 |
ตามนั้น ผม พ้นวันเกิด 32 ขวบมาสดๆ ไม่กี่วันนี้
เกิดมานานขนาดนี้แล้วยังหาตัวเองไม่เจอเลยครับ ว่าเอาจริงๆแล้วตัวเองเป็นใคร
งานที่ทำอยู่ ชอบหรือไม่ก็ยังไม่รู้
ตะก่อนก็ดูจะชอบอยู่ (แต่ก็เป็นโรคเครียดแล้ว ผมเป็นคนย้ำคิดย้ำทำนิดหน่อย แบบพวกวิตกจริต เลยเหนี่ยวนำให้เป็นโรคเครียดได้ง่าย)
เมื่อตำแหน่งสูงขึ้น คราวนี้หนักเลย นอกจากเป็นโรคเครียด ปล่อยวางไม่ได้แล้ว
ยังเป็นโฮมซิกอีกด้วย เพราะจากบ้านมาจะ 10 ปีได้แล้ว
แต่ว่าไปก็ไม่แปลกนักในบ้านเรา เพราะคนรู้จักของผม นัอยคนนักที่กล้าพูดว่าหาตัวเองเจอแล้ว มีความสุขดีแล้ว ต้องการอย่างนี้แหละ
ปัญหามันอยู่ที่ตัวพวกเราเองส่วนหนึ่งนั่นแน่นอน แต่จะมีอยู่ที่ระบบการศึกษาแบบ "ไทยแลนด์โอนลี่" ด้วยใหม ก็ขอถามไว้
เพราะขนาดญี่ปุ่นว่าบ้าๆตัวพ่อ ก็ยังเรียนในแบบที่โลกนี้เป็น คือยังมีนั่นนี่ให้เด็กหัดทำ ให้เด็กฝันแบบทำได้จริง ที่ไม่ใช่ฝันเฟื่อง มากมาย ชมรมใน ร.ร.จริงจังดีทีดียว
ผมเคยเจอวิศวกรญี่ปุ่นแก่ๆคนนึงในอดีต ยังจำได้ว่า เขาเคยบอก (ด่า) ผม ว่าโรงเรียนเมืองไทย ค่อนข้างโอ๋เด็ก ในแบบเพี้ยนๆ โตมาเลยทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน อ่อนแอ แถมอ่อนไหว เหมือนผม 
10 คน ก็เป็นอย่างนี้ทุกคนเลย
ผม ... ยิ้มหวานให้เขาหนึ่งที
คุณคงเป็นเหมือนผม ที่แต่เด็กแต่เล็กมา เรียนอย่างเดียว นอกนั้นไม่สน เป็นหน้าที่ของพ่อ-แม่ ที่ดันซวย ติดหนี้เรามาแต่ชาติปางก่อน
ซุกอยู่ใต้ปีกของพระเจ้าที่บันดาลทุกอย่างได้ทั้ง 2 องค์ จนลืมไปว่ายังมีสิ่งสำคัญมากๆที่ไม่ได้ทำ และใครทำแทนไม่ได้ด้วย
มีวิชาสำคัญมากๆ ที่ยังไม่ได้เรียน และโรงเรียนในไทยไม่มีสอน นั่นคือ "วิชาการใช้ชีวิต"
ผมเองนั้น ตอนยังเด็ก เห็นว่ากิจกรรมเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่มีประโยชน์อันใดนอกจากเหนื่อย และงานพิเศษเป็นเรื่องของคนไม่มีเงิน
ภายหลังถึงพบว่าผมมองโลกผิดไปมหันต์ (แม้บางกิจกรรมผมก็ยังว่ามัน ปญอ อยู่)
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การทำงาน มันจะช่วยให้หา "ตัวเอง" ได้เป็นอย่างดี
เหตุเพราะ ม.ปลาย - มหาลัย ยังเด็กอยู่ เดิมพันยังต่ำมาก ปีนึงจะเปลี่ยนงานสัก 7-8 งานก็ยังได้ ยังไงเสียมันต้องเจอแนวบ้างละ
แต่กลับกัน ถ้าอายุเท่าผม และเชี่ยวชาญเฉพาะทางที่จำกัดมากๆ จนไปทำอย่างอื่นได้ยาก ประเภทรู้ลึก แต่โง่กว้าง
เดิมพันในชีวิตมันจะสูงมาก จนต้องใช้ลูกบ้าเท่านั้นจึงจะเปลี่ยนแปลงชีวิตได้
ยังไงถ้าเด็กๆ มาอ่านเจอ ก็ฝากไว้นิดนึงครับ
ถ้าไม่อยากจะเป็นมนุษย์สายพานแบบเดินไปตามสายพานเรื่อยๆ
คุณภาพจิตใจจะเป็นยังไง ก็ทนไป ชอบหรือไม่ก็ยังไม่รู้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าน่าสงสาร หรือน่าสมเพชดี
อยากสร้างความแตกต่าง ได้ทำสิ่งที่ต้องการ และยังเลี้ยงตัวเองรอดได้ บนประเทศสวรรค์ของคนรวยนี้ (สำหรับคนจน ประเทศไทยนี้ ก็น้องๆนรกละ)
ก็แนะนำว่าให้เริ่มทำงานครับ ร่อนจดหมายสมัครงานได้เลย คุณจะได้เข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ โลกที่พูดกันด้วยผลสำเร็จของงาน และจำนวนเงิน
คุณอาจโชคดีเจอตัวเอง ว่าคลิ๊กกับงานแบบใหน
เพราะไม่ว่าอาชีพใหน มันก็มีหลากหลายในฟิลด์ของมัน ต่างกันไป ทั้งลุยๆ, ทั้งนั่งโต๊ะ, พบคนเยอะ, ไม่เจอใครเลย, เดินทางตลอดเวลา, อยู่ประจำที่ ฯลฯ
หามันซะ ก่อนที่จะเข้าโหมดช่างหัวมันเถอะ ทำๆไป มีเงินก็บุญแล้ว แบบชาวไทยจำนวนมากครับ (รวมทั้งผมด้วย)
และอาจทำให้คุณโตขึ้นเร็วกว่าคนอื่น ทำให้มองว่าเรื่องเครียดๆที่อัดใส่คุณในโรงเรียนนั้นเล็กจ้อยไปเลย
พออายุระดับนึงแล้วแม้อยากหาตัวเอง ชีวิตมันก็ไม่ง่ายเหมือนตอนยังเด็กอีกแล้ว
อย่างนัั้นแหละ โตขึ้นมาคุณจะเอาตัวรอดได้อย่างมีสไตล์ และมีจิตใจที่เข้มแข็งครับ ไม่เป็นคนปวกเปียก
ทุกวันนี้ที่ผมคิดคือ ถ้าผมมีลูก แล้วลูกผมมันไม่ได้ฉายแววอัจฉริยะ ที่ชีวิตนี้เกิดมาเพื่อเรียนอย่างเดียวยันแก่ตายแล้วละก็
สิ่งแรกที่ผมจะให้ลูกทำในวันเริ่มเข้า ม.ปลาย คือ สมัครทำงานพิเศษครับ
กว่าจะจบมหาลัย ชีวิตก็ได้แต้มต่อคนอื่นไปเยอะมาก
| จากคุณ |
:
West ponente 
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ธ.ค. 54 04:11:20
|
|
|
|
|
#### ค้นหาตัวเอง พูดง่ายแต่ทำยาก ####
