ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากที่ผมอ่านสัญญาฉบับนั้น นี่มันสัญญาทาสชัด ๆ ป๊าเซ็นไปได้ยังไง สัญญาบ้า ๆ แบบนี้ !ไปรับงานคนอื่นแล้วส่งเงินไปชดใช้ซะยังจะดีกว่า พ่อผมบอกทำไงได้ เซ็นไปแล้ว กลัวลูกน้องไม่มีงานทำ ซึ้งในน้ำใจของพ่อผมจริง ๆ ผมสังหรณ์ใจว่าโรงงานจะไปไม่รอด ต่อมาเครื่องจักรที่โรงงานก็ถูกยึดตามสัญญา เพราะพ่อผมยังปล่อยให้มีวัตถุดิบหาย คือลูกค้าได้ยึดเครื่องจักรไปตามสัญญาที่พ่อผมเซ็นผูกคอตัวเองไว้ ของอะไรในโรงงานที่ไม่โดนยึด พอจะขายได้ก็ขายชดใช้หนี้กันไปจนหมด ยกเว้นของลุงยังไม่ได้ให้ ช่วงนั้นพ่อผมเครียดมาก จนผมหงอกขาวหมดทั้งหัวเลย เจอแม่ผมก็ด่าซ้ำเติมเข้าไปอีก ด่า ๆๆๆๆๆ จังหวะนั้นมีแม่หม้ายคนหนึ่งที่จ้องจะจับพ่อผมมานานแล้ว เข้ามาปลอบใจและให้กำลังใจพ่อผม สู้ชีวิตต่อไป และเขาก็เอาพ่อ ออกไปจากครอบครัวผม ... ผมออกจากโรงเรียน มาช่วยงาน ขับรถส่งของเอง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีใบขับขี่ เพราะผมไม่ไว้ใจลูกน้องที่บ้าน คือลูกน้องชอบขับรถส่งของสไตล์รถแข่ง เบิ้ลเครื่อง ขับซิ่ง นอกจากเปลืองค่าน้ำมัน แล้วยังเสี่ยงต่ออุบัติเหตุ ผมจึงจำเป็นต้องขับเอง ผมขับถนอมรถ ค่าน้ำมันต่อเที่ยวลดลงเยอะ ... (ผมเคยโดนแม่ด่าเรื่องแอบเอารถที่บ้านมาหัดขับ แต่สุดท้ายก็ไม่พ้นผม) ในขณะเดียวที่ ผมออกจากโรงเรียนมาทำงานที่บ้าน พี่ชายผมเรียน จบ ปวส. แต่ยังไม่ทำงาน อยากเรียนต่อ ระดับมหาวิทยาลัย(ม.เอกชน) คณะบริหารธุรกิจ คงอยากจะนั่งเป็นผู้บริหารกิจการที่บ้านนั่นเอง แม่ผมตามใจ ส่งเรียนต่อ พี่ชายคนโตตื่นเช้าแต่งตัวผูกไทค์ไปเรียน น้องชายคนกลางตื่นเช้าแต่งชุดจับกังไปขับรถส่งของ ในฐานะลูกเถ้าแก่(ที่ไม่มีวันได้เป็นเจ้าของ พี่ชายเรียนบริหารอยู่จะมารับช่วงต่อ) ผมควบสองตำแหน่ง นอกจากขับรถแล้วผมควบตำแหน่งจับกัง ช่วยกันกับลูกน้องแบกของส่งอีกทั้งคันรถ ยกของลงสองตันหว่า ขนวัตถุดิบขึ้นรถอีก 2 ตันกว่า ๆ วันหนึ่ง ๆผมสองคนแบกหามรวมกันประมาณ 5 ตัน แบกของเสร็จผมเปิดแอร์ในรถให้ลูกน้องผมนอนหลับปุ๋ย ผมยังต้องวางบิลเก็บเงินแล้วถ่อสังขารขับรถกลับ (บางวันสองรอบ)คำว่าเหนื่อนสายตัวแทบขาดเป็นอย่างไรผมรู้ซึ้งก็ตอนนี้ สรุป ลูกน้องสบายกว่าผมเยอะมาก ตกเย็นผมขับรถกลับถึงบ้าน หอบเงินมามอบให้แม่ พร้อมเหงื่อโทรมกาย เนื้อตัวมอมแมมเหมือนลูกหมา พี่ชายผมนั่งรออยู่แล้ว ผมส่งเงินให้แม่ปุ๊บ ว่าที่ผู้บริหารแบมือปั๊บ แม่ขอตังค์ ! ..... ชีวิตผมก็ดำเนินแบบนี้อยู่พักใหญ่ ๆ ... จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 06:58:00 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ก็อย่าที่เกริ่นเอาไว้ แม่ผมไม่บริหารเงิน ได้เงินมาก็เข้ากระเป๋า แล้วก็หยิบออกมาจ่าย แต่ไม่เคยทำบัญชี หรือจดบันทึกใด ๆ ว่าจ่ายอะไรยังไง ได้เงินมาก็จ่าย ๆๆๆ เพราะแม่ผมรับภาระเลี้ยงดูคนทั้งบ้าน ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ทั้้งโรงงานและที่บ้าน แต่ก็อย่างที่บอก คุณแม่ผมท่านมีงานอดิเรกที่ไม่ค่อยน่าพิศมัยเท่าไหร่ ผลก็คือเงินหาได้มา เท่าไหร่ก็ไม่พอ ทั้งรายจ่ายทั้งงานอดิเรก สถานการณ์เลวร้ายลงตามลำดับ แม่ผมบอกพี่ชายผมว่าให้ดรอปเรื่องการเรียน ไว้ก่อนเพราะไม่มีเงินส่ง แต่พี่ชายผม ไม่ยอม ต้องส่งเรียนให้จบ ด่ากันลั่นบ้านขว้างข้าวของโครมครามเละไปหมด (พี่ผมเป็นคนโมโหร้าย) สุดท้ายก็ต้องยอม ผมก็ทำงานช่วยที่บ้านต่อไป ตอนนั้นไม่หวังรวย แค่หวังประคองสถานการณ์ไปได้ก็ดีใจแล้ว ต่อมาไม่นาน สถานการณ์ร่อแร่เต็มที โชคร้ายที่ลูกค้าประจำ 2 - 3 เจ้าเลิกกิจการไปทำอย่างอื่น ไม่มีงานป้อนให้ผมอีกต่อไป สุดท้ายโรงงานก็ต้องปิดตัวลง ผมไปทำงานเป็นพนักงานขับมอเตอร์ไซค์ส่งอาหาร Part-time เป็นลูกจ้างกินค่าแรงรายชั่วโมง แม่ผมกู้หนี้ยืมสินส่งค่าหน่วยกิตจนพี่ผมจบ (อาจารย์ปล่อยเกรดให้จบ) ปริญญาตรีบริหารธุรกิจบัณฑิต ไปทำงานเป็นพนักงานในไลน์ผลิตโรงงานรถยนต์ (พนักงานระดับล่างสุด) ขออนุญาตพูดแรงนิดนึง "มรึงจะเรียนปริญญาตรีไปทำซ่นตรีนอะไรฟะ" คือพี่ชายผมจบตรีก็จริง แต่เล่นคอมพ์ไม่เป็น งานที่ใช้วุฒิ ป.ตรี ก็เลยทำไม่ได้ สุดท้ายต้องมาทำงานโรงงาน วุฒิ ม.3 ผมรู้สึกเสียดายเงินหลายแสนที่แม่ผมเป็นหนี้เป็นสินส่งให้มันเรียน ผมเองก็อยากเรียน ป.ตรีกะเขาบ้าง ก็เลยทำงาน Part-time และเจียดเงินมาลงทะเบียนเรียนรามไปด้วย ช่วงนี้น้องสาวผมกำลังจะขึ้น ม.1 ผมเคยเตือนแม่เอาไว้ว่า อย่าซื้อโทรศัพท์มือถือให้น้องใช้ ต่อมาผมสมัครเข้ารับราชการทหารกองประจำการ จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 06:58:22 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 3 วันที่แม่ผมและน้องผมมาเยี่ยมผมที่ค่าย ผมเห็นน้องมีโทรศัพท์มือถือใช้ ผมจึงถามแม่ว่า ซื้อให้มันใช้ทำใม เดี๋ยวมันก็โทรชักชวนกันไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ เสียผู้เสียคน แม่บอกไม่เป็นไรหรอก โรงเรียนที่น้องเรียนตอนนี้เคร่งครัดระเบียบมาก เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ ผมไม่ไว้ใจเลย ผมกลัวน้องผมจะเสียคน .. การที่ผมเป็นทหารนั้น ผมสมัครใจรับราชการ วันที่เกณฑ์ผู้พันท่านถูกชะตาผม จึงได้ชวนให้มาเป็นทหารกองพันท่าน ซึ่งจริง ๆ แล้วผมอยากจะสมัครไปเป็น ทหารมหาดเล็กรักษาพระองค์ แต่ก็เอาเถอะ ผู้พันชวนก็ไป หลังจากฝึกทหารใหม่เสร็จผมได้เป็น พลทหารประจำหน้าห้องผู้บังคับกองพัน คือในระดับพลทหารด้วยกัน ตำแหน่งนี้หรูที่สุดแล้ว ได้เป็นทหารหน้าห้องผู้พัน ทำงานเอกสาร งานสบาย ไม่ต้องเข้าเวร ผู้พันยังฝากผมเข้าเป็นนักเรียนนายสิบทหารบกอีกด้วย โดยรอให้ผมปลด ก่อนแล้วให้ผมไปนั่งสอบพอเป็นพิธี แต่จองโควต้าไว้ให้ผมแล้ว อนาคต ข้าราชการทหารรอผมอยู่ ............. ก่อนปลดประจำการฯ ผมตกรถกระบะจ่า เส้นเอ็นหัวเข่าฉีกขาด เดินไม่ได้ อนาคตนายสิบผมดับวูบลงตรงนั้น ..... ผมปลดประจำการออกมาสู้ต่อ น้องผมยื่นคำขาดกับแม่ว่า ให้ย้ายโรงเรียนด่วน ระเบียบมันเยอะเกินไป ไม่งั้นจะไม่เรียนหนังสือ ผมบอกแม่ว่าอย่ายอม แต่ด้วยความที่รักลูกสาวคนเล็ก น้องสาวผมได้ย้ายโรงเรียนสมใจ ไปเรียนโรงเรียนเอกชนอีกที่หนึ่ง สนุกเขาล่ะทีนี้ น้องผมมีพฤติกรรมแย่ลงตามลำดับ เริ่มกลับถึงบ้านช้าลงเรื่อย ๆ จนมืดค่ำเป็นปกติ เริ่มออกไปเที่ยวกับเพื่อน เริ่มขาดเรียน เริ่มไปเป็กเด็กสก๊อย บ้านช่องไม่กลับ บางทีหายไป 2 - 3 วัน แม่ผมนอนร้องไห้ บอกผมให้ออกไปตามหาน้องให้หน่อย ผมขับรถ(มอไซค์นะ รถยนต์ขายกินไปหมดแล้ว) ออกตระเวณตามหาน้องไปทั่วจังหวัด ไปกะเพื่อนสองคน ตามสืบไปเรื่อย ก็ยังหาไม่เจอ สักพักมันก็กลับมาเอง พอกลับมาแม่ผมก็ดีแสนดี กินข้าวหรือยังลูก ? แล้วมันก็หายไปอีก คือคุมไม่อยู่แล้ว ติดเพื่อน ติดผู้ชาย เย็นวันศุกร์ไปแว้นซ์กัน แล้วก็ค้างบ้านแฟน เย็นวันเสาร์ก็กลับ ผมเตือนแม่ว่าต้องเด็ดขาดหน่อย ตีมันบ้างอะไรบ้าง ระวังมันจะท้องไม่มีพ่อนะ แต่ก็เท่านั้น ท่านรักลูกสาวมาก ไม่กล้าทำอะไรรุนแรง บางทีผมก็ด่าน้อง แต่ด่าไปก็เท่านั้น มันทำหูทวนลม จนผมเลิกด่าไปเอง สักพักมันก็หายหัวไปอีก คราวนี้หายไปนาน แม่ผมก็เป็นห่วง นอนร้องไห้ ให้ผมไปตามหาน้องอีก ผมไปตามหาตามสืบจากพวกแก๊งเด็กแว้นซ์ จนเจอบ้านผู้ชาย ที่มันไปค้างอยู่ ผมพากลับมา ระหว่างทางผมแวะป่าช้าวัด และคุยอบรมสั่งสอนน้อง หวังใช้ความกลัวผีของน้องเป็นเครื่องต่อรอง มันโทรหาแม่ บอกว่าผมรังแกมันพามาที่ใหนไม่รู้มืด ๆ ให้มันกลัวผีเล่น แม่บอกให้ผมกลับเดี๋ยวนี้ พอกลับไปบ้าน แม่ผมตะคอกใส่ทันที ด่าผมเป็นวรรคเป็นเวร แม่ให้ผมไปตามหาน้องแท้ ๆ ผมพามาได้ แต่กลับโดนแม่ด่า ?? สู้พี่ชายผมก็ไม่ได้ ไม่เคยเดือดร้อนอะไร ไม่เคยช่วยอะไร ไม่ต้องโดนด่าแบบผม "คนที่ไม่เคยผิดคือคนที่ไม่ทำอะไรเลย" วลีนี้ยังใช้ได้เสมอ ผลสรุปเรื่องน้องสาวผมเป็นยังไงน่ะเหรอ มันท้องกับเด็กแว้นซ์คนนั้น ไม่ท้องได้ไงไปค้างบ้านเขาแทบจะทุกอาทิตย์ ก็ยังโชคดีอยู่หน่อยที่มันรับเป็นพ่อเด็ก ก็ผูกข้อไม้ข้อมือกัน ทำให้ผมได้น้องเขยเป็นเด็กแว้นซ์ไป ณ บัดนาว ดีใจจริง ๆ (ดีใจที่ท้องแล้วหลานผมมันยังมีพ่อ) ระหว่างนี้คุณแม่ผมก็ผันตัวไปเป็นมือปืน ใช้ประสบการณ์มาเป็นนายหน้า จัดหาวัตถุดิบแทน ประเภทซื้อมาขายไป ให้กับลูกค้า (ภาษาในวงการเรียก มือปืน) ก็พอมีรายได้แบบถู ๆ ไถ ๆ เอาตัวรอดไปเดือน ๆ แต่ก็จนลงกว่าเมื่อก่อนเยอะ จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 06:58:46 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 4 มีหมายฉบับหนึ่งส่งมาที่บ้าน จ่าหน้าถึงพ่อผม เปิดอ่านดูเนื้อความ เป็นเรื่องหนี้สินที่พ่อผมกู้เงินอาแปะผมไว้ อาแปะได้มอบอำนาจให้ สำนักงานทนายความ มาดำเนินการเร่งรัดหนี้สิน นำเงินมาชดใช้ให้ มิเช่นนั้น จะดำเนินการทางกฏหมายอย่างถึงที่สุด ผมโทรติดต่อพ่อผมทันที ! พ่อผมซึ่งยังคงอารมณ์ศิลปิน บอกช่างมัน ไม่ต้องสนใจ ให้มันฟ้องไปเลย ผมถามว่าอ้าวแล้วจะทำไงต่อไป ท่านบอกไม่ต้องสนใจ ให้มันฟ้องไปเลย ... ผมเองก็ไม่ทราบ ท่านคงมีแผนอะไรรับมือเรื่องนี้ น้องสาวผมออกจากโรงเรียนมาคลอดลูก เลี้ยงลูกอยู่บ้าน ผมได้หลานสาวครับ หน้าตาน่ารักมากมาย จดหมายบ้า ๆ จากสำนักงานทนายความส่งมาถึงบ้านทุกเดือน ๆ แต่พ่อผมท่านก็ไม่เคยสนใจใด ๆ เขานัดให้ไปศาลก็ไม่ไป ต่อมามีหมายยศาลมาแปะที่หน้าบ้าน พิพากษายึดทรัพย์ ด้วยมูลค่าหนี้สิน สองล้านห้าแสนบาท ผมอ่านอีกครั้ง สองล้านห้าแสนบาท คือหนี้ที่ลุงฟ้องพ่อผม อะไรกัน ยืมมาแค่ หกแสนเอง เงินต้นหกแสน บวกดอกเบี้ยอัตราสูงสุดต่อปี ทบต้นทบดอกไปเรื่อย ๆ ยอดสรุปคือสองล้านห้าแสนบาท ยึดทรัพย์ขายทอดตลาด ! ได้เวลาย้ายบ้านกันแล้วที่รัก ผมเองที่ผ่านมาคิดว่าพ่อผมจะมีแผนรับมือ แต่เปล่าเลย ท่านไม่มีแผนอะไรเลยทั้งสิ้น มาถึงตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว แม้แต่จะเจรจาไกล่เกลี่ย เพราะได้พิพากษาไปแล้ว คุณลงไม่เจรจาใด ๆ ทั้งสิ้น ยึดอย่างเดียว ผมเองถึงแม้จะไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป แต่ก็ไม่หน้าด้านพอที่จะอยู่จนเค้าฟ้องไล่ที่ พวกผมต้องเตรียมตัวย้ายไปอยู่ที่อื่น จึงประชุมกันว่าจะเอาอย่างไรกันต่อไปดี ที่บ้านผมส่วนใหญ่ ลงความเห็นอยากได้บ้านเดี่ยว เนื่องจากครอบครัวใหญ่ ต้องการพื้นที่กว้างขวาง อยู่เป็นส่วนตัว แต่ก็ต้องจ่ายแพง หลังละสองล้านห้า (คือนอกจากพวกผมแล้ว ยังมีพี่สาวผมอีกคน ตัวพี่สาวผม งานการไม่ทำ เดินสายเล่นการพนันอย่างเดียว มีหลานเป็นภาระแม่ผมอีก 2 คน ครอบครัวผมจึงมีสมาชิกเยอะ) มีผมคนเดียวที่คัดค้าน ไม่เห็นด้วย ผมเสนอให้ซื้อบ้านทาวน์เฮาส์ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งไม่ ไกลจากบ้านเดิมมากนัก ถึงจะคับแคบไปบ้าง แต่ก็ืทำเลดี ค้าขายได้ (ราคา 1.6 ล้าน) (ในอนาคตจะมีหน่วยงานราชการมาตั้งที่นั่น) ทั้งยังมีราคาถูกกว่าบ้านเดียวตั้งเยอะ ดู ๆ แล้วส่งเดือนละ 7-8 พันบาท ใหนขณะที่บ้านเดียวต้องส่งถึงเดือนละหมื่นกว่า ผมมองว่าไม่ไหวแน่ คิดดูว่าผมทำงานได้เดือนละ 7-8 พันบาท พี่ชายผมรวมโอที ก็หมื่นกว่าบาท แม่ผมรายได้ไม่ประจำ คิดดูว่า จะเอาเงินที่ใหนมาส่งบ้านเดือนละหมื่นกว่า ผมสนับสนุนให้ซื้อทาวน์เฮ้าส์ทำเลดีหลังนั้น นอกจากถูกกว่าแล้วยังค้าขายได้ บ้านอยู๋ต้นซอย เหมาะทำร้านอาหารตามสั่ง กะว่าจะให้น้องสาวผมผัดกับข้าวขายอยู่บ้าน มีรายได้เข้ามาอีก อีกทั้งทางบ้านมีห้องเช่าให้คนเช่าเก็บได้เดือนละสี่พัน เอาสี่พัน มาส่งบ้าน เหลืออีกสามพันผมออกกะพี่ผมคนละพันกว่าบาทเอง ผมคำนวณให้เสร็จสรรพ ไม่เอา เคยอยู่บ้านหลังใหญ่ มาอยู่ทาวน์เฮาส์แคบ ๆ รับไม่ได้ ทำใจไม่ได้ ผมจึงบอกว่า ตอนนี้หาที่ซุกหัวนอนให้ได้ก่อนเถอะ อย่าติดหรูนักเลย คำว่าติดหรูมันจี้ใจดำ ผมโดนคนที่บ้านด่าไม่เป็นวรรคเป็นเวร แม่ผมแทบจะไล่ผมออกจากไป มรึงไม่พอใจก็ไปเช่าห้องอยู่เองเลยไป เขาลงมติกันแล้วจะเอาบ้านหลังใหญ่ ผมยังคงยืนยัน เป็นฝ่ายค้าน คัดค้านฝ่ายรัฐบาลต่อไป ผลการโหวตผมแพ้โหวต เนื่องจากเสียงในสภาไม่พอ วันดีคืนดีพี่ชายผมก็เบิกเงินก้อนสุดท้ายไปเซ็นสัญญาบ้าน และเริ่มขนย้ายสิ่งของต่าง ๆ ทยอยขนกันไป ผมเองยังอาลัยอาวรณ์กับบ้านเก่าที่อยูามาตั้งแต่เกิด อาสา นอนเฝ้าของที่ยังย้ายไปไม่หมด (เหลืออีกเยอะ) กับหมา 1 ตัว ในขณะที่กลางวันต้องแต่งตัวไปทำงาน มืดมาผมกลับมานอนเฝ้าของคนเดียวมืด ๆ ไฟฟ้าไม่มี อยู่มันมืด ๆ คนเดียวกับหมา 1 ตัว นี่หรือบ้านที่เราเคยอยู่ บ้านมืด ๆ เหมือนบ้านผีสิง แบบนี้ ?? ระหว่างนี้ คุณแม่ผมเข้าไปอยู่ที่บ้านใหม่ไม่ได้ เพราะไปก่อหนี้เอาไว้แสนบาท เจ้าหนี้ตามทวง คุณแม่เครียด ปิดโทรศัพท์ เจ้าหนี้แจ้งความ ตำรวจออกหมายจับอีกต่างหาก ผมสงสารแม่เหลือเกิน แม่ออกไปอาศัยอยู่กับพี่สาวผมอีกคน พี่สาวคนนี้ดีหน่อย ทำงานโรงงาน ส่งเงินให้แม่ใช้บ้าง พี่สาวผมอยู่กับพี่เขยผม แต่ดู ๆ แล้วพี่เขยเขาไม่ชอบใจนักที่แม่มาอยู่ เหมือนว่ามารบกวนชีวิตเขา แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก ผมสงสารแม่จริง ๆ ต้องไปอาศัยเขา บางครั้งคุณแม่ก็คิดถึงหลาน แวะมาที่บ้านเล่นกะหลาน จะมียามหมู่บ้านมาวนเวียนป้วนเปี้ยนคอยสังเกตการณ์เป็นระยะ ๆ ผมรู้จากหัวหน้ายามมาว่า ให้ระวัง เพราะมีคนจ้างยามในหมู่บ้านให้จับตาดูแม่ผม หากจับตัวได้จะให้ค่าหัว เมื่อผมรู้ ผมจึงรีบเตือนแม่และพาแม่ออกมาจากที่นั่นก่อน แม่ไม่เข้ามาอีก ผมทนเห็นแม่ผมตกอยู่ในสภาพแบบนี้ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว ถึงแม้เงินจะไม่มี ผมก็ต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง การเจรจาจึงเกิดขึ้น ผมถูกนัดให้ไปเจอเจ้าหนี้ที่โรงพักแห่งหนึ่ง ผมขอโทษเจ้าหนี้ และเซ็นรับทราบข้อกล่าวหาและ เซ็นยอมรับสภาพเป็นหนี้แทนแม่ผม ตอนนี้ขาผมข้างหนึ่งอยู่ในคุกเรียบร้อยแล้ว ผมดีใจที่แม่ผมได้อิสรภาพกลับคืนมา แม่ผมสามารถกลับมาที่บ้านได้โดยไม่ต้องหลบซ่อนยามหมู่บ้านอีกต่อไป ระหว่างทางกลับบ้าน เจ้าหนี้ขี่รถมาส่งผม ถามผมว่า เมื่อไหร่จะชดใช้ ผมบอกไปว่าตอนนี้ยังไม่มี ขอเวลาตั้งตัวสักหน่อย เจ้าหนี้ถาม ถ้าเธอไม่ใช้หนี้เธอจะต้องติดคุกแทนแม่เธอนะ เธอรู้ใช่มั้ย ผมตอบ ครับ สุดท้ายแล้วถ้าเป็นแบบนั้นผมก็ยินดี แม่ผมก็กลับมาอยู่กับพวกผมพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 06:59:50 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 5 ถึงเวลาจ่ายค่าบ้าน พี่ชายผมบอกให้ผมออก 2000 และให้ผมออก 2000 เท่ากัน ที่เหลือเก็บจากค่าห้องเช่า (มีห้องแถวให้คนงานเช่า เดือนละ 4000) และพ่อ,แม่ ออกส่วนหนึ่ง ที่เหลือไม่มีใครออก เพราะไม่ทำงาน ผมแจ้งพี่ชายไปว่า ไม่ไหว เพราะเงินเดือนผมน้อย 7-8000 บาท จ่าย 2000 ไม่พอใช้จ่าย ใหนจะค่ารถไปทำงานอีก ทำใมไม่จ่าย ตามเงินเดือนละ คนรายได้เยอะ จ่ายเยอะ คนรายได้น้อย จ่ายน้อย พี่ชายผมไม่ยอม ต้องจ่ายเท่ากันกับมัน (กลัวเสียเปรียบผม) ทั้ง ๆ ที่พี่สาวผมงานการไม่ทำ ไม่ช่วย ทำใมไม่ไปบีบเอากะเขาบ้าง น้องสาวผมก็เลี้ยงลูก ทำงานไม่ได้ น้องเขยผมก็งานการไม่ทำอีก เอาเข้าไป สุดท้ายผมจ่ายไปก่อนหนึ่งพัน ที่เหลือมันก็ทวงถามผ่านแม่ผม (ผมกะพี่ชายไม่คุยกัน) แม่ผมเองก็สถานการณ์ไม่ดี ขายวัตถุดิบไม่ได้เลย ขาดรายได้ เดือนต่อมา ผมก็จ่ายอีกพัน (จ่ายได้แค่นี้จริงๆ) พี่ชายผม มีการไปหยิบยืมเงินหัวหน้าที่ทำงานมาจ่าย คือเงินมี แต่ไม่ออกเอง ยืมชาวบ้านมาจ่ายในส่วนที่กำหนดให้ผม ผมชักจะหมดความอดทน บอกก็บอกแล้วว่าส่งไม่ไหวหรอก ไอ้พวกติดหรู อยากอยู่บ้านหลังใหญ่ ไม่ได้ดูกำลังตัวเองเลย เงินเดือคุณกับผมรวมกันสองหมื่นบาท ส่งบ้านหมื่นกว่าแล้ว พวกคุณจะเอาอะไรกินกัน ทำอะไรไม่คิดไม่วางแผนจริง ๆ คนจะส่งบ้านเดือนละหมื่นได้ต้องมีรายได้เท่าไหร่ อย่างต่ำต้องห้าหมื่น ถ้าซื้อทาวน์เฮาส์หลังนั้นนะสบายไปแล้ว เพราะส่งถูก แถมยังค้าขายได้อีก ไม่เอา อยากอยู่บ้านหลังใหญ่ คิดเผื่อพี่สาวผมที่ทำตัวเป็นกาฝากไม่ทำงานอีก ลูกพี่สาวก็หลานผม ผมก็รัก แต่แม่มันก็ต้องช่วยตัวเองบ้าง ไม่ใช่ให้แม่ผมเลี้ยง แค่นี้ก็จะตายกันทั้งบ้านอยู่แล้ว พี่ชายผม พาแฟน เข้ามาอยู่ที่บ้านอีกคน แม่คุณคนนี้ก็ไม่ทำงานทำการ อยู่บ้านเฉย ๆ ให้พี่ผมหาเลี้ยง พี่ผมซื้อของกินแช่เต็มตู้เย็นส่วนตัว ไว้กินกับแฟนสองคนบนห้อง ส่วนตู้เย็นที่บ้าน มีแต่น้ำเปล่า แม่ผมเปิดตูเย็นกินน้ำเปล่า แฟนพี่ชายผมเปิดตู้เย็น กินแลคตาซอย ... คือจะพูดอย่างไรดี ผมเองไม่ยุ่งครอบครัวเขาหรอกนะ แต่ว่า คือบ้านผมไม่ได้รวย บ้านผมเป็นครอบครัวคนจนที่ พยายามจะอยู่บ้านใหญ่เหมือนคนรวย คุณมาอาศัยบ้านผม คุณควรจะทำงาน ผมไม่หวังให้คุณมาออกเงินช่วยค่าบ้านผมเลย แต่อย่างน้อยการที่คุณทำงานแล้วเลี้ยงตัวเองได้ เงินเดือนพี่ชายที่เอาไปบำเรอคุณเนี่ยจะได้เจียดมาช่วยทางบ้านบ้าง โอเค เงินพี่ผม พี่ผมจะจ่ายใครก็เรื่องของมัน แต่ถ้าคุณทำงาน เงินนั้นจะได้เจียดมาให้แม่บ้าง หรือให้น้องบ้าง ในส่วนตรงนี้ที่เขาเอามาเลี้ยงคุณ มันก็ส่งผลกระทบเหมือนกันนะ ผมเองทนสภาพนั้นไม่ไหว ผมจึงทำตามคำแนะนำของแม่ผม ที่เคยแนะนำผมอย่างไม่ได้ตั้งใจเอาไว้เมื่อตอนทะเลาะกันตอนย้ายบ้าน "มรึงไม่พอใจก็ออกไปอยู่เอง" ผมรวบรวมหลักฐานที่มี ยื่นกู้ซื้อคอนโดบ้านเอื้ออาทร.... จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:00:25 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 6 อย่าหาว่าผมใจร้าย เอาตัวรอด หรือไม่ช่วยทางบ้านเลย พวกนั้นมันยังไม่ช่วยตัวเองเลย อยู่ไปก็กอดคอกันตาย เพราะผมมองแล้ววันบ้านหลังนี้ไปไม่รอดแน่นอน คิดดูถ้าวันใหนเงินช็อต หรือฉุกเฉินขึ้นมา จะทำอย่างไร ? ถ้าเกิดพี่ชายผมเจ็บป่วยกระทันหัน ทำงานไม่ได้ จะทำอย่างไร ? มีอยู่วันหนึ่ง แม่ผมเรียกคุณนายสะใภ้ทอร์นาโด ที่นอนเอกเขนกอยู่บนบ้าน ด้วยมีธุระจะคุย เรียกอยู่หลายครั้ง ชีก็ไม่ลงมา จนแม่ผมต้องเดินขึ้นไป ดูว่าทำอะไรอยู่ไม่ลง พบชีนอนกดมือถือสบายอารมณ์ในห้อง แม่ผมถามดีดี ชีก็ไม่ตอบ นอนกะดิกตรีนกดมือถือต่อไป แม่ผมจึงต่อว่าชีไป ก็เกิดการเถียงกันด่ากันเกิดขึ้น จะไม่ด่าได้อย่างไร มาอาศัยอยู่บ้าน อะไรก็ไม่ช่วยแล้วยังทำเหมือนแม่ไม่อยู่ในสายตาแบบนี้มันเกินไป ด่ากันสักพักแม่ผมก็ลงมานั่งข้างล่าง พี่ชายผมกลับมา เดินขึ้นไปบนห้องเมีย สืบสาวราวเรื่องแล้วก็ลงมาทะเลาะกับแม่ต่อ เรื่องบังอาจด่าเมียมัน ................ -_- ................... ทีนี้ก็เลยด่ากันอีก แม่ผมก็ด่าพี่ผมบ้าง พี่ผมก็หลงเมีย เข้าข้างเมีย ด่ากับแม่ ด่ากันเรื่องเงินด้วย เงินโบนัสออกก็ไม่แบ่งให้แม่เลย เมียเก็บหมด เหตุการณ์ที่เล่านี้ผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะ ถ้าผมอยู่ มีคนโดนเตะแน่นอน วันนั้น เป็นวันที่แม่ผม หลั่งน้ำตา รู้ซึ้งในสันดานของลูกชายคนโตเสียจริง บอกกับผมว่าคิดผิดที่มาอยู่บ้านหลังนี้กับมัน ผมจึงแนะนำว่า ถ้ามันเก่งกันนัก ต่อไปนี้ก็ปล่อยให้พวกมันอยู่กันเองแล้วแม่มาอยู่กับหนูที่คอนโดก็ได้ แม่ผมยังไม่ตกลง แต่ผมก็พาแม่มาเที่ยวที่คอนโด แม่ผมก็ว่า เออ กว้างดี กว้างกว่าที่คิดไว้ น่าอยู่ดี แต่แม่ผมก็ยังไม่ได้เข้ามาอยู่ ด้วยว่าเป็นห่วงหลาน ๆ ทั้งหลานคนโตและหลานคนเล็ก กลัวจะไม่มีใครดูแล ผมแจ้งแม่ว่า แม่จะทนอยู่กับคนแบบนี้ไปทำใม มันไม่เคยเห็นแม่อยู่ในสายตาเลย เห็นแก่ตัว ดูสิ ขนาดมันซื้อตู้เย็นไว้ส่วนตัวห้องมัน แช่ของกินส่วนตัว นี่สะท้อนให้เห็นว่ามันเห็นแก่ตัวมาก ขนาดของกินมันยังหวง กินไม่แบ่งคนอื่นเลย แล้วเรื่องเงินอีก ปีนี้โรงงานรถยนต์ขายดี โบนัสมันออกตั้งหกเดือน มันไม่แบ่งให้แม่เลย ให้เมียมันเก็บหมด แบบนี้ใช้ได้ที่ใหน เบื่อก็ออกมาอยู่กับหนูก็แล้วกัน จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:00:40 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากออกมาอยู่คนเดียวที่บ้านเอื้ออาทร ผมจีบสาววัยรุ่นคนหนึ่ง แรก ๆ เธอไม่สนใจผมหรอก เพราะผมไม่หล่อ ก็ทำความดีเข้าแลก และก็เข้าหาทางผู้ใหญ่ ช่วยงานทางบ้านน้องเขาบ้าง(ขายส้มตำไกย่าง) ต่อมาคุณแม่ของเขาก็รู้สึกว่าเออ ผมน่าสนใจ ทำงานอายุ 25 มีบ้านมีรถ เรียกผมว่า ว่าที่ลูกเขย ๆ (ผมยังไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเขานะ จีบเฉยๆ) ต่อมา พอดีคุณแม่เขามีปัญหาทางบ้าน คือทะเลาะกับสามี(พ่อเลี้ยง)แล้ว เขาก็ขับรถที่ใช้ค้าขาย หนีหายไป คุณแม่ประกอบอาชีพไม่ได้ คุณแม่จึง คุยกับผมว่าอาจจะขอย้ายมาอยู่กับผมที่บ้านเอื้ออาธร และชวนผมค้าขายด้วย ตัวผมเองก็อยู่ที่นั่นคนเดียว ก็อยากช่วยเหลือทางครอบครัวเขาด้วย จะได้เป็นการทำคะแนนไปในตัว อีกอย่างหนึ่งเงินเดือนอันน้อยนิดของผม มันตึงมือมาก ต่อการส่งบ้านและรถ ผมเองก็มองช่องทางค้าขายเอาไว้ อีกอย่าง เราจะไปจีบลูกสาวเขา เขากำลังเดือดร้อนแบบนี้ ยังไงผมก็ต้องช่วย จึงตกลง ลาออกงาน รับเขามาอาศัยอยู่ด้วยกัน ในฐานะอะไรก็ยัง งง ๆ ญาติ ๆ ถาม หรือใคร ๆ ถาม ก็ไม่รู้จะตอบเขายังไง เพราะเรื่องมันยาว เห็นเขาเรียกผม ว่าที่ลูกเขย ๆ ก็เลยบอกใคร ๆ ไปว่าเป็นว่าที่แม่ยาย แต่หลังจากการที่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกันมันกลับทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ... แรก ๆ ว่าที่แม่ยายเขาแนะนำผมให้ขายปลาหมึกย่าง โดยมีทำเล ในซอยมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ว่าที่แม่ยายเขามีอุปกรณ์ครบ (เคยขาย) ผมจึงลงทุนซื้อปลาหมึก10โล มาช่วยกันทำและบรรทุกขึ้นรถของผมไปขาย ปรากฏว่าขายดีเกินคาด เห็นกำไรวันแรกประมาณ 1000 บาท วันต่อมาเขาจึงอยากขายด้วย โดยแบ่งกันลงทุนคนละ 5 โล และแบ่งเงินกัน ของผมเนื้อหมึก ของแม่หนวดหมึก ขายร้านเดียวกัน ทำให้รายได้ต้องแบ่งกันตามยอดขาย เฉลี่ยคนละ 500 บาท ผ่านไปหลายวันเริ่มมีเสียงบ่นว่ารายได้แบบนี้ไม่ไหว เพราะเคยขายส้มตำไก่ย่างได้วันละเป็นพัน มาได้วันละ 500 ไม่พอ ผมจึงรู้ตัวว่าเขาต้องการขายปลาหมึกเองโดยไม่ต้องแบ่งกันผม ผมจึงบอกเขาไปว่างั้นผมจะหาอย่างอื่นมาขาย ให้แม่ลงทุนคนเดียวไปเลย ผมรับข้าวโพดสดมาปิ้งขายดูบ้าง ซึ่งในซอยยังไม่มีใครขาย ก็ขายได้ราคาค่อนข้างดี แต่ก็พบปัญหา ที่ว่า ยอดขายยังน้อย 20 - 30 ฝักต่อวัน ซึ่งไม่เห็นกำไร (ข้าวโพดต้องขายให้ได้วันละ 100 ฝักจึงจะคุ้มค่าน่าทำ) สิ่งที่ผมอึดอัดก็คือตอนนี้แทนที่เขาจะมองว่า ผมเป็นผู้มาช่วยเหลือครอบครัวเขาให้ฝ่าวิกฤตินี้ไป ผมกลับรู้สึกว่าเขามองผมเป็นภาระของเขาไปซะฉิบ บางวันผมลงทุนขายของแล้วไม่กำไร วันต่อมาต้องการลงทุนเพิ่ม ก็จะต้องมีการหยิบยืมเขา 2 - 3 ร้อย ก็จะมีอาการไม่พอใจ บอกว่า "นี่เห็นใหม ถ้าไม่มีกูนี่มรึงตายเลยนะเนี่ย" ทั้งที่เงินนี้ผมก็จะเคลียร์ทันทีในวันต่อมา ไม่มีการค้างนะ บางวันไม่ได้ดั่งใจก็จะด่าผมทุกอย่างที่นึกออก เช่น เรื่องทำงานช้า ผมเป็นคนซุ่มซ่าม ทำเร็ว ๆ ไม่ได้ ร่วงหล่นหมด ต้องค่อย ๆ ทำ ก็จะโดนดุด่าว่าอย่างนี้มรึงจะไปทำมาหากินอะไรได้ ! (ก็คนมันไม่เคยทำอ่ะ) บางทีแกลืมของอะไรไว้ที่ห้อง ขับรถออกมาแล้ว พอนึกขึ้นได้ปุ๊บ "นี่ทำใมมรึงไม่เอาไอ้นั่น,ไอ้โน้น,ไอ้นี่มา หา !" คือลืมเองแต่โทษผม มีอยู่วันหนึ่งออกไปขายของช้า (ช้าเพราะแกนั่นแหละ) ผมซึ่งต้องจอดทำธุระ (นัดจ่ายเงินผ่อนรถ แต่ยังไม่มี ต้องแวะไปขอผัดผ่อนเขาก่อนเพราะนัดไว้) แกด่า ผมทำให้ช้า ไม่ต้องขายแล้ววันนี้ ! ! แถมบ่นด้วยว่ากุคิดถูกคิดผิดมาอยู่กับมรึง ! ทั้งที่แกนั่นแหละเป็นคนขอมาอาศัยอยู่เอง ? พักหลังมานี้ แกบอกกับผมว่า ที่ดุด่านี่เพราะแกมองผมเป็นลูกชายคนหนึ่ง เป็นลูกชายในอดีตชาติปางก่อน อะไรทำนองนั้น ขอให้ผมมองแกเป็นแม่ผม อีกคนหนึ่ง อย่าโกรธเลยนะที่กุดุด่า กุอยากให้มรึงได้ดีนะจ๊ะ -_- " .... ส่วนเรื่องน้องคนสวยที่ผมจีบอยู่ข้างเดียวนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ถึงผมจะทำความดี ทุ่มเทให้กับเธอและครอบครัวเธอ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่มีอะไรคืบหน้าเลย เธอยังคงมองผมเป็นพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น เวลาอยู่บ้านมีผู้ชายโทรมาหา ไม่ซ้ำเบอร์ น้องคนสวยนอนคุยโทรศัพท์กับหนุ่ม ๆ ตลอดวัน จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:00:55 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 8 อย่างว่าแหละน้องคนนี้เป็นคนสวย ใคร ๆ ก็อยากได้ไปเชยชม ที่สำคัญก็มีคนแก่อายุ 60 มาชอบ มาหลงรักเธออยู่นานแล้ว พอคนแก่รู้ว่าย้ายมาอยู่กับผมแกคงกลัวว่าผมจะสำคัญกว่าแก แกทุ่มสุดตัวเลย แจกเงินให้ใช้วันละพัน ทั้งน้องทั้งแม่ ขออะไรก็ซื้อให้หมด แถมบอกกับคุณแม่ว่าใจเย็น ๆ เดี๋ยวจะซื้อสร้อยทอง - แหวนเพชร มาหมั้นน้อง เท่านั้นยังไม่พอ เรื่องบ้าน อย่ามาทนอยู่คอนโดกาก ๆ แบบนี้เลย เดี๋ยวจะซื้อบ้านเดี่ยวให้อยู่ (แกรวยและหลงน้องเขามาก ๆ) ขอเพียงยกลูกสาวให้แกเท่านั้น ทางคุณแม่เองดูท่าทางแล้วก็สนใจมาก วันแรกที่คุณลุงเสนอมาแบบนี้ ก็คุยกับผมทำนองว่าถ้าผมไม่ได้เป็นลูกเขย ก็ขอให้คิดซะว่าผมเป็นลูกชายแกแทนได้ใหม แม่เองก็มีความจำเป็นอยากได้บ้านและเงิน หวังว่าลูกคงเข้าใจนะ .. แกบอกผมตามตรงว่าทั้งแกและลูกสาวไม่ได้ชอบลุงนั่นหรอก แต่ชอบเงินของเขา ตั้งแต่มาอยู่กับผม ลุงใจดีกับแม่มากเลย ขออะไรลุงก็ซื้อให้ แม่รู้ว่าช่วงนี้ลุงแกหลงน้องมันมาก เป็นช่วงนาทีทอง เขาให้แม่ก็ต้องกอบโกยไว้ก่อน เงินใครจะไม่อยากได้ล่ะจริงใหมลูก .. ผมรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นทุกที สรุปแล้วผมถูกคุณป้ามิจฉาชีพหลอกใช้เข้าให้แล้วใช่ใหม ? จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:01:10 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 9 ในแต่ละวัน ผมก็ต้องพาแกไปค้าขาย ในฐานะ ลูกชาย และ พี่ชาย ของสองแม่ลูก ในขณะที่ผมอึดอัดใจขึ้นทุกวัน ๆ กับการอยู่ร่วมกับคนห็นแก่เงิน และการค้าขายของผมที่ยังมองไม่เห็นกำไร เงินค่าบ้านค่าน้ำไฟและค่าส่งรถ ประมาณ 7000 บาท ยังไม่รู้จะหาที่ใหนมาจ่าย ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ชีวิตผมกำลังจะถึงทางตัน ผมควรทำอย่างไร ?? สรุปประเด็น 1.เมื่อก่อนมองผมเป็นฮีโร่ มาช่วยทำมาหากิน ตอนนี้มองผมเป็นภาระ (ไม่รู้ใครที่เป็นภาระใครกันแน่) 2.เมื่อก่อนคนแก่ไม่ค่อยให้อะไร เดี๋ยวนี้เป็นเจ้าบุญทุ่ม ทำให้ผมหมดความสำคัญไปมาก คนพาทำมาหากินหรือจะสู้คนแจกเงิน 3.ผมไม่ใช่ว่าที่ลูกเขยอีกต่อไป แต่เป็นลูกของเขาไปอีกคนหนึ่ง -_-" ... ทุกวันนี้เหมือนผมต้องทำงานให้กับเขาฟรี ๆ เช้าตื่นพาไปซื้อของที่ตลาด กลับมาห้องสาย ๆ ก็มาช่วยกันทำของ ทั้งหั่นปลาหมึกล้างปลาหมึกช่วยทำน้ำจิ้ม ฯลฯ พอเที่ยง ๆ ก็เป็นเวลาส่วนตัว อนุญาตให้ไปใหนก็ไป บ่ายสามต้องกลับมาพาเขาออก ไปขายของ จนตกดึกก็เก็บร้านและพากลับเข้ามานอนที่ห้อง หมุนเวียนอย่างนี้ไปทุกวัน ซึ่งถ้าในฐานะลูกเขย นี่เป็นสิ่งที่ผมสมควรทำ เพราะถือว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แต่มันไม่ใช่อีกแล้วนะสิ ในเมื่อใจเขาไม่ได้อยู่กับผมแล้ว ผมคงต้องหาทางให้เขาไป แต่ว่า จะทำอย่างไรให้ถนอมน้ำใจกันล่ะ จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:01:29 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ลูกค้าไม่ค่อยมี น้องคนสวย นั่งปิ้งปลาหมึกเล่น ๆ แก้เซ็ง เกรงว่าเธอจะเบื่อ ผมจึงหาอะไรเล่นกับเธอ ผมหยิบไม้เสียบปลาหมึกขึ้นมา "อะไรเหรอ" เธอถามผม ผมเอาไม้เสียบ เสียบลงไปในถ่านที่กำลังร้อนแรง "หนูคิดว่าพี่ชอบหนูหรือเปล่า ให้ทาย" "ไม่รู้สิ" "อยากรู้ใหมละ" "พี่จะให้พิสูจน์" "จะให้พิสูจน์ยังไง" ผมชี้ไปที่ไม้เสียบปลาหมึกที่กำลังร้อนแดง "พี่ยอมให้หนูเอาไม้แหลมร้อนนี้ แทงที่หัวใจ" "กล้ารับคำท้าพี่ใหมล่ะ" "อย่ามาท้านะ คิดว่าไม่กล้าหรือไง" "ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ" ผมถกเสื้อเปิดหน้าอกข้างซ้ายของผม เธอหยิบไม้ขึ้นมา ทำท่าจะแทงผมแบบทีเล่นที่จริง "แน่ใจน้า?" ผมทำสีหน้าจริงจัง จับมือเธอเอาเข้ามาจ่อที่หน้าอกข้างซ้ายผม "พี่พร้อมให้พิสูจน์แล้ว แทงพี่ได้เลย" "กลัวพี่เจ็บ" "ไม่ต้องสนใจ" ผมลากมือเธอเข้ามาจนชิดหน้าอกผม "ไม่ถามพี่เหรอว่าจะสั่งเสียอะไรก่อนใหม" "งั้นจะสั่งเสียอะไรก่อนใหม ?" ผมสบตาเธอ "พี่ชอบหนูนะ" เธอค่อย ๆ จิ้มไม้แหลมร้อนที่หน้าอกผมแบบกลัวผมเจ็บ ผมสบตาเธอแล้วกดมือเธอแทงไม้แหลมลึกลงไป เธอทำหน้าตกใจ ระคนกับแปลกใจ ว่าทำใมผมถึงกล้าให้เธอทำพิสูจน์อะไรบ้า ๆ แบบนี้ ผมปล่อยมือเธอ เธอดึงไม้ออกมาทันที แผลผมมีรอยไหม้ช้ำแดง "ทีนี้รู้แล้วใช่ใหมว่าชอบหนูแค่ใหน" - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมให้เธอพิสูจน์ใจผม หลังจากที่ผมรู้มาจากปากเพื่อนเธอ (เป็นแม่สื่อ ที่ช่วยเชียร์ผม) ว่าเธอตกลงเป็นแฟนกับผู้ชายที่โทรมาคุยบ่อย ๆ เวลาอยู่บ้านผม ไม่ว่าผมจะพยายามแค่ใหน ทำดีแค่ใหน ทำเพื่อเธอแค่ใหน แต่คนไม่หล่ออย่างผม ไม่เคยมีความหมายอะไรกับเธอ ผมตัดสินใจที่จะยุติเรื่องบ้า ๆ แบบนี้เสียที ผมออกไปค้างอยู่ที่บ้านแม่ และไม่กลับไปที่คอนโดเอื้ออาทร ปล่อยให้พวกเขารู้ตัว คิดได้ และย้ายออกมาเอง ได้ผล เพียงไม่กี่วัน เมื่อค้าขายไม่ได้ พวกเขาก็ย้ายออกไป โดยมีคุณลุงท่านนั้นจัดหารถมาขนย้ายออกไป ให้เสร็จสรรพ ในระหว่างที่ผมมาอยู่บ้านเดิม ผมหาซื้ออุปกรณ์ขายปลาหมึกของผมเอง และไปตั้งร้านขายที่เดิม ขายเองคนเดียวซะเลย สักพักใหญ่ ผมเห็นรถซาเล้งพ่วงข้างคันหนึ่งขี่มาจอด เป็นสองแม่ลูกนั่นเอง คุณป้ามาพร้อมกับรถพ่วงข้าง โดยมีน้องคนสวยเป็นผู้ขับ ผมแปลกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาขายได้ (คาดว่าลุงคนนั้นก็คงจะซื้อให้) "นี่มรึงขายอะไร" "ปลาหมึกปิ้ง" ผมตอบ "หน้าด้าน" ผมเงียบ ไม่โต้ตอบ "ทำใมมรึงถึงทำกับกุแบบนี้ ไอ้หน้าด้าน" "อย่าให้ผมพูดบ้างนะ" "อะไร มรึงจะพูดอะไร" "นี่คุณ ขอพูดตรง ๆ นะ ถ้าไม่สนิทกับผม กรุณาอย่ามาพูดจามรึง ๆ กุ ๆ ไม่มีมารยาท !" "เออไง กุไม่มีมารยาทอยู่แล้ว ไม่ชอบมารยาท" พูดเสร็จแกก็เดินไปบ่นกับร้านข้าง ๆ เป็นภาษาอีสาน ทำนองด่าผมนี่แหละแต่ผมแปลไม่ค่อยออก "นี่คุณ ถ้าจะด่าผมน่ะไม่ต้องมาทำนินทาลับหลังให้ผมได้ยิน มาพูดตรง ๆ ต่อหน้าเลย" "ก็พูดตรง ๆ นี่แหละ หน้าด้าน มรึงมาขายปลาหมึกตัดหน้าได้ยังไง" "อย่าให้ผมพูดอีกนะ" "ทำใม" "มาว่าคนอื่นหน้าด้าน แล้วไอ้พวกเกาะคนแก่กินนี่เรียกว่าหน้าด้านรึเปล่า" "เออ.." "ก็หน้าด้านไง" "แล้วเรื่องการที่ผมจะขายอะไรมันก็สิทธิ์ของผม คุณจดลิขสิทธิ์เอาไว้รึไง ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างขาย สูตรใครสูตรมัน อย่ามายุ่ง" "มรึง ไอ้..." "นี่คุณ รู้ไว้ด้วยผมเป็นผู้ให้ความอุปการะคุณนะ ไม่มีที่อยู่ผมก็ให้อาศัยบ้านผม แต่คุณมาพูดจามรึง ๆ กุ ๆ กับผมเจ้าของบ้านทุกวัน ไม่มีมารยาท น่ารำคาญมากเลย" "แม่ ๆ พอเถอะ เถียงไปก็เสียเปรียบเขา" ....... ปัจจุบันนี้ผมผันตัวมาทำงานประจำเป็น Admin เว็บไซต์แห่งหนึ่ง พอดีว่าเพื่อนเป็น Webmaster อยู่แต่งานเยอะ จึงชวนผมมาช่วยงาน การค้าขายตอนนี้ยังไม่เหมาะกับผม เพราะเงินไม่แน่นอน ผมมีภาระที่จะต้องจ่ายประจำทุกเดือน จึงจำเป็นต้องมีงานที่มีรายได้ ประจำแน่นอนแบบเงินเดือน มาจ่ายค่าบ้านค่ารถไปก่อน แต่ผมก็ยังมองหางานรับจ๊อบที่เป็นรายได้พิเศษอยู่เหมือนกัน (อยากมีเงินเหลือเยอะ ๆ แบ่งไว้ให้แม่ใช้บ้าง) ผมมีเวลาว่างตอนกลางวัน เที่ยงถึงหกโมงเย็น อยากรับงานขนส่ง ประเภทเหมาเป็นจ๊อบ ๆ ไป มีรถกระบะตอนเดียว เครื่องเบ็นซิน ไม่ติดหลังคา พอขนของไม่หนักมากประมาณ 500 กิโล อยู่แถวแยกเทพารักษ์ ถ.ศรีนครินทร์ หากใครมีจ๊อบแนะนำผมก็ติดต่อได้ครับ จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:02:18 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 11 สถานการณ์บ้านหรูล่าสุดนี่ ผมรู้มาจากพ่อผมว่า พี่ผมกำลังถึงทางตันแล้ว หาเงินกันหัวหมุน ทำโอทีกระจุย เพื่อหาเงินส่งบ้าน ใหนจะเลี้ยงเมีย มันโทรมาบ่นกับพ่อ ว่าไม่ไหวแล้ว ขอให้พ่อช่วยอีก 3000 เดือนนี้ มันบ่นต่ออีกว่า แม่มาไถตังค์มันใช้ (มันใช้คำนี้เลย) ผมบอกพ่อไปว่า ปัญหาแก้ไม่ยากเลย ก็ให้พี่สาว และเมียมัน ออกไปทำงาน ช่วยค่าบ้านอีกแรง หน้าหมู่บ้านก็มีโรงงานโตโยต้า เขารับ รปภ ให้วันละ 400 หน้าหมู่บ้านเลยใกล้ ๆ ทำใมไม่ไปทำ พ่อผมบอกว่า ยาก เพราะตอนนี้เมียมันกำลังท้องแล้ว ! เอาล่ะสิ ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน ผมยินดีรับน้องกับแม่และหลาน มาอยู่กับผม ที่เหลือก็ตามสะดวกเถิด เตือนแล้วไม่เคยฟัง ยังรับงานอยู่นะครับ ใครมีจ๊อบแนะนำก็ติดต่อผมในกระทู้ได้นะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:13:41 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 12 คิดว่าอนาคตบ้านหรูหลังนี้จะจบลงเช่นใดครับ ?? จากคุณ : จ . ข . ก . ท . ช . ว . บ . ซ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 07:36:07 A:124.120.33.224 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 13 คุณเขียนเล่าเรื่องต่างๆใช้ได้เลย ลองหัดเขียนเรื่องสั้นเสนอสำนักพิมพ์มีโอกาสรุ่งแต่ต้องปรับปรุงเรื่องวรรคตอน คำผิดคำถูกและการเชื่อมประโยคเหตุการณ์อีกสักนิด จากคุณ : หนุ่ม (ชะอวด) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:04:45

ความคิดเห็นที่ 14 โห  สุดยอดเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : sonya_bluesia เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:40:29

ความคิดเห็นที่ 15 เหมือนจำได้ว่าเป็นกระทู้แนะนำอยู่นะ เรื่องประมาณนี้แหละ (ยิ่งช่วงหลังที่ขายปลาหมึกน่ะ คุ้นมาก) จากคุณ : ชบาข้างรั้ว เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 09:01:09

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นกำลังใจให้นะครับ สุดยอดจริงๆ ครับ จากคุณ : Urban_Park เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 09:04:47

ความคิดเห็นที่ 17 มารอฟังบ้านหรูครับ จากคุณ : red-racket เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 09:39:13

ความคิดเห็นที่ 18 มารอฟังนะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (kerkkong) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 09:51:37

ความคิดเห็นที่ 19 จำเรื่องขายปลาหมึกได้ค่ะ จากคุณ : แม่ท๊อฟฟี่ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 10:07:34

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านจนจบเลย เขียนได้น่าอ่าน เห็นด้วยกับ คห.13 ลองดูเผื่อจะเจอช่องทางอีกทางนะคะ ส่วนเรื่องงานลองโพสต์ประกาศรับจ้างขนของอะไรอย่างนี้ดูดีไหม หรือลองหาดูแถวบ้านมีร้าน หรือโรงงานอะไรที่้เค้ารับรถรับจ้างช่วยขนของบ้างหรือเปล่า เราเห็นน้าเราทำ แต่เค้าทำทุกวันน่ะค่ะ วันนึงหักค่าใช้จ่ายแล้วก็เห็นแกบอกว่าเหลือประมาณพันหน่อยๆ เอาใจช่วยคนสู้ชีวิตค่ะ จากคุณ : SK_KS เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 10:14:52

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องคุ้นมาก น่าจะเรื่องเดียวกันกับกระทู้แนะนำ ขายปลาหมึก แต่นี่เป็นฉบับเต็มใช่ป่าว?? จากคุณ : Dune Wizard เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 10:24:16

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านเพลินมากๆ หวังว่าอะไรๆ มันจะดีขึ้นนะครับ จากคุณ : SuchiZa เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 10:32:06

ความคิดเห็นที่ 23 จำได้เหมือนกัน...เล่้าเรื่องกระชับ สนุก เป็นนักเขียนท่าจะรุ่งจริงๆนะ เชียร์ๆ จากคุณ : แอ๊ปเปิ้ลป่า เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 10:54:24

ความคิดเห็นที่ 24 ขอเบอร์ติดต่อครับ ผมทีเรื่องที่จะต้องขนย้ายสินค้าเป็นระยะๆ ไม่บ่อยนัก เป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าพวก ทีวี ตู้เย็น แอร์ ไปส่งให้เพื่อนๆ ที่ฝากซื้อ ปกติก็จ้าง บริษัทขนส่งภายใน รถภายในที่รับๆ อยู่ ก็ประมาณชิ้นละ 300-400 บาทต่อจุด บางแห่งไปจุดเดียวแต่ 5-6 ชิ้น ก็ตกสองพันกว่าๆ ถ้าใช้บริษัทขนส่งจะค่อนข้างถูกหน่อยเพราะ เขาจะมี จำนวนที่ไม่ใช่แต่ของผมคนเดียว บางที่ในเส้นทางเดียวกันก็เกลี่ยๆต้นทุนของเขาไปได้ เรื่องราคานี่ ไม่คิดว่าจะเอาเปรียบอะไรคุณ ถ้าดูๆกันว่าสมเหตุสมผล จะจ่ายแพงกว่าใช้ข้างในก็ยอมกันได้ครับ ถือว่าช่วยๆกันไปครับ เมล์มาที่ downsuriya@hotmail.com นะครับ หมายเหตุ เรื่องราวของคุณ เป็นประการณ์หลากหลายที่ชีวิตหนึ่งได้เจอ คงมีน้อยรายที่ได้เจอครบๆ แบบคุณ ตัวนี้จะเป็นทรัพย์สินที่มีค่าของคุณในอนาคตครับ มันก็ไม่ได้บัดซบ ชีวิตเกิดมาก็เดินไปตามทาง เรื่องร้ายเรื่องดีก็ผ่านเราไปทั้งนั้น อายุคุณไม่มาก มีความมุ่งมั่น ล้มแล้วลุกเองได้ มีความกตัญญูเป็นที่ตั้ง ไม่ต้องเป็นหมอดูก็เดาอนาคตคุณได้ไม่ยากครับ ทีต้องทำเพียงแค่ ปรับรักษากำลังใจให้เข้มแข็งอยู่เสมอ เจอช่องเจอทาง ที่ใช่เมื่อไหร่ แล้วคุณจะตั้งตัวได้แน่นอนครับ จากคุณ : ดาวสุริยะ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 11:21:14

ความคิดเห็นที่ 25 ดราม่ามาก!!!!! จากคุณ : hil4552 เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 11:24:36

ความคิดเห็นที่ 26 คุณมีสิ่งที่คนอื่นชั่วทั้งชีวิตอาจไม่สามารถหาได้เท่าคุณ ขอเพียงมุ่งมั่น  ฝันไหนก็กลายเป็นจริงได้ครับ จากคุณ : chotto_s เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 11:25:24

ความคิดเห็นที่ 27 เฮ้ย ผมจำเรื่องขายปลาหมึกได้ อยู่แถวบ้านผมด้วยแหะ ทิ้งเบอร์ ไว้ที่เมล์ผมได้มะ เผื่อวันนึงเราอาจจะได้ร่มงานกัน yotin01@yahoo.com จากคุณ : Nosten เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 11:41:00

ความคิดเห็นที่ 28 สู้ชีวิตจริงๆครับ เรื่องพี่ชายต้องเสียสละให้น้อง ชีวิตจริงไม่ใช่เลยครับ ปัญหานี้ผมก็เจออยู่ ไม่เสียสละไม่พอแต่ยังเอาเปรียบเราแบบหน้าไม่มียางอีกต่างหาก จากคุณ : Waiyakon เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 12:06:44

ความคิดเห็นที่ 29 ชีวิตต้องสู้จริงๆครับ เอาใจช่วยให้ผ่านวิกฤตนี้ไปให้ได้นะครับ จากคุณ : ^BmwM5^ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 13:00:52

ความคิดเห็นที่ 30 พี่เขามาจาก BLV เรียบเรียงใหม่นิดหน่อย แต่ใจความเหมือนเดิม เอาใจช่วยนะพี่ หึหึ จากคุณ : คนผ่านมา (ผมมีแค่ร้อยทิป) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 13:18:42

ความคิดเห็นที่ 31 จำเรื่องปลาหมึกได้เหมือนกันครับ ชื่นชม จขกท. มากๆครับ สู้ชีวิตสุดๆ ผมเองรู้สึกสบายไปเลยเมื่อได้เอ่านเรื่องนี้ จากคุณ : Boatsu เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 13:26:12

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านจนจบ อึ้ง ทึ่ง จริงๆๆ  คุณสุดยอด จากคุณ : กรุณาอย่าเพิกเฉย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 13:28:44

ความคิดเห็นที่ 33 ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะคะ พื้นฐานนิสัยคุณเป็นคนที่ดี มีความมานะ อดทน ไม่กลัวงานหนัก เชื่อเถอะค่ะว่าสิ่งที่เจอมา จะเป็นประสบการณ์ที่ดี สำหรับอนาตดที่ดีกว่าแน่นอน จากคุณ : kaenice เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 13:42:29

ความคิดเห็นที่ 34 นายปลาหมึก ชีวิต อับจน กลับมาแล้ว ผมชอบเรื่องคุณเขียนนะ ไปเขียนหนังสือขายได้เลยครับ จากคุณ : To die for เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 13:51:20

ความคิดเห็นที่ 35 ผมอยากมีน้องชายอย่างคุณบ้างจัง จากคุณ : macenjoy เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:03:42

ความคิดเห็นที่ 36 เขียนเก่งจังค่ะ...อ่านเพลิน มุกตลกเยอะ อ่านไปขำไป สู้ชีวิตดี มองโลกขาด กตัญญูเป็นที่สุด และยังมีใจเมตตาไปที่หลานตัวเล็กๆ ด้วย คุณเป็นผู้ชายที่โคตรน่ารัก หน้าไม่หล่อ แต่ใจนายหล่อมากว่ะค่ะ สาวๆ มีมากกว่าผู้ชายแท้ๆ 3 เท่าตัวค่ะ อายุยังน้อย มีเวลาหาเมียดีๆ อีกเยอะ ขยันๆ อย่างนี้ผู้หญิงดีๆ เค้าชอบ คุณก็มองผู้หญิงที่ขยันทำมาหากินไว้บ้างสิคะ วัยรุ่นหน้าใสน่ะ ถ้าขี้เกียจตัวเป็นขน เอามาทำเมียก็ภาระชีวิตเปล่าๆ เก็บเงินไว้เลี้ยงแม่ดีก่า ตอนนี้เชียร์ให้คุณเจอคู่ชีวิตดีๆ อ่ะค่ะ จะได้ช่วยกันทำมาหากิน ชีวิตต้องมีความสุขแน่ๆ เลย อยากให้คนไทยมีใจสู้แบบคุณกันทั้งประเทศ สู้ๆ น๊า... จากคุณ : มะนอยหวาน เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:12:53

ความคิดเห็นที่ 37 สู้ๆ นะคะ จากคุณ : ต้องมีสักวันที่เป็นของเรา เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:21:54

ความคิดเห็นที่ 38 สู้ๆ เข้ามาให้กำลังใจนะครับ จากคุณ : V_Accy เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:23:11

ความคิดเห็นที่ 39 เคยอ่านแล้วนี่น่า จำตอนขายปลาหมึกได้ จากคุณ : ไม่หมูนะครับ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:23:42

ความคิดเห็นที่ 40 จำได้เหมือนกัน คุณสู้มาก ๆ อ่านแล้วอาย ตัวเองยังไม่ถึงเสี้ยวคุณเลย ขอบคุณค่ะ ที่แบ่งปัน จากคุณ : นกปิ๊ดตาลิวเบิร์ด เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 14:56:40

ความคิดเห็นที่ 41 อยูแถวรามอินทราเป่าครับ  ตอนนี้เอียนคนงานศักดินาเต็มทนแล้ว จ้างเดือนละ 7500 ส่งของอย่างเดียว เล่นตัว อิ อาย ถ้ารับส่งของทั่วไป รามอินทรา-กระทุ่มแบน คิดเท่าไรครับ จากคุณ : mrpoporo เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 15:08:07

ความคิดเห็นที่ 42 อ่านเพลินมาก สู้จริงๆคนๆนี้ เอาใจช่วยนะครับ จากคุณ : Am_hilo เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 15:16:14

ความคิดเห็นที่ 43 อ่านแล้วมีกำลังใจมากครับ สู้ชีวิตมาก บางตอนนี่สงสัยคุณทนไปได้ยังไงครับเนี่ย...ซูฮกเลยครับ แต่แอบดีใจที่ยังไงคุณก็ไม่ทิ้งแม่ครับ...ขอนับถือมาก ค่อยๆ เก็บเงินไปนะครับ ที่ผ่านมาไม่เสียเปล่าแน่ ประสบการณ์ทั้งนั้นครับ อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเลย ว่าที่เรากำลังๆเบื่อๆ นี่เรื่องเล็กน้อยมากเทียบกับเรื่องที่คุณเล่า เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ นะครับ... ปลาลิง...เป็นคนดีได้ไม่เป็นไรครับ แต่ดีเกินไปอาจจะโดนคนเอาเปรียบได้ง่ายๆ ดีแค่พอตัวเราไม่เดือดร้อน และไม่ทำให้คนอื่น เดือดร้อนครับ ส่วนนอกนั้น ถ้าตัวเองพอไหว จะช่วยคนอื่นต่อก็แล้วแต่ศรัทธาครับ... จากคุณ : Parindrome เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 15:24:14

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่คิดว่าคุณจะหาทางให้แม่ลูกชาวเกาะออกจากบ้านได้โดยง่ายเช่นนี้ แต่อย่างน้อยเรื่องนี้ก็จบไปแล้ว อย่างน้อยก็เหมือนยกปัญหาออกจากอกไปเรื่องหนึ่ง ต่อไปก็คงต้องเป็นเรื่องบ้านของครอบครัวคุณนะคะ ค่อยๆคิดแก้ปัญหานะคะ ดิฉันเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ คะ จากคุณ : Spiffy_GaL เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 15:49:26

ความคิดเห็นที่ 45 ชีวิตคุณยิ่งกว่านิยายอีก จากคุณ : destiny2529 เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 16:23:29

ความคิดเห็นที่ 46 ตอนแรกไม่คุ้นนะ พอเข้าเรื่องส้มตำ ปลาหมึกย่าง อ๋อเลย จากคุณ : กล้วยทอดกระทะร้อน เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 16:38:06

ความคิดเห็นที่ 47 ชีวิต มีรสชาด จริงๆแฮะ จำเรื่องปลาหมึกได้  วันนี้เหมือน มาอ่านภาค อับเดท จากคุณ : ก้นกบ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 16:53:18

ความคิดเห็นที่ 48 เป้นคนเดียวกันกะคนที่พาว่าที่แม่ยายไปขายปลาหมึกนี่เอง เป็นกำลังใจให้นะครับสู้ๆ คุณเป็นคนขยันสักวันจะกลับมารวยเหมือนเดิม จากคุณ : yunisoft เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 17:01:24

ความคิดเห็นที่ 49 เช็ดดดดดดด สู้โคดดด จากคุณ : เค้าเปล่านะ เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 17:12:58

ความคิดเห็นที่ 50 สุดยอดจริงๆ ชีวิตพี่ สู้ต่อไปครับ เป็นกำลังใจให้ สักวันจะดีขึ้นเอง ผมลูกคนกลางสู้ชีวิตเหมือนกันครับ :) สู้ๆครับ จากคุณ : มาม่าใส่ปลากระป๋อง เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 17:45:19

ความคิดเห็นที่ 51 กำลังเครียดๆเรื่องพวกนี้อยู่พอดี มานั่งอ่านกระทู้คุณรู้สึกมีกำลังใจเยอะมากขึ้นเลยครับ หลาย่ครั้งคิดน้อยใจมาก น้องๆสบายกันหมด ผมคนเดียวที่ช่วยงานร้าน น้องๆทุกคนนอนแอร์ตั้งแต่เด็ก ส่วนผมตอนนี้ยังนอนพัดลมอยู่ น้องๆไปไหนมาไหนนั่งรถยนต์ มีคนรับส่ง ส่วนผมขี่มอไซด์ตากแดดไปเอง น้องๆเข้ากรุงเทพกันคล่องมาก ส่วนผมหลงตั้งแต่รถจอดเพราะไม่เคยไป น้องๆเรียนกันอย่างเดียว ส่วนผมทั้งเรียนทั้งทำงาน ค่าเทอม7พัน น้องๆค่าเรียนพิเศษยังแพงกว่าค่าเทอมผมอีก น้องๆมาที่ร้านอยู่ได้ไม่เกินชั่วโมง กลับ!!เพราะมีกลิ่นสารเคมีเยอะ ส่วนผมจมูกพังไปแล้ว มานั่งอ่านเรื่องของพี่ ทำให้คิดได้ว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าผมอีก ขอบคุณครับ จากคุณ : FangenZa เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 18:01:32

ความคิดเห็นที่ 52 อ่านแล้วรู้สึกเลยว่าคุณหนักกว่าผมหลายเท่า ขอชื่นชมในความเข้มแข็งจริงๆครับ ซักวันผมเชื่อว่าคุณจะต้องร่ำรวยแน่นอนเพราะความขยันและความเข้มแข็งของคุณ ผมก็เคยมีเรื่องราวคล้ายๆคุณ ตอนเด็กเคยมีเงินใช้เหลือเฟือ และกลับมาจนถึงขั้นไม่มีข้าวกิน เพราะธุรกิจล่มและขาดรายได้ไปหลายปีจนทรัพย์สินมันหมดลง ผมจึงต้องทำหน้าที่เอาของในบ้านที่พอจะขายได้ไปขายที่สนามหลวงทุกคืน กลับตี 1 เรียน 8 โมงทุกวัน เพื่อทำให้คนในบ้านมีข้าวกิน แต่ผมโชคยังดีที่ยังมีบ้านเป็นทรัพย์สินสุดท้าย จึงยังมีที่ซุกหัวนอน มีพี่ชายคนนึง จบม.เอกชนชื่อดังแต่กลับไม่ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จนตอนนี้พี่ชายผมมันยังไม่ทำงานอะไรเลยครับ อายุก็ล่อไป 30+ แล้ว ผมเองก็เรียนจบมาได้แบบความยากลำบากเพราะช่วงนั้นไม่มีเงินโปรเจ็คจบ จึงต้องไปกู้ญาติมา ตอนนี้จบแล้วครับ เป็นวิศวกรบริษัทเล็กๆแห่งนึง รายได้ก็พอช่วยเหลือทางบ้านได้บ้าง พ่อแม่ผมก็หันมาจับงานของเก่าตั้งแต่เริ่มจากไปรับเศษเหล็กตามโรงกลึง ซื้อสายไฟมาปอกขาย จนตอนนี้เป็นนายหน้าขายพวกเครื่องจักรเก่าๆ ชำรุด หรือมือสอง รายได้ก็พอมีเงินผ่อนรถขับ มีกินมีใช้ไม่ลำบากเหมือนก่อน ลองมาจับงานแบบนี้ดูบ้างก็ได้นะครับ เพราะมันก็รายได้ไม่น้อยเลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 18:09:51 จากคุณ : jubchay เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 18:09:11

ความคิดเห็นที่ 53 เรื่องใหญ่ๆอย่างเรื่องหนี้สินที่ทางบ้านคุณก่อไว้ตลอดมา มีบางช่วงที่ฟังแปลกๆ อย่างเรื่องที่ตำรวจตามทวงหนี้ของแม่คุณ? คดีอะไรกันแน่? ข้อหา? กับเรื่องยึดทรัพย์ 6 แสนกลายเป็น 2 ล้านห้า ทบกันอีท่าไหน? ระยะเวลานานเท่าไหร่? มูลค่าบ้านของคุณควรจะเกิน 2 ล้านห้าอยู่แล้ว เงินที่เหลืออยู่ที่ไหน? และที่สำคัญที่สุด บ้านเป็นชื่อพ่อของคุณคนเดียวหรือ? ทางหนีทีไล่... (ที่ไม่ควรทำแต่อาจจะต้องทำ) ไม่มีเลยแม้แต่นิดเลยหรือ? จริงๆแล้วมีฐานะขึ้นมาจากลอตเตอรี่หรือเปล่าครับเนี่ย? จากคุณ : lARtZnolASt เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 18:17:51

ความคิดเห็นที่ 54 เขียนเก่งมากกกกกก อ่านเพลินเลย ถ้าเขียนไม่เก่ง ชีวิตจะบั ด ซ บแบบหดหู่มาก แต่พอเขียนเก่ง อ่านแล้วมันรู้สึกเลยว่า ยังมีความหวัง จากคุณ : ปลาทองแก้มยุ้ย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 18:37:04

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านสนุก น่าติดตามมากครับ จากคุณ : by iPhone (บ้าแพะ) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 19:44:47

ความคิดเห็นที่ 56 แหม่ หักมุมมาเป็นคนขายปลาหมึก แต่ก่อนนี่เอง จากคุณ : . เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 20:08:22 A:180.180.144.20 X: TicketID:045323

ความคิดเห็นที่ 57 คนขายปลาหมึก เดอะซีรี่ย์ จากคุณ : ปู่มหา เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 20:49:06

ความคิดเห็นที่ 58 อ่านเพลินเลย สนุกดี ที่แท้ คนขายปลาหมึก แต่มาภาค Full version สู้ๆ ครับ และรออ่านต่อ เข้ามา อัป ไวๆ นะครับ จากคุณ : M style เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 20:55:55

ความคิดเห็นที่ 59 เข้ามาอ่านตอนแรกก็ตั้งใจอ่านให้จบ พอมาถึงความเห็นที่7เลิกอ่านเลย เพราะจำเรื่องราวได้ดี ผมไม่ได้ซ้ำเติมคุณ ถ้าเป็นเรื่องจริง ผมขอชมว่าคุณเป็นคนที่สู้ชีวิตสุดๆ รอบครอบการใช้ชีิวิตดีมาก แต่ถ้าคุณแต่งเรื่องขึ้นมาคุณจะแต่งเรื่องขึ้นเพื่ออะไร เพราะอะไร จากคุณ : jd เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 21:16:13 A:110.77.137.74 X: TicketID:108109

ความคิดเห็นที่ 60 จำไอ้เรื่องขายปลาหมึกได้ จากคุณ : โสดเสมอเมื่อเจอผู้ชาย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 22:08:10

ความคิดเห็นที่ 61 ผมอยากคุยหลังไมกับคุณ จขกท ครับ ผมว่าผมพอจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง ไม่ทราบพอจะมีทางไหมครับ จากคุณ : เด็กแนวนอน เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 23:35:43

ความคิดเห็นที่ 62 เคยอ่านความเห็นแรกๆที่ห้องศาลา  ชีวิตคุณสุดๆเลย  แต่คุณมีความกตัญญูมากเลยนะคะ  สู้ๆค่ะ  เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตทุกๆคนคะ  ปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ  อดทน เพื่อรอวันนั้นนะคะ  เรื่องขายปลาหมึกเพิ่งเคยอ่าน  ต้องไปดูกระทู้เก่าๆ อีกทีละ จากคุณ : ลานไพลิน เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 23:38:53

ความคิดเห็นที่ 63 ชีวิตคุณไม่บัดซบหรอกค่ะ ดิฉันชื่นชมคนสู้ชีวิตแบบคุณ รักษาความดีของคุณไว้นะค่ะ ความดีจะปกป้องคุ้มครองคุณค่ะ จากคุณ : หะ-เมียว เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 00:34:52

ความคิดเห็นที่ 64 เป็น กำลัง ใจให้ นะค่ะ จากคุณ : ดอกเข็มสีฟ้า เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 01:03:39

ความคิดเห็นที่ 65 มานั่งอ่านเรื่องราวคนสู้ชีวิต นับถือ ค่ะ มา ดหวตให้ ด้วย  เขียนเก่ง อ่านเพลินเลย .. ...ขีวิตไม่สิ้น ต้องดิ้นต่อไป....เอาใจช่วย อ่ะ... จากคุณ : ข้ามฟ้ามาหารัก เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 02:34:37

ความคิดเห็นที่ 66 เหมือนนั่งอ่านนิยายอยู่เลย ภาษาสละสลวยมาก จากคุณ : พองพอง เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 07:44:17

ความคิดเห็นที่ 67 ไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง จากคุณ : มีดปลายแหลมในความมืด เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 09:01:49

ความคิดเห็นที่ 68 ผมว่ามันแปลกๆนะครับ เรื่องแต่งเปล่าเนี้ยะ ถูกฟ้องล้มละลาย พี่ได้เงินเดือนละหมื่นกว่าๆ ตัวคุณเองได้ไม่ถึงหมื่น แล้วเอาอะไรไปเป็นหลักทรัพย์ในการซื้อบ้านหลังใหญ่ ธนาคารปล่อยกู้ได้อย่างไร ถ้าผมอ่านตกไปก็ขออภัยครับ จากคุณ : dj เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 09:10:21 A:110.77.137.74 X: TicketID:108109

ความคิดเห็นที่ 69 จำเรื่องปลาหมึกได้เหมือนกันครับ .. ตรงสำนวนด่า ภาษาอีสานเนี่ยแหละ เรื่องราวดีมากอ่านแล้วได้อะไรเยอะครับ จากคุณ : oommy เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 10:53:27

ความคิดเห็นที่ 70 สู้ๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้าใจบางครั้งชีวิตคนเราก็เหมือนละคร ใช้ความนึกคิดเขียนออกมาจริงๆมันก็คือละครที่เราดูในทีวีดีๆนี้เองละค่ะ จากคุณ : Potemayo เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 10:58:33

ความคิดเห็นที่ 71 เป็นหนี้เงินกู้ เป็นเรื่องทางแพ่ง ตำรวจจะมาตามจับทำไม ทำไมต้องกลัวติดคุก มีหลายประเด็นที่ยังขัดกับหลักความจริงไปหน่อย จากคุณ : vision เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:15:27

ความคิดเห็นที่ 72 อืมม.. นี่คงเป็นภาค Beginning สินะ จากคุณ : นักฆ่าดาบเดียว เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 14:53:56

ความคิดเห็นที่ 73 ถ้าเป็นตามที่เขียนจริงก็เรียกว่า บั ด ซ บ จริงครับ แนะนำให้  จขกท อ่าน สามก๊ก  ตำราพิชัยสงคราม เพราะบางที  เราก็ต้องเห็นแก่ตัว  และ  ถืออำนาจเอาไว้ ถ้าคนรอบ ๆ ตัวเราโง่   อย่าปล่อยให้เขามีอำนาจ  และ อิทธิพลเหนือเราครับ จากคุณ : wanttomove เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 15:06:14

ความคิดเห็นที่ 74 สู้ๆละกัน ชีวิตไม่สิ้น ก็ดิ้ินกันไป จากคุณ : หน่วยต่อสู้อากาศยาน เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 15:14:19

ความคิดเห็นที่ 75 ค่าผ่อนบ้าน ผ่อนรถ แล้วหนี้ของแม่คุณละคะ ว่ายังไง ไหวเหรอ จากคุณ : อุดมไปด้วยความสุข เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 15:26:18

ความคิดเห็นที่ 76 ตามมาอ่านค่ะ ไตรภาครึเปล่าคะเนี่ย จะคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ดีพอหรือยัง เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 15:57:25

ความคิดเห็นที่ 77 ชีวิตคุณแม่ม สุดยอดว่ะ นับถือเลย ยังไงก็สู้ต่อไปนะครับ เป็นกำลังใจให้ แอบสะใจนิดหน่อยกับพวกบ้านหรู 555+ จากคุณ : konmanjapenpriest เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 18:40:54

ความคิดเห็นที่ 78 เล่าเรื่องได้น่าติดตามมากค่ะ ยังไงคนขยันไม่มีวันอดตายแน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : ยัยนู๋งก เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 18:55:30

ความคิดเห็นที่ 79 จำได้แล้ว พ่อค้าหมึกปิ้ง  ก่อนอื่นจะบอกว่าจะรับน้อง แม่และหลานมาอยู่ด้วย  ทำให้เขาทำงานประจำและหัดประหยัดได้ก่อนนะ  แบบว่าไม่เป็นภาระ จขกท เพราะปัญหาคุณคือ  คนในบ้านไม่คิดขวนขวายแถมใช้ตังค์เปลือง  เพราะไม่ทำอะไรเงินก็มาเอง พี่ชายคุณ  ก็ไม่ต้องทำอะไร  ปล่อยให้เขาอยู่กับตัวเอง  เมียและลูกที่กำลังจะเกิดมาไปก่อน ส่วนคุณ จขกท ก็เห็นแล้วว่าเวลาคนที่เขาใช้ชีวิตไม่เป็น(ในกระทู้คุณก็เขียน) ต่อมาเป็นอย่างไร  ก็อย่าไปทำแบบเขา  ขอให้คุณดำรงชีวิตอย่างมีสติ  มีธรรมะเป็นเครื่องนำทาง  แล้วคุณจะพบแต่ความสุขความเจริญ จากคุณ : lengafterwork เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 00:51:15

ความคิดเห็นที่ 80 เล่าได้น่าติดตามดีนะครับ เป็นกำลังใจให้ จากคุณ : คนไร้สมอง เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 02:20:17

ความคิดเห็นที่ 81 อ่านจนจบ ทั้งที่ง่วงมากแล้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ ต้องขอโทษนะคะ ถ้าจะบอกว่าที่บ้านคุณ จขกท นี่ ดวงอาภัพด้านคู่ครองกันจังเลยค่ะ ขอให้คุณได้เจอคู่ที่เสริมกันนะคะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (banky G) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 10:14:34

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณครับ จากคุณ : kwan_za44 เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 11:34:29

ความคิดเห็นที่ 83 จริงไม่จริงไม่รู้ อ่านเอาสนุกอย่างเดียวเลยเรา 555+ ขัดแย้งบ้าง แต่ชอบการเขียน ถ้าเป็นเรื่องจริง นับถือมากที่ทำได้ขนาดนี้ ติดตามละกัน สนุกดี^^ จากคุณ : minkblue เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 12:05:02

ความคิดเห็นที่ 84 เรื่องยาวมากกกก แต่อ่านทุกบรรทัด ให้ตายสิ !!! มันช่างมันส์จริงๆ ปล.แต่อาจข้ามไปบ้างตอนขายปลาหมึกปิ้ง เพราะเคยอ่านแล้ว ปล.2 คุณนี่มัน ความคิดดีจริงๆ จากคุณ : รักหนักแน่น เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 14:36:06

ความคิดเห็นที่ 85 เป็นประสบการณ์ที่ดีมากครับ ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันนะครับ สู้ๆๆนะครับ จากคุณ : หนุ่มหมัดเมา4505 เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 14:53:36

ความคิดเห็นที่ 86 คนพาทำมาหากินหรือจะสู้คนแจกเงิน ความจริงๆที่หลายๆล้าน คนไม่คิด ตอนขายปลาหมึกนี้ คุ้นมากครับ น่าจะเป็นของคุณเคยมาลงนี้เอง สู้ต่อไปนะครับ จากคุณ : du เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 18:08:26 A:125.24.28.106 X: TicketID:308748

ความคิดเห็นที่ 87 :) จากคุณ : W.NoWz!! เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 19:24:56

ความคิดเห็นที่ 88 ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือเปล่านะครับ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงผมไม่เข้าใจว่าไปเอาว่าที่แม่ยายมาอยู่ด้วยกันทำไมหละครับ แต่งก็ยังไม่ได้แต่ง จากคุณ : คุณชายเอก เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 20:20:20

ความคิดเห็นที่ 89 ไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง เเต่ก็อ่านสนุกดีค่ะ จากคุณ : RoseTiara เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 20:21:03

ความคิดเห็นที่ 90 สงสัยเหมือนคคห.68 ไม่ได้มาจับผิดค่ะ เพียงแต่อ่านแล้ว เอ๊... จากคุณ : ~แซลมอนมากิ~ เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 09:50:05

ความคิดเห็นที่ 91 ช่วงกลับบ้าน ตจว. 5 วัน  มีเรื่องแนะนำ น่าสนใจทั้งนั้นเลย จากคุณ : คนมีตังค์ เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 15:06:10

ความคิดเห็นที่ 92 เข้ามาอ่านครับ เอาใจช่วย จากคุณ : Mun Thow เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 16:36:07

ความคิดเห็นที่ 93 เขียนได้ดีครับ ควรจะคอนเฟิร์มว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งด้วยนะครับ ไม่งั้นผมแช่งจริงๆนะ เพราะผมอยากรู้มาก ^^ จากคุณ : donclub เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 21:58:10

ความคิดเห็นที่ 94 อย่าว่ากันนะคะ มันเหมือนนิยายค่ะ จากคุณ : kumta เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 22:37:00

ความคิดเห็นที่ 95 รออ่านอยู่นะค่ะ ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้วค่ะ จากคุณ : nongleknoi เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 00:50:53

ความคิดเห็นที่ 96 เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จขกท.สู้ชีวิตจริงๆค่ะ... จากคุณ : sweet_bee18 เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 10:21:31

ความคิดเห็นที่ 97 แอบคิดเหมือนกันว่าไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง...แต่ถ้าชีวิตคน ๆ นึงจะต้องเผชิญกับเรื่องราวอะไรได้มากขนาดนี้ ก็คงต้องบอกว่าน่านับถือจิตใจจริง ๆ... ชีวิตคุณคล้ายกับชีวิตเพื่อนผมคนนึง อยากให้ความหวังว่า...วันนี้เพื่อนผมคนนั้นสบายไปแล้ว เป็นเสี่ยเจ้าของกิจการอยู่ที่ต่างจังหวัด ได้แต่งงานกับผู้หญิงดีมาก ๆ และมีลูกสาวน่ารักมาก ๆ คนนึง รับแม่กับน้องสาวไปอยู่ด้วยกันแล้ว และปล่อยให้พี่ชายที่หลงเมียและครอบครัวเมียมากกว่าครอบครัวตัวเอง เผชิญกับโชคชะตากันเอง... ถ้าทั้งหมดที่เล่าเป็นเรื่องจริง...อยากบอกว่า บางเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตคุณ ก็ไม่ได้มาจากโชคชะตาเพียงอย่างเดียว เรื่องการพลาดการรับราชการเป็นอะไรที่ยอมรับได้ว่าโชคไม่ดี แต่การต้องยอมให้ที่บ้านซื้อบ้านเดี่ยว และการรับเอาครอบครัวผู้หญิงที่จีบอยู่เข้ามา มันไม่ใช่เรื่องโชคชะตา ถ้าเป็นคนที่ตัดสินใจได้เด็ดขาดกว่านี้ ผมว่าเรื่องทั้งหมดจะไม่ยุ่งยากอย่างที่คุณเจอ... เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจให้ครับ และหวังว่าเรื่องทั้งหมดจะผ่านไปได้ด้วยดี และขอให้คุณตัดสินใจในเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตได้ดีกว่านี้... ถ้าเป็นไปได้อยากให้ช่วยกลับมาอัพเดทเรื่องราวในชีวิตคุณเป็นระยะ ๆ ยอมรับว่าชีวิตคุณน่าสนใจมาก และคุณสามารถเล่าเรื่องและถ่ายทอดออกมาได้น่าติดตาม และทำให้คนอ่านรู้สึกรันทดบนความน่าสนใจ ปกติเรื่องที่ดราม่ามาก ๆ แบบนี้ ถ้าถ่ายทอดออกมาไม่ดี หรือไม่มีศิลปะในการเล่าเรื่อง เน้นแต่อารมณ์ดราม่า จะทำให้คนอ่านจิตตกและไม่มีความสุข แต่คุณสามารถถ่ายทอดออกมาให้คนอ่านสามารถอ่านได้รวดเดียวจนจบแบบนี้ ต้องถือว่าคุณเป็นคนที่มีความสามารถในการถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีมาก ๆ ถ้าสามารถพัฒนาให้นำไปใช้ในการเขียนเรื่องสั้น อาจจะสามารถทำรายได้ให้คุณได้อีกทางหนึ่ง แนะนำว่า ลองเขียนเป็นพล็อตเรื่อง แล้วนำไปเสนอกับทางค่ายละครต่าง ๆ ดูนะครับ บอกว่าเป็น "Base on true story" ของตัวคุณเอง จะน่าสนใจกว่านี้.. สู้..สู้..นะครับ จากคุณ : เพียงแค่เปิดใจ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 11:24:16

ความคิดเห็นที่ 98 ผมไม่รู้ว่า เรื่องที่คุณเขียนเป็นเรื่องจริงไหม.... แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง ผมคิดว่ามันเป็นที่ซับซ้อนวุ่นวายยิ่งกว่าละครตอน 2 ทุ่มครึ่งเสียอีก อ่านแล้วทำให้เกิดคำถามในใจมากมาย ว่า คนเราจะเป็นได้ถึงเพียงนี้เลยเหรอ แม้กระทั่งตัวผู้เขียนเอง ก็ใช่ว่า จะรู้จักพอในตัวเอง มันเป็นตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่า การที่เราไม่พอ มันเป็นอย่าง รวมทั้งการจัดลำดับความสำคัญ อะไรควรอะไรไม่ควร คุณก็ทำไม่ได้ เช่น เรื่องรถ คุณว่าสมควรแล้วเหรอที่จะซื้อมัน ถ้าตราบใดมันยังมีการ ขนส่งมวลชนอยู่ และคุณก็ยังมีภาระเป็นบ้าน รวมทั้งแม่ที่ต้องเลี้ยงดู.... วิธีการคิด ที่ช้าเกินไป การตัดสินใจที่ไม่เด็ดขาด ไม่เหมาะเลยที่จะเป็นผู้นำ คุณรู้ปลายทางของเรื่องทุกอย่าง แต่คุณก็ยังฝืนที่จะทำมัน ในทางกลับกัน ทำไมคุณ ไม่มองหาทางออก หรือแผนรองรับ หรือ เด็ดขาดให้มากกว่านี้ ... ***ผมไม่รู้นะ ถ้าผมเป็นคุณ เรื่องทุกอย่างผมว่า ผมจะต้องทำมันให้ดีกว่านี้ แค่เรารู้ว่า เราเป็นใคร และอะไร สำคัญที่สุดสำหรับเรา*** จากคุณ : Am-Boss99 (Am-Boss99) เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 11:31:45

ความคิดเห็นที่ 99 เข้ามาลงชื่อครับ ไม่มีความคิดเห็นว่าจริงหรือไม่จริง จากคุณ : อรรถประโยชน์ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 12:15:10

ความคิดเห็นที่ 100 สุ้ๆครับเพ่ จากคุณ : ใหม่รถถัง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 12:57:40

ความคิดเห็นที่ 101 ขอบคุณ สำหรับการแบ่งปันครั้งนี้นะครับ ขอให้สู้ ต่อไปนะครับ จากคุณ : oดินสอน้อยo เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 17:22:20

ความคิดเห็นที่ 102 ผมจะไม่ไปสืบเสาะหรอกนะครับว่าเรื่องจริงหรือไม่ แต่อ่านจบแล้ว ผมได้กำลังใจขึ้นเยอะ หวังว่าคนดีๆ แบบนี้จะได้พบกับชีวิตที่ดีครับ จากคุณ : เด็กขงเบ้ง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:15:12

ความคิดเห็นที่ 103 ขอยืนบันว่า เรื่องทั้งหมดที่เขียน เป็นเรื่องจริง ครับ มีหลายประเด็น ที่ผมไม่ได้ลงรายละเอียดลึก เพราะเกรงจะยาวเกินไป แต่หลายท่านสงสัยว่าไม่ใช่เรื่องจริง ผมจะขอชี้แจงเป็นข้อ ๆ ดังนี้ - เรื่องหนี้สินของแม่ ผมขี้เกียจเขียนตรง ๆ เลยเขียนข้าม ๆ ไป (เลยโดนจับผิดเลย) มันเป็นหนี้ที่เกิดจาก "งานอดิเรก" ของคุณแม่ คือแม่ผมนำเงินบางส่วน ของลูกค้ามา"หมุน"ในงานอดิเรก แต่พลาด หมดตรูด ก็เลยซวยไป ลูกค้ารู้ จึงเอาเรื่อง แจ้งความดำเนินคดี เรื่องนี้แม่ผมพลาดเอง ไม่ใช่ความผิดใคร แต่แม่ก็คือแม่ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ท่านต้องติดคุกเด็ดขาด พูดตรง ๆ ผมเองก็เตือนท่านมาหลายครั้ง หวังว่าคราวนี้ท่านคงเข็ดหลาบกับ "การพนัน" - เรื่องบ้าน อันนี้ก็ไม่ได้ลงรายละเอียด เพราะมันยาวนิดนึง แต่เอาเถอะจะอธิบายให้ฟัง จะขอเล่าประวัติโดนสังเขป หมู่บ้านชื่อ สิรินเฮาส์ เป็นหมู่บ้านจัดสรรกาก ๆ แห่งหนึ่ง ทำเลไม่ดี อยู่ห่างไกลจากตัวอำเภอ และสาธารณูปโภคแลสถานที่ราชการต่าง ๆ จะเข้าตัวอำเภอต้องกลับรถไกล แถมราคาขายก็แพงเมื่อเทียบกับทำเลของัมน ในสายตาผม หมู่บ้านนี้ไม่มีอะไรดีสักอย่างเลยจริง ๆ พี่ชายผมมันซื้อบ้านแบบโง่ ๆ คือ เบิกเงินก้อนสุดท้าย 1 แสนบาท ไปทำสัญญาโง่ ๆ ผ่อนต่อจากเจ้าของเดิม (คือไม่กู้แบงค์ ผ่อนต่อจากเจ้าของเดิม) โดยทำสัญญาเช่าราคาเท่าราคาผ่อนต่องวด แต่เราอยู่ในฐานะผู้เช่า มิใช่เจ้าของบ้าน ไม่มีสิทธิใด ๆ ในบ้าน เป็นผู้เช่าอาศัยเท่านั้น และเจ้าของเดิมให้สัญญาปากเปล่าว่า ผ่อนครบ(อีก 20 ปี)แล้ว"จะ"เซ็นยกบ้านให้ ผมอ่านสัญญาแล้วเสียเปรียบทุกกรณี มันเซ็นโดยไม่เอามาให้ใครดูเลย อยู่ดีดีเบิกเงิน ไปเซ็น พอเซ็นแล้วค่อยเอาสัญญามาให้ที่บ้านดูกัน ผมก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะพี่ชายผม ทางบ้านเขายกย่องให้เป็นหัวหน้าครอบครัว หารู้ไม่ว่า ในอนาคตหากผ่อนหมดแล้ว แต่เจ้าของตายแล้ว ลูกหลานเขารับมรดกต่อ เขาจะเซ็นยกให้หรือไม่ยกให้ก็ได้ เพราะเรา "เช่า" บ้านเขา หรือพูดง่าย ๆ คือ เราไปทำสัญญา ออกเงินผ่อนบ้านให้เขาฟรี ๆ ที่ไม่กู้แบงค์เพราะรู้ตัวว่ากู้ไม่ผ่าน ซึ่งก็ถูกของแบงค์อยู่แล้ว มันจะผ่านได้อย่างไร ค่าผ่อนบ้านไม่ควรเกิน 20 เปอร์เซนต์ของรายได้ ผ่อนหมื่นบาทก็ต้องมีรายได้ 5 หมื่น แบงค์น่ะอยากปล่อยกู้ให้ทุกคนแหละครับ แต่เขาก็ต้องปล่อยกู้ในเรทที่ลูกค้าผ่อนได้ (หรือเรียกว่าใช้การปล่อยสินเชื่ออย่างรับผิดชอบ) พอดีบ้านหลังนี้รู้จักกันกับเจ้าของ เขาจะปล่อยบ้านอยู่พอดี เลยเหมาะเจาะเรียบร้อยโรงเรียนไอ้โง่ (ผมไปสืบมาว่า หมู่บ้าน นี้มีแต่คนจะขายทิ้งกัน หลายหลังมีเจ้าของแต่ไม่มีคนอยู่ ไปอยู่ที่อื่น เพราะทำเลมันกาก เจ้าของเก่าดีใจแทบกราบพี่ผมมาซื้อบ้านเขา(เจ้าของเก่าคนนี้ซื้อไว้ก็ไม่ได้อยู่อาศัยเช่นกัน) ทั้งที่ผม ก็เสนอทางเลือกให้อีก เห็นว่าอยากอยู่บ้านหลังใหญ่ ผมเสนอให้ไปเช่าบ้านอยู่ โดยเก็บเงินค่าเช่าห้องแถว ที่ว่าได้เดือนละสี่พัน ไปเช่าบ้านราคาสามพัน แล้วยังเหลือ ค่าน้ำไฟอีกพันนึง เช่าอยู่ตั้งหลักไปก่อนระหว่างที่ยังหาบ้าน ไม่เสียหายอะไร "ไม่เอา !" หรืออีกหมู่บ้านนึง ใกล้กว่า อยู่ไม่ไกลจากบ้านเดิมนัก เป็นทาวน์เฮ้าส์สองชั้น ไม่ต้องกู้ แบงค์ ผ่อนตรงกับโครงการ 5900 บาท/เดือน "กุชอบบ้านหลังนี้ จะเอาบ้านหลังนี้!" ตอนนี้ก็ตามสบายแล้วกัน บ้านหรู ... จากคุณ : จ ข ก ท เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:34:55 A:110.168.121.202 X: TicketID:350587

ความคิดเห็นที่ 104 ไม่สำคัญว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง แต่อ่านแล้ว ได้ข้อคิดและแบบอย่างที่ดีในหลายๆด้าน คิดว่าหลายๆ คนที่อ่าน คงได้สิ่งดีๆ ติดตัวก่อนออกจากกระทู้ไป แค่นี้ก็น่าจะสำคัญกว่าที่จะไปคิดว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง :) จากคุณ : San Makyos เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:48:58

ความคิดเห็นที่ 105 สู้ๆๆๆค่ะ ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะคะ จากคุณ : เป็ดน้ำแข็ง เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 19:58:21