^
Rep no 1.
คงต้องยอมรับค่ะ ว่าคนที่มีปัญญาเรียนหมอ มีจิตใจดี ยอมเสียสละเพื่อคนอื่น แล้วค่อยคิดถึงตัวเอง และมีระเบียบวินัยในตัวเองสูงในประเทศนี้มันมีน้อย
บางคนไม่ต้องใช้สมอง ท่องหนังสือ ไม่ต้องใช้ความอดทน ไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนผ่าตัดรักษาชีวิตคน ในชั่วโมงการทำงานที่ยาวนาน เต็มไปด้วยความกดดัน ว่าคนไข้จะอยู่หรือไป ไม่มีเวลาให้กับคนในครอบครัวตัวเอง เพราะต้องเอาเวลาไปดูแลคนในครอบครัวอื่น แล้วมานั่งมอง นั่งเล็ง นังฝัน เพ้อเจ้อ ว่าคนเป็นหมอนี่รวย และสบายเนอะ
มันสมองและความพยายาม ความอดทนมีแค่นี้ ก็อยู่แค่นี้ไปแหละ ดีแล้ว บางคนพอใจกับความสุขในชีวิตเท่าที่ตัวเองพอจะมี เพราะขี้เกียจ ดิ้นรน อดทนพยายามทำอะไร แต่เห็นใครที่เหมือนมีชีวิตความเป็นอยู่ดีกว่าตัวเอง ใช้สมองเล็กๆสรุปว่า รายได้ดี งานสบายกว่า สักนิดเหอะ ขอพร่ำ บ่น ก่นด่า ด้วยความหมั่นไส้และอิจฉาสักเล็กน้อย เพื่อความสุขในชีวิต เพราะหาความสุขจากทางอื่นมันยากเหลือเกิน ปล่อยให้เขาอยู่ในกะลาและมีความสุขในทางของเขาอ่ะแหละ ดีแล้วค่ะ
เราไม่ฉลาดพอที่จะเรียนหมอ จิตใจก็ไม่ได้ดีงาม ใฝ่ไปในทางเลวๆ ด้วยซ้ำ แต่เราอ่านหนังสือออก และชอบอ่านหนังสือ ไม่นอนรอเวลา หายใจทิ้งไปวันๆ งอมือ งอเท้า ยังหาเงินได้เดือนๆนึงหลักแสน ( กรุณาอย่าอิจฉา หรือหมั่นไส้ หาเงินได้ แต่ยังไม่ปัญญาเก็บได้สักบาท 555+) ขยับตัวไปทำงานหาเงินบ้างดีกว่า เดี๋ยวรายได้มันจะลดลง ^^
เราเปลี่ยนความคิดใครไม่ได้หรอกค่ะ มันขึ้นอยู่กับ ความรู้และประสบการณ์ต่างๆในชีวิตของแต่ละคน แต่เราเปลี่ยนตัวเอง และเลือกเองได้ ว่าจะเลือกทำให้เหมือนกับพวกเขา ดีกว่าพวกเขา หรือเลวกว่าพวกเขา
เป็นกำลังใจให้คุณหมอเทพๆ ทุกคนเสมอค่ะ บางคนมีเป็นหลักพันล้าน เรายังไม่เคยคิดจะยกมือ ทำความรู้จัก แลกนามบัตรด้วย เพราะกลัวเปลืองกระดาษ เราไม่เคยเคารพเงิน หรือตัวเลขในสมุดบัญชีของใครทั้งนั้น แต่เรานับถือเคารพความดีที่เขามี และทำอะไรเพื่อคนอื่นต่างหาก ดังนั้นไม่ว่าจะเจอหมออะไร ที่ไหน เรายินดียกมือไหว้ตลอด
ปล. จะไม่ให้คุณหมอรวยได้ยังไงคะ ต้องทำงาน หรือไม่ก็ท่องหนังสือตลอด ได้มาเท่าไหร่ก็เก็บได้เกือบเท่านั้น เดือนๆ นึงจะกลับบ้านไปใช้เวลาร่วมกับครอบครัวตัวเอง พ่อแม่ ได้ไม่เกินสองครั้ง บางเดือนไม่ได้เห็นหน้ากันเลย กลับมาก็สลบเหมือนตาย บางวันกลับมายังไม่ทันได้นั่งพัก กินข้าวกับครอบครัวเลย โดนตามแล้ว คนไข้โคม่า แทบหาทางวิ่งกลับโรงพยาบาลแทบไม่ทัน
เรามีโอกาสแวะไปหาคุณแม่ของคุณหมอคนนึงประจำ บางครั้งแอบเห็นคุณแม่นั่งบ่นคิดถึงลูกชายน้ำตาซึมๆ ในใจเราแอบคิด ไม่รู้เหมือนกันว่าความสำคัญของชีวิตใครจะอยู่ตรงไหน แล้วคุณแม่ของคุณหมอคนนี้จะอยู่ถึง 100 ปี รึเปล่าก็ไม่รู้ แต่เรารู้สึกได้ว่า ความสุขของคนเป็นแม่ที่แก่แล้ว คือการใช้เวลาอยู่กับลูกๆของตัวเองบ้าง ไม่ได้อยากต้องการเงินทองหรืออะไรมากไปกว่านี้แล้วล่ะ ไม่มีใครทำอะไร หรือเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ว่างๆ เราอยากพาคุณแม่ของคุณหมอไปหาลูกชายเค้าที่โรงพยาบาลบ้าง แต่แม่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนเวลาและสมาธิในการทำงานของลูกๆ
ดังนั้นเราขอยืนยันคนนึงเลยล่ะ ไม่ได้มีอะไรเป็นหลักฐานด้วย แต่มันมาจากประสบการณ์ในชีวิตจริงๆของเรา ที่ได้มีโอกาส รู้จัก พบ เจอคุณหมอหลายๆ คน ว่าคุณหมออาจจะรวย มีเงินมากกว่า กรรมกรก่อสร้างแน่นอน เพราะทำงานหนัก เลิกงานแล้วจะเอาแรงไปใช้เงินบ้าง ก็ขอนอนสลบพักร่างดีกว่า แต่ไม่ได้สบายไปกว่ากัน หรืออาจจะไม่ได้มีความสุขไปมากกว่ากันสักเท่าไหร่เลยค่ะ
แก้ไข 1 เพิ่มเติมข้อความ
แก้ไข 2 ลบคำที่มันซ้ำซ้อน และเพิ่มเติมข้อความเล็กน้อยค่ะ
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 54 10:10:21
แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 54 09:48:19