วันที่ 2
ราคาแห่งความสำเร็จ
ผมไปบรรยาย วิชาหนึ่งในหลักสูตร “ประสิทธิภาพในการทำงาน” พอบรรยายจบลง
กรรมการบริหารคนหนึ่งแห่ง บอมเบย์ พอร์ต ทรัสต์ เข้ามาพูดกับผมว่า อยากจะให้ผมฝึกการพูด
ต่อหน้าชุมชนให้ลูกทั้งสองของเขา “ค่าป่วยการแล้วแต่คุณจะเรียก” เขาสรุป ผมตอบไปว่า “แค่
นั้นยังไม่พอหรอก” พอพูดออกไปอย่างนั้นก็สังเกตเห็นเขาขมวดคิ้ว จึงอธิบายเพิ่มเติมว่า “แล้ว
ลูกชายของผู้จัดการน่ะพร้อมที่จะจ่ายหรือยัง?”
ผมอธิบายต่ออีกว่า ทักษะการพูดในที่ชุมชนของผมไม่ได้ซื้อหามาด้วยเงิน แต่ซื้อหามาด้วย
หยาดเหงื่อและความเข้มแข็งแห่งหัวใจ “ผมเข้าร่วมวงกับนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ภันทระ พวก
เราจัดอภิปรายกันทุกวันอาทิตย์ เป็นเวลานานถึง 8 ปี ฝนจะตก แดดจะออกอย่างไร พวกเราต้อง
จัดอภิปรายหรือโต้วาทีกันให้ได้ ครั้งหนึ่งมีเพียง 2 คนเท่านั้น ที่มาโต้วาทีคือ ผมกับพี่ชายคนโต
ของผมซึ่งบัดนี้กลายเป็นองค์ปาฐกที่ใครก็กล่าวขวัญถึง เขานั่งฟังคนเดียว ผมก็ยืนบนสแตนด์
พูด พูดกับเก้าอี้ว่างๆ เป็นแถว ทำเป็นเหมือนกับมีคนมาฟังอยู่เค็มห้อง คราวนี้ผมนั่งบ้าง พี่ชาย
ผมก็ยืนบนสแตนด์พูดเป็นฝ่ายค้านสลับกันไป”
นัยน์ตาของผมพร่าพรายเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ชึ่งได้พิสูจน์ให้ผมเห็นว่า การแสดงปาฐกถาถึง
แม้จะได้กำลังใจหรือแรงใจมาจากเสียงปรบมืออย่างกึกก้องจาก ผู้ฟังที่ชื่นชอบก็ตาม แต่กว่าจะ
เป็นเสียงปรบมือมาได้ย่อมเกิดจากการเอาจริงเอาจัง ความกระตือรือร้นของตัวปาฐกเอง
จากคุณ |
:
ลุงแอ็ด
|
เขียนเมื่อ |
:
8 มี.ค. 55 08:52:09
|
|
|
|