ความคิดเห็นที่ 1 มาตรา 118  ให้นายจ้างจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างซึ่งเลิกจ้างดังต่อไปนี้ (1) ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันครบหนึ่งร้อยยี่สิบวัน แต่ไม่ครบหนึ่งปี ให้จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้ายสามสิบวัน หรือไม่น้อยกว่าค่าจ้างของการทำงานสามสิบวันสุดท้ายสำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย (2) ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันครบหนึ่งปี แต่ไม่ครบสามปี ให้จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้ายเก้าสิบวัน หรือไม่น้อยกว่าค่าจ้างของการทำงานเก้าสิบวันสุดท้ายสำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย (3) ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันครบสามปี แต่ไม่ครบหกปี ให้จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้ายหนึ่งร้อยแปดสิบวัน หรือไม่น้อยกว่าค่าจ้างของการทำงานหนึ่งร้อยแปดสิบวันสุดท้ายสำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย (4) ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันครบหกปี แต่ไม่ครบสิบปี ให้จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้ายสองร้อยสี่สิบวัน หรือไม่น้อยกว่าค่าจ้างของการทำงานสองร้อยสี่สิบวันสุดท้ายสำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย (5) ลูกจ้างซึ่งทำงานติดต่อกันครบสิบปีขึ้นไป ให้จ่ายไม่น้อยกว่าค่าจ้างอัตราสุดท้ายสามร้อยวัน หรือไม่น้อยกว่าค่าจ้างของการทำงานสามร้อยวันสุดท้ายสำหรับลูกจ้างซึ่งได้รับค่าจ้างตามผลงานโดยคำนวณเป็นหน่วย เรื่องการผ่อนชำระ ผมว่ายอมได้น่าจะช่วยกัน ในเมื่อมีเอกสารว่าเค้าจะจ่ายก็เป้นเรื่องที่ดี หากไม่ยอมก็ได้ครับ ก็อาจมีขึ้นศาลบ้าง สุดท้ายนายจ้างอาจจะต้องเจรจาในการชำระเงินซึ่งหากนายจ้างไม่มีจริงๆ เรื่องก็ยาว สุดท้ายเสียเวลา จากคุณ : TurnTheLightOn เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 12:57:39

ความคิดเห็นที่ 2 ความเห็นของผมขัดแย้งกับ คห.1 ตรงที่ยอมได้ก็น่าจะช่วยกันครับ เหตุผลเพราะ นี่เป็นกรณีบริษัทเลิกกิจการซึ่งเกือบร้อยเปอร์เซนต์ที่บริษัทเลิกกิจการเพราะกิจการไปไม่รอด เมื่อเลิกกิจการต้องมีการชำระบัญชี ใช้หนี้สินที่มีอยู่ทั้งหมด หนี้ที่เกี่ยวกับค่าจ้างนั้น กฏหมายกำหนดให้มีบุริมสิทธิในระดับเดียวกับภาษีอากร หมายถึงถ้ามีเงินอยุ่เท่าไรก้ต้องจ่ายภาษีและจ่ายค่าจ้างก่อน ส่วนที่เหลือ จึงจะจ่ายให้เจ้าหนี้ลำดับต่อไปเช่นเงินกู้จากธนาคาร หรือเจ้าหนี้การค้าอื่นๆ และในทางปฏิบัติ เจ้าหนี้ในลำดับหลังๆจะไม่ได้รับเงินเพราะเงินหมดไปแล้วจากที่ต้องจ่ายให้บุริมสิทธิ์ในลำดับก่อน การลงชื่อยินยอมให้บริษัทผ่อนชำระค่าชดเชยนั้น คือการสละบุริมสิทธิในลำดับต้น แปลความง่ายๆคือ สละสิทธิ์ไม่รับค่าชดเชยนั่นเองเพราะเมื่อบริษัทเลิกกิจการแล้ว ชำระบัญชีแล้ว ใครจะมาจ่ายหนี้คงค้าง คุณจะไปทวงกับใคร ที่ใหนหรือ หรือจะไปฟ้องเอากับอดีตกรรมการบริษัทให้เขารับผิดชอบส่วนตัว งานนี้คงเกิดจากนักกฏหมายเจ้าเลห์กับฝ่ายบุคคลโง่ๆหรือขาดจรรยาบรรณ ต้องการเอาเปรียบลูกจ้างในวาระสุดท้าย จากคุณ : พี (peh_chai) เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 13:47:58

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่เซ็นต์ได้คะ เขาบังคับเราไม่ได้ ใคร ๆ ก็อยากได้เงินไปตั้งตัว ตั้งหลักกันทั้งนั้น เข้าใจว่าบริษัทฯ ไม่มีเงิน แต่ลูกจ้างก็ไม่มีเหมือนกันนี่ค่ะ คุณทำงาน 5 ปีได้ค่าชดเชย 6 เดือนค่ะ 180,000 บาท ค่ะ จากคุณ : คนกาฬสินธุ์ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 14:13:54

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ยอมได้ตามความเห็นสองและสาม แต่หลายเคสตามโรงงานใหญ่ๆ ก็มีเรื่องการแบ่งจ่ายมาแล้ว ผมว่าบางกรณีอย่างเพื่อนผม บริษัทปิดตัว และเป็นบริษัทเล็กๆ ลูกจ้างทุกคนได้รับสัญญาการผ่อนชำระ ทุกคนยินยอม และได้รับการชำระหมดจริง ไม่ยอมก็ได้ครับ บางรายร้อนเงินขอคุยเป็นรายบุคคล สำหรับความเห็นผม ไม่ได้เป็นแนวทางที่ต้องทำ เราเป็นลูกจ้างย่อมต้องรักษาสิทธิของตัวเองไม่ให้เอาเปรียบ แต่ลูกจ้างบางคนก็มักจะท้วงและอ้างสิทธิของตัวเองจนไม่ดูบริบทอะไรทั้งสิ้น จากคุณ : TurnTheLightOn เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 54 17:12:07