ความคิดเห็นที่ 1 ทำไมเหรอคะ? พ่อบอกว่า งานบริษัทมันไม่มั่นคง พอเงินเดือนเยอะเค้าก็จะบีบเราออก (คิดในใจ) เฮ้อ... พ่อ ถ้าเค้าบีบออกแล้วไงอ่ะ ก็หางานใหม่สิ งานนะมีเยอะแยะ แต่ว่าจะทำหรือไม่ทำเท่านั้นล่ะ แล้วอีกอย่างนึงนะคะ เซลล์ที่นี่เค้าออกเองกันทั้งนั้นล่ะค่ะ พวกที่โดนไล่ออกน่ะคือทำผิดกฎ ทำตัวไม่ดีเอง ขาเมาท์ เพื่อนเราไม่ได้เรียนจบมหาวิทยาลัยรัฐ ไม่ใช่มหาวิทยาลัยชั้นนำ เปลี่ยนงานทุกปี เพราะว่าบริษัทเจ๊งบ้าง ออกเองบ้าง ก็หางานได้ตลอด ตอนนี้ทำงานอยู่บริษัทต่างชาติที่ค่อนข้างมั่งคงพอสมควร ทำไมพ่อถึงคิดว่าการเปลี่ยนงานเป็นเรื่องน่าอับอาย น่าขายหน้า ภาพลักษณ์ไม่ดี? พ่อบอกว่า เงินที่ทำงานค้างเราอยู่ยังไงมันก็ต้องออกน่ะแหละ รอๆหน่อย ของมันต้องได้ยังไงก็ต้องได้ ไอ้เงินเดือน 16k เนี่ยแกไม่พอกินเหรอ จะใช้อะไรมากมาย? อยู่กับพ่อแม่แสนจะสบาย ต้องใช้เงินอะไรนัก (คิดในใจ) พ่อ ถ้าเป็นพ่อทำงานแล้วเงินที่มันต้องได้ทุกเดือนมันไม่ออก พ่อจะรู้สึกยังไง จะมีกำลังใจทำงานต่อไปได้อย่างไร ทำงานวันนี้วันไหนจะได้ก็ไม่รู้ รอแบบไม่ต้องหวัง กำลังใจในการทำงานก็ไม่มี พ่อบอกว่า สมัยอายุเท่าแก เงินเดือนพ่อ 700 ทำไมถึงอยู่ได้ เลี้ยงลูกอีกตะหาก(ตอนนั้นพี่ชายเพิ่งเกิด) (คิดในใจ) พ่อ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว มันเอามาเทียบกันได้ไง อะไรๆก็เปลี่ยนไปหมด จะเอาประสบการณ์ตัวเองเป็นบรรทัดฐานของโลกนี้หรือไง ไม่เข้าใจทำไมคนแก่ๆเค้าชอบคิดอะไรกันแบบนี้ โลกมันเปลี่ยนไป พ่อไม่คิดจะเปลี่ยนตามเลยรึไง พ่อบอกว่า พ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไปทำงานบริษัท King Power ถ้าไปทำบริษัทชื่อดัง CAT, TOT, TG, TRUE ก็ว่าไปอย่าง (เราสมมติความมีชื่อเสียงราวๆนี้ค่ะ) (คิดในใจ) พ่อ พ่อแก่ปูนนี้แล้ว จะเอาอะไรนักหนา พ่อเป็น Celebrity รึไงถึงคิดว่าเค้าจะมาอยากรู้อยากเห็นว่าลูกพ่อทำงานอะไร พ่อแคร์ตัวเอง แคร์คนอื่น มากกว่าแคร์ลูกตัวเองเหรอ พ่อจะไปอวดใครเค้าทำไมว่าลูกชั้นทำงานให้รัฐ ลูกทำงานไม่มีความสุขพ่อไม่มองบ้างเลยเหรอ พ่อบอกว่า ต่อไปพอแกแก่ตัวไป ก็จะได้ก้าวหน้าเป็นใหญ่เป็นโต เงินเดือนเป็นแสน ไม่ดีเหรอ (คิดในใจ) พ่อ ไอ้ที่บอกว่าเป็นแสนน่ะ เกือบเกษียณนะกว่าจะได้ แล้วไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาส เราไม่มองว่าจะต้องมีเงินแสนเงินบ้าเงินบออะไรหรอกนะคะ เรามองแค่ว่าเรามีกินมีใช้ไม่ลำบาก แค่นี้มันก็มีความสุขแล้วค่ะ เราไม่อยากเครียด ความเครียดมันทำลายชีวิตคนให้สั้นลงมาเยอะ เราเห็นตัวอย่างมาเยอะแล้วค่ะ อายุสั้น โรคภัยไข้เจ็บ ไม่มีความสุข แต่ก็มีหลายคนนะคะที่ทนกับมันได้อย่างมีความสุข(รึเปล่า) พ่อบอกว่า ยังไงก็ไม่ให้แกไปทำที่ King Power นั่นหรอก ทำงานที่เดิมไปน่ะแหละ (คิดในใจ) สรุปพ่อไม่สนใจเลยว่าเราจะเป็นอย่างไร พ่อสนใจแต่ตัวพ่อเองเท่านั้นล่ะ มีใครที่เป็นแบบเราบ้างไหมคะ เราเหนื่อย อึดอัดใจมากค่ะ จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 18:13:30 A:202.29.73.9 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 2 ท้าวความสมาชิกในบ้านกันก่อนนะคะ บ้านเราประกอบไปด้วย - พ่อ ตอนนี้เกษียณแล้วค่ะ ทำงานในรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่งมาก่อน ตอนนี้แปรรูปเป็นบริษัทแล้ว ตำแหน่งงานสุดท้ายถือว่าสูงพอสมควรค่ะ เทียบเท่า C10 จริงๆจะได้ถึง C11 เลยนะคะ แต่ว่าต้องย้ายที่ทำงาน พ่อเลยไม่เอาค่ะ - แม่ ตอนนี้เป็นครูชำนาญการพิเศษค่ะ ประมาณ C8 - พี่ชาย ตอนนี้ทำธุรกิจ MLM ตัวนึงอยู่ค่ะ รายได้เดี๋ยวนี้เดือนละ 200,000 แต่ค่าใช้จ่ายอื่น + ภาษี หักลบแล้วไม่รู้เหมือนกันว่าเหลือเท่าไหร่ แต่งงานแล้ว จริงๆแล้วคนที่ทำหลักๆเป็นพี่สะใภ้ค่ะ พี่ชายเราเหมือนเป็นผู้ช่วยมากกว่า พ่อเราทำงานที่เดียวตลอดชีวิตการทำงานค่ะ มีทำงานพิเศษอื่นตอนหนุ่มๆเพราะเงินไม่พอกิน ไม่พอเลี้ยงลูก แม่เราก็เป็นครูมาตลอดค่ะ ช่วงสาวๆก็ไปอยู่โรงเรียนในป่าในดง แล้วค่อยย้ายมาตอนแต่งงานกับพ่อ พี่ชายก็ไปๆมาๆบ้าน ไม่ค่อยเป็นเวล่ำเวลา ต้องเข้าเซ็นเตอร์อะไรของเค้าตามประสาน่ะค่ะ พ่อกับแม่ เป็นคนหัวโบราณมาก ไม่ค่อยตามยุคสมัย ไม่ค่อยออกไปท่องเที่ยวเปิดหูเปิดตา รักบ้าน อยู่แต่บ้าน พี่ชายเราเป็นคนเรียนไม่เก่ง เรียนสาย ปวช. ต่อ ปวส. ไปเรียนที่XXXอยู่สองปี โดนไทร์ สาเหตุเพราะว่าพี่เราไปเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนค่ะ อยู่กันหลายคน ไม่ค่อยตั้งใจเรียน เพื่อนเอาตัวรอดได้ แต่พี่เราไม่ไหว จึงมาเริ่มเรียนใหม่ที่YYY และก็เรียนจบค่ะ ส่วนนึงเพราะเพื่อนดี สิ่งแวดล้อมดี เพื่อนดันสุดฤทธิ์ ส่วนเราเป็นคนเรียนค่อนช้างดี จบจากพระจอมเกล้าแห่งหนึ่ง กับพี่เราพ่อกับแม่แทบจะไม่บังคับอะไรเลยนะคะ ตอนโดนไทร์ก็ไปรับตัวถึงที่ บอกว่าไม่จบก็ไปเริ่มเรียนใหม่ คือ ไม่บังคับที่เรียน แต่ขอให้จบป.ตรีก็เป็นพอ ส่วนเรานะคะ ตอนเอ็นทรานซ์เลือกไปสี่อันดับ มีพระจอมสองอันดับ เกษตรสองอันดับ พ่อถามทำไมไม่เลือกจุฬา???? อ้าวก็คนมันไม่อยากเลือกนิ คะแนนก็ไม่ได้เยอะ ตัวเราย่อมรู้ย่อมประมาณตัวได้ดีค่ะ ว่าควรจะเรียนในระดับไหน คณะไหน ตอนที่เลือกก็กดดันนะคะ เพราะว่าเราเรียนสายวิทย์มา พ่อก็บอกเลยว่าเลือกลงสายวิทย์เท่านั้น ไม่งั้นไม่ส่งเรียน (กดดันกันเข้าไป) พอได้ไปเรียนจริงๆแล้วเรายอมรับเลยค่ะ ว่าไม่ชอบ แต่เราเรียนได้ค่ะ เพราะหัวเราไปได้ เอาตัวรอดได้ วิชาในคณะได้มากสุดคือแค่ B+ ค่ะตัวเดียวเท่านั้น ส่วน Lab ได้มากสุด A (หน่วยเดียว) นอกนั้น C, C+ กระจาย จำได้มีอยู่เทอมนึง C+ หมดเลย ทำไปได้น้อ ส่วนพวกวิชาเลือกทางสังคม มนุษยศาสตร์ A กับ B+ ตลอดค่ะ (ประมาณ 8ตัวตลอด4ปี) เราก็เริ่มสับสนอ่ะค่ะ เพราะเหมือนจะมาฉายแววทางที่ไม่ได้เรียนโดยตรงมากกว่า เรามีความชอบความสนใจดังต่อไปนี้ค่ะ - ชอบอ่านประวัติศาสตร์ ท่องเที่ยว ภูมิศาสตร์ ตอนเด็กๆเราสะสม Atlas ไว้เต็มเลยค่ะ ชอบอ่านตั้งแต่อยู่ป.3 จำได้เกือบหมดอ่ะค่ะ เมืองหลวง ประเทศ เวลาที่บ้านขับรถไปเที่ยว เราก็ชอบเป็นคนนำทางให้ค่ะ - บ้าเครื่องสำอางและน้ำหอมค่ะ สะสมและชอบซื้อ ชอบอ่านรีวิวแล้วมาประยุกต์ใช้ - เคยไปทำงานให้สถาบัน เป็นไกด์อาสาสมัครพานศ.ต่างชาติไปเที่ยวในตัวกทม.ค่ะ สนุกมากๆๆ เพื่อนที่มาทำเป็นคณะแนวศิลปศาสตร์เกือบหมดเลย เราเป็นคนเดียวในคณะที่เราเรียนค่ะ (แปลกแยกได้อีก) - ชอบท่องเที่ยว ชอบเดินทาง ไปเจออะไรใหม่ๆค่ะ (หนีไปเที่ยวคนเดียวบ่อยๆ) แต่สุดท้ายแล้วพ่อก็ฝากงานให้ ตอนนั้นพ่อบอกว่าทำไปก่อน เราก็เออออห่อหมกไป จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 18:22:24 A:202.29.73.9 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 3 เป้าหมายต่อไป เราวางไว้แล้วค่ะ อย่างที่บอกว่าเราจะทำงานที่เราทำแล้วมีความสุขมากกว่า ไม่ต้องเป็นคนใหญ่คนโต ไม่ต้องมีหน้ามีตา ไม่เครียดถึงขั้นประสาทจะกิน แต่ตอนนี้สิ่งที่กำลังคิดอยู่ก็คือ จะรับมือกับอนาคตอันใกล้นี้ยังไงดี เพราะเราตกลงเรื่องวันเริ่มงานกับที่ King Power แล้วค่ะ - เรากะว่าจะทำเนียนไปค่ะ ว่าไปทำงานที่เดิมทุกวัน ไปเปลี่ยนชุดเอา แต่จริงๆแล้วเราไปทำที่ใหม่ เรื่องเวลาทำงานเรามีวิธีจัดการค่ะ - ถ้าพ่อแม่รู้ และไล่เราออกจากบ้าน เราก็จะไปหาหอเช่าค่ะ เรามีเงินเก็บอยู่หลักแสนคงเอามาใช้ยามฉุกเฉินนี้ชั่วคราวก่อน - ถ้าจะยึดรถคืนก็เอาคืนไปเลยค่ะ ไม่แคร์ ไม่มีรถขับเราก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากค่ะ เพราะส่วนตัวเราชอบใช้รถสาธารณะมากกว่าอยู่แล้ว จะได้ลดปริมาณรถบนถนนไป1คัน วิพากษ์วิจารณ์ได้ค่ะ เชิญ จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 18:32:59 A:202.29.73.9 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้ผมก็ทำงานที่ผมไม่ชอบอยู่ครับ ไม่มีใครบังคับ ผมนี่แหละบังคับตัวผมเอง เพราะ ผมเห็นแก่อนาคตครับ  ผมฝืนทำงานที่ผมไม่ชอบมาก็  6 ปีแล้ว แพลนจะทำต่ออีกซัก 20 ปีค่อยลาออกครับ เห็นด้วยกับคุณพ่อ จขกท ทุกประการ จากคุณ : หมอคานู เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 19:03:37

ความคิดเห็นที่ 5 ใจมันไปแล้วนี่   ห้ามคงไม่ฟังแล้ว 555 ทำในสิ่งที่ชอบก็ดี โชคดีครับ ปล  ควรคุยกับคุณพ่อคุณแม่นะครับ  อย่าหลอกท่าน  มันบาป จากคุณ : kmit (NoomBkk1) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 19:44:02

ความคิดเห็นที่ 6 ทำตามใจที่คุณคิดอยากทำ ในที่สุดความสัมพันธ์กะพ่อแม่ก็จะดีขึ้นด้วยเมื่อคุณได้ทำในสิ่งตัวเองรักและเลือกเองไม่รู้สึกว่าต้องเก็บกดความไม่พอใจในตัวพ่อแม่ไว้ในใจที่เป็นสาเหตุให้คุณไม่ได้ทำในสิ่งที่คุณอยากทำ งานหาใหม่ได้ตลอดกลัวอะไร ชีวิตยังไงมันก็บอบบางไม่ว่าจะเลือกงานที่ดูมั่นคงหรือไม่ดังนั้นสู่ทำสิ่งที่คุณรักคุณชอบจะดีกว่า คุณคือคนที่เลือกชีวิตตัวเอง กำหนดชีวิตตัวเอง พยายามเดินทางไปในเส้นทางที่คุณอยากให้เป็น ชีวิตมันไม่ได้ยากเย็นหรือง่ายดายอย่างความคิดเรา แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 54 20:01:42 จากคุณ : livelife เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 19:55:30

ความคิดเห็นที่ 7 คุณพ่ออยากให้ทำงานปัจจุบัน แต่คุณอยากทำงานด้านการขาย ระหว่างงานที่ชอบ เพื่อแลกกับความทุกข์ใจของพ่อแม่ ลองชั่งน้ำหนักดูละกันนะครับ เป็นไปได้ไหม ที่กลางวันคุณก็ทำงานตามที่คุณพ่ออยากให้ทำ แล้วเวลาว่าง/วันหยุด ก็ขายของทางโทรศัพท์ Internet MLM ฯลฯ จนกว่าคุณจะมีผลงานให้พ่อแม่ของคุณยอมรับ ขอให้โชคดีนะครับ จากคุณ : threeS เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 19:55:54

ความคิดเห็นที่ 8 อาชีพเซลล์เนี่ยถ้าทำยอดไม่ได้ตามเป้า ก็โดนเอาออกได้นะ จริงอยู่ว่าตอนอายุยังน้อย ฐานเงินเดือนน้อยๆ เปลี่ยนงานไม่ใช่เรื่องยาก แต่พออายุเกิน 40 หรือเงินเดือนสูงๆแล้ว มันจะไม่เปลี่ยนได้ง่ายน่ะสิ จากคุณ : win-im เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 20:00:30

ความคิดเห็นที่ 9 คห.4 คุณไม่มีใครบังคับ แต่เราโดนบังคับค่ะ สถานการณ์อาจจะคล้ายกันตรงที่ทำงานที่ไม่ชอบ เราประเมินตัวเองแล้วค่ะ อยู่ทำไปแต่ไม่มีผลงาน มันก็ขายหน้าคนอื่นเค้า ตัวชี้วัดไม่ผ่าน เราก็จะถูกมองว่าไม่ดี เหมือนเป็นตัวถ่วงอ่ะค่ะ สู้ให้คนใหม่ที่มีใจรักมาทำเราว่ามันดีกว่านะคะ คห.5 เราคุยหมดละค่ะ ว่าอยากลาออก แต่พ่อไม่ยอมให้ออก ตามบทพูดในคห.1 แต่เราไม่ได้ตอบแบบที่พูดในใจนะคะ เราพูดจากับพ่อแม่สุภาพค่ะ ไม่มีขึ้นเสียง แต่พ่อเราขึ้นเสียงตลอดค่ะ ตามสไตล์เค้า กลัวลูกไม่ฟัง คห.6 ขอบคุณค่ะที่เข้าใจ คห.7 ถ้าได้อ่านแต่แรก จะรู้ว่าแค่นี้เราก็แทบไม่มีเวลาว่างที่จะไปทำอย่างอื่นแล้วค่ะ เวลาเราเหนื่อยหรือเครียดจากงาน เราใช้เวลาว่างออกเดินทาง หรือ ไม่ก็ท่องเที่ยว หรือไม่ก็ไปเล่นกีฬา แค่นี้ก็หมดเวลาแล้วค่ะ ปล.อนาคตเราไม่มีลูกนะคะ เราเป็นเลสค่ะ และพ่อแม่ก็ไม่รู้ด้วย ใครจะแนะนำหรือสั่งสอนเพิ่มอีก เชิญค่ะ จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 20:18:48 A:203.185.68.102 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 10 หมายถึงพระจอมเกล้าแถวๆหัวตะเข้ป่ะครับ. 55 จากคุณ : ตี๋น้อย เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 20:32:09 A:180.183.110.217 X: TicketID:333760

ความคิดเห็นที่ 11 แต่คุณเป็นคนเก่งนะ งานที่ได้รับมอบหมายให้คุณทำ มักจะสำเร็จเสมอ แม้นคุณจะไม่อยากทำ และคุณเป็นคนที่ทำงานได้เร็วเสียด้วยซิ จากคุณ : หมอคานู เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 20:37:00

ความคิดเห็นที่ 12 ผมได้มีโอกาสเข้ามาอ่านกระทู้ของ จขกท แล้ว           บอกได้เลยครับ  สงสาร คุณพ่อ คุณแม่ ของ จขกท  นะครับ  ท่านอุตส่าห์ หวังดี  และเป็นห่วงอนาคตของลุกสาว   อยากจะเห็นลูกสาว มีอนาคต มีหน้าที่การงานที่ดี  ต้องบากหน้าไปฝากลูก เข้าทำงาน  ตามที่ท่านได้หวังไว้             แต่คงเป็นเวรกรรมอะไรไม่รู้นะ   ลูก ไม่ได้มองตามเส้นทางที่คุณพ่อวาดฝันไว้   แต่กลับมองว่าสิ่งที่คุณพ่อหยิบยื่นให้ เป็นสิ่งที่ไม่ดี ก็เลยทำตัวฉีกแนวไปอีกทางหนึ่ง  แล้วกลับมองว่า คุณพ่อคุณแม่เป็นพวกหัวโบราณ             ผมอ่านข้อความแล้ว เศร้า ใจ จริง ๆ  ครับ           แล้ว จขกท  คิดบ้างไหมว่า  สิ่งที่่ จขกท กำลังตัดสินใจอยู่นั้น มันเดินไปถูกทางแล้วหรือ    ตอนนี้  อายุยังเป็นวัยรุ่นอยู่  อาจจะยังมองไม่ไกล   เดี๊ยวอายุมากขึ้น  จะรู้สึกตัว ก็อาจจะสายไปแล้วนะครับ              จขกท  ควรจะปรึกษาหารือ กับคุณพ่อคุณแม่ให้มากกว่านี้  อย่าคิดว่าการเลือกอาชีพปัจจุบัน มันเป็นสิ่งที่ถูก  คุณพ่อ ท่านคงจะเตรียมการ และคงจะมองเหตุการณ์ออก  ถึงได้ออกมาตักเตือน   แต่ถ้าไม่ฟังคุณพ่อพูด  ก็ป่วยการที่ พวกเราจะแสดงความคิดเห็นด้วยความห่วงใย            กลับไปปรึกษากับคุณพ่อนะครับ  อย่าถลำตัวให้ก้าวไปมากกว่านี้   เวลามันไม่เคยคอยใคร  ถ้า เดินทางผิด แล้ว  จะเดินผิดตลอดนะครับ  กว่าจะรู้ตัวอีกที   ก็เมื่อทุกอย่างมันสายไปแล้ว           โอกาส ยังเป็นของ จขกท  อยู่นะครับ    ผมหวังว่า  จขกท  กรุณาเปิดตาให้กว้าง    มองให้ทะลุถึงปัญหา แล้วหาทางแก้ไขให้ดี  แล้วจะรู้แจ้งเห็นจริงครับ          อยากจะมีอนาคต  ก็ไม่ควรหยิบเอาชีวิตมาลองผิดลองถูกนะครับ จากคุณ : รุ่งโรจน์ทวีคูณ (รุ่งโรจน์ทวีคูณ) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 21:02:34

ความคิดเห็นที่ 13 ทำไมต้องมีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น จงออกไปตามฝันของตัวเอง แววคุณออกแล้วนะจ๊ะ คนไม่คิดฝันถึงเงินแสน แต่อยากทำอาชีพนักขาย ในอนาคตคุณสามารถจับเงินล้านได้อย่างง่ายดาย จากคุณ : patham เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 21:07:19

ความคิดเห็นที่ 14 ว่าจะไม่ตอบ กระทู้นี้แล้วครับ เหตุผลเพราะจขกท. เป็นผู้หญิงซึ่งมีเหตุผลหลายประการที่ดำเนินชีวิตแบบผู้ชายไม่ได้ แต่พอมาอ่าน คห.12 แล้ว จึงตัดสินใจตอบกระทู้นี้ ผมนี่แหละครับ ที่หักด่านความคิดของพ่อแม่ วิธีคิดผมกับ พ่อแม่ต่างกันโดยสิ้นเชิง ในเรื่องชีวิต อนาคต จุดปะทะทางความคิดตอนที่เกิดนั้นอายุน้อยกว่า จขกท.เสียอีก พ่อแม่ผมเป็นพ่อค้าข้าวเปลือก ผมเป็นลูกชายคนเดียว พ่อกับแม่ มีความเห็นว่า จบ ม.ปลายความรู้เพียงพอแล้วที่จะออกมาช่วยพ่อแม่ค้าขาย ถ้าอยากเรียนต่อก็มหาวิทยาลัยเปิด ตอนนั้นผมเอ็นฯติดวิศวะ จุดแตกหักคือผมต้องออกจากบ้าน หาเงินเรียนเอง ปี1-2 ส่งหนังสือพิมพ์ ปี3-4 มีวิชาชีพบ้างก็รับเหมาย่อยทำงานช่าง ช่วงใหม่ๆ นอนร้องให้เพราะน้อยใจทุกคืน หลังจากจบ และทำงาน วัดผลที่ 10 ปี ผมหาเงินจากวิชาชีพได้มากกว่าธุรกิจของพ่อแม่ ที่ทำมากว่า 30ปี และมีที่ดินน้อยกว่าพ่อแม่เพียง 22ไร่(แหะๆ ที่ต่างจังหวัดนะ กรุงเทพไม่มีปัญญาขนาดนั้น) หลังจากประสบความสำเร็จ พ่อแม่ยอมรับ และ พูดอะไรก็เชื่อ และให้เข้าไปเปลี่ยนวิธีการทางธุรกิจที่บ้านด้วย ผมไม่ได้มาแสดงความเห็นให้เพื่อขัดพ่อขัดแม่ แต่ ชีวิตมันไม่ใช่สูตรสำเร้จว่า ต้องอยู่ในกรอบของพ่อของแม่จนถึงขนาดเสียความเป็นตัวเอง ในเรื่องการใฝ่ดีในวิถีที่เราปรารถนา และสุดท้ายจะมองทางเดินของตัวเองไม่เป็น จากคุณ : พี (peh_chai) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 21:41:00

ความคิดเห็นที่ 15 #14 ไม่รู้เป็นไรนะแต่ผมกลับมีความคิดแย้งกับคุณเสมอ การตอบของคุณมักจะเอาตัวเองซึ่งประสบ ความสำเร็จเป็นที่ตั้ง และแนะนำคนอื่นโดยไม่ได้มองถึงสถานการณ์จริงๆ กรณีของคุณมันแค่หักดิบเพื่อไปเรียนเพิ่มซึ่งมันไม่มีอะไรเสียมากกว่าตังเล็กน้อยค่าเรียน กับเวลา 4 ปี ในมหาลัย ถ้าคุณไปสายวิศวะไม่รุ่งก็ยังกลับมาสานงานพ่อแม่ได้อยู่ดี เพราะงั้นผมไม่ได้มองว่าการ เลือกหักดิบที่คุณว่ามันจะมีความเสี่ยงอะไรเลย แถมตรงข้ามสิ่งที่คุณเลือกมันเป็นการเปิดโอกาสให้ ตัวเองด้วยซ้ำ กลับกันกรณีนี้ จขกท.กำลังเลือกที่จะทิ้งงานที่ค่อนข้างมั่นคง(และเข้ายาก) มาจับงานที่พูดตรงๆ ว่าความมั่นคงน้อยกว่า หากเลือกพลาดไปโอกาสจะกลับมาทำงานในสายเดิมยากกว่ามาก แน่นอน ผมไม่ได้บอกว่างานรัฐที่ทำปัจจุบันมันจะดีที่สุดหรอกแต่ผมมองแบบพ่อแม่ จขกท.นะที่ว่างานใหม่มัน ไม่ได้ดีขนาดจะต้องทิ้งมาทำ ถ้าเป็นบ.เอกชนที่ใหญ่และมีชื่อกว่านั้นพ่อจขกท.คงไม่ขัดหรอก แต่ king power duty free นี่มันเอ่อ... เอาเป็นว่าผมเชื่อว่าคนสัมภาสจขกท.เค้าคงงงว่าคุณ ทำงานปัจจุบันดีอยู่แล้วจะมาทำที่นี่ทำไม มากกว่างงว่ากรอกตำแหน่งผิดเปล่าอีก แต่สุดท้ายชีวิตใครชีวิตมัน จขกท.ต้องเลือกเอง ถ้าถามคำแนะนำผมก็คงบอกว่าความคิดพ่อแม่ไม่ ได้ถูกเสมอก็จริง แต่ท่านจะไม่ยื่นสิ่งที่แย่ให้คุณแน่นอน ส่วนถ้ามองใปในกรณีของคุณผมคงบอกว่า โดยความเห็นของผม ผมว่าไม่คุ้มที่จะออกไปทำที่นี่ ถ้าไม่ชอบงานปัจจุบัน ใจเย็นๆลองมองหาบ. อื่นดูครับ ถ้าต้องออกจากงานภาครัฐ มาทำเซลผมเล็งค่าตอบแทนไว้ที่ 60-100k เป็นอย่างน้อย ลองมองพวกรีเทลยาจะหาได้ไม่ยากครับ ยิ่งคุณจบสายวิทย์มาด้วย งานสายนี้มีอายุการทำงานสั้นครับ ต้องโกยให้เยอะที่สุดตอนยังทำงานได้ แต่อย่างที่บอกครับชีวิตคุณเอง เลือกเองครับ แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 54 22:24:57 จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 22:21:52

ความคิดเห็นที่ 16 ทำงานที่ตัวเองรัก และมีความสุขกับมันครับ มันคนละยุคแล้ว พ่อผมก็อยากให้รับราชการ ตอนแก่มาสบายกินบำนาญ .. แต่ระบบราชการมาน... ดังนั้น ให้คุณทำทีใหม่เลย ให้ท่านรู้ทีหลัง แล้วท่านจะปลงเอง .... หวังว่าคงไม่ทะเลาะกันรุนแรง อาจเขียนจดหมาย อธิบายความในใจหรือโยงเหตุผลต่างๆให้ท่านได้เข้าใจ .. แม้จะไม่ตรงใจท่าน แต่เราว่ากันด้วยเหตุและผล สักวัน ท่านต้องยอมรับและเข้าใจเรา^^ จากคุณ : พันธ์ราชสิงห์ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 22:34:24

ความคิดเห็นที่ 17 ผมเข้าใจ จขกท นะ แต่ก็เข้าใจพ่อแม่เจ้าของกระทู้ด้วยครับ ไม่ทราบว่าเจ้าของกระทู้ วางแผนชีวิตระยะยาวไว้หรือยัง อายุจวนจะ 26 มีไรต้องพิจารณาเยอะแยะครับ 1. ความฝันของเจ้าของกระทู้คืออะไรครับ ยังเป็นแค่ความฝัน หรือ มีแผนแล้ว ถ้ายังเป็นแค่ "สักวันหนึ่งฉันจะ" แบบนี้ ใครๆก็เป็นห่วงครับ จขกทเปลี่ยนสายงาน ไปทำตามความฝัน แล้วถ้ามันไม่เป็นจริงล่ะครับ คิดเผื่อไหมว่าจะทำอย่างไร ถ้าเราอธิบายแผนชีวิตเราไม่ชัดเจน แล้วมาโวยวายใส่พ่อกะแม่ อันนี้ก็เกินไป 2. ค่ารักษาพยาบาลเป็นค่าใช้จ่ายหนึ่งที่จะสูงมากในอนาคต งานประจำที่ทำอยู่ Support ตรงจุดนี้ได้แค่ไหน คิดเผื่อด้วยครับ หลายๆคนไปทำราชการเพราะจุดนี้ 3. ผมเชื่ออย่างหนึ่งคือ ไม่มีอะไรที่มั่้นคงไปมากกว่าตัวเราเอง อย่าฝากความหวังไว้ที่องค์กร เพราะไม่มีอะไรการันตีว่าเค้าจะเอาเราออกไม่ได้ครับ ถึงจะเป็นงานราชการก็มีความเสี่ยง เพียงแต่ต่ำกว่าเอกชน สิ่งสำคัญคือการพัฒนาความรู้ความสามารถครับ ถ้าเรามีความรู้ความสามารถที่แท้จริง ไปที่ไหน เราก็มีค่าครับ การใช้ชีวิต ควรจะใช้แบบที่เราฝัน แต่ชีวิตก็เหมือนเงินครับ ใช้ไม่บันยะบันยัง มันก็หมด ใช้ไม่คิดมันก็เปลือง ทุกคนเกิดมามีพื้นฐานต่างกัน เราต้องวางแผนให้ดีครับ ถ้าเราไม่รู้ว่าเรือจะไปที่ท่าไหน ลมไหนก็ไม่ช่วย ถ้าเราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไร โชคที่ไหนก็ไม่ช่วย - seneca&bundit โชคดีครับ จากคุณ : อ่านแล้วเหนื่อย เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 22:38:19 A:101.109.239.160 X: TicketID:333829

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณทุกคนที่ร่วมแสดงความเห็นนะคะ จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 54 23:26:41 A:203.185.68.102 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 19 @15 ผมไม่รู้ว่าขณะที่คุณตอบกระทู้นี้ คุณอายุเท่าไร แต่เรื่อที่ผมเล่านั้น เป้นการตัดสินใจของเด็กอายุ17ปีนะครับ คุณว่า คนอายุขนาดนั้น วิเคราะห์ได้เท่ากับคุณแสดงความเห็นในเรื่องความเสี่ยงได้เลยหรือ คิดได้ถึงขนาดว่า ถ้าไปไม่รอดก็กลับบ้านอย่างนั้นหรือ ปัจจุบัน จขกท. อายุเกือบ 26ปี ทำงานมาแล้ว 3 ปี วุฒิภาวะไม่พอหรือครับ และที่สำคัญการถ่ายทอดความคิดของ จขกท. ที่คุณอ่านนั้น คุณไม่สามารถซึมซับความมุ่งมั่น และความฉลาดในตัวของเธอหรือครับ มุมของคุณผมว่าเป็นมุมของคนแก่คนหนึ่งเท่านั้น อย่ามองแค่สังคมไทยอย่างเดียวซิครับ ไปอยู่อเมริกาซัก 1ปีดีใหม่ครับ โลกจะได้กว้างขึ้น ถึงการยอมรับความคิดของคนที่อายุน้อยกว่า สังคมไทยมีอะไรน่าชื่นชมผู้ใหญ่ห่วงเด็ก แต่คุณเคยเอาภาพอดีต ย้อนหลังกลับไปตั้งแต่กรุงศรีอยุธยา มาจนถึง ปี 2554 บ้างใหมว่า สภาพสังคม วิธีคิดทางสังคม เทคโนโลยี่ มันเหลือสภาพแบบไทยดั้งเดิมอยู่กี่เปอร์เซนต์ เราถูกปลุกฝั่งวิธีคิด วิธีการจัดการแบบตะวันตกในรูปแบบของการจัดการทางการศึกษา วิธีคิดเชิงปริมาณจึงค่อยๆฝังลึกอยู่ในตัว และถ้าจะคุยในหลักคิด เอาเรื่องตัวคุณเองถ้าคุณอยู่ในวัยสร้างตัวอย่าง จขกท. จบปริญญาตรีแล้ว คุณมีคนที่จะแต่งงานด้วยอยู่ 2 คน คนแรก เป็นคนที่พ่อแม่เลือกให้ รวย ฐานะมั่นคง เป็นคนดีแต่คุณไม่ได้รัก คนที่2 ไม่รวยแบบคนแรก เป็นคนดี และที่สำคัญ คุณรัก รู้สึกว่าอย่างสร้างชีวิตด้วยกัน แน่นอน คนอย่างคุณ เลือกคนแรก แต่ผมและเชื่อว่า แบบเดียวกับ จขกท. เลือกคนที่2 ไม่มีใครผิดใครถูกหรอกครับ แต่คนแบบผมเลือกที่จะยอมลำบากกว่า เพื่อไขว่คว้าความปรารถนาแห่งหัวใจ  ผมยอมเลือกสิ่งที่รัก แลกกับความสบายครับ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 54 09:40:49 จากคุณ : พี (peh_chai) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 08:52:17

ความคิดเห็นที่ 20 ** ชอบ คหท 17 *** แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 54 12:45:41 แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 54 11:05:06 จากคุณ : ปาดศรี เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 10:45:32

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนผมอายุ 18 ปี ผมสอบติดแพทย์กับวิศวะ  ผมไฝ่ฝันอยากเป็นวิศวะมาก ตั้งแต่ ม 4 ชีวะวิทยาผมไม่กระดิกเลย ได้เกรด 1 เกรด 2 ตลอด แต่ตอนสอบเข้า ผมไปสอบเข้าแพทย์ ประมาณว่าสอบเล่นๆ ประลองสนามสอบ วิชาชีวะ กาทิ้งเลย ไม่อ่านโจทย์ด้วยซ้ำ  แต่ดันสอยติดแพทย์เฉยเลย เลยคุยกับพ่อแม่ ว่า ยังไงก็จะเรียนวิศวะ แต่พ่อแม่บังคับให้เอาแพทย์ ก็เถียงกันพักใหญ่ ท้ายสุดก็ตามใจพ่อแม่ ----ได้ดี เพราะเชื่อพ่อครับ----- จนถึงตอนนี้ก็ไม่ชอบเป็นหมอ แต่ก็ยังทำงานเป็นหมออยู่ ต้องขอบคุณพ่อแม่ที่บังคับให้ผมเลือกหมอครับ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 54 10:57:04 จากคุณ : หมอคานู เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 10:49:31

ความคิดเห็นที่ 22 พ่อใครนะจ๊ะ ทำยังกะธุรกิจในครอบครัว อยากเอาลูกเข้าก็เข้า มีคนสัก 500 คนเป็นอย่างน้อย น้ำตานองหน้า เพราะไม่มีเส้น จากคุณ : patham เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 11:58:15

ความคิดเห็นที่ 23 คห15 ความเห็นส่วนตัวคนอื่น คุณก็เที่ยวไปแย้ง ทั้งๆที่ของแบบนี้มันไม่มีถูกผิดอยู่แล้ว มันอยู่ที่ จขกท ว่าจะให้น้ำหนักของความเห็นใครมากกว่ากัน ถ้าคุณมัวแต่ไปแย้งความเห็นคนอื่น แล้ววันหลังใครมันจะอยากมาแสดงความเห็นล่ะ โพสไปก็โดนคนจ้องจะแย้ง ลองคุณโพสแล้วมีคนที่คิดต่างมาแย้งบ้าง คุณจะรู้สึกยังไง ส่วน จขกท การที่คุณจะเลือกทางไหนนั้น ก็ขอให้คิดให้ดี มองไปข้างหน้าด้วยว่าอีก5ปีจะเป็นยังไง อีก10ปีจะเป็นยังไง โอกาสก้าวหน้ามีไหม หรือคุณมีแผนยังไงในอนาคต ไม่มีใครฟันธงได้ว่ามันดีหรือไม่ดี แต่ขอเสนอแค่อย่างเดียว... ผมก็เคยทำบริษัทนี้แหละครับ แต่เป็นสนามบิน... แล้วผมไม่เคยคิดจะแนะนำคนรู้จักคนไหนอีกให้ไปทำ ยกเว้นคนที่ผมคิดว่า ต่อให้ทำงานไป10ปีแล้ว ก็ยังหารายได้ไม่ถึง 20000 ซึ่งอาจจะดีสำหรับคนแบบนี้ คนที่คิดว่ามีความสามารถ น่าจะมีอนาคตกว่านี้ ผมแนะนำให้ไปทำที่อื่น ค่อยๆเก็บประสบการณ์ไปเรื่อยๆครับ จากคุณ : CoollyCat เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 13:32:57

ความคิดเห็นที่ 24 เรื่องอนาคต เรากะว่าจะเรียนภาษาเพิ่มค่ะ จีน(มีพื้นอยู่นิดหน่อย) รัสเซีย กะว่าจะต่อยอดไปในทางงานธุรกิจท่องเที่ยว หรือบริการค่ะ ขอบคุณที่ยังมีความเห็นเพิ่มเติมเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 14:04:58 A:202.29.73.9 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 25 ถ้าชอบงานขาย จขกท. ไม่สนใจไปเป็นตัวแทนขายเครื่องมือแพทย์ อะไรแนวๆนี้ เหรอครับ เพราะเห็นว่าจบสายวิทยาศาสตร์มา แล้วเสี่ยก็เห็นหลายคน ทำรายได้เป็นแสนเลย เพื่อนเสี่ยอยู่หาดใหญ่ เคยเป็นตัวแทนขายเครื่องมือแพทย์ จนตอนนี้ เปิดหน้าร้านขายเองแล้ว เพราะเสี่ยมองว่าอยู่ King Power โอกาสก้าวหน้ามันน้อย (ขออภัยที่พาดพิง) ถ้าเทียบกับศักยภาพ และคุณวุฒิ ที่อยู่ในกำมือ ของ จขกท. ทำอะไรก็ต้องให้มัน "คุ้ม" อย่าให้มัน "ขาดทุนชีวิต" ไอ่ประเภท งานราชการ มั่นคง ดี อย่างงั้น อย่างงี้ บลาๆๆๆ เสี่ยว่า โบราณแล้ว แม่เสี่ย พ่อเสี่ย ก็รับราชการ ไม่เห็นชีวิต จะดีตรงไหน คนเรา ถ้ารู้ว่าตัวเอง มีศักยภาพมากกว่า สิ่งที่ทำ ก็งัดมันออกมาใช้เลย ถ้า จขกท. รู้สึกว่า ทำงานขาย แล้วชีวิตก้าวหน้ากว่า มีความสุขกว่า ก็ลุยเลย แต่เสี่ยเตือนว่า ให้พิจจารณาดีๆ ถ้าจะเปลี่ยนงาน มันจะไม่ใช่แค่ มีความสุขกับงานที่ทำ แต่ผลตอบแทน หรือ ความคุ้มค่า ไม่ต่างกับที่แรก เป็นเสี่ยนะ ถ้าเปลี่ยนงานไปที่ใหม่ แล้วได้แค่ความสุขใจ แต่ไม่ได้ความคุ้มค่า เสี่ยก็ไม่เปลี่ยน เพราะถ้าให้เสี่ยพูดตรงๆ ตอนนี้ถ้าแลกกัน หมัดต่อหมัด งานเดิมของ จขกท. ภาษีดีกว่า King Power (ทั้งนี้ เสี่ยไม่ได้ดูถูกพนักงาน King Power ใดๆทั้งสิ้น) เพราะเสี่ยยังมองไม่ออกว่า ความคุ้มค่า มันอยู่ที่ไหน บางทีคนเรา ก็ต้องมีเป้าหมายชีวิตนะ สุขใจอย่างเดียว อาจจะไม่พอ ปล. พี่ชายทำ "เอมดาว" รึเปล่า จากคุณ : เสี่ยหรอย เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 14:52:40

ความคิดเห็นที่ 26 ต้องถาม จขกท. ก่อนว่าต้องการอะไรมากกว่ากัน ระหว่าง "ความมั่นคง" ในอาชีพการงาน กับ "ความสุข" ในการทำงานสิ่งที่ตัวเองชอบ สำหรับผม ค่อนข้างจะมีความคิดเป็นของตัวเอง ฟังผู้ใหญ่พูดบ้างแต่ไม่ได้ทำตามเสมอไป ผู้ใหญ่อาจจะอาบน้ำร้อนมาก่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่แนะนำมาจะถูกต้อง และใช้ได้เสมอไปครับ มันน่าจะดีกว่า ถ้าเรารับฟัง แล้วปรับนำมาให้เข้ากับตัวเราครับ ถ้าเชื่อที่พ่อแม่ผมบอก ป่านนี้ผมอาจจะทำงานอยู่ใน รพ. ที่ไหนซักที่นึง มีงานที่มั่นคง และมีเงินมากกว่านี้ก็ได้ แต่ผมคงนั่งเครียดกับการดูแลผู้ป่วย ไม่มีเวลาทำสิ่งที่อยากทำ รวมไปถึงไม่โอกาสถึงได้ใช้ชีวิตคุ้มๆ อย่างนี้ก็ได้   แต่ทางเดินที่ผมเลือกเอง ผมก็ได้อะไรหลายๆอย่างกลับมา ทั้งบทเรียน ประสบการณ์การใช้ชีวิตในต่างประเทศเป็นเวลาหลายปีทั้งเรื่องการเรียน และการทำงาน มีโอกาสได้เจอ พูดคุยผู้คนหลากหลาย ตั้งแต่ระดับธรรมดาๆ ไปจนถึงระดับรัฐมนตรี หรือเอกอัครราชทูต รวมไปถึงการได้เปิดโลกกว้าง ทั้งทัศนคติ มุมมองความคิด ซึ่งหลายอย่างนี้คงทำไม่ได้หากผมเชื่อที่พ่อแม่ผมบอก เรื่องหน้าที่การงาน สำหรับผม รายได้ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด แต่สิ่งที่สำคัญกว่าคือความสุขในการทำงาน แต่ว่าหากทั้งสองอย่างไปด้วยกันได้ คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดครับ ปล. เส้นทางชีวิตของตัวเราเอง ย่อมไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเราเองนี่หละครับ ว่าจะลิขิตให้เป็นแบบไหน อย่าให้ต้องมาเสียใจทีหลังครับ ว่าทำไมไม่ทำในสิ่งที่อยากทำตอนนั้น ตอนนี้ แต่ที่สำคัญกว่าก็คือ เราก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมาด้วยนะครับ...บางครั้งหลายๆเรื่องก็ไม่เป็นอย่างที่เราคิดเสมอไป โชคดีนะครับ  จากคุณ : เฉาก๊วยกะบ๊วยเค็ม - -" เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 15:09:42

ความคิดเห็นที่ 27 เลือกทำสิ่งที่เรามีความสุขครับ งานจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต ถ้าทั้งชีวิตคุณมีแต่ความเครียด ชีวิตเราก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น เงินซื้อได้แต่ความสุขภายนอกครับ คนเราควรจะมีความสุขมากจากตัวเองก่อนครับ เรื่องของพ่อแม่ ตอนนี้ก็ต้องทนไปก่อนครับเมื่อคุณไปทำงานที่คุณรักแล้ว มั่นใจคุณต้องทำมันได้ดีและประสบความสำเร็จ เมื่อนั้นมันจะพิสูจน์ให้พ่อแม่คุณเห็นเองครับ จากคุณ : แมวน้อยนอนอุตุ เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 16:48:56

ความคิดเห็นที่ 28 เราเข้าใจถึงความอึดอัดใจของ จขกท. เลยค่ะ เพราะเคยผ่านจุดนั้นมาเหมือนกัน ของเราทั้งพ่อ แม่ ญาติ มานั่งล้อมเรา เหมือนเปิดสภาย่อมๆ เลยหล่ะค่ะ ไม่มีใครเข้าข้างเราเลยสักคน .. ตอนนั้นเราเพิ่งจบใหม่ๆ ด้วย กลับเข้าไปในห้อง ได้แต่ร้องไห้อย่างเดียวค่ะ ตอนนี้เรามีธุรกิจของตัวเอง และพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่า เราเลือกทางเดินทางนี้ มีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น และประสบความสำเร็จได้ ไม่จำเป็นว่าต้องทำงานราชการเสมอไป เอาใจช่วย และเป็นกำลังใจให้ จขกท นะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 54 17:19:57 จากคุณ : KkedJK117 เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 17:18:55

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณทุกท่านนะคะ ได้อ่านมุมมองของแต่ละท่าน แล้วจะนำไปปรับใช้ค่ะ @ เสี่ยหรอยคะ เอมสตาร์ค่ะ แม่นแล้ว จากคุณ : เรยา เดินจูงชิวาว่า บนดอยเต่า เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 17:23:47 A:202.29.73.9 X: TicketID:333774

ความคิดเห็นที่ 30 คห 14 ยกตัวอย่างการทำตามใจตัวเองแล้วได้ดี ผมก็เลยยกตัวอย่างการทำตามใจพ่อแม่แล้วได้ดี เช่นกัน จากคุณ : หมอคานู เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 19:51:54

ความคิดเห็นที่ 31 พ่อแม่เองก็ไม่ได้เลี้ยงตัวเราไปตลอดชีวิตนี่ครับ เราทำอาชีพสุจริตเลี้ยงปากท้อง ก็เรื่องของเรา ส่วนที่ว่าทำให้พ่อแม่นั้นเป็นทุกข์ นั่นเพราะตัวพ่อแม่เองนั้นแหละเป็นทุกข์เอง พ่อแม่มีอารมณ์ วิตก กังวล รัก กลัว มากจนเกินไป จากคุณ : โลหการ4 เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 20:27:59

ความคิดเห็นที่ 32 @30 นั่นเป็นเพราะ ปัจจัยของความสำเร็จ ไม่ใช่อยู่ที่ตามใจพ่อ หรือตามใจตัวเอง แต่อยู่ที่พอเลือกแล้ว จัดการกับมันอย่างไรต่างหาก ใช่ใหมครับคุณหมอ แต่ในวิถีของผมกับคุณหมอแตกต่างกัน เพราะผมมีความสุขที่ได้ทำงานที่ผมรัก ความสำเร็จเป็นผลพลอยได้ แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 54 21:17:43 จากคุณ : พี (peh_chai) เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 54 21:07:19

ความคิดเห็นที่ 33 เห็นด้วยกับคุณเสื่อหรอยมากๆเลยค่ะ เราว่างานเซลล์ที่คุณจขกท.รักเป็นงานที่มีความไม่มั่นคงสูงมากๆ ถ้าเทียบกับงานราชการแล้ว ตอนนี้ยังไงงานราชการก็ยังดีกว่าค่ะ แต่ที่พูดมานี่ไม่ใช่ว่าไม่สนับสนุนให้ทำตามที่ตัวเองชอบนะคะ เราคิดว่า มันคงจะดี ถ้าคุณจขกท เอาความสามารถทางสายวิทย์มาประยุกต์ใช้กับงานเซลล์ด้วย เลยอยากจะสนับสนุนว่าให้ทำงานราชการไปก่อน ระหว่างนี้ก็ลองหางานขายในอุตสาหกรรมที่เกี่ยวกับทางวิทยาศาสตร์ดูค่ะ เราคิดว่าคุณพ่อของจขกท ไม่ได้อายที่ลูกไม่ได้ทำงานที่บริษัทไม่มีชื่อเสียงหรอกค่ะ แต่ท่านเป็นห่วงว่าคุณจขกท จะไปทำงานที่ความมั่นคงน้อย ความเสี่ยงสูง เราจะบอกนิดนึงว่า พี่สาวเราเป็นเซลค่ะ เค้าบอกเลยว่างานเซลเก้าอี้มันร้อน ถ้ายอดไม่ถึงซักสามเดือน เราก็ต้องพิจารณาตัวเองด้วย คู่แข่งเยอะ ต่างบริษัท แถมยังต้องแข่งกันในบริษัทอีก เราเชื่อว่า คุณ จขกท เก่งด้านวิทย์อยู่แล้วยังไงก็น่าจะเอามาใช้กับการขายน่าจะมีประโยชน์กว่า เราเลยไม่สนับสนุนคิงพาวเวอร์ค่ะ ไม่ใช่ว่าบ.เค้าไม่ดีนะคะ แต่เสียดายความสามารถคุณค่ะ จากคุณ : ปลานึ่ง เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 02:32:46

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนนี้ืทางออกมีอยู่เยอะค่ะ เพราะจขกทอายุยังไม่เยอะ เเต่พออายุเยอะเข้า การเปลี่ยนงานเป็นเรื่องที่ปวดหัวที่สุด เพราะคนเก่งออกมาทุกปี เเต่ละปีก็เก่งขึ้นไปอีก จขกท ลองทางนี้ไปก่อนไหมค่ะ คือทำงานราชการไปก่อน งานขายก็ชอบ เราว่าลองเปิดร้านออนไลน์ไปก่อนก็ได้ หรือไม่ก็รับงานนอก(อันนี้ราชการทำได้รึเปล่าเราไม่รู้นะ) เป็นพวกพรีเซ็นเตอร์หรืออะไรก็ว่าไป เเต่ต้องไม่กระทบกับงานประจำ คือเราว่ามันจะได้ไม่ต้องขัดใจพ่อเเม่ เเละได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำน่ะค่ะ เราเคยคบอยู่คนนึง 8.30-17.30 เขาทำงานบริษัท 19.30-2.00 เขาไปเป็นดีเจ เพราะพ่อเขาเปิดบริษ้ท จะให้ลูกไปสานต่อ เขาก็สานให้ เเต่ตัวเขาอยากเป็นดีเจ เขาก็ไปทำ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อย่าฝืนตัวเองจนเกินไปเนอะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : darkheart เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 03:13:48

ความคิดเห็นที่ 35 แน่นอน แม้นผมไม่ชอบเรียนหมอ แต่ผมก็หาความสุขกับมันได้ แม้นผมไม่ชอบเป็นหมอ ผมก็หาความสุขกับมันได้ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแล้วจะต้องอมทุกข์แอนตี้ไปเสียหมด หากเรามัวแต่วิ่งหาความสุข วิ่งทั้งชาติก็อาจจะไม่เจอ แต่หากเรารู้จักปรับตัว อยู่อย่างไรให้เป็นสุข นั่นต่างหากจึงจะสำคัญ จากคุณ : หมอคานู เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 06:30:57

ความคิดเห็นที่ 36 ขอออกความเห็นปนกับการยกตัวอย่างหน่อยนะคะ จริงๆเห็นมีกระทู้อย่างนี้บ่อยๆ ที่บอกว่าพ่อแม่ไม่ให้ลาออกจากงานไปขายของ ทุกครั้งเราจะบอกว่า ความกตัญญูกับพ่อแม่เป็นเรื่องสำคัญ เราคิดเสมอว่าโตมาได้ทุกวันนี้ ได้ดีทุกวันนี้ก็เพราะพ่อแม่ ดังนั้นเวลาเราทำอะไร เราจะคิดก่อนว่าทำแล้วจะมีผลดีผลเสียกับท่านหรือไม่ ดังนั้น หากคนตั้งกระทู้อยู่ราชการมันดีตรงที่มั่นคงไปถึงพ่อแม่และครอบครัวและลูก แต่ในกรณีเจ้าของกระทู้ เราเห็นแล้วล่ะว่าคุณพ่อคุณแม่ มีสวัสดิการค่ารักษาพยาบาลส่วนตัวอยู่แล้ว ดังนั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วงท่านไปแล้วหนึ่งเปลาะ ส่วนลูกนี่ ก็ขอให้คิดว่า ถึงคุณจะเป็นเลส วันนึงคุณก็อาจจะเกิดอยากมีลูก หรือรับเลี้ยงบุตรบุญธรรมกับคู่ชีวิตของคุณก็ได้ ก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ต้องทดเอาไว้ในใจ แต่ เราก็มีความเชื่ออยู่ว่า การที่เราทำอะไรที่เรารักเราชอบ สุดท้ายเราจะทำมันได้ดี และกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญ และเมื่อเรามีความสุขกับสิ่งที่เราทำ มันก็จะดึงดูดสิ่งดีๆให้ตามมาอีก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหน้าที่การงาน ความมั่นคง หรือว่าการเงิน แต่ การจะบริหารชีวิตตัวเองให้ดีโดยที่พ่อแม่แฮปปี้ด้วย บางทีมันก็เป็นเรื่องยากถ้าพ่อแม่ไม่คิดอย่างเรา ดังนั้นเราก็คงแนะนำว่า - หางานใหม่ก็หาได้ แต่น่าจะหางานที่ดูมั่นคงมากกว่านี้ อย่างที่หลายๆคนทางด้านบนบอกไว้ อันนี้เพื่อให้พ่อเค้ายอมให้เปลี่ยนงานด้วย ซึ่งด้วยศักยภาพของจขกท.ก็คิดว่า น่าจะทำได้ - ระหว่างที่ยังทำงานที่เก่า อย่าคิดว่าเราไม่ชอบงาน การที่เราคิดว่าเราเกลียดงานนั้นๆ จะทำให้การทำงานมันไม่มีความสุข - ระหว่างทำงานที่เก่า ก็หางานที่ชอบทำเสริมไปด้วย จขกท.บอกว่างานเก่ามันหนัก แต่ถ้าจขกท.รักที่จะทำงานอื่นจริงๆ เราเชื่อว่าคุณจะยิ่งมีความสุขกับการทำงานที่คุณรักในเวลาที่ว่างด้วย อันนี้มันเป็นเรื่องของการบริหารเวลาแล้วล่ะค่ะ เราว่าถ้าคุณรักทำอย่างนี้จริง คุณต้องหาเวลาได้เองแหละ สิ่งที่เราไม่อยากให้จขกท.ทำก็คือการลาออกจากที่เดิมในตอนนี้เพียงเพราะว่าเบื่องานมาก และได้งานใหม่ ที่ก็ไม่รู้ว่าจะดีหรือไม่ดี ลองใจเย็นๆ แล้วมองหาทางเลือกอื่นๆไปก่อน อาจจะตั้งกำหนดเวลาไว้ให้ตัวเองซัก 1 ปีก็ได้ ดีไหมคะ? จากคุณ : booklovers เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 13:19:23

ความคิดเห็นที่ 37 เลือกทำในสิ่งที่ตัวเองรักเถอะ !! เราก็เหมือนกัน ที่บ้านอยากให้เป็นทนาย เป็นนักบริหารแต่ใจไม่ชอบ เคยผ่านงานด้านนั้นมาแล้วเหมือนกัน ไม่ใช่ทำแล้วแย่ เป็นงานที่ทำรายได้ดีเหมือนกัน ความเครียดหรือความกดดัน ขอไม่พูดถึง เพราะมีในทุกสายงาน เป็นเรื่องปกติ แต่ความรู้สึกลึกๆ ที่เราเป็นสุดท้าย มันจะกดดัน เราให้เลือกทางเดินเอง เหมือนเราตอนนี้ ก็มองหางานสายเซลล์เหมือนกัน  ชอบทางนี้มากกว่า ทำแล้วรู้สึกว่าสนุก ทำให้เรารู้สึกมีใจรักในงานจริงๆ  ทำงานเหมือนไม่ได้ทำเลย ปัญหาหนักแค่ไหน ก็สู้ไหว เพราะใจมันรัก แต่ถ้าเป็นเรื่องที่บ้าน บางทีความเป็นลูก มันก็ค่อนข้างยากที่จะอธิบายอะไรตามที่ใจต้องการเหมือนกันนะ พ่อแม่เราก็คล้ายๆจขกท เราว่าพ่อแม่ทุกคน ไม่มีใครอยากให้ลูกลำบาก ไม่มีใครอยากเห็นลูกไม่สบาย มีฐานะมั่นคง หรอก จุดนึง ที่เราสามารถผ่านตรงนี้มาได้ คือ ความตั้งใจจริงของเรา ที่แสดงออกให้ท่านทั้งสองเห็นว่าเรารักสิ่งนี้จริงๆ และจะตั้งใจทำมันให้ดีที่สุด ไม่สน ไม่ฟังเสียงญาตฺ พี่น้อง ค่อนขอดใดๆ ทั้งสิ้น เพราะเราเป็นคนสู้ไม่ถอย ถ้าอยากได้ อยากทำอะไร ตั้งเป้าไว้ ใส่เกียร์เดินหน้าคะ และหลายๆ อย่างเราก็พยายามพิสูจน์ให้พ่อแม่เห็นว่า เราสามารถดูแลตัวเองได้ ด้วยทางเลือกที่เราเลือกเอง เค้าก็่อ่อนขึ้นเยอะ แต่บอกไว้ก่อนนะคะ แต่ละคนมีเทคนิคที่แตกต่างกัน วิธีแสดงออกหรือเกลี้ยกล่อมก็แตกต่างกัน และอีกอย่าง เราก็เป็ฯคนที่ดื้อมากๆ ด้วย แต่เด็กจนโต เรียกว่า ไม่ยอมลดลาวาศอกง่ายๆ เลย พ่อแม่เลยเข้าใจว่า พยายามเกลี้ยกล่อมแค่ไหน ก็ได้เท่านี้คะ ^^ จากคุณ : Green_people เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 16:37:45

ความคิดเห็นที่ 38 ถ้าพร้อมที่จะผิดหวัง และสู้ต่อไปเรื่อยๆ ก้อจงไปตามความฝันของตัวเอง เรื่องงาน ขายสินค้า หรือของไม่จำเป็น นั้นมีอายุ และข้อจำกัดของมันอยู่ ส่วนงานราชการ หรือพนักงานราชการ ยิ่งเป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจนะครับ 15 ปีแรก ปากกัดteen ถีบ   ผ่านไปได้ ไม่น่าเชื่อ วันนี้ เพื่อนผม หลายคนเงินเดือนเหยีบแสน ค่ารักษาพยาบาล ค่า OT ค่าเช่าบ้าน สิทธิพิเศษ มีมากมาย ส่วนคนที่ทำงานในห้าง ดูโก้หรู ในวันแรก วันนี้ ออกมาขายกล้วยปิ้ง บอกว่า เขาให้ออก เพราะกรูแก่ สู้เด็กๆ ไม่ได้ ผมมีเพื่อน ประมาณ 100 กว่าคน ที่จบมาพร้อมๆ กัน มีคนที่ออกไปทำธุรกิจ หรือไปเป็นพนักงาน ห้าง อยู่จำนวนหนึ่ง มีไม่กี่คน ที่ไปทำงานรัฐวิสาหกิจ หรือรับราชการ วันนี้ พวกที่ทำธุรกิจ มีเหลือ สองคนที่ยังยืนได้อยู่ คนแรก ค้าหุ้น คนที่สองเปิดร้านขายมอเตอร์ไซค์ โดยอิง เงินจากทางบ้านที่ร่ำรวย พวกที่ไปทำงานห้าง ไปทำงาบบริษัท ล้วนโดนให้ออกกันทั้งหมด ที่เหลือ ก็มีแต่ ข้าราชการ และพนักงานรัฐวิสาหกิจ ทุกคน ล้วนเิงินเดือนสูงๆ กันทั้งนั้น ข้าราชการ ก็ 50,000 บาท มีสวัสดิการไม่สิ้นสุด รัฐวิสหกิจ ก็ 80,000 บาท มีคนหนึ่งทำงานหน่วยงานของรัฐ ด้านการธนาคาร เงินเดือน  280,000 บาท พวกเขาเหล่านี้ อายุ ห้าสิบกว่ากันทั้งนั้น จะเห็นไ้ด้ว่า 100 คนที่จบพร้อมกัน  เหลือแต่ พวกที่ ทำงานเป็นลูกจ้างรัฐเท่านั้น ที่ยังยืนอยู่ ไม่โลดโผน ไม่สวยหรู  แต่ไม่อับจน ส่วนพวกที่เคยโก้หรูเมื่อวันวาน วันนี้ ต่างต้องหลบเลียแผลใจ อยู่เงียบๆ ------------------------------------------------------------------------ ผมไม่ได้พูดให้ท้อ แต่ขอเอาความจริงมาเล่าให้ฟัง คนที่ประสบความสำเร็จ นั้นมีอยู่จริงครับ แต่ลองเอาสัดส่วน มาดูกัน สันส่วนที่ผมยกมานี้ เป็นเรื่องจริง บอกชื่อไป คนก็รู้จัก อยากรู้ว่ามีใครบ้าง หลังไมค์ไปครับ   ------------------------------------------------------------------------- ชีวิต เป็นของคุณเอง ลองคิดให้รอบคอบ แ้ล้วตัดสินใจ ดู  หากตัดสินใจผิด ต้องยอมรับ ว่า ครั้งหนึ่ง เมื่อ  30 ปีที่แล้ว ฉันเชื่อว่าฉันทำได้ และวันนี้ ฉัน จึงมาขายกล้วยปิ้งไง ลองดูนะครับ ว่าโอกาส เป็นเท่าใด   การที่คนอื่น บางคน จำนวนน้อย น้อยกว่า 1 % ทำได้ ไม่ได้หมายความว่า ฉันย่อมทำได้ ในโลกนี้ ไม่มีอะไรแ่น่นอน ยิ่งสินค้าที่ขึ้นกับความนิยม ยิ่งมีความไม่แน่นอนหนักเข้าไปอีก หากเป็นลูกจ้างเขา วันหนึ่ง เขา ก็เอาเราออกได้ง่ายๆ หากคิดว่า ไม่จริงดอก วันหนึ่งฉันเห็นลู่ทางแล้ว ฉันก้อออกไปทำของฉันเองได้ ก็ต้องคิดให้หนักนะครับ ว่า คนที่ จะประสบผลสำเร็จในธุรกิจนั้น ในประเทศไทยมีกี่คน จาก 63 ล้านคน ถ้าเอาอารมณ์ ความชอบ มาชั่งให้มากกว่าเหตุผล และโอกาสของความเป็นไปได้ คงต้อง ทบทวนดูหลายๆ รอบแล้วครับ จากคุณ : น้าพร เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 22:16:18

ความคิดเห็นที่ 39 ผมไม่ได้อ่านความเห็นทุกความเห็นนะ จขกท คงต้องเลือกตัดสินใจเองนะ ทางเลือก > ทำตามความต้องการของพ่อ คำถาม --> แน่ใจไหมว่าพ่อจะหมดห่วงในตัวเรา --> งานที่ทำอยู่จะมั่นคง และดีตลอดไป ทางเลือก > ทำตามความฝันของตัวเอง คำถาม --> พ่อก็ัยังห่วงอยู่ แล้วจะทำอย่างไร หรือพิสูจน์อย่างให้พ่อหมดห่วง? จากคุณ : chuang เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 54 22:21:01

ความคิดเห็นที่ 40 Oh...นี่แหละ ค่อยเป็นชีวิตจริงๆหน่อย..ขอบคุณที่มาแชร์นะครับ.. จากคุณ : ผมคือ (b2fen) เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 54 17:23:44

ความคิดเห็นที่ 41 พ่อให้เป็นผู้พิพากษา แต่ ผมดันมารับราชการ ธรรมดาๆ จากคุณ : im626 เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 11:04:54