PANTIP.COM : B10203753 ท่านก้าวพ้นจากการเป็นลูกจ้างได้อย่างไร มีแรงบันดาลใจหรือจุดเปลี่ยนอย่างไร ? [SME]

ความคิดเห็นที่ 10

มีสาเหตุหลายประการ ช่วงนั้น ประมาณปี 2536 ซึ่งเศรษฐกิจรุ่งเรืองมาก (มีสะดุดไปเล็กน้อยช่วงพฤษภา 35 จากเหตุความวุ่นวาย แต่ก็กลับมาได้)

1. ในบริษัทเดิมผม พนักงานระดับหัวหน้าเซลผู้ชายท่านนึงในบริษัท ขัดแย้งกับ MD ที่เป็นผู้หญิง ซึ่งผู้หญิงคนนี้ เคยนั่งระดับเดียวกับหัวหน้าเซลผู้ชายคนนี้

ผลก็คือ หัวหน้าเซลผู้ชายคนนี้ โดนย้ายไปนั่งเฝ้าห้องประชุม เพื่อบีบให้ลาออก

ผมถามตัวเองว่า ถ้าเราโดนทำแบบนั้นบ้าง ตอนอายุ 25 ปี คงหางานได้ไม่ยาก แต่ถ้าโดนทำแบบนั้นตอนอายุ 40 ปี 50 ปี บ้าง จะทำไง

ต่อมา MD ผู้หญิงท่านนั้น ก็โดนปลดด้วยผลงานการบริหารอย่างยุ่งเหยิงของเธอนั่นแหละ ยิ่งทำให้ผมสะท้อนใจ ถึงความไม่แน่นอนในชีวิตการเป็นลูกจ้างมากขึ้นไปอีก

2. ผมมีรุ่นพี่วิศวะคนนึงในอีกแผนก มีรถส่วนตัวคันเล็กๆ ผมเองตอนนั้น ยังไม่มีรถส่วนตัวของตนเอง วันนึงผมไปสยามสแควร์ มีปิดลานจอดรถ แล้วเปิดเป็นแผง ให้ขายของกัน ผมเห็นรถคันนึง เข้ามาเปิดแผงขายเสื้อผ้า เป็นรถยนต์ BMW สีเขียวแก่ ผมนึกเทียบดูกับรถของรุ่นพี่ผม กับรถของพ่อค้า อายุอานามไล่เรี่ยกัน

ผมนึกในใจว่า เส้นทางการเป็นลูกจ้าง ให้ได้เท่าที่เราเห็นรุ่นพี่เรา ที่เดินเส้นทางนี้มาก่อนหน้าเรานั่นแหละ

3. ผมมีความต้องการเป็นผู้ประกอบการอย่างมาก (ซึ่งถือว่าผิดวิสัยคนในยุคนั้น เพราะในช่วงปี 2536 เศรษฐกิจดี คนเป็นลูกจ้างเงินเดือนดีมาก การเลิกจ้าง การลดเงินเดือนแทบไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์ แนวคิดในการอยากเป็นผู้ประกอบการเพิ่งมามีมากขึ้น หลังปี 2540 ที่มีการเลิกจ้างงาน มีการลดเงินเดือน และความผันผวนไม่แน่นอน นั่นเอง)

ก็พยายามศึกษาหาความรู้ อ่านประวัติผู้ประกอบการ นักธุรกิจย่อยๆมากมาย มีหนังสือ magazine ฝรั่งเล่มนึง ชื่อหัวหนังสือว่า Entrepreneur มี 2 ประโยค สะดุดใจผมมาก

ประโยคแรกเขาบอกว่า It's too risk, not to take risk.

แปลเป็นไทยว่า มันเสี่ยงเกินไปที่จะไม่เสี่ยง

ผู้คนมากมาย คิดว่าการเป็นลูกจ้างนั้น คือความมั่นคง ไม่เสี่ยง การเป็นเจ้าของกิจการนั้นเสี่ยง

แต่จากกรณีของ หัวหน้าเซลในบริษัทเก่าของผมนั้น สอนใจผมได้ว่า

มันเสี่ยงเกินไปที่จะไม่เสี่ยง

เราจะเสี่ยงตอนอายุ 25 ปี ตอนที่ยังมีแรง ยังมีไฟ เสี่ยงโดยที่เราต้องการทำตามความฝันของเรา

หรือเราจะไปเสี่ยงตอนอายุ 40 ปี ตอนโดนปลดจากงานเพราะหัวหน้าไม่ชอบหน้าอย่างนั้นเหรอ ? ตอนนั้น ไม่หมดไฟ หมดแรงไปแล้วเหรอ

เราเสี่ยงตอนอายุ 25 ปี ล้มแล้ว เรายังมีแรงลุก เราไปเสี่ยงตอนเราอายุ 40 ปี เราล้ม จะลุกไหวไหมเนี่ย

เราเสี่ยงตอนเรายังไม่มีลูกมีเมีย ไม่มีภาระผ่อนบ้าน ยังดีกว่าไปเสี่ยงตอนมีลูกมีเมีย มีภาระผ่อนบ้าน เต็มหลัง

ดังนั้น การไม่เสี่ยง ด้วยการก้มหน้าก้มตาทำงานเป็นลูกจ้างตั้งแต่อายุน้อยๆ โดยไม่คิดขยับขยายไปทำอย่างอื่น และปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปจนเราแก่ตัวนั้น นั่นคือความเสี่ยงอย่างมหาศาลโดยแท้

มันเสี่ยง เกินไป ที่จะไม่เสี่ยง

ประโยคที่สอง เขาบอกประมาณว่า ถ้าต้องการไปเชียงใหม่ คุณก็ต้องก้าวเท้าออกจากกรุงเทพฯก่อน ถ้าคุณไม่ก้าวขาออกจากจุดสตาร์ท จะไปถึงเส้นชัยได้อย่างไร

ประโยคนี้ ทำเอาผมอึ้ง เพราะมันเป็นประโยค ซื่อๆ เรียบง่าย ฟังดูตลกแบบกำปั้นทุบดิน

แต่ผมมานึกๆเอา มันจริงแท้แน่นอน ไม่ก้าวขาออกจากความเป็นลูกจ้าง แล้วจะหวังเป็นเจ้าของธุรกิจไปด้วยเนี่ย มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายนัก
แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 54 20:27:38

จากคุณ : ป้อม (Bgate)

เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 20:24:20