หาเงินได้เองครั้งแรกในชีวิต.....ดีใจมาก น้ำตาแทบไหลตอนให้เงินแม่
|
|
ดิฉันเพิ่งมาคิดได้เมื่อไม่นานมานี้ ตอนที่ลาออกจากมหาวิทยาลัยเก่า แล้วมาสมัครใหม่ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง
ขอท้าวความก่อนนะคะ
สมัยก่อนดิฉันใช้เงินเก่งมากเสื้อผ้ามีเป็นร้อยๆชุด(เพราะแม่ขายเสื้อผ้าอยู่ แล้วแอบอิ๊บมา) รองเท้ามีเป็นสิบๆคู่ ดูหนังเกือบทุกโปรแกรม ซื้ออะไรที่อยากจะซื้อ โดยไม่เคยนึกย้อนกลับไปเลยว่า เงินที่ได้มา...มันมาจากหยาดเหงื่อของแม่ทั้งนั้น
ตอนม.ปลายมีเรียนทุกวันแม่เลยไม่เคยให้ไปช่วยงานที่ร้าน ทุกวันตอนกลับบ้านก็จะพยายามชะเง้อมองดูแม่ลงมาจากรถไฟฟ้า แต่ก็ไม่เคยคิดจะไปช่วยเลย
วันไหนแม่ให้ไปช่วยตอนเสาร์อาทิตย์ช่วงปิดเทอม เราก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง เพราะที่ตลาดมันร้อน ร้อนมาก เราก็บอกมีการบ้านบ้าง ปวดท้องเมนส์บ้าง มันไม่อยากไปเลย แม่ก็ไม่ว่าอะไร
จนเข้ามหาวิทยาลัย เราเอนท์ติดคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่พระจอมเกล้า(ขอไม่บอกชื่อเต็มนะคะ) แต่เราอยากเรียนแพทย์ ก็เลยเรียนไปแกนๆ ไม่ได้ชอบอะไร
ถึงตอนนี้มีเวลาว่างมาก แต่เราก็ยังไม่คิดจะช่วยอะไรแม่เลย เห็นแก่ตัวมาก รักสบายไว้ก่อน เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แม่ก็มีอายุมากขี้นๆ
จนวันนึง วันที่ฝนตก เราจำได้ขึ้นใจเลย เราต้องไปช่วยแม่ซื้อของเข้าร้าน เราก็เซ็งๆ พอลงรถฝนก็ตก แต่น้ำท่วมขังมาเกือบครึ่งแข้งเลย วันนั้นเราใส่รองเท้าคู่นึงที่เรารักมาก เราก็เลยไม่อยากเดินลุยน้ำ แล้วก็รังเกียจด้วย ไม่รู้มีขี้หมาลอยมาตามน้ำบ้างหรือเปล่า ก็บอกแม่ หนูไม่อยากเดินไปเลย
คุณรู้ไม๊คะว่าแม่ทำยังไง แม่แบกเราขึ้นหลังค่ะ ไม่ให้เท้าของเราเปียกน้ำ ตอนแรกเราอึ้ง ตอนอยู่บนหลังแม่ วินาทีนั้น ดิฉันร้องไห้ค่ะ ร้องเงียบๆ
ร้องให้กับความโง่เง่าของตัวเอง ที่ไม่อยากให้รองเท้าสุดรักเปียกน้ำ โดยการให้ผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิตแบกตัวเองลุยน้ำไป
ตอนนั้นมันเหมือนในหนังเลยค่ะ ที่ภาพต่างๆมันเข้ามาในหัว ภาพตอนที่ตัวเองใช้เงินเป็นเบี้ย ภาพที่เคยตะคอกแม่เวลาไม่ได้อย่างใจ ภาพที่แม่เหนื่อยเวลาขายของเสร็จ ภาพตอนที่ตัวเองเริงร่าทั้งๆที่ความสุขนั้นมาจากความทุกของแม่
พอกลับมาบ้านเราก็นั่งคิด เรามันเห็นแก่ตัว ด่าตัวเองต่างๆนาๆ
จากนั้นมาเราก็เริ่มช่วยงานที่ร้านแม่ ถึงได้รู้ว่าเงินกว่าจะได้มามันลำบากขนาดไหน
เราลาออกจากคณะวิศวกรรมศาสตร์เพราะรู้ตัวเองดีว่าไม่ชอบทางนี้ แล้วมาสมัครนิติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงแทน ตอนแรกเราก็อายเวลาใครถามว่าเรียนมหาวิทยาลัยอะไร แต่ตอนนี้ หลังจากที่เราได้รับการสั่งสอนจากอาจารย์ที่คณะ อาจารย์สอนอย่างตั้งใจ ให้ความรู้ต่างๆมากมาย เรารักอาจารย์และสถาบันนี้มาก
ซึ่งการลาออกของเรานี้พ่อกับแม่ไม่ได้ห้ามเลย ลูกจะทำอะไร พ่อแม่ชี้แนวทางให้ และสนับสนุนตลอด
ความคิดเราเปลี่ยนไปเลย เราได้รู้ว่ายังมีคนอีกมากที่เขาดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองได้เรียน มีอีกหลายคนที่ลำบากแต่ก็พยายามสู้
เมื่อเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา เราลองเปิดร้านขายเสื้อผ้าเอง ซึ่งแม่ก็สนับสนุน
เราต้องทำเองทุกอย่าง เปิดร้าน จัดร้าน เลือกของ เช็คของ ขายเอง ลูกค้าก็มีหลายรูปแบบ ซึ้งไปเลยว่าแม่ต้องทำอย่างนี้ทุกวันคนเดียว แม่จะเหนื่อยขนาดไหน ขนาดเราสาวๆยังปวดหลัง ปวดเนื้อตัว สมัยก่อนแม่ชอบบ่นว่าปวดหลัง ปวดเท้า เราก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ตอนนี้เรารู้ซึ้งแล้ว
ว่ากว่าจะได้เงินมามันลำบากขนาดไหน ตอนที่รวบรวมเงินในกระเป๋าหลังจากขายเสร็จ ใจมันฟูไปหมด นี่เหรอเงินที่เราหาได้เอง มันดีใจมาก บอกไม่ถูก
ตอนที่ยื่นเงินให้แม่ เห็นแม่ยิ้ม เราก็แอบกลั้นน้ำตาไว้
รักแม่นะคะ
| จากคุณ |
:
lady gale gale 
|
| เขียนเมื่อ |
:
12 ก.ค. 53 21:39:58
|
|
|
| 
