ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ... วางแผนก่อการร้ายกับแม่โดยใช้เวลาพอสมควร วิเคราะห์ 4P เรียบร้อย P:Place ทำเลไม่ได้ดีมากมาย แต่ก็ยอมซื้ออนาคต อ้อ ลืมบอกว่า ขายเสื้อผ้ามือสอง เลยไม่มีคู่แข่ง ราคาลูกค้าก็ชอบมาก เพราะถูก สมัยนี้ ไม่ลด cost ก็ต้องหา supplier ที่ส่งสินค้าให้เราถูกที่สุด แม่บอกว่า ลองดู เงินลงทุนเท่านี้ กับประสบการณ์ที่ได้มันคุ้มกว่าเยอะ แม่ยอมลงทุนให้ จะได้รู้ว่างานทุกอย่างมันต้องใช้ความพยายาม ลำบากในทุกๆงาน ซึ้งเลย.. จากคุณ : MaiEsTa - [ 20 ธ.ค. 51 23:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันทำสัญญาเช่าล็อคขายของ ไปหาฝ่ายขายสถานที่ ฝ่ายขายให้ดูแต่แผนที่ แล้วบอกเราว่า เหลือพื้นที่เท่านี้แหละ เรากับแม่อยากไปดูในห้อง เค้าก็บอกว่า ทำสัญญา จ่ายเงินก่อน ค่อยไปดูห้องก็ได้ ห้างเราจัดร้านให้เท่ากัน มาตรฐานอยู่แล้ว เอาฟระ จ่ายก็จ่าย... ถึงวันเข้าไปตกแต่งร้าน ก็ดูคร่าวๆ ไม่มีไฟนี่หว่า แต่เหมือนมีรอยถอดไฟออกเลย สงสัยเจ้าของเดิมถอดออกมั้ง ไม่ได้คิดอะไร ซื้อราวแขวนเสื้อผ้า แบบเจาะติดผนัง อุปกรณ์ และไฟมาติดเรียบร้อย พร้อมช่าง ช่างมาดูแล้วบอกว่า ผนังพี่เจาะไม่ได้หรอก ไม่ใช่ผนังปูน กรี้ด................. ซื้อของมาแล้ว ทำไงอ่ะ จากคุณ : MaiEsTa - [ 20 ธ.ค. 51 23:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ถ้าคุณเชื่อ ว่าคุณสามารถทำได้ คุณก็จะทำได้ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : khanet - [ 20 ธ.ค. 51 23:38:56 A:192.168.0.17 X:222.123.179.101 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผนังเป็นอะไรหว่า ลืมแล้ว คล้ายๆปูนขาวเป็นแผ่นๆหนานิดนึง ดูไกลๆนึกว่าปูนไง ช่างเอาไขควงเจาะให้ดู สองสามจึ๊กก็เป็นรูพรุนแล้ว เอาไงเนี่ย แขวนของหนักๆไม่ได้เลยนะเนี่ย ช่างบอกว่า พอมีวิธี เจาะโดยใช้ตัว พุ๊ฟพลาสติกผีเสื้อ และน๊อตตัวยาว แต่กำชับว่า ต้องแขวนของไม่หนักมาก โอเค ลองดู เริ่มติดไฟ ยามเริ่มมาดู "ขอดูใบอนุญาตตกแต่งครับ"  อ่าว พี่ จะรู้ไหมเนี่ย ขอที่ไหน อ่ะ จัดไป เดินไปขอหัวหน้าสถานที่ ช่างติดไฟดวงที่สอง ยามอีกคนเดินมา "น้องครับ ขอดูใบอนุญาตของช่างที่เข้ามาด้วยครับ" อ่าว พี่ค๊า ขอกี่ใบทำไมไม่บอกให้หมดหละค๊า เดินไปขออีกรอบ ประมาณไม่กี่ชั่วโมงช่างก็ติดตั้งให้เสร็จ ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย แค่มีไฟ ติดราวให้เรียบร้อย ร้านข้างๆเดินมาบอกว่า "ไฟเนี่ย ไม่มีหรอ จริงๆแล้วทางห้างมีช่างมาติดให้นะ" อ่าว พี่น้องครับ งานเข้าเลย ไปออฟฟิศของทางห้างอีกรอบ เพื่อเคลียร์เรื่องไฟ ทางหัวหน้าสถานที่บอกว่า "น้องจ่ายเงินค่าห้องแล้ว ถือว่าน้องตกลงรับห้องสภาพนี้ ในราคานี้แล้ว ห้างไม่เกี่ยวแล้วนะครับ" ไม่รู้จะโวยวายเพื่ออะไร ในเมื่อไม่ดูห้องก่อนจ่ายเงิน ถือว่าเป็นประสบการณ์ว่าเราทำอะไรต้องรอบคอบกว่านี้ จากคุณ : MaiEsTa - [ 20 ธ.ค. 51 23:43:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คนจบโท แล้วไปทำงานบริษัทก็ไม่ได้ทำงานขายของเหรอ อยู่ที่เราเลือกมากกว่าว่าเราจะขายของในนามลูกจ้าง หรือ ขายของในนามเจ้าของกิจการ จากคุณ : อืม - [ 20 ธ.ค. 51 23:44:16 A:125.24.220.204 X: TicketID:195709 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ คุณkhanet ที่อยู่เป็นเพื่อนกัน ======================== หลังจากเดินไปเดินมา ติดต่อทางห้างเหมือนหมาบ้า โดนกรอกยาฆ่าหญ้าผสมแฟ้บ ก็เริ่มจัดของ ขายเอาฤกษ์ วันที่ 29 พย นี่แหละวันดี จัดไปก็วุ่นๆ ลูกค้าไม่กล้าเข้ามา พอวันที่ 30 เปิดร้าน ก็ไม่มีลูกค้าเข้ามา กลยุทธ์การตลาด การประชาสัมพันธ์ หรือสูตรไฟแนนซ์ ตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว "กลยุทธ์การอยู่รอด" กลยุทธ์นี้อย่างเดียวที่ช่วยได้ - ขายราคาตามคู่แข่ง ตั้งราคาฆ่าตัวเองตั้งแต่วันแรกเลย ของเราต้นทุนเท่าของเขาหรอ ขายไปจะรอดหรอ ตอบเลย รอด  แต่รอดแค่ค่าเช่านะ ไม่มีเงินประทังชีวิตแน่ เลยมานั่งคิด เรามันคาดหวังไป เพิ่งเปิด จะให้ขายดี มีลูกค้าปะจำอย่างคนอื่นได้ไง เลยเปลี่ยนมาขายราคาเดิม จากคุณ : MaiEsTa - [ 20 ธ.ค. 51 23:54:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ง่วงแล้ว ขออนุญาตเพื่อนๆไปนอนก่อน พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย แล้วจะมาเล่าต่อนะค่ะ จากคุณ : MaiEsTa - [ 21 ธ.ค. 51 00:07:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามายกมือคับ ผมก็เพิ่งเรียนจบโท ม.รัฐ แห่งหนึ่ง เรียนยากแสนยาก ..แต่ตอนนี้เปิดร้านขายเสื้ออ่ะ งานก็ได้นะ แต่ชอบงานอิสระมากกว่า พร้อมเมื่อไร ค่อยกลับไปหางาน เข้ามาให้กำลังใจ จขก ต่อนะคับ... จากคุณ : โอโคนัน - [ 21 ธ.ค. 51 00:11:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบครับ กับแนวคิดอิสระ คนเราต้องยืนด้วยขาตัวเอง ขอเป็นกำลังใจนะครับ  เดี๋ยวพรุ่งนี้มารออ่านต่อ จากคุณ : zoil (zoil) - [ 21 ธ.ค. 51 00:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขายของ รายได้ 3-4 แสน นั่งโต๊ะ แอร์เย็น ใช้ความคิดเครียดๆ 3-4 หมื่น ผมขอนั่งขายของดีกว่าครับ จากคุณ : moojiw - [ 21 ธ.ค. 51 00:53:33 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ........... ความรักที่แม่มีต่อลูกช่างงดงามและยิ่งใหญ่มหันต์ ขายเอาฤกษ์ วันที่ 29 พ.ย. โอ้...แบบนี้ต้องมาเล่าต่อนะ เคยมีความคิดจะขายเสื้อผ้าในห้างเช่นกัน (ผมคิดค้าขายหลายอย่างและหลายทางเลย) ส่วนเรื่องจะจบโท ตรี หรือจบประถม มัธยม แล้วจะทำมาหากินอะไรนั้น ไม่อยากตอบเลยๆ เจ้าประคู๊ณ... หลากหลายความคิดกัน ก็อยู่ที่อัตตาของแต่ละคน อีโก้แต่ละท่านนั่นแหละ จะเป็นมนุษย์เงินเดือน  ผู้บริหาร รัฐมนตรี วิศวะ แม่ค้า พนักงานเสิร์ฟ สาวโรงงาน หรือกุลี แล้วยังไงกันล่ะ? จะวัดค่าของคนด้วยอาชีพหรือเงินตรากระนั้นฤา? ถ้าทุกคนอยากเป็นพนักงานเงินเดือนสูงๆ กันถ้วนทั่ว หรือสมัครงานแล้วเฟ้นแต่ที่บริษัทใหญ่ๆ มั่นคง แล้วโบนัสงามๆ กันหมด โลกคงน่าเบื่อและสีหม่นพิลึก!! จากคุณ : ผู้ชายขายฝัน (ChatchaMan) - [ 21 ธ.ค. 51 02:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอๆๆๆ จากคุณ : riliza (riliza) - [ 21 ธ.ค. 51 06:03:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แปลกแฮะ ผมเห็นแต่คนจบตรีจบโทอยากออกมาเปิดร้านของตัวเอง ไม่ค่อยมีใครอยากกินเงินเดือน ถ้ามั่นใจ ศึกษาถี่ถ้วนแล้วลุยเลยพี่น้อง! จากคุณ : ตงฟางปู๋พ่าย (ตงฟางปู๋พ่าย) - [ 21 ธ.ค. 51 08:06:05 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สู้ๆ ต่อไปนะคะ เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ พยายามเติมทียังงัยก้อน่าจะไปรอดค่ะ ร้านอยู่ไหนค่ะ จะได้ช่วยไปอุดหนุน ส่วนเรื่องจบโทเเล้วมาขายของ ไม่เห็นจะเเปลกเลย หรือว่าจบโทเเล้วต้องไปเป็นลูกจ้างบริษัทถึงจะโก๋เก๋ จากคุณ : soapy (soapy) - [ 21 ธ.ค. 51 08:09:18 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จบอะไร ทำงานอะไร ขอให้งานสุจริต เลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่ทำใครเดือดร้อน ตัวเรามีความสุข แค่นี้ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องคิดมากค่ะ จากคุณ : HuGGie - [ 21 ธ.ค. 51 09:23:13 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผมว่านะ ประเด็นไม่ได้อยู่ที่จบตรี หรือจบโท แล้วมาขายของนะ แต่ประเด็น คือ จบโท แล้วมาขายของ เมื่อไหร่จะคุ้มทุน เพราะการเรียนโท ก็เป็นต้นทุนส่วนหนึ่ง ที่จะนำมาประกอบเป็นกิจการส่วนตัว แล้วคิดว่าเมื่อไหร่ถึงจะคุ้มทุน ซึ่งจริงๆแล้ว การขายของอิสระ อาจจะไม่จำเป็นต้องเรียนจบปริญญาโทก็ได้ หลายคนลืมเอามาคิด ว่าเป็นต้นทุนในใช้ชีวิตอย่างหนึ่ง โดยเฉพาะคนที่เริ่มต้นสร้างทุกอย่างด้วยตัวเอง โดยไม่มีสมบัติเดิมมาก่อนอย่างผม คิดและทำทุกอย่าง โดยคิดถึงคุณค่าของมันเสมอ ไม่เอาความสุขทางใจอย่างเดียวแน่ กับค่าใช้จ่ายเป็นแสนๆ ถ้าเอาความรู้ปริญญาโท มาสร้างเป็นแผนการขาย กำหนดกลยุทธ ที่ทำให้ธุรกิจ ก้าวหน้า คุ้มค่ากว่าการไม่เรียน ก็ดีอยู่ครับ แต่ถ้าทำได้ดีเท่ากับลูกจ้างทำ หรือทำได้ดีเท่ากับแม่ค้าจบพานิชย์ ก็อย่าทำเลยครับ มันเสียโอกาสเปล่าๆ นอกซะจากว่า จะมีความสุขในใจที่ได้เรียน และพอใจที่จะทำมันแค่นั้น แล้วทำไมเรียนโท ถึงเหมาะกับงานออฟฟิตมากกว่าล่ะ เพราะโอกาสในการคืนทุนของการเรียนโท มีสูงกว่านั่นเอง แต่ไม่ใช่ว่าจะคืนทุนทุนคนนะ ผมเรียนโท ไม่ได้นึกถึงความโก้เก๋เลย นึกแต่มันสร้างคุณค่าอะไรให้เราได้บ้างในงานออฟฟิต และจะเป็นพื้นฐานอะไรได้บ้าง ในการจะออกไปทำกิจการส่วนตัวในอนาคต แต่แน่นอนว่า ต้องมีแน้วโน้มว่าคุ้มค่าปริญญาที่ได้มาครับ ถึงจะทำ ซึ่งผมว่านะ จากที่เจ้าของกระทู้บอก เข้าใจว่า กำลังหางานอยู่ เรียนเสาร์ อาทิตย์ มาขายของเวลาว่าง อันนี้ ผมหนุนสุดๆเลย เป็นการใช้เวลาและชีวิตได้คุ้มค่าที่สุดแล้ว ปรบมือให้ ถ้าเอาวิชาที่เรียนมาใช้ด้วย และสำเร็จได้เนี่ย สุดยอด แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 09:32:23 แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 09:28:46 จากคุณ : master foo bar - [ 21 ธ.ค. 51 09:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาให้กำลังใจค่ะ เผื่อเป็นแรงใจให้ตัวเองด้วย ^__^ จากคุณ : หนูจะเป็นเด็กดี - [ 21 ธ.ค. 51 11:44:03 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณที่มาเล่าเรื่อง เอาใจช่วยเรื่องกิจการนะค่ะ จากคุณ : Hanachan - [ 21 ธ.ค. 51 14:18:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ยินดีที่ได้ติดตาม "คนแบบคุณ" ครับ... ผมเองตั้งเป้าว่าจะจบด็อกเตอร์ให้ได้... ปีหน้าจะเรียน MBA... ยังไม่จบตรี เพราะลาออกจากมหาวิทยาลัยมากลางคัน...ต้องมาเรียนราม ปัจจุบัน อายุอานาม 21 ปีแล้ว... เปิดบริษัทเองทันทีที่จบ ม.6... ตั้งใจไว้ว่า ชาตินี้ จะไม่มีวันเป็น ลูกจ้างใคร... ผมไม่ใช่สิ่งของที่ HR จะมาเลือก ผมเชื่อว่าดีพอที่คิดแบบนี้ได้... ทำธุรกิจมามากมาย ปัจจุบัน ยอดหลายแสนบาท ต่อปี... ตอนเริ่มใหม่นั้น ไม่มีเงินเลย แต่ก็ได้เงินจากคุณแม่มาช่วย บางครั้งก็เจ๊ง บางครั้งคุณแม่ ต้องช่วย ซื้อสินค้าที่ผลิตไปแจกเพื่อน ตอนปีใหม่บ้าง อะไรบ้าง...ทั้งที่คุณแม่ผมก็เป็นครูโรงเรียนประถม คุณพ่อขับรถตู้โดยสาร ฐานะไม่ดีเลย แต่ท่านทั้งสองก็เคารพในการกระทำและสนับสนุนผมเสมอมา อยากจะชี้ให้เห็นว่า ถ้าจะทำสิ่งเหล่านี้ครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญ บางครั้งวางแผนไว้แน่นมาก แต่ก็ยังมีจุดผิดพลาดมาก "มันมีทุกครั้ง"  หรือบางครั้งวางแผนไว้จนดีแล้ว แต่เราเองทำตามแผนไม่ได้ เพราะ "ขาดวินัย" ในตนเอง เพื่อนหลายคนจะพูดไปต่างๆนาๆ ว่าไม่ดีบ้าง คิดผิดบ้าง... ผมจะคิดเสมอว่า นกกระจอกย่อมไม่เข้าใจเสียงครุฑ แต่ใครจะเป็นครุฑหรือใครจะเป็นนกกระจอกนั้น อยู่ข้างหน้า วันหนึ่ง ภาพจะชัดเจนขึ้น เราอาจจะเป็น นกกระจอกก็ได้... อยากจะย้ำเตือนว่า เรื่องการเรียนนั้นก็เป็นสถานะทางสังคมไปแล้ว เพราะฉะนั้น จะทิ้งไม่ได้ แม้ว่าเราจะไม่ได้เอาไปสมัครงานก็ตาม... เอาใจช่วยนะครับ และรักษาสุขภาพด้วย... แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 15:16:59 จากคุณ : plotinus - [ 21 ธ.ค. 51 15:15:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ถึงคุณ Master foo bar #16 ผมก็เป็นหนึ่งคนที่จบปริญญาโท แล้วออกมาขายของ อยากจะออกความคิดเห็นว่า "แล้วทำไมเรียนโท ถึงเหมาะกับงานออฟฟิตมากกว่าล่ะ เพราะโอกาสในการคืนทุนของการเรียนโท มีสูงกว่านั่นเอง" มันอาจจะจริง แต่ไม่ถึง 50% และเป็นความจริงในระยะสั้นเท่านั้น จริงอยู่ถ้าเรียนโทในสายงานเฉพาะทาง อาจจะต้องออกมาทำงานบริษัท แต่ถ้าเรียนโทในสายงานบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์ หรือการเงินล่ะ ผมว่าการออกมาทำงานตัวเอง มีโอกาสมากกว่า และที่สำคัญ "ได้ใช้ความคิด ความสามารถที่มีอยู่ อย่างไม่ถูกใครจำกัด" และที่สำคัญที่สุด ผมเห็นด้วยกับ จขกท ที่ว่า เบื่อที่จะคุยกับ HR และต้องตอบคำถาม pattern อย่างเช่น - จงบอกข้อดี ข้อเสียของตนเอง - ทำไมถึงอยากทำงานกับเรา - ทำไมถึงออกจากบริษัทเก่า - คุณมองตัวเองในอนาคตอย่างไร - คุณมีแผนจะเรียนต่อหรือไม่ ..... มันเบื่อครับ จากคุณ : Morning Star - [ 21 ธ.ค. 51 16:35:03 ]

ความคิดเห็นที่ 21 Morning Star ผมเห็นด้วยนะ กับการได้ใช้ความรู้เหล่านั้นเพื่อการสร้างมูลค่าของตัวเอง ที่ผมต้องการสื่อ คือ การมีปริญญาโท เหมาะสำหรับงาน office มากกว่า การค้าขายด้วยตัวเองน่ะครับ แต่ถ้าการมีปริญญาโท ทำให้มูลค่าของการค้าขาย ได้มากกว่าการขายหมายถึง การขายแบบเฉพาะกำลังตัวเองคนเดียว แต่ถ้าเป็นการขายความรู้ความสามารถมา ในเชิงของการจัดการ การขายแบบคนมีความรู้ เพราะผมมองว่า การค้าขายแบบขายความคิด เป็นกิจการของตัวเอง มันก็คืองาน office ของตัวเอง และผมเองก็พยายามที่จะไปให้ถึงขั้นนั้น ผมเชื่อว่า คุณไม่ได้เป็นคนที่ขายของแบบในแรงงานตัวเอง แต่คุณขายในลักษณะของกิจการ มีคนช่วยทำงาน และคุณเป็นออกแนวคิดในการดำเนินการ นั้นแหละครับ office ของคุณในความหมายของผมละ จากคุณ : master foo bar - [ 21 ธ.ค. 51 17:46:24 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไม่ชอบเรียนจบมา แล้วยังต้องมาให้คนอื่นมาคอยวัด คอยเป็นฝ่ายเลือกเรา เราชอบที่จะเป็นฝ่ายเลือกทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า ชีวิตน่าจะ happy กว่าการที่มาคอยให้คนอื่นถามโน่น ถามนี่ แล้วก็เอาเราเข้าไปอยู่ในองค์เพื่อผลประโยชน์ของเค้า ทำมาก ก็ได้เท่าเดิม ทำน้อยก็ได้เท่าเดิม ไม่พอใจก็ต้องมาคอยกังวลใจ ว่าจะโดนเอาออกเมื่อไหร่ หรือเศรษฐกิจไม่ดี ก็มาคอยกลัวว่าจะโดนเลย์ออฟเมื่อไหร่ ไม่ชอบเวลาสมัครงานแล้วก็ต้องมาคอยลุ้นว่า จะเรียกสัมภาษณ์เมื่อไหร่ จะได้มั้ย ทำไมเราต้องมาคอยแต่ให้คนอื่นเค้ามาเป็นฝ่ายเลือกเราด้วยล่ะ มันสมองเราก็มี มือเท้าเราก็มี ไอ้คนที่จ้างเรา กับเรา ก็มีองค์ประกอบของร่างกาย มีสมอง มีอะไรเหมือนกันทุกอย่าง แล้วทำไมต้องให้คนอื่นมาตัดสินค่าของเรา มาคอยเป็นคนคัดเราล่ะ ทำไมเราไม่เป็นคนคัดสรรสิ่งดีๆ ให้กับชีวิตของเราเอง บอกตามตรง เราก็จบโท และก็เคยทำงานบริษัทที่เรียกได้ว่า ถ้าออกมาก็มีแต่คนด่า ว่าออกมาทำงานอาชีพขายเสื้อผ้าทำไม กินเงินเดือนบริษัทอย่างนั้นน่ะ ก็สบายอยู่แล้ว แต่ขอโทษ ออกมาทำ 5-6 ปีตั้งแต่ออกจากบริษัทนั้นมา เงินเดือนที่ใครๆ ก็บอกว่าเสียดายนัก เสียดายหนา ยังไม่ได้ซักกะขี้เล็บ ของงานที่ใครๆ เค้าเรียกว่าแม่ค้าขายเสื้อผ้าเลยหล่ะ จากคุณ : rose bullet (rose bullet) - [ 21 ธ.ค. 51 17:56:13 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เห็นพูดถึงเรื่อง HR กับการสมัครงานกันเยอะ  เราก็จะออกความเห็นในแบบเรามั่งนะ  ไม่ขอกล่าวถึงการจบโท จบเอก การศึกษาใด ๆ ทั้งสิ้น เราไม่เคยคิดว่าการที่ให้ HR พิจารณาเราจะเป็นอะไรที่เสียหาย  กลับดีซะอีก  เราจะได้รู้ว่าคนอื่นประเมินเราอย่างไร ปกติอยู่กับครอบครัว  พ่อแม่พี่น้อง  เห็นนิสัย/บุคลิกภาพเราตั้งแต่เด็กจนชิน  จนคิดว่าเป็นเรื่องปกติ  แม้เห็นข้อเสียเราเพียงน้อยนิดก็ไม่เคยคิดว่ามันเป็นข้อเสีย ปกติอยู่กับเพื่อน ๆ บางทีเพื่อนไม่ชอบบางอย่างที่เราเป็นแต่ไม่กล้าบอกตรง ๆ กลัวจะผิดใจกัน  เลยได้แต่พยายามมองหาข้อดีเพื่อมาชดเชยข้อเสีย  เพื่อเป็นเหตุผลในการคบเราเป็นเพื่อนต่อไป ปกติอยู่กับตัวเองไม่เคยมองเห็นข้อเสีย จุดด้อยของตัวเอง  เพราะคนรอบข้างที่ใกล้ชิด  น้อยคนที่จะบอกตรง ๆ ให้เราปรับตัว ต้องให้คนภายนอก (HR) ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเราเลย  ไม่รู้จักไม่มีอคติทางบวกหรือลบมาก่อน  เค้าประเมินจากสายตาที่เค้าเห็น ประเมินจากผลงานประสบการณ์ที่เราไปนำเสนอ  ถ้าเราไม่ใจแคบที่จะยอมรับคำประเมินเหล่านั้นจนเกินไป  เราว่าดีออกเราจะได้ปรับปรุงตัวเอง  เพราะนี่คือสังคมจริง ๆ ที่ไม่ใช่เพื่อน  ไม่ใช่พ่อแม่ ที่พร้อมจะให้คะแนนเป็นบวกกับเราอยู่แล้ว และเราไม่เคยมองว่าเราเป็นคนถูกเลือกแต่ฝ่ายเดียว  เราเองก็เลือกบริษัท  การจะได้ทำงานแต่ละที่นั้นเกิดจากการที่เราได้เลือกเค้าและเค้าได้เลือกเรา  ถูกใจกันทั้งสองฝ่าย (เราไม่เคยล่อนจดหมายสมัครงานมั่ว ๆ ทุกครั้งที่สมัครจะศึกษาค้นคว้าข้อมูลบริษัทแล้วว่าเงินเดือนขนาดนี้เค้ารับเราได้  สังคมเค้าแบบนี้เรารับได้  งานแบบนี้เราทำได้) เพราะงั้น  ไม่อยากจะให้มีอคติกับ HR มากจนเกินไปอ่ะค่ะ  ถ้าเป็นไปได้  การที่เค้าไม่รับเรา  น่าจะบอกอะไรเราได้หลาย ๆ อย่าง  ว่าเรามีข้อเสียอะไร มีจุดด้อยกว่าคนอื่นอย่างไร และควรจะปรับปรุงตัวอย่างไร แค่ความเห็นหนึ่งค่ะ :) จากคุณ : ลูกหมาตกน้ำ - [ 21 ธ.ค. 51 19:39:37 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กะลังเตรียมตัวจะต่อโท แต่คิดว่าจบมาจะขายของเหมือนกันค่ะ ^^ จากคุณ : -->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- - [ 21 ธ.ค. 51 20:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แต่ในอีกมุมมองนึง เราไม่อยากให้คนเอาคำที่ HR ตัดสิน มาเป็นสิ่งที่ใช้ในการตัดสิน ข้อดี ข้อด้อย หรือความเป็นตัวตนของแต่ละคนมากเกินไป หนึ่งเลย เพราะเราคิดว่า HR ยังไง ก็คือ คนนอก เป็นคนที่ไม่เคยได้รู้จัก สัมผัส ตัวตน ของคนที่มาสมัครงานมาก่อน (กระทู้อาจกลายพันธุ์นิดๆ นะคะ) คุณจะแน่ใจได้ยังไง ว่าคนนอกที่เพียงได้แค่ อ่านประวัติ resume ที่คุณสนใจ แล้วก็ test อะไรนิดๆ หน่อยๆ ให้ทำข้อสอบ หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่อยู่ในกระบวนการ คัดสรร คนเข้าทำงาน จะกลายมาเป็นเครื่องชี้วัด ในความเป็นตัวคุณ ความสามารถ หรือ ศักยภาพของคนๆ นึง เราคิดว่า HR ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้อง ทั้งหมด 100% บางทีการประเมินของเค้า อาจเป็นแค่ส่วนหนึ่งก็ได้ และเราก็ไม่อยากให้คิดว่า การที่เค้าไม่รับเรา จะต้องหมายถึง ว่า เรามีจุดด้อย หรือ มีอะไรที่ต้องปรับปรุง บางครั้ง เหตุผลมีร้อยแปด อาจจะไม่ใช่เพราะคุณยังมีอะไรที่ไม่ดี ไม่เพียงพอ ตรงข้าม ตัวคุณอาจจะยังไม่เหมาะสม กับคุณสมบัติ ที่เค้าต้องการ หรือเรียกว่า ยังไม่แมทช์กัน ก็ได้ คุณอาจจะมีคุณสมบัติที่ดีเกินไป เค้าเลยอยากได้คนที่รองลงมาหน่อย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียเงินเดือนเยอะ หรือ มีโควต้าอยู่แล้ว มีเส้นอยู่แล้ว หรืออะไรอีกหลายเหตุผล ที่จะมาเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่รับคุณเข้าทำงาน เราไม่อยากให้เอาคำตัดสินของ HR มาเป็นตัวประเมินความเป็นคนแต่ละคน และพูดตรงๆ เราก็ไม่เคยคิดจะให้คนที่ไม่เคยรู้จัก หรือรู้จักเพียงแค่ผิวเผิน จากการอ่านข้อมูลในกระดาษ จากการ test นิดๆ หน่อยๆ มาเป็นคนตัดสินอะไรในตัวคนอื่นด้วย จากคุณ : rose bullet (rose bullet) - [ 21 ธ.ค. 51 20:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ลูกหมาตกน้ำ HR เราไปเอาคำพูดของ HR มาตัดสินเราไม่ได้นะครับ... เพราะว่า HR ไม่ใช่เครื่องวัดมาตรฐานใดใดเลย การที่เค้าจะรับเรา มันมีองค์ประกอบหลายอย่างมาก ไม่ใช่แค่เรา บางที เราดีเกินไปเค้าเองก็จ่ายไม่ไหว ถมเถ ถ้าเค้าไม่รับเราเพราะเรื่องนี้ ก็สรุปไม่ได้ว่าเราไม่ดีพอนะครับ... บางทีถ้าเราเป็นคนดีแสนดี แต่บริษัทที่เราไปสมัคร เค้าต้องการคนเลวหน่อย แค่นี้ก็ จบแล้วครับ... หมายความว่า เสียงสะท้อนจาก HR ไม่ควรเก็บเอามาใส่ใจครับ... แค่ความเห็นหนึ่งเหมือนกัน เพราะตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยพบ HR มาก่อนครับ... จากคุณ : plotinus - [ 21 ธ.ค. 51 20:37:32 ]

ความคิดเห็นที่ 27 กำลังจบคับ ไม่อยากเป็นลูกจ้างใครเลยคับ อยากสู้ด้วยตัวเอง เราเก่งเราก็ได้เอง แต่ยังไม่มีทุนเท่าไหร่ เลยต้องสมัครงานไปก่อน ชอบกระทู้นี้จัง จากคุณ : treser[*_-] - [ 21 ธ.ค. 51 22:28:28 ]

ความคิดเห็นที่ 28 บางครั้งเราก็ติดกับดักของตัวเองนะครับ อย่างที่ว่า จะให้อาชีพที่เรียนมากำหนด อนาคตเราเพียงเพราะคำว่า  "  เสียดายวิชา " หรือว่า  "อยากมีรายได้ที่มั่นคงไปนานๆ  " บางทีเราก็ตอบตัวเองให้ถูก   ทำงานตามสายที่เรียนมา  จนอายุเยอะแล้ว  จะมาเสียดายอีกไหม  ว่า ถ้าหากตอนนั้น เราไม่ไปยึดกับ อีโก้หละ  ป่านนี้คงรวยไปแล้ว ก็ต้องถามตัวเองครับ  " อยากรวย" หรือ "  ไม่อยากเสียวิชาที่เรียนมา "    ให้กำลังใจ จขกท. ครับ จากคุณ : เจ้าชายชาเย็น - [ 21 ธ.ค. 51 22:39:10 ]

ความคิดเห็นที่ 29 มาต่อแล้วค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามานะคะ ============================ จริงอยู่ว่าเรียนโท เป็นการลงทุนราคาแพง สิ่งที่ได้มาก็คุ้มค่าที่จะนำมาใช้ในการดำเนินชีวิต ดิฉันเรียนโลจิสติกส์ค่ะ โลจิสติกส์เป็นศาสตร์อย่างหนึ่งในด้านการบริหาร ไม่ใช่แค่การขนส่ง รู้สึกว่าคิดไม่ผิดเลยที่เรียนสาขานี้ จบตรี เกี่ยวกับบริหาร เอกภาษาจีน ไม่แปลกเลยค่ะ ที่ใครๆก็ทักว่า "ไม่เสียดายวิชาหรอ" ที่มาตั้งกระทู้นี้ ไม่อยากให้เกิดการแตกแยกเรื่องเรียนจบตรีหรือโท หรือว่างานค้าขายหรือออฟฟิศ ดิฉันก็เคยทำงานออฟฟิศ ตำแหน่งเริ่มต้นในตำแหน่งที่ดีพอควร และเคยเป็นแม่ค้าขายของตามแผงที่ตลาดที่บ้านเกิดมาแล้ว แค่อยากมาแชร์ประสบการณ์เผื่อเพื่อนๆคนไหนต้องการค้าขาย จากคุณ : MaiEsTa - [ 21 ธ.ค. 51 23:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ต่อนะค่ะ จากที่ลดราคาให้ถูกเท่าชาวบ้านชาวช่องที่ขายกัน ลืมไปว่าสินค้าเราเป็น Unique ไม่เหมือนใคร จะมานำตัวเองเข้าทฤษฎี Red Ocean ทำไม ตรูมัน Blue Ocean ชัดๆ คราวนี้เลยมาวิเคราะห์กันใหม่ อะไรทำให้เราขายไม่ดี 1.สถานที่ เป็นโซนเปิดใหม่ ลูกค้านึกว่าโซนนี้ไม่มีอะไรขาย เลยไม่ค่อยเดินผ่านมา อันนี้เป็นปัจจัยภายนอก ที่วางแผนไว้ว่าจะทำโบรชัวร์แจก รอทางห้างโฆษณามา 20 กว่าวัน ไม่เป็นผลเล๊ย 2.คู่แข่งทางตรงที่คิดว่าผ้ามือสองด้วยกันเอง คิดผิดถนัดตา ผ้ามือสองที่ขายกันเป็นเสื้อผ้าแฟชั่น ส่วนเราขายชุดราตรี คู่แข่งทางตรง คือ ร้านที่ขายชุดราตรี มือ1 ซึ่งสำรวจแล้วมีประมาณ 3 ร้าน ส่วนข้อนี้ราคาที่ถูกมากเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เราเริ่มเข้ามาครองส่วนแบ่งการตลาด ซึ่งคาดหวังไว้ว่าส่วนแบ่งเราจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ 3.ตัวแม่ค้าเองนี่แหละ เกือบเป็นแม่ค้าที่ดีแล้วเชียว แต่บางครั้งไม่เรียกลูกค้า แนะนำลูกค้ายังไม่เก่งมาก อันนี้ต้องพัฒนากันต่อไป บอกตรงๆทำแผนการตลาดมาก็มาก รายงานก็หลายเล่ม เอาเข้าจริงๆ ชีวิตจริงยากกว่ารายงานปึกหนาๆซะอีก จากคุณ : MaiEsTa - [ 21 ธ.ค. 51 23:43:15 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ผมชอบความเห็นของคุณ master foo bar มากครับ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ความรู้ที่เรียนมาก็ไม่หายไปไหนครับ เพียงแต่จะแปรรูปไปเป็นส่วนใดของชีวิตเท่านั้นเอง เอาใจช่วยเจ้าของกระทู้ด้วยครับ  ดูแลสุขภาพให้เยอะๆ แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 23:58:45 จากคุณ : KatoriNaja - [ 21 ธ.ค. 51 23:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 32 สาวบริหาร กับ พยาบาลที่ผ่านชีวิตมาเยอะ ฮ่าๆๆ ไม่ใช่ใครอื่น ท่านแม่นั่นแหละ เมื่อความคิดไม่ตรงกัน ก็ต้องถกเถียงเป็นธรรมดา ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน อันนี้ยังใช้ได้ในยุคปัจจุบันนะเนี่ย ลูก บอกแม่ว่า "แม่ ขายของราคาต้องเป็น standard ไม่ควรลดราคาให้มาก" ส่วนแม่กลับบอกว่า"เราเป็นร้านเปิดใหม่ ลดนิดหน่อย ถือว่าซื้อใจลูกค้า เราอยากอาศัยปากต่อปาก ให้นึกถึงเรา ว่าถ้าเราเป็นลูกค้า เราอยากได้ร้านแบบไหน แม่ค้าที่เป็นยังไงยิ้มแย้ม พูดจาไพเราะ และขอบคุณลูกค้าทุกครั้ง ทั้งที่มาชมเฉยๆไม่ได้ซื้อไป และลูกค้าที่ซื้อไป การทำอะไรไม่ดี หรือแค่นิดหน่อยก็ลดไม่ได้ อีกหน่อยลูกค้าก็หายไปหมด" เฮ้ย เทศน์ซะยาวเลย ฮ่าๆๆ เออใช่ เรามัน Local Brand ที่นี่คือเมืองไทย คนไทยชอบให้ลดราคา มันคือจิตวิทยาอย่างหนึ่ง แบบว่าอย่างน้อยได้มีเรื่องเมาส์เพื่อนๆว่า ไปร้านนี้มา ตรูต่อแม่ค้าได้ตั้ง 20 บาท ภูมิใจยิ่งกว่าได้ขึ้นรถเมล์ฟรีแล้วมีที่นั่ง ฮ่าๆๆ จากคุณ : MaiEsTa - [ 22 ธ.ค. 51 00:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 จะโยงเรื่องสุขภาพพอดีเลยค่ะ คห 31 ========================= ชาวสีลมส่วนมากที่เห็นกันบ่อยๆ เบื่องานออฟฟิศ จะขายของ ลองมาดูกันอีกซักนิด สุขภาพของพ่อค้าแม่ค้า 1 เรื่องการทานอาหาร ไม่รู้พ่อค้าแม่ค้าคนอื่นเหมือนเรารึเปล่า "รีบกิน รีบเคี้ยว รีบอิ่ม" เรื่องนี้ไม่ค่อยมีผลต่อกระเพาะหนาๆของเราเท่าไหร่ 2 ทานน้ำน้อย เพราะเป็นคนกระเพาะปัสสาวะเล็ก ปวดฉี่ง่าย ทำให้เกิดการทานน้ำน้อยลงมาก เนื่องจากไม่อยากทิ้งร้านไปห้องน้ำ 3 อากาศและมลภาวะ เราขายสินค้าในห้าง ดีหน่อย อากาศเย็นสบายดีมาก มากจนต้องใส่เสื้อหนาว แต่ช่วงที่เคยขายของที่ตลาดนัด ฝุ่นเยอะมาก สูดเข้าปอดมากๆไม่ดีเท่าไหร่ จากคุณ : MaiEsTa - [ 22 ธ.ค. 51 00:10:18 ]

ความคิดเห็นที่ 34 สมัยเด็กๆ  ผมดูหนังเรื่องหนึ่ง  รู้สึกประทับใจไม่เคยลืม เรื่อง  ครูครับเราจะสู้เพื่อฝัน  Dead Poet Society เป็นเรื่องราวของครูคนนึงที่สอนให้เด็กรู้จักฉกฉวยวันเวลาไว้  และใช้ชีวิตไปตามความฝัน ตามแรงบันดาลใจ ในหนังมีตัวละครที่แสดงโดย อีธาน ฮอว์ค  ที่ภาพตอนจบยังคงย้ำเตือนจิตใจผมเรื่อยมา ว่าอย่ากลัว อย่าคิดมาก อย่าแคร์ความคิดคนอื่น จนสูญเสียวันเวลา และความฝันของตัวเอง จนไม่ได้ทำอะไร พอรู้สึกตัวอีกที ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง  ผิวหนังเหี่ยวย่น ตาฝ้าฟาง  นั่งเสียใจว่าที่ผ่านมามัวไปทำอะไร  ทำไมไม่ทำอยากที่อยากทำ ทำไมต้องแคร์ใคร   ที่ไม่แม้แต่จะสำคัญกับชีวิตเรา เอาใจช่วยนะครับ ^^ จากคุณ : วิญญาณ ความรัก ความรู้สึก - [ 22 ธ.ค. 51 00:38:28 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ไม่รู้ประเทศอื่นเหมือนประเทศไทยรึเปล่า เห็นใครขายดี ก็ขายตาม เราก็ประเภทนี้แหละค่ะ เห็นแล้วอิจฉา ทำไมขายดีจัง อยากขายบ้าง ก่อนที่จะมาลงตัวที่ขายของประเภทนี้ก็เขวอยู่หลายครั้งเหมือนกัน เพื่อนๆคนไหนที่อยากจะทำกิจการของตัวเอง อยากให้ลองวิเคราะห์ดูว่าตนเองสนใจอะไร เมื่อเราสนใจในสิ่งที่เราทำ มันจะเกิดแรงที่จะพยายามในการพัฒนาอยู่ตลอดเวลา เราผู้หญิงเซอร์ๆธรรมดา ไม่ชอบแต่งตัว ที่มาขายเสื้อผ้าเพราะชอบมองผู้หญิงที่แต่งตัวสวยๆ(ย้ำเลยว่า เป็นผู้หญิงล้านเปอร์เซ็นต์) เชื่อว่า ทุกคนมีความฝัน อยากให้ทุกคนค้นหาตัวเองให้เจอ และมุ่งมั่นทำตามฝัน แต่ความฝันนั้นต้องเป็นไปตามความจริงในปัจจุบันด้วยนะ เชื่อว่าทุกคนทำได้ ถ้ามีข้อมูลที่ดีอยู่ตลอด (เราได้จากการพูดคุยกับผู้มีประสบการณ์ อินเตอร์เนตและพันทิพนี่แหละ) มีโอกาสที่เอื้ออำนวย และที่สำคัญ มุ่งมั่นที่จะทำ และไม่ท้อถอย ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านคะ (จบดื้อๆเลย ดึกแล้วอาจจะพิมพ์วกไปวนมา มีคำถามหรืออยากให้เล่าส่วนไหนก็ถามมาได้นะค่ะ) -------------------------------------------------- จากคุณ : MaiEsTa - [ 22 ธ.ค. 51 00:39:38 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ผมไม่เห็นด้วยเลยกับความคิดประเภทที่ว่า "เห็นใครขายดี ต้องขายตาม" เพราะมันจะทำให้เกิด "สงครามราคา" ขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผลสุดท้ายก็เจ็บตัวทั้งเจ้าเก่าเจ้าใหม่ ใครสายป่านยาวกว่า ต้นทุนถูกกว่า ก็รอดตัวไป ที่เหลือก็ตาย .... ถ้าจะขายของ ทำธุรกิจอะไร น่าจะมองที่ความถนัด ความชอบ ของเรามากกว่า ว่าเรามีความสุขแค่ไหน กับการได้ขายของในร้าน ได้ทำธุรกิจตรงนี้ เพราะมันจะมีผลทำให้เราสามารถคิดค้นอะไรใหม่ ๆ ให้กับธุรกิจของเราได้หลากหลาย รวมถึงสามารถหาความรู้ใหม่ ๆ ได้ไม่รู้จักเบื่อ (ก็ชอบนี่) ลูกค้ามาที่ร้าน ก็พอใจเพราะว่าคนขายรู้จริง ของเค้าดีจริง เราก็ Happy ขายของได้ อย่างนี้น่าจะดีกว่า แถมไม่ต้องเครียด ไม่ต้องมีปัญหาสุขภาพ มาบ่น ๆ ว่า ทำงานหนัก เบื่อ ไม่มีเวลาพัก อะไรทำนองนี้อีกด้วย ประมาณว่า ทำงานที่ชอบวันละ 12 ชั่วโมง ยังสบายไม่รู้สึกล้าเท่าทำงานที่เบื่อสุด ๆ แค่ 4 ชั่วโมง เมื่อถึงเวลา ก็จะเจริญเติบโตอย่างยั่งยืน ไม่ซ้ายทีขวาทีบนเส้นด้ายที่เรียกว่า การแข่งขัน แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 04:49:42 จากคุณ : Morning Star - [ 22 ธ.ค. 51 04:46:35 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เข้ามาดู ... ได้ความรูั + ข้อคิดดีครับ กระทู้นี้ ... ^  ^ จากคุณ : D_YONG - [ 22 ธ.ค. 51 10:17:27 ]

ความคิดเห็นที่ 38 HR บางคนก็ดีนะ ให้คำแนะนำเราด้วยว่าเวลากรอกเงินเดือนควรจะกรอกประมาณเท่าไหร่ เพราะเรามักกรอกต่ำๆอ่ะ กลัวเขาไม่รับ เหอะๆ จากคุณ : comicclubs - [ 22 ธ.ค. 51 14:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 39 หลังจากเดินไปเดินมา ติดต่อทางห้างเหมือนหมาบ้า โดนกรอกยาฆ่าหญ้าผสมแฟ้บ - กร้าก  ขอยืมประโยคนี้ไปใช้บ้างนะคะ  อ่านแล้วนึกภาพออกเลย จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 22 ธ.ค. 51 16:21:48 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ประสบการณ์ทุกอย่างมีประโยชน์หมด เพราะเราไม่รู้หรอกว่าในอนาคตมันจะช่วยเราได้มากแค่ไหน เราเป็นเจ้าของบริษัทตั้งแต่อายุ 25 ธุรกิจเติบโตขึ้นตามลำดับ ไม่ถึงกะหวือหวา ทำได้ 2 ปี เจอพิษเศรษฐกิจ ดูแล้วดันทุรังไป จะไม่รอด เลยเลือกที่จะหยุดตอนนั้น แล้วเปลี่ยนไปทำอย่างอื่น เป็นเจ้าแรกในย่านนั้น  ผ่าฟัน 2 ปี จนลูกค้าติด  อีกแล้วครับท่าน เจอคนมาเปิดร้านประเภทเดียวกัน ดักหน้า ดักหลัง ดูแล้วจะเหนื่อยปล่าว เลยเปลี่ยนอีก ทำได้ประมาณ 2 ปี กำลังจะดีก็เจอปัญหาภัยธรรมชาติ มันนอกเหนือความควบคุมหนิหน่า ไม่เป็นไรเราเริ่มใหม่ เศรษฐกิจไม่แน่นอน ความเสี่ยงสูง  เป็นลูกจ้างเค้าดีกว่า แล้วรอจังหวะใหม่ ตอนนี้กินเงินเดือน สบายใจ สบายกระเป๋า สบายสมอง ต้นทุนชีวิตที่ผ่านมาช่วยให้ทำงานได้แบบสบายๆ มีมุมมองหลากหลาย มองเห็นปัญหา และเตรียมพร้อมรับมือปัญหาได้ สู้ๆ  ชีวิตนี้เป็นของเรา อยากให้เป็นแบบไหนต้องสร้างขึ้นมาเอง จากคุณ : pigzillar - [ 22 ธ.ค. 51 17:07:16 ]

ความคิดเห็นที่ 41 เป็นลูกจ้าง ทำให้เค้ารวย ถ้าเค้าดีเห็นผลงานเค้าตา ก็คงได้แค่คำชมเท่านั้น เงินเท่าเดิม อาจบวกนิดหน่อย... พอออกทำงานนอกสถานที่คาดหวังได้เบี้ยเลี้ยง ลูกพี่ลูกน้องดันเอาเงินเราไปกินเหล้าซะงั้น....นั้น..เงินตูนะเฟ้ย++ เป็นลูกจ้างนี้ uncontrol มันเยอะ สรุปแล้วเสียเงิน เสียเวลา เสียสุขภาพ ถามว่าเรียนสูงเสียดายไหม เสียดายมาก.. แต่เพื่อความอยู่รอดของชีวิตและอนาคต ผมก็เลือกนายตัวเอง...ทำไรได้ตังค์ เอาหมด!!! การศึกษาคือส่วนหนึ่งของชีวิต แต่การอยู่รอดเป็นทั้งหมดของชีวิต จากคุณ : khunzola - [ 22 ธ.ค. 51 19:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เกี่ยวป่าวไม่รู้ แต่แวะมาฝากข้อคิดที่ได้จากรุ่นพี่คนหนึ่งที่จบวิศวะ เกียรตินิยม จากมหาลัยระดับหนึ่ของประเทศ ทำงานวิศวะมาประมาณเจ็ดปีเงินเดือนเกินครึ่งแสน แต่เปลี่ยนมาขายของ ผม: พี่ไม่เสียดายความรู้กับประสบการณ์ที่เรียนกับทำงานมาตั้งหลายปีเหรอครับ ถึงลาออกมาขายของ พี่คนนั้น: พี่พึ่งรู้ตัวจริงๆ ว่าชอบอะไร ซึ่งมันก็ช้าไปหน่อย ตอนแรกก็คิดหนักอยู่ แต่ตอนหลังก็มาคิดได้ว่า จะเสียดายเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านไปแล้วหรือเสียดายเวลาทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 21:12:04 จากคุณ : Roby - [ 22 ธ.ค. 51 21:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ว้าว กระทู้เราถูกโหวตด้วย ขอบคุณทุกคนนะคะ วันนี้วันจันทร์ วันที่ทุกๆคนยุ่งอยู่กับงาน แต่เป็นวันที่พ่อค้าแม่ค้าสบายที่สุด เพราะขายไม่ค่อยได้เลย (สบายตัว แต่ไม่สบายตังค์) ตอนนี้พ่อค้าแม่ค้าทุกคนกำลังวุ่นเลยค่ะ ทางศูนย์การค้าจะขึ้นราคาค่าเช่าที่ ราคาสูงแบบอ่วมอรทัยเลย เรายังไงก็สู้ อีกประมาณ 10วันต้องทำสัญญากับทางห้าง ราคาเช่าจาก 9,150 บาท อาจจะขึ้นเป็น 12,000 บาท ไม่รวมค่าไฟ ยังไงจะมาเล่าประสบการณ์การทำสัญญากับห้าง ที่โหดใช่ย่อยเลย สัญญาคร่าวๆ มัดจำประมาณ 3 เดือน (อันนี้ไม่แน่ใจ) 1 ปี หยุดได้ 3 วัน ห้ามป่วย ห้ามเจ็บ ห้ามตาย ฮ่าๆ ห้ามปิดร้านก่อน 2 ทุ่ม ปิดก่อนเวลาเกิน 3 ครั้ง มีใบเตือน ขืนทำอีก ริบเงินมัดจำ ...คุณอึดพอรึยัง ที่จะค้าขาย... จากคุณ : MaiEsTa - [ 22 ธ.ค. 51 22:30:00 ]

ความคิดเห็นที่ 44 จบได้ดื้อมาก..  หวังว่าจะมาต่อใหม่.. อ่านแล้วสนุกดีครับ.. ใหนๆ ก็มีหัวข้อว่า จบโทมาละ......จากที่ผมอ่านประวัติชีวิตคนส่วนใหญ่ คนที่หารายได้ ได้มากๆ เค้าไม่ได้เรียนจบกันสูงนักหรอก.. คนรวยระดับโลกหลายคน เรียนไม่จบ กันด้วยซ้ำ... อย่างนี้ จะหาจุดคุ้มทุนกันอย่างไรล่ะเนี่ย.. ถึงจุดนี้ ผมพบว่า.. ต้นทุนที่สำคัญที่สุดของชีวิต ไม่ใช่เงินหรอกครับ.. จะว่าความรู้ ก็สำคัญนะ แต่ผมยังคิดว่าไม่ได้สำคัญที่สุด... ต้นทุนที่สำคัญที่สุดของเราคือ.. เวลา.. และเราแต่ละคน ก็มีไม่เท่ากันด้วย... ที่แย่ที่สุด คือไม่รู้ว่าเรามีอยู่เท่าไหร่.... ขอใครมาเพิ่มก็ไม่ได้ ถ้าเราสามารถย้อนเวลากลับไปได้จริง.. ผมอยากลองไปขาย ของกิน ขายอะไรดูตั้งแต่สมัยผมจบปอ หก... ผมอยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ป่านี้ชีวิตผม อาจจะมีเรืองราวมากมาย และมีรายได้มากกว่า การเป็นลูกจ้างที่ได้รายได้เยอะ ก็ได้ เชื่อเถอะว่าคนเรามีความมุ่งมั่น ทำอะไรก็สำเร็จครับ.. จากคุณ : MESMERIC - [ 22 ธ.ค. 51 23:05:02 ]

ความคิดเห็นที่ 45 อ่านมาถึงจุดนี้ ผมเลยอยาก แจม เจ้าของกระทู้ มาลองเล่าประวัติตัวเอง บางตอนบ้าง... ว่าถึงความ มุ่งมั่น...  และอะไร ที่ทำให้ผมเชื่อว่า ถ้าเรามีความมุ่งมั่น เราทำอะไรก็สำเร็จ ผมโชคดี ที่ตอนเด็กๆ เรียนได้ย้ำแย่มาก ตั้งแต่ ป.1 อ๋อไม่ใช่ซิ ตั้งแต่อนุบาล..  จนถึง ป.3 ผมจำได้ว่าอาจารย์ใหญ่ ได้เรียกผู้ปกครองของนักเรียน ที่ผลการเรียนแย่ และพฤติกรรมที่แย่กว่า เข้าไปพบ..  อาจารย์ใหญ่ ถามผมต่อหน้าพ่อ ผมว่า คุณเรียนมาได้อย่างไร จบ ป.1 มาด้วยเกรดเฉลี่ย 1.1 ผมตอบว่าอะไรในขณะนั้นมิอาจจำได้... แต่เหตุการนั้นทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า ผมนี่มันเป็นคนโง่.. และสร้างเส้นบางๆ แบ่งคนโง่ กับคนฉลาดเอาไว้ หลังจากที่อาจารย์ใหญ่เรียกไปอบรม ผมก็ยังไม่ละทิ้งผลการเรียนที่ย่ำแย่ อยู่เรื่อยมา โดยวิชาที่โง่ที่สุด คือภาษาอังกฤษ...  วิชาที่ชอบมากที่สุดคือศิลปะ สมัยผมอยู่ป.5 หลังจากที่ พ่อผมได้ดูสมุดพก ก็บอกว่า เรียนได้ขนาดนี้ ถ้าปล่อยออกไปคง ต้องไปขอเค้ากินแน่ๆ.. ตัวผมเองในสมัยนั้น อยู่ในกลุ่มเด็กหางแถว พวกเด็กหางแถวเราจะคุ้นหน้ากันทุกคน.. เพราะเราจะต้องมาสอบซ่อมร่วมกัน และ ปิดเทอม ในหลายภาคการศึกษา เราจะมีกิจกรรม มาเรียนซัมเมอร์ ร่วมกันอีก (อ๊ะๆ อย่าคิดว่า ไฮโซนะครับ ปิดเทอมไปเรียนซัมเมอร์.. ไม่ได้เรียนเมืองนอกเมืองนาอะไร แต่ จริงๆมันคือการมาโรงเรียน และเรียนเพื่อและสอบซ่อมรอบสอง เนื่องจากโง่มาก ซะจนสอบซ่อมรอบแรกไม่ผ่านนั้นเอง) แถมที่มาก็จะเป็นหน้าเดิมๆ ทั้งนั้น เด็กๆเหล่านี้จะมีการร่วมกลุ่มกันชัดเจน คือเด็กโง่ ก็อยู่กลุ่มเด็กโง่ไป หรือไม่ก็เป็นเศษ ไม่มีกลุ่ม เด็กฉลาด เค้าก็จะไปฉลาดๆ อยู่กับเพื่อนฉลาดๆของเค้า.. ทำให้ผมยิ่งเกิดความมั่นใจอย่างหนักแน่นว่า ผมเป็นคนโง่แน่นอน ลืมไปว่า โรงเรียนผมในสมัยนั้น จะมีโครงการพิเศษ สำหรับเด็กที่มีความสามารถในระดับต่ำเป็นพิเศษ  โดย หลักสูตรโครงการพิเศษนี้มีแทบจะทุกวิชา และมีมาตั้งแต่ ป.1 กันทีเดียว นักเรียนที่เข้าเรียนตั้งแต่ป.1 ในโครงการนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนที่มี IQ ต่ำเป็นพิเศษ บางรายจะโดนเพื้อนล้อว่า เอ๋อ.. หรือชื่ออื่นๆที่เข้าข่ายปัญญาอ่อน ตามแต่สมัยนิยมที่เด็กสมัยนั้นจะสรร มาเรียกหา.. ผมได้เข้าโครงการนี้ เมื่อ ป.สาม .. เป็นปีเดียวกับที่ โรงเรียนเริ่มสอนภาษาอังกฤษให้กับนักเรียน.. ก็เรียนกันเรื่อยมา จนป.6 อาจารย์ก็ให้ผม หลุดพ้นจากสภาพ การเป็นนักเรียนพิการทางสมอง ในวิชาภาษาอังกฤษ โดยให้เรียนกับเด็กนักเรียนปรกติได้.. แต่อาการผม ก็หาจะดีขึ้นไม่... ยังคงเรียนได้ตกๆหล่นๆ แข่งกันบ๊วย อยู่เช่นเดิม... จากอดีตฝังใจอันนี้ ทำให้ผมขีดเส้นหนาๆ แบ่ง กลุ่มคนออกเป็น สามสีกลุ่มหลักๆ คือ คนปัญญาอ่อน คนโง่ คนปรกติ และคนฉลาด ในเวลานั้นผมจัดให้ตัวเองอยู่ในกลุ่มคนโง่ ที่เกือบจะปัญญาอ่อน.. ผลการเรียนของผม ทำให้พ่อของผมได้อายผู้ปกครองของนักเรียนคนอื่นอยู่เสมอ ณ.วันศิษย์ลูก คือวันเวลาที่อาจารย์จะมีนัดกับผู้ปกครองของนักเรียนแต่ละคน และก็ประชุมรวมกัน... ว่าผู้ปกครองมีอะไรอยากจะฝากอาจารย์ หรือ อาจารย์อยากจะฝากอะไรถึงผู้ปกครอง..  ซึ่งจะมีกันทุกปี ปีละหน.. ช่วงเวลานี้ สำรับอาจารย์กับผมแล้ว จะเป็นเสมือนเวลาสวรรค์ ที่อาจารย์จะได้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจ ที่มีต่อผม ให้ผู้ปกครองฟัง.. (ต่อหน้าผู้ปกครองท่านอื่นด้วย เพราะป็นการประชุมแบบกลุ่ม กลุ่มละ สิบกว่าคน) เรียกว่าตั้งต่อ ป.1 พ่อผม ก็ได้อาย กันทุกปีร่ำไป... ผมเรียน โง่ๆ อย่างคงเส้นคงวามาตลอด แต่จะเรียนโง่ยังไง ผมก็เป็นคนโง่ที่มีวินัย.. คือการบ้าน ก็ลอกเพื่อนส่งมันทุกเช้า เรียนก็ไม่เคยโดด เพราะไม่รู้ว่าจะโดดไปใหน เพราะโรงเรียนดันอยู่ในมหาวิทยาลัย ถ้าจะโดดไปก็ต้องไปอีกไกล กว่าจะออกไปได้... แถม โรงเรียนมียามแน่นหนา และมีรั้วแหลมๆ ซึ่งโดดเรียนไปอาจหมายถึงชีวิตได้ (หลังจากนั้นมีรุ่นน้องปีนรั้วและผลาด จนเหล็กแหลมแทงทะลุปอด โรงเรียนจึงต้องตัดเหล็กแหลมออก) ความใฝ่ฝันและเป้าหมายในชีวิตสมัยนั้น ของผม คืออยากเรียนมหาลัย  สิ่งที่ผมทำคือดูนักศึกษามหาวิทยาลัย (โดยเลือกดู นักศึกษาคนที่ดูหน้าตาท่าทางโง่ๆ เซ่อๆซ่าๆที่สุด) และขอพรให้ มีปัญญาได้ร่ำเรียนมหาลัยอย่างพี่คนนั้นบ้าง  ก็บุญแล้ว.. จน ขึ้น ม.3 จุดเปลี่ยนในชีวิตผม ก็มาถึง... จุดเปลี่ยนนี้มันอยู่ที่ เงื่อนไขของโรงเรียน ที่มีอยู่ว่า นักเรียน ที่จะผ่านจากม.ต้น ไปยังชั้นม.ปลายได้นั้น เกรดเฉลี่ย ม.ต้น จะต้องเกิน 2.0 และ หากมีความประสงค์จะเรียนสายวิทยาศาสตร์แล้วนั้น เกรดเฉลี่ยของ ม.ต้น ทั้งสามชั้นปี รวมกันจะต้องมากกว่า 2.25 เวรกรรมละซิ.. เกรดเฉลี่ย ม.1 - ม.2 ของผมรวมกันยังไม่ถึง 2 ด้วยซ้ำไป... แล้วถ้าเลือกเรียนสายวิทย์ไม่ได้ ไอ้คณะเท่ห์ๆ ที่อยากเรียนทางด้านคอมพิวเตอร์ มันจะไปสมัครสอบเอนทรานซ์กับเค้าได้หรอ... (คนที่รู้คอมพิวเตอร์สมัยนั้นเท่ห์มาก เพราะมันต้องใช้ command line อย่างเดียว เมาส์ ยังเป็นเทคโนโลยี ใหม่ล่าสุดในสมัยนั้นที่ ราคาของเมาส์ยี่ห้อระดับกลางก็ราคาครึ่งหมื่น แถมมีโปรแกรมให้ใช้ได้ไม่กี่โปรแกรม) เอาละซิ... พอจะขึ้นม.3 ปุ๊บ ผมก็ต้องนั่งคำนวนกันทีเดียวว่า ม.3 นี้ ผมจะต้องได้เกรดเท่าไหร่ มันถึงจะเฉลี่ย ออกมาแล้ว เกรดเฉลี่ยรวาม จะต้องออกมา มากกว่า 2.25 ตอนนั้นจำได้เลาๆว่า เกรดเฉลี่ย ม.1 - ม.2 ของผมอยู่ในระดับ 1.8 กว่า ซึ่งก็ไม่ได้แย่มากอะไร.. แค่อยู่ในระดับ เกือบ พอใช้เท่านั้น.. เพราะ 2 เค้าแปลว่าพอใช้ นั่งคิดคำนวน บวกลบคุณหารดูแล้ว ผมต้องทำเกรดเฉลี่ย ในม.3 ทั้งปี ให้ได้ไม่ต่ำกว่า 3.2 หรือ 3.1 ปลายๆ... พ่อคุณแม่คุณเอ้ยยยย เรียนมาเกรด 4 ยังไม่เคยเห็น.. เกิดมาเคยได้เกรด 4 แค่วิชาศิลปะ กะ การฝีมืออยู่ไม่กี่เทอม วิชาหลักๆ นี่ลุ้น ตกแหล่ไม่ตกแหล่ ขอพรไหว้พระตั้งหลายหน กว่าจะสอบได้คาบเส้น.. จะให้ได้เกรดเฉลี่ยขนาด 3.2 นี่จะต้องทำยังไง ต้องไปขอพรที่วัดใหน แล้วจะบน ด้วยอะไรดี??????? แล้วพุทธิปัญญา ก็เกิดที่นี่เองครับ ว่าจะได้ เกรดเฉลี่ย 3.2 จากเด็กที่ เรียนได้ไม่ถึง 2 จะทำยังไง... ในตอนนั้นผมนั่งแจกแจงวิชาต่างๆออกมา ว่าอะไรเป็นวิชาที่ชอบ ที่ถนัด และอะไรเป็นวิชาที่ไม่ถนัด.. สรุปออกมาว่าเรียนได้ทุกวิชา ยกเว้นภาษาอังกฤษ..  ภาษาอังกฤษ ขุนไม่ขึ้นจริงๆ ถ้าเอาแค่ให้เรียนไม่ตก ผมก็ดีใจมากแล้ว.. ก็ต้องมาฟิตวิชาอื่น... คราวนี้มาดูวิชาอื่น.. พวก ศิลปะ... พละ นี่มันของตาย.. ยังไง เกรด 3 ขึ้นอยู่แล้ว.. แล้วพวก ภาษาไทยสังคม ล่ะ โอ้ยวิชาท่องๆ ฮึดท่องหน่อยก็ได้วะ แล้วพวก เลข กะวิทยาศาสตร์ ล่ะ.. อื่มม ก็ไม่ได้รังเกียจอะไร.. หัดทำการบ้านเองบ้าง น่าจะช่วยได้.. สรุปว่าเก็บหมดจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นวิทยาศาสตร์ สังคม ภาษาไทย พละ..ฯลฯ จนบางวิชาเรียกว่า ได้คะแนนแทบจะ top ของห้อง.. สรุปสุดท้ายปลายปี ได้เกรดเฉลี่ย 3.2 จากเด็กโง่สุดๆ กลายเป็นเด็กเก่งในทันได... เพื่อนๆ ไม่มีใครมองเราโง่อีกแล้ว... ผมผ่านขีดจำกัดของชีวิตได้ ณ.เวลานั้น เอง และได้เรียนรู้ว่า อะไรที่เราตั้งใจแล้ว เราต้องทำได้.. การจะผ่านขีดจำกัดได้ของผมถูกสถานการณ์ที่บีบบังคับ ด้วยชตาชีวิต.. ในเวลานั้นทำให้ผมได้เรียนรู้ว่า จริงๆ ความสามารถของคนเราไม่ได้มีขีดจำกัด เรื่องราวหลังจากนั้น กับวิชาภาษาอังกฤษที่ผมโง่สุดๆเป็นอย่างไรรู้มั๊ยครับ..... ปัจุบัน ผมก็ยังไม่เก่งภาษาอังกฤษอยู่ดี 555 แต่ก็ได้มาทำงานเป็นลูกจ้างชาวต่างประเทศ อยู่ในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก... ก็เอาว้า... อย่างน้อย ตอนนี้ถึงไม่เก่ง ตรู ก็ไม่โง่ ภาษาอังกฤษ ละกัน... เขียนมาทั้งหมดนี้ อยากฝากไว้ ให้กับน้องๆที่ทำอะไรแล้วล้มเหลวหลายๆครั้งนะครับยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเรียนแล้ว ผมบอกได้เลยว่า ครั้งหนึ่ง ผมโง่กว่าคุณแน่ๆ..... อยากจะทำอะไรให้สำเร็จ ขอแค่มีความมุ่งมั่นครับ.. เชื่อเถอะ.. สำเร็จแน่นอน.. ฝันดี จากคุณ : MESMERIC - [ 23 ธ.ค. 51 00:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เขียนได้ใจ ประสบการณ์ได้ความรู้ดีจริงๆ ;)) จากคุณ : มดแดง (mpl2004) - [ 23 ธ.ค. 51 00:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 47 1 ปี หยุดได้ 3 วัน ห้ามป่วย ห้ามเจ็บ ห้ามตาย ฮ่าๆ - อู้ย  ดีนะ  ข้าเจ้าไม่ได้ขายของในห้าง -_-'  เรายิ่งป่วยบ่อยอยู่ด้วย  อู้ย ๆ ๆ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 23 ธ.ค. 51 01:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 48 Eureka 2009! จากคุณ : กลยุทธ์ธุรกิจสู่ปีที่ 2ที่นี่ (kuddle) - [ 23 ธ.ค. 51 06:18:25 ]

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านที่ คห 44 45 ที่คุณ MESMERIC โพสต์แล้ว..ใช่เลย.. พูดเหมือนที่ผมอยากพุดเลย... เห็นด้วยว่า..ต้นทุนของเรา..ไม่ใช่เงิน หรือ การศึกษา แต่คือ เวลา... ว่า เราจะบริหารเวลา ยังไง??ให้เป็นประโยชน์ต่อตนเองและคนอื่นได้???? ซูฮก จขกท.ที่กล้าและสนุกไปยืนขายของในร้าน(ทั้งๆที่เรียน ป.โท) คนไทย(ส่วนใหญ่)จะติดภาพ..ว่าต้องเลิศหรู... เราจึงเห็น คนไทยกินเหล้านอก ขี่รถคันโตๆ สร้างบ้านหลังใหญ่ๆ.. ทั้งๆที่ไม่มีความจำเป็น..แต่เพราะเพื่อภาพลักษณ์.. ผมเคยไปพูดที่ราชภัฏแห่งหนึ่งว่า... ร้านขายของ..ผมไม่สามารถรับเด็กจบ ป.ตรีเลย... เพราะเด็กพวกนี้ขาดความอดทนที่จะทำงานแบบนี้. เวลาจัดของ ม๊อบพื้น เช็ดกระจก..จะอายเพื่อน(ถ้าเพื่อนมาเจอ)... เค้าเหล่านั้นจะถามว่า..ทำไมเรียนตั้งสูงมาทำงานแค่นี้...????? แต่ความจริงนั้น..งานค้าขายนั้นอิสระ..และท้าทาย.. ที่สำคัญผลตอบแทนที่ได้ย่อมคุ้มค่ากว่า การเป็นลูกจ้างแน่นอน.. เพียงแต่ว่า คุณจะมีความอดทนและความทะเยอทะยานพอหรือไม่??? เอาใจช่วยเจ้าของกระทู้ ครับ.. ขอให้ ขายดี กำไรเยอะๆนะครับ.. จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 23 ธ.ค. 51 08:11:40 ]

ความคิดเห็นที่ 50 กระทู้ยาวดีครับ ออกตัวไว้ก่อนว่าผมเป็นมนุษย์เงินเดือนนะครับ และ ผมก็ไม่ได้อยากไปเปิดกิจการ เพราะตอนนี้ ผมชอบเป็นมนุษย์เงินเดือน หากเทียบรายได้ยอดขายรายปีก็คงไม่เท่าไหร่ หากตีเป็นกำไรสะสม (เงินเก็บ) ก็คงประมาณ 50% เพราะค่าใช้จ่ายส่วนตัวน้อย แต่หากมองการณ์ไกล หลังเกษียณไม่มีธุรกิจเลี้ยงตัวเอง ... นี่แหละทำให้คนมองว่าเจ้าของกิจการจะดีกว่า ลูกจ้างกับเจ้าของกิจการต่างกัน ตรงที่ ลูกจ้างต้องเพิ่มมูลค่าตัวเอง ส่วนเจ้าของกิจการต้องสร้างกระแสเงินสดจากเงินลงทุน (รวมถึงอะไรหลายๆ อย่างเยอะแยะ) ความรับผิดชอบก็ต่างกัน สัญชาตญาณก็ต่างกัน ผมคงไม่เขียนอะไรมาก เพราะผมเป็นลูกจ้าง มุมมองผมจึงไม่กว้างพอ ที่จะวิจารณ์เจ้าของกิจการครับ ... ... แต่สิ่งหนึ่ง ที่ผมเป็นว่าลูกจ้างหรือเจ้าของกิจการต้องมีเป็นพื้นฐาน คือ ความอดทน และ เอาใจใส่งาน ยกตัวอย่าง เอาประสบการณ์ที่ผมไปเป็นลูกค้า ร้านอาหารต่างๆ ก็แล้วกัน บางร้านเอาเปรียบ ไปนั่งคนเดียว ยกน้ำแข็งมาเป็นถัง สั่งไข่เจียว ทอดมาให้ยังกับกิน 5 คน คิดจานละ 60 บาท ... ผมมีจ่าย ไม่ต่อว่าด้วย แต่ผมเลิกกินร้านนั้นไปเลย ... หากเขาไม่เอาเปรียบผมด้วยไช่เจียวจานละ 60 บาทนั้น เขาอาจจะได้ผมเป็นลูกค้าประจำ พอครอบครัว พ่อแม่ พี่น้อง มีกินข้าวประจำก็ได้ เงินสดที่ได้ในอนาคตมันมีค่ามหาศาลก็ เงิน 60 บาทนี่นัก นี่แสดงถึงความไม่เอาใจใส่งาน มันลาม ไม่ซื่อสัตย์ต่อธุรกิจ เอาเปรียบลูกค้า ไม่มีสามัญสำนึก ตัวอย่างที่สอง ผมไปซื้อเฟอร์นิเจอร์ แวะไปดูร้านอาแปะ (แถวไหนไม่บอกนะครับ จะหาว่าขายของ) ก็ไปถามๆ ดูๆ ของ koncept ... แกคุยแนะนำดี ผมก็ไม่รู้ราคามาก่อนหรอกว่าแกขายถูกกว่าห้างมากๆ ... แต่แกพูดจาดีมาก แถมบอกว่า ในรูปดูแล้วไม่เห็นของจริง ลองไปดูที่ห้างก็ได้ เทียบราคาได้เลย ถ้าพอใจแล้วโทรมาบอกรุ่น จะไปส่งให้ที่บ้านเลย เงินทองไปเก็บกันที่บ้านก็ได้ ... สรุปคุยกันอยู่สองสามวัน ผมก็ซื้อของร้านแกไปประมาณ 50,000 จากนั้นสองสัปดาห์ เพื่อนผมจะซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านใหม่เหมือนกัน ผมเลยแนะนำร้านนี้ไป ... เขาซื้อหมดไปอีก 200,000 ... ... ... เขียนมาคุณอาจจะงง ว่ามันเกี่ยวอะไรกับการเป็นเจ้าของวะ ตรูก็ขายของของตรู ต้องขาย ต้องเอากำไร หงุดหงิดมันต่อถูกมากเลยเว้ย ... ผมอยากให้ จขกท. อดทนและเรียนรู้การขาย การคุยกับลูกค้า การควบคุมอารมณ์กับความคาดหว้ง หากลูกค้าถามมาก ดูมาก แต่ไม่ซื้อทันที ... บางที เราคุยถูกคอลูกค้า เรียกว่าไม่ซื้อหาแต่มาคุยกันได้ทุกๆ วัน หากเขาต้องซื้อของขึ้นมาจริงๆ เขาจะนึกถึงเราเป็นอันดับแรก และจะแนะนำลูกค้าคนอื่นๆ ด้วย บางทีตำราขายของจากตะวันตก จะเป็นการลงทุนสูง สร้าง brand สร้างภาพ แต่เพราะสังคมตะวันตกมีการระดมทุน มีตลาดทุนที่มีพลัง มีเทคโนโลยี มีการเมือง การผูกขาด การบังคับ คุณเคยเห็นทุนตะวันตกมาแข่งแบบยุติธรรมกับทุนตะวันออกหรือไม่ ตำราขายของแบบตะวันออก หรือ แบบจีน จะเน้นสายสัมพันธ์ พูดคุยกับลูกค้า ซื่อสัตย์ ไม่ไช่ราคาถูกเข้าว่าแต่เน้นสมเหตุผล ... และ สร้างรากธุรกิจให้มั่นคง อย่างเครือ"มาม่า"เป็นต้น ... ... ไม่รู้จะเป็นประโยชน์บ้างหรือเปล่านะครับ แต่มุมมองจากผม (มนุษย์เงินเดือน) เป็นแบบนี้ คงมีประโยชน์บ้าง ไม่มากก็น้อยนะครับ ขอให้ทำกิจการแล้วมีความสุขครับ จากคุณ : KENG76 - [ 23 ธ.ค. 51 10:20:42 ]

ความคิดเห็นที่ 51 กระทู้นี้มีสาระดีคะ อ่านแล้วได้แง่คิดดีมากเลย เราเป็นคนหนึ่งที่จบโท และก้าวเข้าสู่ออฟฟิศ ไปอีกหนึ่งคน ไม่ใช่ไม่อยากมีธุรกิจของตัวเอง อยากมาก เพียงแต่ว่า เราไม่มีทุนคะ สักวันหนึ่ง เก็บเงินได้สักก้อน จะมาเป็นเจ้านายตัวเอง ขอให้ขายดี ๆ นะคะ จากคุณ : คนจนรุ่นสุดท้าย - [ 23 ธ.ค. 51 17:04:26 ]

ความคิดเห็นที่ 52 จบโทเหมือนกัน เบื่อกับการเจอเจ้านายที่ไม่ค่อยดี ก็เลยต้องลาออกจากงาน อยากทำธุรกิจของตัวเอง เลยเข้ามาเก็บเกี่ยวประสบการณ์จาก จขกท. จากคุณ : น้องแตงโมหว๊านหวาน - [ 23 ธ.ค. 51 20:26:51 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะค่ะ ก่อนอื่นมาบกก่อนว่ากำลังศึกษาอยู่ ยังไม่จบ ป.โทเลย ก่อนที่จะตัดสินใจมาค้าขาย ก็คิดนานเหมือนกัน มี Angle กับ Devil ตีกันตลอดเวลา ...อยากจะทำงานตำแหน่งดีๆ บริษัทดีๆ ทางด้าน logistics ที่เลือกทางด้าน logistics เพราะว่า หลงเสน่ห์ตู้คอนเทนเนอร์ ไม่ผิดหรอค่ะ ตู้คอนเทนเนอร์ที่มันวิ่งไปวิ่งมากับรถหัวลาก ที่มันกองกันอยู่ที่ ICD (Inland Container Depot) หลากสีสันสวยงาม ใครนะช่างคิดค้นตู้สี่เหลี่ยมตู้นี้ ทำให้ระบบการกระจายสินค้าทั่วโลกเป็นมาตรฐาน และสะดวกสบาย... ขอเล่าตั้งแต่เด็กๆ เหมือน คห 44 แล้วกันนะค่ะ ดิฉันเป็นลูกคนแรกในบรรดาพี่น้อง 3 คน เกิดมาเรียนปานกลางมาตลอด ชอบดูละครทีวีเป็นชีวิตจิตใจ เป็นลูกคนเดียวที่พ่อต้องบังคับให้อ่านหนังสือ พ่อกับแม่รับราชการทั้งคู่ พ่อเป็นนักวิชาการกระทรวงเกษตร แม่เป็นพยาบาล ตอนนี้ก็ตำแหน่งนักวิชาการ ตอนเด็กๆเงียบ พูดน้อย โตมาพูดมาก(จนเกินไป) เป็นคนไม่เรียบร้อย ไม่วางแผนชีวิต ถ้าเป็นสมัยนี้เค้าเรียกกันว่า "เด็กติส" จะเป็นลูกคนเดียวที่พ่อต้องสอนทุกวัน ระหว่างนั่งรถไปโรงเรียนทุกวันว่า "ขยันเรียน เรียนให้ได้เกรดดีๆ จะได้งานที่ดี เงินเดือนสูงๆ" ตอนเด็กๆเรียนโรงเรียนที่ลูกผู้ดี รวยๆเรียนกัน เป็นโรงเรียนประถมประจำจังหวัด ทำให้เห็นแต่มุมสว่างของชีวิตมนุษย์ ต่อมาสอบเข้า ม.ต้นโรงเรียนดังไม่ได้ ต้องระเห็จมาเรียนโรงเรียนข้างบ้าน ที่ได้ชื่อว่าเด็กเกที่สุด ตามเพื่อนมั่ง ตั้งใจเรียนมั่ง จนจบ ม.ปลาย แต่ยังไม่รู้ว่าชอบเรียนอะไร รู้ว่าเรียนฟิสิกส์แล้วมีความสุข เรียนเคมีแล้วสบายใจ แต่เกรดก็ไม่ดีทั้ง 2 ตัวนั่นแหละ จากคุณ : MaiEsTa - [ 23 ธ.ค. 51 22:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 54 ต่อ ... ตอนเอ็นทรานซ์ ก็ไม่มั่วมั่ง ทำข้อสอบมั่ง จนคะแนนดี ดีได้ไงไม่รู้ เอาเป็นว่า คะแนนสอบตรงรอบแรกเข้าได้ทุกคณะ ยกเว้น แพทย์ เภสัช กรูจะเรียนอะไร.....   (คำถามนี้ทุกคนน่าจะเคยเจอ) ใจจริงตอนนั้นอยากเรียนอุตสาหกรรมเกษตร แต่ในใบเลือก เค้าหมายเหตุไว้ว่า คณะนี้จบไปผู้ชายจะมีโอกาสได้งานมากกว่าผู้หญิง แม่ไม่ให้เลือก แง้ววววว แม่เลยจ้างให้ลงเรียนบริหาร เอกภาษาจีน เรียนก็เรียน แต่แล้วก้อไม่ชอบ จะซิ่ว แม่ถามมาคำนึงว่า "ออกไปแล้วจะเรียนอะไร ถ้าตอบไม่ได้ ก็ทนเรียนให้จบดีไหม เสียดายเวลา" แล้วก็เรียนจนจบด้วยเกรดเฉลี่ยอันเลวร้าย 2.65 และแล้วผลจากการเรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ และไม่สนใจก็มาถึง จบแล้วขออยู่บ้านเพื่อค้นหาตัวเอง ค้นหาตั้งแต่ ขายของแบบกับดิน ขายกิ๊ฟชอบตลาดนัด ขายสมุนไพร และลองมา กทม มาเรียน ตัวแทนออกของ ที่แถวคลองเตย เกิดมา 22 ปี มีความสุขในการเรียนก็วันนี้แหละ เรียนจบก็ออกหางานแนวๆนี้ ทำงานเป็น Co-ordinate อยู่ไม่ถึงปี ตัดสินใจออก มาทำสิ่งที่เราทำแล้วถนัดและมีความสุขมากกว่า คนไหนเป็นพ่อแม่ตอนนี้ อยากให้สอนลูกให้ค้นหาตัวเอง เรียนรู้ทุกๆอย่าง หรือใครที่คิดจะเรียนต่อ ค้นหาตัวเองให้เจอ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไร อย่าเสียดายเวลาที่เรียนช้าไป 2-3 ปี จงเสียดายที่ว่า ถ้าตัดสินใจพลาดไป เสียดายเวลาทั้งชีวิต "เป็นหมอแล้วรวย ทำงานออฟฟิศแล้วสบาย" จริงหรือ.. น้องชายดิฉันเรียนเก่งมากจนมีแต่คนถามว่า ทำไมไม่เรียนหมอ เค้าหลงรักตัวเลขตั้งแต่จำความได้ ท่องสูตรคูณได้ ตั้งแต่อายุ 3 ขวบปลายๆ แล้วทำไมต้องให้เค้าไปเรียนอะไรตามกระแสด้วยละค่ะ ในเมื่อเค้านั่งๆนอนๆคิด ก็ได้สมการประหลาด ที่เข้าชิงรางวัลได้ ไม่ต้องคิดว่าอนาคตจบมาต้องทำอะไรแล้วรวย ชอบสิ่งใด ทำสิ่งนั้น อดีตเรียนกีฬา เรียนทำบ้าหรอ ปัจจุบันเป็นโค้ช เป็นเทรนเนอร์ เรียนรำไทย ไปเต้นกินรำกินทำไม ปัจจุบัน เป็นอาจารย์สอน เปิดโรงเรียนกันใหญ่โต ดิฉันคิดว่า ดิฉันยังโชคดีที่ยังพอจะหาแนวทางชีวิตตัวเองเจอ ถึงตอนนี้รายได้ยังไม่เพียงพอนัก แต่ก็มีความสุขกับชีวิต และความสุขนี้แหละ จะเป็นตัวผลักดันและเป็นแรงบันดาลใจให้คุณพัฒนาหลายสิ่งขึ้นมาได้ ..ดิฉันเชื่ออย่างนี้ ทุกอย่างจะดีได้ อยู่ที่ทัศนคติที่ดี... จากคุณ : MaiEsTa - [ 23 ธ.ค. 51 23:16:26 ]

ความคิดเห็นที่ 55 ทำสิ่งที่ชอบ สู้ในสิ่งที่รัก ทำชีวิตให้มีความสุข ตัวเงินเป็นแค่ตัวช่วยที่จะทำให้มีความสุขได้ง่ายขึ้น แต่บางคนกลับไปยึดถือว่า เงินนั้นคือความสุข พอขาดมัน ก็เลยทุกข์ ทั้งๆ ที่ความสุข มันสามารถหาได้แม้ไม่ต้องซื้อด้วยเงิน จากคุณ : jezo - [ 24 ธ.ค. 51 14:05:22 ]

ความคิดเห็นที่ 56 เป็นกระทู้ที่ชอบมากที่สุดแห่งปีเลยนะคะเนี่ย โหวตค่ะ จากคุณ : ton-orr - [ 24 ธ.ค. 51 15:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 57 เห็นแล้วอบอุ่นค่ะ ร่วมเป็นกำลังใจให้เจ้าของด้วยนะคะ  ตอนนี้ก็เป็นเจ้าของร้านเหมือนกัน  ในขณะที่เพื่อนๆเป็นมนุษย์เงินเดือน   บางครั้งการทำร้านก็ท้อเหมือนกัน  เพราะต้องมีความรับผิดชอบหลายอย่าง  รวมทั้งความคาดหวังของคนรอบข้างด้วย  แต่ส่วนมากก็ผ่านวันตคืนที่เลวร้ายมาได้ค่ะ จากคุณ : jintean - [ 24 ธ.ค. 51 21:12:16 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ขอให้เป็นตามนี้ ร้านนี้ค้าขายแล้วรวย นะครับ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 24 ธ.ค. 51 23:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 59 สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : arata_arty - [ 25 ธ.ค. 51 01:45:19 ]

ความคิดเห็นที่ 60 เรียนโท เพราะ อยากเรียน สาขาที่เรียนมันน่าสนใจ (ต่อยอดความรู้เดิม) ขายของ ก็คือทำกิจการของตัวเองนั่นแหละ แต่จะอยู่ในรูปบริษัท หรือร้านค้า ก็เจ้าของกิจการเหมือนกัน ส่วนตัวก็ไม่เคยคิด เอาต้นทุนเรียนโท มาคำนวณรายได้ เพราะรู้สึกว่ามันไม่ค่อยมีผลมากนัก เรียนเอามัน (แต่ก็นำมาใช้ได้จริง) ทุกวันนี้ทำกิจการเอง เพราะ ไม่อยากทำงานบริษัทแล้ว ไม่มีอะไรอยากจะรู้แล้ว และมีอะไรที่ยากทำอีกเยอะแยะ ในแง่ของรายได้ ก็ดีกว่าทำงานบริษัทเยอะมาก เพราะใช้เวลาหาเงินให้ตัวเองเต็มที่ แต่ความจริงตอนนี้ใช้แค่ความรู้ที่เรียนป.ตรีมาเท่านั้น แต่ความรู้ป.โท คงได้ใช้เมื่อกิจการเติบใหญ่ขึ้น ไม่เคยเสียดายเวลา และตัง ที่เรียนป โท ไป แล้วต้องมาขายของแบบนี้ เพราะระหว่างทางนั้น ประสบการณ์ และความรู้ที่ได้มา มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้มแล้ว จากคุณ : ไม่มีวันนั้น คงไม่มีวันนี้ (RebmemeR) - [ 25 ธ.ค. 51 04:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 61 ทำอะไรแบบพึ่งพาตัวเองไว้บ้างก็ดีคุณ เชื่อผม สมัยนี้อะไร ๆ มันก็ไม่แน่นอน ยิ่งตำแหน่งสูง ๆ การเมืองเยอะ โดยสอยเอาง่าย ๆ ทำอะไรกันเหนียวไว้ก็ดี จากคุณ : ฟ้าลั่น - [ 25 ธ.ค. 51 13:21:23 A:58.64.56.137 X: TicketID:091427 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ความคิดเห็นที่ 61 จากคุณ : ฟ้าลั่น - จริงครับและเห็นด้วยกับความเห็นนี้ครับ... ทีทำงานผม มี่พี่คนนึงขอ อยู่ในตำแหน่งที่ทำอยู่ไปจนตาย อย่าได้โปรโมทฉันเลย..... เพราะตำแหน่งสูงกว่านี้แค่นิดเดียว... มันก็หนาวๆร้อนๆได้ทุกเมื่อ... 55 ลองคิดเล่นๆดูตามหลักเหตุและผลแล้วกันครับ คุณผู้อ่านลองคิดว่าเงินเดือนเท่าไหร่ถึงเยอะสำหรับคุณ... ห้าพัน ห้าหมื่น ห้าแสน หรือล้านห้า ต่อเดือนเป็นไง??? (จะบอกห้าล้านเดี๋ยวหาว่าเวอร์เกิน. :P แต่ ตำแหน่งลูกจ้างที่ได้รายได้ระดับนี้มีแน่นอนครับเชื่อผม) ลองคิดว่าหากมีตำแหน่งที่ได้รับเงินเดือนมากกว่า 10 เท่าของรายได้ต่อเดือนที่คุณคิดว่าเยอะมากที่สุดแล้ว (คือมากกว่าที่คุณคิดว่ามากสุดๆไปอีกสิบเท่า)... ตำแหน่งพวกนี้ มันน่าเข้าไปทำมั๊ยครับ??? ไม่ต้องตอบผมครับ...ใครๆก็อยากทำครับ.. ใครมีเพื่อนมีพี่มีน้อง ก็หาเส้นสายให้ได้เข้าไปทำทั้งนั้นแหละ.... ดั้งนั้น ถ้าไม่เจ๋งจิงเก้าอี้ มันจะร้อนนนน เหลือหลายเลย... ต่อให้เจ๋งจริง แต่บางทีดั้นไม่ได้เป็นเพือนเนวิน.. ตอนเด็กๆไม่คบมัน เพราะเห็นว่ามันนิสัยไม่ดี เลยไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับเค้า... ก็โดนสอย เอาง่ายๆครับ :P แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 22:16:38 จากคุณ : MESMERIC - [ 25 ธ.ค. 51 22:14:53 ]

ความคิดเห็นที่ 63 เป็นกระทู้ที่ดี และตรงใจมากๆ ค่ะ เป็นกำลังใจแรงๆ ให้จขกท ด้วยนะคะ เราเองก็เป็นคนหนึ่งที่ยังค้นหาตัวเองไม่เจอ ตอนนี้ทำงานเป็นธุรการทั้งๆ ที่จบมหาวิทยาลัยชื่อดัง คณะบริหารธุรกิจ สาขาการตลาด เกรดเฉลี่ย 3 กว่าๆ ขณะที่เพื่อนแต่ละคน เกรดไม่สูงเท่าไร แต่ได้งานดีๆ เงินเดือนสูงๆ บริษัทใหญ่โตกันไปหมดแล้ว เท่าที่วิเคาระห์ตัวเอง เราเลือกเรียนการตลาดทั้งๆ ที่เป็นคนเงียบมาก(ถึงมากที่สุด) เพราะตอนนั้นคิดว่ามันโก้เก๋ จบมาแล้วไปสมัครงานหลายที่ก็ไม่ได้ บุคลิกการตลาดเงียบๆ อย่างเราคงไม่ค่อยเข้าตา HR ....มั้งคะ คำถามยอดฮิตจากคนรอบข้างคือ "ไม่คิดจะเรียนต่อโทหรือ?" เราตอบว่าไม่ค่ะ เพราะถ้าให้เรากลับไปเรียนเกี่ยวกับธุรกิจซึ่งเป็นสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบอีก เราจะทรมานตัวเองไปเพื่ออะไร หลังปีใหม่เราจะไปเรียนศิลปะอย่างที่เราชื่นชอบมานานแล้ว คราวนี้ไม่สนแล้วว่าใครจะคัดค้านอย่างไรก็ตาม แล้วก็คิดจะขายของทางอินเตอร์เน็ต ไม่อยากหางานใหม่แม้จะไม่ชอบงานที่ทำอยู่ก็ตาม เพราะไม่อยากเป็นลูกน้องใครอีกแล้ว อย่างไรก็ตาม เราว่าควรยึดหลักเศรษฐกิจพอเพียง และหลักธรรมะว่าเราควรพอใจที่สิ่งที่เรามีค่ะ ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักและมีความสุขในสิ่งที่ทำก็พอแล้ว... จากคุณ : PichaNan - [ 26 ธ.ค. 51 14:05:37 ]

ความคิดเห็นที่ 64 อ่านอยู่นาน ทนไม่ไหว เพราะตรงกับตัวเองเหลือเกิน ผมเป็นคนกรุงเทพฯ จบ ป.ตรี มาเมื่อปี 2544 คณะมนุษย์ศาสตร์เอกภาษาฝรั่งเศส ที่ ม.รัฐ แห่งหนึ่งแถวสุขุมวิท 23 ตั้งแต่จบมา ไม่เคยผ่านงานขายเลย ทำงานเป็นลูกจ้างเขาทั้งในประเทศ และต่างประเทศ ทั้งเจ้านายคนไทย และคนต่างชาติมา 7 ปี และเมื่อ ก.ค. 51 ได้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในอาชีพการงานของผม นั้นคือ ออกมาค้าขาย แต่ไม่ได้ลุยคนเดียวนะครับ พอดีแฟนก็ออกมาค้าขายเหมือนกัน แต่เธอออกมาค้าขายเกือบ 3 ปีแล้ว ขายรองเท้าสตรี สิ่งที่สูญเสียไปกับการค้าขาย - ไม่มีเวลาส่วนตัวในวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ และหลังเลิกงาน - ไม่มีเพื่อน(ร่วมงาน) ไม่มีกิจกรรม ไม่ได้เจอเพื่อนสนิทอีกด้วย - ไม่เจอสาวออฟฟิตสวยๆ (ได้แค่มอง ดันมีแฟนแย้ว) - ไม่เจอพ่อแม่เพราะออกมาค้าขายที่ขอนแก่น - ใช้แรง ตากแดด ตัวดำ มากขึ้น - กินข้าวไม่ตรงเวลาซะจนชิน - เป็นหนี้ที่ก่อให้เกิดรายได้มากขึ้น แต่ทำงานออฟฟิตก็เป็นหนี้เหมือนกัน สรุปแล้ว ตอนนี้ผมค้าขายดีกว่า อนาคตค่อยว่ากันอีกที แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 51 11:42:43 จากคุณ : soniasio (soniasio) - [ 26 ธ.ค. 51 17:57:36 ]

ความคิดเห็นที่ 65 กำลังโดนบีบให้ออกอยู่เลยค่ะ และก้อคิดว่าคงจะลาออกสิ้นเดือนนี้ จริงๆกะจะลาออกตั้งแต่ ต้นเดือนละค่ะ แต่ที่บ้านขอไว้ รอดูโบนัสก่อน แต่ที่ทำงานจ่ายโบนัสหลังปีใหม่อ่ะค่ะ ก็เลยคิดว่า คงจะไม่รอล่ะค่ะ รับเงินเดือน ละวันรุ่งขึ้นก้อโทรไปลาออก ก็เลยมาหาลู่ทางดูอ่ะค่ะ ขอบคุณ จขกท.และทุกความเห็นมากเลยค่ะ ช่วยให้มีกำลังใจที่จะรับมือกับปีหน้า(ที่ต้องตกงาน)ขึ้นเยอะ และก็พอที่จะมองเห็นแสงสว่างขึ้นมาบ้างอ่ะค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ จากคุณ : bn_31 - [ 28 ธ.ค. 51 00:32:15 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ไม่เห็นแปลก เพราะเราก็จบโท แต่มาเปิดร้านค้าขาย ขายตั้งแต่ของชำ ถ่ายเอกสาร หนังสือเช่า ฯลฯ อะไรที่ได้ตังค์ก็ทำหมด แรก ๆ คนรอบข้างก็มองแปลก ๆ คงคิดว่า คนที่จบโทจะมาทำอะไรแบบนี้ และลูกค้าที่ร้าน(บางคน)ก็ไม่คิดว่าเราจะจบ ป.ตรีด้วยซ้ำ แต่เราภูมิใจนะเพราะว่าเป็นอาชีพสุจริตและเราก็ตั้งใจทำงานด้วย จากคุณ : เจน28 (เหงาคนเดียว) - [ 28 ธ.ค. 51 15:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 67 เพื่อนผม จบโท ทำสวนอยู่กับบ้าน ปลูกเงาะ ทุเรียน ไปเรื่อย ก็ดีเหมือนกันนะ จากคุณ : KikuAnonae - [ 29 ธ.ค. 51 15:44:06 ]

ความคิดเห็นที่ 68 หุหุ เราจบ ป.ตรี และหุ้นส่วนจบโทจากอังกฤษ นั่งร้อยลูกปัดขายกันอยู่เนี่ย ไม่เห็นจะเป็นไรเลย เป็นนายตัวเองสบายใจ เงินมีค่า...แต่ซื้อความสุขกายสุขใจได้ไม่ยั่งยืน จากคุณ : augustboy07 (augustboy07) - [ 29 ธ.ค. 51 18:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 30 ธ.ค. 51 20:54:54 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ "จบโทมา แต่เงินเดือนน้อยกว่าเป็นแม่ค้าอีก (ฟ่ะ)" จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 30 ธ.ค. 51 23:34:25 ]

ความคิดเห็นที่ 71 อืมมมม ไม่อยากจะเซ้ดดดด มีพี่คนนึงจบ ป.โท แต่มาทำกำไลขาย กำไรเดือนเป็นแสนเลยค๊าปปปปปปป (ย้ำว่า กำไร จริงๆ หักค่าใช้จ่ายแล้ววว) จากคุณ : lanarin - [ วันสิ้นปี 14:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 72 จบโทเหมือนกันค่ะ ออกมาขายรองเท้ากระเป๋า ฯลฯ  รับสอนเสริมภาษาอังกฤษไปด้วย ขายก้อไม่ดีนักหรอกค่ะ แต่ก้อต้องค่อยเป็นค่อยไป มีโครงการอื่นๆ อีกในหัวเยอะแยะ แต่ตอนนี้เอาเท่านี้ก่อนค่ะ มองหาลู่ทางไปเรื่อยๆ ก้อน่าจะลงตัวกว่านี้ค่ะ จากคุณ : gnit - [ 3 ม.ค. 52 13:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 73 กระทู้นี้ดีมากๆเลยค่ะ ^^ รู้สึกว่าคนไทยชอบทำอะไรตามกระแสกัน เรียนจบ ทำงาน เรียนต่อโท ทำงาน ซื้อรถ ซื้อบ้าน แต่งงาน... เหมือนเป็นแพตเทริ่นแบบนี้ไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 52 17:05:00 จากคุณ : dearohio - [ 3 ม.ค. 52 17:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 74 จบโทเหมือนกัน ...แต่รู้สึกไร้ค่าเมื่อทำงาน office ที่ไม่ได้มีใจรัก...เหมือนทำไปวันๆ ถ้าใจขายของแล้วมีความสุขที่ได้เป็นนายตัวเอง ถึงจะขาดทุนบ้าง ได้กำไรบ้างก็ยังดีกว่านะ เห็นด้วยๆๆ จากคุณ : smashingjazz - [ 3 ม.ค. 52 20:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 75 ถ้าคุณรู้ตัวเองว่าชอบอะไร อยากทำอะไร มีโอกาสก้อทำเลยครับ ยังดีกว่าหลายๆคนที่ยังไม่รู้ตัวเองว่าชอบอะไร ผมก้อเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร ก้อเป็นมนุษย์เงินเดือนตั้งแต่จบมา ก้อทำๆไปครับ เปลี่ยนมาหลายที่เหมือนกัน ก้อยังเป็นงานแนวเดิมๆ ทำมาจนเชียวชาญระดับหนึ่ง ถามว่าชอบมั้ย ก้อไม่ได้ชอบมากมายอะไรหรอกครับ แต่ว่ายังไม่รู้ตัวเองว่าชอบอะไรต่างหาก เลยไม่รู้จะไปทำอะไร ไปเรียนโทก้อไปมาแล้วครับ แต่เรียนไม่จบเพราะไม่ได้ทำ thesis ตอนนั้นก้อไปเรียนเหมือนเป็นค่านิยม จากคุณ : fiattario - [ 4 ม.ค. 52 09:53:41 ]