|
หากเป็นการบ่น การระบาย เพื่อความสบายใจ ผมก็คิดว่า ควรระบายออกบ้างก็ดีครับ
แต่หากอยากหนีจากระบบเงิน มันยากและซับซ้อนอยู่พอควร
เหมือนเราวิ่งหนีฝนตก แรก ๆ ก็กลัวเปียก แต่พอวิ่งหนีไม่ทัน ก็เล่นน้ำฝนไปเลย
ไปเล่นสงกรานต์ ยืนอยู่ข้างถังน้ำก็ยังกลัวเขาสาดเปียก กลัวสุดขีด หลบสุดขีด แต่พอหลบไม่พ้นก็สาดคืนบ้าง สนุกจนลืมเปียก
หรือแม้กระทั่งตอนกระโดด หอ เมื่อเรียน รด. กลัวสุด สุด ตอนก่อนโดด แต่พอโดดแล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร ตื่นเต้นปนสนุก
เคยอยากหลบหนีสังคมเงิน สัตว์เลี้ยงลูกด้วยเงิน เหมือน วีรศักดิ์ ยอดระบำ, โจน จันได, ตุ๊หล่าง สุดท้ายก็เหมือนวิ่งหนีฝนตก
เบื่อแม้กระทั่งลาพักผ่อน ห้าวัน คร่อมอีกสองเสาร์อาทิตย์อีกสี่วันเป็น 9 วัน
ระหว่างนั้นว่าจะใช้ชีวิตแบบตามใจตัวเองสุด นั่ง นอน เช่าซีดีหนังโปรดมาดู เล่นเฟซบุ๊ก เข้าพันทิป ทุกวัน ระหว่างนั้นไปเยี่ยมเพื่อน พูดคุยกับแม้ค้า เค้าก็คุยเป็นบางเวลา นั่งคุยนาน ๆ ดูสีหน้าเขาก็มองประมาณว่า ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้มานั่งคุยอยู่ได้ ฉันจะทำงานนะ ประมาณนี้ครับ
พอ ย่างเข้าวันที่สี่ ที่ห้า เบื่อครับ เบื่อแบบรู้สึกว่า ตัวเองไร้ค่า ไม่มีคุณค่า คนอื่น ๆ เขาก็ไปทำงาน เราตื่นมา ดูซีดี เล่นเฟซ ไม่มีอะไรทำ ลูกก็ไปโรงเรียน เมียก็ไปทำงาน เราอยู่เฉย ๆ
วันลาพักผ่อนที่เหลือก็อยู่เป็นแบบซังกะตาย เหมือนไม่ได้พักผ่อน
ไม่เอาดีกว่า ความรู้สึกไร้ค่าแบบเนี๊ยะ กลับมาทำงาน
ผมก็กลับมาทำงานหาประสบการณ์ดีกว่า เงินก็ได้เท่าเดิมครับ แต่ความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิมครับ
ขอแชร์ประมาณนี้ครับ
จากคุณ |
:
ครูตู้
|
เขียนเมื่อ |
:
4 เม.ย. 55 10:37:58
|
|
|
|
|