ความคิดเห็นที่ 1 ในตลาดนัดนั้น ท่านจะได้พบกับสินค้ามากมายหลายหลาย ตั้งแต่ของเด็ก ของจุกจิก ของกิน ขนม เสื้อผ้า ของแปลกๆ ฯลฯ อีกมากมาย แทนที่ผมจะมานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วก็นึกจินตนาการเอาจากความว่างเปล่าว่า ผมควรจะเอาสินค้าอะไรมาขายในอีเบย์ดี?? สู้ผมแต่งตัวไปเดินเล่นในตลาดนัดกับภรรยาผมยังจะง่ายซะกว่าครับ เพราะผมได้เห็นสินค้าจริงๆ ได้รู้ราคาสินค้าจริงๆ แล้วผมค่อยเอามาคิดว่า ควรที่จะนำไปขายในอีเบย์หรือไม่ แถมผมยังได้เดินเล่นออกกำลังกาย และได้เดทกับภรรยาในเวลาเดียวกัน คุ้มสุดๆเลยครับ ส่วนเทคนิคในการเดินตลาดนัดของผมก็ง่ายๆ คือเดินดูมันให้ครบทุกร้านเลยครับ การเดินให้ครบทุกร้านมีข้อดีคือ เป็นการฝึกให้มองหาสินค้าหลายๆแบบ ไม่ใช่เอาแต่ดูสินค้าที่เราชอบและเราถนัดแต่อย่างเดียว การมองสินค้าอื่นๆจะทำให้เราเรียนรู้เพิ่มขึ้น รู้จักสินค้ามากขึ้น เพื่อป้องกันการมองข้ามสินค้าที่เจอทุกวัน แต่ดันไม่เคยสังเกตุเห็นคุณค่า และยังทำให้เราสามารถจำแหล่งซื้อสินค้าต่างๆได้ด้วยครับ โดยผมมักจะชอบแวะร้านที่มีคนมุงดูเยอะๆเป็นพิเศษ นี่ไม่ใช่เพราะว่า ผมมีสายเลือดไทยมุงอยู่เยอะหรอกนะครับ แต่เพราะผมคิดว่า ร้านไหนที่มีคนมุงเยอะๆ ย่อมหมายความว่า ร้านนั้นก็น่าจะมีสินค้าที่มีคนจำนวนมากอยากซื้อหรืออยากดู ผมพบว่าร้านค้าในตลาดนัดที่มีลูกค้าแน่นอยู่เสมอนั้น มักจะเป็นร้านขายเสื้อผ้าสุภาพสตรี ซึ่งหากเพื่อนๆมีความสนใจ ก็ลองนำไปหัดขายในอีเบย์ดูก็ได้นะครับ เสื้อผ้านั้นก็จัดเป็นสินค้าขายดีเหมือนกัน แต่คงต้องอาศัยฝีมือในการเลือกลายและแบบของเสื้อไปขายพอสมควร ส่วนตัวผมคงขอผ่าน เพราะปีหนึ่งๆ ผมซื้อเสื้อใหม่ไม่เกิน 3 ตัว เรียกว่าเป็นแค่ปัจจัย 4 ที่ให้มีใส่ได้ก็พอ ผมคงไม่สามารถเลือกเสื้อสวยๆ ไปขายในอีเบย์ได้แน่ๆ เพราะผมไม่รู้ว่าเสื้อแบบไหนที่เรียกว่าสวย ร้านค้าที่มีลูกค้าแน่นรองลงมา ก็มักจะเป็นสินค้ากระจุกกระจิก เช่น กิ๊ปหนีบผม ของใช้น่ารักๆ เสื้อผ้าเด็ก ฯลฯ เมื่อผมเดินเล่นในตลาดนัดแล้วเจอสินค้าที่ผมคิดว่าแปลก หรือ น่าสนใจ ผมก็มักจะหยิบขึ้นมาดูแล้วก็เริ่มพิจารณาว่า สินค้าชิ้นนี้เหมาะที่จะนำไปขายในอีเบย์หรือไม่? จากคุณ : แมวกนล - [ 16 ก.พ. 52 23:33:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมจะลองยกตัวอย่างประสบการณ์ของผมให้ฟังสักอย่างก็แล้วกันนะครับ "ครีมแก้ส้นเท้าแตก" เมื่อผมเห็นสินค้าชิ้นนี้ในตลาดนัด ผมนึกถึงโฆษณาของพี่หนูแหม่มที่เคยเห็นทางโทรทัศน์ขึ้นมาทันที ในโฆษณานั้น ส้นเท้าพี่หนูแหม่มแตกจนเดินบนพรมแล้วใยพรมยังติดส้นเท้าขึ้นมาได้เลย ดูแล้วน่ากลัวมากครับ แต่หลังจากที่ใช้แล้ว ส้นเท้าก็กลับมาเนียนนุ่มชุ่มชื่นน่าสัมผัสซะงั้น ผมจำไม่ได้ว่า สินค้าในโฆษณานั้นยี่ห้ออะไร ซื้อมาใช้แล้วจะทำให้ส้นเท้าหายแตกได้จริงรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคือ ผมคงไม่ยอมให้แฟนผมส้นเท้าแตกอย่างน่ากลัวแบบนั้นแน่ๆ และด้วยความเป็นห่วง กลัวภรรยาจะส้นเท้าไม่สวย (เขียนถึงตรงนี้ ผมยังต้องหันไปเช็คส้นเท้าเมียตัวเองอีกทีเลยครับ) ผมจึงหยิบเจ้าครีมฯกล่องนี้ขึ้นมาดู และเริ่มอ่านรายละเอียดของสินค้า และผมก็พบว่า นี่ช่างเป็นสินค้าที่น่าสนใจเอามากๆ เมื่อผมคิดว่าไอ้เจ้าครีมแก้ส้นเท้าแตกน่าจะขายได้ในอีเบย์, ผมก็จะเริ่มถามตัวเองดังนี้ครับ 1.) [จะเอาไปขายใคร?] คำถามนี้ ถามเพื่อให้ผมคิดถึงกลุ่มลูกค้าเป้าหมายนั้นเอง ผมต้องคิดก่อนว่า สินค้าที่ผมสนใจนั้น เหมาะกับลูกค้าแบบไหน และ ลูกค้าเขาจะอยากได้หรืออยากใช้สินค้าของผมหรือไม่ ลูกค้าสุภาพสตรีน่าจะเป็นกลุ่มลูกค้าหลัก ผมคิดว่าผมควรเน้นไปในส่วนที่เป็นลูกค้าที่อยู่ในวัยทำงาน สาวออฟฟิต ที่อาจจะมีปัญหาทำนองว่า เมื่อใส่รองเท้าก็ยังดูไม่ออกว่าส้นเท้าแตก แต่เมื่อถอดรองเท้าแล้ว.......อู้หู...ยับเยินเลย สาวๆเหล่านี้ก็น่าจะไปหาซื้อครีมแก้ส้นเท้าแตกเหมือนกันแหล่ะ, แต่ฝรั่งก็ไม่น่าจะฉลาดขนาดผลิตขายกันเยอะแยะเหมือนบ้านเรา ถ้ามีก็คงจะเป็นพวกมียี่ห้อซึ่งมีราคาแพงซะมากกว่า เทียบกับสินค้าในมือผมนั้น น่าจะมีราคาถูกกว่ามาก แต่สรรพคุณน่าจะไม่แตกต่างกันนัก ผมเชื่อ(เอาเอง)ว่า หากลูกค้าเข้ามาหาซื้อครีมแก้ส้นเท้าแตกในอีเบย์ แล้วได้มาเห็นครีมยี่ห้อพี่หนูแหม่มซึ่งราคาย่อมเยากว่า ลูกค้าก็น่าจะลองซื้อไปใช้ดู, จริงมั้ยครับ 2.) [ราคา] สำหรับหัวข้อนี้ ผมก็มักจะคิดว่า เราสามารถบวกราคาเพิ่มได้อีกรึเปล่า? ซึ่งสำหรับครีมชนิดนี้ ผมคิดว่า แม้ผมขายแพงขึ้นสัก 2-3 เท่า ก็น่าจะขายได้ เพราะผมต้องบวกกำไรให้มากพอกับค่าโฆษณาและค่าขนส่งที่ต้องจ่าย และต้องมีกำไรมากพอที่จะครอบคลุมไปถึงค่าใช้จ่ายสำหรับสินค้าที่ขายไม่ได้อีกด้วย อย่าลืมนะครับว่า แม้สินค้าของคุณจะขายไม่ได้ แต่คุณก็ยังต้องจ่ายค่าโฆษณาให้กับอีเบย์อยู่ดี ดังนั้นคิดเรื่องราคาให้ดีๆตั้งแต่เริ่มต้นดีกว่าครับ สำหรับสินค้าบางตัว ผมก็คิดราคาขายเป็น 3-4 เท่าเลยก็มี ทำไมผมถึงกล้าบวกกำไรมากขนาดนั้น? ก็เพราะผมมีข้อมูลอยู่ในมือนะซิครับ ผมรู้ว่ามีคนขายสินค้าชนิดนี้ในอีเบย์ที่ราคาเท่าไร และที่ราคานั้น เขาขายได้บ่อยมั้ย? ถ้าเขาขายกันได้ ทำไมผมจะขายไม่ได้ล่ะ จริงๆแล้ว การคูณกำไร 5 เท่านี้ก็ยังเรียกว่าน้อยนะครับ ป๊อกกี้(กูลิโกะ)ที่เราซื้อๆกินกันอยู่เนี่ย รู้มั้ยครับว่าในอีเบย์ เขาขายกันกี่บาท? 6 กล่อง แค่ 9.99 U.S $ เองครับ (แค่ 300กว่าบาท, ตกกล่องล่ะ 50 กว่าบาท,บวกเพิ่มเกือบ 4 เท่าเองครับ) 3.) [น้ำหนัก] สินค้ามีน้ำหนักเหมาะสมที่จะส่งไปขายต่างประเทศหรือไม่? สินค้าราคาถูกแต่หนักนี่ก็ขายยากนะครับ สู้หาสินค้าราคาแพงแต่น้ำหนักเบาจะดีกว่า ซึ่งสำหรับครีมฯนั้นก็เหมาะมาก เพราะน้ำหนักเบา ไม่เปลืองค่าส่ง, ทำให้ได้กำไรสูง   4.) [เป็นของไทยๆรึเปล่า] แม้ครีมแก้ส้นเท้าแตกที่ผมเลือกนั้น จะไม่ใช่สินค้าที่มีเอกลักษณ์แบบไทยๆก็ตาม แต่ก็คงไม่เป็นปัญหามากเท่าไร เพราะนี้เป็นแค่คะแนนบวกพิเศษเท่านั้น ถ้าผมอยากได้แต้มในหัวข้อนี้ ผมอาจจะต้องมองหาครีมฯที่ผลิตจากสมุนไพรไทยๆที่ไม่ใช้ส่วนผสมทางเคมี เพราะผมรู้ว่า ในอีเบย์ มีพวกคลั่งของเอเชียอยู่เยอะมาก และสินค้าจากเมืองไทยก็ค่อนข้างจะขายง่ายด้วย ใครๆก็รู้ครับว่า ฝรั่งชอบซื้อสินค้าที่ทำด้วยมือ (Handmade) และก็เป็นเรื่องตลก ที่ยังมีฝรั่งจำนวนมากที่ยังคิดว่า เมืองไทยเป็นประเทศที่ยังไม่ค่อยเจริญ สินค้าทุกตัวจึง(น่า)จะเป็นสินค้าทำด้วยมือล้วนๆ ดังนั้นเราจึงควรใช้เรื่องตลกนี้ให้เป็นประโยชน์ครับ 5.) [สามารถหาที่ซื้อในราคาส่ง หรือ ราคาโรงงานได้รึเปล่า] ถ้าต้นทุนการซื้อถูกลง นอกจากจะทำให้ผมได้กำไรมากขึ้นแล้ว ผมยังสามารถสร้างเกราะป้องกันคู่แข่งหน้าใหม่ได้อีกด้วย หากคู่แข่งไม่สามารถเข้าถึงแหล่งค้าส่งหรือโรงงานเหมือนผม, ผมก็คงจะขายได้ดีกว่าคู่แข่งแน่นอน เพราะผมสามารถให้ส่วนลดกับลูกค้าได้มากกว่าคู่แข่งนั่นเอง เหมือนเรื่องโปสเตอร์ในหลวงของผมไงครับ ผมซื้อราคาโรงงานที่ 20 บาท  แต่แหล่งค้าส่งขายอยู่ที่ 40 บาท สำหรับครีมฯตัวนี้ น่าจะได้คะแนนในเรื่องนี้ต่ำหน่อย แต่ที่ดียังดีก็คือ หากขายดี ผมยังสามารถติดต่อโรงงานเพื่อขอราคาส่งได้ เพราะชื่อโรงงานพิมพ์ติดยู่ข้างกล่องนี้เองครับ 6.) [ผลิตหรือนำเข้า] หากผลิตในประเทศไทย, ราคาทุนก็น่าจะต่ำกว่าการไปซื้อของนำเข้าจากต่างประเทศมาขายต่ออีกทีหนึ่ง ซึ่งครีมฯตัวนี้ก็ได้คะแนนในข้อนี้ เนื่องจากไม่ได้เป็นสินค้านำเข้า และผลิตในประเทศของเรานี่เอง ผมมีตัวอย่างขำๆอยู่เรื่องหนึ่ง ผมเคยสนใจชุดตรวจสอบสำหรับหาวันตกไข่ของผู้หญิง ซึ่งเป็นตลาดเฉพาะที่น่าสนใจมาก ที่เมืองไทยขายสามชิ้น 200 บาท ตกชิ้นละ70บาท, ในอีเบย์ขาย 100 ชิ้นแค่ 30 เหรียญเอง,ตกชิ้นไม่ถึง 10 บาท ผมยังล้อกับภรรยาเลยว่า ถ้าสาวเมืองไทยอยากตรวจหาวันมงคลในการมีลูก ต้องตรวจแบบกระมิดกระเมี้ยนเพราะมีแค่ 3 ชิ้นต่อกล่อง แต่สำหรับสาวเมืองนอก, พวกคุณเธอคงสามารถตรวจจนรู้ฤกษ์งามยามดี ในระดับสเกลเป็นนาทีเลยมั้งครับ? (100 ชิ้นนี้ตรวจทุกชั่วโมงยังได้เลยนะครับ) แล้วทำไมในอีเบย์ถึงสามารถขายได้ถูกขนาดนี้? ก็เพราะ สินค้าชนิดนี้ มีโรงงานผลิตที่ใหญ่ที่สุดในโลกอยู่ในแคนาดาไงครับ พี่ไทยแกนำเข้ามาขายต่ออีกที, ยังงี้จะไปสู้ราคาที่อเมริกาได้ยังไงจริงมั้ยครับ? 7.) [มีคำบรรยายภาษาอังกฤษหรือไม่] สำหรับผู้ไม่เก่งภาษาอังกฤษแล้ว หากสินค้ามีคำบรรยายสรรพคุณเป็นภาษาอังกฤษก็เหมือนกับเป็นสินค้าที่ส่งมาจากสวรรค์เลยทีเดียว ซึ่งต้องขอบคุณทีมผู้ผลิตครีมฯมาก ที่เอื้อเฟื้อคำบรรยายสรรพคุณทั้งภาษาอังกฤษ และ ภาษาไทยในกล่องเดียวกัน ช่วยให้ผมสามารถทำโฆษณาด้วยศัพท์ภาษาอังกฤษได้ด้วยคำศัพท์ที่ดูน่าเชื่อถือ โดยที่ไม่ต้องลำบากหาคนช่วยแปลแต่อย่างใด 8.) [มีเวปไซท์มั้ย] จะได้ไม่ต้องถ่ายรูปเองไงครับ ถ้าไม่อยากยุ่งยากมาก ก็ไปเอารูปสวยๆในเวปของเจ้าของสินค้ามาเลยดีกว่า รับรองว่าสวยชัวร์ๆ ในช่วงแรกๆที่ผมเริ่มหัดวิเคราะห์สินค้านั้น ผมก็จะพกกระดาษแผ่นเล็กๆที่ผมจดคำถามต่างๆดังที่ผมยกตัวอย่างไว้ในกระเป๋าเสื้อ เพราะผมรู้ตัวดีว่า ผมเป็นคนขี้ลืม และ ความคิดยังไม่ค่อยเป็นระเบียบ แต่เมื่อผมวิเคราะห์สินค้าบ่อยขึ้น ผมก็เริ่มจำได้ถึงสิ่งสำคัญต่างๆที่ผมจำเป็นต้องตอบให้ได้ จนตอนนี้ ผมไม่จำเป็นต้องใช้กระดาษแผ่นนั้นอีกแล้วครับ ทั้งหมดนี้เป็นตัวอย่างคร่าวๆที่ผมมักจะใช้ในการพิจารณาและเลือกซื้อสินค้าที่จะเอาเข้าไปขายในอีเบย์ ซึ่งเพื่อนๆอาจจะเพิ่มคำถามอื่นๆที่คิดว่าสำคัญและน่าจะนำมาใช้พิจารณาได้อีกเยอะแยะเลยครับ จากคุณ : แมวกนล - [ 16 ก.พ. 52 23:34:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อผมลองย้อนกลับมามองดูวิธีการพิจารณาสินค้าของผม มันทำให้ผมคิดถึงแนวความคิดในการเลือกซื้อหุ้นของปีเตอร์ ลินซ์, ผู้เป็นนักลงทุนระดับโลกขึ้นมาเลยครับ ผมเคยอ่านเจอในหนังสือว่า การที่เขาและทีมงานจะซื้อหุ้นซักตัวหนึ่งนั้น ทั้งเขาและทีมงานที่วิเคราะห์หุ้นตัวนั้นต้องยืนขึ้นและอธิบายให้ได้ว่า ทำไมหุ้นตัวนี้ถึงน่าซื้อ ภายในเวลาจำกัดแค่ 2 นาที การที่ทีมงานของเขาจะซื้อหุ้นซักตัว, พวกเขาไม่เคยนั่งเทียนเดาเอาเองว่า หุ้นตัวไหนน่าจะมีราคาขึ้นในอนาคต ทุกอย่างต้องอยู่บนข้อมูลและเหตุผล, ที่สำคัญคือ ต้องอธิบายให้ได้แบบที่แม้แต่เด็กยังเข้าใจได้ว่า ทำไมหุ้นตัวนี้ถึงน่าสนใจ ถือเป็นการบังคับว่า ทุกความคิดจะต้องถูกตัดเอาเฉพาะใจความสำคัญมาพูดเท่านั้น ไม่ต้องเสียเวลาอธิบายส่วนที่เป็นน้ำ ไม่เหมือนรัฐสภาบางประเทศที่อธิบายนโยบายแบบน้ำท่วมทุง ผักบุ้งหายต๋อม และผมก็เชื่อเหลือเกินว่า สำหรับวอร์เรน บัฟเฟตต์ ,นักลงทุนอันดับหนึ่งของโลก เขาคงจะมีรายการที่ต้องคิดก่อนที่จะเลือกลงทุนในบริษัทซักแห่ง ยาวกว่าผมซักร้อยเท่า บัฟเฟตต์ เคยพูดถึงชาลี มังกอร์,หุ้นส่วนและคู่หูที่ดีที่สุดของเขาว่า ชาลีเป็นคนที่สามารถคิดเหตุผลจาก A-Z ได้เร็วที่สุดในโลก ตอนนั้น ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่บัฟเฟตต์พูดซักเท่าไร,แต่เวลานี้ ผมซึ้งเลยครับว่า คนๆนี้เก่งแค่ไหน สิ่งที่แตกต่างกันระหว่างผมกับบัฟเฟตต์และคู่หูของเขาก็คือ ผมมีรายการที่ต้องคิดไม่กี่รายการ แต่ของบัฟเฟตต์มีเป็นร้อยๆ ที่สำคัญ เขาสามารถคิดเสร็จได้ในพริบตา โดยไม่ต้องใช้กระดาษช่วยเตือนความจำด้วยซ้ำ และที่ผมอดทึ่งไม่ได้ก็คือ ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคในการเลือกซื้อหุ้นของปีเตอร์ ลินซ์ หรือวอร์เรน บัฟเฟตต์ ก็ตาม หากมองให้ลึกซึ้งเข้าไปอีก ผมรู้สึกได้ว่า แนวคิดต่างๆของพวกเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากปรัชญาพอเพียงเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าหนึ่งในหลักการสำคัญของเศรษฐกิจพอเพียงก็คือ ต้องเป็นการทำอะไรเพื่อให้เกิดผล ถ้าทำเหตุที่ดี ผลก็ดี "..ดีแปลว่ามีประสิทธิผล ดีแปลว่ามีประโยชน์ ดีแปลว่าทำให้มีความสุข.." ดังนั้นหากทุกสิ่งที่เราคิดจะกระทำนั้น ได้ผ่านการคัดกรองแล้วว่า มีเหตุที่ดี, วิเคราะห์มาแล้วเป็นอย่างดี ผลที่ออกมานั้น ก็ย่อมจะออกมาดีด้วย สิ่งที่ผมต้องคำนึงให้มากที่สุดก็คือ ผมต้องมีคำตอบ(เหตุผล)ให้กับคำถามที่ว่า "ทำไมสินค้าชิ้นนี้จึงมีแนวโน้มที่น่าจะขายได้ และ น่าจะขายดี" ผมจะไม่เริ่มถามตัวเองด้วยคำถามที่ว่า "ผมจะขายสินค้าอะไรดี" เพราะผมคิดว่า มันเป็นคำถามที่กว้างเกินไปจนไม่รู้ว่าจะเอาเหตุผลใดมาตอบ แต่ผมชอบถามตัวเองว่า สินค้าที่ผมกำลังมองอยู่นี้ เหมาะสำหรับการนำไปขายต่อในอีเบย์หรือไม่ ถ้าผมคิดว่าเหมาะ, แล้วเหตุผลที่เหมาะสมคืออะไร ซึ่งถ้าผมสามารถตอบคำถามที่ผมวางไว้ในใจได้หมดแล้ว ผมก็สามารถที่จะทำการสรุปได้ว่า สินค้าชิ้นนั้น เหมาะสมที่จะนำไปขายในอีเบย์หรือไม่ สิ่งที่วิเศษที่สุดก็คือ แนวความคิดในปรัชญาพอเพียงที่ให้คำจำกัดความของสิ่งที่เรียกว่า "ดี" สิ่งนั้นต้องสามารถสร้างความสุขได้ด้วย ขอเพียงผมไม่ลืมคำถามที่ว่า สินค้าที่ผมจะขายนั้น สามารถสร้างความสุขให้กับผู้อื่นได้อย่างไร งานเลือกซื้อของมาขายในอีเบย์ของผมก็จะมีแต่ความสนุกสนาน และเต็มไปด้วยความสุข เพราะสิ่งที่รอคอยอยู่ ณ ท้ายที่สุด, ก็คือรอยยิ้มที่มีความสุขของลูกค้าและคนรอบตัวของผมนั้นเอง แล้วเพื่อนๆล่ะครับ เริ่มรู้รึยังครับว่า ควรจะขายอะไร "ดี" ? ___________________________________ อ่านบทความก่อนหน้านี้ได้ที่ http://www.porpeangseller.com (นักขายพอเพียง-เวปผมเองครับ) ซึ่งหากมีเพื่อนสนใจอยากนำบทความของผมไปเผยแพร่ต่อที่อื่น ผมก็ยินดีและต้องขอบคุณล่วงหน้ามากเลยนะครับ ขอเพียงช่วยบอกด้วยว่า ที่มาของบทความนี้มาจากเวปของผมก็พอครับ และจะขอบคุณมาก หากจะช่วยบอกผมด้วยว่า เพื่อนๆนำไปโพสที่เวปไซท์ไหน? เพื่อที่ผมจะได้ตามไปดูข้อเสนอแนะ เพื่อนำมาปรับปรุงการเขียนให้ดียิ่งๆขึ้นไปด้วยครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : แมวกนล - [ 16 ก.พ. 52 23:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นกระทู้ที่ดีมากครับ ให้สาระครบถ้วนสำหรับคนที่มองหาสินค้า ผมเองก็ชอบเดินตลาดนัดครับ ปีใหม่ไปเที่ยวปาย ยังอุตส่าห์ไป เดินเที่ยวตลาดนัดวันพุธ ตื่นตาตื่นใจ เพราะมันใหญ่มาก ๆ สินค้า ก็คงเหมือน ๆ กับตลาดนัดในเมืองกรุง แต่มันใหญ่โตมาก ๆ อาจ จะมีสินค้าบางอย่างแตกต่างกัน แต่ก็ไม่ได้ซื้อหาอะไรครับ ดู ๆ เพลิดเพลิน และเก็บข้อมูลไว้ใช้ยามยาก ที่ตลาดนัด ผมได้พบสามีภรรยาคู่หนึ่ง เป็นคนกรุงเทพฯ เค้าขับรถ กะบะบรรทุกไก่หลายร้อยตัวไปต้มขายที่ตลาดนัดแห่งนี้ทุกวันพุธ เป็นไก่ต้มน้ำปลาสมุนไพร ดูน่าทานมาก ๆ ตัวเล็ก 60 ตัวใหญ่ 100 ดูน่ากินมาก เลยอดซื้อไม่ได้ ระหว่างที่รอไก่สุก คนรอคิวเยอะมาก เป็นสิบคิวได้ น้องเค้าแยกขาย 2 ร้าน เพื่อดึงลูกค้าจากกัน เค้าบอกผมว่าเร่ขายไก่แบบนี้ ดีกว่าทำงานหลายเท่า เมื่อก่อนน้อง สองคนนี้ทำงานเป็นเสมียนที่คิงส์พาวเวอร์ แล้วลองมาทำไก่ขายดู เมื่อมีลู่ทางชัดเจนก็ลาออกมาทำ อิอิ ไม่ได้เกี่ยวกับอีเบย์หรอกนะครับ แต่มันเกี่ยวโยงกับตลาดนัด เลยเอามาเล่าสู่กันฟัง จากคุณ : sakchai splash - [ 16 ก.พ. 52 23:54:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาเก็บความรู้ค่ะ จากคุณ : ชอบลองของ - [ 18 ก.พ. 52 02:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 very good article krub ^^ จากคุณ : ใบไม้ที่ปลายกิ่ง - [ 18 ก.พ. 52 21:22:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยังตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : ผู้ผ่านเข้ารอบ - [ 22 ก.พ. 52 22:52:58 ]