ข้อคิดจากงานเล็กๆของผม....
|
 |
ผมได้อ่านเรื่องราวของคนสู้ชีวิตมากมาย ในบอร์ดแห่งนี้ หลายคนมีชีวิตดราม่ามาก และอีกหลายผู้คนก็มีชีวิตที่เรียกได้ว่าน่ายกย่องและควรเอาแบบอย่าง.....ผมมักจะทึ่งกับคุณค่าของการกระทำของหลายๆท่านในห้องนี้ ผมบอกได้เลยว่าผมมักจะขโมยเอาแนวคิดและการปฏิบัติจากห้องนี้ไปอย่างไม่อาย....
จะเรียกได้ว่าห้องนี้เป็นเสมือนกับห้องทดลองและฝ่ายวิจัยก็ไม่ผิดนักเพราะจากการทดลองการใช้ชีวิตแบบต่างๆ แล้วหลายคนก็เอาสิ่งที่ตัวเองได้ ทดลองและพิสูจน์มากระจายต่อผู้อื่น สิ่งนี้เรียกได้ว่ามีคุณค่ามหาศาลเลยที่เดียว วันนี้ผมไม่ได้มาชื่นชมใครคนใดคนหนึ่ง แต่จะขอชื่นชมหลายๆกระทู้ที่ยอดเยี่ยม ต่างๆแชร์ประสบการณ์ ในแง่มุมต่างๆซึ่งนี่คือสิ่งที่ดีที่เดียวสำหรับโลกเสมือนแห่งนี้....
วันนี้ผมขอแชร์บางแง่มุม บางผลการทดลองที่ได้ใช้มาแล้ว ให้กับเพื่อนๆพี่ๆน้องได้อ่านกันนะครับ...ขอออกตัวก่อนว่าการทดลองของผมอาจจะไม่ดีเท่าคนอื่น.....แต่น่าจะมีสักนิดที่เป็นแนวคิดให้กับคนที่อยู่ในภาวะเดียวกับผมได้....
ผมไม่มีงานประจำทำเป็นฟรีแลนท์ มีครอบครัวแล้วผ่านร้อนหนาวมาพอสมควร.....ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานอะไรมาเลยหลังจากเดือนกุมภาพันธ์ สี่เดือนเต็มเปี่ยมกับการตกงานแบบแน่นอน....ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเป็นจริง.....ไม่ใช่ว่าไม่เคยงานงด งานหายแบบนี้แต่ที่ไม่เชื่อก็เพราะ หลายคนที่เคยโยนงานให้กับก็สภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ โชคยังดีที่ผมยังพอมีเงินเก็บจากงานสุดท้ายอยู่สามสี่หมื่น.....
งานนั้นผมได้เงินมาแสนสอง....เยอะที่สุดในชีวิตแล้ว....ได้เงินมาก็จัดสรรในเรื่องต่างๆไปก็มาก...แต่ที่ไม่ลืมคือพาพ่อแม่ลูกเมียไปจัดหนักกันตามประสา กินกันแบบอิ่มท้องสิ่งที่อยากกินให้เงินแม่ให้เงินพ่อ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุด.....เพราะเมื่อก่อนนี้ไม่ค่อยมี ครั้งนี้ก็เลยให้ไปพอสมควร
หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดดำกว่าเดิม....ไม่มีงาน ไม่มีเงิน เงินที่มีก็ได้ถูกใช้ไปอย่างจำเป็นจริงๆ ดีที่ผมไม่มีรถ และไม่ต้องผ่อนบ้าน ตอนนั้นเริ่มไม่มีความหวังกับงานที่เคยทำและทำมันมาทั้งชีวิต.....ง่อยรับทาน
ผมพยายามมากกับการที่จะต้องทำอะไรสักอย่าง ท่องทุกวัน ไม่รู้จริงๆครับว่าจะทำอะไร เราชอบอะไรและไม่แน่ใจเอาเสียเลยว่าไอ้สิ่งที่เราชอบนั้นมันจะสามารถทำให้เป็นเงินเป็นทองได้....เงินเก็บที่มีอยู่เหลืออีกสามหมื่น....ตายหล่ะวา....ทำไง!!!!
ผมเชื่อว่าหลายคนคงคิดและอาจจะเป็นคลายๆกับผมว่า จะทำไรดี เท่านั้นไม่พอยังมี แล้วมันจะดีเหรอ อีกนิด แล้วท่ามันเจ๊งล่ะไม่ซวยเลยเหรอ นั่นไง.....สิ่งที่ผมคิดมันทุกวัน จนรู้สึกว่ามันนอย ซำมมะนอยเกินไปหน่อยแล้ว เริ่มหลอน...............
เข้าเดือนเมษายน เดือนที่ร้อนมากและใจผมเองก็ร้อนยิ่งกว่าอากาศ เงินสามหมื่นเริ่มโอนเอน สั่นไหว....เพราะค่าใช่จ่ายเยอะมาก ไหนจะเรื่องลูกค่าเทอม ค่าน้ำไฟ บัตรเคดิต สารพัด โชคดีที่ผมมีกับภรรยาช่วยกันรับผิดชอบในเรื่องต่างๆภายในบ้านและเราก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องการรับผิดชอบในเรื่องนี้...เราช่วยกันเสมอ.....
เดือนนั้นเป็นเดือนที่มีวาระของการเลี้ยงรุ่นของมหาลัยที่ผมเคยเรียนมา อีกทั้งผมยังได้รับเกรียติจากน้องๆ ที่ให้เป็นที่ปรึกษา....วันนั้นผมก็กลับมาคิดอีกว่ามันมีงานแบบนี้น้องมาเยอะ เราน่าจะหาโอกาสตรงนี้เพื่อทำอะไรสักอย่าง นั่นสิอะไรสักอย่างนี่มันคิดไม่ออกจริงๆ
จนแล้วจนรอด ไอ้อะไรสักอย่างของผม มันก็โผล่พรวดออกมาจากสมองในทันที นั่นก็คือ เสื้อยืด ใช่แล้วเสื้อยืด เราจะทำเสื้อยืดขายในงานนี้แหละว้า.....คิดได้ดังนั้นก็เริ่มหาข้อมูล ต่างๆนานาว่าอะไรอย่างไร เริ่มจากศูนย์เลย จริงๆแล้วความคิดเรื่องเสื้อยืดนี่มันเคยโผ่ลมาแล้วสร้างแรงบันดาลใจให้ผมครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้.....
ผมในฐานรุ่นพี่ก็เลยโทรไปปรึกษา:-)านว่าขออนุญาตทำเสื้อขายนะ.....น้องบอก เอาเลยพี่ จากนั้นผมก็เดินหน้าทำทุกอ่างที่ผมไม่รู้ให้รู้ โดยบอกคำเดียวว่าคนเดียว หาข้อมูลเรื่องผ้า เดินตลาดหาร้านสกรีน จนในที่สุดก็ตกม้าตายอีกครั้งที่การออกแบบ....ฮิ้วววววว
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 54 20:00:30
| จากคุณ |
:
daxter   
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ค. 54 20:00:14
|
|
|
| 
