ความคิดเห็นที่ 1 ขึ้นอยู่กับจุดมุ่งหมายในชีวิตครับ ถ้าคุณโดนเลี้ยงดูมาในครอบครัวมีเงิน ต้องเรียนที่ดีๆ คุณก็ย่อมจะคาดหวังสูงกับหน้าที่การงาน รวมทั้งอนาคตเรื่องชื่อเสียงเงินทอง ซึ่งถ้าแบบนี้ เรื่องงานต้องมาก่อน กลับกัน ถ้าเกิดคุณแบบชิวๆ เรื่องชีวิตแฟนเวลาว่าง ก็ย่อมสำคัญกว่า ไม่มีอันไหนผิดอันไหนถูกหรอก สำหรับผมคืองานครับ และโดยส่วนตัวแล้ว ผมว่าจุดมุ่งหมายตรงนี้แหละ คือความแตกต่างว่าทำไมคนบางคนได้เงินเดือนเป็นแสนตั้งแต่ยังไม่สามสิบ และคนบางคน ต่อให้ทำจนเกษียน ก็ยังไม่ถึงห้าหมื่น และมากกว่านั้น คือไม่ใช่แค่ "เงิน" แต่มันคือฐานะทางสังคม ศักดิ์ศรี ที่มีในสายอาชีพที่โหดและเต็มไปด้วยคู่แข่งที่เก่งๆฉลาดๆ และมีผลกระทบต่อเศรษฐกิจและสังคมเป็นวงกว้าง เช่น หมอ ทนาย การเงิน มากกว่าทำธุรกิจส่วนตัวที่ถึงแม้บางทีจะมีรายได้ที่ดี แต่ก็ไม่เห็นผลกระทบในภาพกว้างมากนัก เป็นต้น แต่ย้ำอีกที ว่าไม่มีอันไหนผิดอันไหนถูก แล้วแต่เป้าหมายในชีวิตของแต่ละคนนะ (ขอดักคอก่อน พวกที่จะเข้ามาบอกว่า ทำงานชิวๆ แต่รายรับเป็นแสน ทำธุรกิจส่วนตัว เป็นนายคน ฯลฯ ขอบอกว่าคุณโชคดีแล้วครับ) จากคุณ : .. (! o_o !) - [ 29 ม.ค. 52 15:45:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อยู่ที่ใครจะคิดได้เร็วมากกว่ากันครับ    บางคนคิดได้ตั้งแต่เป็นนักศึกษา ก็ตั้งเป้าหมายทิศทางของชีวิตตัวเองอย่างหนักแน่น  สร้างกิจการของตัวเองตั้งแต่ยังเรียนอยู่  จบมาก็ไม่ต้องวิ่งสมัครงานเหมือนเพื่อนคนอื่น   บางคนคิดได้เมื่อตอนทำงานแล้ว  จากที่เคยฝันว่าจบมาจะทำงานมั่นคง เงินเดือนเยอะๆ และทำงานสบายๆ  พอมาเจอโลกของความจริง ก็เริ่มหาช่องทางที่จะหลุดจากวงจรมนุษย์เงินเดือน (แต่ส่วนมากจะปลงกับชีวิต แล้วก้มหน้าก้มตาให้เค๊าโขกสับต่อไป ตามสไตส์นางเอกไทย)  บางคน คิดได้ตอนแก่ว่าอยากจะมีกิจการของตัวเอง  แต่ ... ไม่มีแรง และไม่มีเงินเก็บพอจะสร้างธุรกิจส่วนตัวขึ้นมาได้ วัยรุ่น      : มีแรง / ไม่มีเงิน  / ไม่มีเวลา   วัยทำงาน : ไม่มีแรง / มีเงิน / ไม่มีเวลา วัยสูงอายุ : ไม่มีแรง / ไม่มีเงิน / มีเวลา ถ้าจะรอให้ มีแรง  มีเงิน  มีเวลา พร้อมกันโดยที่ยังอยู่ในกรอบเดิมๆ ก็คงเป็นไปไม่ได้อ่ะนะ จากคุณ : ShinchanX - [ 29 ม.ค. 52 16:04:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ผมอยากทำงานเมื่อเห็นพี่ชายจบออกมาทำงานมีเงินเดือน มีอิสระในการใช้ชีวิต ตอนปี 4 ผมมุ่งมั่นมากที่จะออกมาทำงาน ไม่เคยคิดเรื่องเรียนต่อเลยสักนิดเดียว ปัจจุบันอายุ 28 ผมมุ่งอยู่ 2 อย่าง คือ 1 สร้างฐานะ 2 สร้างครอบครัว ทุกอย่างกำลังเดินไปตามทางที่มันควรจะเป็นครับ ผมไม่เหนื่อยมากแค่ประคับประคองให้มันอยู่ในเส้นในทาง จากคุณ : jaminonez - [ 29 ม.ค. 52 16:17:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมเป็นตั้งกะ 16 แล้ว เพื่อนมันก็ว่า จะรีบไปไหน เดี๋ยวจบได้เครียดแน่ๆ อายุ 19 ผมเริ่มหาตัวเองเจอ รับงานเขียนโปรแกรมส่งตัวเองจนจบ ตอน 19 ถึงขนาดจะลาออกแล้ว เพราะผมมองว่าเรียนเพื่อให้ได้งานได้เงิน แต่ก็ไถจนจบเพราะแม่สะกิด ช่วง19-25 บ้างาน นั่งอ่าน google วันละ10ชั่วโมงขึ้นทุกวัน ทำแบบนี้มาสิบปีแล้ว และคงทำต่อไป สังเกตได้ผมตอบกระทู้เยอะ 555 ว่างจัด ไม่ใช่บ้าเน็ต แต่เน็ตมีอะไรเปลี่ยนแปลงจนเราไม่สามารถศึกษามันจนหมด สิบปียังได้ไม่เท่าไหร่เลย ตอนนี้ 29 มองแค่ทำงานที่ชอบ เพราะไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน ไม่แน่อายุมากๆ อาจไปบวช หรือไปเป็นพวกทำการกุศลก็ได้ เหมือนชีวิตมันเจอสิ่งที่ชอบ แต่ไม่มีเป้าหมายให้ไปแล้ว แต่ยังมีอะไรให้ทำอยู่ จากคุณ : kobkung - [ 29 ม.ค. 52 16:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนจบป.ตรีทำงานได้3ปี ปีแรกสนุกมากกระตือรือร้น ต่อมาเริ่มเบื่อ ถึงจุดๆนึงทนทำต่อไม่ไหว อยากเรียนต่อโท ปริญญาโทเป็นช่วงที่มีความสุข เหมือนกลับไปเป็นนักเรียน ได้พักผ่อน ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมาก กลับมามองชีวิตจริงๆก็หลังจบป.โทแล้ว เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว รับผิดชอบครอบครัว ดูแลคนที่เรารัก คนเราพอโตขึ้น ความรับผิดชอบเป็นเงาตามตัว คิดถึงแต่ตัวเองไม่ได้แล้ว ต้องดูแลคนอื่น ตอบแทนผู้มีพระคุณ จากคุณ : ศนิ xxx - [ 29 ม.ค. 52 16:29:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 23-26  ตั้งใจทำงานในสิ่งที่เรียนมา 27  เบื่อ  ออก 28  29   สับสน  ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน 30  ชง 31-32  เริ่มคิดได้เห็นอนาคตลางๆเริ่มทำสิ่งที่ชอบ 33-39   ทำไปตามที่คิดงานเริ่มก้าวหน้า 40  ชง ............ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 17:16:31 จากคุณ : นิ้วจิ้ม - [ 29 ม.ค. 52 17:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คิดตั้งแต่ ม.1 ปลายๆ ม.2เริ่มหาช่องทาง ( พยายามรู้จักผู้คนให้มากที่สุด ) ม.3 เริ่มเป็นลูกทีม ม.4 ได้เงินค่าจ้างครั้งแรก ( ตอนนี้ม.4 น่ะครับ ) จากคุณ : GeneGTO - [ 29 ม.ค. 52 21:17:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สมัยเรียนก็มุ่งมั่นเรียนให้ดี เรียนให้จบ เพราะคิดว่าเรามีหน้าที่สำคัญหน้าที่เดียว แล้วทำไมจะทำให้มันให้ดีที่สุดไม่ได้ บางคนทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยเค้ายังทำได้ดีทั้ง 2 อย่างเลย พอเรียนจบทำงาน ไม่อยากกลับไปเรียนเลย 555 เพราะทำงานสบายกว่า เรา suffer มากจากการเรียนที่ต้องทำงานรายดึก ๆ ดื่น ๆ เป็นบ้า เป็นหลังตอนปี 3 ปี4 เราทำงานทุกวันนี้ก็เพื่อพ่อกับแม่ค่ะ ท่านเลี้ยงเรามาได้ ทำไมตอนนี้เราจะเลี้ยงท่านไม่ได้ เงินที่หามาทั้งชีวิต ยังไม่พอทดแทนพระคุณท่านที่เลี้ยงเรามาเลยค่ะ จากคุณ : ยัยลีลี - [ 29 ม.ค. 52 21:23:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เราทำงานพิเศษเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัวตั้งแต่ 10 ขวบค่ะ ฐานะทางบ้านจัดว่ายากจน แต่พ่อแม่มีวิศัยทัศน์ดีมากสนับสนุนเรื่องเรียน และส่งเสริมให้หารายได้พิเศษในวันเสาร์ อาทิตย์ และในเวลาว่างค่ะ เลยทำงานตั้งแต่เรียนจนจบมหาวิทยาลัยค่ะ พอจบปุ๊ปโรงแรมที่เคยฝึกงาน( ทำพาร์ทไทม์ด้วยหลังจบฝึกงาน ) ก็บรรจุเราเป็นพนักงานประจำเลย และต้องส่งน้องชายเรียนทันทีเพราะไม่อยากให้พ่อแม่เหนื่อยรอบสองอีก ส่งเรียนตั้งแต่ ปวช. จนจบปริญญาตรีค่ะ ปัจจุบันร่วมกันตั้งบริษัทเล็กๆกันสามคน เรา แฟนเรา น้องเราค่ะ เลยไม่รู้ว่าเลิกสนใจการเรียนแล้วหันมามองชีวิตในโลกกว้างตอนไหนเพราะมันคาบเกี่ยวกันตลอดเวลาค่ะ ทุกวันนี้แฟนบังคับให้เรียนโท จนจะทะเลาะกันอยู่แล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 21:31:22 จากคุณ : ดอกดาวเรือง (ดอกดาวเรือง) - [ 29 ม.ค. 52 21:30:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรียน ความรัก เที่ยว+เพื่อน งาน เงิน ครอบครัว ตัวเอง สิ่งเหล่านี้เคยเป็น สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเราหลายคน ตอนนี้ผม พยายาม หาจุดสมดุล ระหว่าง ความต้องการข้างต้น พยายาม ไม่ทิ้ง อะไรไป และไม่ทุ่มเท ให้อะไรมากเกินไป การทุ่มเท เพื่ออะไรซักอย่าง นั้น ต้องใช้ความพยายามอย่างสูง ต้องใช้เวลา ต้อง มานะ ต้อง เพียร ต้องฝืน มากกว่าปกติ แน่นอนว่า หนทางอีกยาวไกล แต่ไม่แน่ใจว่า จะทน  จะ อึด จะสู้ ได้อีกเท่าไหร่ ถ้าลดความคาดหวังในแต่ละด้านลง มาอยู่ในระดับที่พอดีๆ เสริมด้านการ พัฒนาตนเองให้มากกว่าด้านอื่นๆเล็กน้อย เราจะมี เงินเพิ่มขึ้น  งานที่ดีขึ้น มีเวลาให้ความรัก,ครอบครัว,เพื่อนฝูง และตนเอง มากขึ้น มีหลายคน ที่หยุดกระบวนการ การเรียนรู้ ไว้ ณ จุดๆหนึ่ง เป็นเวลานาน และทุ่มเท ให้กับ ด้านอื่นๆ มากมาย โดยต้องแลกกับ อีกหลายๆด้านที่ดูแล ไม่ทั่วถึง คนที่งานดี เงินดี แต่ไม่มีเวลาให้ครอบครัว หรือ ต้องเลือกให้เวลา ระหว่าง มิตรภาพ หรือ ความรัก เลือก สิ่งไหน ก็จะเสีย สิ่งตรงข้ามไป สิ่งที่อยากจะบอก คือ จงยึดปัญญาไว้เป็นที่ตั้ง พัฒนาตนเอง ทั้งทางโลกและทางธรรม เพื่อยกระดับจิตใจและความสามารถ ท้ายที่สุด เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ เมื่อมีความสามารถมากพอ เราจะมีทุกอย่าง เกินพอ และ จิตใจของเรา อาจจะพอเพียงนานแล้ว เมื่อนั้น ก็ ถึงเวลา ที่เราจะแบ่งปัน ให้สังคม ประเทศชาติ และ โลก ในฐานะ เพื่อนร่วมโลก คนหนึ่ง จากคุณ : Rhythm Investor - [ 29 ม.ค. 52 21:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมให้ความสำคัญกับสิ่งที่ผมสนใจเสมอ ดังนั้นในวัยเรียน ผมก็สนใจเรื่องเรียนแต่วิชาที่ผมสนใจ ขณะเดียวกัน เรื่องอื่นๆ ผมก็สนใจด้วยนั่นแหล่ะ วัยเรียนจึงไม่ได้มีแต่การเรียน ผมมีเพื่อน แฟน ครอบครัว หรือ ไปทำงานเล็กๆ น้อยๆ ด้วย ถ้าบอกว่าตอนนี้ให้ความสำคัญกับอะไรมากที่สุด ก็เรียกว่าเป้าหมายดีกว่า คงพัฒนามาจากความสนใจ แต่ไม่ใช่แค่สนใจและใส่ใจแล้วหล่ะ มันมากกว่า นั้น แบบมองว่า มันต้องดีขึ้น ไม่ใช่แค่สนใจ ใส่ใจแล้วหล่ะ ..... รวมๆ ก็เหมือนเดิม คือ มีเป้าหมายในหลายๆ ด้าน ทั้งงาน ครอบครัว เพื่อน ความรัก .... -*- จากคุณ : กะต่อ - [ 29 ม.ค. 52 23:54:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 27 ที่ต้องเอาเงินที่คิดจะเรียน ไปโปะอสังหาริมทรัพย์ แล้วก็ กลับไปทำงานในสายเดิมต่อ ขึ้นเป็นระดับ Management จน 30 วันนี้ หากไม่มีแฟน คงเป็นสุข พอเพียง กับชีวิต งานที่ชอบ แต่ แฟนก็เป็นแรงบันดาลใจ บางอย่าง ให้ริเริ่ม กล้าหาญ ทำเหมือนผู้ชายที่ต้องสร้างครอบครัว ทั้งที่เป็นผู้หญิง แต่ไซส์ฝรั่ง ทำเหมือนคนลำบาก ทั้งที่ไม่ลำบาก กิน ใช้ อยู่ เป็น ต่ำกว่าฐานะ ประมาณว่า ทำตัวจน แต่ไม่จน เพราะคิดถึงความไม่แน่นอนอนาคต และ บทเรียนที่เจอมา ทำให้ไตร่ตรองยิ่งขึ้น ก่อนใช้จ่าย จากคุณ : kuddle - [ 30 ม.ค. 52 02:07:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เข้ามาดู ... จากคุณ : D_YONG - [ 30 ม.ค. 52 07:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้ คุณ คห.10 ตอบโดนใจผมมาก ชีวิต  มันมีหลายด้านจริงๆ และเราก้ดูเหมือนว่าพวกเราทิ้งมันไม่ได้สักด้าน " สิ่งที่อยากจะบอก คือ จงยึดปัญญาไว้เป็นที่ตั้ง พัฒนาตนเอง ทั้งทางโลกและทางธรรม เพื่อยกระดับจิตใจและความสามารถ ท้ายที่สุด เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ เมื่อมีความสามารถมากพอ เราจะมีทุกอย่าง เกินพอ และ จิตใจของเรา อาจจะพอเพียงนานแล้ว"   เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ ขอเล่าเรื่องตัวผมเองสักหน่อย  คือว่าผมเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมาตั้งแต่เล็ก  ทั้งที่หัวไม่ดี  ผมเลยบอกว่าต้องทุ่มเท วันๆ คิดแต่เรื่องเรียน ตอนนั้นความคิดที่ได้รับการปลูกฝังมาก็คือ  "เพื่ออนาคตที่ดี"  พอเรียนป. ตรี  ความทุ่มเทก็มีทิศทางที่ชัดเจนมากขึ้น  เพราะว่าผมชัดเจนขึ้นอีกว่า  เพื่ออนาคตที่ดีนั้นก็คือ  อนาคตครอบครัวของเรา  (บ้านผมปลูกฝังให้รักครอบครัว) พอจบป.ตรีเรียนโทต่อ  ตอนนี้ผมต้องคิดเรื่องอื่นๆมากขึ้น  ในอนาคตผมต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ต้องดูแลทุกคนในบ้าน  ตอนนี้แหละครับที่ผมกำลังสับสนว่าจะทุ่มเทให้สิ่งต่างๆ ที่ว่ามาเท่าไรดี  เพื่อให้ "สมดุลกันทุกด้าน" ขอขอบคุณทุกความเห็นครับ   ปล.  เอาไปโพสห้องหว้ากอ จะโดนแบนไหนนี่  ผมอยากได้ความเห็นจากเด็กสายวิทย์ครับ 55 จากคุณ : Luo4488 - [ 30 ม.ค. 52 10:27:49 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ในขณะที่เรียนก็สนใจเรื่องชีวิตในโลกกว้าง... ในขณะที่ใช้ชีวิตในโลกกว้างก็ไม่ทิ้งที่จะเรียนเพิ่มเติมตลอดเวลา... แต่ต้องมีเป้าหมายชัดเจน อะไรที่ขัดต่อเป้าหมาย พักได้ก็พักไว้ก่อน ^^" จากคุณ : plotinus - [ 30 ม.ค. 52 11:50:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผมเด็กสายวิทย์ครับ วิศวกร ครับ จากคุณ : Rhythm Investor - [ 30 ม.ค. 52 14:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 17 :::::คุณเลิกคิดเรื่องเรียนแล้วหันมามองชีวิตในโลกกว้างเมื่อไร เลิกคิดเรื่องเรียนตั้งแต่จบปริญญาตรี แม้ว่าปัจจุบันที่บ้านยังพูดเรื่องให้เรียนต่ออยู่เสมอ แต่รู้สึกว่าจังหวะชีวิตตอนนี้ การเรียนต่อยังไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ ทำไปก็ไม่ตอบโจทย์ของชีวิต เพราะฉะนั้นไม่ทำจะดีกว่า :::::มาถึงคำถามก็คือ "คุณ"  ปรับตัวกันอย่างไร  ปรับกันตอนไหน (ช่วงอายุฯ)  มีข้อเสนอแนะกับเรื่องนี้อย่างไรบ้างครับ ไม่แน่ใจว่าปรับตัวตอนไหน อย่างไร เหมือนเป็นไปตามกลไลอัตโนมัติ รู้สึกบางขณะว่ามันยากจังชีวิตนอกห้องเรียนเนี่ย แต่ว่าก็อยากอยู่นอกห้องเรียนอยู่ดี จำได้ว่าตอนเด็กอยากโตเป็นผู้ใหญ่มาก จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีวันไหนที่อยากกลับไปเป็นเด็กอีกเลย รู้สึกว่าชีวิตตอนนี้แหละใช่เลยที่รอคอย ข้อเสนอแนะคือ ปล่อยให้วันเวลาพาคุณไป ลองสนุกไปกับหน้าที่ที่มาพร้อมกับช่วงวัยต่างๆ บางทีมันก็ไม่ได้แย่เกินไปนัก และที่สำคัญยังไงทุกคนต้องมีชีวิตในโลกกว้างอยู่แล้ว จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเเหละ :::::ผมอยากรู้ว่าคุณให้ความสำคัญกับเรื่องอะไรมากสุด ในอายุตอนนี้ ช่วยบอกอายุมาด้วยครับ   อายุเกิน 25 แต่ไม่เกิน 30 ให้ความสำคัญกับ ตัวเอง ครอบครัว การงาน เพื่อนสนิท มากที่สุด ถ้าทุกอย่างดี มันจะทำให้ชีวิตมีความสุขมาก จากคุณ : Sunshine Sonata - [ 30 ม.ค. 52 14:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เพลง แง่งาม เคยมีดังหวัง เคยนั่งยอมแพ้ มีเปลี่ยนแปรผันไปทุกปี ผ่านทั้งร้อนหนาว ข่าวทั้งร้ายดี ทุกคนต่างมี ชีวิตของตัวเอง เคยวิ่งตามฝัน เคยหวั่นลมฝน ได้หม่นได้หมองได้ร้องเพลง หมื่นพันเรื่องราว เศร้าและครื้นเครง ทุกที่ต่างมีความงดงามอยู่ * ชีวิตไม่เคยมีทางตัน มันอยู่ตรงจะเห็นเป็นมุมใด " ชีวิตต้องดำเนินต่อไป สุขมันอยู่ข้างในทุกตัวคน " "เดินขึ้นภูเขา ใช่มองแต่จุดหมาย เมฆหมอกดอกไม้ก็ใกล้กัน สิ่งที่สวยงาม เกิดขึ้นทุกวัน สำคัญที่เราได้หันไปมองดู" ( * ) ชีวิตต้องดำเนินต่อไป สุขมันอยู่ข้างในทุกคืน จากคุณ : Luo4488 - [ 30 ม.ค. 52 15:38:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆคะ......... ปลายปีนี้กะลังเรียนต่อโท เพื่อสร้างเครดิต เบิกทางในหลายๆด้านให้กับตัวเอง เพราะในความเป็นจริงแล้ว สังคมยังมองที่วุฒิการศึกษาอยู่เป็นส่วนใหญ่ และกำลังเก็บเงินทำธุรกิจเล็กๆ ตอนนี้อายุ 24 ปีแล้วคะ ทำงานส่วนตัวมาหลายอย่าง และคิดว่าสิ่งที่ทำเป็นประสบการณ์และความรู้ที่มีค่ามากๆคะ และตอบกับตัวเองเสมอว่าไม่ชอบงานประจำเอาซะเลย แต่ตอนนี้ก้อต้องทำ เพราะในชีวติของเรา มีสิ่งที่ต้องทำ และสิ่งที่อยากทำ บางทีเราทำในสิ่งที่ต้องทำก่อน เพื่อวันนึงเราจะได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำคะ จากคุณ : santy13 - [ 30 ม.ค. 52 16:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนนี้อายุ29แล้ว  ยังไม่เลิกคิดเรื่องเรียนเลยค่ะ -_-' แต่ด้วยปัจจัยหลายอย่าง  งาน เงิน สุขภาพ เลยทำให้ไปเรียนต่อไม่ได้  ก็ไม่เป็นไรศึกษาด้วยตัวเองไปก่อนค่ะ @^ 0 ^@ สู้ ๆ ๆ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย - [ 31 ม.ค. 52 08:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมหลุดกรอบการเรียนได้ก็หลังจากจบมหาวิทยาลัยมาพักหนึ่งแล้วน่ะครับ บอกตรงๆว่าหลังจากจบมหาวิทยาลัยแล้วชีวิตมันเคว้งไปเลย นึกไม่ออกว่าอยากทำอะไรน่ะครับ เป็นช่วงชีวิตที่ทรมานมากครับ ในที่สุดก็กลับมามองตัวเอง แล้วก็ทุ่มเทให้กับงานนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาครับ แต่ช่วงไหนเครียดๆก็มีเปลี่ยนไปให้ความสำคัญกับอย่างอื่นก่อนบ้างเหมือนกัน ตอนนี้ผมอายุใกล้ 27 กะไว้ว่าเมื่องานก้าวหน้ามั่นคงดีแล้วค่อยสร้างความสมดุลให้ชีวิตครับ ^_^ จากคุณ : sleeper_j - [ 31 ม.ค. 52 09:55:05 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อายุอยู่ในเกณฑ์ที่ถามค่ะ เลยมาตอบ เรื่องเรียน คือเราโดนสอนสั่งมาว่า อย่าคิดแค่ในตำรา คืออย่าทำอะไรแค่ในตำราเรียนน่ะ เราก็เลยมองว่าเรื่องเรียนมันไม่สำคัญเท่ากับการลงมือปฏิบัติ แล้วก็มักจะพูดแบบนี้กะเพื่อนเสมอๆ เรื่องเรียนต่อไม่อยู่ในหัวอ่ะค่ะ จบป.ตรีก็พอแล้ว สุดแล้ว ตอนใกล้ๆเรียนจบ จริงๆความฝันทุกคนแหละ อยากไปเรียนต่อเมืองนอก แต่เรามาคิดๆดูแล้ว เราไม่ได้อยากเรียน แต่อยากไปเที่ยวมากกว่า แล้วพอดีแม่บอกว่าจะออกเงินทำร้านให้ ก็เลยคิดว่า ทำร้านดีกว่าแล้วเก็บเงินไปเที่ยวเอง (ถ้ามันต้องใช้เงินในจำนวนเท่าๆกับการไปเรียนต่อ) แล้วทุกวันนี้พอกลับไปเจอเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนมักจะพูดว่า ทำแบบที่ทำอยู่น่ะดีแล้ว ดีที่สุด (หมายถึงทำงานส่วนตัว) ส่วนชีวิตปัจจุบัน ก็ทำไงก็ได้ให้มีความสุข เที่ยวปีละครั้ง ทำงาน พักผ่อน ออกกำลังกาย กินอาหารดีดี สูดอากาศบริสุทธิ์ อยู่กะพ่อแม่ คุยกันบ้าง แค่นี้ก็พอแล้ว เมื่อวานแม่ยังบ่นว่าตอนนี้ทำงานเงินไม่เพิ่มเท่าไหร่ กินแต่เงินเก่า ก็เลยบอกแม่ไปว่า คนเรามีเงินเท่าไหร่ก็กินข้าวได้สามมื้อเหมือนกัน กินมากก็อ้วน จะโลภไปทำไม ที่เราพูดไป ไม่ได้บอกให้ขี้เกียจนะคะ คือให้จริงจังกับชีวิต แต่อย่าไปเครียดกับมัน จากคุณ : =U_U= PoRpLe - [ 31 ม.ค. 52 11:56:15 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ตอนเรียนก็คิดเรี่องเรียน อยากเรียนต่อโท ตอนทำงานก็อยากก้าวหน้า ตอนนี้อยากกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัด กลับไปทำนาอยู่กับพ่อแม่ อยากใช้ชีวิตที่มีอยู่กับครอบครัวให้มากที่สุด เรื่องต่อโทเอาไว้ถ้ามีโอกาสที่ดี เป็นของแถมให้ชีวิต ปรับตัวตอนที่เสียน้องร่วมโลกที่สนิทคนนึง ทำให้รู้ว่าคนรอบข้างสำคัญแค่ไหน จากคุณ : EyeContact - [ 31 ม.ค. 52 11:57:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เสียดายกับตัวเอง ที่โง่เรียนตามสังคม เรียนม.ปลาย 3 ปี ปริญญา4 ปี เสียเวลาตั้ง 7 ปี หลักสูตร ปวช เรียนวันอาทิตย์ก็มีแล้วทำงานตั้งแต่ตอนนั้น ถ้าทำแบบนี้ จบตรีก็มีประสบการณ์ชีวิตเพิ่มขึ้น 7ปี แต่ตอนนั้นโง่มากๆ คิดไม่ออก จากคุณ : วมแย์ราจาอ - [ 31 ม.ค. 52 15:59:51 A:192.168.0.17 X:125.27.25.245 TicketID:199878 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เรียนจบก็หลุดปั๊บเลยครับ เรื่องธรรมดาครับ จากคุณ : Legendary Pon - [ 31 ม.ค. 52 16:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตั้งแต่เด็กจนถึงเรียนจบมหาวิทยาลัยเป็นคนที่ทำอะไรหลายๆอย่างพร้อมกันไม่ได้ค่ะ เพราะกลัวว่าจะผิดเป้าหมายหลักไป แต่พอมาทำงาน ได้เรียนรู้โลกกว้าง หวานอมขมกลืน ทัศนคติเริ่มเปลี่ยนไป ว่าเออ ทำไมตอนเรียนเราไม่ทำกิจกรรมบ้างนะ ทำไมเราไม่เที่ยวบ้างนะ แต่เนื่องจากว่าที่บ้านเข้มงวดมาก กลัวเราหลุดกรอบ เราก็เลยทำตัวอยู่แต่ในกรอบตลอดเวลา แบบว่าออกนอกเส้นไม่เป็น ก็ดีในแง่หน้าที่การงานค่ะ เพราะทำงานในประเทศจนเพดานเงินเดือนตันแล้ว ก็เลยต้องระเห็จมาทำงานตปทตั้งแต่อายุ 30 จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ 39 แล้ว มีเงินเดือนระดับแสน เพิ่งมามีชีวิตครอบครัวและมีลูกก็ไม่นานมานี้เอง แต่ก็ยังทำงานอยู่นะ จริงๆเป็นคนชีวิตไม่สมดุลค่ะ เอียงข้างซ้ายขวามาตลอด แบบสุดโต่งค่ะ ความฝันสูงสุดก็คือจะกลับไปดูแลลูกและหยุดการใช้ชีวิตเป็นลูกจ้างเสียทีค่ะ จากคุณ : แอล (aal990) - [ 31 ม.ค. 52 22:22:00 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion - [ 31 ม.ค. 52 22:42:42 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ยังไม่หยุดพ้น  จนถึงบัดนี้ (ไม่กล้าบอกอายุ) เพราะเป็นคนเรียนในสิ่งที่อยากเรียนเท่านั้นมาตลอด เคย learning by doing บ้าง  แต่รู้สึกว่าช้ากว่าจะตรงเป้า (จริงๆมันก็แล้วแต่คนนะ  แต่เราเป็นพวก over information เวลาอยากรู้อะไรที  เราจะหาขอ้มูลให้ตาแตกกันไปข้างนึง ซึ่งไม่ดีอ่ะ  ไม่แนะนำให้เลียนแบบ ^_^) เลยหันกลับมาเข้าสู่ระบบการศึกษาอีกหลังจากจบตรี ยิ่งเรียน  ก็ยิ่งรู้สึกว่ายังไม่รู้อีกตั้งหลายเรื่อง ก็เลยเรียนนั่นเรียนนี่ต่อไปเรื่อยๆ  และไม่มีท่าว่าจะสิ้นสุด..อะนะ แต่ทั้งหมดที่ว่ามา  เราก็ทำพร้อมกับทำงานไปด้วย โดยเอาความรู้จากที่เรียนมาใช้ที่ทำงาน   เปรียบเหมือนการทำแลปสมัยปอตรี .. อิอิ  เริ่มสงสารบริษัท แบ่งเวลาให้ครอบครัว  เพื่อน  และตัวเองเท่าๆกัน ตอนนี้เลยมีความสุขดี ..  แบบยังไม่เลิกคิดเรื่องเรียน (แต่แม่เริ่มบ่นแล้ว  ว่าจะเรียนอะไรนักหนา  ชักเปลือง อิอิ) ปล.  แก่ตัวไป  จะกลับไปสอนหนังสือที่บ้านนอก เอาความรู้และประสบการณ์ไปถ่ายทอดให้ลูกหลาน ให้สอนฟรีก็เอา  แต่เลี้ยงข้าวเที่ยงหน่อยก็จะดีมาก แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 52 23:48:34 แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 52 23:44:54 จากคุณ : Blue as Danube - [ 31 ม.ค. 52 23:42:26 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อายุ 27 หยกๆ 16 หย่อนๆค่ะ ตอนนี้คิดแค่ว่า ใช้ชีวิตอย่างที่เราอยากใช้ ไม่ต้องแคร์ขี้ปากสังคม ปรับตัวตอนไหน? ปรับตลอดชีวิต... ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย จนเรียนจบ ทำงาน เรียนต่อ ความคิดเปลี่ยนแปลงเรื่องๆ ตามประสบการณ์ที่ได้เห็น เรื่องที่สำคัญที่สุด... ตอนนี้คือครอบครัว แต่ถ้าวันหนึ่งไม่มีครอบครัว ก็คงทุ่มเทให้กับความฝัน Ars Longa Vita Breivis ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น ตายวันไหนก็ไม่รู้ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอน จุดยืนของแต่ละคนแตกต่างกัน ตัดสินจากภายนอกไม่ได้ ต้องตัดสินจากภายใน ของหัวใจแต่ละคน สมดุลย์ชีวิตก็เหมือนกัน คนหนึ่งอาจจะยึดติดกับครอบครัว พ่อ แม่ ลูก... ต้องอยู่กันพร้อมหน้า อีกคนยึดติดกับงาน ทำงาน ทำงาน และสร้างบริษัทตัวเองให้ก้าวหน้า หรือกระทั่งยึดติดกับการเรียน ใฝ่หาความรู้ที่ตนสนใจ ค้นคว้าไปเรื่อยๆ ไม่มีวันจบ แต่ทุกคนก็มีความสุขได้...เพราะโลกของแต่ละคนต่างกัน ทว่าสิ่งสำคัญที่ไม่แตกต่างกัน คือ "คุณค่าความเป็นมนุษย์" คนเราจะมีคุณค่าได้ ก็ต่อเมื่อไม่เบียดเบียนใคร... ไม่เบียดเบียนสังคม ไม่เบียดเบียนตัวเอง จะได้เชิดหน้า สบตาพระเจ้าได้ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 1 ก.พ. 52 00:47:20 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ประมาณตอนเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ เพราะได้ห้องสมุดที่มีหนังสือเยอะ เลยอ่านหนังสือทุกประเภทเลย เก็บข้อมูล และก็เริ่มรับจ้างอาจารย์ทำงานค่ะ แรกๆก็ไม่ได้รับจ้างจริงจัง แต่อาจารย์ให้เงินเอง อาจารย์ใจดี หลังๆก็เริ่มรู้ละ ว่าเราก็หาเงินได้แล้วนี่นา ก็เลยรับจ้างทำงานเท่าที่ทำได้ ไม่ได้อยากได้เงินมากมาย แค่อยากลองดู ว่าจะทำได้ไหม รับจ้างอาจารย์ เพื่อสอนลูกอาจารย์ก็มี (ไม่น่าเชื่อตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไปได้~~) รับจ้างเพื่อนทำโปรเจค (อันนี้เมื่อก่อนยังใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธ เพื่อแขอให้ช่วยก็ทำๆไปงั้น) รับจ้างอาจารย์ทำภาพเคลื่อนไหว Flash รับจ้างอาจารย์ทำคู่มือประกอบประชุม รับจ้างวาดรูปเหมือนก็มี ส่วนเรื่องผลการเรียน... อุอุ... สอบตกไปประมาณ 2-3 วิชา ต้องเรียนซัมเมอร์ 1 ครั้งด้วยล่ะ อับอายและหน้าซีดเหมือนกัน แต่พอได้เรียนเข้าจริงๆกลับดีใจ เพราะได้เข้าห้องสมุดเกือบทุกวันเลย ^____^ แต่บางวิชาที่เราเชี่ยวชาญ เราก็ได้ A เลยนะเออ.. แต่เราไม่เครียดเรื่องผลการเรียนอ้ะ บ้านเราสบายๆ แค่สอบผ่านก็โอเคแล้ว ปัจจุบัยก็ไม่ได้เครียดว่าจะต้องได้เงินเดือนมากมาย เพียงแต่ให้มีงานเข้ามาเรื่อยๆ รับตังค์ พอเอาไว้ใช้จ่ายให้ครอบครัว แค่นี้ก็พอใจแล้วจ้ะ สบ๊าย.. สบ๊าย~~~~ [อายุ 27 จ้ะ เรียนวิทยาศาสตร์ คอมพิวเตอร์ มศว. ~~สวัสดีอาจารย์และเพื่อนๆจ้ะ] แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 52 01:20:58 จากคุณ : N'Wan - [ 2 ก.พ. 52 01:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 31 อีกนิด พอดีตอนนี้เราเป็น freelance programmer ก็เลยสบายๆ ไม่เครียดมากมาย เพราะไม่ต้องไปบริษัทจ้ะ คล้ายๆมนุษย์เงินเดือน แต่ไม่มีเจ้านายคอยเช็คเวลามาทำงาน อิอิ แต่ก็มีข้อเสียคือ ต้องทำให้ตัวเองงานเข้าบ่อยๆ ไม่งั้นเงินไม่พอใช้จ้ะ มนุษย์เงินเดือนก็เคยเป็นนะ แต่มันกดดันนิดนึง เพราะเราไม่ชอบการนั่งรถเมล์ไปทำงาน มันเหนื่อย =___= นี่คือวงจรชีวิตของเราที่ผ่านมา - เรียนมหาวิทยาลัย - เรียนจบ ก็เป็น freelance programmer ทันที - พองานชักจะหมดๆ ก็ไปสมัครงาน เป็นมนุษย์เงินเดือน - ทำงานไป เจ้านายเคร่งคัดมากๆ และเราไม่ชอบการนินทาเจ้านาย (ที่บริษัทเขาทำกันอ้ะ) ก็เลยลาออกดีกว่า - รับจ้างแบบ freelance สักสองสามเดือน - สมัครงานใหม่ คราวนี้ทำอยู่ตั้ง 3 ปี - ลาออก เพราะเบื่อแล้ว (ดูเหตุผลดิ -*-) - ทำ freelance อยู่ 1 ปี - สมัครงานใหม่ คราวนี้ทำแบบ contract 1 ปี - ไปเีรียน digital artist 4 วัน เสียตังค์แพงด้วย~ - ปัจจุบัน freelance จ้า เรื่องเรียนปริญญาโท... ไม่อยู่ในซีรีบรัมเลยซักตี๊ด~~ ก็มันไม่รู้จะเีรียนอะไรอ้ะ... อยากเรียนภาษาบาลี... อุอิ.. แต่ซื้อหนังสืออ่านเองก็ได้อะนะ เลยไม่เอาอ้ะ จากคุณ : N'Wan - [ 2 ก.พ. 52 01:32:31 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ** แสงตะวันเพิ่งจะโผ่ลพ้นขอบฟ้า มีเวลาให้คนเราอีกมากมาย พาชีวิตก้าวไปสู่ยังจุดหมาย ถึงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายก็น่าลอง มองดูฟ้า ฝูงนกกาเที่ยวหากิน ไปยังถิ่นแดนไกลสุดสายตา เหมือนย้ำเตือนว่าชีวิตล้วนเกิดมา แสวงหาต่อสู้และดิ้นรน * โอ้ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ มีเกิดแก่เจ็บตายคล้ายๆ กัน แต่สิ่งที่มีไม่เหมือนคือความฝัน อยู่ที่ใครจะล่ามันให้อยู่มือ คนเป็นคนย่อมปะปนด้วยชั่วดี ในศักดิ์ศรีมีทั้งจนและร่ำรวย มีความรักเป็นเรื่องราวอันสดสวย ความผิดหวังเป็นแค่เรื่องธรรมดา ฟ้าเบื้องบนน้ำเบื้องล่างดินขวางหน้า ข้ามไปเถิดไขว่คว้าความใฝ่ฝัน มีชีวิตเกิดมาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น อย่าปล่อยมันซังกะตายไปวันๆ (ซ้ำ *) แม้ในข้างคืนเดือนดาวอันมืดมิด ยังมีสิทธิ์คิดฝันอันเฉิดฉาย ดุจแสงเทียนนำทางสว่างไกล ดุจหิ่งห้อยพร่างพรายในค่ำคืน ยืนเดียวดายในความกลัวหลอกตัวเอง เท่ากับเร่งรัดไปสู่ความล้มเหลว ยังมิทันได้ลงมือทำดีเลว กลับถูกเปลวไฟความกลัวเผาตัวตน (ซ้ำ *) แผ่นฟ้ากว้าง เขาสูงใหญ่ยังเคยข้าม ฝันงดงามถามหน่อยเคยข้ามไหม ไปยังฝั่งที่ตั้งฝันอันแสนไกล แต่สุดท้ายก็ได้ฝันนั้นมาครอง *** ลองดูเลยเกิดมาเป็นคนล่าฝัน มีรางวัลฝันใฝ่ให้ใฝ่ฝัน มีชีวิตเกิดมาแค่ครั้งเดียวเท่านั้น อย่าปล่อยมันซังกะตายไปวันๆ จากคุณ : bpcmarket - [ 2 ก.พ. 52 03:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 คิดมานานแล้ว คิดมาตั้งแต่เกิดว่า ทำอะไรที่ตัวเองควบคุมได้ปลอดภัยที่สุด แล้วมันก็เป็นอย่างงั้นจริง ๆ เมืองไทยอะไร ๆ ก็ไม่แน่นอน การเมืองเยอะ ไม่มีความมั่นคงสักอย่าง กี่ปี ก็เป็นแบบนี้ เรื่องคอรัปชั่น เรื่องการหลอกลวง แก้ไขไม่ได้ แต่ก็ต้องเรียนอยู่ดี เพราะมีประโยชน์ จากคุณ : ฟ้าลั่น - [ 4 ก.พ. 52 23:43:16 A:124.120.229.12 X: TicketID:091427 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด ระหว่างเรียนป.ตรีปี2  ต้องเริ่มทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย (เพราะทางบ้านมีปัญหาการเงินอย่างหนัก) จบป.ตรี (ก็เข้ามาทำงานกทม.  ตามแฟนมาเพราะแฟนมาต่อโท) คบกันมาตั้งแต่ปี1  จริงเป็นแฟนกันมาตอนม.3เทอม2  แต่คบกัน1เดือนแล้วห่างกัน3ปี  มาคบต่อตอนปี1 ทำงานประจำ4เดือน มันไม่ใช่จึงลาออก(เงินเดือน8500) แตะฝุ่นไม่มีอะไรรับประทานก็ไปสมัครทำงานโรงแรมได้รายวันละ280บาท อยู่7วัน แตะฝุ่นไม่มีอะไรกินก็ไปสมัครขายของที่ห้างรายวันละ184บาท(ค่าแรงขั้นตำ)ทนอยู่7วัน หลังจากนั้นไปทำงานไม่มีเงินเดือนมีแต่คอมมิชชั่น  (เดือนแรกได้3000) เดือนที่2 ได้ 7900บาท เดือนที่3ได้  20000บาท เดือนที่3ได้30000บาท และเดือนที่ได้สูงสุด เกือบ90000บาท ตอนนี้ก็ทำอยู่เป็นหมาล่าเนื้อล่าได้ก็ได้กินล่าไม่ได้ก็อดตาย ปล.เราเป็นคนเรียนไม่เก่ง  มิหนำซำทางบ้านมีปัญหาตั้งแต่เด็กประมาณบ้านแตก  และก็จนด้วย  กัดฟันเรียนจนจบป.ตรีเอกชนมาได้ก็บุญหัวแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้นักสู้ทุกๆท่านครับ จากคุณ : kongjun - [ 8 ก.พ. 52 21:55:34 ]