ความคิดเห็นที่ 1 ... มองเห็นลูกค้าที่อายุน้อยคนนี้แล้วนึกตัวเองขึ้นมาเล็กๆ ไม่รู้ว่าเป็นโชคดี(หรือโชคร้าย?)ที่ตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ไม่เคยถูกฝึกให้ต้องตัดสินใจอะไรมากมายนัก ส่วนใหญ่แล้วคุณแม่จะเป็นคนจัดแจงตัดสินใจให้หมดทุกอย่าง พร้อมสรร พร้อมกิน พร้อมใส่ พร้อมไปไหนมาไหนได้ทันที ด้วยความรักและความหวังดีของแม่ที่ไม่อยากให้ลูกชายลำบาก... โตมาถึงเพิ่งรู้สึกว่าตัวเอง "ไม่ชอบ" และ "ไม่คุ้นเคย" กับการฝึกแก้ไขปัญหาต่างๆด้วยตัวเองสักที เจอทีไร ก็ "อยากหนีปัญหา" ให้ไปพ้นๆ หรือคิดว่าใครก็ได้มาช่วยเอาปัญหาออกไปจากตัวฉันที ทั้งๆที่อยากเป็นคนแก้ปัญหาเก่งๆ ตัดสินใจแม่นๆ ...แต่ก็เบื่อการลงมือแก้ปัญหา เบื่อการติดสินใจ... ลืมคิดไปว่า ...ในความเป็นจริงแล้วถ้าเป็นคนเชื่อในหลักเหตุและผล "วิธีที่จะฝึกให้เรารับมือกับปัญหาได้ดีที่สุด คือ การฝึกแก้ไขปัญหาและฝึกตัดสินใจไปเรื่อยๆนี่แหละ" ตัดสินใจผิดหรือถูกก็ค่อยๆลอง ค่อยๆสั่งสมประสบการณ์กันไป และแน่นอนว่าคงไม่มีใครช่วยทำให้เราแก้ปัญหาได้เก่งขึ้นได้มากเท่า "เราลงมือฝึกแก้ปัญหาด้วยตัวเราเอง" อีกแล้วละมั้ง ... จากคุณ : หนึ่งกระบี่ แปรสามแจ้ง เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 14:05:37

ความคิดเห็นที่ 2 เข้าใจในความคิดของอาป๋ามากเลย นึกถึงฉันเองเมื่อครั้งจะตัดสินใจทำธุรกิจแรกจากเงินแค่ 300000 บาท แต่จะกู้เงินครั้งแรกในชีวิต ล้านกว่าบาท เป็นการลงทุนที่ใหญ่มากในความคิดสมัยวัยเริ่มทำงาน ไม่แน่ใจ ลังเลใจ กลัวจะผ่อนธนาคารไม่ได้ กลัวหนี้ กลัวดอกเบี้ย สารพัด สุดท้ายถามแม่คำหนึ่งว่า ดีใหม แม่ตอบมาว่า หากลูกไม่ทำวันนี้ เท่ากับลูกพลาดโอกาสไปอีกครั้ง ไม่ต้องกลัว แม่มีทรัพย์สินอยู่อีกหากล้มเหลวเราค่อยขายอย่างอื่นมาใช้หนี้แทน นับจากวันนั้นจนวันนี้ แม่ไม่ต้องเคยเข้ามาช่วยในธุรกิจใดๆของฉันเลย และฉันยังมีเงินมากพอที่จะให้แม่เดือนละ 8000 บาท ทุกเดือน จนแม่เสียชีวิต จากคุณ : เจ้ากก เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 15:18:32

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วทึ่ง จากคุณ : พิซซ่าอินเตอร์ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 15:40:08

ความคิดเห็นที่ 4 ที่บ้านไม่ได้มีกิจการเป็นของตัวเอง แต่ว่าก็เข้าใจค่ะ เพราะว่าก็จะเป็นอะไรที่คล้าย ๆ กัน คือ ให้หัดตัดสินใจเองเวลาที่จะลงทุน หรือ ตัดสินใจเรื่องใหญ่ ๆ อะไรซักอย่าง ถ้าเจอปัญหา ก็จะค่อย ๆ ให้แก้ไขเอง พ่อกับแม่ เคยเปรียบเทียบให้ฟังเอาไว้ว่า ให้เรา หัดเดินเอง ล้มเอง ลุกเอง ในเวลาที่เค้า อยู่ข้าง ๆ หากไม่ไหวจริง ๆ เค้าก็จะยังช่วยให้คำแนะนำ ช่วยประคอง ช่วยผลักดัน หรือในกรณีเลวร้ายที่สุด ช่วยตัดสินใจได้ แต่หากเค้าต้องคอยประคบประหงม เราไปเรื่อย ๆ วันนึง เมื่อถึงเวลาที่เค้าจะไม่อยู่ใกล้ ๆ เวลานั้น ไม่ว่าเราจะล้มลุกคลุกคลานแค่ไหน ก็จะไม่มีใคร ช่วยบอก ช่วยสอนเราได้เลย การสอนแบบนี้มาตั้งแต่เราเล็ก ๆ ทำให้เรา มีความคิด มีการตัดสินใจ ที่เป็นผู้ใหญ่ มากกว่าเพื่อน ที่อายุพอ ๆ กัน รู้จักใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมา เพื่อเป็นประโยชน์ให้กับตัวเองมากกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ รู้จักระวัง รู้จักคิด ถึงผลที่จะตามมา มากกว่าเพื่อนคนอื่น ที่ยังมองไม่เห็น จากคุณ : ดอกฟ้าสีลาเต้ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 15:40:26

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณ จากคุณ : keat555 เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 20:54:46

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกดีครับ วันหลังมาเล่าใหม่อีกนะครับ ห้องสีลมไม่ค่อยมีเรื่องสนุกๆ แบบนี้เท่าไหร่ จากคุณ : PoojeeChunn เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 23:15:01

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่มีเวลาอ่านในนี้ ขอพริ้นไปอ่านตอนนั่งรถไปทำงาน ขอบคุณมากนะครับที่มาแชร์เรื่องราวดีๆ จากคุณ : ค่ง หยาง เจี่ยน เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 23:43:40

ความคิดเห็นที่ 8 ตั้งแต่น้ำท่วมบ้านมา  เพิ่งเจอกระทู้นี้ที่โดนใจ ชอบกระทู้นี้ จากคุณ : aumpaump12 เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 00:47:19

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ จากคุณ : Youzen เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 01:01:00

ความคิดเห็นที่ 10 แก้ที่พิมพ์ผิดให้นะครับ =D ***************************** เวลาตกอยู่ในสภาวะเบื่อปัญหาหรือเบื่อการตัดสินใจเรื่องยากๆทีไร ...ผมมักจะนึกถึงลูกค้าคนหนึ่งที่เคยให้บทเรียนเรื่องนี้กับผม... ...บ่ายวันหนึ่ง ผมมีนัดกับลูกค้าแถวสาธุประดิษฐ์ ...ลูกค้าโทรมานัดให้เข้าไปพบหน่อย ...เพราะเขาต้องการจะทำหนังโฆษณาขายสินค้าของเขาสักเรื่องหนึ่ง ...ผมพยายามเงี่ยหูฟังเสียงของเขาทางโทรศัพท์ให้ชัดที่สุด ...เพราะกำลังที่พยายามนึกให้ออกว่าใคร(วะ?) ...เสียงไม่คุ้นเคยเป็นที่สุด ...แต่ผมรับนัดเขาด้วยความงุนงง ...พลันรีบกดดูเบอร์โทรศัพท์ ...พร้อมพลิกเปิดดูสมุดบันทึกเทียบกับเบอร์ลูกค้าคนอื่นๆที่จดไว้ "หือ? ชื่อคุณบุ๋น เป็นคนไต้หวัน หรือฮ่องกงอะไรเนี่ยแหละ" ...จดไว้ชื่ออย่างเดียว กับชื่อสินค้าที่จดไว้เล็กๆในสมุด ...คิดว่าน่าเป็นอุปกรณ์บีบยาสีฟันผลิตจากจีนชิ้นละไม่กี่ร้อยบาทนี่แหละ... "หืมม? เครื่องบีบยาสีฟันก๊องแก๊งราคาหลักร้อยแบบนี้นี่เหรอจะหาญกล้าผลิตหนังโฆษณาราคาหลักหมื่น" ...คิดอยู่ว่าจะไปดีมั้ย ...แต่เอาเถอะ ไหนๆรับนัดแล้วก็ไปดูหน่อย อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง? ...ผ่านไปไม่นาน ...ผมก็ไปยืนอยู่หน้าคฤหาสถ์ที่มีกำแพงสูงปิดล้อมแน่นหนา ย่านสาธุประดิษฐ์... ...หลังจากสิ้นเสียงกริ่งไปนาน ...คนงานในบ้านก็ออกมาเปิดประตูต้อนรับที่ตระตูเล็กข้างๆ ...เธอเดินนำผมเขาไปตามทางเข้าบ้าน ...แว๊บแรกที่ก้าวผ่านหน้าประตู ผมประหลาดใจเล็กๆ ...อื้อหือ บ้านใหญ่ลูกค้าคนนี้โตใช่เล่น มีสนามหญ้า บ่อตกปลา สระว่ายน้ำ สวนหิน... ...ในใจแอบคิด "รวยแบบนี้ โดนฟันหัวแบะแน่ เมริง!หึหึ" จิตมารของการเป็นเซลล์มันบังเกิดทุกครั้งที่สัมผัสกับกลิ่นกองเงินของลูกค้า ...คนงานเดินนำผมไปถึงห้องโถงด้านหน้าของคฤหาสถ์หลังโต ...โอ้โห ... เหมือนกับฉากในละครช่องเจ็ดสี ...เบื้องหน้าของผมปรากฎเป็นภาพกลุ่มคนจีนกลุ่มใหญ่ กำลังนั่งรอผมอยู่บนเก้าอี้ชุดรับแขกไม้สัก เลี่ยมทองชุดใหญ่ ...ผมกวาดสายตามองอย่างเร็วๆ สังเกตดูคร่าวๆได้ประมาน 7-10 ชีวิต ...จากการเดานั้น ...ผมคิดว่าพวกน่าจะมีตำแหน่งเป็นคุณพ่อ คุณแม่ อากง อาอี๊ อาซิ่ม อาเจ็ก ลูกชายคนโต ลูกชายคนเล็กสองคน ...และคนงานที่มาเดินป้วนเปี้ยนรอรับใช้ "สวัสดีครับคุณบุ๋น" ผมประนมมือไหว้สวยๆด้วยการโฟกัสไปที่ชายหนุ่มสูงอายุที่นั่งอยู่ตรงกลางวงศาคณาญาติ "อ่า ...คับ" คุณบุ๋นขานรับคำสวัสดีของผมเบาๆ ...แต่เดี๋ยวนะ ...เอ๊ะ! ...เหมือนคนที่ขานรับคำผมถึงไม่ใช่ผู้ชายที่อยู่ตรงกลางโต๊ะ ...แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มที่ท่าทางเหมือนอยู่ในวัยเรียนคนหนึ่งแทน... "เอ่อ...อ่าาา" ผมประนมมือข้างไว้ สายตาสอดไปที่ชายหนุ่มสูงอายุตรงกลาง "อาบุ๋นคนนี้แหละ อี คืออาบุ๋น คนที่อยากเรียกมาพบวันนี้" ชายสูงอายุคนนั้นพูดพร้อมผายมือไปยังเด็กน้อยคนนั้นที่นั่งอยุ่ข้างๆ หืมมมมม...ลูกค้าที่เราดั้นด้นมาพบวันนี้ คือ เด็กชายที่ดูยังยังไม่บรรุนิติภาวะคนนี้นี่หรือ? ...หลังจากอ้ำอึ้งปึ้งแดกอยู่สิบวิ ...พอตั้งสติได้ ก็เลยขอโอกาสรีบบรีฟและอธิบายรายละเอียดงาน ...ถือเป็นการขายงานเป็นกดดันที่สุดครั้งหนึ่งของชีวิต เนื่องจาก บรรดาอาม่า อาอี้ อาเจ็ก โคตรตระกูลทั้งหลายแหล่ (ซึ่งไม่คิดว่าคนอย่างอี้ที่ผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสองสี จะเกี่ยวข้องกับรายละเอียดงานในครั้งนี้) มาล้อมวงนั่งฟังกันอยู่ด้วย ...ทุกสายตาจับจ้องมาที่ลมปากปากของผม...อ้าว เชี่ยละสิ ขายงานที่กลุ่มคนที่ช่วงอายุกว้างขนาดนี้ กรูจะต้องใช้ระดับภาษาขนาดไหน? ...แล้วกรูจะต้องจับจ้องสายตาขายงานให้ใครก่อนดีที่สำคัญที่สุด ...เพราะทุกคนล้วนส่งจิต ส่งอายคอนแทคมาที่ใบหน้าของเรา ...นี่ถ้าแบ่งปันไม่ทั่วถึงงอนกันมั้ยฮะ? ก็เลยขายไป สบสายตาตี่ๆของอาม่าอากงไป ...ไม่แคร์อาอี้ที่กำลังซดขนมอี๋เข้าปากไปเคี้ยวแจ๊บๆ ไปด้วย เอ้ย! ถ้าแก่ง่วงขนาดนั้นก็ขึ้นเหล่าเต๊งไปนอนก่อนมั้ย? หลับคาโต๊ะจนฟันปลอมเผยอแล้ว ...ปวดตับ ...ขมับเครียด ...ทนเล่าต่อไป...ในที่สุด ผมก็เล่ารายละเอียดจบไปแบบ มึนๆ ตัวเอง ...เฮ้อ เป็นการขายที่ไม่คาดหวังเลยว่าว่าตัวเองจะปิดการขายได้... หลังสิ้นเสียงผมไม่ทันไร...ก็มีมวลเสียงขนาดใหญ่ไหลเข้ามาแทนทีทันที... "นี่อาตี๋ อั๊วว่าแพงไปนะ ทำโฆษณาอะไรตั้งเป็นหมื่น แล้วนี่ต้องขายกี่ชิ้นถึงจะได้ทุนได้กำไรคืนละ...อาตี๋เพ้งง ลดหน่อยสิ" ...อาเจ็กเริ่มเสนอแนะความคิดเห็นคนแรกด้วยสไตล์โผงผางดุดันแบบคนจีน ...ซึ่งหารู้ไม่ว่านั้นเป็นการจุดประกายความคิดให้อาอี้ อาซิ่ม ตัวแจ้ อาม๊า ต่างช่วยกันระดมพลังลมปราณความคิดใส่อาบุ๋นแบบไม่ยั้ง!! ..."โกว่า ทำไปไม่คุ้มนะอาบุ๋น ไปตะโกนขายตลาดนัดเอาก็ได้ ไม่ต้องทำหรอก" ..."แบ่งเงิน แบ่งกำไรกับเค้าท่าไหร่? อย่าให้มันขาดทุนนะ" ..."อาบุ๋นคิดไว้ยังว่าจะส่งของมาเดือนละกี่โกดัง ถ้าขายไม่หมดลื้อต้องเสียค่าโกดัง เปลืองตายห่า" ..."อาบุ๋น ทำขายเด็กๆ ม๊าว่าทำเรื่องราวให้มันสนุกๆก็ดี เด็กจะได้ดูกัน" ..."อาตี๋เม้ง คอลเซนเตอร์ คืออะไร?" ..."เอ่อ...อ่าครับ...คือว่า...ห๊ะ...อะไรนะครับ? หลังจากโดนพลังลมปราณของตระกูลนี้ซัดเข้าใส่ ผมถึงกับจุกเข้าท้องน้อยจนคิดอะไรไม่ออก ..."เอาละ ทุกคนหยุด...ฟังจบแล้ว เดี่ยวให้อาบุ๋นอีตัดสินใจเอง ว่าอีจะเอายังไง" อาป๊า พ่อของอาบุ๋นพูดเสียงดังกลบบทสนทนาของทุกคนในห้องให้เงียบลงได้ ..."เฮีย อั๊วว่าเงินสามหมื่นมันเยอะไปนะ สำหรับทีจะให้อาบุ๋นมาลงทุนขายของ นี่อีก็เพิ่งจะอายุ 15 ทำดีไม่ดีอั๊วว่าจะเอาเงินไปละลายเล่นๆนา..." อาอี้พยายามเตือนอาป๊าอย่างเกร็งๆ ...สมาชิกคนอื่นๆนั่งเงียบนิ่ง...เหมือนค่อยๆจับตาดูความเคลื่อนไหว ..."อาบุ๋น จะเอายังไงป๊าให้ลื้อตัดสินใจ ...เล่าให้อีฟังไปสิว่าอยากได้แบบไหน ทำยังไง คนอื่นๆเค้าช่วยกันคิดหมดแล้ว แต่สุดท้ายลื้อต้องเป็นคนตัดสินใจเองนะ" ป๊าพูดแล้วหันไปพยักหน้าให้อาบุ๋นที่กำลังทำหน้ามึนงง ..."แต่ป๊า..." อาม๊าจะเปิดปากพูดแย้ง...อาบุ๋นนั่งนิ่ง มองหน้าอาป๊าอย่างตั้งใจ ..."เอาเถอะ แค่สามหมื่น ถือว่าอั๊วให้อีเป็นค่าเรียนรู้ ให้อีลองคิดเอง แล้วพวกเราช่วยกันดู แต่อย่าตัดสินใจให้อีเด็ดขาดนะ ให้อีตัดสินใจเอง...อีจะได้เก่งไวๆ " ...สมาชิกในตระกูลเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้...อาอี้วางชามขนมอี๋ลง... ทุกสายตาจับจ้องมาที่อาบุ๋น... ...ภาพเบื้องหน้าของผม คือ ภาพอาบุ๋น เด็กชายอายุ 15 ปี ขณะกำลังพยายามอธิบายความคิดและความต้องการของตัวเองให้คนขายสินค้าอย่างผมในวัย 25 ปีฟัง ...ท่ามกลางสายตาอันกดดันของครอบครัวซึ่งส่งผลออกมาได้ชัดทางแววตาที่ขาดความมั่นใจและมีความสงสัยปนอยู่ตลอดเวลาที่ฟังและถามผม ...ผมมองหน้าอาป๊าที่มองเผินๆแล้วเหมือนจะเป็นผู้ร้ายของเรื่องนี้ ...แต่ถ้าพินิจสีหน้าดูดีๆแล้วละก็ มันคือสีหน้าช่วยเฝ้ารอให้อาบุ๋นได้เติบโตขึ้นจากบททดสอบที่อาป๊าได้แกล้งมอบให้... ...อาป๊าใจร้ายชะมัดเลยนะนี่ ...หรือว่าเป็นวิธีฝึกมังกร? ...มองเห็นลูกค้าที่อายุน้อยคนนี้แล้วนึกตัวเองขึ้นมาเล็กๆไม่รู้ว่าเป็นโชคดี(หรือโชคร้าย?)ที่ตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ไม่เคยถูกฝึกให้ต้องตัดสินใจอะไรมากมายนัก ...ส่วนใหญ่แล้วคุณแม่จะเป็นคนจัดแจงตัดสินใจให้หมดทุกอย่าง พร้อมสรรพ พร้อมกิน พร้อมใส่ พร้อมไปไหนมาไหนได้ทันที ด้วยความรักและความหวังดีของแม่ที่ไม่อยากให้ลูกชายลำบาก...โตมาถึงเพิ่งรู้สึกว่าตัวเอง "ไม่ชอบ" และ "ไม่คุ้นเคย" กับการฝึกแก้ไขปัญหาต่างๆด้วยตัวเองสักที เจอทีไร ก็ "อยากหนีปัญหา" ให้ไปพ้นๆ หรือคิดว่าใครก็ได้มาช่วยเอาปัญหาออกไปจากตัวฉันที ...ทั้งๆที่อยากเป็นคนแก้ปัญหาเก่งๆ ตัดสินใจแม่นๆ ...แต่ก็เบื่อการลงมือแก้ปัญหา เบื่อการติดสินใจจนลืมคิดไปว่า ...ในความเป็นจริงแล้วถ้าเป็นคนเชื่อในหลักเหตุและผล วิธีที่จะฝึกให้เรารับมือกับปัญหาได้ดีที่สุด คือ การฝึกแก้ไขปัญหาและฝึกตัดสินใจไปเรื่อยๆนี่แหละ ตัดสินใจผิดหรือถูกก็ค่อยๆลอง ค่อยๆสั่งสมประสบการณ์กันไป และแน่นอนว่าคงไม่มีใครช่วยทำให้เราแก้ปัญหาได้เก่งขึ้นได้มากเท่า "เราลงมือฝึกแก้ปัญหาด้วยตัวเราเอง" อีกแล้วละมั้ง ... แก้ไขเมื่อ 03 ก.พ. 55 03:48:02 จากคุณ : OTL เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 03:36:59

ความคิดเห็นที่ 11 เยี่ยม จากคุณ : tonky96 เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 04:32:09

ความคิดเห็นที่ 12 สมกับเป็นคนทำโฆษณาจริงๆ อธิบายให้ มองเห็นภาพทุกฉาทุกตอน เยี่ยมครับ จากคุณ : phongmms เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 08:22:19

ความคิดเห็นที่ 13 เยี่ยมเลยครับ จากคุณ : มาม่ากับปลากระป๋อง เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 08:56:10

ความคิดเห็นที่ 14 จบอย่างไรคะ?? อาบุ๋นตัดสินใจว่า?? จากคุณ : คิดมากหัวโต เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 09:58:17

ความคิดเห็นที่ 15 โดนนนนน จากคุณ : RAORUE เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 10:05:06

ความคิดเห็นที่ 16 จบแล้วหรอคะ  ดูค้างๆ จากคุณ : Kokopop เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 10:24:09

ความคิดเห็นที่ 17 รออ่านอยู่ฮ๊าฟฟฟ .. จากคุณ : DarkEnemy เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 11:21:00

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณที่แบ่งปันครับ จากคุณ : by iPad (MeP) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 12:12:24

ความคิดเห็นที่ 19 เขียนได้สนุกมาก ขอบคุณครับ จากคุณ : 50cc เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 12:21:26

ความคิดเห็นที่ 20 หลายคนที่อยู่ในครอบครัวเชื้อสายจีนไม่ได้ตัดสินแบบนี้ เงินไม่ใช่ของเราต่อให้มีความคิดดีๆแค่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะครอบครัวคนจีนชอบดูที่อายุ จากคุณ : charmander เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 13:38:59

ความคิดเห็นที่ 21 อยากรู้คะ ว่า อาบุ๋น ... SAY "YES" Or "NO" ^__________^ จากคุณ : น้องนู๋ GaZib เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 14:20:28

ความคิดเห็นที่ 22 ไม่น่าเปิดอ่านเร็วเลย ขาดตอน - -* จากคุณ : ไข่เจียวสีเขียว เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 18:04:25

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวนะครับ จขกท.มีแววนักเขียนนะเนี่ย.. จากคุณ : คนไทยไม่ท้อ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:10:16 A:101.51.184.93 X: TicketID:324733

ความคิดเห็นที่ 24 อ้าวว จบแล้วเหรอครับ ตกลงน้องเค้าว่าไงบ้างอะครับบ อยากรู้ๆ จากคุณ : zolam เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:29:09

ความคิดเห็นที่ 25 เล่าต่อเลยครับ ถึงจะเป็นเรื่องแต่งหรืออะไรก็ช่าง มีประโยชน์กว่ากระทู้บ่นเบื่องาน อยากลาออก มากมาย จากคุณ : Poprock engineer (Poprock Engineer) เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 02:06:58

ความคิดเห็นที่ 26 มีต่อมั้ยคะ ^^ จากคุณ : SeiGaKu เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 22:00:07

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านเรื่องนี้ทำให้คิดตอนผมอายุ 16 ที่เซลล์บริษัทนึงติดต่อแล้วพอมาเจอผมถึงกับผงะแล้วทำท่าดูถูก ผมเลยโทรไปฟ้องผู้จัดการเขต แล้วผมบอกว่าให้ส่งเซลล์คนอื่นมา สั่งสินค้ายอดไปหลายแสนตบหน้าเซลล์คนเก่าแถมคนใหม่ที่มาติดต่อเวลายอดไม่ถึงก็มาหาผมตลอดบอกให้ช่วยเรื่องยอด มีอีกทีนึงผมสั่งสินค้าจากจีนเข้ามา ก็ติดต่อหาคนจากในเน็ตหาได้ 3คนที่มีคุณสมบัติที่ต้องการ มีคนนึงพอเขารู้ว่าผมเป็นเด็กอายุ 18เขาหายไปเลยครับ(ตัวเขาอายุ 25) แล้วยังบอกว่าไม่อยากคบเด็กสร้างบ้านอีก ส่วนอีก 2คนตอนนี้เป็นพาร์ทเนอร์ผม เหนื่อยด้วยกัน รวยด้วยกัน ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว ตอนนี้เลยให้เขาดูแลกิจการทั้งหมด ส่วนผมออกมาช่วยญาติบริหารงานด้านนำเข้า-ส่งออก จากคุณ : Ploeauer เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 12:10:29

ความคิดเห็นที่ 28 เจ๋งครับ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ที่ ดี ๆ ที่แชร์กันครับ จากคุณ : boogydoggy (boogydoggy) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 19:46:53

ความคิดเห็นที่ 29 ก่อนอื่นต้องขอโทษที่มาตอบช้านะครับ พอดีเพื่งแวะกลับมาดู และไม่คิดว่าจะมีคนสนใจถึงการตัดสินใจของอาบุ๋นด้วย และขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่านและแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะครับ  ^^ ไปต่อกันได้ที่กระทู้นี้นะครับ ^^ http://www.pantip.com/cafe/silom/topic/B11673769/B11673769.html แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 55 20:08:48 จากคุณ : หนึ่งกระบี่ แปรสามแจ้ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 20:08:33

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบคุณครับ ที่แชร์เรื่องราวดีๆ นะครับ จากคุณ : jick_kim เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 11:50:06