ความคิดเห็นที่ 1 .............. นั่นคือจุดเริ่มของการเป็นลูกจ้าง... ซึ่งหลังจากนั้นก็เปลี่ยนงานตามทัศนะและจิตใจเรื่อยมา **เบื่อเพื่อนร่วมงาน พวกประจบ พวกแทงข้างหลัง... ลาออกครับ **เซ็งเจ้านาย ระอาระบบงาน ใช้งานเยี่ยงข้าทาส... ลาออกครับ **อารมณ์ศิลป์บังเกิด อุดมการณ์บรรเจิด ฮึกเหิม... ลาออกครับ **หยุดวันอาทิตย์วันเดียว เดินทางไกล (ขี้เกียจย้ายห้องด้วย)... ลาออกครับ **ทะเลาะกับหญิงสาว อิดหนาคลางแคลงใจ เลยประชดโดย... ลาออกครับ (???) **ทำงานดี ทุ่มเท ความคิดใหม่ๆ เปล่งประกาย เจ้านายปลื้ม เลื่อนขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกฯ แต่เป็นการก้ามข้ามคนเก่าๆ  อายุมากกว่าอีกหลายคน และให้หน.คนเก่ามาเป็นผู้ช่วย ซึ่งทำให้รู้สึกอีหลักอีเหลื่อ คนเก่าชอบทำงานแบบเดิมๆ  วัฒนธรรมครึๆ ...ก็ลาออกอีกครับ สิริรวมๆ เป็นการย้ายบริษัทได้ ๖ บริษัท (คงแบบนี้กระมังที่ชีวิตตอนนี้ลมเพลมพัด) ซึ่งการลาออกเป็นการใช้อารมณ์ ความคิด เหตุผลตนเอง และอุดมการณ์ล้วนๆ ก็คนมันวัยหนุ่ม พลังมันเยอะ  ทิฐิ เอาแต่ใจตน ไม่สนเรื่องเงินเดือน เรื่องตำแหน่งแห่งหน ไม่ถูกใจใคร ไม่ชอบบรรยากาศการทำงานที่แย่ๆ ไร้สีสัน เกลียดพวกต่อหน้าอย่างแล้วลับหลังอย่าง รู้สึกโดนเอาเปรียบอย่างแรง ทำดีเจ้านายไม่เคยชม ทำพลาดทำผิดเพียงนิดเป็นเรื่อง!! หน่ายเอือมพวกใช้ลิ้นทำงานมากกว่าการกระทำหรือใช้สมอง... ก็ลาออกตะพึดตะพือ เห็นหลายๆ คนในห้องนี้ ปรารภหรือเปรยๆ ว่า...อยากลาออกจากงานบ้าง อยากเปลี่ยนงานบ้าง ทำงานแล้วไม่มีความสุข ไม่ตรงที่เรียนมา เครียด ทรมาน จิตตก เงินเดือนน้อย เดินทางไกล ฯลฯ ผมพอเข้าใจแม้นจะไม่ทั้งหมด  แต่ละคนก็ต่างปัจจัย เงื่อนไข อายุอานาม และสถานการณ์ ครั้งหนึ่ง ; ผมเคยลาออกมาแล้วตกงานเกือบ ๗ เดือน ช่วงนั้นสภาพชีวิตและจิตใจย่ำแย่มาก แรกๆ ที่ออกงานก็ยังดำรงชีพไหว เพราะมีเงินเก็บออมบ้าง ทว่าค่าเช่าห้อง ค่ากิน ค่าโน้นค่านี่ มันจะอยู่ได้สักกี่เดือนกันล่ะ?  ด้วยความที่มั่นใจตนเองว่ายังไงๆ เดี๋ยวก็ได้งานใหม่แน่ๆ แต่สิ่งที่คิดกับโลกความจริงมันต่างกันลิบลับ เผชิญแบบนี้ความมั่นใจอวดดีลดฮวบลงโข นั่นแหละทำให้ผมตระหนักถึงชีวิตของคนบ้านนอกที่ไม่มีบ้านในเมือง ไม่มีญาติพี่น้อง ช่วงเวลาที่ไร้งาน เงินร่อยหรอ ต้องกระเหม็ดกระแหม่ บางทีก็ไปอาศัยฝากท้องกับเพื่อนฝูง มันเป็นช่วงที่เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า อืดอาด กลัดกลุ้ม  และเศร้าสร้อย สมัยนั้น โทรศัพท์มือถือและอินเตอร์เน็ตยังไม่เฟื่องฟูอลังการและแพร่ลุกลาม ฉะนั้น แต่ละวันต้องไปร้านหนังสือแล้วยืนเปิดอ่านและดูพวกนิตยสารสมัครงานต่างๆ เจอะเจองานที่สนใจก็จะจดๆ  แล้วใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะโทร.ไปสอบถามก่อน ตอนนั้น...ไม่ยึดติดแล้วว่าเงินเดือนเท่าไหร่  บริษัทจะใกล้จะไกล ถ้าได้งานจริงๆ ค่อยย้าย หากบริษัทใดยังรับสมัครอยู่ก็เดินทางไปสมัครงานทันที ไม่อยากปล่อยตัวเองให้ว่าง คนตกงานนี่ช่างมีเวลาว่างมากมายให้ใช้จ่ายจริงๆ  มีเวลาถึงขั้นสมเพชตัวเองด้วยซ้ำ ครั้นว่างมากๆ เดี๋ยวพลอยฟุ้งซ่าน จิตเตลิด ทุกข์เทวษ และใบหน้าดูแก่ชราก่อนวัย หลังจากสมัครงานเสร็จก็กลับมาจมจ่อมอยู่ในห้องแล้วคอย คอย คอย และคอย... รสชาติของการคอยนี่เหมือนรอฝนตกโปรยปรายในทะเลทรายเลย คอยว่าเมื่อใดจะมีบริษัทไหนโทร.มานัดให้ไปสัมภาษณ์บ้าง หรือเรารับคุณทำงานค่ะ ^_^ ยามเสียงกริ่งโทรศัพท์ในห้องดังคล้ายเสียงจากสรวงสวรรค์ยังไงยังงั้น... จากคุณ : ChatchaMan - [ 2 ธ.ค. 51 02:27:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วงตกงาน...เคยอดมื้อกินมื้อ พวกไข่ไก่ ปลากระป๋อง ไวไว มาม่าคืออาหารหลักเลย เคยขายทีวีขายเครื่องเสียงในห้องสนนราคาถูกๆ  จำนำทองที่มีโดยไม่ไปถ่ายถอนออก เคยรับจ้างแจกใบปลิว เคยช่วยหาเสียงเลือกตั้งส.ส. เคยกระทั่งผู้หญิงทำงานกลางคืนให้เงินใช้ เคยอาบน้ำให้สุนัขแล้วพามันไปเดินเล่นเพื่อแลกกับเงินเล็กน้อย  และเคยทำให้แม่ร้องไห้... ซึ่งน้ำตาแม่นั้นมันทำให้ผมเสมือนลูกอกตัญญู ไม่เอาไหน  ผมไม่น่ามาเกิดเป็นลูกแม่เลย มกราคม ปี ๒๕๔๗ – ๒๘ พฤศจิกายน ๒๕๕๑ เป็นช่วงที่ดำรงสถานภาพพนักงานออฟฟิศของบริษัทหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ผมอายุ ๓๐ กว่าๆ กับความคิดที่มันรอบคอบขึ้น อารมณ์ก็สุขุมขึ้น  ด้านชาขึ้น ไม่บุ่มบ่ามด่วนใจร้อน มองปัญหาอย่างมีความหวัง ตกผลึกกับข้อเท็จจริงเบื้องหน้า และวางแผนชีวิตเงียบๆ ทั้งเริ่มมองโลกอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่มองแบบที่เราอยากให้เป็น ซึ่งการเป็นมนุษย์เงินเดือนรอบนี้คือฐานที่มั่นสุดท้ายที่จะอยู่ แต่หาใช่การลงหลักปักฐานยาว เพราะที่ทำนี่เป็นบริษัทเล็กๆ  พนักงานแค่ ๒๐ กว่าคน เงินเดือนเพียงหมื่นกว่ากลางๆ ทำมาจวนจะ ๔ ปีล่ะ เงินขึ้นปีละครึ่งพัน โบนัสแค่ ๑ เดือน หยุดเสาร์-อาทิตย์ ไม่มีโอที (แอบอิจฉาเล็กๆ ที่คนหลายคนในห้องสีลมเงินเดือนสูงๆ หลัก ๓ หมื่น – แสนกว่า) อย่างว่า สาขาอาชีพ ทั้งสถาบันหรือความรู้ที่จบมาต่างกัน ฐานเงินเดือนเลยลักลั่นตามสภาพ... คิดถึงประโยตนี้จัง "คนจนทำงานเพื่อเงิน แต่คนรวยใช้เงินทำงานให้- - " ขณะที่ความรักไม่ง่ายดายและสวยเพริศเหมือนนวนิยายโรมานซ์ปกหวานแหวว ที่ผ่านมา... ตั้งแต่เรียนจวบกระทั่งจบแล้วทำงาน ทำงาน และทำงาน ผมละเลงชีวิตไปกับความสำมะเลเทเมา ลุ่มหลงความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว หลงใหลความสุขแสนสั้น  เพลิดเพลินกับมายาภาพ วัตถุนิยม หลงลืมตัวลืมรากเหง้า ไม่เคยคิดเก็บเงินจริงๆ จังๆ  ไม่วางแผนอนาคต ไม่ทำประกันชีวิต ไม่มีเงินไปลงทุนในกองทุนและหุ้นต่างๆ  ขออิสระและใช้ชีวิตให้คุ้มเป็นพอใจ เรื่องผ่อนรถ ผ่อนบ้าน เลิกคิดสิ้นเชิง เงินเดือนเพียงหมื่นกว่าๆ ผ่อนคอนโดถูกๆ ก็เยี่ยมแล้ว ฉะนั้น ; เงินเดือนออกทีจึงมีแต่จะหาแหล่งเที่ยว หาร้านเหล้าดื่มกับเพื่อนๆ ใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ครั้นมีหญิงสาวมาอยู่ร่วมห้อง แทนที่จะคิดสร้างและวางเป้าหมายชีวิตคู่ร่วมกัน แรกๆ ก็ดี หวานชื่น อิ่มอุ่น ห่วงใย มีสุข เมื่อผ่านๆ ไปก็จืดจาง ไม่เข้าใจ หลายอย่างไม่ตรงกัน สุดท้ายรักก็ไปไม่รอด ต่างต้องแยกทางกัน น้ำตารินไหล ปวดร้าว หัวใจสลายลาญ..... เงิน.... คำๆ นี้เสมือนมีอำนาจสะกดจิตวิญญาณให้พร้อมยอมพลีและจำนนหมอบราบ แน่ว่าหนทางแห่งการได้เงินล้วนมีหลากหลายวิธี  ขึ้นอยู่ว่าใครจะมีความสามารถขนาดไหน ทั้งคนส่วนใหญ่บากบั่นทำงานก็เพราะต้องการเงิน ปรารถนาใคร่มั่งมีทรัพย์สินศฤงคาร โลกทุนนิยม โลกบริโภคนิยม โลกไซเบอร์ หรือโลกไหนๆ ก็ยากปฏิเสธเงิน บ้างว่า... เงินซื้อคนได้  ซื้อใจคนก็ยังได้ ซื้อเรือนร่างคนยิ่งง่าย หรือจะซื้อชีวิตคนก็ยังไหว การซื้อเสียงจึงเสมือนเรื่องธรรมดาๆ  พื้นๆ เมื่อเทศกาลเลือกตั้งมาเยือน เงินอาจบันดาลบางสิ่งบางอย่างให้มนุษย์ยอมขายตัวและขายจิตวิญญาณ เงินอาจเป็นบันไดต่อยอดเพื่อเติมเต็มหน้าตาและฐานะทางสังคม เงินไม่เข้าใครออกใคร ทั้งเงินอาจทำให้มีบ้านใหญ่โต รถยนต์ราคาแพงระยับ แต่เงินก็ทำให้มนุษย์ประหัตประหารกัน แก่งแย่งชิงดีกัน และเอาเปรียบกันอย่างไม่อาย บางคนจึงเลี้ยงลูกด้วยเงิน อำนวยลูกด้วยความสะดวกสบายมากกว่าความรักและเวลา ทว่ากลับมีบางคนที่เห็นค่าของเงิน  ใช้เงินเป็น ที่สำคัญยังมีวินัยในการใช้เงิน.... “ดูแต่หอยซิ... ไม่มีมือไม่มีตีน มันยังหากินเองได้เอง... นับประสาอะไรกับคนมีมือมีเท้า หากินเองไม่ได้ ก็อายหอย...” ปู่เย็นว่าไว้ ประโยคง่ายๆ จากเฒ่าทระนงผู้ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ทั้งไม่เอาเปรียบใคร คนเรานี่แสนแปลก มหัศจรรย์นัก ดั่งชีวิตของปู่เย็นที่ยามมีลมหายใจ ตะแกก็อยู่แบบสามัญ พอเพียง  ใช้ชีวิตกินอยู่นอนในเรือ บ้างก็ลอยล่องไปตามแม่น้ำเพื่อหาปลา ได้ปลาก็เอาไปขายโดยไม่ต้องใช้หัวการค้าแสวงหากำไรเลย  และไม่เคยกินของใครฟรีๆ                           ซึ่งเป็นวิถีชีวิตที่ยากจะหาใครเลียนแบบ หรือกระทำตาม...ในใจปู่เย็นรู้สึกไงนะ? ทว่ายามที่ตะแกสิ้นลม พิธีศพของคนเล็กๆ ผู้ทระนงคนนี้กลับยิ่งใหญ่ทั้งผู้คนคับคั่ง ขณะที่บางงานศพของคนผู้มีมากกว่า รวยกว่า ครั้นถึงยามตายอาจเงียบเหงาและไร้ผู้คนกล่าวขาน... ๒ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๑  ที่สถานการณ์ทางการเมืองยังน่าห่วง แตกแยก ล่อแหลม ทั้งปัญหาเศรษฐกิจที่ได้รับผลกระทบจากวิกฤติการเงินโลก ซับไพรม์เริ่มแพร่เชื้อ ขณะบางบริษัท โรงงาน ห้างร้าน กำลังปลดลูกจ้าง ทยอยลอยแพพนักงาน ไหนจะนักศึกษาผู้จบใหม่ยังหางานทำไม่ได้ และคาดว่าปีหน้าจะมีคนตกงานร่วมหลักสองล้าน ส่วนคนที่มีงานทำก็ไม่มั่นใจในสถานะของตน  ไม่รู้ว่าหน้าที่การงานจะมั่นคงยืนยาวขนาดไหน เช่นนั้น...แล้วไยผมจึงลาออกจากงานประจำล่ะ?  ซึ่งผมก็มีคำตอบสำหรับการเลือกเช่นนี้.... เขียนเพ้อมายาวพอควร ทำให้เสียเวลาในการอ่านบ้าง ซึ่งยังไม่จบอีกเนอะ   ทั้งการเขียนก็ไม่ใช่สูตร กลยุทธ์ เคล็ดลับ คัมภีร์ และหนทางสู่ความสำเร็จหรือร่ำรวยด้วย ไม่เกี่ยวกับการขาย การตลาด การบริหารจัดการงาน หรือ SME สักกระผีกริ้น มันก็แค่เรื่องเล่าดาดๆ ของชีวิตผู้ชายเล็กๆ ระดับล่างคนหนึ่งที่ล้มเหลวหลายอย่าง กระนั้นก็กระหายอยากแบ่งปัน ถ่ายทอด และบอกเล่าด้วยสำนวนง่ายๆ ไม่อิงวิชาการใดๆ ไว้โอกาสงามๆ และเวลาเหมาะๆ  ผมจะมาเล่าต่อ... ถึงการตัดสินใจและเหตุผลที่ลาออกจากงาน รวมทั้งเรื่องการมาทำร้านอาหารตามสั่ง... ซึ่งจะว่าสุขก็สุข ทั้งจุกจิกเวียนหัว รายรับดี ทว่ารายจ่ายก็ยิบย่อย  สารพันปัญหา ผมขอรบกวนเวลาชาวสมาชิกสีลม...ผู้น่ารักทุกท่านเพียงเท่านี้- - - ใกล้สิ้นปี พ.ศ. ๒๕๕๑ ขอความสุข ความสำเร็จ และความเพียรจงสถิตอยู่กับทุกท่านเสมอไป ด้วยจิตคารวะ จากคุณ : ChatchaMan - [ 2 ธ.ค. 51 02:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาเจิมครับ. . . ชอบสำนวน จขกท จังครับ แถมชีวิตคุณกับผม นี่ คล้ายๆ กันหรือเปล่า  แต่คุณนำผมไปหลายขุมแล้ว ผมเพียงแค่เริ่มต้น... จากคุณ : ยับเยินยากเยียวยา - [ 2 ธ.ค. 51 03:18:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สถิตอยู่กับท่านด้วย ปล.ทำไม ยับเยินฯ ถึงมีเสื้ออ่ะ จากคุณ : นางสาวจำเป็น - [ 2 ธ.ค. 51 03:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าคุณ "นางสาวจำเป็น " อยากใส่เสื้อดำ ...หน้าแรก สีลม ใต้หัวข้อ ANNOUNCE.... จากคุณ : BRACKET - [ 2 ธ.ค. 51 06:24:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อยากได้สีชมพู ต้องทำไงอ่ะคะ คิก คิก (แซวเล่นนะ อย่าเคือง ๆ ) จากคุณ : ผู้หญิงเหมือนงูพิษ - [ 2 ธ.ค. 51 08:11:02 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนเพ้อมายาวพอควร ทำให้เสียเวลาในการอ่านบ้าง ซึ่งยังไม่จบอีกเนอะ   ทั้งการเขียนก็ไม่ใช่สูตร กลยุทธ์ เคล็ดลับ คัมภีร์ และหนทางสู่ความสำเร็จหรือร่ำรวยด้วย ไม่เกี่ยวกับการขาย การตลาด การบริหารจัดการงาน หรือ SME สักกระผีกริ้น มันก็แค่เรื่องเล่าดาดๆ ของชีวิตผู้ชายเล็กๆ ระดับล่างคนหนึ่งที่ล้มเหลวหลายอย่าง กระนั้นก็กระหายอยากแบ่งปัน ถ่ายทอด และบอกเล่าด้วยสำนวนง่ายๆ ไม่อิงวิชาการใดๆ ไว้โอกาสงามๆ และเวลาเหมาะๆ  ผมจะมาเล่าต่อ... จากคุณ : ChatchaMan แล้วจะรอ อ่านต่อ ค่ะ อย่างน้อยๆ ก็มีคนนึงล่ะ ที่ไม่ได้คิดว่า ที่คุณพิมพ์ ๆ มาเป็นแค่อาการ "เพ้อ" แต่ว่า กลายเป็นการให้แง่คิดในอีกหลาย ๆ มุม ที่มองผ่าน ๆ แต่ไม่เคยเก็บเอามาคิดจริง ๆ จัง ๆ และคุณก็ทำให้ย้อนกลับไปเอาสิ่งเหล่านั้นมาคิด ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ผู้หญิงเหมือนงูพิษ - [ 2 ธ.ค. 51 08:14:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พี่ๆ แล้วไอ้ ร้านอาหารตามสั่งเนี่ย ทำไมพี่ไม่เขียนถึงอ่ะ ถ้าไม่เขียนถึงแล้วพี่เอามาลงเป็นหัวกระทู้ทำม๊ายยย จากคุณ : มาเขียนเพิ่มด่วนเลย (abhirakk) - [ 2 ธ.ค. 51 09:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เล่าได้ดีทีเดียว จากคุณ : รีบเขียนตอนต่อไปด่วนค่ะ (ปาท่องโก๋เกลียว) - [ 2 ธ.ค. 51 09:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านผ่านๆ เพราะ หนึ่งย่อหน้า เป็นพรรณนาเสีย 50 % เจตนาอ่านเพื่อเก็บเนื้อหา ดังนั้นจึงละเลยส่วนที่เจ้าของกระทู้เตรียมไว้ให้ ไปบ้าง กระนั้นก็ตาม ข้อสรุปคือน่าสนใจดี   ควรค่าแก่การติดตาม ในครั้งถัดๆไป จากคุณ : ดาวสุริยะ - [ 2 ธ.ค. 51 09:19:58 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอคารวะ ! จากคุณ : Engineer ขี้สงสัย ?? (KinkyVans) - [ 2 ธ.ค. 51 10:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ติดตามอ่าน อย่างสนใจครับ สำนวนดี จินตนาการเลิศ ตอนจบ ผมอยากเห็นฮีโร่ หรือพระเอก แต่ชีวิตความเป็นจริง คงไม่ง่าย จากคุณ : เดิมพัน - [ 2 ธ.ค. 51 10:24:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เขียนได้ดีค่ะ เห็นภาพเชียว แต่ว่า...... ที่ไหนๆ ก็มีเรื่องเซ็ง นะคะ สิ่งที่เราได้มา คือสิ่งที่เหมาะกับตัวเราแล้วล่ะค่ะ ( แต่ไม่ได้บอกว่าให้ปลงตก หรือไม่พยายาม นะ ) แล้วอีกอย่างนึง คนที่จะมีเงินเดือนเป็นแสน ที่คุณอิจฉาในห้องนี้ มันจะคิดเป็นซักกี่เปอร์เซ็นต์ของคนทำงานทั้งประเทศ ล่ะคะ ? ( บางคนก็บอกรายรับ แต่ไม่ได้บอกรายจ่าย หรือเงินเก็บ หรือ คุณค่าทางนามธรรม ของการทำงาน ) งานที่ได้เงินเดือนเยอะๆ แต่มุ่งเน้นเรื่องผลกำไร เรื่องการเอาชนะคู่แข่ง เรื่องการปั่นหุ้น เรื่องการที่จะเอาแต่ขายของๆๆๆ เรื่องค่านายหน้า อย่างเดียว....เราว่า"ไม่น่าอิจฉา" สักเท่าไรหรอกค่ะ จากคุณ : จำฉันได้ไหม - [ 2 ธ.ค. 51 10:52:11 A:122.154.6.100 X: TicketID:036500 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นเขียนมาซะยาวเหยียด แสดงว่าคุณยังไม่เข้าใจวิถีชีวิตอีกเยอะนี่ อายุอานามคุณก็คงไม่หนีห่างจากผมเท่าไหร่ อาจน้อยกว่าด้วยซ้ำ แต่ว่ามาคิดตอนนี้ถือว่าช้าไปนะ ความรู้สึกแบบนี้ผมก็เคยเหมือนกัน แต่ไม่ถึงกับฟูมฟายขนาดนี้ อาจเป็นเพราะคุณให้ความหวังกับมันเกินไปหรือเปล่า ยังไงก็ยังมีโอกาสอีกเยอะ อายุแค่นี้เอง สู้ต่อไป เพื่อน แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 51 10:52:47 จากคุณ : บ้่านใกล้เรือนเคียง (NOKGUN) - [ 2 ธ.ค. 51 10:52:11 ]

ความคิดเห็นที่ 16 คนเราถ้ารู้จักพอ มันก็จะพอครับ จากคุณ : nakikaede (nakikaede) - [ 2 ธ.ค. 51 12:35:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 .............. ขอบคุณทุกๆ ท่านครับที่เข้ามาอ่าน.... เดี๋ยวผมต้องออกไปดูแลร้านอาหารฯ จึงขอแจ้งไขความคิดเห็น และน้อมรับคำวิจารณ์โดยดุษณี คุณ : ยับเยินยากเยียวยา แม้นชีวิตเราจะคล้ายๆ กัน แต่ผมคงไม่ได้นำคุณหลายขุมหรอก ไม่แน่...ชีวิตคุณอาจแซงหน้าผมไปไกลแล้วก็ได้... ก้าวต่อไป... ชีวิตคนนี่ต้องดูกันยาวๆ  เยียวยาด้วยเยื่อใย ยับเยินดีกว่าย่อยยับ คุณ : นางสาวจำเป็น ขอบคุณครับ... อากาศเริ่มหนาวละ ต้องห่วงใยสุขภาพให้มาก ช่วงนี้เสื้อหนาวคงขายดี คุณ : ผู้หญิงเหมือนงูพิษ มันเป็นการมองย้อนกลับไปสู่อดีต คงเป็นอาการของคนแก่กระมัง ทั้งมันเป็นชีวิตที่ผิดพลาด เผลอเรอ และไม่เอาถ่านของผม คุณ : มาเขียนเพิ่มด่วนเลย (abhirakk) จริงๆ ตั้งใจจะเขียน แต่ผมเพิ่งทำร้านเมื่อวันที่ ๑ พ.ย. นี้เอง จึงต้องการเก็บข้อมูลและปัจจัยต่างๆ ให้มากก่อนครับ อีกอย่าง... ผมดันร่ายยาวเกินไปเลย พรรณนาซะมาก ยอมรับว่าเซ้งร้านอาหารฯ มาทำ ๑ เดือนนี่ เหนื่อยครับ มันจุกจิกหยุมหยิม ทั้งแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง คุณ : รีบเขียนตอนต่อไปด่วนค่ะ (ปาท่องโก๋เกลียว) ขอบคุณครับสำหรับคำชม ใจเย็นๆ อาหารจะอร่อยต้องสงบใจ ผมสัญญาว่า...จะนำมาเสิร์ฟพร้อมเรื่องเล่าอีกครับ จากคุณ : ดาวสุริยะ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ ด้วยอาชีพที่ทำเกี่ยวกับหนังสือ เลยยากปฏิเสธว่า...สำนวนการเขียนจึงออกมาด้วยประการฉะนี้แล--- คุณ : Engineer ขี้สงสัย ?? (KinkyVans) ขอคารวะอีกจอกครับ... รับคะน้าหมูกรอบราดข้าวด้วยไหม หรือข้าวผัดทะเลรวมมิตรก็อร่อยนะครับ คุณ : เดิมพัน แหม... ผมก็อยากเป็นฮีโร่ หรือพระเอกของเรื่องนะ ขอบคุณหลายๆ สำหรับคำชมเรื่องสำนวน จินตนาการครับ เป็นเพราะสไตล์การเขียนของผมมันเป็นแบบนี้ นึกว่าตัวเองกำลังปรุงอาหารอยู่แหงๆ เลยเหยาะซอสถั่วเหลือง ซีอิ้วขาว รสดี และน้ำปลาหนักมือไปบ้าง คุณ : จำฉันได้ไหม - ขอบคุณสำหรับแง่คิดอีกมุมมองครับ ผมก็แค่แอบอิจฉาเล็กๆ (ต้องแอบด้วยเหรอเนี่ย?) จะเงินพัน เงินหมื่น เงินแสน หรือเงินล้านก็แล้วแต่วาสนาของคนคนนั้น "คุณค่าทางนามธรรมของการทำงาน" คำคมมากครับ ผมชอบมากเลย คุณ : บ้่านใกล้เรือนเคียง (NOKGUN) มุมมองที่มีต่อผมช่างน่าสนใจ เสมือนกระจกบานหนึ่งที่สะท้อนเห็นตัวเอง สมัยวัยรุ่น... ผมถือว่าชีวิตมีไว้ให้ถลุงใช้ อย่าไปพยายามเข้าใจมัน เมื่อถึงเวลาแล้ว เราจะเข้าใจมันเองแหละ ซึ่งต้องยอมรับว่าผมคิดช้าไปจริงๆ กระนั้น ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจแต่อย่างใด ด้วยประสบการณ์ชีวิตเถื่อนๆ อบายมุขทั้งนักเลงหญิง นักเลงสุรา คบอันธพาล ยาเสพติดล้วนผ่านมาหมด ผมเคยอยากเป็นฮิปปี้ หรือเรียกเพราะๆ ก็บุปผาชน ........................... จากคุณ : ผู้ชายขายฝัน (ChatchaMan) - [ 2 ธ.ค. 51 12:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กะพราไข่ดาว ข้าวผัดหมู ผัดซีอิ๊ว สามอย่างนี้ถ้าทำอร่อย ก็อยู่ได้นาน แสดงว่าคุณจขกท ต้องเก่งแน่ๆเลยเมนูนี้อ่ะ คิดเผื่อเวลาทำพร้อมกันหลายๆจานมั่งนะคะ เวลาลูกค้าเข้าเยอะๆจะได้สั่งเหมือนกันทีเดียวผัดทีเดียวเลย ^_^ เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆเราต้องหลุดพ้นวังวนมนุษย์เงินเดือน อิอิ จากคุณ : hanawa - [ 2 ธ.ค. 51 12:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาม่าผัด ก็ขายดีนะคะ ใส่ก้านคะน้ากรอบๆ ด้วย เมนูนี้ ขายได้นานคือกันค่ะ เอาใจช่วย จากคุณ : ป้าแมงฯ - [ 2 ธ.ค. 51 14:20:58 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขาย ส้มตำสิ คนไทยชอบกิน ส้มตำไก่ย่างไม่ขาดทุนแ่น่นอน อาหารดีไม่กลัวอยู่ซอย จากคุณ : jaimee - [ 2 ธ.ค. 51 14:34:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาหาประเด็นครับผม จากคุณ : AODAOD29 - [ 2 ธ.ค. 51 15:31:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ...ภาษาสวยค่ะ ...มาเล่าต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : ออม - [ 2 ธ.ค. 51 16:10:46 A:85.27.114.46 X: TicketID:064840 ]

ความคิดเห็นที่ 23 มาให้กำลังใจค่ะ... อ่านแล้วได้ข้อคิดดีค่ะ จากคุณ : babbbirdbird - [ 2 ธ.ค. 51 16:20:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 "ขอข้าวผัดขี้เมาทะเลใส่ไข่ดาวสุก ๆ หนึ่งจาน" อ้อ...เอาข้าวน้อย ๆ พิเศษผักนะคุณ ผู้ชายขายฝัน (ChatchaMan)! ขอให้ขายดิบขายดีและกิจการรุ่งเรืองต้อนรับปีใหม่ 2552 ป.ล. ฝีมือการเขียนและและสำนวนสละสลวยดีจัง ^_^ แก้ไขคำผิด แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 51 20:12:15 จากคุณ : "เลขาฯ ตัวแสบ!" - [ 2 ธ.ค. 51 16:32:48 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอมะกะโรนีหมูใส่ซอสเยอะๆด้วยคับ ;)) ตอนต่อไปมารบกวนหลังไมค์ด้วยคับ ขอบคุณล่วงหน้าคับ จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 2 ธ.ค. 51 21:54:50 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ความสำเร็จจงประสบแด่ท่านครับ คุณ จขกท. จากคุณ : หูกาง (zero4hero) - [ 2 ธ.ค. 51 22:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ไม่เป็นการเสียเวลาหรอก อาจเป็นการจุดเวลาเล็กๆนี้ให้เด็ฏที่กำลังจะจบใหม่หลายคนฉุกคิด ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่กันแน่ เราวัยเรียน วัยแห่งการสร้างฝันวาดฝันจะทอฝัน แต่หาไหม่ไม่ถูกบ้าง ก็แบบนี้ละ ถือเป็นประสบการณ์ที่ดี จากคุณ : แพนจัง (แพนด้าแดง) - [ 2 ธ.ค. 51 23:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 28 จขกท เหมือนผมมากๆครับ อายุก็ไล่เรี่ยกัน การงานก็ใกล้เคียงกัน เพียงแต่ผมไม่ได้เปลี่ยนงานบ่อยเท่า (เปลี่ยนมา 4 ที่เท่านั้น) ชีวิตก็ผ่านมามากมายเหมือนกัน .. ตั้งแต่จบ ป6 ก็ไม่เคยได้อยู่กับพ่อแม่อีกเลย .. ผ่านการเป็นเด็กแวนซ์กับมอเตอร์ไซค์คันแรกที่บ้านนอกเมื่อตอนเรียนอุดม  .. เริ่มเป็นคอเหล้าสำมะเลเทเมาเมื่อเข้ามหาลัย .. เป็นพวกที่คนปกติเรียกว่า "บ้าหม้อ" ตอนใกล้จะเรียนจบ .. เคยมีแฟน มีคนรัก มีคนทิ้ง มีคนหลอก มีคนมาทำร้าย และไปทำร้ายคนอื่น ... มีเพื่อนเป็นแก๊งอันธพาล ตีกะชาวบ้านทุกครั้งที่เมา .. มียาเสพติดสารพัดชนิดมาให้ลอง .. และมีมากมายหลายครั้งที่ทำเรื่องจนต้องไปนั่งเป็นเพื่อนตำรวจในห้องสอบสวนจนถึงเช้า กว่าจะเรียนจบ แทบเอาความเป็นผู้เป็นคนออกจากรั้วมหาลัยมาไม่รอด จริงอย่าง จขกท. ว่าแหละครับ วัยเรียนเป็นวัยที่มีความสุขที่สุดและยินดีด้วยครับ ที่ท่านได้ออกบินไปด้วยปีกของตัวเองแล้ว  แต่ผมสิ่ ยังต้องเกาะปลายปีกคนอื่นอยู่เลย แล้วก็ไม่รู้วันไหนจะมีความกล้า ที่จะออกบินเองอย่างท่านบ้าง  ... คงกลัวว่าจะร่วงลงมาเจ็บ ทั้งๆที่ไม่เคยบินเลยด้วยซ้ำ แก้ไขเมื่อ 02 ธ.ค. 51 23:54:55 จากคุณ : gidd009 - [ 2 ธ.ค. 51 23:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 โน๊ต อุดม กล่าวไว้ว่าคนที่มีอาร์ตในหัวใจ ทำอะไรย่อมเกิดมูลค่าเพิ่ม ผมเห็นอาร์ตในตัวคุณครับ.. จากคุณ : ปลูกศรัทธา - [ 3 ธ.ค. 51 00:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ได้เรียบเรียง ตกตะกอน ความคิด บทเรียน สุข ทุกข์ ชีวิตที่ผ่านมา ก้าวจากนี้ไป การทำกิจการ ความเบื่อ จากที่เคยรู้สึก จากผู้ร่วมงานใน เจ้านาย ผู้ร่วมงานนอก  เจ้าของงาน จะเปลี่ยนมาที่ ลูกค้า คุณจะได้เจอ หลากหลาย ร้อยเล่ห์ ลีลา คนที่นำเงินมาให้คุณ มีตั้งแต่ ไม่จ่ายเงิน แต่จะใช้ของ ขาดวินัย แต่จะครอบครอง กั๊กสิทธิ จะเอาของ แต่ไม่จ่าย อีกจุกจิกสารพัด ที่จะทำให้ เบื่อ ๆ ๆ ๆ ๆ และ เบื่อ จนรู้สึกว่า ทำงานบริษัท ไม่ต้องมาเตือนให้จ่ายเงินทุกเดือน ในขณะที่ ลูกค้า เป็นรายๆ ก็จะมี ลีลา การดึงการจ่าย สร้างปัญหา ความปวดหัว และ ความเบื่อลูกค้าคนนั้น จนตัดลูกค้าคนนั้นออกไป เพราะมีคนอื่นที่จ่ายได้ และไม่สร้างความปวดหัว! จากคุณ : ฝากไว้ให้คนทำกิจการระวัง! (kuddle) - [ 3 ธ.ค. 51 00:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ............... กลับจากร้านฯ เคลียร์เงินและทำบัญชีรายรับ-รายจ่ายเสร็จ ดึกมากละ... ดีที่ไม่ต้องตื่นเช้า จึงอยากตอบกับมิ่งมิตรที่แสนน่ารักแห่งนี้ ยิ่งอ่านความคิดเห็นของทุกท่าน...ผมรู้สึกซาบซึ้ง เต็มตื้น และน้ำตาซึม ไม่คิดว่าโลกไซเบอร์จะสัมผัสได้ถึงดอกไม้งามๆ ที่เบ่งบาน ขอบคุณจากใจ ขอบคุณจริงๆ..... คุณ : nakikaede (nakikaede) ใช่ครับ คนเราถ้ารู้จักพอ มันจะโล่งใจขึ้นเยอะ ลึกๆ ผมใฝ่ฝันอยากทำเกษตรแบบพอเพียง หรือเกษตรประณีตด้วยซ้ำ ไว้มีโอกาส...ผมจะเล่าให้ฟังว่าไยอยากเป็นเกษตรกร คุณ : hanawa คุณชมผมเกินไปและประเมินผมสูงเกินไป ผมทำกับแกล้มเก่งมากกว่าครับ โดยเฉพาะในวงเหล้าเพื่อนๆ เอาเป็นว่า...ผมขอเล่าในตอนต่อไปแล้วกัน คุณอาจจะคาดไม่ถึงก็ได้ กะพราไข่ดาว ข้าวผัดหมู ผัดซีอิ๊ว ผมทำเป็นหมดแหละ (ยอตัวเองนิดนึงนะ) คุณ : ป้าแมงฯ แหม...ป้าครับ มาม่าผัด หรือยำมาม่าก็น่ากินทั้งนั้น มาม่าผัดใส่ก้านคะน้ากรอบๆ น้ำมันหอยสักช้อนน่าจะหอมน่ารับประทาน หรือใส่ดอกกะหล่ำสักนิดก็ไม่ผิดกติกา ข้าวโพดอ่อนก็หวานดี เวลาเสิร์ฟโรยพริกไทยตามด้วยผักชีติ๊ด พร้อมมะนาวฝาน คุณ : jaimee ส้มตำ...อาหารที่กินได้ไม่เบื่อ แต่ผมไม่ถนัดนะครับ อีกอย่าง...แถวนั้นมีคนขายส้มตำอยู่แล้ว ไม่อยากไปขอแบ่งค่าการตลาด คุณ : AODAOD29 หาประเด็นก็ระวังหิวละ อากาศหนาวๆ ลองรับสุกี้น้ำร้อนๆ ไหมครับ คุณ : ออม ภาษาสวย ทว่าคนเขียนขี้เหร่มากมาย กระนั้นก็น้ำใจงามนะครับ ผมอยากแนะนำ...ผัดผักรวมมิตร ไม่ใส่เนื้อ ให้คุณออมจัง จากคุณ : babbbirdbird ขอบคุณครับ สำหรับกำลังใจ งั้นผมขอเลี้ยงคุณฟรีๆ ด้วย.... ผัดพริกแกงปลาดุกราดข้าวสักจานแล้วกัน คุณ : "เลขาฯ ตัวแสบ!" "ขอข้าวผัดขี้เมาทะเลใส่ไข่ดาวสุก ๆ หนึ่งจาน" อ้อ...เอาข้าวน้อย ๆ พิเศษผัก...ได้เลยครับ ทว่าที่ร้านฯ ผมไม่รับบัตรเครดิตนะครับ (อิๆ) เอาแบบนี้...ผมขอเลี้ยงคุณเลขาฯ แล้วกัน และเอาแกงจืดเต้าหู้หมูสับใส่สาหร่ายไปฝากเด็กๆ ด้วย คุณ : มดแดง (mpl2004) มะกะโรนีใส่ซอสเยอะๆ  ได้เช่นกันครับ รอแป๊บนะ... ขอตัวไปต้มน้ำก่อน คุณ : หูกาง (zero4hero) ผมก็พยายามไขว่คว้าความสำเร็จอยู่นะครับ แต่อยากให้มาพร้อมกับความสุขใจด้วย คุณ : แพนจัง (แพนด้าแดง) คุณแพนจังเห็นประเด็นตรงนั้นด้วย รู้ไหมครับ? ตั้งแต่ผมทำร้านอาหารตามสั่งนี่ ผมตกใจกับพฤติกรรมของนักศึกษาเลย อยู่กันเป็นคู่ๆ แบบผัวเมีย ซึ่งนับวันจะมีมากขึ้นๆ ผมไม่รู้ว่าพ่อแม่รู้เรื่องกันบ้างไหม ทั้งพวกเขาพวกเธอคิดเหรอว่าจะอยู่กันรอดครองรักไปจนแก่เฒ่า ประเด็นตรงนี้....ไว้ผมจะสะท้อนให้ฟัง คุณ : gidd009 จุ๊ๆ ...ว่างๆ ไปหาร้านเงียบๆ บรรยากาศดีๆ มีดนตรีเล่นสดเพราะๆ แล้วย้อนระลึกความหลังกัน เรื่องเรียน..แค่ปวช. ผมต้องใช้เวลาเรียนตั้ง ๔ ปี ทุลักทุเล พร้อมทั้งแม่ต้องเสียเงิน ผมถึงจบออกมาได้ อย่ากลัวที่จะโบยบินเลย ถ้าได้ดูสารคดีที่เกี่ยวกับนก (ของต่างประเทศนะ) เราจะเห็นลูกนกยามที่มันต้องกางปีกบิน เห็นถึงความพยายามของมัน จงกล้าที่จะก้าว แล้วจะรู้ว่าโลกนั้นกว้างใหญ่และหลากหลายแท้ คุณ : ปลูกศรัทธา ขอบคุณที่เห็นอาร์ตในตัวผม สมัยหนุ่มๆ วัยเรียนนั้น ผมมีเต็มเปี่ยม ถึงขั้นไว้ผมยาว ๗ ปี ก๊อกแก๊กเขียนบทกวีด้วย รักการเดินทาง เจาะหู สวมสร้อยคอแปลกๆ ฟังเพลงหรือดูหนังแล้วอินๆ ก็น้ำตาไหล แต่ตอนนี้...ผมแก่แล้ว อาร์ตหรืออารมณ์ศิลป์ก็ค่อยๆ มอดลงไปตามวัยเวลา ไม่ปะทุปะทะหรือพวยพุ่งเหมือนเมื่อก่อน... คุณ : ฝากไว้ให้คนทำกิจการระวัง! (kuddle) หลายครั้งที่ผมอ่านความคิดเห็นของคุณแล้วได้อะไรเยอะ ทั้งสำนวนก็ไม่เหมือนใคร แต่ละประโยค...คุณเขียนจากประสบการณ์ล้วนๆ และมักมีแง่คิดและข้อเตือนใจให้หลายๆ คนได้ตระหนักและพึงระวัง ขอบคุณสำหรับข้อคิดเห็นอันมีคุณค่า... จากคุณ : ผู้ชายขายฝัน (ChatchaMan) - [ 3 ธ.ค. 51 03:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มองเห็นอดีตเลยครับ สะท้อนดีครับ อ่านแล้วช่วยทบทวนความจำคร้งอดีตดีครับ จากคุณ : ตาชิโบ - [ 3 ธ.ค. 51 09:02:04 ]

ความคิดเห็นที่ 33 สุดยอดค่ะ รู้สึกได้ว่าโดนใจไปหลายดอกอยู่ เราเองก็ยังมองหาสิ่งที่อยากทำอยู่ ตอนทำงานที่แรกก็นั่นเลย ไม่ชอบเจ้านาย เงินเดือนน้อย ไม่มีโอ ไม่เอาไม่ไหว ... ลาออก ไปลองใช้ชีวิตทำงานใช้แรงงานอยู่นอกคนเดียว หวังจะได้เจอสิ่งที่ตัวเองชอบ ก็ยังไม่เจออยู่ดีนั่นแหละ ... แต่ก็ได้ประสบการณ์ชีวิตอีกหลายๆอย่างมาแทน ซึ่งก็นับเป็นเรื่องที่ดี จากนั้นก็ได้งานใหม่ เพิ่งเริ่มได้ 3 วัน ก็เริ่มบ่นละ ว่างานน่าเบื่อ เพื่อนร่วมงานไม่ค่อย Friendly เลยโดนพ่อว่าเข้าให้ว่า เราเป็นฝ่ายที่ต้องปรับเข้าหาเค้า ไม่ใช้เค้าเข้าหาเรา ... แถมด้วยความจริงที่เศรษฐกิจตกต่ำในช่วงนี้ งานไม่ได้หาง่ายๆ แถมยังทำงานได้ไม่ถึงเดือน ก็ยังตัดสินอะไรไม่ได้ ... ก็ทำต่อไป... ตอนนี้พยายามทำตัว Active สุดๆ เดินไปคุย๖เรื่องงาน) กับพี่เค้าทันทีที่รู้สึกว่าเราว่างมากกก ก็ต้องพยายามกันไป ปล.ชอบที่ Chatchaman เขียนจัง โดนดี จากคุณ : VivaRocky - [ 3 ธ.ค. 51 12:26:37 ]

ความคิดเห็นที่ 34 เขียนน่าติดตามดีค่ะ  มาเล่าต่อนะคะ  อยากอ่านตอนต่อไป จากคุณ : สุดแสนรัก - [ 3 ธ.ค. 51 22:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 35 อยากโบยบินบ้าง  แต่ขายังไม่แข็ง  ปีกยังไม่แกร่งกล้ากาง  ที่สำคัญใจยังไม่ด้านพอจะทนทานแรงเสียดสีแห่งสายลมที่พร้อมกระหน่ำเป็นพายุ    รออีกหน่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ   เที่ยวแล้วเที่ยวเล่าที่ห้วงคำนึงพร่ำเพ้อ    ครั้งที่ 999 อีกแล้วมั้งเรา...ยังเศร้าซึมอยู่ จากคุณ : toytoytoy - [ 4 ธ.ค. 51 01:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ชัดเจนดีค่ะ เจ้าของกระทู้น่าจะอายุไล่เลี่ยกับดิฉัน ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ สู้ ๆๆๆๆ ค่ะ จากคุณ : ตองภัทร - [ 4 ธ.ค. 51 08:23:43 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มีใครคิดเหมือนกันไหมคะ ทำไมอ่านๆไป ชักรู้สึก "หิว" ล่ะคะ  ^^" คุณจขกท. เขียนดีจัง เป็นกำลังใจให้นะคะ  สู้ต่อไป !  ^____^ จากคุณ : ใบพัดสีม่วง - [ 4 ธ.ค. 51 15:20:20 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ^ ^ เอ่ออออ  หิวเหมือนกัน แต่ไม่กล้าบอกอ่ะคับ - -!! .... ตามมาเป็นกำลังใจให้พี่ ChatchaMan ต่อคับ สู้ๆๆ ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ วันพ่อแห่งชาติ 00:08:31 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อยากไปอุดหนุนจังค่ะ จากคุณ : Invisible Angel - [ 6 ธ.ค. 51 18:06:26 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณ : ผู้หญิงเหมือนงูพิษ มันเป็นการมองย้อนกลับไปสู่อดีต คงเป็นอาการของคนแก่กระมัง ทั้งมันเป็นชีวิตที่ผิดพลาด เผลอเรอ และไม่เอาถ่านของผม ก็พวกคนแก่ ไม่ใช่เหรอคะ ที่สามารถเอาประสบการณ์ที่ผ่านมา ทั้งดี และไม่ดี มาสอน รุ่นหลัง ๆ ให้ได้เรียนรู้ ได้ระวัง ^_^ จากคุณ : ผู้หญิงเหมือนงูพิษ - [ 6 ธ.ค. 51 22:22:49 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 8 ธ.ค. 51 22:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 42 อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน มีสติ นี้คือความจริงไม่ใช่ความฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : b_b (blacklimpbizkit) - [ 9 ธ.ค. 51 11:47:30 ]

ความคิดเห็นที่ 43 เข้ามาอ่านค่ะ ชอบสำนวนการเขียนของคุณจัง... ชีวิตของคุณคล้ายของดิฉันเลย แต่สลับกันที่ชีวิตฉันต่อสู้แบบผู้หญิง เอาไว้มีโอกาสจะโพสลงบล็อกตัวเองซะหน่อย เฮ้อ.....อายุก็เฉียด 30 แล้ว  ทรัพย์สินอะไรก็ไม่มี อิจฉาคุณนะคะที่ยังมีคอนโดฯ ดิฉันยังต้องเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่กับสามีและลูกอยู่เลย รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 9 ธ.ค. 51 12:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ูู^^  กำลังจะเรียนจบอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าค่ะ ความฝันจริงๆ  และจะทำให้เป็นจริงคืออยากไปทำเกษตรพอเพียงเหมือนกัน   แต่ยังไงก็ต้องหาทุนรอนก่อนค่ะ จะติดตามเรื่องราวต่อไปนะคะ ขอให้ขายดีๆๆๆๆ กำไรงามๆค่ะ จากคุณ : ไอติมกับวิปปิ้งครีม - [ 9 ธ.ค. 51 21:42:48 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านได้ไม่กี่บรรทัด ก็กดโหวตให้ก่อนเลย เพราะชอบสำนวนและลีลา จากนั้นก็อ่านต่อจนจบตอนแรกแล้ว กำลังรอลุ้นเรื่องทำร้านอาหารตามสั่ง ว่าจะเจอในแบบที่เราเจอมาหรือเปล่า แถมมีความรู้สึกว่า อยากไปอุดหนุนจัง ตั้งร้านอยู่ตรงไหนนะ ต่อไป คงมีคนพันทิพไปอุดหนุนอย่างอุ่นหนาฝาคลั่งนะครับ คนที่จะแจ้งลบเป็นกระทู้โฆษณาแอบแฝง ก็ คิดก่อนสักนิดนะครับ คิคิ เดี๋ยวไปอ่านตอน 2 ต่อก่อนนะ จากคุณ : อนาวิน - [ 19 ธ.ค. 51 18:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เพิ่งมาอ่านตอนแรกครับยิ่งอ่านยิ่งใช่ครับ จากคุณ : seto16 - [ 19 ธ.ค. 51 19:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 47 สำนวนเยี่ยม แนวเรื่องยอด จากคุณ : jezo - [ 20 ธ.ค. 51 23:02:11 ]