเล่นหลังห้องตอนอาจารย์สอนยังได้เลย" เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น          "จริงเหรอวะ... ไหนๆ เอามาเลย แล้วพวกเราลองมาเล่นกันไหมล่ะ ว่าใครจะชนะ" เพื่อนอีกคนเสนอ และกลุ่มของก๊องส์ ก็เริ่มเล่นเกมส์เปิดหนังสือดูเลขหน้า ว่าตัวหลังสุดเป็นเลขอะไร ถ้าเป็น 0,1,2,3,4 เรียกว่าต่ำ และถ้าเป็น 5,6,7,8,9 เรียกว่า สูง จะต้องมีคนหนึ่งคนเป็นเจ้ามือ และคนที่เหลือก็เลือกแทงได้ตามสบาย และจากการแทงเล่นๆ ด้วยปากเปล่า ก็เริ่มพัฒนาไปสู่สิ่งที่ท้าทายมากขึ้นไปเรื่อยๆ นั่นคือ การใช้เงินแทง และแน่นอน การพนันในรูปแบบต่างๆ ก็จะถูกนำเข้ามาเล่าสู่กันฟังในกลุ่มให้ได้พัฒนากัน สมาชิกในกลุ่มก็จะเล่นเป็นมากประเภทขึ้นเรื่อยๆ และก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่สมาชิกในกลุ่มนี้ จะมีเกรดเฉลี่ยระดับแค่ผ่าน แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 08:43:27 จากคุณ : อนาวิน - [ 23 พ.ย. 51 19:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 78 .         และนี่ก็คือความลับระดับมัธยมที่เด็กชายก๊องส์ได้เรียนรู้โดยไม่รู้ตัว สังคมกลุ่มส่วนใหญ่ทั้งโลก ก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน ลองถอดจิตตนเองถอยหลังออกมามองดูตัวเองในกลุ่ม ก็จะเห็นว่า คนในกลุ่มที่เรากำลังคบค้าสมาคมอยู่ จะมีทัศนคติแบบเดียวกัน พูดคุยในเรื่องเดียวกัน สนุกในแบบเดียวกัน และมีรายได้ ชีวิตความเป็นอยู่ บวกและลบ ไม่แตกต่างกันเท่าไรเลย และนี่ก็คือโรงงานฆ่าความฝันดีๆ นี่เอง          คนที่มีความฝันอยากเป็นนักก๊อฟระดับโลก แต่หลงเข้าไปอยู่ในสังคมพนันฟุตบอล ก็ไม่มีวันไปถึงฝัน วันเวลาที่ผ่านไป ผ่านไป ก็จะค่อยๆ ฆ่าความฝันของเขาลงไปทีละนิด ทีละนิดโดยไม่รู้ตัว...  คนที่มีความฝันอยากเป็นดารา แต่ไม่ได้เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสังคมที่เกี่ยวข้องกับการมีโอกาสได้เป็นดารา ก็ย่อมไม่ได้เป็นดารา...  และก็ไม่ผิดหรอก สำหรับคนที่อยากประสบความสำเร็จ แต่ไม่ได้เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสังคมที่จะนำพาให้ตนเองไปสู่การประสบความสำเร็จ ก็จะไม่ประสบผลสำเร็จเช่นกัน แก้ไขเมื่อ 24 พ.ย. 51 08:45:36 จากคุณ : อนาวิน - [ 23 พ.ย. 51 19:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 79 เข้ามาโหวตให้อีกรอบสำหรับบทที่ 2 ตอน... คุณหมอที่รัก แต่คงต้องใช้ log in สำรองเพราะเข้าใจว่า log in เดิม vote ได้เพียงครั้งเดียว ที่จริงคุณอนาวินน่าจะตั้งเป็นกระทู้ใหม่นะ ไม่เช่นนั้นผู้อ่านหลาย ๆ ท่านอาจจะพลาดบทความดี ๆ นี้ไปอย่างน่าเสียดาย ^_^ จากคุณ : "เลขาฯ ตัวแสบ!" - [ 26 พ.ย. 51 10:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 80 .         มันเป็นเคล็ดลับธรรมชาติง่ายๆ ที่หลายๆ คนไม่รู้หรอกว่าตนเองสามารถเลือกได้ คนส่วนใหญ่มักจะปล่อยให้เป็นไปตามอารมณ์ ไม่ได้ให้เป็นไปตามสติปัญญา เช่นกลุ่มที่ชอบนินทาชาวบ้าน เมื่อมาทำงานแต่เช้า ลงเวลาทำงานเสร็จ มองเห็นเพื่อนในกลุ่มที่ชอบนินทาชาวบ้านเช่นกัน แม่เหล็กแห่งอารมณ์ซุบซิบจะดูดกันอย่างรุนแรง “แก... มานี่สิ ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง... แต่แกต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่เอาไปบอกต่อ...”          พฤติกรรมต่างๆ ถูกชักนำโดยอารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง ฯ มนุษย์ทุกผู้ทุกนาม ล้วนมีอารมณ์ต่างๆ เหมือนกัน ความแตกต่างของคนดีและคนไม่ดี ก็อยู่ที่การมีสติ รู้จักห้ามใจตนเองไม่ให้ทำตามอารมณ์ที่ไม่ควรทำ และทำตามอารมณ์ที่ควรทำ          แต่ละกลุ่มที่เราคบค้าสมาคมด้วย จะมีช่วงทาบทับกันไม่ต่างอะไรกับการวาดรูปวงกลมที่มีขอบพาดเกยกันเกิดเป็นพื้นที่ทับซ้อน และเมื่อเราเข้าไปอยู่ในพื้นที่ทับซ้อนนั้น เราก็จะสามารถเลือกได้ว่า เราจะมุ่งความสนใจเอนเอียงไปทางไหน  และด้วยธรรมชาติของการพัฒนาตนเองของมนุษย์ การพัฒนาศักยภาพในด้านที่กำลังสนใจก็จะทำงานโดยอัตโนมัติทันที          เคล็ดลับข้อนี้จึงง่ายมาก สำหรับคนที่อยากประสบความสำเร็จ คือพัฒนาตนเองจนเข้าไปอยู่ในพื้นที่ทับซ้อนของเป้าหมายที่เราอยากจะไปให้ถึง และเมื่อเข้าไปอยู่ตรงพื้นที่ทับซ้อนได้แล้ว ก็เปลี่ยนความสนใจไปที่กลุ่มใหม่ พูด, คุย, เล่น, ทำ, สนใจ ในเรื่องเดียวกันกับสมาชิกกลุ่มใหม่นี้  การพัฒนาตนเองก็จะเริ่มขึ้นอีกครั้ง จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 10:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ... จากคุณ : mengnoi - [ 26 พ.ย. 51 13:37:08 ]

ความคิดเห็นที่ 82 ตามเข้ามาอ่านด้วยคนค่ะ โหวต จากคุณ : สาวหน้าใส - [ 26 พ.ย. 51 14:09:48 ]

ความคิดเห็นที่ 83 .         ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องไม่ตั้งใจเรียนนี้ ดร.ก๊องส์ จะรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เสียใจที่กระทำตัวไม่เป็นอย่างที่แม่ผู้เหนื่อยยากตั้งใจอยากให้ทำ แม่ไม่เคยรู้เลยว่าเด็กชายก๊องส์ผู้แสนดีได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นเกรดลูกตกต่ำลง แม่ก็ได้แต่เข้าใจว่า การเรียนมันยากขึ้น เพื่อส่งเสริมให้ลูกได้เรียนเก่งเรียนดีเหมือนเดิม แม่จึงนึกถึงเรื่องการเรียนพิเศษ เพื่อเป็นการเสริมการเรียนให้ก๊องส์          ลำพังเพียงแค่ค่าใช้จ่ายในครอบครัวยังชักหน้าไม่ถึงหลัง แต่แม่ก็พยายามทุ่มเทเพื่อให้ได้เงินเพิ่ม ขนาดนั้นยังไม่พอ ยังจะต้องติดหนี้ยืมสินเพื่อนบ้าน เพื่อนำมาเป็นค่าลงทะเบียนเรียนพิเศษให้กับก๊องส์  แม่ดิ้นรนในโลกธุรกิจมาทั้งชีวิต แม่รู้ว่ามันสู้การรับราชการไม่ได้ หากไม่ทะเยอทะยานอยากร่ำอยากรวยแล้ว อาชีพราชการจะเป็นอาชีพที่ดี ยังไงๆ สิ้นเดือนก็มีเงิน ไม่มีเจ๊ง ไม่มีขาดทุน และการจะเป็นราชการได้ ก็คือการเรียนให้ได้คะแนนดีๆ เพื่อสอบแข่งขันสู้คนอื่นเขาได้ จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 14:41:37 ]

ความคิดเห็นที่ 84 เข้ามาปูเสื่อรอต่อคับ ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 26 พ.ย. 51 15:14:35 ]

ความคิดเห็นที่ 85 .         “ลูกรัก”แม่เรียกก๊องส์ขณะที่ก๊องส์กำลังนวดแขนให้แม่  แม่มักจะให้ก๊องส์เหยียบขา นวดแขนให้แม่เป็นประจำเกือบทุกคืน ก่อนที่ก๊องส์จะเข้านอน ส่วนแม่ ก็จะไปนั่งเย็บผ้าต่อ          “ครับ...” เด็กชายก๊องส์ขานรับพร้อมกับตั้งใจรอฟังแม่พูดต่อ          “แม่คงส่งลูกเรียนได้แค่จบ ม.6 นะลูก” แม่นิ่งไป ก๊องส์รู้ดีว่าแม่คงคิดมาหลายวันแล้วล่ะ ที่จะพูดกับก๊องส์เรื่องนี้ ส่วนก๊องส์ยังคงนิ่งเฉยและรอฟังแม่พูดต่อ          “ถ้าลูกอยากเรียนต่อระดับปริญญาตรี ลูกต้องสอบเข้าเรียนสาขาที่เขามีทุนให้นะ” แม่พูดต่อ และอธิบายอะไรอีกต่างๆ นาๆ ให้ก๊องส์ฟัง พร้อมกับให้เหตุผลเรื่อง งานราชการที่มั่นคงกว่าอาชีพอื่นๆ ส่วนก๊องส์ก็ยังคงไม่พูดอะไร มือก็ยังคงนวด ที่แขนของแม่เพื่อให้แม่คลายความเมื่อยล้า น้ำน้อยๆ เอ่อขึ้นมาล้นตา ก๊องส์พยายามกระพริ๊บตาเพื่อกลืนน้ำตาให้กลับลงไปคืนเพราะไม่อยากให้แม่เห็น ที่น้ำตาไหลเอ่อขึ้นมานั้น ไม่ใช่เพราะคำพูดที่แม่บอกว่าไม่สามารถส่งเรียนต่อได้หรอก แต่เพราะก๊องส์รู้สึกผิดที่ไม่ได้ตั้งใจเรียน เพราะก๊องส์รับรู้ได้ว่า แม่เหนื่อยแสนเหนื่อยขนาดไหน กับการต่อสู้ชีวิต กับการหาเงินมาจุนเจือครอบครัว กับการชักหน้าไม่ถึงหลังของรายได้กับรายจ่าย เรื่องพวกนี้ แม่ไม่เคยปิดบังลูกๆ เลย และลูกๆ ทุกคนก็เข้าใจ ไม่เคยมีใครคนไหนร้องไห้โยเย เพื่อขอให้แม่ซื้อชองเล่นให้เลยสักครั้ง ก๊องส์และพี่น้องอีก 3 ชีวิต ไม่เคยมีของเล่น อยากเล่นอะไรก็ไปขอเพื่อนบ้านที่เขามีเล่น เขาให้เล่นก็เล่น เขาไม่ให้เล่น ก็ไม่เป็นไร แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 16:53:01 จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 15:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 86 .         หมอ เป็นอาชีพที่ก๊องส์ไฝ่ฝันถึง ก๊องส์อยากเป็นหมอเพราะเป็นอาชีพที่ได้รับการยอมรับในสังคม เป็นอาชีพที่สามารถหารายได้เยอะๆ ถ้าได้เป็นหมอ ก๊องส์จะไม่ให้แม่ลำบากอีกแล้ว แม่จะได้สบาย มีเงินใช้จ่าย ไม่ต้องเย็บผ้า ก๊องส์จะทำให้แม่มีความสุขเอง  แต่หมอก็ต้องมีค่าใช้จ่ายในการเรียน ซึ่งแม่บอกไว้แล้วว่า ไม่มีเงินส่งต่อแน่ๆ มีทางเดียวคือ ก๊องส์ต้องสอบชิงทุนแพทย์ชนทบ ให้ได้          ทุกครั้งที่ก๊องส์อยู่คนเดียวตามลำพัง มีเวลาคิดทบทวนและไตร่ตรองเรื่องต่างๆ ก๊องส์จะเกลียดตัวเอง ที่ไม่ตั้งใจเรียน ไม่เป็นอย่างที่แม่คิด แม่คิดว่าก๊องส์ทุ่มเทให้กับการเรียน ก๊องส์เป็นเด็กดี แต่เมื่ออยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ ก๊องส์ไม่เคยสนใจในการเรียน ก๊องส์จับกลุ่มแอบเล่นการพนัน ก๊องส์จับกลุ่มคุยกันหลังห้อง แต่ก๊องส์ก็ไม่ถึงกับเกเรหนีโรงเรียน อาจเพราะไม่อยากให้โดนจับได้และถ้าเป็นเช่นนั้น แม่จะรู้ความจริง ซึ่งแม่จะต้องเสียใจมาก ดังนั้น ก๊องส์จึงเข้าเรียนทุกวิชาเพื่อไม่ให้ถูกเช็คชื่อขาด แต่... ก๊องส์ก็ไม่เคยสนใจการเรียนเลย ในกลุ่มเพื่อนๆ ที่ก๊องส์คนหาด้วยก็เป็นแบบเดียวกัน ไม่อยากให้ทางบ้านรู้ว่าไม่ตั้งใจเรียน แต่เข้าห้องเรียนก็ไม่สนใจเรียน หาแต่เรื่องสนุกๆ มาเล่นกัน ทุกๆ วินาทีที่เกเร ก๊องส์รู้ตัวดี แต่ก็ยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้สนุกสนานกับเพื่อนๆได้ นับวัน ความคิด ทัศนคติ และพฤติกรรมของก๊องส์ เริ่มแตกต่างออกมาจากเพื่อนๆ ในกลุ่มที่ตั้งใจเรียน จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 15:41:03 ]

ความคิดเห็นที่ 87 แวะมาโหวตก่อน เดี๋ยวเข้ามาอ่านค่ะ อิอิ จากคุณ : เฒ่าเจ้าอุบาย - [ 26 พ.ย. 51 15:56:16 ]

ความคิดเห็นที่ 88 .         ก๊องส์พยายามที่จะกลับไปตั้งใจเรียนตั้งหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถเอาชนะใจตนเองได้เลยสักครั้ง ความสนุกสนาน ความต้องการในฝ่ายไม่ดี มันจะชนะความต้องการในฝ่ายดีอยู่เสมอ ก๊องส์เดินทางพลาดอย่างมหันต์ที่เลือกเดินเข้าสู่เส้นทางนี้ จากเด็กชายก๊องส์ นักเรียนแถวหน้าเรื่องการเรียน กลายมาเป็นเด็กชายก๊องส์หัวโจกกลุ่ม ก๊องส์ไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองเก่งทางด้านไม่ดีเหล่านี้ได้อย่างไร จากวันที่หน่อมแน้มในกลุ่ม บัดนี้ขึ้นมายืนเป็นหัวโจกของกลุ่ม และมันยิ่งทำให้ก๊องส์หวนกลับไปสู่เส้นทางเด็กเรียนยากยิ่งขึ้น          เรียบร้อย... โรงงานทำลายความฝัน ได้ทำลายความฝันของก๊องส์ที่อยากจะสอบให้ติดแพทย์ชนบท ไปได้โดยง่ายดาย ถึงแม้ก๊องส์จะเข้าสอบก็ตามเถอะ แต่จะเอาความรู้จากไหนไปสู้เขาได้ เพราะทางมหาวิทยาลัยไม่ได้รับหมดทุกคนที่สอบผ่าน 50% หากแต่เขารับจำนวนไม่กี่คนที่สอบได้ลำดับต้นๆ ซึ่งก็แน่นอน ก๊องส์ก็คงทำคะแนนสอบผ่าน 50% อย่างสบาย แต่ก็ไม่เข้าเงื่อนไขความต้องการ จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 16:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 89 โว้ๆๆๆๆๆ กลับมาอ่านต่อ เยี่ยมยอดมากๆ รอตอนต่อไป จากคุณ : คิดบวก - [ 26 พ.ย. 51 17:09:58 ]

ความคิดเห็นที่ 90 .         ก๊องส์เอ็นทร้านซ์ ก็ไม่ติด และถึงแม้จะติดก็ใช่ว่าจะได้เรียน เพราะไม่ใช่การเรียนทุนรัฐบาล เรื่องมหาวิทยาลัยเปิดยิ่งแล้วใหญ่ แม่บอกไว้แล้วตั้งแต่ต้นว่าไม่มีเงินส่งต่อระดับปริญญาตรี แต่ด้วยความรักและห่วงใยลูก แม่ได้บอกให้ก๊องส์ไปสอบชิงทุนของสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดเอาไว้ เนื่องจากเพื่อนบ้านคนหนึ่งบอกแม่ว่า ที่แห่งนี้หากสอบติดไม่ต้องใช้เงินเลย นอกจากค่าใช้จ่ายส่วนตัวนิดหน่อย เพราะกระทรวงสาธารณสุขออกให้ทั้งหมด ตั้งแต่ค่าเทอม ค่าอาหาร 3 มื้อ ค่าที่พัก จะมีค่าใช้จ่ายก็แต่เพียง สบู่ ยาสีฟัน และผงซักฟอกเท่านั้น และแน่นอน ที่แห่งนี้ คนเก่งๆ ไม่ค่อยให้ความสนใจนัก มีคนมาเข้าสอบ 2,000 กว่าคน รับ 13 คน และก๊องส์สอบได้ลำดับที่ 9          “หมออนามัย” เป็นครั้งแรกที่ก๊องส์ได้ยินชื่อและรู้จักอาชีพนี้ หลังจากวันที่ทางวิทยาลัยได้พาไปดูสถานที่ที่นักเรียนทุกคนจะต้องออกมาทำงานหลังจากเรียนจบแล้ว ซึ่งก็คือสถานีอนามัยที่กระจายตัวอยู่ตามตำบลต่างๆ ทั่วประเทศ งานที่ทำก็คือ ควบคุม, ป้องกัน, เฝ้าระวัง และตรวจรักษาโรค ให้กับประชาชนในเขตพื้นที่รับผิดชอบ นี่ยังไงล่ะ หมอชนบทตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ แพทย์ชนบทที่เรียนจบมา ยังลงทำงานแค่โรงพยาบาลประจำอำเภอ แต่หมออนามัยนี้ ลงทำงานยังตำบลยังหมู่บ้าน จึงน่าจะได้ชื่อว่า หมอชนบทตัวจริงเสียงจริง แต่ก็กระนั้นล่ะ หมออนามัยก็คือตำแน่งชั้นล่างสุดของผังองค์กรข้าราชการกระทรวงสาธารณะสุข อาจารย์จึงได้บอกนักศึกษาทุกคนว่า ใครที่ไม่ชอบงานนี้ ก็เขียนใบลาออกได้เลย จะยังไม่ปรับเงินชดใช้ทุนการศึกษา ดีกว่าเรียนไปจนจบเสียเงินทุนรัฐบาลแล้วก็ลาออกทีหลัง และก็จริงอย่างที่อาจารย์คิดไว้ เมื่อกลับถึงวิทยาลัย ก็มีนักศึกษาจำนวนหนึ่ง ลาออก ส่วนคนที่ไม่ออก เมื่อเรียนจบแล้วจะต้องใช้ทุนการศึกษาด้วยการทำงาน 4 ปี หรือไม่ก็ชดใช้เป็นเงิน 1.8 แสนบาท และก๊องส์เลือกที่จะเรียนให้จบ เพราะที่นี่มีทุนให้ก๊องส์เรียนจนจบและมีงานรองรับทันที จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 17:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ขอบคุณค่ะ ที่แจ้งไปทางหลังบ้าน ว่ามีตอนใหม่ เศรษฐกิจช่วงนี้ทำเอาเหนื่อยหนัก กระทู้คุณอนาวิล นอกจากจะให้ข้อคิดแล้ว ยังเป็นกำลังใจให้ฝ่าวิกฤติด้วย ตอนนี้ลุ้นออร์เดอร์ปีหน้าตัวโก่งเลยค่ะ ส่งออกจิวเวลรี่นี่อยู่อันดับต้นๆของอุตสาหกรรมเผาจริงซะด้วย จากคุณ : นกพญาไฟ - [ 26 พ.ย. 51 18:28:51 ]

ความคิดเห็นที่ 92 .         การเรียนระดับอุดมศึกษาของก๊องส์ก็ไม่ต่างจากระดับมัธยมที่ผ่านมาเลย การคบเพื่อนก็เหมือนกัน ก๊องส์ยังคงคบค้ากับเพื่อนในแบบเดิมๆ เพียงแต่เปลี่ยนตัวสมาชิกในสังคมกลุ่มเท่านั้น การเรียนก็เหมือนเดิม บวก-ลบ 50% เพราะที่นี่ตั้งเงื่อนไขไว้ว่า หากสอบผ่าน 50% จึงจะได้ออกฝึกงาน ถ้าไม่ผ่าน ก็จะต้องเรียนซ้ำชั้น นักศึกษาจะใช้เวลาเรียนทั้งหมด 2 ปี แยกเป็นเรียนปีที่ 1 เรื่องการรักษาพยาบาลทั้งหมด 6 เดือน และออกฝึกงานที่โรงพยาบาลจังหวัด 3 เดือน ฝึกงานที่โรงพยาบาลอำเภออีก 3 เดือน จากนั้นจึงเข้ามาเรียนปีที่ 2 ต่อ เรื่องการควบคุมและป้องกันโรค 6 เดือน และออกฝึกงานที่สถานีอนามัยอีก 6 เดือนก็จบการศึกษา และกลับไปลงพื้นที่ทำงานจริง          ก๊องส์ถูกส่งไปประจำอยู่ที่สถานีอนามัยไกลสุดกู่ ทุรกันดารสุดๆ แต่ก๊องส์กลับรู้สึกชอบใจและมีความสุข เพราะในจิตใจลึกๆ แล้ว เขาเองก็มีอุดมการณ์ที่จะเข้าไปช่วยเหลือชาวชนบทอย่างเต็มความสามารถ เขามั่นใจว่า เขาสามารถเป็นหมอที่ดีที่สุด ที่โลกจะต้องจารึก เขาจะทุ่มเททั้งกำลังกายและกำลังใจ ทำงานอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย ให้สมกับการได้มีโอกาสมาทำงานให้กับประชาชนตาดำๆ ผู้ยากไร้ทั้งหลาย โปรดอ่านต่อ ตอนหน้า ในชื่อตอน  "คุณหมอที่รัก" หมายเหตุ          ผมขอเขียนต่อเนื่องในกระทู้นี้ที่เดียวก็แล้วกันครับ เพราะผมตั้งใจให้จบแค่ 10 ตอน ทุกตอนจะได้อยู่รวมกันในกระทู้เดียว ขอบคุณทุกท่านที่เป็นกำลังใจครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 26 พ.ย. 51 18:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 93 ขอบคุณมากนะคะ ชอบเนื้อเรื่องมากๆ อ่านแล้วได้คิดค่ะ จากคุณ : thicha - [ 26 พ.ย. 51 19:17:22 ]

ความคิดเห็นที่ 94 แวะมาอ่านต่อครับ สนุกอีกแล้ว ขอบคุณสำหรับหลังไมค์มาตามครับ จากคุณ : seto16 - [ 26 พ.ย. 51 22:23:20 ]

ความคิดเห็นที่ 95 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 26 พ.ย. 51 22:48:39 ]

ความคิดเห็นที่ 96 มาแล้วค่ะ จากคุณ : Baby Bean - [ 27 พ.ย. 51 11:51:24 ]

ความคิดเห็นที่ 97 ปักหมุดคับ จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 27 พ.ย. 51 16:52:33 ]

ความคิดเห็นที่ 98 ขอบคุณคุณอนาวิน..ที่มีเรื่องดีๆๆให้มาอ่านกัน บุญรักษาค่ะ จากคุณ : ตาล (sugar_brown11) - [ 28 พ.ย. 51 13:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ตามมาอ่านครับ ^^ จากคุณ : LovelyPanda - [ 30 พ.ย. 51 22:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 100 แวะมาลงชื่อ + มาอ่านค่ะ ขอบคุณที่หลังไมค์ไปบอกนะคะ คิดถึงค่ะ แทบไม่ได้แวะเข้ามาห้องนี้เลยเหมือนกัน หลังๆ ยุ่งมากเลยจ้ะ จากคุณ : a_woman (a_woman) - [ 1 ธ.ค. 51 09:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 101 แวะมาอ่าน ขอบคุณที่แจ้งหลังไมค์ พอรู้ก็รีบมาอ่านต่อทันที ไม่ผิดหวังจริงๆ รออ่านตอนหน้าอยู่อย่างจรดจ่อ จากคุณ : Holic (โฮลิก) - [ 3 ธ.ค. 51 22:47:31 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณครับ จากคุณ : คนบ้านฉาง - [ วันพ่อแห่งชาติ 14:36:48 ]

ความคิดเห็นที่ 103 ขอบคุณทุกท่าน ที่ติดตามครับ เดี๋ยวจะมาเขียนต่อครับ ขอเวลานิดครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 6 ธ.ค. 51 08:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 104 ตามมาอ่านตอน 2 แล้วค่า จากคุณ : Baby Bean - [ 8 ธ.ค. 51 14:07:21 ]

ความคิดเห็นที่ 105 ตามมารายงานตัวครับ เพิ่มเติมครับ เพิ่งเมล์ไปขอ ชาวนา...ครับผม ตามมาจาก moreavanue ครับ แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 51 15:58:50 จากคุณ : ตีพุง (ตีพุง) - [ 8 ธ.ค. 51 15:57:10 ]

ความคิดเห็นที่ 106 ตามมาอ่านเหมือนกันค่ะ รอตอนต่อไปค่า จากคุณ : บิ๊กเปา - [ วันรัฐธรรมนูญ 13:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ขอบคุณที่ส่งหลังไมค์ไปให้นะคะ ดีใจที่มีเรื่องดีดี มาให้อ่านอีก จะรออ่านจนจบนะคะ เห็นว่าเรื่องก่อนหน้านี้ จัดพิมพ์เป็นหนังสือแล้วเหรอคะ ไม่ทราบว่าขายที่ไหนบ้างคะ เผื่อจะซื้อไปเป็นของขวัญให้เพื่อนอะค่ะ เพราะว่าได้ข้อคิดดีมากเลย จากคุณ : A+chan>>ka - [ วันรัฐธรรมนูญ 20:09:41 ]

ความคิดเห็นที่ 108 Vote Kaa!!! หวัดดีจ้าพี่ต้น มาช้าดีกว่าไม่มานะจ๊ะ อิอิ พี่ชายเราเอาชีวิตจริงมาเขียนเลยเหรอเนี่ย ช่วงนี้ไม่ได้คุยกันเลย คิดถึงๆๆๆ แต่นับถือพี่ พีเป็นคนที่มีความพยายามมาก เป็นตัวอย่างที่ดีแก่คนอื่น ที่ล้มไปตั้งกี่ครั้ง แต่ก็ลุกขึ้นได้ตลอด สู้ต่อไปนะ ทาเคชิ ขอให้รวยๆ จะได้ขอเงินไปปั่นหุ้น ช่วงนี้กำลังติดหุ้นอยู่ค่า 555++ จากคุณ : พลูดาว - [ 11 ธ.ค. 51 09:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 109 นั่งเฝ้าทู้รอต่อดีฝ่า ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 22 ธ.ค. 51 12:42:14 ]

ความคิดเห็นที่ 110 บทที่ 3 ตอน... “เป็นหมอแล้วคร๊าบบบบบ”          ก๊องส์ถูกส่งไปประจำอยู่ที่สถานีอนามัยไกลสุดกู่ ทุรกันดารสุดๆ แต่ก๊องส์กลับรู้สึกชอบใจและมีความสุข เพราะในจิตใจลึกๆ แล้ว เขาเองก็มีอุดมการณ์ที่จะเข้าไปช่วยเหลือชาวชนบทอย่างเต็มความสามารถ เขามั่นใจว่า เขาสามารถเป็นหมอที่ดีที่สุด ที่โลกจะต้องจารึก เขาจะทุ่มเททั้งกำลังกายและกำลังใจ ทำงานอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย ให้สมกับการได้มีโอกาสมาทำงานให้กับประชาชนตาดำๆ ผู้ยากไร้ทั้งหลาย          หลังจากเก็บของเข้าที่เข้าทาง จัดการสัมภาระเรียบร้อยแล้วก็เล่นเอาค่ำมืดเลยทีเดียว บ้านนอกนี่มืดเร็วเหลือเกิน ยังไม่ถึงหนึ่งทุ่มเลย มืดซะแล้ว แถมบ้านหลังนี้ไม่มีไฟฟ้าซะด้วยสิ ก๊องส์เองคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยต่อไฟจากอนามัยเข้ามา คืนนี้ก็ใช้เทียนแก้ขัดไปก่อน ก๊องส์นั่งจิบน้ำดับกระหายคลายเหนื่อย และกำลังคิดถึงคืนๆ แรกกับสถานที่แปลกถิ่นแห่งนี้ บ้านเก่าๆ โทรมๆ สองชั้นเตี้ยๆ แต่ชั้นล่างเป็นใต้ถุนโล่งๆ มันไม่ใช่บ้านพักประจำสถานีอนามัยทั่วๆ ไป แต่เป็นบ้านที่ถูกสร้างขึ้นมาเมื่อ 40-50 ปีมาแล้ว เป็นบ้านพักหลังแรกของหมออนามัยคนแรก ที่มาประจำยังที่แห่งนี้ และตอนนี้เป็นบ้านร้างไม่มีใครอยู่มานานแล้ว ทั้งฝุ่นทั้งหยากไย่ เต็มไปหมด ที่สำคัญและแปลกๆ ก็คือ ทำไมมันมีใบไม้แปลกๆ เหน็บไว้ตามร่องไม้ข้างฝามากมายนัก ประมาณว่า ตรงไหนมีช่องให้เสียบใบไม้ได้ เป็นอันต้องเสียบไว้หมด ก๊องส์หยิบใบไม้เหล่านั้นเพื่อจะนำไปทิ้ง ก็อดนึกถึงหนังผีขึ้นมาไม่ได้  หรือว่าใบไม้นี้มันคือใบหนาด ใบหนาดที่เขาเอาไว้ป้องกันผี  หรือว่าบ้านนี้มันมีผีมาก่อน ทำไมหมอคนก่อนๆ ไม่มาใช้บ้านหลังนี้ ปิดร้างไว้ตั้งหลายสิบปี แล้วคืนนี้เราจะโดนผีหลอกไหมหว่า แล้วถ้าเกิดหมอกลัวผี จะมีใครเชื่อไหมนี่ จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ธ.ค. 51 17:59:54 ]

ความคิดเห็นที่ 111 .         “คุณหมอคะ”เสียงใครคนหนึ่งเรียกขึ้น ก๊องส์ที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงบ้านเพราะกำลังทำใจกับการหลับนอนคืนนี้อยู่นั้น ก็สะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที แสงไฟนีออนจากอนามัยสาดส่องมาจนเกือบถึงหน้าบ้าน ทำให้เห็นเงาตะคุ่มๆ ของต้นเสียงที่เรียกเขา          “ครับ” ก๊องส์ตะโกนสวนออกไป          “หมอช่วยไปดูอาหนูหน่อยสิคะ... อาหนูกำลังปวดท้องใกล้จะคลอดแล้วค่ะ”เสียงหญิงสาววัยรุ่นคนเดิมเอ่ยขึ้น เมื่อมายืนอยู่ด้านล่างบ้าน          วินาทีแรกที่ได้ยินคำว่า ไปดูคนท้องใกล้จะคลอดที่บ้าน คำพูดของอาจารย์ที่สอนทำคลอดก็แว๊บเข้ามาในสมอง “หากได้ออกไปอยู่ชนบท การทำคลอดอาจจะต้องไปทำคลอดที่บ้านของคนไข้เลย เพราะชาวชนบทยังนิยมการคลอดที่บ้าน ยังไงเราก็ต้องออกไปทำคลอดที่บ้านเขา เพราะดีกว่าให้หมอตำแยเป็นคนทำคลอด เพื่อความปลอดภัยของทั้งแม่และลูก...” จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ธ.ค. 51 18:02:36 ]

ความคิดเห็นที่ 112 .         “ครับ... รอเดี๋ยวนะครับ ขอผมไปจัดกระเป๋าทำคลอดก่อน” ก๊องส์บอกหญิงสาวให้รอ จากนั้นเขาก็วิ่งไปเปิดอนามัย จัดแจงเครื่องมือที่จำเป็นจะต้องใช้ลงกระเป๋าหนังรูปทรงสี่เหลี่ยมสีดำ มีเครื่องหมายงูพันคบเพลิงสีขาวเป็นโลโก้อยู่ด้านข้าง ปกติถ้ามาคลอดที่สถานีอนามัยก็ค่อยยังชั่วหน่อย เพราะอุปกรณ์ต่างๆ ได้จัดเตรียมไว้เป็นที่เป็นทางแล้ว จะหยิบจะจับอะไรก็สะดวก แต่นี่ต้องขนเครื่องไม้เครื่องมือออกไปข้างนอก ใครจะไปนึกได้หมดว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง อย่าเวลาทำคลอดในห้องคลอด พอถึงขั้นตอนที่ต้องใช้ฟอเซ็บแค้มป์ ก็หยิบเอาจากถาดแช่เครื่องมือได้เลย ต่างจากการเตรียมของออกไป มันต้องจินตนาการณ์ตั้งแต่เริ่มต้นจนสิ้นสุดพร้อมทั้งหยิบเครื่องมือต่างๆ ตามจินตนาการณ์ไปเรื่อยๆ ทำให้ใช้เวลาในการเก็บเรื่องมือลงกระเป๋านานพอสมควร เพราะหากหลงลืมชิ้นใดชิ้นหนึ่งล่ะก็ มันไม่สามารถวิ่งกลับมาหยิบแล้วก็วิ่งไปที่บ้านคนไข้ได้ แถมต้องระวังไม่ให้เครื่องมือติดเชื้อก่อนจะนำไปใช้จริงอีกต่างหาก แต่ก๊องส์ก็ระวังจนสุดความสามารถ เพราะไม่อย่างนั้น แผลคนไข้อาจจะติดเชื้อและเป็นหนองได้          ด้านคนไข้บ้านนอกนี่ก็แปลกดี ไม่ค่อยชอบมาใช้บริการที่อนามัยกันหรอก ชอบให้หมอไปหาที่บ้านมากกว่า ครั้นหมอไม่ไป ก็ให้หมอตำแยทำคลอดแทน ไอ้เครื่องมือของสถานีอนามัยก็จำกัด มีมาให้แค่นิดเดียว ไม่สามารถจัดเป็นชุดออกภาคสนามต่างหากได้ จะออกไปข้างนอกหรือจะทำข้างใน ก็เครื่องมือหากินชุดเดียวกันนี่แหล่ะ และยิ่งไปกว่านั้น ก๊องส์เพิ่งมาอยู่วันแรก ยังไม่ทันรู้เลยว่าเครื่องมืออันไหนมันอยู่ตรงไหน ส่วนรุ่นพี่ก็พาแฟนสาวไปหาอาหารรับประทานยังไม่กลับมา รุ่นพี่ของก๊อง ทำงานก่อนก๊องส์ 1 ปี ซึ่งก็รู้จักกันดีตั้งแต่สมัยเรียนแล้วล่ะ ส่วนแฟนรุ่นพี่ ก็คือหมอสาวประจำสถานีอนามัยแห่งนี้ มาทำงานก่อนก๊องส์ 1 ปีเช่นกัน จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ธ.ค. 51 18:05:32 ]

ความคิดเห็นที่ 113 .         ที่บ้านคนไข้ หลังจากตรวจดูการเปิดของปากมดลูกแล้ว ก๊องส์ก็ต้องนั่งลำบากใจอีก... การตรวจปากมดลูกก็เพื่อต้องการที่จะรู้สถานะการจะคลอดออกมาของเด็ก ด้วยการสอดนิ้วชี้กับนิ้วกลางเข้าไปวัดดู ปกติปากมดลูกคนธรรมดาจะปิดหมด และถ้าอยู่ในช่วงใกล้คลอด ปากมดลูกจะเปิดได้มากสุดถึง 10 ซ.ม. ที่ปากมดลูกเปิดก็เพราะศรีษะของทารกเคลื่อนตัวลงมาต่ำเรื่อยๆ และดันให้ปากมดลูกเปิดกว้างขึ้นเรื่อยๆ ถ้าคนที่เคยคลอดลูกมาแล้ว ปากมดลูกเปิดได้สัก 5-7 ซ.ม. ก็ถือว่าพร้อมที่จะคลอดแล้ว แต่ถ้าคุณแม่ท้องแรก อาจต้องรอให้เปิดถึง 10 ซ.ม. เลยทีเดียว คนไข้ของก๊องส์รายนี้เป็นคุณแม่ท้องแรก และผลการตรวจปากมดลูก เพิ่งจะเปิดเพียง 2 ซ.ม. ก๊องส์คำนวณเวลาคลอดแล้ว โน่นแน่ะ 7-8 โมงเช้าถึงจะคลอด(ตอนที่ตรวจรอบสุดท้ายนี้ เพิ่งจะ 3 ทุ่ม)          จะทำอย่างไรดีล่ะ ทั้งคนไข้และญาติๆ ต่างวิตกกังวลเรื่องการคลอด ความจริงแล้วคนไข้เพิ่งจะเจ็บท้องเตือนเท่านั้น การเจ็บท้องคลอดจะแบ่งออกเป็นสองช่วงคือ เจ็บเตือนกับเจ็บจริง หากคนไข้แค่เจ็บท้องเตือน การทำคลอดที่ถูกวิธีต้องไม่ให้คนไข้เบ่งเพื่อคลอด หากแต่ให้พยายามหายใจลึกๆ ทำอย่างไรก็ได้ที่จะไม่เบ่ง เพื่อรอเวลาที่เหมาะสมจริงๆ งานหนักของก๊องส์ก็คือ หมอตำแยที่อยู่ในที่นี้ด้วยแกไม่สนใจอะไร จะเร่งให้เบ่งคลอดลูกเดียว ก๊องส์ห้ามว่ายังไม่ให้เบ่ง แต่หมอตำแย บอกให้เบ่งพร้อมทั้งหาผ้ามาผูกที่ขื่อให้คนไข้โหนตัวหมอตำแยเองก็เข้าไปโอบอยู่ด้านหลังคนไข้เพื่อช่วยรัดท้องดันให้คลอด จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ธ.ค. 51 18:13:07 ]

ความคิดเห็นที่ 114 .         ตายแน่ๆเลยคราวนี้... ก๊องส์เคยมีประสบการณ์ตอนออกฝึกงานชนบทแห่งหนึ่ง ก๊องส์เร่งคนไข้ให้คลอดทั้งๆที่ ยังไม่ถึงเวลา ตั้งแต่ 2 ทุ่มจน 7 โมงเช้า ก็คลอดไม่ได้ แถมปากมดลูกบวมปิดช่องทางคลอดซะมิดเลย จำเป็นต้องขนคนไข้ส่งเข้าโรงพยาบาล โชคดีที่คนไข้ไม่เป็นอะไรมาก หลังจากคลอดเรียบร้อยโรงพยาบาลอนุญาตให้กลับบ้าน คนไข้ได้พาลูกสาวมาหาก๊องส์ซึ่งยังฝึกงานอยู่ที่ชนบทแห่งนั้น เขามาขอบคุณก๊องส์เป็นการใหญ่พร้อมทั้งให้ตั้งชื่อลูกสาวให้ ก๊องส์ตั้งชื่อให้ทารกน้อยว่า เกศยา ซึ่งเป็นชื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ก๊องส์เคยรักจนหมดใจ... ท่ามกลางบรรยากาศการชื่นชมยินดีและขอบคุณก๊องส์ที่ช่วยเหลือเธอ แต่ในใจของก๊องส์รู้สึกผิด..... ผิดที่เร่งคลอดโดยที่คนไข้ยังไม่ถึงเวลาคลอดจริงๆ มันเป็นความรู้สึกผิดที่ติดฝังใจก๊องส์ไม่มีวันลืมและบอกตัวเองว่า มันจะไม่มีความผิดพลาดเช่นนี้อีก เพราะก๊องส์กำลังทำผิดพลาดกับชีวิตของคน... ก๊องส์รู้ดีว่าแม่ที่ปวดท้องคลอดและเบ่งเพื่อจะคลอดติดต่อกันเป็นเวลากว่า 10 ชั่วโมง มันเจ็บปวดทรมานและอ่อนล้าขนาดไหน..... ภาพของคืนหฤโหดนั้นยังติดตาก๊องส์อยู่ตลอดเวลา และแน่นอน คืนนี้ก็เช่นกัน ก๊องส์จะไม่ให้เหตุการณ์แบบนั้นมันซ้ำรอยเป็นอันขาด... ก๊องส์จะจัดการอย่างไรดีกับหมอตำแยที่กำลังมีความคิดไม่ตรงกับก๊องส์ในเวลานี้...... จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ธ.ค. 51 18:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 115 เดี๋ยวพรุ่งนี้ มาเขียนต่อครับ วันนี้ได้เวลาสอนหนังสือแล้ว บายยยย จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ธ.ค. 51 18:33:57 ]

ความคิดเห็นที่ 116 เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ มาตามเก็บแรงบันดาลใจอีกครั้ง ขอบคุณครับ จากคุณ : Ole- - [ 23 ธ.ค. 51 18:07:52 ]

ความคิดเห็นที่ 117 .         สัญชาตญาณบอกว่าเป็นมิตรเข้าไว้ ไม่มีหมอตำแยคนไหนหรอกที่จะไม่รู้สึกต่อต้านคนที่บอกว่าวิธีการที่เธอทำนั้นผิด แล้วค่อยหาจังหวะใส่ข้อมูลที่ถูกต้องเข้าไป          “คุณยายครับ” ก๊องส์เอ่ยขึ้น ขณะที่คุณยายหมอตำแยกำลังตั้งท่ารีดท้องคนไข้อยู่ด้านหลัง          “ขา คุณหมอ” คุณยายตอบกลับ          “คุณยายทำคลอดมาคงเยอะแล้วสิครับนี่”          “โอ๊ย... เยอะจนจำไม่หมดแล้วคุณหมอ... ก็เกือบทั้งหมู่บ้านนี่แหล่ะค่า” คุณยายตอบกลับด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจยิ่งนัก          “คุณยายต้องเก่งแน่ๆ เลยครับแบบนี้... ยังไงช่วยสอนผมหน่อยนะครับ ผมจะได้เก่งๆ แบบคุณยาย”          “โอ๊ย... ก็ไม่ได้เก่งได้เกิ่งอะไรหรอกค่า... ทำไปตามประสาบ้านนอกนี่แหล่ะ” คุณยายถ่อมตัวนิดๆ          “นี่ถ้าคุณยายได้เรียนวิชาหมอด้วยนี่ สงสัยไม่มีใครเก่งสู้คุณยายได้แน่ๆ” ก๊องส์พยายามหาช่องทาง          “โอ๊ย... ยายเรียนจบแค่ปอสี่เอง เรียนวิชาหมอไม่รู้เรื่องหรอก” คุณยายยังคงถ่อมตัวอยู่          “ไม่หรอกจ้ายาย... เก่งๆ และมีประสบการณ์อย่างยายนี่ ผมแนะนิดเดียว ยายก็ต้องร้องอ๋อแล้ว”          “จะอ๋อได้ยังไง... ภาษาหมอภาษาปะกิต ยายไม่รู้เรื่องหรอก”          “เขาไม่ได้ใช้ภาษายากๆ อย่างที่ยายคิดหรอกนะครับ เขาใช้ภาษาง่ายๆ แบบนี้ครับ” ก๊องส์ได้ทีดึงเข้าเรื่อง          “แต่... เดี๋ยวผมบอกยายแล้วยายต้องสอนวิธีของยายให้ผมด้วยนะครับ ผมอยากเก่งเหมือนยาย”          “ได้สิคะคุณหมอ... ถ้าความรู้หมอตำแยบ้านนอกมันจะเป็นประโยชน์ต่อคุณหมอ”          “ดีจังเลยครับยาย ผมต้องขอบคุณ คุณยายมากๆเลยครับ” พูดจบ ก๊องส์ก็ยกมือไหว้คุณยาย คุณยายก็รับไว้แบบเขิลๆ จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 08:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 118 .         “นี่ครับคุณยาย ที่ผมเรียนมานะ มันมีเทคนิคดูว่าคนไข้จะคลอดประมาณตอนไหน ง่ายมากๆ” ก๊องส์กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูยาย เพื่อไม่ให้เป็นการหักหน้าแก หากแกจะเปลี่ยนใจไม่เร่งทำคลอดในตอนนี้ ท่าทางยายตั้งใจฟังอยู่พอสมควร          “เขาตรวจดูการเปิดของปากมดลูก ด้วยการสอดนิ้วเข้าไปตรวจ เหมือนที่ผมทำเมื่อสักครู่น่ะครับยาย” ยายพยักหน้าบอกให้รู้ว่าเข้าใจที่ก๊องส์พูด          “พี่บังอรครับ ผมขออนุญาตทำคลอดพี่ไปด้วย เรียนรู้ไปด้วย ระหว่างผมกับยายนะครับ” ก๊องส์หันไปขออนุญาตคนไข้ก่อน พี่บังอรก็พยักหน้า อนุญาต โดยไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ          จากนั้น ก๊องส์ก็เริ่มถ่ายทอดความรู้เรื่องการตรวจการเปิดของปากมดลูกให้คุณยายหมอตำแยลองทำตาม โดยพยายามไม่ให้เป็นการสอน แต่ทำให้แกอยากรู้และเล่าให้ฟัง ทุกอย่างจบลงได้ด้วยดี เป็นครั้งแรกขอหมอตำแยที่ได้ตรวจวัดความคืบหน้าของการคลอดด้วยการวัดการเปิดของปากมดลูก ดูท่าทางคุณยายตื่นเต้นมาก เมื่อก๊องส์เรียกคุณยายมาวัดเมื่อปากมดลูกเปิด จาก 3 เป็น 5 ซ.ม. ผมมั่นใจว่าคุณยายเข้าใจแล้วว่า เมื่อใดคนไข้จึงจะพร้อมที่จะคลอด รวมทั้งเรื่องต่างๆที่จำเป็นในการทำคลอด โดยเฉพาะเรื่องความสะอาดเพื่อป้องกันการติดเชื้อหลังคลอด จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 08:49:57 ]

ความคิดเห็นที่ 119 .         เป็นครั้งแรกในชีวิตของก๊องส์เช่นกัน ที่ทำคลอดกับพื้นบ้านในสไตล์การคลอดแบบหมอตำแย เพราะที่ผ่านมา ทำคลอดแต่ในห้องคลอด คนไข้ก็อยู่บนเตียง มีขาหยั่ง มีอุปกรณ์ และสะดวกสบายทั้งคนคลอดและคนทำคลอด แต่ครั้งนี้ ก๊องส์ต้องคุกเข่ากับพื้นแข็งๆ รู้สึกถึงความทุลักทุเล และยิ่งตอนที่จะต้องค้นหารอยฉีกขาดและเย็บแผลให้คนไข้ มันเป็นเรื่องที่ลำบากมาก เพราะจะต้องก้มลงไปเย็บกับพื้น ซึ่งต่างจากการเย็บแผลของคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสิ้นเชิง          วันรุ่งขึ้น ก๊องส์เปิดสถิติการคลอดของชาวบ้านในเขตบริการ พบว่า คนไข้คลอดกับเจ้าหน้าที่ไม่ถึง 10 เปอร์เซ็นต์ นอกนั้นคลอดเองกับหมอตำแย และนี่ก็เป็นหน้าที่ของก๊องส์โดยตรงอีกเรื่องหนึ่งคือ การให้สุขศึกษากับชาวบ้าน เพื่อให้มาคลอดกับเจ้าหน้าที่ ไม่ว่าจะเป็นที่สถานีอนามัย หรือโรงพยาบาล ก๊อส์ตั้งเป้าหมายไว้ในใจว่า เขาจะต้องทำให้ได้ภายใน 5 ปี คนไข้จะต้องคลอดกับเจ้าหน้าที่ 100 เปอร์เซ็นต์ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 09:01:41 จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 08:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 120 .         “ก๊องส์” เสียงรุ่นพี่เรียก          “คร๊าบ...” ก๊องส์รีบตอบกลับอย่างกระตือรือร้น          “เดี๋ยววันนี้ตอนหกโมงเย็น เราต้องออกไปฉีดวัคซีนหมู่ที่ 6 นะ” รุ่นพี่บอก          นี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ก๊องส์เป็นกังวลมาก ทัศนคติของคนในเมืองในเรื่องวัคซีนช่างแตกต่างจากชาวชนบทมากเหลือเกิน คนในเมืองอย่าว่าแต่หมอนัดให้ไปฉีดวัคซีนเลย พ่อและแม่ยังกระตืดรือร้นพาลูกไปฉีดวัคซีนอื่นๆ อีกนอกเหนือจากวัคซีนมาตรฐานที่ทางการกำหนดมาซะอีก แต่ชาวชนบทกลับไม่ให้ความสำคัญเลย          “คุณป้าครับ... เด็กชายสมศักดิ์ อายุครบฉีดวัคซีนครั้งที่สองแล้วครับ” ก๊องส์บอกกล่าวกับเจ้าของบ้านหลังหนึ่ง หลังจากถือกระติกรูปทรงสี่เหลี่ยมใบเขื่องข้างในมีแพ๊คสีส้มรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าหนาประมาณ 1 เว็นติเมตร ที่เอาออกมาจากช่องฟี๊ซตู้เย็นวางไว้เป็นทรงสี่เหลี่ยมข้างในกระติกเพื่อให้ความเย็นแก่วัคซีนต่างๆ ที่อัดแน่นอยู่ตรงกลาง          “ไม่ต้องฉีดหรอกค่ะคุณหมอ... เด็กมันร้อง... ขี้เกียจโอ๋... อีกอย่าง ฉีดคราวที่แล้ว เด็กมันเป็นไข้อยู่ตั้งหลายวันแน่ะ” ผู้เป็นแม่ของเด็กชายสมศักดิ์ตอบกลับมา ทำเอาก๊องส์อึ้งกับเหตุผลของเธอ          “ไม่ฉีดไม่ได้หรอกป้า เดี๋ยวเด็กจะไม่มีภูมิคุ้มกันโรค พอเชื้อโรคติดเข้าร่างกายแล้วเด็กจะป่วยได้นะครับ”ก๊องส์พยายามให้เหตุผล          “คนแก่คนเฒ่าในหมู่บ้าน ก็ไม่เห็นมีใครฉีดมาก่อนเลย ก็เห็นยังแข็งแรงจนแก่จนเฒ่านะคุณหมอ”ป้าแกยังไม่ยอมรับในเหตุผลของก๊องส์ จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 10:02:01 ]

ความคิดเห็นที่ 121 .         วัคซีนเป็นอีกเรื่องที่ก๊องส์ตั้งใจจะทำให้ชาวบ้านพาบุตรหลานมาฉีดวัคซีนเองที่สถานีอนามัย หรือไม่ก็โรงพยาบาลให้ได้ โดยมีเป้าหมายภายใน 5 ปีเช่นเดียวกัน ดังนั้น ก๊องส์จึงมีสมุดทะเบียนประชากรของแต่ละหมู่บ้าน ซึ่งตำบลที่ก๊องส์รับผิดชอบ เป็นตำบลใหญ่ มีทั้งหมด 15 หมู่บ้าน เราสามคนแบ่งกันคนละ 5 หมู่บ้าน โดยให้หมอผู้หญิงดูแล 5 หมู่บ้านรอบๆ สถานีอนามัย ส่วนก๊องส์กับรุ่นพี่แบ่งหมู่บ้านไกลๆ ดูแลกัน แต่การทำงานกับชาวบ้านในหมู่บ้าน จะทำได้เฉพาะตอนเช้ามืดก่อนพวกเขาจะออกไปทำไร่ทำสวน และอีกช่วงเวลาคือ ตอนค่ำคืน ที่พวกเขาทานข้าวทานปลามื้อค่ำเสร็จเรียบแล้ว เท่านั้น          ดังนั้น ตารางการทำงานของก๊องส์จึงเริ่มขึ้นตั้งแต่ 6 โมงเช้า ต้องไปถึงหมู่บ้านเป้าหมายแล้ว 8 โมงเช้ากลับเข้ามาทำงานที่สถานีอนามัย 1 ทุ่มต้องไปถึงหมู่บ้าน ทำกิจกรรมต่างๆ ที่เตรียมไปและกลับถึงบ้านพัก 4-6 ทุ่ม แล้วแต่ระยะทางไกล้หรือไกลของหมู่บ้าน และยานพาหนะที่มีให้ใช้ก็คือ อีแก่ SUZUKI FR.80 รุนโบราณตกาลนานมาแล้ว ขับไปดับไปพร้อมกับสัมภาระรอบคันรถ วันไหนไปหมู่บ้านที่เส้นทางจราจรเป็นดินทราย ก็เหงื่อแตกซิ๊กๆ เลยทีเดียว โชคดีที่รุ่นพี่และก๊องส์ มีอุดมการณ์อันเดียวกัน เราจึงออกลุยทั้ง 10 หมู่บ้านด้วยกันเป็นทีมเวอคร์ จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 10:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 122 .         งานที่สถานีอนามัยรับผิดชอบก็คือชีวิตผู้คนทุกคนในตำบลตั้งแต่เกิดไปจนตาย รวมไปจนถึงชีวิตของหมาและสัตว์พาหะนำโรคต่างๆ ด้วย สมุดบันทึกประจำหมู่บ้านของก๊องส์จึงเปรียบเสมือนคอมพิวเตอร์ประจำกาย เพราะที่ไหนมีคนเกิดเมื่อได้ข่าวต้องรีบไปเยี่ยมและบันทึกลงสมุดที่จัดเป็นหมวดหมู่ในแต่ละเรื่อง คลอดที่ไหน เมื่อไร ใครทำคลอด คลอดปกติหรือไม่ ได้รับวัคซีนหรือยัง ตั้งชื่อว่าอะไร เพศไหน ในสมุดก็จะมีตารางเวลาของเด็กคนนี้ว่า วันที่เท่าไรจะต้องได้รับการเยี่ยมและฉีดวัคซีน รวมทั้งแม่ของเด็กด้วย ก็จะมีตารางเวลาที่จะต้องมาเยี่ยมหลังคลอดวันไหนจะมาทำอะไร... มีเด็ก 1-4 ปีกี่คน หญิงวัยเจริญพันธุ์กี่คน โสดกี่คน แต่งงานแล้วกี่คน ใครแต่งงานใหม่ก็ต้องมาแก้ไขและสอนเรื่องการคุมกำเนิดให้ ส่งเสริมให้ไม่มีลูกมาก ใครตั้งท้องใหม่ มีตารางการเข้าไปติดตามดูแลเสร็จสรรพ ใครเจ็บป่วยเป็นโรคที่ต้องควบคุม คนแก่กี่คน มีใครตาย ตายยังไง ที่ไหน จำหน่ายออกจากบัญชีรายชื่อ บ้านไหนมีหมากี่ตัว เพศอะไร ได้วัคซีนป้องกันพิษสุนัขบ้าแล้วหรือยัง จะจับทำหมันไหม หรือจะฉีดยาคุมให้มันดี มีโอ่งใส่น้ำกินกี่ลูก พอกินสำหรับคนในครอบครัวไหม มีส้วมใช้หรือยัง แปรงฟันกันยังไง กินข้าวถูกสุขลักษณะไหม โอ๊ย... มากมายจิปาถะไปหมดเรียกได้ว่าทุกกระเบียดนิ้วเกี่ยวกับการ ป้องกัน ควบคุม และรักษาโรค ซึ่งโดยเนื้องานแล้ว ต้องใช้เจ้าหน้าที่ทำงานไม่ต่ำกว่า 15 คนต่อหนึ่งสถานีอนามัย จึงจะสามารถทำงานได้ครอบคลุมสมบูรณ์ แต่ตอนนี้แต่ละที่ มีเพียงแค่ 2-3 คน งานมันจึงล้นมือทำอย่างไรก็ไม่เสร็จ ทำอย่างไรก็ทำงานได้ไม่ครบทุกเรื่อง จึงต้องเลือกทำเฉพาะเรื่องที่สำคัญเร่งด่วนที่สุดก่อน จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 11:33:47 ]

ความคิดเห็นที่ 123 .         “พี่ครับ... งานมันเยอะจนล้นมือทำไม่ทันแบบนี้ เราจะส่งรายงานเข้าจังหวัดยังไงดีครับ” ก๊องส์ถามรุ่นพี่          “ก็คงต้องใช้ความสามารถส่วนบุคคลกันเอาเองล่ะคราวนี้” รุ่นพี่ตอบแบบยิ้มๆ ขณะที่กำลังรวบรวมข้อมูลเตรียมทำรายงายส่งจังหวัด          “เฮ้ย!... ก๊องส์” รุ่นพี่เรียก          “อะไรเหรอพี่” ก๊องส์ขานรับ          “ไอ้เด็กขาดสารอาหารในหมู่ที่แปด บ้านที่ก๊องส์รับผิดชอบ มันมีเกรดสามด้วยเหรอ”รุ่นพี่ถาม          “มีตั้งสามคนแน่ะพี่ ตามรายงานที่ส่งไปนั่นแหล่ะ”ก๊องส์ตอบ          “พี่ลืมตรวจไป เมื่อบ่ายที่นี้ อำเภอเรียกพี่เข้าไปพบ และแจ้งว่า อำเภอของเราจะมีเด็กเกรดสามรายงานเข้าจังหวัดไม่ได้โดยเด็ดขาด” รุ่นพี่แจ้งก๊องส์          “อ้าว... แล้วผมจะต้องทำยังไงล่ะพี่”ก๊องส์ยังงง          “ทำยังไงก็ได้ ที่อำเภอจะไม่มีรายงานเด็กเกรดสามส่งเข้าจังหวัด”รุ่นพี่แนะนำเพียงแค่นั้น          เด็กเกรดสามก็คือเด็กที่ได้รับการเฝ้าระวังเรื่องการขาดสารอาหาร โดยเทียบอายุกับน้ำหนัก ซึ่งหากผลการเทียบอยู่ในการขาดสารอาหารระดับสามแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรงมาก เป็นความผิดของเจ้าหน้าที่ ที่ดูแลคนในเขตรับผิดชอบไม่ดี แต่ก๊องส์เพิ่งมาอยู่ มันยังไม่ใช่ความผิดของก๊องส์ แต่ก็ไม่สามารถส่งรายงานได้ มีทางเลือกให้ก๊องส์อยู่ทางเดียวคือ ลบจากเกรดสาม เอามารวมไว้ในเกรดสอง เท่านั้น จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 11:52:38 ]

ความคิดเห็นที่ 124 .         ก๊องส์รู้สึกไม่ดีเลยที่จะต้องทำรายงานเท็จแบบนี้ รวมทั้งรายงานอื่นๆ บางอย่างที่ต้องยกเมฆเอา เพราะไม่สามารถทำให้เสร็จทุกงานในระยะเวลาเดือนต่อเดือนได้ ซึ่งทำให้นึกยาวๆ ไปถึงข้อมูลต่างๆ ที่แต่ละจังหวัดจัดส่งเข้าสู่กระทรวงรวมเป็นข้อมูลทั้งประเทศ ซึ่งทำให้ข้อมูลเหล่านั้นไม่ใช่ข้อมูลจริงๆ ทำให้การบริหารจัดการประเทศผิดเพี้ยนไปได้ อย่างเช่นประเทศไทย ประกาศสู่ชาวโลกว่า ประเทศเราปลอดอหิวาตกโรค 100% แล้ว(มันมีผลต่อการส่งออกอาหารของประเทศ) แต่ความเป็นจริงแล้วไม่ใช่เลย แม้แต่พื้นที่ตำบลของก๊องส์ ก็ยังเคยมีเกิดขึ้น แต่ทุกคนก็รายงานเข้ากระทรวงว่า อุจจาระร่วงอย่างแรง และเจ้าหน้าที่ทั้งจังหวัดที่เกี่ยวข้อง ก็จะตรงดิ่งลงมายังพื้นที่ เพื่อดำเนินการควมคุมป้องกันอย่างสุดความสามารถเพื่อไม่ให้เชื้อโรครุกลามออกไป เป็นภารกิจเร่งด่วนระดับประเทศเหมือนที่เราดูในหนังยังไงยังงั้นเลย ทีมควบคุมป้องกันก็ระดมกำลังทำงานเต็มที่ ทีมสืบสวนสอบสวนหาต้นตอของเชื้อก็ทำงานจนสุดความสามารถ ตามล้างตามเช็ดจนหมดจรดถึงต้นทางที่ก่อกำเนิดเชื้อ          แต่จะทำอย่างไรได้ ถ้าไม่ส่งรายงานก็ต้องโดนสอบสวน ทำไมคนทั้งจังหวัดเขาทำได้ส่งได้ ทำไมเธอจึงทำไม่ได้ส่งไม่ครบ มันตอบคำถามว่าคนอื่นๆ นั่งเทียนส่งไม่ได้หรอกครับ มันก็เลยต้องเข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิ่วตาตาม เอาเป็นว่า เราทำงานให้เต็มที่ ทำให้สุดความสามารถ ได้เท่าไรก็เท่านั้น ที่เหลือก็นั่งเทียนส่งก็แล้วกัน ยังดีกว่าพวกที่นั่งเทียนส่งทั้งหมดล่ะว๊า... จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 14:35:19 ]

ความคิดเห็นที่ 125 .         ก๊องส์ยังคงสนุกกับงาน วันเวลาหมดไปหมดไปกับการทุ่มเททำงาน กับการออกเยี่ยมเยีนชาวบ้าน กับการตั้งเป้าหมายและดำเนินงานเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เพื่อทำให้ชุมชนที่เขาดูแลรับผิดชอบ มีสุขภาพดีกันถ้วนหน้า แต่... อะไรนะ ที่ทำให้เขาต้องลาจากอาชีพหมออนามัย เกิดอะไรขึ้นกับอุดมการณ์ของเขา ใคร ทำให้เขาต้องหลันหลังให้โดยไม่คิดจะหวนกลับมาอีกเลย . จากคุณ : อนาวิน - [ 24 ธ.ค. 51 15:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ยังน่าติดตามเหมือนเดิม ขอบคุณครับ จากคุณ : Sceptic - [ 29 ธ.ค. 51 19:59:35 ]

ความคิดเห็นที่ 127 :) จากคุณ : จอม - [ 5 ม.ค. 52 09:04:17 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ก๊องสู้ๆ ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 5 ม.ค. 52 12:48:43 ]

ความคิดเห็นที่ 129 รออ่านต่ออยู่นะคะ... ขอบคุณค่ะ จากคุณ : thicha - [ 5 ม.ค. 52 20:03:00 ]

ความคิดเห็นที่ 130 เฝ้าติดตามครับ จากคุณ : windows2000 - [ 5 ม.ค. 52 20:50:36 ]

ความคิดเห็นที่ 131 มาแล้วครับ ได้เวลาเขียนตอนต่อไปแล้ว ก๊องส์จะเจอประสบการณ์อะไรที่พอจะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านบ้างนะ มาติดตามกันต่อเลยครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 12 ม.ค. 52 08:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 132 บทที่ 4 "ลาก่อน ราชการไทย"          นอกจากงานในความรับผิดชอบแล้ว ก๊องส์ยังทำโครงการต่างๆ ขึ้นมาอีก อย่างนี้ปีละ 5 โครงการ เหตุที่ทำเป็นโครงการก็เนื่องจาก ต้องการให้ประชาชนในเขตรับผิดชอบ สุขภาพดีถ้วนหน้า อะไรที่จะช่วยพวกเขาได้ ก๊องส์ก็จะกระตือรือร้นอย่างเต็มที่ อย่าเช่นเวลาหน้าฝน รัฐบาลจะมีนโยบายให้ควบคุมดูแลเรื่องไข้เลือดออก ด้วยกรรมวิธีต่างๆ แต่งบประมาณสนับสนุนที่จัดสรรให้มาก็น้อยนิด เช่น ทรายอะเบท ( หมายถึงทรายที่ถูกเคลือบด้วยสารเคมีพวกอะเบทซึ่งเป็นสารประกอบออร์แกโนฟอสโฟรัส เอาไว้ใส่น้ำเพื่อฆ่าลูกน้ำ) ก๊องส์เห็นแล้วมันเหมือนกับส่งทรายตัวอย่างเอามาแจกจ่ายกันดูมากกว่า จำนวนที่ได้มา มันไม่เพียงพอกับการจะเอาไปใช้ควบคุมอย่างจริงจัง          "รุ่นพี่ครับ... ไอ้ทรายอะเบทที่จังหวัดให้มาน่ะ มันไม่พอที่จะแจกจ่ายได้อย่างทั่วถึงเลยนะครับ" ก๊องส์ปรึกษารุ่นพี่          "ใช่แล้วน้อง... ทุกปี เราก็จะได้เพียงแค่นี้แหล่ะ งบประมาณมันมีน้อย ก็ต้องแบ่งๆ กันไปให้ทั่วถึงทุกตำบล ก็เลยได้มาเพียงแค่นี้" รุ่นพี่ตอบ เหมือนกับมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา          "แล้ว... ทำยังไงเราจึงจะได้เพิ่มล่ะครับ แบบนี้เราก็ควบคุมลูกน้ำยุงลายแบบเบ็ดเสร็จไม่ได้น่ะสิ และเราก็จะคุมไข้เลือดออกไม่ได้ด้วย เกิดมีไข้เลือดออกในพื้นที่ เราก็โดนอีก" ก๊องส์เริ่มหาหนทาง          "ก็จะทำยังไงได้ล่ะ... ของมันมีแค่นี้ เราก็ทำไปตามเท่าที่เรามี ต่อจากนั้น ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมล่ะน้องเอ้ย" รุ่นพี่พูดเหมือนกับปลงๆ แล้วกับงานราชงานและงบประมาณที่ได้รับการจัดสรร          "ผมว่า... ผมไม่ยอมแพ้หรอกครับพี่... แต่ผมจะทำยังไง จึงจะได้ทรายอะเบทเพิ่มนะ" ก๊องส์ยังไม่ยอมแพ้          "ก็ยังมีอีกทางนะที่น่าจะได้รับการสนับสนุนเพิ่ม แต่พี่ก็ยังไม่เห็นมีใครทำหรอก เขาก็ทำไปตามเท่าที่มีนี่ล่ะ"          "ทำยังไงเหรอครับพี่?" ก๊องส์เริ่มมีความหวัง          "ก๊องส์ต้องทำเป็นโครงการพิเศษเสนอเข้าจังหวัดเพื่อขอการสนับสนุนเพิ่มเติม" รุ่นพี่แนะนำ ความจริงรุ่นพี่คนนี้ เขาเป็นคนเก่งมาก ปรึกษาเรื่องอะไร เขาจะมีทางออกให้ก๊องส์เสมอ เพียงแต่พี่เขาไม่ค่อยอยากจะทำอะไรให้มากไปกว่าที่ใครๆ เขาทำกัน **********หมายเหตุ**********          ทรายอะเบท หมายถึงทรายที่ถูกเคลือบด้วยสารเคมีพวกอะเบทซึ่งเป็นสารประกอบออร์แกโนฟอสฟอรัส กระทรวงสาธารณสุขได้นำมาใช้ในการกำจัดลูก น้ำของยุงลายตามบ้านเรือนของประชาชน เพื่อป้องกันมิให้เกิดการระบาดของโรคไข้เลือดออกซึ่งมียุงลายเป็นพาหะ วิธีใช้ นำทรายอะเบท 1 กรัม ใส่ในน้ำ 1 ลิตร หรือ 10 กรัม ในน้ำ 100 ลิตร สามารถใส่ได้ทั้งในน้ำดื่มและน้ำใช้ ข้อดี ของการใช้ทรายอะเบท ได้แก่ 1. เมื่อใส่ทรายอะเบทในภาชนะที่มีน้ำขัง จะป้องกันไม่ให้เกิดลูกน้ำได้นานประมาณ 3 เดือน   2. เป็นสาร เคมีที่มีอันตรายน้อย ถ้าใส่ตามอัตราส่วนที่กระทรวงสาธารณสุขแนะนำ  จะไม่เกิดอันตรายทั้งคนและสัตว์เลี้ยง   ข้อเสีย จาการใช้ทรายอะเบท 1. มีกลิ่นเหม็นเล็กน้อย แต่กลิ่นนี้สามารถกำจัดได้เมื่อเปิดฝาภาชนะทิ้งไว้ประมาณ 2 - 3 วัน   2. ทรายอะเบทมีฤทธิ์ฆ่าลูกน้ำตัวเต็มวัยของยุงไม่ได้ ดังนั้นขณะที่มีการระบาดของโรคไข้เลือด ออก   การใช้ทรายอะเบทจะแก้ปัญหาไม่ทันต่อเหตุการณ์ จะต้องฉีดพ่นสารเคมีอื่นจึงจะทำลายยุงที่มีไวรัสได้   แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 52 18:11:04 จากคุณ : อนาวิน - [ 12 ม.ค. 52 08:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 133 .         หลังจากเข้าใจเรื่องการทำโครงการพิเศษจากรุ่นพี่แล้ว ก๊องส์ก็เริ่มลงมือทันที โดยตั้งหัวเรื่องว่า "โครงการ ตำบลปลอดไข้เลือดออก 100%" หลังจากร่างโครงการเสร็จ ก๊องส์ก็ส่งให้รุ่นพี่ตรวจพร้อมกับลงชื่อในฐานะหัวหน้าสถานีอนามัย นอกจากขอทรายอะเบทสนับสนุนเพิ่มจากจังหวัดแล้ว ก๊องส์ยังจะต้องหาปลาหางนกยูงมาเสริมในการกำจัดลูกน้ำอีกแรง          เมื่อโครงการเสนอเข้าถึงสาธารณสุขอำเภอ ทางอำเภอเกิดชอบใจในโครงการ โดยเรียกประชุมเจ้าหน้าที่ทุกคน ให้เข้าร่วมโครงการนี้ และเสนอโครงการเข้าจังหวัดใหม่เป็น "โครงการ อำเภอปลอดไข้เลือดออก 100%"          ไม่น่าเชื่อว่า โครงการนี้จะได้รับการร่วมมือร่วมใจและทุ่มเทจากเจ้าหน้าที่ทุกคน โดยเฉพาะเมื่อจังหวัดส่งทรายอะเบทมาสนับสนุนเพิ่มก็จริง แต่ก็ได้มาไม่มากตามที่ขอไป เจ้าหน้าที่ทุกคนจึงหันมาสนใจเรื่อง ปลาหางนกยูง และพวกเราเริ่มระดมสมองและข่าวสาร เรื่องที่ไหนมีปลาหางนกยูงเยอะๆ จากนั้นพวกเราก็ยกขบวนกันไปยังหนองน้ำ คูน้ำ ทุกๆ ที่ ที่คนบอกว่า ปลาหางนกยูงเยอะ ไม่ว่าจะไกลขนาดไหนก็ตาม แม้แต่ร่องระบายน้ำทิ้งในตัวจังหวัดบางจังหวัด ที่มีคนบอกว่า มีปลาหางนกยูงเยอะแยะ เราก็ไปเดินลุยน้ำคลำน้ำโคลนดำๆ ใช้สวิงช้อนเอามาจนหมด ได้ปลาหางนกยูงมาแจกจ่ายชาวบ้านกันอย่างทั่วถึง จากคุณ : อนาวิน - [ 12 ม.ค. 52 09:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 134 .          ไม่เชื่อก้ต้องเชื่อ เมื่อสิ้นสุดหน้าฝนและสรุปตัวเลขไข้เลือดออกของปีนี้ ปรากฎว่า จากที่จะมีผู้ป่วยด้วยไข้เลือดออก อย่างน้อยปีละ 3-5 ราย แต่ปี้นี้ ไม่มีผู้ป่วยเลยสักราย เป็นความภาคภูใจของเจ้าหน้าที่ทั้งอำเภอ โดยเฉพาะก๊องส์ ซึ่งเป็นคนต้นคิดโครงการนี้ จึงทำให้เขามีไฟอย่างยิ่งที่จะคิดโครงการพิเศษต่างๆ ออกมาอีก ปีละ 5 โครงการ          โครงการที่ก๊องส์ภาคภูมิใจอีกโครงการก็คือ "โครงการตำลบส้วม 100% ภายใน 5 ปี" คนในเมือเห็นชื่อโครงการนี้แล้วอาจจะงงและหัวเราะ มันคืออะไรหว่า... ความจริงที่ก๊องส์ประสบพบเจอก็คือ ชาวชนบท ไม่ให้ความสนใจในการถ่ายอุจจาระและปัสสาวะ ลงในส้วม พูดง่ายๆ คือ พวกเขาชอบเข้าป่ามากกว่า จึงทำให้ผลการสำรวจบ้านที่มีส้วมใช้ มีไม่ถึง 15% ในทั้งตำบล ซึ่งตำบลที่ก๊องส์รับผิดชอบมีทั้งหมด 15 หมู่บ้าน บางหมู่บ้าน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะทั้งหมู่บ้าน มีบ้านผู้ใหญ่บ้านหลังเดียวที่มีส้วมใช้          เหตุผลที่ชาวบ้านไม่สร้างส้วมหลักๆ ก็คือ          1.ไม่มีเงิน เพราะเงินที่มี เอาไปใช้ในเครื่องดำรงค์ชีวิตที่สำคัญกว่า ก็ยังไม่พอ          2.ยังไม่เห็นความสำคัญ เพราะปู่ย่าตายายอยู่กันมาหลายชั่วคน ก็ไม่มีส้วมใช้ ก็ไม่เห็นตาย          ก๊องส์จึงแบ่งโครงการออกเป็น 5 ปี โดยปีที่ 1 จะให้มียอดหลังคาเรือนที่มีส้วมใช้ =20%, ปีที่ 2 =30%, ปีที่ 3 =50%, ปีที่ 4 =75%, และปีที่ 5 =100% ไอ้แค่คิดน่ะ ใครก็คิดได้ แต่การจะทำให้เป็นจริงขึ้นมานี่สิ ชาวบ้านยากจน ไม่มีเงินเหลือพอที่จะสร้างส้วมได้หรอก ก๊องส์จะทำอย่างไรดี จากคุณ : อนาวิน - [ 12 ม.ค. 52 14:09:38 ]

ความคิดเห็นที่ 135 .         "เราจะต้องมีเงินจำนวนหนึ่งมาเป็นกองทุนให้ชาวบ้านกู้ยืมไปสร้างส้วม และให้เขาผ่อนชำระแบบไม่มาก เช่นเดือนละ 20 บาท อะไรประมาณนี้" รุ่นพี่ให้ข้อเสนอแนะกับโครงการของก๊องส์          "แล้วเราจะไปเอาเงินมาจากไหนดีล่ะครับรุ่นพี่?" ก๊องส์ตั้งคำถาม          "ไม่รู้สิ... งานนี้ขอจังหวัดไม่ได้แน่ๆ เพราะเราต้องขอเป็นเงิน ซึ่งจังหวัดไม่ยอมจ่ายเป็นเงินมาแน่ๆ ถ้าขอสนับสนุนเป็นสิ่งของ เช่นยาหรือเครื่องมือแพทย์ มันขอได้ เพราะจังหวัดจะตั้งเบิกงบออกมาและนำไปซื้อมาให้เรา ก็รู้ๆ กันอยู่ว่า พวกเราชาวสถานีอนามัย ไม่มีสิทธิได้เงินมาบริหารจัดการหรอก ทุกอย่าง จังหวัดเขาจัดการหามาให้เป็นวัสดุสิ่งของเรียบร้อยแล้ว" รุ่นพี่อธิบาย ซึ่งก๊องส์ก็เข้าใจดี เพราะเมื่อตอนไปฝึกงานที่โรงพยาบาลชุมชนแห่งหนึ่ง รองผู้อำนวยการโรงพยาบาล ถึงกับถือไม้หน้าสามเข้าไปฟาดผู้อำนวยการถึงในห้องตรวจ สาเหตุก็เพราะการแย่งกันสั่งยาและเวชภัณฑ์นั่นเอง เงินไม่เข้าใครออกใครจริงๆ เล้ย...          เหมือนโครงการนี้จะเจอทางตัน... แต่... สวรรค์ก็เข้าข้างคนที่ไม่ย่อท้อ... อยู่ๆ ก็มีเพื่อนข้าราชการครูที่เริ่มสนิทกันมาชวนไปเที่ยวงานวัด ที่ตำบลข้างๆ ทีแรกก๊องส์ก็ไม่อยากไปหรอกแต่การตัดสินใจไปในครั้งนั้นเอง ที่ทำให้ก๊องส์เจอทางออก จากคุณ : อนาวิน - [ 12 ม.ค. 52 14:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 136 มาถูกทางแล้วคุณอนาวิน จากคุณ : ขามเรียง - [ 12 ม.ค. 52 16:25:30 ]

ความคิดเห็นที่ 137 ขอบพระคุณครับท่านอาจารย์... พรุ่งนี้เช้า จะมาเขียนต่อครับ โปรดรอสัก 1 คืน.... . จากคุณ : อนาวิน - [ 12 ม.ค. 52 18:13:13 ]

ความคิดเห็นที่ 138 จากคุณ : wbj - [ 13 ม.ค. 52 01:22:53 ]

ความคิดเห็นที่ 139 จขกท รีบๆ มาต่อหน่อยครับ อยากอ่านต่อ อะหึ๊ยๆ ๆ จากคุณ : เทพหมี - [ 14 ม.ค. 52 09:15:20 ]

ความคิดเห็นที่ 140 .         ที่งานวัดนั้นเอง เพื่อนครูที่ชวนก๊องส์ไปเที่ยวได้แนะนำให้ก๊องส์รู้จักกับเพื่อนครูอีกคนหนึ่ง และแนะนำด้วยว่าเขาเป็นคนจัดงานวัดนี้ ลักษณะงานที่ก๊องส์เห็นก็คือ มีการล้อมผ้าขนาดใหญ่คลอบคลุมทั้งสนามฟุตบอลของโรงเรียน มีทางเข้างานอยู่ทางเดียว เปิดเป็นประตู หน้าประตูมีโต๊ะขายบัตรตั้งอยู่ ใครก็ตามที่ต้องการเข้าไปดูข้างใน ต้องจ่ายเงินซื้อบัตรผ่านประตูเข้าไป          "คุณหมอ เคยเที่ยวงานวัดบ้านนอกแบบนี้ไหมครับ" เพื่อนครูคนใหม่เจ้าของงานถามก๊องส์          "ไม่เคยเลยครับ... นี่เป็นครั้งแรกเลย คนมาเยอะมากเลยนะครับ" ก๊องส์ตอบกลับ          "บ้านนอกก็อย่างนี้แหล่ะครับ ไม่มีที่เที่ยวสนุกๆ แสงสีเสียงตระกานตาเหมือนในเมืองหรอกครับ" เพื่อนครูคนใหม่ถ่อมตน          "แล้วขายบัตรเท่าไรเหรอครับ" ก๊องส์เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อจะซื้อบัตร          "ไม่ต้องซื้อบัตรหรอกครับคุณหมอ คุณหมอเข้างานได้เลยครับ เพราะยังไง มีโอกาสไปจัดงานที่ตำบลคุณหมอ ผมต้องพึ่งพาคุณหมออยู่แล้วครับ"เพื่อนครูแสดงไมตรี          "ไม่ดีหรอกครับ... ผมซื้อบัตรเข้าไปดีกว่า" ก๊องส์รู้สึกเกรงใจเจ้าของงาน          "ไม่เป็นไรจริงๆ ครับคุณหมอ..." ไม่พูดเปล่า เพื่อนครูเจ้าของงานผายมือเชิญก๊องส์กับเพื่อนครูที่มาด้วยกัน เข้าไปด้านใน พร้อมทั้งเดินนำหน้าเข้าไปในงาน จากคุณ : อนาวิน - [ 15 ม.ค. 52 16:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 141 .         ผ่านประตูงานเข้าไปได้ไม่กี่ก้าว ก๊องส์ก็เห็นต้นกำเหนิดของเสียงเพลงที่ดังล่องลอยออกไปถึงหน้าประตู ที่แท้มันก็คือ ดิสโก้เธค นี่เอง แต่มันเดิสโก้เธคกลางแจ้ง มีเวทีเปิดเพลงของดีเจ ซึ่งเปิดเพลงที่เร้าใจ กับแสงไฟสีต่างๆ ที่วูบวาบ ว๊อบแว๊บ ส่องไปตรงกลางฟอร์เพื่อให้คนชอบเต้น ได้เข้ามาเต้นกัน แต่มีข้อแม้ว่า ต้องซื้อบัตรเข้ามาเต้นได้เป็นรอบๆ แนวคิดเดียวกับวงรำวงเมื่อสมัยก่อน ที่ต้องซื้อบัตรเพื่อมาจับคู่เต้นกับสาวรำวง แต่อันนี้สำหรับวัยรุ่นสมัยใหม่ ซึ่งก็ได้ผล... ข้างในฟอร์เต้นรำ มีวัยรุ่นทั้งหญิงและชายจนเต็มพื้นที่ คำนวนเป็นเงินแต่ละรอบก็มากโขอยู่เหมือนกัน          เห็นกลุ่มวัยรุ่นที่เต้นๆ กันอยู่ในฟอร์เต้นรำนั้น ก๊องส์ก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้ เพราะวัยรุ่นเหล่านั้น ก็อายุไม่ได้แตกต่างจากก๊องส์สักเท่าไรเลย ปีนี้ก๊องส์อายุ 20 ปี เพื่อนๆ ยังเรียนปี 2 ปี 3 ยังเป็นเด็กๆ เป็นวัยรุ่น เป็นวัยเรียน แต่สำหรับก๊องส์แล้ว ต้องมาเก็กหน้า วางตัวเป็นคุณหมอ เพื่อให้ชาวบ้านเคารพนับถือ ในใจแล้วอยากจะซื้อบัตรแล้ววิ่งเข้าไปแดนซ์กระจายอยู่หรอก แต่ก็ทำไม่ได้ จำเป็นที่จะต้องวางตัวให้เป็นผู้ใหญ่ จากคุณ : อนาวิน - [ 16 ม.ค. 52 17:40:49 ]

ความคิดเห็นที่ 142 ติดคามผลงานอยู่ครับ สนุกพร้อมได้ข้อคิดมากมายเลยครับ จากคุณ : spanner (spanner) - [ 19 ม.ค. 52 14:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 143 .         ถัดจากดิสโก้เธคกลางแจ้งไปไม่ไกล ก็เป็นเวทีมวย ซึ่งนักมวยรุ่นเล็กอายุราวๆ 7-9 ขวบ กำลังฟาดแข้งกันอย่างดุเดือด          "เดี๋ยวหากมีโอกาสไปจัดงานที่ตำบลคุณหมอ ผมคงต้องรบกวนคุณหมอเป็นแพทย์สนามให้ด้วยนะครับ" ครูเจ้าของงานเอ่ยขึ้น          ก๊องส์กำลังจะบอกว่าตัวเองไม่เคยเป็นแพทย์สนามเลย ไม่รู้ด้วยว่าเขาทำอะไรบ้าง แต่ก็กลัวเสียฟอร์ม เลยได้แต่ยิ้มๆ เพื่อเป็นการตอบรับ และแน่นอน คืนนี้เขาต้องไปสังเกตการณ์แพทย์สนามว่าเขาทำอะไรบ้างอย่างไม่ต้องสงสัย          อีกครึ่งทางยาวของสนามเป็นหนังกลางแปลง ซึ่งมีผู้คนปูเสื่อนังดูหนังกันอย่างออกรสออกชาติไปตามเนื้อเรื่อง          "นี่แหล่ะ ช่องทางหาเงินมาเป็นกองทุนสร้างส้วมให้ชาวบ้าน ขนาดจัดงานนี้ขึ้นมาเพื่อทำกำไรอย่างเดียว คนยังมามากมายขนาดนี้ แล้วถ้าเราจัดงานแบบนี้ และแจ้งให้ทุกคนทราบว่าจะเอาเงินไปทำกองทุนเพื่อชุมชน คนจะให้ความร่วมมือขนาดไหน" ก๊องส์แอบคิดเงียบๆ ในใจคนเดียว จากนั้นก็เดินสำรวจตรวจตราเก็บรายละเอียดต่างๆ เพื่อที่จะนำไปจัดที่ตำบลของตนเองบ้าง แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 52 11:18:44 จากคุณ : อนาวิน - [ 20 ม.ค. 52 11:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 144 กระทู้ตกไปไกลแล้ว ช่วยโหวตดัน  1 เสียง   ..  ไม่รู้จะมีแรงพอหรือเปล่า จากคุณ : อั๋น ทรงวุฒิ - [ 21 ม.ค. 52 09:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 145 ขอบคุณครับ ที่ยังมีคนติดตาม 2 คน อิอิ แสดงว่า เก็บลิ้งค์ไว้นะนี่ จึงตามหาเจอ เพิ่งจะอาชีพแรกนะนี่.... ยังเหลืออีกตั้ง 12 อาชีพ งานนี้ใครตามอ่าน จะได้ข้อมูลแต่ละอาชีพไปประยุกค์ใช้เต็มๆ เลย แนวคิด  มุมมอง  การเห็นโอกาส  ปัญหาและอุปสรรค์ ตามอ่านจนเหนื่อยแน่ๆ ครับ จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 13:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 146 .          ก๊องส์นำแนวคิดมาปรึกษารุ่นพี่ ซึ่งรุ่นพี่ก็เห็นด้วยและพร้อมสนับสนุนเต็มที่ในฐานะหัวหน้าสถานีอนามัย จากนั้นก็เริ่มประชุมกำนัน ผู้ใหญ่บ้านและผู้นำชุมชนทุกกลุ่มและสุดท้ายก็ประชุมชาวบ้านทุกหมู่บ้านเพื่อแจ้งวัตถุประสงค์ในการจัดงานครั้งนี้ โดยมีครูเจ้าของงานที่ก๊องส์ไปเห็นเขาจัดมาเป็นที่ปรึกษา แต่ก๊องส์จะต้องไปดำเนินการติดต่อทั้งหนัง เธค และสนามมวยเอง และจากการทำงานครั้งนี้ จึงทำให้ก๊องส์ได้ประสบการณ์การจัดงานเก็บสะสมไว้เพื่อนำออกมาใช้ในอนาคต          หลังจากเสร็จสิ้นงานหักค่าใช้จ่ายต่างๆ เรียบร้อยแล้ว มีกำไรเหลือทั้งสิ้น 2 แสน ซึ่งส่วนหนึ่งมาจากชาวบ้านที่ไม่มาเที่ยวงาน แต่ช่วยบริจาคเงินสมทบกองทุนด้วย          งานนี้คนที่ได้ผลงานไปเต็มๆ ก็คือรุ่นพี่ เพราะเป็นหัวหน้าสถานีอนามัย ทำหน้าที่เจ้าของโปรเจ็ก ได้รับความชื่นชมจากทุกฝ่าย โดยมีก๊องส์แอบน้อยใจอยู่นิดๆ เนื่องจากเป็นคนทำงานนี้เองทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ รุ่นพี่จะทำหน้าที่เพียงแค่ประธานในที่ประชุมเท่านั้น งานนี้ก๊องส์ก็ทำหน้าที่ปิดทองหลังพระอีกเช่นเคยเหมือนกับโปรเจ็กอื่นๆ ที่ผ่านมา และรุ่นพี่ขอเงินส่วนหนึ่งไปสร้างรั้วสถานีอนามัย ส่วนที่เหลือจึงนำมาทำเป็นกองทุนสร้างส้วมของตำบล จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 16:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 147 .         เมื่อมีเงินพร้อม ก๊องส์ก็เริ่มดำเนินการตามแผนการที่คิดไว้ทันที ซึ่งงานนี้ ก๊องส์วางแผนยิงนก 15 ตัว ด้วยปืนนัดเดียว... โอ้... ว๊าว.... อะไรจะขนาดนั้น แต่มันขนาดนั้นจริงๆ โดยแนวคิดแรก หากซื้อท่อและอุปกรณ์ต่างๆ ที่ร้านค้าวัสดุก่อสร้างทำสำเร็จแล้ว ราคามันแพงกว่าการทำเอง ซึงการผลิตวัสดุและอุปกรณ์ต่างๆ ทางวิทยาลัยได้สอนมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการหล่อหัวส้วม ถังเกรอะ ฝาถัง การผสมปูนประเภทต่างๆ พูดง่ายๆ คือ วิทยาลัยการสาธารณะสุขเขาผลิตทั้งหมอ,ช่างและนักพัฒนาชุมชน อยู่ในคนๆ เดียวกันเพื่อส่งออกมาพัฒนาชนบท          ก๊องส์ตัดสินใจที่จะผลิตอุปกรณ์ต่างๆ เอง ยกเว้นสิ่งที่ผลิตไม่ได้จริงๆ แต่งานนี้ หากก๊องส์ดำเนินการไปเรื่อยๆ ทีละหมู่บ้าน คงใช้เวลานานโขอยู่เหมือนกัน ก๊องส์จึงซ้อนโปรเจ็กเข้ามาอีกโปรเจ็กคือการสร้างอาสาสมัครช่างสุขภัณฑ์ประจำหมู่บ้านขึ้นมาทุกหมู่บ้าน ด้วยการประกาศหาอาสาสมัครชายฉกรรณ์ หมู่บ้านละ 1 คน มาเข้าอบรมพร้องลงมือปฏิบัติจริงจากหมู่บ้านแรกที่เปิดดำเนินการเป็นตัวอย่าง โดยก๊องส์จะสอนทุกๆ อย่างให้ และทุกคนจะมีภารกิจไปสร้างส้วมให้กับชาวบ้านในหมู่บ้านของตน ด้วยเงินที่ก๊องส์จัดสรรให้ครบทุกหมู่บ้านตามขนาดของจำนวนหลังคาเรือน          หลังจากลงแรงเหนื่อยครั้งนี้ ก๊องส์ก็ได้อาสาสมัครช่างสุขภัณฑ์ประจำหมู่บ้าน ครบทั้ง 15 หมู่บ้าน และส้วมก็ค่อยๆ เกิดขึ้นมาเรื่อยๆ จากเงินกองทุนที่ก๊องส์จัดสรรให้ไป บ้านไหนสร้างเสร็จก็ให้ผ่อนชำระเดือนละ 20 บาทจนครบตามราคาที่ตั้งไว้ เงินที่รับกลับมาก็จะไปแปลงเป็น ปูน หิน อิฐ ทราย และหล่ออุปกรณ์ไปสร้างให้กับบ้านหลังต่อไปอย่างต่อเนื่อง จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 17:02:55 ]

ความคิดเห็นที่ 148 .         แผนยิงนก 15 ตัว ด้วยปืนนัดเดียว ก็สำเร็จไปได้ด้วยดี และก๊องส์ก็วางแผนต่อเนื่องไว้ว่า จะสอนอาสาสมัครช่างสุขภัณฑ์ประจำหมู่บ้าน ให้ปั้นโอ่งกักเก็บน้ำฝนเป็น เพราะภารกิจอีกอย่างหนึ่งที่ก๊องส์ต้องทำก็คือ ประชาชนต้องมีน้ำสะอาดเพื่อดื่มเพียงพอ 2 ลิตรต่อคนต่อวัน นั่นก็คือ ทำอย่างไร ชาวบ้านจะมีโอ่งใบใหญ่ๆ กักเก็บน้ำฝนไว้ดืมสำหรับทุกคนในครอบครัวได้ตลอดทั้งปี คำตอบก็คือ กองทุนช่างสุขภัณฑ์ประจำหมู่บ้านนั่นเอง สร้างส้วมไปด้วย ปั้นโอ่งไปด้วย          การจัดงานเพื่อหารายได้ที่ผ่านมา นอกจากได้เงินมาทำโปรเจ็กแล้ว มันยังสร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับสถานีอนามัยอย่างไม่น่าเชื่อ ด้วยเงินที่เหลือจากการสร้างรั้ว รุ่นพี่ได้นำมาปรับปรุงงานนำเสนอข้อมูลต่างๆ ด้วยกระดาน และไวท์บอร์ด ติดไว้ตามฝาให้ห้องต่างๆ ซึ่งเป็นงานถนัดของรุ่นพี่เขาเลยล่ะ ทำให้จากสถานีอนามัยเก่าๆ โทรมๆ กลายร่างมาเป็นสถานีอนามัยที่สะอาดสวยงามเต็มไปด้วยข้อมูลข่าวสาร และกร๊าฟสถิติต่างๆ ส่วนโปรเจ็กกองทุนสร้างส้วมและโปรเจ็กต่างๆ ก็ได้รับการกล่าวขานถึง จนในที่สุด ได้กลายเป็นสถานีอนามัยตัวอย่าง เป็นที่มาศึกษาดูงานของ สถานีอนามัยต่างๆ ทั้งในจังหวัดตัวเอง และจังหวัดต่างๆ ที่ได้ยินข่าว จนการนำเสนอผลงานและพาดูงานโปรเจ็กต่างๆ ในหมู่บ้านจะกลายมาเป็นงานหลักของที่นี่ไปซะแล้ว          ยิ่งมีคนมาดูงานเยอะเท่าไร ก็ยิ่งได้รับความร่วมมือร่วมใจจากชาวบ้านรวมทั้งความภาคภูมิใจของคนในชุมชนมากขึ้นเท่านั้น และก็ยิ่งสงผลให้ชุมชนพัฒนาต่อเนื่องขึ้นเรื่อยๆ ทุกหมู่บ้านเริ่มประกาศชัยชนะของภาระกิจต่างๆ ขึ้นเรื่อยๆ เช่น หมู่บ้านมีส้วมใช้ 100% , หมู่บ้านมีน้ำดื่มเพียงพอ 100% ,หมู่บ้านปลอดเด็กขาดสารอาหาร 100%, หมู่บ้านปลอดไข้เลือดออก 100% และอื่นๆ อีกมากมาย จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 17:41:03 ]

ความคิดเห็นที่ 149 .         การพิจารณาความดีความชอบ 2 ขั้นให้กับข้าราชการในปีนี้ ก็ตกมาเป็นของรุ่นพี่ทั้งสองคน ยกเว้นก๊องส์....          ก๊องส์ถูกสาธารณะสุขอำเภอเรียกตัวเข้าไปพบ และให้เหตุผลว่า ที่ไม่ให้ 2 ขั้นกับก๊องส์ ก็เพราะว่า เมื่อก๊องส์ทำงานครบ 3 ปีแล้ว ปีที่สี่ฐานเงินเดือนก็จะได้รับการปรับกระโดดข้ามขั้นอยู่แล้ว ดังนั้น หากได้ 2 ขั้นนี้ไป ก็จะสูญเปล่า ขอเอา 2 ขั้นนี้ ไปให้กับคนที่จะได้ประโยชน์จากตรงนี้จริงๆ ดีกว่า แน่นอน ก๊องส์ย่อมเข้าใจในเหตุผลของท่านสาธารณสุขอำเภอดี และก็ยอมรับได้ และก็เข้าใจระบบ 2 ขั้นด้วยว่า มันจำกัดจำนวน แต่ละอำเภอจะได้ 2 ขั้นแค่ 15% ของจำนวนเจ้าหน้าที่ทั้งหมด          นอกจากได้ 2 ขั้นแล้ว รุ่นพี่ยังได้เลื่อตำแหน่งเข้าไปเป็นนักวิชาการประจำสำนักงานสาธารณสุขอำเภออีกด้วย เพราะมีเจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งได้ขอย้ายกลับมาภูมิลำเนา ซึ่งก็คือสถานีอนามัยที่ก๊องส์ทำงานอยู่นี่เอง          การมาของรุ่นพี่คนใหม่ในครั้งนี้ ก็ได้สร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับสถานีอนามัยแห่งนี้เช่นกัน รุ่นพี่คนนี้อายุ 55 ปีแล้ว ซึ่งเป็นช่วงอายุที่เราทุกคนต่างเข้าใจดีว่า เหมือนยาหมดอายุ พูดง่ายๆ ก็คือ ไม่อยากทำอะไรอีกแล้ว รอเวลาเกษียรอย่างเดียว จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 18:17:17 ]

ความคิดเห็นที่ 150 .         รุ่นพี่คนนี้ไม่ใช่ข้าราชการที่หมดอายุธรรมดา วันแรกที่เข้ามาสถานีอนามัย รุ่นพี่ก็เรียกคุยกับรุ่นพี่ผู้หญิงอีกคนและก๊องส์          "พี่มันแก่เกินแกงแล้ว... งานในสถานีอนามัยทั้งหมด น้องสองคนก็ดำเนินการไปตามแต่เห็นสมควรก็แล้วกัน อันไหนทำได้ก็ทำ อันไหนทำไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ... ส่วนพี่ ก็คงอยู่บ้านเลี้ยงลูกเลี้ยงหลานเป็นหลัก คงไม่ค่อยได้มาสถานีอนามัยหรอก..." รุ่นพี่พูดจบก้เดินกลับบ้านไปเลย          จริงอย่างที่รุ่นพี่บอกไว้ว่าจะไม่ค่อยได้เข้ามาสถานีอนามัย เพราะในหนึ่งเดือน รุ่นพี่จะทำงานแค่ 2 วันครึ่งเท่านั้น 1 วันก็คือการประชุมประจำเดือนสำหรับเจ้าหน้าที่ทุกคนที่อำเภอ 1 วันสำหรับการประชุมหัวหน้าสถานีอนามัยที่อำเภอ และอีกครึ่งวัน ก้คือ แกเข้ามาเซ็นต์ชื่อปฏิบัติงานย้อนหลังจนครบ 1 เดือนที่ผ่านมา และมอบหมายถ่ายงานที่ไปประชุมหัวหน้าสถานีอนามัยมา          นอกจาก 2 วันครึ่งต่อเดือนนี้แล้ว แกก็จะอยู่ที่บ้านเป็นหลัก โดยเปิดเป็นคลีนิครักษาคนไข้อยู่ที่บ้านไปด้วย สรุปแล้ว แกไม่ทำงานราชการแล้วจริงๆ หมู่บ้าน 5 หมู่บ้านเก่าของรุ่นพี่คนก่อน จึงต้องตกมาอยู่ในความรับผิดชอบของก๊องส์ รวมเป็น 10 หมู่บ้าน ลำพังแค่ 5 หมู่บ้านก็ดูแลไม่ไหวแล้ว แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 52 18:34:46 จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 18:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 151 .         นอกจากไม่ทำงานแล้ว แกยังไม่เซ็นต์โปรเจ็คพิเศษให้อีก และหากไม่มีลายเซ็นต์หัวหน้าสถานีอนามัย ก็ทำโปรเจ็กพิเศษไม่ได้ ขอการสนับสนุนจากจังหวัดไม่ได้ แกบอกว่า จะทำไปทำไม ทำงานเท่าที่มีอยู่ก็พอแล้ว อย่าไปหาเรื่องลำบากใส่ตัวเลย ก๊องส์ไม่แปลกใจเลย ที่มีคนเล่าให้ฟังว่า ทั้งชีวิต แกไม่เคยได้สองขั้นเลย แกไม่สนใจงานราชการมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สนใจแต่งานเปิดคลีนิคส่วนตัว นอกจากไม่เคยได้ 2 ขั้นแล้ว แกยังเคยโดนแป๊กขั้น และถูกสั่งย้ายเพื่อลงโทษมาแล้วด้วย          ความรับผิดชอบที่มากขึ้นเป็น 2 เท่า ทำให้ก๊องส์ทำงานไม่เคยทันเลยในแต่ละเดีอน กอร์ปกับผู้ช่วยสาธารณะสุขอำเภอเคยกระซิบบอกกับก๊องส์เมื่อนานมาแล้วว่า "ทำดีได้ แต่อย่าเด่น จะเป็นภัย" เลยทำใหก๊องส์วางเรื่องโปรเจ็กพิเศษไว้ก่อน เพราะถูกทางอำเภอต่อว่าเรื่องงานที่หลุดเหลือเกิน จะไม่ให้หลุดได้อย่างไร เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ตำบลอื่นๆ เขาเป็นตำบลเล็ก มี 8-9 หมู่บ้าน ยังมีคนดูแล 2-3 คน เฉลียแล้ว คนละ 3-4 หมู่บ้าน แต่ก๊องส์ล่อไปซะ 10 หมู่บ้าน รับผิดชอบมากกว่าตำบลบางตำบลซะอีก จากคุณ : อนาวิน - [ 21 ม.ค. 52 19:27:39 ]

ความคิดเห็นที่ 152 เนื้อหามีประโยชน์มากเลยครับ ในอนาคต ผมขออนุญาตนำไปเผยแพร่กับคนในวงการนี้โดยตรงครับ อาจจะเป็นเว็บบอร์ดที่ไหนสักแห่ง ให้เขาได้อ่านกัน ถ้าได้ที่เหมาะๆ แล้ว ผมจะแจ้งให้ทราบอีกที (คุณพ่อผม ท่านเป็นรอง สสจ.ฝ่ายบริหาร ถ้าได้อ่านเรื่องนี้คงจะชอบมากๆเลย) จากคุณ : อั๋น ทรงวุฒิ - [ 21 ม.ค. 52 21:25:34 ]

ความคิดเห็นที่ 153 .          รุ่นพี่ปฏิเสธทุกหน่วยงานที่ส่งหนังสือมาเพื่อขอเข้ามาศึกษาดูงานที่สถานีอนามัยโดยให้เหตุผลกับก๊องส์ว่า "ทั้งเหนื่อยทั้งสิ้นเปลืองเงิน ไม่รู้จะทำเอาหน้าไปทำไม อยู่เฉยๆ สบายกว่ากันเยอะเลย พี่อยู่เฉยๆ มาจนจะเกษียรแล้ว เขาก็ยังจ่ายเงินเดือนให้ทุกเดือนเท่ากับพวกขยันเอาหน้าเหมือนกัน" ความจริงรุ่นพี่ก็พูดถูก เพราะทุกครั้งหลังจากผู้มาศึกษาดูงานกลับไปแล้ว ก๊องส์และรุ่นพี่ ต้องมานั่งแชร์เงินกันเพื่อจ่ายค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่ต้องจ่ายในนามเจ้าภาพ ที่ต้อนรับแขกไปใครมา ซึ่งไม่สามารถนำไปตั้งเบิกที่ใครได้หรอก          จากตำบลที่ดังเป็นพลุแตก เริ่มซบเซาลงไปเรื่อยๆ ทำอย่างไรได้ เมื่อหัวไม่เอาด้วย หางก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่ใช่ว่าทางสาธารณสุขอำเภอไม่กระตุ้น ไม่ส่งเสริมหรือสั่งการอะไร แต่รุ่นพี่คนใหม่ไม่เล่นด้วย "หัวหน้าอยากทำก็ทำไป อย่ามายุ่งกับผม หรือว่าใครอยากทำ อยากดัง ก็ไปทำไปดังที่ตำบลตนเอง ผมไม่อยากดัง ไม่อยากได้ผลงาน" นี่คือคำตอบที่รุ่นพี่ให้ไว้ในวันประชุมหัวหน้าสถานีอนามัยที่สำนักงานสาธารณสุขอำเภอ ท่านสาธารณสุขอำเภอเองก็เพิ่งย้ายมาจากที่อื่น มาแทนสาธารณสุขอำเภอคนก่อน ที่ได้ย้ายไปดำรงตำแหน่งอำเภอที่ใหญ่ขึ้น เมื่อมาใหม่ก็ไม่อยากตอแยกับพี่เขา เพราะเป็นคนในพื้นที่ เดี๋ยวจะเดือดร้อนเปล่าๆ          เนื่องจากงานที่ล้นมือ จากความตั้งใจว่า อันไหนไม่ทันก็ยกเมฆข้อมูลส่งไปก่อน เมื่อมีเวลาค่อยหันมาทำข้อมูลให้เป็นจริงอีกที แต่ยิ่งนานวัน ทุกงานก็ยิ่งเป็นดินพอกหางหมู มีเพียงไม่กี่รายงานที่ได้มาจากข้อมูลจริงๆ ส่งเข้าจังหวัด จนหนึ่งปีผ่านไป ไฟในตัวก็หมดลง ในเมื่อทำยังไงก็ทำให้ดีไม่ได้แล้ว ก็เลยปล่อยเลยตามเลย ทำงานไปวันๆ ปรับตัวเป็นข้าราชการเต็มรูปแบบ คือ เช้าชาม เย็นชาม คอยดูแต่ว่า สาธารณสุขจังหวัดคนใหม่เป็นใคร จะเล่นนโยบายงานไหน ก็ใส่ใจงานนั้น งานอื่นๆ ก็ช่างมัน แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 52 15:02:15 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 52 15:00:41 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ม.ค. 52 14:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 154 .         ก๊องส์รับราชการได้ 5 ปี ลุยงานแบบไฟลุกท่วมตัวได้แค่ 3 ปีแรก พอปีที่ 4 และ 5 ก็กลายเป็นราชการเช้าชามเย็นชาม โดยเฉพาะปีสุดท้ายนี้หนักที่สุด ทุกงานแทบจะยกเมฆส่งทั้งสิ้น และก็เริ่มไม่เข้าสถานีอนามัยบ้างแล้ว 2-3 วันเข้ามาเซ็นต์ชื่อที บางเดือนก็หายไปเป็นสิบวันเลยก็มี          ถึงจะเช้าชามเย็นชาม แต่ก๊องส์ก็ยังมองหาโอกาสความก้าวหน้าอยู่ ซึ่งเมื่อตอน 3 ปีแรกนั้นก๊องส์ได้เรียน มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ไปด้วยจนจบปริญญาตรี ปีนี้ก็เลยคิดว่าจะไปสอบปริญญาโทซะหน่อย จบมาจะได้ไปเป็นนักวิชาการ ไม่ต้องมาทำงานอยู่ตามสถานีอนามัยแห่งนี้ อนาคตก็ยังพอมีหวังความก้าวหน้าได้อยู่บ้าง          ก๊องส์มีโอกาสได้พบปะเพื่อนฝูง ที่เรียนจบมาด้วยกันและกระจายไปอยู่ตามตำบล และอำภอต่างๆ ก็เมื่อสาธารณสุขจังหวัดจัการแข่งขันกีฬาเจ้าหน้าที่ขึ้นเป็นครั้งแรก การจัดการแข่งขันกีฬาในครั้งนี้เอง ที่ทำให้ชีวิตของก๊อส์เกิดการพลิ้กผลัน          เมื่อมีโอกาสได้เจอเพื่อนๆ ก็เป็นธรรมดาที่ต้องถามถึงสารทุกข์สุกดิบ และก็แน่นอน ทุกคนก็จะถามถึงความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ตรงนี้เองที่ทำให้ก๊องส์ต้องหยุดคิดอย่างหนัก ระยะเวลาทำงานเพียงแค่ 5 ปี เพื่อนๆ แซงหน้าก๊องส์ไปกันหมดแล้ว รุ้นน้องหลายๆ คน ตามมาทันกันแล้ว ก๊องส์เป็นเพียงคนเดียวในรุ่น ที่ไม่เคยได้ 2 ขั้น ขนาดเพื่อนบางคนที่ วันๆ กินแต่เหล้า เมาหยำเป จนเคยถูกสั่งย้ายภายใน 24 ชั่วโมง ก็ยังแซงหน้าก๊องส์ไปแล้วด้วย จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ม.ค. 52 18:08:07 ]

ความคิดเห็นที่ 155 .         "โอ้โห นี่ผมแย่ขนาดนี้เลยเหรอ ความเจริญก้าวหน้าในงานราชการช่างล้าหลังเพื่อนๆ ซะจริงๆ" ก๊องส์พูดให้รุ่นพี่ฟัง เพราะรู้ว่ารุ่นพี่ต้องเข้าใจก๊องส์แน่ๆ เพราะรุ่นพี่ ก็น่าจะเป็นคนเพียงไม่กี่คนที่ไม่เคยได้ 2 ขั้นเลยในชีวิต ซึ่งถ้าก๊องส์ไม่ทำอะไรสักอย่าง อนาคยก็ไม่พ้นเดินตามรอยรุ่นพี่คนนี้          "ก๊องส์อยากรู้ไหมว่า ทำ 2 ขั้นนั้น ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย ไม่ต้องทำงานให้โดดเด่น หรือเข็นโปรเจ็กสวยๆ หรูๆ อะไรหรอก" รุ่นพี่พูดกับก๊องส์          "ง่ายๆ ใครๆ ก็ทำได้ ถ้าอยากจะทำ" รุ่นพี่พูดต่อ          "อย่างแรกเลย... งานประจำที่ต้องรับผิดชอบ ต้องไม่น่าเกลียดจนถูกตำหนิบ่อยๆ เอาพอปานกลางเหมือนๆ กับคนอื่นเขา" รุ่นพี่พูดขณะที่ก๊องส์ตั้งใจฟัง          "อย่างที่สอง... เดี๋ยวพี่จะทำให้ดู..."รุ่นพี่พูดค้างทิ้งไว้แค่นั้นพร้อมกับยิ้มให้ก๊องส์          เป็นครั้งแรกตั้งแต่ร่วมงานกับรุ่นพี่คนนี้มาเกือบจะ 3 ปี ที่แกเข้ามาสถานีอนามัยบ่อยๆ มีการเอางานไปช่วยทำบ้าง แต่งานหลักของรุ่นพี่ก็คือ บ่ายสองโมง แกจะขับรถออกไปอำเภอ และชวนท่านสาธารณสุขอำเภอไปเลี้ยงเหล้า บางครั้งก็พากันไปท่องราตรีตามสถานที่ต่างๆ ก๊องส์เองก็มีโอกาสติดสอยห้อยตามไปบ้างเป็นบางครั้ง พี่แกเทคแคร์ดูแลเอาใจหัวหน้าเป็นอย่างดี ทั้งยกยอปอปั้นสารพัดเรื่องที่แกจะสรรหามายกได้ ไม่นานนักจากคนที่หัวหน้ากาหัวไว้ ก็กลับกลายมาเป็นคนโปรดไปในพริ๊บตา ผลหมากรากไม้ ถึงหลังบ้านหัวหน้ามิได้ขาด ข้าวสารก็ขนไปให้เป็นกระสอบๆ วันเกิด วันปีใหม่ วันสำคัญๆ ของขวัญมีส่งถึงตลอด          แล้วการพิจารณา 2 ขั้นในปีนี้ ก็ตกมาเป็นของสถานีอนามัยก๊องส์อีกครั้ง ซึ้งครั้งนี้ เรื่องผลงานแตกต่างจากครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ได้ผลเฉกเช่นเดียวกันกับครั้งแรก และที่เหมือนครั้งแรกอีกอย่างก็คือ...  รุ่นพี่หัวหน้า และรุ่นน้องที่ย้ายมาใหม่ ได้ 2 ขั้น... ยกเว้นก๊องส์....          คนอะไรจะอาภัพอับโชคขนาดนั้น เขาให้ 2 ขั้นยกอนามัยถึง 2 ครั้ง แต่ก๊องส์ก็ไม่ได้ทั้ง 2 ครั้ง เหตุผลครั้งนี้ก็เช่นกัน ปีนี้ ก๊องส์จะได้ปรับฐานเงินเดือนพอดี ได้ 2 ขั้นไป ก็เหมือนโยนทิ้งเปล่าๆ สู้เอาไปให้คนที่ได้ประโยชน์เต็มๆ เลยดีกว่า... แน่นอน ก๊องส์ยอมรับเหตุผลได้ แต่ก๊องส์ก็ยังได้ชื่อว่า เป็นบุคคลที่ไม่เคยได้ 2 ขั้นอยู่ดี จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ม.ค. 52 18:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 156 .         "เห็นหรือยัง การทำสองขั้นมันไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย" รุ่นพี่พูดกับก๊องส์ รวมทั้งสอนอะไรอีกหลายอย่างบนเส้นทางข้าราชการไทย ทำให้ก๊องส์ต้องมานั่งตรึกตรองอย่างหนัก ว่าสามารถทำได้แบบรุ่นพี่ไหม เพราะรุ่นพี่ไม่สนใจไยดีอะไรอีกแล้ว กลายเป็นข้าราชการที่ไม่ทำงานคนเดิมคนนั้นอีกแล้ว หากก๊องส์อยากก้าวกระโดด ก็ต้องทำเอาเอง ซึ่งก๊องส์พิสูจน์ตัวเองหลายครั้งแล้ว และยอมรับความจริงว่า ตนเองทำแบบนั้นไม่ได้ และหากจะทำโปรเจ็กพิเศษเหมือนเมื่อเข้ามาทำงานใหม่ๆ ก็ต้องรอให้รุ่นพี่เกษียรก่อน ซึ่งก็อีกตั้ง 2 ปี และต้องรอดูว่าหัวหน้าคนใหม่จะเอาด้วยไหม          การจะเจริญก้าวหน้าบนเส้นทางสายนี้ มันขึ้นอยู่กับปลายปากกาของคนอื่นจริงๆ ยิ่งจะขึ้นที่สูง ยิ่งต้องแย่งชิงกัน เพราะตำแหน่งมันจะน้อยลงไปเรื่อยๆ เป็นปิรามิด แถมยอดปิรามิด ก็อยู่แค่ส่วนกลางๆ ของปิรามิดองค์กรสาธารณสุข ไม่สามารถขึ้นไปเป็นใหญ่เป็นโต ในจังหวัด ในกระทรวงได้หรอก เพราะถูกตีตราจองด้วยกลุ่มของแพทย์ศาสตร์เท่านั้น จนพวกเราชาวสาธารณสุข อยากเปลี่ยนชื่อกระทรวงเสียใหม่เป็น กระทรวงแพทย์ศาสตร์ ซะให้รู้แล้วรู้รอด          หากอยู่ในอาชีพนี้ต่อไป อนาคตก็เห็นๆ กันอยู่ ก็ไม่ต่างจากรุ่นพี่ทั้งหลายที่เห็นๆ กันอยู่นั่นแหล่ะ เมื่อเห็นเส้นทางที่ตีบตัน และแอบมั่นใจอยู่ลึกๆ ว่า ศักยภาพของตัวเอง เหนือกว่าคนที่อยู่ยอดสูงสุดบนเส้นทางนี้แน่ๆ ก๊องส์จึงตัดสินใจลาออกจากราชการ ในขณะที่กำลังจะปรับฐานเงินเดือนแบบก้าวกระโดดอีก 3 เดือนเท่านั้น และก็หันหลังให้แบบไม่เคยแม้แต่ความคิดที่จะหวนกลับมาอีกเลย          เจ้ง!... ในอาชีพราชการ เพราะมั่นใจว่าทางสายใหม่รุ่งโรจน์กว่าอย่างแน่นอน.... แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 13:23:05 จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ม.ค. 52 19:18:17 ]

ความคิดเห็นที่ 157 จะมีคนคอยตามอ่านต่อไหมน๊า จากคุณ : อนาวิน - [ 22 ม.ค. 52 19:39:28 ]

ความคิดเห็นที่ 158 โห . . ลาออกเลยเหรอนั่น ทำไมก๊องไม่คิดทำแบบ Sideline จากคุณ : อั๋น ทรงวุฒิ - [ 23 ม.ค. 52 15:20:37 ]

ความคิดเห็นที่ 159 ไม่ได้เข้ามาซะหลายวันอยู่ แต่ก็ตามอ่านอยู่นะคับ .. แล้วความดีในตัวก๊องจะหายไปกับการทำราชการด้วยหรือเปล่าล่ะเนี่ย .. ราชการที่ทำดีซื่อสัตย์ก็มีเยอะ แต่หากอยู่ในแวดวงที่ก๊องอยู่แบบนี้..เฮ้อออ.. เอาใจช่วยก๊อง .. สู้ๆๆ จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 24 ม.ค. 52 16:02:03 ]

ความคิดเห็นที่ 160 :-) จากคุณ : อั๋น ทรงวุฒิ - [ 26 ม.ค. 52 20:22:27 ]

ความคิดเห็นที่ 161 ยอดเยี่ยมครับ จากคุณ : ไม้แดง - [ 27 ม.ค. 52 00:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 162 มาแล้วครับ มาต่อเรื่องราวของไข่ก๊องส์ บนเส้นทางธุรกิจ ที่เจ้ง... กิจการแล้ว กิจการเล่า... เจ้งจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แต่สุดท้าย เขาก็ประสบความสำเร็จไปจนถึงฝันจนได้ ไม่ใช่ฝันธรรมดา แต่เป็นฝันที่น้อยคนนักในประเทศนี้ จะทำได้.... เราจะมาโฟกัส กิจการของเขาแต่ละตัว เพื่อเรียนรู้ว่า ทำอย่างไรเขาจึงเจ้งได้.... พวกเราจะได้ไม่ต้องเสียเงินไปซื้อประสบการณ์เหล่านั้นเหมือนอย่างเขา แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 52 20:49:31 จากคุณ : อนาวิน - [ 2 ก.พ. 52 20:48:18 ]