"ลุงยาม" จาก http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B10485954/B10485954.html
|
 |
ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยค่ะ สำหรับคนที่สนใจอยากฟังเรื่องของลุงยาม ที่ปล่อยให้รอนาน ..ส่วนหนึ่งก็ต้องขอสารภาพว่ามัวแต่จิตตกอยู่กับการเปิดร้านใหม่ (ขายของแต่งบ้าน แต่งสวน) ที่เปิดมาได้ 3-4 วันแล้ว แต่ร้านยังเงียบมาก ..แต่เอาน่า ต้องสู้ดูสักตั้ง
ดังนั้นเรื่อง "ลุงยามกะทรามวัย" จึงจะทะยอยเขียนพิมพ์เล่าไปเรื่อยๆ อาจจะช้าบ้าง ตามแต่เวลาจะเอื้อ ก็คงไม่ว่ากันนะคะ เพียงแต่ขอเสียงคอมเม้นนิดนึง เพื่อให้รู้ว่ามีคนอยากฟัง
....
ก่อนจะเล่าเรื่อง ก็อยากจะเกริ่นส่วนตัวนิดนึง เพื่อที่คนอ่านจะได้เข้าใจพื้นฐานความรู้สึกนึกคิดของเราก่อนหน้าที่จะเจอและรักกกับลุงยาม
คือเราเป็นคนไม่สวย รูปร่างก็ไม่ดี หน้าตาบ้านๆ พื้นๆ .. แต่ก็ไม่เคยขาดแคลนคนเข้ามาจีบ ...แต่สำหรับความรัก... ไม่ใช่สิ.. ขอใช้คำว่า "รู้สึกรัก" ละกัน มันเกิดขึ้นตอนเราอายุ 17 ย่าง 18 ปี
และเจ้า "ความรู้สึกรัก" ที่ว่านี้ สำหรับใครที่เคยเกิดอาการปิ๊ง หรือตกหลุมรักคงจะนึกออกและเข้าใจดี ..อารมณ์มันวูบ... ทุกสิ่งหยุดนิ่ง... เหมือนโลกหยุดหมุน...มึน..งง...(อธิบายไม่ถูกอ่ะ ...ใครเคยเป็นช่วยแชร์หน่อย) ..เอาเป็นว่าวูบสั้นๆ แค่เสี้ยววินาทีนั้นจะมีเพียงคนที่เราปิ๊ง หรือตกหลุมรักเท่านั้นที่ชัดเจน นอกนั้นจะเบลอๆ ใครที่ (ยัง) ไม่เคยเจอ ยังไม่เคยเป็น คงจะเคยเห็นในหนัง ในทีวีตอนที่พระเอกปิ๊งนางเอกน่ะ... อย่างนั้นเลย
และเหตุที่เราใช้คำว่า "ความรู้สึกรัก" ก็เพราะ ช่วงที่เราวูบ ตกหลุมรักกับผู้ชายคนนั้น ความรู้สึก "รับรู้" ของเรา "กลับบอกว่าเขาคนนั้นอายุมากกว่าเรา 10 ปี อัพ" (งงมั้ยอ่ะ) .. ความรู้สึกมันบอกปิ๊ง แต่จิตมันบอกว่าคนที่ใช่อายุมากกว่า จะมีใครสักคนเข้าใจ ว่ามันเกิดขึ้นพร้อมกัน ...
แล้วเหตุการณ์นั้นมันฝัง ...ประมาณว่า.. เออ... แปลกดี...มันคืออะไรน่ะ??? ความรู้สึกอยากรู้ อยากพิสูจน์ ..ก็เป็นที่มาของการรอ...รอคนที่อายุมากกว่า 10 ปี อัพ สักคนจะมาจีบ ... แล้วก็รอเก้ออ 5555
เพราะเจอแต่เด็กมาจีบ และที่เลวร้ายคือเจอแต่ที่จ้องเขมือบ.. ดังนั้นไม่ว่าจะประสบการณ์กระโดดรถหนี วิ่งมาราธอนหนีม่านรูดถือว่าชิว ๆ นอกเหนือจาก.... วิ่งหนี ผช. 3 คนในป่าละเมาะตอน 3-4 ทุ่ม แล้วซุกตัวอยู่ในป่านั้นเกือบตี 2 กว่าเพื่อนจะวนรถกลับมาหา
...ตรงนี้หลายคนอาจข้องใจ... คือจริงๆ ไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่กำแพงเพชร พอขากลับระหว่างรอขึ้นรถกลับ กทม. เพื่อนพาแวะไปเที่ยวบ้านแฟนเขา แล้วแฟนเขาก็อาสาจะพามาส่งขึ้นรถ โดยเพื่อนเราซ้อนท้ายแฟนเขา และเราซ้อนท้ายเพื่อนของแฟนเขา แล้วก็มีเพื่อนของแฟนเพื่อน ขับซ้อนท้ายตามมาอีกคัน ซึ่งทั้งหมดเขาเตี๊ยมกันไว้หมดแล้ว โดยพยายามขับช้าๆ แกล้งทำเป็นรถเสีย...คงนึกออกเน๊อะ..สำหรับเรา...ถึงแม้จะรอดมาได้ แต่ก็เป็นคืนที่น่ากลัวมาก... แต่ก็ไม่ใช่คืนที่น่ากลัวที่สุด
แล้วความรู้สึกฝังที่ว่า...คนๆ นั้นอาจมีอยู่จริง... ก็มะลายหายไป เมื่อครั้งนี้ เราไม่ได้โชคดีเหมือนที่ผ่านมา ..ครั้งนี้สะบักสะบอมตั้งแต่ถูกลากเข้าไปในโรงแรม โดยมีคนขับแท๊กซี่ ยาม ที่เราเฝ้ายกมือกราบไหว้ขอความช่วยเหลือ แต่เสียงร่ำไห้อ้อนวอนของเราก็เหมือนแค่อากาศ เป็นเพียงสิ่งที่พวกเขามองไม่เห็น ..จนยาม ผญ ออกมาเจอและขอให้ปล่อย..นั่นเป็นความโชคดี แต่ความโชคร้ายคือชะล่าใจคิดว่า พ้นจากม่านรูดนั่นเราก็รอด แต่เปล่า...ป่าละเมาะน้ำเน่าขังนั่นมันก็กระชากลากถูเราไป ด้วยการชกท้องเราจนจุก ร้องไม่ออก ...เธออยู่ที่ไหน???...ใครคนนั้นของฉัน... มันไม่มีอยู่จริง
......
| จากคุณ |
:
บ้าอย่างนี้ก็มีนะเออ
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 พ.ค. 54 21:24:36
A:223.206.216.18 X: TicketID:169888
|
|
|
| 
