ความคิดเห็นที่ 1   -*- เหมือนจะเล่าเรื่องซึ้ง แต่จบด้วย การดูถูก ใบปริญญา กับงง 3คน เทอมนึงเล่นเป็นแสนเลยเหรอ สงสัยเรียนเอกชน โรงเรียนฝรั่ง จากคุณ : งง เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 18:21:07 A:172.16.1.239 X:203.130.131.134 TicketID:280731

ความคิดเห็นที่ 2 วันเวลาจึงพิสูจน์ หลายอย่าง แม้แม่จะจบ ป6 แต่แม่ก้อสามารถบริหารร้านโชห่วยเลี้ยงคนทั้งบ้านได้ต่อไป ต้นทุนของร้านถ้ามองๆแล้วขายของหมดบ้านคงได้เงินกลับมาสัก 1-2 ล้านได้เนอะๆ น่าจะไปหาอะไรอย่างอื่นทำมากกว่านะนี่ ตัวผมเองถึงเรียน วิศวะคอม แต่ดันไปเข้าใจเรื่องการตลาดและเศรฐศาสตร์มากกว่าด้วยซ้ำโดยที่ตัวเองไม่รู้ บางครั้งพูดอะไรบางคนก้อบอกว่าเป็น sale หรือเปล่านี่ จริงๆแล้วเราซึมซับหัวใจการเป็นพ่อค้าโดยที่เราไม่รู้ตัว เวลาล้วนเป็นสิ่งพิสูจน์คำนี้ " ใบปริญญาพวกเองเอาไว้เช็ดตูดเหอะ" ถ้าลงได้ขายของผมยังบวกเลขขายของสู้แม่ไม่ได้ด้วยซ้ำไป ผมให้คะแนนแม่ผม ถ้าคิดเงินค่าของ 20 รายการ ถ้าบวกเลขในใจ โอกาสผิด 95% ถ้าบวกใส่กระดาษ โอกาสผิด 100% เครื่องคิดเลข อย่าไปถามเค้าไว้ทบทวน และแม่ผมอายุตอนนี้ 63 หยั่กๆ แต่ไฟแรง ตื่นตี 4  พักกลางวัน 2 ชม แล้วทำงานได้ต่อถึง 3 ทุ่ม จนบางครั้งผมมองว่าจะเบรกแม่ยังไงดี ให้แม่ไม่ต้องหักโหม แต่บางคนก้อบอกว่าถ้าคนแก่ทำงานได้ให้ทำไป แต่ถ้าให้เบรกทันที อาจจะโรครุมเร้าทันที แล้วจะมี แท่นยืนแบบใดให้แม่เราบ้าง...........แต่ว่าไปเดี๋ยวนี้แม่ก้อยังผ่อนบ้างเฉพาะมีโปรแกรมไปทำบุญ ซึ่งผมก้อไม่แปลกใจ เพราะวันใดผมไม่ได้ทำงานผมก้อรู้สึกฟุ้งซ่านเช่นกัน พูดง่ายๆถ้าวันนี้หยุดงานต้องมีกิจกรรมรองรับการหยุดงานั่นเอง จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 18:22:09

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเองก็ดูถูกไปปริญญาเช่นกันครับ แต่นั่นอาจเป็นเพราะผมมีทุนและผมรู้ตัวเองดีว่าพรสวรรค์ของผมคืออะไร จากคุณ : Dr. Manhattan เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 18:58:03

ความคิดเห็นที่ 4   ใบปริญญา มันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย ถ้ามันไม่ได้สะท้อน ความรู้ความสามารถที่แท้จริง ของคนที่ได้ใบปริญญานั้นมา จากคุณ : ลีซานบ้านไกล เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 19:33:24

ความคิดเห็นที่ 5   ยอมรับว่า อ่านย่อหน้าแรกแล้ว หงุดหงิด ใน..." บรรทัดสุดท้าย " แต่มาๆนึกๆดูแล้ว .... ก็เห็นตามคุณแม่ !!! จากคุณ : หุหุหุหุ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 19:45:38 A:124.121.214.143 X: TicketID:234221

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องน่าสนใจครับ อยากอ่านมากกว่านี้ :) จากคุณ : nungning เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 20:40:01

ความคิดเห็นที่ 7 ผมได้ฟังคำนั้นทีไร ผมนึกเคืองทุกครั้งเพราะช่วงนั้นผมเรียนปี3 วิศวะ ดีกรีวิศวะกับแม่ค้ามันต่างกันราวฟ้าเหว วิศวะ แคลคูลัส ฟูเรีย กลศาสตร์ วงจรดิจิตอล ออกแบบดาต้าเบส  เทียบกับระดับเลขแม่ค้า บวก ลบ คูณ หาร ใครๆก้อมองว่าห่างชั้นกันเยอะ แต่ถ้าเรื่องขายของหน้าร้าน ดีกรีแม่ค้าอย่างแม่ ขายสินค้าโชห่วยในร้านเป็นร้อยอย่าง ย้ำเป็นร้อย ไหนจะจำต้นทุน จำราคาส่ง จำราคาปลีก จำหน้าลูกค้าประจำเพราะลูกค้าบางคนซื้อทุกวัน วันละ 5-6อย่าง แต่บอกแค่ว่าเหมือนเดิมแม่ก้อจัดการได้แล้ว จึงไม่แปลกนี่คือการตลาดระดับง่ายๆในการมัดใจลูกค้า แม่สามารถอดทนอดกลั้นลูกค้าจะสั่งของเรื่องมากอย่างไร จะต้องเดินสักกี่รอบเดินเข้าออก ก้อไม่บ่น เวลาของคนทำงานออฟฟิศเที่ยงคือข้าวกลางวัน แต่กับแม่มันคือข้าวเช้า หลังจากผมเรียนจบ....ผมได้แต่ใฝ่ฝันจะหางานที่ชอบทำจะได้หนีจากร้านโชห่วยซ่อมซ่อมีเงินเดือนสูงๆหมื่นๆสักที ดั้นด้นหางานถึง 9 เดือน หากเราไม่มีกิจการทางบ้านคอยให้เราพึ่งพิง มีงานให้เราได้ทำบ้าง ผมคงได้กลุ่มเหมือนคนที่เดินหางานหลายๆคน หลังจากพึ่งเริ่มเข้าทำงาน ผมก้อแบ่งเงินเดือนให้แม่เดือนละ 5 พันบาทเพื่อชดเชยกับสิ่งที่แม่เคยให้ แต่แม่ก้อยังทำงานหนักเหมือนเดิมต่อไป ผมก้อไม่เข้าใจ ภาระเรามากขึ้นกันอีกครั้ง แม่ต้องการซื้อบ้านหลังที่สองเพราะมีความสุ่มเสี่ยงว่าที่ทำงานหากินของเราอาจถูกโดนเวนคืน แต่โชคดีที่บ้านที่อาศัยยังปลอดภัย แม่ลงความเห็นว่าเราต้องหาทำเลทำกินใหม่จึงไปได้ซื้อบ้านและกู้กับแบงค์ แม่ก้อทำงานหนักเหมือนเดิม เพราะเงินกู้บ้านที่ซื้อเป็นเงินถึงล้านกว่าบาท บางคนอาจจะดูว่าจิบๆ แต่สำหรับครอบครัวเราแล้ว ขายโชห่วยมันแลกด้วยแรงกาย และเงินทุน จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 21:31:25

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อเราได้แฮปปี้กับการกู้หนี้ยืมสินแล้ว แม่ตอนนั้นในวัย 59 ย่างจะ 60 ก้อรับหน้าที่หัวหน้าครอบครัวเช่นเดิม ตี3 ตี4 ยัน 2-3ทุ่ม และมีพี่สาวคนโตผมเป็นหัวแรงช่วยแม่ พี่สาวคนกลางออกจะงอแงเอาแต่ใจตัวเอง ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างคนทางบ้านก้อตัดหางไปเอาเรื่องมาใส่หัวให้เครียดเปล่า ส่วนตัวผมรับบทหน้าที่ดูแล เช้าก่อนทำงานตื่นช่วยทุกเช้าผมจึงไปทำงานสายเสมอ ฮาๆ และหลังเลิกงานเป็นบางโอกาสถ้าอำนวย และวันหยุดเช้ายันบ่าย ซึ่งแน่นอนไม่ต้องถามความคิดของเรา ไอ้เราปริญญาไฟแรงเงินเดือนเป็นหมื่นมันก้อต้องมีง้อนแง้นบ้าง จุ๊ยเล็กๆกับงานค้าขายกระจอกแบบนี้ แต่ก้อทำเพราะผมนั้นยังอาศัยแม่อยู่ และค่าข้าวรายวันทุกเช้าผมได้อาศัยแม่นี่ล่ะไม่งั้นเงินเดือนเป็นหมื่นหรือจะพอ เพราะผมเป็นคนงกกินแต่เรื่องฟุ่มเฟือยก้อมีบ้างโดยเฉพาะของ IT หลังจากทำงานที่แรก 4 เดือนไม่ผ่านโปรเพราะไปขัดใจคนประเมิณคะแนน แล้วก้อมาหางานใหม่จากที่แรกสู่ที่ๆสอง ระบบงานก้อน่าเบื่อเช่นเดิมเจ้านายโขกสับลูกน้องไม่ปาน แบ่งชนชั้นระดับพนักงานไม่แปลกเป็นทุกที่ แต่ไอ้เรามันไก่อ่อนไม่รู้เรื่อง จากนั้นทำงานที่ๆสองได้ 5 เดือนจึงได้งานที่ใหม่ ที่ปัจจุบันที่ยังคงทำอยู่เป็นปีที่ 4 แล้วที่ทำงานที่นี่ ผมนั้นจะออกจากที่นี่หลายครั้งหลายครา แต่สิ่งที่ให้เรานึกได้เราอยู่ได้ คือ ทุกที่ไปล้วนมีแต่ปัญหาและปัญหามันคือระบบงานและเจ้านายลูกน้อง แบ่งระดับการเมือง ผมจึงหยุดและคิด... สิ่งที่เราได้รู้เรานั้นสร้างนิสัยที่เกิดมาจากการมีกิจการของตนเอง เมื่อไปทำงานเป็นลูกน้อง จะรู้สึกขัดใจลึกๆกับเจ้านายเสมอ และเป็นคนที่ยอมยาก ถึงภายนอกผมจะเป็นคนเงียบแต่ข้างในผมแข็ง ถ้าผมไม่ผิดผมกลับไม่ยอมรับ ซึ่งเป็นคุณสมบัติของคนที่เป็นลูกจ้างได้ยาก จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 21:47:30

ความคิดเห็นที่ 9 ณ...เวลานั้นผมคิด ว่าจะทำอย่างไรดีกับชีวิตที่ไม่ประสบความสำเร็จเอาซะเลย ขาดความท้าทายที่จะต้องปิดกั้นชีวิตแคบๆแบบนี้ จนผมได้อ่านหนังสือเล่มหนึ่งทำให้แนวความคิดผมเปลี่ยนไปทั้งชีวิต และเปลี่ยนความคิดที่ผมมีทัศนะคติกับแม่ ผมเริ่มศึกษาการลงทุน และ การทำธุรกิจเล็กๆ โดยเริ่มเก็บเงินเดือนละ 3 พันบาททุกเดือน และ ลงเล่นกองทุน 1 รอบ วาดฝันไว้มากมายเพราะผมเป็นคนชอบลุย.....ก่ะไว้ว่าจะลองทำอะไรเองสักอย่าง จุดพลิกชีวิตอีกขั้วอีกครั้ง แฟนที่คบกันดันท้อง เลยรีบปรึกษาแม่ทันที แม่เข้าใจและให้รีบจัดการซะผมเลยสามารถรอดความเครียดจุดนี้ไปได้ เพราะความใจกว้างของแม่และความเข้าใจ หลังจากผ่านไปได้สักปีกว่าดอกเบี้ยของบ้านที่ไปกู้ยืมได้เพิ่มขึ้นถึง 40-50% แม่ตกใจมาก แม่จึงมาคุยและตัดสินใจเอาเงินสดโป๊ะหนี้ทันที ผมทึ่งแม่ พนักงานแบงค์ก้อแปลกใจมาก แม่ดาวน์บ้านด้วยเงินสด 4-5 แสน ปีกว่าๆแม่สามารถนำเงินสดที่ค้าง 9 แสนมากลบหนี้บ้าน ผมยังคงให้เงินแม่ทุกเดือน ซึ่งแม่ก้อรับไว้ ผมรู้ดีแม่เอาไปทำอะไร ไม่ได้นอกจากไปทำบุญเพราะแม่ไปทำบุญทั่วสารทิศ ผมจึงไม่รู้สึกเสียดายเลย เพราะถ้าแม่เอาไปเล่นหวยผมคงเสียดายกว่านี้เยอะ ฮาๆ จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 21:57:47

ความคิดเห็นที่ 10 สิ่งที่แม่นั้นสอนลูก ในร้านโชห่วยเล็กๆ แม่แค่บอกว่า ....... -เอ็งดูราคาบิลสิของมาเท่าไหร่ จะต้องขายเท่าไหร่ -เอ็งขายของยังไง พูดกับลูกค้าแบบนี้ใครจะซื้อ พูดให้เป็นสิ -เห้ย ลูกค้ามายืน ทำไมไม่ถามว่าเค้าจะเอาอะไร -เอ็งอย่าคิดว่า กำไรซองละ บาท สองบาท แล้วไม่มีค่า ก้อไอ้บาท สองบาทนี่ล่ะที่ส่งเอ็งเรียนจบ -ตื่นสายโล่ง จะไปขายใคร คนซื้อเค้าไปหมดแล้ว -ลงทุนซื้อของมาลองขายจะกลัวทำไม เค้าเล่นหวยกันเป็นพันเค้ายังไม่กลัวเจ๊งเลย และอีกหลายอย่างที่เป็นคำด่า คิดเอาแล้วกัน ด่ามาแบบนี้เป็น 20 ปี ซึ่งมันเข้าไปอยู่ทุกปลายประสาทเลย ฮาๆ จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 22:07:36

ความคิดเห็นที่ 11 จาก เด็กขายของ สู่ เด็กจบวิศวะ สู่ พนักงาน IT  ผันตัวเองไปสู่นักลงทุนแบบกระจอก ฮาๆๆ ผมศึกษาการลงเงินทุกอย่าง ยกเว้นที่ผมไม่ชอบ ผมศึกษามา 6 เดือนผมจึงเลือกหุ้น เพราะมองว่ามันง่ายโคตรๆ จากทุน 4 หมื่นกำไร 3พันกว่า  เลยเพิ่มทุนเป็นเจ็ดหมื่น และมาขาดทุน 3 หมื่น โฮกๆๆ ดูทั้งงบการเงินกราฟ ข่าว บลาๆ สติแตกไปเยอะ จึงหยุดและคิด.. จึงกลับมาใช้ทักษะของแม่ค้าอย่างแม่ดู จะมองทำไมให้ยาก ทุน แนวโน้ม กำไร จบ...... ง่ายไปป่ะ แม่ก้อใช้เทคนิคนี้ในการหาเงินกลบหนี้บ้านแบบนี้ ช่วงนั้นราคาน้ำมันพืชขึ้นสูงสุดในรอบหลายปีทีเดียวและมีแนวโน้มสูงมาก ไม่ต้องบอกแม่ผมตุนตั้งแต่ราคาโลละ 20 กว่าบาทซื้อเป็นตั๋วสัญญาก้อหมดทุนเป็นแสนล่ะ ค่อยๆปล่อยของไล่ราคาขึ้นโลละ 30 จนราคาขึ้นสูงถึงโลละ 50 กว่าได้  กำไร 1-1.5 เท่า หุ้นส่วนใหญ่ผมจึงเล่นในกลุ่ม FOOD ซึ่งเป็น Community ที่ผมถนัด ฮาๆ ทุกวันนี้ผมเปลี่ยนความคิด ผมช่วยแม่ดูแลเรื่องการหาแหล่งวัตถุดิบ หาแหล่งที่คิดว่าซื้อมาแล้วได้ต้นทุนที่ถูกลง เพื่อแข่งขันกับร้านอื่นได้ไม่ลำบากนักเราสามารถคุยกันได้ง่ายขึ้น ทุกวันนี้ผมดีใจที่ผมได้ช่วยเหลือแม่ อยากพิมพ์อีกนะ แต่เมื่อยมือ เอาไงดี....... จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 22:21:11

ความคิดเห็นที่ 12   แม่ผมจบปริญญาตรีจากวิทยาลัยครูแห่งหนึ่ง...จึงได้เอาใบนี้แหละครับ ไปสมัครสอบบรรจุข้าราชการครู วันที่แม่สอบนั้น ผมอยู่ในท้องครับ!!! แม่สอบได้ จึงรับราชการเป็นครูในโรงเรียนที่ห่างไกล ต้องนั่งรถข้ามภูเขาสามลูก ไม่มีน้ำใช้...ได้รับเงินเดือน 3500 บาท...ทุกวันแม่กินน้ำพริกและมาม่า...เพื่อจะได้เหลือเงินมาซื้อหยูกยา...และแป้ง ให้ยายไว้ใช้เลี้ยงผม ตั้งแต่เล็กจนโตแม้จะไม่ร่ำรวย แต่ผมก็มีของเล่นเหมือนเด็กคนอื่น มีเกมส์คอมพิวเตอร์ตั้งแต่ 3 ขวบ เพราะแม่คิดว่าลูกจะอยู่บ้านไม่ต้องออกไปวิ่งเล่นที่ไหน อันตราย!!! จากนั้นผมก็มีเกมส์ทุกเครื่อง ทุกรุ่นอยู่ที่บ้านจนเป็นพื้นฐานทางด้านไอที...ระดับหนึ่ง!!! และเมื่อ ม.1 คอมพิวเตอร์แพร่หลาย แม่ก็กู้หนี้ยืมสิน ผ่อนคอมพิวเตอร์ให้ผม เพราะว่าแม่เชื่อว่ามีประโยชน์...ด้วยความที่เงินเราน้อย อัพเกรดบ่อยไม่ได้ ผมกับเพื่อนต้องศึกษาเรื่องการปรับแต่งต่างๆ รอฮาร์ดแวร์ตัวนั้นตัวนี้... เลยได้ความรู้มาอีกนิดหน่อย... เวลาผ่านไป 22 ปี ตอนนี้ผมเรียน สาขาคอมพิวเตอร์เกมมัลติมีเดี่ย ที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง...ควบคู่ไปกับการทำกิจการทางด้านมัลติมีเดี่ยและไอที... ตอนนี้ผมกำลังส่งแม่เรียนปริญญาโทอยู่ครับ ^^" ทั้งหมดนี้ได้มาจากใบปริญญาของแม่... ไม่งั้นผมคงไม่มีแม้แต่กระดาษไว้เช็ดก้นอย่างแน่นอนครับ ด้วยความเคารพ!!! จากคุณ : plotinus เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:02:40

ความคิดเห็นที่ 13 เปิดร้านขายของชำ ไม่มีกระดาษทิชชู ขาย เหรอ ถึงเอาใบปริญญาไปเช็ดก้น มีปริญญา ก็ ไม่ได้แสดงว่าคน เป็นคนเก่ง ไม่มีปริญญา ก็ไม่ได้แสดง ว่าเก่ง แต่มีปริญญา แต่ไม่มีความรู้นี่ซิ สมควร เอาปริญญา ไปเช็ดก้น จากคุณ : aksorn_ji เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:12:28

ความคิดเห็นที่ 14   เห็นหลายคนดูถูกใบปริญญาแล้วน่าตกใจนะครับ...แต่ก็คงตกใจไม่น้อยกว่าคนที่เชิดชูใบปริญญาจนเกินงาม... ยกตัวอย่างให้ง่ายโดยมองใบปริญญาเหมือนช้อนส้อม และการทำงานหรือใช้ชีวิต เป็นการรับประทานอาหาร บางอาหารกินมือก็อร่อยและคล่องตัวกว่า เช่นข้าวเหนียวไก่ย่าง แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับว่ากินข้าวเหนียวไก่ย่างที่ไหน และเราเคยกินด้วยมือมาก่อนรึเปล่า... ส่วนบางมื้อกินในแวดวงสังคม กินซุป กินสปาเกตตี้ ครั้นจะใช้มือหยิบก็คงไม่งาม ทั้งความสามารถส่วนตัวและใบปริญญาถ้ามีทั้งสองสิ่ง จะพบว่าใช้ชีวิตในสังคมได้ง่ายขึ้นนะครับ (ความเห็นส่วนตัว) จากคุณ : plotinus เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:23:13

ความคิดเห็นที่ 15   ใจเย็นๆ คนไทยด้วยกัน ด้วยความเคารพ!!! ด้วยความเคารพ!!! ด้วยความเคารพ!!! ด้วยความเคารพ!!! ด้วยความเคารพ!!! ด้วยความเคารพ!!! ด้วยความเคารพ!!! จากคุณ : ด้วยความเคารพ!!! โว้ย เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:28:30 A:124.157.196.93 X: TicketID:192449

ความคิดเห็นที่ 16 ใบปริญญาถ้าไม่ได้ใช้สมัครงานมันก็มีค่าน้อยกว่ากระดาษชำระจริงๆแหละครับ มันอยู่ที่คุณจะใช้ยังไงมากกว่า.....แต่ผมก็ไม่ได้ใช้นะ :D จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:46:46

ความคิดเห็นที่ 17 คห.13 และ คห.14 ครับ  คุณคิดไปไหนกัน เดี๋ยวจะพาลเป็นกระทู้ทะเลาะกันไป ผมตั้งกระทู้และพิมพ์มานี่ ผมไม่ได้สื่อถึงการดูถูกระบบการศึกษาแต่อย่างใด และคำที่ผมยก " ใบปริญญาพวกเองเอาไว้เช็ดตูดเหอะ" ก้อเป็นคำที่แม่ผมคุยกับลูกกันในครอบครัว เท่านั้น ซึ่งแม่ผมก้อแม่ค้าธรรมดา คำแบบนี้ที่ผมยกในเนื้อเรื่องผมก้อเป็นคำที่พูดกันเท่านั้น ไม่ได้ยกมาว่าบุคคลใด แล้วความเป็นจริงผลลัพธ์ที่เกิดในชีวิตผมจากการเป็นลูกจ้าง รวมถึงส่วนอื่นๆผมก้อไม่ได้กล้าไปดูถูกปริญญาหรอกครับ เพราะสาขาที่ผมเรียนมีวิชาที่ทำให้เราใช้ตรรกะ เป็นรูปธรรมชัดเจน ผมแค่สื่อว่าความเป็นจริงแม่ผมนั้นเลี้ยงผมมาได้ด้วยการค้าแบบบ้าน และสอนลูกด้วยระบบบ้านๆจนลูกได้จบปริญญาจึงได้รู้ว่าค่าของแม่ที่บ่นสอน มันช่วยเสริมตรรกะความคิดในชีวิตปริญญาให้เราแข่งขันกับคนอื่นได้ พรุ่งนี้ว่าจะมาพิมพ์ต่อครับ ถ้าว่างงาน แต่ถ้าสิ่งที่ผมสื่อสารในกระทู้ดูไม่เหมาะสมบอกได้ครับ ยินดีลบแก้ไขทันที ....... ผมสบายๆครับตั้กระทู้แบ่งปันความคิดไม่ได้หวัง โหวตแต่อย่างใด แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 00:17:46 จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:16:49

ความคิดเห็นที่ 18   ผมเห็นด้วยที่ว่า พ่อแม่เราบางทีเขามีความสามารถและประสบการณ์ที่ลูกๆควรต้องเรียนรู้และศึกษาไว้ครับ เพราะเขาทำงานมานาน ย่อมรู้ในบางเรื่องที่พวกเราไม่รู้อยู่แล้ว เรื่องใบปริญญาเช็ดก้นอะไรเนี่ย... ผมเฉยๆนะครับ คนแต่ละคนมีมุุมมองที่แตกต่างกันได้อยู่แล้ว แต่คนที่มีมุมมองที่แคบ ก็สะท้อนให้เห็นถึงความสามารถในบางมุมแน่นอนครับ แต่ผมว่าใบปริญญามันไม่ผิดนะครับ ผิดที่ตัวนักเรียนเองมากกว่าที่ขนาดเรียนจบปริญญากันแล้ว ยังคิดกันไม่ค่อยเป็น จริงๆใช้คำว่าคิดก็คงไม่กระจ่างนัก เพราะเด็กนักเรียนย่อมต้องคิดหาคำตอบอยู่เสมออยู่แล้ว แต่ที่เห็นๆเลยก็คือว่า นักเรียนไทยไม่เคยถูกฝึกให้คิดถึงการตั้งคำถาม เพราะในชีวิตจริง ไม่มีอจ.มาตั้งคำถามให้เรา... ถ้าเราตั้งคำถามผิด ถึงจะหาคำตอบเก่งอย่างไรก็ตาม ชีวิตเราก็ต้องเดินไปแบบผิดๆอยู่ดี และที่สำคัญนะครับ การเรียนรู้นั้นไม่ได้หยุดแค่ในมหาลัยหรอกครับ ทุกการเรียนรู้ ทุกสถานที่ก็มีประโยชน์ทั้งนั้นครับ ปล. ผมยังสงสัยว่า คุณจะพยายามสื่ออะไรหรอครับ? จากคุณ : TC เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:01:03 A:58.11.64.146 X: TicketID:220212

ความคิดเห็นที่ 19 ประเด็นของจขกทคือเค้าต้องการสื่อให้เห็นว่าสาระสำคัญของชีวิตนั้นมันไม่ได้อยู่ที่ใบปริญญา เข้าใจถึงคุณค่าที่แท้จริงของชีวิต ว่าขนาดแม่เขาจบอยู่ ป.6 แต่สาระสำคัญของชีวิตเค้ายังรู้เรื่องดีกว่าตัวลูกที่จบปริญญาหรูๆมาแต่เคยทำตัวงี่เง่าจนแม่ต้องไล่ให้เอาปริญญาไปเช็ดตูดแทน ว่าถ้าไม่ได้แม้คงเหลือแต่ใบปริญญาไว้เช็ดตูดไงครับ ปล. ผมชอบกระทู้แบบนี้นะ อ่านไปแอบหมั่นไส้คนตั้งไปแต่ก็ได้สาระดีไม่ออกทะเล เสียแต่ตรงที่มันตรงและแรงไปหน่อยเหมือนโฆษณา "ขอโทษประเทศไทย" แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 02:40:50 จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:39:00

ความคิดเห็นที่ 20   ^ ^ ^ ^ ^ ^     เห็นด้วย ปรเด็นคือ แม่ที่สามารถพัฒนาธุรกิจส่วนตัวและเลี้ยงลูกได้โดยไม่มีใบปริญญา ป.ล อยากอ่านต่อนะคะ จากคุณ : เด็กน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 08:22:04

ความคิดเห็นที่ 21   คือ อยากจะแจ้งให้ทราบอย่างหนึ่งครับ ใบปริญญาที่บาง ท่าน โอ้อ้วดว่า ผมก็ดูถูกใบปริญญาครับ เพราะผมมีพรสวรรค์ บลาๆๆๆๆๆ หรือ เปรียบเปรยว่า ใบปริญญานั้น ไม่ใข้สมัครงานก็เหมือนกระดาษเช็ดก้นนั้น บางสถาบัน ไอใบกระดาษเช็ดก้นของพวกคุณอะ ได้รับพระราชทานจาก พระเจ้าอยู่หัวนะครับ ถ้าเป็นสมัยก่อนก็ รับพระราชทานจากพระหัตถ์ ท่านเลย เพราะฉะนั้น ต่อให้เป้นเรื่องเล่าผมว่าไม่เหมาะสมครับ รู้ว่าเก่งครับ แต่อย่าทนงตัวกันนัก จากคุณ : เหอะๆ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 09:24:41 A:172.16.1.239 X:203.130.131.134 TicketID:280731

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาบอกว่า ปริญญาบัตร ผมหายไปไหนแล้วไม่รู้... จากคุณ : bings@friends เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 10:52:21

ความคิดเห็นที่ 23   แอบเข้ามาอ่า่นแล้วรู้สึกสงสัยว่า...ปริญญาของคุณ คือใบกระดาษที่ปรินท์ออกมา หรือว่าคุณค่าของความเป็นบัณฑิตในตัว... เหมือนกับเราไปตีความว่าการเป็นคนไทยอยู่ในบัตรประชาชน จากคุณ : plotinus เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 10:59:28

ความคิดเห็นที่ 24   เข้าใจนะครับ ว่า จขกท เพียงต้องการ เล่าเรื่อง เลยอาจใช้คำที่มันดู รุนแรงได้รสชาติ บางคนอาจบอก ว่าเราให้ความสำคัญกับกระดาษแผ่นนึงไป รึป่าว แต่ บางคนต้องทำงานส่งตัวเองเรียน กว่าเขาจะได้รับกระดาษแผ่นนี้ เขาเหนื่อยแค่ไหน หรือ พ่อแม่บางคน ลำบากส่งลูกเรียนพอ ลูกได้ใบนี้มา น้ำตาไหล เลยอยากให้ความสำคัญกันหน่อย เข้าใจว่าเดี๋ยวนี้ ปริญญาตรีมันจบกันง่าย แต่อย่างน้อย ผมว่าถ้าคุณไม่ดูถูก ปริญญาบัตรของตัวเอง คนอื่นก็จะไม่ดูถูกคุณนะครับ เปลี่ยนจากเปรียบกระดาษเช็ดตูด เป้น กระดาษแผ่นหนึ่ง จะทำให้ดูเบาลงเยอะครับ ผมได้เว่อร์ ไม่ได้นอนกอดใบปริญญา แต่ผมก็เอาเข้ากรอบ ตั้งไว้ คู่กับรูป ที่ผมรับพระราชทานจาก ทูลกระหม่อมหญิงอุบลรัตน์ ถือเป็นของพระราชทาน ควรจะให้เกรียติมันหน่อย ไม่งั้นเขาจะเรียกว่างานพระราชทานปริญญาบัตร กันเหรอ จากคุณ : เหอะๆ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 11:31:12 A:172.16.1.239 X:203.130.131.134 TicketID:280731

ความคิดเห็นที่ 25   จะกลับมาอ่านอีกครั้ง ไม่เห็น จขกท เขียนต่อ....อยากอ่านต่อน่ะคะ เผื่อจะได้เอาข้อคิดบางอย่างที่แม่ จขกท ไปปรับใช้ เราเองได้รับปริญญาบัตรจาก สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี รู้สึกภูมิใจ และไม่ได้คิดว่า จขกท หรือ ใครๆ ที่ได้รับ จะคิดเอาสิ่งที่ได้รับไปทำแบบนั้น แต่คำนั้น เป็นคำที่แม่และลูกของครอบครัวนึงสื่อสารกัน  แต่ประเด็นคือ ท่านสามารถประกอบธุรกิจให้ก้าวหน้าได้อย่างไรโดยไม่มีใบปริญญา เป็นสิ่งที่เราอยากอ่านต่อ และเชื่อว่าหลายๆคนก็คงอยากอ่านต่อ(ไม่งั้นคงไม่มีใครแจกกิ๊ฟ) จะรออ่านนะคะ จากคุณ : เด็กน้อยร้อยชั่ง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 12:34:05

ความคิดเห็นที่ 26 ว่างงานสักเล็กน้อย มาขอพิมพ์ต่อ แต่ก้อเมื่อยมือนะเพราะผมมีแนวโน้มเป็น RSI และพิมพ์ดีดไม่เนเสียด้วย (ทำงาน IT ภาษาอะไรพิมพ์คีย์บอดร์ดไม่เป็น ฮาๆ) ไม่แปลกวิสัยทัศน์ของคนที่เรียนจบนั้น จะมีความมั่นใจในความรู้ที่เราจบมา คิดว่าเจ๋งคิดว่าแน่ คิดว่าไฟแรง บางคนเห็นคนระดับหัวหน้าผู้บริหารพิมพ์คีย์บอดร์ดจิ้มทีละตัวเสียด้วยซ้ำ แตทำไม เค้าถึงประสบความสำเร็จ ผมไม่ได้โชว์ตัวเองว่าเจ๋งว่าเก่ง แต่คำพูดผมตรงๆแบบนี้นั่นเอง หลังจากผมมีครอบครัวผมตกหลุมพรางแห่งความมั่นใจ หลายครั้งที่ผมลงทุนไปหลายๆอย่างไม่ว่าจะลงทุนในหุ้นบ้าง หรือเวลาลูกผมไม่สบายจ่ายไปหลาย ล่าสุดที่ผมลงทุนเปิดร้านเล็กๆให้แฟนลองทำธุรกิจดูกลับขาดทุนมาระยะหนึ่งแล้ว แม่กลับหยิบยืนเงินให้กับแฟนผมทุกครั้ง โดยที่แม่เห็นผมกับแฟนคุยถึงเรื่องการเงินที่ขาดมือเมื่อไหร่แม่ก้อจะรีบมาหยิบยื่นให้ทันที ผมมักจะปฏิเสธและเดินหนี แม่จึงมักจะเอาเงินไปให้กับแฟนผมแทน น้ำใจของแม่ยังคงมีให้ลูกเสมอ ความเป็นจริงผมอยากให้แม่ทำเพื่อตัวเองบ้าง แม้แต่จะหยุดร้านไปสักครึ่งวันเพื่อไปหาร้านอาหารกินสักมื้อแม่ยังบ่นว่า ไปทำไม เปลืองและเหนื่อยกินอยู่บ้านและนอนเสียดีกว่า แม้จะหมดหนี้แล้วเรามีเพียงพอแล้วแต่ผมก้อไม่เข้าใจว่าแม่นั้นจะทำงานไปหนักหนาเพื่ออะไร คำที่แม่สอนผมเมื่อไม่นานเพราะผมตื่นมาขายของ 8 โมงเช้าซึ่งมันสายมากแล้วของแม่ แม่ก้อพูดขึ้นมาว่า เข้าใจว่าเอ็งมีครอบครัวและมีงานมันเหนือ่ยทุกคนก้อเหนื่อย แต่ถ้าเอ็งไม่ทำตอนนี้ จะไปทำตอนไหน อายุยังน้อยเหนื่อยพักก้อหาย เงินมากองถึงหน้าบ้านแล้ว จะต้องไปควานหาที่ไหนอีก แม่แก่แล้วหาเงินให้มันก้อไม่ไปไหนหรอก ทำแล้วก้อให้ลูกนี่ละ ซึ่งมันจริง จริงดังแม่ว่า แม่นั้นไม่เคยหยุดงาน ชีวิตแม่มีแต่งานและแม่แข็งแรงเพราะงาน ผมได้แต่สงสารแม่ถ้าแม่มีความรู้มากกว่านี้สักนิด แม่คงจะสามารถจัดระบบของร้านจัดการเรื่องในร้านให้สามารถฝันตัวเองไปสู่เป็นกิจการที่ใหญ่ขึ้น แต่นั่นล่ะปัญหามันคือด้านความรู้ ถึงแม้นแม่จะเป็นนักลงทุน แต่ลงทุนค้าขายด้วยเงินสด ถ้ามีความรู้มากกว่านี้คงจะสามารถกู้แบงค์ขยายกิจการได้แน่นอน จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 12:34:14

ความคิดเห็นที่ 27 หากย้อนกลับไป เมื่อเด็กนั้น ผมแทบเข้าใจแม่น้อยมาก เพราะผมนั้นผู้ชาย หลังจากผมมีเข้าใจเรื่องลงทุน ผมเลยมองย้อนไปและยังหาคำตอบไม่ได้ว่า ทำไมแม่ถึงพาเราผ่านวิกฤต หลายอย่างมาได้อย่างไร วิกฤต ที่พ่อผมเสียชีวิตไป ตอนนั้นผมยัง ม1 งานศพพ่อแม่ก้อไม่ได้หยุดขายของ หลายๆคนมองแม่ในทางลบ แต่สิ่งที่ตอบได้และถูกต้องจากปากแม่ " คนตายน่ะตายไปแล้ว เค้าสบาย คนอยู่นี่สิยังต้องทน ยังต้องอยู่ต่อไป"  พ่อทิ้งสมบัติเงินสดร้านค้าให้แม่ดูแลต่อ บ้านหนึ่งหลังและสมบัติพระเครื่องที่ไม่มีใครกล้าปล่อยเช่าจนทุกวันนี้ เพราะฉะนั้นทำงานและขยันที่แม่ ใช้เป็นวิธีแก้ วิกฤต ต้มยำกุ้ง ช่วงนั้นร่ายจ่ายแม่เยอะมากด้วย ที่ผมบอกว่าค่าเทอมลูกสามคนรวมค่าใช้จ่ายประปรายรายวันเป็นแสน ถูกแล้วครับ - พี่สาวผมเอกชน เทอมละ 2 หมื่น - พี่สาวคนกลางค่าเทอม เกือบหมื่น - ส่วนผมเข้าปวช เรียนช่าง ค่าเทอม หมื่นกว่า   ใครๆก้อรู้ว่า ค่าเทอมมันคือค่าเทอม ค่าเสื้อผ้า ค่าบำรุงการศึกษา ค่าธรรมเนี่ยมและหนังสือ เป็นส่วนแยกย่อย ถัอมาอีก สองปีหลังต้มยำกุ้ง แม่นึกอย่างไรไปซื้อที่และทำผ่อนเดือนละเท่าไหร่ผมไม่แน่ใจ ประมาณเดือนละ 6-8 พันได้กระมั้ง จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 12:52:47

ความคิดเห็นที่ 28 ตัวแม่นั้นเหนื่อย แม่ถามลูกๆทุกคนแค่ครั้งเดียว " พวกเอ็งจะมีใครออกจากโรงเรียนมาช่วยแม่ทำงานบ้างไหม" ลูกทุกคนเงียบ แม่จึงตอบว่า " งั้นพวกเอ็งทุกคนต้องช่วยแม่ทำงาน ห้ามขี้เกียจ" หลังจากนั้นแม่ก้อไม่ได้ถามอีกเลย เพราะนั่นคือสิ่งที่แม่เต็มใจทำผมรู้แค่นั้น เอาประเด็นที่คนรออ่านมั่งดีกว่า ดีกว่าเรื่องลึกๆซึ้งว่างั้น แม่ทำอย่างไรกับร้านค้าแบบนี้ ผมก้อไม่รู้หรอกแม่อยู่ได้อย่างไร ขนาดผมเคยขายคนเดียวปวดหัวโคตรๆ เพราะมันคือตลาดสด ร้านเล็กกว่าร้าน 7  แค่ตึกแถวห้องเดียว แต่ขายของเยอะกว่าร้าน 7   2-3 เท่า  เทคนิคร้านค้าโชห่วยที่จะสามารถสู้กับร้านค้ามินิมาร์ทได้นั้น เป็นสิ่งที่ผมลองหามาและแม่ก้อพูดกรอกหูมาบ้าง - สินค้าบางอย่างต้องเน้นขายปลีก - ความได้เปรียบทำเล คือ ตลาดสด - ต่อให้ราคาแพงกว่า minimart แต่เทคนิคเราควรป้อนสินค้าให้ครบวงจร รวบลูกค้าให้อยู่หมัด เท่าที่เราจะทำได้ - แม่ผมพูดเสมอ ขายของต้องเอาใจลูกค้า - กำไรบาท สองบาทก้อมีค่า บางครั้งเค้าซื้อของเราชิ้นเดียวประทับใจ เค้าอาจจะสั่งซื้อสินค้าอื่นๆตามมา - จดจำรายละเอียดลูกค้าให้ได้มากที่สุด เพราะลูกค้าบางคนจดรายการสินค้ามาให้ แต่ไม่บอกจำนวนก้อต้องรู้ทันทีว่าเอาเท่าไหร่ หรือใส่จำนวนมาเช่น สินค้า ก. 1  ( 1 นี่คืออะไร เราต้องรู้ 1 ซอง  1 โหล  1 กิโล  1 ลัง) - จงลงทุนอย่างมั่นใจ หากผิดพลาดก้อกลับมาคิด การลงทุนสินค้าทดลองตลาดเราอาจโชคดีหรือโชคร้าย แต่ดีกว่าเล่นหวยแน่นอน บางคนเล่นหวยงวดนึงซื้อกันเป็นสิบใบ แต่พอจะขายของลงทุน 4-5 ร้อยก้อกลัวขาดทุน - เก็บเงินทุนสำรองไว้เสมอ โอกาสในการค้าขายมีมากมายเรื่อย หากมีจังหวะคาดการว่าสินค้าจะมีอัตราปรับราคาขึ้นสูง หรือขาดตลาด อย่ารอช้าจงนำเงินสดซื้อสินค้าตุนไว้เพื่อสามารถทำกำไรได้ - สินค้าขึ้นเป็นเรื่องปกติ อย่าจงมีน้ำใจแก่ลูกค้า โดยเฉพาะกับลูกค้าเก่า หากเราได้สินค้าราคาถูกและสินค้ากำลังปรับขึ้นราคา ค่อยๆให้เครดิตราคาเดิมแก่ลูกค้าบ้างเพื่อเป็นน้ำใจแก่ลูกค้า และดึงดูดลูกค้าเก่าให้ซื้อขาดกับเราอยู่ - หากสินค้าลงราคา การรีบระบายสินค้า แบบขาดทุนบ้างเป็นสิ่งที่ต้องยอมรับ เวลาสินค้าลงราคาลูกค้าจะรู้เร็วเป็นพิเศษ จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 13:19:14

ความคิดเห็นที่ 29 ขี้เกียจแล่ะ เมื่อมือนึกไม่ออก นึกออกจะมาต่อ สงสัยคนเลิกอ่านกันไปหมดแล่ะ 55+ จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 13:20:03

ความคิดเห็นที่ 30   ขอบคุณคห. 19 สำหรับประเด็นของกระทู้นี้ ผมว่าครอบครัวผมเองก็ไม่ต่างกับคุณE20PBO ซะเท่าไหร่ พ่อแม่จบไม่สูง ทำงานเก่ง (หลายๆครอบครัวในยุคก่อนก็เป็นเช่นนี้ทั้งนั้น) แต่มีสิ่งหนึ่งที่จะสร้างความต่างกันให้กับคนในยุคก่อนคือ คนยุคก่อนบางคนจะปรับตัวเข้ากับยุคสมัยได้ แต่บางคนนั้นทำไม่ได้ ถึงท่านจะยกความดีและความขยันของแม่ของคุณมาอย่างไรก็ตาม คุณก็ควรที่จะตั้งคำถามให้เขาด้วย ผมมักตั้งคำถามให้พ่อแม่ผมเสมอว่า ถ้าทำธุรกิจตอนนี้ไปอีก 20ปี ท่านจะทำยังไง ท่านจะมีชีวิตเช่นไร อยากมีครอบครัวเช่นไร แล้วคุณจะรู้ว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไป แต่ความคิดของแม่คุณนั้น ไม่ได้เปลี่ยนตามเลย ตัวอย่างเช่น ถ้าธุรกิจของแม่คุณมีเซเว่นมาเปิดแข่งจะทำยังไง ถ้าเหตุการณ์ต่างๆเปลี่ยนไปแม่คุณจะทำอย่างไร คนสมัยก่อนหลายๆคนนั้นจะไม่มีการวางแผนที่ดีซะเท่าไหร่ การจัดการก็ไม่ดี(เหมือนที่คุณได้กล่าวไว้เอง) ....ซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นหน้าที่ของเด็กรุ่นใหม่ที่จบปริญญาแล้ว มาจัดการให้ มาวางแผนให้ แล้วก็ใช้ประสบการณ์ของพ่อแม่ที่ทำธุรกิจมาอย่างยาวนานเข้าช่วย (ผมนั่งคุยเรื่องธุรกิจกับพ่อแม่ตั้งแต่ผมอายุ 18 และช่วยงานพ่อแม่มาตลอด โดนดุด่ามาตลอด ผ่านมาหลายปี กว่าที่ท่านจะเข้าใจเราและเราเข้าใจท่าน ทุกอย่างมันไม่ง่ายจริงๆ แต่ท่านก็ยังปรับตามเราไม่ได้อยู่ดี มีแต่ที่เราจะทำจนประสบความสำเร็จก่อนท่านถึงคงวางใจ) แล้วอีกอย่างที่ท่านบอกว่า ทำไมแม่ท่านทำงานไม่รู้จักพัก ผมว่าคุณควรจะพิจารณาตัวเองนะครับ ถ้าคุณประสบความสำเร็จ มีหรือที่แม่ท่านไม่อยากจะพัก ประเด็นผมก็คือ ท่านอย่าเอาตัวท่านแทนปริญญาเลยครับ คนจบปริญญาที่เป็นแบบท่านก็มีอีกเยอะ คนที่ไม่เป็นแบบท่านก็มีอีกเยอะครับ จากคุณ : TC เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 13:25:16 A:58.11.64.146 X: TicketID:220212

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านอยู่เรื่อยๆ จากคุณ : ติดตาม (ชื่ออะไรดี) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 13:26:52

ความคิดเห็นที่ 32 ตามความคิดเห็น 30. ถูกอย่างท่านว่าครับ ทำไมแม่ผมทำงานจนป่านนี้ยังไม่ได้พัก อ้าวแล้วเอ็งล่ะทำอะไรอยู่อ้ายเจ้าของกระทู้ ปัญหามันก้อไม่ต่างจากครอบครัวกิจการหลายๆครอบครัว และหลายๆบ้านครับ กงสี ....... และปัญหานี้แม่ก้อเข้าใจดี และทางผมก้อพยายามจะเข้าใจ หรือแม่ก้อไม่เข้าใจและผมก้อไม่เข้าใจก้อไม่รู้ ฮาๆ - บางครั้งแม่ก้อบอก อยากให้เอ็งไปสร้างครอบครัวเอง ตัวผมเองก้อหวังว่าผมอยากจะสร้างอะไรด้วยน้ำมือผมเอง - บางทีแม่หงุดหงิดงาน จนด่าว่า เงินอยู่ตรงหน้าแทนที่จะขวนขวาย ดันไปเดินหาเอาข้างหน้าที่ไม่รู้จะได้หรือไม่ได้ - บางทียังที่แม่ว่า แม่ทำแล้วจะไปไหนก้อให้ลูกๆหมดแล่ะ ถ้าไปซื้อบ้านก้อบอกแม่ แม่จะได้ช่วยเอ็งผ่อน เพราะบ้านที่มีกันสองหลังก้อแบ่งให้พี่สาว ผมก้อไม่อยากให้แม่ลำบากไปกว่านี้แล้วเลย บอกผ่อนๆไปก่อน สรุปง่ายๆ ผมอยากเข้าไปช่วยบริหารจัดการในร้าน แต่บอกตรงๆผมพูดไปแม่ก้อเห็นอีกแบบ ผมก้อเห็นอีกแบบ เราจะไปเสียงแข็งมันก้อไม่ได้ เช่น อยากจะชัดโซน ทำชั้นวางของใหม่ แม่ก้ออยากจ้างใครมาทำ สุดท้ายคนรับทำก้อทำไม่เสร็จเพราะเหนื่อยงาน ไม่ได้มาทำงานที่รับมาเหนื่อยแต่มาช่วยเก็บของในร้านเหนื่อยจนเลิกไม่รับงาน เพราะแม่เล่นขายของไม่ยอมหยุดให้เค้าจัดงานจัดร้านเค้าเลย ส่วนผมให้ความเห็นว่า แม่น่าจะหยุดร้านสัก 2-3 วันนะแล้วช่วยกันจัดดูแลทีเดียว มันจะได้ดูเป็นระบบ ลองนึกสภาพร้าน 7 ดูก้อได้ครับถ้าซ่อมร้านไปขายของไป ก้อสภาพแบบเดียวกันไม่ต่าง แต่แม่เค้าก้อไม่เห็นตามผม ผมก้อเข้าใจนะ สิ่งที่ผมสื่อ ผมก้อไม่ได้ดูถูกใบปริญญา เนื้อเรื่องคุณอ่านอาจคิดไปได้แบบนั้น แต่ถ้านี่คือเนื้อเรื่องที่คุยกันในหมู่กลุ่มคน 3-4 คนแลกเปลี่ยนความคิดกันมันเป็นการดูถูกหรือไม่......... ผมไม่แปลกใจที่ความคิดคนเราต่างกันได้ จริงอย่างนั้น คนไม่จบปริญญาก้อมีอย่างแม่ผมและก้อไม่มี คนจบปริญญาไม่มีอะไรในชีวิตเลยหรือรุ่งโรจน์ชัชวาลก้อมีทั้งสองแบบ แบบนี้ถ้าคุณจบอะไรมาสักอย่าง แต่มีเพื่อนดันมาบอกว่าอะไรเรียนจบแบบนี้มาซะเปล่าดันรู้กว่ากว่าข้าอีก ไม่ฉุนกระโดดต่อยตีกันเลยหรือเปล่า ข้อหาดูถูกปริญญา แค่บางความเห็นผมอ่านแล้วก้อผ่านๆไป เพราะเจอความคิดโลกทัศน์แคบๆ ผมก้อไม่รู้จะไปดูถูกปริญญาตัวเองทำไม แม่เหนื่อยส่งเสียเรียน แม่เป็นผู้เต็มใจจ่ายให้ผมเรียน ผมตั้งใจเรียนจนจบ และรับปริญญา ถ้าผมดูถูกใบปริญญาเท่ากับดูถูกแม่และตัวเองแล้ว ท่าน ลืม ข้อนี้กันหรือเปล่า จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 14:58:37

ความคิดเห็นที่ 33   ถ้าท่าน ว่าผมโลกทัศน์แคบ ท่านก็ควรว่า ตัวท่านเองด้วยนะครับ ถ้า คิดจะเล่าเรื่องแต่ทน คำติเตียนของคนอื่นไมได้ก็อย่ามาเล่าครับ ส่วนคำพูดภายในบ้านของท่าน ถ้าท่านคิดว่า มันเหมาะจะมาใช้ในที่สาธารณะ ก็ควรไตร่ตรองซักหน่อย ต่อให้ท่านอ้างเหตุผลยังไง แต่คำที่ทานพิมมา มันก็เป็นนายท่านอยู่ดี ผมเข้าใจว่าท่านต้องการจะบอกว่า แม่ท่านทำงานขยันอดทนเพื่อส่งลูกเรียน อันนี้ผมไม่เถียงครับน่ายกย่อง ในส่วนของเนื้อเรื่องผมไม่ได้มีอะไร ติดใจ แค่ติดใจคำบางคำที่ท่าน ไตร่ตรองก่อนพิมพ์ มันสมควรหรือ ถ้าคิดว่ามันเป็นคำที่พูดกันในบ้าน ก็เก็บเอาไว้ใช้กับคนในบ้านท่านพอครับ อันตัวผมโลกทัศน์แคบ ตามท่านว่า ไม่พอใจกับคำ ว่า เอาปริญญาบัตรไปเช็ดตูด ครับ จะเล่าเรื่องไม่ต้อง ให้มันตรงทุกฉากก็ได้ครับ เซ็นเซอร์บ้าง พอเจอคนไม่พอใจ ก็มาด่าคนอ่าน แล้วจะมาเขียนเล่าทำไมครับ คุณโลกทัศน์กว้าง จากคุณ : เหอะๆ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 15:33:36 A:172.16.1.239 X:203.130.131.134 TicketID:280731

ความคิดเห็นที่ 34 ต่อๆครับ ผมกำลังสนใจทั้งหุ้น และค้าปลีกพอดี กำลัง สนใจทั้ง2อัน จากคุณ : ชื่ออะไรดี เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 16:39:47

ความคิดเห็นที่ 35 ผมกำลัง คิดๆอยุ่ว่าถ้ามีลูกนี่จะให้เรียนดีไหมเนี่ย เลยอยากรับฟังอีกบางมุม จากคุณ : ชื่ออะไรดี เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 16:42:43

ความคิดเห็นที่ 36 ผมกำลัง คิดๆอยุ่ว่าถ้ามีลูกนี่จะให้เรียนดีไหมเนี่ย ^ ^ แป่ว มาถาม ณ ช่วงเวลานี้ก้อควรสนับสนุนให้เรียนครับ ทำไมหรือสังคมในภายภาคหน้าคนจบการศึกษานั้นสูง ระดับไหนไม่ทราบ ถ้าคุณมีโอกาสให้ลูกได้เรียนคุณจะไม่ส่งเสียหรือ แต่วิธีการสอนให้ลูกได้เรียนรู้นี่ล่ะ สำคัญครับ ถ้าโรงเรียน สอนแบบใด สอนให้เข้ากับสังคมหมู่คนทำงาน สอนทฤษฎีล้านแปด กี่สูตร กี่ตาราง หนังสือเป็นเล่มๆ ยกตัวอย่างเช่น....... บลาๆๆ จบออกมาแล้วเหมาะกับไปทำสายงานตามอาชีพ ที่ตนเรียนมาถนัด ชีวิตจริงของผมถูกสอนด้วยวิธีง่ายๆ ที่ผมได้เรียนรู้ - เงินทองจริงๆ หายาก ทุกบาทสตางค์ต้องลงทุนและลงแรง - การซื่อตรงต่อลูกค้าถือว่า สำคัญ ไม่ว่าจะน้ำหนักสินค้า ราคา และคุณภาพ - แม่ผมคอยสอนว่า กำไรแค่เพียงพอเราอยู่ได้ ก้อเพียงพอแล้ว - ทำงานให้สำเร็จอย่ารอบุญวาสนา จงขวนขวายเท่าที่เราสามารถหาได้ - หาเงินได้ยังไม่พอ ต้องรู้จักใช้ให้เป็น - น้อยครั้งที่ผมขอเงินแม่ยกเว้นซื้อของที่เป็นเงินจำนวนมาก ลูกคนไหนจะกินอะไรก้อหยิบซื้อกันสบาย แต่แม่ก้อพูดคำเดียวทุกคนก้อเข้าใจ ถ้าหยิบกันมือเติบใช้กันจนเกินตัว บ้านเราก้อยู่ไม่ได้ ทุกครั้งที่ผมใช้จ่ายผมก้อนึกเสมอ อย่างน้อยคนที่บ้านผมไม่ติดพนันเลย ซื้อของใช้อย่างน้อยก้อเปลี่ยนเป็นทุนได้เสมอ หลายๆอย่างผมก้อเล่าไม่หมดและก้อพิมไปเริ่ม งง ตัวเอง ฮาๆ ซึ่งผมไม่แปลกใจ อย่างที่ คห30 ว่า ความคิดของคนเป็นเจ้าของธุรกิจกับคนทำงานเงินเดือน ความคิดแตกต่างกันสิ้นเชิง แม้แต่ตอนนี้ที่ผมลงทุนเปิดร้านให้แฟน ผมต้องทำวิธีเปลี่ยนแนวความคิดหลายๆด้านให้แฟน เพราะคนทำธุรกิจต้องมีวิสัยหลายด้าน เห็นแบบนี้ อย่าคิดว่าผมประสบความสำเร็จในชีวิต เงินเก็บผมน้อยนิดและเริ่มลงทุนแล้วก้อขาดทุน ด้วยซ้ำเงินเก็บแทบร่อยหรอมาก แต่ก้อต้องใจสู้ต่อไป เหมือนเราได้ลงทะเบียนเรียนรู้ชีวิตจริง ถ้าจะส่งลูกเรียน สมควรแล้วครับต่อไปคนทำธุรกิจเล็กๆต่างก้อจบปริญญากันหมดแน่นอน ขนาดทุกวันนี้ค้าขายยังแข่งกันดุเดือด เพราะคนมีความรู้นั้นมากมาย ต่างแข่งขันกัน แต่ตลอดระยะเวลาที่เราเลี้ยงลูกเราสอนอะไรให้ชีวิตลูกบ้าง เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมไปสนับสนุนให้คนเลี้ยงลูกจบ ป6 กรรมเวนตกมาถึงผมอีก ผมยังเคยได้ยินผู้ชายขายหมูเต๊ะคุยกับลูกค้า เพราะลูกค้ามาบ่นว่าลูกมัวแต่ห่วงเที่ยวไม่ช่วยเหลือการบ้านที่บ้านเลย เค้าบอกว่าเพราะเด็กเดี๋ยวนี้เรียนสูง อย่าให้ลูกเรียนสูงๆ ผมฟังแล้วก้ออึ้ง..... แต่ไม่กล้าไปเสริมกลัวโดนหาว่ายุ่งอะไร พูดแล้วมันยาวอ่ะครับ พิมพ์แล้วมันก้อเมื่อยนะ จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 18:31:53

ความคิดเห็นที่ 37 บางคนเล่นหวยงวดนึงซื้อกันเป็นสิบใบ แต่พอจะขายของลงทุน 4-5 ร้อยก้อกลัวขาดทุน - จริงเห็นด้วย 5555  แม่เจ้าของกระทู้คล้ายแม่ข้าเจ้าเลย ^ ^ บัตรผ่านบางคนเป็นไรมากปะเนี่ย -_-' อันนี้ไม่เห็นด้วยไม่พอใจ แย้งแต่พองามก็พอ ไม่ใช่มาไล่ด่าเหมือนคนบ้า จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 19:08:09

ความคิดเห็นที่ 38 ผมว่าก็ดีนะครับ เราคุยกัน เพราะในโลกความจริงหายาก ที่จะมีคนคุยกันถึงเรื่องอย่างนี้ จากคุณ : ชื่ออะไรดี เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 20:29:58

ความคิดเห็นที่ 39 เท่าที่อ่าน เจ้าของกระทู้ก็สื่อสารดีน่ะ เราเข้าใจสิ่งที่เค้านำเสนอ แต่บางความคิดเห็น เราว่าน่าจะมองในมุมที่เค้านำเสนอดูดีๆน่ะ ทุกครั้งที่เจ้าของกระทู้เกิดปัญหา แม่ช่วยได้ตลอด ทั้งๆที่มีโอกาสได้เรียน มีโอกาสคิดและทำได้มากกว่าแม่ ทั้งๆที่แม่ขายของอย่างเดียว แต่ทำไมคุมเกมได้ นับถือความเก่งเลยขริงๆ จากคุณ : เหล้าปั่น เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 21:13:30

ความคิดเห็นที่ 40 ไม่แปลก ที่จะมีคนคิดแย้งคำพูด คำเล่าของผม เพราะความเป็นจริงใจชีวิต แต่ละคนมีรูปแบบการดำเนินชีวิตถึงร้อยแปดวิธี ซึ่งเซียนหุ้นก้อบอกแบบนั้นเช่นกัน การเล่นหุ้นหากคุณคิดหาวิธีของตัวตนของตัวเองไม่ได้ ก้อต้องเล่นตามเกมส์คนอื่นเค้าเรื่อยไป ผมชอบรายการ SME ตีแตกมาก มีวันหนึ่งผมดูตอนของร้านข้าวหมูเจ๊จง เจ๊จงถูกคำถามถามโถมมากมาย แต่การตอบของเจ๊จงเรียบง่าย ไร้หลักการทฤษฎี ทางการตลาด หลักการลงทุนแต่อย่างใด แต่เจ๊จงกลับตีแตกได้ ผมก้อไม่แปลกใจ เพราะหลักการค้าขายที่เจ๊จงใช้ ผมเล็งเห็นไม่ต่างจากที่แม่ทำมากมายนัก - ราคาคำนึงถึงผู้บริโภคจานละ 21 บาท - สินค้ามีคุณภาพระดับหนึ่ง - สามารถมีสินค้าหลากราย เจ๊จงจะมี ตับ ไส้กรอก อะไรอีกจำไม่ได้ เป็นเหมือนท็อปปิ้ง คร่าวๆ รายการละ 5-10 บาท - เสียก่อนถึงได้ ร้านเจ๊จง ทานผักได้ไม่อั้น คือความมีน้ำใจแก่ลูกค้า - ใช้ความชำนาญทุนเดิมที่มีอยู่ ขยายจุดต่อเพิ่มเล็กๆ ไม่จำเป็นต้องสร้างยอดขายใหญ่โต - สร้างชื่อในใจผู้บริโภค ถ้าข้าวหมูทอด ต้องเจ๊จง สิ่งที่สำคัญของการค้า คุณต้องตีโจทย์ลูกค้าให้แตกและมัดใจลูกค้าให้ได้ หลักง่ายๆ แต่ทำยาก เรื่องจริง! จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 21:20:30

ความคิดเห็นที่ 41 คนชมหายหมด สงสัยกระทู้เรา เข้าใจยาก ฮาๆ จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 13:10:20

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านอยู่ มีต่อไหมอะคะ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 16:04:38

ความคิดเห็นที่ 43 แม่ เป็นคนสมถะ เป็นคนใจบุญ การแต่งตัวไม่ต้องบอก ถึงแม่จะชอบตัดเสื้อใส่แต่แม่ไม่เคยฉีดน้ำหอม แต่งหน้าเล็กน้อยเฉพาะออกงานนิดหน่อย กลิ่นตัวแม่รุนแรงเพราะเหงื่อที่ทำงานนับชั่วโมงเช้ายันเย็นมันมากพอดู แม่นั้นเป็นบุคคลที่อึดพอตัว ครั้นหลังจากเสียพ่อไปปีแรก แม่ต้องเข้าผ่าตัดมดลูก มันสะท้อนให้การทำงานลำบากขึ้น พักไปสามเดือน แต่สิ่งที่แย่และอดทนมากขึ้นคือ การขาดฮอร์โมน แต่ก้ออดทนส่งเสีย ลูกทุกคนมาได้ รวมถึงการผ่าตาต้อ 2 ข้าง 2 ครั้งภายในสามเดือนแม่ก้อกลับมาทำงานได้เหมือนเดิมทุกครั้ง โรคที่ลุมเล้าแม่มากที่สุดน่าจะเป็นโรคเท้าร้อน ที่แม่บ่นเสมอเพราะเกิดจากเดินมาก ไปหาหมอหลายที่ก้อไม่หายมีแต่ยาบรรเทา ผมเดาว่ามันคงเกิดจากปลายประสาทที่ส่งผลการใช้งานมากเกินไป อย่างโรคเท้าแบนนี่ผมเป็นกันทั้งบ้านเลย เพราะเนื่องจากเดินขายของกันมากทุกคน ทุกวันนี้ผมยังหาคำตอบไม่ได้ทำไมแม่นั้น 63 แล้วยังสามารถทนทำอยู่ได้อะไรเป็นแรงบันดาลใจ สิ่งนึงก้อคือ บุญ  แม่นั้นทำบุญช่วงสร้างสิ่งต่างๆแก่พุทธศาสนาทั่วสารทิศ ผมเห็นแม่ติดเงินไปทำบุญทีหลายพัน จนถึงหมื่น เหตุผลทุกคนมีความชอบส่วนตัวและมันคงเป็นสิ่งที่แม่ตัดสินใจทำหลังบั้นปลายชีวิตแน่แท้ คือ ไปทำบุญและยังได้เที่ยวไปในตัว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีเหตุและผล แม่นั้นดูหมอแค่เป็นบางครั้งคราวเท่านั้นและดูกลับมาบ้านก้อคุยกันขำๆ สิ่งที่แม่เชื่อคือ ขยันและความดี การทำมาค้าขายเคล็ดลับของแม่ค้าที่นิยม บางคนอาจจะไหว้เจ้าที่เจ้าทาง แต่กับแม่ผมคือ ใส่บาตรทุกเช้า ผมไม่เชื่อเหตุผลว่าผมทำบุญแล้วผมจะได้ความดี ผมแค่พอใจถ้าผมเป็นผู้ให้ผมนั้นสุขใจ มันก้อเกินพอแล้ว จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 16:41:12

ความคิดเห็นที่ 44 เพิ่งเข้ามาอ่าน และชอบแนวความคิดและการดำเนินชีวิตของคุณแม่เจ้าของกระทู้ค่ะ เรื่องปริญญาเราว่าไม่แปลกอะไร ก็เป็นแค่คำเปรียบเปรยหนึ่ง ๆ ที่ใช้คุยกันเท่านั้น ตัวเราเองไม่ได้คิดจะเอาไปเช็ดอะไร หรือไม่ได้เทิดทูนอะไรมากมายนัก แต่อ่านแล้วก็ขัดใจกับ คห. บางคนที่จับเอามาเป็นประเด็นซะเหลือเกิน จนทำให้เนื้อหากระทู้เบี่ยงเบน ใจเย็น ๆ ดีกว่ามั๊ยคะ ก็แค่คำพูดเปรียบเปรยที่แม่คนหนึ่ง พึงจะสอนลูก ๆ ทางอ้อมมากกว่า มันจะดุเดือดเลือดพล่านยังไง เราก็ดูที่ตอนจบดีมั๊ยคะ ใช่ว่าคุณแม่เจ้าของกระทู้เค้าจะคิดอย่างนั้นจริง ๆ ที่ไหนกัน เค้าก็ส่งลูกเรียนปริญญาทุกคน ก็แสดงว่าเค้าให้ความสำคัญกับการศึกษาค่ะ ตัดมาเรื่องเจ้าของกระทู้ รอฟังเรื่องลงทุนของเจ้าของกระทู้ต่อด้วยนะคะ จากคุณ : fantastic GiRL เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 16:46:12

ความคิดเห็นที่ 45 ผมยังไม่จบนะ แต่ผมว่าปริญญา ก็ให้อะไรมากกว่ากระดาษใบเดียวแน่ ๆ กรอบความคิด เพื่อน สังคม ประสบการณ์ ที่สำคัญ ความรู้ จากคุณ : pizad_sura เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 18:33:02

ความคิดเห็นที่ 46 เขียนเยอะๆ นะครับ อ่านแล้วได้คิดในหลายๆ เรื่องเลย ขอบคุณครับ จากคุณ : ไม้แดง เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 18:35:35

ความคิดเห็นที่ 47 ในที่สุดก็ขึ้นกระทู้แนะนำจนได้ ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ จากคุณ : Blue_HaY เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 18:39:13

ความคิดเห็นที่ 48 เขียนต่อเลยครับ จากคุณ : cometz เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 19:33:18

ความคิดเห็นที่ 49 โหวตให้เขียนต่ออีกหนึ่งเสียงค่ะ ความจริงคนที่ค้าขายโดยเฉพาะตลาดสดเนี่ย ไม่พูดคำหวานนักหรอกค่ะ รุ่นอากงอาม่าเราก็พูดคำตรงๆ แต่ชัดเจน อาจจะฟังดูแรง เหมือนโฆษณาขอโทษประเทศไทยอย่างคห.ข้างบนว่า แต่มันคือความจริง มีหลายตอนอยากจะกดถูกใจให้แต่เป็นบัตรผ่าน อยากฟังแนวคิดและมุมมองของแม่จขกท.ค่ะ จากคุณ : ชะเอมหวาน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 20:46:22

ความคิดเห็นที่ 50 ผมยังยืนยันครับ ความคิดของคนจบปริญญาทำงานเงินเดือนด้านเดียว กับคนที่การศึกษาน้อย แต่สามารถสร้างกิจการได้ให้ครอบครัว ความคิดแตกต่างกันสิ้นเชิงในการทำงาน รวมถึงระดับนักลงทุนและผู้บริหาร กิจการเล็กและใหญ่ก้อจะคิดกันอีกแบบ อีกด้าน ส่วนพวกกำลังศึกษาปริญญายิ่งพวกปี3 ปี4 ใกล้จะจบนี่ล่ะตัวดีพูดกันไปตรงๆ ความคิดตัวตนเองเด็กพวกนี้คิดว่าเจ๋งว่าแน่ พ่อแม่ที่บ้านว่าปรามไม่เคยเชื่อ คิดว่าผู้ใหญ่ในบ้านฉลาดน้อยกว่าตน อ้างเรื่องโลกน่ะมันไปไกลถึงไหนแล้ว พวกที่คิดว่าเจ๋งว่าแน่ ถามจริงๆสักกี่ครั้งที่เวลาทำผิดพลาดเคยกลับมาย้อนคิดทบทวนสักกี่คนกี่ครั้ง นั่นล่ะปัญหาของเด็กสมัยนี้ที่ยังมองว่าแค่มีความรู้มากๆก้อถือว่าตัวเองเจ๋งที่สุดในใต้หล้า ต้องพูดภาษาได้เจ๋งๆ คิดเลขเก่งกว่าใครในห้อง แต่กลับเรื่องกึ๋น ดันน้อยนิดจริงๆ ทำไมผมกล้าพูดแบบนั้น เพราะผมนี่ล่ะก้อเคยเจอแบบนั้น แต่ผมไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะเป็นแบบที่ผมกล่าวถึง แต่ส่วนใหญ่นั้นใช่ สังคมโลกทำงานที่แท้จริงๆมันโหดร้ายใครก้อรู้ สิ่งที่ผมเจอเมื่อผมเริ่มทำงานผมเอานิสัยแต่คิดว่าผมเจ๋งว่าแน่จนภายหลังผมลืมมองว่า เราไปทำงานในฐานะอะไร ต่อให้เรามีกิจการรองรับหลังตกงานแล้วยังไง เราแฟร์กับบริษัทที่จ้างเราไหมอย่างไร ทุกวันนี้ผมจึงพอจะสามารถเติบโตกับการทำงานเงินเดือนรวมทั้งทำกิจการส่วนตัวควบคู่กันไปได้ด้วย แต่การเหยีบเรือสองแคมมันไม่ดีทั้งสองด้านแน่นอน ว่ากันด้วยเรื่องความแตกต่างระหว่าง คำทำงานเงินเดือน กับกิจการส่วนตัวง่ายๆ คร่าวๆ..... ## ทำงานเงินเดือน ### - รับเงินเดือนปกติมั่นคงทุกเดือน (ถ้าไม่ขึ้นทุกปีก้อบอกเอาเปรียบ) - OT ตามกำลังสามารถและโอกาส ( ถ้าทำงานเกินบริษัทไม่จ่ายก้อบอกเอาเปรียบ) - รายได้ขึ้นอยู่กับต่ำแหน่งเท่านั้น ( แสดงด้วยความสามารถมากมาย พูดง่ายทำงานให้เค้ารวย) - หยุดตามเทสกาล เสาร์ อาทิตย์ มีความรู้สึกโหยหารอคอยวันหยุด - สามารถลาพักร้อนได้ - การเดินทางบ้าเลือดเดือดพล่าน ออกมาทำงานพร้อมกันเป็นล้านคน ในช่วงเวลาเดียวกัน - ถูกกดดันด้วยเจ้านาย ต่อเจ้านาย เรื่อยๆกันไป - ทำงานตามที่เค้าสั่ง ดีก้อเท่าตัว แย่ก้อดดนซ้ำไม่ต้องถาม (ถ้ามีไอเดียเค้าก้อถามเป็นพิธี) - มีพักกลางวัน - วุฒิการศึกษาสำคัญมาก - ภาษีโดนหักก่อน ขอคืนทีหลัง - ความเสี่ยง เสียวสันหลังหากเศรษฐกิจตกต่ำ ## กิจการส่วนตัว ค้าขาย ## - วันหยุด คือวันแห่งการกอบโกย - รายได้อยู่ที่ประสบการณ์ ความกล้าที่จะลงทุน การนำเสนอ บริหารการเงิน กำไรต้องต่อทุน(ไม่ใช่เอาไปลงบ่อน) วิศัยน์ทัศในการตัดสินใจ เส้นทางนี้สำหรับคนสู้ไม่ถอย เพราะเริ่มต้นจะลากเลือดมาก ถ้าเดินผิดทางมีเจ๊ง - ทำมากได้มากทำน้อยได้น้อย ไม่มีใครบังคับ - ไม่มีวันพักร้อน อยากพักกำหนดเอง มีแต่วันเจ้าหนี้มาคอยเก็บเงิน เพราะขายไปได้ทุนแล้วรีบนำเงินจ่ายเจ้าหนีต้นทุนซะ - การเดินทางเปิดประตูหน้าบ้านก้อขายได้แล้ว - ไม่มีเจ้านายมากดดัน มีแต่ลูกน้องมากดดันแทนถ้ามี เพราะต้องระวังลูกน้องลักเล็กขโมยน้อย - พักกลางวันไม่มี ขนาดกินข้าวเช้า ข้าวกลางวันคนมาซื้อของยังต้องกินไปขายไปเล๊ย.. เพราะใครจะมารอคุณกินข้าวหมดจานล่ะ จริงไหม - วุฒิการศึกษา ไม่สำคัญ แต่ต้องไม่ลืม ความขยันเป็นที่ตั้ง - ภาษีเสียขั้นต่ำค้าขายทั่วไป ถ้าเจอมาสำรวจก้อโม้ๆไปว่าขายได้น้อยมาก ขายไม่นาน ขายครึ่งวัน ขายไม่ดี ขายแย่ๆอะไรก้อว่ากันไป - ความเสี่ยง ลงทุนจากน้อย แล้วก้อค่อยๆมาก แล้วถ้าร้านคุณอยู่ตัวคราวนี้มากจนคุณถอนตัวไม่ออก ฮาๆ เพราะของขายมันกองเต็มบ้าน จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 22:52:21

ความคิดเห็นที่ 51 ^ ^ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 00:15:45

ความคิดเห็นที่ 52 ไอ้บัตรผ่านบางตัวนี่ มันก็บ้าจริงๆแฮะ จากคุณ : toy1152 เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 10:20:48

ความคิดเห็นที่ 53 มีประโยชน์ดีครับ จขกท มาเขียนเล่าประสบการณ์ให้ฟัง เชื่อว่ายังมีหลายคน ติดตามอ่านอยู่...   ส่วนความเห็นที่แตกต่างบนบอร์ดสาธารณะเป็นเรื่องธรรมดาครับ จากคุณ : THISICARUS เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 10:25:47

ความคิดเห็นที่ 54 มีคนอยากอ่านต่อด้วยแฮะ เดี๋ยวผมกลับมาเสริมนะครับ เพราะรู้สึกพิมไป กลับมาอ่านดูชักเริ่มออกทะเล ฮาๆ เป็นหวัดมาสองวันแล่ะ เช้าตื่นมาช่วยแม่ขายของแล้ววันนี้ก้อมีงานพิเศษของงานประจำ พึ่งกลับมาหม่ำๆ หม่ำแล้วทำไรต่อ นอนสิครับ ตื่นกลางวันก่อนค่อยว่ากัน ถ้าคืนนี้ว่าง จะหาที่สรุปประเด็นให้ชัดเจน ครับ เช่น ทำไมผมมีไอเดียการลงทุนได้ง่ายขึ้น ทำนองนี้ก้อได้ครับ จากคุณ : E20PBO (E20PBO) เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 15:29:24

ความคิดเห็นที่ 55 จุดเปลี่ยนในชีวิต เปลี่ยนทั้งความคิดและวิถีชีวิต ขณะนั้นงานที่ผมทำอยู่มันน่าเบื่อหน่อย ออฟฟิศไม่ค่อยได้อยู่หรอกชอบไปเดินเล่นตามห้างหลังเสร็จงานจากลูกค้า เพราะหนุ่มไฟแรง เลยอยากมีอะไรในชีวิต และผมเป็นคนที่ไม่ชอบอ่านหนังสือเลยด้วยซ้ำไป คือ ประเภทหนังสือทฤษฎีนี่ไม่ต้องมาวางเลย อ่านไม่เกิน 10 หน้าก้อหาวแล้ว วันนั้นเดินไปร้านหนังสือเลยได้เจอหนังสือเล่มนั้น ขึ้น Best seller (ที่จริงมันเบสมานานแล้ว แต่ตัวเองไปง่มโช่งที่ไหนไม่รู้พึ่งมาเห็น ฮาๆ) เป็นหนังสือที่พวกชอบทำขายตรง เค้าชอบเอามายกอ้างเรื่องความเป็นอิสระทางการเงิน ที่จริงผมก้อไม่เคยจะชอบไอ้หนังสือเงินๆทองๆ เพราะผมชอบเรื่องเทคโนโลยี แต่อะไรดลใจไม่รู้ทำให้ผมหยิบหนังสือเล่มนี้ แล้วไปจ่ายเงินทันที แปลกมาก! เพราะทุกครั้งผมจะซื้อหนังสือผมจะอ่านหลายๆหน้าคร่าวๆ ว่าหนังสือนี้คนเขียนมันเขียนแล้วผมอ่านรู้เรื่องด้วยนะ ฮาๆ หลังจากผมอ่านหนังสือเล่มนี้ ใช้เวลาอ่านช่วงเวลานั่งเรือ นั่งรถไฟฟ้าไปทำงาน เป็นหนังสือที่น่าแปลกใจว่าทำไมผมเจอหนังสือนี้ช้าไปหรือเปล่า แนวความคิดของหนังสือเป็นสิ่งที่ผมต้องการคำตอบมานานว่าทำไมผมไม่เข้าใจสิ่งที่แม่พูดและทำ รวมถึงผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำงานผมถึงเป็นลูกน้องที่ไม่ perfect ของเจ้านายเอาซะเลย ผมได้อ่านหนังสือทบทวนซ้ำ พยายามแกะให้เข้าใจถึงรูปภาพและคำแต่ละคำให้ชัดเจน ผมว่ามันคงโชคดีที่ผมเคยเข้าใจระบบค้าขาย ไม่งั้นผมคงจะกลายเป็นว่าผมคงจะหลงไปกับระบบขายตรง อะไรแบบนั้นซะแทน สมัยผมเรียนมีพวกขายตรงมาชักชวนผมและด่าว่าบ้านผมว่ามาทำธุรกิจแบบเค้าดีกว่า รายได้มากกว่าโชห่วยที่บ้านคุณทำเยอะเลย ผมเลยถามว่าโชห่วยมันแย่ไงเหรอ เค้าบอกว่าโชห่วยขายเท่าไหร่ก้อไม่รวยหรอก ผมเลยถามกลับว่า รถที่ขับมายังผ่อนไหม เค้าบอกว่าผ่อน ผมเลยตอบกลับว่า บ้านผมขายโชห่วยมา มีร้านเป็นทำเลที่เซ้ง มีที่ดิน 1 ผืน มีบ้าน 2 หลัง  ผ่อนหมดแล้ว ผมก้อยกตัวอย่างอีกร้านที่ขายดีกว่าผมอีก เค้าก้อขายกันปกติ บ้าน 2 หลัง รถ 2 คัน   คุณว่าเค้ารวยกันยัง จบการขายตรง ฮาๆๆ บทเรียนนี้สอนให้รู้ว่า การค้ามันต้องลงทุนลงแรง และต้องใช้สติ ไม่ใช่ฟังใครเค้ามาบลาๆ แล้วก้อบอกว่าได้เงินเป็นหมื่น เป็นแสน ผมเห็นมีแบบเดียวค้าขายแบบนั้นน่ะ ขายยาเสพติด น่าจะเข้าข่าย (แต่ก้ออาจจะมีแต่ผมไม่รู้แค่นั้น) แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 53 15:58:01 จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 15:57:13

ความคิดเห็นที่ 56   ลองอ่านทฤษฎีการทำธุรกิจ "เงินล้าน" ของคุณลุงท่านนี้ดู ไม่เห็นคุณลุง ต้องใช้ปริญญาสักกะใบ !! ...แต่คุณลุงมีปริญญาชีวิต http://www.lifenewsonline.com/index.aspx?ContentID จากคุณ : แวะมา เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 20:46:07 A:124.122.202.25 X: TicketID:234221

ความคิดเห็นที่ 57   โทษทีขอแก้ link ใน คคห.56 http://www.lifenewsonline.com/index.aspx?ContentID=ContentID-100129170022712 จากคุณ : แวะมา เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 20:47:27 A:124.122.202.25 X: TicketID:234221

ความคิดเห็นที่ 58   คุณจขกท ตอนแรกผมนึกว่าจะเล่าถึงแม่เพื่อให้เชื่อมกับวันแม่ซะอีก แต่ผมก็ชอบเรื่องเล่าประมาณนี้ ลองอ่านดีๆได้เกร็ดอะไรเยอะ ผมเชื่อเหมือนคุณแม่จขกท ว่าต้องลงมือลงแรงถึงจะได้เงิน ใช้เวลาหาเงินมากก็ได้เงินมากและก็ทำให้ไม่มีเวลาใช้เงินด้วย เป็นกำลังใจให้นะครับ ผมว่าคุณจขกท น่าจะตกผลึกทางความคิดในการดำเนินธุรกิจแล้ว รอแค่โอกาสกับจังหวะเท่านั้น(จริงๆผมคิดว่าน่าจะรวยแล้ว แต่มาแกล้งจนเล่าเรื่องมากกว่า) เรื่องใบปริญญาไม่น่าจะเป็นประเด็น ถ้าตั้งใจอ่านเนื้อเรื่องจริงๆ จากคุณ : Pikthai เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 53 04:54:55 A:124.122.75.159 X: TicketID:241461

ความคิดเห็นที่ 59 ไล่อ่านเป็นชม.เลย บอกได้ว่า ประเด็น คคห ที่ 19 ชัดและเคลียร์มากก แม่เรา ก็คล้าย แบบแม่จขกท. จบ ป.สี่ แต่ลูกๆ เรียนไม่ต่ำว่า ป.ตรีทุกคน ลำบากมาตลอดชีวิต เพิ่งจะหยุดได้นั่งๆนอนๆ หลังจากลูกๆ ดูแลตัวเองได้ ทำงานเลี้ยงตัวเองได้ ปริญญาของลูกๆ แม่เราก็เฉยๆๆ คิดแค่ว่า ส่งให้เรียนจะได้เอาตัวรอดและเลี้ยงตัวเองได้ บ้านไม่มีกิจการอะไร ส่งต่อให้ลูก เพราะว่าสมัยก่อน ไม่คิดจะส่งกิจการให้ลูก แถมลูกๆ ก็ขายอะไรไม่เป็นด้วย เลยต้องเลิกไปโดยปริยาย ลูกๆก็ดิ้นรนกันต่อไป แต่ก็โอเคกับชีวิต จากคุณ : วีทีอาร์ เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 53 07:49:35

ความคิดเห็นที่ 60 ขอบคุณ คห.58 มากครับ ผมชอบคำนี้ครับ น่าจะตกผลึกทางความคิดในการดำเนินธุรกิจแล้ว ผมหาคำนิยามเหมาะแบบนี้อยู่พอดี ฮาๆ... อย่างที่ คห.58 บอกว่าผมอาจจะรวยแล้ว ผมก้อไม่รู้ผมรวยไหม นิยามของคำว่ารวยมันตรงไหนกันล่ะ นั่นล่ะสำคัญ หรือมันไม่มีความสำคัญเลยก้อในนิยามของคำว่ารวย ถ้าขอทาน มาวัดกับผมใครๆก้อบอกว่าผมรวยกว่า (แต่จริงๆเค้าบอกกันว่าขอทานรายได้ต่อคนไม่ต่ำกว่าวันละ 3 พัน ซึ่งก้อจริงเพราะผมอยู่ตลาดเห็นขอทานเป็นแก็งค์ หาเงินกันสบายจริงๆ) แต่ถ้าผมเอาไปวัดกับ คนทำงาน manager ใครก้อบอกผมจนกว่า แต่ถ้าเอาผมไปวัดกับ คนเป็นเจ้าของบริษัท ใครก้อบอกผมจนกว่า แต่ถ้าใครเอาผมไปวัดกับพวกเจ้าสัว ใครบอกผมรวยกว่าก้อบ้าแล้ว ฮาๆ แต่ถ้าวัดเรื่องเป็นหนี้ ผมไม่รู้นะใครมีมากกว่าน้อยกว่า คงต้องไปสาวไส้กันเอง ฮาๆ ถ้าถามผมว่าชีวิตผมมีดีอะไรกว่าคนทำงานเงินเดือน บอกตามตรงกระจอกถึงกระจอกที่สุดในบรรดาทีมที่ผมทำงานเลยด้วยซ้ำไป ทั้งการแต่งตัว อาจจะมีของเล่น IT ที่ผมชอบประดับบารมีบ้าง เช่นเสื้อผ้าทำงานใส่จนสีซีด เสื้อขาวก้อเล่นซะเหลือง กางเกงใส่จนสีซีด และชีวิตผมก้ออาศัยมอเตอร์ไซค์เก่าๆอายุ 8 ปี ขับไปทำงาน ถึงแม้จะสามารถมีรถยนต์ได้แต่ผมก้อไม่สามารถหาเงินมาดาวน์รถได้สักที แถมบริษัทผมก้อยังจ่ายทั้งค่าเสื่อมและค่าน้ำมันให้แบบไม่ขาดทุน แถมกำไรด้วยซ้ำ (ถ้าติดแก๊สก้อกำไรโคตร) แต่ก้อไม่รู้เพราะอะไร.........ทำไมผมถึงหาตังค์ดาวน์รถไม่ได้สักที แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 53 23:39:21 จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 53 22:48:40

ความคิดเห็นที่ 61 หลังจากผมอ่านหนังสือ และขอยืมคำว่าตกผลึกได้บางส่วนผมจึงเริ่มขึ้น เริ่มการลงทุน ง่ายๆอย่างแรก การออมเงิน วินัยการออม - จริงจัง จริงใจแก่ตนเอง - เงินเดือนออก ฝากเงินก่อนเป็นอันดับแรก - บังคับชีวิตตนเองอยู่ในกรอบของเงินที่คงเหลือ - จงจดจำไว้ การถอนเงินที่เราทำการออมอย่างจริงจัง โดยที่ไม่จำเป็นจริงๆในชีวิต ถือเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ในวินัยของตนเอง จงออมเงิน และฝากเงินไว้ ผมเสียดายครับทุกวันนี้ผมแทบไม่เหลืออมแล้ว ยังไงถ้าได้เล่าจนจบนะ สิ่งที่ผมได้จากการออม ทำให้ผมโชคดีมากมาย - สามารถมีเงินเก็บในความภาคภูมิใจ เราสามารถชนะใจตนเองได้ - ตอนแฟนผมท้อง ผมต้องรีบไปขอแฟน ผมมีเงินออม และของที่ขายได้ราคาออกเป็นทุนมาสู้แฟนได้ทันที โดยที่แม่ไม่ต้องมาเดือดร้อนเลย ถ้าไม่มีเหรอ ไม่ต้องถาม จะต้องร้อนถึงแม่ อาจจะต้องร้อนไปหยิบยืมใคร   จากการออม สู่การลงกองทุน ผมคงไม่พูดถึงตรงนี้มาก เพราะผมไม่มีความรู้เลย เพราะผมลงเงินไปแค่หมื่นเดียว และเมื่อได้กำไรมาครบ ผมก้อพอใจ จบ... ฮาๆๆ จากกองทุน มาสู่หุ้น...... นิยามของหุ้น ตามคำกล่าวว่าคนจนเล่นหวยคนรวยเล่นหุ้น หวยกับหุ้น เหมือนกันไหม เซียนลงทุนจะบอกว่าแตกต่างกันมาก แต่ผมเห็นอยู่อย่างที่ไม่แตกต่างกัน คือ ต้องรู้ใจเจ้ามือ ฮาๆ.. จากคุณ : E20PBO เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 53 23:01:17

ความคิดเห็นที่ 62 เยี่ยมเลยครับ สำหรับคนค้าขาย แต่กับวิชาชีพคงต้องประยุกต์กันหน่อย หนังสือที่ท่านพูดถึงใช่ RDPD หรือเปล่า? จากคุณ : โอมี (Anna_NSW) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 53 23:55:13

ความคิดเห็นที่ 63 สุดยอดเลยครับ จขกท มาลงชื่อติดตามด้วยคนครับ การเมืองในครอบครัว ยากกว่ารบทัพข้าศึกในสนามรบนัก (เป็นกันทุกยุคทุกสมัย) เป็นการตกผลึกของประสบการณ์ที่ดีครับ จากคุณ : อยากพักทุกวันเลย (SundayroyaL) เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 01:10:50

ความคิดเห็นที่ 64 มีแง่คิดมากมาย..แฝงไว้ในเรื่องเล่า sheer up จากคุณ : เส้นไหมสีเงิน เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 10:45:00

ความคิดเห็นที่ 65 high risk high return ลงทุนน้อยกำไรน้อย แต่มั่นคง ลงทุนมากกำไรมาก ความเสี่ยงสูง ค้าขายแบบพอเพียง อยู่แบบพอเพียง ถ้าทำใด้ก็รวยแล้ว จากคุณ : แพรมรกต เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 19:08:10

ความคิดเห็นที่ 66   แม่ผมก็เหมื่อนเจ้าของกระทู้จบป4 ทำงานทุกวันตั้งแต่เช้าถึงค่ำไม่ยอมหยุด เพิ่งจะหยุดอาทิตย์ละวันเมื่อต้นปีนี้เองอายุพอๆกัน63 สงสารเเม่เหมื่อนกัน แต่แม่เป็นคนขยันให้หยุดก็ไม่ยอมและซื่อสัตย์มากลูกค้าเลยเยอะตามประหยัดอดทน ส่วนพ่อเป็นคนขยันประหยัดอดทนเช่นกันแต่ติดเทียว พ่อบอกว่าจนไม่มีเงินเครียดเลยไปเที่ยวให้มันได้อย่างนี้สิ ฐานะเราตอนเด็กที่บ้านปานกลางถึงจนเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทรมมีพี่น้องหลายคนผมเป็นคนกลาง จนผมอายุได้15ปีผมก็ได้ออกจากโรงเรียนมาช่วยที่บ้านตั้งแต่ม3เพราะปัญหาหลายอย่างแม่ซื้อร้านเพิ่มอีกเนื่องจากมีคู่แข่งมาเปิดเราต้องใหญ่กว่าเพื่อให้แข่งขันได้และพอดีข้างบ้านขายแม่ก็กู้เงินมาล้านบาทเมื่อ20กว่าปีก่อนก็เยอะ แม่ทะเลาะกัยพ่อทุกวันเนื่องจากเงินไม่ค่อยพอส่งบ้านหรือไงไม่ทราบผมยังเด็กสงสารเเม่จะได้มีคนช่วยจริงๆเด็กๆผมกับพี่น้องเย็นกลับจากเลิกเรียนก็มาช่วยที่บ้านตลอดประกอบกับผมโดนเพื่อนเเกล้งที่โรงเรียนจนเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยออกเลยแม่ก็ว่าเหมื่อนกันว่าออกจากโรงเรียนทำไหม แต่ก็ออกมาช่วยงานก็ไม่ได้หนีไปเที่ยวไหนแม่ปลุกเราตื่นทำงานทุกวันตอนแรกก็ยังไม่ชินสักพักก็ชิน ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุดเป็นเดือนสามเดือนหยุดวัน แม่ไม่ยอมหยุด แต่ก่อนตอนที่ผมยังเรียนแม่ขายสินค้าชิ้นเล็กอดทนกำไรน้อยอาศัยประหยัด พอผมมาช่วยก็เริ่มนำสินค้าตัวใหญ่เข้ามา ผมมีทักษะดีกว่าพ่อแม่เพราะได้เรียนหนังสือมาแต่ก็ไม่มากอาศัยความสดและและสถานที่อำนวยร้านเราใหญ่ขึ้นทำให้เรากำไรดีมาก จำได้ว่าปีแรกหรือไม่เกินสองปีเราส่งบ้านหมด ผมทำงานสักพักมีเงินเก็บหลายล้านกำไรเดือนละ6หลัก ผมบริหารกับพี่สาวงูๆปลาๆเพราะไม่ได้จบสูงอาศัยขยัน ขอพ่อแม่ไปเรียนต่อกสน เพราะครูมาตามเห็นมีเงินมากแล้วพี่น้องจบหมดแล้ว จนจบม6 ต่อมสธ บริหารธุรกิจ ทำให้เห็นข้อดีข้อเสียของการบริหารเขาเราแบบเดิมๆ จนได้นำวิชาที่เราเรียนกลับมาปรับปรุงงานที่บ้าน ยอดขายกระะฉูดกว่าเดิมประกอบกับใช้เทคโนโลยีเข้าช่วย บริหารทั้งสต๊อกทั้งการขาย กำไรตอนนี้อยู่เดือนละ7หลัก ไม่ต้องเชื่อผมก็ได้ แต่ผมพิมพ์เรื่องจริง ตลอดเวลาที่ไม่ได้เรียนก็ถูกตนดูถูกเหมื่อนกัน ว่าเรียนมาน้อย ผมเทียบไม่มีเวลาอ่านหนังสือเลยตื่นมาอ่านตอนตี1-4ก็มีแต่ก็คุ้มผมนำมันมาใช้ประโยชน์ได้จริง การเรียนสำคัญเเม้ว่าจะไม่ได้นำไปสมัครงานที่ไหน ผมตั้งใจเกษียร ตัวเองในไม่นานนี้ จะได้เทียวรอบโลกอย่างที่ตั้งใจไว้ การเรียนสำคัญอย่างได้ทิ้งการเรียนแบบผม แต่ถ้าหยุดเรียนแล้วกลับไปเรียนใหม่คุณอาจจะได้อะไรดีๆก็ได้ จากคุณ : สิงห์ เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 19:14:27 A:125.25.213.186 X: TicketID:227055

ความคิดเห็นที่ 67 http://www.lifenewsonline.com/index.aspx?ContentID=ContentID-100129170022712 ทำลิงให้ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 53 22:08:49

ความคิดเห็นที่ 68 เคยทำร้านโชว์ห่วย ก็รู้ว่ามันเป็นรายได้ แต่ไม่ชอบเพราะรู้สึกว่าไปไหนไม่ได้ต้องช่วยแม่ ลูกไม่ทำแล้วใครที่ไหนจะมาทำ แม่ก็ทำงานคนเดียว เหมือนจะสบายนะ อยู่บ้านเปิดร้าน ก็ได้ตังค์ แต่ยังไงไม่รู้ คิดว่าอาชีพนี้มันขยับไปไหนแทบจะไม่ได้ อยากไปเที่ยวกับเพื่อน อยากไปทำกิจกรรม (ที่สร้างสรรค์) ก็ไม่ได้ไป เพราะแม่จะถามมาว่า ไปแล้วได้ตังค์ไหม  ถ้าปิดร้านก็รู้สึกผิด แม่ด่า (จะไปธุระ) ยิ่งพวกค้าปลีก ชีวิตก็ต้องอยู่กับร้านทุกวัน ๆ ยิ่งเฉพาะคนจีน เพราะเคยไปซื้อของมาขายต่อ เขาก็เป็นสองพี่น้อง จากห้องแถวไม้ก็เป็นตึกสองคูหา เขาก็ขายของอยู่อย่างนั้น มีเงินสด มีเงิน แต่ชีวิตเป็นแบบนี้ตลอดไปจนแก่ ตอนนี้ไม่มีร้านขายของโชว์ห่วยแล้ว ดีใจมาก แต่มีธุรกิจขายของที่ตลาดตอนเย็นแทน วันละ สี่ห้า ชั่วโมง แม่ก็ไปขายเหมือนเดิม เพราะเราก็ทำงานที่อื่นเมื่อไหร่ที่เรากลับบ้านต่างจังหวัด เราก็ไปขายกับแม่ทุกครั้ง  แม่มีเวลาไปทำกิจกรรมอย่างอื่นมากขึ้น ตอนเช้าไปจ๊อกกิ้ง สวนสาธารณะ ตอนกลางวันจะไปธุระไหนก็ได้ พาแม่ไปเดินห้าง ไปกินเอ็มเค ไปหาญาติ ๆ เพราะเมื่อก่อนจะไปไหนแทบไม่ได้เลย ต้องรีบไปรีบกลับ พอดีแม่ทำธุรกิจเสริมด้วย พูดเก่งไปวงไหน ได้ลูกค้าทุกที่ (จริง ๆ ขายแอมว นี่แหละ แต่ขายแบบบ้าน ๆ นะ ไม่ได้งี่เง่า)  พอไม่ีมีร้านโชว์ห่วย เหนื่อยก็นอนเปิดแอร์สองสามชั่วโมงได้ก่อนจะออกไปขายของตอนเย็น  เพราะตอนที่เป็นร้านโชว์ห่วย ทำไม่ได้เลย จะงีบหลับก็ไม่ได้ ไม่มีคนดูหน้าร้าน และแม่ยังไปเที่ยวกับทัวร์มากขึ้น จากที่เมื่อก่อน บอก "แพง เสียดายตังค์"  เดี๋ยวนี้ เป็นลูกค้าวีไอพี ของบริษัททัวร์ใกล้บ้านไปแล้ว   เราก็บอกแม่ เงินมีตั้งเยอะแล้ว แค่ไปเที่ยวหมื่นสองหมื่นคิดเสียว่าพักผ่อน หนี้สินภาระอะไรก็ไม่มี ถึงมีก็ไม่ได้เดือดร้อน  (ไม่ได้รวยนะ แต่คนค้าขายจะมีเงินเข้าตลอดเวลาอยู่แล้ว)  ดีใจที่แม่เห็นด้วยกับความคิดเรา แม่ได้มีประสบการณ์ท่องเที่ยวในประเทศ ต่างประเทศ  ดีใจมากที่สามารถยุบร้านโชว์ห่วยที่บ้าน และมีบ้านที่เอาไว้พักผ่อนจริงๆ ได้ พอไปขายของที่ตลาดก็มีลู่ทาง เซ้งที่หลายจุด ให้คนอื่นเช่าได้ เวลาแม่ไปเที่ยวกับทัวร์หลายวัน ก็ให้คนอื่นเช่าเป็นรายวันได้ พอดีเป็นตลาดเย็นถึงกลางคืน ที่เปิดตลอดกาล มีทั้งของกินและแนวสำหรับวัยรุ่นเดิน ขอโทษนะ ความคิดอาจสวนกระแส เข้าใจสำหรับคนที่ทำร้านโชว์ห่วย แต่ถ้าเลือกได้ ไม่ขอทำดีกว่า จากที่ต้องช่วยที่บ้านทำมาเกือบสิบปี  อ้อ ยังดีที่ตอนเรียนเรากับน้องเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดและเรียนมหาวิทยาลัยรัฐ ค่าเทอมไม่แพงเท่าไหร่ สี่ห้าพัน จากคุณ : Freedom of Life เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 02:28:09