อ่านสักนิดเมื่อคิดไปสัมภาษณ์งาน – VOL. 2 - สองนาทีที่รอคอย

เอาหล่ะ...ต่อไปนี้คือส่วนที่อยากเล่า.........ขอย้ำว่าเน้นบันเทิง บวกด้วยการสอดแทรกแนวคิดหรือคำแนะนำของผู้เขียนบางส่วน แต่ถ้าใครจับส่วนไหนไปปรับใช้ได้ ผู้เขียนคงรู้สึกดีใจ ไม่งั้นก็นึกว่าอ่านเล่นๆ ละกัน

ในจำนวนครั้งที่ไปสัมภาษณ์งานมา แน่นอน ว่าต้องมีทั้งครั้งที่ผู้เขียนประทับใจ ครั้งที่รู้สึกแย่อย่างที่บอกไว้ข้างต้น เล่ารวมเป็นตอน ๆ จัดไว้เป็นกลุ่ม ๆ นะ

สองนาทีที่รอคอย : เข้าใจจริง ๆ ว่าผู้บริหารระดับสูงมักมีเวลาน้อย แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า แล้วคุณจะสามารถเลือกคนที่มีความสามารถตรง เป็นคนที่คุณต้องการจริง ๆ ได้ด้วยเวลาคุยสั้นๆแค่นั้น จริง ๆ หรือ?

ผู้เขียนเคยไปสัมภาษณ์กับบริษัทผู้ให้บริการเจ้าหนึ่ง ก่อนไปสัมภาษณ์ เจ้าหน้าที่บุคคลโทรมาบอกว่าจะส่งการบ้านไปให้ทำก่อน ทำแล้วส่งอีเมล์กลับมา แล้วจึงนัดวันเข้ามาคุย มาพรีเซ้นต์แผนงานที่ทำ

ผู้เขียนตั้งใจทำงานนนี้มาก เนื่องจากมีปสก. มาโดยตรง ยิ่งทำยิ่งสนุก ทำเสร็จก็ส่งงานไป ถึงวันนัด มีลูกน้องออกมาต้อนรับ บอกว่าให้รอสักครู่.......นัดกัน บ่ายโมง บอกให้เราไปถึงบริษัทก่อนเวลานิดนึง เราไปถึง เที่ยงครึ่ง นั่งรอถึงสี่โมงครึ่ง มีเพื่อนนั่งรอร่วมชะตาอีกสามคน มาด้วยจุดประสงค์เดียวกัน รอแล้วรอเล่าจนแป้งที่ทามาเริ่มเยิ้ม หัวเริ่มฟู แคนดิเดตบางคนเอาหน้าฟุปไปกับโต๊ะ จนหน้ายับ พอใกล้ห้าโมง ในที่สุดก็มีคนมาเรียก ผู้เขียนได้คิวคนสุดท้าย ต้องรออีก........คนแรกเข้าไปประมาณ 40 นาที คนที่สอง 10 นาที และ10 นาที และในที่สุด พอถึงคราวของผู้เขียน......

ตัดมาที่ห้องสัมภาษณ์ – “เชิญนั่งค่ะ!” ผู้เขียนกำลังจะยกมือไหว้ ท่านผู้บริหารยกมือขึ้นโบก ประมาณว่าไม่ต้อง หน้าตาเธอดูเครียดมาก เหมือนผ่านศึกสงครามอะไรมา แล้วเธอก็บอกให้ผู้เขียนเล่าแผนงานที่ทำ “พี่ให้เวลา 2 นาที เล่ามาเลยน้อง เร็วๆนะ พี่รีบ”
ผู้เขียนสูดหายใจยาว ๆ หนึ่งครั้ง เพราะรู้ว่าในอีกสองนาทีข้างหน้าต้องใช้ออกซิเจนเยอะมาก จากนั้นก็พยายามแรพข้อมูลทั้งหมดยี่สิบเอ็ดเพาเวอร์พอยต์สไลด์ให้ได้ในเวลาที่กำหนด....พอใกล้หมดเวลาเสียงเราเริ่มสั่น ปริ่มจะขาดใจ หลังจากนั้นท่านผู้บริหารท่านนั้นก็กล่าวขอบคุณที่ยอมเสียเวลามา.....เชื่อแล้วว่าท่านเหมาะเป็นผู้บริหาร ด้วยเวลาเดี๋ยวเดียว....ท่านพูดถูกจริงๆ
ไม่รู้ว่าของคนอื่นเป็นยังไง ทำยังไง แต่สำหรับผู้เขียน แม้จะไม่ได้มีการทดสอบให้ทำเหมือนกรณีข้างบน ทุกครั้งที่เราจะไปสัมภาษณ์ เราจะต้องมีการเตรียมตัวไปก่อน อย่างน้อย ก็ต้องเข้าไปดูข้อมูลของบริษัท ที่เวปของเค้าบ้าง บางทีเวปพวกนี้ก็ช่างนะ...ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรเลย ลิ้งค์ไป ลิ้งค์มาเสียเวลาดีแท้ แต่เราก็ต้องอ่านนะ ปริ้นท์ออกมาถือไปในวันนัดทำให้ใจชื้นขึ้น
ผู้เขียนเคยไปสัมภาษณ์กับบริษัทค้าปลีกรายใหญ่มากแห่งหนึ่ง ผู้สัมภาษณ์เป็นผู้อำนวยการฝ่ายการตลาด เป็นผู้หญิง แต่ก่อนจะถึงรอบนั้น ต้องเจอฝ่ายบุคคลก่อน อันนี้ขอเล่าแทรกเพราะตลกมาก คือพี่ฝ่ายบุคคลเค้าเหมือนเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน ดูงงมาก พอเปิดซีวีเราขึ้นมาดู เขาร้องโหว.....เก่งจัง ดีจัง ทำหน้าตื่นเต้นสุดๆ เราเลยงงว่าไม่ได้อ่านมาก่อนหรอ ที่ขำมากไปกว่านั้นคือ เธอพยายามจะอธิบายโครงสร้างคร่าว ๆ ขององค์กรให้เราฟัง เช่น “องค์กรของเราเป็นของกลุ่มบริษัท…”แล้วเค้าก็ทำท่าคิด เราก็ปากไวตอบไป เค้าก็แบบ “เอออ เออ เออ พี่ลืม ขอบคุณมาก.....เราก่อตั้งมา...เออออมมม” เราก็ตอบ “xx ปี” เค้าก็ชม “โห...น้องเตรียมตัวมานะเนี่ย” พอมาถึงตรงนี้เริ่มคิด หรือเค้าจะแกล้งหลอกทำเป็นไม่รู้เพื่อดูว่าเราเตรียมตัวมาแค่ไหน แต่พี่แกแบบว่า....เหมือนไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ จนสุดท้าย “โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่จะเชิญทางฝ่ายการตลาดมาคุยด้วยนะคะ พี่เค้าเป็นผู้อำนวยการ ชื่อปรา...ปอร...เอออมมมม...ปรามม” เราก็แบบ ปากไวตอบชื่อไป พร้อมด้วยนามสกุล เค้าก็ทำหน้าแบบ เฮ้ย! รู้ได้ไง เราก็เฮ้ออออออออออออออออ......

หลังจากนั้นก็นั่งรอสักพัก....แล้วเธอก็มา เธอบอกให้เราเล่าประวัติให้ฟัง เอาแบบว่าเฉพาะส่วนที่ทำงานมา แล้วเค้าก็ถามว่า ทำไมสนใจตำแหน่งนี้ เราก็ตอบว่า เราชอบทางด้านนี้ คิดว่าตัวเองเป็นคนแอคทีฟ และชอบคิดทำอะไรใหม่ ๆ พอเราพูดจบ ท่านก็บอกเราว่า แต่งานนี้มันไม่ได้แอคทีฟเลยนะ ถ้าชอบทำอย่างนั้นน่าจะไปสมัครเป็นพนักงานขาย แล้วเค้าก็รวบเอกสารบนโต๊ะแล้วพูดว่า โอเคนะคะ ขอบคุณมากที่มา แล้วก็ลุกขึ้น เอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วก็เปิดประตูเดินออกไป พร้อมหันมายิ้มให้เรา 1 ที รวมเวลาในการสัมภาษณ์ ประมาณ 2 นาทีครึ่ง เป็นการสัมภาษณ์ที่สั้นมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต ก็คิดว่าท่านผู้บริหารท่านนั้นคงไม่ชอบหน้าผู้เขียนอย่างแรง เพราะว่าผู้เขียนเพิ่งพูดได้ไม่ถึง 10 ประโยค และสาบานว่าที่พูดไปไม่ได้มีอะไรล่อแหลมทั้งสิ้น นอกจากนี้ ผู้เขียนแต่งตัวสุภาพมาก กริยาเรียบร้อย...จริง ๆ นะ

ยอมรับว่าตกใจนิดนึง แต่ไม่ได้เสียใจอะไร หลังจากนั้นพี่ฝ่ายบุคคลคนเดิมวิ่งเข้ามา “อ้าว เสร็จแล้วหรอคะ? ……พี่เค้างานยุ่งค่ะ งานเค้าเยอะมากๆ.........” เราเลยขอจัดเรื่องนี้ไว้ในส่วนนี้ละกัน เพราะก็ยังไม่รู้จะจัดลงส่วนไหน

ที่ผ่านมาผู้เขียนเจอลักษณะอย่างนี้บ้างพอสมควรและไม่มีข้อโต้แย้งหรือความเห็นเชิงลบใด ๆ เนื่องจากผู้เขียนมองว่าเป็นสิทธิของผู้สัมภาษณ์ที่จะยุติการสัมภาษณ์เมื่อไหร่ก็ได้ที่เห็นสมควร อีกทั้งอาจจะ...อาจจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ผู้เขียนไม่ทราบ หากแต่มีความเป็นไปได้ว่าแท้ที่จริงแล้ว ผู้สัมภาษณ์คนนั้นรู้สึกไม่ชอบ ไม่พอใจ ไม่ถูกชะตากับผู้สมัครอย่างรุนแรง ด้วยเวลาสองนาที... จึงรู้สึกว่าไม่จำเป็นที่จะต้องคุยต่อ...เอาเวลาไปทำงานดีกว่าอะไรทำนองนั้น

สำหรับผู้เขียนเอง สิ่งที่เป็นเครื่องสอนใจผู้เขียนคือ ตัวเราเองต่างหากที่ต้องพยายามรวบรวมความมั่นใจกลับมา เพราะยอมรับว่าตอนที่เจอเรื่องราวเหล่านี้ครั้งแรก ๆ ก็รู้สึกเสียกำลังใจไปมาก เฝ้าคิดวกวนว่าเรานี่ดูแย่มากหรือไร...จริง ๆ แล้วแย่มากหรือไรไม่มีใครรู้ นอกจากตัวเรา ดังนั้นจึงควรตั้งสติแล้วหันกลับมาสำรวจสิ่งที่เกิดขึ้นให้ดี ว่าวันนี้เราทำดีที่สุดหรือยัง หากคิดว่าดีแล้วก็ต้องมั่นใจ และอย่าไปใส่ใจกับสิ่งที่อยู่เหนือการควบคุม

ในส่วนของการให้เวลาพูดคุย สำหรับผู้เขียนเองแล้ว พอเจอเรื่องนี้บ่อยครั้งเข้า ก็เลยสัญญากับตัวเองไว้ ว่าเวลาสัมภาษณ์งานใคร จะต้องให้เวลากับผู้สัมภาษณ์ในระดับหนึ่ง หากติดภาระกิจที่สำคัญ คงต้องขอเลื่อน ถ้ามีงานเข้ามาแทรกก่อนสัมภาษณ์ ก็คงต้องให้แคนดิเดตรอ การทำงานในทุกองค์กรมันก็ยุ่งเหมือนกันหมด ผู้เขียนเคยทำงานในหน่วยงานราชการที่ไม่น่ายุ่ง แต่พอเอาเข้าจริง วิ่งทั้งวันจนเพลีย แต่อย่างไรก็ดี เมื่อถึงเวลาที่นัดคุยกันจริง ๆ ควรจะให้เวลาที่เหมาะสมในการคุย เพราะผู้เขียนมองว่า การสัมภาษณ์งานก็เป็นส่วนหนึ่งของภาระงาน อีกทั้งจากสิ่งที่ได้เจอมา ผู้เขียนยอมรับว่ารู้สึกไม่ค่อยประทับใจกับสองนาทีอันมีค่า ที่ผู้บริหารเล่านั้นสละมาให้เท่าไหร่นัก

จากคุณ	: นะเอย
เขียนเมื่อ	: 30 ก.ค. 53 16:50:47 A:58.8.43.187 X: TicketID:038968