ความคิดเห็นที่ 1 Cont. อย่างไรก็ตาม ต้องบอกว่า ก.พ. เองก็ไม่ได้หยุดนิ่ง แต่พยายามจะปรับกระบวนทัศน์ในเรื่องค่าตอบแทนให้สอดคล้องกับตลาดแรงงานมากขึ้นพอสมควร เริ่มตั้งแต่การกำหนดเงินเดือนแรกบรรจุใหม่ จากเดิมปริญญาตรี 7,940 เป็น 8,700 บาท และปริญญาโทจากเดิม 9,700 บาท เป็น 12,000 บาท สำหรับผู้ที่บรรจุแล้วก็ไม่ต้องน้อยอกน้อยใจไป พราะ ก.พ. ท่านก็มีการเยียวยาให้ตามสมควร นอกจากเงินเดือนแรกบรรจุที่เพิ่มขึ้นแล้ว การกำหนดเงินเดือนก็พยายามจะให้มีความสอดคล้องกับภาคเอกชน ทั้งการพยายามพิจารณาประสบการณ์ที่ตรงสายงาน สาขาขาดแคลน ผลการเรียนในระดับเกียรตินิยม และปัจจัยอื่นๆ ที่จะทำให้ได้รับเงินเดือนแรกบรรจุเพิ่มขึ้นได้อีก สำหรับผมแล้วนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีครับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การจะดึงดูดคนดีคนเก่งมาได้มากกว่านี้ ผมเชื่อว่าเงินเดือนแรกบรรจุยังขยับสูงขึ้นได้อีก โดยอาจไปลดในส่วนของเงินเดือนที่ปรับขึ้นในแต่ละปีลง ทั้งนี้ก็เพื่อให้คนสนใจมาเป็นข้าราชการมากขึ้น และให้เขาเหล่านั้นมีรายได้เพียงพอเพื่อหล่อเลี้ยงตนเองและครอบครัวได้ตั้งแต่ปีแรกๆ ของการเข้ารับราชการ ตลอดจนลดปัญหาสมองไหลที่อาจเกิดขึ้นเมื่อหน่วยงานเอกชนเสนอผลตอบแทนที่ดีกว่า ขณะที่คนอยู่กับระบบแล้วก็สมัครใจที่จะอยู่กับระบบต่อไป ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นเหมือนปัจจุบัน ที่ข้าราชการบางรายอายุขึ้นหลักสี่ แต่เงินเดือนเพิ่งจะเริ่มต้นที่หลักสองครับ ทำให้เขาหรือเธอแสวงหาโอกาสที่ดีกว่าโดยย้ายไปเป็นผู้บริหารรับกลางและสูงที่เงินเดือนมากกว่าเดิมไม่น้อยกว่า 10 เท่า การขึ้นเงินเดือนก็เป็นสิ่งหนึ่งที่จะช่วยจูงใจ (หรืออาจจะถอดใจ) ให้อยู่หรือไปจากระบบราชการได้เช่นกันครับ ภายหลังจากการยุบซีทิ้งจนเหี้-ยนเต้ เรื่อยไปจนถึงระบบขั้นสองขั้น ซึ่งผมก็เข้ามาไม่ทัน แต่เปลี่ยนแปลงเป็นระบบการประเมินและให้ขึ้นเงินเดือนเป็นร้อยละ แน่นอนว่าระบบใหม่ทำให้มีโอกาสที่จะได้ขึ้นเงินเดือนมากกว่าเดิมพอสมควร ผมเองอาจจะโชคดีที่อยู่ในกรมที่มีการประเมินกันตามเนื้อผ้า การขึ้นเงินเดือนสะท้อนจากผลงานที่ได้ทำมาในรอบ 6 เดือนเป็นส่วนใหญ่ ในการขึ้นเงินเดือนของระบบราชการก็ยังเหมือนเดิมครับ คือขึ้นปีละ 2 ครั้ง สูงสุดครั้งละร้อยละ 6 รวมเบ็ดเสร็จที่จะได้สูงสุดคือร้อยละ 12 ซึ่งฟังดูแล้วเหมือนจะดี แต่ในความเป็นจริงแล้ว วงเงินเพื่อการขึ้นเงินเดือนที่ถูกจัดสรรมาไม่ได้จัดสรรมาเต็มที่ที่ร้อยละ 6 ในแต่ละครั้ง แต่อาจจะมาร้อยละ 2 ปลายๆ ไปจนถึง 3 ต้นๆ บ้างสำหรับข้าราชการทั้งกรม นั่นทำให้หากผู้บริหารประเมินตามเนื้อผ้าจริงๆ แล้วมีผู้ได้ขึ้นเงินเดือนร้อยละ 6 ขึ้นมา ก็จะไปยึดเอาโควตาของคนอื่นๆ ในสำนักหรือส่วนงานให้ได้น้อยลง กล่าวอีกนัยหนึ่ง การได้ขึ้นเงินเดือนร้อยละ 6 ยกสำนักไม่มีทางเป็นไปได้ ดังนั้นเพื่อถนอมน้ำใจ หน่วยงานหลายๆ แห่ง ก็พยายามประเมินให้ทุกคนได้คะแนนร้อยละ กองอยู่ระหว่าง 2.5 – 3.5 จะได้ไม่เกิดปัญหานักร้องเสียงดี หรือทฤษฎีโวยวายตามมา การขึ้นเงินเดือนแบบถนอมน้ำใจนี้ส่วนใหญ่ยังคงการประเมินตามเนื้อผ้าเอาไว้บ้างครับ เพียงแต่คนที่ดีที่สุดกับแย่ที่สุด อาจจะได้ขึ้นเงินเดือนร้อยละที่ไม่ต่างกันมาก เช่น สูงสุด ได้ 3.2 ต่ำสุดอาจจะเป็น 2.6 อย่างไรก็ดี ในบางหน่วยงานที่ผมทราบมา กรณีที่ผู้บังคับบัญชาขาดซึ่งคุณธรรม สัดส่วนการขึ้นเงินเดือนจะถูกตั้งเอาไว้ในใจ (ที่ลำเอียง) อยู่แล้วก็มี ทำดีแค่ไหนก็แพ้ความใกล้ชิดครับ อย่างไรก็ดี การขึ้นเงินเดือนก็ถือเป็นขวัญกำลังใจสำคัญในการที่จะอยู่หรือไม่อยู่รับราชการต่อไปสำหรับใครหลายๆ คน ผมเองก็เช่นกันครับ เพียงแต่ว่าผมไม่ได้สนใจตัวเงินที่จะเพิ่มขึ้น สิ่งที่ผมสนใจคือระดับการประเมินและคะแนนที่จะได้รับมากกว่า เพราะอย่างน้อยนั่นคือสิ่งสำคัญที่จะบอกว่าการทำงานหนักของข้าราชการหลายๆ คนไม่สูญเปล่า เพราะอย่างน้อยผู้บริหารหรือผู้บังคับบัญชาก็ได้เห็น และแม้เรื่องการขึ้นเงินเดือนจะถือเป็นความลับเฉพาะบุคคล ผมก็เลยคิดว่าคงไม่ใช่ความลับสำหรับส่วนรวม ผมคิดว่าผมบอกได้ ว่า 1 ปีที่ผ่านมาผมได้ขึ้นเงินเดือนไปเท่าไร คือราวๆ ร้อยละ 12.5 ของเงินเดือนปกติ หรือถ้าแปลงเป็นสูตรยุ่งยากของ ก.พ. ก็ต้องบอกว่าร้อยละ 8 ของค่ากลางเงินเดือนในพิสัยเดียวกับผม ที่น่าแปลกใจก็คือ ผมได้ขึ้นเงินเดือนมากกว่าเพื่อนซึ่งทำงานในภาคเอกชนในสถาบันการเงินภาพลักษณ์ดูดีซึ่งตังอยู่ที่ปากซอยอีกด้านของกระทรวงผมเสียอีกครับ นอกเหนือจากการขึ้นเงินเดือนปกติแล้ว ข่าวดีอีกประการหนึ่งก็คือการขึ้นเงินเดือนข้าราชการทั้งระบบอีกร้อยละ 5 ผมทราบข่าวดีนี้ตั้งแต่ตอนที่สำนักงาน ก.พ. ตัดสินใจเรื่องดังกล่าวใหม่ๆ ผ่านการบรรยายของท่านเลขาธิการ ก.พ. ท่านก่อน อย่างไรก็ตาม จะดีกว่านี้ถ้าการขึ้นเงินเดือนข้าราชการไม่ต้องเที่ยวป่าวประกาศไปทั่วจนรู้กันหมดทั้งบาง เพราะทำให้ค่าครองชีพและสินค้าอุปโภคบริโภคขยับราคาไปรอก่อนหน้าตั้งแต่ยังไม่ทันมีผลบังคับใช้อย่างเป็นทางการครับ จากคุณ : buenos เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 20:28:47

ความคิดเห็นที่ 2 Cont. เงินเดือนน้อย แต่ รายได้ไม่ได้น้อยตาม มีผู้ใหญ่กรมข้างๆ อีกท่าน ชอบพูดทีเล่นทีจริงกับผมเหมือนกันว่าถ้าคุณเข้ามารับราชการแล้ว ก็จะรู้ว่าราชการรวยได้อย่างไร ตอนนั้นผมก็ยังสงสัย และออกจะมีความคิดในเชิงลบเสียด้วยซ้ำ ยิ่งพอมองว่างานราชการเป็นงานที่ต้องติดต่อกับทั้งภาคเอกชนและฝ่ายการเมือง ยิ่งทำให้พาลคิดไปถึงเรื่องการทุจริตได้โดยไม่ยาก แต่เมื่อมานั่งทำงานจริงๆ ผมก็หมดความสงสัยที่มีไปเป็นที่เรียบร้อยครับ ไม่เถียงจริงๆ หรอกครับว่าเงินเดือนน้อย แต่รายได้อื่นๆ สามารถมีเข้ามาได้เรื่อยๆ ถ้าคุณขยัน ตั้งใจ วางแผนและบริหารจัดการดีๆ งานแรกที่มาควบคู่กับอาชีพรับราชการของผมก็คืองานวิจัย ถ้าใครอยู่ในวงการนี้ก็คงทราบดีว่า งานวิจัยสายสังคมศาสตร์ งบประมาณทั้งหมดเกือบจะโถมทุ่มลงไปที่ค่าตอบแทนของนักวิจัย เมื่อคิดเป็นต่อเดือนก็ไม่ใช่น้อยๆ แถมยังทำงานเป็นในรูปคณะวิจัยอีก ดังนั้นภาระในด้านการเขียนรายงานก็ไม่ได้มากนัก แต่ที่ยากกว่าก็คือการใช้ความคิดตามระเบียบวิธีวิจัย เพื่อให้งานออกมาดี และเป็นประโยชน์ต่อการกำหนดนโยบาย ปัจจุบันตั้งแต่รับราชการ ผมทำงานวิจัยทั้งหมด 4 เรื่อง ซ้อนกันบ้าง ไม่ซ้อนกันบ้าง ด้วยอัตราค่าตอบแทนที่เรียกได้ว่าเท่ากับเงินเดือนทั้งเดือนของผม ถ้าเดือนไหนทำซ้อนกัน 2 เรื่อง ค่าตอบแทนที่ได้ก็จะสูงขึ้นตามไปอีกครับ งานถัดมาที่เป็นเสมือนโอกาสที่อยู่ดีๆ ก็วิ่งเข้าชนและกระแทกผมอย่างจังก็คืองานสอนหนังสือ ผมคงไม่อาจปฏิเสธว่านี่คืองานในฝันของผมตั้งแต่เยาว์วัย แม้ว่าฝันยังไม่ได้กลายเป็นจริงแบบเต็มเวลา (full-time) ก็ขอให้เป็นฝัน part-time ไปก่อนก็แล้วกัน แต่แล้ววันหนึ่ง ประวัติย่อและใบสมัครที่ผมเอาไปหย่อนไว้อย่างไม่คาดหวังอะไร (แม้ว่าจะยอมเสียเวลาลางานประจำไปครึ่งวันก็ตาม) ก็กลายเป็นความจริงขึ้นมา ด้วยเสียงปลายสายที่เชิญผมไปสอนในวิชาสถิติและการวิเคราะห์เชิงปริมาณ พร้อมทั้งถามย้ำกับผมอีกครั้งว่ารับข้อเสนอดังกล่าวได้หรือไม่ ณ เวลานั้น หัวใจดวงน้อยๆ ของผมพองโต เลือดสูบฉีดและหัวใจที่เต้นเร็วอยู่แล้วก็ยิ่งเต้นรัวถี่และไม่เป็นจังหวะมากขึ้นไปอีก ผมรู้ดีว่าไม่มีสิ่งใดดีเกินไปกว่า การสะกดอารมณ์ให้นิ่งที่สุด พร้อมทั้งเก๊กเสียงเข้มๆ ตอบกลับปลายสายของผมไปว่า “ไม่ขัดข้องอะไรครับ” การเป็นอาจารย์พิเศษไม่ได้เบียดบังงานประจำของผม เพราะเป็นการสอนในวันสุดสัปดาห์ ตามวิทยาเขตต่างๆ กันออกไป ผมเริ่มสอนตั้งแต่มหาวิทยาลัยใกล้บ้าน ไปจนถึงมหาวิทยาลัยไกลบ้าน ชนิดที่นั่งรถข้ามจังหวัด หลับแล้วหลับอีก จากถนน แปดเลน เหลือสี่เลน สุดท้ายเหลือสองเลน ก่อนจะกินฝุ่นอีกเล็กน้อยไปจนถึงที่หมาย ค่าตอบแทนที่ผมได้รับอาจจะไม่ได้มากมายอะไรนัก แต่การสอนสัปดาห์ละ 2 ชั่วโมงเศษ รวมเบ็ดเสร็จ 15 ชั่วโมงกับรายได้ที่มากกว่าเงินเดือนของผม ที่สำคัญเงินดังกล่าวไม่ต้องถูกนำมาคิดเป้นเงินได้เพื่อเสียภาษีด้วยนะครับ การไปสอนหนังสือนี้ ค่าตอบแทนอาจจะไม่ใช่ประเด็นใหญ่ แต่สิ่งที่ผมได้ค้นพบ ก็คือ เมื่อโอกาสและความฝันมาจ่ออยู่ตรงหน้า ก็ต้องรีบคว้าและไม่อาจปล่อยให้หลุดลอยไป เพียงแต่โอกาสในอาชีพครูดูเหมือนจะเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่คล้ายคลึงกับอาชีพรับราชการ เพราะเป็นการรับโอกาสมา เพื่อส่งต่อหรือหยิบยื่นให้กับคนอื่นๆต่อไปอีก ถ้าจะยืมสโลแกนในโฆษณา ของ บริษัทที่ขายสินค้าบาปยี่ห้อหนึ่งมาใช้ ก็น่าจะตรงจุดที่สุด นั่นก็คือ “การให้ที่ยิ่งใหญ่ คือการให้ต่อไปไม่รู้จบ” ครับ นอกจากนี้ เมื่อผมได้มีโอกาสเปลี่ยนสภาพจากคนที่นั่งหน้าห้อง มาเป็นคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก็ทำให้ผมรู้ว่า เบื้องหลังการถ่ายทำที่กว่าจะออมาเป็นการเรียนการสอนในแต่ละชั่วโมงนั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด เริ่มตั้งแต่การเตรียมการสอน คำถามใหญ่ก็คือ ทำอย่างไรให้ลูกศิษย์ลูกหาของเราได้เนื้อหารสาระอย่างครบถ้วน ภายในเวลาอันจำกัด และทำอย่างไรให้เขาเหล่านั้น สามารถนำเอาองค์ความรู้ที่ผมได้ประสิทธิ์ประสาทให้ ไปใช้ต่อยอดเข้ากับโลกแห่งการทำงานหรือโลกแห่งความเป็นจริง ซึ่งต่อให้ตำรากี่ร้อยกี่พันเล่มก็ไม่สามารถเขียนออมาเป็นสูตรสำเร็จได้ทั้งหมด นอกเหนือไปจากงานสอน ซึ่งปัจจุบันผมเพลาๆ ลงไปบ้างแล้ว เพราะเวลาที่มีจำกัดมากขึ้น งานอีกอย่างที่เป็นแหล่งรายได้ของผมก็คือการรับเชิญไปบรรยาย ความจริงแล้วการเป็นนักบรรยายก็ไม่ต่างอะไรจากอาชีพครูในการประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้   เพียงแต่ลูกศิษย์ของเราอาจไม่จำกัดอยู่ในวัยกระเตาะเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผู้หลักผู้ใหญ่วัยใกล้ฝั่งที่มีองค์ความรู้และประสบการณ์ในด้านอื่นๆมากมาย แต่ต้องการมาเติมเต็มส่วนที่ขาดในสิ่งที่เราอาจจะรู้มากกว่าเขาเท่านั้นเอง งานบรรยายนี้ผมเริ่มจากการบรรยายในประเด็นที่ผมทำงานอยู่อัตราค่าตอบแทนของส่วนราชการก็อยู่ที่ชั่วโมงละ 600 บาทไม่ขาดไม่เกิน บรรยายสักครึ่งวัน ก็ได้ค่าข้าวค่าขนมที่อยู่ได้ตลอดสัปดาห์ ครับ ยิ่งปีนี้ผมอาจจะมีบรรยายถี่มากขึ้น และถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการทำงาน ตลอดจนเป็นส่วนหนึ่งในพันธกิจหลักของกรม ในการสร้างความรู้ความเข้าใจให้แก่ประชาชนในประเด็นต่างๆครับ บรรยายนอกผมก็เคยรับนะครับ เงินดีทีเดียวแต่หลังๆ รู้ตัวดีว่าสิ่งที่มีจำกัดในชีวิตก็คือเรื่องของเวลา ก็เลยต้องเป็นอันบอกศาลากันไป งานสุดท้ายที่อาจจะถือเป็นแหล่งรายได้ของผมก็คืองานเขียน ความจริงแล้วผมเป็นคนที่เขียนไม่เก่งเลย แต่ถูกฝึกนับตั้งแต่วันแรกที่เข้ารับราชการ ทั้งการเขียนแบบเป็นทางการผ่านหนังสือราชการ และการเขียนกึ่งทางการผ่านการเขียนบทความและสารคดี นึกๆ แล้วก็ต้องขอบคุณผู้บังคับบัญชาหลายท่านที่มีวิสัยทัศน์กว้างไกล เพราะการเขียนงานแต่ละครั้ง จะต้องเริ่มต้นจากการอ่านเอกสารเป็นจำนวนมากทั้งชั้นต้นและชั้นรอง ก่อนจะนำมาคิด วิเคราะห์ และสังเคราะห์ เพื่อกลั่นออกมาเป็นบทสรุป ความคิดเห็น ตลอดจนข้อเสนอแนะเชิงนโยบาย ดังนั้น นอกจากงานประจำแล้ว ตัวชี้วัดการดำเนินงานของส่วนงานผมก็เลยต้องพ่วงการเขียนบทความเข้าไปด้วย อย่างน้อยก็ปีละ 2 – 3 เรื่อง แต่ผมทำมากกว่าเป็นสองเท่า ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะงานที่ทำ เมื่อเราว่างผมก็จะเริ่มศึกษาประเด็นใหม่ ทั้งเรื่องที่สายงานบังคับบัญชาเสนอแนะให้ศึกษา และเรื่องที่ผมสนใจเองครับ หลังจากเขียนเสร็จ ผมก็มีวารสารสองสามเล่มจองกฐินบทความผมไปลงเกือบๆ จะทุกเล่ม เริ่มจากวารสารภายใน ขยับไปสู่วารสารภายนอก แล้วก็หาญกล้าไปเป็นมือปืนรับจ้างเขียนลงหนังสือพิมพ์บ้างโดยไม่ได้ใช้ทั้งชื่อจริงและนามแฝง รายได้ทั้งสองส่วนนี้ไม่น้อยนะครับ สำหรับค่าน้ำหมึกพับถุงเรียงพิมพ์ของนักเขียนนิรนามอย่างผม อาชีพการเขียนของผม ไม่ได้จำกัดอยู่เฉพาะเนื้อหาในสายงานเท่านั้น เนื้อหานอกสายงานผมก็ให้ความสนใจไม่แพ้กัน โดยยังสู้อุตส่าห์รับงานจากคณะและสถาบันเดิมมานั่งทำบ้างตามโอกาสสมควร ตอนนี้เขียนหนังสือขายผ่านไปหนึ่งเล่มแล้ว และก็กำลังจะออกเล่มสองในเร็ววัน เล่ามาทั้งหมดทั้งปวงนี้ ก็คงจะเห็นแล้วนะครับ แม้ว่าอาชีพรับราชการจะมีรายได้เริ่มต้น ตลอดจนการขึ้นเงินเดือนที่น้อยกว่าอาชีพอื่นๆ แต่ในเวลาเดียวกัน อาชีพรับราชการ ก็มีช่องทางมากมายที่จะเพิ่มพูนรายได้ให้แก่ตนเอง โดยอาศัยความรู้ความสามารถเฉพาะทาง อย่างไม่จำเป็นต้องทุจริตคดโกงให้เป็นที่เสียชื่อเสียงครับ แต่ถ้าเป็นระดับผู้บริหารนี่คงไม่ต้องพูดถึง เพราะรายได้จากเงินเดือนและเงินประจำตำแหน่งอาจจะไม่ใช่รายได้หลัก เพราะจะมีรายได้จากการเป็นกรรมการทั้งในหน่วยงานรัฐ หน่วยงานอิสระ รัฐวิสาหกิจ เรื่อยไปจนถึงภาคเอกชนอื่นๆ กรมผมถ้าเป็นระดับเก้า ก็จะเริ่มมีรายชื่อใน pool กลางของรัฐวิสาหกิจต่างๆ ส่วนจะได้เลือกหรือไม่ได้เลือก หรือจะได้เรื่องหรือ ไม่ได้เรื่อง ก็เป็นอีกเรื่องครับ ซึ่งรายได้จากเงินเดือน สวัสดิการ หรือเบี้ยประชุมในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่าสูงมากทีเดียวครับ แต่นั่นก็ต้องแลกมากับภาระงานที่มากขึ้น ทั้งงานประจำและงานในส่วนดังกล่าว ผู้ใหญ่หลายคนก็เลยมีร่างทรงหรือ ผู้ช่วยในการช่วยจับประเด็น ดูรายละเอียดเนื้อหาวาระการประชุมที่เกี่ยวข้อง ที่ผมทราบก็เพราะมีโอกาสได้ไปดูแลในบางคณะกรรมการด้วยครับ แต่ไม่ได้เงินอะไรหรอก เป็นการทำและช่วยด้วยใจเสียมากกว่า เพราะอย่างน้อยก็เกี่ยวข้องกับหน่วยงานที่กำกับดูแลอยู่ครับ ถึงแม้จะเป็นคนทำประเด็นให้เสมือนหนึ่งเป็นบอร์ดเสียเอง แต่ผมก็มีความประทับใจในผู้ใหญ่เหล่านั้นในหลายๆ เรื่อง เพราะทุกครั้งที่ท่านรับข้อสังเกตจากผมไป ท่านจะมีความคิดเห็นกลับมา บ่อยครั้งเป็นความคิดเห็นที่สร้างมูลค่าเพิ่มให้แก่งานทั้งในส่วนของผมและองค์กร สิ่งนี้ล่ะครับ ที่ผมถือว่ามีค่ามากกว่าค่าตอบแทนในการเป็นกรรมการชุดต่างๆ เสียอีกครับ ช่องทางทำรายได้นั้น นอกจากจะขวนขวายมาด้วยตนเองแล้ว บางครั้งก็มาจากเพื่อนร่วมงานครับ ผมเคยได้งานที่ปรึกษาด้วยอัตรา man-hour ดีมากๆ จากเพื่อร่วมงาน บางครั้งงานดีๆ ก็อาจจะมาจากผู้บังคับบัญชา ที่ลากผมไปเขียนข้อเสนอโครงการวิจัย พร้อมกับทั้งช่วยผลักช่วยดัน เพื่อให้ผมได้รับทุนมาเป็นค่าดำเนินการวิจัย ดังนั้น หลักกัลยาณมิตรยังคงได้ผลเสมอครับ คบๆ ไว้แล้วก็จะเกิดผลดีเอง อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ผมพึงระลึกเอาไว้เสมอก็คือ ไม่ว่าจะทำงานเสริมอะไร มากหรือน้อยเพียงใด ผมจะไม่ใช้เวลาราชการเป็นอันขาด อาชีพเสริมของผมจะดำเนินไปเฉพาะช่วงเย็นหลังเลิกงาน หรือไม่ก็วันสุดสัปดาห์เท่านั้น ขณะที่ในเวลาเป็นเวลาสำหรับงานราชการจริงๆ เท่านั้นครับ บางคนอาจจะค่อนขอดว่า งานพิเศษของผมจะเป็นงานเฉพาะทางไปหน่อย แต่ความจริงแล้ว เพื่อนข้าราชการคนอื่นๆ ที่ผมรู้จักก็มีงานพิเศษที่หลากหลาย บางรายก็ค้าขายสารพัดอย่าง ผมเองก็ช่วยอุดหนุนบ้างในบางครั้ง บางคนก็เป็นอาจารย์พิเศษและนักวิจัยเหมือนผม เพียงแต่ต่างสถาบัน บางรายก็รับจ้างแปลงานในภาษาที่สองและสาม ซึ่งเงินดีมากๆ บางส่วนก็มีธุรกิจส่วนตัว ชนิดที่ไม่ต้องทำราชการก็อยู่ได้ไม่ขัดสน บางกลุ่มก็ลงทุนในตลาดหลักทรัพย์จนรวยอู้ฟู่ไปตามๆ กันในช่วงที่ผ่านมา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆ นะครับ เวลาเห็นใครๆ ทำงานอื่นๆ ในเวลาราชการจนละเลยหน้าที่หลักของตนไป ตั้งแต่ค้าขายทั้งอาหาร  สินค้าขายตรง เรื่อยไปจนถึงผลิตภัณฑ์ประกันทั้งชีวิตและวินาศภัยในเวลางาน บางรายก็เอาเด็กในที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์มาพบในเวลาราชการ แบบนี้สำหรับผมก็เกินไปครับ นอกจากเบียดบังเวลางานแล้ว ยังมาใช้เครื่องไม้เครื่องมือและอุปกรณ์ของหลวงอีกด้วยครับ มีอาจารย์ที่ผมเคารพท่านหนึ่งพูดถึงเรื่องนี้ไว้อย่างน่าคิดว่า การประกอบอาชีพสามารถมองได้ใน 2 มิติ นั่นคือมิติในเชิงกฎหมายและมิติทางศีลธรรม อาชีพที่ดีและสอดคล้องกับหลักสัมมาอาชีวะที่สุดต้องประกอบด้วยทั้งสองมิติ คือ ถูกต้องทั้งในเชิงกฎหมายกฎระเบียบและมีความสุจริตสอดคล้องกับหลักศีลธรรม ดังนั้น การค้าขาย การเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ก็คงไม่ได้ผิดศีลธรรมอะไร แต่เมื่อมาดำเนินงานในเวลาราชการก็กลายเป็นว่าสอบตกในข้อผิดกฎหมายกฎระเบียบ หรือผิดวินัยได้โดยไม่ยาก นี่จึงเป็นเหตุผลสำคัญครับ ที่ผมออกจะรู้สึกไม่ดีหากใครทำอย่างนั้น และพยายามบอกตนเองอยู่เสมอว่าจะไม่ทำเช่นนี้โดยเด็ดขาด จากคุณ : buenos เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 20:31:09

ความคิดเห็นที่ 3 Cont. ชีวิตที่เรียบง่าย รู้จักใช้ รู้จักออม ข้าราชการที่กรมผมมีหลายแบบครับ แต่หลายคนดยเฉพาะคนภายนอกสรุปตรงกันว่าสามัญทัศน์ (stereotype) ของข้าราชการกรมผม คือรวยและมาทำงานเพื่อเกียรติ ความจริงจะสรุปอย่างนี้ก็คงไม่ผิดนัก แต่ยกเว้นผมไว้สักคนคงจะเป็นการดีครับ เพราะเคยมีคนมาพูดกับผมว่า ยามใกล้เวลาเข้างานหน้ากรมผมรถจะติดเป็นพิเศษ เพราะทุกท่านจะขับรถมาจอดแล้ววิ่งเข้าตัวอาคาร เพื่อทำการลงเวลาโดยการสแกนนิ้ว ถึงเวลานั้นอาจจะเปรียบเทียบได้กับโชว์รูมเพราะมีรถเกือบทุกรุ่นทุกสีให้เลือกชมครับ เพื่อนร่วมงานหลายคนของผมคงต้องบอกว่า รวยมากๆ ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะความรวยและการสะสมความมั่งคั่งจากร่นสูรุ่น ซึ่งก็ช่วยไม่ได้เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ครับ แต่สำหรับผมแล้ว ชีวิตราชการเป็นชีวิตที่ทำให้ผมได้สัมผัสกับความเรียบง่ายและไม่ฟุ้งเฟ้อ จริงอยู่ครับที่ในที่ทำงานของผมมีคนหลายประเภท ประเภทมีแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าก็มีเยอะ ประเภทไม่มีแต่ก็อยากจะมี ทำให้ต้องกู้หนี้ยืมสิน หรือไม่ก็กลายเป็นราชาเงินผ่อนก็มีไม่น้อย แต่สำหรับผมนี่ไม่จัดอยู่ในทั้งสองประเภทข้างต้นครับ ทั้งนี้ก็เป็นเพราะว่า ผมได้เห็นแบบอย่างดีๆ ในที่ทำงาน ผมเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายขึ้นเยอะจากอาชีพรับราชการ ซี 10 หลายๆคนของผมยังทานอาหารกลางวันอย่างง่ายๆที่ศูนย์อาหาร ด้วยราคารวมเบ็ดเสร็จไม่เกิน 50 บาทต่อมื้อ ถ้าเทียบกับผมเมื่อสมัยอยู่ภาคเอกชน ที่มื้อกลางวันรอบสำนักงานของผมคงหมายถึง อินเตอร์คอนฯ ไฮแอท โฟร์ซีซั่นส์ เซ็นทาร่า หรืออะไรก็ตามที่ใกล้เคียงกัน ทุกวันนี้ ผมมีร้านประจำสองสามร้านข้างกระทรวง ถ้ารีบๆ ก็นั่งทานที่ศูนย์อาหาร เดินตลาดซื้อของว่างทานเล่นไปตามเรื่องตามราว ใช้เงินน้อยลง แต่ก็อิ่มไม่แพ้กัน ถ้าจะมีมื้อดีๆบ้าง ก็คงเป็นสัปดาห์หรือสองสัปดาห์ครั้ง ไม่ใช่วันเว้นวันเหมือนแต่ก่อน ยิ่งเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งการด้วยแล้ว ผมรู้สึกว่าผมใช้จ่ายเงินไปกับการดังกล่าวน้อยมาก ตั้งแต่ทำงานมาจะครบ 2 ปี ผมซื้อเสื้อใหม่เพียงสองตัวเท่านั้น นึกๆ ไปแล้วก็ขำ เสื้อผ้าที่ผมใส่ส่วนใหญ่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยผมทำงานภาคเอกชน หรือซื้อสมัยไปเรียนต่อต่างประเทศ บางตัวก็เก่าคร่ำคร่านับ 10 ปี แต่ผมก็รู้สึกว่ามันยังใส่ได้อยู่ และเสื้อตัวนั้นก็ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่องจนต้องซื้อตัวใหม่มาทดแทน เช่นเดียวกับกระเป๋าเอกสาร กระเป๋าสตางค์ นาฬิกาข้อมือ ของผมก็ยังเป็นสิ่งเดิมตั้งแต่สมัยที่ผมทำงานภาคเอกชน เจ้านายเก่าของผมในบริษัทเอกชน ซึ่งปัจจุบันท่านกลับมาทำงานที่เดิม ณ กระทรวงบัวแก้วมักจะสัพยอกผมทุกครั้งว่า เจอกันกี่ครั้ง accessories ในชีวิตผมก็เหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นสมัยทำงานด้วยกัน สมัยที่ผมไปเยี่ยมท่านที่เจนีวา หรือสมัยที่เราเจอกันเมื่อผมเข้ารับราชการแล้ว ไม่อยากบอกเลยว่า ความเรียบง่ายในชีวิตของผม ส่วนหนึ่งก็ลอกแบบมาจากท่านเช่นกันครับ ยิ่งเรื่องเทคโนโลยียิ่งแล้วใหญ่ ชีวิตของผมยังเหมือนเดิม ไม่ต้องมีสมาร์ทโฟนอะไรให้ชีวิตผมยุ่งยาก ถ้าเป็นแต่ก่อนสมัยภาคเอกชนผมคงอยากได้และซื้อใช้ไปนานแล้ว แต่เมื่อผมได้เห็นอะไรมากขึ้น ทั้งจากผู้บริหารหลายๆท่าน (ไม่นับโทรศัพท์ประจำตำแหน่งนะครับ) ตลอดจนเห็นชาวบ้านที่อยู่ไกลแสงปืนเที่ยงที่ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์ ความอยากได้อยากมีของผมก็หายไปดื้อๆ ครับ และนี่คงเป็นอีกหน้ากระดาษของบทเรียนสำคัญที่สอนผมผ่านอาชีพข้าราชการ ว่าบางครั้งเงินทองไม่ใช่คำตอบของโจทย์ทุกๆ ข้อ ผลตอบแทนที่ไม่สูงมาก ก็สามารถสร้างสุขให้เกิดแก่ชีวิตได้มากขึ้น นอกจากนี้ยังสอนให้ผมรู้จักความสุขที่ไม่จำเป็นต้องแลกมาด้วยเงินทอง ไม่ต้องก่อหนี้ และยังทำให้ผมมีเงินออมมากขึ้นกว่าสมัยอยู่ภาคเอกชน ไปๆมาๆ จากที่คิดว่าจะเขียนสองเรื่องก็เขียนได้เรื่องเดียว เพราะความยาวมันยาวมากเกินเป้าที่ผมตั้งไว้แล้ว สัปดาห์หน้า ผมอยากจะเขียนถึงมุมมองที่แตกต่างของผมต่อคำว่า เช้าชามเย็นชาม และคำว่า มั่นคงจนไม่เกิดการขวนขวายพัฒนา ของอาชีพรับราชการครับ เช่นเคยครับ อยากฟังความเห็นมุมมอง เห็นแย้งเห็นต่างได้อย่างอิสระได้เต็มที่ภายใต้เหตุและผลครับ จากคุณ : buenos เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 20:32:46

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณที่ให้ข้อคิดดี ๆ ค่ะ เราเองก็ทำรัฐวิสาหกิจ เราเองก็อาศัยทำงานพิเศษเพิ่มเอา เพราะรายได้น้อยลงกว่าตอนทำงานเอกชนมาก แต่เราก็พอใจค่ะ เพราะเราได้เดินทางไปทั่วโลก ตามสวัสดิการที่รัฐวิสาหกิจแห่งนี้มอบให้ค่ะ มันก็ตอบโจทย์ชีวิตเราได้พอสมควร จากคุณ : onearth เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 21:37:47

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณครับ สำหรับกระทู้ดีๆ จากคุณ : แทนบุญ เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 22:33:59

ความคิดเห็นที่ 6 มารออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : Tony Almeida เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 22:54:42

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่ออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : กุ้งเต้นชามะนาว เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 00:04:21

ความคิดเห็นที่ 8 จขกท นี่ถ้าเทียบกับเอกชนเหมือนกับ เป็นพวก speclist  จะว่าไปถ้าเป็นคนทำงานประเภทนี้ แม้อยู่ภาคเอกชนก็มีผลตอบแทนสูงกว่าคนทำงานออฟฟิสธรรมดานะ คำบรรยายเรื่องที่ทำงานของจขกท ทำให้ผมพอจะนึกได้รางๆว่าเป็นกระทรวงอะไร  มีคนเคยตั้งกระทู้เช่นนั้นจริงๆว่าคนที่นั่นเหมือนทำงานเป็นเกียรติมากกว่า   คนจบนอกมีเยอะมากๆที่นั่น  นี่อาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไม ผู้บังคับบัญชาจึงค่อนข้างเปิดกว้าง ขอชมนิด ข้อเขียนคุณช่างถ่อมตนจัง  ไม่เน้นการปะทะเอาชนะ  นั่นพอจะบอกได้ว่าคุณทำงานขีดๆเขียนๆตลอดเวลา จากคุณ : Ter @ AFC เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 00:11:24

ความคิดเห็นที่ 9 ... เน้น ย้ำอีกครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 11:16:01

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับจขกท.อย่างยิ่งเลยที่ว่า ราชการ(บางตำแหน่ง)เงินเดือนไม่สูงแต่รายได้สูง ตามตัวอย่างที่ยกมาให้นั้นเลย ทั้งงานสอน งานวิจัย งานที่ปรึกษา ฯลฯ ตำแหน่งหน้าที่ราชการเป็นเครดิตที่ดีทำให้มีคนเชื่อถือมาก ยิ่งถ้าไปไหนมาไหนมีแต่คนเรียกว่าอาจารย์ แล้วมีคำนำหน้าเป็นด๊อกเตอร์ด้วยนี เอกชนต้องการตัวอย่างมากเลย เพราะต้องการเครดิตและคอนเน็คชั่นในวงราชการนี่แหละ จากคุณ : babyonboard เขียนเมื่อ : 30 พ.ค. 54 13:30:56

ความคิดเห็นที่ 13 ใครเคยไปทำงานที่ Blue Intergroup Co.,Ltd (บลู อินเตอร์ กรุ๊ป จำกัด ) บ้างคะ วอนผู้รู้ตอบทีนะคะ       คือไปสัมภาษณ์งานผ่านแล้วอ่ะคะ ซึ่งเป็นบริษัทเกี่ยวกับการโฆษณา อยู่ที่ 83/160 ซ.ชินเขต 2 ถ.งามวงศ์วาน แขวงทุ่งสองห้อง เขตหลักสี่ กทม. 10210Tel. 02-5916561-2 ลองค้นหาใน กรมพัฒนาธุรกิจการค้า กระทรวงพาณิชย์ แล้วค่ะ แต่ว่าไม่มีชื่อบริษัทนี้อยู่ เลยไม่รู้ว่าบริษัทตั้งขึ้นมาหลอก ๆ หรือว่า ค้นหาชื่อบริษัทไม่เป็นก็ไม่ทราบ จะได้รู้ว่าควรไปทำได้มั๊ย ช่วยตอบหน่อยนะคะ หรือหลังไมค์ก็ได้ค่ะ จากคุณ : dog@zine เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 00:11:01

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ dog@zine - ลองเข้าไปดูในเว็บแล้ว บอกได้เลยว่าไม่น่าเชื่อถือมากครับ ไม่ได้ดูถูกบริษัทเค้านะ แต่บริษัททำโฆษณา การดีไซน์เว็บไม่มีเลย ตัวอย่างงานก็ไม่มี อะไรก็ไม่มีเลย มีแต่การรับสมัคร เค้าเก็บค่าสมัครงานด้วยรึปล่าวครับ จากคุณ : Take me drunk! เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 01:14:01

ความคิดเห็นที่ 15 ความคิดเห็นที่ 71 [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน อยากให้ราชการไทย เป็นเหมือนราชการสิงคโปร์ ก็ต้องปรับเงินเดือนข้าราชการให้เท่าๆกับเอกชนก่อนครับ เหมือนสิงคโปร์ที่มันพอๆกัน การทำงานก็ตามเงินเดือนที่ได้รับแหละครับ จะให้เค้าทำอย่างสุดยอดแต่ให้เงินเดือนเค้าแค่7-8000 เป็นคุณจะทำหรือเปล่า ********************************************** พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ ถ้าคนเป็นราชการคิดแบบนี้ แล้วทำไมไปเป็นราชการหละครับ? อีกอย่างคือเอกชนที่เงินน้อยแต่งานเยอะก็มีถมไปครับ คนทำเอกชนเงินเดือนน้อยเค้าก็ย้ายที่ทำงานไง ชีวิตเราเลือกได้หนิ ประเด็นมันอยู่ที่ระบบที่มันเรื่อรังมานานแล้วมากกว่า ซึ่งตรงนี้ผมเชื่อว่ามันคงดีขึ้นเรื่อยๆนะ ถึงแม้จะไม่รวดเร็วทันใจ แต่ที่คนอื่นพูดมาคุณๆยอมรับเถอะครับว่ามันจริง ผมอยากให้คนไทยยอมรับความจริง และแก้ไข มากกว่าปลอบใจตัวเอง หรือเอาตรรกคนละเรื่องเดียวกันมาอ้าง จากคุณ : มาริโอ้ บาโลเตลลี่ เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 01:16:04 A:61.19.66.185 X: TicketID:300093

ความคิดเห็นที่ 16 ขอชื่นชมเจ้าของกระทู้ค่ะ แต่ก่อนก็เคยทำงานในกรมหนึ่ง สังกัดกระทรวงเดียวกันกับจขกท. เหมือนกัน ตัวอย่างดีๆ ก็มีให้เห็นเยอะ ที่ไม่ดีก็มีแล้วแต่เราจะเลือกปฏิบัติตาม สำนักที่เคยอยู่ก็มีทั้งข้าราชการจบนอก มีพี่ที่มาใช้ทุน พี่ๆก็จะอยู่ทำงานกันต่อหลังเลิกงานเพราะในเวลางานบางครั้งก็มีประชุม มีบรรยาย ก็เลยต้องทำงานหลังเลิกงานและเริ่มทำงานก่อนเวลา หัวหน้าเก่าก็มีรายได้จากการเป็นวิทยากร เป็นอาจารย์ โดยการเชิญไปสอนของส่วนราชการรวมทั้งมหาวิทยาลัยต่างๆ ซึ่งรายได้ก็มากกว่าเงินเดือนหลายเท่า แต่เอกสารประกอบการบรรยายหัวหน้าก็จะเตรียมนอกเวลาราชการค่ะ หัวหน้าเคยพาออกไปสอนด้วยในวันหยุด ก็ให้ช่วยเล็กๆน้อยๆ เพียงครึ่งวัน ซึ่งหัวหน้าก็แบ่งเงินค่าขนมให้เกือบ1ใน4 ของเงินเดือน คิดว่าจุดประสงค์ของหัวหน้าคืออยากให้ค่าขนมน้องๆ เพราะเงินเดือนลูกจ้างน้อยนิดเดียว แต่ก็ได้ประสบการณ์เยอะ หลายครั้งๆ ที่หัวหน้ามีบรรยายในกรม เงินค่าบรรยายทั้งหมดก็ให้น้องๆ ที่ไปช่วยแบ่งกัน สังคมที่เราเคยอยู่อยู่กันแบบพี่แบบน้อง หัวหน้าก็เคยบอกว่าพี่เป็นพี่นะ ไม่ได้เป็น เจ้านาย ไม่เคยใช้อำนาจในทางที่ผิด ตอนนี้ย้ายที่ทำงานใหม่ได้สักพักแต่ก็ยังคงแวะไปเยี่ยมพี่ๆ ที่เก่าอยู่เสมอ บางทีก็เข้าไปช่วยงานบ้างในตอนเย็นๆ ก็คงจะยึดแบบอย่างที่ดีมาใช้ในการปฏิบัติงานของตัวเองต่อไปค่ะ จากคุณ : bowy (bowy_sweet) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 12:09:36

ความคิดเห็นที่ 17 อืม..... จขกท. เป็นคนเก่งมากนะครับ....... เลยได้รับโอกาสที่ค่อนข้างดีในชีวิตราชการมากๆ ซึ่งอันนี้เป็นจุดแข็งของข้าราชการในส่วนกลาง กระทรวง ทบวง กรม ต่างๆ ขอให้ใช้โอกาสนี้ในการปรับปรุงระบบราชการให้ดีที่สุด และขอให้เผื่อแผ่โอกาสและสิ่งดีๆ ที่ท่านได้รับสู่ พี่น้องข้าราชการ ตามท้องถิ่นห่างไกลด้วย เพราะยังมีพี่น้องข้าราชการที่ขาดการสนับสนุนอยู่ในถิ่นห่างไกลอีกจำนวนมาก เหนืออื่นใดเชื่อหรือไม่แม้แต่ส่วนงานตันสังกัดเองบ้างครั้งยังละเลยพวกเค้าเหล่านั้น แต่เค้าเหล่านัันยังคงปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้มแข็ง ตามกำลังความสามารถของตนเองจะทำได้ ด้วยหัวใจเดียวกันกับ จขกท. คือ "ข้าราชการต้องรับใช้และเป็นที่พึ่งพาของชาวบ้าน" ที่กล้าพูดคือเพราะเคยเป็นข้าราชการเหมือนกัน สังกัดกรมในส่วนกลาง แต่ปัจจุบันได้ออกแล้ว มาทำงานอื่นครับในต่างจังหวัด บางครั้งได้ไปติดต่อราชการในสำนักท้องถิ่น จึงได้รู้ถึงความยากลำบากของพี่ๆ น้องๆ ในการปฏิบัติงาน เชื่อแน่ว่าถ้าเค้าเหล่านี้ถ้าขาดความเสียสละและอดทนในหน้าที่ของตนเองเหมือนเช่นกระผมที่เคยเป็นมาแล้ว ประเทศชาติคงขาดคนมาดูแลแน่ๆ เห็นด้วยกับ จขกท. อาชีพราชการเป็นอาชีพที่ดีครับ น่าสนใจในการประกอบอาชีพ หากข้าราชการเข้มแข็งประเทศชาติย่อมเจริญก้าวหน้า ขอให้ จขกท. สมหวังในการมีส่วนร่วมในการปฏิรูประบบราชการไทย ขอให้สำเร็จในการรวบรวมคนดีมีความสามารถเข้าสู่ระบบนะครับ จากคุณ : jkr เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 19:10:02

ความคิดเห็นที่ 18 มาติดตามต่อภาคสองด้วยคน แอบเป็นแฟนพันธ์แื้ท้ของ จขกท อยู่ๆ ชอบทั้งการใช้ภาษาและท่วงทำนองการเล่าเรื่อง ยิ่งทำให้เรื่องดีๆ ยิ่งน่าติดตามมากยิ่งขึ้น จากคุณ : jandan เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 12:38:12

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณเจ้าของกระทู้ด้วยคนกับข้อคิดและบทความดีๆนะคะ ไม่อยากจะทำลายบรรยากาศความรู้สึกแบบอยู่พอเพียง สมถะในกระทู้เลย แต่ขอถามเป็นความรู้ได้มั้ยคะ ว่ารวมๆแล้วที่ทำงานหลวงงานราษฎร์แล้วเป็นตัวเลขเฉลี่ยเดือนละเท่าไหร่คะ คิดว่าถ้ามีข้อมูลชัดๆให้เปรียบเทียบแล้วน่าจะเป็นประโยชน์กับใครหลายๆคนนะคะ จริงๆแล้วเป็นราชการก็ถือว่ามีอิสระพอสมควร (หรือเปล่า) ในลักษณะที่ว่าไม่มีการทำล่วงเวลา ไม่ใช้งานแบบเอารัดเอาเปรียบเกินไป ทำให้มีเวลาว่างไปทำอย่างอื่น เช่นรับงานนอก ทำธุรกิจส่วนตัว เพราะคนทำเอกชนส่วนใหญ่ที่เงินเดือนมากกว่าสองเท่าสามเท่าไม่มีเวลามากเท่านี้แน่ๆ ส่วนตัวเชื่อว่าคนเก่ง คนขยัน ไม่ว่าอยู่ที่ไหนทำอะไรก็ได้ดีอยู่แล้วค่ะ เพียงแต่เวลาบอกใครว่าทำราชการคนอื่นอาจจะไม่คิดในทันทีว่า อ๋อ ได้เงินดีนี่ จริงๆแล้วใครก็ตามที่พัฒนาขีดความสามารถตัวเองไปจนอยู่ระดับท็อปของสายงาน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร ก็มีโอกาสวิ่งมาชนมากมายอยู่แล้วค่ะ อีกอย่างคือ งานราชการอาจจะเป็นงานที่เหมาะสำหรับคนบางกลุ่ม คนที่ให้ความสำคัญกับความมั่นคง สวัสดิการ การดูแลปัจจัยพื้นฐานของครอบครัว และไม่ได้ให้ความสำคัญกับวัตถุเงินทองมาก เหมือนเจ้าของกระทู้ ก็จะเอนจอยสวัสดิการมากขึ้น และน้อยใจเรื่องเงินเดือนน้อยลง นับเป็นเรื่องดีค่ะ ถือว่าได้งานที่เหมาะกับคุณ จากคุณ : ว่านแสงอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 2 มิ.ย. 54 16:19:28

ความคิดเห็นที่ 20 มารอบ้างดีกว่า อ่านมาตั้งแต่กระทู้แรก เราว่าพี่จขกท.เก่งนะ สอบทุนได้ เราเองสอบทุนไม่ได้เลย  แต่ก็ยังอยากเป็นขรก.ไทยอยู่ดีค่ะ จากคุณ : prettypsyche เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 17:34:15

ความคิดเห็นที่ 21 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 22:34:52

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณค่ะ สำหรับแง่คิด และมุมมองดีๆหลายๆอย่างของ จขกท. ที่ช่วยเปิดโลกในด้านนี้ของเราให้กว้างขึ้นค่ะ ติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : Chollaphin เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 00:16:56

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณมากนะคะ จะคอยติดตามต่อๆไปค่ะ จากคุณ : Baobao เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 10:41:08

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณระบบราชการไทยที่เปิดโอกาสให้คนดีๆ ได้ทำงาน เพราะส่วนมากจะมีแต่พวกเช้าชาม เย็นชาม (วันละ 2 ชาม) แต่อาตี๋ขายหมี่เกี๊ยวหน้าปากซอยขายเช้าถึงเย็น(วันละเกือบ 100 ชาม) จากคุณ : น้องอะตอม เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 10:51:02

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณครับ... อย่างน้อยก็ยังมีตัวอย่างดีๆในเชิงบวกของระบบราชการให้ได้เห็นกันบ้างนะครับ รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่ครับ... จากคุณ : tr_lastsuper เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 21:24:19

ความคิดเห็นที่ 26 ผมเป็นคนนึงที่อยู่ในช่วงตัดสินใจระหว่างงานราชการและงานเอกชนครับ พอได้อ่านมาถึงตรงนี้ ทำให้ความคิดผมเปลี่ยนความคิดไปมาก ยังไงรบกวนลงตอนต่อไปเร็วๆนะครับ จากคุณ : J (jenovaboyz) เขียนเมื่อ : 8 มิ.ย. 54 09:53:26