PANTIP.COM : B10307095 จบโท ประสบการณ์ไม่มี อีโก้สูง มุ่งแต่ขอเงินเดือนทะลุเพดาน ฤาปัญหาใหม่นายจ้าง [งานและทรัพยากรบุคคล]

ความคิดเห็นที่ 44

รางวัลโนเบลเศรษฐศาสตร์ ปี 2010 : ดร.วีรพงษ์ รามางกูร

ปีนี้ทางคณะกรรมการรางวัลโนเบลสาขาเศรษฐศาสตร์ ได้ประกาศเมื่อวันที่ 11 ตุลาคม 2010 ให้รางวัลอันทรงเกียรตินี้กับนักเศรษฐศาสตร์ 3 ท่าน คือ ดร.ปีเตอร์ เจ. ไดอามอนด์ เป็นศาสตราจารย์สถาบันอันเป็นตำแหน่งทางวิชาการสูงสุดแห่งสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ (MIT) สหรัฐอเมริกา, ดร.เดล ที. มอร์เตนเสน แห่งมหาวิทยาลัยนอร์ทเวสเทิร์น สหรัฐอเมริกา, ดร.คริสโตเฟอร์ เอ.บีสซาไรด์ส แห่งวิทยาลัยเศรษฐศาสตร์และรัฐศาสตร์แห่งลอนดอน สหราชอาณาจักร
.
ดร.ไดอามอนด์ เกิดเมื่อปี 1940 ที่เมืองนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา จบปริญญาตรีทางคณิตศาสตร์ เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง จากมหาวิทยาลัยเยล เมื่อปี 1960 จบปริญญาเอกทางเศรษฐศาสตร์จากสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ในปี 1963 เริ่มสอนเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียที่เบิร์กลีย์ในปี 1963 แล้วจึงย้ายมาสอนที่ MIT ในปี 1991 ได้รับเลือกเป็น Paul Samualson Professorship in Economics คนแรก
.
ดร.เดล ที. มอร์เตนเสน เกิดเมื่อปี 1939 ได้รับปริญญาตรีทางเศรษฐศาสตร์ จากมหาวิทยาลัยวิลลาเมตต์ (Willamette University) และปริญญาเอกทางเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยคาร์เนกี เมลลอน ขณะนี้เป็นศาสตราจารย์ทางเศรษฐศาสตร์การจัดการ และวิทยาการตัดสินใจ (Managerial Economics and Decision Sciences) ที่วิทยาลัยเคลลอกก์การจัดการ (Kellogg School of Management) มหาวิทยาลัยนอร์ทเวสเทิร์น
.
ส่วน ดร.คริสโตเฟอร์ บีสซาไรด์ส เกิดเมื่อปี 1948 ขณะนี้เป็นศาสตราภิชานที่วิทยาลัยเศรษฐศาสตร์และรัฐศาสตร์แห่งลอนดอน สหราชอาณาจักร จบปริญญาตรีและปริญญาโททางเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยเอสเสกซ์ จบปริญญาเอกที่วิทยาลัยเศรษฐศาสตร์และรัฐศาสตร์แห่งลอนดอน ภายใต้การเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของ ดร.มิชิโอะ โมริชิมา ศาสตราจารย์ทางคณิตเศรษฐศาสตร์ชาวญี่ปุ่น
.
นักเศรษฐศาสตร์ทั้งสามท่านได้เพิ่มความรู้ให้กับวงการเศรษฐศาสตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสาขาเศรษฐศาสตร์แรงงาน ในการค้นพบทฤษฎีการจ้างงานและการว่างงาน และอาจจะประยุกต์ใช้กับตลาดอสังหาริมทรัพย์ ทฤษฎีการเงิน ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์สาธารณะ รวมทั้งทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ครอบครัว (Family Economics) หรือภายใต้ชื่อ “ทฤษฎีการเสาะหาหรือการค้นหา (Search Theory)”
.
ปกติวิชาเศรษฐศาสตร์แรงงานก็เริ่มต้นมาจาก ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์เดิม (Classical Economics) ที่อธิบายดุลยภาพของตลาดที่กำหนดอัตราค่าจ้างและการจ้างงาน โดยอธิบายว่า การว่างงานเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าตลาดมีความสมบูรณ์ รัฐบาลไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย เช่น กำหนดค่าแรงขั้นต่ำ หรือไม่ปล่อยให้กลไกตลาดทำงานอย่างเต็มที่ เพราะระบบเศรษฐกิจทำงานในจุดที่มีการจ้างงานเต็มที่ คนทุกคนมีงานทำ การว่างงานจะไม่เกิดขึ้นถ้ารัฐบาลหรือสหภาพแรงงานไม่มายุ่งเกี่ยว เพราะกลไกตลาดจะทำให้ระบบเศรษฐกิจทำงานอย่างเต็มที่เสมอ
.
ต่อมา จอห์น เมนาร์ด เคนส์ ได้แย้งนักเศรษฐศาสตร์สำนักคลาสสิก ว่า การว่างงานเกิดขึ้นได้เสมอ เพราะค่าจ้างแรงงานขึ้นได้แต่ลดลงไม่ได้ เพราะสหภาพแรงงานไม่ยอมให้ลด ขณะเดียวกันในตอนที่เศรษฐกิจร้อนแรงเพราะการเก็งกำไรในตลาดอสังหาริมทรัพย์และตลาดหุ้น รวมทั้งตลาดสินค้าและบริการอื่นๆ จะมีผู้เก็งกำไรซื้อไว้ขายต่อจนเกิดฟองสบู่ เมื่อฟองสบู่แตกการเก็งกำไรหายไป เศรษฐกิจก็จะตกต่ำ อัตราเงินเฟ้อลดลง แต่ค่าจ้างที่แท้จริง กล่าวคือ อัตราค่าจ้างที่ปรับด้วยอัตราเงินเฟ้อกลับเพิ่มขึ้น เพราะอัตราค่าจ้างที่เป็นตัวเงินลดลงไม่ได้ การว่างงานจึงเกิดขึ้นได้เสมอตามวัฏจักรเศรษฐกิจ เมื่อระบบเศรษฐกิจไม่สามารถทำงานได้เต็มที่
.
ต่อมา ดร.จอร์จ สติกเลอร์ (Gorge Stigler) ซึ่งได้รับรางวัลโนเบลในปี 1982 ได้พิมพ์บทความเรื่อง เศรษฐศาสตร์ของข่าวสาร หรือ “The Economics of Informations” ซึ่งเป็นผู้เริ่ม “ทฤษฎีการค้นหา” หรือ Search Theory สำหรับตลาดสินค้าและบริการทั่วไป รวมทั้งตลาดอสังหาริมทรัพย์ โดยให้ความเห็นว่า ปกติผู้ซื้อจะพยายามค้นหาสินค้าและบริการชนิดเดียวกันเพื่อค้นหา ”ราคา” ที่ต่ำที่สุด จนกระทั่งค่าใช้จ่ายในการค้นหา เท่ากับ ผลประโยชน์จากการได้สินค้าราคาต่ำลงคุ้มค่ากับการค้นหา “Expected Marginal Return”
.
เช่นเดียวกับผู้ที่หางานทำ จะค้นหางานที่ให้รายได้สูงขึ้น จะหยุดค้นหาเมื่อค่าใช้จ่ายในการค้นหาได้เท่ากับค่าแรงที่เพิ่มขึ้น คนหางานคนนั้นจึงจะหยุดค้นหาและรับงานนั้นทำ และให้ความเห็นว่า งานอย่างเดียวกันที่ให้ค่าจ้างสูงกว่าย่อมหาได้ยากกว่างานที่ให้ค่าแรงที่ต่ำกว่า แต่ก็ได้วิเคราะห์ว่า การว่างงานเกิดขึ้นได้อย่างไร และไม่ได้อธิบายพฤติกรรมของนายจ้างในการตั้งอัตราค่าจ้างแรงงานในตำแหน่งที่ตนต้องการ
.
ในปี 1970 ดร.มอร์เตนเสน ได้ย้ำและต่อยอดทฤษฎีของ ดร.สติกเลอร์ ขึ้นไปอีกว่า บริษัทนายจ้างจะกำหนดอัตราค่าจ้างสำหรับลูกจ้างที่มีความรู้ความสามารถความชำนาญที่เท่ากันในอัตราค่าจ้างที่เท่ากัน ถ้าความรู้ความสามารถความชำนาญต่างกัน ก็กำหนดอัตราค่าจ้างต่างกันสำหรับตำแหน่งที่ต่างกัน แต่ขณะเดียวกัน ถ้าตั้งค่าจ้างไว้ต่ำเกินไป ก็มีค่าเสียโอกาสที่จะได้คนมาทำงานด้วย
.
แต่เมื่อผู้สมัครงานผ่านการทดสอบและการสัมภาษณ์แล้ว ผู้สมัครงานมีทางเลือกสองทางคือ รับงานที่สมัคร หรือไม่ก็เสาะหาหรือค้นหางานที่ให้ค่าจ้างและเงื่อนไขดีกว่า นายจ้างก็มีทางเลือกอีกทางคือ ขึ้นค่าจ้างให้สูงขึ้นเพื่อจะได้คนมาทำงาน
.
ผู้ที่มีความสามารถดีกว่าหรือมีประสบการณ์มากกว่า ก็มีโอกาสหางานได้ง่ายกว่า ดังนั้น ผู้มีความรู้ความสามารถมากกว่า จึงมักจะไม่ยอมรับงานง่ายๆ แต่ใช้เวลามากกว่าในการค้นหางานที่ให้ผลตอบแทนมากกว่า ในขณะที่วิ่งหางานที่ดีกว่าก็กลายเป็นคนตกงานหรือคนว่างงาน ขณะเดียวกัน นายจ้างก็หาคนที่มีความสามารถ มีประสบการณ์สูง เหมาะสมมาทำงานได้ยากกว่าด้วย ดังนั้น การขึ้นค่าแรงอาจจะทำให้การว่างงานน้อยลง
.
ดังนั้น เราจึงเห็นว่าคนไม่จบชั้นมัธยมปลายจึงตกงานน้อยกว่าคนที่จบ คนที่สอบตกจากมหาวิทยาลัยตกงานน้อยกว่าคนจบมหาวิทยาลัย คนที่ชำนาญและมีประสบการณ์สูงในงานเฉพาะอย่างกลับตกงานมากกว่าคนที่ชำนาญงานและมีประสบการณ์ในงานชนิดเดียวกันน้อยกว่า
.
ดร.มอร์เตนเสน พูดถึงพฤติกรรมทางด้านผู้ว่างงาน แต่ ดร.ไดอามอนด์ ได้สร้างทฤษฎีทางด้านพฤติกรรมของผู้จ้างแรงงาน กล่าวคือ ถ้าผู้จ้างงานให้ค่าจ้างเท่ากันหมดสำหรับงานชนิดเดียวกัน จนผู้สมัครงานคิดว่าค่าจ้างสำหรับงานชนิดเดียวกันให้ค่าจ้างเท่ากัน ผู้สมัครงานก็จะไม่เสาะหาหรือค้นหา เมื่อผู้สมัครไม่เสาะหาหรือค้นหา ผู้จ้างงานก็จะตั้งค่าจ้างต่ำลงได้ กลายเป็นตลาดผูกขาดสำหรับผู้จ้างงาน การกำหนดค่าจ้างต่ำลงกลับทำให้ตลาดกลายเป็นตลาดผูกขาด แทนที่จะเป็นตลาดที่มีการแข่งขัน
.
เช่นเดียวกับตลาดสินค้า ในปี 1981 ดร.ไดอามอนด์ ได้พิมพ์ผลงานวิจัยทฤษฎีการค้นหาสำหรับตลาดสินค้า ถ้าสินค้าชนิดเดียวกันทุกร้านกำหนดราคาขายไว้ตายตัวทุกร้าน จนผู้ซื้อเชื่อว่าทุกร้านกำหนดราคาไว้ตายตัวเท่ากันทุกร้าน จนทำให้ผู้ซื้อหยุดค้นหาร้านที่ขายราคาถูกกว่า ร้านที่ขายของทุกร้านอาจจะกำหนดราคาได้สูงกว่าราคาที่มีการแข่งขัน ตลาดจึงกลายเป็นตลาดผูกขาดโดยผู้ขาย แทนที่ราคาจะต่ำลง กลายเป็นราคาสูงขึ้น เพราะเป็นตลาดของผู้ผูกขาด
.
ทฤษฎีดังกล่าวจึงถูกขนานนามว่าเป็นคำพูดที่ตรงกันข้ามกับความเชื่อเดิม “Diamond Paradox” แต่พฤติกรรมเช่นนี้จะถูกทำลายหรือไม่เป็นความจริง ร้านค้าต่างๆสามารถโฆษณาลดราคาได้ ดังนั้น การโฆษณาจึงทำให้เกิดการแข่งขันและทำให้ราคาขายลดลง แต่อย่างไรก็ตาม การที่ห้างสรรพสินค้าตั้งราคาคงที่เท่ากันหมดทุกร้านทำให้กลไกตลาดไม่ทำงาน เขาเรียกพฤติกรรมเช่นนี้ว่าเป็นความหนืด หรือความฝืดของการค้นหา หรือ “search frictions” ทำให้ราคาต้องใช้ระยะเวลาปรับตัวเข้าหาจุดพอดี (equilibrium price) ระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขายนานมากขึ้น
.
ทั้ง ดร.มอร์เตนเสน และ ดร.บีสซาไรด์ส ได้นำเอาทฤษฎีความฝืด หรือความหนืดในการค้นหาหรือ “Search Friction Theory” ของ ดร.ไดอามอนด์ มาอธิบายปัญหาการว่างงานในตลาดแรงงาน กล่าวคือ ถ้ารัฐบาลทำให้ต้นทุนการว่างงานน้อยลงเท่าไหร่ก็ทำให้การว่างงานเพิ่มขึ้นเท่านั้น ดังนั้น การที่รัฐบาลจ่ายชดเชยหรือสวัสดิการให้แก่คนว่างงานสูงขึ้นเท่าใด ก็ยิ่งทำให้การว่างงานมีเพิ่มขึ้นเท่านั้น และยืดเวลาของการเสาะหางานยาวนานยิ่งขึ้น
.
ดังนั้น การที่ผู้หางานว่างงานไม่ใช่เพราะมีงานที่ดีกว่าทำ แต่เป็นเพราะผู้หางานคิดว่าตนสามารถจะหางานที่ดีกว่าทำได้ เนื่องจาก ความไม่สมบูรณ์ของข้อมูลข่าวสารของตลาด หรือ “asymmetric information” ที่จะทำให้ผู้ซื้อและผู้ขายปรับตัวเข้าหากัน จนสามารถตัดสินใจในการซื้อขายได้
.
22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553
.
ดร.วีรพงษ์ รามางกูร
.
ประชาชาติธุรกิจ คอลัมน์ คนเดินตรอก

credit: http://www.sarut-homesite.net/รางวัลโนเบลเศรษฐศาสตร์/
แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 21:16:08

จากคุณ : Calaglin

เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:12:22