ความคิดเห็นที่ 1 1. จขกท. วางแผนการเรียนยังไง จบอ่ะไรมา ออกตัวก่อนนะครับ ตั้งแต่เด็กๆผมเป็นคนมีผลการเรียนปานกลางครับ วิชาที่ผมอ่อนแอมากที่สุด คือ “วิชาภาษาอังกฤษ” ครับ จำได้ว่า เรียนวิชานี้ครั้งแรกตอนอนุบาล แล้วโดนครูตี เลยรู้สึกไม่ชอบวิชานี้มาตั้งแต่ตอนนั้นเลยครับ ส่งผลให้การเรียนถึงปริญญาตรีภาษาอังกฤษ เป็นวิชาที่ผมมีผลการเรียนแย่ที่สุด แต่วิชาคณิตศาสตร์กลับเด่นกว่าคนอื่น ผมเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่ ม.ต้น ที่ “อัสสัมชัญ ศรีราชา” สถาบันที่ผมภูมิใจที่สุดครับ ม.ต้น ก็เรื่อยๆ ผลการเรียนอยู่กลางๆ แต่พอขึ้นมา ม.ปลายเท่านั้นครับ เริ่มเกเร ผลการเรียนเทอมแรกเกรดเฉลี่ยได้ 0.60 ครับ อ่านไม่ผิดครับ ศูนย์จุดหก คือเกรดเฉลี่ยของผมในเทอมแรกของชีวิต ม.ปลายจริงๆ แล้วหลังจากนั้นผมไม่เคยสนใจเรืองการเรียนเลยครับ ก่อนจบ ม.6 แม่พูดกับผมว่า “เอาให้จบ ม.6 ก่อนนะลูก” พอมาเรียนมหาลัย ก็มาเรียนสถาบันการโรงแรมที่มีชื่อเสียงย่านศรีนครินทร์ครับ เริ่มทำงานร้านอาหารในห้าง ตั้งแต่เทอม 2 ครับ ทำงานเกือบตลอดในตอนเรียน จนปี 3-4 เริ่มโดดเรียนไปทำงานรายวันตามโรงแรมเพื่อเก็บประสบการณ์ เทอมนึงเรียนไม่เคยเกิน 3 วันบางวันเรียนก็รีบๆเพราะต้องไปทำงาน สรุป ผมใช้เวลาเรียนทั้งหมด 5 ปีถึงจบ เกรดเฉลี่ยค่อนข้างสวยงาม 2.02 แต่เรื่องงานผมค่อนข้างได้เปรียบเพื่อนๆในรุ่นเดียวกันมาตลอด เพราะว่าผมทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ซึ่งทำให้ผมรู้เรืองการเรียนปฏิบัติมากกว่าคนอื่น และค่อนข้างมีพื้นฐานการทำอาหารเองมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะการทำอาหารเป็นสิ่งที่ผมรักมาตั้งแต่เด็ก แถมยังได้ทำงานในโรงแรม 5 ดาวตั้งแต่เรียนอีกเพราะฉะนั้นความรู้นอกห้องเรียนผมมีเพียบครับ แล้วไอ้ตอนที่ทำงานโรงแรมแถวๆอโศกนี่เองครับ ที่ทำให้ผมคิดมาทั้งชีวิตว่า “กรูโง่ภาษาอังกฤษ” นั้นไม่จริงเลยครับ เพราะว่าหัวหน้าครัว เป็นเชฟชาวอินเดีย ที่พูดภาษาอังกฤษเป็นหลัก แค่สองสามวันแรก ผมสามารถสื่อสารกับเค้ารู้เรื่อง พูดได้เป็นคำๆ แต่ฟังเข้าใจ ตอนนั้นความรู้สึกของผม มันบอกได้เลยว่า “กรูดูถูกตัวเองมาทั้งชีวิตนี่หว่า” จริงๆแล้วภาษาอังกฤษกับผมไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย เพียงแค่ว่าก่อนหน้านี้ผมไม่เคยมีโอกาสที่จะได้ใช้ครับ ผมเริ่มเรียนรู้เรื่องภาษาอังกฤษเรื่องๆ บวกกับตัวเองที่เป็นคนกล้าพูดกล้าทำอยู่แล้ว จึงไม่ทำให้รู้สึกประหม่าเวลาพูดไม่ว่าจะถูกหรือผิด จนถึงทุกวันนี้ฝรั่งทุกคนที่ผมคุยด้วย คำไหนที่ผมพูดไม่ได้ ไม่เคยมีคนไหนว่าผมเลยครับ กลับตรงกันข้าม เค้าจะอธิบายให้เราฟังครับ ถึงตรงนี้อยากบอกทุกๆคนที่กลัวภาษาอังกฤษว่า มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดครับ พูดผิดหรือถูก พูดไปเถอะครับ ขอให้คุณได้พูด ของพวกนี้มันซึมซับทุกวันครับ ฟังไม่รู้เรื่องผมก็เบรคเลย บอกตรงๆว่าไม่เข้าใจ ให้เค้าอธิบายใหม่เลยครับ ให้วาดรูป ชี้นิ้วให้ดูเลยครับ ไม่ต้องกลัว แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 53 22:33:40 แก้ไขเมื่อ 25 พ.ย. 53 22:32:24 จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 22:29:31

ความคิดเห็นที่ 2 รอฟังต่อค่ะ จากคุณ : แก้มน้อยคอยรัก เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 22:54:54

ความคิดเห็นที่ 3 2. จขกท. ทำงานมาแล้วกี่ บ. เริ่มจาก องค์กรใหญ่ ไปเล็ก หรือ เล็กไปใหญ่ เริ่มทำงาน อย่างที่กล่าวมาตอนต้น ผมได้มีโอกาสเข้าทำงานในโรงแรมห้าดาว ย่านอโศกตั้งแต่เรียนปี 3-4 พอใกล้ๆเรียนจบผมได้ไปรู้จักกับเชฟคนนึง พี่เค้าเป็นหัวหน้าครัวจัดเลี้ยงโรงแรมแห่งหนึ่งย่านถนนวิทยุ เป็นโรงแรมที่กล้าเปิดตัวในเมืองไทยว่า เป็นโรงแรม 6 ดาวแห่งแรกในประเทศไทย นั่นหมายความว่า เป็นที่หมายปองของบรรดาคนทำอาชีพงานโรงแรม ที่อยากเข้าไปทำและได้ค่าตอบแทนสูงๆ (งานโรงแรม นอกเหนือจากเงินเดือนแล้ว จะมีค่าบริการให้อีก อันนี้แล้วแต่โรมแรมว่ามีรายได้เยอะขนาดไหน) และโรงแรมนี้ผมตอบแทนก็เรียกได้ว่าดีมากๆครับ ค่าบริการไม่รวมเงินเดือนเฉลี่ยอยู่ไม่ต่ำกว่า 17,000 บาทต่อเดือน เรียกได้ว่ารายได้ติดอันดับ 1 ใน 3 ที่สูงสุดของโรงแรมในกรุงเทพตลอดครับ ใครล่ะไม่อยากได้ ส่วนเงินเดือนก็พอๆกับโรงแรมทั่วไป คือเริ่มต้นใกล้ๆกับแรงงานขั้นต่ำ เรื่องการศึกษาไม่ต้องพูดถึงครับ อาศัยประสบการณ์และความสามารถเป็นหลัก ตอนนั้นเวลาคุยกับเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันว่าอยู่โรงแรมแห่งนี้ รู้สึกภูมิใจครับ ที่ได้ทำงานอยู่โรงแรมดีๆรายได้สูงๆ แต่ว่าตอนนั้นก็ยังเป็นพนักงานรายวัน ค่าจ้างวันละ 250 บาทอยู่เลยครั่บ และขอบอกว่าบรรจุยากมาก เพราะว่าพนักงานแต่ละคนได้รายได้ดีๆ ซึ่งมีไม่มากนักในกรุงเทพ การลาออกก็ค่อนข้างน้อย การรับพนักงานใหม่จึงน้อยตามไปด้วย ทำอยู่เรื่อยๆจนเรียนจบ และเริ่มสมัครงานโรงแรมอื่นๆด้วย ซึ่งผมเน้นแต่โรงแรมใหญ่ๆ เรียนจบได้ประมาณครึ่งปี ได้เป็นพนักงานชั่วคราวโรงแรมห้าดาวเก่าแก่แห่งหนึ่งย่าน “ราชประสงค์” ที่มีรายได้ค่าบริการดีในระดับติดอันดับต้นๆของโรงแรมในกรุงเทเช่นกัน ทำงานที่นี่รู้สึกได้ว่า ผมไม่ได้การยอมรับอะไรเลยครับ ทำอะไรใหม่ๆเป็นผิดไปหมด ทำอะไรที่ดีกว่า เก่งกว่าพนักงานประจำของเค้าก็ไม่ได้ครับ คือที่นี่ไม่รับอะไรใหม่ๆเลย บางวันต้องแบกของ ขนของทั้งวัน ตอนนั้นเพื่อนๆที่เรียนอยู่รุ่นเดียวกันเริ่มบรรจุโรงแรมต่างๆกันไปหมดแล้ว เหลือผมคนเดียวที่ภูมิใจว่าเก่งมาตลอด แต่กลับได้เป็นแค่พนักงานชั่วคราวเท่านั้น สมัครงาน ไปสัมภาษณ์ 2-3 แห่ง ก็พลาดไปหมด ตอนนั้นรู้สึกแย่กับตัวเองสุดๆเลยครับ แต่ก็ไม่ท้อ จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 23:00:18

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อครับ... ทำงานเงินเดือนประมาณ 7000 บาท ก็อดทนครับ ทำงาน 6 โมงเช้า เลิกบ่าย 3 โมง หลังจากนั้นก็เดินไปทำงานที่โรงแรมเดิมย่านวิทยุ จนถึงเกือบเที่ยงคืน เกือบทุกวันครับ ตั้งใจทำให้คนที่นี่เห็นด้วยว่า ผมตั้งใจมากจริง หลังเลิกงาน ถ้ากลับบ้านไม่ไหว ก็อาศัยนอน 2 โรงแรมนี้ครับ เค้ามีห้องนอนพนักงานให้ มีผ้าขนหนูอาบน้ำ สบู่ พกแปรงสีฟันอย่างเดียวครับ ชุดทำงานมีให้ทุกที่อยู่แล้ว ต่อมามีข่าวว่าจะมีโรงแรมห้าดาวเปิดใหม่ย่านเจริญกรุง ผมเองก็ไม่พลาดที่จะไปสมัครด้วย และที่นี่เองเป็นที่ผมได้บรรจุเป็นพนักงานประจำครั้งแรกในตำแหน่ง Helper หรือผู้ช่วยตำแหน่งล่างสุด แน่นอนทุกคนต้องเริ่มจากตรงนี้ ตอนนั้นดีใจสุดๆเลยครับ และได้บอกพี่ๆที่โรงแรมย่านวิทยุว่าได้งานแล้ว (ลืมบอกไป พี่ๆที่ทำงานที่นี่เป็นกันเองทุกคนมาก) และได้ไปล่ำลาเชฟว่าได้งานใหม่แล้ว แต่ไม่จบแค่นั้นครับ โอกาสมาแล้ว มันไม่ได้มาแค่นั้นครับ บังเอิญว่าตอนนั้นโรงแรมนี้พนักงานที่ครัว Coffee Shop ได้ลาออกคนนึง และเชฟถามว่าผมสนใจมั๊ย แน่นอน ผมไม่ปฏิเสธครับ ตอนนั้นรู้สึกว่าก้าวแรกของเรามาแล้ว กำลังใจมาเพียบเลยครับ เริ่มงานก็ได้ไปอยู่รอบดึก เริ่มงานห้าทุ่ม แต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ ตอนนั้นพนักงานขาดก็จ้างใหม่ไม่ได้ ห้องอาหารเปิด 24 ชั่วโมง วันนึงต้องมี 3 รอบ เช้า บ่าย ดึก ก็เหลือ 2 รอบ คือรอบดึกและรอบเช้าเท่านั้น อย่างที่บอกครับ เริ่มงานห้าทุ่ม กว่างานจะเสร็จก็ 10 โมง ถือว่าโหดพอสมควรครับ แต่ว่ารายได้ดี โอกาสที่จะก้าวหน้าในที่อื่นก็มีสูง เพราะว่าชื่อโรงแรมที่ทำอยู่ค่อนข้างดีครับ คืนหนึ่งเป็นวันหยุดของผม แต่ว่าหัวหน้าขอร้องให้มาช่วยเพราะว่าคนไม่พอจริงๆ ผมก็เต็มใจครับ แต่ว่าตอนเช้าผมต้องไปธุระ ขอกลับบ้านก่อน คืนนั้นเพื่อนที่ทำงานด้วยกันเกิดเป็นไข้ตั้งแต่มาทำงานครับ ผมเลยให้เค้าไปนอน แล้วก็ทำงานทุกอย่างเองทั้งคืน และผมก็กลับบ้านตอน 6 โมงเช้า เพื่อนผมมันก็ไม่สบายอยู่แล้ว มันก็ไม่ไหวเช่นกัน กลับบ้านไปตอน 8 โมง แต่หลังจากนั้น ช่วง Breakfast เป็นวันที่ยุ่งมากๆวันนึง ทำอาหารกันแทบไม่ทัน ผลของการกลับบ้านก่อนผมได้ Warning ใบแรกในชีวิตจากเชฟใหญ่ครับ โทษฐานละทิ้งงานในปฏิบัติหน้าที่ โดยหัวหน้าผมไม่ได้ช่วยอะไรสักนิดเลย หลังจากนั้น เชฟใหญ่ก็เริ่มมองผมไม่ดี ทำอะไรเป็นผิดไปหมดครับ ผ่านไปปีกว่าๆผมเริ่มมองหางานใหม่ เพราะว่าที่นี่ไม่มีต่ำแหน่งให้ก้าวขึ้นไป คือ ไม่มี Supervisor มีแต่ line staff แล้วข้ามไปเป็น Assistant manager เลยครับ อารมณ์ตอนนั้นคิดว่า โอกาสก้าวหน้าที่นี่น้อยมากจริงๆครับ ลองหาที่ทำงานใหม่ดีกว่า เลยหาที่สมัครงานใหม่ ตอนนั้นหรือเมื่อเกือบ 4 ปีที่แล้ว โรงแรมห้าดาวกำลังเปิดใหม่ย่านราชประสงค์ ผมก็ได้ไปสมัครและได้สัมภาษณ์ไว้เช่นกัน สัมภาษณ์กับเฟชฝรั่งถึง 2 คน ตอนนั้นถามตอบรู้เรื่องบ้างแล้วครับ ในใบสมัครงานใส่ต่ำแหน่งสูงกว่าไว้หนึ่งขั้นครับ คือ Demi Chef หรือเท่ากับ Supervisor ครับ และก็เป็นที่ตกใจ หลังสัมภาษณ์กับเชฟชาวฝรั่งเศส เค้ายื่นมือมาจับด้วย พร้อมกับยินดีที่จะรับเราเข้าทำงาน ตอนนั้นงงมากครับว่าได้งานใหม่ แต่ว่าตำแหน่งอะไร เพราะว่าประสบการณ์ค่อนข้างน้อย ได้เป็นถึง Demi Chef เลย (ตอนนั้นอายุ 25) และเชฟหัวหน้าครัวเป็นชาวฟินแลนด์ จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 23:22:02

ความคิดเห็นที่ 5 ต่ออีกครับ กำลังมัน... ทุกคนที่ครัวใหม่ที่นี่ ทุกคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนครับ ช่วงแรกผมโดนเชฟชาวฟินแลนด์คนนี้ด่าทุกวันเลยครับ และทุกเรื่อง แค่เอานิ้วไปเขี่ยขิงหั่นฝอนให้จมลงน้ำ ยังโดนด่าเลยครับ ความมั่นใจจากที่โรงแรมเก่าที่เคยคิดว่าตัวเองทำงานเก่งมาตลอด กลับทำอะไรไม่ได้เลยครับ ทำไปยังไม่ถึงสองเดือนเริ่มท้อครับ เพราะว่าโดนด่าอยู่คนเดียว เพื่อนร่วมงานก็ไม่เข้าใจ ต่างคิดกันว่าเค้าคงไม่ชอบผม ผมจึงเริ่มหางานใหม่อีกครับ และก็ได้งานในตำแหน่งเดิมแต่เงินเดือนมากกว่า ค่าบริการมากกว่า แต่กลับมีจุดเปลี่ยนครับ ระหว่างที่ทุกอย่างกับที่ใหม่ลงตัวหมดแล้ว ตอนนั้นใจไปแล้วด้วยครับ กลับเป็นว่ามีงานรับเสด็จ และเชฟคนนี้ได้เลือกผมแค่คนเดียวที่จะทำอาหารรับเสด็จคู่กับเค้า ถึงตรงนี้ทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้น มั่นใจมากขึ้น และคิดว่าที่ผ่านมาเค้าคงไม่ได้เกลียดเราา แต่คงมีอะไรสักอย่างแน่ๆ และทำให้ผมปฏิเสธงานที่ใหม่ไป ทิ้งเงินเดือนที่มากกว่าไป ลองสู้ ลองอดทนครับ หลังจากนั้น ก็ดีขึ้นเรื่อยๆครับ ผมจะเป็นคนแรกที่เค้าเลือก เป็นคนแรกที่เค้าสอนทุกอย่าง และได้เลื่อนตำแหน่งตอลด 3 ปีที่ทำงานอยู่ที่นี่จาก Demi Chef เป็น Chef de Party ต่อด้วย Junior Sous Chef และตอนนี้ Sous Chef (เทียบเท่ากับ Manager) เค้าสอนให้ผมคิด สอนให้ผมทำ สอนให้ทุ่มเท บางคนแซวว่าเป็นพ่อลูกกันอีกด้วย 5555 จนถึงสุดท้าย ผมกลายเป็นคนที่สามารถทำงานแทนเค้าได้ สามารถรับผิดชอบงานทำอาหารเป็นพันๆคนได้ ด้วยอายุแค่นี้ แน่นอนผมเป็นคนที่มีพื้นฐานในการคำนวนตั้งแต่เด็ก เชฟคนนี้ก็สอนให้ผมคำนวนต่างๆ เช่น งานเลี้ยง 1000 คน ต้องสั่งอาหารเท่าไหร่ การควบคุม Cost สอนการควบคุมคนในครัวเกือบ 30 ชีวิตให้ทำงานร่วมกัน ทุกวันนี้ผมมั่นใจว่า ผมเก่งไม่น้อยไปกว่าเชฟรุ่นเก่าๆเลยครับ จากที่เคยตั้งเป้าไว้ตอนเรียนจบว่า อายุ 30 ต้องได้เป็น Chef de Party หรือเท่ากับ Assistant Manager แต่ว่าตอนอายุ 28 ผมได้เป็น Sous Chef แล้วครับ ถือว่าทะลุเป้ามหาศาลครับ เรียกได้ว่า ในโรงแรมห้าดาว ผมเป็น Sous Chef ที่อายุน้อยที่สุดในขณะนี้ก็ว่าได้ จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 53 23:41:06

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนพูดในกระทู้เก่าไม่คิดว่าคุณ เอเจจะเป็นอาชีพนี้ เนื่องจากชื่อตำแหน่ง แต่ขอแสดงความนับถือครับ อ่านแล้วนึกถึง ratatouille ผมได้รู้ศัพท์ของพวกทำอาชีพนี้จากเรื่องนี้ แล้วก็คำคมคำหนึ่ง คือ Not everyone can become a great artist, but a great artist can come from anywhere จากคุณ : TurnTheLightOn เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 09:34:15

ความคิดเห็นที่ 7 นายแน่มากมั่นใจขนาดนี้ ผมว่าลงทุนเปิดร้านอาหารเองดีกว่า หรือไม่ก็ไปทำงานต่างประเทศเลยขอบอกว่าตลาดแรงงานด้านนี้ทรัพยากรณ์มนุษย์น้อยมาก จากคุณ : backsubport เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 10:56:57

ความคิดเห็นที่ 8 เรียนที่เดียวกับผมเลย แต่ผมพึ่งปี 1 จะมีโอกาสอย่าง จขกท มั่งไหมเนี่ย จากคุณ : ศูนย์ให้ยืมควง เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:39:15

ความคิดเห็นที่ 9 เราก็คิดว่า เปิดร้านไปเลย ก็น่าจะดีนะค่ะ ^^ จากคุณ : onearth เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:41:52

ความคิดเห็นที่ 10 ขออภัยที่ขัดแย้งนะครับ ถ้าเป็น Sous chef ที่อายุน้อยที่สุด ในโรงแรมระดับ ห้าดาว แถวราชประสงค์ ได้เป็นผู้ช่วย งานเลี้ยงรับเสด็จ ผมว่าไม่น่าจะยากนะครับในการสมัครงาน ต่างๆ หรือเป็นถึงขั้น executive ( Directer ) เพราะต้องมีชื่อเสียงกระฉ่อนในสายงานนี้ และ ต้องลงหนังสือหรือมี reference อะไรบ้าง และกำลัง งง ว่า ยังไงกันแน่ครับ senior manager เทียบเท่ากับอะไรในสายงานนี้ executive ( Directer )เทียบเท่าตำแหน่งไหนในสายงานนี้ ขอโทษด้วยครับที่เห็นต่าง แต่กำลังอ่านแล้วรู้สึกขัดเเย้งกันเองนะครับ แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 53 14:01:24 จากคุณ : nutkung0124 เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:42:47

ความคิดเห็นที่ 11 ^ l l l ชื่อเสียง ครับ ไม่ใช่ชื่อเสีย ^ ^" ขำๆ ครับ จากคุณ : TurnTheLightOn เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 12:56:36

ความคิดเห็นที่ 12 เออ อ่านแล้วได้ความรู้อีกด้านที่ไม่เคยรู้เหมือนกันค่ะ สนุกดีนะ แอบคาดไม่ถึงว่าจะเป็นอาชีพเชฟน่ะค่ะ จากคุณ : pompoko เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 13:10:54

ความคิดเห็นที่ 13 เดี๋ยวว่างจะมาต่อให้นะครับ ขอตอบคำถามบางข้อก่อน senior manager ที่ผมหมายถึงคือ senior Sous Chef หรือ Chef de cuisine ระดับขั้นของสายงาน Chef ดังนี้ครับ Commis 3 หรือ Helper หรือ Appentis Commis 2 Commis 1 ทั้งหมดนี้คือ Line Staff Demi Chef เท่ากับ Supervisor Ched de Party เท่ากับ Assistant Manager Sous Chef เท่ากับ Manager Executive Sous Chef เท่ากับ Assistant Director และ Executive Chef เท่ากับ Director และก็มีต่ำแหน่งย่อยๆ ทีเติม Junior Senior เข้าไปอีกครับ.... ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมไม่เปิดร้านเอง เหตุผมสั้นๆ ง่ายๆครับ ยังไม่มีทุน ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 13:22:02

ความคิดเห็นที่ 14 3. มีวิธีการทำงานงานอย่างไงเพื่อทำให้คนรอบข้างมั่นใจ และ ไม่มั่นไส้ ข้อนี้ผมคิดว่ามันน่าจะออกมาจากตังของแต่ละคนมากกว่านะครับ อย่างเชฟคนเก่าผมดุมาก ช่วงแรกๆ เคยด่าผมซะน้ำตาไหลมาแล้ว ไล่ออกจากครัวระหว่างทำงาน 3 ครั้ง เคยโดนไล่ไปเป็นพนักงานล้างจานก็เคยโดนมาแล้ว ผมก็ไม่เคยท้อ แต่วันที่เค้าบอกกับทุกคนในแผนกว่าเค้าต้องไปแล้ว ร้องไห้กันหลายคนเลยครับ(แต่ผมไม่ร้องเพราะว่ารู้เรื่องมาก่อน) ถึงจะดุและโหดมาก แต่ลูกน้องก็รักครับ ผมเองก็เช่นกัน ติดนิสัยดุดันมาจากเค้าด้วยมั๊ง จนทำให้ทุกวันนี้เป็นคนที่ด่าลูกน้องเก่งมาก ทำผิดด่าตลอดครับ แต่หลังเลิกงานก็มาคุยกันว่าจะแก้ไขยังไง ส่วนที่ทำให้ทุกคนมั่นใจว่าผมสามารถทำได้ ก็เริ่มมาจากผมเป็นคนที่รู้ทุกเรื่องในครัวแห่งนี้ก็ว่าได้ จนเชฟเรียกผมว่า Mr.Google เค้าอยากได้อะไร จะต้องมาใช้หรือให้ผมหาตลอดครับ แล้วยังมาพูดอีกว่า อยากได้อะไรบอก Mr.Google เดี๋ยวเค้าจัดให้ อยากรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนก็ถาม Mr.Google ตรงนี้เป็นนิสัยส่วนตัวของผมเองครับที่ชอบสังเกตุ ทดลอง และจดจำหลายๆอย่าง เช่น มีถ้วยอยู่ 4 แบบ วันแรกๆ ผมก็จะเอาน้ำเปล่าใส่ แล้วก็เทจากใบที่ 1 สู่ใบที่ 2 เพื่อดูว่าปริมาณมากน้อย หรือเท่ากันรึเปล่า ตู้เย็น ของใช้ขนาดเท่าไหร่ วันแรก ผมเอาตลับเมตรไปวัด เอาตราชั่งไปชั่งเลยครับ เนื้อสัตว์ราคาเท่าไหร่ ผมก็ต้องรู้ และอะไรที่เก็บไว้ในสโตร์หรือในตู้เย็น ผมจะจำได้ตลอดครับ วันที่หยุดงาน ต้องมีคนโทรมาถามเกือบตลอดว่าเก็บอะไรไว้ตรงไหน ผมนอนอยู่บ้านครับ ของผมก็ไม่ได้เป็นคนเก็บ แต่เจือกรู้ซะงั้น เหตุนี้เองที่ทำให้ทีมในครัวมั่นใจในตัวผมส่วนหนึ่ง ส่วนต่างแผนก เวลาไปประชุม ผมก็สามารถตอบคำถามได้ทันทีครับไม่มีอ้ำอึ้ง แต่ผมก้มีข้อเสีย คือ่วา ผมไม่ชอบจด เวลาที่มีปัญาเกี่ยวกับเรื่องงาน แขกมาเกิน มาเพิ่ม ผมก็สามารถจัดการและวางแผนให้กับน้องๆเองครับ อะไรที่ดัดแปลงมาใช้ได้ ผมก็ดัดแปลงทุกอย่างครับ ส่วนเรื่องที่ว่า ไม่มีคนหมั่นไส้เหรอ ก็มีบ้างเล็กๆครับ แต่ว่าไม่แรงเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ทุกคนจะเป็นมิตรกับผมครับ เพราะว่าผมให้ความช่วยเหลือทุกคน ทุกแผนก เพราะผมถือว่า ผมทำงานบริการ สุดท้ายการขอความช่วยเหลือก็ต้องไปถึงผู้รับบริการครับ จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 13:52:16

ความคิดเห็นที่ 15 ถึงตอนนี้หลังจากที่ผมได้ตั้งกระทู้ถามเมื่อครั้งที่แล้วทำให้ผมตัดสินใจตกลง รับต่ำแหน่ง Senior Sous Chef ที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งแถวภาคใต้เรียบร้อยแล้วครับ โดยเป็นโรงแรมจากต่างประเทศมีหลายสาขาในประเทศไทย โดยที่ก่อนหน้านี้ ผมสมัครงานตำแหน่ง Executive Sous Chef ไว้ทุกที่ครับ แต่ทุกแห่งอยากรับผมเข้าทำงานตำแหน่ง Senior Sous Chef หรือว่า Chef de Cuisine ทุกที่ให้เหตุผลเดียวกันว่า อายุยังน้อย มาตำแหน่งนี้ก่อนได้มั๊ย แล้วค่อยมาดูกันทีหลัง แต่ด้วยความมั่นใจเกินตัว ผมเลยหงุดหงิดนิดนึง จนเกิดมาเป็นคำถามที่ได้ถามไปครับ และคำตอบจากหลายๆคน ทำให้ผมรู้สึกได้ว่า บางครั้งผมก็มั่นใจมากเกินไป และควรยอมรับความจริงซะที ตั้งใจไว้แล้วว่า วันนี้จะเป็นวันเผด็จศึกครับ จะเข้าไปบอกเจ้านายซะที่ว่าถึงเวลาของผมแล้วที่จะต้องก้าวออกไปเจออะไรใหม่ๆบ้าง อยากพัฒนาตัวเองไปอีกขั้น และส่วนตัวผมเอง.... จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 14:01:28

ความคิดเห็นที่ 16 ศิษย์เก่า อัสสัมฯศรีราชา เหมือนกันเลยครับ เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนครับ จากคุณ : liverboy เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 14:23:21

ความคิดเห็นที่ 17 ยอดเยี่ยมครับ อยากลองชิมอาหารฝีมือคุณเอเจจัง แต่คุณเอเจอยู่โรงแรมห้าดาวทั้งนั้น คงไม่มีปัญญาครับ แฮะแฮะ จากคุณ : เห่าไฟใจสยิว เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 15:04:47

ความคิดเห็นที่ 18 เก่งจังครับ จากคุณ : kloyman เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 17:19:21

ความคิดเห็นที่ 19 เก่งมากค่ะ ตอนเด็กเคยอยากเป็นเชฟมากๆ คิดง่ายๆ ว่า ชอบกินเลยอยากเป็น พอโตมาความคิดเริ่มเปลี่ยน เหลือแค่อาจจะไปเทคคอร์สสักอย่างพอค่ะ ไว้เป็นเสน่ห์ปลายจวักให้ว่าที่สามีหลง 55555 จากคุณ : ~Northlady~ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 19:31:53

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณมากๆครับ  ตามมาอ่านจากกระทู้เดิมครับ^^ จากคุณ : nOngOngZ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 19:49:41

ความคิดเห็นที่ 21 ดีครับ เป็นอาชีพทีมไม่อดอยากปากแห้ง เพราะทำอาหารเก่ง อิอิ จากคุณ : ิLTF เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 21:36:39 A:124.122.14.55 X: TicketID:274987

ความคิดเห็นที่ 22 เก่งจังเลยค่ะ สู้ ๆ นะค่ะ จากคุณ : onearth (onearth) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 21:56:12

ความคิดเห็นที่ 23 อยากชิมเหมือนกันค่าาา จากคุณ : สวนเด็ก (สวนเด็ก) เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 22:17:01

ความคิดเห็นที่ 24 สรุป ในแบบฉบับของผมเอง คิดว่าได้ดังนี้ครับ ผมพึ้นฐานการเรียนค่อนข้างแย่ แถมไม่เคยสนใจอีกต่างหาก แต่ว่าผมเองค้นพบตัวเองตั้งแต่เด็กแล้วครับว่าชอบทำอะไร และต่อมาก็ศึกษาต่อด้านนั้น พอเวลาเรียนในสิ่งที่ถนัดแล้วทำให้รู้สึกว่าสนุกกับมันครับ การทำงานช่วงระหว่างเรียน เป็นสิ่งหนึ่งที่มอบความรู้และความสามารถให้ผมได้มากเลยทีเดียว แม้ว่าบางแห่งอาจเป็นร้านอาหารเล็กๆ แต่ว่ามันก็มีบางอย่างที่ผมเก็บมาใช้จนถึงทุกวันนี้ พอก้าวเข้ามาสู้การทำงานอย่างจริงๆจัง ความทุ่มเท ที่ผมเน้นเป็นหลักครับ ในเมื่อทำงานในสิ่งที่ตัวเองชอบ รัก และถนัดแล้ว งานจะเหมือนไม่ใช่งานอีกต่อไปครับ แต่จริงๆแล้วอาชีพนี้เป็นอาชีพที่ต้องใช้ความอดทนสูงอย่างมากทีเดียว ทำงานทั้งวันไม่ได้นั่งแม้แต่น้อยครับ อยู่กับความร้อนทั้งวัน ไหนจะปะทะอารมณ์กับแผนกอื่นๆ หรือต้องคอยบริการลูกค้าอีก ข้อต่อมา ความรู้ในสายงานครับ อันนี้เป็นนิสัยส่วนตัวที่อยากรู้เรื่องอะไร ต้องรู้ให้ได้มากที่สุด หนังสือผมหามาอ่านเรื่อยๆครับ อาหารไหนแปลกๆ ผมต้องชิม อยากทำอะไรเป็น ต้องลองครับ เพราะผมคิดเสมอว่า “ประสบการ์ไม่มีขาย อยากได้ต้องเอาตัวลงไปคลุก” (เครดิตจากหนังสือชื่อ a day story ของคุณ วงศ์ทนง ชัยณรค์สิงห์ ผุ้ก่อตั้งหนังสือ A Day ครับ หนังสือเล่มนี้ผมอ่านแล้วเกิดแรงบันดาลใจมากครับ) ถึงทุกวันนี้ผมทำอาหารได้หลากหลายชนิดจากเกือบทั่วทุกมุมโลกครับ เป็นผลมาจากที่ผมทำงานอยู่ในครัวจัดเลี้ยงซึ่งจะมีเมนูแปลกๆมาให้ทำบ่อย เช่น มีงานของสถานฑูต นู้น นี้ นั้น ก็ต้องทำอาหารชาติของเค้าครับ ทำเป็นแล้วก็เก็บความรู้ไว้ใช้ในวันต่อไปได้อีกเยอะ จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 22:20:07

ความคิดเห็นที่ 25 ความช่างสังเกตุ อย่างที่เคยกล่าวมาผมชั่งตวงวัด อะไรทุกๆอย่างที่ต้องใช้ครับ และชอบคอยดูคนอื่นๆทำงาน ไม่ว่าจะเป็นลูกน้อง หรือกว่าเพื่อนร่วมงาน หัวหน้างาน เก็บทุกเม็ดเอามาใช้ครับ ความเป็นคนช่างกล้า กล้าคิด กล้าทำ อย่างไม่กลัวผิดพลาด ก็เป็นอีกส่วนหนึ่งของผมทุกวันนี้ ยกตัวอย่างง่ายๆเลย วันแรกๆที่ผมต้องสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษ ผมไม่เคยรู้สึกประหม่าเลยแม้แต่น้อย คิดอย่างเดียวว่าพูดๆออกไปเหอะ ดีกว่าไม่รู้เรื่อง และกล้าที่จะออกความคิดใหม่ๆ และลงมือปฏิบัติให้มีผลออกมา สำเร็จหรือไม่ อันนั้นไม่ใช่ประเด็นผมครับ ประเด็นของผมคือ ต้องได้ลองทำ ความทุ่มเท ผมทำงานมากกว่าคนอื่นๆในครัวเกือบทุกวันครับ งานไหนที่ได้รับมอบหมายแล้วต้องทำให้ได้ ถ้าไม่ได้จะรู้สึกแย่มากจริงๆครับ และผมก็ไม่เคยอยู่ว่างๆหรือว่าอยู่เฉยๆครับ ผมต้องหาอะไรทำอยู่ตลอด อย่างน้อยขอให้ได้จัดระเบียบในตู้เย็นก็ยังดี อะไรที่ไม่ใช่งานของเรา แต่ถ้าทำได้ ทำไปเถอะครับ ทุกอย่างมันมีประโยชน์อย่างมาก ผมคิดอยู่เสมอว่า ถ้าผมอยากเป็นเชฟ การทำอาหารอยู่หน้ากระทะอย่างเดียวไม่เกิดประโยชน์แน่ๆ เพราะยิ่งก้าวขึ้นสูงเท่าไหร่โอกาสที่จะทำอาหารเองก็น้อยลง แต่เรื่องของการพัฒนา วางแผนและควบคุมจะมากขึ้นครับ เพราะฉะนั้นความรู้ต่างๆ ทั้งเรื่องการวางแผน งานเอกสาร การพัฒนาต่างๆ ผมเหมาหมดในตอนนี้ครับ เพราะ “เชฟ” คือผู้บริหาร คือคนที่ต้องวางแผน แก้ไขปัญหา ให้พนักงานในครัวทุกๆคนครับ เพราะผมเห็นเชฟรุ่นเก่าๆหลายคนมาก ที่เน้นแต่ทำอาหารอย่างเดียว แก้ไขปัญหาอะไรไม่ค่อยเป็น วางแผนไม่ค่อยได้ ผมมองตรงนี้ว่า เป็นจุดอ่อนของคนทำงานอาชีพนี้ครับ วันหนึ่งมีพี่รู้จักแบบไม่สนิทกันเลย เอาหนังสือชื่อ “พลิกชีวิต จากหายนะสู่ความสำเร็จ” ของคุณ “สมคิด ลวางกูร” อ่านแล้วบอกตามตรง แรงบันดาลใจเกิดแบบมหาศาลมากครับ อ่านแล้วหลายๆอย่างผมย้อนกลับมาดูตัวเองได้หมดเลยครับ ผมอยากบอกอย่างไม่เกรงใจเลยว่า ครึ่งทางก่อนที่พี่เค้าจะประสบความสำเร็จ เป็นสิ่งที่ผมเคยทำหรือกำลังทำอยู่เหมือนเค้าตอนนั้นเลยครับ ผมยืนยันว่าทุกตัวหนังสือเล่มนี้สามารถนำมาใช้ได้ในชีวิตจริงครับ คนๆนี้เป็นคนที่ผมอยากคุยกับเค้ามากที่สุดในชีวิตเลย จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 22:30:46

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านตั้งแต่เมื่อวานจนหลับไปก่อน วันนี้มาอ่านต่อค่ะ ยินดีกับคุณเอเจด้วยจริง ๆ ที่ค้นหาตัวเองเจอว่าสิ่งที่รักที่ชอบคืออะไร อ่านชีวิตคุณแล้วนึกถึงคำพูดของอาจารย์สมัยเรียน ท่านบอกไว้ว่า ถ้าได้ทำงานในสิ่งที่เรารักแปลว่าคุณจะไม่ต้องทำงานไปอีกเลยตลอดชีวิต (หมายถึงเราไม่ต้องจำใจทำงานให้มันแค่ผ่านไปวัน ๆ แต่เราจะรู้สึกสนุกจนรู้สึกเหมือนเป็นส่วนนึงของชีวิต) ส่วนเรื่องทักษะการบริหารกับอาชีพเชฟ ก็นึกถึงเชฟแรมซี่ ใน Hell's Kitchen เลยค่ะ อาชีพเชฟไม่ใช่แค่การทำอาหารอร่อย แต่ต้องมีทักษะการบริหาร วางแผน คุมทีมด้วย เพราะถ้ามีแขก 100 คน ต่อให้คุณฝีมือดีแค่ไหน คุณคงไม่สามารถทำอาหารทั้งร้อยจานได้คนเดียวแน่ ถ้าคุณเอเจคิดว่าคุณคือเชฟอายุน้อยมือต้น ๆ ของประเทศ เวลาในการสั่งสมประสบการณ์ยังมีอีกเยอะค่ะ จะรอคอยวันที่คุณไปไกลระดับนานาชาตินะคะ คิดว่าไม่ไกลเกินเอื้อมแน่ ๆ จากคุณ : แก้มน้อยคอยรัก เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 53 23:09:42

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านไปก็นึกภาพพี่เคนจากสูตรสเน่หาตามไป อิอิ เกี่ยวมั๊ยเนี่ย จากคุณ : Oh!_Bo_BaBy เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 05:40:18

ความคิดเห็นที่ 28 ทุกวงการมี Rookie ครับ อย่างคุณเจ้าของกระทู้ก็นับเป็น rookie ฝีมือดีประจำวงการ แต่ต่อจากนี้ไป คุณจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งหน้าใหม่ไฟแรง พัฒนาตัวได้รวดเร็วแล้ว แต่การวางตัวเป็นหัวหน้าที่ดี มีลูกน้องนับถือ สร้างชื่อเสียงจากประสบการณ์ที่สั่งสมมา จะเป็นหน้าที่ใหม่ของคุณครับ จากคุณ : Jiang wei เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 07:34:55

ความคิดเห็นที่ 29 โรงแรมเปิดใหม่ย่านเจริญกรุง นี่อยู่ฝั่งธนรึเปล่าครับ พอเข้าใจอาชีพนี้นะครับ แต่เห็นกว่าจะได้ไต่เต้า ลำบากรากเลือด ทำงานกลับบ้านเที่ยงคืน แต่จะว่าไปอาชีพนี้ก็เข้าใจเลยแหล่ะ ว่างานหนัก เหนื่อย ไม่ได้พัก ต้องอาศัยโชคไม่น้อย พี่สาวผมก็ตอนแรกก็ไต่เต้าจากลูกจ้างชั่วคราว ทำงานไม่เห็นอนาคต ไม่มีวันได้บรรจุ ไม่ได้ตำแหน่ง แต่เมื่อมีโอกาส ได้เจอหัวหน้าที่ดี ส่งเสริมสนับสนุนให้มีโอกาสได้ทำครัวเย็น ได้มีโอกาสร่วมเป็นตัวแทนประเทศไทย ในทีัมไปแข่ง   MLA Black Box Culinary (ไปสองปีติดแหน่ะ เหอๆ) โรงแรมถึงได้เห็นค่า ยอมบรรจุเป็นพนักงานประจำ ตอนนี้ก็ได้เป็น   Chef de Partie แค่อายุ 28 แต่กว่าจะฝ่าฟันมาได้ เบื้องหลังผมก็เห็นพี่สาวผม โดนทั้งลูกจ้างโรงแรมกลั่นแกล้ง ดูถูก คนไม่ยอมรับ แกล้งเอานํ้าร้อนล้างจานหกใส่มือ เจอเชฟฝรั่งงี่เง่าโมโหแล้วอาละวาด ปาดหม้อใส่้ ไหนจะพลาดโดนมีดบาด (มีดเชฟ คมกริบ)... แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 53 09:05:51 จากคุณ : อีกด้านหนึ่งของดวงจันทร์ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 09:04:44

ความคิดเห็นที่ 30 อยู่ในธุรกิจเดียวกันครับ อายุใกล้ๆกัน ตำแหน่งใกล้ๆกัน แต่คนละสายงาน ตอนนี้กำลังตัดสินใจว่าจะไปเป็น Director ที่ใหม่ดี แต่เงินเดือนเท่าเดิม แล้วต้องไปฟันฝ่ากับขนาดธุรกิจที่ใหญ่ขึ้น Transactions มากขึ้น ลูกน้องมากขึ้น องค์กรเก่าแก่ วัฒนธรรมแข็งปั๋ง หรือจะอยู่ที่เดิม ตำแหน่งเดิมเป็น Sr. Manager แล้วรอเก็บเลเวลกับไอเท็มส์มากขึ้น เข้าใจ จขกท มากๆครับ จากคุณ : tanoy_delphi เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 10:07:30

ความคิดเห็นที่ 31 สุดยอดครับ ชอบ ชอบประสบการณ์แบบนี้ มันแลกมาด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างครับ จากคุณ : mix_more เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 13:51:34

ความคิดเห็นที่ 32 อ๊ะ รุ่นพี่ รร เดียวกัน ชาบู จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 13:53:37

ความคิดเห็นที่ 33 ผมว่า นะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE เพื่อให้กระทู้จะได้อยู่กันนานๆ ก็ดีนะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 15:31:24

ความคิดเห็นที่ 34 เท่าที่อ่านสำนวนของเจ้าของกระทู้ คิดว่าเป็นคุณเป็นคนเก่ง และมีความมั่นใจครับ .. แต่เท่าที่อ่านดูผมว่าคุณเป็นคนแข็งไปนิดนึง แต่บางทีการที่จะให้ผู้ใหญ่รัก ต้องมีความอ่อนน้อม ถ่อมตัว .. เอาใจช่วยครับ ขอให้ได้อย่างที่คาดหวังไว้ไว ๆ จากคุณ : Mun Thow เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 20:10:47

ความคิดเห็นที่ 35 สุดยอดของชีวิตเลยอ่ะ!!น้องเอเจ vote + gitft จากใจไปเลยคร้า จากคุณ : sa_bkk เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 22:52:24

ความคิดเห็นที่ 36 เอาใจช่วยนะคะ ยินดีๆๆๆๆๆขอให้ประสบความสำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้ค่ะ จากคุณ : PoUpeE เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 22:59:15

ความคิดเห็นที่ 37 ไม่เป็นไร ตรงๆแบบนี้ทำงานกับฝรั่งรอดครับ เขาดูว่าคุณแน่จริงหรือไม่ ทองแท้หรือทองม้วน แต่ถ้ามาทำงานกับคนไทย ท่าจะรอดยาก เพราะคุณเป็นคนรั้น(เดาเอาล้วนๆจาที่คุณบอกลักษณะมา) คนไทยชอบอ่อนน้อม เชื่อฟัง ห้ามรั้น เชื่อผู้อาวุโสไว้ก่อน(ใช่หรือไม่ใช่ ต้องฟังไว้ก่อนครับ เถียงเขาอาจจะดับได้) จากคุณ : นายสมองเทียม เขียนเมื่อ : 28 พ.ย. 53 04:28:31

ความคิดเห็นที่ 38 ^ เห็นเหมือนกันเลยค่ะ ว่าคุณเอเจน่าจะไปรุ่งกับการทำงานกับฝรั่งนะคะ อ่านเรื่องของคุณเอเจแล้วทำให้เรานึกถึงการ์ตูนเกี่ยวกับเชฟเรื่องนี้เลยค่ะ 555+ ชีวิตจริงคุณเอเจโหดแบบพระเอกในเรื่องนี้มั้ยคะ ? แต่เราชอบบุคลิกของคุณเอเจนะคะ คิดว่ามีความเด็ดขาดและมั่นใจดีค่ะ โดยปกติ ถ้าคนเรามีดีแล้วก็มั่นใจในความแน่ของตัวเองด้วย (แต่ต้องมีดีจริง ๆ นะคะ) เราคิดว่าคน ๆ นั้นจะเป็นเจ้าคนนายคนได้ค่ะ จากคุณ : Zhang ANQI เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 02:39:40

ความคิดเห็นที่ 39 อ่านแล้วคิดถึง hell's kitchen จากคุณ : คนห่างบ้าน (คนห่างบ้าน) เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 09:11:40

ความคิดเห็นที่ 40 ขอบคุณทุกท่านทีออกความคิดเห็น และให้กำลังใจนะครับ จริงๆแล้วผมก็เป็นคนที่แข็งบ้างในบางครั้ง แต่ว่ากับผู้ใหญ่ผมก็ฟังนะครับ ถ้าเรื่องอะไรที่มันขัดใจผมจริงๆผมก็ทำตามคำสั่งก่อน หลังจบงานผม็จะถามตรงๆเลยครับว่าเหตุผลคืออะไร เพราะว่าผมต้องการเหตุผลในการพัฒนาต่อไปครับ ตรงนี้ส่วนใหญ่ก็ได้รับคำตอบที่ดี และหลายครั้งก็ได้อะไรดีๆต่อท้ายมาด้วยอีกครับ ปล.... ชลบุรี FC แชมป์ FA Cup ว้อยยยยยยยย!!!! จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 53 13:05:28

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณ คุณ เอเจ ที่มาแชร์ประสบการ์ณเกี่ยวกับอาชีพด้านนี้นะคะ ทำงานสายเดียวกันเลยค่ะ บางครั้งก็ท้อบ้างอะไรบ้าง แต่ก็ต้องอดทนฝ่าฟันปัญหา แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดี คุณ เอเจ เก่งอย่างนี้ อนาคต executive chef คงอยู่แค่เอื้อมแน่ๆค่ะ จากคุณ : I 'm rock เขียนเมื่อ : 2 ธ.ค. 53 18:01:05

ความคิดเห็นที่ 42 อยากเป็นเชฟเหมือนกันค่ะ ชอบทำอาหาร ตอนนี้เก็บเงินเรียนก่อน จากคุณ : ชมชูภูละ เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 53 21:32:57

ความคิดเห็นที่ 43 "ทำสิ่งที่รัก ยังไงก็รุ่ง" จริงๆ เห็นมาหลายคนแล้ว แต่ตอนนี้ตัวเองชอบอะไรยังไม่รู้เลย เศร้าๆ จากคุณ : ยูสึยุ เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 53 23:08:39