ความคิดเห็นที่ 1 ................... ร้านอาหารตามสั่ง--- ผมค้างคาประโยคตรงนี้ไว้หลายวันทีเดียว คล้ายคนโง่เขลาอับจนที่เรียบเรียงประเด็นไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มต้นไปในท่วงทำนองใด เหตุหลักๆ ที่ผมเลือกมาทำร้านอาหารตามสั่งก็เพราะ... คำเตือนที่หวังดีของแม่นั่นเอง อย่างน้อยอาหารก็เป็นปัจจัยหลักของการดำรงชีวิต ทุกคนต้องกินข้าว ต้องบริโภคอาหาร หากให้ไปลงทุนขายเสื้อค้าหรือลงสินค้าพวกกิฟต์ช็อป ยังไงๆ ก็ต้องเสียเงินซื้อข้าวกินแหงๆ แต่ถ้าทำร้านอาหารตามสั่ง เราสามารถกินไปในตัวได้เลย ไม่ต้องไปซื้ออาหารใครกิน ยิ่งถ้าเสื้อผ้าขายไม่ดี ของกิฟต์ช็อปดันขายไม่ออก หรือสินค้าแฮนด์เมดเกิดขายยาก แม้ว่าสินค้าพวกนี้ไม่เน่าไม่เสีย  ทว่าก็ต้องตามยุคสมัย อินเทรนด์ และปรับเปลี่ยนตลอด โอกาสเห็นกำไรคงหนาวๆ ร้อนๆ  ยิ่งทำเลไม่ดีมีหวังเอวังวิเวกจนอาจวอดวายดับวูบโดยง่าย ขณะที่เงินลงทุนของผมก็จำกัดจำเขี่ย ทั้งต้องคิดหน้าคิดหลังอย่างเจียมตัวที่สุด จึงจำเป็นต้องฉุกคิดก่อนที่สถานการณ์จะฉุกละหุกกระทั่งทำให้ชีวิตปราชัยเป็นหนี้ เมื่อได้รับโอวาทและถ้อยปรารถจากบุพการีที่ทำให้ผมพลันสดับตรับฟังอย่างตรึกตรอง ในที่สุดแม่ของผมก็เดินทางจากต่างจังหวัดมายังกรุงเทพฯ  แล้วก็ปรึกษาหารือกัน ด้วยความที่แม่เป็นแม่ค้าขายอาหารมาก่อน ทั้งขายข้าวแกง ก๋วยเตี๋ยว หรืออาหารตามสั่ง แม่ล้วนทำมาหมด ฉะนั้นประสบการณ์อันยาวนานตรงนี้ของแม่จึงมีค่ามหาศาลต่อผมในวันนี้ เมื่อหัวข้อที่จะเลือกเกี่ยวกับเรื่องปากท้อง ฉะนั้น... ผมจะขายอาหารไรดีล่ะ? แล้วอินเตอร์เน็ตก็คือกุญแจแสนสปรีดรวดเร็วในการไขหาคำตอบ--- ที่สุด; ผมก็เจอคนที่ลงประกาศเซ้งร้านอาหารตามสั่งเจ้าหนึ่งในราคา ๕ หมื่น รายละเอียดที่โพสต์ไว้น่าสนใจ เปิดเผย ทั้งบอกให้ไปดูร้านก่อนที่จะตัดสินใจ ทำเลก็เยี่ยมและใกล้ที่พักผมด้วย  มีการการันตีรายได้ต่อวันหลัก ๓ – ๔ พัน เวลาขายก็บ่ายๆ จนถึง ๔ ทุ่ม บ๊ะ! ไม่ต้องตื่นเช้านี่หวา—ผมชอบ ผมกับแม่จึงตัดสินใจไปดูร้านฯ และพูดคุยกับเจ้าของถึงเหตุผลที่จะเซ้ง หลังจากนั้นผมก็ยังแวะเวียนไปสังเกตการณ์ช่วงเวลาที่คนมากินเยอะๆ อีก ๓ ครั้ง เพื่อความมั่นใจว่าเขาขายได้จริงๆ  ขายได้วันละเท่าไร?  ค่าเช่า + น้ำ + ไฟ ต่อเดือนตกกี่บาท? ค่าของสด ผัก และวัตถุดิบต่อวันประมาณไหน? เฉลี่ยเดือนหนึ่งน่าจะกำไรเท่าไร? และถ้ามีกำไรจริงๆ ไยถึงประกาศเซ้งล่ะ? --- และผมก็ได้รับคำตอบจากปากคนเซ้ง ซึ่งระหว่างนั้นก็มีคนมาดูร้านฯ อีก ๔ – ๕ เจ้า ซึ่งเป็นการโหมไฟให้ผมต้องรีบตัดสินใจเสียที ผมจะมัวชักช้า นิ่งนอนใจ และคิดมากคงไม่ทันการณ์แน่ สถานการณ์หลายด้านก็เร่งเร้าด้วย ไม่รู้ว่าคนอื่นที่มาดูหรือคุยกับคนเซ้งจะคิดเห็นประการใดกัน เกิดคนอื่นเซ้งไปก่อนผมล่ะ? ช่วงนั้นผมยังทำงานประจำอยู่... แม่ก็สนับสนุนเรื่องร้านอาหารที่ไปดูกัน อีกประเด็นหนึ่งคือแถวนั้นอพาร์ตเมนต์ผุดเป็นดอกเห็ด และพลุ่งพล่านมากมายด้วยนักศึกษา ทำเล... ถือว่าใช้ได้เชียว ลูกค้าไม่ได้สถิตถาวร (เรียนจบก็แยกย้ายไปตามทางของตน) จึงหมุนเวียนเปลี่ยนหน้ากัน ซึ่งส่วนใหญ่พวกนักศึกษาคงไม่หุงข้าวหรือทำกับข้าวกินเองแน่ ทั้งวัยเรียนก็ไม่ใช่วัยหารายได้เอง การจะเห็นค่าของเงินย่อมไม่คำนึงหรือคิดมาก ยิ่งเป็นเรื่องกินย่อมจ่ายได้สบาย... เสื้อผ้าไม่ซื้อไม่เป็นไร แต่ถ้าท้องร้องนี่สิ ต้องกิน... เมื่อคิดสะระตะถ้วนถี่ ถึงเวลาตัดสินใจเสียที ที่สุดผมก็รับเซ้งร้านอาหารตามสั่งร้านนี้ ด้วยความโลภมาก คิดว่าตัวเองไหว อยากมีรายรับสองทาง และใคร่อยากคืนทุนที่เซ้งเร็วๆ ผมพลันคิดว่าจะทำงานประจำให้ถึงสิ้นปี ๒๕๕๑ และหวังโบนัสติดปลายนวมบ้าง ส่วนร้านอาหารฯ แม่ก็อาสาจะดูแลให้ เพราะแม่มีประสบการณ์ตรงนี้ ขณะที่ผมไม่มี “จับปลาสองมือ” เดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๑ ผมจึงยังทำงานประจำ และแม่ไปบริหารร้านฯ โดยที่ผมจ้างแม่ครัว ๑ คน และเด็กช่วยอีก ๑ คน นี่จึงเป็นรายจ่ายค่าจ้างที่ลดทอนกำไร ที่สุดผมก็ยืนหยัดไม่ไหว ด้วยต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน เลิกงานก็ไปช่วยที่ร้านอาหาร เสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดเพราะเป็นช่วงวันที่ขายดี ถือเป็นช่วงที่กอบโกยเงินก็ว่าได้ ฉะนั้นกว่าจะปิดร้านฯ กลับห้อง ทำบัญชี เข้านอน แทบจะเที่ยงคืน หรือไม่ก็ตีหนึ่ง จึงเป็นเหตุให้ผมไปทำงานสายบ่อย สมองจึงเบลอๆ ร่างกายก็อ่อนเพลีย หัวใจก็จมละเหี่ย ไหนผมจะเอาแม่มาลำบากลำบนกับผมอีก ท่านอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดก็ดีๆ เพลินๆ อยู่แล้ว ทว่านี่ผมกลับเอาแม่มาช่วย เอาท่านมาเหนื่อย ดีหน่อยที่แม่พอมีความสุขยามได้ทำได้ขาย ผสานกับความรักและความห่วงใยที่มีต่อลูกแย่ๆ อย่างผมด้วยกระมัง ตลอด ๑ เดือนกว่าที่ผ่านมา... การออกมาค้าขายทำให้ผมได้เรียนรู้และตระหนักมากขึ้น โลกในความคิดกับโลกแห่งความจริง มันต่างเวอร์ชั่นกันเลย เหมือนที่หลายๆ คนว่าไว้เปี๊ยบ ออกมาทำเองนี่แสนเหนื่อย แทบไม่มีเวลาส่วนตัว บางทีถึงกลับท้อ อยากเลิก และหันไปหาอาชีพอื่นทำด้วยซ้ำ ครั้นจะถอดใจศิโรราบง่ายๆ ก็เร็วไป ถึงขั้นนี้ต้องลุยให้เต็มที่สักตั้ง ยิ่งช่วงนี้ยอดขายกลับต่ำลงๆ  เลยทำให้ต้องคิดหนัก ต้องหาทางประคองตัว ยอมรับอย่างไม่อายเลยว่า... อยากเลิก อยากเซ้งต่อ  ซึ่งก็ได้แต่คิดและถอดหายใจอย่างเศร้าสร้อย เอาไว้ตอนต่อไปซึ่งเป็นตอนจบ ทั้งผ่านพ้นช่วงปีใหม่แล้ว ผมจะมาบอกเล่าทั้งแจกแจงเรื่องทำเล/สถานที่, ราคาอาหาร, เมนูอาหาร ลูกจ้าง, กำไร และค่าใช้จ่าย ตลอดจนประเด็นอื่นๆ ที่นึกออก พร้อมทั้งหวังรับฟังคำแนะนำและข้อคิดเห็นดีๆ ที่เป็นประโยชน์ต่อการทำร้านอาหารตามสั่ง ด้วยจิตคารวะ... จากคุณ : ผู้ชายขายฝัน (ChatchaMan) - [ 18 ธ.ค. 51 02:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าท้อน่ะค่ะ ความพยายามอยู่ที่ใหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น การเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ ก็รู้สึกเหนื่อย อ่อนล้าเป็นธรรมดา ถ้าเข้าที่เข้าทางแล้ว จขกท.จะสบายขึ้นค่ะ จากคุณ : ตองภัทร - [ 18 ธ.ค. 51 07:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สู้ๆครับ ทำของตัวเองเหนือย แต่กำไรที่ได้ก็ไม่ต้องแบ่งใครนะครับ จากคุณ : แงซายจอมจักรา - [ 18 ธ.ค. 51 09:38:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ้ สู้ๆค่ะ อย่าพึ่งท้ออย่าพึ่งเลิกนะ เรื่องร้านอาหารตามสั่งนี่บอกตามตรงว่ายังไงมันก็ขายได้ค่ะ ฝีมือดีสะอย่าง ลองทำใบปลิวไปติดตามอพาร์ทเม๊นท์ หอพัก ดูรึยังคะ แนะนำเมนูแปลกๆ ราคาโอเค หรือว่าลองทำแบบมีเดลิเวอร์รี่ด้วย ไปส่งด้วยมอไซค์ ไรงั้น หรือจักรยานดี ลองติดป้ายในสถานศึกษาบอกว่าเรารับทำข้าวกล่องแบบเหมา เช่นเวลามีงานกีฬาสี เมื่อวานนันไปขึ้นทะเบียนคนว่างงานมา เห็นที่อำเภอเค้าปิดโรงอาหาร ถ้าบ้านนันอยู่ใกล้นะ (คืออยู่อำเภอบ้าสนนอก แต่นี่อำเภอเมือง) นันจะไปตามห้องต่างๆแล้วถามว่าจะสั่งอะไรมากิไหมคะ ตามสั่ง หรืออะไรดี เอาเมนูให้ดู แล้วจดๆทำมาส่ง หุหุหุหุ   แอบเสียดายเงินที่หล่นอยู่เต็มอำเภออออออออ สู้ๆนะคะ นันก็ตัดสินใจลาออกสิ้นเดือนนี้ หลังจากศึกษาแล้วว่าส่ง ประกันสังคมมาตรา 39 เองก็ได้ แล้วก็เตรียมรับสอนพิเศษเดือนหน้า สอนตามบ้านเด็กก่อน แล้วก็เอาเงินประกันว่างงานมาช่วยผ่อนรถก่อนรถก่อน อิอิ กะว่าถ้าจะหางานใหม่ รึว่าเช่าตึกรับสอนพิเศษต่อ ก็ต้องรอดูปลายมกราคม แล้วจะมาเล่าให้ฟังนะคะว่าเป็นยังไง สู้ๆนะคะ บอกได้เลยว่าพี่ยังไม่หมดโอกาสแน่นอน บ้านนันก็ค้าขายทุกคนค่ะ มีนันแหละแหวกแนวมาเป็นมนุษย์เงินเดือน เรื่องขายอาหารนี่ดีเลยนะคะ อย่างที่บอกว่าเราก็กินด้วย คนก็ต้องหิวด้วย (ดีใจด้วยนะคะที่ได้แม่เป็นเพื่อนร่วมงานที่จริงใจที่สุด^_^) จากคุณ : hanawa - [ 18 ธ.ค. 51 09:42:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากทำเหมือนกัน ร้านอาหารตามสั่ง แต่อยากทำ 24 ช.ม. จ้างมืออาชีพบริหารแล้วทำในรูปแบบบริษัท ตอนนี้กำลังเก็บข้อมูลอยู่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสซักที จากคุณ : JIRASAK1459 - [ 18 ธ.ค. 51 10:34:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบสำนวนอ่านคล้ายๆนิยายกำลังภายในดีค่ะ (ใครทราบว่าหาซื้อ e-book กำลังภายในได้ที่ไหน ช่วยบอกด้วยก็ดีนะคะ) มาให้กำลังใจนะคะ อย่างคุณท่าทางเหมาะกับการทำกิจการเอง ขอให้โชคดีค่ะ การทำธุรกิจเองนั้นมีข้อดีข้อเสียต่างกับการเป็นลูกจ้าง แต่ไม่ว่าจะอยู่ด้านไหนของสมการ ก็มักจะมีเวลาที่เกิดความเซ็งหรือกึ่งๆท้อแล้วถามตัวเองว่า อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องใส่ตัวทำไม พอความรู้สึกนั้นเริ่มจะมาเยือนก็รีบเตือนตัวเอง ระลึกถึงวันที่ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางเดิน เมื่อวันนั้นเราเลือกเอง ไม่ต้องโทษใคร No regrets. ชีวิตที่ได้ทำในสิ่งที่อยากลองทำนี่ล่ะค่ะ เป็นชีวิตที่คุ้มค่าที่สุดแล้ว โชคดีนะคะ ที่ร้านรับทำต้มยำกุ้งแบบไม่เผ็ดด้วยหรือเปล่า อยากไปสั่งมาทาน จากคุณ : bluesky - [ 18 ธ.ค. 51 11:10:36 A:69.76.77.247 X: TicketID:151922 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ย่านที่มีหอพักเยอะๆเนี่ย ทำเลทองมิใช่หรือ จากคุณ : drof - [ 18 ธ.ค. 51 18:51:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาคลิกเข้าคลังกระทู้ ชอบสำนวนที่สละสลวยและภาษาที่สวยงามมาก ๆ และขอคาระวะ 1 โหวต!! ^_^ จากคุณ : "เลขาฯ ตัวแสบ!" - [ 19 ธ.ค. 51 15:53:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ดูท่าจะรุ่งเรืองดีนี่ครับ ขอแสดงความยินดีด้วย ยังไงก็ระวังเรื่องสุขภาพคุณแม่ให้ดี ๆ ด้วยนะครับ หาลูกมือมาอย่าให้ท่านทำหนักเกินไปจะดีกว่า จากคุณ : Morning Star - [ 19 ธ.ค. 51 19:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เจ๋งครับ เป็นข้อมูลที่ดีสำหรับพนักงานเงินเดือนที่ยังไม่กล้าที่บินครับ ผมก็อีกคนที่ยังไม่กล้าบินครับ เป็นกำลังใจให้เช่นกันครับ จากคุณ : seto16 - [ 19 ธ.ค. 51 19:48:08 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวกลับมาอ่านเด้อ จากคุณ : รักนะแต่ไม่แสดงออก - [ 19 ธ.ค. 51 21:10:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านจบแล้ว คุณแม่น่ารักจัง เหมือนพ่อกะแม่เราเลย อยู่เคียงข้างเราเสมอ   เมื่อก่อนก็เคยคิด จะทำธุรกิจจัดหาคู่  เอาแบบที่มีคุณภาพอ่ะ แต่พ่อกะแม่ไม่ค่อยเห็นด้วย  ท่านบอกว่างานอย่างนี้ไม่ค่อยดี แล้วก็ให้เหตุผลเป็นทางธรรมะมายาวเยียด   ประมาณว่าที่ใหนมีรัก ที่นั้นมีทุกข์  บลา  ปลา ปลา... ไม่อย่างนั้นนะบริษัทคงดังพอๆกับ wematch แล้วมั่ง  555 ( http://www.wematch.co.th  ) บริษัทที่นักศึกษาศศินทร์ จุฬารวมตัวกัน จัดขึ้น จากคุณ : รักนะแต่ไม่แสดงออก - [ 19 ธ.ค. 51 21:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอจองที่นั่งก่อนคับ เดี๋ยวมาอ่าน ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 19 ธ.ค. 51 22:42:36 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เคยเอาแม่มาลำบากเหมือนกัน ดันคิดเปิดพร้อมกัน 2 กิจการ แถมเป็นกิจการคนละทงกันเลย - -" สงสารแม่ สงสารตัวเอง เหนื่อยมาก วิ่งรอก นอนตี2 กว่าเกือบทุกคืน ตื่นเช้าไปซื้อผลไม้อีก สุดท้าย เลยตัดสินใจเลือก 1 อย่าง ตอนนี้เวลามีใครมาถามว่า ทำอะไรดีคะ ขายอะไรดี มักจะตอบกลับไปว่า ทำอะไรที่มันไม่กระเทือนชีวิตประจำวันในการทำงานหลักของเรามาก เลือกธุรกิจที่เราสามารถทำควบคู่ไปได้โดยไม่วุ่นวาย ให้สายตัวแทบขาด จขกท. สู้ๆนะคะ จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม - [ 19 ธ.ค. 51 23:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่าหนุก ๆ ๆ รออ่านต่อ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 19 ธ.ค. 51 23:40:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เพราะเคยขายข้าวขาหมูและข้าวต้มกับมาก่อน เหนื่อยสายตัวแทบขาด กว่าจะเตรียมของจัดร้าน ตั้งร้านเสร็จ ต้องซื้อของเข้าร้าน เก็บ ล้าง ทำความสะอาด ทำทุกอย่างด้วยกันกับแฟน ไม่มีลูกจ้าง ที่สำคัญ ไม่มีใครเคยมีประสบการณ์การขายอาหารมาก่อน!! ไม่มีเวลาดูแลตัวเอง ทำได้ครึ่งปี สามวันดี สี่วันป่วย ราคาของสดขึ้นลงอย่างกับนั่งเครื่องบินแล้วหล่นตุ้บลงเหว เอาแน่ไม่ได้ (ช่วงเศรษฐกิจตอนสมัยนู้นนนน) เฮ้ออออ...กว่าจะผ่านมาได้ สุดยอดแห่งชีวิตเลยจริงๆ แต่อย่างน้อย ก็มีกินทุกวันไม่อดตาย 555++ .................... สู้ต่อไปนะคับ กำลังใจจากทางนี้อีก 1 คนที่มอบให้  ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 19 ธ.ค. 51 23:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 17 จะติดตามอ่านนะคะ แวะเข้ามาให้กำลังใจ เดี๋ยวว่างๆ จะเขียนเรื่องร้านคอม ของตัวเองบ้าง ^_^ จากคุณ : Dreams Catcher - [ 20 ธ.ค. 51 13:15:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าตั้งใจทำด้วยความสุจริต ซื่อตรงต่อลูกค้า มีใจบริการ และรู้จักประหยัด ยังไงก็รอดครับ สู้ๆ จากคุณ : jezo - [ 20 ธ.ค. 51 23:08:24 ]

ความคิดเห็นที่ 19 .............. คุณ : ตองภัทร >>> ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ คงต้องให้เวลานำพาไป... คุณ : แงซายจอมจักรา >>> เหนื่อยนะเหนื่อยแหงๆ ทว่าบางทีก็สบายใจครับ ส่วนกำไรช่วงนี้แทบไม่มีเลย คุณ : hanawa >>> คำเสนอแนะของคุณนันดีมากๆ ครับ ผมก็ไปขึ้นทะเบียนผู้ประกันตนกรณีว่างงานมาเช่นกัน ขอให้คุณนันโชคดีทั้งมีความสุขกับในสิ่งที่เลือกและตัดสินใจครับ จากคุณ : JIRASAK14 >>> สักวันโอกาสจะมาเยือนเอง กระนั้นบางทีก็ต้องเดินเข้าหาโอกาสด้วย ถ้าคุณทำร้านอาหารตามสั่งแบบ 24 ช.ม.เมื่อไหร่ก็บอกบ้างนะครับ คุณ : bluesky >>> ต้มยำกุ้งแบบไม่เผ็ด... ทำครับ ลูกค้าจะสั่งไรก็ทำทั้งนั้น ต้องบริการและเอาใจลูกค้าให้เต็มที่ อยากเห็นลูกค้า 'อิ่มอร่อยพร้อมรอยยิ้มมากๆ' คุณ : drof >>> “ย่านที่มีหอพักเยอะๆ เนี่ย ทำเลทองมิใช่หรือ” ใช่ครับ.. แต่นี่ใกล้ปีใหม่ นักศึกษาเลยทยอยกลับต่างจังหวัดกันครับ ผู้คนเลยโหรงเหรง ฉะนั้นแต่ละร้านจึงต้องปรับตัวกันเพื่อความอยู่รอด คุณ : "เลขาฯ ตัวแสบ!"  >>> ขอบคุณมากๆ ครับ คุณเลขาฯ แสนแสบ เอ๊ย.. แสนสวยครับ เด็กๆ ที่บ้านสบายดีนะครับ คุณ : Morning Star >>> ขอบคุณเช่นกันครับ ผมละซึ้งใจจริงๆ อยากยืนหน้าร้านแล้วคำนับขอบคุณทุกๆ คน คุณ : seto16 >>> ผมยังไม่รู้ชะตาตัวเองเลยว่า... ในอนาคต ผมอาจปีกหักก็ได้ แต่ช่างปะไร ปีกหักก็ยังเดินได้นี่นา สมองยังมี คุณ : รักนะแต่ไม่แสดงออก >>> ขอบคุณครับผม พ่อแม่คือครูคนแรกของผมเลยละ ตอนเด็กๆ อาจไม่เชื่อไม่ฟัง แต่เมื่อโตขึ้นจะรู้ค่าความรักที่พ่อแม่มีให้นั้นยากหาสิ่งใดเปรียบปาน ฉะนั้น...รักพ่อรักแม่ก็ต้องกล้าแสดงออก อิๆ คุณ : โอ้ย...แจ่ม >>> โอ้ แจ่มจริงๆ  ยังไงสู้ๆ เช่นกันครับ เผื่ออีก ๓ หรือ ๕ ปี ผมอาจมีไรมาเล่าสู่กันฟังอีก... คุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย >>> อาจไม่สนุกก็ได้ครับ เพราะตอนนี้เครียดๆ ทว่าก็ทำใจไปด้วยครับ จะได้สบายใจไว้ก่อน อย่างที่ผมเคยว่าไว้นั่นแหละ "มองโลกอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่อย่างที่เราอยากให้เป็น" คุณ : มดแดง (mpl2004) >>> ขอบคุณสำหรับกำลังใจเช่นกันครับ ที่คุณว่ามา...นั่นคือประสบการณ์แท้ๆ เลย ผมเห็นด้วยทุกประการ ตอนนี้ก็พยายามจะฝ่าฟันและผ่านไปให้ได้ กิจการเป็นไงบ้างครับ น่าจะอยู่ตัวและมีความสุขแหงๆ เลย นี่แหละความสุขหลังเหนื่อยลำบากมา คุณ : Dreams Catcher >>> เขียนเลยครับเรื่องร้านคอมพ์ อย่างน้อยๆ ก็เป็นการแชร์ประสบการณ์และอาชีพกัน ผมก็อยากรู้นะ คุณ : jezo >>> เป็นแง่คิดและหลักที่ดีมากครับ ขาดข้อใดข้อหนึ่งไม่ได้เลย ขอบคุณมากๆ ครับ .................................. ความในใจ ; ไม่คิดว่าจะขึ้นเป็นกระทู้แนะนำ เพราะไม่ได้เขียนเพื่อเป้าหมายตรงนี้ เพียงแค่อยากย้อนเล่าแล้วแบ่งปันเสี้ยวชีวิตที่เผชิญอยู่... ด้วยในอดีตนั้น ผมประมาท เลินเล่อ รักสนุก และเรื่อยเปื่อย ทั้งไม่อินังขังขอบใดๆ กับความสำเร็จหรือกระหายอยากร่ำรวย ชีวิตคือการเดินทาง... แต่ละคนก็มีเส้นทางที่แตกต่างกัน ผมเชื่อว่าทุกๆ คนล้วนอยากมีความสุขกันทั้งนั้น มาตรแม้นว่าตรรกะความสุขของแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน ทว่าคงไม่มีใครปฏิเสธความสุข กระนั้นความสุขเพียงอย่างเดียวจะพอหรือ? วันนี้...ผมสุขใจกับมิตรภาพและกำลังใจจากชาวห้องสีลมมากๆ ครับ บางเวลาที่ผมท้อ เหนื่อย หมดหวัง อ่อนล้า หรือสูญสิ้นพลัง แต่เมื่อได้เข้ามาเยือน ได้มาอ่าน และได้มาร่วมแสดงความคิดเห็นกัน มันเหมือนน้ำฝนที่ชโลมใจแสนแห้งผากให้กลับกลายมีชีวิตชีวาขึ้น ถึงเราจะไม่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากัน ที่สุด... น้ำใจแสนอบอุ่นและความหวังดีที่มอบให้กันนั้น ก็ยังความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แล้ว... ปลื้มปีติและซาบซึ้งยิ่งนัก ขอดอกไม้จงเบ่งบานในหัวใจ- - - จากคุณ : ผู้ชายขายฝัน (ChatchaMan) - [ 21 ธ.ค. 51 03:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 20 กล้าๆกลัวๆเหมือนกันนะครับ  เรื่องขายอาหารเนี่ย ข้อที่ชอบ ได้แสดงฝีมือทางสร้างสรร  มันเหมือนศิลปะอย่างนึง มีผู้มาเสพย์งานของเรา  จะๆชัดๆ งานขายและบริการ ครบถ้วนในตัวของมันเอง ข้อที่กลัวๆ ถึงจะพลิกแพลงยังไง สุดท้ายก็ต้องเข้าข่าย  วิถีชีวิตจำเจซ้ำๆ ครึ่งนึงกลัวเหนื่อย อีกครึ่งกลัวเบื่อ อ่าน นสพ นานแล้ว ร้านอาหารแถวบางกะปิ เป็นผัวเมียช่วยกันขาย เริ่มจากเช่าตึกแถวริมถนน ต่อมาสามสี่ปี  เจ้าของตึกอยากจะขายทิ้ง ทางผัวกลุ้มใจว่าจะไม่ได้เช่าตรงนี้อีกต่อไป ไปๆมาๆนั่งนับตังกับเมีย ปรากฎว่ามีตังอยู่สองสามล้าน พอที่จะซื้อตึกแถว   เป็นงั้นไป ทำเลคงดีมากๆ และเค้าก็ขายหมุนเวียนตลอดวัน คงยุ่งจนไม่มีเวลานับตัง จากคุณ : drof - [ 21 ธ.ค. 51 10:37:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เป็นกำลังใจให้ค่ะ..จขกท...สู้ๆนะคะ มาเขียนต่อไวๆ นู๋รออ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : uhoo_dolphin - [ 21 ธ.ค. 51 23:43:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เขียนได้น่าติดตามมากๆค่ะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : ซาวาจิกะ เอริ - [ 21 ธ.ค. 51 23:48:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แอบดีใจที่มีประโยชน์กับพี่เค้า ตอนนี้ไม่มีเวลานับถอยหลังออกจากงานเท่าไหร่ แต่ก็พอมีเวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆ และการเตรียมพร้อมสู่โลกกว้างอีกครั้ง สู้ๆนะคะ ยิ้มกับตัวเองกับแม่ไว้ เห้อ ถ้าชวนแม่มาค้าขายที่นี่แล้วยอมมาก็ดี แต่นะให้แกชิวๆตามบ้านแหละดีแล้ว แต่ก็คิดถึงจัง จากคุณ : hanawa - [ 22 ธ.ค. 51 13:05:42 ]