ความคิดเห็นที่ 1 อืมมม ไม่รู้เข้าข่ายรึเปล่านะคับ ผมเป็นคนที่โชคดีพอสมควรเรื่องการเรียน คือทางบ้านสนับสนุน ได้ไปเรียนเมืองนอก ทั้งไฮสคูลและปริญญาตรี ได้ไปเรียนภาษาที่ญี่ปุ่น ไปเทคคอร์สที่อังกฤษ ไปเรียนคอมพิวเตอร์กราฟฟิคที่อเมริกา กลับมาต่อโทเอแบคอีก ความรู้เรื่องภาษาก็คิดว่าโอเคนะ ชีวิตใช้ไปกับการเรียนซะส่วนใหญ่ แต่ประสบการณ์การทำงานมาเริ่มเอาช่วงปลายๆเลข2 (นอกนั้นก็เป็น part-time ช่วงที่อยู่เมืองนอก) ได้ทำงานที่บริษัทที่ดี แต่งานน่าเบื่อหน่อย ประจวบกับมีช่วงนึงที่ใจอ่อนแอ(อกหักว่างั้นเถอะ) การงานเลยแย่ไปด้วย เลยออกมาทำกับครอบครัว ทำได้ปีนึงก็คิดว่าไม่ใช่งานที่ชอบ(ไม่ถูกกับคอมฯ แหะๆ) ก็ไปได้งานที่บริษัทท่องเที่ยว แต่ทำได้ 3 เดือนก็ต้องออกมา เพราะปรับตัวกับวัฒนธรรมองค์กรไม่ค่อยได้ ตอนนี้จะ 35 แล้ว ตกงานครับ หลายครั้งที่รู้สึกท้อมากๆ คิดว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เราจบนอก มีความรู้ แต่ทำไมถึงต้องมาตกงานแบบนี้ ทำไมๆๆ ฯลฯ แต่ตอนนี้ไม่คิดแล้วคับ และไม่อยากเป็นลูกจ้างใครแล้ว ช่วงนี้วันๆก็คิดว่าเราจะทำอะไรดีกับเงินที่มีอยู่ (ไม่ถึงขั้นเดือดร้อน แต่ก็ไม่ได้มีมากนัก) เลยจะลองทำเสื้อยืดขายดู ยังมีลมหายใจอยู่ ก็ต้องสู้กันต่อไป หาทางหาเงินทดแทนบุญคุณพ่อแม่ต่อไปคับ จากคุณ : Batman76 เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:22:06

ความคิดเห็นที่ 2 คห.1 เอากิ๊ฟผมไปเป็นกำลังใจ จากคุณ : CraZy D Monkey เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:24:10

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณครับ คุณ CraZy D Monkey (^_^) จากคุณ : Batman76 เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:34:13

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าน คห5 แล้วลบของผมดีกว่า ชีวิตสุดๆจริงๆ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 54 17:51:46 แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 54 17:06:29 จากคุณ : Fraudster เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 16:57:48

ความคิดเห็นที่ 5 เราเรียนจบเกียรตินิยมอันดับ 1 เปลี่ยนงานมา 7 ที่ ปัจจุบันทำงานสัญญาจ้าง ไม่ได้ประจำซะที ตั้งแต่เริ่มทำงานเป็นโรคทางจิต เป็นโรคอารมณ์สองขั้วต้องรักษาโรงบาลสมเด็จเจ้าพระยา ใครๆ ก็บอกว่าเป็นบ้า ทำงานบริษัทไหนก็ไม่รับ นอนโรงบาลตั้งแต่ตุลา-ธันวา โดนช็อตไฟฟ้า เสร็จแล้วความจำเสื่อม จำไม่ได้ว่าทำอะไรบ้าง ออกจากโรงพยาบาลประมาณมกรา จำความไม่ค่อยได้ ผลข้างเคียงจากการช็อตสมอง ทำอะไรไม่ได้เลย นอนตลอด เสียเวลาไปประมาณ 1 เดือนกับการนอน จำได้ว่าช่วงนั้นมีโอชิน อาการเริ่มแย่ช่วงปลายมกรา แพ้ยาตลอดเวลา ยาโฮปไรสักอย่าง ทำให้น้ำลายไหล เดินตัวแข็ง ไม่มีแรง ความจำไม่ดี ทำงานไม่ได้ ลืมความรู้ที่เรียนมาเกือบหมด พูดจาไม่รู้เรื่อง จำชื่อคนไม่ได้ ไปไหนก็จำไม่ได้ เข้่าฉีดยาที่โรงพยาบาลเลิดสินแล้วมีอาการกระวนกระวาย อยู่นิ่งไม่ได้ หมอให้กินยาลดกระวนกระวาย 5 เม็ด ไม่หาย ปรากฎว่าแพ้ยา ต้องนอนโรงพยาบาล เข้านอนโรงบาลอีกครั้งเดือนกุมภา หมอบอกนอน 3 วัน เพราะความดันเหลือ 50/70 ถ้าให้ยาอีกจะนอนไม่ตื่นอีกเลย ให้น้ำเกลือ 3 ขวด น้ำหนักขึ้น 5 โล จาก 55 เป็น 60 ปัจจุบันน้ำหนักยังไม่ลดเซ็งมาก หาซื้อเสื้อผ้ายากมาก ยังมีอีกเยอะ ตอนอยู่ในโรงบาลโดนมัด โดนจับฉีดยา ฉี่รดที่นอน แก้มัดแล้วตกลงมาจากเตียง ทะเลาะกับนางพยาบาล แก้ผ้าอาบน้ำ กลายเป็นร่างกายสาธารณะไปเลย ว่าจะเอาไปเขียนหนังสือขายแระเนี่ย อืม น่าจะขายดีนะ แถมช่วงที่แย่แม่ทับถมอีก นึกว่าเรียนจบเกียรติแล้วจะดี พึ่งได้ บลาๆๆๆ ประสบการณ์ครั้งหนึ่งในโรงบาลบ้า จากคุณ : ร่มแห่งความหวัง เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 17:00:33

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นที่ 5 แล้วตอนนี้ปกติดีหรือยังครับ ดูจากการบรรยายของคุณแล้วไม่มีการสร้างภาพใดๆทั้งสิ้น เป็นตัวของตัวเองดี แล้วก็พูดตรงดี ผมชอบคนนิสัยแบบนี้ครับ อยากให้มีคนแบบนี้ในสังคมนี้มากๆ ทุกวันนี้มีแต่ใส่หน้ากากเข้าหากัน(รวมทั้งตัวผมด้วย) แต่ทำไงได้สังคมสมัยนี้เค้าเป็นกันแบบนี้นี่ เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม ขอโทษเจ้าของกระทู้ด้วย ผิดประเด็นไปหน่อย จากคุณ : ผ่านมา เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 17:08:00 A:115.87.65.187 X: TicketID:106043

ความคิดเห็นที่ 7 คุณร่มแห่งความหวัง อยากรู้เรื่องของคุณจังเลย ผมว่าคุณเขียนหนังสือรู้เรื่องดีกว่าอีกหลายๆคนที่ไม่เคยเป็นแบบคุณ อยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้คุณเป็น มันน่าจะมีสาเหตุนะ จากคุณ : Herman เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 17:08:28

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบ คห.6 ต้องกินยาทุกวันค่ะ ตอนนี้เป็นวันละ 4 เม็ด ตอบ คห.7 ลองอ่านใน blog นะคะ อันแรกเป็นครั้งหนึ่งเมื่อฉันเป็นโรคซึมเศร้าอ่ะค่ะ ปอลิง เป็นแบบนี้เพราะแฟนมีชู้ค่ะ จากคุณ : ร่มแห่งความหวัง เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 17:32:02

ความคิดเห็นที่ 10 คุณร่มแหงความหวัง ขอบคุณที่เป็นแรงผลักดันให้ผมมีความหวังที่จะสู้ต่อไปคับ (T_T) จากคุณ : Batman76 เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 19:53:35

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่ใช่เรื่องของผม แต่เป็นเพื่อนผม อายุแค่เกือบ40 ฐานะการเงินการงานดีมาก มามีปัญหาหมอนรองกระดูกคอ  เข้ารับการผ่าตัด วันแรกออกมาดีทุกอย่าง  ตกเย็นข้างในอักเสบพองบวม ผ่าฉุกเฉินด่วน ออกมาอีกทีกลายเป็นอัมพาตครึ่งล่าง ผ่านมาหลายปีแล้ว ทุกวันนี้เพื่อนผมคนนี้ยังทำงานอยู่ (เป็นเจ้าของกิจการ) ฐานะก็ยังดีอยู่ ยังมีความหวังกับการรักษาแบบสเตมป์เซลล์ และคิดว่าสักวันจะต้องกลับมาเดินได้  สู้เสมอครับ เพื่อนผมคนนี้ จากคุณ : ศรีวรลักษณ์ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 21:31:22

ความคิดเห็นที่ 13 แอบแวะไปอ่าน Blog ความคิดเห็นที่ 5 มา อึ้งเลย สู้ๆ น่ะครับ แฮ่ ไม่เกี่ยวกับกระทู้เลย ^^ จากคุณ : memmoo เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 22:07:13

ความคิดเห็นที่ 14 ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไปครับ แค่ ไม่ท้อ สักวันต้องเป็นของเรา จากคุณ : ItrusYOU เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 22:39:16

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้ ชีวิตไม่สิ้นเราต้องดิ้นกันถึงที่สุดจริงๆ ค่ะ จากคุณ : ดินสอเปลี่ยนไส้ เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 54 23:04:32

ความคิดเห็นที่ 16 คุณร่มแห่งความหวัง เป็นกำลังใจให้นะคะ เคยเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกันค่ะ ใช้ยารักษา พักนึง ตอนนี้หยุดยาได้ปีกว่าแล้วค่ะ ทรมานมาก ตอนป่วย แต่ตัวเองเป็น ซึมเศร้า แบบซึมเศร้าน่ะค่ะ ร้องไห้อย่างเดียว อยากตายอย่างเดียวเลย ต้องยอมรับว่า ความจำแย่มาก จำอะไรไม่ได้เลย ความจำหายไปบางส่วนค่ะ หายไปจริง ๆ นึกไม่ออกว่าเหตุการณ์นี้เคยเกิดขึ้น หรือเปล่า ตอนกลับมาทำงานใหม่ ๆ ต้องจดค่ะ ว่าเขาสั่งงานอะไรไว้ ทำเสร็จขีดฆ่า เพราะสมาธิไม่ค่อยมี จำไม่ได้ ตอนหลังก็ตั้งนาฬิกาปลุก ว่าตอนนี้ ๆ ต้องทำอะไรบ้าง ต้องคอยปรับตัวค่ะ สู้ ๆ นะคะ (ขอโทษเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ นอกเรื่องไปนิดค่ะ) จากคุณ : แม่น้องแคท เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 01:24:06

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาให้กำลังใจ คห.5  ครับ จากคุณ : ค่ง หยาง เจี่ยน เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 06:43:22

ความคิดเห็นที่ 18 ดีทุก  ความคิดเห็น ครับ แบ่งปันประสบการณ์ที่ผ่านมาให้  หลายๆๆคนได้เรียนรู้กัน ครั จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 10:51:38

ความคิดเห็นที่ 19 ... เน้น ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 10:55:29

ความคิดเห็นที่ 20 เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลย ข้าวของก็แพง เศรษฐกิจก็บีบรัด งานก็ตึงเครียด เจ้านายก็กดเงินเดือน ไปไหนอากาศก็ร้อน อยู่ที่ไหนๆก็มีแต่คนเครียด สังคมกำลังวุ่นวาย ตั้งสติกันใหม่ ค่อยๆคิด ค่อยๆหาทางแก้นะ ทุกปัญหามันมีทางออกค่ะ คนไทยต้องให้กำลังใจคนไทยด้วยกัน จากคุณ : jupiter_star เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 11:32:06

ความคิดเห็นที่ 21 อืม ประมาณสองครั้งมังคับ ครั้งแรกไม่รู้จะนับไหม แบบว่า ตอนเด็กๆ สัก 5-6 ขวบ ได้มั้ง ก็เป็นพวกเกรียนเต็มตัวเลยครับ ชอบล้อป้าคนนึงที่แกขาพิการข้างนึง แต่ใส่ขาเทียมภูมิปัญญาชาวบ้าน เป็นท่อพีวีซีต่อขึ้นมา ตรงปลายส่วนเท้าที่ใช้เป็นหน้าสัมผัสกับพื้นถนนก็เอากระป๋องโอวัลตินมาทำหุ้มไว้น่ะ แกก็เดินกระเผลกๆ ขายขนมหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ จำไม่ได้ พอแกเดินผ่านหน้าบ้านผมทีไร ผมในฐานะหัวโจกก็จะนำเพื่อนๆ เกรียนรุ่นๆ เดียวกัน มาล้อมหน้าล้อมหลัง โห่แกมัง ล้อแกมั่ง ด่าแกเป็นไอ้เป๋มั่ง (พ่อแม่ไม่เห็นน่ะ ถ้าเห็นมีหวังโดนเบิ๊ดกระโหลกแน่ๆ ) จนวันนึง ผมเอาเท้าใส่ลงไปในกระป๋องโอวัลติลที่เป็นสังกะสี (ไม่รู้สมัยนี้จะมีไหม) กะว่าจะล้อแกนะครับ  ก็วิ่งล้อแกเหมือนเคย แต่เจ้ากรรมนายเวรจริงๆ พอจะเอาออก เท้ามันติดเอาไม่ออกน่ะ   แกเห็นแกก็เดินตรงเข้ามา จะวิ่งหนีก็หนีไม่ทันเพราะกะลังตกใจ เพื่อนฝูงก็พึ่งพาได้มากเลย มันหนีไปก่อนเลยทิ้งเราไว้ตรงนั้นเลย ผมตกใจก็ร้องไห้งอแงแบบเด็กๆ กลัวจะต้องเดินแบบนั้นไปตลอด ปรากฎว่า ป้าแกเข้ามาปลอบใจ  บอกให้ผมนั่งลงกับฟุตบาท แล้วเอาขาข้างนั้นของผมไปวางไว้บนตักแก แล้วค่อยๆ ถอดกระป๋องโอวัลตินออกจากเท้าผม แถมขนมสอดไส้แบบที่ห่อด้วยใบตองอ่ะครับ หลายคนคงเคยเห็น แกแถมขนมให้ผมอีกตะหาก เพื่อผมจะได้หยุดร้องไห้ แล้วสอนไม่ให้ผมเอาเท้าใส่ในกระป๋องอีก เดี๋ยวโดนบาดแล้วจะเป็นบาดทะยัก ต้องไปฉีดยา ตั้งแต่วันนั้นมา ไม่ใช่แค่เลิกล้อป้าแกไปเลยเท่านั้น แต่ผมไม่เคยแกล้งคนพิการอีกเลย ไม่เคยรังแกคนที่ร่างกายอ่อนแอกว่า แต่ให้เกียรติและคอยช่วยเหลือถ้าช่วยได้ด้วยซ้ำ อันนี้พอนับเป็นจุดเปลี่ยนได้ไหมครับ ส่วนเรื่องที่สอง คล้ายๆ กับความเห็น 5 อ่ะครับ เรียนจบตรีปุ๊บ ได้งานปั๊บ ทำงานบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ชื่อดังในแผนกวิเคราะห์สินเชื่อ รายได้ดี โบนัสทีแทบดาวน์รถได้ จนกระทั่งตัดสินใจไปเรียนต่อโท เพื่อยกระดับตัวเองขึ้นมาอีก เพื่อจะได้รับเงินเดือนและค่าตอบแทนเพิ่มขึ้นอีก อุตสาห์เรียนจนจบมหาลัยที่คนเขาว่ากันว่า ดีที่สุดในเมืองไทย จบปุ๊บเศรษฐกิจตกต่ำปั๊บ ปิดไฟแนนซ์ 56 แห่งพร้อมๆ กัน จากสาขาวิชาที่ขาดแคลนจนต้องประมูลตัวกันอุตลุต กลายเป็นสาขาที่มีคนว่างงานมากที่สุด   บริษัทสามารถเลือกได้เลย ว่าอยากได้คนมีประสบการณ์กี่สิบปี โดยจ่ายผลตอบแทนแค่ครึ่งหรือหนึ่งในสามของที่เคยจ่าย แต่ขนาดนั้น ก็ยังตกงานกันเป็นแถว จนถึงวันนี้ ยังตั้งตัวไม่ค่อยได้เลยครับ แม้จะไม่ลำบาก  ไม่ขัดสนอะไร แต่ความฝันที่เคยวาดหวังไว้ หายวับไปกับตาเลยครับ ทุกวันนี้ก็แค่พยายามเอาตัวให้รอด พอมีพอใช้ไปวันๆ ส่วนความฝันที่เคยคิดจะเกษียณให้ได้สักอายุ 50 พร้อมเงินเก็บสัก 10 ล้านเป็นอย่างน้อยน่ะเหรอครับ มันลอยหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่กล้าแม้แต่จะคิดฝันอีกแล้วครับ เปลี่ยนพอไหมครับ ป.ล. ใครว้า สัญญาจะไปกระโดดน้ำโขงตายถ้าแก้ปัญหาเศรษฐกิจผิดพลาด รออยู่นะตัวเอง  ไปโดดสักทีสิ จากคุณ : ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 12:48:29

ความคิดเห็นที่ 22 เคยกินข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ เคยไปขุดมันป่ากินแทนข้าว เคยไปขอข้าวชาวบ้านกิน เคยกินข้าว มีเกลือเปาะ เป็นกับข้าว เคยกินข้าว กับน้ำเปล่าตอนเกลือหมด เรื่องเนื้อเป็นปีๆ ไม่ได้สำผัส ถ้ากัดโดนลิ้นหรือริมฝีปาก แม่จะบอกว่าเป็นลางดี จะได้กินเนื้อในไม่ช้าแล้ว ก็จะเชื่อแล้วตั้งหน้าตั้งตารอ แต่ก็เห็นได้กินซักที ตอนเรียนที่บ้านไม่มีเงินส่งให้ ไม่มีเงินซื้อข้าวกิน ต้องเดินวนรอบหอ หายอดตำลึง ยอดผักบุ้ง มากินแทนข้าว ทั้งที่ยอดตำลึงก็โดนหักไปวันก่อนแล้ว ก็เหลือแต่ใบเอามาผัด กินทั้งน้ำตา เคยเป็นเด็กขนของตอนเรียน บังเอิญว่าเป็นเด็กเรียนดี ได้เข้าเรียนในโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ จบมาได้ทุนเรียนดี ได้ทุนพระราชทานอีก เรียนจนจบป.ตรี ช่วงเรียนป.ตรี แม้เรียนอย่างอดๆอยากๆ เพื่อนแทบไม่มีตอนเรียน เนื่องจากกิจกรรมต่างๆ แทบไม่ได้ร่วม เพื่อนชวนไปใหน ก็ไม่ไป แต่ก็จบมาได้ ตอนนี้มีเงิน ซื้อบ้าน ซื้อรถ ส่งให้พ่อแม่ทุกเดือน และซื้อรถให้พ่อแล้ว ได้ทำงานบริษัทที่มั่นคง ขอบคุณ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว โรงเรียนราชประชานุเคราะห์ มูลนิธิราชประชานุเคราะห์ ที่ให้โอกาสคนจน ดังนั้น อย่าท้อ ต้องมีสักวันเป็นของเรา จากคุณ : คนเดินผ่านทาง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 13:04:11 A:203.144.220.241 X: TicketID:261619

ความคิดเห็นที่ 23 ขอแชร์บ้างนะคะ ชีวิตเราตอนที่เราคิดว่า หนักที่สุด คือช่วงที่เราต้องเรียนไปด้วยทำงานหาเลี้ยงตัวเองไปด้วย ตอนแรกเราอยู่บ้านกับแม่แต่มีปัญหากับพ่อเลี้ยงเลยหนีออกจากบ้านมาขอพักที่บ้านพี่ที่รู้จักชั่วคราว นอนอยู่ชั้นใต้ดินอากาศติดลบ ไม่มีประตูไม่มีเครื่องทำความร้อน แฟนพี่ที่เรารู้จักพยายามพูดทุกอย่างให้เราไม่อยากอยู่ต่อ ตกเย็นเราต้องเดินกลับบ้านจากที่ทำงาน/มหาลัย เพื่อยืดเวลาให้ถึงเวลานอนเร็วๆ เราตัดสินใจไปเช่าบ้านอยู่คนเดียว ตอนนั้นค่าเช่าบ้าน 400 euro T___T หนีไปทำงานที่ร้านอาหารไทย มีหัวหน้าแม่ครัวเป็นคน...(ประเทศเพื่อนบ้าน) -0-“ จิกด่าเราสารพัด ด่าถึงขนาดที่ว่า “พ่อแม่ไม่สอนหรอว่าอย่าทำแบบนี้” ได้ยินแล้วเราก็ได้แต่อึ้ง ร้องไห้ไปทำงานทุกวัน แต่ก็ต้องทนทำที่นี่ต่อเพราะเรายังมีภาระ อดทนทำจนเรียนจบ(ปีกว่าๆ) ตัดสินใจกลับมาเมืองไทย หนีเรื่องร้ายๆ คนเดียว ตอนนี้ทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง สบายใจขึ้นเยอะ ไม่มากก็น้อยแหละ :) จากคุณ : อย่ามาแอ๊บแบ๊ว เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 13:11:29

ความคิดเห็นที่ 24 มาเป็นกะลังใจให้ #5   (ขอตัวไปอ่าน blog ของเธอแป๊บนึง) จากคุณ : หลังอาน เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 15:52:20

ความคิดเห็นที่ 25 จุดเปลี่ยนในชีวิตสุดๆของเรา ก็คงเป็นตอนที่เรียนอยู่ปี 3 ก่อนหน้านั้น ใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยมาตั้งแต่เด็ก เพราะคิดว่าที่บ้านรวย ใช้เท่าไหร่ก็ไม่หมด จนวันนั้นเอง ที่แม่ก็มาจากไป (เราอยู่กับแม่แค่ 2 คนค่ะ) จากคนที่มีเงินเหลือกินเหลือใช้ ก็ต้องกลายมาเป็นคนมีหนี้ (จากการทำธุรกิจของแม่ที่ไม่เคยได้ไปเรียนรู้งานอะไรเลย) ต้องไปอาศัยญาติ ไปขอข้าวบ้านคนอื่นกิน ต้องทำงานพิเศษเลี้ยงดูตัวเอง เรียกว่าทำทุกอย่างที่ได้เงิน (แต่ไม่ได้ทำสิ่งที่ไม่ดีนะคะ) จนบัดนี้ก็กลับขึ้นมายืนได้ด้วยตนเองอีกครั้ง เพราะมีงาน มีเงินเก็บถึงแม้ว่าจะยังไม่เยอะก็ตาม ^^ ทุกวันนี้พอได้ยินเพลง Live and Learn ของคุณหญิงกมลา ก็น้ำตาคลอทุกครั้ง เพราะเป็นเพลงที่ให้กำลังใจให้เราได้เป็นอย่างดีค่ะ เราขอเป็นแรงใจส่งให้กับผู้ที่กำลังท้อ กำลังหมดหวังทุกท่านนะคะ อยากให้คิดว่า ในเมื่อเรายังมีชีวิตอยู่ ก็ถือเป็นโอกาสที่เบื้องบนเค้ามอบให้กับเราแล้ว ขอให้สู้กันต่อไป อย่ายอมแพ้ค่ะ จากคุณ : endimian เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 16:17:32

ความคิดเห็นที่ 26 เรื่องของเรามันเริ่มจากที่แปลงหนึ่ง ขนาด 40 ตารางวา ราคาขาย หนึ่งล้านบาทเศษ  เราอยากจะซื้อปลูกเรือนหอ  แต่พอดีที่ ขนาดเดียวกันข้าง ๆ ดันปลูกอพาร์เมนต์ได้  แฟนเราเลยคิดจะซื้อปลูก อพาร์เมนต์แทน พอเขาโทรหาเพื่อนที่เป็นวิศวกรโยธา  เขาดันแนะนำมาว่าควรจะปลูก เริ่มต้นที่ 100 ตารางวา  มันนำเราไปพบที่อีกแปลงหนึ่ง ราคาประมาณ สามล้านบาทเศษ  เราสองคนอยากจะซื้อแต่ดันมีเงินเก็บรวมกัน ไม่ถึงล้านดีนะสิ เราก็เลยมาวางแผนกันว่าถ้ากู้ซื้อทั้งที่และปลูกอพาร์เมนต์ด้วย สงสัยจะไม่ผ่าน  เลยจะซื้อที่ก่อนแล้วนำมาประโยชน์อย่างอื่น จนมาลงตัวที่ร้านหมูกระทะ  สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อที่แต่เรากับแฟนเอาเงิน ที่มีตรงนั้นไปลงทุนร้านหมูกระทะซะงั้น (-___-') และร้านนี้แหละที่มันจุดพลิกผันในชีวิตของเรา ตอนเราไปหาวัตถุดิบที่ร้านขายของทะเลแถวมหาชัย   พี่เจ้าของร้านแนะนำให้เราเอากุ้งนางไปขายแทนกุ้งขาว   ซึ่งกุ้งนางเปลือกหนากว่ากุ้งขาวที่เราตั้งใจจะนำมาให้ลูกค้าย่างบนเตาทองเหลือง   และดวงมันจับผลัดจับผลูไปเจอตะแกงที่เขาทำผิดสเป็คเข้า เราเลยเอามาผสมกลายเป็นเตาย่าง  และร้านเราเป็นร้านหมูกระทะ ร้านแรกที่เอาเตาย่างมาปิ้งกุ้ง จากนั้นใครก็ไม่รู้เอาร้านเราไป FWD เกิดดังขึ้นมา   ผลคือเราทำโอกาสดี ๆ ในชีวิตครั้งนั้นเจ๊งคามือไป 55555 ชีวิตเราเลยล้มคว่ำไปเลย  จากคนที่เคยพอมีฐานะ  ชีวิตติดลบมีหนี้ ถ้าเล่าให้ดราม่าก็ดร่าม่าได้นะ  แต่เราไม่ได้มองชีวิตช่วงนั้นว่ารันทด แต่อย่างไร พอตั้งสติได้ เรานำของฟุ่มเฟือยทั้งหมดมาขายใช้หนี้ก่อน ของที่เสียใจมากที่สุดคือกล้อง D20 พร้อมเลนส์สามกษัตริย์ เหลือไว้เพียงขาตั้งกล้อง  เพราะขายไม่ออก 555  ตอนนั้นลำบากมาก แต่ไม่เคยเอ่ยปากบอกแม่เลยสักคำ(โตแล้ว)   เราลองจัดสรรงบประมาณในชีวิต  มันแย่มากถึงขนาด มีเงินทานข้าวอาทิตย์ละ 500 เอง  ตกเดือนละสองพัน แต่เราหลอกตัวเองว่าเรากำลังแข่งในรายการโกโกริโกะ   (มันเป็นรายการโชว์ของญี่ปุ่น  เอาคนมาใช้ชีวิตแบบประหยัดสุดๆ ) เราก็เลยทำตาม  ขนาดเอาขวดน้ำไปใส่ในชักโครกเพื่อประหยัดค่าน้ำ ผลพลอยได้จากการใช้ชีวิตด้วยเงิน 500 บาท คือเราทำกับข้าวเก่งขึ้น จากการพลิกแพลงเมนูอาหารต่าง ๆ จากนั้นก็เราก็ใช้ทุนทางปัญญาพลิกชีวิตกลับขึ้นมาอีกครั้ง  นั่นก็คือ เขียนนิยายขาย  ส่วนแฟนเราเขาก็เช่นกัน เขาเขียนตำราคอมพิวเตอร์ ขาย  ซึ่งหนังสือของเขานั้นเสนอไปหลายสำนักพิมพ์กว่าจะมีที่หนึ่ง ตอบรับมา  ผลคือเรากลายเป็นนักเขียนนิยายของสำนักพิมพ์แห่งหนึ่ง ส่วนหนังสือคอมของแฟนขายดีมาก  ติดอันดับสองของหนังสือขายดี ในหมวดคอมพิวเตอร์   เราสองคนได้เงินทุนกลับมาอีกครั้ง  ก็นำมาเปิดบริษัทคอมพิวเตอร์ และนำบทเรียนจากการเจ๊งจากร้านหมูกระทะครั้งแรก  มาสอนชีวิตว่า นับต่อไปจากนี้ เราจะทำให้ลูกค้าทุกคนของเราจ่ายเงินด้วยรอยยิ้ม ให้ได้  ซึ่งมันเป็นรากฐานสำคัญที่เราทำบริษัทของเราประสบความสำเร็จ ในระดับหนึ่ง  เราไม่เคยโดนลูกค้ารายใดเบี้ยวเงินเลย กระทั่งตอนที่ มีเหตุเผากรุง  ลูกค้ากลุ่มโรงแรมประกาศหยุดจ่ายเงิน  เขายังยอมจ่าย ให้เราเป็นกรณีพิเศษค่ะ ถ้าหากพระเจ้าประทานพร  ให้เราสามารถข้ามเหตุการณ์ใดในชีวิตได้ เราก็ยังยืนที่จะเจ๊งร้านหมูกระทะต่อไป  เพราะถ้าวันนั้นไม่ล้ม ชีวิตเราคงไม่มีวันนี้แน่ ๆ ตอนนี้เราก็กลับมาเป็นเจ้าของกิจการ  ฐานะมั่นคงกว่าแต่ก่อนมาก ส่วนตำนานเรื่องร้านหมูกระทะ  ยังโดนเพื่อน ๆ ของเราเอามาล้อ ตอนกินข้าวเสมอ ๆ ป.ล.ตอนนี้แฟนเราซื้อกล้อง d700 กลับมา  เป็นของชิ้นเดียว ที่เราเห็นทีไรก็ซึ้งทุกทีค่ะ จากคุณ : ตอกะจอ เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 16:23:59

ความคิดเห็นที่ 27 เอาตั้งแต่จำความได้เลยเนาะ - ตอนเกือบๆ2ขวบ ป้าติดธุระฝากลูกให้แม่พาไปสอบเข้าอนุบาล แม่นึกสนุกเลยอุ้มไปให้ลองสอบไปกับพี่เค้าด้วย...ดันสอบเข้าเรียนได้ - ตอนประถมคะแนนดีแต่จะเข้าเรียนโรงเรียนชื่อดัง แต่ยังดีไม่พอสอบไม่ผ่าน เหลือจับฉลากโควต้าใกล้บ้าน...ดันจับฉลากได้คนสุดท้ายพอดี - ตอนมัธยมต้นเกิดวิกฤตการณ์ที่บ้านคุณพ่อเสียชีวิต คุณแม่ต้องแบกรับภาระ เราต้องช่วยการเรียนแย่ลงเรื่อยๆ...เกรดผ่านขั้นต่ำพอดี - มัธยมปลายเกรดเหลือ 2 ปลายๆ วิกฤตที่บ้านรุมเร้า รัฐจะให้สอบเอนท์รวมเป็นปีสุดท้ายตอนอยู่ม.5 แล้วจะใช้เกรดเฉลี่ยในห้องเป็นปีแรก ถ้าจบตามเกณฑ์เกรด 2 แบบนี้เอนท์ไม่ติดที่ไหนแน่ๆ ไม่อยากให้แม่เสียใจ   โชคดีอาศัยไปเรียนกศน.ตามเพื่อนไว้ตั้งแต่ม.3 ได้เกรด 1.48 เลยสอบเอนท์ด้วยเกรดกศน. ทั้งๆที่ไม่รู้วิชาม.6เลยแม้แต่ตัวเดียว...สอบติดมหาลัยฯต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง - มหาลัย วันรายงานตัวคณบดีเรียกไปพบเพราะเป็น 1 ใน 5 คนที่ได้คะแนนสอบเข้าต่ำที่สุดของคณะ พร้อมกำหนดตัวอ.ที่ปรึกษาให้จะได้ช่วยเหลือในการเรียน   ปี 1 เนื่องจากไม่ได้เรียนวิชาม.6 มาแทบเอาชีวิตไม่รอด...ผ่านมาด้วยเกรด 2 และดรอปแคลคูลัสไว้ 1ตัว เพื่อนต่ำสุด 4 คนที่เหลือโดนให้ออกไปแล้ว 2   ปี 2 เริ่มตั้งตัวได้แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น...เกรด 2กว่าๆ ผ่านหมด เพื่อน 4 คนออกไปอีก 1 เหลือแค่ คนเดียว   ปี 3 ...3 กว่า เพื่อนคนสุดท้ายก็โดนให้ออก เหลือผมคนเดียว   ปี 4 ...เฉลี่ยรวม 2.65 จบพร้อมคนอื่นๆ ไม่เคยมี F (มี W ประดับบารมีตัวเดียว^^") - จบมาทำงานให้ญาติฝั่งแม่ที่มีบุญคุณกัน เพราะแม่ขอร้อง บุญคุณ และต้องรีบช่วยเคลียร์หนี้(ไม่ตรงวุฒิจบเลย)...งานเกี่ยวกับเรือนจำ เงินเดือน7 พันกว่าๆ - หมดบุญคุณ รีบหางานใหม่ไ้ด้งานลูกจ้างพิเศษของรัฐ ต้องรีบเอาเพราะหนี้เก่ายังไม่หมด และต้องส่งน้องเรียน (ไม่ตรงวุฒิจบนอยู่ดี)...งานเกี่ยวกับความเสี่ยง เงินเดือนหมื่นกว่าๆ+ค่าคอมก็ 2 หมื่น - พี่ๆที่ทำงานวานให้ช่วยสมัครสอบราชการทางเนทเพราะทำกันไม่เป็น เห็นว่าน่าสนุกดีเลยแอบสมัครด้วย คนสมัครเฉียดแสน...ออกสอบเรื่องถนัดพอดี ทั้งแผนกสอบติดได้บรรจุอยู่คนเดียว (งานไม่ตรงวุฒิจบสุดๆ) - สอบป.โทภาคพิเศษ ม.ชื่อดัง มีแต่คนบอกเสียเวลาเพราะอายุน้อย และประสบการณ์ทำงานไม่ได้...ไปสอบ 5 รอบจนอ.จำหน้าได้ เข้าใจในความมุ่งมั่น และยอมให้ผ่านในที่สุด - ค่าเรียนป.โทเป็นแสน แม้จะผ่อนหนี้ให้แม่หมดแล้ว และส่งน้องจบแล้ว แต่ก็หนักเอาการ...ปีนั้นสอบได้ทุนเพราะที่ทำงานเพิ่งเริ่มให้่ทุนเรียนฟรีพอดีและให้ทุนปีนั้นปีเดียวพอดีเช่นกัน จากคุณ : ผ่านมาแซว (ไผ่แผ่วพริ้ว) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 16:30:42

ความคิดเห็นที่ 28 มีครับ...ผมเอง ทำงาน อยู่ดีๆ งานก็ดี เงินก็ดี ...แต่ทะลึ่งยื่นใบลาออกซะ...เพราะอยากค้าขาย.. พอลาออกแล้วเริ่มเครียดว่าตูทำอะไรลงไปฟระ....อยู่หลายวัน พอเริ่มขายของจริงๆจังๆ...เห็นเงินเห็นกำไร...ทำไปทำมา อ๊ะ สนุกเว้ยเฮ้ยยยย ...รู้งี้ตรูออกมาทำตั้งนานแล้ววว... ปล.เหนื่อยนะแต่สนุก จากคุณ : พระจันทร์ตะวันดวงดาว เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 16:40:19

ความคิดเห็นที่ 29 เข้าไปอ่านของ คห.5 แล้ว พอดีไปอ่านแล้ว สำนวนการเขียนๆ ได้สนุกอ่ะ คือ จากเรื่องเศร้าๆ เลยกลายเป็นหลายอารมณ์มาก มีเรื่องผีอีก ตอนนี้เชื่อว่า จกขท. คงหายเป็นปกติแล้วนะคะ แต่สงสัยว่าผู้ชายได้ติดต่อมาอีกไหม แล้วเขารู้ไหมว่าเขาทำให้คุณเป็นหนักขนาดนั้นเนี่ย ส่วนตัวของเราจุดเปลี่ยนในชีวิต เทียบกับคนอื่นอาจจะไม่มากเท่าไร แต่มีส่วนคล้ายของ คห.5 คือ ตอนเรียนป.ตรี ปีแรก เพื่อนจากโรงเรียนเก่าเอาเราไปนินทากับเพื่อนใหม่ ซึ่งเพื่อนคนนั้นเป็นคนที่เราสนิทมาก และเขาก็กิ๊กกับแฟนเราด้วย พอรู้ก็ร้องไห้ไปแป๊บนึง แล้วก็ปฏิภาณกับตัวเองว่าจะไม่สนิทกับใครแล้ว ถ้าสนิทแล้วมีปัญหา จากนั้นก็สนใจแต่การเรียน มีเพื่อนในกลุ่ม แต่ไม่สนิทกับเพื่อนอีกเลยทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ จนปัจจุบันก็เสียดายอ่ะ รู้สึกเหงาเวลาคนอื่นคุยหรือเที่ยวกับเพื่อน นอกจากเสียเพื่อน แฟน แล้วยังเสียความมั่นใจ สูญเสียความเป็นตัวเอง และกลายเป็นคนมีโลกส่วนตัวอ่ะ บางครั้งก็รู้สึกตัวเองซีเรียสเกินไป แล้วจะทำอะไรทีก็นึกถึงว่าคนอื่นจะคิดยังไง คือเหมือนทำอะไรระวังไปหมด ไม่กล้าทำอะไรสนุกๆ เหมือนกลัวโดนคนอื่นนินทาหรือมองไม่ดี จากคุณ : kate เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 16:44:09 A:180.210.216.74 X: TicketID:260993

ความคิดเห็นที่ 30 ชื่นชมคุณ "ตอกะจอ" มากเลยครับ ที่เป็นตัวอย่างได้ดี ของคนที่ล้ม แต่ไม่ปิดโอกาสตัวเองด้วยความล้มเหลว ความทุกข์ ความผิดหวัง แต่นำแรงผลักดันตรงจุดนั้น มาส่งเสริมให้ตัวเองมีพละกำลัง จนกลับมาประสบความสำเร็จอีกครั้ง   เคสนี้ถือว่าเป็นกำลังใจให้หลายๆคนได้อย่างดีเลยครับ ^^ จากคุณ : Collin SK เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 16:45:37

ความคิดเห็นที่ 32 อยากให้กิ๊ฟคุณคนเดินผ่านทางสักพันล้านกิฟ จากคุณ : ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 17:31:03

ความคิดเห็นที่ 33 ...มาโหวต ค่ะ ชอบกระทู้นี้ได้ความรู้หลากหลาย ..ชอบค่ะ... และมาให้กำลังใจกับทุกๆคนที่ มาช่วยกระทู้นี้ให้ มีความรู้ ความคิดหลากหลาย.... ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้น กันต่อไป...สู้ สู้ สู้ ค่ะ..... แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 54 21:22:09 จากคุณ : ข้ามฟ้ามาหารัก เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 19:05:50

ความคิดเห็นที่ 34 กระทู้นี้เหมือนหลักการเขียนเลยอะ่ (หนังก็ใช้เหมือนกัน) คือหลักการเขียนเขาบอกว่าต้องเริ่มต้นให้น่าสนใจสุดๆๆๆๆ ไม่งั้นคนที่ลองซื้อจะไม่จ่ายเงิน จะวางทันที หนังเหมือนกัน หลายๆเรื่อง เริ่มที่ปัญหาหนักสุดๆมาก่อนเช่นฆ่ากันตาย เข้าคุก แยกทาง แล้วก็คลายปม กระทู้นี้เริ่มด้วยคห.1 คุณ: Batman76 อ่านแล้ววางไม่ลง อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ อ่านแล้วมีกำลังใจดีครับ จากคุณ : หลินปิง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 19:08:33 A:124.121.132.162 X: TicketID:310799

ความคิดเห็นที่ 35 ประทับใจเรื่องแรกของความเห็นที่ 21 มาก ป้าแกช่างมีจิตใจที่ประเสริฐจริงๆ จากคุณ : ชอบตื่นสาย (ชอบตื่นสาย) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 19:48:32

ความคิดเห็นที่ 36 ^ ^ ^ เห็นด้วยครับ จากคุณ : Moprix เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 19:56:11

ความคิดเห็นที่ 37 ซึ้งคุณป้า #21มากๆ คนจะดี มันดีที่หัวใจจริงๆ จากคุณ : พี่เลี้ยงจำเป็น เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 20:32:34

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวค่ะ ชีวิตของเราตอนนี้เทียบไม่ได้เลยกับเรื่องราวของหลายๆ ท่านที่อ่านแล้วต้องอุทานในใจเลยว่า โห...จุดเปลี่ยน จริงๆ จากคุณ : FeRn_MU เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:20:48

ความคิดเห็นที่ 39 ชีวิตหวาน ถ้าเทียบกับในกระทู้นี้ สุดแสนจะธรรมดา แต่แบบ พึ่งเจออะไรช๊อคๆ เมื่อ ไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ตอนป.6 อยากเข้าร.ร.ดัง แต่พ่อเราไม่รวย ก็เลยไปสอบเข้า ปรากฎว่า สอบเข้าได้อันดับที่ 22 จากนักเรียนพันกว่าคน ก็เลยได้เรียนห้องคิงมาตลอด แต่เป็นเด็กที่เข้าวัฒนธรรมกับโรงเรียนไม่ได้ เป็นคนเรียนได้สองนิดๆ มาตลอด มาพลิกผันตอนสอบเอนท์ ติดอันดับหนึ่งในสิบของโรงเรียน แต่เกรดเฉลี่ยไม่ถึง จึงหมดสิทธิ์สอบตรงสักกับเขาสักที่ เอนท์เข้าม.รัฐแสนธรรมดา เพราะแม่อยากให้เรียน เท่านั้น จบมา เกรดเฉลี่ยต่ำ กำลังจะคุยขอไปทำขนมปัง ขี้เกียจทำงานประจำ พอบอกแม่จะทำขนมปัง แล้วแม่ด่า รำคาญ เลยเดินไปสมัครสนพ.ข้างๆ บ้าน ก็สมัครไปงั้นๆ เจือกได้จริงๆ ทำแอดมินอยู่ที่นั้น จากเจ็ดพัน เป็น หมื่นนิดๆ ภายในปี เกือบสองปี จนเขาย้ายออฟฟิตไปต่างจังหวัด ก็ลาออกมาอยู่เฉยๆ เหลือบไปเห็นงานพิเศษในอินเตอร์เน็ต ก็เลยทำไปก่อน ทำไปทำมา เงินดีแหะ ผ่านไป เดือนกว่าๆ แม่หางานให้ เผอิญว่าแม่ทำงานให้คนตระกูลไฮโซ แม่ก็เลยรู้จักคนตระกูลไฮโซเยอะ เขาก็ไปฝากงานในบริษัทพวกไฮโซด้วยกัน ก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะ ก็สมัครงานปุ๊บ เขาก็รับปั๊บ ปกติพนักงานบัญชี ถ้าไม่มีประสบการณ์ จะได้ระดับพัน แต่เราได้หมื่นเลย เพราะ ยึดจากเงินเดือนเดิม ประสบการณ์ใช้แอดมินถูไถเอา กำลังกลุ้มใจ เรื่องทำงานจาก5วัน เป็น 6 วัน แต่ก็ยังไม่ได้พูดกับใคร ตะกี้ เจ้านายโทรมา กลัวว่าเราจะลาออกจากงาน ก็เลยให้เงินเดือนเพิ่มเป็นสองเท่า ตอนนี้ก็ยังช็อคอยู่  จู่ๆ ก็ได้เงินเดือนเป็นสองเท่า โอ้แม่เจ้า ....... ถ้ารู้ว่าได้เงินเดือนดีขนาดนี้ ลาออกจากที่ทำงานเดิมตั้งนานแล้ว เพื่อนเราคนที่ได้มากที่สุดในรุ่น สามกว่าๆ ได้หมื่นแปด แต่ตอนนี้เราเด็กเรียนได้แค่สองนิดๆ กลับได้มากกว่านั้น โห.. ดีใจมากน้ำตาแทบไหลอาบแก้ม แม้พอจะรู้ว่าต่อไปต้องทำงานวันละ 28 ชั่วโมงก็ตามที จากคุณ : หวานใจนายโหด เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:30:38

ความคิดเห็นที่ 40 จุดเปลี่ยนในชีวิตผม คือ วันนั้น วันที่ 8 เม.ย.46 มั้งครับน่าจะใช่ ผมเสี่ยงจับใบดำ ใบแดง และผลปรากฏว่า แดงแป้ด เลยครับ ทบ.2 เพชรบุรี ผมเสี่ยงจับทั้งๆที่ผมยังเรียนไม่จบมหาลัย(ถึงเรียนก็อาจไม่จบ)ด้วยยังเรียนไม่จบจึงต้องเป็น 2 ปีเต็มๆ นั่นเองคือจุดเปลี่ยนในชีวิต สมัยเรียนผมติดเกมส์หนักมาก raknarok นั่นแหละครับ บางที สามวันสามคืน ไม่กลับห้อง จนเรียกเจ้าของร้านเกมส์ แม่อย่างงั้น แม่อย่างงี้ โดดเรียนตลอด เกรดแย่สุดๆ W หรือ F นี่เต็มทรานสคริปต์เลยครับ ตอนติดทหาร ผมคิดว่าชีวิตผมคงไม่เหลืออะไรแล้ว คงต้องเลิกเรียน ย่ำแย่กับชีวิตสุดๆตอนนั้น คือแบบว่าไม่เอาอะไรเลยครับ ชีวิตมองอะไรไม่เห็นเลยตอนนั้น ผมไปเป็นทหารโดยที่ไม่ดร็อบเรียน(กะให้เค้ารีไทร์ไปเลย)ไม่จ่ายเงินที่ยืมมหาลัยมาใช้ สี่พัน(มหาลัยมีสวัสดิการฉุกเฉิน)แล้วผมก็ไปเป็นทหาร และนั่น คือจุดเริ่มต้นของจุดเปลี่ยนในชีวิตผมครับ จากคุณ : serendipity333 เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:35:09

ความคิดเห็นที่ 41 เพราะชีวิตในรั้วทหารนี่เองที่ทำให้ผมรู้จักคำว่า "รับผิดชอบกับชีวิตของตัวเอง"เพราะตั้งแต่เกิดผมเอาแต่คิด เรามีพ่อมีแม่ เค้าดูแลเราได้ แต่ที่นั่น พ่อแม่ ช่วยอะไรเราไม่ได้ครับ ช่วยตัวเองทุกอย่าง ผมอยู่ พัน.บริการ ต้องตื่นตั้งแต่ ตีห้า(สมัยเรียนไม่เคยครับ จะเห็นดวงอาทิตย์ตอนเช้าคือ กินเหล้าถึงเช้า) ทำงานทุกอย่างที่ทางกองพันแจกจ่าย ตั้งแต่เก็บขยะ(ขึ้นรถถังเก็บ) ลอกท่อ เดินรดน้ำหญ้าแฝกเป็น 10 กิโล ลอกคลอง ทาสี ผมถึงได้รู้ว่า จริงๆแล้ว ผมสามารถ ทำอะไรได้เยอะมาก เพียงแต่ผมไม่เคยทำ ผมใช้ชีวิตในค่าย ทหาร 2 ปี และกลับมาเรียนต่อจนจบ แบบว่า ฉิวเฉียดมาก จบ2.16 ถ้าไม่ได้ เกรด A ตอนฝึกงานนี่อาจซวยได้ จากคนที่คิดว่าชีวิตไม่เหลืออะไรแล้วเพราะติดทหาร กลายเป็นว่าชีวิตกลับมาได้ดีเพราะได้ ทหารสอน   นี่แหละครับจุดเปลี่ยนผมครับ จากคุณ : serendipity333 เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 22:53:53

ความคิดเห็นที่ 42 ผมยืมid พี่ที่สนิทโพสนะครับ ตอนผม19-20 ผมมีรถhonda cityzx ขับ มีเงินในกระเป๋าวันละหมื่น ผมมีเงินเก็บหนึ่งล้าน แต่ปัจจุบันผมเป็นเด็กล้างจาน เงินเดือน9พันเท่านั้น ช่วงที่เงินผมหมด เรื่องมันยาวน่ะครับ เอาง่ายๆวัยรุ่น ผมติดพนันบอล เสียหมดไปล้านกว่า ตอนนี้พ่อแม่ผมก็อยู่ในเรือนจำ ไม่มีใครส่งแล้ว เรียนจบแค่ม.6 ตอนนี้ลงราม สอบ8ตัว ผ่าน2 ท้อแท้สุดๆ ช่วงที่เงินผมหมด ผมเคยคิดฆ่าตัวตายบ่อยมาก เหมือนชีวิตที่เคยสบาย ลงมาสู่จุดที่ต่ำที่สุดของชีวิต ตอนนี้ผมลุกขึ้นมาแล้ว กลับมาสู่ชีวิตของความจริง ว่าผมเป็นแค่เด็กล้างจานครับ เดือนหน้าผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นเด็กเสิร์ฟ ก็จะสู้จนกว่าจะหมดแรงไปข้างนึง จากคุณ : ผีแดงใส่แว่น เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 23:07:19

ความคิดเห็นที่ 43 ผมเป็นคนที่กำลังรอจุดเปลี่ยนครับ ผมชอบคุณ"ลูกหมีเขี้ยวยาวเขาโง้ง" ที่สุดครับ เพราะเค้าทำสายการเงิน สายที่ใรๆตอนนี้ก้ออยากทำ :) จากคุณ : The Sleeping Prince เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 00:24:02

ความคิดเห็นที่ 44 ตอนเด็กๆ เป็นคนผลการเรียนดีมาตลอด 3 ต้นๆ ถึง กลางๆ แม้ว่าจะไม่ขยันก็ตาม พอเข้าช่วงมัธยม ติด raknarok  หลังจากนั้นมา ติดเกมอื่นอีก อยู่หลายปี ผลการเรียนวูบ ส่งผลให้ เกรดนับตั้งแต่นั้นมาไม่เคยได้ 3 อีกเลย เพราะว่าพื้นฐานอ่อนไปแล้ว   กว่าจะเลิกได้ก็สาหัสอยู่  เลยตั้งปณิธาน จะไม่เล่นเกมออนไลน์อีกทั้งชีวิต เพราะว่ามันเลิกยาก     ความผิดตัวเองแท้ๆ ไม่โทษใครเลย จากคุณ : mintykitty เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 03:26:06

ความคิดเห็นที่ 45 จุดเปลี่ยนชีวิต มีทุกเช้า ที่ตื่นนอนขึ้นมา แล้ว ฟืดฟืด อา เรายังมีลมหายใจอยู่ ... จากคุณ : konkruad เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 06:04:48

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนที่สอบเรียนต่อ มหาลัยได้ พ่อเราต้องเอารถมอเตอร์ไซค์ไปจำนำ ส่งเราเรียน ได้ค่ีาใช้จ่ายเดือนละแปดร้อย คนรับจำนำบอกว่า ลูกจะเรียนจบเหรอ จบมาทำงาน พูดได้ 3 ภาษา ได้เงินเดือนค่อนข้างดี ส่งน้องเรียนป.ตรี ให้เงินน้องใช้เดือนละสามพัน ให้พ่อบ้าง เหลือก็เที่ยว กินใช้ ตามประสาคนไม่เคยมี พอทำบัตรเครดิต พ่อให้กดเงินสดให้ เลยเป็นหนี้ ทำงานใช้หนี้ปีกว่าๆ ดีว่า ขยัน สู้งาน เจ้านายขึ้นเงินเดือนให้ค่อนข้างดี จนน้องจบป.ตรี เราไม่มีเงินเก็บเลย มีลงทุนบ้างนิดหน่อย เจอแฟน แฟนขี้เหนียวมาก ตัดสังคมเราทุกอย่าง แต่เราก็เริ่มมีเงินเก็บบ้าง จนออกจากงานมาเลี้ยงลูก แฟนเงินเดือนมากกว่าเราเยอะ คิดว่า เค้าจะช่วยค่าใช้จ่ายครอบครัว ที่ไหนได้ ไม่ให้เงินเราใช้เลย เป็นปี เค้าเอาเงินไปลงทุนซื้อบ้านให้คนเช่า เงินเก็บร่อยหลอ ไม่เคยบอกใคร อายเขา จนคิดหย่า ลูกคนเดียว เราเลี้ยงได้ ที่ไหนได้ ท้องคนที่สองต่อ นั่งร้องไห้ ไม่รู้เอาอย่างไรกับชีวิต สงสารลูก คุยกับแฟนว่า เราไม่มีเงินใช้ เค้าถามว่า จะใช้อะไรนักหนา ให้เก็บค่าเช่าบ้านเอา มันไม่พอ แต่เราฮึดสู้ หมุนเงินสุดตัวด้วยเจ้าบัตรเครดิตนี่ล่ะ เลี้ยงลูกเองสองคน ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไหนต้องส่งให้พ่อใช้อีก ปลอบใจตัวเอง เรามีความรู้ แม้ไม่ัได้ใช้ทำงาน ก็ได้ใช้เลี้ยงลูก ลูกเราจะต้องเติบโตแบบมีคุณภาพ ไม่เอาเปรียบผู้อื่น ไม่เป็นภาระสังคม หลายปีผ่านไป เริ่มทนไม่ไหว ขอหย่ากับแฟน จะหอบลูกกลับบ้านแล้ว ไปตายเอาดาบหน้า แฟนไม่ยอม โอนเงินสดในบัญชีให้เจ็ดหลัก เอาบัญชีเงินเดือนให้เราจัดการ แล้วเค้ารับจากเราอีกที ตอนนั้นครอบครัวเป็นหนี้สองล้านกว่าเพราะซื้อบ้าน เราเอาเงินที่แฟนให้โปะบ้านจนหมด ทะยอยใช้หนี้จนหมด เริ่มเก็บใหม่ ประหยัดมาก ขนมไม่เคยซื้อกินเลย แต่มีให้ลูกแค่พอกิน พอใช้ บอกลูกเสมอว่า แม่ไม่มีเงิน ถ้าลูกอยากได้อะไรที่ไม่เกินกำลังแม่ แม่จะหาให้ แต่ให้รักษาให้ดี แม่ยอมอดเพื่อลูก ทุกวันนี้ มีทรัพย์สินพอประมาณ ไม่มีหนี้ ลูกทั้งสองคนน่ารัก เรียนเก่งมาก และใช้เงินประหยัด รักษาของที่แม่ให้ ส่วนสามี สามวันดี สี่วันไข้ เราพอใจแล้ว ที่เหลือก็สู้ต่อไป จากคุณ : ลั่นทมเขาหลวง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 08:42:26

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณทุกๆคนมากๆเลยนะคะ ที่เข้ามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์  อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ  อยากให้กิฟทุกคนเลย แต่ไม่รู้ระบบเป็นอะไร บางคนให้ได้ บางคนให้ไม่ได้แปลกจริงๆ จากคุณ : @จุดอ่อนของฉันอยู่ตรงที่หัวใจ@ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 09:01:36

ความคิดเห็นที่ 48 ....อ่าน ของหลายคนแล้ว อึ้ง!... ถ้าเป็น ฉาน! คง สติแตก ไปแล้ว... ....เป็นกำลังใจ ให้นะ...สู้ๆๆ.. จากคุณ : อย่างสะอาด เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 10:16:15 A:125.25.35.14 X: TicketID:310311

ความคิดเห็นที่ 49 ของผมที่ว่าแย่แล้วเจอแต่ละคห.ที่อ่านมา เคสผมเด็กๆไปเลย จากคุณ : aamraam เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 10:40:08

ความคิดเห็นที่ 50 ตอนเรียนผมเป็นเด็กเกเรนิดหน่อยเรียนบ้างเที่ยวบ้าง แล้วมาวันนึงโดนใบแดงติดทหารเกณฑ์แต่โชคดีมีวุฒิ ปวส. โดยได้ 1 ปี วึ่งตอนนั้นเรียนปริญญาตรีอยู่ทำโปรเจคใกล้จะจบแล้ว พอจับใบแดงปุ๊บต้องไปเป็นทหารเลย เรียนอะไรต้องดร๊อบหมดโปรเจ็คก็ต้องให้เพื่อนทำต่อตัวเองอดทำ กลับมาเรียนต่ออีกทีเพื่อนเรียนจบไปหมดแล้ว ก็นั่งเรียนกับรุ่นน้องจบมาเกรด 2.01 ผ่านพอดี แถมแม่ตายตอนนี้พอดีไม่มีใครส่งเรียนแล้ว ไม่มีเงินด้วยพ่อก็ไปมีเมียใหม่ขาดกันไปแล้ว มีเงินจากประกันนิดหน่อยก็เอาไปใช้หนี้ต่าง ๆ ของที่บ้านมีเหลือติดตัวแค่สี่หมื่นกับการต้องใช้ทั้งชีวิต ด้วยเกรดกับชื่อเสียงมหาลัย (จบราชภัฏ) แล้วก็เรียนไม่เก่งด้วย สมัครงานไปเรื่อย ๆ ได้งานที่โรงงานเริ่มเงินเดือนแปดพันห้า อดอยากมากต้องเช่าหออยู่เดือนล่ะสองพันห้า มีเงินกินข้าววันล่ะห้าสิบบาทแค่นี้เงินเดือนก็จะหมดแล้ว เวลาหิวก็กินน้ำก๊อกเอา อยากจะบอกว่าน้ำก๊อกกรุงเทพนี่กินได้นะบอกก่อน ผ่านไปหนึ่งปีก็พยายามหางานใหม่ไปเรื่อย ๆ จนไปได้งานบริษัทแถวสาธรที่นึงทำเกี่ยวกับเทเลคอม ตำแหน่งงานดูดีมากเงินเดือนเพิ่มขึ้นมาเท่านึง แต่ทำงานทุกวันเบื่อมากอยู่กับคอมนั่งเฝ้าคอมเฝ้าระวังเหตุต่าง ๆ ชีวิตโคตรมืดมน (ก็ยังกินน้ำก๊อกอยู่แต่มีเงินกินข้าววันล่ะหนึ่งร้อยบาทแล้ว) แล้ววันนึงไปทำงานนอกสถานที่เจอลูกค้าคนนึงเค้าบอกว่า บุคลิกดีแบบนี้น่าจะลองหางานที่ได้ใช้ความสามารถมากกว่านี้นะ ก็อาย ๆ แล้วบอกเค้าไปว่าจบราชภัฏเวลาไปสมัครต้องแข่งกับพวกจุฬามหิดล แล้วมักจะแพ้สู้เค้าไม่ได้ คือไม่ถูกเลือกอ่ะประมาณสองครั้งแล้ว ลูกค้าท่านนั้นบอกอีกว่า ถ้าใจไม่สู้มันก็จบนะ โอกาสไม่ได้มีแค่สองครั้ง ลองดู เลยฮึดไปสมัครงานบริษัทข้ามชาติที่นึง ด้วยตำแหน่งยังทำเกี่ยวกับไอทีอยู่แต่ต้องใช้ความสามารถในเรื่องการพูดมากขึ้น คู่แข่งวันที่ไปสัมภาษณ์ ซ้ายจบมหิดล ขวาจบธรรมศาสตร์ ถัดไปจบจุฬา อีกคนหนักเลยจบโทจากแคโลไรน่า แถมแต่ล่ะคนพูดอังกฤษเป็นไฟเลย แต่สุดท้ายก็ได้ทำที่นี่จนได้ถามคนคัดเลือกเค้าบอกว่าพูดเก่ง พูดเป็นเรียบเรียงแล้วเข้าใจง่ายซึ่งงานเน้นด้านนี้ (ไม่ได้ขายของหรือขายตรงนะ) เราไม่ได้จะบอกว่าเราเก่งกว่าเด็กมหาลัยรัฐนะ ถ้าเทียบกันตามความสามารถเราน่าจะด้อยกว่าเยอะ แต่แค่เราเหมาะกับงานนี้มากกว่าเท่านั้นเอง ตอนนี้รายได้เราอยู่ที่ประมาณเดือนล่ะสองหมื่นกว่าเงินเดือน ส่วนอื่น ๆ อีกเดือนล่ะหมื่นถึงหมื่นห้า รวม ๆ แล้วตกที่สามหมื่นกลาง ๆ บางเดือนก็สองหมื่นปลาย ๆ เราพึ่งอายุยี่สิบแปดเข้ายี่สิบเก้าเองทำงานมาสี่ปี (ทำงานตอนอายุยี่สิบห้า) ได้เงินเดือนประมาณนี้เราก็พอใจกับชีวิตมากกว่าตอนได้เดือนล่ะแปดพันมาก ๆ ทุกวันนี้ยังกรอกน้ำก๊อกใส่ขวดทุกวันอยู่เลย แต่คิดว่าอาจจะซื้อหรือทำเครื่องกรองมากรองน้ำเองบ้าง เราตั้งเป้าว่าอยากเป็นลูกจ้างมืออาชีพมากกว่า ทุกวันนี้ก็พยายามอยู่ ถ้าอายุสามสิบเราอาจจะไปสมัครงานเป็นผู้จัดการที่ไหนซักที่ก็ได้ (ตอนนี้เป็นผู้ช่วยอยู่) คืออยากจะบอกคนที่คิดจะก้าวไปข้างหน้าว่า ค้นหาความสามารถของตัวเองให้เจอ แล้วดูว่าตัวเองอยากทำอะไร อยากเป็นเจ้าของกิจการ หรืออยากเป็นลูกจ้างมืออาชีพ ถ้าคุณท้อมันก็จบแค่ตรงนั้น จากคุณ : ครึ่งใจ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 10:50:09 A:115.87.202.56 X: TicketID:315090

ความคิดเห็นที่ 51 กระทู้นี้ความเห็นทุกๆ คนเจอแต่คนสู้ชีวิตทั้งนั้นเลย ดีมากๆเลย ^ _^ ส่วนตัวชีวิตมีพลิกแพลงตลอด ครั้งหนึ่งคิดทำร้ายตัวเอง โรคซึมเศร้า ไม่เอาสังคม เก็บตัวอยู่ในห้อง เลยมาแวะแปะกลอน แง่คิดดีๆฝากไว้ค่ะ โลกนี้เป็นทางผ่าน อยู่กับโลกแบบๆไม่ทุกข์กันเนอะ ...ขอจงเชื่อมั่นในความฝันที่สวยงาม แม้มันอาจเป็นไปไม่ได้ในวันนี้ แต่มันจะเป็นไปได้ในวันพรุ่งนี้ ถ้าเธอลงมือทำ แม้วันนี้ยังมองไม่เห็นทาง แม้วันนี้บนหมอนมีแต่คราบน้ำตา หรือแม้วันนี้เธอเห็นสีหน้าของผู้คนรอบข้างมองเธออย่างชอบกล และแววตาของคนที่คุ้นเคยดูแปลกไป โปรดอย่าใส่ใจ อย่ามัวรอให้ภูเขาราบลงมาเป็นทะเลแล้วเหือดแห้งหายไป จงทำทุกวันของเธอให้มีความหมาย เพียงหยดน้ำเล็ก ๆ บนยอดหญ้าก็มีความสำคัญแล้ว ต่อวัฏจักรบนโลกใบนี้ สิ่งเล็ก ๆ  น้อย ๆ  ค่อยๆ ร้อย ค่อย ๆทำ ตั้งความหวังไว้สูงสุด แล้วเดินออกไปหามัน ก้าว ก้าว ด้วยความเชื่อมั่น ไม่เร็วไม่ช้าจนเกินไป ถึงแม้ปลายทางเธออาจจะเจอแต่ความว่างเปล่า แต่มันก็คุ้มค่าแล้วมิใช่หรือ เพราะที่สำคัญเธอได้รู้จักตัวเองมากขึ้น.. สู้ๆ ค่ะ จากคุณ : เจ้าหยอยน้อย (เจ้าหยอยน้อย) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 11:05:18

ความคิดเห็นที่ 52 ชีวิตมันยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกเยอะค่ะ ไอ้ที่มองว่าเราโชคร้ายสุด ๆ แล้ว บางคนยังแย่ยิ่งกว่าเราก็มีอีก - คุณมีบ้านอยู่หรือเปล่า ในขณะที่อีกหลายคน แม้แต่ที่ซุกหัวนอนยังไม่มี - คุณมีอาหารดี ๆ กินครบ 3 มื้อมั้ย ในขณะที่อีกหลายคน ไม่มีจะกิน เคยเห็นคนคุ้ยเขี่ยขยะหรือเปล่าหล่ะ - คุณมีเสื้อผ้าใส่ตามสมัยนิยม ในขณะอีกหลายคน ใส่เสื้อเก่าแล้วเก้าอีก ขาดแล้วก็ต้องซ่อมอีก - คุณมีโน้ตบุ้ค มีคอมพิวเตอร์ หรือมีเงินเล่นตามร้านเน็ต ในขณะอีกหลายคน แม้แต่ทีวีก็ยังไม่มีดู อย่ามองคนที่สูงกว่าเรา มันจะทำให้เราท้อแท้ หมดหวังที่จะสู้ จงมองคนที่ด้อยกว่าเรา มันจะทำให้เรามีความหวังขึ้นมา และมีแรงฮึดสู้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : เด็กน้อยตัวแสบ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 11:07:33

ความคิดเห็นที่ 53 คุณร่มแห่งความหวัง เราก็เคยเป็นโรคซึมเศร้า ทรมานมากกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นเพราะเรื่องแฟนเหมือนกัน แต่ตอนนั้นมีเรื่องเพื่อนด้วย ทรมานที่สุดในชีวิต จากคุณ : RosieDunne เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 11:10:17

ความคิดเห็นที่ 54 ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเป็นเรื่องของผู้ป่วยนานมาแหละ วันนั้นขึ้นเวรพิเศษที่ ICU เจอผู้ชายคนนึงหน้าตาดี หนุ่มแน่น นอนเฉยๆบนเตียง รับเวร(เป็นภารกิจของพยาบาลที่ต้องบอกข้อมูลของผู้ป่วยว่าเป็นไรมา ตอนนี้อยู่ในระหว่างการรักษาอะไร แบบไหน) มาว่า ได้รับอุบัติเหตุทำให้กระดูกคอหักทับเส้นประสาท เป็นอัมพาตตั้งแต่อกลงมา ก็เฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร พอเข้าไปให้การพยาบาล ความที่เราพูดเก่งและเขาเป็นคนที่มีความรู้เลยคุยกันได้สนิทใจ เลยรู้ว่าเขาเป็นวิศวะกรโรงงาน และกำลังสนุกกับงาน พอรู้สาเหตุของอุบัติเหตุเราถึงกับอึ้ง วันที่เกิดอุบัติเหตุ เขาไปว่ายน้ำที่สโมสรแห่งนึง ว่ายตามความยาวของสระไปเรื่อยๆ จู่ๆก็มีเด็กชายคนนึงกระโดดจากขอบสระมาทับเขาอย่างแรง ทำให้เขากระดูกคอเคลื่อนและจมน้ำลงไป  คนอื่นคงคิดว่าเขาเป็นตะคริวจมน้ำ เลยช่วยและยกขึ้นมาอย่างไม่ได้ระวัง (เป็นเราก็คงไม่ได้ระวังเหมือนกัน มัวแต่คิดว่าคนนี้จมน้ำต้องเอาขึ้นมาให้เร็วที่สุด) และมีอยู่คำนึงที่เขาพูดมา "เมื่อวานผมกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระดีๆ วันนี้ผมกลับมานอนเป็นอัมพาตบนเตียง ชีวิตผมกำลังไปได้ดี ทำไมมันมาจบอยู่แค่นี้ แค่เด็กคนเดียวที่ไม่มีคนเตือนคนบอก แต่ทำให้ทั้งชีวิตผมล่มสลาย" แล้วน้ำตาเขาก็ซึมๆออกมา เรายังเผลอเอามือไปลูบหัวเขา จนต้องขอโทษแล้วเดินออกมาเลย   ตอนนี้ไม่รู้เป็นไงบ้างนะ ผู้ชายคนนนั้น เหิ่มเติมคำพูดค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 12:36:06 จากคุณ : หายใจเข้า..กลั้นใจนิ่ง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 12:27:37

ความคิดเห็นที่ 55 เอาแบบจากร้าย กลายเป็นดีได้ไหมครับ เรื่องเส้นทางการศึกษาของผม ตอนเด็กผมเรียนดีมาโดยตลอดเพราะแม่ดุมาก โหดสุดๆจนคุณอาจนึกไม่ออก เพราะแม่เป็นคนเรียนได้ที่ 1 มาตลอด จบก็เกียรตินิยมเหรียญทอง ผมจึงห้ามสอบได้เลข 2 ตัว ตอนสอบเข้าม.1 โรงเรียนมีชื่อก็ได้อยู่ห้องคิง (อันนี้เกริ่นๆ) พอเรียนจบม.3 เลือกแผนเอาไว้แล้ว แผนวิทย์นั่นแหละ แต่พ่อแม่นึกไงไม่ทราบ ส่งผมไปออสเตรเลีย ไปอยู่กับพ่อซึ่งเรียนต่อเอกที่นั่นอยู่แล้ว พี่สาวอยู่ป.ตรี ด้วยความเป็นเด็ก ผมก็ไปสิครับ อยากไปเที่ยวตามประสา ไม่คิดไรมาก แต่พ่อแม่กะว่าจะให้ไปเรียนหนังสือต่อที่นั่น โดยที่ไม่ได้เวิร์คหรือเตรียมการอะไรเอาไว้ล่วงหน้าเลย กะว่าจะให้พ่อไปเดินเรื่องเอาดาบหน้าที่นั่น (คิดได้ไงฟะ) พอไปถึง ผมก็นั่งๆนอนๆเที่ยวๆ ทำงานล้างจานบ้าง เรียนภาษาฆ่าเวลา พ่อก็พยายามเดินเรื่องแหละ แต่ก็ไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จนเวลาผ่านไป 2 ปีกว่า......... ผมกลับมาเมืองไทย (อ้อตอนนั้นพ่อกลับมาก่อนแล้ว ให้ผมอยู่กับพี่สาวที่เรียนตรีอยู่) ก็ยังงงๆ ไม่รู้ไปทางไหน แถมมีไปเล่นดนตรีผับของแม่ด้วย 55 คือแม่เปิดผับ ผมเล่นกีตาร์ได้ แม่ก็ให้ไปเล่นซะเลย เล่นเบส มีร้องบางเพลง ตอนนั้นเคว้งมากเรื่องการเรียน แต่ผมก็ยังไม่สนใจ กะว่าจะเป็นนักดนตรีด้วยซ้ำ คิดแบบวัยรุ่น อยู่มาวันนึง พ่อเอาใบสมัครสอบเทียบกศน.วุฒิม.6 มาให้ จำได้ว่าของโรงเรียนบางกะปิ ซึ่งหายากมาก พ่อไปบีบคอใครไม่รู้เอามาให้ จำได้ว่าตอนวันไปสมัคร ยังมีเด็กเดินมาถามเลยว่า เอาใบสมัครมาจากไหน เลยคิดว่ามันหายากอยู่ กศน. มันก็ต้องไปเรียนด้วยใช่ไหมครับ ผมเป็นคนเดียวในห้องที่ผมยาว ใส่ตุ้มหู และไม่รู้จักใคร ขณะที่คนอื่นๆก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนบางกะปิเองนั่นแหละ ผมก็ไม่ได้สนใจใคร ใครแซวอะไรก็ยิ้มๆ จนได้เพื่อนซึ่งบังเอิญอยู่ละแวกเดียวกัน มาคนนึง เรียนๆไป ผมดันสอบได้ตามกำหนด คือจบในปีนั้นนั่นเอง เกือบไม่จบแล้ว เพราะดัันใส่รองเท้าแตะไปสอบ ต้องขอยืมนักเรียนแถวนั้น ออกจากห้องมา ดันหายตัวไปอีก ไม่เอารองเท้าคืนรึไงวุ้ย พอสอบเทียบได้ ทีนี้ก็มองไปที่มหาลัยแล้ว ไปซื้อใบสมัครเอนทรานซ์ ถามพี่สาวเอาว่าเค้าเลือกกันยังไง (ตอนนั้นพี่สาวอีกคนเรียนมหาลัยอยู่) จำได้ว่าอ่านหนังสืออยู่ 10 วัน ให้เพื่อนพาไปซื้อที่เซ็นทรัลลาดพร้าว เพื่อนๆก็หยิบๆให้ แล้วก็บอกว่า เอ้า มรึงอ่านตามนี้ ถึงเวลาก็ไปสอบตามปกติ บางวิชากามั่ว 100% เลย กามั่วแล้วนอนเพราะยังออกจากห้องไม่ได้ ผลออกมา ผมงงมาก สอบติดคณะหนึ่งในธรรมศาสตร์ ! โลกนี้มันบ้าไปแล้ว 55555 ส่วนที่เหลือต่อจากนั้น ก็คงเหมือนพวกคุณๆนี่แหละครับ.......... สรุปว่า ผมหลุดวงโคจรไปแล้ว (ตั้งแต่ตอนไปออสเตรเลีย เล่นดนตรี) แล้วสามารถกลับเข้าวงโคจรใหม่ได้ ทั้งๆที่ไม่เคยเรียนม.ปลายครับ ก็นึกขอบคุณโชคชะตา แล้วผมก็ได้ดีมาจนทุกวันนี้ มีรถ มีบ้านของตัวเองได้ มีงานประจำที่มั่นคง เงินเดือนดีมาก (7 - 8x,xxx) ทุกวันนี้ ยังไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเลย (ยกเว้นเพื่อนสนิท) ว่าผมไม่เคยเรียนม.ปลายมา เพราะมันแทบเป็นไปไม่ได้เลย นึกแล้วก็เซ็งเหมือนกัน ชีวิตสนุกสุดๆของวัยรุ่นมันก็ช่วงนั้น ที่ผม blank ว่างเปล่าไปเลย แฟนก็ไม่ได้จีบ เพื่อนก็ไม่ได้คบ เหล้าก็ไม่ได้กิน หญิงก็ำไม่ได้เที่ยว แต่ข้อสุดท้ายดีนะ เพราะทำให้ผมเป็นคนไม่เที่ยวผู้หญิงแม้แต่ครั้งเดียว มาจนทุกวันนี้ จากคุณ : เพชรปู เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 12:30:34

ความคิดเห็นที่ 56 ขอบคุณทุกท่าน ที่แบ่งปันเรื่องราวครับ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 12:35:28 จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 12:35:10

ความคิดเห็นที่ 57 ... เน้น ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 13:05:33

ความคิดเห็นที่ 58 เป็นกระทู้ที่อ่านแล้วได้อะไร หลากหลายจริงๆ จากคุณ : Untrue เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 14:21:25

ความคิดเห็นที่ 59 หลายๆคน สุดๆจริงๆ ของผมนี่ ไม่มีอะไรแบบนี้ครับ น่าจะโชคดีรึเปล่า คืออยู่บ้านนอก ไม่มีเงินเยอะหรอก เรียกว่าจนก็ได้ ไม่เคยสบายแต่ก็ไม่เคยขัดสนแร้นแค้นขนาดไม่มีกิน แต่ก็มาเรื่อยๆ เน้นตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน แล้วก็โอกาส วาสนาด้วยล่ะมั้ง จนถึงทุกวันนี้ ชีวิตก็ปกติครับ ไม่ค่อยเที่ยวกลางคืน บ้าดูกีฬา ชีวิตมีความสุขดี แต่ก็จะไม่ประมาท เพราะชีวิตมันมีขึ้นมีลงจริงๆ เป็นกำลังใจให้กับทุกๆคนครับ สู้ๆๆ จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 14:26:51

ความคิดเห็นที่ 60 ยังติดตามอ่านอยู่นะคะ  เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ จากคุณ : จขกท. (@จุดอ่อนของฉันอยู่ตรงที่หัวใจ@) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 15:11:11

ความคิดเห็นที่ 61 ชีวิตผมเปลี่ยนผันในทางที่ดีขึ้น  เมื่อผม ได้มาคบกับแฟน (ปัจจุบันเป็นภรรยาผมแล้ว) อดทน เคียงบ่าเคียงไหล่ ช่วยคิดช่วยทำ กันมาตลอด ช่วยห้าม เมื่อผมกำลังจะเหลวไหล ช่วยเตือน เมื่อผมกำลังจะพลาดพลั้ง ช่วยคิด  เมื่อกำลังจะถึงทางตัน ช่วยให้กำลังใจ เมื่อผมมองไม่เห็นทางออก ช่วยทำ  เมื่อผมมีไอเดียใหม่ ฯลฯ และดียิ่งขึ้นไปอีก เมื่อวันนึงผมบังเอิญไปเก็บลูกแมวหลงทางตัวหนึ่ง เอามาชุบเลี้ยง ด้วยความรักและความสงสาร  (แมวให้คุณฯว่างั้น) (ปัจจุบัน กิจการที่ผมทำตั้งชื่อว่า   Cat Music Media ) (เกล็ดเล็กๆ จากแมวตัวนี้   ..จะบอกให้นี่คือ เจ้าแม่แมว...5555 เพราะมีอยู่ครั้งนึง ผมนึกสนุก ให้แมวจับสลากตัวเลข แล้วเอาไปซื้อหวย 3ตัวบน ตรงๆเลยครับ    อิอิ  ผมจึงเอาเงินที่ได้มานั้น มาลงทุนเล็กๆน้อยๆ จนมีกินมีใช้ถึงทุกวันนี้ ครับ) จุดเปลี่ยนชีวิตที่สำคัญๆของผม(ในช่วง10ปีที่ผ่านมา)  มี2อย่างนี่แหล่ะครับ จากคุณ : aumpaump12 เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 15:13:58

ความคิดเห็นที่ 62 ผมมีรูปมะละกอที่บ้านมาให้เพื่อนๆดูครับ มะละกอต้นนี้ มันสูงไป ผมเลยตัดโค่นมันครับ ปรากฏว่า ผ่านไป 1 เดือน  มันไม่ยอมตายครับ  มันแตกกิ่งเล็กกิ่งน้อยออกมา  มันสู้ครับ เพื่อจะได้อยู่รอดในวิถีทางของมัน ต้นไม้มันไม่มีจิตใจ มันคิดไม่ได้ มันเดินไม่ได้ มันไม่มีมือไปหยิบจับสิ่งของได้  มันไม่มีปากพูดให้คนอื่นช่วยมันหน่อยครับ ถ้าคุณยังเดินได้ ยังมีมือจับของได้ ยังมีปากบอกคนอื่นได้ ยังมีสมองคิดได้ สู้นะครับ   อย่ายอมแพ้มัน  มะละกอมันยังไม่ยอมแพ้เลยครับ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 15:58:55

ความคิดเห็นที่ 63 ยังเข้ามาอ่านอยู่คับ อ่านแล้วทำให้มีกำลังใจดี :-) และขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนด้วยนะคับ จากคุณ : Batman76 เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 16:24:54

ความคิดเห็นที่ 64 ตอน ป 1-3 เรียนโรงเรียนที่เค้ายังไม่สอนภาษาอังกฤษ แล้วก็เลยโง่อังกฤษมาก แม่จับย้ายโรงเรียน ไปโรงเรียนแถวบ้านที่เค้าสอนภาษาอังกฤษตั้งแต่ ป 1   เข้าไปวันแรก กลัวมากเพราะว่า อ่านภาษาอังกฤษไม่ได้เลย =='  ร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากไปโรงเรียน คุณครูประจำชั้นต้องเรียกผู้ปกครองมาบอกว่า ต้องให้เรียนเพิ่มวันเสาร์อาทิตย์นะคะ ... เราก็ต้องมาเรียนคนเดียวกับคุณครูภาษาอังกฤษ ในตอนนั้น คุณครูท่านนี้ทั้งดุ ทั้งเสียงดังเรากลัวมาก .... แต่ก็มาเรียนทุกครั้ง ( เพราะกลัวโดนตี เรื่องขาดเรียน ) เพิ่งสังเกตว่าคุณครูท่านนี้ ท่านไม่ได้ดุหรอก แต่ท่านอยากให้เราจำและเข้าใจภาษาอังกฤษได้มากที่สุด ท่านก็เลยต้องบังคับขู่เค็ญให้ ท่้อง จำ อ่าน และออกเสียงให้ถูก   ตอนนั้นเราจำได้ว่าท่านท้องได้ 3 เดือน เราก็เคยถามท่านว่า "คุณครูขา คุณครูมาสอนหนูวันเสาร์แบบนี้ คุณครูเหนื่อยไหมคะ ? ท่านก็ยิ้มบางๆ แล้วก็ตอบเราว่า " ครูหน่ะ ไม่เหนื่อยหรอก เพราะว่านี่ที่ครูทำก็เพราะความเต็มใจ อยากให้เราได้วิชาเท่าๆ เพื่อน ถ้าสงสารครู เป็นห่วงครู ก็ตั้งใจเรียนนะ "   ----- น้ำตาร่วงเลย สาบานกับตัวเองว่า ภาษาอังกฤษน่ะหรอ ชั้นจะเอาชนะเธอให้ได้ !!!! จนผ่านไป 1 เทอม ภาษาอังกฤษเราดีขึ้นมากกก มากจริงๆ จากที่อ่านไม่ได้เลย กลับกลายเป็นเด็กที่ได้คะแนนภาษาอังกฤษมากที่สุดของระดับชั้น  สอบได้ลำดับที่เลขตัวเดียวในเทอมที่ 2 ที่ย้ายโรงเรียนมา แล้วก็จบ ป 6 ออกไปด้วยเปอร์เซ็นต์ 98.5 ..... ตอนนี้เราสำนึกบุญคุณคุณครูท่านนี้มากๆ  ท่านสร้างเราขึ้นมาจากเด็กโง่ๆ คนนึงจริงๆ ค่ะ นี่คือแรงบันดาลใจให้เรารักและสนใจวิชานี้อย่างจริงจัง สอบเข้ามหาวิทยาลัยเรียนในคณะศิลปศาสตร์ เลือกวิชาเอกเป็นภาษาและวรรณคดีอังกฤษ  เราจบด้วยเกียรตินิมยมอันดับ 2 ( ภาคฯเราไม่เคยมีอันดับ 1 มา เป็น 10 ปีแล้วค่ะ ฮาาาาา ) วันที่เกรดตัวสุดท้ายออกเราไปหาคุณครูท่านนี้ที่โรงเรียนประถม print ผลสอบไปให้คุณครูท่านนี้ดู  ท่าก็บอกว่ายินดีด้วยนะ เธอทำสำเร็จแล้ว ให้เอาความพยายามอันนี้เป็นแรงผลักดันให้เธอสู้แบบนี้ ในเรื่องอื่นๆ ของชีวิต .... และก็ขอให้เราปรับปรุงในเรื่องวิชา critical writing ด้วย เพราะเป็นวิชาเดียวที่เราได้ B แบบไม่มีประจุ ( ฮาาาาาาาาา ^^ ) แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 16:50:07 จากคุณ : KinkyVans เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 16:47:47

ความคิดเห็นที่ 65 จุดเปลี่ยนของผมคือรูป รูปหนึ่งที่เจอในกองขยะ เป็นรูปของบ้านหลังหนึ่งในเวลากลางคืนท่ามกลางหิมะ ผมเข็นรถเข็นรับจ้างหาเงินตอนตีหนึ่งถึงสิบโมงเช้า กลับมานอนแล้วไปเก็บขยะเพื่อเอาไปขาย รูปนั้นทำให้ผมตั้งใจว่า ผมจะไปที่ที่อยู่ในรูปนั้นให้ได้..... ตอนนี้ผมมีบ้าน มีรถ มีสวนกล้วยไม้หลายไร่ มีภรรยาที่สวยที่สุดในโลก มีลูกชายที่น่ารักที่สุดอีกเช่นกัน แต่ผมก็ยังไม่ได้ไปที่นั่น เพราะยังไม่รู้เลยว่ามันคือที่ไหน ฮ่าๆๆๆๆ ***** tex ***** จากคุณ : [[[tes]]] เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 16:51:08

ความคิดเห็นที่ 66 ตอนนี้อายุ กำลัง 23 แล้วค่ะ จุดเปลี่ยนแรกออกจากบ้านตอนอายุ 15 ปี ไม่มีเงิน ไม่มีที่อยู่ เลยต้องไปหา งานทำ อาศัยขอซุกหัวนอนห้องเพื่อน งานแรกทำสตูดิโอถ่ายรูป เข้าไป ทำได้ 3 วัน ขอยืมเงินเจ้าของร้านมาเช่าห้องอยู่พร้อมกับเรียน ปวช.ไปด้วย เงินมีแค่ค่ารถกับค่ากินมื้อเที่ยง เหลือกินของจุกจิกอีกนิดหน่อยไม่มีเก็บ ทำ มาหมดทุกอย่าง ช่างคอม เด็กเฝ้าร้านเกมส์ ทั้งเหนื่อยทั้งท้อ ทนทำให้ชีวิต มันผ่านๆไป เพื่อจะได้ จบ ตอนนั้นก็ยังไม่เข้าใจว่า จะทนทำไม พอจบ เป็น เด็กเฝ้าร้านเน็ตมีที่ซุกหัวนอนแต่ก็ต้องออกมา เพราะโดนคนจะมอบความ เป็นสามีให้ คราวนี้ไม่มีที่ซุกหัวนอนของจริง นั่งมันป้ายรถเมล์นั่นแหล่ะ จน ได้มาเจอกับครอบครัวหนึ่งไม่ได้นิยายนะคะ อันนี้เรื่องจริงไม่ต้องกำกับ จุดเปลี่ยน 2 ตอนอายุ 19 ปีเข้ามาอาศัยกับครอบครัวนี้ ที่เขาเมตตาให้ที่ซุก หัวนอนหลังจากการเป็นลูกจ้าง ไม่ไหวแย่มากค่ะ ต้องทำทุกอย่างแถมยัง โดนเพื่อนร่วมงานโกง ก็เลยคิดว่า ไม่ไหวแล้วกับการเป็นลูกจ้างเขา จุดเปลี่ยน 3 อายุ 20 ปี ตกงาน ไปสมัครงานที่ไหนไม่มีใครรับ ไม่มีเงิน แถม ยังรำคาญตัวเองเหมือนเป็นตัวถ่วงของครอบครัวเขาเครียด   จุดเปลี่ยน 4 อายุ 21 ปี อยู่กับบ้าน เปิดจ๊อบพิเศษหาเงินแจกใบปลิวรับซ่อม คอม ได้เงินมาเอาไปลงทุนซื้อของมาขายตลาดนัด ขายของทางเน็ต ทำมัน ทุกอย่าง มีเงิน แต่ไม่ถึงกับสบายนัก  ฟู่ฟ่าอยู่ได้ครึ่งปี  ขายเปลี่ยนไปเรื่อยๆ อุปกรณ์คอม เครื่องประดับ เสื้อผ้าสุดท้ายเจ๊งเพราะไม่สามารถแข่งขันกับคน อื่นไหว  ของที่ซื้อมาตุนเอาไปบริจาคแล้วก็ให้คนอื่น จุดเปลี่ยน 5 อายุ 22 เปิดร้านเน็ต  ได้ 1 เดือนเจ๊ง โดนหลอกให้ไปเซ้งร้าน ปรากฏณ์เข้าไปทำแล้วน้ำท่วมร้านอยู่ไม่ได้  นอนเครียด ไป 3 เดือน จุดเปลี่ยน 6 กำลังย่าง 23 เนื่องจากนอนเครียดไป 3 เดือนทำอะไรก็เจ๊ง คน รอบข้างบอกแกสมควรจะกลับไปเป็นลูกจ้างเขาทำอะไรก็เจ๊ง แต่ด้วยความ หัวรั้น  เคยประกาศศักดา เต็มที่ฉันจะไม่เป็นลูกจ้างใครเขาอีก  ก็เปิดร้าน สเต็ก ที่ศูนย์อาหารโรงพยาบาลดันเข้ามาช่วงข้าวของแพง  ไม่ถึงกับขาดทุน แต่กำไรไม่มี  คาดว่าอีกไม่เกิน 1 เดือนก็น่าจะเจ๊งอีกเหมือนกันแต่วันนี้แย่ สุดโดน คนที่ตัวเองเคารพรักดูถูกก็เลยร้องไห้น้ำตาไหล ก่อนกลับบ้าน ยัง โทรไปสถานที่ที่เราไปบริจาคร่างกายอยู่เลยว่า ฆ่าตัวตายแบบไหน ที่ ร่างกายอวัยวะจะนำไปใช้ประโยชน์ได้    แต่ตอนนี้กำลังคุมสติตัวเองให้ผ่าน ไปได้ เตรียมใจกับความเจ๊ง ไม่รู้เมื่อไรจะเป็นโอกาสของเรา ส่วนจุดเปลี่ยนก็ตั้งแต่กลับมาแล้วนั่งอ่านกระทู้นี้ทำให้คิดไ้ด้ว่าสักวัน ฉันต้องมีจุด เปลี่ยนที่ดีบ้างให้ได้ ปล.ขออนุญาตแก้ไขคำพิมพ์ผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 22:50:59 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 18:22:00 จากคุณ : กรรมของแจ๊ส เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 18:09:02

ความคิดเห็นที่ 67 ^^ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 19:11:42 จากคุณ : ผมรู้..คุณรักผม เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 18:32:29

ความคิดเห็นที่ 68 ## ซ้ำ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 18:47:55 จากคุณ : ผมรู้..คุณรักผม เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 18:47:36

ความคิดเห็นที่ 69 ตอนเด็ก พ่อแม่ทำ โชห่วยเป็นหนี้หลายล้าน จำได้ว่าเปิดร้านตีสี่ ปิดร้าน สี่ทุ่ม ตอนเด็กเล็กช่วยทอนตัง โตมาหน่อยช่วยยกของ ยกทุกอย่าง มาม่า m-150 นมข้น ตอนนั้น ป ห้า มันหนักมาก เด็กก็ขี้เกียจบ้าง โดนตีบ้าง ตามประสา ทุกวันจำได้ว่า เสื้อที่พ่อใส่ ไม่มีวันไหนไม่เปียกเหงื่อ เหมือนอาบน้ำ้นะ ตอนเด็กไม่ค่อยมีเพื่อนแถวบ้านเท่าไร เค้าไปเล่นอะไรกันก็ไม่ได้ไป เหมือนชีวิตมันหายไป โตมาอีกหน่อยก็ไปอยู่กับ ปู่ย่า เพราะว่าพ่อแม่ทำงานไม่มีเวลาเลี้ยง ม ปลาย ฐานะเริ่มดี สอบติดโรงเรียนในกรุงเทพ ( ตอนแรกผมเรียนโรงเรียนวัดต่างจังหวัดครับ ) มาอยู่กับอา ในกรุงเทพ วันๆเจออา แค่ตอนเย็น พ่อแค่ส่งเงินให้ ต้องบริหารเอง ต่อมาติดเกม พ่อรู้ว่าขาดเรียน พ่อตีรถจากต่างจังหวัดมาหาที่กรุงเทพ แล้วก็ร้องไห้ ผมนิ่งทำอะไรไม่ถูกร้องตามพ่อไปด้วย รู้สึกตัวตั้งใจเรียนเกือบไม่จบ  สอบเอนท์ติด ม รัฐ เรียนมา หกปีจบ ตอนนี้ทำงานแล้วครับ ถ้าผมไม่เห็นน้ำตาพ่อวันนั้นไม่รู้ว่าจะเ็ป็นยังไง แต่ไม่อยากเห็นแล้วครับ จากคุณ : idolking เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 19:00:22

ความคิดเห็นที่ 70 เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 21:16:14 แก้ไขเมื่อ 27 เม.ย. 54 21:12:00 จากคุณ : WanniZaa เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 21:09:23

ความคิดเห็นที่ 71 ตั้งแต่เด็กผมเคยเป็นคนที่หาความสุขในชีวิตไม่ได้ เรียนวิศวะ มีรถขับไปเรียน พ่อแม่สนับสนุนทุกอย่าง แต่ผมหาความสุขไม่ได้เลย เครียดจนไมเกรนมาบ่อยๆ รักษากับจิตแพทย์ ได้ยามากินเป็นกำมือๆ ตั้งแต่ม.ปลาย จนจบป.ตรี ได้มาเรียนภาษาต่อก็ยังเครียด หน้าดำคำเคร่งทั้งวัน จนกระทั่งกลับเมืองไทยเตรียมตัวจะไปต่อโทที่เยอรมัน ** ไปเล่นกีฬา จนกระดูกสันหลังหักครับ ** ต้องนอนเฉยๆ ไปไหนไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย 1 ปี (นอนโรงพยาบาลนิ่งๆ 4 เดือน แล้วกายภาพ) เป็นการป่วยที่ทรมานมาก เพราะหมอบอกว่ามีโอกาสเดินได้ 10% วินาทีนั้น กอดแม่ร้องไห้กลางโรงพยาบาล ปลงและทำใจ ถ่ายหนักถ่ายเบาต้องนอนถ่ายบนเตียง กินก็ต้องกินบนเตียง อาบน้ำก็บนเตียง... สู้ชีวิต ทนทรมานกับการเจ็บ การรักษา และกายภาพ จนครบปี ก็ได้มาเรียนต่อเยอรมัน และตอนนี้เพิ่งจะเรียนจบ ในสภาพเดินได้ปกติครับ หลังจากออกจากโรงพยาบาลมา โรคไมเกรนก็หายขาด ** ไม่มีเรื่องใดๆ น่าเครียดอีกเลย ** ผมเดินได้ อยากไปไหนก็ไปได้ เข้าห้องน้ำได้ตลอดเวลา ไม่เป็นภาระใครต้องไปเทกระโถน อยากบอกทุกคนว่า ตราบใดที่คุณยังไม่พิการ คุณโชคดีมากๆ แล้วครับ..... จากคุณ : ลิงหลังกล้อง เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 21:33:45

ความคิดเห็นที่ 72 อ่านกระทู้แล้วทำให้รู้ว่าชีวิตเรามีค่ามากกว่าจะหายใจทิ้งไปวันๆ "  ฉันต้องทำๆอะไรสักอย่างแล้ว ( เพลงพี่ป้าง) จากคุณ : นักฆ่าดาบเดียว เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 22:36:58

ความคิดเห็นที่ 73 เรานี่ปีเดียวเกิดเรื่องมากมายในชีวิต ปีเดียวกับต้มยำกุ้ง ธุรกิจครอบครัวทรุด แต่ดีที่ไม่เป็นหนี้ พี่ชายป่วยเป็นโรคประสาท ตัวเราป่วยเป็นอัมพาตหน้าครึ่งซีกถึงตอนนี้จะสิบปียังไม่หายสนิท พี่เราเป็นโรคประสาทแบบรุนแรง และชอบตีไล่ทำร้ายเราจนเราอยุ่บ้านไม่ได้ ต้องระเห็ดเร่ร่อนมาหางานที่กรุงเทพ ตังก็ไม่ค่อยมี ดีที่จบ ปวส. อยากได้งานก็โดนบริษัทจัดหางานหรอกเอาเงินประกันไปก่อนแต่งานไม่ได้ พอทำงานก็ได้แต่งานจับฉ่ายเป็นตั้งแต่แม่บ้านยันพนักงานบัญชี พอเปลี่ยนงานก็เจอเจ้านายจอมโหดอารมณ์ร้าย ทนไม่ได้ก็ต้องออกแต่ก็เจออยู่เรื่อยๆ อยากเรียนต่อก็ยากลำบากบริหารเวลาไม่ได้ มีแฟนกับเค้าคนตอนแรกก็ดี ตอนหลังก็กินเหล้า เที่ยวผู้หญิง ทำร้ายร่ายกาย ไม่ทำงานทำการ ตัวเราตอนนั้นก็ไม่กล้าเลิกกลัวเหงา ก็ทนๆมันไป บางวันเคยแม้แต่ไม่มีเงินกินข้าวก็มีมาแล้ว นับเอาเหรีญสลึงไปซื้อมาม่าที่เซเว่นก็เคยทำตอนนี้คิดแล้วก็ขำ หลายปีต่อมาพี่ชายกระโดดตึกแต่ไม่ตาย เราต้องกลับไปบ้าน ทนเห็นพ่อแม่ลำบากไม่ไหว ตัั้งใจจะออกไปแสวงโชคอีกครั้ง ทำทุกอย่างที่เป็นเงินงานอะไรเล็กๆน้อยๆพาร์ทไทม์เด็กเสริฟเอาหมด วันนึงฟ้าก็ส่งราชรถมาเกย ผู้ชายแสนดีที่มาชุบชีวิตคอยเป็นที่ปรึกษา กำลังใจ กำลังเงินแต่ก็ไม่ได้รวยอะไรนะ เพียงแต่ว่าดูแลเราให้สุขสบายได้ จนเรามีเวลาที่จะไปเรียนต่อ ทำงานเอาเงินมารักษาพี่ชาย ลงทุนให้พ่อแม่ทำธุรกิจขึ้นมาใหม่ จนตอนนี้ธุรกิจพ่อแม่เราดีขึ้น มีเงินเก็บมากพอจะอยู่สบายตอนแก่ มีเงินพาพี่ชายหาหมอทุกเดือน ถึงจะมีรักษาฟรี แต่ต้องพามารักษาที่ศรีธัญญาด้วยเหตุผลหลายประการ ต้องมีค่าใช้จ่ายแถมจ้างพี่ชายให้มาหาหมอด้วยถ้างั้นท่านไม่ยอมมา เรามีชีวิตที่สบาย อยู่คอนโดหรูกลางเมือง ไม่ได้ทำงานประจำเพราะต้องกลับไปช่วยดูแลธุรกิจครอบครัวทุกเดือน มีเนทเล่น 24 ชม. ชีวิตสบายมากๆ แต่ก็ไม่มีวันลืมช่วงเวลาที่โหดร้าย แล้วก็รักพ่อแม่มากเพราะการดูแลผู้ป่วยโรคประสาทแบบพี่เรา ต้องใช้ความอดทนสุดๆ กับพฤติกรรมต่างๆ และก็ท่องไว้เสมอว่าไม่มีใครอยากเป็นบ้า เชื่อมั้ยหลายครั้งเราอยากเอายาพิษให้พี่ชายกินเพื่อพ่อแม่จะได้สบาย แต่เราก็ทำไม่ได้ เราพยายามทำใจว่ามันเป็นกรรมของครอบครัวเรา เราต้องค่อยๆชดใช้ และหวังว่าวันนึงเค้าจะหาย เพราะที่เราเห็นเค้าไม่มีอนาคตแบบนี้ คนอื่นรังเกียจเราก็ยังเจ็บปวดกันอยู่เสมอ พี่ชายเราอายุ 30 ต้นๆ เวลามองสาวๆอยากคุยเค้าก็รังเกียจกลัวด้วยซึ่งเราก็เข้าใจ แต่เราร้องไห้เพราะสงสารพี่เรามากๆ เราพูดได้เต็มปากเลยว่าที่เรามีชีวิตอยู่ทุกวันนี้เพื่อพ่อกับแม่ พี่ชาย และแฟนเรา แม่เคยถามเราว่าถ้าท่านเสียเราจะทำไงกับพี่ชาย เราบอกแม่เลยว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะดูแลพี่ชายให้ดีที่สุด จะไม่ทอดทิ้ง ...... ถ้าย้อนอดีตได้ ก็อยากจะกลับไปแก้ไขหลายๆอย่าง แต่มันเป็นไปไม่ได้ก็ต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด ประสบการณ์ที่ผ่านมาเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ที่สุด เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่ท้อแท้ หมดหวัง จากคุณ : กก (สาวลพบุรี) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 22:41:44

ความคิดเห็นที่ 74 ตั้งแต่เกิดมาจนจำความ ก็เจอแต่ความลำบากตั้งแต่เด็กๆเลย เราต้องช่วยพ่อกับแม่ทำงานบ้าน เลี้ยงน้องๆอีก4คน เราเป็นลูกคนโต พ่อแม่ต้องดิ้นรนหาเงินเลี้ยงลูกๆ และต้องย้ายบ้านและย้ายโรงเรียนบ่อยมาก จนเรียนไม่ทันเพื่อน เราและน้องๆก็ต้องช่วยพ่อแม่ทำงานหาเงินเพื่อความอยู่รอดของปากท้อง มีอยู่ครั้งนึงแม่ลำบากมาก เพราะพ่อถูกใส่ร้ายให้ติดคุกอยู่ 1 ปี ข้อหาลักทรัพย์ ทำให้พวกเราจากเดิมที่ลำบากกันอยู่แล้ว ยิ่งลำบากไปกว่าเดิมเพราะขาดเสาหลักของครอบครัว อันไหนที่พอจะช่วยแม่ได้ก็ต้องทำ บ้านไหนมีรับจ้างเก็บถั่วแม่ก็ต้องกระเตงไปกันทั้งหมด ตอนนั้นเราอยู่ป.5 น้องคนที่ 2 อยู่ชั้นป.4 น้องคนที่ 3 อยู่ป.3 คนที่4 อยู่ป.1คนสุดท้องเป็นน้องผู้ชายตอนนั้นอายแค่ 2 ขวบเอง เรากับน้องอีก2 คนต้องช่วยแม่เก็บและเลี้ยงน้องไปด้วย ทั้งรับจ้างซักผ้า หาบขนมขายต้องเดินหาบกันเป็นกิโล จากหมู่บ้านนึงไปยังอีกหมู่บ้านนึง เพื่อจะได้มีเงินไว้ซื้อข้าวให้พวกเราได้กินกัน ส่วนมากจะเป็นปลาทูเค็มซะมากกว่า ซึ่งก็นับว่าหรูสำหรับพวกเราแล้ว กินกันได้เป็นอาทิตย์ ขนมไม่ต้องพูดถึงนอกจากขนมตาลและขนมกล้วยที่แม่ทำก็ไม่เคยได้กินขนมเหมือนเพื่อนๆที่โรงเรียนเลยแอบอิจฉาเพื่อนที่โรงเรียนอยู่บ่อยๆ เสื้อผ้าก็มีใส่กันคนละ3 ชุดเท่านั้น(ชุดใส่เล่น)ใส่จนขาดกันไปข้างนึง เลิกเรียนเราก็ไปรับจ้างขาย ไม่เคยได้ไปเล่นเหมือนเพื่อนๆคนอื่นเลย สงสารก็แต่แม่ต้องหาเงินให้ลูกได้ไปโรงเรียนทุกวัน พ่อกับแม่สอนพวกเราอยู่เสมอว่าถ้าไม่อยากลำบากเหมือนพ่อกับแม่ให้ตั้งใจเรียนเพราะพ่อกับแม่ไม่มีทรัพย์สมบัติอะไรจะให้ลูกๆได้นอกจากวิชาความรู้ที่ติดตัวเอาไว้เลี้ยงตัวเองเมื่อพ่อแม่แก่เฒ่าไปแล้ว ในที่สุดอย่างพวกเราทั้ง 5 คนก็เรียนจบปริญญาตรีทุกคน(เงินจากความลำบากของพ่อแม่) เราซึ่งเป็นคนโตตอนนี้ลาออกจากงานมาทำอาชีพส่วนตัว น้องคนที่สามเป็นอาจารย์อยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ(ตอนนี้กำลังเรียนปริญาเอกอยู่) คนที่สี่เป็นนักวิจัยเคมี ส่วนน้องชายคนสุดท้องทำงานอยู่ต่างประเทศ ตอนนี้พวกเราได้รวบรวมเงินกันซื้อบ้านและได้ไปรับท่านมาอยู่ด้วยกัน(หลังจากที่อยู่แต่บ้านเช่ามาทั้งชีวิต) ท่านมีความสุขมากที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับลูกๆ(ลูกคนที่หนึ่ง สองและสี่)และหลานๆ ส่วนน้องสาวคนที่สามและน้องชายก็หาเวลามาเยี่ยมพ่อกับแม่อย่างสม่ำเสมอ อยากจะบอกพ่อกับแม่ว่าลูกภูมิใจที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อและแม่มากค่ะ สุดท้ายนี้อยากจะบอกทุกคนว่าไม่มีอะไรที่จะได้มาได้โดยง่ายเสมอไป เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ จากคุณ : ลกสาวคนแรก (peakplus) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:36:27

ความคิดเห็นที่ 75 ชีวิตผมนี่ธรรมดาๆมาก พื้นฐานมาจากบ้านมีฐานะ แต่คนส่วนมากดูไม่ออกเพราะที่บ้านเลี้ยงดูแบบธรรมดามากๆ แต่งตัวธรรมดา กินธรรมดา คบคนธรรมดา ชีวิตไม่เคยมีปัญหาเรื่องเงิน เลยพยายามทำให้ตัวเองมีปัญหาด้วยการออกมาอยู่ข้างนอก แล้วก็มีปัญหาจริงๆ แต่ไม่อยากบอกว่าเป็นปัญหาเลย เพราะอ่านหลายความเห็นแล้ว ของผมธรรมดามากๆ เข้าเรื่องดีกว่า อยากบอกว่าคนแบบผมก็มีปัญหา ปัญหาของผมคือสบายเกินไป และไม่มีปัญหา ทำให้ผมไม่สามารถก้าวข้ามความธรรมดาของตัวเอง และใช้ชีวิตแบบไร้ความฝัน ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เรียนจบ ผมจึงวนเวียนกับการพยายามตามหาตัวเอง ผมเหนื่อยมาก เหนื่อยแต่คนทั่วไปอาจดูไม่ออก ดูไม่ออกว่าผมไม่เคยพอใจตัวเองเลย ไม่พอใจงาน ไม่พอใจอะไรรอบตัว ไม่ใช่เพราะผมเรื่องมาก แต่เป็นเพราะผมรู้สึกว่าตัวเองไร้แรงบันดาลใจ ทำอะไรก็ทำด้วยเหตุและผล แต่ไม่ได้ทำด้วยใจ ทำๆหยุดๆ ผมเหนื่อยมาก และยิ่งเหนื่อยที่รู้สึกว่าในสายตาพ่อแม่แล้วผมเป็นคนไม่รับผิดชอบ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ แต่ฒเชื่ออย่างนะว่าถ้าเราพยายามตอบโจทย์ แก้เงื่อนที่มันซับซ้อน ทุกวันๆ วันนึงมันก็ต้องแก้ได้ เพราะเราตื๊อไม่เลิก ในที่สุดผมก็เจอความฝันซะที จุดเปลี่ยนผมก็เริ่มตรงนี้เอง หรือพูดอีกอย่างว่าผมใช้เวลา 5 ปีหลังเรียนจบเพื่อค้นหาจุดเปลี่ยน ตอนนี้ก็เริ่มนับ 1 แล้ว และตั้งใจจะนับไปเรื่อยๆ อยากบอกว่าอย่ารอจุดเปลี่ยนเลยครับ ลองเดินหามันมั่งก็ได้ ชีวิตสั้นเกินกว่าจะรอให้ปาฏิหารย์เกิดขึ้น จากคุณ : Mr. Prodigy เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 23:49:06

ความคิดเห็นที่ 76 ชอบ กระทู้นี้จังครับ ขอบคุณทุกคนที่เอาเรื่องราวมาแลกเปลี่ยนครับ บางคน แค่การได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ ก็ทำให้เขาพบจุดเปลี่ยนในชีวิตแล้วครับ จากคุณ : อารายาชิกิ เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 03:13:09 A:110.164.172.146 X: TicketID:309955

ความคิดเห็นที่ 77 ตอนนี้ชีวิตไร้เป้าหมายมาก เซ็ง ได้แต่รอจุดเปลี่ยน ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือน จากคุณ : พ่อมดกระป๋อง เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 05:27:31

ความคิดเห็นที่ 78 ตั้งแต่เด็กๆ เป็นคนที่เรียนเก่งมาตลอด ประถม เรียนได้ที่หนึ่งเกือบทุกเทอม มัธยม สอบเข้า ร.ร.ประจำจังหวัดได้ เรียนได้สามกว่าตลอด ชีวิตเป็นไปตามสเต็ปทุกอย่าง และคิดว่าคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ สอบเอ็นทรานซ์ได้ เรียน 4 ปี จบ ทำงาน แต่ตอนนี้ อายุ 25 แล้ว ยังเรียนไม่จบตรีเลย T_T จากคุณ : โลกด้านที่หันหลังให้ดวงอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 07:29:32

ความคิดเห็นที่ 79 ขี้เกียจเล่ารายละเอียด เอาเป็นว่าจุดเปลี่ยนที่ผ่านมามีสองสิ่ง  หนึ่งพ่อแม่ที่ป่วยจนทำงานไม่ไหว  สองเมีย  ทำให้คนขี้เกียจทำงานตามใจฉันขยันเป็นบ้าเป็นหลัง  ผมเรียนจบ ป .ตรีตอนอายุเกือบ 30 ก่อนหน้านั้นเป็นพวกแอนตี้ปริญญาแบบโง่ๆอยู่ตั้งนาน และคิดว่าสิ่งที่สามที่เรียกว่า ลูก คงจะเปลี่ยนชีวิตอย่างแรงอีกหน แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 54 08:30:20 จากคุณ : genius koch เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 08:28:20

ความคิดเห็นที่ 80 คห 46 ถ้าสามีคุณไม่ประหยัด ทุกวันนี้จะมีทรัพย์ สินมั้ยล่ะครับ จากคุณ : red-racket เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 09:10:22

ความคิดเห็นที่ 81 ที่บ้านมีฟาร์มไก่ไข่เกือบห้าหมื่นตัว เรียกว่าพอมีอันจะกินอยู่บ้างตามแบบคนบ้านนอก น้ำท่วมคืนเดียวเมื่อเดือนที่ผ่านมา ไก่จมน้ำตายเสียครึ่งฟาร์ม เหมือนต้องนับหนึ่งใหม่เลยครับ จากคุณ : เอกนคร (เอกนคร) เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 10:13:34

ความคิดเห็นที่ 82 จุดเปลี่ยนในชีวิตได้ทำงานในบริษัทฯที่ตั้งใจไว้ และลาออกจากงานมาตั้งกิจการเปิดการค้าใหม่ ได้ออเดอร์และแรงสนับสนุนจากลูกค้าทั่วประเทศ มียอดขายประมาณ 10 ล้านบาท/เดือน มีกำไรพอ สมควร พอลูกค้าเจอวิกฤติปี 40 ล้มหายตายจากไป หลายรายพร้อมกับเป็นลูกหนี้ npl ทิ้งไว้ให้หลายล้านบาท ใช้เวลาแก้ปัญหาอยู่้ 4 ปี แก้ปัญาด้วยความลำบากยากเย็น และกลับมาสร้างธุรกิจการค้าเติบโตขึ้นมาถึงวันนี้ แต่แล้วอยู่ๆ ก็เกิดวิกฤติอีกรอบถูกฟ้องไล่เบี้ยให้ เป็นบุคคลล้มละลาย จากการไปเซ็นต์ค้ำประกันเงิน กู้ให้กับเจ้านายขณะเป็นลูกจ้างเมื่อก่อนปี 40 วงเงิน 130 ล้านบาท แต่ก็ยังมีโชคดีอยู่บ้าง ไม่มีทรัพย์สินใดๆ ให้ถูกยึดขายทอดตลาด 2 ปีนี้กลับมาดีอีก ได้รับส่วนแบ่งกิจการจากกงสีมูลค่า หลายสิบล้านบาท พร้อมๆกับกิจการที่ทำสะสมมาในนาม นิติบุคคลอีกหลายสิบล้านบาท ซึ่งสร้างมูลค่าเพิ่มได้ทุกวัน จุดเปลี่ยนต่อมาน่าจะอยู่ที่ยกกิจการให้ลูกๆไปดูแลต่อ และหันไปทำเกษตรอินทรีย์ปลูกพืชเลี้ยงสัตว์ในจ.นครราชสีมา จากคุณ : หัวใจจากท้องทะเล เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 12:02:16

ความคิดเห็นที่ 83 เรียน คุณ red-racket ถ้าเราเป็นโสด ไม่แต่งงาน อนาคตน่าจะดีกว่านี้แน่ เราเชื่อในความสามารถของเรา ทำไมไม่คิดบ้างว่า กว่าเราจะผ่านตรงนี้มาได้ เราเกือบเป็นโรคซึมเศร้า หดหู่ ขนาดสามีตัวเอง ยังใจดำได้ขนาดนี้ ทำไมเราต้องเจอแบบนี้ ชาตินี้ไม่เอาอีกแล้ว คนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ ถ้าเราขอหย่าเสียแต่แรก หรือไม่ขอหย่า คุณคิดสิว่า ชีวิตเราจะเป็นอย่างไร ขออวยพรให้คุณพบคนดีๆ ค่ะ จากคุณ : ลั่นทมเขาหลวง เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 12:19:12

ความคิดเห็นที่ 84 แอบคิดและหวังว่าผู้ชาย ที่ถูกกล่าวถึงในความเห็นที่ 54 เป็นคนเดียวกับ ความเห็นที่ 71 จากคุณ : If not you who? เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 13:51:28

ความคิดเห็นที่ 85 สำหรับคนที่ถามว่า ปัจจุบันแฟนยังติดต่อมาไหม ตอบได้ว่า เมื่อวานมันยังโทรมาเลย ถามว่า programmer เงินเดือน 25000 เยอะไปมั้ย แล้วก็ปรึกษาชีวิตอะไรของมันอีก ไม่รู้จะตอบว่าไง มันบอกเป็นผู้จัดการแล้วนะ เออ แล้วไงวะเป็นผู้จัดการ เลยได้แค่ตอบว่า หางานแถวสีลมเรียกแพงก็ไม่เป็นไรหรอก ค่าครองชีพมันสูง!!! จากคุณ : ร่มแห่งความหวัง เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 17:01:03

ความคิดเห็นที่ 86 ค.ห.78 สเตปเดียวกันเลย อายุยังเท่ากันอีก ต้องสู้กันต่อไป จากคุณ : salimchou เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 17:39:54

ความคิดเห็นที่ 87 เข้ามาอ่าน และเป็นกำลังใจให้กับตัวเอง เรื่องอดีตของตัวเราเอง เป็นเรื่องเล็ก ๆ ไปเลยคะ จากคุณ : โลกกลม ๆ ใบนี้ เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 18:06:46

ความคิดเห็นที่ 88 จุดเปลี่ยนของผม ถ้าวันนั้น ตอนมัธยมต้น ผมไม่ถูกส่งมาอยู่กับน้า ผมอาจจะติดยา และเที่ยวไม่รู้จักเรียน ถ้าวันนั้น ตอนมัธยมปลายผมไม่ถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ ผมอาจจะไปเรียนโรงเรียนช่างฝีมือที่เพื่อนหลายคนเค้าไปกัน ถ้าวันนั้นตอนจบมัธยมปลาย ผมเลือกเรียนการโรงแรมในมหาวิทยาลัยที่เอ็นท์ติด ผมอาจจะกำลังทำงานอยู่ในโรงแรมที่ไหนสักแห่ง ถ้าวันนั้น ผมตั้งใจสอบสัมภาษณ์งานหลังจากเรียนจบ ผมอาจจะไม่ได้มานั่งตอบกระทู้ในเวลานี้ ถ้าผมไม่มีย่าที่รักผมมาก ถ้าผมไม่มีพี่ที่ตีผมเวลาเกเร ถ้าผมไม่มีน้าที่คอยสอน หรือถ้าผมไม่มีพ่อคอยส่งเสียผม ผมก็คงไม่มีวันนี้ วันที่มีจุดเปลี่ยน วันที่มาไกลกว่าที่วางไว้ ผมเชื่อเรื่องเวลา ผมเชื่อเรื่องโอกาส ผมเชื่อเรื่องวาสนา และผมเชื่อเรื่องการลงมือทำ จากเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง วันนี้ผมมาไกลเหลือเกินครับ ผมกำลังจะได้ทำงานประจำกับบริษัทญี่ปุ่นในประเทศญี่ปุ่น บอกก่อนว่า ผมไม่ได้เก่งอะไรเลย ยังสอบระดับภาษาญี่ปุ่นไม่ผ่านด้วยซ้ำ ที่ได้งานนี้ เป็นเรื่องของเวลาล้วนๆ ไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรทั้งนั้นเลย ได้มาแบบงงๆ ชีวิตผมมันเปลี่ยนมาตลอด แต่ครั้งนี้ มันกำลังจะเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่สุดของชีวิตผมครับ จากคุณ : เถียร เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 19:56:25

ความคิดเห็นที่ 89 แวะมาเล่าบ้างครับ ของผมยังไม่ถึงจุดเปลี่ยน แต่ก็น่าจะใกล้แล้ว.... ก่อนหน้านี้ผมทำงาน ขายของบนเน็ต ตั้งแต่ตอนเรียนปี3ละ จบมาก็ทำต่ออีกประมาณ 2 ปี เดือนนึงได้กำไรประมาณ 4-7 หมื่นต่อคน (มีหุ้นส่วนอีกคน) ตอนจบใหม่ ผมก็ดีใจที่คิดว่าหาเงินได้สบายๆขนาดนี้ แต่พอทำๆไปแล้ว มันไม่มีความสุขกับงานครับ เงินดี แต่ไม่มีความสุขเลย ผมอยากได้งานที่มันเครียด งานที่ต้องคิด ตอนนี้เลยให้หุ้นส่วนทำคนเดียว ผมออกมาตายเอาดาบหน้ากับโปรเจคใหม่ กำลังเตรียมผลิตผลิตภัณฑ์ของตัวเองครับ อยู่ในช่วงเดินเอกสารขออนุญาต ถ้าผ่าน แล้วทำออกสู่ตลาดขายได้ ชีวิตเปลี่ยนแน่นอน คงมีอะไรดีๆเข้ามาอีกเยอะ ถ้าผ่านแล้วขายไม่ได้ หรือไม่ผ่าน ชีวิตก็เปลี่ยนแน่นอนครับ ลงเหวเลย... จากคุณ : @Lfa7D เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 23:34:09

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านเรื่องหลายๆ คนแล้วก็ขอเป็นกำลังใจและก็ยินดีกับจุดเปลี่ยนที่ดีๆ ขึ้นค่ะ ส่วนตัวจุดเปลี่ยนน่าจะมาจากการได้รู้จักสามีที่ดี พาเราก้าวไปด้วยตัวเองอย่างมั่นคง ตอนนี้ก็ยังไม่ได้สบาย นั่งกินนอนกิน ก็ทำงานประจำทุกวัน มีธุรกิจเล็กๆ ที่พอไปได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นดิฉันกลับรู้สึกขอบคุณความลำบากที่เคยเจอสมัยเด็กๆ ทำให้ตอนนี้เรามีความแกร่งและสู้ในชิวิตได้ดี......... จากคุณ : @KiSsy เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 01:06:41

ความคิดเห็นที่ 91 กระทู้เช็คสภาพความแข็งแรงของจิตใจครับ ล้มได้แต่ต้องลุก ลุกไม่ไหวก็ต้องขยับหรือดิ้นบ้างแต่อย่านอนรอความตาย     จุดเปลี่ยนของผมมีอยู่สองดอกใหญ่ๆครับ คล้ายๆหนังเรื่อง buterfly effect คือหันซ้ายก็ไปอย่าง ขวาก็อย่าง เราไม่รู้เลยว่าอีกทางจะเป็นแบบไหน      ดอกแรกตอนจะจบมัธยม3 ผมเรียนอยู่อัสสัมชัญเรียนมาตั้งแต่ประถม1ตามจริงถ้าต่อมัธยมปลายก็ได้เลย แต่ผมเลือกจะตัดสินใจเองโดยการแอบลาออกพร้อมๆกับเพื่อนในรุ่นทีี่เราซี้มากๆ ทั้งที่ปกติผมจะคุยกับแม่ตลอดเรื่องการตัดสินใจแต่ครานั้นเราดันเดือกอยากเลือกเอง (ตอนนั้นเฮตามเพื่อน ไม่คิดถึงพ่อกับแม่ เลวไหม)      สรุปว่าไปสอบไหนก็ไม่ติด ต้องไปเรียนที่กทม ก็เรียนได้แค่เดือนเดียวเพราะโฮมซิค(ทะลึ่งอยากเข้าเมืองเอง)      ทุกวันนี้ผมยังคิดนะว่าถ้าผมเรียนต่อทีี่เดิมผมคงได้ต่อเอแบค คงเก่งอังกฤษปรี้ดๆๆๆ จบมาก็ทำงานเงินเดือนแรง      แต่พอผมเลือกจะออกเอง ก็ต้องระเห็จไปเรียนกศน ต่อมหาวิทยาลัยเอกชนทั่วๆไป(เพราะโง่เกินกว่าจะสอบที่อื่นได้) จบมาเกรดเห่ยๆ ได้งานเงินเดือนน้อย ท้อแล้วก็ต้องกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด(แต่ส่่วนตัวตอนนี้ผมกลับชอบชีวิตตอนนี้นะ แต่ขอแค่ให้กิจการมัุนโอเคกว่านี้หน่อย เมียจะได้สบายเสียที ตัวน้อยก็จะได้มีอนาคตที่ดีด้วย เพี้ยงงง จากคุณ : zong12 เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 02:13:03

ความคิดเห็นที่ 92 เข้ามาให้กำลังใจทุกๆ คห. รวมทั้งคห.ที่5 ค่ะ กระทู้นี้ทำให้เราเองคิดอะไรได้เยอะเลย ชอบมากค่ะ! จากคุณ : คิมจ๊อก21 เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 02:23:23

ความคิดเห็นที่ 93 อีกครั้งค่ะ ขออนุญาต จขกท แปะล่ะกันจร้า http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B10475430/B10475430.html อ่านให้จบค่ะ จิงๆดิชั้นว่า มันก็ดูเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ แต่ดิชั้นชอบเรื่องดราม่าแบบนี้ค่ะ อ่านแล้วชีวิตจังเลยค่ะ! ฟ้าหลังฝน ย่อมสวยกว่าเสมอค่ะ. จากคุณ : คิมจ๊อก21 เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 02:31:16

ความคิดเห็นที่ 94 อ่านแล้ว มีกำลังใจจะทำอะไรต่ออีกเยอะเลย จากคุณ : ลิงปล่อยวาง เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 10:45:02

ความคิดเห็นที่ 95 อ่านแล้วรู้สึกว่าาา........, อื้มมม  :D ไอ้ที่เราเผชิญอยู่นี่มันเล็กน้อยมากก จากคุณ : rakwahnron เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 11:28:07

ความคิดเห็นที่ 96 เป็นกระทู้ที่ดีมากๆเลยค่ะ ทำให้เห็นถึงความหลากหลายของชีวิต เป็นกำลังใจให้ทุกๆท่านอีกคนนะคะ 83 กิฟท์ ละลายหมดไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ^^ จากคุณ : POLAR_POLAR เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 15:03:30

ความคิดเห็นที่ 97 ตั้งแต่เด็กจนถึงช่วยมัธยมผมเป็นเด็กอ้วนมากๆคนนึง สูง 170 หนักเกือบ 90 พ่อแม่เห็นทีไรแล้วก็เอือม เลยพาไปวิ่งทุกเสาร์อาทิตย์ ผมก็ยอมรับว่า เอือมตัวเองเหมือนกัน เสาร์อาทิตย์ก็เลยวิ่งเต็มที่ แต่อย่างว่าแหละครับ ลดความอ้วนให้ออกกำลังกายแค่สองวันต่ออาทิตย์จะไปพออะไร พอดีมันมามีจุดเปลี่ยนครั้งยิ่งใหญ่ที่ทำให้ผมลดความอ้วนได้ ผมได้มีโอกาส เข้าเว็บไซต์ที่สอนแนวทางการพัฒนาตนเองเว็บไซต์หนึ่ง และก็มีหนังสือ ที่เปลี่ยนชีวิตผมอีกเล่มที่สอนให้ผมรู้คุณค่าของการเป็นผู้ชายที่แท้จริง การเต็มที่ชีวิต และปัจจัยถัดมาคือความรักครับ ด้วยความที่อยากให้สาวที่ผมแอบชอบประทับใจผม ผมเริ่มตั้งเป้าหมายใหม่ ออกกำลังทุกวัน ช่วง ม.5 - ม.6 ผมตื่นนอนตี 5 ทุกวันเพื่อออกกำลังกาย เล่นเครื่อง eliptical 45 นาที ซิทอัพ ยกดัมเบลเป็นร้อยครั้งก่อนไปโรงเรียน พอเลิกเรียนก็ขึ้นรถสองแถวไป fitness กับเพื่อนๆที่สนิทกันอีก เหงื่อม โทรมกายกลับบ้านทุกวัน ของหวานของมันไม่แตะต้องเลย (ทั้งที่ตลอดชีวิต ที่ผ่านมาฟาดเรียบ) ตอนเย็นกินข้าวน้อยมาก น้อยจริงๆ เลี้ยงแมวยังเปลือง มากกว่าเลี้ยงผมเลยตอนนั้น ผลลัพธ์ของความพยายามครั้งนี้ ผมลดความอ้วนจาก 90 กิโล เป็น 68 กิโลภายในเวลาประมาณ 7 เดือน หน้าท้องย้วยๆของผมที่เคยมีแต่มันมีกล้าม เนื้อแข็งแรงมาก ช่วงนั้นเลยบ้าพลังเปิดเสื้อให้เพื่อนต่อยท้องเล่นเป็นประจำ55+ ส่วนสาวที่ผมแอบชอบนะเหรอ................. แห้วครับ55 แล้วคุณเธอดัน ไปชอบคนที่อ้วนๆตัวใหญ่ๆอีก ไอ้หมอนี้เจอผมตอนเช้าหน้าเสาธงทีไรมอง หน้าผมประจำ จนเพื่อนผมทักเลยว่า เมิงมีปัญหาอะไรกับมันเมื่อไหร่มา บอกได้นะเว้ย ช่วงนั้นผมเซ็งๆไปพักนึงแต่ก็ยังไม่เลิกออกกำลังกาย ผมรู้สึกรักตัวเองมาก ด้วยรูปร่างที่ดีขึ้น ผมมีความมั่นใจมากขึ้นขนาดว่ากล้าไปขอเบอร์โทรศัพท์ น้องโรงเรียนที่นั่งกินข้าวอยู่ซึ่งๆหน้าได้เลย พอเข้าสู่มหาลัยผมรู้ตัวเลยว่า POP มาก ตอนนั้นสิ่งที่ใช้ชี้วัดคือการมีเพศที่สามมาขอเบอร์โทรศัพท์55 ผู้หญิงก็มีมาแซวประมาณว่า ผมกำลังยืนซื้อข้าวอยู่ดีๆ มีสาวๆสองนางมาบอก "เลี้ยงข้าวหน่อยสินค้า" โอ้โหเกิดมาไม่เคยเจอแทบช็อคเลยครับ ความ มั่นใจทะลักเลย มาถึงตอนนี้มีแฟนแล้ว (ตั้งแต่ปี 1 น่ะแหละครับ) ทำงานแล้ว คิดถึงช่วงปี1 จังเลย~~~ ---------------------------------------------------- สุดท้ายนี้ผมอยากบอกว่า จุดเปลี่ยนไม่ได้ขึ้นอยู่กับโชคชะตาเสมอไป เราสามารถสร้างจุดเปลี่ยนได้ด้วยตัวเราเองครับผม!!! จากคุณ : มังกรน้ำลายไหล เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 15:23:00

ความคิดเห็นที่ 98 จุดเปลี่ยนของเราคือ มีแฟน และ สาวๆ SNSD !!! ตอนปี 1 มีแฟน แฟนคนแรกด้วย แล้วที่บ้านเค้าก็ประมาณมีตังค์นิดนึง เราก็ไม่ค่อยมีตัง ตอนนั้นยังกู้เรียนอยู่เลย ก็กลัวว่า ถ้าอยู่กับเรา เค้าจะลำบาก เราก็เริ่มลองหางานพิเศษทำ ก็เลยได้มาทำงานร้านเน็ต วันๆ ก็นั่งว่างๆ ก็เปิดเว็บไปเรื่อย เปิดวิทยุทั้งวัน ช่วงนั้น เพลง Gee กำลังดัง วิทยุเปิดทั้งวัน เราก็สงสัยว่าเพลงอะไร เปิดอยู่ได้ทั้งวัน ฟังก็ไม่ออก เลยไปหาๆ ดูว่าใครร้อง ปรากฏว่าชอบ สาวๆ น่ารักมาก ติดหนึบเลย นั่งดูคลิปทั้งวัน อยากโหลดมาเก็บ ก็เลยไปสมัครเว็บแฟนคลับนู่นนี่ แล้วทีนี้ เห็นเค้าทำเสื้อขายกัน ก็อยากมีเสื้อใส่ แต่อยากออกแบบเอง เลยทำเสื้อขายในเว็บแฟนคลับ ก็มีคนต่างชาติ PM มาขอซื้อ เราก็ไม่รู้จะขายยังไง เลยไปหาดู ว่าเราจะรับเงินจากต่างประเทศได้ยังไง ก็มารู้จัก Paypal แล้วก็เลยดูอีกว่า Paypal มันใช้กับอะไรได้บ้าง ทีนี้ก็มารู้จัก ebay ก็ลองใช้ Paypal ซื้อของมาบ้าง แล้วก็ไปสั่งพวก CD เพลง SNSD จาก เกาหลี ทำไปทำมา สรุปสั่งของจากเกาหลี ไปขายที่ ebay ซะเลย จากเด็กที่ไม่มีอะไร ต้องกู้เรียน มีเงินไปมหาลัยวันละ 100-200 แม่กับป้า ก็มีหนี้ ทุกวันนี้ ปลดหนี้ให้แม่กับป้าได้ ไม่ต้องกู้เค้าเรียนแล้ว ไม่ต้องขอเงินที่บ้านใช้ มีเงินซื้อรถ ไม่ลำบากแล้ว ต้องขอบคุณ แทยอน เจสสิก้า ทิฟฟานี่ ซันนี่ ยูริ ฮโยยอน ซูยอง ซอฮยอน ยุนอา จริงๆ ที่ทำให้เรามีวันนี้ *3 ส่วนแฟน เลิกกันเพราะความจำเป็นค่ะ ที่บ้านเค้าไม่ชอบเรา แต่ความรู้สึกเรายังเหมือนเดิม ยังคุยกัน เป็นห่วงกัน ซื้อรถก็ไปรับไปส่งมันนี่แหละ :P จากคุณ : kisschup เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 17:11:26

ความคิดเห็นที่ 99 แนะนำคุณร่มแห่งความหวังให้ออกกำลังกายเยอะๆนั่งสมาธิทุกๆวัน นานก็ทำอะไรให้ระบายความสวิงของอารมณ์ออกมาบ้าง เช่น เขียน Blog หรือ วาดรูป น่าจะดีขึ้นนะครับ จากคุณ : everandever เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 18:35:41

ความคิดเห็นที่ 100 กำลังทำงานรายได้ดี เลยกะว่าจะซื้อบ้านหนึ่งหลัง ตกลงซื้อบ้านโดยไม่ได้ ปรึกษาพ่อแม่ พอซื้อได้ก็เซอไพร๊ พ่อแม่ตกใจเล็กน้อย (กรูว่าแล้วไม่ยอมส่งตังค์) ยังไม่ทันที่พ่อจะมาเที่ยวบ้านใหม่ลูกชาย ก็มาด่วนจากไป ก่อนสงกรานต์แค่วันเดียวกลับบ้านแทนที่จะเที่ยวสงกรานต์ กลับเป็นงานศพ น้องสาวก็เพิ่งคลอดหลานให้อุ้มได้แค่ เดือนเดียว แฟนก็อยู่ในช่วงตกงาน .... โฮกกกก ..... ตอนนี้ฟื้นขึ้นมามากแล้ว.. จากคุณ : หึหึ (นายโอ้นโต้น) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 18:54:25

ความคิดเห็นที่ 101 ขอเล่าบ้างๆๆ จริงๆถ้าเทียบกับของเพื่อนๆ พี่ข้างบน มันอาจจะเล็กน้อยมากเลย แต่มันเป็นรากฐานการใช้ ชีวิตของเราเอง จริงมีสองจุดนะ อีกจุดมันดูถ่อยเกิ๊น ขอเก็บไว้ดีกว่าครับ คือตอนมหาลัยเนี่ย เข้าไปด้วยความรู้สึกว่า เข้ามาแล้วต้องใช้ชีวิตให้เต็มที่ ปีแรก จัดเลย เต็มที่จริงๆ ไม่เรียน เล่นแต่เกม เช้ายันเช้าธรรมดาใช่ป่ะ แต่คือเราไม่มีเงินขนาดนั้น เราก็เอาค่าเทอมเนี่ยไปหมุนๆเล่นเกม เล่นสนุก ยืม จนเป็นหนี้  จบปีแรกด้วย gpx 1.8 ขนาดเรียนน้อย ลงไม่กี่ตัวเอง ยังทำได้ไม่ดีเลย เป็นกรรมมาถึง ปี 2 3 4 ต้องมาใช้กรรม TT เรียนหนักกว่าชาวบ้าน เพื่อให้รอดไม่โดนไทร์ พอลงเยอะก้อต้องจ่ายเงินเยอะ เริ่มแย่ก็ยืมๆ อีก แต่พอปี 2 เป็นตอนไปเล่นเกมน้อยลงเยอะแล้วนะ เพื่อนที่เล่นด้วยกัน โดนไทร์เพราะเกรดไม่ถึง เหอะๆ ถึงตอนจะจบนี้หนี้บานเบิก เหลืออีก ไม่กี่เทอม มหาลัยเราเรียน 3 เทอมอ่ะนะ เริ่มเครียดค้างค่าเทอม เค้าไม่ให้จบ ทำไงดี อยู่ ม. ต่างจังหวัด ขับรถก็ไม่เป็น งานพิเศษก็ไม่มี จะืยืมอีกก็หนี้เยอะอยู่แล้ว ทำไงดีๆ สุดท้าย ต้องมาวางแผนการเงินเลย เอาแบบเป๊ะ ทุกเดือนใช้แค่เดือนล่ะ ไม่ถึงพันมั้งที่คิดได้ตอนนั้นน่ะนะ การใช้เงิน ไปมหาลัย เดินอย่างเดียว ดึกๆ ต้องไปส่งงาน ถึงเทียงคืนก็ต้องเดินไป เพื่อนๆ มันก็ยุ่งๆกันเราก็เข้าใจ กว่าจะเสร็จมันก็พอๆกัน เรียนก็ต้องลงมากกว่าคนอื่นเป็นเกือบเท่าด้วย ข้าว ไม่ต้องสืบ ไม่ต้องกิน มาม่า บางทีม่ามายังไม่อยากซื้อเลย 4 บาทก็มีค่า ให้ใครรู้ก้อไม่ได้ เงินไม่ถึงพันต้องจ่ายทุกอย่าง แต่โชคผมก็ยังพอมีนะ ได้อาศัยเพื่อนๆเกาะกิน จนตอนนี้ ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เลยรักมากเพื่อนคนนี้ สุดท้ายก็รอดครับ ปัจจุบันสมัครงานก็ ลำบากนิดหน่อยนะ ให้ที่ไหนดูเกรดก็ อึ้งๆกัน ปีแรก F กระจาย ได้มาทุกเกรดเลย 4 ปี แต่เป็นความภูมิใจของผมนะ ปี 1 ถ้าเทียบกับปีอื่นๆ นี่ เกรดฟ้ากับเหวเลย จากปีแรก ลุ้นแค่ผ่าน ปีหลัง ห่วยสุดๆ C แต่ส่วนมากก้อ B หมด ฮะฮะ ใครอาจจะว่าธรรมดาอ่ะนะ แต่ช.ม. นั้น เงินไม่มี เรียนก็มากกว่าชาวบ้าน ทำได้แค่นี้มีก็ว่าดีแล้วหล่ะ ตอนนี้หรอ ทำงาน เกลียดการเป็นหนี้ที่สุด บัตรเครดิตมี แต่ถ้ารูดแล้วไม่มีปัญญาจ่ายปลายเดือนจะไม่รูดเด็ดขาด เงินเก็บ มี ลงทุนก็โอเค รับความเสี่ยงได้ สู้ๆ ครับ จากคุณ : onmine เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 18:54:59

ความคิดเห็นที่ 102 ขอบคุณกระทู้นี้มากๆค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจ รู้สึกว่าเรื่องที่ตัวเองต้องเจอ มันเล็กน้อยไปเลย อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่ะ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนด้วยนะคะ ขอให้ต่อไปนี้ เจอแต่เรื่องดีๆ จากคุณ : เจ๊ดาว เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 21:00:56

ความคิดเห็นที่ 103 ขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านครับ จากคุณ : ลงทุนด้วยใจ เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 21:23:02

ความคิดเห็นที่ 104 ขอแสดงความยินดีกับคนที่ประสบความสำเร็จ ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังเจอปัญหา ชีวิตมันก็ต้องดิ้นกันไปเนอะ ^^ ปล. กระทู้นี้แจกกิ๊ฟไปแทบหมดหน้าตักเลย จากคุณ : clip_pee เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 23:39:15

ความคิดเห็นที่ 105 รู้จักผู้หญิงคนนึงขายประกัน ปีนึงได้เงินค่าเบี้ย 100ล้าน ค่าคอมฯ ไม่ต้องพูดถึง เฉพาะที่ขายเองกับลูกทีมขายให้ด้วยปาไปเกือบ 50 ล้าน จากคุณ : ไม่ทราบญ.คนนี้เรียนจบอะไรมา (เด็กเกาะสมุย) เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 54 23:40:42

ความคิดเห็นที่ 106 ผ่านปัญหามาเมื่อ 2 เดือนที่แล้วค่ะ มาอ่านแล้วรู้สึกว่าของตัวเองจิ๊บจ๊อยมากๆ จากคุณ : สาวมะม่วง เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 00:06:34

ความคิดเห็นที่ 107 ขอบคุณสำหรับ กำลังใจ ครับ ^^ จากคุณ : Kloster_O เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 08:24:55

ความคิดเห็นที่ 108 ใครคนหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า   มันไม่สำคัญที่คุณจะล้มสักกี่ครั้ง สิ่งที่สำคัญคือ คุณลุกได้ทุกครั้งที่ล้ม ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่(เคย)ล้มค่ะ จากคุณ : บ้านเด็กพันสามร้อย (บ้านเด็กพันสามร้อย) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 10:05:51

ความคิดเห็นที่ 109 ถึง คห83 คุณลั่นทมเขาหลวง คือผมขอเดาก่อนนะครับ แฟนคุณเป็น คนจีนและ คุณเป็นคนไทยใช่หรือไม่ครับ   (อันนี้ผมเดาเอานะครับ) ซึ่งแนวคิดคนจีนนี่ จะต่างกับคนไทยมาก เรื่องการเริ่มสร้างเนื้อ สร้างตัวมาก ถ้าไม่มีทรัพสินก็ไม่มีความมั่นคงแน่ นอน ถ้าสมมุติ เมื่ออดีต แฟนคุณไม่ประหยัด ไม่เก็บเงินซื้อทรัพย์สิน ก็คงไม่มีทุกวันนี้ ใช่มั้ยล่ะครับ แฟนคุณเขาวางแผมถึงอนาคต ถึงลูก เพื่อที่ลูกจะได้สบาย  และคนที่เป็นพ่อแม่  ก็จะได้ สบายตอนแก่ ยังไงผมก็มีแนวความคิดเดียวกับ แฟนคุณน่ะครับ ถ้าไม่พอใจในข้อความผมก็ต้องขออภัยด้วยครับ แต่ผมคิดแบบนี้จริงๆ เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 10:22:09

ความคิดเห็นที่ 110 ... เน้น ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:07:22

ความคิดเห็นที่ 111 เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับทุก ๆ ท่านนะคะ ชีวิตคือการต่อสู้ ขอให้ผ่านพ้นเรื่องร้าย ๆ ที่เข้ามาในชีวิตได้ในที่สุดค่ะ จากคุณ : bowkavi (bowkavi) เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 11:16:09

ความคิดเห็นที่ 112 คุณวิศวะกร คห 71 ใช่เป็นคนไข้ของคุณพยาบาล คห 54 หรือป่าวคะ แซวเล่นค่ะ แต่ดีใจด้วยมากมายนะคะ ที่กลับมาเดินได้ ดิฉันก็เคยเป็นแบบคุณค่ะ รู้สึกว่า ทำอะไรก็ไม่มีความสุขเลย หาความสุขในชีวิตไม่ได้ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ธรรมะช่วยได้ค่ะ ฝึกจิตใจให้เข้มแข็ง หายใจเข้าให้ลึกลึก มีความสุขดีค่ะ ^^ จากคุณ : หายใจเข้าลึกลึก เขียนเมื่อ : 30 เม.ย. 54 12:36:07