ความคิดเห็นที่ 1 ตอนนี้ ผมอายุสามสิบกลางๆ ขอเล่าย้อนไปหน่อย ในวัยเด็ก ครอบครัว มีฐานะ ครับ ฐานะยากจน ไม่ถึงกับยากเข็ญ แต่พ่อแม่จบ ปอสี่ ทำงานรับจ้างทั่วไปแค่พอเลี้ยงชีพ การศึกษาขั้นต้น ประถมโรงเรียนวัด กินข้าวฟรี มีเพื่อนเป็นเด็กวัด มัธยม โรงเรียนรัฐค่าเทอมฟรี มีทุนแจก การศึกษาเริ่มต้นของพื้นฐานอาชีพ เรียนช่างกล ครับ ปวช แล้วก็ ปวส เพราะว่า ตามประสา จบมอสาม โรงเรียนรัฐบาล เกเรเก ตุง อยากไว้ผมยาวๆ ก็ต้องเรียนสายอาชีพ แต่ก็เป็นวิทยาลัยเทคนิค เพราะค่าเทอมถูก ยังดีที่สอบเข้าได้ มีโอกาสแทรกตัวเข้าไปรับโอกาสการศึกษาราคา ที่ครอบครัวส่งเรียนได้ ตอนเรียนสายอาชีพก็พวกมากลากไป เด็กช่างกล เรียนเป็นงานอดิเรก เที่ยวเล่น ตีหัวหมา ด่าแม่เจ็กไปตามเรื่อง กินเหล้าเฮฮา กับเพื่อนฝูงไป ชีวิตหมดไป วันๆ แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 03:31:58 จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 23:12:08

ความคิดเห็นที่ 2 ใครอ่าน กระทู้อย่าเพิ่งว่านะครับ ว่าผมเพ้อต้มยำกุ้ง.... เพราะเมื่อ วานก็เพิ่งตั้งกระทู้ไป...แต่อยากแชร์ บางมุม ของตัวเองน่ะครับ มาเข้าเรื่องเข้าราวตอนเรียนปริญญาตรี ตอนแรกจะไม่เรียนต่อ หลังจบปวส เพราะ ไม่มีเงินจะเรียน กะว่าจะทำงาน ตามเพื่อนบางคน ที่จบสายอาชีพ ก็เข้าสู่ตลาดงาน โรงงาน ลูกจ้าง ช่าง อะไรก็ว่ากันไป แต่พอเอาเข้าจริง ด้วยความที่ สนุกอุตลุต มาตลอดตอนเรียน เหมือน ไม่พร้อมเลยที่จะหางานทำในตอนนั้น จนในท้ายที่สุดได้เรียนเพราะ ที่บ้านกัดฟันเฮือก ส่งเรียนแบบ ถูลู่ถูกัง หรือแบบอนาถา น่าจะเหมาะกว่า แต่ด้วยความที่ ตอนเรียน ปวช ปวส กินหญ้า มาตลอด เรียนๆ ลอกๆ ไปสอบที่ไหนก็ไม่ติด.... ท้ายที่สุดต้องเรียน มหาวิทยาลัยเอกชน มหาลัยที่เลือกไปเรียน ก็เลือกจากที่ค่าเทอมถูกที่สุด ต้องแยกจากเพื่อน สนิท ที่บ้านเค้ามีฐานะ ไม่ลำบาก เค้าเลือกเรียนมหาลัยเอกชน หรูหรามีชื่อเสียง ไอ้เราได้เรียนก็ดีถมแล้ว วิศวกรรมศาสตร์แบบต่อเนื่องสองปี ตอนนั้นคิดได้แค่นั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำจบแล้วจะมาทำงานอะไร เรียนไปอย่างนั้น เคว้งคว้างมากเลยชีวิต เรื่องค้นหาตัวเองไม่ต้องถาม.... จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 23:20:52

ความคิดเห็นที่ 3 จากสิงฆ์ผยอง ของผองเพื่อนหมู่เด็กช่างกล อันเกรียงไกร ไปเป็นหมาน้อยของสังคม มหาลัยเอกชน แม้จะเล็ก แต่ คนมาเรียน มีรถขับ สาวๆ แต่งตัว สวยงาม ไอ้เด็กหนุ่มกะโรกะโส มีเงินติดตัวไปเรียนวันละไม่ถึงร้อย โหนรถเมล์ สองชั่วโมงไปเรียนสามคาบ....ซำเหมาสุดขีด ลองนึกดูแล้วกัน....เหมือน กบออกจากกะลา....แค่เดือนเดียว แทบถอดใจหยุดเรียน จนกระทั่ง ประมาณเดือนนึงผ่านไป รู้จักเพื่อนคนนึง....นั่งเรียนใกล้กัน....วันนั้นทำดินสอตก มันหยิบให้ รับมาแบบไม่ทันมอง เลยไปจับมือมันเข้า....มือมันหนามาก กร้านมาก จบเรียนวันนั้น เดินกลับบ้านพร้อมมัน เลยถามมันว่า เฮ้ย มือ (..) ไปทำอะไรมา....มันตอบว่า เรียนจบ ปวส ไม่มีเงินเรียน หางานก็ไม่ได้ ไปเข็นผัก ส่งของในตลาด เก็บเงินอยู่ เกือบสองปี แล้วก็ค่อยกลับมาเรียน   โห.....อึ้ง มิน่า มันล่ำสัน มาก นับจากวันนั้น....ลุยเต็มที่ ตายเป็นตาย เรียนแมร่งเต็มที่ คนบางคน สู้แทบตายกว่าจะได้เรียน เราได้โอกาส แล้ว ขอลองสักตั้ง จากนั่งหลังห้องมาตลอดชีวิต....มาเรียนตอนนี้ กูนั่งหน้าเว้ย พยายาม ปฏิวัติ ตัวเองเต็มที่..... อ่านหนังสือ...ทบทวนบทเรียน ใครเคยดู หนัง ร๊อกกี้ เหมือนตอน ก่อนขึ้นชิงแชมป์ เลย ดนตรีมา ตือ ดือ ตือ ตือ ดื้อ ตื่อ วิ่งขึ้นบันได ชกลม ต่อยกระสอบ สู้เต็มที่ ว่างั้น เหมือนจะดีใช่ไหม....ยังหรอกโลกนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 03:49:58 จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 23:35:57

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านอยู่ครับ เขียนให้จบนะครับ จากคุณ : ชื่อนี้ไม่มีคนรู้จัก เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 23:39:04

ความคิดเห็นที่ 5 ด้วยความโดดเดี่ยว และถูลู่ถูกัง ของสถานะภาพทางการเงินที่มี เหมือนหลังพิงเชือก โดดเดี่ยวผู้น่ารัก เพื่อนน้อยมาก ก็ มีพี่ล่ำของเรานี่แหละเป็นเพื่อน ขยันตามมันไปด้วย พยายาม ปฏิวัติตัวเอง คร่ำเคร่งอย่างเต็มที่ มหาลัยไปอยู่ สามที่ ห้องเรียน โรงอาหาร และ ห้องสมุด กลับบ้านน้อยลง ไปขออาศัยนอนบ้านเพื่อน ที่เค้าเก่งๆ ให้เค้าช่วยสอน ช่วยติว เงินที่บ้านให้ เอาจริงๆ ไม่ค่อยพอเลี้ยงชีพ ก็หางานพิเศษลำไพ่ ทำไปเนืองๆ เอาชีวิตรอด ตามโอกาส ที่เอื้ออำนวย แต่ก็ ไม่ได้ บู๊ขนาด ไปทำงานรับจ้าง ทำร้านสะดวกซื้ออะไรแบบนั้น หรอก เพราะ หยิบโหย่ง อยู่เหมือนกัน อีกทั้ง เรียนตอนนั้น แทบรากเลือดเลย เพราะที่ผ่านมา เรียนๆลอกๆ มาตลอดเหมือนสมองมันตาย เรียนก็คำนวณล้วนๆ ไอ้เรารึดันอ่อนคำนวญ แต่เสือกมาเรียน วิศวะ พอต้องเอาจริงเอาจัง เพื่อรอด การรีไทร์ เหมือน เรื่องสยองขวัญเลย ตกไม่ได้ ไม่งั้น ไม่มีเงินลงซ่อม ได้เกรด ไม่ดีก็ไม่ได้ เป็นวิชาบังคับ กว ทั้งนั้น ดร๊อป ก็ลงตัวต่อเนื่องไม่ได้ แถมให้ด้วยมรสุม ค่าตำรา ค่าถ่าย sheet ต่างๆ นาๆ ตามประสา การศึกษาแนวใหม่ ที่ลอกๆ ตามๆ กันไป มีอะไรถ่ายเอาไว้ก่อน บางวันอด ข้าวเพราะต้องถ่าย sheet ไม่กล้าบอกใครเพราะ อาย จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 54 23:50:42

ความคิดเห็นที่ 6 แหมเหมือนจะไม่ครบ รสนะ มีร๊อกกี้ อย่างเดียว คงไม่มันส์ .... ต้องมีชีวิตรักด้วย.... รักในวัยเรียน....แน่นอน ในมหาลัย....สาวสวยมีแน่นอน คอเคล็ดครับ เครื่องบิน มันบินแรง เร็ว หมาน้อย มองตามไม่ทัน ก็ก้มหน้าก้มตาเรียนไปครับ เก็บน้ำตา เอามาเติมเป็นแรงใจ ......ยิ่งเจ็บ ยิ่งเข้มแข็ง ผ่านไป ไวเหมือน โกหก เดี๋ยวเดียว เกือบสองปี ปีสุดท้าย....ใครเรียนวิศว คงรู้ ต้องทำโปรเจค ยากเย็นแค่ไหน คงจำกันได้....เรียนจนจบหมดแล้ว เหลือแค่ตัวเดียว รอทำโปรเจค....ไม่ใช่ แค่แรงใจ ต้องใช้เงินด้วย...เหนื่อยยากทีเดียว ลากไปจนจบซัมเมอร์ กว่าจะลุล่วง แม้ ตั้งใจเต็มที่ก็ถูไถจบมาได้ แค่เกรดเฉลี่ย สองกว่าๆ แต่ไม่ถึงสองจุดห้า ที่มาตราฐาน ของการเข้าตลาดงาน ต้องการ แต่ตอนนั้น.....ก็เต็มภาคภูมิ จากไอ้หน้า ลอก ....จบได้ปริญญาจนได้  พร้อมสถานะภาพ วิศวกร หางแถวใน ตลาดงาน profile มหาลัย ไร้ชื่อ เกรดไม่น่าเหลียวแล ประสบการณ์ ไม่มี จบปุ๊บ...เดินออกจากรั้วมหาลัย....เอ๊ะ นั้นชามอะไร ต้มยำกุ้ง ปี 40 นี่นา ซดโฮก เข้าไป....อิ่มสบาย องค์ประกอบครบครัน..... อย่างไม่ต้องคาดเดา ตกงานสิครับ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 00:08:15

ความคิดเห็นที่ 7 สิบนาทีแล้วอ่า มาปูเสื่อรอชม จากคุณ : nisas เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 00:22:00

ความคิดเห็นที่ 8 ปี 40 งานหายากมาก บริษัทฯ โรงงาน ปิดกันโครมๆ สมัครงานเพลินดีจริงๆ วิศวกร นี่เดินกันเต็ม ฝุ่นฟุ้งเลย ยิ่งไม่มีประสบการณ์เนี่ย.....เฮ้อ ไปสมัครงานที่นึง เป็นโรงงาน เค้าถามเอ้าใคร จบใหม่ไม่มีประสบการณ์ มาทางนี้ เอาแบบฟอร์มไปกรอกแล้วรอเราจะเรียกมาสัมภาษณ์อีกที...จบวิศวะ ไปยืนเข้าแถวรอรับกระดาษมากรอก เหมือนรองานลูกจ้างรายวันที่ท่าเรือเลย สถาบันดังๆ เหรอตอนนั้น เจอหมด มาหางานเหมือนกัน ตอนนั้น เพื่อนบางคน ถอดใจ เอาวุฒิปวส ไปสมัครงาน เพราะ พอหาได้ง่ายกว่า หกพันกว่า ก็ ต้องเอา แต่เรายังหยิ่ง เรียนมาแทบตาย ไม่ยอมครับ... อดแทบจะไม่มีข้าวกิน แต่แค่เริ่มต้น.... ต้มยำมันแซ่บกว่านั้น จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 00:29:56

ความคิดเห็นที่ 9 คนที่ตกงาน คงรู้ครับ... ความท้อแท้ สิ้นหวัง รสชาติ มันเป็นอย่างไร ยิ่งรวมกับความ คาดหวัง ที่ แปรเปลี่ยน เป็น ทับถม จากคนรอบข้าง แรงกดดัน ที่เพิ่มขึ้น ทุกวัน สวนทางกับคุณค่าความเป็นคน ที่ลดน้อยลง จนแห้งขอด ไม่ใช่แค่เราตกงาน.....ที่บ้าน ก็ได้รับผลกระทบด้วย ทดลองทุกอย่าง ตอนนั้น เวปหางาน ยังไม่มี อีเมล์ อินเตอร์เนตไว้หางานไม่มีครับ ข้อมูลอาศัยหาอ่านเอาในหนังสือหางาน ไม่ได้ซื้อนะครับ...ใช้แอบเปิดอ่าน ในร้านหนังสือตามห้าง...เอากระดาษไปลอกเอามา คอมจะทำ resume ก็ไม่มี ไปขอทำตามบ้านเพื่อน เวลาไปไหนมาไหน เดินครับ...เดินของจริง...เดินจนรองเท้าสึกจริงๆ เงินก็น้อย...ค่าใช้จ่ายหางาน ก็ต้องมี ค่ารูป ค่ารถ เช้ากินข้าว กินน้ำ อิ่มแล้วก็ไปหางาน ในนิคมแดด ร้อนๆ เดินครับ มีวันนึง นั่งพักเหนื่อยอยู่ รถขายน้ำอ้อย จอดอยู่ ข้างๆ หิวครับ หิวน้ำ อดทนเอา จนรถคันนั้นเปิดเพลง เพลงเรียน และ งานของพงษ์สิทธิ คัมภีร์ น้ำตาลูกผู้ชายไหล อาบแก้มเลยครับ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 00:42:04

ความคิดเห็นที่ 10 ทั้ง สมัครตรง ทั้งผ่านเอเจนซี่ ลองหมด interview แล้ว interview อีก ข้อเขียน ทดสอบ มากมาย นัดแล้ว นัดอีก ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลา แล้วเราจะติดต่อกลับไปนะคะ ได้ยินจนชิน เป็นบันฑิต ตกยาก ระหว่างหางานอยู่ ก็ พยายาม ดิ้นรน ให้มีข้าวกิน พอมีความรู้ด้านช่างอยู่ ก็ รวมตัวกับเพื่อนที่จบสายช่างมาด้วยกัน ไปหารับงาน รับเหมาเล็กๆน้อย....กู้หนี้ยืมสินมา พอมีงานได้ทำ ดิ้นเต็มที่หวังรอด หวังเปิดโอกาส หากไม่ได้งานก็หวังว่าอาจเป็นโอกาสให้ได้เป็นนายตัวเอง แต่ด้วยความ อ่อนหัดทั้งการจัดการวางแผนงาน และ การตรวจสอบ สายป่านก็ไม่มี...ประกอบกับตอนนั้น  กิจการก่อสร้าง งานรับเหมา ล้มระนาว ยิ่งไอ้เรารายย่อย โดนเบี้ยวค่าแรง....ชอกช้ำหนักเข้าไปอีก จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 00:48:29

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนแรก อด ยังพอทน เหนื่อย ก็แบกรับ ความหวังยังพอมี... แต่ ...เป็นหนี้ด้วยนี่สิ ..... จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 00:52:35

ความคิดเห็นที่ 12 จนกระทั่งวันนึง.... วันนั้น บ่ายแก่... ผมไปสอบเข้างาน แล้วก็ ไม่ได้ ตามเคย.... เดินลัดเลาะ ตามทางเท้าเรื่อยๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เหมือน หนังไทย....คล้ายละคร หลังข่าว กระดาษแผ่นนึงปลิวมา ติดที่หน้าอกผม รับสมัครด่วน วิศวกร หนึ่งตำแหน่ง ไม่จำกัดประสบการณ์ พร้อมลงเบอร์โทร ตอนนั้น ผมไม่รู้เป็นยังไง ขนลุกซู่ ทั้งที่ก็แค่ประกาศหางาน ที่ตอนนั้นเห็นจนชินตา ผมรีบเดินไปที่ ตู้สาธารณะ โทรไปทันที จำได้แม่นยำว่า เสียงผู้หญิง วัยกลางคน รับสาย ผมสอบถามทันทีถึงตำแหน่งงาน ตามที่รับสมัคร เสียงนั้น ตอบมาว่า ยังรับอยู่ เพราะเพิ่งเปิดรับวันนั้น วันแรก ผมถามที่อยู่แทบจะทันที..... มันอยู่ตรงหน้าผมนั่นแหละ ตึกแถวสองคูหา ข้างๆนั่นเอง ที่ซึ่งกระดาษแผ่นนั้น คงปลิวมา ผมเข้าไปสมัครทันที จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 01:01:18

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้ว .... กำลัง Climax มาต่อด่วนครับ กำลังนึกภาพตาม สะดุดเลยครับ จากคุณ : saridpong เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 01:12:58

ความคิดเห็นที่ 14 ผมสมาชิกใหม่ครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้ ที่สองเท่านั้น ขออภัยหากทำให้รอ พอดีทำงานไปด้วยครับ...และต้องนึกจากความทรงจำ แต่จะโพสให้จบครับ ถ้ามีคน รออ่าน ขออภัยล่วงหน้าครับ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 01:27:20

ความคิดเห็นที่ 15 หายซะง้านนนนนนนน จากคุณ : NuTTeNN เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 05:31:34

ความคิดเห็นที่ 16 รอนะคะ ^^ จากคุณ : นางสาวยิ้มหวาน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 08:48:55

ความคิดเห็นที่ 17 รออ่านน่ะครับ จากคุณ : ขอเป็นตัวแทน เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 09:22:47

ความคิดเห็นที่ 18 ได้กำลังใจขึ้นมาเยอะเลย รีบๆมาต่อครับ ^^ จากคุณ : ผมแต่งงานตอน 10 ขวบ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 09:31:26

ความคิดเห็นที่ 19 มารอฟังค่ะ ที่บ้านโดนต้มยำุกุ้งทำพิษไปเหมือนกันตอนนั้น เรายังเรียนอยู่ ที่บ้านทำรับเหมา โดนผู้ว่าจ้้างทิ้งงาน เป็นหนี้ไปเลยหลายสิบล้าน (-_-") ปล. สำนวนการเขียนคุณเจ้าของกระทู้นี่น่าติดตามดีนะคะ จากคุณ : Bluebird at Bonneville~* เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 11:52:43

ความคิดเห็นที่ 20 รออ่านค่ะ ^^ จากคุณ : -->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 12:12:23

ความคิดเห็นที่ 21 อืมตามอ่าน จากคุณ : foduck เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 12:52:17

ความคิดเห็นที่ 22 กำลังมันส์เลย เหมือนถูกคั่นด้วยโฆษณา ติดตามอ่านนะคะ จากคุณ : ppicky เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 13:19:38

ความคิดเห็นที่ 23 อ่าว จขกท. หายไปไหน จากคุณ : -->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 13:32:57

ความคิดเห็นที่ 24 ต่อที่กระทู้อืนหรือ กระทู้นี้ครับ จะได้ตามถูก จากคุณ : GoSaI เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 13:59:26

ความคิดเห็นที่ 25 ไม่ได้หายไปไหนครับ พอดีเมื่อคืนง่วงเสียก่อน วันนี้มีธุระนอกบ้านออกมาสะสางก่อนน่ะครับ นี่แวะมาอ่านทางมือถือ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนสนใจรออ่าน คืนนี้มาส่งต่อครับ จากคุณ : กระหร่องน้อย (กระหร่องน้อย) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 14:10:03

ความคิดเห็นที่ 26 รออ่านต่อค่ะ  ^^ จากคุณ : ป้าพิช เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 14:25:40

ความคิดเห็นที่ 27 เน้น ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 14:58:27

ความคิดเห็นที่ 28 มาเล่าต่อเลยค่ะ รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : ~sinur_ya~ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 15:19:13

ความคิดเห็นที่ 29 ลงชื่ิิออ่านครับ จากคุณ : หมาดำช้ำรัก เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 15:48:08

ความคิดเห็นที่ 30 ลงชื่ิิออ่านครับ จากคุณ : หมาดำช้ำรัก เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 15:48:32

ความคิดเห็นที่ 31 ลงชื่ออ่านด้วยคนครับ จากคุณ : seto16 เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 16:04:47

ความคิดเห็นที่ 32 อนาคตผมคงจะเหมือนพี่อ่ะ จากคุณ : ความรักฉันคือเธอ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 16:36:07

ความคิดเห็นที่ 33 รีบมาต่อให้ใวเลยครับ เดวโหวตให้จะใด้หาง่าย จากคุณ : หมึกสด เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 16:47:30

ความคิดเห็นที่ 34 เขียนดีนะอ่านง่ายดี รอติดตามอยู่ ชอบๆ จากคุณ : niab เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:27:58

ความคิดเห็นที่ 35 ติดตามต่อไป 555 จากคุณ : onearth เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 19:55:27

ความคิดเห็นที่ 36 อยากอ่านค่ะ จากคุณ : เฮฮาฮาเฮ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 21:01:29

ความคิดเห็นที่ 37 ต่อโลดค่ะ รอๆ จากคุณ : อะจึ๋ยเคี้ยก เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 21:41:29

ความคิดเห็นที่ 38 ลงชื่อไว้ก่อนค่ะ ขอบคุณที่ share ประสบการณ์นะคะ จากคุณ : POKO (funnal) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 21:42:23

ความคิดเห็นที่ 39 เมื่อเข้าไปถึง ผมก็ได้ไปพบกับ คนที่รับโทรศัพท์ ผม หญิงวัยสี่สิบปลาย...ทำผมทรงยกกระบังคุณหญิง เธอส่งกระดาษเปล่าให้ผมแผ่นหนึ่ง รับมา ก็ได้เห็นว่าเป็นใบสมัคร ผมโชกโชนมาแล้วกับการสมัครงาน พลาดมาจนชิน....วันนั้น ผมเลือกทำอย่างอื่นที่แตกต่าง จากคุณ : ... (กระหร่องน้อย) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:29:59

ความคิดเห็นที่ 40 เขียนกระชับดีมากค่ะ จากคุณ : <NaturaL M> เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:31:19

ความคิดเห็นที่ 41 ผมไม่กรอกใบสมัครนั้นครับ แต่หยิบ resume ภาษาอังกฤษ ของผมที่ ปรับปรุงมาหลายรอบ จากประสบการณ์การย่ำต๊อกแรมปี.... มันเรียบง่ายสั้น และมีรูปสี ใส่เสื้อขาว ผูกไทร์ ผมสั้นที่ปริ้นไว้บนขอบ มุมขวา เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายเรื่องรูป (ผมเลิกใช้รูปที่เป็น รูปชุดครุย เพราะผมคิดได้ว่า มันบ่งบอกว่าผมเพิ่งจบใหม่และมนไม่ได้ทำให้ดูพร้อมเป็นคนที่จะทำงาน) ผมใช้ประโยคหนึ่งแทน การกรอกใบสมัคร จำได้ลางๆว่า บอกพี่เค้าไปว่า ผมไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของพี่เค้า ขอเอารายละเอียดส่วนตัวที่มีสรุปไว้แล้วให้กับพี่ และยินดีมาสัมภาษณ์วันหลังหากพี่ สนใจในตัวผม ประมาณนั้น พี่เค้าหยุดนึ่งห้านาที อ่าน แผ่นกระดาษ ที่ผมยื่นให้ พยักหน้า บอกว่า งั้นคุยกันเลยดีกว่า คำถามแรกก็ยิงมา จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:38:45

ความคิดเห็นที่ 42 จำได้แม่นว่า พี่เค้าถามว่า ทำอะไรได้บ้าง ผมก็บอกไปว่า ผมเรียนสายอาชีพมา ฝึกงานมาตลอดทั้งตอน ปวช ปวส และตอนเรียนตรี ระหว่างรองาน ทำอะไรมาบ้าง ผมจำได้ว่า นั่นเป็นคำถามเดียวที่พี่เค้าได้ถามผม เพราะจากนั้นผมถามเค้าแทน ว่ามาเห็นประกาศโดยบังเอิญไม่รู้จริงๆ ว่าบริษัทฯเค้าทำอะไร แล้วจะรับตำแนห่งนี้มาทำอะไร แกก็ตอบมา ผมก็เลยบอกว่า หน้าที่ซึ่งพี่เค้าหาอยู่นั้น ผมยังไม่มีประสบการณ์แต่ผมว่างงานมาระยะหนึ่งแล้ว มีความตั้งใจเต็มที่ อยากทำงานครับ ภาพนั้นชัดเจน แกไม่พูดตอบ อะไร มองจ้องหน้าผม ผมก็มองแกไม่หลบตา และประโยคนั้น ลอยมากระทบแก้วหูผม เริ่มงานได้เมื่อไหร่ ....... จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:51:21

ความคิดเห็นที่ 43 F 5 อิอิ จากคุณ : keng_toshi เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:52:30

ความคิดเห็นที่ 44 รออ่านค่ะ จากคุณ : keng_toshi เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 22:58:40

ความคิดเห็นที่ 45 ใจผมเต้น ตูมตาม นาทีนั้น ถ้าพี่ยื่นระเบิดให้ผม แล้วบอกว่า ไปถล่ม ทำเนียบขาว ผมคง คว้าแล้ว วิ่งไป วางให้ทันที เลย เริ่มได้ทันทีเลยครับ..... เงินเดือนหนึ่งหมื่นบาท นะ พรุ่งนี้มาทำงานเลย แก๊ง....ระฆังทอง ดังก้อง สองมือยกขึ้นพนมไหว้ พี่เค้า....พรุ่งนี้พบกันครับพี่ ผมเดินออกมาแล้ว หนึ่งหมื่นบาท สำหรับเงินเดือนวิศวกร นั้น ถือว่าต่ำมากแต่ ณ วันนั้น สิ่งที่สำคัญกว่าคือ ผมได้งานทำ....งานที่ดึงศักดิ์ศรีความเป็นคนของผมกลับมา รถเมล์กลับบ้านวันนั้น แน่นทีเดียว แต่ผมยิ้ม เพราะ ผมถือสิ่งหนึ่งกลับมาด้วย... สุขใจแค่ไหน ไม่ต้องบอก ยิ้มพลาง เดินพลาง สบายดี จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:00:39

ความคิดเห็นที่ 46 บอกอย่างไม่อาย ที่พิมพ์อยู่ตอนนี้ ผมน้ำตาไหลนึกถึงวันนั้น.... ตอนผมกลับบ้าน และ บอกแม่ว่า แม่ผมได้งานทำแล้ว ....... จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:07:05

ความคิดเห็นที่ 47 เล่าได้สนุกดีค่ะ มาเป็นกำลังใจให้ ตอนต้มยำกุ้ง ดิฉันยังมีงานทำอยู่ไม่ตกงาน ถือว่าโชคดีอยู่ ไม่งั้นคงเครียดเหมือนกัน จากคุณ : luvreise เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:15:03

ความคิดเห็นที่ 48 รออ่านอยู่ครับ จากคุณ : บ้านน้อยซอย65 เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:15:18

ความคิดเห็นที่ 49 ไม่ใช่ เวลามา ดราม่า ก็เหมือนตอนนั้น ครับ...ได้งาน มันเป็นสิ่งที่น่า ยินดี... แต่โจทย์ ต่อไปคือ.... .เงินที่จะใช้ มาทำงานครับ ผมได้งานตอนต้นเดือน กรกฏาคม ต้องทำงานก่อนเกือบ เดือนกว่าจะได้เงินเดือน เหลืออีกร่วมสามสัปดาห์ กับเงินติดตัวไม่ถึง ห้าร้อยบาท จะไปทำงานอย่างไรล่ะ ชุดทำงานก็ไม่มี..... นั่นคือ สิ่งที่ผมคิดระหว่างโหนรถเมล์ ตอนเช้าวันแรกที่จะมาทำงาน จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:19:21

ความคิดเห็นที่ 50 สิ่งนึงที่ผมมีและเป็น สิ่งที่ต้องฝ่าฟันคือ วิศวกร ปลายแถว จบใหม่ หน้าอ่อน ซำเหมา เต็มพิกัด ต้องมาทำงาน ทุกอย่าง ในบริษัทฯ รับคำสั่งตรงจาก เจ้าของ มีเพื่อนร่วมงาน เป็นวิศวกร รุ่นราวคราวเดียวกัน ที่เริ่มงานก่อนผมครึ่งปี และช่าง ที่มากประสบการณ์ระดับเสือสิงฆ์ กระทิง ควาย อีกโขยงนึง ถ้าไม่เบื่อกันเสียก่อน ...จะเล่าให้ฟังว่า การผจญภัยของวิศวกร หางแถว น่ะ เป็นยังไง แต่มาพบกับการ ปฏิบัติ ตนระหว่าง นั้นกันดีกว่า ว่าต้มยำกุ้ง ของผมตอนทำงานมันแซ่บแบบไหน จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:24:52

ความคิดเห็นที่ 51 รออ่านค่ะ เขียนได้ดีมากค่ะ อ่านสนุก ไม่เยิ่นเย้อ ขอบคุณมากค่ะ ที่สละเวลามาเล่าประสบการณ์ จากคุณ : จิน ณ จันทร์ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:27:55

ความคิดเห็นที่ 52 ผมมีเสื้อทำงานเป็นเสื้อขาวที่ใช้ใส่เรียน กางเกงเครื่องแบบ นั่นแหละ มีเสื้อสุภาพที่ใช้สมัครงาน สองสามตัว ก็ใส่วนกันไป ผมมาทำงานด้วยรถเมล์ โชคดีที่จากบ้านมาที่ทำงานมีรถผ่านหลายสาย ผมมีข้าวเช้า กินบ้าง บางวัน วันไหนไม่มี ก็ได้ โอวัลติน ที่ทำงานช่วยรองท้อง ตื่นแต่เช้าจากนั้น ขึ้นรถก็จะดูว่ากระเป๋าอยู่ตรงไหน ถ้าอยู่หน้าผมขึ้นข้างหลัง.... พอใกล้มาเก็บตังส์ผมลง บางที ขึ้นข้างหลังโหนเอา พอกระเป๋ามา ใกล้จอดป้ายปุ๊บผมเดินไป ข้างหน้า บางวันกว่าจะถึงที่ทำงาน ขึ้นรถซะหลายคัน ขึ้นลงขึ้นลงอยู่อย่างนั้นแหละ แต่ดีอย่าง ช่วงนั้นรถรา ไม่ค่อยติด อาจเป็นเพราะ รถน้อยแต่ มุขนี้ใช้ได้ ไม่ทุกวัน ก็ต้องจ่ายตังส์ค่ารถบ้างบางครั้ง อาหารการกินเหรอ วันไหน อยู่ที่ทำงาน ไม่ต้องออกไซค์งาน ถ้ากินข้าวเช้ามา ผมก็ไม่กินกลางวัน วันไหน ไม่ได้กินเช้า กินโอวัลตินไม่ทันเพราะมีงานต้องทำทันที ที่มาถึง ก็ออกไปกินข้าว ที่เพิงข้าวแกง ร้านป้าแถวๆ ที่ทำงาน ราดแกงอย่างเดียวเท่านั้น สิบห้าบาท น้ำไม่สั่ง กลับมากินน้ำที่ทำงาน วันไหน ต้องออกไซค์ ข้าวเหนียวปีกไก่ เป็นอาหารหลัก ปีกไก่หนึ่งไม้ ข้าวเหนียวหนึ่งห่อ แค่นั้นพอจบ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:39:11

ความคิดเห็นที่ 53 อดอยากน่ะ ทนได้ เพราะตอนที่ตกงานก็ ลำบาก อยู่แล้ว ทำงานหน้าฝน บางวันติดฝน อยู่ป้ายรถเมล์ เปียกเป็นหมาเลย....ตอนนั้น มีรถอยู่รุ่นนึง ฮอนด้า แอคคอด ตาเพชร ทั้งที่ผมยังขับรถไม่เป็น แต่เห็นทีไร มองตามจนลับตา ฝนนั้น มันเหมือนแกล้งจริง ชอบตกจริงตอนไปทำงาน กับตอนจะกลับบ้าน ที่แซ่บกว่านั้นก็คือ ฝนตกในป่าหน้าฝน...เห็ดงอกกันบาน สะพรั่ง... แต่ผมนั้น ฝนตกกลางเมือง ปัญหางอกเพียบ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 54 23:52:29

ความคิดเห็นที่ 54 เพิ่งได้รับรู้ว่า ระหว่างผมทำโปรเจค แม่ไปกู้เงิน เค้ามาให้ผมเอาไปทำโปรเจค ตอนช่วงตกงานที่บ้านก็โดนพิษต้มยำกุ้ง กู้หนี้ยืมสินเค้ามา หนี้ส่วนตัวผมเองจากการขาดทุนรับเหมา พอมีงาน...เงินยังไม่ออกเลย หนี้มาจ่อแล้ว ที่ทำงาน ก็หมดช่วงโฆษณา เข้าสู่ช่วง 'ลองของ' ทั้งจากช่าง และ ผู้ร่วมงาน มีทุกอย่าง...วางยา ลองภูมิ กับเจ้านาย ด้วยความที่เรามาทีหลัง...อีกคนเค้า วิศวกร สถาบัน ย่านลาด.....เราพูดอะไร เจ้านายไม่ค่อยฟัง รอคุยสองคน.... ที่บริษัทฯ ขายของที่มาจากเมืองนอก ปัญหาบางอย่างเรามีทางแก้ไขเสนอ นายไป เค้าไม่ค่อยทำตามให้ ถามเมืองนอกก่อนตลอด ทั้งที่คำตอบทีได้มาก็แนวเดียวกับเรา ใครเป็นวิศวกร ที่ต้องต่อสู้เรื่องความมั่นใจในภูมิ....ต้องถูกับช่าง ที่มีประสบการณ์ งานยาวนาน ในขณะที่ ปัญหาส่วนตัวประเดประดัง...นึกภาพเอาแล้วกัน...แซ่บบ่ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:02:09

ความคิดเห็นที่ 55 บริษัทฯ ที่ผมทำ ทำงานแบบ International มีมารตราฐานการทำงานแบบ กงสี แสตนดาร์ด คือ เปลี่ยนตลอด ตามใจฉัน ด่าไว้ก่อน บ่นทุกอย่าง โอที ไม่มี เบี้ยเลี้ยงอย่าฝัน เอาเป็นว่า ผม ใช้เวลา เป็นปี ในการ จัดการปัญหาหนี้สินด้วยการรัดเข็มขัด กันแบบตาปลิ้น และ การทำงานแบบ สู้ยิบตา ปรับปรุง วางระบบกันใหม่ พิสูจน์ ตัวเอง ทำการบ้านตลอด หนึ่งปีผ่าน....หนี้สินผมเบาบางลง ที่ทำงานยอมรับในตัวผมมากขึ้น และผมก็ได้รางวัลการทำงาน ครบปีจากเจ้านาย เป็นเงินขึ้น หนึ่งพันบาท..... จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:09:39

ความคิดเห็นที่ 56 หลังหนึ่งปีแล้ว.... ที่คิดว่าอะไรคงลงตัว แล้วกลับไม่ใช่ พอผมทำงานได้...ทุกอย่างประดังมาที่ผม ผมทำทุกอย่าง แกะแบบ... ตรวจงานซ่อม ตรวจไซค์ ทำรายงาน เสนอราคา หาอะไหล่ แก้ปัญหา และที่สำคัญรองรับอารมณ์และการเปลี่ยนแปลงระบบงาน ทุก สิบหน้านาที ตามผัวเมียผู้บริหาร อยากลาออก วันละห้ารอบ...แต่ทำไม่ได้ หนี้สินยังมี สิ่งที่ผมได้ ไม่ใช่โอกาสของ ความเป็นคน จากการทำงาน แล้ว.... ที่ได้ มากๆ คือ ความ อดทน ...อึดจริงๆ ด่าอย่างไร ก็ทนได้ งานถูก ก็ยังบ่น งานผิด ยิ่ง ซุปเปอร์ด่า แต่ผมพิสูจนย์ตัวเองได้แล้ว....ว่าผมของจริง...เป็นกำลังสำคัญของบริษัทฯ ทุกคนในบริษัทฯ รักผมยกเว้นวันเงินเดือนออก เพราะบริษัทฯ ผมจ่ายเงินสด แบบกงสี เจ้านายจะเรียกเข้าไปทีละคนคุยและบ่นเรื่องงาน ผมจะถูกทุกคนที่ทำงาน บังคับให้รับเป็นคนสุดท้าย เพราะเจ้านาย จะมีเรื่องคุยกับผมมาก ผมจะเข้าห้องรับเงินตอนประมาณ ใกล้ทุ่มนึง ออกมาประมาณสี่ทุ่ม คิดเอาเองละกัน จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:21:41

ความคิดเห็นที่ 57 มาปู่เสื่อรออ่านค่ะ จากคุณ : I dont like to sleep alone เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:31:25

ความคิดเห็นที่ 58 พอปีที่สอง.... แสงปลายอุโมง...ของผมก็มาถึง ที่ทำงานผมได้งาน site international งานไม่ใหญ่ แต่ ข้อกำหนดมากมาย ผมรับงานนั้น เต็มตัวตั้งแต่ต้น...เพราะอะไรหน่ะหรือ ภาษาอังกฤษผมพอได้ ขอย้อนไปหน่อย เป็นวันนึงที่ผม นั่งอยู่ใต้ตึกเรียนตอนต้นเทอมปีสอง นึกว่า ใกล้จบแล้ว จะไปทำอะไรวะ เนี่ย...บอกตัวเองไม่ได้เลยว่าเรอถนัดงานด้านไหน ยอมรับตัวเองด้วยว่าสถาบันเรา ไม่เด่นดังโอกาส ในตลาดงานคงน้อย นึกถึงสมัยฝึกงานตอนปวส มีรุ่นพี่คนนึงที่คุมพวกผม ทำงาน แกสบายมาก วันๆ นึงถือวอ เดินตรวจงานเพราะแกคุยกับ ฝรั่งรู้เรื่องอยู่คนเดียว เลยมีหน้าที่คุมกะรายงานเท่านั้น ผมเลยคิดว่า ภาษาอังกฤษน่าจะช่วยเบิกทางผมได้ ดังนั้นทุกวันตอนเลิกเรียน ผมจะยังไม่กลับบ้าน ผมจะเดินเลยไปประตูน้ำ แถวนั้นฝรั่งแยะ แขกก็เพียบ ใครเดินเด๋อด๋า ถือแผนที่ ผมจะเข้าไปทัก คุยด้วยพยายาม สื่อสารเสนอช่วยบอกทาง ให้มีความกล้าใช้ภาษาพูด ซึ่งเสียดายมาก ตอนที่ผม ไปสมัครงานตอนนั้น เค้าดูแต่ สถาบันที่ผมจบกับประสบการณ์ ไม่มีโอกาสแสดง ความสามารถด้านภาษา บางที่เค้าชอบที่ผมได้ภาษ แต่อตนนั้น พิจารณาคนอื่น ที่ดูดีกว่าผม แต่ก็ยอมรับความจริงว่า ภาษาผมยังไม่ดีพอ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:32:35

ความคิดเห็นที่ 59 รออ่านเหมือนกันครับ  สนุก ๆ จากคุณ : alonsi เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:33:26

ความคิดเห็นที่ 60 ผมรออ่านอยู่นะครับ อิอิ จากคุณ : AYAGO เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:39:52

ความคิดเห็นที่ 61 ทีนี้ ผมมีโอกาสได้จับงานที่ได้ใช้ภาษา ผมตั้งใจเต็มที่ ขอผู้จัดการว่า เอกสารรายงานที่ต้องส่งความคืบหน้าลูกค้า ทุกสัปดาห์ ซึ่งปกติแกจะเป็นคนทำเพราะเป็นภาษาอังกฤษ ผมขอทำเอง ร่างแล้ว ก็ให้แกตรวจ ช่วงแรกแกใช้ปากกาแดง แก้มาแดงทั้งหน้า....ก็ค่อยๆพัฒนาไปอย่างช้าๆ ผมขอแกให้พูดภาษาอังกฤษกับผมอย่างเดียว ไม่ใช้ภาษาไทย ทุกเรื่อง ที่บริษัทฯ ขำผมกันทั้งบริษัทฯ ว่าผมกระแดะ ผมไม่แคร์ใคร หวังใจว่า จะพัฒนาภาษาของผมให้ได้ ไปหน้างาน ผมเดินเข้าใส่ ทุกคน ที่เป็นต่างชาติ โม้มันไปทุกเรื่อง ฝึกความกล้า คุยมันดะ จนมันรู้จักผมกันหมด งานนั้นมีปัญหามากมาย ผมแก้แก้ไขจนสำเร็จลุล่วง จบงานไปได้งดงามเลย เจ้านาย ตบรางวัลผมก้อนใหญ่ แกขึ้นเงินประจำปีให้ผม ห้าร้อยบาท จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:40:52

ความคิดเห็นที่ 62 หลังจากจบงานนั้น ผมก็ทำงานกับแก ครบสองปี... หนี้สินผม ใช้หมดแล้ว....ด้วยการใช้ชีวิตอย่าง....อดออม และพี่ผู้จัดการก็ ยังมอบทักษะการฝึกความอดทนให้ผม ต่อเนื่องโดยตลอด ด้วยอารมณ์ที่ร้อน ดังไฟ ของแก พร้อมด้วยพักหลังๆ มีทุบโต๊ะ เป็นจังหวะให้ผมด้วย ผมยืนที่ป้ายรถเมล์.... รถฮอนด้า แอคคอร์ด ตาเพชร วิ่ง ฝ่าสายฝนให้ผมมองจนลับตา อยู่บ่อยครั้ง ก่อนที่ผมจะเบียดตัวแทรก พนักงานลูกจ้าง คนอื่นๆ บนรถเมล์ กลับบ้านอย่างเคย... ผมจะต้องดีกว่านี้ ผมบอกตัวเองเงียบๆ ก่อนจะกดกริ่งขอลงป้ายประจำ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:48:12

ความคิดเห็นที่ 63 รออ่านรอบดึก เป็นเพื่อน จขกท.ค่ะ จากคุณ : แม่ค้าหน้าแป้น เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 00:52:49

ความคิดเห็นที่ 64 ปาดขวา แล้วคิดว่าผมโชคดีกว่าพี่เยอะเลยแฮะ จากคุณ : เค้าเปล่านะ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:01:46

ความคิดเห็นที่ 65 ผมเริ่มพยายาม สมัครงาน ไม่ความอดทน ต่อจังหวะดนตรี ของการเคาะโต๊ะ นั้น บ่อยครั้งขึ้นทุกวัน คงไม่ผิดนักหากจะคิดว่า ผมคงได้มอง ฮอนด้าแอคคอร์ดตาเพชร ไปอีกหลายปี เมื่อผม มีเงินเดือน ระดับนี้อยู่ ในระหว่างนั้น มีบริษัทฯ นึงที่ผมส่ง resume ไปติดต่อมาหาผม สนใจนัดสัมภาษณ์...แต่ก็ ยังไม่ได้นัดหมายกัน หากแต่ วันที่ สิ่งยึดเหนี่ยว ผมกับบริษัทฯ นั้น หรือ บางคนชอบเรียกเก๋ๆ ว่า ฟางเส้นสุดท้าย ขาดลง มาถึงก่อน เหตุผลของการโต้เถียง ที่เล็กน้อย จนไม่น่าจดจำ ผสมกับ เสียงด่าที่แผดก้องลั่นห้อง นิ้วอ้วนๆ สีขาว นั้น ชี้หน้าผม ประโยค ง่ายๆของผม ที่ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะออกมาจากปากผม ผมขอลาออกครับ เสียงเรียบเฉยของผม สงบทุกเสียงในห้องวันนั้น ผมเดินขึ้นห้องทำงาน กวาดทุกอย่างลงถังขยะ ฉีกงานทุกอย่างที่ค้างบนโต๊ะ จับมือกับลูกน้อง และ ช่าง บอกลาเพื่อนวิศวกรด้วยกัน พี่เจ้าของบริษัทฯ เดินตามขึ้นมา เรียกผมเข้าห้องไปคุย... แกขอโทษ ผมบอกว่า แกผิดเองที่ หงุดหงิดใส่ผม ผมบอกไปว่า ผมลูกผู้ชาย พูดแล้วมไม่กลับคำครับ และผมก็ยกมือไหว้ ขอบคุณแก ที่เมตตาผม มาตลอด ผมมีกินมีใช้ มีค่าของความเป็นคน กลับมาเพราะแก ผมไม่ลืม ผมเดินออกมา จากที่ทำงานเลยวันนั้น มีเงินเก็บเล็กน้อยหลักพัน บ่อน้ำ หนึ่งหมื่นหนึ่งพันห้าร้อยบาท ของผม แห้งผาก ลงแล้ว ผมบอกตัวเองตอนนั้นว่า ...จะเป็นไรไปเล่า...ลองดู อีกสักที แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 03:38:24 จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:04:37

ความคิดเห็นที่ 66 ^ ^ อยากกด like สักพันที จากคุณ : เค้าเปล่านะ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:12:00

ความคิดเห็นที่ 67 สุดยอดเลยค่ะ อ่านแล้วขนลุก จากคุณ : ก๋วยเตี๋ยวหน้าใส เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:14:49

ความคิดเห็นที่ 68 เหมือน เรื่องตลก...บริษัทฯ นั้น โทรหาผม...ขอสัมภาษณ์ ภาษาอังกฤษ ทางโทรศัพท์ ผมก็คุยกับเค้าไป... เค้าพอใจ... ตกลง นัดผมไปพบ MD ฝรั่ง วันที่ผมไป พบเค้า ก็ค่อยพบว่า คนที่ติดต่อผมมา เป็น ศูนย์ จัดหางาน ป้อนให้ บริษัท ต่างชาติ วันนั้น อย่าเรียกว่า นัดคุยเลย เรื่องว่าทดสอบดีกว่า ตอนแรกยังไม่เจอ MD เจอคนไทยก่อน เอาแบบทดสอบมาให้ผม อังกฤษล้วน  มีหมดพูด ฟัง อ่าน เขียน ผมก็ทำไป จากนั้นเค้าก็รับที่ผมทดสอบไป แล้วก็หายกันไปหมด สักครู่นึง MD ก็เข้ามาคุย ผมลุกขึ้นจับมือ เค้าพูดไทย กับผม แต่ผมตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษ คุยกันเหมือนที่ผม คุยกับต่างชาติ ที่ site ผมก็ทำเหมือนตอนที่ผม คุยกับเจ้านายเก่า ถามเค้าว่าเค้า หาคนไปทำงานอะไร จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:22:14

ความคิดเห็นที่ 69 กระทู้ยอดเยี่ยมห้องปีเลยครับ ตามอ่านสนุกมากๆ เขียนดีมาก อยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไง จากคุณ : lp เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:31:19

ความคิดเห็นที่ 70 เค้าตอบผมมา ผมก็ได้รู้ว่างาน ที่เค้าหาคนไปทำนั้น สำหรับผม คนที่ทำงานด้านวิศวกรรมเป็นหลัก ถือว่าเปลี่ยนแนวไปเลย เค้า...เหมือนมองออก ถามผมว่า เสียดายประสบการณ์ ด้าน engineering หรือ ผมก็ว่าในใจนึงก็ใช่ แต่ผมก็สนใจงานที่เค้าพูด มันท้าทายดี (ตอนนั้นผมก็รู้สึกได้ว่า หากผมเดินต่อในสายงาน คงมีคู่แข่งให้ต่อสู้มากมาย สำหรับ วิศวกรเกรด ต่ำ profile ดาดๆอย่างผม ก็สนใจอยากลอง) เค้าบอกว่า ประสบการณ์ผมไม่ตรงกับงานที่เค้าต้องการนะ ก็สนใจในตัวผมนะ แต่เค้ามีตัวเลือกแยะ เค้ายังไม่ตกลง กับผม เค้าบอกว่าขอเลือกก่อน ผมก็บอกว่าได้ แค่ได้มาคุยเปิด มุมมองอาชีพของผม ผมก็ยินดีแล้ว   คำถามนึงก่อนแยกจากกัน ผมไม่ลืมเลย เค้าถามผมว่า บอกเหตุผลหน่อยว่า ทำไมเค้าน่าจะเลือกผม ผมบอกเค้าว่า ผมไม่แน่ใจว่า ผมจะดีกว่าคนอืนไหมในสายตาเขา แต่ถ้าผมได้รับโอกาส ผมจะทำมันให้ดีที่สุด ซึ่งตอนนี้ ผมเปิดใจแล้ว ที่จะทำงานกับเขา เหลือแค่ให้เขายอมรับผมเท่านั้น แล้วเราก็ลาจากกันมา จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:32:23

ความคิดเห็นที่ 71 หนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้น พี่ผู้หญิง คนที่โทรมาสัมภาษณ์ผม และ เข้าร่วมทดสอบผม ก็โทรมา บอกว่า MD เค้าสนใจผมนะ ถ้าจะให้มาทำงาน ผมจะเรียกเงินเดือนเท่าไหร่ เริ่มงานได้ตอนไหน ต้องลาออก ล่วงหน้า นานแค่ไหน เค้าจะได้ไปแจ้ง MD ท่านนั้น เพื่อเค้าจะได้พิจารณาต่อ ผมก็บอกว่า เรื่องเงินพี่เสนอมาได้เลย เพราะตอนนี้ ผมตกงานแล้ว เพิ่งลาออกมา เค้าก็บอกผมว่าน้องนี่ซื่อนะ แล้วก็สอนผมด้วยว่า ถ้าไปสมัครงานเนี่ย อย่าบอกนะว่าเราตกงานอยู่เค้าจะกด เงินเดือนเรานะ ผมก็เลยเล่าเรื่องของการลาออกของผมแบบ คร่าวๆ ให้พี่เค้าฟัง เค้าก็บอกว่า พี่จะไปคุยให้ ขอให้ไว้ใจพี่นะ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:38:46

ความคิดเห็นที่ 72 เอาให้จบเลยนะคะ จะอยู่เป็นเพื่อนค่ะ จากคุณ : แม่ค้าหน้าแป้น เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:39:24

ความคิดเห็นที่ 73 จำได้ว่า ไม่เกินสองวัน พี่เค้าติดต่อกลับมา บอกว่าอีก สามวัน ให้เข้าไปเซ็นต์สัญญาได้เลย ตอนนั้น มีอีเมล์ใช้แล้วเค้า จะส่งสัญญามาให้ดูก่อน จากนั้นประมาณ สิบวันให้ผมไปเริ่มงานได้เลย สัญญา ลูกจ้างประจำ เงินเดือน สองหมื่นบาท โปรสามเดือน พ้นโปรแล้ว ปรับเป็น สองหมื่นสี่พันบาท ไม่ต้องถามนะว่าผม ดีใจไหม เพราะมือผมกำแน่น ชูขึ้นเหนือหัว กูทำได้ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:44:29

ความคิดเห็นที่ 74 ขนลุก เจ๋งมากครับ ... ติดตามตั้งแต่เมื่อวานแล้ว จากคุณ : saridpong เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:49:19

ความคิดเห็นที่ 75 เริ่ม เส้นทาง สายใหม่ ครับ ไม่รู้จะว่าผมเยิ่นเย้อไหม... ถ้าไม่เบื่อกัน ผมอยากบอกว่า เส้นทางใหม่นี้ ...เป็นแค่จุดเริ่ม ของ เวลาสิบปีต่อมา ที่ผมจะมาถึงวันนี้ ถ้าเบื่อกันแล้วผมจะ สรุปเลยก็ได้ครับ ว่าวันนี้ ผมเป็นอย่างไร อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด หรอกครับ ต้มยำกุ้งสูตรผม แซ่บ ครับ นานๆจะมีเวลา นึกย้อนไป มัน มาเป็นฉากๆ เลยเหมือนกัน จะพยายาม เล่าแบบ ย่อๆ นะครับผมเองไม่เคยโพสอะไรแบบนี้ ในกระทู้ยาวๆเหมือนกัน จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:51:26

ความคิดเห็นที่ 76 จด จ้อง ๆ ๆ ๆ จากคุณ : เค้าเปล่านะ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:56:10

ความคิดเห็นที่ 77 จัดเต็มครับ คนอ่านไม่เบื่อหรอกครับ ^^ ขอบคุณที่แบ่งปันครับ จากคุณ : saridpong เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:57:33

ความคิดเห็นที่ 78 งานที่ใหม่ของผม ใช้ภาษาอังกฤษ ล้วนๆ ครับ ทุกอย่างเป็นภาษอังกฤษ ผมที่เคยคิดว่า เราก็แน่...มาเจองาน ที่เราไม่เคยเจอเข้าไป ถึงอึ้ง...งานชิ้นนึง เค้าทำกัน สาม ชั่วโมง ผมซัดไป สามวัน การทำงานของผม จากปกติ บริษัทฯ เค้า ให้ทำงานห้าวัน ต่อสัปดาห์ สำหรับผม มันก็เลยกลายเป็น แปดโมงเช้า ถึงสามทุ่ม หกวันต่อ ต่อสัปดาห์ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 01:59:55

ความคิดเห็นที่ 79 ทุกอย่างผม ต้องเรียนรู้ใหม่หมด จากคนที่เป็นต้นทาง และ ปลายทาง ของทำงานทุกอย่างในบริษัทฯ กลับเป็นคนที่ต้องตามเรียนรู้และพัฒนา ตนเองในทุกๆด้าน กับ ทุกๆคน ทำจนได้ พ้นโปร.... ผมก็เจอ ตอเข้าให้ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:02:39

ความคิดเห็นที่ 80 ทำงานผิดพลาดครับ ลูกค้า งี่เง่าด้วย พอยิ่งรู้ว่าผมมือใหม่ ตามจวกเลย ไม่รู้ทำไม กะว่า จะเล่นผมให้ จมธรณีกันไปเลย พี่ผู้จัดการผม ก็มาเครียร์ปัญหาให้ แต่ยังไม่พอ วันนึงลูกค้าคนนี้ โทรมาหาผม บอกกับผมว่า...ถ้ามีความสามารถแค่นี้ ทีหลังอย่าสะเออะมา ดูแลงานให้เค้าอีกนะ จำเอาไว้ด้วย อะโห...ปรี๊ดเลย... มันจี๊ด จริงๆ แค้นใจมาก รุ่งขึ้น ผมเข้าไปพบ MD บอกเรื่องที่เกิดขึ้น ให้เค้าฟัง จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:07:17

ความคิดเห็นที่ 81 (แอบถาม งานใหม่ ทำอะไรครับ) จากคุณ : เค้าเปล่านะ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:10:24

ความคิดเห็นที่ 82 เค้าถามผมว่า ถอดใจหรือ ผมบอกว่าเปล่า...ผมขอโอกาสจากเค้า...ตอนที่ผมมาสัมภาษณ์ ผมได้โอกาสมาแล้ว ไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆ ผมอยากสู้ต่อ แนะนำผมได้ไหม ผมอยากเก่ง อยากลบคำสบประมาท เค้าเลยบอกว่า เค้าจะส่งผม ไปเรียนเสริม โดยปกติ ตามกฏ ต้องอายุงานครบปีก่อน ถึงจะส่งไปอบรม เพิ่ม  แต่ สำหรับผม เค้าอยากดูว่า จะไปได้สักแค่ไหน แต่มีข้อแม้ว่า ผมต้องรับผิดชอบให้ได้ และถ้าเรียนแล้ว ตกผมต้องออกเงินเอง จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:11:33

ความคิดเห็นที่ 83 หลักสูตรที่เค้าส่งผมไปเรียน ปกติ ใช้เวลา เรียน ประมาณ สองปีครึ่ง แต่ผมอยาก จบให้ได้ เร็วที่สุด ด้วยแค้นมันฝังใจ เกมเรียนและงานแบบ วิบาก เริ่มต้นทันที จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:15:22

ความคิดเห็นที่ 84 เพราะลงเรียน แบบเต็ม เหนี่ยว ทุกวันผมเข้างานแปดโมงครึ่ง ไม่พักกลางวัน กินข้าวห่อ ฝากสาวๆ ที่ทำงานซื้อมาให้ ออกจากที่ทำงานตอนสามโมงครึ่ง โหนรถเมล์ไปเรียน ซึ่งเริ่มตอนห้าโมง เรียนเสร็จ สองทุ่ม กินข้าวและโหนรถเมล์กลับมาที่ทำงาน สามทุ่ม ทำงานถึงห้าทุ่มครึ่ง แล้วก็ขึ้นรถเมล์ หลับนก หลับหนูไปเรื่อย กลับถึงบ้าน อาบน้ำนอน ตีหนึ่ง วน...อยู่อย่างนี้ หนึ่งปี เจ็ดเดือนโดยประมาณ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:22:12

ความคิดเห็นที่ 85 รออยู่นะคะ ถ้าจะไปนอนบอกด้วยนะคะ จากคุณ : jira_wik เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:29:22

ความคิดเห็นที่ 86 กรุณา อย่าถามว่าเหนื่อยไหม ถ้าบอกว่า ไม่เหนื่อยคงไม่จริง.... แต่นึกแล้ว ก็ สะใจดีนะ ผมนอนแบบไม่ฝันเลย เพราะ หัวถึงหมอนปั๊บ เหมือนถอดปลั๊กเลย ในที่สุดผมก็เรียนจนจบ ใช้เวลา หนึ่งปีเจ็ดเดือน ผมตอบแทนตัวเอง ด้วยการ ซื้อรถมือสองเก่าๆ หนึ่งคันด้วย น้ำพักน้ำแรงของผมเอง น่าเสียดาย...ไม่ใช่ ฮอนด้า แอคคอด ตาเพชร สีมะเหมี่ยว ที่ผมมองจนลับตา ทุกครั้ง.... คงเป็นเพราะระหว่าง ความฝัน และ ความจริง มันมันมีอะไร ตลกๆเกิดขึ้นเสมอ เหมือนกับต้มยำกุ้งที่บางครั้ง ใส่น้ำพริกเผา แยะเกิน แทนที่จะอร่อย แต่แสบคอ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:32:35

ความคิดเห็นที่ 87 หลังเรียนจบ ผมเริ่มเป็นกำลังหลักของบริษัทฯ ด้วยอายุงานที่มากขึ้น ผมกำลังรุ่ง...ปีต่อมา เงินเดือน ขึ้น สิบห้าเปอร์เซ็น ปีต่อมา ขึ้นยี่สิบเปอร์เซ็น แจ๋วใช่ไหมล่ะ .... น่าเสียดาย... ชามต้มยำผมคว่ำ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:38:01

ความคิดเห็นที่ 88 ขณะที่ผมกำลัง ไปได้ดี... เตรียมจ่อคิว โปรโมท เป็นผู้จัดการ บริษัทของผมในไทย...ดันเป็นเหมือน หัวสิว ในสายตาผู้บริหาร บริษัทแม่... พี่เค้าเลย บีบพลั๊ว.... เราหลุดกระเด็นไป เหมือนหัวสิว ที่อักเสบจนสุก ทั้งบริษัทฯ โดน ขายทอดตลาด ให้ บริษัท คนไทย ผมเป็นเด็กใหม่ไฟแรง...พูดจาตรงไป ตรงมา พอเจอวัฒนธรรม การทำงาน แบบ ถูกครับพี่ ดี ครับผม เหมาะสมครับท่าน ก็รับไม่ได้...การต่อต้าน จึงเกิดขึ้น ผมเหมือน โดน ใครสักคน จับเหวี่ยง ไปชนข้างฝา พอหล่น ลงมา มีเสียง...แป๊ก... หยุดอยู่ตรงนั้น เงินเดือนขึ้น ปีละห้าร้อย จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:46:46

ความคิดเห็นที่ 89 อดทน อยู่ได้ สองปี.... รถผม โอเวอร์ฮีท กลางสี่แยก ไฟแดง... ระหว่าง เข็นรถ เข้าข้างทาง.... ผมท้อใจสุดๆ....ดิ้นมาเจ็ดแปดปี.... เจอทางตันอีกแล้วกระมัง ตอนนั้น มีคนถือ ขนม ไข่หงส์ มาขาย ผมเห็นก็จำได้ เจ้านายเก่าผม ชอบกิน วันรุ่งขึ้น ผมหยุดงาน ซื้อขนมไข่หงส์ ไปเยี่ยมแก ที่ทำงานเก่า จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:52:38

ความคิดเห็นที่ 90 แกดีใจมาก ที่เจอผม... แกว่า ผมเป็น วิศวกรคนเดียว ของแกที่ ลาออกแล้ว กลับมาเยี่ยมแก ผมบอกแกว่า ผมไม่เคยลืมวันที่ แกรับผมเข้าทำงาน อย่าว่าแต่ นับจากศูนย์เลย ตอนนั้นผมติดลบด้วยซ้ำ ตอนจากมา แกบอกผมว่า... ก้าวไปให้ได้ดีกว่านี้นะ ผมขับรถกลับมา....ฝนตก ผมจอดรถข้างทาง มองใบปัดน้ำฝนโยกไปมา.... ผมตัดสินใจได้แล้ว วันต่อมา จดหมายลาออกผมนอนแอ้งแม้งอยู่บนโต๊ะเลขา เจ้าของบริษัทฯ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 02:59:34

ความคิดเห็นที่ 91 พี่ๆ เอาใจผมไปเลยดีกว่า พี่แน่จริงๆ จากคุณ : ความรักฉันคือเธอ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:01:29

ความคิดเห็นที่ 92 ตอนนั้น นึกอะไรไม่ออก นอนอยู่บ้านเดือนนึง ไม่หางานเลย คิด ว่าจะไม่กลับไปเป็นลูกจ้างเค้าแล้ว.... แต่นึกไม่ออกว่าจะทำอะไรดี จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:01:59

ความคิดเห็นที่ 93 รัวด้วย command - r จากคุณ : ความรักฉันคือเธอ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:02:18

ความคิดเห็นที่ 94 ความคิดยังไม่ทันเป็นรูปเป็นร่าง บ่ายวันนึง ผมล้างรถอยู่ มีโทรศัพท์ มา ปลายสายฝั่งนั้น ส่งเสียงชาวต่างชาติ คุ้นหู MD มาดนิ่มคนเก่า ของผมนั่นเอง เค้ากลับมาเมืองไทย แกบอกว่าลองโทรมาหา ดีใจที่ผมยังใช้เบอร์เดิม เค้าถามผมว่า ผมทำอะไรอยู่ ผมบอกว่าล้างรถ เค้าก็ว่า วันนี้ไม่ไปทำงานหรือ ผมบอกว่า ไม่...ลาออกมาได้เดินนึงแล้ว เค้าหัวเราะบอกว่า งั้นมากินข้าวกัน จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:06:31

ความคิดเห็นที่ 95 เราเจอกัน คุยกันแบบเพื่อน ที่ไม่เจอกันนาน เค้าถามผมว่าจะทำอะไร ต่อไป ผมบอกไม่รู้ เค้า...ตบไหล่ผม พูด เป็นประโยค ภาษาไทย มาทำงานกับผม ผมไม่มีคำตอบอะไรให้เขา หัวผมว่างเปล่า...แต่ยื่นมือ ไปจับกับเค้า คงเป็นสัญญาว่า... เอาสิวะ จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:10:19

ความคิดเห็นที่ 96 พี่เลิกเล่าเรื่องแล้วบอกผมด้วยนะ จะได้ไม่รอ อิอิ จากคุณ : ความรักฉันคือเธอ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:19:06

ความคิดเห็นที่ 97 ผมเริ่ม วันใหม่ กับ นายเก่า.... ในบริษัทคู่แข่งของบริษัทเก่า จากวันที่จับมือกันวันนั้น ก็เข้าเกือบหก ปี ที่ผมกับเค้า เคียงบ่า เคียงไหล่ กับ นาย ผู้เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนคำสัญญา ที่ผมบอก กับเค้า วันที่เค้ารับผมเข้าทำงาน ว่าผมไม่รู้ว่าผมจะดีกว่าคนอื่นไหม.... แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด ในวันนี้ผมกินตำแหน่ง กรรมการบริษัท ฐานเงินเดือน....... พร้อมสัญญาส่วนแบ่ง สิบเปอร์เซ็นจากกำไรบริษัทฯ จากการผลักดัน ของ เจ้านายของผมท่ามกลาง ขวากหนาม ของผู้บริหารคนอื่นที่ทุกวันนี้ก็ทิ่มแทงกัน สนุกเลย ...มีอะไรต้องสู้กันอีกแยะ วันที่ผมโพสกระทู้นี้...ผมได้รับการติดต่อชักชวนจากนายทุน คนนึงให้แยกออกมาตั้งบริษัทฯ ใหม่ โดยเค้าจะออกทุนให้ผมบริหาร ผมยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร ที่โพสกระทู้นี้ แค่อยากบอกว่า เด็กช่างกลจนๆ ที่ไม่เอาประสาอะไรเลย อย่างผม ยังฝ่าขวากหนาม มาได้ตั้งไกล มันไม่ได้วัดกันที่เงิน หรือ บอกไม่ได้หรอกครับว่าใครดีกว่าใคร หรืออะไรคือความสำเร็จ หรอกครับ คนเราน่ะ แต่มันบอกได้ว่า เราจะใช้ชิวิตอย่างไรนั้น.... 'มันอยู่ที่ตัวเราเอง' ขอบคุณ หลายคนที่รับฟัง ผมมีความสุขมากที่ได้ คิดถึงมันอีก ขออนุญาตแก้ไขเงินเดือนผมออกครับ ไม่อยากให้น้องๆยึดติดกับตัวเงิน แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 54 20:02:05 จากคุณ : กระหร่องน้อย เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:27:39

ความคิดเห็นที่ 98 พี่สุดยอดจริงๆ ถ้าผมขอนำพี่ไปเป็นแบบอย่างนี่คงไม่ว่ากันนะครับ ดีใจที่พี่เกิดในประเทศไทยครับ จะได้เป็นตัวอย่างให้คนรุ่นหลังต่อๆไป ในความอดทน และความมุ่งมั่น ย้ำอีกครับ "พี่เอาใจผมไปเลย" จากคุณ : ความรักฉันคือเธอ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:35:05

ความคิดเห็นที่ 99 ติดตามมาตลอดครับ จากคุณ : Phawara P. เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 03:36:32

ความคิดเห็นที่ 100 O_O ตามอ่านตลอดครับ คำเดิม "ขนลุก" ที่ได้อ่าน เห็นภาพมากครับ จากคุณ : saridpong เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 04:04:16

ความคิดเห็นที่ 101 โหย โคตรแน่เลยพี่ จากคุณ : Sweet Georgia Brown เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 04:09:59

ความคิดเห็นที่ 102 แน่นอนมากครับ ^^ จากคุณ : เค้าเปล่านะ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 04:25:34

ความคิดเห็นที่ 103 พี่ครับ ผมอาจจะไม่ได้ลำบากขนาดพี่ี หรือติดลบขนาดนั้น แต่ผมอ่านอยู่ ขณะนี้ ตี 5 เวลากรุงกัวลาลัมเปอร์ กำลังเหนื่อยนหน่ายกับบริษัทตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นนโยบายรายวัน เอย เด็กใหม่ได้ก่อนเอย ต่าง ๆ นานา จนแทบจะหนีกลับเมืองไทยให้ได้ พอมาอ่านกระทู้ของพี่ ผมขอบอกพี่เลยนะครับ พี่สุดยอดจริง ๆ ผมจะคิดให้ดีครับ ขอบคุณมากที่มาตั้งกระทู็ มันเป็นการเตือนที่ดีมาก ขอบคุณมากนะครับ ถ้ามากัวลาลัมเปอร์ ขอเลี้ยงข้าวพี่สักมื้อนะพี่นะ จากคุณ : หมีส์บินครับ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 04:27:53

ความคิดเห็นที่ 104 นี้สิเก่งของจริง เริ่มต้นจากไม่มีอะไรเลย จนมาวันนี้พี่โคตรสุดยอด ขอบคุณที่สละเวลามาเล่าครับ : ) จากคุณ : ผมแต่งงานตอน 10 ขวบ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 08:02:14

ความคิดเห็นที่ 105 สุดยอดครับพี่ ผมอ่านแล้วเห็นเป็นฉากๆเหมือนดูหนังเลย ผมอ่านแล้วคิดถึงตอนทำงานบริษัทเลยครับ ผมอ่านแล้ว ดูว่าเจ้านายพี่นี่ดีจังครับ อบอุ่นมากๆๆ จากคุณ : seto16 เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 09:36:22

ความคิดเห็นที่ 106 สุดยอดมากค่ะ ไม่เสียใจที่ได้อ่านกระทู้นี้เลย อ่านไปขนลุกไป  เสียดายที่ให้กิฟท์ไม่ได้ ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์นะคะ จะขอนำข้อคิดที่ได้ไปใช้ค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : -->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 09:40:33

ความคิดเห็นที่ 107 อ่านแล้วขนลุกเลยคะ สู้ชีวิตมาก ขอให้ประสบความสำเร็จยิ่งๆขึ้นนะคะ ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆคะ จากคุณ : Angelic_P เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 09:45:11

ความคิดเห็นที่ 108 ชีวิตคุณคล้ายคุณสุจินต์ จันทร์นวล มากครับ จากคุณ : mix_more เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 10:06:43

ความคิดเห็นที่ 109 เน้น ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 10:11:42

ความคิดเห็นที่ 110 สุดยอดจริงๆๆ ครับ คุณ  กระหร่องน้อย จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 10:14:59

ความคิดเห็นที่ 111 พี่ครับ.. สุดยอดวะครับ! จากคุณ : Ploeauer เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 54 10:30:27