ความคิดเห็นที่ 1 หมอคนที่สี่ (พบได้ในแผนก HR ประเทศไทย) คนไข้ไปหาก็ให้พารา อาการหนักเบาก็ไม่รู้ อาการเริ่มหนักก็บอกว่าทำไมไม่บอกก่อนว่าเป็นหนัก พอคนไข้ตายก็หาข้ออ้างต่างๆนานาเพื่อไปอธิบายนายใหญ่ แทนที่จะพยายามหาว่าทำไมถึงตาย เศร้า...... จากคุณ : Black-ops เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 54 17:01:39

ความคิดเห็นที่ 2 นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.... ชื่อเสียงนั้นเกิดจากคนอื่นเป็นผู้กล่าวอ้างว่าดี ว่าเก่ง ทั้งสิ้น ซึ่งคนที่จะบอกว่าเราดี เราเก่งนั้น ก็ขึ้นอยู่กับว่า เขารู้สึกว่า เขาได้รับประโยชน์อะไรจากเรามากน้อยเพียงใด เมื่อเขารู้สึกมากก็จะให้ความสำคัญเรามาก ถ้ารู้สึกน้อยก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญเราเลย อย่างคนเจ็บใกล้ตายไปหาหมอแล้วหาย ก็จะบอกต่อเพราะว่า ขนาดใกล้ตายยังรักษาให้หายได้ ซึ่งตอบสนองความต้องการของเขาได้ตรง เนื่องจากเขามีทุกข์มาก และสามารถปลดทุกข์ของเขาได้ ในขณะที่ ถ้าเป็นโรคร้ายแรง อยู่ในระดับกลาง แล้วแก้ไขให้ได้ โรคยังไม่ได้รุมเร้าให้รู้สึกเป็นกังวล ความชื่นชมก็ลดน้อยลงไป ในขณะที่คนไข้ อยู่ระยะเริ่มต้น แล้วหมอพบและรักษาให้หายขาดได้เลย กลับมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เพราะความรู้สึกของตนนั้นคิดว่าโรคก็ยังไม่เกิดกับตัวเรา ความทุกข์ก็ไม่มี รักษาก็ได้ มันเป็นแค่เริ่มต้น รักษานิดเดียวก็หาย... จากคุณ : wbj เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 11:52:22

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... คนที่เก่งที่สุด อาจจะไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงมากทีุ่สุด หรือ มีอำนาจสูงสุด ผู้บริหารที่สามารถจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นก่อนที่ปัญหาจะเกิด มีความเก่งที่สุด แต่จะไม่ได้รับการโปรโมทสักเท่าไหร่ เนื่องจาก เจ้านายไม่รู้ว่าจะมีปัญหาเหล่านั้นซ่อนเอาไว้... คนที่เก่งที่สุด จึงไม่ควรเก่งทางด้านเทคนิคเพียงอย่างเดียว แต่ควรจะเก่งการสื่อสารและนำเสนอด้วย... จากคุณ : wbj เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 11:55:14

ความคิดเห็นที่ 4 ผมว่า เป็นตัวของตัวเองและครับ ดีที่สุด ถ้าเป็นคนเก่ง ไม่จำเป็นต้อง Present ตัวเองมากมาย ตอนเหตุการณ์ปกติ อาจจะไม่มีคนเห็นค่าของคุณ แต่เมื่อเจอวิกฤติ คุณก็จะได้โชว์ความสามารถเองแหละ เพราะคุณคือของจริง แต่คนที่เป็นของปลอม อะไรนิด อะไรหน่อย ก็ Present ตัวเองซะเวอร์ อันนี้มันดูตลกๆ นะ จากคุณ : Dragonfly7Colors (Dragonfly7Colors) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 54 20:28:00

ความคิดเห็นที่ 5 เก่งเหมือนกันหมด แต่เหมาะแก่การใช้งานต่างกัน คนแรกเหมาะจะเป็น CEO ของบริษัทใหญ่ๆ ที่เติบโตเต็มที่แล้ว หรือเป็น COO ดูแล day-to-day operation คนที่สามเหมาะจะเป็น CEO ของบริษัทที่ต้องการการเปลี่ยนแปลง เช่น Steve Jobs ตอนกลับมาทำงานกับ Apple หรือ Jack Welch ที่เข้ามา "กู้วิกฤต" แน่นอนว่าคนที่สามย่อมมีชื่อเสียงมากกว่าเพราะ เรื่องราวของความเปลี่ยนแปลงมันขายได้ เชื่อว่ามีไม่กี่คนรู้จัก CEO ของ Coca-cola หรือ Shell ทั้งๆ ที่บริษัทพวกนี้เป็นเบอร์ต้นๆ ของโลก และแน่นอนว่า ผู้นำองค์กรต้องเก่งมาก แต่มันไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่านั้นเอง จากคุณ : Roby เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 04:17:08

ความคิดเห็นที่ 6 เพิ่มเติมว่า แต่อันนั้นก็แค่สำหรับคนนอก ผมเชื่อว่าคนวงในย่อมเข้าใจความเก่งกาจของหมอทั้งสามคน จากคุณ : Roby เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 04:18:05

ความคิดเห็นที่ 7 หมอคนที่5  คนไข้ไม่เป็นห่ะอะไร เอายาไปฉีดให้ขาวขึ้น ไปจิ้มดูดไขมันให้เอวเล็กขึ้น เอาซิลิโคนไปยัดให้อกใหญ่ขึ้น เอามีดไปตัดกล้ามเนื้อออกให้ขาเล็กลง ผ่านไป10ปีคนไข้บางคนตายห่ะ หน้าเละก็มี นมเน่าก็มี แต่หมอคนนี้ดังและได้รายได้มากที่สุด เฮ้อ............ จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 05:08:14

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีพี่จุงครับ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะครับ สบายดีหรือเปล่าครับ พอดีวันนี้แวะเข้ามาดูห้องนี้ หลังจากที่ไม่ค่อยได้แวะมานานแล้ว ก็เจอกระทู้ ของพี่เข้าพอดี ซึ่งเผอิญว่าผมเห็นต่างเล็กน้อย จึงขอแสดงความเห็นดังนี้ครับ การที่ใครก็ตาม จะรักษาหรือแก้ไขสิ่งที่แย่ไปแล้ว เสียไปแล้ว หรือเละไป แล้วให้กลับมาดีได้ใหม่นั้น ผมคิดว่ายากกว่าการแก้ไขสิ่งที่ยังไม่เสียมาก ไม่แย่มาก หรือไม่เละมาก แต่คนที่มองเห็นปัญหา หรือแก้ไขปัญหาตั้งแต่ต้น น่าจะเรียกได้ว่าเป็นคน ที่มีวิสัยทัศน์มากกว่า จึงสามารถแก้ปัญหาได้ตั้งแต่ต้นมือ ในกรณีนี้ ในด้านความเก่ง ผมจึงคิดว่าหมอที่เป็นลูกคนเล็ก ยังมีความเก่งกาจ อยู่มาก แต่ไม่รู้ว่าจะเก่งกว่าหมอที่เป็นลูกคนโตหรือไม่ เพราะคนที่เป็นโรค แต่เนิ่นๆ ก็อาจไม่เคยมาหาหมอคนนี้เลย คือพวกที่มานั้น ส่วนใหญ่อาการ หนักๆ กันแล้วทั้งนั้น อย่างไรก็ตาม น่าจะชื่นชมหมอคนแรกในฐานะของผู้มีวิสัยทัศน์และนัก ป้องกันมากกว่า ส่วนคนหลัง ยังเป็นนักแก้ไขหรือแก้ปัญหาชั้นยอดอยู่ ถ้ามีคนแรก แต่ไม่มีคนสุดท้าย อะไรที่แย่ไปแล้ว ก็คงกอบกู้ไม่ได้ ต้องปล่อย เสียต่อไป และที่สำคัญ เรื่องวิสัยทัศน์มักเป็นเรื่องของอนาคตที่จับต้องได้ ยาก คนมักมองไม่เห็น ฉะนั้น ถ้าพูดในเชิงปฏิบัติแล้ว นักแก้ปัญหายังมี ความจำเป็นมากกว่า เพราะคงมีคนน้อยมากที่จะมองเห็นปัญหาต่างๆ ตั้งแต่ ต้นมือ โดยเฉพาะคนที่ยังไม่เคยผ่านประสบการณ์ในเรื่องนั้นมาก่อน ในกรณีนี้ ผมจึงว่าทั้งสามคน มีความสำคัญพอๆ กันตามบทบาทของตน ขาดใครสักคนหนึ่งไป ภาพรวมย่อมมีปัญหาครับ ในแง่หนึ่ง เราจะเห็นว่า การรู้วิธีป้องกันโรคบางโรคตั้งแต่ต้นมือนั้น เรารู้กัน มานานแล้ว เช่น การป้องกันโรคมะเร็ง หรือโรคเอดส์ แต่วิธีการรักษานั้น ยังทำไม่ได้ เพราะมันยากกว่า แต่ต้องอาศัยความรู้ที่ลึกซึ้งกว่ามากครับ จากคุณ : Jimmy Walker เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 08:41:42

ความคิดเห็นที่ 9 เก่งมาก/น้อยขึ้นอยู่กับมุมมอง ในมุมมองของแพทย์ คนโตถือว่าสุดยอด ป้องกันไม่ให้เกิดโรคได้ ในมุมมองของคนทั่วไป คนน้องถือว่าสุดยอด ทำให้รอดตายได้ จากคุณ : Lazy Genius เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 54 08:49:39