PANTIP.COM : B8854198 อายุ 28 จะไปสมัครงานเป็นพนักงาน ร้าน Coffee World คุณๆว่าแปลกมั้ยครับ [งานและทรัพยากรบุคคล]

ความคิดเห็นที่ 13

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ วันนี้ผมไปที่ร้านกาแฟมาแล้วครับ ร้านนี้จะอยู่ใน B2S ชั้น 5 เซ็นปิ่นครับ ทีแรกว่าจะไปสมัคร แต่สรุปผลที่ออกมาคือ * ผมตัดสินใจไม่ทำครับ * คือผมไปเดินรอบร้านประมาณ 3 รอบ ดมกลิ่นกาแฟและจากนั้นเริ่มจิตนการว่าผมกำลังทำงานอยู่ในร้านกาแฟไม่ว่าจะชง เสริฟ ล้างแก้ว หรือคุยเล่นกับเพื่อนร่วมงาน ระหว่างที่ผมจิตนาการผมก็ไปอยู่ที่บริเวณชั้นหนังสือที่อยู่ด้านข้างร้านกาแฟและพยายามดูว่าพนักงานเค้าคุยอะไรกันและเค้าคุยกับลูกค้าว่างัยบ้าง
ผมยืนอยู่อย่างนั้นโดยเอาหนังสือที่ลินเซ่ใส่ชุดซีทรูมาเปิดดูไปด้วยเป็นเวลา 20 นาที แล้วอยู่ๆ ผมก็คิดได้เองว่าไม่ทำดีกว่า เพราะคิดว่า
- เราจะต้องทำแบบนี้เป็นเวลา 10 ชม./วัน หรือ
- เราอาจจะได้ประสบการณ์จากการได้ทำงานกับผู้อื่น การยิ้มแย้มบริการลูกค้า(ซึ่งปรกติผมไม่ค่อยยิ้ม) แต่อีกทางหนึ่งคือเราไม่ได้ฝันที่จะทำร้านกาแฟหนิ่หน่า แล้วจะเอาประสบการณ์ไปเพื่อ..
- และสุดท้ายคือคิดว่าเราน่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้

...ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือเปล่านะครับ

และที่ว่าเป็นคนติสพูดไม่ค่อยรู้เรื่องคือเวลาที่ผมเป็นคนไร้วิญญาณอ่ะครับจะเป็นแบบนี้ประมาณ 70% ของชีวิต อารมณ์แบบ...ใครอย่ามายุ่งกับกู ประมาณเนี้ยครับ ( และอีกอย่างตั้งแต่จบม.ปลายมาผมก็ไม่ค่อยมีสังคม ทำอะไรทำคนเดียวแถมเรียนรามอีก ) แต่อีก 30% คือเวลาที่ผมได้แรงบันดาลใจบางอย่างทำให้พุ่งไปข้างหน้าอย่างแรงได้ในเวลาสั้นๆ อ่ะครับ นี่คงเป็นสาเหตุที่ผมไม่เคยทำงานประจำเลยเกือบ 10 ปีแล้ว และงานที่ผมทำส่วนมากก็เป็นงานที่ทำคนเดียว และมักจะเป็นงานที่ผมได้แนวคิดบ้าๆ มาจากหนังสือชื่อ...Think Big คิดใหญ่ ไม่คิดเล็ก หลังจากผมอ่านหนังสือเล่มนี้ตอนอายุ 20 ผมก็เริ่มทำตามไปเรื่อยๆ เช่น เปิดร้านอินเตอร์เน็ทเจ๊งเป็นงานแรก ลงทุน 4 แสน ทำได้ 3 เดือนพ่อเห็นท่าไม่ดีให้เลิกหลังจากนั้นขายของเบ็ดเสร็จเงินหดเหลือไม่ถึง 3 แสน จากนั้นเริ่มคิดอะไรที่ลงทุนน้อย เช่น การขายประกันนี่ก็เจ๊งอีก งานต่อมาคือนายหน้าขายที่ดิน งานนี้ในหนังสือเค้ายกตัวอย่างไว้เยอะรวยแน่ครับ และผมก็ตั้งใจทำมัน 2 ปี ทำทุกอย่างเองตั้งแต่หาลูกค้า ทำโฆษณา ปืนเสาติดป้าย ทำการขาย ทำสัญญา จนชีวิตผมดีขึ้นมามีรถมีเงินใช้ จากนั้นต่อมามีเพื่อนเก่าสมัยเรียน ม.ปลาย เอา DVD มาขายให้ผมประมาณ สองหมื่นกว่าแผ่น ผมตัดสินใจนำเงินที่เก็บไว้เกือบสองแสนบาทซื้อมันแต่อยากจะบอกว่ามันเป็น DVD ผีนะครับ(นี่แหละที่ผิด) จากนั้นผมก็ตระเวนไปหาขายส่งเพราะผมฝันไว้ว่ามันจะมีมูลค่าไม่น้อยกว่า 5 แสน แต่ปรากฏว่ามีคนซื้อผมน้อยมาก เนื่องจากเค้าได้ของมาจากนายเค้าอยู่แล้ว ชีวิตผมเลยพลิกมาเป็นคนขายแผ่นผี ตระเวนขายไปตาม office ตามหน่วยงานราชการ * ระหว่างที่ผมขายอยู่นั้นผมก็คิดว่าคนทำงานประจำพวกนี้เหมือนพวกหุ่นยนต์ชะมัด ทำงานพร้อมกัน กินข้าวพร้อมกัน ซื้อของพร้อมกัน ทำอะไรตามที่สั่ง ไม่รู้เค้าทำได้ไง *

...อันนี้ไม่รู้เล่าอะไรไปบ้างนะเหมือนจะรั่วๆ เดี๋ยวอาจจะมาเล่าต่อครับถ้าไม่เจอด่า

จากคุณ : เจ...จขกท.

เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 53 18:26:52 A:110.164.142.91 X: TicketID:118358