การเงิน และ การกิน

ผมเองต้องออกตัวก่อนว่าไมได้มีความรุ้ความสามารถ หรือ ร่ำเรียนอะไรทางธุรกิจมา วันนี้มันเกิดแว้บขึ้นมาเลยอยากเอามาแชร์ เผื่อมันจะพอมีประโยชน์กับทุกท่านบ้าง

ตัวผมเองช่วงเดือนที่ผ่านมา โดนเพื่อนซึ่งถืออำนาจทางการเงิน ซึ่งเข้ามาเป็นหุ้นส่วนใหม่ สั่งให้แยกเงินส่วนตัวออกจากเงินร้าน  นั่นคือ ให้ผมมีเงินเดือนชัดเจน  แต่ที่หักดิบหน่อยคือ ให้เริ่มทันที

ตัวผมก็ทำตามนั้น แยกเงินร้าน ออกจากเงินส่วนตัว มีเงินในกระเป๋า พอประทังชีวิต ด้วยมาม่า และ ข้าวแกงได้ สองอาทิตย์ ตัวกิจการนั้นไปได้ดีตอนนี้ก็มีแผนเปิดสาขาที่สองแล้ว แต่่ผมนี่ซิหนักทีเดียว

ในช่วงนี้เองที่ผมได้เรียนรู้ โครงสร้างการเงินตัวเอง และโครงสร้างการเงินร้านไปพร้อมๆกัน ว่าโครงสร้างการเงินของผม มั่วซั่วและ ไร้สาระแค่ไหน ที่จำเป็นต้องทำเพราะไม่อยากกินมาม่าทั้งเดือนอีก
เหรียญที่เคยทิ้งขว้างไม่เคยเก็บ ก็ละเอียดขึ้นมากๆ  ท

ในส่วนกิจการนั้น  รวมช่องโหว่การเงินนิดๆหน่อยๆในกิจการ ที่รวมกันแล้วเป็นเงินก้อนโตผมก็ใช้อารมณ์ต่อเนื่องจากการจัดการการเงินส่วนบุคคลมาจัดสรรเสียใหม่  หลังจากแยกอย่างชัดเจน
ทำทุกอย่างเป็นภาพ แล้ว ทุกอย่างโดยรวมก็ดีขึ้นเรื่อยๆ เป็นระบบขึ้น
จนผมได้ข้อสรุปว่า




การเงินธุรกิจ การเงินส่วนบุคคล  การดูแลสุขภาพ มันมีสิ่งทีเหมือนกันอย่างชัดเจน สองอย่างคือ

1.การลดไขมันส่วนเกิน
2.การไม่กินอาหารขยะ
ถ้าเราทำสองข้อนี้ครบถ้วนตรวจตรามันสม่ำเสมอกิจการก็โตไปตามจังหวะเวลาของมันเอง


ผมขยายความให้เล็กน้อย

1.การลดไขมันส่วนเกิน
ความหมายของการลดไขมันส่วนเกินคือ การ จัดการกับรอยรั่วต่างๆ ที่ไม่จำเป็นกับกิจการ หรือ ชีวิต เช่น ค่าใช้จ่ายซ้ำซ้อน ค่าอินเตอร์เน็ตที่มากเกินความจำเป็น ค่าสวัสดิการ ค่าไฟ บลาๆ  ตัดไขมันออกได้
กิจการเราก็จะมีหุ่นทีดี   ตัวเล็กน่ารัก เหมาะกับงาน  ไม่กินหรือ เสพค่าใช้จ่ายเอามาใช้ในงานที่ไม่จำเป็นจนอ้วนขึ้น  เริ่มมองหาไขมันส่วนเกินในองค์กร นะครับแล้วตัดมันออก แต่ตัดไขมันนะครับ อย่าไปเผลอตัดเนื้อเข้าละ


2.การไม่กินอาหารขยะ
ความหมายก็คือ การเลือกแต่สินทรัพย์ ที่ก่อให้เกิดรายได้ เข้ามาในกิจการ  กินแต่ของดี เลือกกิน ไม่ใช่เอะอะ อะไรซื้อหมด เช่นขายก๋วยเตี๊ยว ปากซอย นั่งกินง่ายขๆ แต่ซื้อเก้าอี้โซฟาอย่างดีเป็นต้นหรืออะไร แนวๆนี้
การไม่กินอาหารขยะ  ไม่ได้หมายความว่า ให้กินจำกัดจำเขี่ยเอาเท่าที่จำเป็น อะไรที่ดีต่อสุขภาพจิตโดยรวม  ถ้ามันทำให้ทั้งภาพรวมดีขึ้นก็ไม่เสียหายที่จะกินเข้าไป เช่นสวัสดิการพนักงานร้านไม่ได้ แต่ เด็กๆที่ทำงานเหน็ดเหนื่อย
ได้แบบนี้ก็ดีต่อสุขภาพจิตขององค์กร จิตใจของพนักงาน ก็คือจิตใจโดยรวมขององค์กรนั่นเอง ดังนั้น กินของดีทัั้งต่อร่างกายและจิตใจนะครับ อย่าไปอดอาหารหรือ กินแต่อาหารขยะซะละ



ผมเองมองว่ากิจการเป็นสิ่งมีชีวิตมีจิตใจ และ สิ่งของในร้าน ผู้คนในร้าน ทุกอย่างหลอมรวมเป็นคนๆ หนึ่ง  ดังนั้นถ้าใครบอกว่ากิจการไม่ใช่สิ่งมีชีวิตผมละคนนึงที่เถียงคอเป็นเอ็น
หวังว่า สิ่งๆเล็กๆน้อยๆที่ผม แชร์จะพอเป็นประโยชน์กับน้องใหม่ในวงการ SME ไทยได้นะครับ ^^

จากคุณ	: Yaoharee
เขียนเมื่อ	: 28 มิ.ย. 54 20:32:02