ความคิดเห็นที่ 1 เคยมีเพื่อนถามผมเหมือนกันว่า.."มีกิจการเยอะๆทำได้ไง...???" ผมตอบทีเล่นทีจริงว่า..."ข้อแรก คุณต้องทำใจก่อน..." ข้อสอง สร้างระบบ...(ที่ทำให้งานไม่สับสน) ข้อสาม สร้างคน......(ทีมงานที่ไว้ใจได้) ข้อสี่..คุณต้องรู้ปัญหาทุกอย่างที่เกิดและแก้ตาม อำนาจที่มี(ของแต่ละระดับ...) ข้อห้า...มีความเป็นมืออาชีพ...???? --------------------------------------------------------------------------- เห็นด้วยทุกข้อ ครับโก  ขออนุญาต เพิ่ม ... ข้อหก ... เทคโนโลยี ตัวอย่าง เช่น... http://topicstock.pantip.com/silom/topicstock/2006/11/B4873939/B4873939.html#61 จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 22 ม.ค. 52 18:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^ ^ เมื่อ พ.ย. 49 -------------------------------------------------------------------------- ณ ปัจจุบัน ม.ค. 52  เริ่มมี 3G และกำลังจะมี WiMAX  ชีวิตยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่  ครับ ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 22 ม.ค. 52 18:34:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เทคโนโลยีในอดีตยากกว่าวันนี้  แพงกว่าวันนี้ การใช้ไม่ง่ายเท่าวันนี้ และความทั่วถึงก็ไม่เท่ากับวันนี้ ความสำเร็จที่จะเกิดขึ้น ท้งในระดับองค์กรและในระดับชาตินั้น ภาษาอังกฤษว่า speed of time คือจะสำเร็จเมื่อใด ก็ต้องประกอบด้วยสามอย่าง คือ หนึ่ง policy support ชัดเจน นโยบายต้องชัดเจน สองคือ leadership คือ   มีเจ้าภาพที่มีความสามารถที่จะผลักดัน สาม know how รู้ว่าจะทำอย่างไร สามอย่างนี้ต้องมาพร้อมๆ กันไม่เช่นนั้นสำเร็จยาก หรือทำแล้วได้ผลลัพธ์ไม่ดี                                 สาเหตุที่ผมเพิ่มข้อ 6 เทคโนโลยี... เนื่องจากสิ่งที่องค์กรจะด้อยหรือขาดประสิทธิภาพ เพราะ การทำงานแบบไม่มีข้อมูล ความไม่รู้จริง นักปราชญ์ซุนวูยังบอกว่าในการทำศึกครั้งใด หากต้องการชนะศึก ต้องรู้ทั้งเขาและรู้เรา สิ่งที่สำคัญคือการไม่รู้เราเป็นสิ่งที่แย่ที่สุด องค์กรจะแย่เพราะไม่รู้เรา เพราะข้อมูลที่แท้จริงต่างๆ ไม่มี หรือมีก็ไม่เพียงพอ หรือมีเพียงพอก็ไม่ทันสมัย ฉะนั้น จึงต้องมีข้อมูลและมีให้เพียงพอและต้องทันสมัย ซึ่งเป็นเพียงขั้นแรกเท่านั้น กล่าวคือ... มีรายละเอียดของข้อมูล (data) เพียงอย่างเดียวไม่พอ เพราะรายละเอียดของข้อมูลนำไปสู่สารสนเทศ (information) เมื่อมีสารสนเทศแล้ว จะต้องมีความสามารถในการวิเคราะห์นำ Information หรือสารสนเทศ มาใช้อย่างเต็มที่จึงจะเกิดความรู้ (knowledge) เมื่อมีความรู้และมีการใช้ความรู้บ่อยๆ จะเกิดปัญญา (wisdom) แต่ถ้าไม่มีรายละเอียดของข้อมูลก็ไม่สามารถนำไปสู่ปัญญาได้ ถ้าเปรียบเทียบในทางพุทธศาสนาคือ ศีล สมาธิ ปัญญา คือต้องรู้จริง และได้ทำอย่างถูกต้อง แล้วจะเกิดปัญญา                                 ถ้าเราจะรู้จริง เราต้องมีข้อมูล จะทำอย่างไร เพราะองค์กรใหญ่ โลกเปลี่ยนแปลงเร็ว เราต้องตอบโต้ต่อสิ่งที่มากระทบอย่างรวดเร็ว เหมือนกับลูกนัยน์ตา เมื่อระบบประสาทของเราดี แมลงบินมาเราก็จะหลับตาทัน แมลงก็จะไม่เข้าตา หรือเมื่อยุงมาเกาะเราก็ไล่ยุงโดยไม่ต้องรอให้ยุงดูดเลือดก่อนแล้วค่อยไล่ ... แต่ร่างกาย     ขององค์กรก็ต้องมีเส้นประสาทที่ดี ที่บิลเกตใช้คำว่า “Digital Nervous System ” คือ ระบบประสาททางดิจิตอล จะสัมผัสรับสิ่งที่เข้ามายังองค์กร นั่นคือปลายประสาทมีคนที่เป็นเจ้าหน้าที่ ที่มีความรู้หรือเป็นคนที่รับเรื่องราวของลูกค้า หรือของผู้ที่เกี่ยวข้องกับองค์กรที่ตนรับผิดชอบ คอยตรวจสอบข้อมูล สามารถตัดสินใจให้บริการตามความรับผิดชอบในหน้าที่ได้ทันที และข้อมูลเหล่านั้นก็เข้ามาปรับในระบบข้อมูลกลางให้ทันสมัย ซึ่งทำให้มีการสะสมข้อมูลทั้งหลาย แล้วทำให้สามารถวิเคราะห์ได้ เมื่อมีข้อมูลแล้วก็จะมีซอฟต์แวร์ในการวิเคราะห์ข้อมูล  มีการนำเสนอเพื่อให้ข้อมูลนั้น ได้เกิดความรู้ว่ามีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ทำให้รู้ว่าอะไรเป็นปัญหาอยู่ เมื่อเห็นปัญหาบ่อยๆ ก็จะทำให้เกิดปัญญา สัญชาติญาณบอกได้เลยว่าต้องตัดสินใจอย่างนี้        ต้องดำเนินการอย่างนี้ จะเกิดความฉับพลันในการแก้ไขปัญหา ... ทำงานได้อย่างมืออาชีพ  ... ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 22 ม.ค. 52 19:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืมม....อาจจะเห็นด้วยกับคุณดีอาร์บ้างนิดหน่อยว่า..เทคโนโลยีในปัจจุบันทันสมัย สามารถช่วยในการทำงานได้ดีขึ้น...แต่.... อยากยกตัวอย่าง ในยุคเจ้าสัวซีพี ก็ดี ยุคนายห้างเทียม โชควัฒนา ก็ดี ไม่ได้เป็นนักบริหารเพราะใช้เทคโนโลยีเลย... ความเป็นมืออาชีพ ไม่ได้จำกัดขนาดขององค์กรว่า ขนาดองค์กรต้องใหญ่โต มีคอมพิวเตอร์ราคาหลายสิบล้าน จึงเรียกว่า มืออาชีพ... ผมคิดว่า คนที่ก่อตั้ง หมี่เกี้ยวชายสี่ ที่เปิดทั่วประเทศคนนี้ก็น่าจะเรียกว่า "มืออาชีพ"ได้... หรือ..วันนี้มีหลายบริษัทที่ผมรู้จัก..เจ้าของมีเวลาตีกอล์ฟทั้งวัน โดยที่บริษัทไม่มีคอมพิวเตอร์... อย่างไรก็ตาม หากต้องการบริหารให้องค์กรเจริญมีข้อมูลที่ใช้วิเคราะห์อย่างถูกต้อง และมีการควบคุมแน่นหนา ก็ควรใช้เทคโนโลยีเข้าช่วยอย่างแน่นอน..... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 22 ม.ค. 52 19:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เคยอ่านคำคมจากไหนจำไม่ได้นานแล้วค่ะ เขาบอกว่า... มืออาชีพต่างจากมือสมัครเล่นตรงที่.... มืออาชีพจะทำงานเสร็จเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่อยากทำมันมากแต่ไหนก็ตาม แต่มือสมัครเล่นจะทำงานไม่เคยเสร็จเสมอ แม้ว่าเขาจะอยากทำมันมากแค่ไหนก็ตาม แค่เนี๊ยะ.... ^^ จากคุณ : Without me - [ 22 ม.ค. 52 22:48:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กราบโก ค่ะ _/\_ นู๋คิดถึงโกมากเลยในภาวะที่ต้องใช้พลังตอนนี้   ยังนึกว่าเมื่อไรโกจะตั้งกระทู้เรียกมานั่งคุย   แต่ไม่คิดว่าจะเรียกด้วยวิธีนี้ -_-' เดี๋ยวนู๋อาจเจอข้อหาคลาสสิค  โดนหมั่นไส้ได้นาค๊า  *O* โดยความสัตย์จริง คือ  แบมไม่ค่อยอยากแปลคำว่า "มืออาชีพ" เท่าไร  เพราะแบมรู้สึกว่ามันแปลยาก   ความหมายมันดิ้นไปตามเงื่อนไขของแต่ละผู้แปล   วันก่อนแบมอ่านกระทู้นี้  http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B7432770/B7432770.html    แบมยังนั่งคิดว่า   เออเนอะ เก่งจัง  แปลออกมากันได้น่ะ  เก่งนะ เอาเป็นว่าแบมไม่แปลดีกว่า  แต่แบมพูดโดยตัวตน  โดยวิธีคิดของแบมดีกว่า โกกล่าวไว้ว่า เคยมีเพื่อนถามผมเหมือนกันว่า.."มีกิจการเยอะๆทำได้ไง...???" ผมตอบทีเล่นทีจริงว่า..."ข้อแรก คุณต้องทำใจก่อน..." แบมจะตอบว่า แบมทำงานโดยไม่ได้มุ่งหมายว่าตัวเองต้องได้อะไรอย่างไร    แต่แบมทำงานโดยแบมตระหนักอย่างมาก  ว่าคนเป็นเจ้าของกิจการเค้าต้อง "ทำใจ"      แบมทำงานโดยวิธีคิดแบบใจเขาใจเรา     แบมจะเสียใจมาก   ถ้าการทำงานของแบม  ทำให้เจ้าของกิจการต้อง "ทำใจ"   แบมเชื่อว่า  การถูกเลือก  การถูกว่าจ้างของลูกจ้างทุกคนนั้น   เกิดขึ้นเพราะความคาดหวังลึกๆ ของเจ้าของกิจการว่า   ผมจะไม่ต้อง "ทำใจ" ใช่ไหม ถ้ามีคุณอยู่ในองค์กร     ทุกๆ วันของการทำงาน   แบมทำด้วยวิธีคิดอย่างนี้   ทุกๆ วันที่มองเห็นปัญหา  แบมพูดตรงๆ แบบไม่ได้อยากสร้างภาพว่า   แบมสงสารเจ้าของกิจการ     ทุกๆ วันที่มองเห็นพนักงานทำงานแบบไร้พลังและจิตวิญญาณ   แบมก็สงสารเจ้าของกิจการ และแบมจะค่อนข้างโรคจิตเป็นพิเศษ  เมื่อได้ยิน  ได้เห็น  ผู้ที่กล่าวถึงองค์กรในทางแย่   เขียนโปรยๆ ไว้แค่เรื่องที่แบมคิดกับคำว่า "มืออาชีพ"  แค่นี้ก่อนค่ะ   พรุ่งนี้มาต่อหน้าสารบัญ แล้วค่อยขึ้นบทที่ 1   จะได้คุยกันนานๆ เนอะโกเนอะ จากคุณ : bam_ka@ - [ 22 ม.ค. 52 23:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คคห.ที่ 4 ... ฮ่าๆ ครับโก ... ผมเห็นด้วย ครับ ... ประเด็นพวกนี้ ลางเนื้อ ชอบลางยา น่ะครับ ... จะแมวดำ หรือแมวขาว ก็ไม่เป็นไร ขอให้จับหนูได้เป็นพอ (คำกล่าว ... เติ้งเสี่ยวผิง) จำได้ว่าตอนเรียน ป.ตรี ปีสุดท้ายก็เริ่มทำบริษัทฯ ตอนนั้นแค่จองชื่อบริษัทฯ เพื่อจดทะเบียน... ต้องใช้เวลาถึง 3 วันกว่าจะทราบผล  คอมพิวเตอร์ก็ไม่มีใช้ แทบไม่มีอะไรเลยแม้แต่ประสบการณ์ก็แค่น้อยนิด มีเพียงใจ กับเพื่อนๆที่มาร่วมหุ้นกัน  ... ครั้งแรกไม่รอดครับ ทำได้ไม่ถึงปี กระดูกยังไม่แข็งก็ต้องปิดกิจการ พอดีเรียนจบ  ... ไปทำงาน ล็อกเลย์ ของตระกูลล่ำซำ...วันหนึ่งคุยกับเพื่อนพนักงานด้วยกันต่างรู้สึกภาคภูมิใจในบริษัทฯ ที่เริ่มต้นจากกิจการค้าข้าวเล็ก ๆ แต่สามารถสำเร็จเป็นบริษัท มหาชน จำกัด ขนาดใหญ่ได้เพียง 1 ชั่วอายุคน ตอนนั้นผมก็เริ่มคิดในใจแล้ว ... ถ้ามายุคนี้น่าจะทำได้เร็วกว่า ยุคก่อน เนื่องจากเทคโนโลยีที่เอื้ออำนวย พอปี 2000 ตอนเริ่มก่อตั้งบริษัทฯ ครั้งที่ 2 คราวนี้ลุยเดี่ยวกะเจ๊งก็เจ๊งคนเดียว ตอนนั้นยังใช้พิมพ์ดีดไฟฟ้าอยู่เลยครับ ทุนจดทะเบียนก็แค่ 1 ล้าน ...  แต่รอบนี้รอด ไม่เจ๊งเหมือนรอบแรก  คงเป็นเพราะกระดูกแข็งขึ้น แต่สิ่งที่ช่วยผมเป็นอย่างมาก ก็คือ เทคโนโลยี น่ะครับ  อาจจะเป็นเพราะผมถูกโฉลกกับเทคโนโลยี มั้งครับ ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 22 ม.ค. 52 23:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ทำงานที่ไหน ไม่ว่าจะในฐานะผู้บริหาร หรือเจ้าของ ... สิ่งที่ให้ความสำคัญมากที่สุดคือผู้ร่วมทีม ... ผมเรียกทีมของผมว่า "i-TEAM"  <<  น้องผู้หญิงแอบแซว ว่าทำไมไม่เป็น e-TEAM   i-TEAM  มาจาก... i = IQ  คือ ความฉลาดทางปัญญา T = TQ คือ ความฉลาดทางเทคโนโลยี E = EQ คือ ความฉลาดทางอารมณ์ A = AQ คือ ความฉลาดทางการมุ่งมั่น M = MQ คือ ความฉลาดทางจริยธรรม สร้างเป็นวัฒนธรรมของทีม ...  บูรณาการเข้าด้วยกัน เป็น i-TEAM จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 23 ม.ค. 52 00:01:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เทคโนโลยี่ ช่วยอะไร?? เทคโนโลยี่ล่าสุดในสมัยนี้ ก็ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรในเรื่องจัดการ และการวางแผนเท่าไหร่นะ (ให้เจ๋งแค่ใหนก็ช่วยให้เราสบายขึ้นหรือช่วยสนับสนุนเท่านั้น) เหมื่อนเมื่อก่อนไม่มีรีโมททีวี แล้ว ตอนหลังทีวีมีรีโมท คิดดูซิ ว่าสบายขึ้นแค่ใหน.... แต่จะบอกให้เปลี่ยนเป็นช่องที่เราชอบ ดูแล้วมีความสุข เสมอๆ นั้น เจ้าของต้องไปกดเอง.. รีโมททีวี มันไม่ได้ตัดสินใจให้เรา.. ผมเคยขายเทคโนโลยี่ที่ค่อนข้างเกี่ยวข้องกับระบบจัดการวางแผน ที่เรียกระบบ ERP หรือระบบ การจัดการองค์กร เบ็ดเสร็จ... ถ้าแปลตามภาษาอังกฤษตรงตัว ก็ต้องแปลว่า ระบบจัดการวางแผนทรัพยากร องค์กร... และอื่นๆ พวก EAM, CRM, HRM, EPM อะไรมากมาย   ขายมันอยู่หลายยี่ห้อให้หลากหลายองค์กรและระบบพวกนี้ก็แพงมากมาย ไปคุยกะลูกค้าหลายที่.. ลูกค้าชอบนึกว่าซื้อได้เจ้านี้มาใช้ องค์กรจะเจริญได้เร็ว มีเครื่องช่วยวางแผน ซึ้อมาใช้แล้วปัญหาที่มีอยู่จะหายวับไปกับตา ผมก็บอกทุกที่ว่า.. มันคือเครื่องมือ.. เหมือนเครื่องคิดเลขนั่นแหละ... ถ้าคุณมีระบบที่ไม่ดี มีการจัดการระบบไม่ดี คุณจะหวังซื้อเครื่องคิดเลขไปใช้แล้วบริษัทจะมีระบบที่ดีเยี่ยมเลย ผมก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นอย่างไร... เคยเห็นในสีลม มีคนถามเรื่อง SAP, SAP, SAP กันมากมาย ยิ่งอ่านก็ยิ่งงง ว่า ไอ้ SAPๆๆ เนี่ย มันอันเดียวกะที่เรารู้จักรึปล่าว?? หรือเราจะแก่ไปตัวย่อยี่ห้อนี้ เค้าหมายถึงอย่างอื่นกันแล้ว..:P ------------- เทคโนโลยี่ช่วยให้เราทำงานได้เร็วขึ้น ช่วยให้เราสะดวกสะบายขึ้น... แต่ไม่ได้ช่วยสิ่งที่สำคัญที่สุดขององค์กร คือ การสร้างสรรค์ริเริ่มสิ่งใหม่ๆ... สิ่งนี้ จากปัจจุบันถึงอนาคต ผมคิดว่า ต้องเป็นหน้าที่ของคนเท่านั้นครับ จากคุณ : MESMERIC - [ 23 ม.ค. 52 00:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 การกระทำทุกอย่างเป็นเรื่องการตลาดทั้งสิ้น จงทำให้ลูกจ้างแต่ละคนกลายเป็นนักการตลาด จาก การขายไร้สัมผัส โดย แฮรี่ เบ็ควิธ รปภ.ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขาจักรวรรดิ ทำให้ผมประทับใจมากๆ และอยากไปที่นั่น ลุงเค้ามนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ คอยเปิดประตูและทักทาย จากคุณ : bpcmarket - [ 23 ม.ค. 52 00:19:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 http://www.mfec.co.th/    << อันนี้บริษัทฯของเพื่อน เพื่อนสมัยเป็นนิสิต ซึ่งได้รับการคัดเลือกเข้ารับการอบรมหลักสูตรนักลงทุนรุ่นเยาว์ของ บรรษัทเงินทุนอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทยรุ่นเดียวกัน... และจบจาก จุฬาฯ รุ่นเดียวกัน แต่เพื่อนสามารถเอาบริษัทฯเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์ได้ เมื่อตอนอายุ สามสิบต้นๆ  ... ตอนนี้ Revenue ทะลุหลักพันล้าน รายนี้ก็ถูกโฉลกกับเทคโนโลยี เหมือนกันครับ และใช้หลักการในการสร้างทีม คล้ายๆ กัน   ^_^ ปล. น้องๆที่สนใจลองเข้าไปศึกษาดูนะครับ รู้สึกเพื่อนผมคนนี้จะได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงตำแหน่ง  Best CEO Award ของตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย ด้วย ... แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 12:24:33 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 12:22:35 จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 23 ม.ค. 52 00:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คคห. 9 MESMERIC พี่ชอบแซว SAP ว่ามาจากคำว่า "Sad After Purchase"  แปลว่า ซื้อแล้วเศร้า  ... แต่ พี่ก็ยังเป็นลูกค้า SAP  ซึ่ง แพงชิเหง  ^_^ แปลว่า ... ?? จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 23 ม.ค. 52 00:34:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หวัดดีแบมและ ทุกท่าน... ผมว่า ปัญหาของเจ้าของที่ทำธุรกิจไม่สำเร็จก็เพราะเรื่อง "ทำใจ".ไม่เป็น... ธุรกิจไม่เติบโต ลูกจ้างอยู่ไม่ได้ การบริหารไม่มีระบบ ก็เพราะเจ้าของมี"ความเป็นเจ้าของ"มากเกินไป... เหมือนเราเลี้ยงลูก ลูกไม่โตสักที เพราะเรารักลูกมากเกินไป... ลองเราทำงาน แต่ถูกเจ้าของ"ล้วงลูก"บ่อยๆ วันหนึ่งเราก็ต้องจากองค์กรนั้นไปเพราะ..เราคิดว่า เราจะอยู่ไปเพื่ออะไร????ในเมื่อเค้าทำเองได้..??? ในขณะที่เจ้าของต้องลด"ความเป็นจ้าของ"ลง เราต้องหาวิธีว่าจะเพิ่ม"ความเป็นเจ้าของ"ให้พนักงานได้อย่างไร??? ทำให้เค้ามีความรักองค์กร ทุ่มเทกับองค์กร และคิดว่าเค้าเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความเจริญให้กับองค์กร..???? กลับไปอ่านกระทู้ที่มาของกระทู้นี้...ผมเห็นด้วยกับคำอธิบายคำว่า"กงสี"ของคุณ Rhythm Investor .. และอยากจะตอบคำถามที่ว่า... "..คำถามสำคัญที่ จขกทต้องตอบ คือ  ถ้าผู้บริหารปัจจุบันวางระบบไว้ดีแล้ว แล้ว เวลาที่เหลือ สำหรับผู้บริหารนั้นจะทำอะไร เพื่ออะไร จะมีผลประโยชน์อย่างไร ตีกอล์ฟ หรือ งานกุศล  ให้ประโยชน์กับ กงสี อย่างไร?? ถ้าต้องการแค่คำว่าเหนื่อยน้อยลง  แสดงว่า คุณยังไม่รู้จักกงสีดีพอ ..." .......................................................... ผมคิดว่าการบริหารแบบมืออาชีพนั้น อย่างน้อยๆสิ่งที่เราได้แน่นอนมี 3 ข้อครับ... 1.ไม่เครียดกับธุรกิจ จะไปไหนก็ได้โดยไม่รู้สึกห่วง.. 2.เห็นองค์กรเติบโตขึ้น 3.มีความสุขกับคนรอบข้าง... แน่นอนงานการกุศลและมีเวลาตีกอล์ฟก็อยู่ในข้อ 1 และข้อ 3... ในยุคที่ผมทำงานแบบกงสีนั้น ผมทำงานแบบลืมตัวลืมตาย ทำงาน 365 วันวันละ กว่า 12 ชั่วโมง... วันนี้ผมรู้สึกว่าผมทำธุรกิจอย่างจริงจังแค่ประชุม ผู้จัดการสาขาเดือนละ 1 ครั้ง..??? เพราะดูเหมือนผมแทบจะไม่เข้าบริษัทเลย ใช้โทรศัพท์สั่งงาน(อันนี้ก็อาจจะเข้าข่าย เทคโนโลยีของคุณดีอาร์)... และบางวันดูเหมือนจะไปทำอย่างอื่นมากกว่างานธุรกิจหลัก.... กลับมาคุยเรื่องที่แบมโปรยไว้... ที่แบมบอกว่า".. แบมจะเสียใจมาก   ถ้าการทำงานของแบม  ทำให้เจ้าของกิจการต้อง "ทำใจ"   ..." นี่คือความคิดของ.."..ลูกจ้างมืออาชีพ..." โกอยากยกตัวอย่างง่ายๆของคำว่า"ทำใจ"อย่างหนึ่งที่เห็นชัดคือ... "งานออดิต.."โกคิดว่าทุกธุรกิจต้องมีการสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นงานค้าปลีก งานร้านอาหาร งานฝ่ายการผลิต..ฯลฯ. ผู้บริหารที่ดีต้องควบคุมไม่ให้สูญเสียให้ได้??คือสูญเสียให้น้อยที่สุด... แต่ไม่ให้สูญเสียเลยนั้นคงเป็นไปไม่ได้....อย่างแน่นอน... วิธีหนึ่งต้อง"ทำใจ"ตั้งตัวเลขในใจไว้ว่าจะสูญเสียเท่าไร???0.3 0.5 หรือ 1% เพราะเมื่อเกิดสูญเสียแล้วหากน้อยกว่าที่ตั้งแล้วจะได้ไม่ต้องโวยวายเอาผิดคนโน้นคนนี้... การจะลดความสูญเสียนั้นสามารถทำได้ต้องเกิดจาก "การใกล้ชิด"ของเจ้าของธุรกิจ???? ดังนั้นความยากสุดของนักธุรกิจคือ..จะ"ใกล้ชิด"อย่างไร??โดยไม่ต้องลงมือทำเอง..??? เหมือนการติดตั้ง กล้องวงจรปิด ในห้างสรรพสินค้า...ดูเหมือนว่าจะช่วยลดความสูญเสียได้ ทั้งๆที่ความจริงแทบจะช่วยได้น้อยมาก... เมื่อเทียบกับคำพูดและรอยยิ้มของเจ้าของธุรกิจ.... โกเคยเทียบคำว่า"มืออาชีพ"กับ การตีกอล์ฟของไทเกอร์วูด... การตีกอล์ฟให้ไกลๆนั้น(ไทเกอร์ตีได้กว่า 350 หลา)ไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไร?? แต่การโยนลูกกอล์ฟที่ไกลกว่า 150 หลาให้ตกแล้วหยุดบนกรีนให้ใกล้ธงที่สุดนี่ซิ...ต้องเป็นระดับมืออาชีพจริงๆ.... และที่สำคัญคือ ขนาดของเครื่องมือ(ไม้กอล์ฟ)นั้นมีมากมายหลายขนาดหลายแบบที่ต้องเลือกใช้ให้เหมาะกับงาน... น่าแปลกที่พอเห็นระยะก็หยิบเหล็กขนาดนี้ออกมา เพราะมืออาชีพรู้ว่า จะต้องใช้เหล็กเบอร์นี้... เหมือนกับรู้ว่า งานขนาดนี้ต้องใช้คนแบบนี้ เครื่องไม้เครื่องมือขนาดนี้... อิอิอิ...จบวันนี้แค่นี้ก่อน รอฟังเรื่องของเจ้าแบม.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 23 ม.ค. 52 02:29:43 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผมคงจะไม่ใช่มืออาชีพอย่างนิยามของโก รู้เพียงแต่ว่า ถ้าผมอยู่บริษัทไหนแล้ว อย่างแรกที่เกิดในทัศนคติของผมคือ บริษัทนี้คือของผม ผมเป็นเจ้าของบริษัท ิอย่างที่สองที่เกิดขึ้นคือ ต้องสนุกกับภาระกิจที่ผมได้รับผิดชอบ ผมจะมีความรู้สึกว่า ผลงานออกมาได้ค่อนข้างดี แต่เจ้าความรู้สึกสนุกกับงานนี้ มันช่างยากที่จะรักษาให้มันคงอยู่ตลอดเวลา เพราะมันมีอุปสรรคที่ท้าทายเราสม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเป็น เพื่อนร่วมงาน ลูกน้อง เจ้านาย หรือแม้แต่ดินฟ้าอากาศ ถ้าประคับประคองจิตใจไว้ไม่ดี ก็มักจะมีอาการเบื่อๆ เซ็งๆ ให้ผลงานล่าช้า หรือ ด้อยประสิทธิภาพลง มันก็น่าแปลกใจ ที่บ่อยครั้งก็มักจะไม่มีใครมองเห็นภาวะผิดปกติของเรา แล้วหันมาช่วยเหลือเราให้ก้าวพ้นอุปสรรคเหล่านี้ กลับมองเห็นว่า เราเป็นอุปสรรคของเขาเสียเอง ก็คงจะเหมือนกับที่น้องแบมเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับคำว่า "นิยาม คำว่า เพื่อน ในที่ทำงาน" ซึ่งย่อมยากที่จะมีใครเห็นใจเราเสมือนเพื่อนยามเรียนหนังสือด้วยกัน ทุกคนอยากเป็น มืออาชีพ แต่ก็ความท้าทายในความเป็นมืออาชีพคือ "การทำใจ" จากคุณ : เตร็ดเตร่ - [ 23 ม.ค. 52 10:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่อครับ ไม่มีความเห็นตรงๆ ... แต่นึกถึง สามก๊กครับ ก๊กแรก โจโฉ ... จาก ข้าราขการตัวเล็กๆ หนีไปตั้งหลัก อยู่ใต้กองทัพพันธมิตรอ้วนเสี้ยว ... แต่ได้ใจกุนซือ แม่ทัพเก่ง พร้อมกับการเมืองที่ฉลาด ทำให้ขยายอาณาจักรได้ ก๊กสอง เล่าปี่ ... ก๊กนี้เล็กมากๆ มีกวนอู เตียวหุยเป็นกำลังสร้างชื่อเสียง มีขงเบ้งเป็นที่ปรึกษา แต่ตัวเล่าปี่เอง มีชื่อเสียงด้านคุณธรรม ประชาชนรักใคร่เกื้อหนุน ... ขยายก๊กได้เพราะขงเบ้ง อ้อ มีท่านจูล่งเป็นทหารเอกด้วย ข้ามไปสุมาอี้ ... ยุคควบรวมกิจการ ... ฉลาดแยบยล ลึกซึ้ง ถูกที่ถูกเวลา หากเปรียบเสมือน บริษัท ... บ.เล็กๆ จะขยายใหญ่ได้ นอกจาก การทำงานที่ดีแล้ว วิสัยทัศน์ เทคโนโลยี การความเชื่อมันต่อนักลงทุน ความเชื่อมั่นจากลูกค้า แรงสนับสนุนจากผู้ใหญ่และการเมือง (ทำไมซีพี กับ เบียร์ช้างถึงไปเล่นการเมืองโดยตรง) ก็เป็นส่วนผลักดันด้วย ... ... ประมาณนี้ครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : KENG76 - [ 23 ม.ค. 52 11:31:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มาต่อข้อ 2 ครับ...สร้างระบบ.. แน่นอนครับ ทุกองค์กรไม่ว่าจะเป็นธุรกิจอะไรก็ต้องมีระบบ.???  เช่น... ระบบบัญชีและทรัพย์สิน ระบบบริหารบุคคล ระบบจัดซื้อและสินค้าคงคลัง ระบบการตลาด ระบบการขาย และปัจจุบันก็อาจจะต้องมีระบบโลจิสติค..ระบบสารสนเทศ...เป็นต้น.. การมีระบบต่างๆทำให้งานแบ่งกันชัดเจนไม่สับสนมีคนรับผิดชอบ(พูดง่ายไม่มั่วงาน)ถึงแม้ว่า บางแห่งอาจจะมีผู้บริหารคนเดียวยืนหลายตำแหน่งก็ตาม... ในองค์กรเล็กๆอาจจะมีคนไม่กี่คน แต่ก็ควรแบ่งหน้าที่ตามเนื้องาน ไม่ใช่คนเดียวให้ทำหลายๆอย่าง ข้ามฝ่ายข้ามแผนก ก็ทำให้เกิดช่องว่างในการทำงานได้.. แต่ในองค์กรใหญ่ๆนอกจากการใช้การแบ่งงานแล้วที่สำคัญก็อาจจะต้องมี เทคโนโลยีมาช่วยด้วย เพื่อทำให้การสรุปข้อมูล เพื่อนำมาการวิเคราะผลรวดเร็วขี้น... ระบบบริษัท จึงแตกต่างจากระบบกงสีอย่างชัดเจนในเรื่องของ ระบบงาน... และที่ทำให้ระบบบริษัทดีกว่า ระบบกงสี คือ รู้ว่า กำไร หรือ ขาดทุนเท่าไร???(ปิดงบดุลได้) อย่างไรก็ตาม???ระบบกงสีก็มีข้อดีบ้าง หากองค์กรนั้นเป็นองค์กรเล็กๆ เพราะหากเปลี่ยนเป็นระบบบริษัท สิ่งที่ติดตามมาก็คือ ค่าใช้จ่ายที่สูงขึ้นอย่างแน่นอน.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 23 ม.ค. 52 13:40:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ........เมื่อรู้ว่าตัวเองโตจากเด็ก....เป็นผู้ใหญ่........มีความคิดและรับผิดชอบ....... แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 00:53:53 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 17:13:18 จากคุณ : นิ้วจิ้ม - [ 23 ม.ค. 52 13:54:07 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาอ่านด้วยคนครับ อยากเป็นมืออาชีพบ้าง จากคุณ : sakchai splash - [ 23 ม.ค. 52 17:24:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กลับมาเขียนต่อ เพื่อตอบคำถามหัวกระทู้ค่ะ   "จะทำงานเป็นมืออาชีพได้อย่างไร"  (แต่ยังยืนยันไม่กล้าแปลคำนี้นะคะ) แบมคิดว่า  เราควรเริ่มที่ "การรู้จักตน"  ก่อนค่ะ    การใช้เวลาเพื่อรู้จักตนของแต่ละคนไม่เท่ากัน   บางคนทำงานมาเป็นสิบปียังไม่รู้ว่าตนเองเหมาะกับงานอะไรก็มี      อาจเพราะไม่เคยถามตัวเอง    หรือ  กลัวคำตอบที่จะได้จากการถามตัวเอง     แต่บังเอิญว่า  ถ้างานคือส่วนสำคัญในชีวิตคุณ    คุณจำเป็นต้องกลั้นใจถามตัวเองว่า  คุณเหมาะกับงานอะไร?   คุณทำงานประเภทไหนได้ดีเป็นพิเศษ  และ มีความสุขในการทำสิ่งนั้น? อ๊ะ อย่ามั่วประเมินตนแบบหลงตัวเอง  คำว่า "ทำงานได้ดีเป็นพิเศษ"  มิใช่สิ่งที่คุณคิดเอง   แต่ต้องมีหลักฐานเป็นรูปธรรม  มีผลงานเป็นที่ชื่นชมของผู้อื่น   คนรอบข้างต่างก็ลงความเห็นว่า คุณทำสิ่งนั้นได้ดี  แถมตัวคุณก็ยังมีความสุขในการทำสิ่งนั้นอีก    นั่นคือความหมายที่แท้จริง ถ้าคุณค้นพบแล้วว่าคุณเหมาะกับอะไร   เราจะไปต่อกันที่  "เป้าหมายคุณคืออะไร?"  ถ้าคุณใฝ่จะเป็น "มืออาชีพ"  ก็อย่าเขินที่จะตั้งเป้าหมายให้สุด    ทำไมคนเราจะไม่มีสิทธิฝันในเมื่อเราเหมาะ?    บนเส้นทางที่คุณเหมาะนั้นสูงสุดอยู่ที่ไหน? มองเห็นเป้าหมายแล้ว  ต่อไปคุณต้อง "เติมความพร้อมของตัวเอง"   จากตรงนี้จนถึงจุดนั้น  คุณยังต้องเติมอะไรอีกบ้าง   บางคนต้องการเติมความรู้  บางคนต้องการเติมประสบการณ์   ก็แล้วแต่    แบมค้นพบว่า  หลายคนตกม้าตายตรงจุดนี้    การชินกับการมุ่งมั่นในสิ่งที่รับผิดชอบอยู่  ทำให้คนเราลืมทบทวนตัวเอง   ทั้งๆ ที่คุณรู้ว่าคุณต้องเติมความรู้   คุณกลับให้เหตุผลว่า  "ไม่มีเวลาไปศึกษาต่อ"   เป็นคำอธิบายที่น่าเสียดายแทนมาก    เพราะคุณแปลข้อความ  "งานคือสิ่งสำคัญของชีวิต"   ว่า   "งานที่นี่ คือสิ่งสำคัญของชีวิต"    คุณเข้าใจผิดแล้ว   คุณลืมแล้วหรือ ว่า ไม่มีคำว่าแน่นอนและมั่นคงในโลกการทำงาน    ทำไมถึงเชื่อมั่นว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ในมือในวันนี้   จะยังอยู่ในวันพรุ่งนี้     มันไม่มีอะไรเป็นของคุณถาวรทั้งนั้น   สิ่งที่จะเป็นของคุณอย่างแท้จริงเพียงอย่างเดียว คือ  "ความรู้"  รีบกอบโกยเสียในขณะที่ชีวิตคุณยังมีเวลา    กอบโกยเสียในขณะที่ความรู้เป็นสิ่งมีค่าที่จะนำพาคุณไปสู่จุดหมาย   อย่าหาข้ออ้างที่จะไม่รับความรู้ค่ะ   โปรดรู้ไว้ว่า   ในโลกทำงานมีคนมากมายที่ก้มหน้าก้มตาทำงานไปเพื่อที่จะเงยหน้าขึ้นในวันหนึ่งแล้วพบว่า     สายเกินไปที่จะเติมความรู้เพื่อสนับสนุนการเดินสู่เป้าหมาย      บางทีโอกาสสำหรับคุณก็ไม่ได้อยู่รอคุณทั้งชีวิตนะคะ   ทั้งๆ ที่คุณรู้ว่าคุณต้องเติมประสบการณ์ในสายงานนี้    คุณกลับให้เหตุผลว่า   "คุณอยากไปเรียนรู้งานอื่นบ้าง"   ว่าแล้วคุณก็กระโดดข้ามห้วย ข้ามองค์กร  ข้ามสายงานไปอยู่ในงานที่ไม่มีส่วนเกี่ยวเนื่องเชื่อมโยงกับงานที่คุณคิดว่าเหมาะกับตัวเองเลย    ไม่ว่าจะด้วยข้ออ้างอะไรก็แล้วแต่    ช่างเป็นเรื่องที่น่าเสียดายแทนมาก   ที่คุณเลือกที่จะเดินออกจากเส้นทางที่เหมาะกับคุณ  และ ละทิ้งเป้าหมายของคุณไป      กว่าจะเจอสิ่งที่เหมาะกับตัวเอง  ก็ยากเย็น  คุณกลับปล่อยให้ ใคร หรือ อะไร  ก็ไม่รู้พัดพาใจคุณออกจากเส้นทางที่คุณเลือกแล้ว       แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไป????   กลับไปเริ่มต้นค้นหาสิ่งที่เหมาะใหม่   กลับไปเริ่มต้นตั้งเป้าหมายกันใหม่ อย่างนั้นหรือ???     เป้าหมายในชีวิตเป็นสิ่งที่เปลี่ยนกันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?     อ่ะ ย้ำกันอีกรอบ รู้จักตน  >>  ตั้งเป้าหมาย  >>  เติมความพร้อมตัวเอง หมดไปหนึ่งตอน  ได้มาแค่ แสดงให้โลกรู้ว่า  เราพร้อมที่จะเสนอคุณสมบัติของตัวเองให้พิจารณา   หากองค์กรต้องการ"มืออาชีพ"   แต่ยังไม่ไปถึงการทำงานของ "มืออาชีพ"  เลย    คุณสมบัติพร้อมก็แค่จิ๊กซอว์ตัวหนึ่งเท่านั้น    ยังเหลืออีกจิ๊กซอว์อีกมากมาย   ซึ่งหากขาดตัวใดตัวหนึ่งไป     ก็อาจทำได้แค่   ได้รับเลือก   แต่ทำงานกับทีมไม่ได้ ได้รับเลือก   แต่แก้ปัญหางานไม่ได้ ได้รับเลือก   แต่พัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้นไม่ได้ ได้รับเลือก   แต่สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นไม่ได้ ใช่ไหมคะโก?  และพี่น้อง? จากคุณ : bam_ka@ - [ 24 ม.ค. 52 00:08:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ผมมาฟังครับ จากคุณ : bpcmarket - [ 24 ม.ค. 52 00:55:44 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หลับไปตื่นหนึ่ง พอมาอ่านของแบม ตาก็สว่างเลย.... เห็นด้วยกับการก้าวไปสู่มืออาชีพของแบม.... มีหลายคนมักมีคำถามเสมอๆว่า..."จะหางานที่ตนเองรัก หรือจะรักงานที่ตนเองทำ...." เพราะหลายๆครั้งที่เบื่องานที่ทำอยู่ก็มักจะคิดว่า งานนี้ไม่เหมาะกับตนเอง...เบื่อๆๆๆ... จริงๆแล้วโกคิดว่า การเบื่อนั้นไม่ใช่การเบื่องาน แต่เบื่อสิ่งแวดล้อมของงานต่างหาก... น่าจะเบื่อเพื่อนร่วมงาน เบื่อเจ้านาย เบื่อลูกน้อง ...ไม่ใช่หรือ??? โกอยากเน้นย้ำเสมอๆว่า..ไม่มีงานไหนเหมาะกับตนเองอีกแล้วเท่ากับงานที่กำลังทำอยู่... หากจะผันตัวเองเป็นมืออาชีพอย่างแท้จริง...ไม่มีสิ่งใดอีกแล้ว นอกจาก.."การทุ่มเท" ทุ่มเทที่จะเรียนรู้ว่า..เรากำลังทำอะไร????และถ้าจะทำให้ดีขึ้นจะทำอย่างไร??? เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวให้ได้.... เป้าหมายแรก..เปลี่ยนให้ดีกว่าคู่แข่งให้ได้... และเป้าหมายต่อไปคือ เปลี่ยนให้ดีกว่าเดิม(เพราะตัวเราเองเป็นคู่แข่ง).... สุดท้าย...เป้าหมายสูงสุดคือ "ความพึงพอใจของลูกค้า".... เพราะหากเราไปถึงจุดนั้น...นั้นแหละคือ"ความเป็นมืออาชีพ"ในธุรกิจนั้นๆ... เพราะโกคิดว่า"มืออาชีพ"คือ คนที่ทำเรื่องยากๆให้เป็นเรื่องง่ายๆ... ทำเรื่องน่าเบื่อเป็นเรื่องท้าทาย....และสนุกที่จะเอาชนะ..... เพราะ..หากเราคิดจะทำ...ไม่มีสิ่งใดที่เราจะทำไม่ได้.... แต่ส่วนใหญ่ที่เจอมามักคิดว่า..."เราจะทำได้หรือ??" คือ แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม... แค่จะขึ้นบันใดขั้นที่หนึ่ง คุณก็แพ้ซะแล้ว....แพ้เพราะใจไม่สู้.... "มืออาชีพ"จึงไม่ได้เกิดจากการตำรา...แต่ต้องเกิดจากการฝีกฝน และลงมือทำ..และแน่นอนจะต้องมีการผิดพลาดเป็นเรื่องธรรมดา.... แต่ที่สำคัญคือ การผิดพลาดนั้นเป็นบทเรียนที่เราจะไม่ผิดพลาดอีกในครั้งต่อไป....นั่นคือเราได้ข้ามบทเรียนอีกหนึ่งบท.... พ่อครัว"มืออาชีพ"เอามือหยิบๆเครื่องปรุงลงไปในหม้อโดยไม่ต้องชั่งน้ำหนักก็รู้ว่า แกงหม้อนี้ออกมาต้องรสดีแน่ๆ... คนขาย"มืออาชีพ"รู้ว่าอีก3 วันข้างหน้า 7 วันข้างหน้า หรือเดือนหน้า เราจะต้องเตรียมสินค้าอะไรมาขาย... พ่อค้าหมู"มืออาชีพ"หยิบมีดมาหั่นเนื้อหมูเพียงครั้งเดียวจะได้เนื้อหมูน้ำหนักที่คุณต้องการทันที..ฯลฯ สิ่งเหล่านี้เกิดจากการทำซ้ำแล้วซ้ำอีกเท่านั้น..... ความแตกต่างของ"มืออาชีพ"กับ"มือสมัครเล่น"จึงอยู่ที่.... มืออาชีพ มองทุกอย่างที่ทำอยู่เป็นเรื่องท้าทาย จะเอาชนะ.. มือสมัครเล่นมองว่าเป็นเรื่องน่าเบื่อ หรือ มองว่าตนเองทำไม่ได้... โกคิดแบบนี้นะ..... ยกตัวอย่างอีกอันหนึ่งสำหรับนักค้าปลีกแบบโก... ผู้บริหารค้าปลีก"มืออาชีพ"นั้น... แค่เดินไปในสาขาจะต้องรู้ทันทีเลยว่า ผจก.สนใจร้านขนาดไหน??? แค่หยิบรายงานขึ้นมาอ่านก็พอรู้ว่า ผจก.สาขารู้และเข้าใจการบริหารสินค้าคงคลังแค่ไหน?? แค่ดูยอดเงินที่จ่ายเทียบกับรายรับที่จะในเดือนที่มีเทศกาลแบบนี้ หรือวิกฤติแบบนี้ได้ก็พอรู้ว่า เดือนนี้เราทำได้ดีหรือแย่ลง??? และเดือนต่อไปเราจะวางแผนการขายอย่างไร??? ที่ยกมาเพื่ออยากย้ำว่า..สิ่งเหล่านี้มาจากการลงมือทำเองเท่านั้น.... ไม่ได้มาจากการนั่งฟังรายงานอย่างเดียว .หรือได้มาจากการเข้าแลคเชอร์ในห้องเรียน.... สำหรับโก"มืออาชีพ"คือคนประเภทนี้เท่านั้น..... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 24 ม.ค. 52 03:56:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แหะๆๆ  เข้ามาเก็บความรู้ มือใหม่ (หัดขับ) อยากจะเป็นมืออาชีพกับเค้าบ้างค่ะ ได้อ่านความเห็นที่ 21 ของโก แล้วได้สติเลยคะ "ทำเรื่องน่าเบื่อเป็นเรื่องท้าทาย....และสนุกที่จะเอาชนะ....."  ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : คนอุบลเหมือนกันค่ะ (i_picnic) - [ 24 ม.ค. 52 09:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาดู ... จากคุณ : D_YONG - [ 24 ม.ค. 52 10:34:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 กราบโกค่ะ _/\_ สวัสดีพี่น้องค่ะ ก่อนจะนั่งอ่านนั่งคุยกันต่อ  แบมนั่งมองกระทู้โก  แล้วพาลคิดไปถึงสิ่งที่โกเคยสอน  "เก่งงาน และ เก่งคน"   แบมเห็นว่า  กระทู้โกสะท้อนให้เห็นการ "เก่งคน"  ของผู้ตั้งกระทู้ ผู้ตั้งกระทู้ได้หยิบมุมประสบการณ์ มุมแนวคิด ขึ้นมาตั้งกระทู้   แต่ไม่ได้เป็นไปด้วยวัตถุประสงค์แค่ต้องการบอกกล่าวให้ผู้อ่านเก็บไปคิดต่อ    ไม่ได้เหมือนกำลังป้อนอาหารสมองให้กับผู้อ่าน แต่เหมือนโยนอาหารขึ้นไปบนอากาศ (เหมือนเล่นโบราณเรียกชื่อตอนเด็กๆ)   กระตุ้นให้ผู้อ่านต้องออกแรง  วิ่งเข้ามากลางวง  เพื่อจะได้มีโอกาสรับ    อันนี้คือ  "เก่งคน"  เก่งในการกระตุ้นคนให้คิด ให้พัฒนา ให้บริหารเซลส์สมอง  ให้ใช้ศักยภาพ ที่เหลือ แล้วแต่ผู้เล่นว่าจะรับลูกไหม?    หรือจะยืนดูปล่อยให้หล่นตกพื้นหายไป? และ แบมคือ หนึ่งในผู้เล่นค่ะ    อ่านกระทู้โกแล้วแบมรู้สึกว่า ต้องคิด  ต้องพัฒนา  ต้องบริหารเซลส์สมอง  ต้องใช้ศักยภาพ     แบมเชื่อว่าเรื่องพวกนี้ต้องใช้บ่อยๆ  ต้องใช้ซ้ำๆ ซากๆ  จนมันกลายเป็นเรื่องปกติของชีวิต  สุดท้ายผู้ได้ประโยชน์จากกระทู้   ทั้งสิ้นทั้งปวงก็คือตัวแบมเองล้วนๆ เลย   ถ้าโกใช้กลยุทธ์ "เก่งคน"   แบมก็อยากเป็น "คนเก่ง" มั่งนะคะ   เป็นได้หรือไม่ได้  แบมไม่รู้หรอก     รู้แต่ว่า แบมจะวิ่งออกมารับสิ่งที่โกโยน    รับได้มั่งไม่ได้มั่ง   ก็จะมารับ       ถ้าโกยังโยนอยู่   แบมก็จะรับอยู่เรื่อยไป   และแบมเชื่อว่า  แบมจะรับพลาดน้อยลงเรื่อยๆ   ในอนาคต ขอบคุณกระทู้นี้ค่ะ  เดี๋ยวมาเข้าประเด็นต่อ จากคุณ : bam_ka@ - [ 24 ม.ค. 52 11:48:25 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ๊ะ  เด๋วเย็นๆ กลับมาค่ะ  ต้องพาคนสวยที่บ้านไปซื้อปุ๋ยใส่ต้นไม้ จากคุณ : bam_ka@ - [ 24 ม.ค. 52 12:05:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 คนเรา "ชอบ" แล้วจึง "ทำได้ดี" หรือ ""ทำได้ดี"" แล้วจึง "ชอบ" มันก็เหมือน "ไก่" กะ "ไข่" อะไร "เกิด" ก่อนกัน... เถึยงกันว่า ไก่ หรือไข่ มันก็ไม่มีใครชนะ.. เพราะที่สำคัญ มันอยู่ที่ การ "เกิด" ผมคิดแบบนี้ จนเดี๋ยวนี้ผมไม่ทราบว่า จริงๆผมชอบอะไรบ้าง.. เพราะเริ่มชอบมันไปเสียหมดทุกอย่างเลย... เพราะอะไรที่เราชอบ เราก็จะอยากทำมันซ้ำๆ จนมีความรู้ความชำนาญ และทำได้ดี อะไรที่ที่เราไม่ชอบ เมื่อเรา ทำซ้ำๆจนชำนาญ และเราทำได้ดี.. เราก็จะชอบมันเอง -------- แก้ไขคำผิด.. และกราบสวัสดี พี่ๆ น้าๆ ทุกท่านครับ... _O_ _/\_ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 15:44:55 จากคุณ : MESMERIC - [ 24 ม.ค. 52 15:40:56 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีครับ ทุกท่าน... อิอิอิ........ปลื้มกับคำชมของเจ้าแบม...เพราะจริงๆโกว่า แบมก็เป็นอาจารย์ที่ดีคนหนึ่ง ของห้องสีลม... มาต่อกับคำว่า"มืออาชีพ"(PROFESSIONAL) ทั่วๆไปน่าจะหมายถึง..คนที่ทำอะไรเป็นอาชีพ...เช่น เล่นฟุตบอลเป็นอาชีพ เราก็เรียก นักฟุตบอล..ทำครัวเป็นอาชีพ เราก็เรียก พ่อครัว.... แต่สำหรับความคิดโกแล้ว นั่นยังไม่พอ...โกคิดว่า"มืออาชีพ"คือคนที่รู้เรื่องนั้นๆอย่างแท้จริง...รู้จนซึมลึกลงไปในสมอง...ในกระดูก... เวลาเค้าเหล่านั้นพูดถึงสิ่งที่เค้ารู้ เค้าไม่ต้องเปิดโน๊ตเพราะทุกอย่างอยู่ในหัวแล้ว... เหมือนพ่อครัวหยิบเครื่องปรุงโยนลงหม้อ... เหมือนพ่อค้าหมูตัดเนื้อหมูตามที่ลูกค้าสั่ง.... เหมือนคนขายดอกไม้จัดกระเช้าดอกไม้ที่รู้ว่า ควรจะใช้ดอกไหนเสียบตรงไหน.... สิ่งที่เราทำแบบพอๆให้มันเสร็จไป เพื่อจะได้กลับบ้านเร็วๆ..ยังงั้นไม่ใช่มืออาชีพ แน่ๆ.... ที่สำคัญ(น่าเศร้าใจ)กว่านั้น คือ..หลายๆคนทำงานแบบขอไปทีไม่พอ ยังโทษคนรอบข้างด้วยว่า... เค้าทำดีทำไมไม่มีใครเห็น...หรือบางคนก็พยายามบอกว่า เค้าทำดีที่สุดแล้ว.... มีครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...โกไปนั่งคุยกับคนทำเรื่องโลจิสติค...หลังจากเค้าทำมาแล้ว 3 ปี... เค้าบอกโกอย่างภาคภูมิใจว่า.."โกเชื่อไม๊..ผมเบรคเคสได้กว่า 50%แล้วนะ..(การเบรคเคส คือ การย่อยสินค้าให้จำนวนน้อยลง)..." ผมบอกเค้าว่า...อืมม...ระบบโลจิสติค ที่สมบูรณ์ต้องเบรคเคสได้ 80%-90%ครับ... วันนี้ผ่านมาเกือบ 8 ปี ดีซีนั้นก็เบรคเคสได้ประมาณ 90%.. การที่จะพัฒนาเป็น"มืออาชีพ"อย่างแท้จริงนั้น เราต้องทุ่มเท..แล้วก็พัฒนาตนเอง... ทำแล้วทำอีก..ทำแล้วทำอีก...ด้วยความมุ่งมั่นว่า...เราจะทำเพื่อให้งานเราดีขึ้นๆๆ... เพราะ"งานที่แท้จริง"ไม่เคยมีคำว่า"ดีที่สุดแล้ว" วันนี้เราคิดว่าเราทำดีแล้ว..ขายดีแล้ว ..แต่เชื่อไม๊..พรุ่งนี้เราต้องทำได้ดีกว่า ขายได้ดีกว่า...(ถ้าเรามีความพยายาม) มีครั้งหนึ่ง ผจก.สาขาคนหนึ่งมาหาโกบอกว่า.."โก หนูเหนื่อยจังเพราะงานสาขามันเยอะมาก.." โกหัวเราะบอกเค้าว่า.."อะไร งานเยอะ..โกเห็นเธอทำอยู่แค่ 3 อย่าง... บริหารคน บริหารสินค้า และก็จัดการหน้าร้านให้สวย..แค่นี้เอง.." "เธอลองแยกงานทั้ง 3 อย่าง จัดเวลาให้ถูก แบ่งงานก่อนงานหลัง..ให้ดี เธอก็จะไม่เหนื่อย...ไม่ยุ่ง..." หากเธอมองว่า งานเยอะ..ทำไม่ทันแสดงว่า เธอแบ่งเวลาไม่ถูก...มอบงานให้น้องๆไม่เป็น..และไม่รู้ว่า อะไรก็ก่อนอะไรคือหลัง.... เธอก็จะเหนื่อย ท้อ และ เบื่อ...สุดท้าย สิ่งที่เธอได้รับ...คือ ความพ่ายแพ้..." หลังจากนั้นไม่นาน ผจก.คนนี้ บริหารงานดีขึ้น..มีความสุขมากขึ้น...แค่คำพูดไม่กี่ประโยคเอง..... การพัฒนาคนจึงเป็นเรื่องที่ดูเหมือนยาก แต่ก็ง่าย ดูเหมือนง่ายแต่ก็ยาก.... อยู่ที่เราสามารถชี้ให้เค้าเห็น"ศักยภาพ"ในตัวเค้าหรือไม่???? และเค้าพร้อมที่จะพัฒนาตนเองหรือไม่??? แบมว่าจริงไม๊??? จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 24 ม.ค. 52 20:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีอีกรอบค่ะ ตอบโกก่อนค่ะ "การพัฒนาคนจึงเป็นเรื่องที่ดูเหมือนยาก แต่ก็ง่าย ดูเหมือนง่ายแต่ก็ยาก.... อยู่ที่เราสามารถชี้ให้เค้าเห็น"ศักยภาพ"ในตัวเค้าหรือไม่???? และเค้าพร้อมที่จะพัฒนาตนเองหรือไม่??? แบมว่าจริงไม๊??? " แบมตอบว่า  จริงค่ะ    เพราะเรื่องนี้มีผู้เกี่ยวข้องสองฝั่ง  คือ  ผู้ให้ + ผู้รับ ผู้ให้พยายามที่จะให้   +   ผู้รับกระตือรือล้นที่จะรับ   =   เรื่องง่าย  ง่ายที่จะได้เห็นองค์กรเติบโตและมั่นคง ผู้ให้ลืมที่จะให้  +   ผู้รับกระตือรือล้นที่จะรับ   =    เรื่องง่าย  เพราะทนลูกกระตือรือล้นไม่ไหว  เดี๋ยวผู้ให้ก็ใจอ่อน (หรือนึกขึ้นได้)  สุดท้ายจะหันมาให้เอง ผู้ให้พยายามที่จะให้  +  ผู้รับไม่อยากรับ  =   เรื่องง่าย  ถ้าผู้ให้ "พยายาม" อย่างแท้จริง  และมีศิลปะในการใช้ความพยายามมากพอ     ผู้รับจะสำนึกได้ว่าถึงเวลาต้องเปลี่ยนในวันหนึ่ง   ผู้ให้ลืมที่จะให้  +  ผู้รับไม่อยากรับ  =   เรื่องยาก    ยากที่จะเห็นองค์กรนี้เติบโตอย่างยั่งยืน สรุป  เป็นเรื่องง่าย มากกว่า  ยาก    แฮะ    ดังนั้นอย่าลังเลที่จะเป็น  ผู้ให้ และ ผู้รับที่ดี  ค่ะ   โอกาสที่จะสนุกกับเรื่องง่าย ๆ นี้มีตั้ง 75%  แน่ะ เห็นป่าว 5555 ************************************************ เอ๊ะ !   พี่ศักดิ์ชัยมา ในความเห็นที่ 18   แบมไม่ได้ทักขออภัยค่ะ    พี่สบายดีนะคะ  ไม่เจอกันนานมากเลยค่ะพี่   มาคุยกันเยอะๆ หน่อยค่ะ  มาบรรทัดเดียวอย่างนี้   เหมือนไม่ใช่ตัวจริงเลย  ยืมล็อกอินพี่ศักดิ์ชัยมาป่าววว ************************************************ แวะทักพี่โต๋ ก่อนค่ะ   "ถ้าประคับประคองจิตใจไว้ไม่ดี ก็มักจะมีอาการเบื่อๆ เซ็งๆ ให้ผลงานล่าช้า หรือ ด้อยประสิทธิภาพลง"   พี่คะ  วัยเราๆ นี่ ต้องหักดิบตั้งแต่  "มีอาการเบื่อๆ เซ็งๆ"  ค่ะ   ห้ามแช่แป้งปล่อยให้เลยเถิดนะคะพี่ อาการนี้อันตรายค่ะ   555555     มีอยู่วันหนึ่ง แบมประชุมเสร็จแล้วแบบ โอย ไม่ไหวแล้ว  อะไรกันนี่ ๆๆ  ประชุมอะไรนั่งว่ากันไป  แก้ตัวกันมา  และ จบแบบไร้มติ     โอย เซ็งๆๆ   เดินผ่านหน้าห้องเจ้านาย   นายถามว่า แบมรีบไปไหน    โพล่งตอบไปว่า   "ไปดูหนังค่ะ"    โอ๊ะ!  ลืมตัว 5555   คือจริงๆ  การดูหนังคือการหักดิบอาการเบื่อเซ็งสำหรับแบม    แบมจะหาเรื่อง take new story เข้าตัว  ประกอบกับแบมเป็นคนขี้ลืม    ออกจากโรงหนังก็หายเซ็งไป     แล้วพี่โต๋หักดิบด้วยวิธีอะไร? ************************************************ กลับมาต่อที่แบมค้างคาไว้ เมื่อคนๆ หนึ่งต้องการเป็นมืออาชีพ   และเตรียมคุณสมบัติตนเองให้พร้อมแล้ว  ไม่แปลกที่คนนั้นจะได้รับเลือกเข้าองค์กร     และไม่แปลกที่เราจะได้พบว่า  คนๆ นั้น ได้รับเลือก   แต่ทำงานกับทีมไม่ได้ ได้รับเลือก   แต่แก้ปัญหางานไม่ได้ ได้รับเลือก   แต่พัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้นไม่ได้ ได้รับเลือก   แต่สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นไม่ได้ ไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ    และเอาหัวเป็นประกันได้ว่า   ในทุกองค์กร เราจะได้พบเห็นคนที่มีคุณสมบัติยอดเยี่ยม แต่เมื่อได้ทำงานจริงกลับปรากฎผลตามข้างต้น     พวกเราอาจแค่รู้สึกสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนนี้   หรือ อาจแค่เซ็งหากต้องร่วมงานกับคนนี้     แต่คนที่จะต้องออกอาการ "ทำใจ" มากที่สุด  ก็คือเจ้าขององค์กรนั่นเอง     มีหลากหลายเหตุผลที่ทำให้คนๆ หนึ่งที่คุณสมบัติพร้อม  กลับเดินไม่ถึงการเป็น "มืออาชีพ"     และหากคุณมีโอกาสได้นั่งคุยกับพวกเขา   อย่าแปลกใจถ้าจะได้ฟัง  สิบล้านเหตุผล  สิบล้านคำอธิบาย  สิบล้านอุปสรรค   ที่เขาต้องเผชิญในองค์กร  จนทำให้เขาไปถึงความเป็นมืออาชีพไม่ไหว    และในสิบล้านที่กล่าวมานั้น   ไม่เคยมีแม้แต่หนึ่ง   ที่เกิดจากตัวเขาเอง     สำหรับแบม    เมื่อได้ฟัง   แบมกลับคิดเหตุผลที่สิบล้านหนึ่ง ขึ้นมา   และตัดสินใจ ตัดสิบล้านเดิมที่ได้ฟังทิ้งไป    เหลือแค่หนึ่งเหตุผล   คือ    "วิธีคิด"  ของคนเรานี่เอง    ที่ทำให้ตัวตนคนเราแต่ละคนแตกต่างกัน     เรื่องอื่นๆ  เราอาจเติม  เสริมแต่ง   หรือแม้แต่เลียนแบบกันได้      แต่วิธีคิดนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้หนทางสู่เป้าหมายของแต่ละคนแตกต่างกัน "วิธีคิด"   ได้มาจากการบ่มเพาะ ปลูกฝัง  อบรม  เรียนรู้  ตลอดชีวิตของแต่ละคน   วิธีคิดที่สั่งสมในตัวคนสะท้อนออกมาเป็นทัศนคติ  และ  วุฒิภาวะในการจัดการกับอารมณ์และใจของตนเอง         เมื่อมีคนถามว่า   "แบมคิดเรื่องนี้ได้ยังไง?"  แบมไม่เคยตอบได้   เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า  "ทำไมคุณไม่คิดถึงเรื่องนี้"         เมื่อมีคนถามว่า  "แบมโกรธไปทำไมเรื่องแค่นี้เอง"    แบมไม่เคยตอบได้    เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า   "ทำไมคุณถึงไม่โกรธ ในเมื่อความเสียหายมันมากขนาดนี้"       เมื่อมีคนถามว่า  "แบมให้อภัยคนๆ นี้ได้ยังไง"   แบมไม่เคยตอบได้  เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า   "แล้วคุณจะเจ็บแค้นต่อไปเพื่ออะไร" เมื่อมีคนถามว่า  "ทำไมแบมต้องทำอะไรมากมายขนาดนี้"    แบมไม่เคยตอบได้  เพราะแบมก็สงสัยเหมือนกันว่า    "ทำไมคุณไม่ทำอะไรเลย  ทั้งๆ ที่มีเรื่องมากมายต้องทำ" ดังนั้นอย่ามาถามเรื่อง "วิธีคิด"  กับแบมเลย  แบม งง     และ ไม่สามารถบอกให้คุณคิดเหมือนแบมได้    แต่ถ้าคุณบังเอิญคิดเหมือนแบม  แบมก็ดีใจล๊าลลาไป และต่อไปนี้ คือ วิธีคิดของแบมล้วนๆ  ที่คิดว่าทำให้คนที่คุณสมบัติพร้อม  ไม่สามารถเดินไปถึงจุดที่คนอื่นเรียกว่า "มืออาชีพ" ได้    ไม่เกี่ยวกับทฤษฎีใดๆ     (หมายเหตุ :  ย้ำว่า  จุดที่คนอื่นเรียกว่ามืออาชีพ นะคะ  ไม่ใช่เรียกตัวเอง) :  ทำงานกับทีมไม่ได้ แบมจะปวดหัวที่สุด  ถ้าต้องนั่งฟังคนๆ หนึ่งบ่นเรื่องทำงานกับทีมไม่ได้    โชคร้ายที่ว่า  เรื่องนี้ติดชาร์ต Top Three  ประเด็นบ่น ของคนทำงานเสียด้วย     ดังนั้น  ไม่รอดหรอก  ยังไงแบมก็ต้องได้ฟังตลอดไป    บ่นไปเพื่ออะไร  แบมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน    ยังไม่เคยมองไม่เห็นประโยชน์จากการบ่น     หากมาปรึกษาหารือ หรือ ขอให้รวมหัวช่วยกันคิดว่า   "ทำยังไงถึงจะทำงานร่วมกับทีมได้"    ยังจะสร้างสรรค์กว่า     ถ้าคุณรักจะเป็นมืออาชีพ  แต่คุณยังนั่งบ่นประเด็นนี้   แบมคิดว่า  อืม  ยากแล้วล่ะค่ะ   วิธีคิดคุณมีปัญหาบางอย่างที่ทำให้คุณหาจุดลงตัวให้กับการทำงานร่วมกับผู้อื่นไม่ได้    น่าหดหู่มากที่ต้องบอกว่า   หากคุณมองหาศักยภาพของคนอื่นไม่เจอ  หรือ ไม่สามารถหยิบศักยภาพของทีมงานขึ้นมาสร้างงานที่ดีได้    คนอื่นเค้าก็มองหาศักยภาพของคุณไม่เจอเช่นเดียวกัน     คนทุกคนมีแง่มุมที่ดีทุกคนค่ะ    แต่การหานั้นต้องมีศิลปะกันหน่อย    ส่วนถ้าเจอแล้วพบว่าศักยภาพนั้นไม่ match กับความต้องการของคุณ    อันนี้อีกปัญหาหนึ่งค่ะ     :  แก้ปัญหางานไม่ได้ ข้อนี้สำคัญสูงสุด   เป็นบันไดขั้นแรกแห่งการพิสูจน์ตนสู่การเป็นมืออาชีพ      ถ้าคุณทำได้  บันไดนั้นจะกลายเป็นบันไดเลื่อนทันที   อันนี้เรื่องจริง    ไม่ได้ปด   เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่คุณต้องทำเมื่อก้าวเข้าสู่องค์กร  ยังไม่ต้องคิดใหม่ทำใหม่อะไรทั้งนั้น  เก็บความอยากของคุณไว้ก่อน ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม    ทุกองค์กร  ทุกงานมีปัญหาทั้งนั้นแหละค่ะ   หาให้เจอและแก้ให้ได้      คุณไม่ต้องสั่งให้ใครเชื่อคุณหรอก   เพราะคุณไม่มีสิทธิบังคับความเชื่อคน     แต่ถ้าคุณแก้ปัญหางานที่มีอยู่ได้    คุณจะได้รับความเชื่อจากคนอื่นแม้ไม่ได้สั่ง   ลองดู : พัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้นไม่ได้ ถ้าคุณทำข้อที่ผ่านมาไม่ได้   ก็อย่าหวังว่าคุณจะมีโอกาสที่จะพัฒนาปรับปรุงงานให้ดีขึ้น     เพราะโอกาสที่คุณขอจากองค์กรจะถูกบล็อกด้วยความไม่เชื่อของผู้อื่น    และคุณไม่มีสิทธิหงุดหงิดด้วย   แต่คุณมักไม่เข้าใจ ว่าทำไมคุณไม่ได้รับโอกาสให้ทำเรื่องยิ่งใหญ่    คุณจะฟาดงวงฟาดงาหาว่าคนอื่นไร้วิสัยทัศน์  เล่นพรรคเล่นพวก  ไม่เห็นคุณค่าของคุณ     ก่อนจะเลยเถิดไปกันใหญ่  ให้กลับไปทำข้อที่ผ่านมาให้ได้เสียก่อนจะดีกว่า   เรียกความเชื่อกลับคืนมา   เรียกให้เร็วด้วย   ก่อนที่มันจะไม่เหลือให้คุณเรียกอีกต่อไป   : สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นไม่ได้ แบมคิดเองเออเองว่า  สิ่งนี้เป็นขั้น advance สูงสุดของการเป็นมืออาชีพ   ถ้าคุณเดินถึงจุดนี้    ไม่มีอะไรเหมาะสมที่จะเรียกคุณมากไปกว่าคำว่า  "มืออาชีพ"   คุณจะเป็นความภาคภูมิใจขององค์กร   เป็นบุคลากรที่มีค่าของผู้ร่วมงาน   ซึ่งไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกอย่างไร ในเมื่อคุณผ่านสามข้อข้างต้นไม่ได้    และเรื่องมันข้ามขั้นไม่ได้เสียด้วย    หากวิธีคิดของคุณข้ามขั้น  เช่น   คุณคิดว่าเมื่อได้เข้าสู่องค์กรคุณจะ สร้างสรรค์สิ่งใหม่ หรือ ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น  เป็นเรื่องแรก     รับรองว่า คุณได้เผชิญอาการช็อคทางวัฒนธรรมแน่นอน     แต่ถ้าคุณมีคุณสมบัติครบถ้วน  และทำได้ทั้ง 4 เรื่องนี้แล้ว   ก็ยินดีด้วยค่ะ  เพราะคุณจะไม่ต้องหวาดหวั่นกับความไม่แน่นอนในชีวิตการทำงาน    แม้เมื่อคุณได้เป็น "มืออาชีพ"  แล้ว  คุณจะเผชิญข้อหาหมั่นไส้   ข้อหาเด่นเกินเหตุ  ข้อหาแตกต่างจนเป็นภัย   หรืออะไรก็แล้วแต่   ขอให้คุณมั่นคง  ขอให้คุณมั่นใจว่าคุณได้ทำหน้าที่ลูกจ้างที่ดีจนถึงที่สุดแล้ว    คุณไม่เคยสร้างอาการ "ทำใจ"  ให้แก่เจ้าของกิจการ    ขอให้คุณภาคภูมิใจในตัวเอง  และอย่าหยุดที่จะพัฒนาตัวเอง แม้ในวันหนึ่ง  เมื่อความไม่แน่นอนเดินทางมาถึง  และคุณต้องจากองค์กรไป   ขอให้คุณเชื่อเถอะว่า   คุณยังคงเป็น "มืออาชีพ"   ที่มีค่าสำหรับองค์กรอื่นอีกมากมาย โชคดีและฝันดี ทุกคนค่ะ จากคุณ : bam_ka@ - [ 25 ม.ค. 52 01:19:29 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่าน กระบวนการเป็นมืออาชีพ ของพี่แบมใน คคห ที่ 28.. เรื่องการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ จะต้องทำเป็นขั้นเป็นตอน ต้องทำงานกะทีมงานได้ และต้องได้รับความเชื่อมั่นจากทีมงานเสียก่อน... เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ.. แต่แชร์ เรื่องแปลกๆ (ที่เป็นข้อยกเว้น) ขององค์กรผมให้ฟัง เนื่องจากบริษัทที่ผมทำงานอยู่ค่อนข้างใหญ่.. มีคนงานประมาณ 8หมื่นคน การปรับเปลี่ยน ผังองค์กร และผู้บริหารระดับกลาง ค่อนข้างบ่อย (ผู้บริหารระดับกลาง - สูง นี่จะมีอำนาจในการดูแล อานาบริเวณ ประมาณ ทวีป กว่าๆ) เปลี่ยนบ่อยนั้นเหตุผลส่วนใหญ่มาจาก การเมืองในองค์กร และ อีกเหตุผลหนึ่ง คือ บริษัทมีแผนกซื้อกิจการ ที่ต้องทำหน้าที่ซื้อกิจการเข้ามา เฉลี่ยราวๆ 1 กิจการในเวลา 3 เดือน (เป็น KPI หรืออย่างไรไม่ทราบ และท่านซื้ออย่างเดียวไม่มีขาย ถ้าไม่ชอบ ก็ทิ้ง) ผู้บริหาร ที่เข้ามา รับหน้าที่ใหม่นี้ ทุกคน จะทำการเปลี่ยนแปลงสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ทันที....!! ย้ำว่าทันที! ไม่จำเป็นต้องมาแสดงความสามารถ หรือแก้ปัญหาให้ใครหน้าใหนยอมรับก่อน.. ทั้งหัวหน้าและลูกน้อง.. เพราะเชื่อว่า ได้รับการยอมรับจากหัวหน้า ตั้งแต่ให้เข้ามาทำงานแล้ว.. แน่นอนการเปลี่ยนแปลงสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ โดยที่ผู้ปรับเปลี่ยนขาดการยอมรับ มันต้องมีผู้ไม่เห็นด้วย เยอะกว่าผู้ที่เห็นด้ย.. วิธีการแก้ปัญหานั้นง่ายมาก และเป็น patern เดียวมาโดยตลอดคือการเชือดไก่ให้ลิงดู.. คือไม่ชอบหน้าใคร ก็ให้ออกไปซะ.. หรือมาถึง ยังไม่ทันพูดอะไร ก็เชื่อด ออกไป (จ้างออก) ก่อน ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลไดๆที่สมเหตุสมผลทั้งสิ้น...  เพื่อสร้างความยำเกรง.. แล้วค่อยปรับเปลี่ยน นำพรรคพวกของตน หรือจ้างคนใหม่มาทำในตำแหน่งนั้น... คราวนี้ใครจะกล้าไม่ยอมรับล่ะครับ..."" ------ ส่วนผู้บริหารที่ที่เข้ามาแล้ว จะทำเป็น step step ตามที่พี่ แบมเขียน.. ส่วนใหญ่ถ้าความสามารถไม่โดดเด่นมากๆมักอยู่ได้ไม่นาน.. แปลกแต่จริง..!! แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 52 02:19:42 จากคุณ : MESMERIC - [ 25 ม.ค. 52 02:19:14 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สวัสดีครับ ทุกท่าน... 55555555.....นั่นซินะ โกลืมทักคุณศักดิ์ชัยไปได้อย่างไร??? เพราะมัวแต่คิดจะเขียนอย่างไร??ให้อ่านง่ายๆและรู้เรื่อง.... แบบคุณศักดิ์ชัย ผมว่า น่าจะเป็นมืออาชีพเรื่องสบู่ไปแล้ว...... เห็นแล้วอิจฉามากๆ คนอะไรความคิดสร้างสรรค์มากมายเหลือเกิน..... และขอขอบคุณคุณ MESMERIC ที่มาแมความเห็นดีๆเสมอๆ... เหมือนประโยคนี้.. "เพราะอะไรที่เราชอบ เราก็จะอยากทำมันซ้ำๆ จนมีความรู้ความชำนาญ และทำได้ดี อะไรที่ที่เราไม่ชอบ เมื่อเรา ทำซ้ำๆจนชำนาญ และเราทำได้ดี.. เราก็จะชอบมันเอง..." ผมว่านี่แหละครับ...คิดแบบมืออาชีพ.... แบมให้บันใดของการก้าวไปสู่การทำงานให้สำเร็จ(การเป็นมืออาชีพ)ได้ชัดเจนดี.... โดยเฉพาะการแก้ไขปัญหาก่อนเป็นเรื่องแรก... โกมักจะบอกใครต่อใครว่า... "การทำงานให้สำเร็จอยู่ที่ทีมงาน(โอปอเรชั่น)... แต่การแก้ปัญหาอยู่ที่ผู้บริหาร...." งานจะสำเร็จได้หรือไม่นั้น ไม่ใช่ ผู้บริหารลงไปเล่นทุกเรื่อง แต่อยู่ที่ทำงนเป็นทีม... แต่ปัญหาหากผู้บริหารไม่รู้หรือไม่แก้ไข ความเจริญจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย.... บางปัญหา(ซึ่งเป็นปัญหาเล็กๆ)แต่ผู้บริหารไม่รู้หรือไม่สนใจ ก็มาถึงความสูญเสียได้.... แนวคิดในการทำงาน...ให้สำเร็จ จึงอยู่แค่ความคิดพื้นฐานง่ายๆที่ว่า... ทำดีได้ดีแน่นอน... ทำบ่อยๆก็เก่งเอง... พอเก่งแล้ว เงินก็มาเอง.... โกคิดแบบนี้นะ... องค์กรแบบที่ คุณ MESMERIC  ว่ามานะมีเยอะแยะ... ผมเรียกว่า องค์กรจักรวรรดิ์.... คือ โตอย่างเดียว...ทำงานให้ประโยชน์ต่อองค์กร และทีมเท่านั้น... ไม่มีพวกไม่มีเส้น ก็ไปไม่รอด...เจ้าของอยู่ไหนก็ไม่รู้... และทุกคนต่างก็พยายามไต่เต้าไปสู่ที่สูงๆ...(เหมือนระบบราชการหลายๆประเทศในโลก)... โชคดี องค์กรผมยังล็กๆ...ยังพอจะเจอหน้าพนักงานทุกคนได้.... อ้อ..แบมคลายเครียดด้วยการดูหนังเหรอ..อิอิอิ.. โกไม่ได้เข้าโรงหนังมานมนานแล้ว... ที่อุบลอาจจะไปดูปีละครั้งมั๊ง...เรื่องล่าสุดที่ดูที่อุบล น่าจะเรื่อง..สุริโยทัย.. ครั้งหนึ่งดูเรื่องเจมส์บอนด์ ดูได้ ไม่ถึง 10 นาทีก็เดินออก เพราะหนวกหู.. ลูกๆถามว่า ทำไม ป๊าไม่ชอบดูหนังโรง..?? โกบอกว่า..ใจเย็นๆเดียวแผ่นก็ออก เช่าไปดูที่บ้านดีกว่า... หรือไม่งั้นก็ดูจากยูบีซี ก็ได้... เลยไม่ค่อยมีความคิดอยากดูหนังโรงเลย...(หลุดไปจากสมอง).. สมัยทำงานมากๆ(ช่วงหนุ่มๆ)เวลาเครียด เซ็ง เบื่องาน.... โกชอบขับรถเที่ยว ...ขับรถไปโน่นไปนี่... ไปดูร้านของคนอื่น ...ได้เที่ยวด้วย..ได้ความรู้ดีด้วย.. โกว่า อันหนึ่งที่โกได้ก็มาจาก การตระเวณไปโน่นไปนี่ในสมัยนั้น.... เดียวนี้ไม่ค่อยได้ระบายความเครียดด้วยวิธีนี้... เพราะจริงๆแล้ว...ความเครียด เกิดจากความคิดเราต่อต้านสิ่งรอบข้าง... หากเรารับมาแล้ว โยนทิ้งไป...ให้"เวลา"เป็นตัวระบายความเครียด... เพราะ "ความเครียด"ก็เป็นแค่อารมณ์ชนิดหนึ่ง เหมือนอาการอื่นๆ... มีได้ไม่นาน ก็หายไป... ถ้าเราไม่เอาคิดอาฆาต พยาบาท ผูกใจเจ็บ...ซึ่งเป็นผลร้ายต่อเราเอง.. อิอิอิ..ว่าจะไม่พยายามโยงเข้าเรื่องธรรมะแล้วนะ... เดียวจะมีคนบอกว่า..โกๆ..ผิดห้องแล้ว... แต่ความจริงแล้ว หากนำพุทธศาตร์ มาช่วยในการบริหารแล้ว... โกมั่นใจเลยว่า...คนๆนั้นจะทำงานอย่างมีความสุข... ไม่พบปัญหาและความยากลำบากในชีวิต อย่างแน่นอน... สุขสันต์วันตรุษจีน..ซินเจี่ยอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้..ทุกท่าน.. ถือโอกาสนี้ สวัสดีปีใหม่จีนทุกท่าน... ให้สุขภาพแข็งแรง รำรวยๆ นะครับ... วันนี้ไหว้เสร็จจะไปขอนแก่น จะกลับมาห้องสีลม คงเป็นพรุ่งนี้ครับ... โชคดีทุกท่านครับ.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 25 ม.ค. 52 05:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ทุกธุรกิจ ก็จะมีการซื้อ การขาย/การตลาด การผลิตหรือแปรสภาพ การจัดส่ง/โลจิสติกส์ การบริหารคน/บุคคล/แรงงาน การบริหารบัญชี/เงินทุน การเป็นมืออาชีพคือความสามารถในการจัดสรรทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัด ให้เกิดประโยชน์สูงสุด เพิ่มมูลค่าได้สูงสุด ใช้ต้นทุนต่ำสุด ระยะเวลาส่งมอบสั้นที่สุด โดยก่อให้เกิดความพึงพอใจหรือสนองตอบความต้องการของลูกค้าได้ดีที่สุด การเป็นมืออาชีพ ต้องอาศัยการฝึกฝนเรียนรู้ บางธุรกิจเช่นโรงสีข้าว การซื้อข้าวเปลือก มีการเจรจาต่อรองมากกว่า 10 ข้อตกลง กว่าจะซื้อขายกันได้ข้าวเปลือก 1 เมล็ด ผลิตหรือแปรสภาพแล้ว ได้ผลิตภัณฑ์ 13 ชนิด การเดินทางของข้าวเปลือกทุกเมล็ด กว่าจะเป็นข้าวสารใช้เวลาเกือบ 1 ชม. ระยะทางไปตามรางท่อที่วกไปวนมาเกือบ 3 กิโลเมตรฯลฯ ได้มาซึ่งข้าวสารและผลพลอยได้แล้ว ทำการส่งขายอย่างไร ขายเองหรือผ่านหยง ส่งเองหรือหารถรับจ้างรับช่วงต่อ การตั้งราคาซื้อขาย ล้วนแต่ต้องอาศัยประสบการณ์ที่สั่งสม ปัจจุบันนี้การเป็นมืออาชีพเพียงลำพังคงอยู่ยาก ถ้าไม่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของซัพพลายเชน ขององค์กรชั้นนำ การทำงานแบบมืออาชีพไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องจักรที่มีราคาแพง ทันสมัยสวยหรู แต่รู้จักใช้เทคโนโลยี "เทคโนโลยีจับต้องไม่ได้ แต่เป็นวิธีการ" เช่นการอาศัยแรงโน้มถ่วงของโลก ในการเคลื่อนย้ายวัสดุ แทนการใช้โฟล์คลิฟ ช่วยลดจำนวนพนักงานและค่าซ่อมบำรุง ซึ่งประหยัดและสามารถทำงานได้รวดเร็วกว่าฯลฯ จากคุณ : นายพันเก้า - [ 25 ม.ค. 52 06:57:17 A:192.168.0.17 X:118.172.174.168 TicketID:039351 ]

ความคิดเห็นที่ 32 Always Exceed Expectations    < <  Wording สำหรับมืออาชีพ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) - [ 25 ม.ค. 52 09:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ซินเจี่ยอยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้ ครับทุกท่าน กระทู้นี้วิชาก้ารวิชาการ แต่กลับไม่เป็นกระทู้แนะนำแห่ะ สงสัยชาวสีลมยุคใหม่ รับวิชาการมากๆ ไม่ไหว(มั้ง) มีเคสที่บริษัทอยู่เรื่องนึง มีการจำหน่ายแม่พิมพ์ที่ไม่ใช้แล้ว แต่เพราะปัญหาหลากหลาย จึงทำให้มีการนำแม่พิมพ์ที่ยังใช้งานออกไปด้วย โชคดีที่ผู้ซื้อก็บริษัทที่รู้จักกันอย่างดี ปัญหาที่เขาเถียงกันแทบเป็นแทบตายร่วม ๒ เดือนคือ ใครผิด เจ้านายผมเรียกใช้ผมให้ตรวจสอบ แต่ท่านก็มีคำตอบในใจแล้วว่าใครผิด แต่ผมก็มีคำตอบไปว่า ทุกฝ่ายผิดหมด ไม่เว้นแม้แต่ฝ่ายบริหาร ตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบกระบวนการ แต่เวลาเสนอ ผมเสนอว่าควรจะแก้ไขและทำขั้นตอนการปฏิบัติงานให้ชัดเจน ดีกว่า ถามหาคนผิด ทุกคนมีสิทธิ์ทำผิดพลาดได้ ถ้าขั้นตอนการปฏิบัติงานไม่ชัดเจน แต่ด้วยธรรมชาติของคน มักจะกลัวว่าใครจะว่าตัวเองผิด จึงมักจะรีบโยนความผิดไปให้คนอื่นก่อน จึงไม่แปลกใจว่าทำไมเรามักจะปิดประเด็นปัญหากันไม่ได้ เพราะเรามัวแต่โยนความผิดกันไปมา โดยต่างก็อ้างระบบระเบียบปฏิบัติการมาเป็นเกราะกำบัง สมัยทำงาน business process reengineering เจ้านายมักจะสอนว่า ไม่มีระบบปฏิบัติงานอะไรดีที่สุด แต่ระบบปฏิบัติการหนึ่งๆ จะเหมาะสมในแต่ละช่วงเวลา ถึงเวลานึง ก็ควรจะทบทวนกันใหม่สักครั้ง ปีใหม่สากลก็ผ่านไปแล้ว ปีใหม่จีนก็กำลังจะผ่านไป แต่วิกฤตการณ์เศรษฐกิจโลกยังอยู่ และอาจรุนแรงเพิ่มขึ้น หากมัวแต่โยนความผิดให้สหรัฐฯ หรือใครต่อใครก็แต่ ใช่ว่าจะทำให้เราฝ่าวิกฤติไปได้ จากคุณ : เตร็ดเตร่ - [ 25 ม.ค. 52 09:32:13 ]

ความคิดเห็นที่ 34 กระทู้นี้ตกมามากแล้ว.. ผมขอจบกระทู้นี้ก็แล้วกัน... ขอขอบคุณทุกความเห็นนะครับ... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 28 ม.ค. 52 06:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณมากๆ ครับ กระทู้นี้เป็นประโยชน์มากๆเลย จากคุณ : คุณกำลังเห่าต้นไม้ผิดต้น - [ 28 ม.ค. 52 12:00:50 ]

ความคิดเห็นที่ 36 โอ้ว รู้สึกดีมากเลยที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้แนะนำอันนี้ อ่านเยอะแล้วจำไม่หมด ไว้จะคอยเข้ามาทยอยอ่านนะคะ ขอบคุณคุณโกกับคุณแบมมากเลยค่ะ ได้อะไร ๆ ไปเยอะเลยค่ะ กำลังตัดสินใจเปลี่ยนประเภทงานอยู่เพราะรู้สึกว่าเบื่องาน แต่พอมาอ่านแล้วก็อึ้งเหมือนกัน ไม่นึกว่า "ไม่มีงานไหนเหมาะกับตนเองอีกแล้วเท่ากับงานที่กำลังทำอยู่" ปัญญาเกิดเลยค่ะ จากคุณ : ยัยลีลี - [ 30 ม.ค. 52 21:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีครับ ตุณ ยัยลีลีและทุกท่าน.... วันนี้ดึกๆเข้ามาห้องสีลม..แปลกใจนิดๆที่กระทู้นี้กลับมา... ทั้งๆที่ตกหายไปนานแล้ว... ใครหนอไปค้นมาแล้วก็กดโหวตจนเด้งกลับมาได้... ขอบคุณ คุณยัยลีลี ที่อ่านแล้วชอบครับ... "การเบื่องาน.."ไม่มีงานไหนในโลกนี้น่าเบื่อหรอกครับ.... ที่เราเบื่อ คือ เบื่อส่วนประกอบของงาน...เช่น สถานที่ ผู้ร่วมงาน ฯลฯ หากสิ่งเหล่านั้นทำให้เราสนุก เชื่อเถอะครับเราก็รู้สึกสนุกไปด้วย... แต่ความจริงนั้น ความชอบ หรือ ความเบื่อ นั้น เราสร้างขึ้นมาเองครับ... คือ ทำให้ชอบก็ได้ ทำให้เบื่อก็ได้... ชีวิตเราเป็นแบบนั้น..จริงๆ.. การอยากเปลี่ยนงานนั้น ควรจะเริ่มจาก..การคิดว่ามีงานอื่นที่ดีกว่า... แต่ไม่ควรมาจาก.."เบื่องานนี้.." เพราะสุดท้ายไม่ว่าจะได้งานไหนมา..เราก็จะเบื่ออีก... แล้วก็เปลี่ยนอีก...สุดท้ายเลยเอาดีไม่ได้... อิอิอิ..อันนี้ผมคิดเอาเองนะ.. หลวงพ่อชาท่านสอนว่า..เหมือนเราปลูกต้นไม้.. แล้วก็ย้ายบ่อยๆ สุดท้ายต้นไม้เลยไม่โตสักที... (ท่านไม่ได้พูดเกี่ยวกับธุรกิจนะครับ)ผมเอามาดัดแปลงนะครับ.... ลองดูเถอะครับ...สร้างความชอบให้กับงานปัจจุบัน.. แล้วคุณจะรู้ด้วยตนเองว่า...เราสามารถสร้างความสุขกับงานด้วยตนเองได้.... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 30 ม.ค. 52 23:05:37 ]

ความคิดเห็นที่ 38 คล้ายๆคุณแบม ในค.ห.28ครับ -บริษัทอยู่รอด -เพื่อนร่วมงานอยู่รอด -ตัวเองอยู่รอด สภาพแวดล้อมไม่ดีก็ต้องพาไปให้รอด สภาพแวดล้อมส่งเสริมก็ต้องนำไปได้ บริษัทรอดคือ รับผิดชอบงานในส่วนที่ทำ ให้เกิดความผิดพลาดน้อยๆเกิดความชอบเยอะๆ สนับสนุนให้บริษัทไปในทางที่เหมาะสม เพื่อนร่วมงานรอดคือ เอางานนำคน->คนที่ไม่แกร่งพอก็ตาย ถ้าไม่ตั้งแง่ใส่กันก็ต้องหาคนใหม่ บริหารอารมณ์คนที่อยู่รอบข้างด้วย ใช้คนทุกประเภทให้เป็น สนับสนุนให้ทุกคนก้าวหน้าในการงาน ตัวเองรอดคือ สุขภาพและชีวิตส่วนตัวเป็นไปได้ด้วยดี ไม่ถูกเบียดบังจากงานจนสมดุลชีวิตเสีย "ไม่เบียดเบียนคนอื่น ไม่เบียดเบียนตัวเอง แล้วสามารถดำเนินชีวิตในทางที่ดีงาม" คือความเป็นมืออาชีพระดับถัดไป ..ที่ผมยังมีปัญญาไม่ถึง จากคุณ : numnumnum1 - [ 31 ม.ค. 52 11:39:46 ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาดูพี่แบมตอบ คิคิ จากคุณ : beta888 - [ 31 ม.ค. 52 17:20:22 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 31 ม.ค. 52 22:42:58 ]

ความคิดเห็นที่ 41 มืออาชีพคือคนที่เดินไปถึงจุดหมายเสมอ แม้เส้นทางจะมีจะมีสิ่งกีดขวางที่แค่ไหนก็ตาม I need it!! I don't care!! So what. Alright , let's find another way. จากคุณ : ฮีโร่ดอย - [ 1 ก.พ. 52 23:21:45 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แต่ สิ่งที่ยากที่สุดคือ "การรู้จักตนเอง" ไม่ใช่เหรอค่ะ ผิดไหม ที่เราไม่รู้ บางครั้ง บางประโยค มันฟังแล้วดูดี แต่มันก็ดูเป็นอุดมคติไปนิด กับชีวิตที่ต้องต่อสู้ ดิ้นรน อยู่ทุกวัน จนทำให้บางครั้ง คำว่า "งานที่เหมาะ"กับเราก็ดูจะคล้ายๆกับ "งานที่เงินดี" มั้งค่ะ จากคุณ : MissMiss&TakeCare - [ 2 ก.พ. 52 22:02:13 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สวัสดีครับคุณ MissMiss&TakeCare และทุกท่าน.. กระทู้นี้แปลกดี เดียวมาเดียวไป แต่ถึงจะไปก็ยังมีคนหาเจอ... ถูกต้องเลยครับ..คุณ MissMiss&TakeCare สิ่งที่ยากที่สุดคือ "การรู้จักตนเอง"...และการแก้ไขตนเองอยู่เสมอๆ... แน่นอนครับ..ทุกคนในโลกนี้ต้องการงานที่เงินดี..งานที่ได้เงินเยอะๆ...แต่ถามว่า ก่อนที่จะได้เงินเยอะๆ อะไรมาก่อนครับ... เป็นไปได้ไม๊?ที่เราจบมาใหม่ๆเดินเข้าไปสมัครงานแล้วจะขอเงินเดือนเยอะๆ โดยไม่มีความสามารถพิเศษ... "เงินดี"...เงินระดับไหนที่เรียกว่า ดี ครับ... ผมเห็นคนที่เริ่มต้นงานใหม่ๆ..7000 ก็พอใจแล้ว แต่ทำๆไปเงินเดือนหมื่นกว่าก็ยังไม่พอใช้...ยิ่งอยู่นานไปเราก็มีภาระมากขึ้น ดังนั้นการที่จะได้"เงินดี"นั้นก็ต้อง"งานดี"ก่อนใช่ไม๊ครับ..... "เงิน"จึงมาหลังจากที่เราทำงานดี และยิ่งเราเข้าใจงานมากเท่าไร??เราก็มีโอกาสที่จะรับ"เงิน"จากความเข้าใจนั้นมากขึ้นครับ.... ผมถึงได้บอกใครๆต่อใครๆว่า ก่อนที่จะหางานใหม่ แน่ใจหรือยังว่า เราเข้าใจงานที่เราทำอยู่ดีแล้ว... แน่ใจหรือยังว่าเราประสพความสำเร็จในงานที่กำลังทำอยู่..... การคิดเปลี่ยนงาน เพราะความขัดใจสิ่งเล็กๆน้อยๆเช่น ขัดใจกับเพื่อนร่วมงาน เบื่อหัวหน้า ฯลฯจะทำให้เราอยากเปลี่ยนงานเสมอๆ.... แล้วเมื่อไรเราจะ"งานดี"เพื่อจะได้รับ"เงินดี"ละครับ... จากคุณ : มือเก่า (คนอุบล) - [ 3 ก.พ. 52 04:52:21 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เข้ามาขุด ... จากคุณ : Mythica88 - [ 11 ก.พ. 52 19:23:50 ]