ความคิดเห็นที่ 1 ของผมง่ายหน่อย ตั้งใจเรียนให้จบเพราะถ้าไม่จบชีวิตก็แทบมองไม่เห้นทาง(ผมถนัดทางเป้นลูกจ้าง)ถ้าไม่จบป่านี้คงเป็นพนักงาน7 lotus คนขับรถ คนยกของ ข้าราชการผู้น้อย หมู่จ่า อะไรประมาณนั้น หลังจากจบแล้วหางานดีดีทำให้ได้(ย้ำว่างานดีดีเท่านั้น) แค่นี้ก็เปลื่ยนชีวิตผมแล้วครับ ชีวิตผมเปลื่ยนไปเพราะงานดีดี ครับ จากคุณ : ลี้ (leeming047) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 14:20:50

ความคิดเห็นที่ 2 ของผมเป็นแบบผสม ผสานครับ 1. เริ่มด้วย ลดรายจ่ายก่อน อะไรฟุ่มเฟือยก็ตัดซะ เกาะเพื่อนกินบ้าง เพื่อนดีๆ มันเข้าใจว่าเราลำบาก ขอแค่ข้าวเปล่า กับกับข้าวเหลือ ก็พออยู่ได้ พยายาม ทำงานที่ได้ข้าวกลางวันกินฟรี เช่นช่วยกิจกรรมของบริษัท อย่าอาย จมให้ลง ใครชวนไปไหนก็บอกเลยไม่มีเงิน ถ้าเลี้ยงก็จะไป ทีนี้พอไม่มีใครชวนไปไหนก็ประหยัด พยายามใช้แรงงานแทนเงิน อยากไปเที่ยว แต่ไม่มีตังส์ เสนอใช้แรงงานอาสาสมัคร พัฒนาสังคมของบริษัท ไปฟรี กินฟรี เที่ยวฟรี 2. เพิ่มรายได้ อย่าหมิ่นเงินน้อย แต่ต้องคุ้ม รับจ้างอะไรเล็กๆ น้อยๆ ได้เงินก็ทำซะ เช่น ตัดต่อวีดีโอ งานเลี้ยงรุ่น ทำพรีเซ็นงานแต่ง ทำป้ายร้าน ซ่อมปลั๊กไฟ จดทะเบียน web รับขนของ ขายข้าวเหนียวหมูทอด เดือนๆ หนึ่ง รวมๆ กันก็เป็นหลักพันอยู่ 3. พยายามใช้หนี้ เงินต้น อย่าใช้ดอกเบี๊ย อันนี้แล้วแต่เทคนิค ของผมคือ ไปศาลแล้ว แล้วเสนอจ่ายครึ่งเดียวเพื่อปิดบัญชี อันนี้มีญาติเป็นข้าราชการ จะดีมาก เพราะฝั่งนั้นกู้ได้ไม่อั้น และดอกถูก หนี้ 1 แสน จ่าย 4 หมื่นห้า งวดเดียวจบ ดอกเบี๊ยไม่นับ คนไม่มีอะไรเลย ไม่มีทรัพย์สิน ไม่มีรถ ไม่มีบ้าน ผมกู้ญาติมาให้ได้เท่านี้ ถ้าไม่เอา ผมขอผ่อนเดือนละพัน 4. อย่าทำอะไรสุ่มเสี่ยง กะรวย ลืมไปได้เลย ประครองตัวเอาให้รอดก่อน และพยายามหางานใหม่ ที่ได้เงินเยอะกว่าเดิม โบนัส เอามาใช้หนี้ซะ มันจะได้จบๆ จากคุณ : master_zo เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 14:21:19

ความคิดเห็นที่ 3 ผมรวยได้ด้วยการขาย ผมขายทุกอย่างเท่าที่นึกออก และไม่เคยอาย ผมหน้าตาดี หล่อ บุคลิกดี แต่ ผมกล้าขายมะม่วงกวน และ ใส่ชุดออฟฟิตเดินขาย ผมไม่เคยต้องมานั่งแต่งตัวให้หล่อ ซื้อเสื้อผ้า หรือ พยายาม ตามเทคโนโลยีแพงๆ ผมมีแค่มอเตอร์ไซค์เก่าๆ ฮอนด้าซี 70 ไม่มีทะเบียนคันเดียว ซื้อมา 3 พัน เป็นสมบัติของตัวเอง ผมทำงาน 8 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น กลับมาช่วยแม่ ห่อข้าวเม่า และ ยีลูกตาล ทำเสร็จ ตี 1 ทุกวัน ตื่นตี 5  ผัดมาม่า ส่งโรงเรียน เอาขนมไปส่งตลาด ทำแบบนี้ตลอด เก็บเงิน วันละ 50 บาท ใช้กินวันละ 50 บาท ต้องชั่งใจไม่ให้เกิน แม้ของบางอย่างจะอยากได้ขนาดไหน พอมีเงินเก็บ เริ่มเอาของไปขายตลาดนัด พอของขายไม่ค่อยออก เดินเร่ขาย ไม่อายใคร จนเริ่มมีเงิน เอาไปลงทุน ทำธุรกิจค้าเศษขยะ เจ๊ง ไม่รุ่งแต่ใจยังชอบอยู่ เลยจับแต่ โลหะหนัก เงิน ทองแดง เหล็ก จับไปจับมา รุ่ง มีเงินมาบ้าง เปลี่ยนเป็นมากินหัวคิวดีกว่า ง่ายกว่า อาศัยว่า อ่อนน้อม ไม่กร้าวร้าว ตรงไปตรงมา คนเลยยินดีที่จะใช้งาน ตอนนี้ เพิ่งจะ 32 แต่สบายแล้ว แต่ยังไม่สูงสุด สรุป อย่าอายถ้าจะขาย อย่าเป็นหนี้ อย่าฟุ้งเฟ้อ ใครมีช่างมัน อย่าอยาก ต้องมีวินัยการใช้เงิน เพื่อนเคยถามว่า เป็นหนี้บัตรหลายใบควรทำไง แนะนำให้มัน รวมเป็นหนี้ก้อนเดียวแต่ ผ่อนจ่ายนานหน่อยดีกว่า แล้วค่อยๆสร้างวินัยตัวเอง ตอนนี้ มันปลดหนี้ได้ สบายไปแล้ว ปล เดี๋ยวตอนนี้ให้แม่หายป่วยก่อน จะเหมาทัวร์ ให้แม่ไปเที่ยวอินเดียกับเพื่อนๆออกตั้งค์ให้ทั้งคณะเลย แม่บ่นอยากไปไหว้พุทธองค์ที่ดินแดนต้นกำเนิด ไปเลย เอาให้หรูเลย อยากได้ข้อมูลเพิ่มเติม ถามมาแล้วกัน แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 15:10:55 จากคุณ : คนผ่านมา (ผมมีแค่ร้อยทิป) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:10:17

ความคิดเห็นที่ 4 ของผมครับ.. 1. ปรับสภาพใจก่อนครับ ทุกวันผมจะสำรวจตัวเองว่าวันนี้มีความสบายใจ กับความไม่สบายใจ อย่างไหนมากกว่ากัน ถ้าพบว่ามีความไม่สบายใจมากกว่า ต้องพิจาณาว่าสิ่งที่เรากำลังฝืนทำนั้นจะทำให้เราเป็นยังไงต่อไปในอนาคต ถ้ายังคิดว่าแก้ไขได้ก็จะทำต่อไป แต่ถ้าคิดว่ามันฝืนมากแล้วก็จะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นครับ 2. ลดรายจ่าย หารายได้เสริม เหมือนกับความเห็นข้างบนครับ ผมคิดว่าน่าจะเป็นสูตรสำเร็จสูตรหนึ่งที่ทำให้คนประสบความสำเร็จได้ไม่ยาก อย่างน้อยก็ช่วยให้สถานะทางการเงินดีขึ้นได้ระดับหนึ่งเลยครับ 3. ตั้งเป้าหมาย แล้วพยายามอยู่บนเส้นทางแห่งความสำเร็จให้ถึงที่สุด ไม่ล้มเลิกกลางคันไปเสียก่อน ใช้ความพยายามจนประสบความสำเร็จครับ โดยต้องตั้งเป้าหมายที่เป็นไปได้ และสุจริต ไม่ขายจิตวิญญานเพื่อแลกเงิน เพราะนั่นหมายถึงผมไม่เคารพตัวเองแล้ว เงินมันใหญ่กว่าผมซะแล้ว.. ผมคิดว่าถ้าเราอดทนพอ และมีความเพียรที่จะประสบความสำเร็จด้วยความมุ่งมั่น และตั้งใจจริง เราทุกคนก็จะประสบความสำเร็จได้ไม่ยากครับ "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น หากเราไม่ล้มเลิกความพยายามไปเสียก่อนครับ" "สิ่งที่ควรจะนับถือมากที่สุด คือการนับถือตัวเองครับ" ... จากคุณ : คนไทยไม่ท้อ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:46:31 A:115.87.143.145 X: TicketID:324733

ความคิดเห็นที่ 5 .... ขอบคุณ เจ้าของกระทู้ ค่ะ ที่ มาตั้งกระทู้ นี้ เพราะ อยากทราบ เหมือนกัน ว่า แต่ล่ะคนที่ ผ่านจุดวิกฤต มา มีวิธีแก้ไข อย่างไร กัน ..ช่วยบอกกันหน่อยนะ ค่ะ เผื่อเป็นแนวทาง ในการตั้งหลักรับมือกับ จุดวิกฤตที่อาจเกิดขึ้น... แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 55 01:04:21 จากคุณ : ข้ามฟ้ามาหารัก เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 00:42:55

ความคิดเห็นที่ 6 ของผม ช่วงต่ำสุดที่เรียนป.ตรี บอกกับตัวเองว่า มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆของชีวิตแค่4ปีเท่านั้น เมื่อเทียบกับทั้งชีวิตกว่าจะตายอายุ80 ก็เป็นเพียง 6%กว่าๆเท่านั้นเอง ทำไมจะสู้ไม่ได้ ส่วนเคล็ดทำให้ชีวิตประสบความสำเร็จในการทำงาน คือ ทำให้นายเห็นแบบชัดๆว่า เราทำให้กิจการเกิดกำไรสูงขึ้นเพราะความคิดเรา ตัวอย่างเช่น ตอนที่ยังเป็นวิศวกรโรงงาน เมื่อเข้าไปทำงาน มองเห็นว่า มีเศษเหล็กที่เหล็กท่อจากขบวนการผลิต ในแต่ละเดือนจำนวนมาก สั้นสุด10 ซม.ยาวสุด 120 ซม. คิดเป็นประมาณ 5% ในแต่ละเดือนใช้เหล็กประเภทนี้กว่า 1000ตัน เป็นเงินกว่า 20ล้านบาท ผมเปลี่ยนวิธีการสั่งซื้อเป็นแบบสั่งตัด ให้ฝ่ายจัดซื้อไปตกลงว่า ถ้าเราสั่งตัดตามความยาวที่กำหนด ต้องสั่งขั้นต่ำเท่าไร เมื่อได้ข้อมูลแล้ว ก็เอามาคำนวณต้นทุน หาจุดที่ดีที่สุด สรุปว่า ตัวเลขที่ดีที่สุดคือ สั่งตัดเป็นความยาว 3 แบบ แล้วกำหนดรหัสวัตถุดิบใหม่ว่า ความยาวใหน ใช้กับสินค้าอะไร ทำโครงการเสนอนาย ขออนุมัติ ผลที่ได้ ทำให้ลดการสูญเสียจากขบวนการผลิตเหลือเพียงไม่ถึง 3% ลดต้นทุนการใช้เหล็กไปได้เกือบ 1 ล้านบาทต่อเดือน ผลจากการนี้ ได้ทั้งตำแหน่งและเงินเดือนที่สูงขึ้นแบบก้าวกระโดด จากคุณ : พี (peh_chai) เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 07:41:35

ความคิดเห็นที่ 8 ... ครั้งนะครับว่า ช่วยๆๆ กันกด VOTE ก็ดีนะครับ เพี่อที่ กระทู้จะได้อยู่ได้นานๆ นะครับ จากคุณ : okb เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 10:34:57

ความคิดเห็นที่ 9 ของเราบ้างนะ ภาคอาชีพ สาวออฟฟิศ ตอนแรก ทำงานออฟฟิศ แล้วมาลาออกขายของ เจ๊ง เจอโกง หมดตัว มีหนี้ ชีวิตไม่อยากเจอใคร ไม่กล้าบอกคนที่บ้าน ไม่กล้าเจอเพื่อน ตังค์ไม่มี ชีวิตจมปลักกับตัวเอง ร้องไห้อยู่ในห้องไม่เจอใครเลย ปิดตังเอง 1 อาทิตย์เต็ม ๆ จนกระทั่ง คิดทบทวนว่า เราจะอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว จึงเริ่มหาวิธีการโดย 1. ทำไงจะได้เงินมาใช้ก่อน ก็เริ่มสมัครงาน หางานทำให้เร็วที่สุด ของเราโชคดี ว่าได้งานภายใน 1 สัปดาห์พอดี เราไม่เลือกงาน เพราะเราอยากมีเงินใช้ด่วน 2. หาห้องเช่าถูก ๆ ที่ไกล้ที่ทำงาน โดยย้ายจากที่เดิมเพื่อลดค่าใช้จ่ายค่าเดินทาง  ช่วยให้เราประหยัดขึ้นเยอะ 3. ไม่ตามแฟชั่น พยายามเก็บเงิน จ่ายหนี้ที่มีให้หมด จากวิธีการข้างต้น มันทำให้เราตั้งตัวได้เร็วขึ้น สิ่งสำคัญของเราคือ ต้องรีบหางานใหม่ทำให้เร็วที่สุด เพราะนั่นเป็นรายได้ที่แน่นอนทางเดียวของเรา ณ ขณะนั้น และ การจะทำอะไรก็แล้วแต่ เราต้องมีสติและคิดให้รอบคอบ คะ จากคุณ : ปิ๋วแหง่ว เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 12:27:20

ความคิดเห็นที่ 10 ของเราแม่สอนตั้งแต่เด็ก ต้องเก็บตังค์  ๆ ๆ ๆ จะได้ไม่ลำบาก ไม่ต้องเป็นหนี้ ไม่ต้องไปยืมเงินใคร  เราก็เป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ได้เงินค่าขนมไปโรงเรียน ซึ่งก็น้อยนิด เพราะที่บ้านไม่ได้มีฐานะอะไร ก็เก็บ ๆ ๆ ตามที่แม่สอนสั่ง พออายุได้ 10 ขวบ มีเงินเก็บ หมื่นนึง สมัยก่อนเยอะน่ะ (ไม่ได้แก่มากน่ะ) เวลาปิดเทอมไม่เคยได้ไปเล่นหรอก แม่จะให้ทำงาน หาเงิน ทำทุกอย่างที่ได้เงิน ไม่ว่าจะรับจ้างเย็บผ้า ตั้งแต่ ป. 3  ไปซื้อจับสลากมาขาย ขายขนม อะไรก็ได้สั่งมาทำหมด ชีวิตวัยเด็กเฉามากเลย อยากเล่น อยากนอน ก็ทำไม่ได้ ต้องทำงาน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยน่ะ  งานบ้านทุกอย่างทำเป็นหมด เรียนจบ เท่าที่จำเป็น เพราะที่บ้านไม่ส่งหละ ก็ได้งานทำไฟแนนซ์ ตั้งใจทำงานเต็มที่ จดจำวิธีการทำงาน กลับไปบ้านก็ท่อง ๆ ๆ จำ ๆ ๆ ทำความเข้าใจกับงานที่ทำ (เหมือนเรียนหนังสืออยู่เลย)  เจ้านายทึ่งว่าอาทิตย์เดียวทำไมเรียนงานได้หมด (จริง ๆ กลัวเจ้านายนั่นหละทำให้ต้องกลับบ้านไปทบทวน) แม่บอกว่าทำงานต้องอดทน ขยัน ซื่อสัตย์ เราไม่เคยไปทำงานสายเลย จนติดเป็นนิสัย ปัจจุบันนี้ถึงแม้จะอยู่ในระดับสูง ก็ไม่เคยไปทำงานสายเลย (ยกเว้นติดธุระจริง ๆ หรือป่วย ขนาดป่วย ถ้ายังไหวก็ไปทำงานน่ะ) เราเริ่มบริหารเงินที่ได้รับจากเงินเดือน แบ่งเป็นส่วน ๆ ให้พ่อแม่ ใช้เรียนต่อ เงินใช้ส่วนตัว เงินเก็บ  สร้างวินัยในการบริหารเงินอย่าแข็งขัน ใช้ชีวิตอย่างสมาถะ แต่ก็ไม่ถึงกับกระเหม็ดกระแหม่น่ะ เราไปเที่ยวต่างประเทศมามากมาย โดยการลงทุนในตลาดหุ้น ได้กำไร ก็เจียดส่วนหนึ่งไปเที่ยว ส่วนหนึ่งไปทำบุญ เราคิดว่าคนเรามีแล้ว ก็ต้องแบ่งปัน กลัวความลำบาก เลยเป็นแรงผลักดันให้เราพยายาม ไม่เคยคิดว่า อะไรทำได้อะไรทำไม่ได้ หากมาถึงมือ ต้องทำได้หมด ยากแค่ไหนก็ต้องพยายามทำ หัวหน้างานเคยบอกว่า เราดีน่ะ งานที่คนอื่นไม่ค่อยอยากทำเรารับทำหมด เอ่อ เราก็ไม่คิดอะไรมากน่ะ งานอะไรก็ทำได้ หากทำให้งานเดินไปข้างหน้าได้ บริษัทอยู่ได้ เราก็อยู่ได้ เหมือนกัน ชีวิตทุกวันนี้ ก็สุขสำราญตามอัตภาพ สามารถเลี้ยงดูคนในครอบครัวได้ เราก็พอใจแล้วหละ จากคุณ : Dr.modx เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 13:24:57

ความคิดเห็นที่ 11 สูตร อาหาร 3 มื้อ ราคาประหยัด สู้พิษสินค้าราคาแพง ยำยำจัมโบ้ 3 ห่อ 18 บาท (เยอะสุด ถูกสุด ผมกินจุ) ปลากระป๋อง ไม่เกิน 15 บาท แต่ผมใช้ปลาทูน่า กระป๋อง 30 บาท แต่กินได้ 3 วัน (แบ่งกินวันละ 1/3 กระป๋อง) ผักกะหล่ำปลี หรือผักกาดขาว ราคาถูก ตอนตลาดเลิก หัวละ 5 บาท (ความจริงไปเก็บที่เค้าทิ้งก็ได้ เห็นมีคนเก็บไปต้มกินเหมือนกัน แต่ใจไม่กล้าพอ) ลวกเส้น ยำยำ ให้แข็งนิดหนึ่ง เอาน้ำเททิ้ง ปลากระป๋องเอาแต่เนื้อ มาบี๊ๆ ให้เนื้อกระจายๆ หั่นผักให้เป็นเส้นเล็กๆ ลวกผักให้นิ่มๆ เอาทั้งหมดมาคลุกเข้าด้วยกัน ปรุงรสตามชอบ ใส่คับเฟอร์แวร์ เทน้ำออกให้หมดพยายามทำให้มันแห้ง ปิดฝาให้แน่น ก็จะได้อาหารสำหรับ 1 วันครับ และคลุกๆ ให้เข้ากัน ใส่คับเฟอร์แวร์ ตกวันละ 32 บาท อิ่ม มีคุณค่า และประหยัดครับ (บริษัทผมดื่มน้ำอัดลมได้ฟรี ก็ไม่ต้องเสียตังส์ค่าของหวานครับ) ผมกินแบบนี้มาเป็นปี ก็ยังไม่ตายครับ (บางวันก็กินอย่างอื่นนะครับ) จากคุณ : master_zo เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 14:54:14

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ เป็นห่วงคุณ master_zo  ประเทศไทยอุดมสมบูรณ์  มีอาหารที่ดี ในราคาถูก  ไม่จำเป็นต้อง มาม่า - ปลากระป๋อง ที่มีแต่ผงชูรสและสารกันบูดหรอกค่ะ T_T" -------------------- เคยเห็นจากเว็บพันทิปนี่ล่ะ เค้าบอกว่าถ้าไม่มีที่ไปจริงๆ ให้ไปวัดสวนแก้ว ( พระพยอม ) ที่นั่นมีโรงทาน ศูนย์ฝึกอาชีพ เป็นที่พึ่งได้ เชื่อว่าสังคมไทย ไม่ถึงขั้นสิ้นไร้ไม้ตอกนะ  ยังไงก็มีหวังที่จะแก้ไขสถานการณ์ได้เสมอ อย่าเพิ่งขาดสติ จนทำอะไรๆ ที่ดับฝันของตัวเองไปตลอดกาล เช่น  ฆ่าตัวตาย  -_-"a จากคุณ : จำฉันได้ไหม เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 16:14:11

ความคิดเห็นที่ 13 กระทู้เดิม คห.81 1-ปัญหาช่วงวัยรุ่น แก้ไขไม่เป็น ด้อยปัญญา เลยตามเลย ตามยถากรรม 2-ปัญหาช่วงอายุ25 นั้น   วิธีแก้ไข มีหลักๆ 3อย่างคือ 2.1 มีสติ  ต้องรู้ว่าเราทำอะไร ทำเพื่อใคร ทำอย่างไร 2.2 มีความคิดสร้างสรรค์  เค้นทุกหยดความรู้ในสมองออกมาให้ใช้งานได้จริง และบริหารจัดการสิ่งที่มีอยู่ ใช้ให้คุ้มค่าที่สุด ที่สุด ของที่สุดของแจ้เลยทีเดียว 2.3 ลงมือทำ   ด้วยความขยัน อดทน บากบั่น ไม่ท้อถอย อ่านดูแล้ว ก็น่าจะง่ายๆ  เป็นหลักการการใช้ชีวิตทั่วไป แต่ลงมือทำจริง ....มันไม่ง่ายเลย.... โชคดีที่ผมมีแฟน(ปัจจุบันภรรยา)ที่ เข้าใจ และร่วมฝ่าฟัน  ถึงไหนถึงกัน ลุยเต็มที่ เราคิดเหมือนกัน คือ  "พอกันทีกับการเป็นลูกจ้าง ... ต่อไป จะให้คนอื่นมาเป็นลูกค้า" ตอนที่อดมื้อกินมื้อ(ของจริง)นั้น มีตังค์ใช้ได้แค่ อาทิตย์ละ 50บาท(4-5อาทิตย์ติดกันเลยทีเดียว ..รวมไปถึงบางอาทิตย์ในบางเดือนด้วย)  ภรรยาเดินไปตลาด ซื้อผัก 3กำ10บาท จำนวน20บาท (ผักบุ้ง,คะน้า,ฯลฯอื่นๆ) ซื้อหมู 10บาท  ซื้อข้าวสาร20(หุงเอง)   ทานข้าววันละ2มื้อ ไม่อิ่มอีกต่างหาก  (ข้อดีอย่างนึงในช่วงนั้นคือ แฟนผมหุ่นดีขึ้น อิอิ ...แต่จะให้กลับเป็นอย่างเก่า ก็ไม่เอาแล้ว 555)  นั่งกินข้าวมองตากัน จับมือกันไป กินข้าวกันไป  ไม่ต้องพูดอะไรมาก เป็นอันรู้กัน ว่า "ต้องอดทน" ผมเคยได้ยินคำสัมภาษณ์ของ แอ๊ดคาราบาว ว่า  "เพลงที่ดีที่สุด ส่วนใหญ่จะมาจากปลายปากกาของคนแต่งที่จนที่สุด ในช่วงที่ตกต่ำที่สุด" ก็แปลกนะ ผมก็ว่าจริง  ช่วงที่ตกยากที่สุดตอนนั้น  ผมเค้นสมองของคนที่จบแค่ ม.3(ในตอนนั้น) ลุกขึ้นมาทำกิจการของตนเอง  ติดต่อลูกค้าเอง ทำงานต่างๆเอง ตัดต่อเสียงเอง พากย์เสียงเอง จนไม่น่าเชื่อว่าจะทำได้  อะไรที่ทำไม่เป็น ก็ต้องฝึกให้เป็น จับจุดงานนั้นให้ได้ หาอ่านหนังสือ อ่านข้อมูล ถามคนที่รู้ เป็นต้น ... แฟนผมที่จบ ป.ตรี ยังทำ ยังติดต่อลูกค้า ไม่ได้อย่างที่ผมทำ(ก็จะคอยเป็นที่ปรึกษา และช่วยในสิ่งที่เขาทำได้)  หรือบางคน(เท่าที่เคยคุยๆกัน)เรียนสูงกว่าผม ก็ยังไม่กล้า หรือยังทำไม่ได้อย่างผม ที่ผมทำได้ ติดต่อลูกค้าได้ เสนอราคาเป็น พรีเซ้นต์ได้ ไม่ใช่เพราะผมเก่ง  แต่เป็นเพราะ "ต้องทำ ต้องลุย" มีดีแค่2อย่างคือ  1.โม้เป็น คุยเป็น(ดีหรือเปล่าเนี่ย อิอิ)  2.สร้างสรรค์  (แถมอีกข้อ มีเมียดี อิอิ) ถ้าหากเรา ข้ามคำว่า "กลัว" ไปได้  (ไม่ว่าจะกลัวอะไรก็แล้วแต่  ต่อให้ทำไปทั้งๆที่กลัวด้วย) ขอเพียงแต่มีคำว่า "กล้า"แค่บางส่วน   ต่อให้ทำอะไร ลุยอะไร น่ากลัวแค่ไหน  ผมเชื่อว่า ก็ต้องผ่านมันไปได้ "ผ่านมันไปได้"  ไม่ได้หมายความว่าจะประสบความสำเร็จ "การประสบความสำเร็จ" มันเป็นอีกเรื่องนึง ที่จะต้องใช้ความสามารถ ความคิดสร้างสรรค์ ความอดทน ยกตัวอย่างง่ายๆ คน จบ.แค่ ม.3อย่างผม จะมีซักกี่คน ที่กล้า  กล้าที่จะไปคุยงาน ดิลงานกับผู้บริหาร บริษัทระดับใหญ่  กล้าที่จะลงมือทำกิจการของตนเองที่ใช้ความคิดสร้างสรรค์  กล้าๆๆๆๆฯลฯ แต่ผมกล้า  (กล้า เพราะ "ต้องกล้า") เมื่อผมกล้าที่จะเข้าไปคุยกับคนใหญ่ๆ ผู้ใหญ่   ผมก็จะเข้าไปคุยได้ ดิลงานได้  อุปสรรค์นั้นก็จะผ่านไป (เป็นประสบการณ์) ส่วน(ว่าที่)ลูกค้ารายนั้น จะตกลง หรือไม่นั้น  ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือพรีเซ้นต์  ความน่าสนใจในข้อเสนอล่ะ ฯลฯ สรุป ผมผ่านช่วงยากลำบากนั้นมาได้  ด้วยเครื่องมือ หลักใหญ่ๆ3อย่างคือ 1.มีสติ 2.ความคิดสร้างสรรค์ 3.ลงมือทำ จากคุณ : aumpaump12 เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 17:02:32

ความคิดเห็นที่ 14 อยากบอกว่า พวกคุณๆ ถึงลำบากกัน แต่อย่าละเลยความสำคัญของอาหารนะครับ อย่างน้อยๆ ต้องกินให้ครบถ้วน มีไข่บ้าง ผักบ้าง เนื้อบ้าง ไม่งั้น ร่างกายทรุดโทรมลงไป ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี การกินมาม่าต่อเนื่อง ร่างกายจะมีปัญหาแน่ๆครับ จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 22:07:29

ความคิดเห็นที่ 15 ของเราช่วงไม่มี (อย่าเรียกว่าตกต่ำเลย) อยู่ปี1 สมัยเรียนพ่อให้ค่าขนมอาทิตย์ละ500 บ้านแฟนเราถูกยึด ต้องแบ่งเงินเจียดกันกับแฟนเพื่ออยู่ให้ได้ทั้งสัปดาห์ จำได้ตอนอยู่พัทยาเราอยากกินไก่แมคมากเลยไปซื้อมาชิ้นนึง แบ่งกันกิน ทีนี้แฟนเราก็อยากกินหลายๆคำ จนเราก็หงุดหงิดที่ถูกแย่งไก่ แฟนเราก็ร้องไห้ๆ เราก็รู้สึกผิด ตอนนั้นเงินติดตัวมีไม่กี่บาท ............ ชีวิตรู้สึกดั้นด้นไขว้คว้าความสำเร็จและหิวกระหาย อยากประสบความสำเร็จในชีวิตก่อนวัยอันควร อยากหาเงินออกค่าเรียนให้พ่อแม่ไม่ดูถูก ตอนเรียนปี2และ3 เริ่มทำงาน ระหว่างนั่งเรียนก็กระดิกเท้าอย่างผยองเพราะเงินเดือนเรามากกว่าอาจารย์ที่สอน ตอนปี4 อาจารย์เรียกดึงตัวให้ไปทำงานด้วยเหตุเพราะความเก่งฉกาจของเรา แต่ปฏิเสธไปเพราะบริษัทเค้าคงไม่มีปัญญาจ้างค่าตัวเรา (คิดอย่างจองหองแต่ปฏิเสธอย่างนุ่มนวล ฮา) เงินเดือนเรามากกว่าพี่ชายทั้ง2คน รวมกัน ที่ไปเรียนต่อเมกาและทำงานที่โน้น เทียบกับค่าเงินดอล จนมาวันนี้น่าจะกว้านซื้อหุ้นแมคโดนัลได้พอสมควร 5555 หลักการ: ถ้าคิดจะทำธุรกิจอะไรในสายงานไหนๆ จงถ่องแท้ในศาสตร์นั้นๆ และเป็นที่1 เท่าที่เราจะเป็นได้ เช่นถ้าคุณจะขายเพียง ไม้จิ้มฟัน คุณต้องรู้ทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับมัน และสิ่งต่างๆที่เชื่อมโยงเพื่อจะมาเป็นไม้จิ้มฟัน จากคุณ : ปลาแมน เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 23:41:46 A:124.120.67.235 X: TicketID:148264

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ อาหารเมนูนี้ ตอนนั้นมันเป็นช่วงลำบาก ลำบนสุดๆ ในชีวิต อาหารกลางเมืองก็แพงมาก ถึงมากที่สุด กินธรรมดามื้อละ 40 - 60 บาท อาหารที่ราคาพอๆ กัน ก็มี ข้าวไข่เจียว 3 กล่อง 36 บาทต่อวัน แต่กิน 1 กล่องไม่อิ่ม และไขมันเยอะครับ ตอนนี้ผมสบายแหละ กินสเต็กทุกวันก็ยังไหว (39 บาท) ตอนนั้น จำได้ กินผัดซีอิ๊วตอนเช้า 30 บาท เขี่ยผัก กับหมูไว้ข้างจาน คนขายมาถาม บอกไม่กินหมูเหรอครับ ผมบอกเปล่าครับเก็บไว้กินกับข้าวตอนเย็น ตอนเย็นก็ไปขอข้าวเปล่าเพื่อนที่อยู่กะค่ำมากิน กับหมู และผักที่เราเก็บไว้ บางวันก็เอาปลากระป๋องมายำ เพื่อเอาไปแลกกับข้าวอื่นๆ ที่เพื่อนร่วมงานนำมากิน ตอนนั้นฟังไฟล์เสียงหลวงพ่อฤาษีลิงดำทุกวัน ก็ได้กำลังใจ ครับ จากคุณ : master_zo เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 23:46:46

ความคิดเห็นที่ 17 - ลดรายจ่ายที่ไร้สาระมากที่สุดลำดับต้นๆออกไปก่อน เช่น กินข้าวแพง ไปคาราโอเกะ ค่ากาแฟ และอื่นๆ - เก็บเงิน รับจ๊อบ ของผมก็รับงานออกแบบ ถามคนใกล้ตัวดูว่ามีงานหรือเปล่า อย่างผมเองเคยทำงาน 2 ที่ในวันเดียว ตอนนั้นจากคนที่เพิ่งโดนไล่ออก มาได้เดือนๆ หนึ่ง 3.7 หมื่น ดีใจแทบกลิ้ง - พอเก็บเงินได้ ไปหาที่เรียนภาษาอังกฤษ โปรแกรมคอม ทำให้เรามีโอกาสในการได้เงินเดือนมากขึ้นเมื่อย้ายที่ทำงาน - เหมือนเดิม เก็บเงิน รับงานนอก - ถ้ามีเวลาอยู่กับตัวเองบ้าง จังหวะนี้จะเริ่มรู้สึกเหนื่อยๆแล้ว แน่นอน เพราะเราใช้แรงแลกเงิน ควรมีวิวัฒนาการบ้าง โดยที่ใช้เวลาเท่าเดิมและได้เงินมากขึ้น ตอนนี้หลังเลิกงาน เสาร์-อา ควรใช้เวลาลองหาโน่นนี่ทำ ระลึกเสมอว่า ความเพียรเป็นบิดาของทุกสถาบัน อย่างน้อยถ้าทำแล้วมันไม่ได้ ก็จะรู้ว่ามันไม่ได้ จะได้ไปทำอย่างอื่น ต้องทำเท่านั้น ลองคิดดูว่า ถ้าคุณอยากถูกหวย คุณยังต้องซื้อหวยเลย ถ้าไม่ซื้อ คุณจะไม่มีทางถูกอย่างแน่นอน - อ่านหนังสือการพัฒนาตัวเองมากๆ ถ้าอ่านมากพอ จะเข้าใจมากขึ้น ต้องขอบอกก่อนว่า ถ้าอ่านแล้วไม่ลงมือทำอะไร หมายถึง คุณยังไม่เข้าใจอะไรเลย อันนี้ผมชัวร์มาก - พอพัฒนาวิธีการหาเงินได้ดีขึ้น ผมลดเวลาทำงานลง ใช้เวลาส่วนที่ลดลงศึกษาเรื่องการลงทุน เพราะเรามีเงินก้อนแล้ว ควรให้เงินช่วยเราทำงานด้วย ต้องศึกษาให้หนัก เพราะเงินเราหามายาก จะเสียไปเปล่าๆก็ใช่ที่ ตอนนี้ผมเลือกลงทุนในหุ้น เพราะดูแล้วเหมาะกับไลฟ์สไตล์ที่สุด ถึงตรงนี้ต้องบอกว่า ไม่ต้องสนใจว่าคนอื่นบอกให้คุณลงทุนในอะไร เพราะสิ่งที่เขาถนัดกับเราถนัดไม่เหมือนกัน ต้องลองเองเท่านั้น - บริจาคตามสมควร ส่วนตัวผมชอบซื้อหนังสือการพัฒนาตัวเองให้ห้องสมุดโรงเรียนที่ผมเคยเรียน และมักไม่ลืมซื้อหนังสือธรรมะใส่ไปด้วยครึ่งนึงเสมอ เพราะพระท่านว่า เราจะเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ต้องมีตาทั้ง 2 ข้าง คือ ตาทางโลก และตาทางธรรม จากคุณ : อาร์ตี้ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 00:18:53

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องหลังไมค์ขอโทษด้วยครับ เผอิญผมเป็นคนไม่ค่อยชอบสื่อสารทางนั้นเท่าไหร่ เพราะว่าไม่ได้อยากมีตัวตนอะไรมากใน internet และช่องทางนั้นมันพิมพ์อะไรได้ไม่มาก เดี๋ยวเกิน 1000 ก็มีปัญหา เบื่อ เวลาใครส่งอะไรมา ถ้าสามารถตอบได้สั้น ๆ ก็ตอบไป แต่ถ้าประเภทให้ร่ายยาว ๆ ก็คงลบทิ้งไป ไม่ได้ตอบ เพราะตอบยาวไปก็ไม่ได้ สั้นไปก็ไม่ได้ใจความ เดี๋ยวสารจะผิดเพี้ยน ส่วนเรื่องวิธีการแก้ปัญหาในแต่ละช่วงชีวิต มันก็แตกต่างกันไปตามสถานการณ์และเป้าหมายครับ จริง ๆ เรื่องพวกนี้ที่เอามาแชร์ ๆ กัน เรื่องของผมก็เคยเขียนไว้บ่อย ๆ ในห้องสีลม สินทร ถ้า search กระทู้เก่า ๆ ก็คงเจอ (แต่ต้องฝ่าพวก comment ไร้สาระที่ผมเล่นไว้ด้วย) กระทู้นี้เห็นตั้งแต่เริ่มตั้งแล้วล่ะ แต่ไม่มีเวลามาตอบซะที ไว้ว่าง ๆ เรียบเรียงเสร็จแล้วจะเอามา post ในความเห็นนี้ละกัน บอกก่อนเลยว่า ... สาเหตุหนึ่งที่ผมไม่ค่อยตอบเรื่องแนวทางแบบนี้อะไรมากมาย คนเรามันถนัดไม่เหมือนกัน ผมทำได้ ไม่ได้หมายความว่าใครทำได้ และในทางกลับกันก็เช่นกัน แถมช่วงเวลา สถาณการณ์ ณ ขณะนั้น มันก็เป็นอีกปัจจัยที่จะเร่งความสำเร็จ หรือซ้ำให้ล้มเหลวได้เช่นกัน ทางธุรกิจเค้าถึงมีคำว่า SWOT Analysis ไง แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 55 04:59:39 จากคุณ : Morning Star เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 04:59:17

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนเซๆ   อย่างแรกคือ รถ รายจ่าย อะไร ขายออกง่ายๆ ขาย ไม่เสียดาย รถ ทอง เรียบ แล้วก็ มาประหยัด หาโอกาส อัพเงินเดือน สุดท้าย ก็ อาชีพเสริม ขายโน่น นี่ นั่น อไร ขายได้ ขายหมด ท้งทางเวบ ทางหน้าร้าน จากคุณ : ก้นกบ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 15:04:23

ความคิดเห็นที่ 20 ตั้งงบค่ากินวันละ 120 บาท - ถ้าวันไหนกินไม่ถึง 120 เอาส่วนต่างที่เหลือใส่กระปุก เช่น กิน 80 ก็ใส่กระปุก 40 - ถ้าวันไหนกินเกิน 120 เอาส่วนต่างที่เกินในกระปุกมาใส่กระเป๋า เช่น กิน 150 ก็เอาออกจากกระปุก 30 - เสาร์อาทิตย์ถ้าไม่ได้ไปไหนก็เอาใส่กระปุกวันละ 120 เหมือนกัน ตั้งงบค่าโทรศัพท์, ค่าทำบุญใส่บาตร, ค่าน้ำมันรถ ฯลฯ ถ้าใช้ไม่ถึงงบที่ตั้งไว้ก็เอาที่เหลือใส่กระปุกเหมือนค่ากิน แต่ถ้าเกินก็เอาออกจากกระปุกเช่นกัน เปลี่ยนจากขับรถยนต์มาขี่เวสป้า ค่าน้ำมัน 3 วันร้อยยี่สิบบาท เดือนล่าสุดผมใช้ค่ากินไปแค่ 2544 ส่วนค่าอื่น ๆ ก็ใช้ต่ำกว่างบทั้งหมดครับ จากคุณ : เป็นตับ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 15:46:47

ความคิดเห็นที่ 21 ขอตอบรวมในกระทู้นี้เลยละกันครับ เมื่อสมัยเด็กๆ ที่บ้านมีธุรกิจส่วนตัว กำลังรุ่งรายได้หลายสิบล้านบาท มีโกดัง มีรถสามคัน มีบ้านสองหลัง มีคอนโดที่พัทยา มีซื้อที่ในสนามกอล์ฟ อยากได้อะไรก็ได้ ไปเที่ยวเมืองนอก ซื้อของจับจ่ายใช้สอยไม่เคยมีปัญหา แล้วมาวันหนึ่งความที่ ที่บ้านต้องการให้ลูกๆได้ภาษา จึงส่งพี่ๆ ผมไปเรียนนอก สองสามปี แล้วจึงส่งผมตามไปทีหลัง เพียงปีแรกที่ไป เป็นจังหวะเศรษฐกิจช่วง ฟองสบู่แตกปี 40-41 ราวๆนั้น ค่าเงินจากไม่กี่สิบบาท กลายเป็นห้าสิบกว่าบาท พ่อเห็นว่ายังไงก็ต้องให้ได้เรียน จึงยอมกู้ยืม มาส่งเสียพวกผมเรียนกัน จนครบปีที่บ้านก็ประสบปัญหาหนัก บ้านโดนธนาคารฟ้องยึด ขายทอดตลาด ของที่ขาย จากที่มีเต็มร้าน ก็เหลือเพียงเล็กน้อยไม่ต่างอะไรกับร้านร้าง เจ้าหนึ้มายึด พวกมารอซื้อบ้านทอดตลาดก็คอยมาด้อมๆ มองๆ ทุกวัน จนครั้งนึงพ่อเคยเกือบโดนอุ้มไปฆ่าแล้ว แต่พอดีไหวตัวทันเลยหลบไปก่อน พวกผมก็ต้องกลับมาไทย เคว้งไม่มีที่เรียน ตอนนั้นม.ต้น เงินเก็บที่บ้านก็ไม่มี ข้าวก็ต้องอาศัยญาติๆ กับคนรู้จักคนแบ่งมาให้บ้าง แถมช่วงที่กำลังแย่ๆ ยังโดนขโมยของที่ใช้หากินอยู่ตอนนั้นไปอีก ไม่มีที่เรียน ไม่ได้เรียนต่อ เลยต้องไปลงเรียน กศน.ไว้ พอม.ปลาย จะเข้าเรียนก็โดนเรียกค่าแป๊ะเจี้ยะอีก ด้วยความที่อายุยังไม่ถึง ไปสมัครงานเค้าก็ไม่รับ วันๆ เดินเตร็ดเตร่ ไม่มีเงินติดตัว บางทีอาใช้ไปซื้อของต้องคอยให้เงินมา 100 นึงอยู่ได้เป็นเดือน จนสุดท้ายไม่รู้จะทำไง เรียนก็ไม่ทัน เลยลงกศน. แล้วไปเรียนรามฯ ตั้งแต่อายุ 16-17 แล้วก็ใช้เวลาที่ว่างไปช่วยงานสังคม ช่วยงานคอร์สเด็กๆที่ มาทำสมาธิกัน จนผู้ใหญ่เมตตาให้โอกาสได้ไปดูงานที่ต่างประเทศ เป็น ประสบการณ์ แล้วก็ไปสมัครงานพาร์ทไทม์คู่กับงานสังคมอย่างนี้มาเรื่อยๆ จนเรียนจบ ป.ตรี ก็ไปบวช ได้ปฏิบัติธรรม บวกกับงานสังคมที่พยายามทำ อย่างต่อเนื่อง เก็บเกี่ยวประสบการณ์และฝึกให้รู้จักให้แบบไม่ต้องหวังผล จนมาถึงปัจจุบันก็เรียนจบ ทำงาน ที่บริษัทก็ให้โอกาสมาประจำที่สาขา ต่างประเทศ มีเงินเหลือเก็บ ส่งให้ที่บ้านได้  พี่สาวก็เรียนจบเกียรตินิยม อันดับหนึ่ง ตอนอายุ 19 ที่ม.แถวท่าพระจันทร์ ทำงานทั้งพาร์ทไทม์ และทำงานประจำหลายที่ ปัจจุบันก็มีเงินจุนเจือที่บ้านได้ไม่ลำบากกัน เป้าหมายตอนนี้ก็คือ จะซื้อบ้านให้พ่อแม่ให้ได้ หลังจากโดนขายทอดตลาด และต้องมาเช่าอยู่จนทุกวันนี้ เลยตั้งใจว่าจะต้องมีบ้านของตัวเองอีกครั้งให้ได้ ตอนนี้เลยพยายามเก็บเงิน เอาเงินไปลงทุนต่อ และยังพยายามช่วยงานสังคม เท่าที่ทำได้ นอกจากประสบการณ์แล้ว ยังเคยมีพี่ที่รุ้จักกันบอกว่า คนเราชีวิต ไม่แน่ไม่นอน ไม่มีทางรู้ว่าวันไหนเราจะล้ม ถ้าถึงวันที่เราต้องใช้บุญเก่ามาช่วย แต่เราไม่เคยทำไว้เลย เมื่อถึงเวลาก็สายไปแล้ว เพราะฉะนั้นถ้ามีโอกาสให้ ทำบุญไว้มากๆ เมื่อถึงเวลามันจะช่วยได้ พอตอนนี้มองย้อนไป รู้สึกเหมือนกับว่าปัญหาที่ผ่านมา เหมือนจงใจเข้ามาเพื่อ ให้เรียนรู้ เพื่อบีบให้เราแกร่ง ให้เราได้มีโอกาสไปทำความดี ช่วยเหลือคนอื่น เก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่มีค่าสำหรับอนาคต เลยทำให้เห็นว่าบางครั้งการเผชิญ กับปัญหา กับอุปสรรค ก็มีสิ่งดีๆ ซ่อนอยู่ข้างใน พร้อมให้เรียนรู้ได้เสมอ... เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังท้อครับ...สู้ๆครับ จากคุณ : Parindrome เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 16:51:17

ความคิดเห็นที่ 22 ต่ำสุด: ตอนเรียน เราเรียนวิชา ADVANCE ACT หลายรอบมาก เรียน COST ACT อีกสองรอบ ท้อใจมาก คิดว่าไม่จบแน่แล้วเรา รู้สึกโง่ เสียใจมาก เคว้งสุดๆ เกือบย้ายเมเจอร์แล้ว เป็นกรดไหลย้อน กระเพราะอาหาร ท้อใจถึงที่สุด T_T สูงสุด: เราสอบ CPA ได้ ทำงานบริษํท BIG4 ใช้เวลาสามปี และตอนนี้ กำลังจะเป็น MANAGER:) ------------------------------------------------------------------------- ก่อนอีกเลย เราอยากแชร์คะ สำหรับน้องๆทุกคนที่กำลังจะจบ หรือจบแล้ว กำลังหางานแล้วอยากทำงานสอบบัญชี น้องต้องถามตัวเองเบื้องต้นก่อนคะ ว่าน้องพร้อมจะลุยมากแค่ไหน คำว่า ลุยสำหรับพี่ รวมทุกสิ่งอย่างคะ 1. ลุยงานหนัก หนักจริงๆนะคะ มากๆเหนื่อยสุดๆ 2.ลุยกับสภาพการทำงานที่กดดัน มีdue date ส่งงาน เมื่องานเกิดปัญหา น้องพร้อมจะอดทนรับฟัง และพยายามแก้ปัญหา พัฒนาตัวเองเสมอ 3. อดทนกับสภาวะอารมณ์กับบุคคลไม่น้องไม่คุ้นเคย และสภาพอารมณ์ของลูกค้าที่แตกต่างกันตามแต่ละ JOB ที่น้องไปตรวจ พี่เคยแชร์ในนี้หลายครั้งแล้วคะ เดิมทีนั้น พี่ไม่ชอบเรียนเลข และไม่คิดว่าตัวเองจะเรียนบัญชี จนวันนึง พี่ก็ต้องเข้ามาอยู่กับตัวเลขและ ยึดตัวเลขพวกนี้เป็นอาชีพของตัวเอง จนมาถึง ณ วันนี้ ตอนเรียน พี่โง่มาก แต่อาศัยว่าพี่พยายามอดทน ถึกด้วย ตกแล้วตกอีก คิดจะย้ายเมเจอร์หลายครั้ง แต่สุดท้าย พี่ก็ผ่านมันมาได้ นึกทีไร น้ำตาจะปริ่มทุกครั้ง คิดย้อนกลับไป ทำไมเราทำได้ถึงขนาดนั้นนะ พอมาทำงาน พี่ไม่เคยคิดคะว่าจะเข้าที่BIG 4ได้ เกรดพี่น้อยมากพี่ได้เกรด2.38 แต่ พี่สอบสัมภาษณ์ผ่านคะ พอเข้ามาทำงานFIRM ที่พี่อยู่คนเก่งอยู่เยอะมาก และ Environment ในการทำงานเครียดสุดๆUnit ที่อยู่ก็เป็นธุรกิจที่ตรวจยากอีก พี่ก็ไม่สอนงาน พี่จำได้เสมอว่าจ๊อบแรกในชีวิต พี่ไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำ คิดว่า เราต้องไม่ไหวแล้ว เราทำไม่ได้ ทำไม่ไหวแล้วจริงๆ เพื่อนร่วมUNIT ณ ตอนนั้น เก่งกว่าพี่มาก เก่งไม่พอ แดกดันกันสารพัด เอาเปรียบทุกอย่าง  ลูกค้าก็เหวี่ยงตลอดเพราะเห็นว่าเราเด็ก ถามคำถามลองภูมิสารพัดอย่าง พี่กลับมาบ้านร้องไห้ทุกวัน ช่วงหน้างบก็กลับบ้านดึกจนเป็นอาจิณ ไม่ได้เจอเพื่อน เจอแฟนน้อยมาก กลับมาบ้านทุกคนก็นอนหมดแล้ว ชีวิต SUCK สุดๆ พี่ท้อมาก ตอนนั้นคิดแค่ว่า ทางเดียวที่จะหลุดพ้นได้คือการสอบ CPA คิดได้ดังนั้น พี่เริ่มอ่านหนังสือทุกวัน ทุกวันจริงๆ กลับมาบ้านดึกยังไงพี่ก็อ่าน อ่านๆๆๆๆอ่านไปร้องไห้ไป ทำไมชีวิตมันลำบากขนาดนี้วะ อาจเรียกได้ว่า เป็นความพยายามที่มากที่สุดอีกครั้งหนึ่งในชีวิตของพี่ จนในที่สุด...... พี่สอบ CPA ได้ พี่ตั้งใจไว้เสมอว่า หากพี่โตเป็น SENIOR หรือเป็นเมเนอเจอร์ น้องใน UNIT พี่ต้องไม่เจอแบบที่พี่เคยเจอ ผ่านมาสามปีแล้ว พี่เพิ่งมาค้นพบว่า งานAUDIT ให้อะไรกับพี่มากมาย ทั้งบู๋และบุ๋น รวมถึงทักษะการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าหลายอย่าง จากวิชาที่พี่เกียจมากที่สุดตอนเรียน ตอนนี้เป็นอาชีพของพี่ พี่เชื่อว่า Everything happen with a reason ถ้าพี่ไม่สอบตก พี่ก็คงไม่มีความพยายาม และความอดทนติดตัวมา ถ้าพี่ไม่เคยโดนดูถูก ทำงานชิวๆเบาๆ พี่ก็คงสอบ CPA ไม่ได้ ความพยายาม มีรางวัลในตัวมันเสมอ แม้มันจะส่งผลช้า แต่มันจะมาถึง ถ้าเราตั้งใจทำมันด้วยใจ มี PASSION กับสิ่งที่เรากำลังทำ คนทุกคนมีความฝันคะ แต่ว่า บางครั้งความฝันกับความจริงมันก็สวนทางกัน แต่ เราเลือกได้คะ ว่าเราจะทำให้ วันนี้ของเราเป็นเช่นไร พี่เชื่อเสมอว่า พื้นฐานของอนาคต มาจากวันนี้ว่าเราทำอะไร คนที่ได้เดินตามความฝันของตัวเองนั้นเป็นคนที่โชคดีคะ แต่คนที่โชคดีกว่า คือคนที่อยู่กับสิ่งที่ตัวเองมี แล้วทำมันได้ดีที่สุด พิมพ์จนจบแล้ว น้ำตาไหล เหมือนทุกช่วงเวลาที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มันไหลเข้ามาเต็มไปหมดพี่อยากให้น้องๆ พยายามคะ อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆ เอาชนะใจคนอื่นนั้นพี่ว่ายากแล้ว แต่สิ่งที่ยากว่า คือการเอาชนะใจตัวเองคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคน สุ้ๆคะ จากคุณ : punro937 เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 21:08:52

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณกระทู้ดีๆที่มีผู้ตั้งและผู้ตอบขึ้นมา บางครั้ง..เราก็ต้องเรียนรู้จากประสบการณ์ของผู้อื่น จากคุณ : jasmine เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 00:25:07 A:110.77.147.204 X: TicketID:331965

ความคิดเห็นที่ 24 ต่ำสุดของชีวิตก็น่าจะเป็นบุคคลล้มละลายโดยไม่เจตนา คงไม่มีต่ำกว่านี้อีกแล้ว วิธีการแก้ไข แก้ไม่ได้ก็ปล่อยเลยตามเลยครับ จุดสูงสุดยังไม่มีครับ ค่อยเป็นค่อยไป พยายามสร้างกิจการภายใน 5 ปีนี้ สินค้าหรือบริการที่ทำ -เป็นเถ้าปั๊วขายส่งพลาสติกอุตสาหกรรมทุกชนิด เช่น ถังขยะกทม. พาเลทพลาสติก ลังพลาสติก งานรับจ้างผลิตลังโค้ก เป๊ปซี่ เบียร์ฯ -ส่งออกข้าวนึ่ง ข้าวขาว5% ปลาป่น อาหารสัตว์บกและสัตว์น้ำ -ปุ๋ยเคมี ปุ๋ยมูลไก่อัดเม็ด สารเสริมสำหรับพืชและสัตว์ เป้าหมาย -สร้างกิจการซื้อมาขายไปที่มียอดขายประมาณ 10-15 ล้านบาท/เดือน มีเน็ทโปรฟิท ไม่ต่ำกว่า 10% -มีพาเลทพลาสติกให้ลูกค้าองค์กรเช่าทั้งระบบจาก 30,000 แผ่นเป็น 1,000,000 แผ่น ค่าเช่า 1.50 บาท/แผ่น/วัีน -สร้างโกดังและโรงงานให้ลูกค้าเช่าจาก 9,000 ตรม.เป็น 20,000 ตรม. ค่าเช่า 60-70 บาท/ตรม./เดือน -ขยายกิจการสาขา จ.นครราชสีมา จ.นครสวรรค์ จ.นครศรีธรรมราช และจ.ชลบุรี วิธีการที่ได้มาจะตั้งใจทำงานด้วย ความขยัน อดทน ประหยัด ซื่อสัตย์ และพัฒนาตนเองให้ดียิ่งขึ้นอย่างสม่ำเสมอ โดยไม่ใช้เงินลงทุนของตัวเองครับ จากคุณ : หัวใจจากท้องทะเล เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 13:38:40

ความคิดเห็นที่ 25 จากประสบการณ์พบว่าถ้ามีปัญหาทางด้านการเงิน   1ให้ขายของ  สมบัติที่ไม่จำเป็นออกไปให้หมด  ขาดทุนก็ช่างมัน   เพราะถ้าเป็นหนี้แล้วดอกมันงอกขึ้นทุกวัน  ต้องรีบตัดปัญหาตรงนี้ให้ได้มากที่สุด **ขยะในบ้านท่านมีค่ามากกว่าที่คิดเลยนะ  จะบอกให้** ถ้าบ้านท่านไม่มีขยะ  ข้าง ๆ บ้านท่านอาจจะมี  ให้ไปติดต่อซื้อขายกับเขา 2.ให้เร่งหาเงิน  ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม  อย่าอาย ที่จะทำงานสุจริต บางคนบอกว่าตัวเองมีปัญหาแต่พอให้ทำงานก็อายนั่นอายนี่  แล้วมันผ่านวิกฤต ได้ไหมเนี่ย  จะเป็นงานเสริฟ  ขายของข้างถนน หรืออะไรก็ตามทำไปเถิด 3.แม้ว่าจะตกต่ำแค่ไหนก็จงมองโลกในแง่บวกเข้าไว้  เพราะมันจะทำให้หาย เครียดไปจมหูเลย  ให้อยู่อย่างมีความหวัง  แม้จะต่ำเตี้ยเรี่ยดินก็ต้องฝันให้สูงเข้าไว้ สักวันต้องเป็นจริง 4.อย่าละเลยที่จะใฝ่หาความรู้  และว่องไวต่อข่าวสาร  คนหูตากว้างไกลย่อมได้ เปรียบเสมอ 5.ต้องเคารพผู้ใหญ่  และเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ  เพราะเราไม่ได้ขาดทุนอะไรจากการฟัง แต่เรามักจะขาดทุนเสมอจากการเป็นผู้พูด  โดยเฉพาะถ้าเป็นคนขี้อวด เล่ามันดะไปหมด  ความลับก็ไม่เว้น จากคุณ : ตอกะจอ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 14:48:55

ความคิดเห็นที่ 26 อยากมีเงินเหลือเก็บเหมือนพี่ๆ บางท่านจัง จากคุณ : akafill_4 เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 15:06:17

ความคิดเห็นที่ 27 ของเราใช้ ธรรมะเข้าช่วย ค่ะ สติมาปัญญาเกิด...หนทางสว่างก็ปรากฏ จากคุณ : ยิ้มเดียว เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 22:08:40

ความคิดเห็นที่ 28 แย้งคห.11นิดนึงนะครับ กินแบบนี้มาปีนึงไม่เป็นไรก็จริง แต่ของพวกนี้มันใข้เวลาสะสมหลายสิบปีนะครับ ดีไม่ดี พอเก็บได้ก้อนนึงจะต้องเอาไปเสียค่ารักษาโรคหมด เตือนด้วยความหวังดี จากผู้ที่เห็นคนในครอบครัวป่วยเป็นโรคมะเร็งและเสียชีวิตจากการกินอาหารที่ไม่ถูกสุขลักษณะ จากคุณ : Alive Axis เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 00:43:55

ความคิดเห็นที่ 29 เป็นกระทู้ที่สร้างแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตมากเลยคะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยนะคะ เราจะ "สู้" ไปด้วยกันคะ ^________^ จากคุณ : น้องนู๋ GaZib เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 14:11:44

ความคิดเห็นที่ 30 ก่อนอื่น ต้อง เข้าใจสถานะการ์ณ  ถ้าน้อยใจ ตัดพ้อ ท้อแท้ โทษโชคชะตา  คุณก็จะนอนอยู่ตรงนั้นแหละ ดังนั้น เมื่อเจอ เหตุเลวร้าย  ให้ลุกขึ้นก่อน จากประสพการ์ณของผม เมื่อพ่อเสีย คุณต้องยืนให้นานที่สุด  และนั่งเป็นคนสุดท้าย เพราะ ถ้าคุณไม่เข้มแข๊ง  แม่จะล้มตาม คนในบ้านอื่นๆอีก  ดังนั้น  เข้มแข๊ง ยืนระยะทำหน้าที่ทุกอย่าง ตั้งแต่งานศพ ไปจนถึงเคลียหนี้สิน จากนั้น ปิดห้องร้องไห้ไปเลย เมื่อบ้านล้มละลาย คุณต้อง ไม่ยึดติด และมองหาช่องทางขยับขยาย  ทันที อย่านอนรอ สบายๆ และยึดติดกับบ้านของฉัน   คุยกับคนในครอบครัว ให้ยอมรับความจริง ไม่หรอกตัวเอง   ติดต่อญาติๆ ขอความช่วยเหลือเรื่องที่อาศัย   จำแนก และตัดสินใจ บางที ในสถานะการ์ณแบบนี้ อาจจะต้องแยกย้ายกันอยู่  เสียใจได้ แต่คิดไว้ ว่า ไม่ได้แยกไปตลอดกาล  เดี๋ยวก็กลับมา อย่าร้องไห้คนเดียวให้ใครเห็น  ถ้าจะร้องก็ร้องรวมเลย ไม่ก็แอบไปร้องคนเดียว เมื่ออกหัก บอก พี่ บอกน้อง  บอกคนที่คุยด้วยได้ ว่าตอนนี้สถานะการ์ณเป็นยังไง เราเสียใจแค่ไหน หาคนคุยด้วยบ่อยๆ เพื่อนๆ จะรู้ธรรมเนียม จะแวะวเียนมาทักทายเอง วิธีหนีออกจากวังวน อกหักคือ "มองถึงอนาคต"  คนที่จะคู่กับเรา คู่แท้ เดี๋ยวจะมา ดังนั้น อย่าจมกับคนเก่าๆ  ถ้าเธอเคยทำร้ายเรา ทำให้เราเสียใจ ให้นึกไว้เลย คนที่จะอยู่กับเรา ต้องไม่ทำร้ายเรา  คนที่เรารออยู่ มีจริง  แต่ยังไม่มา ถ้าคุณไม่คืนสภาพเป็นตัวตนปกติ ใครจะมาชอบคุรได้ (ของผม จมอยู่ 1 ปีเต็ม ก่อนจะรู้เทคนิคนี้) 3 ข้อ พอละกัน  เอาหลักๆ พอ จากคุณ : เจ้าหญิงน้อยแห่งอันดามัน เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 16:32:25

ความคิดเห็นที่ 31 ทุกเรื่องราวของทุกคนที่เขียนมา ทั้งจากกระทู้ก่อน ต่างเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่เข้ามาอ่าน รวมทั้งตัวเราด้วย.. เมื่อไหร่ ที่เราสามารถก้าวไปถึงจุดที่เราใฝ่ฝัน เราจะมาแชร์ให้ฟังนะคะ ตอนนี้ กำลังสับสนกับตัวเองอยู่เลยคะ... ไม่ต้องบินให้สูงอย่างใครเขา จงบินเอาเท่าที่เราจะบินไหว ท่าที่บินไม่จำเป็นต้องเหมือนใคร แค่บินไปให้ถึงฝัน เท่านั้นพอ ขอบคุณและขอบคุณคะ.. จากคุณ : เด็กดื้อผู้น่ารัก เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 17:53:00

ความคิดเห็นที่ 32 6 ขั้นตอนการดำเงินชีวิต สู่อิสรภาพทางการเงิน 0. บัวใต้น้ำ 1. คนมีทางเลือกไม่มาก 2. คนทั่วไป 3. คนที่รู้จักวางแผนการเงิน 4. คนที่รู้จักวางแผนการเงินและมีวินัย 5. คนตามข้อ (4) เมื่อเวลาผ่านไป (box) ทำงาน - งานประจำ มนุษย์เงินเดือน - ธุรกิจส่วนตัว (box) ค่าใช้จ่ายประจำ 1. ค่าใช้จ่ายที่ควรหลีกเลี่ยงในขณะยังเป็นข้อ 0, 1, 2     - ผ่อนรถ ผ่อนบ้าน (นั่งรถสาธารณะ และเช่าหอพักใกล้ที่ทำงาน หรืออยู่บ้านพ่อแม่ ไปก่อนดีกว่านะ)     - ค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยทุกชนิด (iphone, เสื้อผ้า, เครื่องประดับ, อะไรที่ไม่มีก็ไม่ตาย) 2. ค่าใช้จ่ายที่ควรจัดเต็ม (แต่คนส่วนมากดันประหยัดส่วนนี้ ... ทำไม?)     - ค่าอาหาร (ควรกินของดี ๆ เพื่อบำรุงสุขภาพกายและจิต)     - ค่าพักผ่อน (ดูหนังฟังเพลง เที่ยวบ้างก็ได้ เดี๋ยวชีวิตจะขาดประสบการณ์) แต่จำกัดให้พอดี (box) ออมเงิน - ควรมีเงินออมสภาพคล่องสูง (ออมทรัพย์ หรือประจำก็ได้) อย่างน้อย 3-6 เท่าของรายจ่ายต่อเดือน - ถ้ามีเงินออมมาก ๆ จะให้รางวัลชีวิต บ้างก็ได้ อย่าคิดมาก (box) ลงทุน - หลังจากประสบความสำเร็จกับการออมเงินแล้ว คุณก็ได้สิทธิเป็นคนระดับ 3 ทันที - นำเงินออมส่วนเกินมาลงทุน เพื่อสร้างรายได้เพิ่มเติมนอกเหนือจากการทำงานประจำ - การลงทุน เช่น ซื้อพันธบัตร วางแผนลดหย่อนภาษี ซื้อหุ้น (ศึกษาให้ดีก่อนนะ อย่าไปให้เค้าเชือดฟรี) หรืออสังหาริมทรัพย์ ก็แล้วแต่ถนัด - หากเงินออมเหลือสภาพคล่องต่ำ คุณสามารถถอนเงินลงทุน ไปเพิ่มสภาพคล่องเงินออมได้ หรือนำเงินออมส่วนเกิน มาลงทุนเพิ่มก็ได้ - ผลตอบแทนการลงทุนของคุณ จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตามปริมาณเงินลงทุนที่คุณได้ลงไป (อย่างถูกวิธี ไม่ใช่ลงทุนโดยไร้สมอง) - การลงทุนแบบไร้สมอง คืออะไร ??   1. ซื้อหุ้นเพราะมีคนบอกว่าดี ราคาจะไปเท่านั้นเท่านี้ ไม่รู้เลยว่าหุ้นที่ซื้อมันทำอะไร   2. ซื้ออสังหาริมทรัพย์โดยไม่มีความรู้ ขาดการวางแผนค่าใช้จ่าย   3. ทำธุรกิจโดยปราศจากความถนัด ความเข้าใจ แค่อยากมาทำเพราะเห็นคนอื่นทำแล้วรวย หรือเพราะเริ่มเบื่องานประจำ   4. เห็นกระทู้ใน pantip ทำงี้แล้วรวย เลยเฮโลทำมั่ง เปิดเวบมั่ง ขายของชิงตัดราคา (สุดท้ายก็เจ๊ง สมน้ำหน้า) (box) อิสรภาพทางการเงิน - ในวันที่ผลตอบแทนการลงทุนที่คุณสะสมมาตลอด งอกเงยออกดอกผลมากกว่ารายจ่ายประจำ (ซัก 3-4 เท่ากำลังดี) ก็เป็นเวลาที่คุณออกจากวงจรชีวิตมนุษย์เงินเดือน หรือธรุกิจส่วนตัวได้ - คุณสามารถไปทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นทำงานที่ชอบ ที่ค่าตอบแทนไม่ใช่เรื่องหลัก (แต่ก็ได้เงินด้วย) หรือจะไปเที่ยว ชอปปิ้ง บริจาค ฯลฯ - อย่างไรก็ดี คุณไม่ควรประมาท และควร monitor รูปแบบการลงทุน ให้ตรงกับสภาพเศรษฐกิจ และแนวโน้มความเป็นไปในทุกปัจจัย เผื่อความเสี่ยงด้วย - คุณอาจลดความเสี่ยงโดยการนำผลตอบแทนการลงทุนที่เป็นส่วนเกิน มาซื้อที่ดินเก็บไว้ เพิ่มระดับสภาพคล่องเงินออมให้นานขึ้น หรืออะไรก็แล้วแต่ แค่นี้ ชีวิตคุณก็จะไม่มีมะเร็งทางการเงินมาวุ่นวาย 6 รูปแบบการใช้ชีวิต 5 ขั้นตอนการดำเนินชีวิต ที่ง่าย ๆ แต่ไม่ค่อยมีคนจะทำกันได้ คุณมาถามผมว่าผมจับปลาอะไรมากินบ้าง ผมไม่บอกคุณหรอก ... แต่ผมสอนคุณแล้ว ว่าปลามันจับอย่างไร วิธีการมาแล้ว ... ที่เหลือ ก็อยู่ที่ตัวคุณ ขอให้โชคดี จากคุณ : Morning Star เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 15:44:52

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนเรียนม.ปลาย เรียนเลขโง่มาก แต่จะต้องเอ็นทรานซ์ เอ็นรอบแรก คะแนนเลข 22 กว่า อยากเรียนพิเศษเลขคอร์สเตรียมเอ็นที่เดอะเบรน  ตอนนั้น คอร์สเลข ถ้าจะไม่ผิด 3800 บาท แต่บ้านเราจนมาก แม่ไม่มีตังค์ ตอนนั้น เงินเดือนแม่ออก แม่ให้ทุนมา พันสอง ( แลกกับการที่แม่ยอมเดินไปขึ้นรถที่ปากซอยแทนการขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้างอยู่พักนึง ) เราไปซื้อหมูมาให้แม่ทำหมูสะเต๊ะ ขายได้วันเดียว เจ๊ง เพราะเราปิ้งหมูซะแห้งไปหมด ไม่มีใครซื้อ ต้องเอามาแทะเอง แทนข้าวเย็น จำได้ ว่าร้องไห้ไป กินไป เหลือตังค์ไม่ถึงห้าร้อย กับพวกเครื่องครัว ไปซื้อลูกชิ้น ไส้กรอกมาเสียบไม้ปิ้ง วันแรกๆ ก้อขายไม่ค่อยได้ วันต่อมา คนเริ่มเห็น เริ่มขายดีขึ้น ลูกค้าเป็นเด็กซะส่วนใหญ่ เราก็ขายได้แค่ ศุกร์เย็น และ เสาร์ อาทิตย์ ขายไป อ่านหนังสือเตรียมเอ็นไป หมดเดือน ได้ตังค์มาหกพันกว่าบาท คืนทุนแม่ ไปจ่ายค่าเรียนพิเศษ เหลือตังค์มาติดกระเป๋านิดนึง กับลูกน้อง ( แกงค์เด็ก )อีกแกงค์นึง โครตภูมิใจอ่ะ เอ็นรอบสอง คะแนนเลข ขึ้นเป็น 47 เอ็นท์ติด ธรรมศาสตร์ จากคุณ : Mrs.Reda เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 21:58:52

ความคิดเห็นที่ 34 ขยัน อดทน อดออม ตื่นตี1เปิดร้าน จ่ายของ แล้วรับเข็นผักในตลาด จากนั้นแล่หมูเป็นตัวๆ เสร็จแล้วขนของที่ลูกค้าสั่งร้านเถ้าแก้ไปส่งตามรถ ตี4 ขับมอไซด์ส่งหนังสือพิมพ์จนถึง6โมงเช้า รับจ้างเปิดแผงเหล็กตามตลาด 6โมงเช้าก็หาปาท่องโก๋กินรองท้องกับกาแฟ1ถ้วย กินเสร็จก็ไปรับจ้างหั่นผักให้แม่ค้า แล้วกลับมาบ้านเตรียมหมักหมู แช่ข้าวเหนียว ก่อเตาถ่านเตรียมขายหมูปิ้งหน้าร.ร. 7.30 ก็เริ่มขาย พอ9โมงก็เก็บของล้างถาด แล้วไปทำขนมปังที่ร้านแล้วเอาไปส่งให้เจ้าของร้านที่ต่างๆ  เที่ยงก็กินข้าว ข้าวหุงจากบ้านกับข้าวซื้อแบบถุงละ15ไม่ก็ผักจิ้มน้ำพริกถุง อิ่มเพราะเตรียมข้ายมาเยอะ บ่ายก็รับจ้างตัดหญ้า ดายหญ้า ทำสวน รับจ้างทั่วไปจนถึง4โมงก็ไปทำงานร้านอาหารกึ่งผับ จัดโต๊ะ ถูโต๊ะ แล้วเสริฟเหล้าเสริฟน้ำทิปรวมก็แบ่ง ห้าทุ่มก็กลับบ้าน นอน ทำแบบนี้ทุกวัน20กว่าปี  จนตอนนี้สามารถเก็บรวบรวมเงินซื้อทองได้ 3 บาท เงินบางส่วนก็เอาไปซื้อซื้อเสื้อผ้าบ้าง เบาะนอนบ้าง ไปซ่อมมุ้งบ้าง จากคุณ : นกในกรงทอง (harvardวิทยาคม) เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 22:29:44

ความคิดเห็นที่ 35 กระทู้ที่แล้วบอกไปอยู่ในช่วงสูงสุดในชีวิต นี่กำลังจะตกต่ำสุดในชีวิตอีกแล้ว... ทำธุรกิจที่คนมีเงินสดเยอะๆชอบทำกัน(คงเดาออก) แล้วเงินดองไปหลัก7ตัว-*- กลัวโดนชักดาบมาก -*- ถ้ากู้ชีพได้รอบนี้ ไม่เอาแล้ว ธุรกิจแบบนี้(อาจจะเหมาะกับคนอื่นแต่ไม่เหมาะกับผม ใจดีเกิน*-*) จากคุณ : เจ้าพ่อเจริญกรุง เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 03:32:00

ความคิดเห็นที่ 36 เป็นอิสระภาพทางการเงิน แล้วอย่าลืม.. อิสระภาพทางจิตใจด้วยนะครับ ขั้นตอนสู่การมีอิสระภาพทางใจ 1. ประกอบอาชีพสุจริต 2. รักษาศีล 5 3. กตัญญูต่อผู้ใหญ่ 4. สุขง่ายทุกข์ยาก 5. จิตใจเบิกบานอยู่เสมอ อย่าลืมว่า สุข กับ ทุกข์ มนุษย์มีโอกาสที่จะสามารถเลือกได้ด้วยตนเอง หากตายไปแล้วโอกาสนี้จะหายไปอย่างน่าเสียดาย จงทำทุกๆ วันให้ดี ทำแต่สิ่งดีๆ ประกอบกรรมดี กตัญญูต่อผู้ใหญ่ (อันนี้สำคัญมากๆ) เพราะสมัยนี้คนเราหลงลืมกันไปมาก จึงทำให้เกิดภัยธรรมชาติจากความร้อนรุ่มของคนไม่สิ้นสุดครับ จากคุณ : คนไทยไม่ท้อ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 10:16:52 A:125.24.86.89 X: TicketID:324733

ความคิดเห็นที่ 37 มันอยู่ที่มุมมองของแต่ละคนครับ มันไม่เหมือนกันหรอก ความสำเร็จในชีวิตของคุณคืออะไร บางคนก็เวอร์ซะ บางคนได้แค่นี้ก็ถือว่าสำเร็จแล้ว ดังนั้นมันไม่เหมือนกันหรอก บางคนมีบ้านมีรถมีทุกอย่าง แต่ใช่ว่าจะมีความสุข ผิดกับบางคนที่อยู่แค่บ้านเช่า หาเงินแค่พอกิน แต่ครอบครัวมีความสุข แค่นี้ก็สุขใจแล้ว มุมมองของผมอาจจะไม่เหมือนใครๆ ถ้าเล่าให้ฟังผมอาจจะโดนด่าก็ได้เพราะผมมอง ว่าความสุขต้องมาก่อน จากกระทู้ที่แล้วบางคนอาจมองว่าผมเก่ง ขยัน หรือฉลาด สู้งาน ฮ่าๆๆๆ ถ้าได้รู้ว่าผมเอาเงินไปทำอะไรอาจจะด่าผมเละ  อย่างผมเก็บขยะได้ คงจะคิดสินะ ว่าผมต้องเอาเงินเก็บไว้เพื่อไปลงทุนแน่ๆ ผมต้องเป็นคนอดออมแน่ๆ ฮ่าๆๆนึกแล้วยังขำ ทุกวันที่ผมหาเงินมาได้ด้วยการเก็บขยะหรือเข็นรถ ผมต้องให้รางวัลกับตัวเองทุกวัน อันดับหนึ่งที่ต้องกินแน่ๆคือน้ำ RC ถ้าวันไหนได้เงินเยอะหน่อยก็จะมี กูลิโกะเป็นโบนัส ผมทำแบบนี้มาตลอด เพราะชีวิตเราชีวิตเดียว ถ้าไม่หาความสุขตอนนี้แล้วจะไปหาตอนไหน ผมให้รางวัลกับชีวิตมาตลอด เงินเก็บก็คือเงินเก็บ แต่เงินที่ใช้ยังไงก็ต้องใช้ ผมไม่รอหรอก ไว้มีเงินค่อยเที่ยว หรือไว้มีเงินค่อยกิน เพราะบ้านผมจน บ้านผมเคยอด ดังนั้นเมื่อมีเงิน ผมไม่รีรอ ผมโชคดีที่เรียนก็ไม่เก่ง แต่ดันได้งานดีๆทำ เพราะผมหามันเจอ หาสิ่งที่ผมทำแล้ว ผมมีความสุข และทำได้ดี เรียนอะไรก็ไม่รุ่ง แต่ดันเรียนเขียนโปรแกรมแล้วทำได้ก็แค่นั้น ผมไม่ใช่คนเก่งอะไร คนที่เก่งๆโน่น นักธุรกิจเงินล้าน หรือวัยรุ่นพันล้านโน่น ดังนั้นกระทู้นี้ขอไม่แนะนำครับ...... ***** tex ***** จากคุณ : [[[tes]]] เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 11:59:56

ความคิดเห็นที่ 38 ตามอ่านจากระทู้นู้นมาค่ะ (แต่อาจจะอ่านไม่ครบทั้งหมดนะคะ) ขอแชร์บ้าง เหมือนที่บางท่านบอกค่ะ จุดสูงสุดของแต่ละคนไม่เท่ากัน สูงสุดของเราคือการที่เราไม่กลับไปมีนิสัยแย่ๆ แปลกๆ เหมือนเดิม เข้าใจคนอื่นมากขึ้น มากกว่าที่จะให้คนอื่นมาเข้าใจเราฝ่ายเดียว เราเชื่อว่าการที่คนเราทำอะไรลงไปอย่างนึง มันต้องมีผลกระทบกับอีกหลายสิ่ง เหตุการณ์เดียวกัน แต่หนึ่งคนทำแบบนึง อีกคนทำอีกแบบ ผลต้องออกมาไม่เหมือนกันแน่ๆ เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ชอบคิดอะไรหลุดๆ แปลกๆ คิดมาก คิดเยอะ คิดแทนคนอื่น แค้นไปสามวันเจ็ดวัน ตอนปี 44 เราเอนทรานซ์ เราอยากเข้าคณะอะไรก็ได้เกี่ยวกับศิลปะ แต่ปีนั้นเอนไม่ติด ก็ไปลงรามแล้วรอเอนใหม่ปี 45 ปรากฎว่าติดตามตั้งใจ แต่พ่อไม่ปลื้ม เรียนขึ้นปี 2 แระ พ่อบอกว่าเรียนอย่างอื่นได้มั๊ย ไอ้เราก็เก็บความโมโหไว้ เรียนจนได้เกียรตินิยมอันดับสอง เราจะชอบเก็บเรื่องที่บ้านมากดดันตัวเอง คิดไปเองว่าเราต้องทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อให้เห็นว่าเราทำสิ่งนั้นได้จริง เวลาทำงานอะไรก็ไม่ไว้ใจคนอื่น เพราะคิดว่าตัวเองทำได้ดีกว่าเขา ออกมาทำงานไม่ถึงปี เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทุกวันนี้อยู่ไปทำไม อะไรๆ เราก็มีหมดแล้ว ได้รับรู้ความรู้สึกรัก โลภ โกรธ หลง ของมนุษย์แล้ว เริ่มอยากตาย ... แต่ก็ไม่ได้ฆ่าตัวตายนะคะ เพราะรู้เสมอว่าการฆ่าตัวตายคือบาปอันสูงสุด ในเมื่อไม่ฆ่าตัวตายก็ต้องหาวิธีอยู่ต่อบนโลกนี้ แล้วจะทำยังไงให้เลิกถามตัวเองว่าอยู่ไปทำไม ก็ต้องเปลี่ยนวิธีคิดใหม่ เริ่มปรึกษาพูดคุยกับคนที่มองโลกในแง่ดี ก็ได้แนวคิดมาบ้าง แล้วก็เริ่มค้นคว้าเรื่อง เซน เราซื้อหนังสือ เซน มาสองเล่ม นิทานเซน กับปฏิบัติวิปัสสนา เล่มหลังเราอ่านไปแค่สองสามหน้าแล้วไม่อ่านอีกเลย ขออภัย ไม่รู้เรื่องจริงๆ แต่นิทานเซนเราอ่านบ่อยมากกกกกกก อ่านทุกครั้งที่เราเริ่มเครียด เริ่มคิดอะไรแปลกๆ มันอาจจะไม่ใช่หนังสือเปลี่ยนชีวิต แต่เป็นจุดเริ่มต้นที่ให้เราคิดว่าจะทำอะไรก็จงมองแต่ ณ ปัจจุบัน อย่าคิดแทนคนอื่น เพราะร้อยทั้งร้อย เค้าคิดไม่เหมือนเราแน่นอน แต่ 3-4 ปีที่ผ่านมาเราก็ยังโลกส่วนตัวสูงอยู่นะ แฟนเก่าด่าเราว่า เราเป็นคนที่เข้าใจตัวเอง แต่ไม่เข้าใจคนอื่น จนเมื่อปีที่แล้วนี่แหละ ... บังเอิญว่าปีที่แล้วได้มีโอกาสเข้าไปช่วยถอดองค์ความรู้ของหอจดหมายเหตุพุทธทาสฯ เราต้องพูดคุยสัมภาษณ์บุคคลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับองค์กรหลายคน ก็ตามประสาเราที่ชอบคิดนั่นนี่ กลับบ้านมาจะชอบมีคำถามทุกครั้งว่าไอ้ที่เค้าพูดมันเป็นไปได้เหรอ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ประกอบกับเราเลิกยึดตัวเองเป็นที่ตั้ง เปิดรับความเห็นคนอื่น ได้พบเจอเหตุการณ์ที่นำพาไปหาคำตอบ เราก็เริ่มเห็นว่าความสงบเย็นเกิดขึ้นได้จริง เริ่มที่จะเข้าใจคนอื่นมากขึ้น เป็นทุกข์น้อยลง แต่ก่อนจะประสาทเสียว่าทำไมงานเยอะ ทำไมต้องทำอะไรที่ไม่ชอบ ทำไมต้องบังคับ แต่พอมองว่าประโยชน์ที่เราจะได้คืออะไร เลิกกลัวแล้วลองทำดู กลับทำได้ มันก็เป็นกำลังใจให้ชีวิตมากขึ้น แต่ขอสารภาพนะคะว่าเราไม่อ่านหนังสือธรรมเลยนะ เราไม่เข้าใจเลย เราใช้วิธีอ่านเฉพาะเรื่องที่เข้าใจง่ายและนำไปปฏิบัติได้จริง มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นจริง แล้วมันจะพบคำตอบของชีวิตได้เอง ที่สำคัญ กัลยาณมิตร เปิดโลกให้เรามาก มีหลายคำพูดนะคะ ที่พูดแล้วโดนใจ เช่น ... "หนังสือไม่ต้องอ่านมาก อ่านใจตัวเองก่อนดีกว่า" "ธรรมคือเรื่องปกติ แต่คนเราทำให้มันไม่เป็นปกติ" เราฟังแล้วก็ขำๆ แล้วก็มามองว่าเออ ชีวิตคนเรามันนิ่งๆ ง่ายๆ แต่ดันหาเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ชีวิตไม่ปกติเอง ทุกวันนี้เลยตัดเรื่องไม่จำเป็นในชีวิตออกไปได้เยอะเลย เลิกคิดบ้าๆ บอๆ แล้ว แต่เรื่องสายนี้แล้วแต่ระยะเวลาของคนนะคะ ถ้าไม่พร้อมก็อย่ารีบ รีบแล้วจะเครียด ทุกวันนี้เราไม่ใช่คนวัดเลยอะไรเลย เรายังเฮฮาสังสรรค์กับเพื่อนเป็นปกติ แต่ต้องมีสติกับการดำเนินชีวิต อย่างที่หลายท่านบอก ดำเนินชีวิตด้วยความไม่ประมาท สติมาปัญญาเกิด และท่านพุทธทาสกล่าวว่า "การทำงานคือการปฏิบัติธรรม" ไม่จำเป็นเลยที่ต้องสละเวลาสามวันเจ็ดวันไปนั่งสมาธิ แค่เพียงเราจัดการอารมณ์ตัวเองแต่ละวันได้ นั่นก็คือการปฏิบัติธรรมที่ยิ่งใหญ่แล้ว เขียนมายาวมาก จะมีใครอ่านไหม ^^" สิ่งที่เราต้องการจะบอกคือ จุดสูงสุดของเราไม่ใช่รูปธรรม แต่เป็นการเปลี่ยนความคิดตัวเองนี่แหละ จากจุดต่ำสุดที่เป็นคนแบกทุกอย่างไว้และยึดแต่ตัวเอง แต่ ณ ตอนนี้เราเลิกแบกและพบความสุขแล้ว :) ขอต่ออีกนิด ในเชิงรูปธรรม จุดต่ำสุดน่าจะเป็นตอนที่พ่อประกาศขายบ้าน ตอนนั้นเราเรียนป.โท อยู่เทอมแรก พ่อเป็นคนส่งค่าเรียนให้ คืนนึง พี่สาวบอกว่า พ่อไม่มีเงินแล้ว ต้องขายบ้าน คือแต่ก่อนเราค่อนข้างมีฐานะพอสมควร บ้านเนื้อที่ร้อยกว่าตร.วา แต่บ้านไม่มีเงินแล้ว เพราะพ่อทำโครงการบ้านจัดสรรขาย แล้วขายไม่ดี เงินที่กู้แบงค์มาก็ยื้อกันมาหลายปีแล้ว สุดท้ายเลยตัดสินใจขาย เท่ากับว่าเราก็ต้องเลิกเรียนป.โท แล้วก็มาอยู่บ้านที่เล็กกว่าเดิมครึ่งนึง มันก็มีอีกหลายๆ เหตุการณ์ที่แบบว่าไม่มีเงินจะกินแล้ว ต้องรวบรวมเศษตังค์ แต่เราก็พยายามบอกตัวเองว่า คนเคยมี วันนี้ไม่มี เดี๋ยวมันก็มีอีก ไม่เป็นไรหรอก ต้องผ่านตรงนี้ไปได้ พอผ่านไปได้ ก็นึกถึงวันที่แย่เอาไว้ว่าอย่าทำอะไรพลาดอีก ขอเพิ่มอีกนิดนะคะ เราเคยไปขายซีดีอยู่ร้านนึง ลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติ อย่างที่บอกว่าเราโลกส่วนตัวสูง เราสามารถเงียบได้เป็นวันๆ อยู่คนเดียวได้ ไม่ชอบคุยกับคนอื่น ไม่คิดจะยิ้มให้ใครด้วย หน้านิ่งตลอดเวลา พอมาขายซีดี เราต้องยิ้ม ต้องไหว้ ต้องแนะนำซีดีเพราะๆ ดีๆ ได้ ต้องคอยให้บริการเขา ต้องขอบคุณทุกครั้งที่มาซื้อของเรา ตั้งแต่นั้นมานะ ทุกวันนี้เราเจอคนรู้จักเราจะยิ้มร่าเริงเข้าไปก่อนเลย จะคอยถามสารทุกข์สุขดิบ และที่สำคัญ ทุกวันนี้เราขอบคุณพ่อค้าแม่ค้า พนักงานร้าน คนขายก๋วยเตี๋ยว คนขายของ ฯลฯ ทุกคนเวลาเราซื้อของเค้า :) ถ้าเราไม่ผ่านที่นี่มานะ เราก็คงอยู่ในโลกเงียบๆ แคบๆ ของเราต่อไป แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 13:34:45 จากคุณ : enuging เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 13:17:10