ความคิดเห็นที่ 1 เชิญท่านต่อไป ... ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:12:40

ความคิดเห็นที่ 2 ปล. ปัจจุบัน ท่านใดยังรันทดอยู่ ... แนะนำกระทู้นี้ครับ ตกงาน 10 วัน ออกขายของวันแรก http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B10327221/B10327221.html จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:15:46

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่รู้จะเข้ากับกระทู้หรือเปล่านะคะ ^_^ เห็นกระทู้ในสินธร (โพสไม่ได้) รวมถึงกระทู้นี้ แล้วอยากร่วมด้วย ^_^ อยากปลอบใจคนที่น้อยใจเรื่องเงินเดือนว่า เงินเดือนน้อยก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ แม้ไม่เก่งสมองเลิศแบบ จขกท. หรือเงินเดือนเป็นแสนๆ แบบ จขกท. ถ้าขยัน ประหยัด ซื่อสัตย์ อดทน เป็นพลเมืองดี กตัญญูต่อพ่อแม่ ล่ะก็ จะตั้งตัวได้ในสักวันหนึ่ง กรณีพ่อแม่เรา เป็นครูโรงเรียนประถมธรรมดาๆ (ไม่ทำธุรกิจสอนพิเศษ) ยังอุตส่าห์มีเงินสด 3-4 ล้าน บ้าน 2 หลัง รถยนต์ ประกันชีวิต ฯลฯ และสามารถเลี้ยงดูพ่อแม่ ทำบุญบริจาคทานได้ตามสมควร ขนาดเริ่มต้นจากศูนย์ เงินเดือนตอนเริ่มทำงาน แค่หลักร้อย หลักพันกว่าบาท เองนะคะ !!! สมัยเด็กๆ เราคิดว่าตัวเองยากจน เลยไม่รบกวนพ่อแม่มาก ผลลัพท์คือ เราได้ทุนเรียน ตอนนี้รับราชการ เงินเดือนน้อย แต่ยังโอเคอยู่ มีเงินเก็บใกล้ 7 หลักแล้ว (อดออมตั้งแต่สมัยเรียน .... ค่าเงินพอแลกเป็นบาทแล้ว ก็ได้เป็นก้อน ^_^) บางทีมันไม่สำคัญว่า เงินเดือนเท่าไร มีอะไรในครอบครองอย่างไร แต่สำคัญว่าเราทำอะไร เป็นอะไร มากกว่านะคะ บางคนรวย แต่ไม่เคยแบ่งปันคนอื่น ก็ไร้ประโยชน์...เหอ เหอ ที่ต่างจังหวัดจะชอบมีคนแซวเรื่องฐานะการเงิน เราตอบไปว่า โถๆๆๆ มาดูอาหารที่เรากิน เสื้อผ้าที่เราใส่ มาดูเรานั่งรถเมลล์ แล้วตอบหน่อยว่า มันเหมือนคนรวยตรงไหนเนี่ย ??? -_-" คนต่างจังหวัดที่รวย มีเงิน 10 ล้าน เจ้าของโรงงาน เจ้าของปั๊มน้ำมัน ฯลฯ กินอยู่ในคราบมอมแมม เสื้อผ้าเก่าๆ มีอยู่เยอะ ซึ่งลุงๆป้าๆ เนี่ย รวยไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะทำตัวธรรมดา ไม่เห็นเหมือนคนรวยตรงไหน ??? ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : จำฉันได้ไหม เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 11:37:18 A:192.168.2.28 X:115.31.138.42 TicketID:036500

ความคิดเห็นที่ 4 ขอยกตัวอย่างคนนึงนะคะ ซึ่งเราคงทำไม่ได้แบบเค้าแน่ๆ เธอคนนี้เป็นผู้หญิง ที่มีพี่ชาย1คน น้องสาว2คนและน้องชายอีก1คน ครอบครัวก็อยู่ดีมีสุข เงินทองไม่ขัดสน จนกระทั่งเธออายุประมาณ10ปี ก็เกิดเหตุการณ์น่าเศร้า เมื่อผู้เป็นพ่อไปซื้อที่ดินขัดผลประโยชน์คนกลุ่มนึง จึงถูกสังหารต่อหน้าเธอ ส่วนผู้เป็นแม่ต้องหนีไปอยู่ที่อื่น ด้วยการปลอมเป็นผู้ชาย พี่ชายเธอก็ทิ้งครอบครัวไปอยู่วัด และได้เรียนหนังสือในตัวเมือง ส่วนเธอเพียงคนเดียวต้องเลี้ยงน้องอีก3คน เธอลำบากมาก ต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน จึงจบแค่ ป.4 ต้องมาทำงานรับจ้างทุกชนิด ไม่ว่าจะหาบน้ำ ซักผ้าอ้อม เป็นลูกจ้างทำความสะอาดบ้าน เตรียมนึ่งหม้อสมุนไพรให้คนอยู่ไฟ แต่เธอก็ไม่เคยท้อ จนกระทั่งเธอได้พบรักกับชายผู้หนึ่ง แต่ติดปัญหาที่ เธอเป็นลูกจ้างในกงสีของชายผู้นั้น จากที่มีคนชื่นชมในความสามารถของเธอ กลายเป็นคนที่ต้องโดนดูถูก เหตุด้วยคนกล่าวหาว่า "เธอจ้องจับสามีรวย" จนกระทั่งมีลูกสาวได้อายุ3เดือน แม่ของสามีแนะนำให้เธอและสามีย้ายมาตั้งรกรากใหม่ มีครอบครัวเป็นของตนเอง เธอและสามีก็ทำตามคำแนะนำ เดินออกจากบ้านสามีมาด้วยเสื้อผ้าเพียง 1 กล่อง ครั้งนึงตอนเธอคลอดลูกสาวคนที่สองมา ขณะนั้นเธออยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่า แทบจะไม่มีกิน จนมีคนมาขอลูกไปเลี้ยง เธอก็ไม่ให้ ยอมอดกัดฟันสู้จนถึงที่สุด ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ก็37ปีแล้ว เธอก็ยังมีความสุขกับการทำงาน มีลูกน้องเป็นสิบคน แต่เธอไม่เคยดูถูกลูกน้อง หนำซ้ำยังเลี้ยงลูกน้องเป็นอย่างดี พร้อมกับอบรมสั่งสอนลูกๆ ว่าที่เราอยู่ได้ทุกวันนี้เพราะมีลูกน้องพวกนี้ำทำให้ เธอยังไม่หยุดที่จะทำงาน เพราะเธอคิดว่าเธอยังทำไหว และอยากทำให้ลูกๆทุกคนเหมือนอย่างที่เคยได้ทำมา เธอ ไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหน แม้ว่าอยากไปใจแทบขาด ได้แต่ซื้อหนังสือ อสท.มาดูสถานที่ท่องเีที่ยวต่างๆ เธอ ไม่เคยเสียเงินไปกับเครื่องสำอาง เธอไม่เคยใช้เลย จากคนผิวขาวเป็นหยวกกล้วย ก็กลายเป็นผิวคล้ำเหมือนคนผิวดำแดง ถลกแขนเสื้อขึ้นมาทีสาวๆยังอาย ไม่แต่งตัว มีแต่เสื้อผ้าปอนๆราคาถูก เธอคนนั้น ... คือแม่เราเองค่ะ กราบขออภัย ที่ลูกไม่ได้เติบใหญ่เป็นคนที่มีผู้คนนับหน้าถือตา แม้ว่าสภาพถานะทางบ้านจะพร้อมกว่าคนอื่น แต่ดันไม่ได้ดีเท่าคนอื่นเค้า อย่างน้อยก็สัญญาว่าจะไม่ทำตัวให้เป็นภาระของใครค่ะ T-T จากคุณ : โจรดอกบ๊วย เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 12:09:59

ความคิดเห็นที่ 5 เคยอ่านเรื่องของคุณสามกุมภ์ครับ ทำเอาน้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นเต่าเผาเลย จากคุณ : ฉันมันตัวเปล่า เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 12:25:31

ความคิดเห็นที่ 6 ของผมชีวิตรันทดอยู่ครับ แม้เงินเดือนจะเรือนพันก็ตาม - -* จากคุณ : ตวงสิทธิ์ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 14:21:49

ความคิดเห็นที่ 7 ผมก็รันทดครับ ยังไม่ได้งานเลยครับ จากคุณ : Hola Amigo เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 15:20:18

ความคิดเห็นที่ 8 ผมก็รันทดครับ ยังไม่ได้งานเลยครับ จากคุณ : Hola Amigo เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 15:20:30

ความคิดเห็นที่ 9 ผมก็รันทดครับ ยังไม่ได้งานเลยครับ จากคุณ : Hola Amigo เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 15:20:59

ความคิดเห็นที่ 10 อยากเล่าบ้าง...แม้เงินเดือนไม่ผ่านเกณฑ์ วันนี้ เงินเดือน 40k แฟนเป็นผู้จัดการบัญชี ได้ 60k แต่เราสองคนมีแผนจะเกษียณเร็ว ๆ นี้ (ยังไม่ 40 ทั้งคู่) มุมมองของชีวิต มันขึ้นอยู่กับว่าเรามองผ่านแว่นอันไหนครับ บางคนอาจจะอยากได้เงินเดือนเยอะ ๆ แต่กับบางคน เวลาอาจมีความสำคัญมากกว่า ชีวิตผมโชคดี ทำงานสบาย ลูกน้องไม่หักหลัง ลูกพี่สนับสนุน เจ้านายช่วยเหลือ เลิกงานห้าโมง (หรือเร็วกว่านั้น ถ้าไม่เข้าออฟฟิส) กลับบ้าน นั่งคุยกับพ่อแม่ ตักข้าวให้พ่อแม่กิน นั่งเล่นกับหลาน เสาร์-อาทิตย์ นั่งดูบอล เคยคิดว่าชาตินี้ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ยี่สิบกว่าปีที่แล้วตอนเงินเดือนหมื่นต้น ๆ ต้องทำงานหนักให้เจ้านายเห็น ทำงานหนักกว่าให้ลูกน้องดูเป็นตัวอย่าง และทำงานหนักยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อความรับผิดชอบมากขึ้น กว่าจะเก็บเงินซื้อรถ ซื้อบ้าน แต่งงาน เตรียมพร้อมสำหรับอนาคต.. ชีวิตหมุนไปเร็วมาก มารู้สึกตัว เงินเดือนเยอะขึ้นแต่สุขภาพแย่ลง ปวดเนื้อเมื่อยตัว หันกลับมาดูพ่อแม่ก็ตกใจ แก่ลงไปมาก มากจนน่าใจหาย รีบหยุดการเดินทางของชีวิต..หันกลับมาดูแลพ่อแม่ อยากกินอะไรก็รีบพาไปกิน อยากทำอะไรรีบพาไปทำ...โชคดีได้แฟนดี เข้าใจเราทุกอย่าง.. ทุกวันนี้ไม่เอาอะไรแล้ว ใครอยากได้เงินเดือนเยอะ ๆ ก็ทำไป ใครอยากกระโดดข้ามหัวก็กระโดดไป ขออยู่แค่นี้แหละ วัน ๆ ถ้าเข้าออฟฟิสก็เปิดคอม เล่นเน็ท ถ้าไม่เข้าก็ไปหาลูกค้า ตกเย็นก็ขับรถไปรับแฟน กลับบ้าน ดูแลพ่อแม่... อาจจะไม่เกี่ยวกับกระทู้..แต่อยากเล่าให้ฟังครับ แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 54 15:49:41 จากคุณ : ยัยตัวดีกับคนขี้เหงา เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 15:39:22

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นจัดซื้อ ที่โดนไล่ออก จากบริษัทยักษ์ใหญ่ ที่หยิ่งผยองได้ แต่ก็โดนไล่ออก ตอนเป็นแม่ลูกอ่อน http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B10326798/B10326798.html .... ชีวิตนี้ ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ ฉันบอกลูก ทุกวัน.. จากคุณ : makotojung เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 15:53:57

ความคิดเห็นที่ 12 พ่อเป็นครู แม่ช่างตัดเสื้อ มีพี่น้อง 7 คน แม่ไม่สนับสนุนให้เรียนหนังสือ เพราะกลัวไม่มีเงินส่ง เรียนจบม.รัฐ เป็นลูกจ้างและทำธุรกิจบางอย่าง เก็บเงินจนไปเรียนต่อโทเมืองนอกได้ จบแล้วกลับมา ลดค่าเงินบาท หางานทำไม่ได้ ต้องกินมาม่าทุกมื้ออยู่ 3 ปี ทำงานส่วนตัวไปด้วยเรียนปริญญาเอกไปด้วย จบด็อกเต้อร์มาหลายปีแล้ว ตอนนี้มีเงินเกืบเดือนละห้าแสน ส่วนใหญ่จะนั่งๆ นอนๆ ตอนนี้ ไม่ค่อยมีไรทำ รันทดพอมั้ย จากคุณ : ดรัลชรัส เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 16:37:03 A:183.89.127.120 X: TicketID:308382

ความคิดเห็นที่ 13 รายได้รวม (เงินเดือน + ปันผลหุ้น + ลงทุนจิปาถะ)...เฉลี่ยรวมปีก่อน...รายได้ต่อเดือนเกินแสนมานิดๆ...ปีนี้ไม่รู้... สิ่งที่พ่อแม่มีไว้ให้...คือส่งเสียจนเรียนจบ...และเป็นแบบอย่างในการสู้ชีวิต...นอกนั้นหามาเองหมด... ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยรันทด...เพราะไม่เคยคิดว่าตัวเองรันทด...มีข้าวกินครบสามมื้อมาตลอดชีวิต... อย่างหนึ่งที่คิดว่าตัวเองโชคดีคือ...ได้เกิดมาในยุค Internet...การจะคิดทำอะไรซักอย่าง...มาจากข้อมูลที่ถ้วนครบ...แล้วถึงตัดสินใจ... ขอบคุณ Google... จากคุณ : นายซอมซ่อ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 20:49:49

ความคิดเห็นที่ 14 จากกระทู้ก่อน เห็นคนบ่นคนโพสท์เงินเดือนสูงๆอยู่เยอะพอสมควร ส่วนตัวเราไม่อยากให้มองว่าคนที่มาโพสท์เงินเดือนสูงๆเป็นพวกขี้โม้ โพสท์ไปแล้วไม่เห็นได้ประโยชน์อะไร  อยากให้มองว่ากว่าคนเหล่านี้จะมีเงินเดือนระดับนี้เค้าต้องอดทน ฝึกฝนตนเองและผ่านอะไรมาบ้าง ความสำเร็จของหลายๆคนเราเชื่อว่า อยู่ที่ทัศนคติ เป็นส่วนสำคัญค่ะ คนที่มาโพสต์เงินเดือนสูงๆ จริงๆแล้วเค้าอาจจะพูดจริงก็ได้ หรือโม้ก็ได้  ไม่มีใครตอบได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ถ้ามองว่าเค้าอวด ขี้โม้ ก็จะไม่ได้อะไรนอกจากคิดเอาเองว่าเงินเดือนเท่านั้นมันไม่มีอยู่จริง  แต่ถ้ามองว่ามันเป็นไปได้และมีทัศนคติที่จะพัฒนาตัวเองแล้ว เราเชื่อว่ามันจะทำให้มีกำลังใจสร้างคุณค่าให้ตัวเอง พัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเราก็มีโอกาสแตะเพดานเงินเดือนสูงๆได้ ดีกว่าคนที่ย่ำอยู่กับที่ เราเคยตกงานอยู่ปีนึง  ลำบากและต้องอดทนไม่ใช่น้อย  สุดท้ายกลับมาสมัครงานและได้งานในบริษัทที่ดีแห่งหนึ่ง ในเงินเดือนระดับที่น่าพอใจ  ความขมขื่นมันมีอยู่ทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่าเราจัดการกับมันได้มากน้อยแค่ไหน สามารถเปลี่ยนมันให้มาเป็นแรงใจได้หรือเปล่าแค่นั้นเอง แก้ไขเมื่อ 14 มี.ค. 54 21:31:30 จากคุณ : -->+:+โชยุ&วาซาบิจัง+:+<-- เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 21:27:42

ความคิดเห็นที่ 15 คนปกติ เงินเดือนไม่ถึงแสนก็รวยได้นะ วัดกันที่ 1. ความสามารถในการหารายได้ 2. การบริหาร จัดการรายได้ รายจ่าย 3. การเก็บออม 4. การเอาไปลงทุนให้งอกเงย ถ้าทำได้ทุกข้อ อย่างละนิดๆ หน่อยๆ ผมคิดว่าก็รวยได้นะ ไม่รู้ทำไมคนถึงมองแต่ข้อ 1 ก็ไม่รู้ - ต่อให้หาได้มาก ถ้าติดหรู จ่ายฟุ่มเฟือยมันก็หมด - รายได้มาก โดนภาษีกินไปหมด จัดการไม่เป็น มันก็ไม่ต่างอะไรกับรายได้น้อย - ลงทุนไม่เป็น เงินก็ลดลงจากเงินเฟ้อ ก็เน่าอยู่ดี จากคุณ : อาร์ตี้ เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 54 23:32:29

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแชร์ชีวิตธรรมดาๆ ของผมมั่ง ผมมาจากครอบครัวชนชั้นกลาง ต้องขอบคุณพ่อคุณแม่ ที่สร้างเนื้อสร้างตัวมาจนผมไม่เคยต้องลำบาก แต่ครอบครัวผมก็สอนให้ประหยัดและรู้คุณค่าของเงินมาตั้งแต่เด็ก ตอนเรียนชั้นประถมการ์ด Dragonball จากโอเด็งย่า กำลังฮิตสุดๆ นอกเรื่องนิด ไอ้โอเด็งย่านี่ จริงผมว่ามันขายการ์ดอย่างเดียว ไม่ต้องมีขนมน่าจะกำไรมหาศาล เพราะผมไม่เคยเห็นใครกินขนมเลย ซื้อมาแกะซองหยิบการ์ดแล้วก็โยนขนมทิ้ง ด้วยความที่ผมมีความสามารถในการเขี่ยการ์ดสูงส่ง ผมเลยไปหา partner เพื่อเริ่มธุรกิจเล็กๆ ผมไปคุยกับเพื่อนฐานะดีคนนึง แล้วก็ตกลงกันว่าเค้าจะเอาการ์ดที่ซ้ำมาให้ผม แล้วผมก็เอาไปเล่นเขี่ยกับคนอื่น จนได้การ์ดเพิ่มมากมาย เสร็จแล้วผมก็จะเอาการ์ดทั้งหมดไปให้เพื่อนเลือกใบที่เค้ายังไม่มี ที่เหลือก็ทยอยขายแล้วก็เล่นต่อยอดไปเรื่อย สมัยนั้นผมค่าขนมวันละ 10 บาท แต่ขายการ์ดได้วันละประมาณ 30 บาท วันสุดท้ายก่อนเรียนจบขายโละสต๊อคได้เงินมาเกือบ 500 บาท ภาคภูมิใจเป็นที่สุด จากนั้นมาก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ตอนเข้ามหาลัยปี 1 ช่วง Counter Strike เริ่มฮิต ตั้งใจจะเปิดร้านเกมกับเพื่อน เพราะเพื่อนมีห้องเช่าอยู่แถวๆ ABAC แต่พ่อแม่ไม่ยอมเพราะอยากให้ตั้งใจเรียนหนังสือ แล้วก็หาคนมาดูร้านไม่ได้เลยอดไป มาคิดดูถ้าได้เปิดร้านตอนนั้นคงรวยไปสักพัก เพราะตอนนั้น ชั่วโมงละ 40 เต็มทุกร้าน ตอนปิดเทอมใหญ่ปีสาม ลองไปสอบโครงการประมาณ work and travel กะว่าจะไปเป็นจับกังที่อเมริกา แต่คุยกับลูกเพื่อนแม่ที่เคยไปมาก่อนแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยคุ้มเลยไม่ได้ไป จนเรียนจบก็ไม่เคยได้ทำงานอะไรเป็นเรื่องเป็นราว เริ่มงานที่แรกเงินเดือน 15K ดวงดีมากเข้าไปช่วงโปรเจคกำลังมีปัญหา เริ่มงานวันศุกร์ ไปถึงบริษัทบอก reception ว่ามาเริ่มงานเค้าก็พาไปเจอหัวหน้า แนะนำตัวกันเสร็จประโยคแรกที่หัวหน้าพูดกับผม ผมยังจำได้ถึงวันนี้คือ "เสาร์ อาทิตย์นี้น้องเข้ามาได้ไหม" แม่เจ้าเริ่มงานวันแรกก็งานเข้าแล้ว เด็กจบใหม่ใสซื่ออย่างผมจะพูดอะไรได้นอกจากบอกว่าครับ สรุปจากวันแรกที่เริ่มงาน ผมทำงานไม่มีวันหยุดไปเกือบสองเดือน ออกจากที่ทำงานเฉลี่ยประมาณสามทุ่ม พีคสุดกลับบ้านตีสาม แปดโมงเช้าต้องมา present พอถึงคิวคนอื่นพูดผมก็นั่งสัปหงก ได้ OT เกือบเท่าเงินเดือน นอกเรื่องอีกนิดนึงว่าผมชื่นชมพี่ Project Manager ของโปรเจคนี้มาก คือจริงงานที่ต้องแก้ต้องทำไม่ได้เกี่ยวอะไรกับแกเลย แต่แกก็อยู่ด้วยจนดึกแทบทุกวัน ซื้อของมาให้กิน ซึ่งผมว่าซื้อใจกันได้เยอะมาก ทำให้คนทำงานมีกำลังใจ เอาแค่นี้แล้วกันนะครับที่เหลือไม่น่าเกี่ยวกับกระทู้เท่าไหร่ จากคุณ : Roby เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 02:41:43

ความคิดเห็นที่ 17 สงสารคุณ Hola Amigo มากมายเลย ท่าจะรันทดมากมาย รันทดซะ triple comment ติดเลย YY TT อิอิแซวเล่นนะอย่าซีเรียส จากคุณ : คนเดินผ่านทาง เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 10:51:14 A:203.121.167.241 X: TicketID:261619

ความคิดเห็นที่ 18 คนไม่ชอบอ่านเรื่องเคยจน ของคนมีรายได้สูง คนชอบอ่านเรื่องจน ๆ ของคนที่รายได้ยังน้อย ๆ อยู่ จากคุณ : Morning Star เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 11:51:11

ความคิดเห็นที่ 19 แวะเข้ามาดู และสวัสดี จขกท. ในฐานะที่เคยโพสต์ในกระทู้เก่าเก็บครับ จากคุณ : ko7vasan เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 13:31:28

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องที่ผมจะเอาไปโม้ได้ตลอดชีวิตคือ เคยทำงานลูกจ้างโรงงานผลิตอลูมิเนี่ยม แบบไม่ได้มาตรฐานกระทรวงแรงงาน ตอนอยู่ ม.2 - ทำงานวันละ 12 ชั่วโมง ยกเว้นพักเที่ยง ห้ามนั่ง - เพื่อนร่วมงาน มีทั้งคนไทย และพม่า - โรงงาน สกปรกมาก ห้องน้ำนี่ไม่ต้องพูดถึง - เดินลากอลูมิเนี่ยมร้อนๆ เกือบตลอดเวลา เหนื่อยจิ๊บ - ค่าจ้างวันละ 250 บาท แต่ทำได้แค่ 2 อาทิตย์เองนะครับ 555+ ทำให้รู้ความจริงว่า คนรวยบางคน เค้าเอาเปรียบคนอื่นมากจริงๆ แต่คนรวยหลายๆคนก็เป็นคนดีมากๆเลยนะ ชีวิตก็ต้องดิ้นกันต่อไป จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:08:54

ความคิดเห็นที่ 21 โตมาจากระดับ โคตรจน   ตอนนี้อยู่ในระดับ จนอยู่ จบ ม.3 ไม่มีเงินเรียนต่อ โชคช่วยครูโรงเรียนประถมเดิมฝากเข้าโรงเรียนสายอาชีพเปิดใหม่ เกือบไม่จบ  เนื่องจากสถานที่เรียนไม่มั่นคง ระหว่างนั้น ทำงานทุกอย่าง ช่วงประถม >>> เอารถเข็นไปเดินเก็บขยะมาขาย มัธยมต้น >>> ตัวโตขึ้น  รับจ้างตัดอ้อย ขุดมันสำปหลัง ก่อสร้าง ได้ค่าแรงไม่เต็มเพราะคนจ่ายเห็นว่าเป็นเด็ก -*- ปวช  >>> ทำงานเฝ่าร้านเน็ต  เด็กเสริฟร้านอาหาร  เฝ้าเครื่องเสียงเวลามีงานดนตรี เฝ้าที่จอดรถ จบ ปวช. มาแบบเกือบไม่รอด เพราะโรงเรียนจะยุบ -*- เข้ากรุงเทพมาอาศัยกับพี่สาว  พี่เขย งดเรียนไป 1 ปี หาหนทางชีวิต ระหว่างนั้น ทำงาน  สะโตร์แบกหาม ถูกหลอกไปทำ MLM แชร์ลูกโซ่ ทำใจไม่ได้  ลาออก ระหว่างเดินเตะฝุ่น ผ่าน 7-11  เห็นป้ายรับสมัครงาน(เสร็จกรู)  เลยสมัครทำงาน7-11  ทำได้ 6 เดือน เขาจะเลื่อนขั้นให้เป็น ผช.ผจก.(ไม่ไช่ผู้ชายของผู้จัดการนะ)  ไม่รับ  อยากเรียนต่อ ขอลดตำแหน่งไปเป็น part-time เพื่อมีเวลาเรียนต่อ ไปสอบราชมงคลคลองหก  สอบติดพัฒนาsoft ware   ต้องสละสิทธิ์ เพราะไม่มีเงินแรกเข้า (แรกเข้าเกือบหมื่น ยืมใครไม่ได้จริงๆ) น้ำตาลูกผู้ชายไหลบ่าเพราะอดเรียน   วันรุ่งขึ้น  ไปสมัคร ศรีปทุม  แรกเข้า  2500   .....เอาวะ พอเข้าได้ก็กู้ กยศ.  รอดตัวไป ระหว่างเรียนก็ทำ 7-11  ไปด้วย เรียน เช้า 9โมง ถึงบายสาม เข้างาน 7-11  5 โมงเย็น เลิกตี 2  ทำมาสีปี  เหนื่อยแทบตาย  เพราะบ้านพี่สาวอยู่ คลอง 7 -*- สุดท้ายเรียนจบ ออกหางาน  โดนกด ที่แรก 9000 ตอนนี้อยู่ที่ 2 ได้ หมื่นกว่าๆ อนาคตยังไม่รู้...... จบดีกว่า  บ่อน้ำตาจะแตก จากคุณ : แมงปอซ่า เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 14:18:56

ความคิดเห็นที่ 22 ทำงานตั้งแต่อยู่ ป.  3  เริ่มจากการรับจ้างเย็บผ้า ปิดเทอมไม่เคยได้ไปเล่นเหมือนคนอื่นเขา ไปรับขนมมาขาย ไปซื้อจับสลากมาขาย อยากกินอะไรก็ไม่ค่อยได้กิน แม่บอกว่าเปลือง ต้องเก็บตังค์   ก็เลยเก็บตังค์ จนจบ ปวช. ไม่มีใครส่งเรียน ก็เลยออกมาทำงาน จำได้เงินเดือนเดือนแรกที่ได้รับ คือ 1800 บาท ให้แม่ไว้ใช้ 1200 บาท ใช้เอง 600 บาท ก็ยังมีเงินเหลือเก็บอีกเดือนละ 200 บาท (เดากันเอาเองแล้วกันว่าทำงานมากี่ปีแล้ว) ชีวิตการงานก้าวหน้าขึ้นเรื่อย ๆ เงินเดือนก็มากขึ้นเรื่อย ๆ ได้ทำงาน finance โบนัสบางปี 12 เดือน ชีวิตสบายขึ้นมาก แต่บอกตัวเองไว้เสมอว่า "อย่าประมาทกับชีวิต" เห็นเพื่อนร่วมงานถอยรถกันว่าเล่น ส่วนเราก็นั่งรถเมล์เหมือนเดิม กินใช้อย่าประหยัด แต่ไม่ขัดสน เงินเดือนที่ได้มา คำนวณก่อนเลยว่าต้องเก็บเท่าไหร่ ตั้งเป้าเก็บเงินประจำปี ว่าปีนี้ต้องเก็บให้ได้เท่าไหร่และส่วนใหญ่ก็ทำได้เกินเป้า กินเที่ยวทุกปี เพราะนี่คือการให้"รางวัลชีวิต" ซื้อบ้านหลังแรกเป็นทาวเอ้าส์ จำได้ว่า 7 แสนห้าหมื่นบาท  ผ่อนแทบตาย ดอกเบี้ยตอนนั้น 16% ต่อปี ผ่อนไป 3 ปีหมด โบนัสออกโป๊ะลูกเดียวเลย เริ่มไปเรียนต่อจนจบปริญญาตรี และก็ต่อปริญญาโท ต่อไปเรีื่อย ๆ ด้วยเงินของตัวเอง คิดเสมอว่าต้องเรียนให้สูงสุด เพื่อต่อยอด เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย หนักเหมือนกัน แต่ก็บอกตัวเองว่าต้องทำให้ได้ จบมา ก็ไปเป็นอาจารย์สอนพิเศษ ที่ รภ. ทุกเสาร์อาิทิตย์ เงินเดือนแทบไม่ต้องใช้เลย ซื้อบ้านหลังที่สอง เป็นตึกแถว ในเมือง ซื้อเงินสด เปลี่ยนที่ทำงานเพราะ finance ปิด เงินเดือนยังไม่ตกลง ก็เปลี่ยนงานอีกหลายที่ ซื้อบ้านหลังที่ 3 เงินสด ตอนนี้ มีเงินเก็บพอสมควร แต่ก็ยังอยากทำงานต่อไป เคยถามตัวเองเหมือนกัน ชีวิตต้องการอะไร  ไม่รู้  รู้แต่ว่า ไม่อยากลำบากอีกแล้ว ก็เท่านั้นเอง จากคุณ : Dr.modx เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 17:19:12

ความคิดเห็นที่ 23 ต้นทุนครอบครัวแต่ละคนมันไม่เหมือนกันเฟ้ย บางคนไม่เอาถ่านอะไรเลยมันยังรวยได้เลย แต่...ชอบ คห.16 จังเลย เราคงวัยคราๆเดียวกัน ขนมโอเด็งย่าข้างในมีการ์ดวงกลม เคยโดนคุณครูเอาการ์ดของผมไปทิ้งถังขยะเป็นถุงๆเลย ห่ะๆ ผมจะอายุ 28 กลางปีนี้แล้ว ตอนนั้นยัง 10-11 ขวบ อยู่เลยมั้ง จากคุณ : ไม่ได้โม้นะ! เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 54 20:55:21

ความคิดเห็นที่ 24 เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิต จากคุณ : ตาชิโบ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 07:40:59

ความคิดเห็นที่ 25 ผมเองก็ทำงานตั้งแต่สมัยเรียนแล้วเหมือนกันครับ จากเด็กที่ทำงานร้านอาหารในห้างธรรมดา ได้รับค่าจ้างขั้นต่ำ ขอทุนเรียน หาเงินประทังชีวิตเอง เพราะตอนนั้นคิดว่าตัวเองโตพอที่จะไม่รบกวนทางบ้านแล้ว (จริงๆแล้วทางบ้านก็มีปัญหาด้านการเงินพอสมควรในตอนนั้น) ็ก็ขยับขยายมาเรื่อยๆครับ ไปทำร้านนู้น ร้านนี้มั่ง เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปเรื่อยๆ ช่วงไหนไม่มี เด็กล้างจานก็ยังต้องทำ พอจบได้ทำงานครัวในโรงแรมห้าดาวสมใจอยากกับเค้าซะที แต่ก็ไม่ได้ง่ายๆเหมือนกัน ทนทำเป็นแบบพนักงานรายวันและก็แบบชั่วคราวรวมๆ 2 ปีได้ ถึงจะได้บรรจุ เงินเดือนก็ไม่กี่พันบาท เช้าทำงานตี 5  เลิกงานบ่าย 2 เสร็จแล้วก็ต้องไปทำรายวันอีกโรงแรมนึงจนถึงเีที่ยงคืน แล้วก็อาศัยนอนอยู่ 2 โรงแรมนี้ เพราะว่าถ้ากลับบ้านก็เปลืองค่ารถ และเสียเวลาพักผ่อนอีก ตอนทำงานแรกๆเคยคิดว่า เราจะต้องได้เป็นเชฟโรงแรมห้าดาวสักวันหนึ่ง ตั้งความหวังแรกไว้ที่ว่า ก่อนอายุ 30 จะต้องได้เป็น Chef de Partie หรือเทียบเท่ากับ Assistant Manager ให้ได้ แต่คิดว่ามันไม่ง่าย เพราะว่ากว่าจะถึงขั้นนั้นได้ ระดับ line staff ก็มี 2-3 ขั้นไปแล้ว ไหนกว่าจะผ่านระดับ Super ขึ้นไปอีก ึถึงนาทีนี้ อายุ 29 ครับ แต่ว่าเกินความคาดหมายเยอะครับ เพราะว่า Chef de Partie ที่เคยหวังไว้ตอนอายุ 30 ผมได้มาตอนอายุ 26 ส่วนตอนนี้เป็น Senior Sous Chef แล้วครับ หรือว่า Senior Manager นั่นเอง แต่ว่ามันก็ไม่ได้มาง่ายๆเหมือนที่เห็นตำแหน่งผมขึ้นเอาทุกปี ต้องแลกมากับชีวิตส่วนตัวไปเยอะครับ ต้องทุ่มเทมากกว่าคนอื่นๆหลายเท่า.... จากคุณ : เอเจ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 12:32:07

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีก่อนบ่ายครับทุกท่าน ... ตั้งใจ ตั้งกระทู้นี้แซวเล่นๆ + ให้กำลังใจ จขกท. ที่ผมแตกประเด็นมา ให้สู้ต่อไป สักวันต้องเป็นของเรา ... เข้ามาอีกทีเห็นโหวตกระทู้นี้ขึ้นมาซะผมเขิลเลย เพราะเนื้อหาของกระทู้ที่ผมตั้งไว้ก็ไม่มีอะไร ... แต่ พออ่านของท่านอื่นๆ ... เลยถึงบางอ้อ ... เนื้อหาของแต่ละท่านดีมากครับ สมควรได้รับการโหวต ...  ขอบคุณที่เข้ามาแจมกันนะครับ ผมขออนุญาตตามอ่านเรื่อยๆ ก่อนนะครับ คงยังไม่ได้โพสแชร์อะไรมากมาย เพราะงานค่อนข้างแยะนิดนึง ^_^ ปล. กระทู้เก่าที่เคยเขียนแชร์ประสบการณ์ไว้ ว่างๆจะมาเขียนอีกนะครับเผื่อจะเป็นประโยชน์กับพวกเราบางคนบ้าง ไม่มาก ก็น้อย : แชร์ประสบการณ์จริง: #1 ... http://topicstock.pantip.com/silom/topicstock/2009/11/B8562414/B8562414.html แชร์ประสบการณ์จริง: #2 ... http://topicstock.pantip.com/silom/topicstock/2009/11/B8578518/B8578518.html แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 54 13:40:23 แก้ไขเมื่อ 16 มี.ค. 54 13:01:50 จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 13:00:02

ความคิดเห็นที่ 27 ปล. 2 เกือบลืม ขออนุญาตฝากน้องๆ นิดนึง... ถึงแม้สมัยเด็กๆ ผมจะชอบทำงานหาตังค์อย่างไร แต่ก็ไม่ทิ้งการเรียน นะครับ ^_^ จากคุณ : ดีอาร์ (๛จูล่ง๛) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 13:03:32

ความคิดเห็นที่ 28 น่าภูมิใจครับ คนบ้านเดียวกัน จากคุณ : ชัยดี (ชัยดี) เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 54 22:25:04

ความคิดเห็นที่ 29 คนนครสวรรค์เหมือนกันครับ  อยู่ซอยวัดคีรีวงค์ แต่ย้ายตามพ่อมาอยู่ชลบุรีตั้งกะปี 25 จากคุณ : โรแบโต้ง เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 00:57:54

ความคิดเห็นที่ 30 ของผมนี่สบายๆ บ้านไม่มีอยู่ พ่อแม่ขายของ ขายทุกอย่างลองมาหมด อะไรไปรับมาขายที่ตลาดได้ก็ขาย ไปขออาศัยญาติพ่ออยู่หลังบ้านเขา บางทีพ่อกลับดึกเขาก็ไม่เปิดประตูให้ก็มี บางทีแอบเอากุญแจ ไปไขให้พ่อก็เคย ดีที่พ่อแม่ผมขยัน ตอนนั้นแทบจะไม่ใช้เงินกันทั้งบ้าน เพราะแม่ต้องการเก็บเงิน ไปซื้อตึกแถว กับข้าวก็กินกันปลาทูตัวเดียวทั้งบ้าน ส่วนผมก็ออกไปรับจ้างเข็นรถในตลาด ได้เงินเที่ยวนึง 2 บาท 3 บาท เต็มที่ได้ 5 บาทแต่หนักมาก ตัวเล็กบางทีเอาไม่อยู่ ยิ่งถ้าต้องเข็น ขึ้นแพด้วยแล้วแทบตาย แต่ถ้าใครซื้อของไปทำบุญผมจะไม่รับเงิน ผมจะถามก่อนรับเงินทุกครั้งว่า ซื้อไปทำอะไร "ฝากทำบุญด้วยนะครับ" คือคำพูดที่ผมพูดจนติดปาก แต่เห็นรอยยิ้มเขาแล้วรู้สึกดี ตอนกลางวันก็เก็บขยะขาย จำได้ว่าเก็บกีตาร์ได้ตัวหนึ่งแต่มีแต่bodyอย่างอื่นพังหมด ก็เลยเก็บเอาไว้ หลายปีมากๆ กว่าจะซ่อมเสร็จกว่าจะได้เล่นอีกหลายปีเลย แต่มีวันนึงไปเก็บขยะแล้วไปเจอรูปบ้าน อยู่หลังหนึ่ง เป็นภาพกลางคืนรอบๆเต็มไปด้วยหิมะ มันสวยมาก ถามพี่พี่บอกว่าสวิสฯ จากวันนั้นก็เลย ตั้งใจไว้ว่าความฝันอันสูงสุดของเราคือไปสวิสฯให้ได้ แค่นั้น ทุกวันนี้ผมมีสวนกล้วยไม้เป็นของตัวเอง ตัดดอก ขายต้น และส่งแม่ค้า รวมทั้งเปิดร้านขายกล้วยไม้ ของตัวเองแถวๆพระประแดงเพื่อให้พ่อมีอะไรทำ รวมทั้งกลับมาช่วยที่ทำงานที่เดิม รายได้ก็พอประมาณ มีบ้านมีรถ และมีลูก.... แบบนี้รันทดไหม... ***** tex ***** จากคุณ : [[[tes]]] เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 54 17:35:36

ความคิดเห็นที่ 31 กระทู้แรงบันดาลใจ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ผักผลไม้รวม เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 54 00:57:04

ความคิดเห็นที่ 33 อยากเล่าเรื่องของพ่อแม่ก่อนจะมีตังค์ มีธุรกิจจังเลยคะ ปู่เป็นชาวไทยที่เกิดที่จีน ตามธรรมเนียมโบราณๆต้องกลับไปมีเชื้อสายสืบสกุลที่จีน ปู่เลยกลับไปแต่งงานมีลูกกะย่าที่จีน มีลูกเสร็จอยู่ได้สองปีก็กลับมาไทย ย่าและพ่ออยู่จีนต่อไป ช่วงนั้นพ่อบอกจนมากถึงขั้นขอข้าวเขากิน ไข่1ฟองกิน 4 คน ไม่มีชุด นร ใส่มี 1 ชุด พอซักแล้วก็ต้องเอาไปผึ่งในกะทะให้มันแห้ง พอปู่กลับไทย แล้วก็เกิดปฎิวัติ เหมาขึ้น ตอนนั้น ป. แอนตี้จีนที่เป็นคอมมิวนิสต์มากกกกก เลยไม่ได้เจอกันไป 20 ปี หลังจากนั้นพอจีนเปิดประเทศ ไทยก็เลิกแอนตี้จีนแระ ก้อมาหาปู่ที่เมืองไทย เจอปู่มีเมียน้อย โดยที่พ่อกะย่าไม่รู้ อยู่กะปู่ พ่อบอกว่าโดนเมียน้อยแกล้งอย่างนักอย่างกะในละคร โยนเสื้อผ้าออกจากบ้านบ้าง โดนด่าบ้าง(แต่ตอนนี้สะใจแล้วที่ตัวเองประสบความสำเร็จมากกว่าลูกเมียน้อยเยอะ) อยู่ได้ปีสองปีเลยออกมาอยู่เอง ทำงานทุกอย่างตั้งแต่เป็นพนงทำความสะอาดตามห้าง ขนของ เย็บผ้า งานกรรมกรก็เคยทำ และอื่นๆ อยู่บ้านแย่ๆอย่างบ้านที่มีหลังคารั่วๆ วิ่งขายของที่ ตจว เจอแม่แต่งงานกับแม่ๆก้จนเหมือนกันเป็นชาวสวน ไม่มีเงินเลยมีแต่ตัวกะเสื้อผ้า ทำงานกันสองคนเริ่งตั้งตัวได้แระ เริ่มทำธุรกิจผลิตเสื้อผ้า มีลูกคนแรกก็คือเรา กะลังท้องลูกคนที่ สอง คือน้อง เมียน้อยแจ้งจับพ่ออีกฐานวีซ่าไม่ถูกต้องพ่อติดคุกเลยทันที โดนจับส่งกลับไปจีน แม่ซึ่งมีลูก1 ท้องอีกกังวลสุดๆ ต้องทำงานทั้งๆที่ยังท้องอยู่ 4-5 เดือน ไม่รู้ว่าจะได้เลี้ยงลูกคนเดียวหรือเปล่า แต่ก็ไม่กล้าทำแท้ง กลัวบาป กลัวทำอะไรไม่ขึ้น เลยทำทุกอย่างทั้งๆที่ยังท้องอยู่ตั้งแต่ขายของ ขับรถกะบะไปส่งของ และอื่นๆ สองเดือนผ่านไปพ่อกลับมาด้วยวีซ่าที่ถูกต้อง ทำเรื่องจากจีนมา จำได้ตอนเด็ก ยังต้องนั่งรถเมล์ไปไหนมาไหนกะแม่ ยังอยู่บ้านเช่าอยู่เลย หลังจากความยากลำบากของพ่อแม่มาเกือบ 15 ปี เพราะจังหวะหรืออะไรก็ไม่ทราบ ตอนนี้เป็นตึกแถวแล้ว มีรถหลายคัน มีธุรกิจเสื้อผ้าส่งออก บ้านเช่า สวน ร้านค้า และอื่นๆ ไม่รู้เงินเดือนเท่าไร แต่แม่บอกว่า ทุกอย่างสร้างขึ้นมาเองจาก 0 หรือติดลบจริงๆไม่มีอะไรติดตัว พอมองกลับไปข้างหลังแล้วภูมิใจสุดๆว่าตอนนั้นเราเป็นอะไรลำบากแค่ไหน สร้างมาได้ถึงตอนนี้ เฮ้อ มาถึงลูกอย่างเราคงทำขนาดนั้นไม่ได้แล้ว จากคุณ : ping_rtth เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 54 09:59:44