Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
แค่อยากเป็นเจ้านายตัวเอง...3 ติดต่อทีมงาน

ความเดิมจากตอนที่แล้ว....
....เมื่อการที่ข้าพเจ้านั้น “คิดสั้น”  และเกือบจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย...แต่ก็ข้ามผ่านมาได้ด้วยบุญที่ข้าพเจ้าคิดได้    เแต่แล้วทุกก็กำลังจะมาหลังจากที่ต้องฟอกไตมาเกือบสองปี...และร่างกายกำลังเข้าสู่จุดที่เรียกได้ว่าซากเดินได้....


ตอน...ทางออกที่แคบและตีบตัน...ฉันจะผ่ามัน!!!


คนที่ป่วยเป็นโรคไตวายเรื้อรังนั้น  ไม่มีใครรู้หรอกว่าคนแบบข้าพเจ้านั้นต้องเจออะไรมากมาย  บางคราอาการที่ไม่พึงประสงค์แวะเข้ามาทักทายและโอบกอดในบางเวลา  มันทำให้ข้าพเจ้านั้นสัมผัสได้ถึงความตายที่อยู่เพียงปลายจมูก  คนที่ฟอกเลือดนานๆ  จะมีอาการที่เรียกได้ว่า “เกร็ดเลือดต่ำ”   คืออาการของเม็ดเลือดแดงนั้นจะมีน้อย   จะทำให้ผู้ป่วยมีอาการเหนื่อยง่าย  และเหนื่อยง่ายมาก   ซึ่งเรื่องนี้เกือบทำให้ข้าพเจ้าไปสู่สุคติมาแล้ว...


ในบางครั้งที่ข้าพเจ้าต้องไปโรงพยาบาลการเดินทางที่ต้องเจอะเจอกับอุปสรรค์มากที่สุดนั่นก็คือ “สะพานลอย”  แม่เจ้า!!!!!ตลอดชีวิตที่ตลอดชีวิตที่เคยเจอกันมาข้าพเจ้าเอาชนะพวกมันได้อย่างไม่ยากเย็น  แต่หลายครั้งต้องทรมานเดินขึ้นไปแบบที่เรียกได้ว่า “สามก้าว”แล้วต้องหยุดหายใจหอบ  และหอบ  มากันหลายหอบที่เดียวกว่าจะพ้นไปได้อีกฝั่ง....กรรมจริงๆ


เมื่อเราเป้นขนาดนั้นก็ต้องมีการเพิ่มเกร็ดเลือด  โดยการฉีดยาเข้าไปกระตุ้นให้ร่างกาย สร้างเม็ดเลือดแดงขึ้นมา  ไม่ใช่แค่เข็มเดียวแล้วจะดีขึ้น  หลายเข็มเอาการ  ที่สำคัญแพงด้วย  หลายคนไม่อยากที่จะฉีดยาตัวนี้เข้าไปเพราะอะไรนั่นเหรอ....เพราะว่ามันก็เหมือนคุณเอาเงินใส่หลอดสลิงค์แล้วฉีดเข้าไปในตัวคุณนั่นแหละ  เงินทั้งนั้น  ลำพังแค่ค่าฟอกเลือดอาทิตย์ละสามสี่พันเนี่ย   ข้าพเจ้าบอกได้คำเดียวว่ากระอักเลือดแล้ว.....


แต่ทุกอย่างมันต้องทำเพื่อให้ชีวิตอยู่รอด   ช่วงนั้นข้าพเจ้าทำใจอย่างมากกับสถานการณ์ต่างๆที่มันต้องเป็น  พยายามเรียนรู้และอยู่กับมันให้ได้   จริงๆพูดเหมือนจะดีเลยเน้อ...แต่มันก็ต้องพยายามทำความเข้าใจกับตัวเองและโรคที่มาอยู่กับเราด้วย   ตรงนั้นข้าพเจ้าใช้พลังที่เรียกว่า “สู้”  อย่างเดียวจริงๆ


หลายคนอาจจะถามว่าแล้วครอบครัว  พ่อแม่ละเขาจัดการอะไรบ้างไม่เห็นพูดถึงเท่าไหร่...พ่อและแม่ของข้าพเจ้าในตอนนั้นต่างก็มีภาระที่จะต้องหาเงินมาค่อยรักษาข้าพเจ้าอย่างเดียว...จริงๆแล้วบางคนอาจจะมองว่า “ดูไม่ใส่ใจ”เท่าไหร่    ก็อาจจะจริงเพราะพ่อกับแม่ข้าพเจ้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับโรคที่ข้าพเจ้าเป็นอยู่  แต่ท่านทั้งสองรู้อย่างเดียวว่า ท่านจะทำทุกอย่างที่จะหาเงินมาให้ ข้าพเจ้ามารักษาโรคเวรโรคกรรมนี้ให้หาย.....


แต่สิ่งที่ดีที่สุดถัดจากการมีชีวิตอยู่นั่นก็คือ  “แฟน”ของข้าพเจ้าซึ่งตอนนั้นก็ได้ดูแลในทุกเรื่องเรียนรู้ทุกอย่างทนกับความ ห่วยแตก เอาแต่ใจของข้าพเจ้าชนิดที่เรียกได้ว่า  “เคยไล่”ให้ไปไกลๆไม่อยากเจอ และแล้วทุกอย่างที่ทำกับเธอคนนี้ ก็ไม่เคยสำเร็จสักที....เพราะเธอคนนี้จริงๆที่ทำให้ข้าพเจ้ามีชีวิตที่เหลืออยู่ได้อยู่กับเธอ.....


ตลอดระยะเวลาเกือบสองปีที่ต้องตกอยู่ในสภาพกึ่งคนกึ่งผีดิบนั้น  มันก็ยังอุตสาห์มีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับข้าพเจ้าจนได้และเรื่องเล็กเหล่านั้นเองมันย้อนกลับมาสร้างพลังในการที่จะมีชีวิตอย่างมีจุดหมายของข้าพเจ้าอีกครั้ง  ครั้งนึงข้าพเจ้าได้คุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ท่านหนึ่งซึ่งสนิทกันและเขาก็โทรเข้ามาทักทายสอบถามตามที่เขาได้รับข่าวมาว่าข้าพเจ้าป่วย   คุยกันไปมาสองสามครั้งเข้ารุ่นพี่ก็บอกว่ามีคนใกล้ตัวเขาท่านหนึ่งป่วยและกำลังจะผ่าตัดเปลี่ยนไต.....


นั่นไง ข้าพเจ้านึกแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์มันกำลังจะชัดเจนมากขึ้น  รุ่นพี่ท่านี้ก็ได้ให้กำลังใจและบอกให้ข้าพเจ้าต้องทำไง  ทำอย่างไรบ้างที่จะได้ผ่าตัด  ข้าพเจ้าดีใจมากที่ได้รู้ว่าความหวังนั้น  มันมีจริงข้าพเจ้าได้เอาข่าวนี้ไปนั่งคุยกับครอบครัว  ทุกคนเข้าใจและบอกว่า  “ดีเราจะทำตามนั้น”   แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เราทั้งหมดนั้นลืมไปว่า  “จริงๆแล้วเราจะไปเอาไตจากใครล่ะ”

to be continue......


ขอบคุณทุกแรงใจ  ที่เสียสละเวลามานั่งอ่าน..ครับ...

จากคุณ : daxter
เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 54 21:16:25

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com