แค่อยากเป็นเจ้านายตัวเอง...

ตอน “พื้นที่ชีวิตของข้าพเจ้า”

จริงอยากจะมาขอคำปรึกษาและแชร์ประสบการณ์ที่มีอยู่ในชีวิตที่ผ่านมาให้ใครก็ได้ที่อยากอ่านและไม่อยากผิดพลาดเหมือนข้าพเจ้า   ผิดพลาดเหรอ!!!  
อาจจะแต่ลองอ่านดูแล้วกันเผื่ออะไรที่ข้าพเจ้าผ่านมาในอดีตนั้นจะเอาไปเป็นบทเรียนทางลัด  หรือกำลังใจที่จะช่วยเพื่อนๆในห้องนี้ได้นะครับพี่น้อง...


ข้าพเจ้าขอรวบลัดกับเรื่องราวบางอย่างดีกว่านะครับ   หากจะย้อนกลับไปเมื่อสิบสองปีก่อนข้าพเจ้าป่วยหนักมากเรียกได้ว่า “ใกล้ตาย”เอามากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้  
ตอนนั้นข้าพเจ้าเพิ่งเรียนจบใหม่ๆทำงานได้ปีเศษเอง ยังซ่าได้ไม่เท่าไหร่  แต่ต้องมาป่วยเป็น ”ไตวายเรื้อรัง” โรคที่ไม่เคยมีอยู่ในสารบบของสมองข้าพเจ้าเลย


งง!!!!เป็นไก่ตาแตกทั้งตระกูลเลยว่า “ลางสาด!!!!มันคือไรว้า!!!”  แต่ระยะเวลาที่เป็นโรคนี้ก็ได้สอนอะไรมากมายให้กับข้าพเจ้าเยอะมาก  จนบางครั้งต้องขอบคุณที่ป่วย
เอ๊ะหรือจริงๆข้าพเจ้าได้เพื่อนสนิทมากมาอีกอย่างดีกว่า       ฟอกไตอยู่สองปีตอนนั้นสภาพคงไม่ต่างอะไรจาก “ปลาดุกอุยย่าง”  ทำไมเหรอ...ทั้งเหลืองและดำผอมมากอีกต่างหาก.....น่ากลัวมาก


ตอนนั้นหลายอย่างเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง  ทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้ เพื่อนฝูงที่รักกันก็มาเยี่ยมบ้างนานๆที่   แต่เรื่องนั้นไม่เป็นไรพอทำใจได้  เรื่องค่าใช้จ่ายนี่สิ  หนักหนาสาหัสมากที่เดียว  
พ่อแม่ต้องค่อยดุแลเราในทุกๆเรื่อง   แต่ในเรื่องร้ายก็ยังมีเรื่องที่ดีเพราะข้าพเจ้าได้รู้ว่าจริงๆแล้วใครบ้างที่รักข้าพเจ้าอย่างไม่มีข้อแม้....
ใช่เลยพ่อแม่พี่น้องละที่สำคัญ ผู้หญิงตัวเล็กๆที่เรียกว่า “แฟน”นั่นเอง


สองปีผ่านที่ข้าพเจ้าต้องนอนฟอกไตทุกอาทิตย์  สองครั้งในหนึ่งสัปดาห์  ครั้งละสี่ชั่วโมง ทุกอย่างมันช่างน่าอภิรมย์เสียเหลือหลาย
ที่หลายครั้งข้าพเจ้าต้องเป็นลมสลบเหมือนอยู่หน้าห้องไตเที่ยมเพราะอาการข้างเคียงจากการฟอกเลือด.....หลายครั้งที่ต้องไปคนเดียว  แต่ไม่เคยที่จะขอให้ใครไปด้วยเพราะเข้าใจในทุกอย่างว่าอะไรเป็นอะไร  


หลายครั้งที่ข้าพเจ้าเคยคิดว่าการที่ข้าพเจ้ายังมีลมหายใจและยืนอยู่บนโลกอันโสภานี้นั้นมันคงเป็นด้วยหลายสาเหตุ  อาจจะเป็นด้วยกรรมเก่ามากจนถึงกรรมใหม่  
แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ารู้ในตอนนั้นคือ ข้าพเจ้าคือ “ขยะ”  ที่เป็นภาระให้กับคนรอบข้าง  มองไปที่ไหน  ก็ไม่เคยเห็นถึงความสบายใจเลย  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายที่สร้างให้กับครอบครัว   และทำให้ชีวิตผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งซึ่งน่าจะได้คนที่จะมาดูแลเธอได้ดีกว่านี้ก็ต้องมาตกอยู่ในสภาพเสียอนาคต  กับคนป่วยที่น่าอนาจอย่างข้าพเจ้า...


ความคิดแบบนี้มันวิ่งเข้ามาโอบกอดมโนสำนึกของข้าพเจ้าทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามีชีวิตอยู่และแล้ววันหนึ่งก็มาถึงทางตันจนได้!!!!    ข้าพเจ้าหมดความอดทนกับเรื่องราวของตัวเองและปัญหารอบข้าง  ยังจำได้ว่าวันนั้นข้าพเจ้านั่งอยู่คนเดียวที่บ้านและร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง  จนมีความคิดที่ว่า “ไม่อยู่ดีกว่า”  ข้าพเจ้าเดินไปหยิบเอามียาวแปดนิ้วในครัวออกมา  
และจรดปลายของมันบนหน้าอกด้านซ้ายของข้าพเจ้า   พยายามคิดเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมา  คิดแบบลบสุดขั่ว  ค่อยๆกดปลายมีดลงไป.....


ขณะที่กดปลายมีดลงไปนั้นความเสียใจที่พลั่งพลู  ความผิดหวังที่ถาโถม กระหน่ำ summer sell
มันพร้อมแล้วที่จะเป็นแรงกระตุ้นให้ข้าพเจ้าเร่งขั้นตอนนั้นให้เร็วขึ้น   และแล้ว!!! ................................

                                     "to be continue"

จากคุณ	: daxter
เขียนเมื่อ	: 12 เม.ย. 54 14:02:22