แชร์ประสบการณ์เลือดโชคในการทำมาหากิน{แตกประเด็นจาก B11390382}
|
 |
15 ปีก่อนตอนจบจากนอกใหม่ๆ กำเงินกลับเมืองไทยไม่ถึงแสน ที่บ้านไม่มีเงินหรอกนะจ๊ะ อาศัยโชคดีซื้อบ้านไว้แล้วมันดันบูม เลยขายบ้านเอาไปเรียนนอกจนหมดเงิน
เป็นพนักงานบริษัทยังไม่ถึง 3 เดือนก็มีเหตุลดค่าเงินบาท เราก็โดนลอยแพด้วย เห็นเขาเปิดท้ายขายของกัน เราก็ไปเปิดท้ายมั่ง แต่เราไม่มีสมบัติส่วนตัวมาเปิดท้ายหรอก เพราะเดิมบ้านก็จน ไม่มีขอหรูๆ แพงๆ สักชิ้น ต้องไปสืบเสาะเหมาของจากโรงงานหรือธุรกิจที่เขาเจ๊งเหมือนกันมาปัดฝุ่น ทำให้มันดูดี เราอาจโชคดีที่เป็นคนตาถึง เห็นสินค้าอะไรคิดว่ามันขายได้ถึงจะไปเหมาเอามา
และเป็นแนวทางประจำตัวว่า ของที่เราขาย เราจะพยายามสร้างอิมเมจทั้งตัวเองและสินค้าให้มันดูดี และอัพราคาขึ้น คำว่าขายของไม่แพงไม่มีอยู่ในหัวเราเลย ซื้อของมาเราต้องคิดว่ามันต้องขายได้ในราคาสูงกว่าเราซื้ออย่างน้อย 2-3 เท่าเราถึงจะเอามาขาย พวกกำไร 20-30% เราไม่เคยแตะเลย ต้องมองแล้วคิดว่ามันขายแพงได้ กำไร 200-300% ถึงทำ
เราไปเปิดท้ายขายของ ทุกที่จะมีแต่บูธเราเท่านั้นที่ขายแพงมาก แต่เรามั่นใจว่าคนอื่นไม่มีใครเอามาขายแน่ ก็ไปตากแดดตากฝน ขยับรถ ปูผ้าใบขายของอยู่หลายเดือนเลยแหละ และเราจะย้ายไปเรื่อยๆ ไม่ขายประจำที่ แต่ละที่จะเตรียมพร้อมทั้งโบร์ชัวร์นามบัตร คือกลัวคนเลียนแบบ แต่ไม่วายจับลูกค้าประจำเอาไว้ ฉะนั้นทุกที่เราจะไม่อยู่นานพอให้ใครมาขายแข่ง แต่เราจะได้ลูกค้าประจำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ขายอยู่พักนึงก็ได้งานประจำ เราเอาเงินค่าจ้างทุกเดือนมาลงกับธุรกิจส่วนตัวหมดเลย ลงทุนจ้างลูกน้อง และหาของมาขาย เราเดินทุกที่ที่เป็นแหล่งค้าส่ง เดินเดือนละหลายๆ รอบแบบไม่กลัวเหนื่อย เริ่มแรกซื้อปลีกก่อน ชิ้นสองชิ้น แต่ไม่วายถามราคาส่งด้วย เอาไปขายก็ตั้งราคาปลีก ซื้อเท่าไหร่ก็ขายเท่านั้น เพื่อดูว่ามันจะขายดีไหม ทีนี้ถ้าเห็นว่าขายดีถึงจะไปซื้อล๊อตใหญ่
เรื่องพนักงานเราลงทุนจ้างแพงเลยนะจ๊ะ เอาแบบพนักงานมีการศึกษา ตอบคำถามลูกค้าได้ ประวัติตรวจสอบได้ โอกาสโกงน้อย เพราะคนมีพ่อแม่มีบ้านเป็นหลักแหล่ง บวกกับเราจะนับสต็อกสินค้าตลอด ไม่ขายของชิ้นกระจิบกระจ้อยจนทำให้ลูกน้องโกงได้ และไม่ให้ลูกน้องรู้แหล่งเด็ดขาดว่าเราเอาของมาจากไหน
เราเรียนรู้ว่า การที่เจ้าของอยู่หน้าร้านเอง โอกาสขายกำไรดีมีน้อยกว่า เพราะลูกค้ามักจะพุ่งมาที่เราและขอลดราคา ซึ่งเรามักจะใจอ่อน เราจึงไม่พยายามไปที่้ร้านเลยด้วยซ้ำ เพราะจะมีทั้งของเปลี่ยน ของไม่ตรงเสป็ค อ้างรู้จักคนนั้นคนนี้ โวยวาย ขอลด ขอแถม เราจะไม่ไปที่ร้านเลย ให้ลูกน้องจัดเก่งเองหมด อะไรที่สำคัญ่ค่อยโทรหาเรา วิธีนี้ถือเป็นการฝึกลูกน้องไปด้วย เก่งๆ เข้าเขาก็จัดการทุกอย่างได้เองหมด
และเรามีวิธีจูงใจให้อยากขายมากๆ เพราะมีคอมม์เยอะ บวกกับเราสอนเขาเสมอ และบอกว่าท้ายที่สุด เขาไปเปิดร้านทำธุรกิจตัวเองได้เราจะดีใจมาก แต่ตอนที่อยู่กับเรา เราให้เต็มที่ ช่วงรุ่งนีี บางเดือนลูกน้องได้เงินกันคนละ 5-6 หมื่น บินไปเที่ยวฮ่องกงกันเลยด้วยซ้ำ
เมื่อเราไม่ไปหน้าร้าน ไม่ไปปะทะกับลูกค้าเอง เราก็มีเวลา และไม่มีโอกาสทำผิดพลาด เพราะเป็นคนควบคุมดูแล มีเวลานั่งดูบัญชีและวางแผนธุรกิจ เมื่อเปิดเว็บไซท์เราก็ลงทุนจ้างคนทำเลย ไม่เอาหรอก เว็บฟงเว็บฟรี ทำให้เว็บดูน่าเชื่อถือมากๆ เอาสินค้ามาโชว์อย่างหรู บอกคุณสมบัติว่าดีกว่าคนอื่นยังไง
พอเห็นว่ารายได้เยอะมากพอแล้วถึงได้ลาออกจากงาน มาทำการค้าของตัวเองอย่างเดียว ซื้อมาขายไป จับแพะชนแกะ
ทีนี้คนก็เข้ามาดูมากชมเยอะ ขายได้แพงๆ เพราะเรารับประกันด้วยว่าซื้อกับเราชัวร์ เคลมได้ตลอด เจอของเสียให้เปลี่ยนเลย ไม่มีเรื่องงี้เง่า อิดออด เกี่ยงงอนหรือโทษลูกค้า แม้แต่ลูกค้าซื้อของบางอย่างไปเกือบเดือนแล้ว ทำหล่นเสียเอง มาขอคืนเงินเรายังคืนเงินให้เลยแบบหักตามส่วน แล้วก็เอาของมาทิ้งลงขยะ
ยังมีเลย บางรายซื้อของไป 3 ปีแล้ว แต่บอกว่ายังไม่ได้ใช้เลยมาขอเปลี่ยน เรายังเอาเปลี่ยนให้ แล้วของนั้นเอาไปแจกคนอื่น นานพอสมควรเหมือนกันนะ พบว่าเว็บไซท์เราขึ้นอันดับหนึ่งในกลุ่มเดียวกัน ตอนนี้ก็เป็นดาวค้างฟ้า เราเปิดออฟฟิศจ้างลูกน้องมารับโทรศัพท์คุยกับลูกค้าแทนหมด ถ้าดึงลูกค้าได้ก็ยังได้คอมม์อีก
มีโปรโมชั่นตลอดและประจำ และไม่ทำแบบสักแต่ทำ คือเอาแบบใจถึงเลย เขามีสมัครสมาชิกกันเราก็เอามั่ง แต่ของเราซื้อลดราคาทีเดียว 20% เลย บางช่วงโปรโมชั่นนี่ แจกของราคาเรือนร้อยฟรีๆ คือทำให้ลูกค้าอึ้งไปเลย
เราก็เอาเงินไปลงทุนทองสิงคโปร์อยู่ระยะนึง ก็ได้เงินมาเรือ่ยๆ ตลอด แล้วก็ไม่ว่าจะไปเที่ยวไหน เราจะไม่เที่ยวเปล่าๆ เราจะซื้อหรือไม่ก็ทำธุรกิจกับทุกที่ติดมาด้วยตลอด เอาของมาขายถ้าไม่ขายเองก็เอาไปฝากร้านที่คิดว่าเขาจะขายได้ ฝากขายแบบคนขายกำไรว่าด้วยซ้ำไป เขาก็อยากขายให้ ขายดิบขายดี แต่ทั้งหมดนี้ต้องดูนะจ๊ะ ว่าของที่เราเอามา ต้องเล็งว่าศักยภาพหรือความถนัดของร้านนั้นต้องไม่สามารถไปซื้อมาขายเองได้
เราเอาเวลาที่ว่างๆ ไปเดินทุกห้าง เดินทุกแหล่งช็อปปิ้ง เดินทุกตลาด หรือแม้แต่มีอบรมสัมนาอะไรก็ไม่เคยเสียดายเงินเลย อบรมทีละเป็นหมื่นๆ ก็สมัครไปหมด เพราะคิดว่าโอกาสดีๆ และลู่ทางธุรกิจสามารถเกิดขึ้นได้อย่างไม่คาดฝัน
ได้เงินมาก็ซื้อบ้านบ้าง ทาวน์เฮ้าส์บ้าง ซื้อห้องชุดบ้าง แต่งแล้วให้เช่าบ้างขายบ้างอะไรบ้างไปตามเรื่อง ร้านอาหารแถวๆ ร้านเห็นเขาว่างๆ เรายังไปเสนอขอเช่าทำนั่นขายนี่ขาย เอาแม่ครัวคนรับใช้ที่สอนทำอาหารสูตรที่เราปรับปรุงเอง คิดว่าสุดยอดแล้วเอามาทำขาย ให้แม่ครัวเป็นหัวหน้าแล้วจ้างลูกมือมาให้ แบ่งกำไรกันไปแบบครึ่งๆ แบบนี้แม่ครัวก็ไม่หนีไปไหน กำไรเราได้ถือว่าไม่มาก แต่คิดว่าดีกว่าอยู่เปล่าๆ
ถือว่าได้เงินจากเงินที่ลงทุนไว้อย่างละ พันสองพันต่อวัน แต่ลงไป 10 กว่าอย่าง เดือนนึงบางทีมีเงินเข้าทีเดียวหลายแสน ก็เลยว่างอยู่ได้นะจ๊ะ ถึงได้มีปัญญาเรียนป.เอกต่อ แล้วก็ยังไปอบรมนั่นสัมนานี่ตลอด
แต่เนื่องจากผ่านประสบการณ์โหดมาพอสมควร เราจะลงทุนกับเฉพาะอะไรที่ได้เงินชัวร์ๆ หรืออย่างแย่ก็เจ็บตัวนิดเดียว ชนิดที่ลงทุนเยอะๆ เช่าสถานที่แพงๆ ต้องแต่งร้านแล้วที่แต่งเป็นของเจ้าของตึก หรือกับสินค้าที่ต้องซื้อทีละหลายๆ แสนเราจะไม่เอาเลย เราจะซื้อน้อยๆ ถ้าชัวร์แล้วค่อยซื้อเยอะ สถานที่เราจะกัดฟันซื้อเองเลย และพยายามไม่แต่งร้านแบบบิวอินท์ แบบว่าถ้าย้ายร้านหรือให้เขาเช่าภายหลังก็ขนตู้ขนเชวฟ์ออกมาได้
คือไม่พยายามจ่ายในสิ่งที่เอากลับมาเป็นตัวเงินไม่ได้ทีหลัง
พอแค่นี้นะจ๊ะ
(มีแก้ไขนะจ๊ะ เพราะบางคอมเม้นท์บอกว่าเราได้เดือนละหลายล้าน ก็แปลกใจ เลยมาอ่่านที่เราเขียนใหม่ ปรากฎว่ามีบางข้อความเขียนผิดนะจ๊ะ ที่บอกว่าวันนึงเงินเข้าหลายแสน ไม่ขนาดนั้นหรอกนะจ๊ะ เด๋วคนจะหาว่าเว่อร์
ขอแก้เป็นเดือนนึงนะจ๊ะ ถ้าเงินเข้าวันเป็นแสน ปีนึงมีเงินเป็น 100 ล้านแล้วอย่างนี้ เว่อร์ไปนะจ๊ะ ขอเป็นเดือนึงเงินเข้าหลายแสนดีกว่า ยังงี้เป็นไปได้สำหรับตัวเรา ปีนึงมีเงิน 10 ล้านยังงี้ เป็นไปได้จ๊ะ
ขออภัยทุกท่านด้วยนะจ๊ะ ที่ทำให้เข้าใจผิด
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 54 08:24:23
| จากคุณ |
:
patham 
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 พ.ย. 54 18:46:44
|
|
|
| 
