ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนที่สอง รู้ให้ซึ้ง เพียงหนึ่ง ให้ถึงแก่น เล็งให้แม่น ให้พุ่งลง ตรงประสงค์ อยากเป็นเซียน สิ่งใด ให้จำนงค์ ศึกษาลง ให้ลึกซึ้ง ถึงแก่นเอย   สำหรับหลายคนที่เรียนในคณะสาขาใด หรือใครก็ตามที่กำลังทำงานอยู่ ผมเห็นหลายคนออกมาป่าวร้องว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม นายจ้างลำเอียง เจ้านายทำงานไม่เป็น เพื่อนร่วมงานเลียแข้งเลียขา ไปยันกระทั่งแม่บ้านไม่ชอบหน้า เอาเข้าจริงๆหากเลียบเคียงดูแล้ว "เขาเหล่านั้นก็ไม่ได้มีฝีมือเป็นเอกแต่ประการใด" ก่อนที่จะก่นด่าหรือไปโทษสิ่งอื่นๆรอบตัว ลองถามตัวเองก่อนว่าเรามีดีมากพอจนเกินกว่าจะปฏิเสธหรือไม่ ถ้าเรามีดีมากพอที่อาจารย์หรือนายจ้างปฏิเสธไม่ลง ถึงจะรักชอบคนอื่นยังไงเค้าก็ข้ามหัวคุณได้ยากครับ เว้นว่าคุณจะเป็นข้าราชการที่มีกฏห้ามขยันเกินสองขั้น ห้ามขยันติดต่อกันเกินสองปี นั่นก็ว่าไปอย่าง ยกตัวอย่างเพื่อนผมนะครับ ทำงานในบริษัทข้ามชาติเล็กๆแห่งหนึ่ง เริ่มด้วยตำแหน่งธุการทั่วๆไป ตอนนี้เงินเดือนไล่กวดผู้จัดการมาติดๆ ได้ไปดูงาน ไปประชุมกับลูกค้า ในขณะที่ผู้จัดการนั่งอยู่ในออฟฟิศไปวันๆแค่นั้น! แต่เค้าเลิศกว่าผู้จัดการมาก ภาษาดีที่สุดในออฟฟิศ สั่งงานแล้วไว้ใจได้ที่สุด งานออกมาเนี้ยบ คุมงานในโรงงานได้(ยังขับรถยกไม่ได้แค่นั้น) หาเวลาไปอบรมในเรื่องที่เกี่ยวเนื่องกับการทำงาน ไปสอบใบอนุญาตต่างๆที่เกี่ยวข้อง(แม้ว่าจะไม่ได้ทำตรงส่วนนั้นโดยตรง) เวลาทำงานก็คิดเสมอว่าทำยังไงบริษัทจะได้กำไรมากขึ้น มีค่าใช้จ่ายน้อยลง(คนส่วนใหญ่คิดแค่ว่าทำยังไงตัวเองจะได้มากขึ้น) แบบนี้ไม่ให้เจ้านายรัก เจ้านายหลงได้ไงครับ ผลที่ตามมาก็อย่างที่บอก ตอนนี้เห็นว่าบริษัทจะเปิดสาขาใหม่ที่ต่างประเทศ เพื่อนผมจะได้เป็นคนไปวางระบบต่างๆที่ประเทศใหม่ คนเดียว ไร้เงาผู้จัดการครับงานนี้ ลองมาเทียบกับเราดูนะครับ เราเป็นผู้เชี่ยวชาญในงานที่ทำมากพอหรือยังที่จะออกมาโวยวายโทษนู่นโทษนี่ ถ้าจัดลำดับคนที่เก่งที่สุดในงานนั้นๆ เราติดหนึ่งในสิบของอุตสาหกรรมหรือเปล่า หนึ่งในสามของออฟฟิศมั้ย ถ้าไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่หัวหน้าหรือเจ้านายจะเลือกเลื่อนคนที่เค้าสนิทและไว้ใจได้มากกว่าเราขึ้นไป ตราบที่ความแตกต่างนั้นไม่ชัดเจน จากนั้นลองถามตัวเองต่อไปว่า แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะที่จะพัฒนาความสามารถของเราไปให้มากกว่านี้ ทุกวันนี้นอกจากทำงานไปวันๆแล้ว เราเคยหยุดคิดไหมครับว่าเราทำงานได้ประสิทธิภาพมากที่สุดหรือยัง มีวิธีการอื่นใดไหมที่จะให้ประสิทธิผลเหมือนกันแต่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพมากกว่า เราอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับงานของเราปีละกี่เล่ม เข้าสัมมนาอบรมกี่ครั้ง เราคบคนที่เก่งกว่าเราในด้านนี้กี่คน หรือว่าเราทำงานไปวันๆ วันเย็นกินข้าวกับแฟน วันหยุดกินเหล้ากับเพื่อน เพื่อนที่มีส่วนใหญ่เพื่อนกินเพื่อนเที่ยว หลายคนต่อว่าคนที่ประสบความสำเร็จ ต่อว่าว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม แต่ไม่เคยมองเลยว่าเบื้องหลังคนที่ประสบความสำเร็จนั้นมีที่มาอย่างไรบ้าง เรารู้จัก สตีฟ จอบบ์ ไมเคิล เดลล์ แต่ไม่เคยรู้ความยากลำบากสมัยเค้าประกอบคอมพิวเตอร์ขายในโรงรถ เรารู้จัก ตัน โออิชิ แต่ไม่เคยรู้สิ่งที่เค้าต้องฝ่าฟันสมัยทำงานใหม่ๆ เริ่มทำธุรกิจ และตอนธุรกิจเสียหาย เรารู้จัก บัณฑิต อึ้งรังสี แต่ไม่เคยรู้ตอนเค้าต่อสู้ความแตกต่างระหว่างชาติพันธ์สมัยยังไม่โด่งดัง เรารู้จัก ดาราเกาหลีต่างๆ แต่ไม่เคยสนใจที่เค้าต้องซ้อมร้องเพลง ซ้มเต้นวันละหลายๆชมเป็นเวลาหลายปี เราทำแค่ คนนั้นเก่ง คนนี้มีดวง คนนู้นพ่อรวย ไอ้นั่นมันเส้น เรายอมรับความพ่ายแพ้ของเรา โดยที่ไม่เคยคิดจะพัฒนาตัวเองขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย "เพราะการโทษคนอื่นมันง่ายกว่ากันเย้ออออ" เปลี่ยนตัวเองดูไหมครับ อยากประสบความสำเร็จ อยากเป็นคนแถวหน้า เริ่มมันจากวันนี้เลย น้องๆที่เรียนอยู่คุณมีความรู้ในเรื่องที่ตัวเองเรียนมากน้อยแค่ไหน ถ้าคุณเรียนเศรษฐศาสตร์คุณแม่นแค่ไหน คลาสสิค นิโคลาสสิค เคนส์เชียน มาร์ค เศรษฐศาสตร์เชิงพฤติกรรม เศรษฐศาสตร์เชิงพุทธ หรือคนที่ทำงานแล้วถ้าทำงานธนาคารสมมติว่าฝ่ายสินเชื่อ เรารู้กฏหมายที่เกี่ยวข้องกับเรื่องหนี้มากแค่ไหน ทั้งการปล่อยการติดตาม ขั้นตอนการอนุมันติทั้งหมด เรทของธนาคารอื่นๆ โปรโมชัน เราเคยคิดกลุ่มลูกค้าเป้าหมายไหม หรือทำไปเรื่อยๆ เราเคยวางแผนการทำงานไหมหรือรอลูกค้าเข้ามาหา เราเคยไปอบรมเรื่องเกี่ยวข้องบ้างไหม กฏหมายอสังหาริมทรัพย์ การประเมินอสังหาริมทรัพย์ ชมรมคนปลอดหนี้ และอื่นๆมากมายรอให้อบรม จะทำอะไรถ้าเรารู้ไม่ลึก ไม่มากกว่าชาวบ้าน แล้วเราจะคาดหวังอะไรที่มากกว่าคนอื่นๆหรอครับ โลภไปหรือเปล่าเอ่ย แล้วลองคิดดูอีกทีถ้าในการทำงานด้านนั้นๆเราเก่งติดหนึ่งในสิบคนของประเทศ อ่ะไม่ต้องหรอกหนึ่งในร้อยก็ได้ คิดว่าเราจะได้งานทำ มีโอกาสได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งขึ้นไหมครับ ตามกฏเศรษฐศาสตร์เลยนะครับ คนเก่งน่ะมันเป็นไอเท็มหายากครับ มีน้อยราคาเลยสูง แล้วก็อย่าคิดว่าเราจะเป็นหนึ่งในร้อยไม่ได้นะครับ เพราะอีกล้านคนน่ะเค้าก็คิดแบบนี้อยู่เลยยอมแพ้ไปแต่แรกแล้ว ปล.ถ้ายังกลัวการเป็นหนึ่งในร้อยอยู่แนะนำอ่านบทความนี้ของพี่นริทร์ครับ แล้วจะรู้ว่าหนทางสู่ยอดเขาไม่ได้มีแค่ทางเดียวนะเอ้อ จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:29:28

ความคิดเห็นที่ 2 ส่วนที่สาม   รู้ลึกหนึ่ง นั่นคือ ความรู้ใหญ่ จะสูงได้ ควรรู้รอบ ตอบสนอง จะใหญ่ได้ ต้องมีเล็ก คอยประคอง เพียรไตร่ตรอง ตรึกดู อย่าหูเบา เรื่องนี้พูดไปแล้วหลายๆคนอาจงงได้ อ้าวก็เมื่อกี้บอกให้ศึกษาลงให้ลึกถึงรายละเอียด แล้วนี่ถัดมาบอกว่าให้รู้กว้างๆอีกแล้ว จะเอายังไงวะขอบฟ้า!!! อันนี้ต้องขอบอกว่ามันเกี่ยวข้องกันอย่างที่สุดครับ อย่าเพิ่งเชื่อผมนะครับ ฟังคำคนโบราณก่อน             อันความรู้ รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว   แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล                      อาจจะชักเชิดชูฟูสกนธ์                   ถึงคนจนพงศ์ไพร่คงได้ดี ผมเห็นด้วยนะ ไม่อย่างนั้นคงไม่เขียนส่วนที่สองแน่นอนครับ แต่ที่ผมเพิ่มเติมขึ้นมา คือ เราต้องรู้รอบด้วย เพราะสมัยนี้บางทีคนเก่งๆก็ต้องตกรอบในการทำงานเหมือนกันเมื่อต้องวัดกันด้วยคะแนนแบบเฉือนๆ หรือบางคนเก่งจริงครับ แต่ดั๊นน สื่อสารกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จักการโฆษณาประชาสัมพันธ์เอาซะเลย ยกตัวอย่างนะครับ บิล เกตต์ เก่งคอมน่ะใช่แน่ แต่รู้กลยุทธ์ตอนเค้ารับเขียนโปรแกรมให้ไอบีเอ็มไหมเอ่ย จ็อบนี่ก็อีกคน แต่รู้ไหมว่าเค้าบอกว่าวิชาประดิษฐ์อักษรที่ไม่น่าจะเกี่ยวอะไรกับคอมพิวเตอร์เลยทำให้เค้าสร้างความแตกต่างได้ อาจารย์เฉลิมชัย ที่จับการตลาดมาใส่ศิลปะ คนรู้จักทั้งบ้านทั้งเมือง คุณบัณฑิต(อีกแล้ว) รู้ทั้งการเป็นคอนดัคเตอร์ การพัฒนาตนเอง ภาษา และยังลงทุนอสังหาริมทรัพย์ด้วย เห็นไหมครับ ว่าการที่เราจะเก่งแต่ในด้านใดด้านหนึ่งนั้นยังไม่พอไปทั้งหมด เพราะว่ามันยากที่จะแหวกวงล้อมใหม่ๆด้วยความรู้เดิมๆ ขอเล่าถึงคนที่ผมคิดว่าเก่งมากและประสบความสำเร็จตามเป้าหมายของเค้ากันนะครับ ท่านแรก แน่นอนว่าจะเป็นใครเสียมิได้ อ.ป๋วย อึ๊งภากรณ์นั่นเอง สมัยม.หนึ่งเคยเรียนประวัติอาจารย์ในเรื่องบุคคลสำคัญ ตอนนั้นเฉยๆนะ แต่พอมาเรียนมหาลัยแล้วแหม่ ท่านสุดยอดจริงๆครับ(แต่เด็กเดี๋ยวนี้ไม่รู้จักแล้วกระมัง) หากใครได้อ่านงานเขียนของอาจารย์ โดยเฉพาะในส่วนที่เขียนเพื่อนักศึกษาจะพบว่าอาจารย์เรียนเศรษฐศาสตร์ เป็นอาจารย์เศรษฐศาสตร์ แต่ก็อ่านหนังสือรอบด้าน อาทิ คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ นิติศาสตร รัฐศาสตร์ สังคมผสึกษา ปรัชญา ศาสนา ประวัติบุคคลสำคัญ ภูมศาสตร์ จิตวิทยา เป็นต้น ถามว่ามันคือเศรษฐศาสตร์ใช่มั้ย ตอบว่าไม่ แต่มันเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์มั้ย ตอบว่าเกี่ยวครับ นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่ศึกษาแต่ในเรื่องของตัวเองจนลืมบริบทรอบๆไป เช่น รัฐบาลต้องทำแบบนั้นแบบนี้ แต่ลืมไปว่ารัฐบาลเองก็มีบริบทของนิติศาสตร์ รัฐศาสตร์ และสังคมเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยจะมองแต่ในมุมของเศรษฐศาสตร์ไม่ได้ การรู้รอบด้านจะทำให้เรามีมุมมองด้านอื่นๆไม่ถูกจำกัดอยู่แต่มุมที่เราคุ้นชิน แต่ฝ่ายเดียว มองและเข้าใจเหตุการณ์ได้กว้างกว่า หรือขวัญใจผมอีกท่านนึง อ.ชวนะ ท่านสอนคณะวารสารศาสตร์ ธรรมศาสตร์ จบเอก โท ตรี รวมกันน่าจะมากกว่าสามสิบใบได้มั้ง เพราะอะไร ลองคิดดูสิครับคนที่รู้เรื่องการตลาดอย่างเดียว คนที่รู้เรื่องโฆษณาอย่างเดียว กับคนที่รู้ทั้งสองอย่าง สุดท้ายคนที่รู้มันทุกเรื่องเลยที่เกี่ยวข้อง โฆษณา การตลาด ประชาสัมพันธ์ จิตวิทยา ประชากรณ์ศาสตร์ ถ้าคุณจะเลือก เลือกใครดีน้า เห็นไหมครับว่าการที่เราจะ "เป็นเซียน" ในด้านใดด้านหนึ่งนั้นนอกจากจะต้องมีองค์ความรู้หลักที่ลึกมากๆแล้ว เรายังต้องอาศัยความรู้อื่นๆประกอบด้วยถึงจะทำให้เราโดดเด่นอย่างที่สุดถึงที่สุดได้ และอย่างน้อย ถ้าเรามีความรู้กว้าง ถึงความรู้หลักเราจะไม่ลึกมาก แต่เราก็สามารถสร้างความแตกต่างให้กับตัวเองได้แล้วใช่หรือเปล่า หากมีคนสามคน คนแรกเป็นวิศวกรที่เก่งมาก เรียกว่าอันดับหนึ่งของประเทศเลย คนที่สองเก่งมากอีกเช่นกันแต่ว่าน้อยกว่าคนแรก เอาว่าติดหนึ่งในสิบของประเทศก้แล้วกัน คนที่สามเก่งไม่เท่าอีกสองคน แต่ดั๊น พูดภาษาญี่ปุ่นได้ แบบนี้ใครจะมีโอกาสดีกว่ากันน้อ (คนที่สามควรใช้สมองคิดด้วยนะ ว่าเอาสิ่งที่รู้เพิ่มเติมมาประยุกต์ได้ ไม่ใช่ไปสมัครบริษัทไทยแข่งกับคนที่สอง แบบนั้นก็จบเห่เหมือนกัน) ผมเองปกติเป็นคนชอบอ่านอยู่แล้ว และถ้ามีโครงการอบรมอะไรที่เรามีศักยภาพพอเข้าร่วมได้ล่ะก็ ผมไปหมดแหละครับ (ศักยภาพ คือ เป็นช่วงอายุที่เค้ารับ และค่าอบรมไม่แพงเวอร์จนเกินควร) และนั่นทำให้ผมได้พบผู้คนหลากหลาย ทั้งระดับปากกัดตีนถีบ ยันลูกท่านหลานเธอ ผู้มีบารมีในสังคมบางท่าน ทำให้เราได้รู้ว่าเออแฮะมีคนมองโลกในแบบนี้ด้วย อ้อประสบการณ์ตรงนั้นแบบนี้เอง(สิ่งที่ไม่ดีก็ไม่ต้องไปลองเอง) ผมเองไม่ดื่มเหล้า(แม้หน้าตาจะส่อมากขนาดไหนก็ตาม) แต่ก็ถ่อไปอบรมเรื่องไวน์กับการผสมค็อกเทล เพราะหากจำเป็นจริงๆถ้าเราไม่ดื่มแต่คุยกับเค้าได้ คนคุยกันรู้เรื่องก็เป็นสิ่งที่อาจจะตัดสินอะไรได้เยอะเหมือนกัน ลองจินตนาการว่าเราเข้าไปพบผู้บริหารเพื่อจุดประสงค์อะไรสักอย่างแล้วเราเห็นไวน์ชั้นเยี่ยมวางอยู่สิครับ เค้าจะอยากคุยกับเราแค่ไหน ถ้าอยู่ๆมีคนไปชื่นชมรสนิยมเค้าจากไวน์ที่เค้ามี ซึ่งความภูมิใจนี้เค้าคุยกับใครไม่ได้ เพราะไม่มีคนรู้เรื่อง (เพื่อนร่วมงานผมเคยทำให้ลูกค้าเซ็งจิตมาก กระทั่ง... พูดเรื่องนาฬิกาที่เค้าใส่อยู่เท่านั้นแหละ จากเตะเป็นจูบเลย) บางครั้งเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตัดสินความเป็นตายใหญ่ๆได้ครับ รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหามครับ กว่าจ็อบจะได้ใช้วิชาอักษรประดิษฐ์ที่เรียนมาก้หลายปีหลังจากนั้น ความรู้บางอย่างใช้ครั้งเดียวก็เกินคุ้มกับแรงงานและเวลาที่ร่ำเรียนไปแล้วครับ จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:33:41

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนที่สี่ คิดคิดคิด คิดว่าคิด จนลืมคิด             คิดคิดคิด ว่าตัวคิด อยู่เสมอ             คิดคิดคิด ดูสักนิด เถิดนะเกลอ             คิดคิดคิด ว่าตัวเธอ คิดหรือยัง การที่เราได้เรียนรู้ ความรู้มันยังไม่เกิด(เน้นนะว่ามุมมองส่วนตัว)จนกว่าเราจะเริ่มกระบวนการคิด ผมอยากชวนให้ทุกคนเป็นเจ้าหนูจำไม ลองคิดถึงการเรียนในสถาบันการศึกษา เราถูกสอนให้จำ ไม่ใช่คิด พอโตขึ้นมาเลยรับคำสั่งเป็นอย่างเดียว คิดกันไม่ค่อยเป็น ครั้งนึงผมเคยพูดกับรุ่นน้องว่า "คนอย่างเอ็งน่ะ อนาคตได้ดีแน่นอน" รุ่นน้องผมถ่อมตัว(ตามมารยาทแหละ)ว่าไม่หรอก เค้าไม่ได้เก่งขนาดนั้น คนเก่งกว่าเค้าเยอะแยะ ผมเลยตอบไปว่า "พี่ก็ไม่ได้บอกว่าเอ็งเก่งนี่ แต่แกเริ่มที่จะตั้งคำถาม เริ่มคิดแล้ว นั่นก็ทำให้เอ็งล้ำหน้าคนอีกหลายแสนคนในประเทศแล้ว" เพราะอะไรครับ ในขณะที่คนส่วนใหญ่มีความรู้จากการท่องจำ จำเดิมๆ แต่คนที่คิดเป็นนั้นก้าวล่วงไปในการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ได้ คนที่เริ่มตั้งคำถามและหาคำตอบจะหาความโยงใยของสิ่งที่เค้าได้เรียนรู้มาเข้าด้วยกัน และเชื่อมโยงเข้ากับความรู้ใหม่ๆได้ ลองย้อนกลับไปสู่สามส่วนแรกดูครับ มันร้อยเรียงกันอยู่จะแยกกันโดดๆไม่ได้ ก่อนอื่นเราต้องรู้ตัวเองก่อนว่าเป้าหมายเราคืออะไร จากนั้นค้นหาว่าความรู้หลักใดที่จะนำพาเราไปจุดนั้นได้ และความรู้เสริมใดที่จะมีประโยชน์ต่อความรู้หลักของเรา มาถึงตรงนี้มันเกี่ยวเนื่องกันไปหมด เพราะเราต้องเริ่มจาก "การตั้งคำถาม" กับตัวเองในทุกๆขั้นเลย ทีนี้ลองมองดูตัวเราครับ เราอยากประสบความสำเร็จ อยากได้นั่นอยากได้นี่(ไม่ใช่"หนี้"นา) แล้วเราเริ่มตั้งคำถาม เริ่มวางแผนอะไรกันรึยัง??? ทีนี้การจะคิดเป็นไม่ใช่เรื่องที่หลับตานับ 1-2-3 ลืมตาแล้วจะคิดได้เลย แต่เราต้องฝึกครับ อย่างที่ผมบอกว่าเรามาเป็นเจ้าหนูจำไมกันเถอะ อันนี้เป็นสิ่งที่ผมคิดนะครับ โลกเราไม่มีเหตุบังเอิญทุกอย่างล้วนมีเหตุมีปัจจัยทั้งสิ้น หรือในทางศาสนาเรียกว่า อิทัปปัจยตา เช่นคนจะได้งานทำ ไม่ใช่ว่าด้วยโชค แต่ด้วยการเตรียมตัวมาดี เจอตำแหน่งที่ว่างพอดี เงื่อนไขตรงกับที่เค้าอยากรับพอดี เราปลงใจกับงานนี้พอดี บางคนอาจจะบอกว่านี่แหละ "โชค" แต่ผมคิดว่ามันคือความลงตัวกันอย่างเหมาะเจาะมากกว่า เอ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการคิดนะ พอผมมีความเชื่อแบบนี้เป็นขั้นต้น ผมเลยคิดว่าในโลกนี้ทุกอย่างล้วนเกี่ยวพันกันทั้งสิ้น มีความสอดคล้องกันทั้งสิ้น แล้วเราก็เอาตรงนี้มา"คิด" ทำไมสายไฟถึงใช้ทองแดงนะ ทำไมน้ำไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ แบบนี้เรารู้ แต่เราเคยคิดไหมครับว่าทำไม ให้ยากไปอีก ทำไมคนจีนใช้ตะเกียบ คนไทยใช้ช้อน คนตะวันตกถือช้อนส้อมแบบนึง ตะวันออกถือแบบนึง พวกนี้เริ่มยากแล้วนะครับ แต่มันก็สนุกนะ ทำไมเค้าขับรถปาดหน้าเรา ทำไมเค้าทิ้งขยะไม่เลือกที่ ทำไม ทำไม ทำไม (คิดแต่อย่าไปเครียดมากนักนะครับ) ขอแทรกนิดนึง เรื่องความสัมพันธ์ เท่าที่เรียนปรัชญามามีคนบอกว่าโลกกลมก่อนกาลิเลโอด้วยนะเออ ถ้าจำไม่ผิดเค้าคือเพลโตล่ะ(ถ้าผิดท่านใดช่วยแก้ที) แต่เค้าไม่ได้ใช้เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ครับ เค้า"คิด"ว่า ที่โลกกลมเพราะเท้าเรางองุ้มให้เข้ากับผิวโลกไง ถ้าโลกแบนเท้าเราต้องแบนราบซี้ น่าน แพร่ สุโขทัยไปเลย จริงๆจากระดับสองมาอาจจะหาถูกผิดยากหน่อย แต่เราเอาประเด็นเรื่องการคิดเป็นหลักครับ ทำไม ทำไม ทำไม แล้วระดับสามยากมาก เพราะว่ามันจะขัดกับความเชื่ออย่างรุนแรง บางคนไม่กล้าแม้แต่ที่จะแพลมมาขั้นนี้ด้วยซ้ำไป บางทีคิดได้แล้วก็ต้องเงียบไม่งั้นภัยสังคมจะลามมาถึง เช่น ผมโดนด่าประจำถ้าไปถามเค้าว่าไหว้เทพทำไมหากเป็นพุทธ ศาสนาเราไม่มีเทพนะ เธอเป็นพุทธไม่ใช่หรอ (เค้าบอกเราต้องทำตามๆกัน) ขอยกตัวอย่างแค่นี้นะครับ ประเดี๋ยวจะเรียกบาทามากเกินไป อิอิ รวมสามขั้นนะครับ คิดแบบที่มีคำตอบแน่ชัด แบบที่มีคำตอบไม่ตายตัว และแบบที่ขัดกับความเชื่อดั้งเดิมอย่างรุนแรง แต่ทั้งสามขั้นของการคิดว่า "ทำไม" ผมก็ยังเห็นว่าเป็นแค่การ "ค้น" คือหาคำตอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาแล้ว ส่วนการคิดจริงๆจะเริ่มจากความชำนาญในการค้น นั่นคือเราจะเริ่มถามว่า "ทำไม...ไม่" ลองคิดถึงคนที่ประสบความสำเร็จดูสิครับ คนที่ยิ่งใหญ่เค้าไม่มานั่งคิดหรอกว่าทำไม ลองไล่ระดับนะครับ คนล้มเหลว ทำไมเค้าถึงทำได้ ทำไมไม่ใช่เรา ทำไมเค้าโชคดี ทำไมเราไม่รวยบ้าง(คิดแบบแพ้ ไม่มีทางออก) คนทั่วไป อยากได้ อยากมี อยากเป็น คนเริ่มคิด ทำยังไงจะได้ ทำยังไงจะมี ทำยังไงจะเป็น คิดขั้นกลาง ทำไมสิ่งนั้นเป็นแบบนั้น ทำไมสิ่งนี้เป็นแบบนี้ ทำไมถึง...(คนชั้นนี้หาคำตอบได้ก็ประสบความสำเร็จได้ในระดับสูงมากแล้ว) คนช่างคิด ทำไมแอปเปิลไม่ลอยขึ้นฟ้า ทำไมคนบินไม่ได้ มำไมไม่มีสิ่งที่ให้ความสว่างสม่ำเสมอ(คนพวกนี้หาคำตอบได้ เป็นนักประดิษฐ์) ตอนที่เราคิดหาคำตอบมันไม่ยากนะครับ แต่ตอนที่ตั้งคำถามนี่สิโคตรยากกก พระพุทธเจ้า ทำอย่างไรจะดับทุกข์ได้ คนขายแฟรนไชน์คนแรก ทำไมเราไม่ขายสิทธิให้คนอื่นแล้วเก็บส่วนแบ่ง คนที่คิดอะไรมาเป็นคนแรกเค้าคิดได้ไงเนี่ย ตอนเราศึกษามันก็ไม่ยาก เป็นเหตุเป็นผล แต่ตอนที่ตั้งคำถามเพื่อหาคำตอบสิครับ "อัจฉริยะ" แต่เราก็ไม่ต้องเอาขนาดนั้นก็ได้ครับ เอาแค่ ฉันเป็นอย่างไร ฉันอยากเป็นอย่างไร ทำอย่างไรจะไปตรงจุดนั้นได้ เราต้องทำอะไรบ้าง ข้อแรกๆก็คือทำไมๆนั่นเอง ส่วนข้อหลังๆเริ่มทำไม...ไม่ คือต้องไปหาจากสิ่งที่ไม่มี ยากหน่อยแต่เพื่ออนาคตครับ จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:35:42

ความคิดเห็นที่ 4 ต๊ะที่เหลือก่อนนะครับ ยังพิมพ์บ่เสร็จ จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 00:37:24

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อค่ะ ^_^ จากคุณ : ค้างคาวดำ (ค้างคาวดำ) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 01:29:24

ความคิดเห็นที่ 6 ดีครับ เขียนได้ดีมากๆเลย น้องที่อายุยังน้อยควรรีบอ่านไว้ เพราะถ้ามากๆอย่างผมแล้วจะ เสียดายเวลาที่ผ่านมาเหลือเกิน T T อายุสามสิบกว่าแล้วครับ แต่กำลังจะ เริ่มทำในสิ่งใหม่ เพราะที่ทำมาหลายปี พึ่งมารู้สึกว่าไม่ไช่ แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 54 06:34:56 จากคุณ : ธรรมสถิต เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 06:34:36

ความคิดเห็นที่ 7 ดีครับ เห็นชื่อก็เลยเข้ามาอ่านดู เรื่องเงินเรื่องทองเป็นของนอกกายที่เราควรหามาเยอะๆ 555 แต่จะได้มาเยอะๆ ระบบตลาดมันเป็นเครื่องตัดสิน ความสามารถมันเป็นตัวชี้นำ อยากได้เงินเยอะๆ ก็ต้องมีอะไรพิเศษ จากคุณ : sirnitfi เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 07:17:24

ความคิดเห็นที่ 8 ปักหมุดๆ จากคุณ : กองทหารทาโม เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 07:43:15

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบมากๆครับ แต่ผมยังไม่รู้อ่ะสิ ว่าจริงๆแล้ว ผมอยากจะทำอะไร อยากจะเป็นอะไร เฮ้อ กลุ้มครับ จากคุณ : nOngOngZ เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 08:40:42

ความคิดเห็นที่ 10 ผมว่ารู้จักพอเมื่อไร ก็ประสบความสำเร็จเมื่อนั้นแหละ คนเก่ง ๆ มักจะไม่พอใจที่จะหยุดอยู่ข้าง ๆ คนที่ด้อยกว่า อย่างน้อยก็อยากเหลื่อมนิดนึง เมื่อไม่หยุด ก็ต้องขยับ ไม่รู้จักพอ ก็ต้องไปต่อ ไม่มีที่สิ้นสุด จากคุณ : jaminonez เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 08:41:52

ความคิดเห็นที่ 11 พิมพ์เร็วๆนะคะ รออยู่ ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ จากคุณ : เรียมเจ้าขา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 12:08:32

ความคิดเห็นที่ 12 บทความคุณภาพ โหวต+กิฟท์ครับ แล้วจะแวะมาอีกที รอจขกท.ลงเสร็จหมดก่อนนะครับ ^__^ จากคุณ : sleeper_j เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 12:19:12

ความคิดเห็นที่ 13 อยากประสบความเร็จสิครับ แต่มันมักจะมีเหตุปัจจัย คอยสกัดกั้นอยู่บ่อยครั้งเหมือนกันนะ - -" จากคุณ : MR สึบาสะ เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 13:31:57

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วมีกำลังใจให้สู้ชีวิตต่อไปครับ ขอบคุณครับ สำหรับบทความดีๆ จากคุณ : aamraam (aamraam) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 14:27:28

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านเพลิน เลย จากคุณ : ก้นกบ เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 16:19:47

ความคิดเห็นที่ 16 เขียนได้เจ๋งจริงๆครับ...... จากคุณ : KhunGong เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 18:17:23

ความคิดเห็นที่ 17 เขียน แล้วตีพิมพ์เป็นหนังสือได้เลยนะครับนี่ เขียนได้ดีมากๆครับ  เยี่ยมๆๆ ^^) จากคุณ : มาริอ้วน เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 19:18:10

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ ขอบคุณมากๆ ค่ะ ชอบมากๆ ชอบสุดๆ ดีใจที่ได้เจออะไรดีๆ แบบนี้ค่ะ รออ่านต่อนะคะ อ่านแล้วมันตื่นตัวดีจัง สมองได้คิดตาม คิดต่อ การเรียนรู้นี่มันไม่สิ้นสุดจริงๆ นะคะ ยิ่งได้เรียนรู้ในสิ่งที่น่าสนใจนี่มันสนุกดีจัง ^ ^ จากคุณ : น้องทะเล เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 21:19:11

ความคิดเห็นที่ 19 ชอบความคิดเห็นที่ 3 เรื่องการคิดค่ะ   เคยอ่านเจอในหนังสือของคุณสรจักร (จับโกหกนอสตราดามุส )  มีอยู่ประโยคนึงที่ผู้เขียนบอกว่าคนไทยชอบพูดนักเรื่องที่ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่า  ไม่เชื่ออย่าลบหลู่    ทำให้มีคำถามว่าอาจจะเป็นเพราะเราคร้านที่จะไปคิดมันต่อ  เลยอาศัยคำนี้เป็นข้ออ้างที่จะจบในเรื่องที่เราสงสัยด้วยคำว่า อย่าไปลบหลู่   **ความเห็นส่วนตัวนะคะ  ไม่ถูกใจใครก็ขออภัยด้วยค่ะ** จากคุณ : พระจันทร์ลาลาบาย เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 23:08:10

ความคิดเห็นที่ 20 กำลังเซ็งๆอยู่พอดี ได้กำลังใจขึ้นมาเยอะเลย ขอบคุณนะครับบ :) จากคุณ : cadenza เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 23:57:02

ความคิดเห็นที่ 21 เมื่อวานกลับมาก็หลับไปเลย ขอผลัดอีกวันก่อนนะครับ (@_@) จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 09:03:31

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาชื่นชมครับ เขียนต่อนะครับ จากคุณ : jeeptsu85 เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 10:23:35

ความคิดเห็นที่ 23 รออ่านต่อด้วยคนค่ะ จากคุณ : peanuch เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 10:41:51

ความคิดเห็นที่ 24 ต่อค่ะต่อ รออยู่นะคะ จากคุณ : POLAR_POLAR เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 10:43:54

ความคิดเห็นที่ 25 เรารู้จัก สตีฟ จอบบ์ ไมเคิล เดลล์ แต่ไม่เคยรู้ความยากลำบากสมัยเค้าประกอบคอมพิวเตอร์ขายในโรงรถ เรารู้จัก ตัน โออิชิ แต่ไม่เคยรู้สิ่งที่เค้าต้องฝ่าฟันสมัยทำงานใหม่ๆ เริ่มทำธุรกิจ และตอนธุรกิจเสียหาย เรารู้จัก บัณฑิต อึ้งรังสี แต่ไม่เคยรู้ตอนเค้าต่อสู้ความแตกต่างระหว่างชาติพันธ์สมัยยังไม่โด่งดัง เรารู้จัก ดาราเกาหลีต่างๆ แต่ไม่เคยสนใจที่เค้าต้องซ้อมร้องเพลง ซ้มเต้นวันละหลายๆชมเป็นเวลาหลายปี เราทำแค่ คนนั้นเก่ง คนนี้มีดวง คนนู้นพ่อรวย ไอ้นั่นมันเส้น เรายอมรับความพ่ายแพ้ของเรา โดยที่ไม่เคยคิดจะพัฒนาตัวเองขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย "เพราะการโทษคนอื่นมันง่ายกว่ากันเย้ออออ" ^ ^^ ^^^ โดนค่ะ จากคุณ : Baby_I Know_U Know เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 11:23:37

ความคิดเห็นที่ 26 บทความดี มีประโยชน์มาก ๆ เลยค่ะ อ่านแล้ว รู้สึก ว่า... ต้องพัฒนาตัวเองให้มาก ทีสุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ จากคุณ : MissSlim เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 11:36:24

ความคิดเห็นที่ 27 รอตอนต่อไปค่ะ :) จากคุณ : Judy & Mary เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 13:36:07

ความคิดเห็นที่ 28 รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : รุ่งรวี เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 14:43:17

ความคิดเห็นที่ 29 เชื่อมั้ย เราโง่มากเลย (ตอนอายุ27) ไม่เคยเล่าให้ใครเลย ยังเสียใจอยู่ทุกวันนี้ เราเรียน ก.ศ. น ทั้ง ม.ต้น และม. ปลาย มึความฝันอย่างหนึ่งอยากทำงานออฟฟิตมากมาย ตำแหน่งอะไรก็ได้ ได้แต่งตัวสวยๆ นั่งห้องแอร์เย็นๆ เพราะงานที่เราทำอยู่เป็นหัวหน้า ร้อนก็ร้อนแถมยังต้องลุยๆ อีก แต่งสวย ไม่ได้ วันนึงเห็นพี่ที่ทำงานเรียนบัญชี จึงอยากเรียนกับเขามั่ง และอยากออกจากงานที่ทำอยู่เพื่อไปทำงานออฟฟิตมั่ง ก็เรียนภาคพิเศษ ด้วยความตั้งใจอยากเรียนของเรา เราจ่ายค่าเทอมครบ เลย 8 พันกว่าๆ  เทอมแรก มารู้ทีหลังว่าไม่มีใครจ่ายครบครั้งแรกแบบเรา บางคนจ่ายแค่ 500 บาทก่อน เพราะว่าอะไรรู้มั้ย เพราะว่าเขากลัวเขาเรียนไม่ได้ กลัวเสียเงิน ไม่ใช่เขา ไม่มีเงิน มาจ่ายครบตอนที่ใกล้สอบกัน เพราะเขาบังคับ แล้วครั้งแรกที่เข้าเรียน เรางงมากมาย ไม่เข้าใจอะไรเลย โง่มากมาย แต่ด้วยบุญที่เราทำมา หรืออะไรไม่ทราบ ได้เจอเพื่อนคนนึงคนแรก ที่คบกัน เก่งมากๆ เขาช่วยเราเยอะ แต่เราก็ช่วยตัวเองเยอะเหมือนกัน  คือเขาทบทวนรอบเดียวก็สบาย แต่เราไม่ใช่   เราต้องทบทวนมากกว่าเขาเป็น 10 เท่า แต่เรามีความตั้งใจมากๆ มันมีมาตั้งแต่เกิดว่าทำอะไรต้องทำให้ได้ และเป็นคนขยัน ก็จบได้ ด้วยเกรด 3. 49 ดีใจมากๆ แต่แล้วเราก็ไม่ได้ทำงานบัญชีดั่งที่เรียนมา เพราะว่าเราไม่ชอบ ที่จบมาได้เพราะว่าเราตั้งใจนะ ว่าต้องจบ ให้ได้ แต่คิดถึงตอนทำงานแล้วมันไม่ใช่เลย ต่อมาสามีได้เปิดร้าน ให้ขายสินค้าชนิดหนึ่ง ด้วยความที่ไม่ไม่เคยขายของ ก็ต้องฝึก แล้วก็ฝึกขายไปทุกๆ วัน ทุกวันที่ขายมันเหมือนกับการเรียนรู้ไปในตัวเอง มีลองถูกบ้างผิดบ้าง ก็ผ่านๆ มาได้ ย้อนกลับไปรู้สึกเสียดายว่าไม่น่าเรียนบัญชีเลย มันไม่เหมาะกับเราตั้งแต่ ต้น ยังคิดเลยว่าทำไมเราโง่จัง จากคุณ : พาไล เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 15:53:42

ความคิดเห็นที่ 30 ลองหาอ่าน บทความธรรมะเรื่อง "อิทธิบาท" ดู เราว่าองค์พระพุทธเจ้าท่านทรงตรัสรู้ มานานแล้วเป็นพันๆปี จากคุณ : สาธุ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 21:23:45 A:110.168.51.40 X: TicketID:284772

ความคิดเห็นที่ 31 แก้คำผิดนิดนึง : อิทธิบาท 4 น่ะ จากคุณ : .......... เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 21:25:29 A:110.168.51.40 X: TicketID:284772

ความคิดเห็นที่ 32 ส่วนที่ห้า นี่คือส่วน สำคัญ ของชีวิต              หลายคนคิด รังเกียจ น่าเดียดฉัน              หากเลือกได้ ฉันเลือก จะไม่ทำ              โอ้น่าขำ ขายไม่เป็น ฤาเห็นทาง ถ้าถามนักศึกษาที่จะจบ หรือคนที่กำลังทำงานอยู่ก็ตามผมว่าเกือบครึ่งแหละที่อยาก "ทำธุรกิจ" "มีธุรกิจเป็นของตัวเอง" "ออกมาทำงานอิสระ" โอ้ละหนอเค้าเหล่านี้เคยคิดบ้างไหมว่า "มีธุรกิจไหนบ้างที่ไม่ต้องขายของ" (อาจจะมีนะ ก็เห็นขายตรงบางบริษัทพูดจริงทำไม่จริงว่าเค้าไม่ต้อางขายนี่นะ) ธุรกิจจะอยู่ได้นั้นต้องมาจากการขายสินค้าและบริการ ถ้าขายไม่ได้เงินก็ไม่เข้า เงินไม่เข้าแล้วจะเอาที่ไหนมากำไรกันดีล่ะเนี่ย เห็นไหมครับว่าพื้นฐานของการทำธุรกิจเลยเนี่ยก็คือการขาย ถ้ามันไม่สัมคัญเค้าจะมีทั้งฝ่ายขาย ฝ่ายการตลาด ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ฝ่ายสนับสนุนการขาย ฝ่ายวิจัยสินค้าวิจัยตลาดหรอ แต่คนที่อยากทำธุรกิจดันมาเกลียดการขายไปซะนี่!!! ยิ่งหลายคนจบออกมาก็วาดฝันจะเปิดกิจการเล็กๆสักแห่ง คนที่ทำงานก็คิดว่าจะออกไปทำร้านเล็กๆของตัวเอง โอ้โหแล้วขายกันเป็นรึยัง รู้รึยังว่าอะไรคือปัจจัยที่ทำให้คนต้องแห่มาซื้อสินค้าร้านคุณ หรือกะว่า เอาวะรู้เรื่องนี้แหละขายไอ้นี่ดีกว่า เราเลยเห็นร้านที่เปิดและปิดตัวลงแบบกระพริบตายังช้ากว่า เพราะเปิดมาทำเลไม่ได้(ไม่ใช่ทำเลไม่ดีนะ ทำเลดีแต่ขายของไม่เหมาะกับทำเล) เจ้าของขายไม่เป็น ปกติเคยแต่เรียนๆๆๆ หรือเคยแต่ทำงานไปวันๆ พอออกมาขายของทำหน้าเบื่อลูกค้ามั่งล่ะ ดูถูกลูกค้ามั่งล่ะ แล้วก็ติดนิสัยเดิมๆของคน(ไทย)ส่วนใหญ่ คือทำอะไรไปวันๆ ไม่เคยตั้งโจทย์(คิด)ถามตัวเองเลยว่าเราจะทำยังไงให้ขายดีขึ้น จะขยายกิจการยังไง จะหาลูกจ้างจากไหนมาช่วยด้านไหนได้บ้างเพื่อที่จะเอาเวลาไปทำอย่างอื่นที่เพิ่มมูลค่ามากกว่า ก่อนจะออกมาทำธุรกิจของตัวเอง อย่าเพิ่งถามว่าจะขายอะไรครับ ถามตัวเองก่อนว่ามีทักษะการขายรึยัง แล้วทักษะการขายเนี่ยก็ไม่ใช่พวกพูดน้ำไหลไฟดับ มีอะไรขายหมด รู้อะไรพูดหมด แต่มันคือการ ตอบสนองความต้องการของลูกค้า เห็นบางคนขายของลูกค้าจะเอาอย่างแต่ตัวเองจะขายอีกอย่าง มีงี้ด้วย ทักษะพวกนี้แน่นอนไม่ได้มีมาแต่เกิดครับ ตอนเกิดออกมาผมเชื่อว่าไม่มีเสียงที่ไหนมากระซิบว่า "จ็อบเอ๋ยจงทำไอโฟน แล้วเจ้าจะได้เป็นศาสดา" หรือคงไม่มีเสียงว่า "เด็กคนนี้ต้องชื่อตัน และเค้าควรจะขายโออิชิ" ไม่มีแน่ๆมั่นใจ แต่คนเหล่านี้สะสมทักษะและประสบการณ์หล่อหลอมจนมาเป็นทักษะในการขายในที่สุด การขายนี้ผมรวมไปถึง"การขายตัว"ด้วยนะครับ ยังไง บางคนบอกว่า เอ..ชั้นทำงานในองค์กรนะไม่จำเป็นต้องมีทักษะการขายหรอก ไม่จริงหรอกครับ ยังไงเราก็ต้องขายตัวเองให้เป็น เริ่มตั้งแต่การสัมภาษณ์งาน หลายคนบ่น โอ้ยHRที่นี่เส้นมั่งล่ะ กีดกันมั่งล่ะ โง่มั่งล่ะที่ไม่เอาคนฉลาดๆอย่างชั้นไปทำงาน ฮี่โธ่ ก็คนฉลาดๆอย่างคุณยังเตรียมตัวไม่พร้อมสำหรับเวลา30นาทีในการพูดคุยเลย เค้าไม่ใช่ญาตคนมาสมัครงานทุกคนจะได้รู้ว่าใครเก่งไม่เก่ง ดีเลวยังไง ก็30นาทีนี่แหละที่เราต้อง"นำเสนอ"ตัวเองให้โดดเด่นมากที่สุดไม่ใช่เร้อ แล้วพอทำงานแหมไอ้คนนั้นคนนี้นะมันเลียแข้งเลียขา ประจบจนได้ดี ฮี่โธ่ก็เฮียเอาแต่นั่งหมกอยู่ในมุมอับ ในที่ประชุมก็อมสากไว้ไม่พูดไม่จา ดีเท่าไหร่แล้วที่เค้าไม่เจอหน้าแล้วถามว่า"อ้าว ทำงานที่นี่ด้วยหรอ" สมัยนี้มันหมดยุคแล้วครับ ทำดีได้ แต่อย่าเด่น จะเป็นภัย มันต้อง ทำดีได้ ให้เด่นด้วย ระวังภัย พวกเลื่อยขาเก้าอี้น่ะมีแน่ ดังนั้นถ้ากลัวก็อย่าขึ้นที่สูงเลยครับ เศรษฐศาสตร์เค้าสอนไว้ว่าทุกอย่างมันมีต้นทุนเสมอ เรื่องราวของคนที่ต้องขายนี่แทบจะไม่ต้องยกเพราะทุกคนที่เป็นนักธุรกิจต้องขายหมดแหละ เอาที่แปลกๆละกันเนอะ คุณลุงหนวดขาวหน้าKFCน่ะล้มเหลวมาทั้งชีวิต และกว่าKFCจะถูกขายได้เป็นครั้งแรกเล่าต่อๆมาว่าเค้า"เดิน"ขายไปเกือบๆพันร้าน คนไทยส่วนใหญ่รู้จักคุณชิน โสภณพานิช ก่อนจะมาทำธนาคารร้านเค้าขายอะไรรู้ไหมครับ "ขายทุกอย่างที่ขายได้" เป้าหมายของคุณเทียม โชควัฒนาผู้ก่อตั้งเครือสหพัฒน์คือการขายของในเครือให้คนไทยวันละบาท(ทุกวันนี้คนไทยเกือบทุกคนต้องใช้สินค้าเครือนี้ทุกวันอย่างน้อยหนึ่งชิ้น) คุณตัน ไม่ต้องพูดถึง ถ้าใครเคยอ่านประวัติคุณตันเคยเป็นเซลล์มาก่อน(หลายคนอยากเป้นแบบคุณตันแต่เกลียดอาชีพเซลล์แฮะ ตลกดี) "และคงไม่ต้องถามว่าทำไมผมเลือกอาชีพที่เกี่ยวกับการขายในช่วงแรกหลังจากจบมหาลัย" สำหรับคนที่คิดว่าตัวเองขายไม่เก่ง ขี้อาย ไม่กล้าพูด บลาๆๆ อย่าหยุดแค่ตรงนั้นครับ ผลักตัวเองออกมาให้ได้ ทุกวันนี้เราสามารถฝึกได้ไม่ยากเลย ถ้าเรียนอยู่ก็ไปสมัครทำงานพาร์ทไทม์ซะ ได้ขายได้พูด ผมเองตอนไปทำงานและเที่ยวที่อเมริกาสองสามเดือน ผมได้เรียนรู้มากมายจากการทำงานร้านแดกด่วน ทั้งการขาย การคุยกับลูกค้า ระบบในร้านทั้งหมด ทั้งการสั่งของ จัดของ ขั้นตอนการขาย การดิสเพลย์ร้าน ไม่อยากหรอกครับแค่จะทำหรือเปล่า ส่วนใครที่ทำงานอยู่แล้วอยากทำพาร์ทไทม์ก็ไม่ว่ากัน หรือจะหาสินค้าเล็กๆน้อยๆมาขายตามตลาดนัดชิมลาง ใครอาคมแรงกล้าก็สมัครMLMดูก็ได้ ทีนี้ละได้ฝึกปฏิเสธและเจอการปฏิเสธเยอะเลย อิอิ จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 02:42:28

ความคิดเห็นที่ 33 ส่วนที่หก เขาบอกว่า สิ่งสำคัญ คือภาษา               เอาละวา เราควรเรียน ภาษาไหน               จะสำเร็จ ต้องเชี่ยวชาญ ภาษาใด                   สิบอกไห่ ภาษานั้น "ภาษาคน" สมัยผมไปเรียนผสมค็อกเทลนั้นอาจารย์ท่านสอนอยู่เรื่องนึงที่ผมประทับใจมาก คือ การที่เราพูดภาษาต่างประเทศได้นั้นจะทำให้เรามีโอกาสมากกว่าคนอื่นๆ แต่ภาษาที่สำคัญที่สุดที่เราต้องพูดให้ได้ คือ "ภาษาคน" อ้าว แล้วที่พูดทุกวันนี้มันภาษามะนาวต่างดุ๊ดหรือไงหว่า สังเกตไหมครับว่าคนบางคนเก่ง หน้าตาดี ฐานะดี โว้วครบทุกอย่าง แต่อยู่อย่างโดดเดี่ยว แฟนไม่มี ส่วนใหญ่มักจะได้งานวิจัยหรืองานที่ทำคนเดียว เพราะอะไรครับ เพราะสื่อสารกับมนุษย์ปกติในสังคมเค้าไม่รู้เรื่อง คนแบบนี้ถ้าเก่งก็โชคดีไเพราะได้ทำงานเฉพาะทางแน่ๆ แต่ถ้าไม่เก่งกว่าคนปกติมากๆ ส่วนใหญ่จะโดนแทนที่โดยคนปกติ อันนี้เกิดขึ้นประจำโดยเฉพาะคณะที่เชิงวิชาการมากๆ อย่างผมเรียนเศรษฐศาสตร์นี่เด็กในคณะส่วนใหญ่จะพูดกันรู้เรื่อง แต่ออกไปนอกคณะเมื่อไหร่ "พวกแกพูดอะไรกัน เรางง" ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องปกติถ้ารุ่นน้องมาถามหรือผมตอบในบอร์ดว่าเรียนเศรษฐศาสตร์ควรฝึกงานอะไรดี ผมมักจะตอบเสมอว่า "ไปฝึกงานที่มันได้พบปะผู้คน ได้สื่อสารกับคนทั่วไปแหละดี" เพราะอะไรครับ คุณเองหงุดหงิดไหมถ้าสื่อสารกับใครไม่รู้เรื่อง เจ้านายสั่งอะไรมาเนี่ยงง หรือสั่งงานลูกน้องอย่างได้ผลงานอีกอย่าง เราคงไม่ต้องการแบบนั้น แล้วไม่ใช่แค่การพูดจากนะครับ การสื่อสารทุกช่องทางรวมหมด รวมไปถึงมารยาทในการสื่อสารด้วย บางคนพิมพ์จดหมายหรือการสื่อสารแบบเป็นลายลักษณ์นี่ ปวดตับยันปอด คำที่เค้าพูดกันบางคำเค้าไม่นิยมเขียนครับ แล้วมารยาทสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสมัครงานหรือว่าติดต่องานนี่สำคัญมาก ไปสัมภาษณ์งานใส่กระโปรงยาวสองคืบวัดจากเข่าขึ้นมา ใส่เสื้อทะลุถึงปอดสำหรับฝ่ายหญิง นุ่งยีนส์ลากแตะมาสำหรับฝ่ายชาย(เซอร์กับซกมกกั้นด้วยเส้นบางๆครับ ซึ่งผู้ใหญ่จะมองว่าซกมกมากกว่า) ยิ่งวัยรุ่นเดี๋ยวนี้พูดจาไม่มีคำลงท้าย ครับ คะ ค่ะ ขา น้ำเสียงห้วนอีก เคยมีคนเล่าว่าไปซื้อของเจอนักศึกษามหาลัยชื่อดัง "เอาเนี่ย เนียะ เนี่ยด้วย" ในขณะที่คนขาย "ค่ะ อันนี้นะคะ ได้ค่ะ" คนเล่าซึ่งก็คืออาจารย์สถาบันนั้นนั่นเองยังแซวว่า นี่ถ้าไม่ใส่ชุดคงคิดว่าคนขายคือนักศึกษาซะอีก แล้วคิดสภาพว่าตอนที่น้องๆมาสัมภาษณ์งานสิครับ ฮาหงายเงิบ เคยเจอคนหลุดคำสบถใส่กรรมการสัมภาษณ์ไหมครับ หลายคนบอกว่าโห ใส่แบบนั้นแบบนี้เวอร์มาก ดัดจริต แค่ไปสัมภาษณ์ใส่สูทไปเนี่ยนะ เอาล่ะ ลองจินตนาการโดยไม่ต้องหลับตาก็ได้ ถึงคนสองคน คนแรกใส่สูทผูกไทด์ สีสุภาพ เอาว่าดำก็ได้ เดินเข้ามา "ขอโทษนะครับ ผมมาสัมภาษณ์งานตามที่ได้นัดหมายกับเจ้ากน้าที่คุณ...ครับ" กับอีกคนที่เดินตามเข้ามา ใส่ชุดนักศึกษาแบบรุ่ยๆ ไม่ติดกระดุมแขนเสื้อ รองเท้าผ้าใบ "เพ่ ผมมาสัมภาษณ์" จากใจเลยนะครับเต็มสิบคุณให้คะแนนแต่ละคนเท่าไหร่ แล้วถ้าใครบอกว่าอย่าตัดสินคนจากภายนอก ผมเห็นด้วยล้านส่วนเลยครับ เพราะผมเองก็ชอบแต่งตัวรุ่ยๆเหมือนกัน แต่ย้ำครับว่าตอนที่เราจะเข้าทำงาน จะเลื่อนตำแหน่งการทำงาน เราไม่ใช่คนบอกว่าอะไรควรไม่ควร แต่เป็นคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเราต่างหาก ดังนั้นถ้าจะเรียนรู้ตัวๆเสื้อผ้าไม่เกี่ยว แนะนำให้เป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่าเรื่องงาน และมารยาทสังคมดีกว่าครับ รู้ไหมครับว่าเสื้อผ้านี่บอกอะไรได้หลายอย่างมาก สี และลักษณะการแต่งกายนี่สำคัญมากขนาดที่ว่าผู้นำระดับโลกเค้าจะมีผู้เชี่ยวชาญคอยเลือกให้เลยนะครับ เช่น ถ้าไปงานที่ต้องการให้ดูอบอุ่นเสื้อผ้าจะสีโทนฟ้า งานทางการสีเข้มเช่นสีดำ อยากจะแสดงอำนาจหรือแสดงความมั่นใจให้มีสีแดงในชุด(ทีมที่ได้แชมป์พรีเมียร์ส่วนใหญ่ใส่สีแดง แม้จะมีแดงนึงไม่ได้แชมป์มาจะ20ปีละ อิอิ) ดังนั้นโปรดเถิดคนเราสื่อสารด้วยวัจนะภาษา 30% อีก70%นี่คืออวัจนะ ทุกอย่างในร่างกายเราสื่อสารได้หมดครับ สำคัญครับสำคัญ คุณตันนี่เตรียมชุดเหมือนกันนะครับ เคยฟังเค้าเล่าว่าชุดที่เค้าใส่วันนั้นมีคนเตรียมให้ บังคับให้ใส่ขึ้นเวที ปกติอยู่บ้านเสื้อยืดขาสั้น อาจารย์ชวนะ ก่อนขึ้นเวทีจะมีชุดมาใส่เพิ่มเสมอๆ แล้วเค้าก็สอนจากชุดนั่นแหละเรื่องการนำเสนอ ไอเดียอะไรแบบนั้น อาจารย์เคยใส่เสื้อสีเหลืองกางเกงแดง ไทด์แดงไปสอนที่ธรรมศาสตร์ แล้วไม่ต้องห่วงชุดอื่นก็เจิดจ้าไม่แพ้กัน อาจารย์บอกว่า ถ้ามีนักข่าวมา "มาพบอาจารย์คนนั้นน่ะ คนนั้นน่ะ" ถ้าบอกไม่ได้ว่าคนไหน เค้าอาจจะสัมภาษณ์คนอื่นไปเลยก็ได้ แต่ถ้า "อาจารย์คนนั้นน่ะ ที่แต่งตัวแปลกๆมาสอน" อ้อ มีคนเดียวในมหาลัย ผมเองเวลาไปอบรมหรือสัมมนาผมมั่นใจว่าทุกคนจำผมได้ ผมไม่ได้แต่งตัวแปลกหรือแรง แต่ความแตกต่างเพียงเล็กๆน้อยๆก็ทำให้เราโดดเด่นขึ้นมาจากคนอื่นๆได้ แล้วก็เพราะความแตกต่างนิดเดียวนี่แหละ ที่ทำให้ผมได้โอกาสมากกว่าอีกหลายๆคนมาแล้ว (@_@) จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 03:20:06

ความคิดเห็นที่ 34 จบแล้วครับ แต่ทั้งหลายทั้งมวลที่กล่าวมานี่ก็เพียงแค่การเตรียมพร้อมตัวเองเท่านั้น สิ่งที่สำคัญกว่านี้สำหรับคนที่ต้องการประสบความสำเร็จอย่างสูงนั้นต้องพัฒนาเรื่อง "คน" ซึ่งผมเองก็ยังไม่กล้าเขียนเรื่องนี้ ด้วยรู้ซึ้งว่าตัวเองนั้นยังด้อยประสบการณ์ แต่มุมมองของผมนั้นปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จมากที่สุด คือ คน มีใครบ้างที่ประสบความสำเร็จอย่างใหญ่ยิ่งโดยไม่มีบุคลากรที่ดีมารองรับ วันนี้ผมยังไม่สามารถ แต่ถ้าใครมีประสบการณ์มาแบ่งปัน ยินดีๆ (@_@) จากคุณ : ขอบฟ้าบูรพา เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 03:26:20

ความคิดเห็นที่ 35 ชอบบทความใน คห.33 มากครับ จากคุณ : freestyler เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 08:00:50

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :) จากคุณ : Judy & Mary เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 12:34:15

ความคิดเห็นที่ 37 ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ดีๆครับ ก็อย่างที่คุณขอบฟ้าบอก ว่าไม่ว่าคุณไปที่ไหนก็จะมีคนจดจำคุณได้ "ผมก็จะจดจำคุณในฐานะผู้ให้คำแนะนำที่เยี่ยม เช่นกันครับ" จากคุณ : ความรักฉันคือเธอ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 16:58:19

ความคิดเห็นที่ 38 โหวตครับ จากคุณ : โชติช่วงชัชวาล เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 21:43:00

ความคิดเห็นที่ 39 ใช้หัวใจนำทาง ( Inner Compass ) เท่านั้นก็พอแล้วครับ :) จากคุณ : ๛กอล์ฟ เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 54 21:43:11

ความคิดเห็นที่ 40 ชอบกระทู้นี้จัง จากคุณ : กระดาษเกาเหลา เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 01:29:52

ความคิดเห็นที่ 41 ชอบครับ vote ครับ จากคุณ : เชื่อมโยง เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 54 21:27:10

ความคิดเห็นที่ 42 เป็นกระทู้ที่ให้ข้อคิดที่ดีมากเลย ขอบคุณครับ จากคุณ : มีน (bigmeen) เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 54 15:03:09

ความคิดเห็นที่ 43 เป็นกระทู้ที่ดีมากๆค่ะ อ่านแล้วช่วยให้ฉุกคิดอะไรขึ้นมาเยอะเลย จากคุณ : Cherry_Kissies เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 54 06:08:28

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณ คุณขอบฟ้าบูรพามากเลยนะคะ เรากิ๊ฟหมดอ่ะ (อยากแอบเอาล็อคอินของเพื่อนมาแจกกิ๊ฟจริงๆเลย) กลัวมันรู้แล้วโดนด่าอ่ะ 5555+   ติดไว้ก่อนนะคะ แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 54 03:10:20 จากคุณ : ผักผลไม้รวม เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 03:07:46

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณมากค่ะ คุณพ่อบอกว่าเรามันนิสัยข้าราชการชัดๆ แต่เราไม่ยอมเราจะทำธุรกิจส่วนตัว ก็เลยอยากจะแสดงให้เห็นว่าหนูก็ทำได้นะป๊า แต่พออ่านแล้วสำเหนียกขึ้นมาได้ว่า ไอ้คนหน้าบาง ไม่ง้อคน ขายไรไม่เป็นอย่างเรามันก็สมควรโดนว่าแล้ว แถมแอบอู้อีก - - ต่อไปจะปรับปรุงตัวค่ะ ได้แรงบันดาลใจกับความเข้าใจอะไรเยอะเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : pedela เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 54 16:37:03

ความคิดเห็นที่ 46 อ่านแล้วกระตุ้นความคิด จากคุณ : deksichon (surachai0793) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 54 06:13:40