ลูกจ้างชั่วคราว รู้แล้วว่าทำไมถึงไม่มีกินสักที
|
|
ปัจจุบันผมอายุ25ปี
พูดตรงๆว่าที่บ้านผมไม่เคร่งอะไรมากมาย และผมเป็นคนที่ไม่คิดแต่สิ่งเดิมๆ
มีอะไรใหม่ๆก็จะลองคิด ลองทำ
แต่สมัยเรียนเนื่องจากที่บ้านปล่อยเลยไม่ค่อยสนใจเรียน พูดตรงๆว่าผมจบราชภัฏมา และ ส่วนตัวผมก็คิดว่าปริญญาก็คือใบๆนึง และ ปริญญาผมผมก็รู้สึกว่ามันกากชมัด ปริญญากากๆ
จบมา ตอนแรกก็คิดเหมือนคนอื่นคือหางาน และ ไปสมัครก็แปบเดียวก็ได้ทำที่ศูนย์สาธาณสุขแห่งนึงในสังกัดกทม. ก็เป็นลูกจ้างเขานั่นแหละ พอดีผมไม่ค่อยเดือดร้อนเรื่องเงินเท่าไหร่เพราะผมปล่อยกู้กินดอกมาตั้งแต่ผมอยู่ปี1แล้ว และ ผมก็เป็นคนไม่ค่อยสนใจใคร อย่าเช่นปล่อยกู้ผมก็ทำคนเดียว ที่บ้านก็ไม่ว่า ใครว่าทำงานบนหลังคน ผมคิดว่าผมเอาเงินมาลงทุน ให้เงินมันทำงาน คนกู้เขามากู้เองไม่มีใครบังคับให้มากู้ผม และ ผมเรื่องก็เก่งเรื่องจับแพะชนแกะ อันนี้ก็ทำมานานแล้วตั้งต่อยู่ม.ต้นเลยเป็นความสามารถพิเศษ เอานาฬิกามาจากคนนั้นมาปล่อยคนนี้ เอาโทรศัพท์จากเพื่อนคนนี้ไปปล่อยญาติคนนั้น ใครอยากได้อะไรจัดการไปหาซื้อให้บวกค่าเหนื่อยนิดหน่อย อันนี้ก็ทำอยู่เล่นๆ ซึ่งผมมีคนรู้จักเยอะมาก เพื่อนฝูง คนแถวบ้าน คนที่ทำงานเก่าพวกลูกจ้างด้วยกัน เป็นต้น แปลกตรงที่ว่ามันมีของมาให้ผมเป็นคนกลางปล่อยเกือบทุกวันผมก็เอากำไร100มั่ง 200มั่ง 500มั่ง
ที่ทำงานตอนนั้น ไม่ว่าหัวหน้า หรือใคร หัวหน้าศูนย์เคยใช้อย่างหนักผม ผมเดินกลับบ้านเลยวันนั้น ผมก็ไม่สนใจ ให้220บาท ไม่สนใจไม่เสียดาย บางวันก็โดดงานไปเก็บดอก ได้เยอะกว่า ผมก็ไม่คิดจะอยู่ตรงนี้อยู่แล้ว ผมคิดว่าวันไหนไล่ออกก็ไม่คิดไรมาก เขาก็ใช้สารพัดเลย ผมทำธุรการ อยากไปผมก็ไป งานเข้า8โมงผม มา9โมง10โมง อย่างมากหักเงิน50บาท ผมก็ไม่คร์ ผมขาดอาทิตย์ละ2วัน3วัน เขาจ้างรายวัน ไม่มาเขาหักเงิน ก็แค่นั้น หัวหน้าเรียกผมด่า บางทีผมก็ไม่ไป ใครใช้ทำอะไรผมก็ไม่ทำ ผมทำมา4เดือนเขาก็เชิญผมออกตามคาด แต่ผมก็ไม่ซีเรียสหรอก คือ เรื่องจริง ผมไม่ได้ชอบ ผมก็ไม่สนใจเลย
ผมออกจากงานมา เมื่อครึ่งปีก่อนผมได้สูตรฟาราเฟิ่ล(ถั่วทอด) ฮูมูส(ถั่วเนื้อระเอียด) และ สนิสซิล(ไก่ทอดชุบแป้งขนมปัง) เป็นอาหารทางอาหรับน่ะครับ
คือผมก็ไปตีซี้กับลูกหนี้ที่เป็นเพื่อนกัน ที่เปิดร้านแถวข้าวสาร ไปนั่งกินเหล้ากันบ่อยๆ เขาให้สูตรมา
ผมมีเพื่อนที่เป็นลูกจ้างชั่วคราวคนนึงชื่อไอ้หมู หมอจบนิติมา ตั้งใจจะสอบเป็นทนายและเรียนต่ออะไรไม่รู้ของมันผมไม่ได้สนใจ ผมโทรไปชวนทำก็จะให้มันช่วยลงขันสัก5000 มันบอกขอคิดดูก่อน
โอเค ผมก็จัดการทำร้าน ที่ทำร้านก็แค่ ซื้อกะทะทอด กับลงของพวกแป้งพิตต้า และ ปาเก็ต ก็จะขายแบบ take away กันไปเลย
มันโทรมาถามนั่นถามนี่ กลัวน่นกลัวนี่ ไม่ต้องอ้อมค่อย กุรู้เมิงกัวเจ๊ง 5000 ยังไม่กล้าลง
ผมก็ขายมาครึ่งปีแล้วขายหมดทุกวัน ตอนนี้จ้างเด็กมาเฝ้าร้านแทนแล้ว แค่มาดูเป็นพักๆ อยู่วงการนี้ ตอนนี้เลยได้สูตรkebabมา ว่าจะหาเครื่องย่างไก่ แต่ไม่รู้สั่งซื้อที่ไหน เลยชวนมันอีกรอบ มันก็ไม่มา ทำงานวันละ300-400 โดนจิกโดนเช็ดตลอด เออ ชอบอย่างนั้นก็ไม่ว่ากัน
อย่างที่บอก ผมว่าเงินหาง่าย ถ้ามีหัวหน่อย กล้าเดินออกจากแนวทางเดิมๆหน่อย ผมไม่ชอบทำตามแพทเทิร์น เรียนจบ หางาน หาเมีย มีลูก ซื้อบ้าน ซื้อรถ
แฟนผมก็มีแล้ว2คน แต่ขี้เกียจดูแล บางทีก็เปิดโอกาสตัวเองไปขอเบอร์ในผับ ขอเบอร์ที่สยามบ้าง มันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว
รถก็มีกะบะเน่าๆ กับฮอนด้าคลิ๊กคัน ใครว่ารถผมเน่าแต่ก็ไว้ทำมาหากินจะเอาไปทำอะไรมากมายแพงๆ ผมเห็นคนขับเบนซ์มีสาวสวยนั่งเคียงข้าง ผมขับคลิ๊กแฟนผมก็สวยไม่แพ้กัน ใช้ฝีมือล้วนๆไม่ใช้ตังค์
บ้านผมก็อยู่บ้านพ่อบ้านแม่ บ้านพ่อบ้านแม่แล้วไง นอนก็เนื้อที่ไม่เกิน5ฟุต บ้านสวยแค่ไหนขี้ก็นั่งส้วมที่เดิม ไม่เห็นจำเป็นบ้านสวยๆงามๆ
ผมคิดอยู่เสมอว่า เราไม่มีอะไรติดตัวอยู่แล้วเกิดมาก็แก้ผ้าออกมาไม่มีอะไรติดมาอยู่แล้ว ถึงทำแล้วเจ๊งขึ้นมาเราก็มีชีวิตใช่มั้ยครับ ไม่มีก็หาใหม่อีกรอบสิ แต่ถึงไม่มีอะไร ผมก็ไม่เห็นจะต้องมีอะไร ผมมีความสุขกับความไม่ยั่งยืน และ ความว่างปล่าวอยู่แล้วครับ
| จากคุณ |
:
ปอนด์
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ม.ค. 53 02:04:49
A:58.9.193.82 X: TicketID:192139
|
|
|
| 
