ความคิดเห็นที่ 1 เข้าใจและเห็นใจนะคะ เราอยู่ตัวคนเดียวโดยที่พ่อแม่อยู่คนละประเทศยังรู้สึกอ้างว้างจะแย่ ของคุณนี่อยู่คนละโลกคงรู้สึกอ้างว้างมากกว่าหลายเท่า แล้วคุณกะจะใช้ชีวิตที่เหลือยังไงล่ะคะ ในเมื่อคุณไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่คุณไม่มีครอบครัวได้ จะอยู่แบบซังกะตาย ไม่มีกะใจทำอะไรไปวันๆ หรือว่าจะใช้ทุกๆวันต่อจากนี้ให้แจ่มใสเบิกบาน คือคุณไม่จำเป็นต้องทำงานหนักให้เหนื่อย หรือขวนขวายหาของนอกกายหรอกนะคะ ถ้าคุณไม่อยากได้ แค่คุณอยู่อย่างมีความสุขมีชีวิตชีวา ก็เป็นชีวิตที่ทุกคนปรารถนาแล้วนะ ถึงต้องอยู่เพื่อตัวเองทำเพื่อตัวเองก็ไม่ได้ความว่ามันไม่มีค่า ชีวิตคุณเองมีค่าน้อยกว่าใครที่ไหนล่ะ หรือถ้าคุณไม่ชอบที่จะต้องอยู่คนเดียว ก็ออกไปหาปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์ข้างนอก ไปเติมช่องว่างๆในใจคุณ โลกนี้ยังมีอะไรอีกมากมายให้คุณได้ออกแบบประสบการณ์ในอนาคตอย่างไม่จำกัด ถ้าคุณเอาชนะอารมณ์และความรู้สึกแง่ลบของตัวเองได้ โชคดีค่ะ จากคุณ : ว่านแสงอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 13:10:50

ความคิดเห็นที่ 2 เพื่อตัวคุณเองไงคะ...ชีวิตต้องก้าวต่อไปนะคะ จากคุณ : หัวไชเท้าผู้กล้าหาญ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 13:20:52

ความคิดเห็นที่ 3 เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ เราเองก็ตกอยู่ในความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เสียแม่เราไป ทุกวันนี้ก็ทำงานเพื่อให้มีรายได้ไว้ใช้ส่วนตัว จะได้ไม่ต้องเป็นภาระคนอื่น เวลาว่างก็เข้าวัด ไหว้พระ สวดมนต์ นั่งสมาธิ ถือศีลแปด หรือบางอารมณ์อยากเที่ยวก็ไปทะเล น้ำตก แล้วก็แวะวัดที่อยากแวะค่ะ ส่วนใหญ่ไปไหนก็จะไปคนเดียว เพราะเวลาว่างไม่ค่อยตรงกับเพื่อน แต่ถ้าเพื่อน ๆ นัดสังสรร ก็ไปร่วมเฮฮาด้วย สนุกดี แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่าและมีแรงบันดาลใจที่จะอยู่ต่อคือการให้ เราเคยเป็นอาสาสร้างบ้านดิน, อาสาดูแลเด็กที่เข้าค่ายปฏิบัติธรรม, ฯลฯ ให้คำปรึกษาเพื่อน ๆ , ช่วยเหลือคนที่ขาดโอกาส ตามกำลังและสมควรค่ะ ขอให้เจ้าของกระทู้เจอกับแรงบันดาลใจของตัวเองเร็ว ๆ นะค่ะ จากคุณ : empty_handed เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 13:43:52

ความคิดเห็นที่ 4 ชีวิตคนเรามันก็เท่านี้ล่ะค่ะไม่มีเกิดมาดีพร้อมทุกอย่าง มีวันเกิด ก็ต้องมีความตาย ส่วนเรื่องไม่มีครอบครัว เชื่อว่าวันหนึ่งก็ต้องมีต้องเกิดล่ะค่ะ แต่ถ้าไม่เจอก็ถือว่าดวงเรามาแบบนี้ คนที่เค้ามีครอบครัว มีแฟน มีลูก มันก็ทุกข์กันไปคนละอย่างนะค่ะ แล้วแน่นอนมันก็ต้องมีสุขกันไปคนละอย่างเช่นกัน ไม่มีใครสุขทุกเรื่อง และเป็นทุกข์ในทุกๆเรื่อง ลองมองหลายๆมุมนะค่ะ เชื่อว่ายังมีมุมที่น่าประทับใจ น่าจดจำอยู่ ลองหามันให้เจอ ทุกคนมีฝันค่ะ แต่ถ้าไม่ลงมือทำ ฝันยังไงมันก็เป็นได้แค่ฝัน ไม่มีวันเป็นจริง ต้องลงมือทำด้วย ทำเพื่อตัวของเราเอง เพื่ออนาคตของเรา ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก ก็ไม่ได้แปลว่าคุณต้องหยุดทุกอย่าง สู้ๆเพื่อตัวเองนะค่ะ ซักวันต้องมีวันของเรา จากคุณ : ลมโชยเย็นใจ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 13:47:53

ความคิดเห็นที่ 5 คิดเหมือนกันครับ ว่าในอนาคตถ้าพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว ชีวิตเราจะดำเนินอย่างไีร มันน่าใจหายมากครับ เจ็บป่วยก็ต้องอยู่คนเดียว ยังกลัวไปถึงโรคร้ายแรงมากๆ แล้วตอนนั้นเราจะอยู่อย่างไร จะมีคนที่เต็มใจดูแลเรารึเปล่า วันที่ประสบความสำเร็จ อาจไม่ภาคภูมิใจเท่ากับได้เห็นรอยยิ้มของพ่อแม่ คิดๆ ไปแ้ล้วก็รู้สึกนอยด์ครับ เหมือนกับโลกนี้มันน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ปลอบใจตัวเองไปว่า ถ้าทำวันนี้ให้ดีที่สุดแล้วก็ไม่ต้องกลัวอะไร หากเป็นในกรณีของเจ้าของกระทู้ ก็คงต้องสู้เพื่อตัวเองครับ เอารูปของพ่อกับแม่มาดูบ่อยๆ แล้วก็ตั้งเป้าไว้เหมือนท่านยังมีชีวิตอยู่ เพราะถึงอย่างไร ท่านต้องยังมองเราอย่างห่วงๆ อยู่บนฟ้าแน่นอน จากคุณ : Jeremizz เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:01:25

ความคิดเห็นที่ 6 อุปการะเด็กซักคนสิครับ สร้างเป้าหมายของคุณ ด้วยการ ช่วยเด็กยากจนคนนึงให้เรียนจบ ลองดูรายละเอียด หรือติดต่อ  มูลนิธิศุภนิมิต หรือ ลูลนิธิอื่นๆดูก็ได้ครับ +++ เรื่องเล่า ครั้งนึงผม มีชีวิตที่บัดซบมาก ทุกอย่างรอบตัวล้มเหลว ความคิดมาถึงทางตัน หาทางออกไม่เจอ ผมตัดสินใจฆ่าตัวตาย    ด้วยการ กินยา  ..ยาอะไรไม่รู้ มั่วๆเป็นกำๆ กินมันไป แล้วก็นอน ในขณะที่กำลังสะลึมสะลือ ใกล้จะหลับ   ผมมองแขน มองขา มองหัวไหล่ มองลำตัว และก็พิจารณาไปเรื่อย .. - กล้ามเนื้อเป็นมัด ที่อยู่ใต้ผิวหนัง  ถ้าตายไป ก็ผุผังไร้ประโยชน์ - เส้นเลือดที่นำเลือด ไปหล่อเลี้ยงตามอวัยวะต่างๆให้สามารถขัยบ,ทำงานได้  ถ้าตายไป ก็ผุผังไร้ประโยชน์ - ฯลฯ... (และอีกต่างๆมากมาย ในแง่ พิจารณาสังขารก่อนตาย) สรุปสุดท้าย ผมคิดได้ว่า   .. จะตายไปทำไม ตายไปร่างกายก็เน่าไร้ประโยชน์  ชีวิตนี้ขอเพียงมีข้าวกิน เพื่อหล่อเลี้ยงร่างกาย ให้ขยับได้ ให้ทำงานได้ ให้ทำสิ่งต่างๆได้  ..เรื่องอื่นๆช่างแม่ม  ..เอาชีวิตกลับมาทำประโยชน์ดีกว่า   ไม่ประโยชน์เพื่อตนเอง ก็ประโยชน์เพื่อสังคม (ณ.ตอนนั้น คิดเป็นภาพในสมอง ..อย่างน้อยๆ ถ้าเก็บผ้าเก่าๆสักผืน แล้วไปเช็ดป้ายค่ายทหารให้สะอาดเอี่ยมอ่อง(ตอนนั้นบ้านที่นอน อยู่หน้าค่ายทหาร) ใครมอง ใครมาใครไป ก็ดูสะอาดตา  อย่างน้อยๆก็ทำให้ร่างกายทำงานอย่างมีประโยชน์) (..เรื่องอื่นๆช่างแม่ม.. หมายถึง ไม่มีเงิน,สิ้นเดือนประดาตัว,หมดอาลัยตายอยาก,หนี้สิน,ท้อแท้,ปัญหาครอบครัว ฯลฯ) จากนั้น ก็ฝืนลุกขึ้นไปอ้วก ....... ดื่มน้ำมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็ล้วงคออ้วก หมดแรง แล้วนอนหลับไป ตื่นขึ้นมา ภารกิจแรกที่ทำคือ  กวาดบ้าน กวาดหน้าบ้าน  กวาดรอบๆบ้าน  จากนั้นก็เดินกวาดถนนไปเรื่อยๆ (ไม้กวาด1อัน + ที่โกยขยะ1อัน)..แบบล่องลอย เหม่อๆ กวาดไปเรื่อยๆ เหมือนกับพระที่เดินจงกรม .. จนเหนื่อย จนเหงื่อโทรมกาย .. สุดท้ายกลับมาบ้าน (กลับมาอีกทาง ก็กวาดถนนมาเรื่อยๆ)  .. แล้วก็คิดได้ว่า "นี่ไงล่ะ ประโยชน์จากการใช้ร่างกาย  .. ถนนสะอาด" นับจากวันนั้น จนถึงวันนี้   ผมยังนึงถึงสิ่งที่ผมคิดในคืนนั้นอยู่ตลอด "เอาชีวิตกลับมาทำประโยชน์ดีกว่า  ไม่ประโยชน์เพื่อตนเอง ก็ประโยชน์เพื่อสังคม" ก็ยอมรับว่า จริงๆแล้ว ณ.ปัจจุบันนี้ก็ทำประโยชน์เพื่อตนเองซะมากกว่า   ไม่ได้ทำประโยชน์เพื่อสังคมอะไรนักหนาหรอก แต่ถ้า ใครไม่เคยผ่านจุดนั้น  จุดที่ผมคิดได้    คุณก็ไม่มีทางเข้าใจ +++++++++++++++++ ลองเก็บไปพิจารณา มองหาเหตุผล เผื่อคุณ อาจจะเกิดแรงบันดาลใจบ้างก็ได้ จากคุณ : aumpaump12 เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:17:47

ความคิดเห็นที่ 7 มีกำลังใจมาฝากค่ะ จากคุณ : เล็กน้อยถึงปานกลาง เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:27:08

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่ต้องรีบ บินไม่ได้ ก็เดินเอา ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับทุกจังหวะของการใช้ชีวิต จากคุณ : เล็กน้อยถึงปานกลาง เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:27:56

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณทุกความเห็นมากมายเลยค่ะ คนมันเหงาอ่ะเนอะ ก็บ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อย จริงๆ ตอนนี้มันก็แค่ขาดแรงบันดาลใจแหละค่ะ แต่สภาพจิตใจดีกว่าแต่ก่อนมาก ตอนแม่เสียใหม่ๆ เหมือนคนไม่ค่อยเต็มอ่ะ อยู่คนเดียวไม่ได้ น้ำตาไหลตลอดๆ ต้องทำงานๆๆ ห้ามว่างแม้นาทีเดียว ไม่งั้นมันจะคิด แล้วก็ชอบบอกตัวเองว่า เออ..ตอนนี้เราฝันอยู่ อีก 5 นาทีจะตื่นแล้ว ตื่นแล้วก็จะเห็นแม่เหมือนปกตินั่นแหล่ะ..กว่าจะยอมรับความจริงได้ ก็ปาไป 3-4 เดือน ตอนนี้ก็มีความสุขเวลาฝันแล้วเห็นพวกเค้า บางทีแม่ก็มาบอกว่า อดทนนะ แม่มาหาบ่อยๆ ไม่ได้ มาแต่ละครั้งก็ได้แป๊บเดียว ก็คิดให้รอบคอบนะลูก อะไรประมาณนี้ เลยไม่แน่ใจว่านี่เค้ามาหาเราจริงๆ รึเปล่าวะเนี่ย... ตอนนี้ไม่ทุกข์หรอกค่ะ แค่ฟังเพื่อนพูดแล้วก็คิดโน่นนี่ตามไป เพื่อนยังบอกเลยว่า มรึงนี่ติสท์นะ ลองมองอะไรใหม่ๆ บ้างสิ เราก็ยิ้มๆ ว่างๆ เราก็ไปทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้พวกเค้า เมื่อก่อนไม่ศรัทธาวัด ไม่ศรัทธาพระ ก็เลยไม่ค่อยได้ทำบุญ พอไม่มียายพ่อแม่ ก็เลยทำบุญบ่อยๆ หวังลึกๆ ว่าจะส่งอาหารอร่อยๆ ไปให้เค้า ถึงรึเปล่าไม่รู้ แต่อย่างน้อยพวกเค้าคงดีใจที่ทำให้เรารู้จักทำบุญมากขึ้น ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ คนเราไม่หมดลมหายใจก็ต้องสู้ต่อไปนั่นแหละค่ะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนในพันธ์ทิพย์นี่แหละ ที่เข้ามาทีไรก็มีรอยยิ้ม มีข้อคิดดีๆ กลับไปทุกที ขอบคุณค่ะ จากคุณ : จขกท (มะนอยหวาน) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:33:01

ความคิดเห็นที่ 10 ความเห็นที่ 7 คุณเล็กน้อยถึงปานกลาง คลิปของคุณทำดิฉันน้ำตาแตกเลยอ่ะ...^-^ ถึงจะร้องไห้ แต่ได้ข้อคิดดีๆ ภาพก็น่ารัก ขอบคุณนะคะ จากคุณ : มะนอยหวาน เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:42:28

ความคิดเห็นที่ 11 เข้าใจความรู้สึก แต่เราคงเขียนให้กำลังใจได้ไม่ซึ้งเท่าเพื่อนๆ คนอื่น แค่อยากบอกว่า ตอนนี้เราก็ไม่มีพ่อเหมือนกันค่ะ พ่อไปสวรรค์ได้ 8 เดือนแล้วค่ะ เราขายของทางเว็บไซด์ ตอนพ่ออยู่ พ่อจะคอยให้กำลังใจ ช่วยแพ็คของ ช่วยแบกไปส่ง ยิ้มอย่างดีใจเวลาที่เราได้ออเดอร์ ทำกับข้าวให้เรากินอร่อยๆ ทำสวน พรวนดิน ปลูกต้นไม้ ฯลฯ วันนี้ที่ไม่มีพ่อ วันที่เราพอทำใจได้ เรากลับมาย้อนทำทุกอย่างที่พ่อเคยทำ หัดทำกับข้าวตามเมนูที่พ่อเคยทำให้กิน ออกไปทำสวน พรวนดิน ทำทุกอย่าง ตามที่พ่อเคยสอน มันช่วยให้เราสบายใจขึ้น และคิดได้ว่าพ่อจากไปแต่ร่างกาย หัวใจ เลือดเนื้อครึ่งนึงของพ่อยังอยู่ในตัวเราค่ะ ขอให้คุณมีชีวิตและกำลังใจต่อสู้เพื่อตัวของคุณเองค่ะ อาจมีบางที่เหงา หรือเกิดความทุกข์ แต่ทั้งหมดทั้งมวล สุขไม่นาน ทุกข์ไม่นาน มาแล้ว ก็ผ่านไป แรงบันดาลใจในการขับเคลื่อนชีวิต สร้างได้ด้วยตัวเองนะค่ะ ขอให้โชคดีค่ะ จากคุณ : สกุลลัน (สกุลลัน) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 14:57:59

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นกระทู้ที่ดีมากๆครับทั้งคนตั้งและคนตอบ ขออนุญาตแชร์ความเห็นบ้าง ผมรู้สีกไม่ต่างกันครับตอนที่แม่ผมเสียไป เหมือนแม่คือคนที่เราสนิทที่สุด ทำอะไรสำเร็จมาทุกอย่างก็มีแม่เป็นกำลังใจมาตลอด รู้สีกเหมือนโลกมืดสนิทมาเป็นเวลาหลายปี หลังจากนั้นผมเริ่มใช้อุปทานภายนอกเป็นที่ยีดเหนี่ยว พยายามขวนขวายหาเงินหาฐานะทางสังคมมาเรื่อยๆ ก็รู้สีกพอไปได้จนกระทั่งวันนึงไม่นานมานี้ ได้ประสบปัญหาครั้งใหญ่แทบล้มประดาตาย ซึ่งเป็นคำที่ท่านพุทธทาสใช้บ่อยๆ พึ่งเข้าใจคำนั้นจริงๆวันนั้น พอผ่านช่วงนั้นมาได้ก็เริ่มได้คิด ธรรมะที่พยายามศึกษามาตลอดชีวิตคลาดเคลื่อนไปหมด เข้าใจผิดมาตลอดว่าธรรมะบอกเราให้มองทุกอย่างเป็นทุกข์ นั่นก็ทุกข์นี่ก็ทุกข์ ชีวิตอยู่ไปก็มีแต่ทุกข์ จริงๆแล้วไม่ใช่ ชีวิตไม่ได้มีอยู่เพื่อมองทุกอย่างเป็นทุกข์ ชีวิตมีทั้งสุขและทุกข์ มีไว้แค่ให้เข้าใจแค่นั้นว่าทุกคนมีสองอย่าง อย่าเอาตัวเราเป็นศูนย์กลางว่าเราคนเดียวที่สุขหรือทุกข์ ตัวเราเป็นแค่ฝุ่นเล็กๆในจักรวาล เราเป็นเพื่อนทุกข์เพื่อนสุขกันทุกคน คนที่ได้มาเจอกันพลัดพรากกันไปเป็นญาติพี่น้องกันมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก มาแล้วก็ไป ไปแล้วก็มา อย่าไปคิดว่าเรามีญาติไม่กี่คนแค่นั้น มาพบเจอกันก็ด้วยทำบุญร่วมกันมา พี่ๆน้องๆได้มาคุยกันในกระทู้นี้ก็เหมือนกัน หลังๆผมคิดอย่างนี้นะ ใครก็แล้วแต่ที่ผมเจอ ใครมีทุกข์มีเคราะห์ช่วยได้จะช่วย ใครมีสุขก็ยินดีไปกับเค้าด้วย ใครทำดีก็ร่วมอนุโมทนาด้วย ใครทำชั่วรู้สีกสงสารไม่อยากซ้ำเติมใดๆ ทำแล้วเพลินดีนะ รู้สีกเหมือนมีเพื่อนมีญาติเยอะขึ้นในโลกใบนี้ ความคิดผมประมาณนี้นะ ใครมีไรทุกข์ท้อแท้คุยกันได้ จากคุณ : ส่งเสริมคนดี เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 15:07:10 A:58.9.226.169 X: TicketID:249533

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นอยู่บ่อยๆเหมือนกัน http://www.youtube.com/watch?v=yM5EY5AWZ9c จากคุณ : กขค เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 16:29:35 A:180.183.91.47 X: TicketID:320866

ความคิดเห็นที่ 14 ความทุกข์ก็เหมือนสายลมมักโอบกอดเราโดยที่เราไม่รู้ตัว เราเองก็เคยเป็นแบบ จขกท. แต่เราโชคร้ายกว่าหน่อย คือเราเป็นตั้งแต่เด็ก คือขาดกำลังใจ สมัยก่อนเรายึดพ่อมาตลอด เวลามีความสุข เวลาที่เราทุกข์ เวลาที่เราสงสัย เรามีพ่ออยู่ข้างๆ พ่อเป็นทุกอย่างในชีวิตเรา พอไม่มีท่านทุกอย่างในชีวิตดับ ไม่มีคนให้ยึด ไม่มีคนที่รักและเข้าใจเรา ชีวิตเราขาดกำลังใจ รวมทั้งแรงบันดาลใจ รวมทั้งความเป็นเด็กทำให้เราขาดที่พึ่งทางใจ การที่เราช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อีก ทำให้เราเป็นทุกข์ เป็นทุกข์ที่สาหัสมากค่ะ เพราะความทรงจำที่มีมันย้อนกลับมาทำร้ายเรามากๆ กว่าจะคิดได้ก็ปาไปสิบกว่าปี คือมีชีวิตอยู่งั้นๆ อยู่บนความไม่แน่นอน จนมาวันหนึ่ง แม่บอกเราว่า เนี่ยแม่อาจไม่มีเงินส่งเราเรียนแล้วนะ (ตอนนั้นเรียนอยู่มหาลัย) เราเริ่มคิดได้ เอาว่ะ อย่างน้อยเราก็ยังมีแม่อยู่ ต้องบอกก่อนนะคะ ว่าเรากับแม่ไม่สนิทกัน เพราะเราไม่เคยอยู่กับแม่เลย แต่แม่ก็ยังส่งค่าเรียนให้อยู่ ก็เลยเริ่มทำงานพิเศษ คือเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย บวกกับเพลงหนึ่งที่เราได้ฟัง ... แล้วทำให้คิดได้ว่าจริงนะ ในเนื้อเพลง เขาบอกว่า Say good bye ก็แค่ Good bye กล่าวอำลาจากความวุ่นวาย และจากทุกข์ร้อนมากมาย Say good bye ก็แค่ Good bye กล่าวอำลาอย่ากลัวว่ามันจะเปลี่ยนและผันยังไง . ก้าวตามทางของเธอไป อาจจะไร้ซึ่งปลายทาง กล่าวอำลาวันวานล้ำค่าที่เหนื่อยและล้ามานาน กลับมายังป้ายนำทาง ซึ่งจะพาไปสู่ฝัน กลับสู่จุดเดิมก่อนวันที่เราจะก้าวด้วยกัน . If you can't find the way เส้นทางคดเคี้ยวมากมายหลายพัน เหม่อมองทางไหนวกมาวนไป round & round หากสับสน กังวล เคว้งคว้าง อยู่ท่ามกลางดินแดนไม่รู้มาก่อน เอ่ยถามลำนำคำกลอนเมื่อตอนวัยฝัน . Please songs tell me true ท่วงทำนองที่เป็นของเธอ ไม่ว่าจะยืนที่ใด จะบรรเลงกังวานเรื่อยไปไม่มีเปลี่ยน ต่อให้มีวันใด เกิดหลงทางยืนอ้างว้างเดียวดาย หากเสียงเพลงนำทางไป ไม่ว่าจะไกลแค่ไหนไม่หวั่นไม่กลัว . Say good bye ก็แค่ Good bye เอ่ยคำลาอย่ากลัวว่าเธอจะปวดและร้าวเพียงใด ปล่อยความทุกข์ที่เผชิญ หากแบกเดินไปไม่ไหว ก็จงกองมันเอาไว้ตรงนี้ และก้าวเดินไป . Please songs tell me true ท่วงทำนองที่เป็นของเธอ ไม่ว่าจะยืนที่ใด จะบรรเลงกังวานเรื่อยไปไม่มีเปลี่ยน ต่อใหมีวันใด เกิดหลงทางยืนอ้างว้างเดียวดาย หากร้องเพลงนั้นได้ จะก้าวเดินไปให้ถึงจุดหมายอย่างงดงาม . Good bye ........ เราเป็นคนที่ชอบคิดมากค่ะ แล้วเป็นคนที่ยึดติดอย่างแรง ดีที่เรียนธรรมมะ ตอนเด็กมาบ้าง ไม่งั้นไม่รู้เลยว่าตอนนี้ชีวิตจะเป็นยังไง ทุกวันนี้เรามีความสุขกับการใช้ชีวิตมากค่ะ พยายามทำอะไรที่ไม่ให้เสียใจทีหลัง ใช้ชีวิตต่อวันให้ดีที่สุด เพื่อวันหนึ่งต้องออกเดินทางไกลจะได้ไม่เสียใจทีหลัง ขอให้ จขกท. มีความสุขกับการใช้ชีวิตนะคะ ยิ้มให้มากๆ เพราะคุณโชคดีแล้วละที่ได้เกิดมา ^_______^ จากคุณ : amakin เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 18:53:02

ความคิดเห็นที่ 15 เป็นกำลังใจให้จขกท. และเพื่อนๆ ทุกคนนะคะ ส่วนตัวเองก็มีแม่ที่เป็นแบบอย่างความกล้าหาญ และเข้มแข็งมาตลอด คือรู้ตัวว่าตัวเองอ่อนแอมากๆ ก็ตอนที่เสียตาไป (เราสนิทและผูกพันธ์กะตามาก) ตอนตาเสียใหม่ๆ คิดถึงขั้นอยากจะตายตามตาไป (ขนาดนั่นจริงๆ) ร้องไห้และทำใจอยู่เป็นแรมเดือน ก็มีแม่คลอยปลอบ และเห็นความเข้มแข็งของแม่ ยังคิดอยู่ว่า สักวันถ้าเสียแม่ไปเราจะเป็นยังไง คิดแล้วก็กลัว และขลาดขึ้นมาทันที ทุกวันนี้ก็ทำเพื่อแม่เพื่อยายและเพื่อตัวเอง บางทีรู้สึกแม่ไม่ให้ความสำคัญกับเรา มากเท่ากับน้องๆ ยังรู้สึกท้อได้เลย (เป็นขนาดนั้นจริงๆ) สำหรับคนที่สูญเสีย เราเข้าใจ และรู้ซึ้งว่าจะหาสิ่งใดมาทดแทนยาก ทำให้ขาดแรงบันดาลใจไม่รู้จะทำเพื่อใคร แต่ก็อยากลองให้ ทำเพื่อตัวเอง คิดถึงตัวเองให้มากๆ เพราะเราคิดว่า คนที่จากไปแล้วเขาเห็นเราไม่มีความสุข เขาคงไม่สบายใจ คงคอยเป็นห่วงเราไม่สิ้นสุด แทนที่เขาจะไปสบายกลับมาห่วงคนข้างหลังอีก ลองสร้างแรงบันดาลใจจากตัวเอง (ยินดีที่ตอนนี้คุณมีความสุขกับชีวิต) รักและเอื้อเฟื้อแบ่งปันจิตใจที่ดีงามกับคนอื่นๆ ลองดูคนอื่นๆ บางคนเขาก็แย่กว่าเราเขาก็ยังดิ้นรน เพื่อมีชีวิตอยู่ไปวันต่อวัน ถ้ามีเวลาและทุนทรัพย์ ก็ลองทำบุญหรืออุปการะผู้ยากไร้ ตามที่คห. บนบอกค่ะ จากคุณ : แก๊ซซ่า เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 21:06:01

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจ..ให้เจ้าของกระทู้ แล้วก็ทุกๆคน..นะคะ รวมทั้งให้กำลังใจแก่ตัวเองด้วย ยิ่งดูคลิปข้างบนแล้ว...ซึ้งมากมาย ขอบคุณค่ะ จากคุณ : หมีพูห์บลูเบอร์รี่ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 22:27:26

ความคิดเห็นที่ 17 *** เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ ถ้าไม่รู้จะทำเพื่อใคร ให้ออกไปทำอะไรดีๆเพื่อสังคม เพื่อคนอื่นที่ด้อยโอกาสก็ได้ครับ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วตัวเรายังมีประโยชน์ มีคุณค่ามากกว่าที่คิด สิ่งที่เราทำไม่จำเป็นต้องแบ่งปันหรือให้เฉพาะคนใกล้ตัวนะครับ คนไกลตัวก็สามารถที่จะแบ่งปันกันได้ ลองดูครับ *** จากคุณ : สมาชิกหน้าเหลือง เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 54 23:15:23

ความคิดเห็นที่ 18 คนเราเมื่อรู้สึกว่าตัวคนเดียว ก็มีความรู้สึกคล้ายๆกันแบบนั้นแหละครับ ยิ่งถ้าฐานะอยู่ในเกณฑ์ดี ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน จะไม่มีแรงผลักดันอะไรมากนัก เพราะยังไงก็ไม่อดตาย อยากให้เจ้าของกระทู้ และทุกท่าน ใช้โอกาสนี้  ศึกษาการเจริญสติ ซึ่งเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าได้สอนมานานเป็นพันๆปีแล้ว  สิ่งนี้คือหัวใจของศาสนาพุทธ ถ้าคุณเป็นคนนึงที่นับถือศาสนาพุทธ โดยคิดว่า ศาสนาพุทธสอนแค่การทำบุญ  อยากให้คุณ ให้โอกาสตัวเองได้ศึกษาหัวใจของศาสนาพุทธสักหน่อย  นั่นคือการเจริญสติครับ http://www.wimutti.net/pramote/ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 54 00:27:20

ความคิดเห็นที่ 19 แม่บอกว่า เราเกิดมาเป็นคนที่โชคดีอย่างหนึ่ง คือเราเป็นคนไม่มีความรู้สึกเคยท้อแท้เลย ในหัวมีแต่คำว่า "พยายาม" ถ้าทำจนสุดแล้ว ไม่ดี ไม่ว่า แต่ขอให้ได้พยายามไขว่คว้าก่อน ดีร้ายรับได้หมด เป็นงี้ในทุกๆ เรื่อง เรื่องงาน ก็จะแก้ปัญหาไม่หยุด ซึ่งถ้าใครก่อปัญหาไม่หยุด ก็จะโดนเราฉุดไปด่า เรื่องความรักก็เป็น ถ้าเรารู้สึกว่า คนนี้ มีอะไรที่เราไม่ชอบ เราจะเลิกคบเลย ไม่มีต่อเวลา ไม่ฟังคำแก้ตัว เพื่อนเราก็เป็น ถ้าไม่อยากคุย เราก็กดวางทันที ล่าสุดเราไปคุยกับHR เขาบอกว่า ดูปุ๊บรู้ปั๊บ ว่าเราเป็นคนที่เกิดมาเพื่อ work alone คือจะยอมให้ชีวิตเป็นงั้นก็ได้ แต่ก็ต้องแลกกับโอกาสในชีวิตที่น้อยลงไป <<เห็นม่ะ มุ่งมั่นไปก็ไม่ดี ลักษณะเข้าข่าย คนงี่เง่า ถ้าคุณรู้สึกท้อแท้ คุณต้องท่องไว้ ว่า อย่าไปกลัว ไม่มีอะไรน่ากลัว ผีก็หลอกคุณไม่ได้ ถ้าคุณไม่กลัว พูดกับมันไปเลย ว่าถ้ากุตายเมิงตัวนั้นจะเดือนร้อน เพราะคุณจะตามไปด่ามันให้จนถึงนาทีสุดท้ายที่จะอยู่บนโลก เพราะฉะนั้นรีบไปให้พ้นๆ ซ่ะ อย่ากลัวค่ะ นะ ไม่มีอะไรน่ากลัว ถ้าเราไม่กลัวมันซ่ะอย่าง จากคุณ : หวานใจนายโหด เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 54 05:25:09

ความคิดเห็นที่ 20 อยู่เพื่อคุณค่าของตัวเราเองครับ ของขวัญที่พ่อแม่ให้มา ต้องรักษาไว้ให้ดี จากคุณ : Morning Star เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 54 09:34:11

ความคิดเห็นที่ 21 อยู่กับตัวเองให้มีความสุข วันพรุ่งนี้ไงค่ะ คือแรงบันดาลใจของคุณ ถ้าก่อนคุณนอนหลับแล้วยังรู้สึกยังอยากตื่นขึ้นมาพบกับวันใหม่ แสดงว่าคุณยังมีแรงบันดาลมใจที่จะอยากทำอะไรต่อไป เพียงแค่ตอนนี้คุณอาจมีอะไรพร้อมในระดับที่คุณพอใจแล้ว ทำให้คุณไม่อยากไขว่ขว้าอะไรต่อไป ลองนึกว่าจะอยากไปเที่ยวกินรอบโลกดูซิค่ะ เผื่ออยากจะเก็บเงินไปเที่ยวไกลๆ บ้าง เดินทางไปไหนมาไหนบ้าง อาจจะสร้างแรงบันดาลใจได้นะคะ เงินบางส่วนที่หามาได้ก็แบ่งไปทำบุญให้บ้านเด็กกำพร้า ทำเพื่อสังคม เพื่อประเทศ จะทำให้คุณยิ่งอยู่ด้วยความสบายใจยิ่งๆ ขึ้นไปนะคะ ^^ จากคุณ : เจ้านายตัวเอง เขียนเมื่อ : วันต่อต้านยาเสพติดโลก 54 21:04:13

ความคิดเห็นที่ 22 สร้างสิครับ สร้างแรงบันดาลใจขึ้นมา อย่างที่หลายคนบอกหละครับ ชีวิตมันต้องเดินต่อ ถ้าทางเดินต่อมันไม่มีก็สร้างขึ้นเอง มองไปข้างหน้าครับ ชีวิตเป็นของเรา จากคุณ : Darkcutie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 54 21:02:18