ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากย้ายออกมาอยู่ตึกแถวได้ไม่กี่ปี คุณแม่ก็ต้องย้ายออก เพราะธุรกิจย่ำแย่มากเกินกว่าจะมาจ่ายค่าเช่าตึกถึง 6 คูหา คุณแม่เลยตัดสินใจเลหลังสินค้าที่มีทั้งหมด แล้วย้ายมาเช่าตึกแถวเพียง 2 คูหา เพื่อขายสินค้าในธุรกิจของคุณพ่อ แต่ขายไม่ดีหรอกครับ เดือนๆนึงได้แค่แสนสองแสน ส่วนกำไรไม่ต้องพูดถึงเพราะน้อยมาก แต่คุณแม่ก็ยังเหลือเงินเก็บอีกหลายล้านบาท  แต่ทรัพย์สินในเซฟก็ค่อยๆหายไป เพราะคุณพ่อขายทิ้งเอาเงินไปหมุนใช้หนี้แบงค์    ส่วนคุณพ่อ ธุรกิจโรงงานคุณพ่อซบเซาอย่างหนักสุด จากคนงานร่วมร้อยชีวิต เหลือเพียงไม่ถึงสิบคน เพราะสินค้าขายแทบไม่ได้ คุณพ่อก็พยายามดิ้นทุกวิถีทาง คุณพ่อเริ่มขายรถทิ้งทีละคัน ขายทองคำที่มีอยู่ในตู้เซฟไม่ต่ำกว่า 500 บาท ขายนาฬิกา Rolex ที่มีเยอะมาก ราคาเรือนละนับหลายล้านบาท และขายเครื่องเพชรออก เพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ที่มีทุกทิศทาง    และคุณพ่อก็เลยจับธุรกิจใหม่อีกเป็นฟาร์มกบ, ฟาร์มตะพาบ  ปรากฎว่า ขาดทุนย่อยยับ และหนักสุดคือคุณพ่อเปิดฟาร์มกุ้ง 6 ไร่ ผ่านไปไม่กี่เดือนได้เงินนับล้านบาท คุณพ่อเลยตัดสินใจขายรถเบนซ์คันละ 9 ล้านทิ้งและรถคันอื่นๆอีกในราคาที่ถูกมากๆ เพื่อเอาเงินไปซื้อที่ดิน 96 ไร่ย่าน นครนายก แล้วเลี้ยงกุ้ง ปรากฎว่าภายในไม่กี่เดือน กุ้งตายลอยแพแทบทั้งหมด และส่วนที่เหลือก็มีขนาดที่ไม่ได้ราคา  และสุดท้ายคือ ในช่วงนั้นนั้นกุ้งราคาตกอย่างรุนแรง  สรุปเจ๊งไม่เป็นท่า!!!   ในช่วงนั้นผมน่าจะอยู่ประมาณ ม. 3  ทุกอย่างแย่มากแล้วครับ  เงินสดเริ่มขาด ทรัพย์สินแทบหายเกือบหมด รถเก๋งขายทิ้งทั้งหมด เหลือเพียงรถกระบะเพียง 2 คันในบ้าน  เจ้าหนี้ของคุณพ่อก็มีรอบตัว และหลังจากนั้นก็มีหมายศาลมาแปะหน้าบ้าน....   ส่วนคุณแม่ก็กำลังตัดสินใจครั้งใหญ่ว่าจะเอายังไงต่อไป ส่วนพี่ชายของผมต้องออกจากมหาวิทยาลัยกระทันหัน เพื่อมาช่วยงานที่บ้าน อันน้อยนิด  หลังจากนั้นไม่นาน คุณแม่ตัดสินใจเลิกกิจการทั้งหมด แล้วนำเงินล้านที่เหลืออยู่ พาพวกผมมาซื้อห้องชุดในราคาถูกอยู่กันแม่ลูก จริงๆก็คือแฟรตนี่แหละครับ!  ส่วนพี่ชายของผมซึ่งเคยขับรถหรูไปมหาวิทยาลัย ก็เปลี่ยนมาใช้กระบะ 1 ในสองคันที่เหลืออยู่ เผื่อส่งของ...   คุณแม่เลยตัดสินใจทำอาชีพใหม่ โดยการเปิดร้านเล็กๆขายของกิฟช็อปที่ห้างย่านชานเมือง รายได้วันนึงไม่กี่ร้อย ถ้าวันไหนได้เกิน 1 พันขึ้นไป  นี่ดีใจแทบแย่ ! ส่วนตัวผมมีความฝันว่า จะได้เข้าเรียนต่อในมหาวิทยาลัยดังๆก็ริบหรี่ลง เพราะตอนนั้นยังไม่รู้ว่า สถานะการณ์จะแย่ลงอีกมั๊ย ??  ส่วนคุณพ่อ ก็ทำอาชีพใหม่ โดยการรับน้ำหอมจากหลังการบินไทยมาเช่าบูทขายตามห้างสรรสินค้า วันไหนไม่ได้ขายก็มานั่งที่ร้านแม่ผม  สายตาของพ่อตอนนั้นดูเศร้ามาก และคุณแม่ก็เป็นห่วงกลัวคุณพ่อจะฆ่าตัวตายมาก    ตอนนั้นตัวผมอายุประมาณ 16 ปี ผมก็ตามคุณพ่อไปซื้อน้ำหอมขวดเล็กๆ ราคา 17 บาท ( ถ้าจำไม่ผิด ) แต่ซื้อยกหลายๆโหล แล้วผมก็มาขายเองที่ตลาดนัดใกล้ๆโรงเรียน โดยเสียค่าเช่าที่ 20 บาท เพราะอยากช่วยแบ่งเบาคุณแม่  ส่วนเสาร์-อาทิตย์ ผมก็จะตื่นแต่ 6 โมงเช้า ไปขายที่แฟรตใกล้ๆกัน  ก็สนุกดีครับ จำได้ว่าตอนนั้นอาจารย์ที่โรงเรียนรู้เรื่องของผม และเห็นใจผมมาก และมีเพื่อนๆเพียงไม่กี่คนที่อยู่กับผม รวมถึงแม่ของเพื่อนสนิทคนนึงคอยสอนและให้กำลังใจตลอด... จากคุณ : เก้าอี้สีเทา (เก้าอี้สีเทา) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 16:22:21

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวิตของครอบครัวผมลงถึงจุดนี้อยู่ 2 ปีกว่าๆ คุณพ่อก็ได้โครงการนึงของรัฐบาลช่วงนั้น ถ่ายโอนหนี้และสามารถค่อยๆเปิดโรงงานขึ้นมาอีกครั้ง แต่เราทำเป็นโปรดักส์ใหม่ ที่สอดคล้องกับธุรกิจเดิมๆของครอบครัว ปรากฎว่า หลายอย่างค่อยๆดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะช่วงนั้น ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เริ่มโตขึ้น ซึ่งมันสอดคล้องกับธุรกิจของเรา     เพียงแค่ 1 ปีกว่าๆ ช่วงนั้นผมขึ้น ม. 6 คุณพ่อเริ่มออกรถเก๋งให้พี่ชายผม และคุณแม่ก็ซื้อรถยุโรปให้ผมขับไปโรงเรียน ( ตอนนั้นผมแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเอง  เพราะมันเร็วมาก ) แต่จะว่าซื้อให้ผมก็คงไม่ถูกต้อง เพราะตอนนั้นพี่ชายผมต้องกลับไปช่วยงานที่โรงงานต่างจังหวัดแล้ว ฉนั้นเวลาคุณแม่จะไปไหน ก็ไม่สะดวก ก็เลยออกรถดีดีเลย แล้วใช้ร่วมกัน     หลังจากนั้นผมก็ได้เข้ามหาวิทยาลัยที่อยากเข้า แล้วไม่นานนัก คุณแม่ก็ขายที่ดินได้ ( จากที่ตอนเราลำบาก ไปปักขายยังไงก็ไม่มีคนมาซื้อ ) คุณแม่ได้เงินมาหลายสิบล้านบาท ก็ตัดสินใจซื้อบ้านเดี่ยวให้ผมอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย ตามที่ผมฝัน  แต่ผมก็อยู่บ้านคนเดียว เพราะคุณแม่ก็ต้องกลับไปช่วยดูงานที่บ้านด้วย  ( คือจริงๆชีวิตของผมแทบไม่เคยได้อยู่บ้านเลยครับ ตอนเด็กก็ต้องอยู่โรงเรียนประจำ พอโตมาก็ต้องไปอยู่บ้านญาติบ้าง ตึกแถวที่คุณแม่เช่าบ้าง และสุดท้ายผมก็ไปอยู่แฟรต !!)   และซื้อรถคันใหม่ให้ผมขับ คือการซื้อรถมันมีเหตุผลน่ะครับตรงนี้!  ไม่ใช่ว่าคุณแม่ผมซื้อพร่ำเพื่อให้ผม  คือ อย่างที่ผมบอกครับว่า หน้าตาผมก็ไม่ได้ขี้เหล่อะไร ผมเลยมีโอกาสเข้าทำงานในวงการบันเทิงตั้งแต่ปี 1 ครับ และช่วงนั้นงานผมมีเยอะครับ ผมมีทั้งงานละครบ้าง และมีโอกาสเป็นพิธีกรรายการ  ถ่ายนิตยสาร และได้เป็นพระเอกหนังอยู่หลายเรื่อง  ( เทเลมูฟวี่น่ะครับ ไม่ใช่หนังใหญ่ )  ฉนั้น รถเก๋งที่ผมใช้มันไม่สะดวกและกินน้ำมันเยอะมากครับ คุณแม่เลยซื้อรถให้ใหม่ เป็นรถแวนประหยักน้ำมัน และเผื่อนอนพักผ่อนในรถได้ด้วย....        และหลังจากนั้นไม่นาน รู้สึกว่าผมจะอยู่มหาวิทยาลัยปีที่ 2 ครอบครัวของเราก็ขายที่ดินแปลงใหญ่ได้เงินสดกว่าร้อยล้านครับ ตอนนั้นทุกคนตื่นเต้นมากจนบอกไม่ถูก เพราะไม่คิดไม่ฝัน โดยเงินส่วนหนึ่งครอบครัวของผมนำมาขยายธุรกิจเพิ่มครับทั้งในส่วนโรงงาน และหมู่บ้านขนาดเล็ก เราพยายามจะทำทุกอย่างให้ไม่เป็นหนี้ครับ มีกำลังแค่ไหนก็ใช้เท่านั้น และส่วนนึงก็ฝากธนาคาร   และพอผมเรียนจบมหาวิทยาลัย ท่านก็เลยออกรถคันใหม่ให้ผมเป็นของขวัญ ที่ซื้อรถคันนี้ให้ผมก็เพราะท่านรู้ว่าผมอยากได้มาก แต่ผมก็ไม่เคยบอกว่า “ ผมอยากได้มาก ”  ก็เป็นรถยี่ปุ่นคันโตครับ  แต่ความฝันและใจจริงๆของผมคือรถเบนซ์สปอร์ตครับ !     แต่ตอนนั้นคุณแม่บอกว่า  แม่ซื้อให้แค่นี้ก่อนน่ะลูก เพราะกำลังของเรายังไม่ถึงขนาดนั้นน่ะลูก...แต่ผมก็โอเคน่ะครับ...และหลังจากผมเรียนจบเพียง 3 เดือน ผมก็ขอเงินมาทำธุรกิจคาร์แคร์ และไม่เคยขอเงินทางบ้านอีกเลย  ทั้งที่จริงผมต้องได้จากครอบครัวใช้ เดือนนึง 5 หมื่นบาทอย่างเมื่อก่อน แต่ผมก็ภูมิใจน่ะ! หาเองใช้เอง ที่เหลือก็ให้แม่เก็บด้วย    ผมไม่ใช่คนใช้จ่ายฟุ่มเฟือยหรอกครับ ผมเป็นคนเก็นเงินเก่งมากด้วยซ้า และไม่นานมานี้ ผมก็เลยนำเงินก้อนนึงไปซื้อคอนโดย่านสุขุมวิท จากตอนแรกผมคิดว่าจะไปดาวน์รถสปอร์ตมาขับ แต่คิดไปคิดมา ซื้อรถหรูไป เวลาผ่านไปราคาก็ตก แต่ซื้อคอนโด ปล่อยเช่าก็ได้เงิน ซ้ำแล้วมูลค่าจะเพิ่มขึ้นอีกด้วย ถึงจุดนี้ผมก็ภูมิใจน่ะครับ ที่ผ่านหลายอย่างมาได้ขนาดนี้   ที่เหลือก็คงต้องคิดต่อยอดเรื่องธุรกิจ หรือ ดูธุรกิจใหม่ๆ รวมทั้งวางระบบงานต่างๆให้เข้าที่  ผมเหนื่อยมากก็ขอบ่นครับ แต่ผมก็ต้องสู้และเดินหน้าต่อไป (ขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆที่อ่านมาถึงจุดนี้ ขอบคุณจริงๆครับ) จากคุณ : เก้าอี้สีเทา เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 16:24:12

ความคิดเห็นที่ 3 คุณเป็นศิษย์เก่า RSU ชิมิส์ จากคุณ : วงใน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 19:30:14 A:124.121.92.25 X: TicketID:284772

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกดีครับ น่าเอาไปเขียนบทละคร สรุปประเด็นให้คนที่ไม่มีเวลาอ่านนะครับ 1) ครอบครัว จขกท หน้าตาดี 2) ความขยันสร้างโอกาสให้คนเราเปลี่ยนแปลงชีวิตให้รวยได้ 3) คนเรามีทั้งด้านดีและไม่ดี เช่น คนที่สร้างเนื้อสร้างตัวจนรวยมากๆ อาจเป็นคนเจ้าชู้ 4) แม่ทุกคนรักลูกและมีสัญชาตญาณปกป้องลูก 5) ชีวิตมีขึ้นมีลงอย่าท้อถอย แต่ให้พยายามให้มากขึ้น 6) จขกท เคยเป็นดารา หน้าตาดี มีรถขับ โทรศัพท์ถ่ายรูปได้ 7) ใหญ่ได้ก็ต้องเล็กให้เป็น (คุณพ่อและคุณแม่ จขกท สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพเศรษฐกิจได้เก่งมาก) 8) การได้รับการยอมรับจากสังคมไม่ว่าทางใดทางหนึ่งเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับธรรมชาติของมนุษย์ จากคุณ : Poirot เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 19:31:32

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วนับถือความเก่งและขยันของคุณพ่อ จขกท (ไม่พูดถึงประเด็นเรื่องเจ้าชู้) นับถือความอดทนอดกลั้นและเสียสละของคุณแม่ จขกท (ไม่พูดถึงประเด็นเรื่องการสปอยล์ลูก) นับถือ จขกท ที่เป็นคนฉลาดนำเอาข้อดีของพ่อแม่มาปฏิบัติ และมีความกตัญญูต่อพ่อแม่ครับ จากคุณ : Poirot เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 19:34:34

ความคิดเห็นที่ 6 ยินดีด้วยครับ ที่ชีวิตเดินมาถึงจุดๆนี้ได้ ตัวผมเอง ยังไปไม่ถึงจุดนั้นครับ เอาใจช่วยให้ชีวิตก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไปครับ จากคุณ : มีฝันทำให้ถึง เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 19:40:07

ความคิดเห็นที่ 7 ถึง จขกท ครับ  ตัวผมเอง สนใจ ธุรกิจ คาร์แคร์  แต่ยังไม่มีความรู้ด้านนี้เลย ถ้าอยากจะขอรบกวนสอบถามรายละเอียดหน่อยได้ไหมครับ จากคุณ : มีฝันทำให้ถึง เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 19:50:22

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วก็รู้สึกธรรมดา เหมือนชีวิตคนทั่ว ๆ ไปครับ จนกว่านี้ก็อ่านมาแล้ว รวยกว่านี้ก็อ่านมาแล้ว ... แต่ความรู้สึกที่ไม่เหมือนคือ สงสารคุณแม่คุณจับใจจริง ๆ .. ยังไงถ้าวันหนึ่งคุณรวยมาก ๆ และมีครอบครัว .. ก็อย่าลืมความรู้สึกในวัยเด็ก ๆ และความรู้สึกของแม่คุณนะครับ จากคุณ : Morning Star เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 54 23:36:51

ความคิดเห็นที่ 9 สรุปว่าพ่อคุณเก่งใช่ม่ะครับ จากคุณ : ชื่อนี้ไม่มีคนรู้จัก เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 00:09:38

ความคิดเห็นที่ 10 จบแล้วเหรอครับ หรือมีต่อครับ จากคุณ : houkiboshi เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 00:22:50

ความคิดเห็นที่ 11 กระทู้ก่อนเห็นบอกว่ายุ่งมากไม่มีเวลา แต่วันนี้อ่านคาร์แคร์มา 3 กระทู้แล้ว ถ้าท่านไม่ว่างมาก ก็ต้องพิมพ์เร็วมาก ๆ ถ้ามีเวลาก็ส่งมาอีกละกันนะ จะติดตามตอนต่อไป จากคุณ : อาวุธ เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 00:23:09

ความคิดเห็นที่ 12 จขกทสบายจังนะครับ แบบนี้มันลำบากตรงไหนเนี่ย บ้านรถพ่อแม่ก็พร้อมจ้ดสรรให้หมด จะทำธุรกิจก็มีพ่อแม่เป็นพี่เลี้ยงดูแลขนาดนี้ เงินต้นก็มีให้อีก ถ้าไม่มีพ่อแม่ช่วยผมไม่รู้ว่าโชว์ห่วยคุณยังจะทำได้หรือเปล่าเลย มีคนมากมายที่ศักยภาพสูงกว่าคุณแต่ไม่มีปัจจัยให้เริ่มได้ก็เยอะไป เจอแค่นี้อย่ามาทำสำออยครับ ของผมเจอหนักกว่าคุณเยอะไม่ว่าหาเงินส่งตัวเองเรียน ส่งเงินช่วยทางบ้านเคลียร์ให้พ่อแม่ จนจบตรีมาจะซื้อบ้านก็ต้องซื้อเอง เงินสดด้วย แต่ไม่เคยคิดว่าลำบากเลยเพราะยังมีข้าวกิน ยังนอนหลับอุ่นสบายได้อยู่ ไม่ทำให้ครอบครัวเดือดร้อนหรือก่อหนี้สินภาระใดๆให้ ปล. ไม่ได้โพสเพราะผมอิจฉานะ แต่สไตล์คุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อแบบนี้ต้องเอาไฟลนบ้างจะได้คิดถึงเพื่อนมนุษย์ให้มากกว่านี้ จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 03:02:24

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีครับ ! คห.ที่ 3 ทำให้ผมสะดุดใจนิดๆ เพราะคุณเดาถูกว่าผม จบ RSU  ( ขอหลังไมค์ด้วยครับ) คห. ที่ 7 ผมยินดีครับ ถ้าคุณสนใจจะทำ มีเพื่อนๆพี่ๆน้องๆหลายๆท่านหลังค์ไมค์มาถามผม และก็มีอยู่ 1 ท่านที่ทำจริงๆท่ต่างจังหวัด คห. 12  ผมไม่รู้จะพูดยังไงเลยครับ คือมีคน 2 กลุ่มมองชีวิตผม กลุ่มแรกคือ มองและคาดหวังในตัวผม จากภาพลักษณ์ที่ผมมี และคิดว่า ชีวิตของผมสบาย เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบ จึงมองว่า ชีวิตของผมคงไม่ต้องทำอะไร กินๆนอนๆ อยากเที่ยวก็เที่ยว อยากทำอะไรก็ทำ และคาดหวังว่าทุกอย่างที่ผมใช้จะต้องเป็นแบรนเนมส์ แต่เพราะผมเรียนรู้ค่าของเงินมาก ผมจึงไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป  ฉนั้น ผมจึงมีโอกาสได้ระบายใน FB ส่วนตัวอยู่บ่อยๆ ว่าอย่าคาดหวังกับภาพ ความพร้อมของผม และกรุณาอย่านินทาผม เช่นในเรื่องการแต่งกาย "ผมจะมีโอกาสได้ยินเข้าหูผมบ่อยๆ ถึงคนรอบข้างมานั่งวิเคราะห์ในสิ่งที่ผมทำ เช่น ผมจะใส่เสื้อตราห่าน ( ที่ผมชอบ ) กับกางเกงยีนส์ขาดๆ หรือไม่ได้แต่งตัวอะไรมาก แล้วดันไปเจอคนที่รู้จักโดยบังเอิณ  ผมก็จะได้ยินคำวิเคราะห์ผ่านมาว่า " เจอ...แต่งตัวไม่ดีเลย ดูธรรมดามาก หรือเค้าจะรวยไม่จิงว่ะ! หรือ มาวิเคราะห์ ในเรื่องรถยนต์ที่ผมขับ สิ่งที่ผมกระทำ ซึ่งจะมีเพียงเพื่อนสนิทของผมที่ผมจะชอบระบายอยู่เสมอว่า " จะมาอะไรกับ..นักหนา " ผมอยากจะประหยัด ผมก็เอารถคันนึงไปติดแก๊ส เพราะเติมแก๊ส กับ เติมนำมัน เงินมันต่างกันมาก ก็จะมีคนมาพูดผ่านหูผมว่า " คนมีเงินที่ไหนติดแก๊สหว่ะ " ซึ่งสิ่งเหล่านี้มันเป็นอะไรที่เยอะมาก แต่ผมก็ไม่เคยใส่ใจ เพราะผมมีเพียงหนึ่งเดียวที่ผมศรัทธา คือ ผมรู้ว่าผมทำอะไร เป้าหมายคืออะไร และผมก็ไม่เคยแสดงออก หรือดูถูกคนแม้เพียงคนเดียวว่าผมรวย หรือผมมีมากกว่าหรือน้อยกว่า เพราะผมคิดเสมอว่า ผมต้องแข่งขันกับตนเอง และพัฒนาตนเอง!! กลุ่มที่ 2 คือกลุ่มที่ ผมสบายใจมาก ผมสามารถแสดงตัวตนชัดเจน ผมอยากพูด อยากคุย อยากแสดงออกอะไรก็สามารถทำ ผมไม่ปฎิเสธครับว่า ผมมีหลายๆอย่างพร้อม แต่ผมก็เรียนรู้ที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวเองตั้งแต่เด็ก ทั้งเรื่องรับผิดชอบตนเอง จนถึงปัจจุบันคือ รับผิดชอบงาน รับผิดชอบลูกน้อง และอีกหลายๆเรื่อง จิงๆแล้วสิ่งเหล่านี้มันก็แฟคเตอร์เยอะพอที่ทำให้เหนื่อยใจครับ ผมจึงรู้สึกพอใจครับที่ผู้ใหญ่ หรือเพื่อนๆมองเห็นตัวของผมชัดขึ้นว่า  ถึงผมอาจจะพร้อมในหลายเรื่อง แต่ผมก็ไม่เคยเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ผมประคองชีวิตตนเองจนผ่านมา ในขณะที่มีสิ่งเร้าและแรงกดดันมากพอ ก็คงเป็นลักษณะ เกิดมาแล้ว ก็ต้องเดินหน้า ต้องเติบโตแหละครับ! จากคุณ : เก้าอี้สีเทา เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 14:58:54

ความคิดเห็นที่ 14 เข้าประเด็นเลยนะครับ ผมพูดเพราะหวังให้คุณได้ดี ถ้าไม่รู้จะพูดยังไง ก่อนที่จะจัดผมเข้ากลุ่มไหน ผมขอบอกไว้ก่อนเลยว่า 1. ผมมั่นใจว่าผมมีน้อยกว่าคุณ 2. ผมมั่นใจว่าผมหาได้มากกว่าคุณ ณ ตอนนี้ พวกทรัพย์สินเงินทองทั้งหลายนั่นน่ะ 3. ผมมั่นใจว่าผมชิลกว่าคุณ ดังนั้นผมไม่มีอะไรที่จะอิจฉาคุณเลย ทั้งๆที่ชีวิตคุณไม่ได้เริ่มจากศูนย์ ไม่ได้มีอะไรให้เสียเพราะเงินเริ่มก็ไม่ได้หาเอง ไม่ได้กู้ใครมา ต่อให้เจ๊งปิดกิจการก่อนขาดทุนไปก็ไม่เสียหายอะไร เวลาเจอปัญหาแทนที่จะมาบ่นน้อยอกน้อยใจถึงวิบากกรรมตัวเอง เอาเวลาไปทำเรื่องที่ต้องทำดีกว่าครับ คนลำบากกว่าคุณมีเยอะมากเกินกว่าเค้าจะมาฟังคุณบ่นเรื่องแบบนี้ ลองคิดดูครับทำไมถึงมีแต่คนชมพ่อแม่คุณทั้งๆที่กระทู้นี้คุณต้องการระบายถึงจัดเปลี่ยนของชีวิตคุณเอง เลิกทำตัวเป็นลูกแหง่ได้แล้วครับ จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 54 19:31:46

ความคิดเห็นที่ 15 คุณเคยโพสต์เรื่องนี้ลงในสีลมมาก่อนรอบนึงเมื่อนานมาสักพักแล้วหรือเปล่าครับ รู้สึกคุ้น ๆ น่าจะเป็นกระทู้รวมความลำบากในชีวิตอะไรสักอย่าง จากคุณ : ๛กอล์ฟ เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 09:54:45

ความคิดเห็นที่ 17 จริงๆแล้วเรื่องของ น้องจขกท ไม่ใช่เรื่องใหม่น่ะค่ะ เพราะถ้าจำไม่ผิดเมื่อปีที่แล้วเรื่องของ จขกท เคยถูกโหวตให้เป็นกระทู้แนะนำอยู่สักพักใหญ่ ซึ่งก็มีพวกเราชาวสีลมเข้ามาลงความเห็นกันเยอะจริงๆ ส่วนเพื่อนๆคนไหนที่ไม่มีเวลาก็ตาม คห.ที่ 4สรุปจร้า ส่วนดิฉันอ่านจบทุกครั้งค่ะ อาจเพราะดิฉันชอบเรื่องราวชีวิตๆและอาจเป็นเพราะดิฉันชอบเด็กสมัยใหม่ ที่คิดได้ทำจริงแบบ จขกท เลยเข้ามาอ่านแทบทุกครั้งที่ จขกท ตั้งกระทู้ค่ะ...ปล. ถึง คห.ที่14ค่ะ จริงๆแล้วที่น้อง จขกท ตั้งกระทู้มา ดิชั้นอาจคิดแตกต่างจากคุณน่ะค่ะ อาจเพราะดิชั้นอาจจะยังไม่ประสบความสำเร็จมีเท่ากับคุณ ดิชั้นอ่านมาทั้งหมด ดิชั้นก็คิดว่าน้องเค้าแค่แชร์ประสบการณ์น่ะค่ะ ไม่เห็นได้บ่นน้อยใจอะไรเลย ซำ้แล้วกระทู้ของจขกท ยังแสดงให้เห็นคนอ่านอย่างดิชั้น ได้เห็นวิถีชีวิตคน ได้เห็นการปรับตัวของคนมีฐานะ ในตอนที่เจอวิกฤต จนขึ้นมามีฐานะใหม่ได้ มันเป็นอะไรที่ดิชั้นชื่นชมค่ะ เพราะตัวดิชั้นเองก็เคยเป็นแบบนั้น แต่จนวันนี้ดิชั้นยังผ่านวิกฤตเหล่านั้นไม่ได้เลย ก็ทำได้แค่ประคอง และอีกอย่างโดยส่วนตัวดิชั้นชื่นชมน้อง จขกท เพราะดิชั้นมีโอกาสได้ติดตามเรื่องธุรกิจของน้องมาตั้งแต่แรกๆค่ะ ตอนนั้นมีหลายๆคห ทั้งให้กำลังใจ และหลายๆคห บอกให้ จขกท ปิดกิจการไป แต่น้อง. จขกท ก็สู้จนผ่านมาได้ ในสายตาดิชั้นคิดว่า จขกทเป็นเด็กใฝ่ดี มีความมุ่งมั่นค่ะ แต่ในขณะที่มีลูกคนมีฐานะอีกจำนวนมาก ยังไม่เคยเริ่มอะไรเลยค่ะ บางคนอายุ 30 ยังนอนบนกองทอง แล้วก็กิน เที่ยว ผลาญเงินไปเรื่อย ซึ่งเรื่องพวกนี้เป็นภาพที่ดิชั้นชินตา สุดท้ายจริงน่ะค่ะ บางครั้งความลำบากของคนเรามีขีดไม่เท่ากันค่ะ ใช่ว่าความเป็น 0 ของทุกคนจะต้องถึงขนาดไม่มีข้าวกิน ไม่มีที่อยู่ค่ะ เช่นตัวดิชั้น ถามว่าลำบากมั๊ย ตอบเลยว่าสุดๆค่ะ ดิ้นมั๊ย ก็สุดๆค่ะ ดิชั้นกับครอบครัวทำทุกอย่างที่ทำได้ค่ะ แต่ดิชั้นก็ยังมีบ้านที่เช่าอยู่ค่ะ ต้องกู้เงิน และใช้หนี้หัวหมุน จากที่ในอดีตดิชั้นเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ มีรถหลายคัน มีธุรกิจดีๆทำ แต่วันนี้ดิชั้นได้เพียงประคองค่ะ แล้วหวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้...ขอโทษคุณ Window-x จิงๆค่ะที่ดิชั้นคิดเห็นต่างจากคุณจริงๆ จากคุณ : แวะผ่านมาค่ะ (คิมจ๊อก21) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 13:00:48

ความคิดเห็นที่ 18 #12 ผมอ่านแล้วเหมือนคุณอิจฉาเจ้าของกระทู้นะ ส่วนเรื่องของเจ้าของกระทู้ มันก็เป็นเรื่องเล่าที่เอาประสบการณ์ในชีวิตมาเล่าต่อ ซึ่งผมก็เห็นว่าเป็นอีกมุมที่น่าจะเรียกรู้จากความผิดพลาดของผู้อื่น คุณมองว่า จขกท. มีเงิน ไม่เห็นจะลำบากอะไร แต่ที่เค้าเล่ามา ประเด็นเงินคงไม่ใช่ประเด็นหลัก ประเด็กหลักคือเรื่องปัญหาครอบครัว ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าคุณจะมีปัญหาแบบนี้หรือเปล่า โดยส่วนตัวก็เคยมีนะครับ เคว้ง ๆ ไปเลยว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับชีวิต ****** เคยไปอ่านเรื่องของคนหนึ่งที่ตอนนี้ก็ร่ำรวยมีชื่อเสียง ครอบครัวไม่มีปัญหา มีเงิน backup ให้พอสมควร แรก ๆ ก็อ่านแล้วเหมือน มันก็มีเงินอยู่แล้ว รวยได้ไม่แปลกหรอก แต่... ถ้าเราจะเอาเรื่องราวที่เค้าเล่า วิธีรวยของเค้า มันก็ไม่ใช่มีเงินจะทำได้ทุกคน ก็สรุปว่า ควรจะอ่านและเรียนรู้สิ่งที่มีประโยชน์ต่อตัวเรา จากคุณ : MAX เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 14:30:44

ความคิดเห็นที่ 19 สำหรับผมมันน่าเวทนาเกินกว่าที่จะรู้สึกอิจฉาได้ครับ พร้อมขนาดนี้ไม่มีอะไรให้บ่นแล้ว ในขณะที่มีคนในโลกนี้เจอกับเรื่องแบบนี้ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y10461836/Y10461836.html เรื่องของแก้เล็กเท่าตูดมดครับ จะเป็นคุณหนูติดหรูติดสบายมาจากไหน พอยืนด้วยขาตัวเองมันก็มีแต่โคลนตมไม่มีพรมมารองทั้งนั้นแหละ จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 16:22:11

ความคิดเห็นที่ 20 ดิชั้นเห็นด้วยกับ คห.ที่18น่ะค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องว่าคุณอิจฉาหรือไม่อิจฉาเจ้าของกระทู้ค่ะ แต่ดิชั้นกำลังมองในเรื่องของการแชร์ประสบการณ์ สิ่งที่เจ้าของกระทู้พยายามแสดงออกค่ะ ทั้งเรื่องคุณพ่อ คุณแม่ ปัญหาครอบครัวที่เกิดขึ้น ปัญหาวิกฤตทางการเงินของครอบครัว การต่อสู้กับปัญหาจนผ่านมายืนได้อีกครั้ง ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้ดิชั้นรู้สึกว่ามันน่าทึ่งค่ะ และดิชั้นเชื่อว่ามันคงจะมีรายละเอียดอะไรอีกมากมายที่ จขกท ไม่ได้ถ่ายทอดออกมา...มีใจความตอนหนึ่งพอสรุปได้ว่า คุณพ่อของน้อง จขกท มีภรรยาน้อยถึง14 คน ซึ่งตรงนี้มันสะท้อนอารมห์ลูกผู้หญิงมากค่ะ ว่าคุณแม่ จขกท ผ่านมาได้อย่างไร (ขออภัยน้อง จขกท ด้วยน่ะค่ะที่กล่าวถึง) แล้วประโยคที่ว่าครอบครัวเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ มีรถถึง 1คัน แต่ทุกอย่างก็หมดแล้วย้ายมาอยู่แฟรต ตรงนี้คืออย่างที่ดิชั้นบอกค่ะว่า คนเราความเป็น 0 ไม่เหมือนกันค่ะ หรือใจความท่อนนึงบอกว่า น้องอายุ 16 ปี แต่ไปรับของมาขายหลังเลิกเรียน ด้วยค่าเช่าแผงตลาดนัดเพียง20 บาท เพื่อแบ่งเบาภาระของคุณแม่...มันแสดงให้เห็นว่า ครอบครัวน้อง จขกท มีเลือดนักสู้ค่ะ และปรับตัวเก่งมาก อย่าลืมน่ะค่ะว่า จขกท เป็นลูกคนมีฐานะมาก่อนที่จะต้องไปขายของตลาดนัด มันต่างจากครอบครัวที่ขายของตลาดนัดมาตั้งแต่เกิดน่ะค่ะคุณ ส่วนตอนจบที่น้อง จขกท เล่าถึงคุณแม่ซื้อหลายๆอย่างให้ตอนที่ฐานะของครอบครัวฟื้นแล้ว ดิชั้นยอมรับค่ะว่า อาจจะดูคุณแม่สปอยลูกไปนิด แต่คิดอีกมุม ดิชั้นเชื่อว่า คุณแม่น้อง จขกท ต้องคิดอยู่เสมอว่าในระหว่างวิกฤต ว่าวันที่กลับไปยืนใหม่ไดจะต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกตนเอง มันเป็นสัญชาติญาณความเป็นแม่ค่ะ...ดิชั้นเองก็ไม่เห็นสิ่งที่ จขกท ถ่ายทอดจะดูน่าเวทนาอย่างที่คุณกำลังรู้สึกเลย ส่วนลิงค์ของคุณดิชั้นได้ดูแล้วน่ะค่ะ แล้วเข้าใจที่คุณจะสื่อสารค่ะ แต่อย่างที่บอกค่ะ ความเป็น 0 คนเราไม่เท่ากันค่ะ!! จากคุณ : แวะอีกรอบค่ะ (คิมจ๊อก21) เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 17:43:41

ความคิดเห็นที่ 21 แก้ประโยคนิดน่ะค่ะ! ประโยคที่ว่าครอบครัวเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ มีรถถึง 11คัน แต่ทุกอย่างก็หมดแล้วย้ายมาอยู่แฟรต ตรงนี้คือย่างที่ดิชั้นบอกค่ะว่า คนเราความเป็น 0 ไม่เหมือนกันค่ะ  หรือใจความท่อนนึงบอกว่า น้องอายุ 16 ปี แต่ไปรับของมาขายหลังเลิกเรียน ด้วยค่าเช่าแผงตลาดนัดเพียง20 บาท เพื่อแบ่งเบาภาระของคุณแม่...มันแสดงให้เห็นว่า ครอบครัวน้อง จขกท มีเลือดนักสู้ค่ะ และปรับตัวเก่งมาก อย่าลืมน่ะค่ะว่า จขกท เป็นลูกคนมีฐานะมาก่อนที่จะต้องไปขายของตลาดนัด มันต่างจากครอบครัวที่ขายของตลาดนัดมาตั้งแต่เกิดน่ะค่ะคุณ ส่วนตอนจบที่น้อง จขกท เล่าถึงคุณแม่ซื้อหลายๆอย่างให้ตอนที่ฐานะของครอบครัวฟื้นแล้ว ดิชั้นยอมรับค่ะว่า อาจจะดูคุณแม่สปอยลูกไปนิด แต่คิดอีกมุม ดิชั้นเชื่อว่า คุณแม่น้อง จขกท ต้องคิดอยู่เสมอว่าในระหว่างวิกฤต ว่าวันที่กลับไปยืนใหม่ไดจะต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกตนเอง มันเป็นสัญชาติญาณความเป็นแม่ค่ะ...ดิชั้นเองก็ไม่เห็นสิ่งที่ จขกท ถ่ายทอดจะดูน่าเวทนาอย่างที่คุณกำลังรู้สึกเลย ส่วนลิงค์ของคุณดิชั้นได้ดูแล้วน่ะค่ะ แล้วเข้าใจที่คุณจะสื่อสารค่ะ แต่อย่างที่บอกค่ะ ความเป็น 0 คนเราไม่เท่ากันค่ะ!! จากคุณ : คิมจ๊อก21 เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 17:51:13

ความคิดเห็นที่ 22 ที่ไม่เท่ากันนี่แหละครับที่น่าเวทนา เห็นแก่ตนเป็นใหญ่ เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่มองโลกว่าเค้ายากดีมีจนต่างจากเรายังไง ตรงนี้คือเวทนาที่เกิดขึ้นครับ ไม่ใช่ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาของเค้า แต่เป็นมุมมองชีวิตต่างหาก จากคุณ : Windows X เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 18:30:26

ความคิดเห็นที่ 23 จขกท เค้าแค่เล่าประสบการณ์ชีวิต บางคนทำเหมือนกันเค้าทำผิดอะไรมากมาย  สงสัยเรื่องไปโดนปมด้อยในชีวิตหรือเปล่าครับ จากคุณ : Janglai Man เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 11:33:43

ความคิดเห็นที่ 24 ผมเก้าอี้สีเทาครับ  ผมขอบคุณหลายๆ คห.น่ะครับ ที่ทั้งให้กำลังใจผม รวมถึงบางท่านอาจจะออกความเห็นแรงไปหน่อย แต่ผมยินดีน้อมรับฟังทุก คห. น่ะครับ...  อย่างที่ผมบอกครับ บางครั้งเรื่องหลายๆเรื่องมันอาจจะมีแฟคเตอร์ หรืออะไรอีกมากมาย ( แต่ผมไม่สามารถเล่าให้ฟังได้หมด ) จริงๆการกระทำ หรือการแสดงออกหลายๆอย่างมันมีเหตุมีผลของมันครับ ตัวเราเองจะรู้ดีที่สุด    จริงๆ ผมก็แค่อยากจะเล่าเรื่องของผมครับ ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ผมก็ยินดีครับถ้าประสบการณ์ชีวิตของผมจะทำให้หลายๆคนเกิดกำลังใจในการชีวิต  ถ้าถามว่าเรื่องราวของผมมันมีอะไรน่าสนใจมั๊ย ผมตอบได้เลยครับว่า จริงๆมันก็เป็นเพียงเรื่องราวชีวิตของครอบครัวหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้พิเศษอะไรครับ  แต่ผมก็เชื่อว่า เป็นเพราะเรื่องราวของเกี่ยวกับชีวิตนี่แหละครับ มันถึงมีความแตกต่างกัน... 1 ชีวิตก็หนึ่งเรื่อง  1 ล้านชีวิต ก็หนึ่งล้านเรื่องครับ   ซึ่งบางทีมันก็อาจมีอะไรคล้ายกันบ้างในบางช่วง หรือบางช่วงก็แตกต่างกันไปครับ แต่ผมก็ขอยืนยันครับว่า เรื่องราวทั้งหมด ผมใช้เวลาพิมพ์เร็วมาก โดยไม่ต่องคิดอะไรเลย เพราะทั้งหมดมันอยู่ในความทรงจำของผมอยู่แล้วครับ เพียงแต่ผมเลือกที่จะไม่พิมพ์บางอย่างลงไปมาก เช่น เรื่องราวในครอบครัว เพราะมันจะทำให้เพื่อนๆเห็นใจคุณแม่ผมอย่างจับใจ จนเกลียดคุณพ่อผมอย่างสุดใจ อย่างที่พวกเรา ลูกทั้งสามคนเคยเป็น  แต่วันนี้พวกเราและผม เลือกอโหสิและคิดว่า ยังไงท่านก็เป็นพ่อมาตลอด  จริงๆชีวิตคนเรามีเพียง 2 ด้านครับ ดีและไม่ดี อยู่ที่เราจะแสดงออก หรือจะได้เห็นมุมไหนของชีวิตคนๆนั้นมากกว่า ก็แค่นั้นเอง......ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนครับ จากคุณ : คาร์แคร์ (เก้าอี้สีเทา) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 17:37:58

ความคิดเห็นที่ 25 ผมเก้าอี้สีเทาครับ  ผมขอบคุณหลายๆ คห.น่ะครับ ที่ทั้งให้กำลังใจผม รวมถึงบางท่านอาจจะออกความเห็นแรงไปหน่อย แต่ผมยินดีน้อมรับฟังทุก คห. น่ะครับ...  อย่างที่ผมบอกครับ บางครั้งเรื่องหลายๆเรื่องมันอาจจะมีแฟคเตอร์ หรืออะไรอีกมากมาย ( แต่ผมไม่สามารถเล่าให้ฟังได้หมด ) จริงๆการกระทำ หรือการแสดงออกหลายๆอย่างมันมีเหตุมีผลของมันครับ ตัวเราเองจะรู้ดีที่สุด    จริงๆ ผมก็แค่อยากจะเล่าเรื่องของผมครับ ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ผมก็ยินดีครับถ้าประสบการณ์ชีวิตของผมจะทำให้หลายๆคนเกิดกำลังใจในการชีวิต  ถ้าถามว่าเรื่องราวของผมมันมีอะไรน่าสนใจมั๊ย ผมตอบได้เลยครับว่า จริงๆมันก็เป็นเพียงเรื่องราวชีวิตของครอบครัวหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้พิเศษอะไรครับ  แต่ผมก็เชื่อว่า เป็นเพราะเรื่องราวของเกี่ยวกับชีวิตนี่แหละครับ มันถึงมีความแตกต่างกัน... 1 ชีวิตก็หนึ่งเรื่อง  1 ล้านชีวิต ก็หนึ่งล้านเรื่องครับ   ซึ่งบางทีมันก็อาจมีอะไรคล้ายกันบ้างในบางช่วง หรือบางช่วงก็แตกต่างกันไปครับ แต่ผมก็ขอยืนยันครับว่า เรื่องราวทั้งหมด ผมใช้เวลาพิมพ์เร็วมาก โดยไม่ต่องคิดอะไรเลย เพราะทั้งหมดมันอยู่ในความทรงจำของผมอยู่แล้วครับ เพียงแต่ผมเลือกที่จะไม่พิมพ์บางอย่างลงไปมาก เช่น เรื่องราวในครอบครัว เพราะมันจะทำให้เพื่อนๆเห็นใจคุณแม่ผมอย่างจับใจ จนเกลียดคุณพ่อผมอย่างสุดใจ อย่างที่พวกเรา ลูกทั้งสามคนเคยเป็น  แต่วันนี้พวกเราและผม เลือกอโหสิและคิดว่า ยังไงท่านก็เป็นพ่อมาตลอด  จริงๆชีวิตคนเรามีเพียง 2 ด้านครับ ดีและไม่ดี อยู่ที่เราจะแสดงออก หรือจะได้เห็นมุมไหนของชีวิตคนๆนั้นมากกว่า ก็แค่นั้นเอง......ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนครับ จากคุณ : คาร์แคร์ (เก้าอี้สีเทา) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 17:38:44

ความคิดเห็นที่ 26 เรื่องนี้ สอนให้เรารู้ว่า ไม่มีใคร perfect ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอกคับ ได้อย่าง เสียอย่าง เเต่ความเป็นมนุษย์ ศิลปะการใช้ใชีวิตให้อยู่รอด เเละมีความสุขนี้ในโลกนี้สิ สำคัญที่ซู้ดๆๆๆๆๆ เเละทำบุญในโลกนี้ให้เยอะๆ จะได้เก็บไปใช้ในโลกหน้า จากคุณ : มนุษย์คนนึง (spider_spider) เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 54 01:14:01

ความคิดเห็นที่ 27 ผม ว่าคนอย่าง window x เป็นคนเยอะ  ครับ จะอะไรกันนักหนา กับ การที่คนๆนึ่งนำประสบการณ์ในอดีต มาเล่าให้ฟัง ก็เป็นการแลกเปลี่ยนความคิดซึ่งกันและกันและเจ้าของกระทู้ พยายามเล่าถึง ความใจสู้ ความอดทน ของคุณพ่อคุณแม่ มากกว่าจะบอกว่าเขาได้รับอะไร และมีอะไรในปัจจุบัน ถ้าเป็นผมเขียน ก็จะเขียนประมาณนี้แหละครับ เพราะผมมีป๊า และ แม่ที่เก่ง จนทำให้ลูกๆ ได้ใช้ชีวิตสุขสบาย จนถึงทุกวันนี้ ซึ่้งในอดีต ตอน อนุบาลนี่ผมต้องกินไข่ 3 มื้อเลยทีเดี่ยว เพราะฐานะทางบ้านยากจนไม่มีเงินจะไปซื้อหมู ไก่ ปลา หรือของที่ดีๆ มากิน แต่ครอบครัวก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะป๊ากับแม่ผมขยันและอดออมมาก ๆ ทำงานไม่เคยมีวันหยุด จนถึงทุกวันนี้ ผมใช้ชีวิตสุขสบายมาก ๆ ทำงานก็ชิวๆ มีคอนโดใจกลางเมือง 4 ที่ มีธุรกิจส่วนตัว ใจกลางเมือง มีรถยุโรป คันใหญ่ ๆ มีรถสปอร์ตหรูๆ และมีเงินใช้ที่มาจากธุรกิจที่ดูแลอยู่ แบบไม่เคยขาดมือ มาร่วมสิบปีแล้ว  ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ ป๊ากับแม่ ผมเก่งครับ ส่วนผมก็ธรรมดาทั่้วๆไปไม่ได้ครึ่งของบุพการีเลย  แต่ก็จะขอสานต่อทุกอย่างที่พ่อแม่สร้างมาไว้อย่างดีที่สุด และขอเป็นคนดีของสังคมก็พอใจแล้วครับ   เป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้ครับ จากคุณ : ปลาวาฬดิน เขียนเมื่อ : 3 พ.ค. 54 23:28:29

ความคิดเห็นที่ 28 window x เปนเอามากนะครับ ทำยังกะเค้าไปฆ่าคนตาย จากคุณ : IZEKY เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 23:37:26